Talgklier

In de huid zit een mechanisme om de huid te smeren. Dat zijn de talgklieren. Een tof systeem... als het normaal werkt.
Bij mij dus niet. Een talgklier sloeg op hol en een ontsteking was het gevolg. Het gevolg van die ontsteking was een abces van bijna een kippenei groot.

Toen de dokter gisteren kwam, keek hij heel bedenkelijk naar dat abces. Hij ging terug naar zijn auto en kwam terug met zijn gereedschapskoffer... Gereedschap om te snijden, te peuteren, te koteren en wat weet ik nog allemaal.

Ik heb een goede tandarts ! Mijn tanden, die voor grote gedeelten bestaan uit plombering, zijn niet in stukken gesprongen, mijn kaakspieren zijn niet verkrampt gebleven, maar ik denk dat ik dichtbij al die rampzaligheden aanzat...

Wat de dokter allemaal heeft uitgestoken kan ik je niet vertellen, want ik kon het niet zien vanuit mijn liggende positie. Al wat ik zag, was het achterwerk van de dokter, die haast naast mijn hoofd stond, en voorovergebogen aan dat abces in mijn lies stond te prutsen.

Ik dacht een moment aan het tandartsenmopje... Bij mijn tandarts ligt een boekje met allemaal cartoons over tandartsen. Op een ervan zie je een man in de stoel liggen, terwijl hij stevig de edele onderdelen van de tandarts vast heeft... "Kijk, mijnheer de dentist, we gaan goed overeen komen hé, we gaan elkaar geen pijn doen..."

Maar je kunt echt niet aan mopjes denken als ze bezig zijn met in je te snijden, te koteren, en te duwen om de etter te verwijderen. Nu en dan zag ik dat hij van instrument veranderde, maar er was geen verschil in de pijn te voelen. Van het moment dat hij dat in die wonde kwam, met wat dan ook, voor welke beweging dan ook, de pijn was snijdend. Het duwen aan het abces was een andere, maar niet mindere pijn.

Op het einde nam hij een flesje isobetadine, goot daar een beetje van in een potje, knipte een stuk van een smal lintje af, doopte dat in de ontsmettingsvloeistof, nam het vast met een pincet, en begon het lintje in de wonde te duwen... " Je moet de thuisverpleging laten komen, want ze moeten dat nog een dag of tien blijven doen !" Leuk. Het is heel aangenaam als ze zo'n vod in een wonde duwen, en wellicht zal het even leuk zijn als ze deze vod er uit zullen trekken... djudedju. Moeder, wat doen ze allemaal met je zoon?

Eén ding moet gezegd: toen de dokter alles verbonden had, was die drukkende spannende pijn voor een groot deel weg. Als ik nu eenmaal in een bepaalde houding zit, is het uit te houden. Alleen het bewegen is nog steeds niet te doen. Eenmaal ik recht ben, kan ik nu al voorzichtig wat rondstappen zonder te veel pijn te hebben.

Deze namiddag komt de thuisverpleegster voor de eerste keer die wiek uit halen, en een nieuwe wiek in stoppen. Ik hoop dat het een voorzichtig mensje is, dat heel zachtjes te werk gaat... Ik heb echt geen pijn meer nodig. Ik heb er al genoeg, want  door het feit dat ik nu niet kan turnen en dat ik scheef en schots zit en lig, om de pijn in de wonde zo klein mogelijk te maken, zit ik nu weer met verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Het kan niet op.

Tot de volgende ?

zweer

Ik heb in mijn lies een abces, een zweer van bijna een kippenei groot, en verrek van de pijn. Ik heb zonet de dokter opgebeld dat hij dat rotding moet komen opensnijden, zodat het vuil en de drukkende pijn er uit kan.

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets heb, en ik weet dat dit de enige oplossing is om van de pijn af te raken in een korte tijd. Het is wel pijnlijk als ze het insnijden, want ze kunnen dat blijkbaar niet verdoven. Maar liever de korte pijn dan...

