There they are 4

Het leek wel of we plots in het aards paradijs woonden... Alles of toch bijna alles leek mogelijk ! De vrijgegeven kennis leidde tot een boost van nieuwe vormen van industrie, die veel milieuvriendelijker waren dan vroeger, de wereld kon herademen ! De lucht en het water waren al decennia niet meer zo proper geweest, en meteen daalde het aantal allergieën spectaculair !

Er kwamen systemen van herwinning van grondstoffen, die vroeger ondenkbaar waren, en plastics werden zo gemaakt dat ze niet langer vervuilend waren, en dat de oude plastics konden hergebruikt worden en meteen ook milieu-vriendelijk werden.

Op het gebied van geneeskunde was de winst al even spectaculair. Zowat alle gekende ziekten waren te genezen, de gebruikte middelen hadden geen of bijna geen nevenwerkingen meer... De voeding werd door het gebruik van niet schadelijke meststoffen en biologische bestrijding van plagen plots veel gezonder, en dat zag je aan de mens. Vooral in de derde wereld was de winst gewoon spectaculair ! Woestijnen werden omgebouwd tot vruchtbare landbouwgrond, of, waar het rotsbodems waren of zoute vlakten, werden het door diverse technieken langzamerhand ook vruchtbare plaatsen.

Misdaden waren omzeggens niet meer bestaande. Het verkeer op de wegen ging volledig automatisch, en als er al mensen in de voertuigen aanwezig waren, dan waren zij er gewoon als passagier, en het rijden en het verkeer was een automatisch gebeuren.

Landbouw was biologischer dan ooit, maar ook de visvangst op zee werd op een verantwoorde manier gedaan, en talrijke plaatsen waren vrij van scheepvaart en vrij van visvangst, omdat ze beschermd waren en dienden als paaiplaatsen voor de vissen.

Het onderwijs werd veel minder gericht op het aanleren van kennis, dan wel op het gebruiken er van op creatieve wijze. Dat kon, doordat kennis via de open gedachten, haast volledig behoorden tot het publieke bezit. Door creativiteit aan te leren, kwam er een nieuwe dimensie in het denken, en werden er steeds meer en steeds sneller nieuwe uitvindingen gedaan.

Er waren ook haast geen mensen meer die leden aan een of ander lichamelijk tekort. Van zodra er een vermoeden was dat een vrouw zwanger was, deed men testen, en waar nodig werd de DNA gecorrigeerd.

Voor het eerst daalde ook het cijfer van de wereldbevolking. Zoals reeds eerder was vastgesteld, waren er minder geboortes in de landen waar welvaart was en de mensen geschoold waren. Doordat de kennis nu universeel was, dank zij de gedachtenoverbrenging, en de welvaart door betere landbouw en milieuvriendelijke industrie, was er overal welvaart en kennis, en daalde het geboortecijfer.

Er was geen armoede meer (en ook geen extravagante rijkdom !), en iedereen leefde in welvaart. maar er was ook welzijn, doordat eindelijk alles op een rechtvaardige manier verdeeld was over de wereld, en de mens dus maar enkele uren moest werken per week. Wie zich geroepen voelde mocht meer werken, maar dit werd niet beloond. Iedereen kreeg een gelijk inkomen. De enige verschillen die er nog waren, waren erfenissen van het verleden, waardoor sommigen nog beschikten over grotere woningen dan anderen, maar de nieuwe woningen waren dan weer veel beter ingericht, en vergden haast geen onderhoud meer.

Het leek inderdaad de hemel op aarde...

Niemand verwachtte dat er kans was op komende moeilijkheden... En toch...

morgen vervolg en slot

There they are 3

Na twee weken verschenen de eerste landen weer aan de bruidstaart... Ze werden vriendelijk begroet, maar meer niet. Blijkbaar wachtte de octopus op de rest van de wereld, geduldig, stoïcijns, zonder ook maar een blijk te geven van haast of van ongeduld of onbegrip. Het was duidelijk dat ze dit niet voor de eerste keer deden...

De laatste regering die uiteindelijk verscheen, was Noord-Korea, die had het al altijd moeilijk gehad om anderen te vertrouwen...

