communicantjes

Ik heb, na het nieuws gezien te hebben, nog eens gekeken naar de fotootjes van de eerste communie van mijn kleinkinderen, je weet wel, kleine pagadders van 6 jaar oud, die heel mooi uitgedost en weifelend tussen hun geloof en de drang naar de geschenkjes staan te wiebelen voor een wanhopige fotograaf.
Zie je ze nog voor je geestesoog ? Herinner je je nog wat van je eigen eerste communie ?
Misschien het eerste fotootje waarop je prijkte met een lange broek? Hangt een beetje af van je leeftijd, ik kreeg mijn eerste lange broek voor mijn plechtige communie, want dan was ik al groot, ik was al 12 !

Misschien zit je nu te denken: "Wat heeft hij in het nieuws gezien dat hem deed denken aan de eerste communicanten?"

Ik zag kleine kinderen van die leeftijd, die een militaire opleiding kregen en gebrainwasht werden om klaar te staan voor de strijd tegen de "ongelovigen"... Terwijl een paar honderd kilometer verder mensen van dit zelfde geloof staan te betogen tegen die organisatie "omdat dezen het geloof verkrachten"...

Iedere keer ik kindsoldaten zie, doet mijn hart pijn.
Onafgezien van huidskleur, geloof of overtuiging, vrijwillig of gekidnapt en gedwongen, maar allemaal gebrainwasht en allemaal met een kalasjnikov of een ander wapen in de kinderhandjes... Kinderhandjes waarin je bikkels, of marbollen of treintjes wilt zien, maar geen dodelijke wapens !

Je gedachten dwalen af naar "Het" land van de vrijheid, waar ze zo vrij zijn dat ze het recht opeisen en verdedigen dat ook kinderen een wapen mogen hanteren, en waar je nu en dan verslagen luistert naar verslagen over kinderen die kinderen doden...

Waar is die pop, waar is dat treintje ?
Waar is de tijd waar ieder kind zou recht moeten op hebben, de tijd om kind te zijn, de tijd vrij van zorgen, de tijd waarin ze recht hebben op scholing, de tijd waarin ze gevormd worden tot verantwoordelijke mensen die passen in een vlot functionerende maatschappij... Kinderen die spelen en al spelen leren.

En dan zie je die grote loebassen op het scherm, in hun zwarte pyjama's, hun hoofd volledig ingewikkeld in een zwarte doek om ze onherkenbaar te houden, die stokken stukslaan op de ribbenkastjes van die kinderen, om hen te "harden". Hier reageren er verontwaardigd op de paus als hij een pedagogische tik niet wil afkeuren...

Ik denk aan dat meisje dat laatst de Nobelprijs won, en die voortdurend praat, predikt, zaagt, klaagt, eist dat kinderen recht moeten hebben op scholing, op vorming... Dat meisje dat komt uit een van die landen waar ook zo'n mannen zijn die dromen van zwarte pyjama's...

Het mensDOM...

Soms heb ik het idee dat wij de enige diersoort zijn op deze aarde die GEEN verstand hebben... De enigen die voortdurend pogen onze eigen soort te vernietigen.

En toch kan het anders !
Toch zijn er nog miljoenen mensen die gewoon willen leven, zo comfortabel mogelijk van de ene dag wandelen in de andere... Zonder iemand kwaad te doen, integendeel, samen met die anderen praten, lachen en werken.
Mensen die niet denken op macht
mensen die content zijn met wat ze hebben en zijn
mensen die elkaar liefhebben
mensen die hun kinderen opvoeden in liefde
mensen die gewoon mens zijn
mensen die vol enthousiasme praten over hun tuintje, hun patatten en hun prei
mensen die aan de kassa zich niet staan op te winden omdat dat oude mensje zoveel tijd nodig heeft om te betalen
mensen die een ander even helpen om dat zware pak in de auto te leggen
mensen die elkaar een warme knuffel geven
mensen die je een goede dag toewensen
mensen die  gewoon mens zijn met hun medemensen...

mensen die het niet begrijpen dat er andere zijn, die niet begrijpen dat er zijn die anderen willen overheersen, die geld willen verdienen ook al gaat dit ten koste van de gezondheid van anderen, mensen die politiek willen bedrijven om zichzelf belangrijker te voelen dan de anderen, mensen die eigenlijk het liefst zouden zien dat mensen gewoon mens zouden zijn, zonder macht, zonder geld, zonder rijker dan, zonder verschil...
Utopia...
Utopia was een droom van een staat waar de mensen mens zouden zijn.
Utopia was een tuin van Eden
Utopia een wens van de mens

djudedju

tot de volgende ?

