Fukushima + 2

Hof Ten Toren, Heurne (Photo credit: Erf-goed.be)

't Is twee jaar geleden dat de ramp met de kerncentrales van Fukushima de wereld schokte. De ramp is nog lang niet voorbij...

Kernenergie...
Wat wil men eigenlijk ?
We zien in ons landje klassieke centrales die gesloten worden, onder meer hier in onze streek de centrale van Ruien.
Gewone centrales zijn gewoonlijk sterk vervuilend, dus te vermijden....  ???
We moeten naar meer groene, hernieuwbare energie !!!  .... ???
In de kerncentrales zijn scheurtjes ontdekt, dus worden ze tijdelijk gesloten. Ondertussen zegt men dat de scheurtjes niet erg zijn en geen risico met zich brengen, en de kerncentrales gaan weer open...
Er zijn betogingen tegen het gebruik van kernenergie.
Als een ramp gebeurt in Doel, dan moeten 9 miljoen mensen geëvacueerd worden... (Dat is is bijna zoveel als gans België !!!)

In verschillende streken wil men windmolens plaatsen, onder meer hier in Heurne, maar dat wordt niet aanvaard door de omwonenden, wegens hinder, slagschaduw, vogelleed en dies meer...

Ik schreef een der voorbije dagen over de impact van elektriciteit op ons leven, op ons zijn...

Wat willen we eigenlijk ?
Geen kerncentrales, geen klassieke centrales, geen alternatieve windmolenparken...
Veel rest er niet aan mogelijkheden voor ons landje... en geen elektriciteit is gewoonweg ondenkbaar geworden.
We gaan dus toch wel het een of het ander moeten doen !

Van mij mogen ze hier voor mijn deur gerust enkele windmolens neerpoten ! Misschien zullen ze mij ook wel iet of wat hinderen, maar ik ben er me bewust van dat zij momenteel de meest opportune keuze zijn ! Maar toch opteer ik ook voor behoud van enkele klassieke centrales (liever dan de zo gevaarlijke kerncentrales), maar dat men dan alles op alles zet om de vervuiling door deze centrales zo klein mogelijk  te maken !
Het is immers zo, dat men met alleen energie van wind of van zon, in ons land geen zekerheid heeft om steeds te voldoen aan de vraag. Het waait niet altijd, en de zon schijnt hier zeker lang niet altijd ... Dus moet men middelen hebben om dit tekort op te vangen.

Ik ben geen voorstander van kerncentrales... Fukushima en Tjernobyl liggen in mijn geheugen gebrand ! Bovendien kan ook hier een aardbeving plaatsvinden. In onze geschiedenis zijn er verschillende aardbevingen gekend van meer dan 5 op de schaal van Richter, en zelfs een drietal van 6 en meer... (Bron: de onovertroffen website van Frank Debooser) Een van de laatste grote was hier in 1938 met als epicentrum Nukerke, hier vlak bij ! met meer dan 5 op de schaal van Richter. Oude mensen uit ons dorp herinneren zich dat nog levendig, er was heel wat schade aan de huizen !)
Met andere woorden, ook hier kan een aardbeving plaats vinden, die oorzaak is van een kernramp !
Bovendien blijven wij nog voor vele eeuwen de slaven van de kernafval ! Een zorgenkind voor ons en de komende generaties !

Voor Fukushima was ik eerder gewonnen voor de kernenergie, maar na deze ramp heb ik heel wat bedenkingen ! Toch denk ik dat we de kernenergie nu niet meteen moeten beladen met alle zonden Israëls ! Denk bijvoorbeeld aan de geneeskunde, waar kernenergie de redding betekent voor heel wat kankerpatiënten. We moeten dus zien dat in deze problematiek nuchter blijven, en weten wat we doen, voor nu en voor de toekomst.

We kunnen ons geen leven meer indenken zonder elektriciteit, dus moeten we ook zorgen dat die elektriciteit er is. We hebben dus de plicht te zorgen dat we die voorziening hebben, maar dan wel op de beste, minst risico-volle en milieuvriendelijkste manier die we kennen. We moeten daar in investeren, en incalculeren dat we de middelen die we nu opbouwen steeds moeten aanpassen aan de nieuwere en betere middelen die er uitgevonden worden.