Het gat verscheen, en niet één, maar een tiental van die octopusachtigen verschenen. Ze vroegen of er gegadigden waren om rechtstreeks te kunnen praten? Iedereen begreep heel goed wat ze zegden ! Maar politici zijn nu niet meteen de mensen die als eersten bereid zijn om hun gedachten bloot te geven aan de anderen. De octopusachtigen reageerden niet op dit wantrouwen. In tegendeel, ze vroegen of iedereen interesse had in de volkomen verdediging, waarbij ze zowel gebouwen, toestellen als het eigen individu volkomen bescherming boden. Daar waren alle politici meteen voor gewonnen, en toen de octopussen zeiden dat dit meteen aan gans hun volk zou worden gegeven, drongen ze naar voren, in de hoop eerst bediend te worden en misschien, heel misschien nog net de tijd te hebben om de andere een poot uit te draaien. Maar er waren niet voor niets miljoenen van die bruidstaarten die boven de aarde hingen... Het gebeurde meteen en overal op het zelfde tijdstip. In Noord Korea probeerde een generaal meteen uit of zijn president wel echt beschermd was...

De totale individuele bescherming op zich was al een bron van een totale mentaliteitswijziging... Iedereen voelde zich meteen veel vrijer, echt vrij, in de ware zin van het woord. Je was "onaantastbaar" ! Je kon geen mep meer krijgen, maar het was ook zinloos een mep te geven. (De invloed op de opvoeding was enorm).

Voorlopig leek het daarbij te blijven, alle presidenten en koningen en grootvorsten en tutti quanti waren haastig naar hun land teruggevlogen, want nu iedereen onaantastbaar was, leek gezag ook niet meer zo evident. In veel landen was er dan ook een soort revolutie, maar voor het eerst was de revolutie geweldloos. Niet dat men niet probeerde geweld te gebruiken, maar het geweld had geen invloed, geen uitwerking.

Zelfs het bedrijfsleven stond op zijn kop ! Het was niet meer zo evident dat de bezitter ook de leiding nam ! De leiding ging in de praktijk automatisch naar de meest bekwame, en in veel gevallen zagen we dat concurrerende bedrijven druk aan het overleggen sloegen, en aan een samenwerking begonnen.

Kortom, er ontstond een situatie die veel dichter dan ooit de democratie benaderde. Het was dan ook van onderuit dat er steeds meer druk kwam, om ook de gedachtenoverbrenging te aanvaarden. En na enkele weken werd die druk zo groot, dat de ruimtetuigen weer naar de aarde afzakten, en iedereen behandelden.

De ingreep was heel miniem. Men bracht een miniem iets (kleiner dan wat wij kenden als chips) via de neusholte binnen, en men bevestigde het aan de schedel. Meer niet. Meteen kregen de mensen miljoenen van die toestelletjes om de komende generaties te bevoorraden, en kregen er ook het bouwschema bij en de teostellen die toelieten die te maken op die haast microscopische schaal. Bij 99.98 % van de bevolking lukte de ingreep meteen, bij hen bij wie het niet lukte, bracht men de dingen operatief aan, bovenop de schedel.

Dat was pas een revolutie !
Wat je dacht was ook wat je zei !
Geen achterbaksheid meer mogelijk !
Er waren er heel wat die heel wat moeite hadden om op die manier te gaan leven ! Je kon je denken, je voelen niet meer verbergen. Je moest wel kiezen voor de werkelijkheid. (Heel gek ! Dit veroorzaakte ook een revolutie in het seksleven en in het bestaan van vele gezinnen ! Vrouwen konden geen orgasme meer faken, mannen konden een scheve stap niet verbergen !)

Bedrijfsspionage was niet meer mogelijk... Alles was openbaar. Het was een revolutie op zich. En voor het eerst slaagde de mens er in om de kleur van de huid te vergeten ! Men moest wel toegeven dat er geen verschil was, en dat er bij anderen evengoed genieën en idioten zaten !

Na een twee maanden stabiliseerde de situatie zich wat, en op dat ogenblik kwam men tot de conclusie dat naties geen enkele zin hadden, tenzij als administratieve eenheden die het makkelijker maakten om alles te regelen. Er was maar één munt meer, maar één taal (de gedachtentaal), en was eigenlijk geen kans meer tot overheersen of tot machtsmisbruik.
Dat was het ogenblik waarop de octopus opnieuw te voorschijn kwam, en de wereld verkondigde dat zij nu alle technische kennis wilden geven en eventuele onbekende kennis van ons wilden ontvangen. Alle universiteiten mochten een afgevaardigde sturen, en met hen zou alles besproken worden.