ijzig

De ijzig schrale wind blaast uit het noordoosten, en voor de eerste keer deze winter liggen de beide visvijvers bijna toe... Alleen waar de luchtbelletjes van de luchtpomp blazen, en op de plaatsen waar het water van de ene vijver naar de andere loopt, is het nog open water.
Geen paniek dus.
Ik moet pas de pomp stilleggen als het water niet meer loopt, want dan zuig je de ene vijver leeg en loopt de andere over. Zolang alles blijft lopen, is er geen probleem, in tegendeel, door dat lopend water blijft het zuurstofniveau ook normaal. (Dat is nog niet vaak gebeurd, daarvoor moet het echt berekoud zijn !)

Maar het is wel een aanduiding dat het erg koud is ! Het vriest behoorlijk, en de gevoelskoude ligt, met die schrale en scherpe wind, nog een heel stuk lager.

En... de griep is in het land. We horen steeds meer van zieke medemensen, mensen die "met de griep" zitten. Ook zij die ingeënt zijn, zijn dit keer niet safe, want er is een griepvariëteit op gang, die niet in de entstof vervat zat. Griepvaccin is een telkenjare wijzigend vaccin, gemaakt op basis van de verwachtingen, gebaseerd op de griep van het jaar daarvoor. Soms hebben de makers iets over het oog gezien, of komt er out of the blue een totaal nieuwe variëteit, en dan staan we daar met onze inenting.

Vandaar dat er nu wellicht meer zieken zijn dan in een normale winter. Griep is niet gelijk aan wat we een "griepje" plegen te noemen ! Griep is een heel serieus iets, en voor zwakkere mensen kan griep een dodelijke ziekte zijn. Ik ben, voor zover ik me herinner, twee keer geveld geweest door de griep. De eerste keer door de A-griep, toen waren Lieve (mijn 6 jaar jongere zus) en ik getroffen, en de rest van het gezin niet. We waren toen nog heel jong, en heel veel herinner ik me niet, buiten het feit dat Lieve toen van iemand een speelgoedpianootje kreeg, waar ik oeverloos Broeder Jacob op tokkelde... De tweede keer was ik een jaar of 16 oud, en toen had die griep zich voornamelijk op mijn hoofd gezet. Ik heb nog niet vaak hoofdpijn gehad, maar die pijn van toen, herinner ik me als de dag van gisteren. (Zelfs mijn broer had medelijden, en onder broers moet het dan wel heel erg zijn !)

Maar ik kan je verzekeren dat ik die keer echt heel ziek was ! Griep is niet om mee te lachen. We zijn nu in de periode dat we ons -doordat het 100 jaar geleden is- speciaal de eerste wereldoorlog herinneren, waar miljoenen, vooral jonge mensen de dood vonden. Vlak na die oorlog kwam de Spaanse Griep, die nog veel meer dodelijke slachtoffers maakte dan heel die verschrikkelijke oorlog ! Wellicht heeft het ene met het andere te maken ! Veel mensen zullen verzwakt zijn geweest door de honger en ellende van de oorlog, en zwakke mensen kunnen makkelijk sterven aan griep !

Bovendien hadden we in die tijd ook nog niet de medicamenten die we nu hebben, al is er eigenlijk nog steeds geen medicament tegen de griep. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig, maar het is het niet echt. Het ergste van griep is immers niet de griep op zich, maar de nevenverschijnselen, de zieketen die profiteren van de zwakkere weerstand om echt door te breken. Dat kan gaan van een bronchitis tot zware longontstekingen en nog heel wat andere ziekten. Als de griep alleen maar de griep zou zijn, dan zou je je een periode ellendig voelen, overal pijn hebben, je echt mottig voelen, koorts hebben, maar niet veel meer dan dat. Het gevaar zit hem in het ondermijnend effect, waardoor een heleboel andere ziekten plots hun kans zien door te breken.

De medicamenten die we hebben zijn -gelukkig maar- meestal wel efficiënt voor die andere ziekten, waardoor we het meeste leed kunnen opvangen. Maar bij oudere en zwakke mensen blijft griep een gevaarlijke ziekte !

