condoleren

Eén van prachtigste dingen van het internet, is de mogelijkheid tot condoleren via je computer...

Het condoleren is in de laatste jaren heel sterk veranderd. Vroeger kon je een kaartje zenden naar de nabestaanden, maar sinds inbrekers het leuk vinden om deze adressen te misbruiken om hun slag te slaan, vind je geen adressen meer op de doodsberichten, of toch héél zelden.

In de plaats van naar de familie te schrijven, moet je dit dan doen via een omweggetje, en je brief of kaartje zenden naar de begrafenisondernemer met de vermelding van de naam van de familie voor wie het eigenlijk bestemd is...
Maar sinds enige tijd gebruiken alle lijkbidders internet, en kun je daar terecht om rechtstreeks te condoleren.

Ik vind dat prachtig ! Het is veilig voor de betrokkenen, en je moet niet wanhopig gaan zoeken naar het adres van de overledene of zijn nabestaanden.

Bij sommige begrafenisondernemers kun je het zelfs heel mooi maken, ze bieden enkele mooie prentjes aan, die je kunt gebruiken om je condoleanties op te sieren.

Als het gaat over mensen van Mater, dan moeten wij in de praktijk kijken naar de websites van twee lijkbidders... Je kunt er dan zelfs het doodsbericht volledig lezen, en zien of het wel juist deze familie is, of de familie van een naamgenoot. Gelukkig komt het steeds minder voor dat je iemand kent met een bepaalde voornaam, en plots vaststelt dat hij in feite een heel andere naam heeft. Dat was te danken aan het absurde gebruik dat de peter of de meter de naam gaven aan het kind, en de ouders die in feite liever een andere naam hoorden, dan in het dagelijkse gebruik "hun" naam gebruikten... Ik heb jaren gemeend dat een kennis Albert heette, tot hij eens bij me kwam om een aanvraag te doen voor zijn brugpensioen, en ik vaststelde dat hij in werkelijkheid Leon noemde. (Albert was zelfs niet zijn tweede naam, hij had maar één voornaam).

Als ik een berichtje krijg van de een of de ander dat X overleden is, dan ga ik kijken bij de twee lijkbidders, en schrijf een condoleantie. Komt het bericht van iemand anders, dan krijg ik veelal een kopie van het overlijdensbericht er bij, en ga ik daarop zoeken wie en waar de lijkbidder is... en schrijf ik een berichtje om ons medeleven uit te drukken... Tenzij het natuurlijk iemand is, waar we zelf in eigen persoon naartoe gaan. Dan neem je een kaartje mee.

Ook dat is veranderd in de loop der tijden. Wie vroeger naar de begrafenis ging, die nam geen kaartje mee, want hij was er immers in persoon. Nu neem je, hoe dan ook, een kaartje mee.  (Dit was ook zo bij huwelijksfeesten ! Wie op het feest aanwezig was, die stuurde geen kaart ! Nu doen ze dat wel.)

Zelfs aan zo iets kleins kun je dus een evolutie zien, een verandering in zeden en gewoonten... en we passen ons daar allemaal aan en doen mee aan de nieuwe trend... En we hebben al heel wat zien veranderen ! En het zal wellicht zo steeds door gaan, nieuwe gewoonten, nieuwe manieren. Denk maar eens aan de babyborrel... dat bestond vroeger niet. Maar ja, bijna iedereen ging moeder en kind gaan bezoeken in het moederhuis, ze was daar immers 10 dagen... Nu nog 3 dagen. (Als het ondertussen al niet weer minder is geworden)

En we zullen ons steeds weer aanpassen, meestal zonder er ook maar één moment bij stil te staan...Tenzij je plots met dat verschil geconfronteerd wordt. Wij hebben hier nog steeds alle kaartjes die we kregen ter gelegenheid van ons huwelijk (meer dan 47 jaar geleden)... Bij onze Zilveren bruiloft wilde ik naast de foto's van het feest, ook de kaartjes hangen die deze mensen ons hadden gestuurd... Maar wie naar het feest kwam, stuurde in die tijd dus geen kaartje... En dan plots stel je die verandering vast. Voorheen denk je daar gewoon niet aan.

