De verdwijnende zon...

't Is weer van dadde ! 's Morgens, als het goed weer is, kijk ik steevast naar de morgenzon, en ik zie iedere morgen de zon van ons wegschuiven... Steeds meer en meer naar rechts, en ik kan de kerk van Horebeke en de eerste zon al niet meer in een beeld vangen door het raam van de badkamer.

Iedere winter bekijk ik dit teloorgaan van de zon met lede ogen.

Iedere winter heb ik schrik dat op een keer die beweging niet zal stoppen en omkeren, en dat de zon op een slechte dag helemaal zal verdwenen zijn.
Zo moet het zijn in het hoge Noorden... Daar gaat de zon op een bepaald moment niet meer op, en ik kan me voorstellen dat de mens dan een beetje wanhopig zit te turen naar de volgende morgen, morgen waarop weer een dun streepje zon moet komen piepen... Oef, ze is er nog !

We staan dus al met één been in de winter... Als ik om 7 uur opsta, is het verdorie nog donker ! En 's avonds om 8 uur moet ik de rolluiken naar beneden doen, want het is al weer donker...

En dus begint voor mij nu het grote wachten op een zon die ooit weer tekenen van terugkeer zal geven. Maar dat duurt nog lang, het grote verdwijnen gaat nog een heel end door, tot zo ongeveer rond 21 december, en dan, dan zou de terugkeer, eerst heel traag, maar dan steeds sneller moeten beginnen. Maar het zal dan nog meer dan twee maanden duren voor we weer om 7 uur licht gaan hebben. En dan mag het nog geen slechte dag zijn met een wolkenzwangere hemel, want anders lijkt het duister nog veel langer te blijven hangen.

Ja, mijn gevoel van het winterdipje is er ook al weer...

Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik in een periode zit met veel pijn, en veel uitstraling in mijn linkse been. djudedju.

Gisteren heeft Anny goed gereageerd op de test ! Als ze half deze maand ook goed reageert op diezelfde test voor haar andere been, dan denk ik dat de oplossing voor haar nakend is ! Hopelijk, want ik weet wat het is voortdurend pijn te hebben, en pijn die zo erg is, dat het al de rest lijkt weg te drukken.

Gisteren zat het boekje van Okra ook weer in de bus, en op de bijgevoegde kalender van activiteiten in Okra Mater, zie ik dat Klaas komt op vrijdag 5 december... Klaas ! Ik ga weer mijn jaarlijkse redevoering van de Heilige man moeten voorbereiden. Weeral een jaar voorbij.

Vermits ik niet meer ga keramieken, zal ik geen Klaas moeten zijn in de academie. Dat ga ik wel een beetje missen. Bij die kleine mannen is het nog echt !

Straks gaan we naar een kleine rommelmarkt, in Brakel... De eerste keer dat het doorgaat denk ik. We moeten er dus geen mirakels verwachten, maar misschien is dat wel goed, want ik ben niet zo goed "te poote"... Mijn been doet pijn. Stomme rug.

tot de volgende ?

Heel kort

Net terug van UZ.
De testen zijn goed verlopen voor de ene hernia, halverwege de maand moeten we terug voor de test op de tweede hernia.
Als die ook goed verloopt, dan denk ik dat Anny wellicht zal kunnen geholpen worden.
Oef, dat ziet er tot op heden dus goed uit.
Hoop doet leven.

Zelf heb ik de pijn kunnen doorstaan, dus ook dat is goed

Tot de volgende ?

beter

Vanmorgen ben ik opgestaan op een bijna normale manier. Ik heb zelfs een klein beetje geturnd (alle oefeningen maar ongeveer half zo veel keer de beweging makend), en het lukte.
Vanavond nog een inspuiting, en hopelijk gaat het morgen dan zonder dat ik helemaal verrek van de pijn.

Morgen is er dus geen blog, en spaar me maar een beetje qua mails en op FaceBook... Anders krijg ik een indigestie in het weekend.

Mijn rug is nog niet weer op zijn normale pijn-niveau, maar het gaat dus al weer, het is te verdragen, het overheerst niet meer al mijn denken en doen.