Er komen maar heel weinig mensen te voet of per fiets voorbij vandaag, en wie zich er toch door waagt,  is dik ingeduffeld, en gaat op die typische manier van mensen die het koud hebben. Een beetje "gesloten", een beetje "zich zo klein mogelijk makend", je weet wel, in een gekrompen bijna, om het oppervlakte dat blootstaat aan de kou zo klein mogelijk te maken.

Weet je, aan dergelijke kleine dingen kun je bijvoorbeeld een kunstenaar herkennen. De kou moet niet alleen uit het landschap blijken, maar ook uit de houding van de figuren die er op staan. Dat is voor mij altijd één van de dingen die ik bekijk, als ik een kunstwerk zie. Het moet allemaal passen bij elkaar. (Of het moet echt helemaal met elkaar botsen, zodat je een shockeffect krijgt, wat dan de bedoeling moet zijn)

Tijdens de creatieve namiddag die ik geef aan onze mensen van Ziekenzorg, is dat één van de dingen die ik hen probeer bij te brengen ! Ze leren hun ogen echt te gebruiken, het geheel echt te zien, de samenhang, de houding, het effect... En heel stilletjes zie ik dat enkelen het beginnen te "hebben", ze kijken echt naar de dingen, niet alleen zien, maar bezien.

Rechtsboven in mijn scherm, zie ik het weerbericht van hier, en de temperatuur... Het blijft vriezen, en ik zie door het raam dat er nog steeds behoorlijk veel wind staat...
berekoud !
brrrrrrrr

tot de volgende ?

condoleren

Eén van prachtigste dingen van het internet, is de mogelijkheid tot condoleren via je computer...

Het condoleren is in de laatste jaren heel sterk veranderd. Vroeger kon je een kaartje zenden naar de nabestaanden, maar sinds inbrekers het leuk vinden om deze adressen te misbruiken om hun slag te slaan, vind je geen adressen meer op de doodsberichten, of toch héél zelden.

In de plaats van naar de familie te schrijven, moet je dit dan doen via een omweggetje, en je brief of kaartje zenden naar de begrafenisondernemer met de vermelding van de naam van de familie voor wie het eigenlijk bestemd is...
Maar sinds enige tijd gebruiken alle lijkbidders internet, en kun je daar terecht om rechtstreeks te condoleren.

Ik vind dat prachtig ! Het is veilig voor de betrokkenen, en je moet niet wanhopig gaan zoeken naar het adres van de overledene of zijn nabestaanden.

Bij sommige begrafenisondernemers kun je het zelfs heel mooi maken, ze bieden enkele mooie prentjes aan, die je kunt gebruiken om je condoleanties op te sieren.

Als het gaat over mensen van Mater, dan moeten wij in de praktijk kijken naar de websites van twee lijkbidders... Je kunt er dan zelfs het doodsbericht volledig lezen, en zien of het wel juist deze familie is, of de familie van een naamgenoot. Gelukkig komt het steeds minder voor dat je iemand kent met een bepaalde voornaam, en plots vaststelt dat hij in feite een heel andere naam heeft. Dat was te danken aan het absurde gebruik dat de peter of de meter de naam gaven aan het kind, en de ouders die in feite liever een andere naam hoorden, dan in het dagelijkse gebruik "hun" naam gebruikten... Ik heb jaren gemeend dat een kennis Albert heette, tot hij eens bij me kwam om een aanvraag te doen voor zijn brugpensioen, en ik vaststelde dat hij in werkelijkheid Leon noemde. (Albert was zelfs niet zijn tweede naam, hij had maar één voornaam).

Als ik een berichtje krijg van de een of de ander dat X overleden is, dan ga ik kijken bij de twee lijkbidders, en schrijf een condoleantie. Komt het bericht van iemand anders, dan krijg ik veelal een kopie van het overlijdensbericht er bij, en ga ik daarop zoeken wie en waar de lijkbidder is... en schrijf ik een berichtje om ons medeleven uit te drukken... Tenzij het natuurlijk iemand is, waar we zelf in eigen persoon naartoe gaan. Dan neem je een kaartje mee.

Ook dat is veranderd in de loop der tijden. Wie vroeger naar de begrafenis ging, die nam geen kaartje mee, want hij was er immers in persoon. Nu neem je, hoe dan ook, een kaartje mee.  (Dit was ook zo bij huwelijksfeesten ! Wie op het feest aanwezig was, die stuurde geen kaart ! Nu doen ze dat wel.)