Zaterdag zijn we nog naar de rommelmarkt kunnen gaan, dan zat de zweer er al, maar er was nog haast geen echte pijn. Gisteren ben ik thuis gebleven, krimpend van het zeer, en deze morgen was ik al weer heel vroeg wakker van de pijn. Ik heb bijna niet geslapen in 2 dagen, en weet niet meer welke houding ik moet aannemen om de pijn te verdragen, want door dat gedrag heb ik nu natuurlijk ook weer veel pijn in mijn rug en benen.

Bijkomend probleem is dat je in je lies haast geen verband kunt aanbrengen. Maar daar ik al eerder met dit probleem heb gezeten, heb ik er ook een "oplossing" voor gevonden. Ik neem een maandverband van mijn vrouw, en leg dit in mijn onderbroek. Klinkt misschien ridicuul, maar het werkt, en daar gaat het om.

Ik ga stoppen... ik heb echt voor niets goesting.

tot de volgende, in betere tijden !

mijn parkeerkaart

Ik heb al wellicht zo'n kleine 20 jaar een parkeerkaart, omdat ik slecht te been ben. Voor mij zou de parkeerkaart gerust iets anders ingevuld mogen worden. Ik zou het heel logisch vinden dat voor mensen in mijn toestand, de kaart recht gaf op dubbele of driedubbele tijd.
Ik maak dit iets duidelijker: je moet je parkeergeld betalen in functie van de tijd dat je ergens zult staan. Voor mij zou de kaart zo mogen zijn, dat ik dubbel zo lang mag staan voor hetzelfde geld, omdat ik nu eenmaal genoodzaakt ben traag te stappen. Ik kan niet vlug meer uit de voeten.
Voor andere mensen is de kaart zoals hij is helemaal goed, er zijn immers mensen die haast niet meer uit de voeten kunnen, of die met rolstoel en dergelijke attributen opgezadeld zitten. Ik wil gewoon maar zeggen, ik heb mijn kaart eerder nodig omwille van het feit dat ik veel meer tijd nodig heb dan een ander om een verplaatsing te voet te doen (bv winkelen). Ik kan me nog heel wat mensen voorstellen die eigenlijk eerder een tijdsprobleem hebben dan wel een echt verplaatsingsprobleem. Op mijn slechtste dagen heb ik wel degelijk ook een verplaatsingsprobleem, dan kan ik haast helemaal niet meer uit de voeten.

Er zijn in België 571.056 parkeerkaarten ... Maar er zouden 200.000 kaarten eigenlijk van overledenen zijn. Ik betwijfel dit getal. Ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen de kaart niet hebben teruggestuurd, maar gewoon hebben vernietigd. Maar er word inderdaad heel wat misbruik gemaakt van de parkeerkaart !

We hebben al allemaal wel eens een jonge mens, uit zijn sportieve wagen zien springen en elegant weg zien huppelen, terwijl hij met een parkeerkaart als invalide in de wagen heeft liggen. Ho ! Niet te vlug oordelen, er zijn ziekten die niet voortdurend belemmerend werken, en waar de zieke op zijn goede ogenblikken inderdaad ogenschijnlijk gezond is, maar je kunt best gelijk hebben, en de kans is groot dat daar inderdaad een kaart ligt in de wagen die of een vervalsing of een kaart van een overledene is.

Ik vind dat erg.
Vroeger gaf de vereniging van gehandicapten een kaartje uit, die je onder de ruitenwisser van de wagen die zonder kaart parkeerde op een invalidenstandplaats kon schuiven. Daarop stond dan de vriendelijke vraag of betrokkene ook de invaliditeit bij deze parkeerplaats wou krijgen?
En toch is voor mij het staan -zonder parkeerkaart- op een standplaats voor invaliden soms te pruimen. Ik zag ooit uit zo'n wagen een man stappen met een gebroken been en arm... Die kon op dat moment veel minder uit de voeten dan ik. Maar voor dergelijke mensen is de kaart niet voorzien, omdat het slechts gaat over een tijdelijke toestand.

