De brouwerij

Ik denk dat het om en bij de dertig jaar geleden is dat ik De brouwerij ("onze" brouwerij) nog eens bezocht.
De brouwerij Roman staat op amper een kilometer van mijn deur, maar geef toe, je gaat er niet zo maar op bezoek als bij een oude tante. Nee, je moet wachten op een invitatie of op een actie van een vereniging waar je bij hoort, die je mee neemt op zo'n bezoek.
Gisteren was het een afsluitende vergadering van Onderstroom, die plaatsvond in de brouwerij, en waar wij naast de vergadering met evaluatie ook de kans kregen op een bezoek aan de brouwerij.

Ik was eerlijk gezegd niet van plan mee te gaan... Er horen bij het bezoek nogal wat trappen, maar het alternatief was daar een uur zitten wachten.

Maar ik beklaag het me niet. Wel had ik heel wat pijn, maar het was interessant, en de brouwerij is heel anders geworden in al die jaren. Bovendien hadden we een schitterende gids, ik zou bijna het woord gepassioneerd in de mond nemen, die ons alles vertelde over het brouwproces, en hoe het evolueerde.

Tot mijn (en wellicht ook van anderen) verbazing, brouwt men in de brouwerij niet alleen de eigen bieren, maar brouwt men ook bieren voor andere brouwerijen en enkele van die speciale biertjes die verbonden zijn aan streken of feesten.
Momenteel zijn de topbieren van de brouwerij de bieren uit de gamma van Ename, en sinds kort is het Gentse bier Strop ook aan een steile opmars bezig. (Dus het Gentse bier is eigenlijk Oudenaards: zou het niet het moment zijn om het groot kanon terug te vragen aan de Gentenaars ?)

We zagen er de prachtige oude brouwketels, die nog steeds in gebruik zijn, maar ook die ultramoderne dingen, die er heel wat minder poëtisch uitzien, maar blijkbaar veel beter zijn. Ook de grote hall waar het bier gebotteld wordt of op vaten getrokken wordt, was de moeite waard.

Brouwen is steeds meer een wetenschap, maar dan wetenschap waar gevoel en smaak nog steeds boven de kennis uit gaat, al is zonder de kennis geen stabiele smaak mogelijk.

Na het brouwerijbezoek zijn we in het proeflokaal belandt, waar we de voorbije "Onderstroom" evalueerden. Er waren uiteraard wel wat bedenkingen en wat verlangens, maar globaal gezien was iedereen meer dan tevreden. Er werd besloten dat Onderstroom in het vervolg om de twee (sommigen prefereerden om de drie) jaar zou plaats vinden. Voor ons lijkt 2 jaar een beetje kort, we doen niet alleen enkele demonstraties, we stellen ook onze werken tentoon, en in twee jaar hebben we nog niet zo heel veel bij elkaar ... Wij hoorden dus bij de mensen die drie jaar verkozen. Als ze beslissen tot om de twee jaar, dan doen we maar om de vier jaar mee, maar met volle enthousiasme, want het was een heerlijk gebeuren !

Koen heeft me beloofd dat hij de vele foto's zou doormailen... Ik beloof je, als het zo ver is, dat ik je nog wel eens enkele beelden toon.

Tot de volgende ?

(een relaas van de man die in de brouwerij met de lekkerste bieren doodleuk cola-light zat te drinken, weliswaar de Cola van Roman...)

de appel

Eigenlijk begint het verhaal met een vergeten appel.
Helemaal achteraan in de lade van de koelkast was hij blijven liggen, verstopt achter de groenten en het nieuwere fruit.
En pas toen de lade bijna leeg was, en Anny hem eens wou schoonmaken, zagen we de appel.
Een verrimpeld klein bolletje, nog wel met de mooie appelkleur, maar het zag er uit als de Methusalem onder de appelen...

