Groei

Ondertussen weet je natuurlijk al lang dat hier, voor mijn raam een linde staat te staan... Hier vlak boven me, is de kamer van Koen...Of liever de kamer waar onze Koen placht te slapen. Nu is dat de kamer waar ik mijn turnoefeningen doe, iedere morgen, eerste werk, nog voor het wassen.

Waar ik hier, beneden eerder op de stam kijk, kijk ik boven op de kroon van de linde.
En het zal wel een typisch tijdverdrijf zijn van een gepensioneerde, maar ik bekijk de groei van de linde.

Voor er blad op kwam, kwam het hoogste takje zo'n 5 cm onder de rand van het vensterraam, als ik met mijn benen tegen het bed stond. Nu komen de hoogste bladeren al zo'n dikke dertig centimeter boven de rand van het raam.

Heel precies is de meting niet, want je kunt heel fiks rechtop gaan staan, of ingezakt als een pudding, of gewoontjes - maar wat is dat precies? Ik probeer de drie standen uit, om zo min of meer "gewoon" te bepalen. Dus heel nauwkeurig is het zeker niet. Maar toch, in een paar maand dertig centimeter !

Ook in de breedte groeit de boom zo snel, en zelfs naar onderen toe ! Want pas 12 dagen geleden snoeiden de tuinmannen de onderkant van de bladermassa wat weg, opdat ik weer aan mijn brievenbus zou kunnen, en omdat de hortensias niet zouden versmachten onder de dichte massa bladeren... en nu hangen er al weer bladeren tot op de hoogte van de hortensias...

Ik weet het wel, waar hou ik me in godsnaam mee bezig ?
Maar ik hou van planten, ik hou van observeren, en de combinatie van die twee maakt dat ik die boom in de gaten hou, iedere dag omstreeks hetzelfde uur van de ochtend. De boom is niet de enige plant die ik "bewaak", heel wat planten in mijn tuin worden door mij haast iedere dag geschouwd, en iedere dag verheug ik me in de groei, de bloei, de zaadvorming, het pollenvormen en noem maar op. Ik hou net zo goed mijn kippen in het oog. Iedere middag als ik het afval van de keuken en het overschot van het eten aan de kippen voeder, sta ik er een wijle naar te kijken. De pikorde, het gedrag van de hanen (één is de baas, de andere probeert stilletjes nog een kip te verschalken terwijl de andere zorgt voor de etende hennen. De haan eet nooit mee, hij roept zijn hennen met een soort zacht geklok, en wijst ze het eten aan, en dan waakt hij op de veiligheid van zijn kudde. Onder de hennen is er een volgorde van voorrechten. De hoogste hen in rang mag eerst de beste beetjes pakken. Als een ondergeschikte hen te dicht komt, krijgt ze een pik.

Er zitten nu twee nieuwe hennen in het hok, eentje is er al eens -heel kort- buiten geweest. Ze zitten voorlopig helemaal onderaan de pikorde. Dat zal wel wijzigen, want die pikorde ligt niet vast. Zo kun je soms zien dat een van de hennen niet goed in het vel zit, want plots is ze helemaal naar onderaan de pikorde verwezen.

Je ziet, voor iemand die kijkt, is een hoendererf best het kijken waard !

Ik las bij mijn blog-vriend De Woelmuizenier dat zijn kippen een terrein hebben dat groter is dan gans mijn tuin... Mijn kippen hebben wel een heel ruim hok, (een oude serre), maar het buitenterrein is niet echt groot. Toch lopen ze er graag rond, en houden er van in de schaduw van de vijgenboom te zitten flodderen in het rulle zand. Als de vijgen rijp zijn en afvallen, dan is het vechten om te snoepen van de suikerzoete vijgen. Blijkbaar houden kippen ook van zoet. Die soort vijgenboom draagt echter niet zoveel vruchten. Vroeger had ik nog een andere variëteit, en daar kwamen heel veel vijgen op. Ik heb die weggedaan omdat daar de wespen massaal op af kwamen, en mijn vrouw is allergisch aan wespensteken... Zij gaat voor, ook op lekkere vijgen.

Waar het me spijt voor mijn kippen, ben ik voor de rest best content met mijn kleine tuin... Ik moet nu al de tuiniers vragen om het onderhoud te doen, mocht ik zo'n grote tuin hebben, dan zou het hier wellicht een oerwoud zijn. Goed voor vogels en insecten, maar niet te doen voor de mens. (Ik heb de tuinmannen hier doen komen om die reden !)

De Woelmuizenier beschikt duidelijk nog over een betere rug dan de onze. Goed voor hem, en zalig om zo'n tuin te hebben en proper te kunnen houden. Hij tuiniert dan ook op een hele speciale manier... Je moet zijn blog eens navlooien over de kweek van zijn aardappelen. Ik volg het op de voet, heel benieuwd naar het resultaat van die wonderlijke werkwijze.

Dat we elkaars blog volgen heeft wellicht te maken met het feit dat we beiden veel voor de natuur voelen, en beiden graag observeren...