Ik wil maar zeggen, de kaart lost niet alles op, en het misbruik is niet altijd echt misbruik. Natuurlijk kan de politie die controleert daar niet staan wachten bij de wagen, om te zien of het soms iemand betreft die tijdelijk getroffen is door een handicap...

Maar als het duidelijk iemand is die helemaal niet mankeert, en die gewoon die plaats inpikt omdat het dichter bij de ingang van de winkel is, dan ben ik ook kwaad. Die plaatsen zijn er voor mensen die minder mobiel zijn, niet voor luie mensen.

Maar ja, het is allemaal zo menselijk hé... Vroeger, voor ik ziek werd, waren mijn vrouw en ik, fervente wandelaars, en we waren lid van een wandelclub (Dwars door Brakel). We reden naar heel wat wandeltochten, en stapten er dan gewoonlijk de dertig of veertig kilometer, soms zelfs de vijftig. Welnu, je moet echt eens gaan kijken naar zo'n wandeltocht ! De mensen gaan er heen om kilometers te gaan stappen (gewoonlijk is er een keuze tussen 6, 12, 20, 30 en soms nog grotere afstanden). Ze komen veelal toe met de wagen, en doen er dan alles aan om toch maar zo dicht mogelijk bij de inschrijving te kunnen staan... Wat de logica daarvan is, is mij een raadsel ! Maar blijkbaar is de reflex om zo dicht mogelijk bij het doel te gaan staan sterker dan de logica van: "Ik ga daar heen om te voet te gaan, te gaan stappen..."
Bizar.

Om zo'n parkeert te krijgen, moet je een medische controle ondergaan, dus de kans dat je een kaart krijgt zonder dat er feitelijke redenen zijn, is héél klein... Maar zoals gezegd, voor mij zou men gerust ook gebruik mogen maken van tijdelijke kaarten. Aan veel winkels zie je nu parkeerplaatsen voor zwangere dames, dat is ook een tijdelijk iets. Dat zwanger zijn is meestal zo zichtbaar, en voor het zichtbaar is vormt het gewoonlijk geen reden om wat stappen te gaan sparen. Maar voor iemand die door een tijdelijke ziekte is getroffen, die minder mobiel maakt, daar zou ook iets voor moeten bestaan. Een kaart met een duidelijk afwijkende kleur en heel duidelijk begin en einddatum van de ongeschiktheid.

Misschien om eens over na te denken?

tot de volgende ?

Visserke vis

Gisteren zijn we (Bart, mijn zoon, Ewoud, mijn kleinzoon en ik) gaan vissen. Van 12 uur in de middag tot ongeveer 17 uur...

Er was stralend weer, met een beetje wind, die echter (door de bomen) het water amper beroerde. Het water was zeer blond (bloei), en de bliek beet maar bij mondjesmaat. Ik heb er een stuk of dertig gevangen, Bart maar een twintigtal en Ewoud zat daar wellicht ergens tussen in.

Maar ik had ook een karperlijn gelegd (met een werphengel), en ik heb maar liefst 8 karpers gevangen, waarvan twee exemplaren van  respectievelijk 6.5 kg en 6.250 kg... Ik weet het zo precies, omdat we deze gewogen hebben !

Zoals je kunt zien, was er een boerenkarper (bovenaan) en een spiegelkarper (eigenlijk is het bijna een lederkarper, hij heeft maar enkele schubben !) bij die twee zware exemplaren ! 

Misschien vraag je je nu af, of dat wel mogelijk en doenbaar was voor mijn rug, maar er is een immens verschil tussen karpers vangen met een karperlijn of met een blieklijntje. Met een blieklijntje kun je meer dan een halfuur over en weer lopen om de vis zo uit te putten dat je hem kunt scheppen, met een echte karperlijn draai je de molen op en dwing je de vis nader. Je moet wel stevig vasthouden, en ook het opdraaien van de molen gaat stug, maar in enkele minuten is het leed geleden... Op die manier is "karperen" geen overdreven zwaar werk !

Maar het is wel heerlijk vissen !