Eén van de dingen waar ik me wat ongelukkig over voel, is de import van allerlei soorten feestjes. Halloween en consorten, dat zijn allemaal dingen tot eer en glorie van de portemonnaie van de handelaars... Want die feesten hoorden hier niet thuis. En eerlijk, ik vind het nog steeds een vreemd evenement. Het hoort niet bij mij, niet bij mijn generatie. Al worden we het ook stillekens gewoon. En met tijd en boterhammen zal het ook bij ons horen...

Oh ja, op dat internet kun je zelfs mooie teksten gaan "rapen" om je deelneming te betonen... zie voorbeeldje hieronder

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht
Hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht
Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven
Heb je ons een heel stuk geluk
en ontzettend veel liefde gegeven


tot de volgende ?

Jeanne d'Arc

Ik ben geen Fransman, maar de figuur van Jeanne d'Arc heeft voor mij altijd iets magisch gehad. Een jong meisje die er in slaagde legers aan te voeren, op basis van het bizarre verhaal dat ze stemmen hoorde.
Later las ik dat men zoiets medisch kan verklaren, maar dan nog blijft het onverklaarbaar dat een doodgewone boerendochter een dergelijk strategisch inzicht had. Of was het gewoon door het feit dat ze de massa ("haar" leger) zo wist te begeesteren, dat ze als het ware door een vuur zouden lopen?
Hoe dan ook, ze kwam op een vreselijke manier aan haar einde ! Men veroordeelde haar tot de brandstapel.

De brandstapel was toen geen ongewone sanctie, ketters werden verbrand, wellicht als een inleiding tot het "zekere" hellevuur...
Maar heel langzaam kwam de beschaving... de brandstapel verdween in de geschiedenisboeken, en er kwam zelfs steeds meer onwil tegen de uitvoering van de doodstraf. In de meeste landen is die doodstraf dan ook al afgevoerd. Gelukkig maar, want iedereen kent ondertussen de verhalen van onschuldigen die ter dood werden gebracht (nu zitten die onschuldigen soms jaren in het gevang...)

 We waren de brandstapel haast vergeten... Zonder Jeanne d'Arc zou men er wellicht zelfs niet meer aan denken... Tot gisteren...

Gisteren waren de middeleeuwen er plots terug !
I.S. vond het een gepaste straf voor een Jordaanse piloot.
Op dit eigenste internet kun je foto's en wellicht zelfs een filmpje vinden met die verschrikkelijk barbaarse manier van iemand ombrengen.

Minstens even erg vind ik dat men dit in naam doet van een religie.
Dat men uiteindelijk op die manier alle volgelingen van die religie in een kwaad daglicht stelt, en het racisme nog maar eens de hoogte in jaagt.

Gisteren waren de middeleeuwen plots terug... En tot onze verbijstering zien we dat die verschrikkelijke scheeftrekking van waarden ka, en meer zelfs, dat men nog steeds er in slaagt mensen zover te brengen dat ze dergelijke dingen doen.
Na de holocaust dachten we dat dit nooit meer zou kunnen...
... en zie, het kan wel.

Hoe is het mogelijk dat men dat zo geroemde verstand kan lam leggen, meer zelfs, verwringen tot daden die indruisen tegen iedere menselijke norm.
Het kan blijkbaar alleen door door indoctrinatie, is het niet door een religie, dan toch door een filosofie die heel nauw aansluit bij wat een religie is.
Blijkbaar is die soort van gedachtegang bij uitstek geschikt om de mens te indoctrineren, om het denken te versmachten.
Als je dergelijke uitwassen ziet, dan zou men inderdaad geneigd worden om tegen alle religies in te gaan!
Tot je de inspanning doet om de religies te bestuderen en ziet dat deze misdaden helemaal niets te maken hebben met het zijn van de religie.

Deze misdaden zijn dan ook geen daden uit een religieuze overtuiging, maar uit de misvormde geest van een of andere "leider"... die de religie een makkelijk middel vinden om de mensen mee te voeren op zijn reis naar de macht.

Bij IS zie je heel duidelijk dat het niet gaat om de religie, maar over het oprichten van een nieuwe staat... Die ze dan met de naam van de religie verbinden. Het doel is duidelijk de vorming van de staat, het middel is een vervorming van een religie.