Voor de gewone mens was vooral de energie dé uitvinding die belang had ! Het kwam er eigenlijk op neer dat men uiteindelijk een manier had ontwikkeld om de zwaartekracht om te zetten in energie. Hoe zwaarder je een vrachtwagen laadde, hoe meer energie hij had om om te zetten in voortstuwing. Een woning bracht door zijn eigen gewicht voldoende energie op om de bewoners voor eeuwig te voorzien van warmte, verfrissing, verlichting en wat dan ook aan energie !

Niet alleen was daarmee één van de grootste bronnen van vervuiling verdwenen, maar energie werd, afgezien van de installatie, kosteloos !

Stilaan groeide de wereld niet alleen uit tot een technologisch hoogstaand systeem, het werd ook steeds meer een gelukkige wereld, met gelukkige individuen, en gelukkig volk als eenheid, over de ganse wereld.
Er was voor het eerst in de gekende geschiedenis ook werkelijk sprake van vrede !

Geen na-ijver meer, alleen gelukkige mensen.

Het leek wel of de aarde veranderd was in het aardse paradijs...

morgen het vervolg...

There they are 2

Reeds meer dan een week stond het ruimtetuig daar te staan, omringd door een heel leger ! Groot Brittannië is lid van de Europese Unie, en voor één keer vonden ze dat heel interessant, en eisten dat hun legermacht zou versterkt worden door de andere Europese staten. Vandaar dat enorme leger.
Iedere dag om 10 uur stipt verscheen het gat in de grote bruidstaart (zoals het ruimtetuig nu algemeen genoemd werd !), één octopus kwam in het gat staan gedurende 59 minuten, ging dan weg, en om 11 uur ging het gat weer dicht.

Ondertussen werd er druk vergaderd door allerlei regeringen en door allerlei organisaties van diverse regeringen, maar nog steeds was er geen overeenstemming wie woordvoerder zou zijn, laat staan dat verschillende staten overeen kwamen om één lijn uit te zetten waarnaar iedereen zich zou gedragen. Amerika probeerde het laken naar zich toe te trekken, maar de BRIC -landen en Europa verzetten zich daar tegen, en een heleboel kleinere niet verenigde staten waren bezig te pogen zich te verenigen in een aparte club...

Uiteindelijk besloten ze met een delegatie van presidenten van de grootste blokken samen te gaan, en eerst te luisteren wat de vreemden voorstelden. Maar voor dit  kon plaats vinden, wilden die presidenten dat ook hun leger daar was, zodat zij ook verdedigd zouden worden... Het leger rond de bruidstaart werd steeds maar groter en groter, een dorp werd zelfs gewoon afgebroken om plaats te maken. Voortdurend hingen tientallen helikopters in de lucht rond de taart, en gevechtsvliegtuigen scheerden voortdurend over en weer. Dat er nog geen ongevallen waren gebeurd, mocht een wonder heten.

Maar eindelijk waren ze daar, de presidenten...
Ze waren er al een tijdje, maar het had nog eens twee dagen geduurd voor aleer ze onderling een woordvoerder hadden aangeduid. Obama zou het woord mogen voeren, maar iedere keer pas na overleg... Dat zou daar leuk worden, en we zouden een leuk figuur slaan ten opzichte van die ruimtewezens !

Om 10 uur verscheen de opening weer, en om 10.10' kwamen de presidenten nar voor. (Dit was een berekende politieke houding, zij lieten op zich wachten, niet omgekeerd. Net alsof die twee verloren weken al niet genoeg was !)

Toen het gesprek begon, werd meteen duidelijk dat de presidenten op zijn minst gedeeltelijk voor schut stonden, want iedereen (en via de TV en radio konden we over miljarden spreken) die op een of andere manier de zaken volgde, hoorde alles weer in zijn hoofd. Het wonderlijke was dat iedereen dat in zijn eigen taal leek te horen. Later bleek dat dit niet helemaal correct was, het waren veeleer impulsen in de hersenen, die door iedereen begrepen werden als taal, als de eigen taal.

De presidenten kwamen totaal niet aan het woord. Het was een grote monoloog van de octopusachtige... Ze kwamen kennis uitwisselen. En eventueel handel drijven, als er grondstoffen waren die hen interesseerden. Als eerste bood hij aan om de mens de mogelijkheid te geven om via de geest te praten, waardoor taal niet echt meer nodig was. Taal was - naar hun mening - een ding die langzaam aan het verdwijnen was, vervangen door het veel betere gedachten-
 overbrengen...
Ze konden ook de kennis delen om ruimtereizen te maken en toestellen die sneller dan het licht waren.
Je kon zo de groeiende opwinding zien bij de presidenten, en om eerlijk te zijn, eigenlijk bij iedereen !