Bart had gelukkig er op gedacht om zonnecrème mee te brengen, zodat deze keer mijn knieën niet bloedrood staan. 

Het was een heerlijke namiddag ! 

Leuk is ook dat Bart met zijn GSM iedere keer foto's nam, zo blijft de herinnering bewaard. Als ik met Anny ga, dan is dat niet het geval. 

Wat bijzonder was, is dat ik ook een graskarper heb gevangen. Daar zitten er heel weinig van op de vijver. 

Zoals je kunt zien is deze karper veel minder zwaar gebouwd, heeft een smaller lijf en toont langer in verhouding.

Deze morgen ben ik al naar de kapster geweest, Anny zit daar nog. Straks belt de kapster me op, als ik Anny kan gaan ophalen. Dus zit ik hier alleen, in een stil huis (dju, de radio speelt nog niet !)

We zitten weer in volle zomer, prachtig weer, maar warm, ik moet weer maatregelen nemen om de temperatuur binnenshuis leefbaar te houden. Vooral voor mijn aquarium is dat van belang. Als de temperatuur stijgt, daalt het zuurstofgehalte ! En mijn tweede zorgenkind is de slaapkamer: ik haat het in een warm bed te kruipen in een warme kamer !

Ik ga stoppen...

Tot de volgende ?

Jebro

De houding van de katholieke kerk tegenover aliens doet me een beetje glimlachen... of is het grimlachen? Het kan niet dat er nog ergens een Jezus zou geweest zijn, maar er is niets tegen het dopen van aliens...

Als er ergens anders leven is, en die hebben ook een soort dat verstand heeft ontwikkeld, dan is de kans groot dat ook zij begonnen zijn met de vraagtekens in te vullen met een godsbeeld. Wellicht hebben ze ook voor zichzelf een scheppingsverhaal bedacht, en wellicht hebben zij ook profeten gehad, en wellicht verwachten ook zij ooit "Het Koninkrijk der Hemelen", het rijk van God op aarde...
Dat zijn immers kenmerken van haast alle godsdiensten die we kennen, dus de kans lijkt groot dat wie denkt op de manier die wij denken noemen, ook denkt op dezelfde wijze.

Maar er zijn andere opties...
Misschien namen zij wel een goede start, en aten niet van de appel... en was er geen zondeval, en leven zij nog steeds in het Alien-paradijs ?
Of misschien hebben zij wel op het cruciale moment gekozen voor de goede in plaats van luidkeels Barabas te roepen?
En is de geestelijke "broer" van Jezus (vandaar de titel Jebro) er in geslaagd zijn missie op een leuke manier te beëindigen... en hebben zij een wereld vol vrede en vreugde... (En om de moslim plezier te doen: dan was er ook geen bijkomende profeet meer nodig !)

Of misschien heerst op die wereld wel het kwaad, net zoals hier.
En moeten mensen voortdurend kampen tegen het kwaad en de onwil.

Maar de houding van de kerk lijkt me op zijn minst "onvoorzichtig", en opnieuw helemaal doordrongen van het idee dat wij hier, mensjes van de Aarde, het elitaire deel zijn van dat onmetelijke heelal... Was Galileo nog niet genoeg om hen te genezen van dergelijke fouten?

Wat zijn wij ?
Op stoffelijk gebied een samenraapsel van atomen, en atomen zijn voor meer dan 70 % niets, en voor de rest kleine deeltjes die om elkaar heen draaien. Het mag eigenlijk een wonder heten dat we niet doorheen onszelf kunnen kijken, maar we zijn zo onvolmaakt dat we het niets niet kunnen zien zonder gebruik te maken van kostbare machines. (En als ik het "normale" beeld goed wil zien, dan moet ik ook een bril opzetten!)