Jammer, ik ben overtuigd dat een religie een middel is om de maatschappij innerlijk de tucht te schenken die nodig is om een staat te laten fungeren. Je kunt immers niet samenleven als er geen gedragsregels zijn. De religie kan daarin helpen om aan het aspect van het verkeerd doen nog eens een ander besef te geven.

Ik stel vast, dat het "geweten", het zondebesef ingeprent door of via de religie, iets is wat onderhouden moet worden. Hoe minder "geweten" er is, hoe meer noodzakelijk het is om te werken met wetten en vooral met de daaraan verbonden straffen.

Je kunt dit onder meer vaststellen aan de enorme toevloed van wetten en wetjes die we de laatste tijd in onze geseculariseerde wereld zien ontstaan... Dat is voor mij een bewijs dat religie een goede invloed heeft op een maatschappij... Als... Als er niet ergens een bietekwiet is die alles uit verband trekt en uitlegt om te kunnen gebruiken om zijn eigen doel, de macht, te bereiken...

Misschien zijn er onder mijn lezers die me, met deze redenering, ouderwets vinden, maar ik heb de evolutie van een maatschappij met een sterke religie zien evolueren naar een maatschappij waar de religie maar een à coté-tje meer is. En ik zie het verschil !

tot de volgende ?

mooi koud

Lichtmis is voorbij, en je kunt al goed zien dat de dagen "gelengd" zijn... Vanmorgen, toen ik het rolluik omhoog deed om te turnen, zag ik dat het al klaar begon te worden. En de lucht was quasi onbewolkt... De zon is er al om 8.21' uur (en de dageraad al om7.46' !)...
Met andere woorden, als ik ga turnen is de dag al zichtbaar (ja, ik sta in de winter laat op, ik heb een hekel aan donker).

Maar dat licht doet me herleven... de zomer komt er weer aan ! We krijgen weer kleuren en geuren en als 't effe meezit, kunnen we weer gaan vissen ! Aan de uitgediepte put van wijlen pepee... Vroeger een put van iets meer dan een meter diep, nu zou het makkelijk twee meter diep zijn. 't Wordt heel anders vissen.

Maar we zullen er wellicht makkelijker de karpers kunnen boven halen ! Vroeger waren de kanten niet verstevigd, en waren de zijkanten van de vijver helemaal ondermijnd. Als een karper er in slaagde om onder de oever te geraken, dan mocht je het meestal vergeten. Bart heeft eens gepoogd om de lijn met zijn hand te pakken, onder de boord, maar hoe diep hij ook ging, hij voelde nog steeds geen karper ! Eigenlijk liepen en zaten wij dus op een "zwevend" stukje grond te vissen ! Dat het niet afkalfde, was te danken aan het feit dat het midden een bos is, en de boomwortels wellicht alles vasthielden. Een keer heb ik toch een stuk gezien die afgebrokkeld was. Er stond een grote struik bamboe aan de rand van het water, en bij een storm moet het gewicht van de bamboe en de kracht van de wind teveel zijn geweest, en lag de ganse struik in het water...

Op een andere keer vroeg ik een scheutje van een plant aan Jo, die nam een spa om de plant uit te steken, maar hij kon de spade tot aan het handvat naar beneden duwen ! De plant behoorde tot het "zwevende" stuk grond.

Nu zou de ganse vijver stevig afgeboord zijn, met een waterbestendige houtsoort, en gaan de vissen dus geen mogelijkheid meer hebben om onder ons voeten door weg te zwemmen...

Ik weet niet of door die werken de vijver groter is geworden, ik ben heel benieuwd ! Maar bij een zelfde oppervlakte, als de diepte verdubbeld is, dan is het volume water ook verdubbeld, en zal een zelfde aantal vissen twee keer zoveel plaats hebben om naast je haak te passeren... Het wordt wat zoeken naar de vis. (Maar dat is het leuke van het vissen)

Je ziet, een streepje blauwe lucht, en ik ben al aan het wegdromen... Het voorbije jaar heb ik echt niet vaak kunnen gaan vissen ! Door de ziekte van Anny was ik thuis nodig. Zij past al al die jaren op mij, nu was het mijn beurt. Ik kan wel niet zo veel als zij kon, maar samen en met een wekelijkse poetsvrouw, lukken wij er in om "goed" te leven. Het mag gek klinken, maar gans ons huwelijkse leven hebben wij getraind om overal door te spartelen. In het begin was het vechten om de eindjes aan elkaar te krijgen, dan hadden wij jaren waarin onze Koen als astmapatiëntje ons leven "kleurde", dan werd ik ziek, dan is Koen gestorven... En toch zijn we overal doorheen geraakt, ons leven zit vol littekens, maar toch zijn we gelukkig. Wellicht net omdat we dat allemaal hebben doorstaan. Ook toen maakten we er altijd het beste van, en waren we content dat we dat konden.