Als we de octopusachtige mochten geloven, dan was het universum vol van werelden, waar volkeren leefden die soms veel verder stonden dan ons, soms nog maar aan het begin van hun groei naar denkende wezens. Het overbrengen van gedachten was voor iedereen begrijpbaar, maar bij minder ontwikkelden was het veelal een bron van angst en die angst leek soms te leiden tot agressie. Niet dat dit echt veel kwaad kon, want ze beschikten over voldoende verdediging. Projectielen, straling en dergelijke konden hen niet raken. En dan spraken ze niet alleen over hun ruimtetuig, maar ook over de individuele verdediging.

Hun verleden was, net zoals ons heden, vol van strijd en agressie, maar eens men de volmaakte verdediging had uitgevonden, was agressie zinloos geworden. Nog even was er economische strijd geweest, maar daar dit uiteindelijk altijd de beide partijen treft, was dit ook zinloos gebleken, en groeide men eindelijk naar een wereld van vrede. Dit wilden zij aan allen bezorgen, want vrede was de bron van welvaart.

Het klonk allemaal schitterend... Maar natuurlijk bleven we, als mensen, wantrouwig. En toen enkele dagen later plots miljoenen van die ruimtetuigen boven onze hoofden kwamen hangen, was er eerst paniek, en dan reageerden alle legers met aanvallen... die niet opbrachten. Want wat men ook deed, ze bleven onaantastbaar. En bovendien reageerden ze niet in het minst op de agressie.

Alle presidenten waren in een reactie naar hun land teruggekeerd, voerden hun legers aan, bouwden de verdediging uit... Tot ze beseften dat de enige slachtoffers van al dat geweld zij zelf waren. Het koste enorm, en het bracht niets op. Bovendien waren er ook nog enkele onvermijdelijke ongevallen, waarbij vliegtuigen crashten, of door eigen vuur geraakt werden... En langzaam aan werden de aanvallen gestaakt.

Er gebeurde niets... De ruimtetuigen bleven onverstoorbaar hangen.
En iedere morgen om 10 uur stipt, verscheen nog steeds de opening in de bruidstaart...

morgen vervolg

There they are !

Ik zag het toevallig, al zappen, op BBC: "There they are!"
Ik hield mijn vinger stil.. Wie was er daar ? Waarvoor moest die man zo roepen ?

Ik ben uren blijven kijken ! Ik was een van die gelukkigen die de uitzending heb gezien, vanaf het prille begin, toen het ruimtetuig nog maar een stipje was aan de bleke blauwe vrieshemel.

Het was een immens groot ding. Hoe kregen ze dat ooit omhoog ? Ik dacht aan ons spacelab, dat ze in tientallen brokjes en stukjes ginder boven gemonteerd hadden, maar dat ding landde hier, en moest dus logischerwijze ook weer omhoog kunnen.

De vorm ? Eigenlijk zou ik die het makkelijkst kunnen omschrijven als een taart, je weet wel, zo'n feestelijke taart op een huwelijksfeest, in drie verdiepingen... Daar leek het nog het meest op.  Je zag geen ramen, wel veel rare uitsteeksels, die wellicht een soort antennes waren, of misschien wel heel iets anders.

Het gekste was dat we er niet vooraf van wisten ! Hadden ze dat enorme ding dan niet zien komen? Wat deden ze daar in de ruimte, wat deden ze met al die telescopen, met Hubble ?

Nadien hoorden we dat we het inderdaad niet hadden gezien. Zelfs niet als een vlek waar plots de sterren niet meer zichtbaar waren. Het beeld bleef gewoon zoals het was. Dat ruimteschip kon zich dus, in de werkelijke zin van het woord, onzichtbaar maken. Misschien hingen er hier nog wel een hele serie boven ons hoofd, en wisten we het niet, en konden we het niet eens weten.

Het duurde wel een kwartier voor er beweging kwam in het ruimteschip, voor er een "deur" openging. Ook dat was heel gek, zojuist was er nog een massief ruimte schip, en plots was daar een ovaal niets in de wand. Niets, want in eerste instantie zagen we er gewoon dwars doorheen. Toen werd het plots wat vlekkerig, en zagen we een achtergrond van bizarre machinerie.