Als er één les is die we moeten trekken, dan is het immers dat we ook nu nog, voortdurend nieuwere en betere ontwikkelingen zien komen, en dat daar moeten op inspelen, om zo weinig mogelijk bij te dragen aan vervuiling en aan de globale opwarming van de aarde.

Soms heb ik de indruk dat we nu al leven in geleende tijd...

Ik kijk naar buiten, naar een koude wereld, waar het weeral aan het sneeuwen is... We hebben verwarming nodig... Energie...

tot de volgende ?

Tombe la neige...

English: Garden under the snow. Français : Jardin sous la neige. (Photo credit: Wikipedia)

10 maart en 't sneeuwt ! En ze beloven ons nog van dat voor morgen, overmorgen en woensdag... Dan zijn we bijna half maart, genietend van de opwarming van de aarde in de sneeuw.
Geef toe, het is voor Jan modaal niet makkelijk om een beeld te krijgen van wat die globale opwarming nu eigenlijk is. Natuurlijk, die mannen kijken naar het klimaat, en wij naar het weer... Het klimaat dat is een soort gemiddelde, en het weer, dat is het sein om een dikke pullover aan te trekken of net voor het eerst je korte broek uit te halen.
Dat gemiddelde, dat registreer je als Jan met de Pet niet, je leeft immers dag bij dag...
En wellicht is dat net de moeilijkheid om iedereen bewust en alert te maken over dat wijzigend klimaat. Toch moeten we ons zorgen maken !

Het gaat immers niet alleen over een stijging van gemiddelde temperatuur, zelfs niet over de stijging van de zeespiegel... Het gaat hem er over, dat hele gebieden van de aarde, door die verschuiving van enkele graden, plots gaan evolueren tot gebieden waar geen landbouw meer mogelijk is...

Misschien vind je ook dat de Ver-Van-Mijn-Bed-Show, maar dan ben je verkeerd !
Denk je eens in wat er zal gebeuren als een gebied met meer dan 100.000.000 mensen plots geen voedsel meer kan produceren, geen voeding meer heeft... Dan krijg je de grootste volksverhuizing uit de geschiedenis. Daar zal geen (De) Block voorleggen meer helpen ! Zo'n massa kun je niet tegenhouden. Die overstromen je gewoon, en ze zullen uit noodzaak eerst en vooral eten nemen waar ze het nemen kunnen.
Maar hoe gek het ook klinkt, het is in werkelijkheid nog erger. Deze gebieden, die nu allemaal behoren tot de "derde wereld", hebben nu al amper genoeg te eten, maar produceren noodgedwongen heel wat goederen (ook voedsel !!!!) voor ons gemak en ons gebruik. Ook dat zal dus al weggevallen zijn.

Met andere woorden, we evolueren naar een honger-oorlog !
Onze geschiedenisboeken zullen later wellicht veel meer aandacht geven aan deze massale volksverhuizingen, dan wat je nu leest over Attila en zijn Hunnen ! (Van de Hunnen spaar ons Heer! wordt dan wellicht: Van de Afrikanen, spaar ons Heer !)
Ik ben geen pessimist, maar je zult eens zien hoe vlug het laagje vernis dat we beschaving noemen, kan verdwijnen als je honger hebt !

Dus, als we niet willen overspoeld worden door een zee van hongerende mensen, gaan we nu zware maatregelen moeten nemen om de opwarming tegen te gaan of op zijn minst niet meer te laten verder evolueren.

Neem dan de duizenden vierkante kilometers land die zullen verdwijnen door de stijging van de zeespiegel er nog eens bij... en je komt aan een echt doemscenario !
Als het hier overspoeld wordt met hongerige inwijkelingen, dan zullen we ze op een of andere manier moeten huisvesten (willen of niet), we zullen met andere woorden steeds minder grond over hebben om steeds meer mensen te voeden, en bovendien krijgen wij hier met steeds koudere winters te maken...
Isoleren, passieve huizen worden echt geen luxe ! (Ook al omdat we daardoor minder vervuilen, minder snel naar de ramp groeien)

Geloof je me niet ?
Je zit op internet, ga zelf maar eens wat grasduinen over dit onderwerp...

tot de volgende ?