Zelfs aan zo iets kleins kun je dus een evolutie zien, een verandering in zeden en gewoonten... en we passen ons daar allemaal aan en doen mee aan de nieuwe trend... En we hebben al heel wat zien veranderen ! En het zal wellicht zo steeds door gaan, nieuwe gewoonten, nieuwe manieren. Denk maar eens aan de babyborrel... dat bestond vroeger niet. Maar ja, bijna iedereen ging moeder en kind gaan bezoeken in het moederhuis, ze was daar immers 10 dagen... Nu nog 3 dagen. (Als het ondertussen al niet weer minder is geworden)

En we zullen ons steeds weer aanpassen, meestal zonder er ook maar één moment bij stil te staan...Tenzij je plots met dat verschil geconfronteerd wordt. Wij hebben hier nog steeds alle kaartjes die we kregen ter gelegenheid van ons huwelijk (meer dan 47 jaar geleden)... Bij onze Zilveren bruiloft wilde ik naast de foto's van het feest, ook de kaartjes hangen die deze mensen ons hadden gestuurd... Maar wie naar het feest kwam, stuurde in die tijd dus geen kaartje... En dan plots stel je die verandering vast. Voorheen denk je daar gewoon niet aan.

Eén van de dingen waar ik me wat ongelukkig over voel, is de import van allerlei soorten feestjes. Halloween en consorten, dat zijn allemaal dingen tot eer en glorie van de portemonnaie van de handelaars... Want die feesten hoorden hier niet thuis. En eerlijk, ik vind het nog steeds een vreemd evenement. Het hoort niet bij mij, niet bij mijn generatie. Al worden we het ook stillekens gewoon. En met tijd en boterhammen zal het ook bij ons horen...

Oh ja, op dat internet kun je zelfs mooie teksten gaan "rapen" om je deelneming te betonen... zie voorbeeldje hieronder

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht
Hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht
Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven
Heb je ons een heel stuk geluk
en ontzettend veel liefde gegeven


tot de volgende ?

Jeanne d'Arc

Ik ben geen Fransman, maar de figuur van Jeanne d'Arc heeft voor mij altijd iets magisch gehad. Een jong meisje die er in slaagde legers aan te voeren, op basis van het bizarre verhaal dat ze stemmen hoorde.
Later las ik dat men zoiets medisch kan verklaren, maar dan nog blijft het onverklaarbaar dat een doodgewone boerendochter een dergelijk strategisch inzicht had. Of was het gewoon door het feit dat ze de massa ("haar" leger) zo wist te begeesteren, dat ze als het ware door een vuur zouden lopen?
Hoe dan ook, ze kwam op een vreselijke manier aan haar einde ! Men veroordeelde haar tot de brandstapel.

De brandstapel was toen geen ongewone sanctie, ketters werden verbrand, wellicht als een inleiding tot het "zekere" hellevuur...
Maar heel langzaam kwam de beschaving... de brandstapel verdween in de geschiedenisboeken, en er kwam zelfs steeds meer onwil tegen de uitvoering van de doodstraf. In de meeste landen is die doodstraf dan ook al afgevoerd. Gelukkig maar, want iedereen kent ondertussen de verhalen van onschuldigen die ter dood werden gebracht (nu zitten die onschuldigen soms jaren in het gevang...)

 We waren de brandstapel haast vergeten... Zonder Jeanne d'Arc zou men er wellicht zelfs niet meer aan denken... Tot gisteren...

Gisteren waren de middeleeuwen er plots terug !
I.S. vond het een gepaste straf voor een Jordaanse piloot.
Op dit eigenste internet kun je foto's en wellicht zelfs een filmpje vinden met die verschrikkelijk barbaarse manier van iemand ombrengen.

Minstens even erg vind ik dat men dit in naam doet van een religie.
Dat men uiteindelijk op die manier alle volgelingen van die religie in een kwaad daglicht stelt, en het racisme nog maar eens de hoogte in jaagt.

Gisteren waren de middeleeuwen plots terug... En tot onze verbijstering zien we dat die verschrikkelijke scheeftrekking van waarden ka, en meer zelfs, dat men nog steeds er in slaagt mensen zover te brengen dat ze dergelijke dingen doen.
Na de holocaust dachten we dat dit nooit meer zou kunnen...
... en zie, het kan wel.