Op kosmisch vlak is onze aarde slechts een niemendalletje, en kunnen we niet anders dan als bewoners van dat stofje concluderen dat wij nog minder dan niets zijn...maar met een enorm ego !
Misschien slagen we er ooit nog in, om als soort een andere soort te bereiken, of bereiken zij ons. En heel misschien lijken ze wel wat op ons (Er bestaat een wetenschappelijke theorie die zegt dat het leven komt van "kosmisch zaad". De vondst van bepaalde "kiemen van leven" op de komeet die men nu aan het onderzoeken is, wijst ook in die richting !) . Er is dus een reële kans dat zowat al het leven in de kosmos van dezelfde origine is, en dat we effectief op elkaar lijken...

Maar vooral dan is de kans heel groot dat ook de ontwikkeling min of meer gelijkenissen vertoont, en dat het idee God universeel is. In plaats van die kans open te laten sluit de kerk de deur. Gek.
Lijkt het idee dat wij de enige uitverkorenen zijn dan belangrijker dan het idee van een werkelijke almachtige god die universeel is?

Weet je, ergens hoop ik het nog echt mee te maken dat we in contact komen met aliens... en dat die echt humanoïde zijn... en dat ze een godsdienst hebben... Lijkt me leuk, dan kunnen we misschien ooit komen tot een universele godsdienst, gebaseerd op werkelijke feiten... Of zou het ook daar een geloof zijn in zaken die ze pas zullen zien als ze overleden zijn. (Is het overlijden voor hen hetzelfde als voor ons?)

Momenteel heb ik een kosmos van vrijheid om te fantaseren... Heerlijk !

tot de volgende ?

Te vroeg gejuicht ?

Vanmorgen opgestaan met een rug van 1.000 jaar oud... 't Kraakt (letterlijk!) en het doet pijn. Of dat nu van de drie drukke dagen komt, of van het slechte weer, is een raadsel. Ik vermoed dat beide zaken een beetje spelen.
In ieder geval, het turnen deed vandaag pijn, en gaf veel minder soelaas dan anders...
Maar ik klaag niet, ik heb dat glorieuze gevoel dat we een kaap omzeild hebben, dat we een stap in de goede richting hebben gezet.
Als ik mezelf zo eens van op een afstandje bekijk, dan ben ik net een patiënt in revalidatie... Oefenen (het dagelijkse turnen) en blij zijn met iedere overwinning op jezelf. Het grote voordeel het zo te bekijken, is dat we we voortdurend blijven vechten tegen het immobilisme dat ons bedreigt. Immobilisme is geen te groot woord, ik heb ooit de uitstapjes met een rolwagen gedaan, tot ik door de dokter van de pijnkliniek leerde om dagelijks te gaan turnen. "Het geeft niet wat je doet, maar je moet doen wat je kan, en dat proberen uit te breiden!"

Het enige hulpmiddel wat ik nog gebruik is een wandelstok, het begin van een grote collectie.

Nu Anny ook patiënt is geworden, is het soms nog een zoeken en tasten om het nieuwe evenwicht te vinden. Ik maak nu de bedden op, want dat is iets waar Anny last mee heeft, en mij lukt het redelijk. Als er eens een emmer of een gieter water moet gedragen worden, dan doe ik dat nu, want Anny heeft er duidelijk pijn van. Of we opteren om twee keer te lopen, met iedere keer een halve emmer. Wat we nog niet hebben geprobeerd, is twee halve emmers, zodat beide zijden gelijk belast zijn. Moeten we eens uit testen.

Zo moeten we ons leven herinrichten, binnen het veel kleinere kader. Het is wellicht een beetje als verhuizen van je huis naar een appartementje... Ik denk dat dit ook verscheurende keuzes moet veroorzaken. Wat moet je houden, wordt eerder wat kan ik houden, en wat moet ik wegdoen... Die oude zetel... Maar die zit zo makkelijk, en die is nog van toen we... en die kader met foto's... En die boeken... Ik mag er niet op denken ! En dan heb ik bewust onze verzamelingen vermeden... Maar die zouden wellicht ook moeten wijken voor het gemak van een appartementje met lift in dicht bij de winkels...  Ik denk dat we beiden alles op alles zouden zetten om zo lang mogelijk in ons huis te kunnen blijven. Krijg ik moeite met de trappen, dan komt er een traplift. Maar voorlopig doen we er alles aan, om binnen onze mogelijkheden zo fit mogelijk te blijven. (Al lukte het deze morgen net niet om met mijn handen plat op de grond te raken (met de benen gestrekt) - iets waar ik een beetje fierheid terug vind ondanks mijn vele tekorten.)