En na een tijdje verscheen daar een gekke figuur. Een soort omgekeerde visbokaal met daaronder wel twaalf of meer aanhangsels, waarvan er enkele duidelijk als poten (benen?) fungeerden.

Waar ze geland waren, was eerst niets, buiten weilanden en akkers, maar er kwam steeds meer en meer volk kijken, die door de eveneens opgedaagde politie en het leger, op een "veilige" (?) afstand werden gehouden. We zagen ook aan alle kanten tanks opdagen, en bewapende soldaten, die voor het vol kwamen plaats nemen, en het volk nog wat verder achteruit drumden.

Toen de bokaal uit het toestel kwam, ging er een militair naar hem toe. Toen pas had je een beter besef van de grootte van het wezen. Het was meer dan twee keer zo hoog als onze generaal !

Een tweede figuur kwam uit het ruimtetuig, met een toestel dat hij voor zich uit duwde. Daar waren geen wielen aan, het leek gewoon te zweven. Hij zetten het ding tussen de eerste figuur (Plots viel me op dat het wel wat weg had van een octopus !) en de generaal ...  En we hoorden (heel gek, blijkbaar hoorde iedereen hem, maar niet echt met je oren, je hoorde hem in je geest). Hij stelde zich voor als -een serie blub en fluitgeluiden - en zei dat hij in vrede kwam. De militair groette hem (enfin, we dachten dat, want hoewel hij wellicht luid sprak, stond hij veel te ver van ons af om hem te horen, maar na enkele seconden hoorden we ook hem in onze geest.

Het was allemaal heel gek ! Ik zat hier in Vlaanderen, dat ruimtetuig was daar ergens in Groot Brittannië geland, ik keek naar de TV, en ik hoorde de stem in mijn geest !

Het ding vroeg om te kunnen spreken met de leiders van de aarde... De militair knikte, en keerde terug naar de wachtende jeep, reed naar een wagen waar duidelijk antennes op te zien waren, en de reporter van de BBC vertelde dat de militair wellicht contact nam met de regering...

De "octopus" wandelde het ruimtetuig weer in, en plots was de opening weer verdwenen, en zagen wij weer dat onbeweeglijke gekke ding dat daar zo plots was geland.

Er waren hooguit drie uur voorbij gegaan, maar het leek veel langer.
Wat stond er ons te wachten ?
De BBC schakelde over op meer algemeen nieuws en gaf beelden van reacties uit gans de wereld op het gebeuren.
Barack Obama en Poetin waren blijkbaar onmiddellijk met elkaar in contact gekomen, en naar het scheen wilden de andere grote machten ook meteen hun inbreng doen. China, India, Brazilië, Het Verenigde Europa... Iedereen wou er bij zijn, wou de ontwikkelingen op de voet volgen.

We zagen beelden van militairen die zich overal ter wereld aan het voorbereiden waren tegen... Tegen wat ? Wat zou de toekomst brengen?
Wat zou de wereld doen?
Wat zouden de vreemden uit de ruimte doen?
Van waar kwamen ze ?

Morgen het vervolg...

Daar gaat ze...

... het oude jaar.
We hebben niet eens al onze vingers en tenen nodig om de resterende uren af te tellen.
Het eerste jaar van de grote sociale afbraak is bijna voorbij, en men belooft ons nog meer inleveringen en besparingen.
De anni horribili zijn aangebroken.

Nee, ik hoef geen linkse regering in de plaats van de huidig ultra-rechtse, ik vraag een regering vol evenwicht. Ik vraag niet dat die of deze soort van mensen bevoordeelt of benadeelt wordt, nee, ik vraag een zo rechtvaardig mogelijke maatschappij, met aandacht voor de mens, van heel klein tot heel oud, van heel bleek tot heel donker, van totaal anti-gelovig tot alle mogelijke religies, van om het even welke taal, van om het even welke origine...

Gewoon, een diep-menselijke maatschappij. (Allee, wat wij verstaan als we het woord diep-menselijk uitspreken, want soms lijkt het mij of al het kwade precies een eigenschap is van de mens als specie.)

Ik droom ook van een wereld die zich eindelijk bewust wordt van de noodzaak om eindelijk iets te doen aan het klimaat en het milieu. Ik droom van een wereld die eindelijk economie gelijk stelt met groei. Kortom ik droom ook van evenwicht op die gebieden.

Ik droom dat men de leem in Mater en Volkegem laat liggen waar het ligt.
Ik droom er van dat men stopt met het ongebreideld volbouwen van onze wereld, en bouwen alleen nog mag waar het al bebouwd is, hetzij door renovatie, hetzij door afbraak en nieuwbouw.