Nestkastjes

Zottegem - Velzeke - Standbeeld van Julius Caesar (Photo credit: Wikipedia)

Voila, de kogel is door de kerk ! Ik heb vorig jaar in de Sint Franciscusschool te Velzeke, tijdens de rommelmarkt een nestkastje gekocht... En nu zat ik te broeden of we met onze Crea niet eens zelf nestkastjes zouden kunnen maken, en netjes afwerken...
Ik zie het niet zitten dat we daar aan het zagen en het schaven en het boren slaan, dus moesten we op een of andere manier de nestkastjes zien te krijgen als bouwpakket...
Ik heb dan maar eens gepolst bij de betreffende school, of zij het niet zagen zitten om zo'n bouwpakketten te maken, en ja hoor... Bingo ! Ik kreeg het akkoord dat zij dat willen doen, en dat dan ook nog aan een zeer billijke prijs. Vlug naar Monique gebeld, voorzitster van Ziekenzorg, of ik dat mocht doen, en meteen was ze volmondig akkoord.

Meteen terug gemaild naar de school en vandaag schrijf ik nog het bedrag over, om de koop volledig in orde te brengen !

Dus, binnen afzienbare tijd (van het werkwoord afzien), zul je onze crealeden horen timmeren en nadien horen schilderen en versieren...

Zo hebben we weer een mooie en zinvolle activiteit, tot heil van onze leden, en van de vogeltjes in Mater en Welden...

En zo ben ik voortdurend bezig met allerlei dingen, maar er kruipt wel wat tijd in het voorbereiden van activiteiten voor de Crea... Als je daar mee begint, is het gemakkelijk, je hebt ideeën zat, en je vliegt er in. Je leert meer en meer de mogelijkheden en vooral de onmogelijkheden kennen van je leden, je zoekt gerichter naar mogelijke dingen, en nu en dan moet je al je boeken en heel internet afspeuren naar mogelijke activiteiten... Nu en dan is het echt moeilijk om iets te vinden. Zelfs op de rommelmarkten heb ik een nieuw uitgangspunt om rond te snuffelen: "Zouden we zoiets kunnen maken ?"

Nu en dan doe je een vondst ! Ik heb hen de vorige maand mooie juwelen laten maken... met oude knopen. De juwelen zijn prachtig geworden, en sommige zien er heel duur uit... Het was een succesnummer, en ik weet zeker dat er hier en daar nog wel eens knopen zullen worden opgewaardeerd tot mooie ringen of hippe oorbellen...

Deze maand ga ik iets moeilijkers aan ! We gaan een beeldje boetseren. Natuurlijk niet zo'n ingewikkelde constructie, maar gewoon een lief hondje, een beetje cartoonachtig, maar mooi en lief.
Het is echt niet zo moeilijk, maar als je het ziet staan, dan verraadt er niets dat de constructie in werkelijkheid eenvoudig is.

Ik moet mijn model nog schilderen, om hen te overtuigen hoe mooi zo een beestje kan zijn, en dan hen tonen hoe ze dat op een eenvoudige manier kunnen maken... Wordt weer leuk !

tot de volgende ?

Stroom

MIJN BERINGEN (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenvoormiddag viel plots de stroom uit...
Mijn kwamputer zei piffff en was zwart en nietswaardig plastic, de pomp in mijn aquarium hield op met zijn vertrouwde gebrom, de radio zweeg in alle talen en zelfs de kanarie zweeg van alteratie.
Wekkers vielen uit en toen na een tijdje er plots weer elektriciteit door alle draden schoot, begon alles weer te brommen en te piepen... Uitgenomen de computer, die moet je weer opstarten, gaan zoeken welk gedeelte van je tekst er nog staat en wat er verdwenen is door de panne, en boven stonden de wekkers te pinken...
De wasmachine wist niet goed hoe en hoever het programma was geweest waar hij aan werkte, en het eten op het fornuis wist niet meer waar het nu mee bezig was.

De vissen zwommen rond in een bijna donker aquarium en plots kwam het elektrische zonne-equivalent er weer door...

De diepvries en de frigo hadden nog geen koudeverlies geleden, maar de brander van de centrale verwarming hoestte een paar keer als had hij van de plotse kou een bronchitis opgedaan...

En ik vergeet nog de verlichting van het huis, de cellen die naar beweging speuren aan onze voordeur en ga zo maar door... Het is fantastisch hoeveel zaken er in huis zijn, die werken dank zij de elektriciteit. Ik heb - tot mijn verwondering - vastgesteld dat de pelletkachel die ik zag bij mijn petekind ook werkt op elektriciteit... Ik heb hier indertijd een schoorsteen bijgebouwd om een alternatieve verwarming te hebben als de centrale verwarming zou uitvallen, maar als daar de elektriciteit de reden van de panne is, hebben ze dat alternatief ook niet meer....