Tot de volgende ? (Ik weet nog steeds niet of het dagelijkse ritme er steeds zal zijn...maar dat weet je nu al wel)

Meconopsis cambrica

Meconopsis cambrica (Photo credit: Wikipedia)

Oei, wat klinkt dat geleerd... Maar heel mijnen hof staat er vol mee, dus moet je er niet bang van zijn !
Eigenlijk zoek ik al jaren hoe die dingen heten, en bij het zoeken naar iets anders, botste ik plots op het antwoord op dit oude raadsel !

Ergens in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw (wat klinkt dit oud !), maakten Anny en ik een voettocht door Schotland: The West Highlandway, van Glasgow naar Fort Williams... Een prachtige belevenis, in een zonovergoten Schotland (Je zult het niet geloven, maar er was dat jaar een hittegolf in Schotland !!!). Een van de dingen waarvoor je echt eens Schotland moet bezoeken (liefst te voet !), is de prachtige natuur. En een van de vele bloemen die ons daar opvielen, waren die mooie gele papavertjes, bij duizenden. Zo mooi, dat ik ijverig op zoek ging naar rijpe zaaddozen, en die zorgvuldig bewaarde in een papieren zakje.

Thuisgekomen zaaide ik dat her en der in de tuin... Het jaar nadien wachtte ik tevergeefs op de gele papavers, maar noppes... Nu ja, dacht ik, dan niet... Het zal hier niet willen groeien. Maar het jaar daarop stond plots heel mijn tuin vol met die heerlijke gele kleurenspatten.

Wat ik ook zocht, ik vond die dingen niet terug in boeken. Of ze leken er op, maar net niet, of de bloem was juist, maar dan waren de bladeren anders... Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik klasseerde mijn papavers als "onbekend" maar mooi...

En nu, vandaag, zoekende naar een andere tuinplant, bots ik op "de schijnpapaver" ofte Meconopsis cambrica... mijn Schotse papavertje !

Ik heb al eens stiekem van het zaad van mijn gele papavers laten vallen in de berm voor mijn deur, maar tevergeefs, het wil blijkbaar niet echt verwilderen, al doet het dat wel in de tuin !
Weet je wat leuk is, onder de foto staat Welsh poppy... Dus uit Wales ! Nu ja, laat ik er dan maar Great Brittain van maken, zeker niet Engeland, anders krijg ik alle Schotten op mijn dak !

Wie deze mooie spatten geel ook in zijn of haar tuin wil hebben, die moet maar eens langs komen, of mij een seintje geven, dan stuur ik u desnoods wat zaad op... Maar dus niet schrikken als je het eerste jaar niets ziet van bloemen... Ik vermoed dat ze dus tweejarig zijn of zo...

Wij genieten er in ieder geval van, en vinden het een heerlijk bloempje !

tot de volgende ?

Broodje woef

Ik las zonet een haartikeltje over het feit dat men in het grootste deel van China nog steeds hond eet...

Ik moet eerst en vooral bekennen dat ik behoor tot de mensen die dolgraag een stukje vlees op hun bord zien... Ik hou van een malse biefstuk, ik hou van een stukje lekkere vis, en zelfs ongeboren gevogelte (eieren) verorber ik met graagte. Ik hou ook van groenten.
Kortom, ik ben een echte omnivoor.

Waarom struikelen wij dan over het eten van hond?

Honden zijn bij ons huisgenoten geworden. Ik ga niet stellen dat we helemaal geen werkhonden meer hebben, maar ze zijn zeldzaam geworden. Honden behoren nu tot het gezin. Troeteldieren. Katten hebben veelal ook dat statuut... en toch hoor je nog heel vaak vertellen dat "men" in de laatste oorlog her en der katten heeft opgegeten... Van honden hoor je dat niet, tenzij je de verhalen leest uit de strijd in Stalingrad en zo, daar at men wellicht zelfs lijken van mensen op.

Ik ben een hondenvriend, heb tot voor kort zowat altijd een of meer honden in huis gehad, en voor mij waren dat ook huisgenoten, vooral gezellen voor de kinderen. Dus beticht me niet dat ik niet weet waarover ik praat, of dat ik niet weet hoe een honden-mens voelt en denkt.

Maar ik wil proberen eens logisch te denken... De meeste mensen houden wel van een lekker stukje konijn, maar niemand denkt er over om zo'n mini-konijntje te gaan slachten en opeten, ook al zou het formaat eigenlijk beter geschikt zijn voor de meestal kleine gezinnen van tegenwoordig. Gewoon, omdat dat mini-konijntje het statuut heeft verkregen van ... troeteldiertje. Als je dat nuchter bekijkt, dan moet je dat wel gek vinden, en al naargelang je het idee "troetel" of het idee "lekker" vooropstelt, zal deze gedachte je misschien doen over hellen naar "ik eet geen konijn meer" of "Wat kan het formaat mij schelen"...