Gisteren is de poetsvrouw heel actief bezig geweest, en ze heeft gepoetst waar ik anders Anny nogal eens weer, omdat ik enkele hoekjes heb waar ik een ordre dans la désordre heb... Stapels met boeken en papieren waar een kat haar jongen niet in vindt, maar waar ik zo alles kan uitpikken, want ik weet precies waar het zit in die hoop. Een hoop hebbedingetjes waar ik voorzie ooit nog iets mee te doen... Nu niet meer dus, Joke heeft het in handen genomen, netjes gestapeld en ik voel me niet meer thuis ... Nee, ik neem het haar niet kwalijk, het doet me denken aan de tijd op mijn bureel. Daar hadden we ook een kuisvrouw, "ons" Simonne, die deed dat ook, en iedere week had ik dan weer iemand om me inwendig op af te reageren. Ik deed het zelden luidop en nog veel zeldenderder tegen haar zelf, want eigenlijk was het goed dat ik zo'n bliksemafleider had. Eigenlijk was ik dan gewoonlijk boos op me zelf, omdat ik een of ander werk niet binnen de tijd die ik ingeschat had had kunnen afmaken, of omdat ik een zaak niet kon oplossen, of omdat de betrokkene me niet alle of zelfs verkeerde, soms zelfs bewust gelogen informatie had gegeven, waardoor ik de zaak helemaal niet meer kon rechttrekken.... Dan was mijn "door elkaar geschikte hoop papieren, door Simonne, mijn bliksemafleider...
Ik zal nu wellicht een deel van mijn pijn op de werkwijze van Joke steken. Mocht Joke dit lezen, zit er niet mee, kind, ergens doe je mij er een soort plezier mee... En ik moet eerlijk toegeven: het ligt er véél properderderder bij !

En volgende week komt Joke weer ! Eindelijk zitten we dus in het systeem ingebouwd, en zullen we voortaan iedere week vier uur hulp hebben. Anny is een stuk gelukkiger. Ze is het "proper huis"  zwaarder gaan door wegen dan het verlies van haar onafhankelijkheid. In het begin zag je zo dat ze het daar moeilijk mee had. Ik kan dat aannemen. Had ik ook toen er een ander mijn werk op het bureel overnam wegens mijn ziek worden.

Bij mij heeft dat behoorlijk lang geduurd, maar ja, ik was ook zo veel jonger, en was zo plots uit mijn werkzaamheden gerukt, van de ene dag op de andere. Nu twintig jaar geleden al. djudedju... wat gaat de tijd snel.

Vannacht weer heel de nacht wakker gelegen. Wellicht is het mijn eigen schuld. Ik had voor het slapen gaan nog een pijnstiller geslikt... Wellicht zit er daar iets bij dat bij een ander mens verdovend, slaapverwekkend werkt, en waar ik dus klaar wakker van lig. (Moeder, met welke rare dingen heb je mij allemaal behept ?) (Ons moeder kreeg ooit van de dokter een zware slaappil, omdat ze na het overlijden van vader en mijn broer helemaal niet meer sliep. Ons moeder slikte die pil, en heeft heel de nacht rondgelopen, ze kon zelfs niet in bed blijven !)

Ik kreeg ooit morfine voor de pijn, en ik verging van de zenuwen... Waar een ander van omver gaat en slaapt, daar wordt ik pas helemaal wakker van !

(Ik vraag me af of ik niet zou slapen van opwekkende middelen???)

Ik ben momenteel nogal bezig met het lezen van enkele geschiedkundige werken. Het is verhelderend om te lezen hoe onze landen hier uiteindelijk zijn ontstaan, en het is nog veel verhelderender vast te stellen dat heel wat van de huidige moeilijkheden komen door het telkens verschuiven van stukken land in het verleden. En die moeilijkheden worden niet kleiner, maar eerder groter door de ontwikkeling van de individuen in die landen. Neem ons eigen landje, waar je met twee grote taalgebieden zit (er is ook nog een klein stukje Duitstalig gebied). Vroeger was er geen echte taalgrens. Je  ging langzaam over van Vlaams naar Waals, in kleine stapjes. Nu, met het onderwijs en alle openbare instellingen in één taal, is de bevolking willens nillens of Frans- of Nederlandstalig... De zachte overgangen zijn weg. Soms kun je nog oude resten vinden in plaatsnamen of straatnamen. In Schorisse loop je in de straat Koekamer en plots zit je in Ellezelles in de Cocambre... (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Schorisse )
Door die kunstmatige ingrepen is er eigenlijk kunstmatig een scheur ontstaan die er eertijds niet was. In sommige landen zie je dat niet met taal, maar met religies. Of met beide.