We snijden tegenwoordig zelfs ons dagelijks brood met elektriciteit... Geen devoot kruis meer op het brood vooraleer je met het grote broodmes een dikke boterham afsnijdt, nee, gewoon neerleggen op het machine, en het brood heen en weer duwen tegen het draaiende mes... Niks poëzie meer... Niks devotie, niks nostalgie...

Het broodmes ligt daar nog wel ergens, diep onderaan in de schuif... Wellicht is het nog steeds scherp, sinds de laatste keer dat ik het heb geslepen met een watersteen... Watersteen die ook al elektrisch... Vroeger, heel lang geleden draaiden wij de steen aan met de zwengel, terwijl een volwassene de zaken sleep die moesten geslepen worden...  En anders moest je maar wachten tot de scharesliep voorbij kwam, en op straat op een soort triporteur je messen en scharen weer zette...

De steen van de scharesliep werd bewogen door een soort overbrenging als bij een fiets, met een ketting. De man zette het achterwiel van zijn bakfiets op een ijzeren steun, en ging fietsen in het ijle, maar de steen draaide lustig door.

Nu gaat alles en nog wat met stroom...
Stroom die met een draad tot in mijn huis komt, en waar ik het met al die draden die in mijn muren verscholen zitten breng tot aan al die dingen...
Wij vragen ons niets meer af, wij benutten zonder na te denken.
Maar hoe deden we dat allemaal vooraleer die stroom er was ?
Dat brood snijden, dat was simpel, maar de was doen, dat moet een hels karwei geweest zijn !
Toen ik klein was, hadden wij al een wasmachine, maar dat was een heel ander ding dan nu !
Het enige elektrische gedeelte was een soort blad, met gaten in, of ik zou eerder moeten zeggen een as, met langs weerszijden een blad met gaten in. Die bladen draaiden niet, maar sloegen heen en weer, en je hoorde de was en het water whoeschh doen bij iedere slag...  Op die wasmachine zat er geen verwarming, de verwarming was een soort kachel die onder de wasmachine was gebouwd, en waarin hout werd gebrand. Het vele brandhout die we moesten hakken, ging voor een groot gedeelte op aan die wasmachine. Of daar ook kolen in gebrand werden, kan ik mij niet herinneren, ik herinner mij alleen hout. De was werd werkelijk tot koken gebracht...
De was geurde toen ook heel anders dan nu... En als de was klaar was, dan moest je dat tussen twee rollen door persen (met de hand, met een zwengel !) om het "droog" te maken.
De witte was werd, indien mogelijk op de bleek gelegd, waar het mede door de werking van het licht, nog witter werd.
Strijken werd gedaan met "plakkers" strijkbouten die gewarmd werden op de kachel of op het gasfornuis. Je had er minstens twee nodig, een om op te warmen terwijl je de andere bezigde...
Er waren geen stoomstrijkijzers, je dampte de was voor het strijken. Dat dampen, dat was met de hand de was natsprenkelen, en het dan heel stevig oprollen, zodat het vocht door de stof opgenomen werd...

Wassen was een heel karwei... En dan praat ik nog maar van het wassen alleen. Waar ik als kind uren heb zitten op kijken. Ik was veel ziek, en zat dan bij moeder, te kijken naar al wat ze deed...

Maar eigenlijk mogen we de vergelijking van het wassen doortrekken op alle activiteiten van toen ! Ook in het arbeidsmidden. De metserdiender droeg dan nog alle stenen en alle mortel op zijn schouders naar boven naar de metser... Mortel die hij zelf, lijfelijk had gemaakt... En ook in het fabriek was er veel meer fysiek werk te doen... En waar het mechanisch was, liepen door het bedrijf de lange gevaarlijke aandrijfriemen... Aandrijfriemen die gemonteerd waren volgend "de ring van Möbius". Als je een riem neemt, en dat in een ring houdt, geef het ene eind dan een halve slag voor je het aaneen zet, dan heb je de ring van Möbius. Op die manier versleet de riem aan de twee zijden. Die Möbiusband is nu een soort speels iets geworden, waar je tot je verbazing vaststelt dat er geen binnenkant en geen buitenkant aan zit, omdat alles door elkaar lijkt te lopen.  Een prachtig symbool van de oneindigheid...