Hoe is het mogelijk dat men dat zo geroemde verstand kan lam leggen, meer zelfs, verwringen tot daden die indruisen tegen iedere menselijke norm.
Het kan blijkbaar alleen door door indoctrinatie, is het niet door een religie, dan toch door een filosofie die heel nauw aansluit bij wat een religie is.
Blijkbaar is die soort van gedachtegang bij uitstek geschikt om de mens te indoctrineren, om het denken te versmachten.
Als je dergelijke uitwassen ziet, dan zou men inderdaad geneigd worden om tegen alle religies in te gaan!
Tot je de inspanning doet om de religies te bestuderen en ziet dat deze misdaden helemaal niets te maken hebben met het zijn van de religie.

Deze misdaden zijn dan ook geen daden uit een religieuze overtuiging, maar uit de misvormde geest van een of andere "leider"... die de religie een makkelijk middel vinden om de mensen mee te voeren op zijn reis naar de macht.

Bij IS zie je heel duidelijk dat het niet gaat om de religie, maar over het oprichten van een nieuwe staat... Die ze dan met de naam van de religie verbinden. Het doel is duidelijk de vorming van de staat, het middel is een vervorming van een religie.

Jammer, ik ben overtuigd dat een religie een middel is om de maatschappij innerlijk de tucht te schenken die nodig is om een staat te laten fungeren. Je kunt immers niet samenleven als er geen gedragsregels zijn. De religie kan daarin helpen om aan het aspect van het verkeerd doen nog eens een ander besef te geven.

Ik stel vast, dat het "geweten", het zondebesef ingeprent door of via de religie, iets is wat onderhouden moet worden. Hoe minder "geweten" er is, hoe meer noodzakelijk het is om te werken met wetten en vooral met de daaraan verbonden straffen.

Je kunt dit onder meer vaststellen aan de enorme toevloed van wetten en wetjes die we de laatste tijd in onze geseculariseerde wereld zien ontstaan... Dat is voor mij een bewijs dat religie een goede invloed heeft op een maatschappij... Als... Als er niet ergens een bietekwiet is die alles uit verband trekt en uitlegt om te kunnen gebruiken om zijn eigen doel, de macht, te bereiken...

Misschien zijn er onder mijn lezers die me, met deze redenering, ouderwets vinden, maar ik heb de evolutie van een maatschappij met een sterke religie zien evolueren naar een maatschappij waar de religie maar een à coté-tje meer is. En ik zie het verschil !

tot de volgende ?

mooi koud

Lichtmis is voorbij, en je kunt al goed zien dat de dagen "gelengd" zijn... Vanmorgen, toen ik het rolluik omhoog deed om te turnen, zag ik dat het al klaar begon te worden. En de lucht was quasi onbewolkt... De zon is er al om 8.21' uur (en de dageraad al om7.46' !)...
Met andere woorden, als ik ga turnen is de dag al zichtbaar (ja, ik sta in de winter laat op, ik heb een hekel aan donker).

Maar dat licht doet me herleven... de zomer komt er weer aan ! We krijgen weer kleuren en geuren en als 't effe meezit, kunnen we weer gaan vissen ! Aan de uitgediepte put van wijlen pepee... Vroeger een put van iets meer dan een meter diep, nu zou het makkelijk twee meter diep zijn. 't Wordt heel anders vissen.

Maar we zullen er wellicht makkelijker de karpers kunnen boven halen ! Vroeger waren de kanten niet verstevigd, en waren de zijkanten van de vijver helemaal ondermijnd. Als een karper er in slaagde om onder de oever te geraken, dan mocht je het meestal vergeten. Bart heeft eens gepoogd om de lijn met zijn hand te pakken, onder de boord, maar hoe diep hij ook ging, hij voelde nog steeds geen karper ! Eigenlijk liepen en zaten wij dus op een "zwevend" stukje grond te vissen ! Dat het niet afkalfde, was te danken aan het feit dat het midden een bos is, en de boomwortels wellicht alles vasthielden. Een keer heb ik toch een stuk gezien die afgebrokkeld was. Er stond een grote struik bamboe aan de rand van het water, en bij een storm moet het gewicht van de bamboe en de kracht van de wind teveel zijn geweest, en lag de ganse struik in het water...