Ik vind Taal en talen heerlijk, maar ik betreur dat de spontane overgangen weg zijn gewerkt door staatkundige structuren. Structuren die m.i. alleen zijn opgericht om enkele kleine politieke mannetjes meer macht te geven. Ons land is het voorbeeld bij uitstek wat politici allemaal kunnen kapot maken en hoe ze er in slagen zoveel organismen te creëren dat we het land zijn dat qua politici per getal inwoners torenhoog boven alle andere landen uitsteken.

En die massa uitmelkers is momenteel bezig een "regering" op te stellen die ons gaat doen besparen... Mochten ze al die instellingen afschaffen dan moeten we wellicht niet eens besparen ....

djudedju

tot de volgende ?

Electraffreux

Gisteren is de dokter geweest... Hij duwde en klopte op mijn rug om de precieze plaats te vinden, maar vruchteloos. Ik met mijn raar pijn-gedrag, ik kon niet zeggen waar de pijn exact zat. Heel de lendenstreek doet pijn, maar niet speciaal meer als je er op gaat duwen. Dan klopte hij er eens op... Zelfde effect "Het zit meer dan vast hé ?" was zijn conclusie. Ik knikte. Hij spoot dan maar in, zowat in het centrum van de pijnplek, een deel links en een deel rechts... Bij het inspuiten links voelde ik druk.
De pijn milderde nadien iets.

Vannacht heb ik toch een heel end kunnen slapen. Vanmorgen toen ik opstond was de pijn er nog steeds. Iets minder dan gisteren voor de inspuiting, maar toch nog echt erge pijn.

De dokter had gezegd dat ik terug moest bellen als het nodig was. Ik heb dat gedaan, en morgenavond mag ik terug om een inspuiting, maar een andere soort... Dat zou moeten helpen om dan vrijdag heel de dag in het UZ te zijn en van dienst naar dienst te sjokken met Anny.

Zonet is de poetshulp aan gekomen. Ze noemt Joke. Ik vind het een verkeerde naam... Joke heeft iets van een verkleinwoordje in zich, en het is een grote en volle dame... Ik denk dat ze zo groot is als ik ben (gelukkig voor haar nog niet zooo dik !). Ik heb het gevraagd, ze is 1.80 meter groot !
(Geen ruzie mee maken !)

Toen ik haar zei dat JoKE niet echt passend is, lachte ze en zei dat haar ouders dat bij haar geboorte niet wisten dat ze zo groot zou worden...

We hebben ondertussen de stofzuiger  open gekregen om het stof van de vorige kuisbeurt er uit te halen. Het is een wreed goeie stofzuiger (Dyson), maar iedere keer weer heeft Anny moeite om dat ding open te krijgen... En moet ik helpen om die ene knop open geduwd te krijgen.

Enfin, nu vult het geruis van de stofzuiger het huis, en de kanarie doet vergeefse pogingen om luider te zingen dat dat onding.

Strak ga ik wellicht moeten stoppen, als ze hier onder mijn voeten moeten kuisen. Het zal goed voelen als het hier weer eens gekuist is... Het is toch verschrikkelijk als je dat allemaal niet meer zelf kunt, en afhankelijk bent van anderen. Best dat die diensten bestaan, en hopelijk gaat het vanaf nu vlot gaan en krijgen we iedere week hulp. Dat is toch zo beloofd.  Hoop doet leven.