Geluk is niet het hebben van dingen, geluk is het aanvaarden van en ermee leven. Wij hechten niet zo erg aan het hebben van dingen, of aan luxe. We kopen geen porselein maar aardewerk, want het dient alleen maar om uit te drinken. Een auto moet rijden, goedkoop zijn en goedkoop rijden. De rest is bijzaak. Wij hebben al die dingen afgezworen.

Als je "arm" begint, dan heb je twee opties: kniezen dat je niet veel hebt, of gewoon zeggen en denken en doen dat je al die dingen niet nodig hebt om gelukkig te zijn. Nu en dan staan wij verbaasd als we horen hoe vaak anderen eens gaan eten, op reis gaan, of dit of dat doen... Wij denken daar gewoon niet aan. Het is niet zo dat wij heel de tijd bewust sparen, nee, wij leven - zonder er ook maar een moment bij na te denken - op de manier die we hebben geleerd in het verleden, toen een ander leven onmogelijk zou geweest zijn.

Wij moeten niet zoeken naar het geluk, het ligt voor ons voeten.

Je moet het alleen aanvaarden zoals het is.


tot de volgende ?

oetje

Ik krijg het rolluik van Koens kamer niet naar boven, vastgevroren.
Dus eens een paar trapjes af, en loeren door het raampje van de trap: alles ligt weer wit, bedekt met een dun laagje sneeuw.
De baan ligt er ook wit bij !
Het ziet er glad uit !

Eerst mijn turnoefeningen gedaan in een donkere kamer, dan me gewassen, mijn enkels  de dagelijkse beurt gegeven met uiervet, (Voor wie het niet wist, ik heb al verschillende jaren, vooral in de winter, last van jeuk aan mijn enkels, zonder dat je daar ook maar iets kunt aan zien. De dokter gaf mij de tip ze dagelijks in te smeren, en ja, na een paar dagen was de jeuk weg. Maar vergeet dan niet verder in te wrijven, of het is er terug, en het duurt dan weer enkele dagen voor je het weg krijgt !) en dan naar beneden. De voordeur open, en ik voorzichtig naar de straat geslibberd. En ja, het is behoorlijk glad. Je ziet het ook aan het verkeer, haast geen auto's, en die die er toch door rijden rijden stapvoets.

We hebben deze voormiddag een vergadering... Best even bellen !
Voilà, vergadering verdaagd !

Gek dat het nu glad is, met zo'n flinterdun laagje sneeuw ! Blijkbaar moet de ondergrond  hard bevroren zijn !

De vogeltjes hebben ook koud, en komen druk aangevlogen om van het aangeboden eten te pikken. Gek, als het echt koud is, maken ze onderling iets minder ruzie, en zie je wel eens twee drie vogeltjes naast elkaar aan het voer pikken.

We hebben her en der van die mezenbollen gehangen, dan ook nog een plastic-buis met los graan in, en in het voederhuisje zetten we potten met zelf bereid voeder. We smelten wat vet, en als het juist vloeibaar is, mengen we er een massa zaad door. Laten stollen in bakjes, en dat aanbieden. Ze eten het nog liever dan die mezenbollen (ze moeten er ook niet acrobatisch gaan aanhangen hé !).

De enige vogel die ik hier al enkele jaren mis, is de groenvink. In het begin dat we hier woonden, zaten hier ieder jaar tientallen groenvinken, en plots zijn die allemaal verdwenen. Ik denk dat ze hier gekomen waren door dat in de voortuintjes door de bouwmaatschappij een soort rozen geplant waren, die 's winters vol hingen met rode zaadbollen. Maar die struiken gingen kapot, of groeiden te fel en hingen over het voetpad, en met die verschrikkelijke doorns was dat niet leuk... En nu staan er nergens meer van die rozenbottels op het menu, en de groenvink komt niet meer.