Op een andere keer vroeg ik een scheutje van een plant aan Jo, die nam een spa om de plant uit te steken, maar hij kon de spade tot aan het handvat naar beneden duwen ! De plant behoorde tot het "zwevende" stuk grond.

Nu zou de ganse vijver stevig afgeboord zijn, met een waterbestendige houtsoort, en gaan de vissen dus geen mogelijkheid meer hebben om onder ons voeten door weg te zwemmen...

Ik weet niet of door die werken de vijver groter is geworden, ik ben heel benieuwd ! Maar bij een zelfde oppervlakte, als de diepte verdubbeld is, dan is het volume water ook verdubbeld, en zal een zelfde aantal vissen twee keer zoveel plaats hebben om naast je haak te passeren... Het wordt wat zoeken naar de vis. (Maar dat is het leuke van het vissen)

Je ziet, een streepje blauwe lucht, en ik ben al aan het wegdromen... Het voorbije jaar heb ik echt niet vaak kunnen gaan vissen ! Door de ziekte van Anny was ik thuis nodig. Zij past al al die jaren op mij, nu was het mijn beurt. Ik kan wel niet zo veel als zij kon, maar samen en met een wekelijkse poetsvrouw, lukken wij er in om "goed" te leven. Het mag gek klinken, maar gans ons huwelijkse leven hebben wij getraind om overal door te spartelen. In het begin was het vechten om de eindjes aan elkaar te krijgen, dan hadden wij jaren waarin onze Koen als astmapatiëntje ons leven "kleurde", dan werd ik ziek, dan is Koen gestorven... En toch zijn we overal doorheen geraakt, ons leven zit vol littekens, maar toch zijn we gelukkig. Wellicht net omdat we dat allemaal hebben doorstaan. Ook toen maakten we er altijd het beste van, en waren we content dat we dat konden.

Geluk is niet het hebben van dingen, geluk is het aanvaarden van en ermee leven. Wij hechten niet zo erg aan het hebben van dingen, of aan luxe. We kopen geen porselein maar aardewerk, want het dient alleen maar om uit te drinken. Een auto moet rijden, goedkoop zijn en goedkoop rijden. De rest is bijzaak. Wij hebben al die dingen afgezworen.

Als je "arm" begint, dan heb je twee opties: kniezen dat je niet veel hebt, of gewoon zeggen en denken en doen dat je al die dingen niet nodig hebt om gelukkig te zijn. Nu en dan staan wij verbaasd als we horen hoe vaak anderen eens gaan eten, op reis gaan, of dit of dat doen... Wij denken daar gewoon niet aan. Het is niet zo dat wij heel de tijd bewust sparen, nee, wij leven - zonder er ook maar een moment bij na te denken - op de manier die we hebben geleerd in het verleden, toen een ander leven onmogelijk zou geweest zijn.

Wij moeten niet zoeken naar het geluk, het ligt voor ons voeten.

Je moet het alleen aanvaarden zoals het is.


tot de volgende ?

oetje

Ik krijg het rolluik van Koens kamer niet naar boven, vastgevroren.
Dus eens een paar trapjes af, en loeren door het raampje van de trap: alles ligt weer wit, bedekt met een dun laagje sneeuw.
De baan ligt er ook wit bij !
Het ziet er glad uit !

Eerst mijn turnoefeningen gedaan in een donkere kamer, dan me gewassen, mijn enkels  de dagelijkse beurt gegeven met uiervet, (Voor wie het niet wist, ik heb al verschillende jaren, vooral in de winter, last van jeuk aan mijn enkels, zonder dat je daar ook maar iets kunt aan zien. De dokter gaf mij de tip ze dagelijks in te smeren, en ja, na een paar dagen was de jeuk weg. Maar vergeet dan niet verder in te wrijven, of het is er terug, en het duurt dan weer enkele dagen voor je het weg krijgt !) en dan naar beneden. De voordeur open, en ik voorzichtig naar de straat geslibberd. En ja, het is behoorlijk glad. Je ziet het ook aan het verkeer, haast geen auto's, en die die er toch door rijden rijden stapvoets.

We hebben deze voormiddag een vergadering... Best even bellen !
Voilà, vergadering verdaagd !

Gek dat het nu glad is, met zo'n flinterdun laagje sneeuw ! Blijkbaar moet de ondergrond  hard bevroren zijn !