Ik ga stoppen, straks vlieg ik hier toch weg. Ga ik even naar de goudvissen in de tuin kijken en naar de bloemen. Herfstbloemen, want die zijn er nu al... Straks is die donkere lange winter hier weer. Misschien zelfs met heel donkere perioden als Electraffreux het wijs (?) acht ons zonder elektra te zetten...

tot de volgende ?

tommetog

Gisteren kon je lezen dat ik met verdomd veel pijn zat, te danken aan een "verkeerde" beweging. Ik heb heel de dag pijn gehad. 's Avonds heb ik nog een zware pijnstiller bovenop de rest genomen en heel vroeg in mijn bed gekropen... Geen oog dicht gedaan van de pijn.
Ik heb net naar de dokter gebeld opdat hij zo spoedig mogelijk een spuit zou komen geven.
Vrijdag moet ik Anny naar het UZ brengen en met haar van de ene dienst naar de ander gaan voor de onderzoeken... Dat houdt in dat ik toch moet kunnen gaan hé ! Want nu is het voetje voor voetje en met mijn lijf in een winkelhaak gebogen.

Je moet ons nu eens samen bezig zien ! djudedju.

Gelukkig komt er morgen een poetsvrouw, die zorg is toch al van de baan.

Ik heb geen idee wat of hoe ik gisteren die beweging verkeerd heb gedaan. Ik doe die beweging iedere dag, meestal zelfs twee keer, een keer 's morgens om het nachtlichtje in het stopcontact uit te doen, en een keer 's avonds om het weer aan te doen. Die nachtlichtjes zijn iets wat we ons hebben gewoon gemaakt, toen de kinderen nog klein waren, en Anny 's nachts nogal eens uit bed moest voor een van de kinderen. Nu kunnen we moeilijk zonder. Dat zijn heel kleine lichtjes die net genoeg licht geven om de weg te vinden naar het toilet... En waar je als jonge kerel nooit 's nachts naar dat toilet moet, moeten we nu alle twee minstens één keer per nacht uit ons bed...

Die lichtjes verbruiken wellicht héél weinig, en wellicht zullen de meeste mensen de moeite niet doen om dat iedere aan en uit te doen, maar wij zijn nog uit de tijd dat we moesten sparen om toe te komen. Wij doen ook nog steeds de TV met de knop aan en uit. Dat bakske is er alleen om de posten aan te klikken... Ook dat is nog een teken van onze zuinigheid.

Wij eten ook zo wat een hele week aan één klein broodje. Als ik andere mensen hoor praten, dan eten zij geen oudbakken brood... Of wel eten ze dus veel meer, of wel smijten ze eten weg. Als wij na een week nog enkele sneden brood over hebben, dan smijten we dat nog niet weg, dan gaat dat mee met Bart voor zijn geiten.

Ik denk dat dit komt omdat we thuis dat voorbeeld zagen. Niet dat we ons iets te kort deden, maar we deden geen onnodige uitgaven. In het begin dat ik getrouwd was, had ik een klein inkomen, en dus moesten we zuinig leven. Ik verdiende toen 4.800 fr  (120 euro)in de maand en betaalde 1.200 fr  (30 euro) voor ons huurhuis... Natuurlijk kun je die bedragen niet vergelijken met de bedragen die men nu verdient en moet betalen aan huishuur... maar het zegt toch wel iets. In die tijd rookte ik, en een pakje sigaretten dat was zo'n 13 fr en centiemen... voor een pakje van 25 sigaretten...

Toen was er nog geen sprake van anti-rook campagnes, bijna integendeel... Het was de tijd van "Het is geen man die niet roken kan"

Wij denken niet bewust aan sparen, het is een automatische reflex... Wij zijn het gewoon van vroeger, en we doen het automatisch nog steeds zo.

tot de volgende ?

Ons land in oorlog

Ook al sturen wij maar enkele tientallen soldaten, wij zijn momenteel terug een land in oorlog !

Daar wij "de vijand" ginder in een ver land gaan aanvallen, lijkt het oorlogslogica, dat zij ons ook hier mogen aanvallen.

We zitten volop in de herdenking van 100 jaar wereldoorlog 1, zweren luid bij het "Nooit meer oorlog" en sturen tezelfdertijd soldaten naar een ver land om er te gaan vechten.

Ja maar, zeggen ze ons, het is een vredesmissie, het is om de mensen die daar aangevallen worden bij te staan en hun land en hun bevolking te bevrijden van de agressie van de vijand.