Toen ik kind was, was er nog geen frigo, waren er een heleboel dingen die echt seizoensgebonden waren, en dus stond het bewaren hoog op het lijstje van vereiste kennis van iedere huisvrouw. Ook ons moeder was een genie in het bewaren, van vlees, van bonen, zelfs van eieren... en uiteraard ook van appelen.

In de tijd van de appeloogst werden er massaal appelen gekocht, en die werden netjes in houten fruitbakjes, op een laag krantenpapier op de zolder gezet. Daar bleven ze goed. We moesten ze nu en dan wel eens "verlezen", dat wil zeggen, de appelen die een spoor van rot vertoonden er uit rapen. De appelen die niet helemaal rot waren die dienden nog voor de appelmoes. Maar één rotte appel in de mand kan heel de mand aansteken. (Dat hoorde vroeger bij de "opvoedkundige zegswijzen en spreuken)

Na enkele maanden waren die appelen best nog lekker, maar ze zagen er niet uit. Het waren allemaal van die verrimpelde bolletjes, net als de appel uit mijn koelkast.

Wetenschappelijk is het makkelijk uit te leggen: het vocht uit de appel verdampt, vervliegt, en eigenlijk droogt de appel uit. Daardoor wordt het volume kleiner, maar daar het vel niet mee krimpt, gaat het in rimpels liggen...

Ik was er een beetje verwonderd van, want het was één van die moderne rassen, en ik had niet verwacht dat die nog steeds dat vermogen hadden.

Nu eten we veel gezonder dan toen, want zowat heel de winterperiode aten we bewaarde dingen (met uitzondering van de groenten die tegen de vorst kunnen, en groenten die op een manier bewaard werden die geen merkbare veroudering veroorzaakte. (Bijvoorbeeld, prei en wortelen, die in de grond of aangeaard bewaard worden). Maar voor de rest: allemaal bewaarde dingen. Minder vitaminerijk, en ook iets minder smakelijk. Vlees werd hoofdzakelijk gezouten of in vet bewaard, wat ook niet echt de gezondste manier is om mee te leven.

Het gevolg was, dat de meeste mensen, na de winter, het nuttig vonden om het lichaam eens te kuisen, en daarvoor werd een purgeermiddel genomen, zodat je eens hevig de diarree had, en dan was zogezegd al het vuil van de winter uit je lijf.  Steevast kregen we dan ook nog eens de diarree van de eerste nieuwe aardappels met nieuwe worteltjes en nieuwe erwtjes, het typische menu om eens echt fris en nieuw te eten...

Nu is er geen mens meer die naar de apotheek gaat om in het voorjaar eens lekker (???) de diarree op te roepen... Dat hebben we allemaal niet meer nodig, want we ten het ganse jaar alsof het lente is. En dat is het ook, we importeren de lente, we importeren het verse fruit, de verse groenten. We eten vers-geplukte ananas, en passievruchten en granaatappelen...
In het begin dat die vruchten uit het zuiden hier arriveerden, waren dat sinaasappelen en mandarijntjes, en daarmee hadden we het zowat gehad.
Heel veel van de dingen die we nu normaal vinden, waren toen voor ons gewoon onbekend. We hadden hoogstens een gelezen over die dingen.
Nu zie ik op de rommelmarkt een mooie voluptueuze negerin in zo'n heerlijk zonnig kleed, maniok eten en bakbananen. En ik at al de meeste van die vreemde dingen minstens één keer. (Soms was dit genoeg, want ik vind ze lang niet allemaal lekker).

Als ik naar Auchan ga, dat is de grootste onder de winkels die ik regelmatig frequenteer, dan slenter in nu en dan eens langs de toonbaken met groenten en fruit... En daar liggen dan nog heel wat dingen waarvan ik niet weet wat het is, of hoe je het zou moeten opeten... Er liggen kleurige dingen bij, maar ook saaie bruine dingen, kleine vruchten maat ook joekels van dingen met vreemde vormen. Vruchten met stekels of scherpe boorden op, felgeel of knal - bijna fluo- oranje...