De vogeltjes hebben ook koud, en komen druk aangevlogen om van het aangeboden eten te pikken. Gek, als het echt koud is, maken ze onderling iets minder ruzie, en zie je wel eens twee drie vogeltjes naast elkaar aan het voer pikken.

We hebben her en der van die mezenbollen gehangen, dan ook nog een plastic-buis met los graan in, en in het voederhuisje zetten we potten met zelf bereid voeder. We smelten wat vet, en als het juist vloeibaar is, mengen we er een massa zaad door. Laten stollen in bakjes, en dat aanbieden. Ze eten het nog liever dan die mezenbollen (ze moeten er ook niet acrobatisch gaan aanhangen hé !).

De enige vogel die ik hier al enkele jaren mis, is de groenvink. In het begin dat we hier woonden, zaten hier ieder jaar tientallen groenvinken, en plots zijn die allemaal verdwenen. Ik denk dat ze hier gekomen waren door dat in de voortuintjes door de bouwmaatschappij een soort rozen geplant waren, die 's winters vol hingen met rode zaadbollen. Maar die struiken gingen kapot, of groeiden te fel en hingen over het voetpad, en met die verschrikkelijke doorns was dat niet leuk... En nu staan er nergens meer van die rozenbottels op het menu, en de groenvink komt niet meer.

Ik heb dit jaar ook nog geen staartmezen gezien, maar het is nog vroeg. Gewoonlijk komen die als ze in hun gebied geen beestjes meer vinden. Dan zwermen ze van boom naar boom om er de takken af te zoeken naar insecten. Zolang ze op hun eigen gebied nog eten hebben, blijken ze honkvast ... Erg ver van hier zitten ze niet, in vogelvlucht amper twee- driehonderd meter. Eén jaar is er hier een paar blijven nestelen.

En als we over vogels praten, we zien steeds minder zwaluwen, en de leeuweriken zijn helemaal verdwenen... Maar dat zijn dan zomervogels.

Grote vogels komen heel zelden in mijn tuin, maar ze landen wel bij mijn buur, waar de tuin één grasveld is, en waar ze makkelijker kunnen opvliegen en vluchten. Ze krijgen daar ook eten. Maar het is een feit dat ze, ook bij honger, steeds oog blijven hebben voor de vluchtweg. Voor de kleine vogeltjes is dat wellicht een zegen. De enige "grote" die we hier wel eens zien is de torenvalk die wel eens komt loeren of hij de kanarie nog niet kan pakken. En natuurlijk de pauwen, al landen die, sinds we ze een paar keer hebben verjaagd, niet meer in de tuin. Dat verjagen hebben we gedaan in opdracht van de eigenaar van de pauwen. Wij ergeren ons niet erg aan die dieren, maar er zijn mensen die er wel kwaad op zijn. Soms heel terecht, want als zo'n grote beesten op je plastic-dak komen rondlopen, dan is dat niet goed !

Maar pauwen in de vlucht, zeker als ze in de zomer hun lange staart hebben, dat is impressionant ! Er zit één witte pauw bij, een jonge haan. Ik denk dat hij dit jaar misschien wel oud genoeg zal zijn om te paren. Dan zouden we hier ook bonte pauwen krijgen. Soms zijn die heel mooi !

Tot de volgende ?

grijs

Vanmorgen, toen ik wakker werd, het licht aan stak om wat te lezen, zei Anny dat het vannacht verschrikkelijk aan het sneeuwen was... Ik keek verbaasd op ! Toen ik daar net naar het toilet was gegaan, had ik gekeken, en er lag geen sneeuw ! "Dan moet het nadien flink geregend hebben!" besloot Anny.

Om kwart na acht, we hadden al ontbeten en naar het weerbericht gekeken van Frank Deboosere, keek ik even naar buiten... Het was nog donker, maar het zag er naar uit dat het heel de dag donker zou blijven. Het is nu twintig voor negen, en het is nog steeds grijs, somber weer. Je ziet geen wolken, alles lijkt gewoon één grote grijze wolk te zijn, van hoog tot laag, van links naar rechts... Somber, grijs.