Ik droom dat de leeuwerik hier terug zingt... En hier terug kan nestelen.

Ik droom van auto's die niet of veel minder vervuilen, en die niet meer dan 100 km/uur kunnen rijden. (Vroeger waren we daar al heel content over !)...
Ik droom van fabrieken die producten maken die eeuwig meegaan.
Ik droom van ...
een hemel op aarde...
voor mens en dier
voor iedereen

Maar dromen zijn bedrog.
En wellicht zal 2015 niet beter zijn dan 2014, globaal gezien.
En wellicht zal ik ook in 2015 pijn hebben.
... en zorgen.

Maar ik ga toch mijn best doen, om zelf al een beetje te doen richting betere wereld.
U ook ?
Dan komen we er ooit wel

Hopelijk nog voor de wereld kapot is

Vier vanavond maar eens goed feest, vergeet een moment alles wat je ambeteerde in het afgelopen jaar, wens elkaar een betere wereld toe, en begin er zelf maar iets aan te doen. Beetje bij beetje.
Ik begin met het zoveel mogelijk vermijden van plastics...
( Wist je dat je kleren in synthetische stof één van de grootste veroorzakers zijn van al die plastics in de zee, in de vis, in de mossels ... in ons zelf ?)

tot de volgende ?

Prettige eindejaarsfeesten !

Gelukkig Nieuwjaar ! 

Toverboek

Ik wou dat ik een toverboek had, een echt boek vol spreuken die onmiddellijke wonderen tot gevolg hadden.
Ik wou dat ik je de eeuwige jeugd kon schenken en het echte diepe geluk.
Ik wou dat ik je gezondheid kon geven, en een leven vrij van pijn.
Ik wou dat ik je de echte Liefde kon schenken, dat diepe gevoel dat nooit overgaat, zelfs als de hormonen al lang het werken verleerd zijn.
Ik wou...

Maar ik heb geen toverboek, en kan je alleen hoop aanbieden... hoop die je straks, zoals haast iedereen, weer zult uitdrukken in die talrijke Nieuwjaarswensen, en zult bekronen met enkele vage kussen. (Voorzichtig voor de griep)

En misschien is dat maar de beste manier om te leven ook...
Stel je voor dat je een leven hebt vol van alleen maar geluk, vol van alleen maar gezondheid, vol van alleen maar lekker eten, vol van alles wat je hartje lusten kan...
Dat zou wellicht ook een leven zijn zonder echte hoogtepunten, net omdat er geen dieptepunten zijn, geen schaduwen omdat je midden de schijnwerpers staat van alle kanten belicht, waar echte liefde plots gewoon zou zijn, omdat het er altijd was, waar gezondheid ongemerkt voorbij zou gaan, omdat er geen ziekte en geen pijn zou zijn...

Nee, geef mij dan maar dat leven dat we nu hebben, waar we de hoogste toppen bereiken en in de diepste kuilen vallen, waar we pijn verbijten om de Liefde te behouden, waar we dingen doen tegen ons gedacht, om anderen te helpen of gewoon te plezieren...

Nee, ik wil het volmaakte niet... Dat is zo ... effen, zo egaal, zo zonder blitse momenten.

Toen we klein waren, leerde de Eerwaarde Zuster Hubertine ons dat de hemel een oord was waar we alle dagen rijstpap zouden eten met gouden lepeltjes, waar we met de engelen Hallelujah zouden kwelen voor de Heer... En het in de nabijheid zijn van God, dat zou het eeuwige geluk zijn...
Maar we leefden in een tijd waarin de mens in ons landje steeds sneller steeg op de ladder van de welvaart, en rijstpap, dat leek alras zo gewoontjes, en het is niet dat gouden lepeltje die het verschil maakte, we hadden er nu in Inox, en die blonken ook eeuwig.
Ergens deden de verworvenheden van ons Aardse bestaan, het verguldsel van die hemel slijten.
En dan kwam het concilie, en alles wat zo in ons gehamerd was, werd plots bij het kerkelijke afval gezet, en we moesten terug, terug naar de basis, en toen we er bijna waren, toen kwam er weer een nieuwe paus, die de remmen weer dichttrok en de oude waarden weer begon op te blinken.
En heel wat mensen waren ontheemd.
Dat oude vertrouwde was weg, het nieuwe werd weer teruggeschroefd en velen hadden het gevoel dat het eigenlijk alleen nog gruis was dat over bleef.
Dat onfeilbare, dat eeuwige was plots allemaal zo tijdelijk.