Ik heb dit jaar ook nog geen staartmezen gezien, maar het is nog vroeg. Gewoonlijk komen die als ze in hun gebied geen beestjes meer vinden. Dan zwermen ze van boom naar boom om er de takken af te zoeken naar insecten. Zolang ze op hun eigen gebied nog eten hebben, blijken ze honkvast ... Erg ver van hier zitten ze niet, in vogelvlucht amper twee- driehonderd meter. Eén jaar is er hier een paar blijven nestelen.

En als we over vogels praten, we zien steeds minder zwaluwen, en de leeuweriken zijn helemaal verdwenen... Maar dat zijn dan zomervogels.

Grote vogels komen heel zelden in mijn tuin, maar ze landen wel bij mijn buur, waar de tuin één grasveld is, en waar ze makkelijker kunnen opvliegen en vluchten. Ze krijgen daar ook eten. Maar het is een feit dat ze, ook bij honger, steeds oog blijven hebben voor de vluchtweg. Voor de kleine vogeltjes is dat wellicht een zegen. De enige "grote" die we hier wel eens zien is de torenvalk die wel eens komt loeren of hij de kanarie nog niet kan pakken. En natuurlijk de pauwen, al landen die, sinds we ze een paar keer hebben verjaagd, niet meer in de tuin. Dat verjagen hebben we gedaan in opdracht van de eigenaar van de pauwen. Wij ergeren ons niet erg aan die dieren, maar er zijn mensen die er wel kwaad op zijn. Soms heel terecht, want als zo'n grote beesten op je plastic-dak komen rondlopen, dan is dat niet goed !

Maar pauwen in de vlucht, zeker als ze in de zomer hun lange staart hebben, dat is impressionant ! Er zit één witte pauw bij, een jonge haan. Ik denk dat hij dit jaar misschien wel oud genoeg zal zijn om te paren. Dan zouden we hier ook bonte pauwen krijgen. Soms zijn die heel mooi !

Tot de volgende ?

grijs

Vanmorgen, toen ik wakker werd, het licht aan stak om wat te lezen, zei Anny dat het vannacht verschrikkelijk aan het sneeuwen was... Ik keek verbaasd op ! Toen ik daar net naar het toilet was gegaan, had ik gekeken, en er lag geen sneeuw ! "Dan moet het nadien flink geregend hebben!" besloot Anny.

Om kwart na acht, we hadden al ontbeten en naar het weerbericht gekeken van Frank Deboosere, keek ik even naar buiten... Het was nog donker, maar het zag er naar uit dat het heel de dag donker zou blijven. Het is nu twintig voor negen, en het is nog steeds grijs, somber weer. Je ziet geen wolken, alles lijkt gewoon één grote grijze wolk te zijn, van hoog tot laag, van links naar rechts... Somber, grijs.

Volgens het weerbericht zou het koud zijn, volgens het weerbericht op mijn PC is het nu 2 ° Celsius... maar ik voel geen enkele behoefte om in dat vuilgrijze te gaan. Sorry, ik blijf knus binnen, in het licht van de spaarlamp.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan vroeger...
Toen ik de zondagmorgen ons vader  hoorde opstaan, was ik meteen het bed uit, en holde de trap af om beneden te zijn. Ik was uitgeslapen (tot wanhoop van mijn vader die er van hield op zijn gemak weer tot de levenden te behoren)... Als het winter was, dan keek ons vader of de kachel nog brandde... (Je brûle jour et nuit) Was dat het geval, dan deed hij het deurtje van de kachel open, nam de pook en rammelde de kolen wat op, de as door de rooster jagend, voelend of er geen sintels zaten (we spraken van zenders !), en indien nodig de kachel openen aan de vulopening en met de grote tang de sintels er uit halen.  De asla uittrekken, de eventuele sintels er nog bij in de schuif gooien, en dan de warme asse naar buiten dragen, en het uitgieten op het sintelpad voor de deur, die wij het fietspad noemden...
Dan de aslade weer inschuiven, de deurtjes dicht, nog een opschudden en een vrachtje nieuwe kolen opgieten. De kolenemmer nog eens gaan vullen, zodat hij klaarstond voor de volgende keer.
Bij het naar buitengaan met de asse had ons vader gezien hoe lang het nog zou duren vooraleer hij het rolluik kon optrekken. Hij ging naar de keuken, naar de pompsteen, water in de ketel en het warmen, een deel voor de koffie en een klein deeltje om zich te scheren. De koffie malen (met zo'n ding die ze nu duur verkopen op de rommelmarkten), de koffie in de zak doen, met een schep chicorei er bij. De waterketel begon te fluiten, aantonend dat het water kookte. Ons vader goot de koffie op.