We hebben al gezegd dat we volgend jaar weer een abonnement nemen op Paira Daiza, gewoon om ons te dwingen om regelmatig een dag te gaan slenteren door dat heerlijke park. Dat doet me er op denken dat we de laatste keer ook een kijkje hebben genomen op de naakte molrat... Ik kende het die vanuit boeken en van de TV, maar zoals zo vaak ben je dan verrast van de werkelijke grootte... Ik had gedacht dat die naakte molratten ongeveer zo groot waren als een mol, maar ze zijn eerder van het formaat van een muis !

Ik heb indertijd ook zo verbaasd gekeken naar de slijkspringer, die vissen die over land kunnen kruipen... Die zijn ook maar heel kleine visjes... Waarom noemt men die dan niet "slijkspringertjes" ???

Dat doet me er op denken dat we volgende keer het aquarium moeten gaan bezoeken in Paira Daiza ! Wie weet zie ik daar nog dieren die me verwonderen.

Ik ga stoppen voor vandaag... Misschien nog eens wat zoeken voor de komende Crea... Wat gaan we doen ?

djudedju

op den lange duur wordt het soms wel eens zoeken, weet je !

tot de volgende ?

en we leven nog...

Vrijdag 31 juli... We zijn 's morgens naar Luc gereden, van van bij hem te vertrekken naar Pairi Daiza... Langs de binnenwegen, want we moesten de punten vermijden waar de landbouwers aan het betogen waren... In Paira Daiza kon je de gevolgen van die betoging heel goed zien: het duurde zeker tot de middag voor het park vol kwam te lopen. Dat betekende dat we in de voormiddag heel makkelijk alles konden bekijken, zonder te moeten aanschuiven of drummen om dichterbij te komen. Wat me vooral bij blijft, is het paviljoen van het houtsnijwerk ! Daar staat een mens met zijn mond open te kijken naar al dat fraais ! Het is met ons kodakje moeilijk om het goed te fotograferen, maar we probeerden het toch...

Je ziet er Luc ook in bewondering staan. Luc is speciaal goed ingeduffeld uit schrik voor de wespen. Hij is immers uiterst allergisch aan die beestjes, het scheelde geen haar of hij was er niet meer, gewoon door een wespenprik... Nu loopt hij altijd buiten in speciale kledij, met zo weinig mogelijk huid blootgesteld aan de wespen... En bovendien spuit hij nog een insectenwerend middel !

Rond 11.30' uur gingen we iets eten in het Afrikaans dorp (Chez Foufou)... Daar zaten we gezellig buiten, onder de bomen, in de schaduw. Kip met rijst, een drankje en een ijsje toe... Het moet niet steeds zo uitgebreid zijn als vorige keer bij in het Aziatische restaurant...

Rond 5.30' uur was mijn pijp uit... De rug begon weer serieus op te spelen, en eens gaan zitten en rusten hielp niet meer. We gingen naar de brouwerij, dronken nog iets, en wandelden dan naar de auto. (We zagen er nog eens de pauw met de bruine waaierstaart lopen !)

Luc wou terugkeren langs de gewone weg "Die boeren zijn nu al weg!" beweerde hij. Hij had gelijk. Maar we zagen de sporen van hun aanwezigheid nog heel goed !  Het rondpunt aan de magazijnen van de Colruyt lag nog te roken, en je zag nu en dan nog een vlam op de resten van de massa smeulende autobanden. De baan was op een plaats ernstig aangetast door het vuur en de hitte.  Er waren verschillende ronde punten waar ze bezig waren geweest, maar die aan de Colruyt waren wel het ergste ! (Als je Google doet zoeken naar "Boeren Ghislenghien", dan zie je beelden van hun acties ! Maar ze zijn niet vrij te gebruiken...)