Het leven als overgang naar het eeuwige ?
Door het wegvallen van de oude zekerheden, het wegvallen van het eeuwige ritueel,  leek ook een beetje dat eeuwige leven mee te sleuren. Het gevoel van zekerheid leek een beetje zoek. De mens hoopt plots meer dan hij gelooft.
En het lijkt wel of al die wereldse wensen en feestdagen plots meer glans hebben dan de kerkelijke. Zelfs Kerstmis gaat niet meer over de geboorte van de Heer, maar over een avondfeest met lekker eten en veel pakjes onder de heidense dennenboom.

Morgen is het weer de laatste dag van het jaar.
Oudejaar, grote feesten, lekker eten, en vele wensen.
Heel dat eindejaar, met kerstmis en oudjaar en nieuwjaar, is eigenlijk een week van feesten en vreten, van pakjes en nadien moeizaam de eindjes aan elkaar knopen, van opgefokte vreugde en een bitter ontwaken.

... en hier kijken we op die dagen nog meer dan anders naar die lege plaats aan de tafel.

(... en voeger keken we op nieuwjaar ook uit naar de uitslag van de grote St Sylvesterloop, daar ergens in het verre Brazilië... Zou Gaston Roelants weer gewonnen hebben ?)

tot de volgende ?

Fantasie

Misschien ligt het aan mij, maar ik ben een van die mensen die uren kan kijken naar kunst. Let wel, ik vind lang niet alles goed, maar veelal probeer ik dan toch te vinden wat de kunstenaar wilde zeggen.
Ik kijk er ook naar als onuitputtelijke bron om mijn eigen fantasie te prikkelen. En soms erger ik mij, omdat de kunstenaar er naar mijn gevoel niet heeft uitgehaald wat er in zat. En dat geldt zowel de beeldende kunst als de literatuur. Ik kan na het lezen van een boek een onvoldaan gevoel hebben, omdat de schrijver niet het onderwerp heeft uitgebouwd naar de mogelijkheden die er in zaten. Ik kan voor een schilderij staan en me ergeren over lijnen die er niet opstaan en er eigenlijk hoorden, of over lijnen die er te veel opstaan.
Dat is geen kritiek, dat is het ondergaan van de prikkel die dat werk me geeft. En dus is het werk niet zonder verdienste.
Er zijn ook werken waar ik me haast niet kan van losrukken. Werken die naar mijn mijn gevoel volmaakt zijn. Dat kunnen werken zijn die u helemaal niet bevallen.
Ik wil maar zeggen, kunst is iets wat je ervaart, wat je moet doen ervaren.
Het moet je een kriebel geven.
En dat gaat verder dan wat men gewoonlijk onder kunst verstaat, omdat kunst veel verder gaat dan wat de meeste mensen als kunst ervaren.
Als we spreken over een gebouw, dan kunnen de meesten daar nog het idee kunst aan binden, maar als we spreken over een bed of een stoel, dan is dat voor velen een bank te ver. Toch zijn meubels, behangpapier, uw koffiekop... ook ontworpen. Heeft er zich iemand over gebogen om het voorwerp én volmaakt te maken naar zijn functie, én het er ook mooi te laten uit zien.

En misschien knik je nu, en denk je aan dat servies dat je zag in...

En als ik nog verder mag gaan: kunst moet niet noodzakelijk het product zijn van iemand die zichzelf een kunstenaar noemt !
Trouwens, ik vind het idioot alle werken van een bepaalde kunstenaar te verheffen tot onbetaalbare meesterwerken. Ik kan vol bewondering staan voor bepaalde werken van Pablo Picasso, van Rubens of Rembrandt, maar het komt niet bij me op te stellen dat alle werken van die kunstenaars ook meesterwerken zijn. Wie een werk koopt van een bepaald kunstenaar omdat die kunstenaar beroemd is, nam heeft, is veeleer een snob dan wel een kunstkenner. 
Ik hou van Van Gogh, maar niet iedere Van Gogh is een meesterwerk. Ze zijn wel herkenbaar door hun eigen stijl en techniek denk je, maar als je zijn oudere werken ziet, dan kun je haast niet geloven dat dit ook Van Gogh's zijn.
Toch zitten er ook in die eerste werkjes pareltjes...