Soms stel ik me vragen als ik de prijs van die dingen bekijk... Als dat hier zo goedkoop aangeboden wordt, na een reis van duizenden kilometers, hoeveel kreeg de boer ginder ver dan??? Of liever kreeg hij niet. Want eigenlijk kan het niet dat die mensen er een menswaardig loon voor ontvangen hebben. Wij vreten van hun armoede.
Letterlijk.

En we kunnen eens hevig doorbomen over het ecologische aspect van het vervoeren van nieuwe aardappeltjes midden in de winter, zodat je met kerstmis nieuwe patatjes kunt eten... Op de kap van een arme boer ergens in de Andes.
Vliegtuigen die kerosine zuipen vliegen heen en weer met patatten.
djudedju

Moeten we niet eens wat meer nadenken voor we ingaan op al die luxe?
Moeten we naast een actie voor "Schone kleren" ook niet eens nadenken over een actie over schoon fruit en schone groenten?

... en moeten we niet eens nadenken over het feit dat we hier haast niet meer onze eigen voeding kunnen kweken, want we jagen de boeren weg voor een pote klei om stenen mee te bakken.
djudeju dedju !

tot de volgende ?

Bobbie

We hadden de kinderen beloofd dat ze een hond kregen... Sindsdien hadden we geen rust meer, de hond moest en zou er komen.
Op een zaterdag reden we naar Ronse, want daar was een veearts die een soort asiel had. We belden aan, en werden naar de ruimte geleid die vol zat met honden. Heel mooie rashonden van allerlei soorten, die duidelijk de voorkeur genoten van de veearts, en helemaal achteraan een kleine zwarte pup, die heel triest zat te zitten, maar meteen opgewonden naar de tralies vloog toen hij de kinderen zag. Wat de veearts ook vertelde, onze keuze was gemaakt: die kleine zwarte pup moest en zou het zijn.
We mochten de hond nog niet mee nemen... Het was een verloren gelopen beestje, en er was nog steeds een mogelijkheid dat de eigenaars het zouden komen opeisen... We moesten veertien lange dagen wachten...

Eindelijk was die zaterdag daar, en voor dag en dauw zaten alle drie de kinderen bij ons op ons bed. Of het nog geen tijd was, of we nog niet...
Ik bracht het gesprek op de naam "Hoe zouden we het hondje heten?"
Het regende namen, maar iedere naam die naar voren werd gebracht werd door de anderen af gekeurd en gekraakt tot er niets meer van over bleef... Het bleef duren, de hond was er nog niet, en er was al discussie, haast ruzie over... Tenslotte zei ik: "Als je dan echt niet overeen komt, dan nemen we gewoon de naam die elke hond heeft: bobbie !"
Ze keken elkaar een moment aan, en knikten toen alle drie.

Eindelijk was het tijd. We zouden naar de veearts gaan en vandaar nog rap eens naar de GB om nog wat inkopen te doen. Ze knikten, alles was goed, als de hond er maar kwam.

We kregen de pup, na een deel formulieren te hebben ondertekend, en de toelating te hebben gegeven dat ze de hond mochten komen zien om te controleren of we wel goede baasjes waren... en dan naar het eigenlijke asiel, ze kregen de hond in hun armpjes, het beestje kronkelde in hun armen van tevredenheid, en likte de kinderen waar hij maar likken kon.

Toen wij in de auto stapten, roken wij de hond...
Heb je ooit al een hond uit een asiel gehaald ? De geur van het asiel, van al die dieren lijkt zich te concentreren in jouw nieuwe aanwinst !

We reden naar de GB, en de kinderen bleven alle drie in de auto, bij de hond, bij Bobbie ! Naast de gewone aankopen voor het gezin brachten we ook een riempje en een halsbandje mee...
Thuis gekomen was het eerste werk het wassen van de hond. In het grote bad zag je het kleine beestje haast niet staan, maar uiteindelijk rook het hondje gewoon weer naar één hondje, en niet naar een heel asiel. Ik denk dat er nooit een hondje zo moe was als bobbie die eerste avond bij de kinderen.