Die goed oude tijd was ook een heel zware tijd...
Het was de tijd waar je oude mensen letterlijk kromgewerkt door de straat zag sloffen...
nu lijkt alles van zelf te gaan
Je draait aan de kraan en er komt water uit... Geen pomp meer waar je de emmer moest volpompen, en dan die volle emmer moest gaan legen in de wasmachine...

Weet je, die tien minuten zonder stroom duurden een eeuwigheid
een tijd waar alles plots trager en handzamer ging...

tot de volgende ?

kleuren

Nederlands: Te gebruiken op elke plaats waar nog een "landscapemodel" afbeelding moet komen, maar die er op dat moment nog niet is. (Photo credit: Wikipedia)

In de academie staan een heel pak halfafgewerkte producten op mij te wachten... De meeste zijn al een keer gebakken, en wachten nu op afwerking...
In de keramiek komt dat veelal neer op kleuren aanbrengen...Iets waar ik een hekel aan heb, maar mijn leraressen weten niet dat ze nu een sterke bondgenoot hebben...
Ik vertel Anny wat ik al allemaal staan heb, en dat ik daar hoognodig eens moet aan beginnen om dat allemaal af te werken, en meteen krijg ik de volle lading: "En je kunt zien dat je deze keer wat kleur gebruikt hé, met al je éénkleurige dingen !"

Ik heb dus bij voorbaat de strijd verloren, als je zelfs geen thuisbasis meer rest waar je kunt herstellen van de aanvallen op je persoonlijkheid, dan moet je beseffen dat je je er beter bij neerlegt... Kleuren dus.

Ik heb al een gedraaid potje versierd met wat er moet uitzien als natuurlijke lopers van kleur, een klein balletje heb ik beklad met kleurige ballen, en de kop van mijn Marsman heb ik nu vol krinkelende lijnen gezet in potlood, om daar dan kleurvlakken van te maken. Er is geen enkele reden waarom een Marsman alleen maar groen zou kunnen. Ik maak hem multicolor. Ik zal ze kleur geven dat niet meer weten waar ze het hebben !
Dan staan er ook nog drie "primitieve" beelden, waarvan er eentje in witte Terra Sigilatta moet gezet worden... de andere twee worden respectievelijk in andere kleuren gezet. Eén van de primitivo's gaf ik iets vaags vrouwelijks, en daar zet ik kleurige afdrukken van tastende handen op... Moet kunnen, een beetje de goegemeente shockeren...
Dat is dan de vrijheid van de kunstenaar... Om eerlijk te zijn, soms heb ik de indruk dat er vele moderne kunstemakers zijn, die alleen maar willen shockeren, en het shockeren op zich verheven hebben tot "kunst"... Maar ja, dat mag ik niet zeggen...
Want heel wat van de -vooral jongere- mensen die ik ken, zweren dat dit ook kunst is... Als het stapelen van drie "blotten" hooi kunst is, dan nodig ik ze uit deze zomer aan boerderij bezoeken te doen, ze zullen hele bergen kunst zien !

Maar ik moet dus zo nodig mezelf verloochenen en met kleurtjes gaan brielen...
Ik weet niet wat het is, ik hou van licht, ik hou van zon, ik hou van de felle kleurensmetten die bloemen maken in het knalgroene gras... Maar ik kan het niet schilderen, ik kan het niet maken... Van zodra ik aan het tekenen of aan het schilderen ga, komen sombere kleuren naar boven, stormachtige luchten, donkere tinten. De gezichten die ik teken hebben meestal een sombere of boze uitdrukking... Iets wat ik zelf zelden heb.