En weer eens is het een oorlog onder de vlag van een religie.

Sorry, maar daar geloof ik niet in. Het is gewoon weer een oorlog waarbij men de religie ombuigt tot zij past in het plaatje om "rechtvaardig" genoemd te worden. Ik heb het grootste gedeelte van de Koran gelezen, en net zoals met de bijbel, kun je met die teksten zowat alles goedpraten of foutpraten...

Religies en andere filosofieën (want ik schat die even hoog of even laag in) hebben de eigenschap dat ze veel te veel tekst hebben om uiteindelijk te praten over enkele punten. Ik kan geloven dat een Boeddha, een Lao Tse, een Christus, een Mohammed en zelfs een Karl Marx oprechte en nobele bedoelingen hadden. Ik kan zelfs aannemen dat zij het gewone menselijke denken overstegen en inspiratie vonden in wat wij het Goddelijke plegen te noemen... Maar wat zij uiteindelijk vertelden waren een paar basisbegrippen, begrippen die zij poogden uit te leggen, aan te praten in een veelal te grote omvang van woorden. Als wij er in slagen tot de essentie terug te keren, dan en dan alleen, hebben wij de echte religie, de echte filosofie te pakken.

Maar in plaats van dat te doen, hebben "leiders" het nodig gevonden de zaken nog beter in te zwachtelen in nog meer omhaal van woorden, zodat het bijna onbegrijpelijk wordt, en vooral, zo, dat je er alles mee kunt verdedigen of afbreken.
Het is heel die omhaal van woorden en aanbreng van teksten die uiteindelijk het bestaan rechtvaardigen van de religieuze leiders, de uitleggers van de teksten.

Zowat alle staatslieden die oorlog hebben gevoerd, hebben dan ook gepoogd om de religie voor hun karretje te spannen, en meestal zien we dat op zijn minst de regionale godsdienstleiders daar in mee stappen. (Met het gekke gevolg dat soms beide kampen zich "gedekt" wisten door dezelfde godsdienst !)

 Ik heb heel wat religies en heel wat filosofieën gelezen en geprobeerd er de essentie uit te halen, en wonder boven wonder, in essentie benaderen zij allemaal heel sterk elkander. Er is één fundamenteel verschil tussen religie en filosofie in het feit dat de een er een godsdienst aan verbindt, en de andere dat niet doet. Maar voor de rest zijn zij eigenlijk zeer gelijkend.

En eigenlijk hebben wij die filosofen en religieuze leiders helemaal niet van doen om die kennis te bezitten. Logica leert ons dat een maatschappij alleen kan bestaan als de leden er van elkaar het licht in de ogen gunnen. Vanaf het moment dat er één of enkelen de macht grijpen of het overwicht hebben, loopt het uiteindelijk scheef.

Meestal vat men dit samen met: Doe een ander niet wat je niet wilt dat zij u doen...
Ik ben een positief mens en zeg dan ook veel liever: Doe een ander wat je wilt dat zij u doen.
Het lijkt hetzelfde, maar het vraagt wat meer van onszelf, en het legt de actie bij ons, niet bij de ander. Het legt dan ook de schuldvraag in de eerste plaats bij onszelf en niet bij de ander.
Ik vind dat veel positiever.
En kijk, ik vind dat terug in alle religies.

Misschien daarom dat ik eerder geneigd ben tot religie dan tot filosofie... En ook wel omdat ik zoveel dingen heb die ik alleen kan "verklaren" door God...

...................

Vanmorgen heb ik op een of andere manier een "verkeerde" beweging gemaakt... Ik verrek van de pijn, kan amper stappen. Ondanks de zware bijkomende pijnstiller blijft de pijn. Ik hoop dat ik tegen vrijdag beter ben, want dan moet ik Anny overal naar toe brengen in het UZ... djudedju, zie ons hier bezig, de twee invaliden...

tot de volgende ?

Eenzaamheid

Op de dag van de chronische zieke medemens, moet ik in de kerk spreken over Eenzaamheid, het thema van dit jaar.. en eigenlijk van ieder jaar... Ik ben nu al bezig daar over na te denken.