We hebben nooit meer zo'n hond gehad. Dat was de ideale kindervriend. Ons huis was een thuis voor haast alle kinderen uit de wijde omtrek, en bobbie werd de hond van alles wat kind was.
Hij moest de slede trekken in de winter, ze gingen er mee "op jacht" en vertelden hoe ze haast een fazant gepakt hadden, ze wandelden er mee, ze lieten het beestje zich afjakkeren naast hun fiets, ze stonden op en gingen slapen met bobbie...

Bobbie was geen gewone hond, hij had geen stamboom, geen ras, maar hij liep een ladder omhoog, en liep de ladder, de kop naar beneden ook weer af. Hij jaagde alle katten na, uitgenomen de onze. Op een keer jaagde hij een kat na, die de trap op rende naar het platform, en vandaar het dak op liep, tot op de vorst van het dak. Tot de verbijstering van het kattenbeest liep de hond hem na, en de kat kon zich alleen redden door op de schoorsteen te springen, waar hij als versteend van schrik zat te staren naar de hond onder hem, op de vorst van het dak. Wij riepen Bobbie bij ons, en tegen zijn zin kwam hij het dak af... De kat bleef doodstil zitten.

Toen wij een uur later buiten kwamen, zagen wij tot onze verbazing de kat nog steeds onbeweeglijk zitten op de schoorsteen. Het beestje was warempel versteend van schrik ! Ik ben van arremoe het dak opgekropen om de kat van de schoorsteen te plukken en naar beneden te brengen. Ik denk niet dat die kat ooit nog in onze tuin is gekomen !

Buiten onze Koen waren de kinderen al allemaal het huis uit, toen Bobbie van de veearts het bewuste euthanasie-spuitje kreeg. Het beestje kon niet meer lopen, wist niet hoe zich te houden van de pijn in alle gewrichten en door zijn kapotte rug. We waren er allemaal niet goed van.
Dat spuitje was om hem verdere pijn te besparen, maar zijn dood deed ons pijn.
't was maar een hond... Nee, het was Bobbie, die kleine zwarte rakker die voor onze kinderen een groot deel van hun opvoeding was.
Ieder kind zou een hond moeten hebben, maar dan een goede hond, niet noodzakelijk een rashond, maar een echte vriend voor de kinderen !

een Bobbie !

tot de volgende ?

16 man

Wie herinnert zich niet het liedje...

16 man op de kist van een dode
ohjoho met een bottel vol rum
Schnaps te drinken is hellevaartsmode
Ohjoho met een bottel vol rum...

We zagen allemaal al beelden uit diverse kampen waar men inderdaad haast boven het lijk van de vijand staat te drinken en lol te maken.

Nu ook weer ? In het geval van de doden van Verviers ?

Ergens huiver ik dan.
Om meer dan één reden !
Niet alleen om die "hellevaartsmode", maar in het geval van Verviers ook omwille van de vele vragen die ik heb.

Het kan best zijn dat daar inderdaad extremisten waren, die bezig waren met de voorbereiding van een bloedige aanslag in ons zo rustige landje, maar eigenlijk weten we dat niet.
Men zegt het ons.
... en wij hebben het maar voor waarheid aan te nemen.

Dat er zo weinig vragen rond gesteld worden door Jan met de Pet, lijkt mij eerder een xenofobe reactie dan wel een geloven. Het doet me wat denken aan het sarcastische mopje... Bush deelt, voor een massaal aanwezige pers, mee dat ze het ganse Midden Oosten gaan plat bombarderen, honderden miljoenen moslims dood en één coiffeur... De pers zwijgt, vol verbazing, tot één man van de pers vraagt: "Waarom die éne coiffeur?" Waarop Bush zich omkeert naar zijn staf en zegt: "Zie je wel dat ze niets maken van die honderden miljoenen moslims?"...

Waren het zogezegd Vlaams extremisten geweest die een aanslag planden in Wallonië, dan kregen we wellicht een heel andere reactie.