... en dan moet ik kleuren gaan zetten...
djudedju

Nu, misschien, heel misschien breek ik met het kleuren van die keramieken de ban, en leer ik met licht en kleur te werken... Ik hoop het, maar ik vrees dat het me niet echt lukt.
Het gekke is dat ik met genoegen kan kijken op de kleuren van anderen, maar zodra ik zelf begin lijkt het zwart, het omber door alle kleuren heen te druipen...

kleuren
kleuren
kleuren
djudedju


tot de volgende ?

dokter

Auschwitz concentration camp (Photo credit: Wikipedia)

Wij zijn deze morgen naar de dokter geweest, voor Anny. Vannacht al zei ze me dat ze weer last had van een blaasontsteking... Vroeger had ze dat ook al wel enkele keren, en ze wist dus meteen wat het was. Vanmorgen belde ik de dokter op, om bij hem te kunnen gaan (dat is tegenwoordig ook bij de huisdokter op afspraak!), en om 9.15' uur mochten wij er bij...
Anny moest haar water mee nemen, in een potje (in je handen houden is niet te doen hé).
De dokter hield in het potje zo'n strookje met van die gekleurde streepjes op, en zag meteen dat het inderdaad een blaasontsteking was. (Waarom geloven ze het nooit als je het zegt ?)...
Dus medicamenten... En geef er meteen maar een pak voorschriften bij voor ons, zodat we je niet te veel moeten ambeteren...
Dan naar de apotheker, en terug naar huis, ik moet nog mijn blog schrijven...

En hier zit ik dan, denkend op wat ik gisteren schreef, en hoe bijna als een uitroepteken op het artikel minister Van Ackere (Vanackere?)ontslag gaf onder druk van wat de media aan zwengelden...

Vanmorgen hoorde ik dat het ook de verjaardag is van de ramp met de "Free Herald of Entreprise"... De grootste scheepsramp voor onze kust...

Ik hoorde niet hoeveel jaar het precies is geleden, maar het is iets wat in het geheugen gegrift blijft... Althans voor de generatie die het meemaakte, en wellicht iets langer in gezinnen die getroffen werden. Ik heb het opgezocht: 6 maart 1987  193 doden...
Maar daar zal bij de volgende generatie geen kat meer op denken... Kijk maar naar de geschiedenis van de twee wereldoorlogen... Ik behoor wellicht tot de laatste generatie die daar nog echt iets bij voel. Ik ben na de oorlog geboren, maar mijn ouders maakten het mee (Mijn oudste zus en wijlen mijn broer weten (wisten) er ook nog iets over). Mijn herinneringen waren dus al tweedehands: de verhalen van mijn ouders... Maar mijn kinderen hadden die band niet meer, of van die enkele keren dat oma er over vertelde, maar dat was dan al echt de ver van mijn bed show voor hen... Iets van oude mensen.

Mijn kleinkinderen hebben daar geen rechtstreekse binding meer mee... en het collectieve geheugen is er ook niet meer op gespitst. Nu gaan ze op reis naar Auschwitz, om de kinderen als nog te confronteren met de gevaren van ultrarechts denken... Maar dat is nu gewoon een feitje uit de vele in de geschiedenisles, met al die vervelende data...

Dus gaat nog veel vlugger een scheepsramp uit het geheugen verdwijnen...

Waarom praat ik daar over ? Gewoon om je attent te maken op wat belangrijk is, en wat niet. Als je de media hoort, dan is ieder klein feitje tegenwoordig een wereldramp. Wie zal er binnen twee jaar nog praten over het financieel schandaal rond het ACW... Geen mens zal er zich nog aan interesseren, en wellicht zullen de meesten zich niet eens herinneren wat er precies aan de hand was... En toch klopt men dit feit zo erg op dat een minister het niet meer kan uitstaan...

We zien tegenwoordig het grote geheel niet meer, omdat de media ons verdrinken in massa's kleine feiten. En steeds meer kloppen ze alles op tot publiekstrekkers... Kleine feiten worden uitvergroot, en grote belangrijke dingen verdwijnen bijna in de mist van al die aandachtstrekkers. Plots hoor je niet meer van Syrië, waar echte historisch belangrijke feiten aan het gebeuren zijn. Geen tijd om daar bij stil te staan, we hebben immers het genoegen u mee te kunnen delen dat een minister ontslag geeft...

Ik heb het daar moeilijk mee...
Het is moeilijk om tegenwoordig nog de echt belangrijke dingen terug te vinden, te herkennen, tussen al die brol...
djudedju

tot de volgende ?

Vertrouwen

Logo of "Wij vertrouwen stemcomputers niet" (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren schreef ik over het gebrek aan vertrouwen in de Kerk, maar eigenlijk is het vertrouwen zowat in alles zoek ! De mensen hebben geen vertrouwen meer in de kerk, in de banken, in de werkgevers, in de vakbonden, in de politici, in de mutualiteiten, in... in... in... je kunt bijna eindeloos doorgaan...