Eenzaamheid is niet zo maar vast te grijpen onder één noemer... Ik ken mensen die eenzaam zijn in wat naar buiten toe een knus en warm gezin lijkt. Ik ken eenzamen die, als ze in een groep zijn, als de grootste lolletjesmaker optreden, en ik ken ook de klassieke eenzame, de mens die helemaal alleen zit, en geen kans ziet om ergens tot een echt contact te komen.
De mens die blij is als de postbode meer dan alleen maar goeiendag zegt,
de mens die niet één keer per week naar de winkel gaat, maar iedere dag een beetje gaat kopen, gewoon om de winkelier te horen, om een menselijke stem te horen.

Eenzaamheid...
Ik zou het willen noemen: het zich alleen voelen.
Ook al zien wij soms de eenzaamheid niet, ze kan er wel zijn.

Gewoonlijk denken wij alleen aan de duidelijk eenzame mensen, mensen waarvan we zien dat ze alleen zijn. Maar ik denk dat er veel meer zijn, die geestelijk eenzaam zijn.

Eenzaamheid kan voortspruiten uit zich niet begrepen voelen, maar ook uit een lichamelijke situatie. Het is de dag van de chronisch zieke, en net uit dat chronische komt veelal ook eenzaamheid.
Als je van gezonde mens plots ziek wordt, dan heb je heel wat sympathie, er komen mensen, collega's familie, kennissen op bezoek. Maar ben je drie, vier maand ziek, dan zie je dat mee-leven smelten voor de zon. Ze zijn al eens geweest. Je kunt toch niet blijven op ziekenbezoek gaan, je hebt wel wat anders te doen.
En dan begint de eenzaamheid.
De grote breuk met het gewone maatschappelijke leven.
Je bent plots een renegaat, een outcast, een banneling.
Als er nog eens iemand langs komt, dan ben je geneigd te klagen over je ellende, en net dat klagen dat jammeren schrikt de weinige bezoekers af... en op termijn kun je ze op de vingers van één hand tellen, en heb je nog vingers over.

Bij dergelijke mensen zit er echte en diepe eenzaamheid. Zelfs bij de langdurige zieke die nog in zijn gezin zit, zien we die eenzaamheid, want in dat eigen gezin is men het ook moe altijd maar weer te horen hoe je toch af ziet, hoe ziek je wel bent... Zij willen hun eigen leven verder kunnen leven.

Ik ben zelf een van die langdurige zieken, heb ook de vrienden zien achter blijven, heb ook geleerd om niet te klagen, of toch zo weinig mogelijk, om niet terecht te komen in de put van zelfmedelijden. En van eenzaamheid.

Mijn oplossing ? Och, ik heb er een heleboel, en ik heb ze stuk voor stuk nodig. Ik probeer bezig te zijn, voor mij is dat onder meer in knutselen en dergelijke, maar ook een goed boek of een mooie film. Ik schrijf bijna dagelijks een stukje in mijn blog. Ik probeer de vrienden die er nog zijn niet af te schrikken, en als ze vragen hoe het is, is mijn steevaste antwoord : goed. Het gaat goed met me, want anders ben ik de zagevent.

Ik praat met mensen, zelfs met vreemden, op de rommelmarkt.
Ik probeer om ondanks alles een klein plaatsje te veroveren in de maatschappij.
Op die manier hou ik de put van de eenzaamheid ver van mij.
Maar het heeft tijd gekost, voor ik mijn eigen kleine oplossing had.
Daarom weet ik goed, te goed wat eenzaamheid is.
Daarom weet ik dat we de mensen van Ziekenzorg, die op huisbezoek gaan bij zieke mensen, nooit genoeg kunnen danken en prijzen voor hun werk.
Daarom probeer ik mijn knutselen bij te brengen aan anderen, om ook voor hen een deur naar bezig zijn te openen, en bezig zijn, dat is op zich al een doorbreken van die muur van eenzaamheid.

En tot iedereen zeg ik, vraag ik op mijn blote knietjes: ga eens op bezoek bij chronische zieken. Je weet niet half wat een bezoek, een onderbreking van de sleur voor de zieke betekent !

Amen. Tot de volgende ?