Volgens het weerbericht zou het koud zijn, volgens het weerbericht op mijn PC is het nu 2 ° Celsius... maar ik voel geen enkele behoefte om in dat vuilgrijze te gaan. Sorry, ik blijf knus binnen, in het licht van de spaarlamp.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan vroeger...
Toen ik de zondagmorgen ons vader  hoorde opstaan, was ik meteen het bed uit, en holde de trap af om beneden te zijn. Ik was uitgeslapen (tot wanhoop van mijn vader die er van hield op zijn gemak weer tot de levenden te behoren)... Als het winter was, dan keek ons vader of de kachel nog brandde... (Je brûle jour et nuit) Was dat het geval, dan deed hij het deurtje van de kachel open, nam de pook en rammelde de kolen wat op, de as door de rooster jagend, voelend of er geen sintels zaten (we spraken van zenders !), en indien nodig de kachel openen aan de vulopening en met de grote tang de sintels er uit halen.  De asla uittrekken, de eventuele sintels er nog bij in de schuif gooien, en dan de warme asse naar buiten dragen, en het uitgieten op het sintelpad voor de deur, die wij het fietspad noemden...
Dan de aslade weer inschuiven, de deurtjes dicht, nog een opschudden en een vrachtje nieuwe kolen opgieten. De kolenemmer nog eens gaan vullen, zodat hij klaarstond voor de volgende keer.
Bij het naar buitengaan met de asse had ons vader gezien hoe lang het nog zou duren vooraleer hij het rolluik kon optrekken. Hij ging naar de keuken, naar de pompsteen, water in de ketel en het warmen, een deel voor de koffie en een klein deeltje om zich te scheren. De koffie malen (met zo'n ding die ze nu duur verkopen op de rommelmarkten), de koffie in de zak doen, met een schep chicorei er bij. De waterketel begon te fluiten, aantonend dat het water kookte. Ons vader goot de koffie op.

Nadien schoor hij zich met zijn scheermes, dat hij nu en dan moest zetten op zo'n lange leren riem, die aan één kant vast hing aan de muur.

Tussendoor keek hij ook naar de kachel in de keuken. Die was meestal uit, want dat was geen continu, geen "Je brûle jour et nuit", maar zo'n klein rechthoekig kacheltje, waar ons moeder soms het restje van de aardappelen op bakte, op een klein beetje zout, droogbakken, zodat er een bijna krokant laagje op zat, met een zout smaakje (niet bruin, maar mooi blank).

Ik keek dan op naar het oude kadertje, nog van "metje", de grootmoeder van ons ma, met een beeltenis van O.L.Vrouw van Altijddurende bijstand. (De Beste O.L.Vrouw volgens ons moeder)... Het oude kadertje hangt nu op de kamer van wijlen onze Koen...

Ach, ik moet me helemaal niet inspannen om het allemaal weer te "zien"...

In de zomertijd gebeurde het wel eens dat ons vader ging vissen, met pee, de buur. Ik mocht haast altijd mee, en dan reden we naar de Ijzer, of naar Snaaskerke, om op paling te gaan vissen. Ik heb daar de microbe opgedaan, en ik hou nog steeds van het zitten aan het water, turend naar de dobber.

Ach, het zal wel te maken hebben met de leeftijd, dat terugdenken aan de tijd van toen...

Het was geen tijd van weelde, maar we hebben nooit honger geleden, en waren altijd goed gekleed, en de kachel gloeide heel de dag. Soms wel eens té ! Als de wind huilde, kon het wel eens gebeuren dat de kachel "niet te houden" was, en dat de kachel rapper brandde en de kolen veel te vlug tot boven toe lagen te gloeien. In zo'n weer kon het ook wel eens dat de kachel 's nachts toch uitging, bij gebrek aan brandstof... 's Avonds werd de kachel opgevuld, en de toevoer van lucht op een minimum gezet, zodat de kolen meegingen tot 's morgens.

Als er veel sintels voorkwamen, dan reclameerde ons moeder over die "smerige kolen" tegen de leverancier. Ik zie de man nog zo voor me. ( Dat heb ik wellicht te danken aan het feit dat ik zo vaak thuis zat, ik was meer ziek dan gezond...)

Laat ik maar weer terugkomen naar vandaag, naar het heden... naar die heel andere wereld.
Wat zou ons vader zeggen van deze wereld ?
Hij heeft de PC niet eens gekend, laat staan de GSM, de GPS, de CD, de DVD, de kleurentelevisie bestond al wel, maar je werkte nog met die antenne op het dak, ik denk dat de kabel toen net begon te ontstaan...
Om maar te zwijgen van wat we nu allemaal eten, die dan nog heel vreemd was.

djudedju, ik ben al weer vertrokken. Ik ga stoppen !

tot de volgende ?