Maar Jan met de pet, die graag tekent, kan op een mooie dag ook wel eens iets maken, dat het gewone ver overschrijdt...
Natuurlijk heb je meer kans bij een geschoold kunstenaar een meesterwerk te vinden dan bij de liefhebberende Jan met de pet, maar het een sluit het andere niet uit.

En als we eerlijk moesten zijn, dan zouden we voor dat meesterwerk van Jan met de pet eigenlijk veel meer moeten bieden dan voor een prutswerkje van Picasso.

Eén van de redenen waarom Picasso naar mijn gevoel bij de groten hoort, is dat hij steeds bleef vernieuwen. Toen hij in contact kwam met de Afrikaanse kunst, zag hij plots een heel nieuwe wereld opengaan, en hij bleef heel zijn leven spelen met het abstraheren.

Naar mijn gevoel is er geen enkele term in de kunst meer misbruikt dan "Abstract"... Het begrip abstraheren wil in feite zeggen dat men niet de klemtoon legt op het realistische beeld, maar in de weergave van de eigenschappen. Om bij de Afrikaanse kunst te blijven, (En eigenlijk bij bijna alle primitieve kunst van over heel de wereld), dan zul je vaststellen dat ze bijvoorbeeld bij het uitbeelden van het begrip vrouw, extreem grote borsten, buik en vulva zullen maken. De bedoeling is duidelijk, ze geven de essentie weer van het begrip vrouw, en niet van die of deze brave meid uit het dorp.
Ze doen dat omdat ze het vrouwelijke willen vereren, op een haast goddelijk échelon zetten.
Zo vind je naast "goden"-beelden, ook talrijke voorouderbeelden, en daar beklemtonen ze veel minder het uiterlijk van de overledene, dan wel zijn capaciteiten. Was hij een groot jager, dan zal dat aspect overheersen.
Voor Picasso, en het Westerse denken, was dit een nieuwe wereld die open ging ! En heel zijn leven is hij blijven zoeken, tot in het extreme naar nieuwe expressie-mogelijkheden, om steeds weer, steeds meer te vertellen met één werk.
Zijn studie van de stier is beroemd, en toont heel duidelijk hoe hij steeds verder ging in het zoeken naar het beeld van "de" stier.
Wat sommigen nu onder de noemer "abstract" naar voren brengen, heeft naar mijn gevoel geen uitstaans meer met abstraheren.
Let wel, het hoeft daarom niet slecht te zijn, of verkeerd, maar het is iets anders.

Het mooie van kunst is net, dat het eigenlijk een speelplein moet zijn en blijven. Iets waarin je je kunt uitleven, iets waarin je steeds weer blijft proberen om een manier te vinden om jezelf, je eigen gevoelens mee te delen aan anderen.

Persoonlijk vind ik, dat je nooit het einde kunt bereiken, maar toch zien we dat heel wat kunstenaars zich vastplanten in een bepaalde stijl, een bepaalde manier van zich uit drukken. Je kunt daar je idee over hebben, maar ik vind dat eigenlijk een beetje het bekennen van het feit dat je vast zit, niet meer groeit.

De kunstenaars van voor de revolutie, de bevrijding van de kunst, hadden het eigenlijk gemakkelijker. Ze beelden de werkelijkheid uit, en hun kunde lag meer in het creëren van een compositie dan in het scheppen van een nieuw beeld.
Soms droom ik wel eens: "Wat zou een Rembrandt, een Rubens, een Tintoretto, een Monet gedaan hebben, hadden zij Picasso moeten kennen, hadden zij de Afrikaanse kunst moeten kunnen ervaren..."

We zullen het nooit weten, en we kunnen de vraag ook omkeren, en Picasso laten werken in de tijd van Rubens...

Maar uiteindelijk is heel dit betoog op u gericht, beste lezer ! Om u te overtuigen van het feit dat in ieder mens een kunstenaar zit, ook in u ! Dat jij ook best wat je tijd investeert in het prikkelen van je fantasie, in het ervaren, zien, bestuderen van de kunst en de ideeën van anderen. Dat het goed is dat je een blad papier neemt en jezelf eens laat gaan.
En oh ja, je hoeft echt de deur niet meer uit om kunst te zien, ideeën op te doen ! Open op je computer Pinterest, en ga zoeken in de miljoenen afbeeldingen en ideeën die je daar vindt !! Ik kan het je zeker aanraden, het is er heerlijk dwalen in een onuitputtelijk prentenkabinet...

tot de volgende ?