Je mag me gerust ouderwets noemen (ik ben het wellicht ook), maar ik wijt een heleboel van ie zaken aan de media, pers, TV, Radio... enz...

Als er nu iemand, laat ons als voorbeeld een politieman noemen (die had ik nog niet in het lijstje vermeld), die iets mispeutert. Denken wij bv aan een politiecommissaris die een ongeval veroorzaakt met wat te veel alcohol in zijn bloed...
Meteen kun je dat horen en zien op TV, radio, in de krant...
Persoonlijk vind ik dat verkeerd !

Je kunt natuurlijk stellen dat we recht hebben op informatie, maar toch meen ik dat we hier op een andere manier moeten te werk gaan, op de manier van vroeger...

Vroeger zou een dergelijk feit verzwegen worden. Men zou de commissaris wel degelijk bestraft hebben, maar dat zou binnenkamers gehouden worden. De straffen zouden niet minder geweest zijn, maar men hield het blazoen van de politie zuiver.
Het voordeel van dit systeem was, dat de goegemeente vertrouwen bleef houden in de politie. Dit vertrouwen is belangrijk, want de politie is de organisatie die instaat voor de goede gang van zaken in de gemeente.

Ik pleit dus niet voor een systeem van straffeloosheid, in tegendeel ! Vroeger viel een rijkswachter onder het militair gerecht, en deze rechtbank was veeleer strenger dan wel soepeler voor zijn mensen. Maar door dit in een aparte, gesloten rechtssysteem te doen, was ook weer dat blazoen van de Rijkswacht proper gebleven en proper gehouden.

Wat ik wil zeggen, is dat we, door alles bekend te maken, zelf een sfeer hebben geschapen van wantrouwen tegen alles en iedereen. Men heeft door het bekend maken van een honderdtal overtredingen van politiemensen, als effect bekomen, dat het lijkt alsof alle politiemensen toch maar een zootje ongeregeld zijn. Hoe kun je dan verwachten dat de mensen eerbied hebben voor het gezag?
Men probeert dit nu te herstellen op allerlei manieren. In het geval van de politie is het herstel, het ontzag weer ingevoerd, door het enorm verhogen van de boetes op overtredingen. Met andere woorden, men herstelt het vertrouwen niet, men voert een soort dwingelandij in.
Het gevolg is dat heel wat van de politiemensen ook op die manier, dreigen met boetes, zichzelf een status van macht aanmeten. Vroeger was dit veel minder nodig, een politie was gewoon het gezag.

Ik denk dat het vertrouwen in al die functies en organisaties nooit meer kunt herstellen ! Men heeft heel de maatschappij ontwricht en het verbloemt met de term openheid.

De veldwachter van toen, was in burger Pier of Jan, waarmee je een pint kon drinken en een boom kaarten, maar in uniform was hij plots het gezag, je had eerbied voor het uniform, een symbool van een functie waaraan eerbied vast hing.
Men hechtte veel meer belang aan de kledij en de uitstraling er van. De priester zijn toga, de rechter zijn toga, de politie zijn uniform, de postbode weer een ander... Allemaal waren ze de kleuren, het blazoen van een functie die belang had in de maatschappij, en waar een zekere eerbied aan vast hing.

Ik pleit dus ook voor "sprekende" uniformen. Neem nu de politie, hun baseball-petjes zijn niet meteen ontzagwekkend meer ! Hun helm van vroeger was dat wel !

Ach, ik weet het, ik ben ouderwets... Maar ik denk met weemoed aan een maatschappij terug, waarin vaste waarden waren... Toen mijn kinderen klein waren, kwamen nichtjes en neefjes hier graag op vakantie. De reden was onder meer dat hier, in ons gezin, er heel duidelijke regels waren. Ze wisten wat mocht en wat niet mocht, en binnen die regels was een zee van vrijheid en plezier.
Zo was de maatschappij van vroeger ook... een vast kader, waarbinnen je vrij kon bewegen, vrij zijn, en de afsluiting er rond was net zo goed een veilige bescherming dan wel een beperking van de vrijheid.
Nu is alleen de beperking overgebleven
we voelen geen vrijheid meer
alleen wantrouwen
en begrenzende boetes

ja, ik ben ouderwets...


tot de volgende ?