En toch gaat het hem dan net over hetzelfde: er zijn kinderen van moeders vermoord. Mensenkinderen.
En we weten niet of het terecht was of niet (En dan ga ik de discussie uit de weg of er ook maar één denkbare reden kan bestaan om een medemens te vermoorden.)
Ook na de feiten is er niets gebeurd.
Heel gek !
Want als er een politieagent een bandiet neerschiet - zelfs al is het maar verwonden -, dan staat heel de gerechtelijke wereld op zijn kop, en wordt de betreffende agent ondervraagd en tijdelijk geschorst, tot onomstotelijk blijkt dat het een geval van zelfverdediging was, dat een andere oplossing niet voor handen was...

Nu, in het geval van die jonge mensen van Verviers... Niets.

Zelfs geen onderzoek achteraf.
Laconiek de mededeling "Het waren extremisten".
Ik zeg niet dat ze liegen, ik zeg dat ik het niet weet, en dat niemand ons ook maar enige klaarheid schenkt.
Ik keur extremisme niet goed, ik huiver van die onmenselijke manier van oorlogvoeren waarbij de onschuldigen slachtoffert om zijn eisen te verwezenlijken, maar hier zijn ook mensen gedood, zonder enige duidelijk openbaar gemaakte reden.
Het zijn extremisten.

Oh ja? En die ene die aan de dood ontsnapte, die was dan niet betrokken.
Nogal een geluk hé, dat net die ene onschuldige ontsnapte aan de kogelregen?
Of was het om een proces te vermijden?
Ik weet het niet.

Dat drinken boven de lijken van de slachtoffers vind ik veel minder erg dan het niet weten, dan de vragen waar ik blijf mee zitten... Dan de mogelijkheid dat men onschuldigen doodde.

Die lijken konden ze geen pijn meer doen, en je kunt doden niet meer beledigen of kwetsen. Je kunt wel de nabestaanden beledigen en kwetsen... Maar wie denkt daaraan in het heetst van de strijd.

16 man op de kist van een dode...
We zongen dat indertijd bij het kampvuur.
Vrolijk.
Vro
LIJK
...LIJK...

djudedju

tot de volgende ?

Zon !

Eindelijk is de zon er weer !
De lucht is nog niet dat stralende blauw, maar de zon priemt vrolijk de huiskamer binnen en doet zelfs het stof vrolijk dansen.
Gek hoe licht een invloed heeft op de gemoedsgesteldheid van de mens. Mensen die last hebben van een winterdipje, krijgen als geneesmiddel een lichtkuur voorgeschreven.
Maar we ervaren allemaal dat alles er plots wat vrolijker uit ziet, als de zon schijnt.
Gek natuurlijk, want we spreken eigenlijk alleen over licht en eventueel wat warmte, en dat gevoel van vrolijkheid is alleen in ons te vinden. Maar toch... Soms kun je zien dat ook dieren wat speelser zijn, wat vrolijker.

Ook wind kan die invloed hebben. Zeker bij jonge mensen en jonge dieren. In ons sappig West Vlaams zeggen we dan dat hij of zij de wind in zijn of haar gat hebben. Eigenlijk is dat dezelfde uitdrukking om aan te duiden dat je bij het fietsen de wind van achter hebt, maar iedereen weet dat het zonder fiets gaat over de zotternij in de kop.

Met andere woorden, het weer heeft invloed op ons doen en laten. Het is niet alleen iets in de geest van de mens, het is een haast algemeen verschijnsel. In de donkere periode van het jaar zitten we met een dipje, in de zon zijn we wat euforischer.