Nadien schoor hij zich met zijn scheermes, dat hij nu en dan moest zetten op zo'n lange leren riem, die aan één kant vast hing aan de muur.

Tussendoor keek hij ook naar de kachel in de keuken. Die was meestal uit, want dat was geen continu, geen "Je brûle jour et nuit", maar zo'n klein rechthoekig kacheltje, waar ons moeder soms het restje van de aardappelen op bakte, op een klein beetje zout, droogbakken, zodat er een bijna krokant laagje op zat, met een zout smaakje (niet bruin, maar mooi blank).

Ik keek dan op naar het oude kadertje, nog van "metje", de grootmoeder van ons ma, met een beeltenis van O.L.Vrouw van Altijddurende bijstand. (De Beste O.L.Vrouw volgens ons moeder)... Het oude kadertje hangt nu op de kamer van wijlen onze Koen...

Ach, ik moet me helemaal niet inspannen om het allemaal weer te "zien"...

In de zomertijd gebeurde het wel eens dat ons vader ging vissen, met pee, de buur. Ik mocht haast altijd mee, en dan reden we naar de Ijzer, of naar Snaaskerke, om op paling te gaan vissen. Ik heb daar de microbe opgedaan, en ik hou nog steeds van het zitten aan het water, turend naar de dobber.

Ach, het zal wel te maken hebben met de leeftijd, dat terugdenken aan de tijd van toen...

Het was geen tijd van weelde, maar we hebben nooit honger geleden, en waren altijd goed gekleed, en de kachel gloeide heel de dag. Soms wel eens té ! Als de wind huilde, kon het wel eens gebeuren dat de kachel "niet te houden" was, en dat de kachel rapper brandde en de kolen veel te vlug tot boven toe lagen te gloeien. In zo'n weer kon het ook wel eens dat de kachel 's nachts toch uitging, bij gebrek aan brandstof... 's Avonds werd de kachel opgevuld, en de toevoer van lucht op een minimum gezet, zodat de kolen meegingen tot 's morgens.

Als er veel sintels voorkwamen, dan reclameerde ons moeder over die "smerige kolen" tegen de leverancier. Ik zie de man nog zo voor me. ( Dat heb ik wellicht te danken aan het feit dat ik zo vaak thuis zat, ik was meer ziek dan gezond...)

Laat ik maar weer terugkomen naar vandaag, naar het heden... naar die heel andere wereld.
Wat zou ons vader zeggen van deze wereld ?
Hij heeft de PC niet eens gekend, laat staan de GSM, de GPS, de CD, de DVD, de kleurentelevisie bestond al wel, maar je werkte nog met die antenne op het dak, ik denk dat de kabel toen net begon te ontstaan...
Om maar te zwijgen van wat we nu allemaal eten, die dan nog heel vreemd was.

djudedju, ik ben al weer vertrokken. Ik ga stoppen !

tot de volgende ?

8 jaar en staatsgevaarlijk ???

In Nice heeft de politie uren aan een stuk een achtjarige ondervraagd, omdat hij de aanslagen in Parijs scheen goed te keuren...

Ik zie ze al staan, met de mitraillette en kogelvrije vest aan, helm op de flikkenkoppen, bulderend roepend naar een kadee van 8 jaar oud. Als het manneke nog geen trauma had, nu zal hij er wel een hebben.

Allee, om het nu eens serieus te benaderen... Als ik een achtjarige zou horen vertellen dat hij de aanslagen in Parijs goed vond, dan zou ik niet hem ondervragen, maar eens gaan kijken bij hem thuis en eventueel in de gezinnen of huizen waar hij opgevangen wordt... Want zo'n manneke kan dat niet van zichzelf hebben, hij moet dit ergens hebben horen verkondigen door iemand in wie hij vertrouwen heeft.