Zaterdag gingen we naar de rommelmarkt te Brugelette (Dat is de gemeente waar ook Paira Daiza ligt, alleen ligt het dierenpark op de deelgemeente Cambron Casteau).

Na nog eens onderweg het werk van de boeren bewonderd te hebben, kwamen we te Bugelette aan. We hadden ons eerst langs de weg geparkeerd, maar toen ik mensen tegenkwam van de organisatie, zegden die ons dat we daar niet mochten staan... En ze wezen ons de weg naar een parking op een weide. We slenterden naar de markt, en aan het tweede of derde kraam was het al "BINGO !!!". Er zat een jonge man met heel wat soorten zaken, onder meer drie wandelstokken, twee heel gewone, en één glazen wandelstok !!!

Misschien vraag je je af "Wat kun je daar nu mee doen ???", maar daar hangt een heel verhaal aan vast! Naar men mij vertelde was het gebruikelijk dat de lotelingen (Vroeger moest alleen de man die een slecht lot trok, militaire dienst verrichten. Rijke mensen kochten van de armen een goed lot, en gaven hen voor dat geld dan het slechte lot in de plaats... Wie zijn legerdienst had vervuld, kocht een glazen wandelstok, een symbool... De meeste van die stokken sneuvelden in het drinkgelag om de vrijheid te vieren. Aan die glazen kun je niet zien of ze oud zijn of niet, het kan dus perfect dat ze ook nu nog gemaakt zouden worden... Maar ze kosten normaal veel geld. Ik heb er nog nooit een willen kopen, omdat ik mijn verzamelen als een hobby beschouw, en het ook zo wil houden. Maar toch vraag ik altijd de prijs... Ook nu ! En tot mijn verwondering vroeg de jonge kerel maar 5 (vijf!) euro !!! Dat is maar een twintigste van de gebruikelijke vraagprijs !!!

Hier zit dan ook een gelukkig verzamelaar !!!

Brugelette is een klein gemeentje met een grote rommelmarkt ! Het is ook een bizarre gemeente, we liepen er op een moment in een straat waar auto's elkaar niet konden passeren, zo smal, en op het einde van die straat was er ijzeren versperring zoals je soms ziet om te verhinderen dat er anderen dan voetgangers zouden passeren... Je verwacht dit niet midden in een dorp !

Ik weet niet of de aangekondigde 400 kramen er stonden, maar het kunnen er net zo goed wat meer dan iets minder zijn geweest ! Het was een leuke markt!

Zondag (gisteren) gingen we dan naar de hele grote markt te Ogy... Daar gaan Bart en zijn gezin ook altijd naar toe, en gewoonlijk komen we ze dan wel ergens tegen. Gisteren waren ze er ook behoorlijk vroeg, en na een telefoontje spraken we af aan een café aan de grote baan, wij waren daar niet zo ver meer af, en zij ook niet. (Wij hadden dan al één lange straat kraampjes bekeken, en er onder meer een heel pak zilveren (of verzilverde?) vorken en lepels gekocht, die ik wil gebruiken om juwelen mee te maken.)

We hebben dan samen, heel gezellig keuvelend de markt gedaan, hebben er een BBQ-worst gegeten, en iets gedronken, Anny en ik hebben er bij de vietnamees een heel pakket loempia's en co gekocht (en thuis in de diepvries gedaan), en we spraken af dat we na vieren bij hen zouden langs gaan om samen te BBQ-en...

Het was na achten toen we thuis kwamen... Steendood moe en met veel pijn.

Eén gek ding had ik rond de middag, toen we iets gingen drinken (en de BBQ-wordt aten). Ik ging me neerzetten, en er schoot een verschrikkelijke pijn door mijn rug en linkerbeen ! Ik jankte echt van de pijn ! De pijn ebde weg, en ik heb niet meer of geen andere last meer gehad dan anders... Gek.

Tot de volgende ?