Kortom, de natuur is een geheel, en hoezeer we ook zijn weg gegroeid van die natuur, we kunnen er ons toch niet helemaal aan ontrukken.
Ik denk dat die afhankelijkheid van de natuur wel eens een grote hinderpaal zou kunnen vormen als we er ooit in slagen om grote ruimtereizen te maken en andere planeten te gaan bewonen.
Ik denk dat het niet zo simpel zal zijn om je aan te passen aan een andere wereld, een andere zon, een andere biosfeer... Neem nu eens je bioritme... We zijn als mens afgesteld op invloed van de maan op de aarde en op ons gestel, op het ritme van dag en nacht. (Je moet eens nakijken naar de effecten op de gezondheid van mensen die voortdurend "de nacht" doen.)
Als je op een andere planeet komt, dan zal dag en nacht niet hetzelfde ritme hebben, dan zal er misschien geen maan of meerdere manen zijn, die wellicht een totaal andere omlooptijd hebben. We staan er niet bij stil, maar de vruchtbaarheidscyclus van de vrouw volgt het ritme van de maan!
Wat zouden andere manen doen met de vruchtbaarheid ?
Wat zou een ander dag- en nachtritme doen met onze gezondheid?

We staan daar niet bij stil, maar we kunnen de invloed niet ontkennen.
We moeten het wellicht ook niet overroepen, in het hoge noorden leven ook mensen, die geen normaal dag en nachtritme hebben. We zijn geneigd te spreken van zes maand donker en zes maand licht, maar dat klopt niet helemaal. Er zijn dagen met minder uren licht gedurende ongeveer de helft van het jaar, en dagen met langer licht dan we hier hebben gedurende de andere helft van het jaar. Wellicht zouden wij, vanuit onze manier van leven, in het Noorden meer dipjes hebben dan zij die er aan gewoon zijn.
Maar eigenlijk is hun bioritme hetzelfde. Het is niet alleen de aanwezigheid van het licht die ons beïnvloedt, al speelt het een grote rol. Het is het totaal van de biosfeer van de aarde.

We kunnen deze vaststelling ook ombuigen tot een vraag. Is het niet precies deze precieze regelmaat van dag en nacht, omloop van de maan, duur van het jaar, aard van het klimaat door de dikte van de atmosfeer en de precieze samenstelling er van...die uiteindelijk het ontstaan van het leven hebben mogelijk gemaakt en het voorbestaan ervan mogelijk houden? Met andere woorden, is een iets andere samenstelling op termijn niet nefast voor het voortbestaan van het leven zoals wij het kennen?

Men heeft onlangs vastgesteld dat homoseksualiteit niet alleen vast te stellen is in de hersenen, maar ook dat het aantal homoseksuelen toeneemt.
Dit klinkt haast als onmogelijk, want normaliter geven we de aanleg door via seksuele voortplanting. Bij homoseksualiteit kan dit echter niet, er is dus duidelijk iets anders aan de hand .
Zou het kunnen dat wij het zelf veroorzaken, door al de negatieve ingrepen op de natuur en de luchtvervuiling?
Toch iets om over na te denken !

tot de volgende ?

Solar Impulse

De Solar Impulse staat stil, en wacht goed weer af.

Mij doet dit denken aan Odyseus, aan het Romeinse rijk, aan de Grote Vaart naar de Specerijeilanden....

Toen ook bleven schepen soms maanden wachten op de goede wind, In de Middellandse Zee moesten de Romeinen ieder jaar enkele maanden de vergeten, de zee was in dat seizoen te onbetrouwbaar.

En nu, Anno 2015, zien we weer een (lucht)vaartuig wachten op goed weer. Niet meer zozeer de wind als wel de zon en kalm weer zijn van belang. Veel verschil is er niet.

We zijn terug naar af (En als je de Start passeert ontvang je 4000 frankjes (Monopoly-spel)).

Gisteren publiceerde Lowtech Magazine een artikel over de economie voor de toekomst (Ik stuurde het door aan de mensen die op mijn mail-lijstje staan)... Net zoals ik enkele weken terug schreef, kun je daar ook lezen dat de schrijver tot de conclusie kwam dat een blijvende groei doodgewoon onmogelijk is, en dat we moeten opteren voor een totaal andere economie. We kunnen de groei misschien nog wat rekken, maar dat rekken zal de breuk wellicht alleen groter en grover maken. Je moet echt eens naar de website gaan   http://www.lowtechmagazine.be/  en daar het artikel lezen, het is leerzaam, en zeker de moeite waard.