Als ik nu lees dat er politieagenten uren aan een stuk een achtjarige ondervragen, dan heb ik lust om cartoons te tekenen, nu eens niet over religies, maar over de flikken. (Dit zou wellicht veel minder mensen kwetsen ???).

Ach, wellicht waren ze daar niet met man en macht en met groot wapenvertoon, ik weet wel dat ik daarin wellicht overdrijf, maar laat me toe vragen te stellen bij het ondervragen van een kind... Nog eens, ze moeten gewoon gaan waar het kind dergelijke zaken kan hebben horen verkondigen.

Maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat we, ook in ons landje, verkeerd bezig zijn. Ik herinner me uit mijn jeugd een gebeurtenis, die dit moge illustreren. Ik moet zo'n 18 à 19 jaar oud geweest zijn... Ik kwam 's avonds naar huis gefietst, en moest daarvoor door de kleine tunnels onder de spoorwegen (Niet ver in vogelvlucht van het station van Oostende). Normaal mocht je daar niet fietsen, moest je afstappen en dat stuk te voet gaan, maar dat deed geen mens, iedereen fietste daar door, en zeker als het donker was, want daar was het dan helledonker .

Ik kwam dus het eerste tunneltje doorgesjeest, nam de bocht naar rechts, en plots floepte daar een helle schijnwerper op, en zag ik twee, drie geweren die op mij gericht waren. Die geweren werden duidelijk in het licht gezet. Ik deed het bijna in mijn broek van schrik !

De bedoeling van al dat machtsvertoon was er, omdat er toen een moordenaar op de vlucht was, en men hem overal zocht. Dus eigenlijk zouden die gewapende rijkswachters ons ook moeten hebben geruststellen, maar het tegendeel was waar !

Ik heb uiteraard niets tegen het feit dat men speurwerk doet, maar al dat wapenvertoon is voor mij niet van aard dat het mij geruststelt... In tegendeel. Ik loop echt niet hele dagen rond met schrik op mijn lijf. Als ik langs de straat flaneer, dan voel ik mij perfect op mijn gemak, tot... tot ik daar geconfronteerd wordt met gewapende individuen ... Zelfs al lopen ze in uniform. (Politie of para's).

Al wat die gewapende aanwezigheid met me doet, is net me ongerust maken.
En als ik ook maar een beetje racist ben, dan zal ik pas dan argwanend gaan kijken naar iedereen die ook maar een beetje op een mogelijke vreemdeling lijkt. Iets wat ik nu helemaal niet doe. Integendeel, ik ga naar hun winkels, als ik eens lust heb in een andere soort van eten, want ze hebben daar dingen die we hier niet vinden in de buurtwinkels. Ik heb met die mannen al zitten discussiëren over de koran en de interpretatie van Heilige boeken in het algemeen, want je kunt ook in de bijbel teksten vinden die niet zo vredelievend zijn ! En die discussie was mogelijk en bleef heel gemoedelijk. Als ik de winkel binnenkom, en ze zien me, dan groeten ze al van ver.

Het zijn mensen zoals u en ik, en als je ze ook als gelijken behandelt, dan doen zij dat ook met u. Ik heb helemaal geen schrik. Ik zou ook niet weten waarom.

Ik was helemaal geen kijker van "Iedereen beroemd", ik vond het een eerder saai concept, maar nu en dan hoorde ik er wel eens iets van, als Anny er naar keek (ik zit dan of aan de computer of in een boek...). En één item kon me boeien. Dat was een jongen van vreemde komaf, die keek naar onze maatschappij, en belde naar zijn moeder in verwegistan en vertelde wat hij zag. En dan hoorde je hoe bizar die moeder ginder ver ons wel vond.  En ze heeft gelijk ! Als je zo'n doodgewoon ding uit de context rukt, en het als een naakt feit gaat bekijken, dan is het raar (en dan druk ik me voorzichtig uit).

Het is dus helemaal geen wonder dat wij de vreemdelingen soms bekijken in hun doen, en zij ons bekijken in ons doen en laten. We doen immers dingen die, voor wie niet is opgegroeid in deze maatschappij, raar is. Dingen die wij heel gewoon vinden, zijn in de ogen van iemand uit Verwegistan heel raar. En wij vinden de dingen die zij doen dan weer bizar. Maar ik kan daar geen enkele reden in zien om hen minder te achten.

Iets waar ik inwendig altijd een beetje binnenpret om heb, is wel de reactie van onze beschaafde Westerlingen over het toepassen van lijfstraffen. " Die gasten leven nog in de Middeleeuwen !!!" hoor je dan... Breng je het gesprek op een Dutroux of een Van Gheluwe, dan hoor je dat ze die mannen aan hun kloten moesten ophangen... Dan zijn ze plots ook voorstander van lijfstraffen...
Ik denk dat het allemaal een beetje te maken heeft met culturele achtergrond, en dat ze in die landen ook wel zullen evolueren naar een andere kijk op gerechtigheid... Wij hebben het ook moeten doen, en ook bij ons zit het nog juist onder de opperhuid als we over een Dutroux en dergelijke praten...

Nee, ik zie echt niet veel verschil tussen hen en ons...Meer zelfs, voor mij horen ze al lang en breed bij ons, en mocht iedereen dat doen, dan zou racisme wellicht niet heersen bij ons... of bij hen...

prentje van de kruistochten ...


tot de volgende ?

gevinicapt...

In mijn aquarium zitten twee platydoras...  Lelijke vissen, behoorlijk groot (ze kunnen 22 cm lang worden). Het zijn brave vissen, die niemand ambeteren en vooral 's nachts hun eten bij elkaar gaan zoeken. Je ziet ze eigenlijk niet zo vaak als ze voldoende plaatsen hebben waar ze zich kunnen verbergen.

Het zijn vissen die een harde huid hebben, en hun vinnen zijn eigenlijk gebouwd rond stekels. Let op, want als je je eraan prikt, dan heb je gegarandeerd een pijnlijke en moeilijk te genezen wonde !

Vermits ze algen en afval eten, zijn het voor mij "goede" vissen, die geen kwaad doen en wel goed doen.

Een paar weken terug zag ik een platydoras tussen de rotsblokken zitten. Dat was in die zin ongewoon, dat je hem zag. Dat hij tussen de rotsen school, dat was heel gewoon.

Ik zag hem daar iedere dag, in dezelfde schuilplaats, en dacht dat hij daar een voor hem gezellig hoekje had gevonden. Maar na een dikke week viel het mij op dat het beest er precies niet goed uitzag en sterk vermagerd was ... Toen ik in het aquarium met mijn handen eens voorzichtig (stekels !!!) aan de vis kwam, stelde ik vast dat beest op een of andere manier zichzelf had vast gezet in de rotsen, en nog vooruit noch achteruit kon ! Ik heb dan de bovenste rotssteen voorzichtig verlegd, en de vis heel voorzichtig bevrijd. He beest leek op sterven na dood.

Ik heb nadien nog twee keer aan de rotsblokken zitten werken, omdat ik de indruk had dat het beest, of weer vastzat, of de macht niet had om verder te wroeten om er uit te komen.

Nu zit mijn platydorus gewoon op de zandbodem, vermijdt de rotsen, want het beest is, wellicht in zijn vruchteloos gewroet om zich te bevrijden gehandicapt, of liever gevinicapt geraakt ... Zijn rechtse borstvin is niet alleen gescheurd, maar de doornige stekel staat volledig onbeweeglijk helemaal uitgestrekt.  Dat is wellicht de reden dat het dier zich niet meer kan begeven in zijn favoriete schuilplaatsen en ook de reden dat hij iedere keer opnieuw weer vast raakt.

Maar voor de rest is hij terug gezond, komt vrolijk eten, en zwemt behoorlijk rond. (Zwemmen is voornamelijk een zaak van de staartvin).

Maar ik heb dus een gevinicapte platydoras...

Buiten ligt zo'n 3 cm sneeuw. Anny heeft de oprit al wat vrijgemaakt, zodat voetganger niet zouden uitglijden en vallen. Dat ging heel makkelijk, want de sneeuw ligt heel losjes op de grond.

Straks ga ik eens kijken naar de baan, want ik moet voeder halen voor de kippen en yoghurt voor ons.

op de foto een "normale platydoras", de mijne is nu een slanke vis geworden, maar zijn volle omvang komt hopelijk terug !

tot de volgende ?