Vandaag zette ik op Facebook een link naar wat filmpjes van een Amerikaanse zender over het vluchtelingen probleem in Europa... Zeker een paar uur voor vrij maken en het eens (alle 4) bekijken. Ik verwittig je wel dat het niet voor gevoelige kijkers is !

Misschien vraag je je nu af wat de Solar Impulse te maken heeft met onze economische toekomst of met het vluchtelingenprobleem, maar voor mij is de link duidelijk: het systeem dat we nu hebben en kennen, loopt op zijn laatste benen. We gaan terug naar af... We zitten op de vooravond van een nieuwe wereld.

De westerse formule heeft een zeer sterke groei en onwaarschijnlijke bloei gekend, maar is geen systeem voor de eeuwigheid.  Wie nog gelooft in een groei, moet hoognodig wakker worden. Eeuwige groei is - ook voor de grootste optimist- niet mogelijk. Wat we nu aan het doen zijn is heel het natuurlijke bestel ontwrichten, en hoe erger we dat doen, des te erger zal de breuk zijn.

Onze Economie was en is een verkeerde keuze, waarin we helaas heel de wereld hebben meegesleurd. Waar de naties er niet in slaagden in dat economisch model in te stappen, daar zijn ze uit de boot gevallen en is honger en ellende hun lot. Waar honger en ellende heerst, daar is oorlog niet ver weg, daar is religieus fanatisme niet ver weg, daar zijn fanatieke doelstellingen niet ver weg. Dus zijn daar ook vluchtelingen niet ver weg.
Want honger, ellende, oorlog, fanatisme veroorzaken een vluchtstroom.

Ik heb reeds gesteld dat we die stroom nooit zullen kunnen tegenhouden. Of we laten ze binnenkomen, of ze gaan massaal binnendringen. Er is voor hen geen andere optie. Dreiging met de dood houd hen niet tegen (Of dacht je dat ze anders in die wankele bootjes zouden stappen?). Dus kan je hen ook niet met militaire middelen stoppen. De drang naar overleven, naar overtuigen, naar bekeren naar hun visie kun je niet stoppen, niet met wapens.
Er zijn twee manieren om hen te stoppen: Hen een waardig leven en voldoende voeding en drinken bezorgen, of onze maatschappij laten kapot gaan naar hun niveau, zodat onze wereld geen alternatief meer is. Let op, dat laatste zit er dik in, als we niet tijdig gaan overschakelen naar een totaal andere vorm van samenleving met een meer natuurlijke economie.

Nu hebben we nog wat tijd, maar niet veel meer.
We leven in een onhoudbaar systeem.
Laten we ons niet krampachtig vasthouden aan het stukgaande systeem.
Kies voor een nieuwe toekomst.
Kies voor een bestaan voor je kinderen, kleinkinderen.
Wees bewust van wat er aan het gebeuren is.
En we zijn duidelijk verkeerd aan het kiezen !
De rechtse regeringen die we haast overal zien heersen en zien ontstaan, zijn de partijen die wanhopig de huidige economie willen redden.
Tegen beter weten in.
Je kunt NIET onbeperkt BLIJVEN groeien !
Daar moet je echt niet voor nadenken, dat weet iedereen !


tot de volgende ?

Heerlijke tijd

Ik vind de zomer fantastisch ! En dan heb ik het niet alleen over het weer, maar over alles en nog wat ! De zomer is de tijd waarin de mensen vakantie hebben, en dus veelal blijer door het leven stappen, de zomer is de tijd van bloei en groei en oogst, en dus zijn de boeren tevreden. De zomer is de tijd zonder voetbal, en dus ben ik tevreden. De zomer is de tijd zonder "Familie" en zonder "Thuis" en ook dat maakt me gelukkig. Kortom de zomer is een haast volmaakte tijd...
Haast...
Want er rijden meer wielerterroristen dan in de winter.
Maar ja, niets is volmaakt op deze wereld, dus nemen we zelfs de wielertoeristen er met een glimlach bij.

Zomer !

Heerlijk lange dagen, met vel zon en soms (warme) regen. Zitten aan de kant van de vijver, slenteren over zonovergoten rommelmarkten, likken aan een ijsje, genieten van een fris glas fris water (Fris + fris is haast koud op de warmste dagen !)...

Helaas...
Helaas leven we hier in een gematigd klimaat... Het is hier haast nooit lekker warm, maar gematigd. Het is hier haast nooit heerlijk droog, maar matig droog. Het is hier haast nooit goed om wonen, maar matig goed. Het enige in ons land waar je een duidelijk etiket kunt op kleven, zonder dat matig of gemiddeld in de mond te moeten nemen, dat is de politiek. Politici en politiek in ons land zijn gewoon slecht. Allemaal. Eigenlijk zouden we ze allemaal gewoon over boord moeten gooien, maar we zijn door al dat matige gewoon ook te gematigd... Het zal onze tijd wel duren, het zal wel zo erg niet zijn, het zal wel voorbijgaan, de volgende keer zullen het anderen zijn, en die zullen ook niets doen.

Maar zelfs daar is de zomer goed voor !
Politici zijn gelijk kleine kinderen, ze hebben grote vakantie, en nemen ieder schoolverlof te baat om ook niets te gaan doen. (En ze doen al zo weinig, en wat ze doen doen ze rotslecht)...

De zomer is dus haast volmaakt, haast, maar dan gematigd.
djudedju

Sinds enige tijd zijn we hier met twee pijnpatiënten in huis. En nu weten we met zijn tweeën dat het weer wel degelijk invloed heeft op pijn. Het best ben je met vast weer. Ja, zelfs als het voortdurend rotweer is, ben je beter af dan met voortdurend van goed naar slecht weer te gaan. Maar gematigd klimaat wil helaas niet zeggen dat wij vast gematigd weer hebben, maar dat we voortdurend heen en weer wippen van goed naar slecht en van slecht naar goed. En dat is voor de pijn niet gematigd, maar slecht.

Maar och, al bij al mogen we niet klagen... Je moet eens kijken naar landen waar ze een andere soort van klimaat hebben... Neem nu de woestijn... Dat is voor ons het summum van vast weer, altijd droog en heet. Maar weet je dat de grootste doodsoorzaak in de woestijn niet de hitte is, of de dorst, maar de verdrinkingsdood ! Als het regent in de woestijn is het een stortvloed, de grond is zo droog dat het water niet meteen in de bodem kan dringen, de toevloed van water door een stortbui is zo hoog dat het water als woeste rivieren door de dalen stroomt, en alles op zijn weg meesleurt.

Nee, dan zitten we hier goed met ons gematigd weer.

En wellicht ook met ons gematigd soort mensen. Want met fanatici kun je helemaal niets doen. Weet je, soms denk ik wel eens dat we nog meer van dat gematigde mogen hebben, en vooral mogen worden.
Geen haat, geen boosheid, geen fanatici inzake politiek, religie... en vooral geen nationalisten, die menen dat er maar één soort mensen goed is. Geen discriminatie, geen racisme...
Gewoon, gewone mensjes, heel gematigd.
Die zich niet druk maken voor een niets, en ook niet echt voor een iets.
Die de zon in het water kunnen zien schijnen.
Die eerbied hebben voor elkaars denken en doen.
Die niet kijken naar de kleur van de huid, of van het haar of naar dikke of dunne mensen... Maar gewoon elkaar aanvaarden, omdat dit gemakkelijker is. Het geeft geen aanleiding tot kwaadheid of afgunst, geen ijver tot bekering of overtuiging.
Nee, gewoon...
gematigd...
met een glimlach

tot de volgende ?