Kortom, als we dat idee doortrekken naar hond, dan is er geen een zinnige reden om die hond anders te gaan bekijken dan dat konijn. Met andere woorden, als je konijn eet, dan kun je net zo goed hond eten. Er is geen echt verschil.
In India is de koe heilig, bij de Islam en de Joden is het varken onrein, en wellicht zijn er nog wel zo'n voorbeelden te vinden. Sommigen maken er zelfs een punt van op welke manier het dier geslacht is ! En ik denk hierbij niet alleen aan aan Halal, maar net zo goed aan de dierenrechtenactivisten, die eisen dat er verdoving wordt gebruikt.
Het is nu al heel lang geleden, maar vroeger slachtte ik zelf mijn kippen en konijnen... Een beetje heug tegen meug, maar het moest nu eenmaal. Ook bij het slachten van varkens was ik regelmatig aanwezig, en nu en dan gooide ik een snede brood in het opgevangen bloed, en roerde het dan met mijn hand, zodat het niet zou stollen, en men er lekkere bloedpensen zou kunnen van maken.
Als je dat nu vertelt tegen je kleinkinderen, dan bekijken ze je als een soortement barbaar, iets uit verre verdorven tijden.

Maar ze eten wel konijn, kip, biefstuk en hesp...
Voor hen ligt de grens ergens bij het niet zien slachten...

Als ze in China hond eten, dan kan ik dat niet veroordelen, want ik zie geen echt verschil tussen die hond en onze koe. Er is wel een verschil tussen onze hond en de hond daar ver weg in China. Wij kweken onze hond als gezel, als huisgenoot, zij kweken de hond zoals wij onze konijnen kweken. Om op te eten. En fundamenteel is daar geen verschil in.

Je kunt het ook -even logisch- totaal anders gaan benaderen ! Je kunt evengoed vaststellen dat er geen fundamenteel verschil is, en dat wij dus gewoon weg geen vlees of vis of eieren meer mogen en kunnen eten, willen wij ons niet bezondigen aan het doden van soortgenoten, want uiteindelijk zijn ook wij zoogdieren... Net zoals die hond of dat dwergkonijntje...

On gebit verraadt dat wij omnivoor zijn... En net zoals de leeuw moet doden om zelf te kunnen overleven, lijkt het me logisch dat een omnivoor dus ook wel eens vlees eet... Maar het is een feit, dat wij in onze welvaartsstaat véél te veel vlees eten, veel meer dan eigenlijk goed is voor ons !

Dus is het goed dat wij op zijn minst een deel dieren wat meer als mooi, lief, troetelbeest gaan bekijken, en maar nu en dan een stukje vlees verorberen van dieren die we helemaal niet gekend, zelfs niet gezien hebben... Een beetje schijnheilig, maar als omnivoor...
Wat ons doet huiveren voor hond op het bord is geen lichamelijke reactie, maar een gevolg van het feit dat wij mensen de dieren gaan bekijken vanuit ons eigen specifieke standpunt.
Zonder dat denkvermogen, zonder die empathie... werd ook hier een stukje hond op het satéstokje geprikt, als passend bij onze nationale frietjes...

djudedju... en ik heb het nog niet eens gehad over het verorberen van meelwormen en kevers !


tot de volgende ?

Westerse vervuiling: dodelijker dan malaria...

Ik denk dat je dan wel niet alleen aan industrie kunt en moogt denken ! Ook de vervuiling van ons, gewone mensjes, met onze wagen, met onze verwarming, met onze kuisproducten, met onze sproeistoffen, met ... met.... en natuurlijk daar bovenop de industrie...

Maar dat alles bijeen, zou dodelijker zijn dan de malaria !

Dit maakt malaria niet minder erg.
Dat maakt wel dat we dringend iets moeten doen aan onze eigen wereld, willen we niet gaan behoren bij die nu al duizenden uitgestorven andere diersoorten. Want hoe hoog we ons zelf ook inschatten, we zijn en blijven zoogdieren. Laat het dan zoogdieren zijn met enkele speciale eigenschappen, maar toch werkt ons lijf op het zelfde systeem als dat van alle andere zoogdieren.

En we zijn dus bezig onszelf in ijltempo de das om te doen.

En we moeten de schuld niet op anderen schuiven, we dragen zelf de schuld. Als er al die vervuiling is, dan veroorzaken we die uiteindelijk zelf, is het niet door onze eigen wagen en verwarming en co, dan is het door ons koopgedrag waardoor de industrie steeds meer, steeds sneller dingen moet maken waarmee wij ons vermeien... Ik sta telkens weer verstomd te kijken naar het ijltempo waarop jonge mensen steeds weer hun smartphone vervangen door een nieuwer, een beter, een hipper, een kleuriger, een fleuriger model...
En die smartphone is maar een symbool van alles wat tegenwoordig toch zo nodig moet vervangen worden na een heel korte tijd, omwille van mode, gril of wat dan ook, maar niet omdat het versleten is, of omdat het stuk is...
De zo geroemde Iphones liggen na een jaar op de rommelmarkt waardeloos te zijn !

En we worden - ook door de overheid - gestimuleerd om nog meer te kopen, nog minder te sparen, want de economie moet draaien... De tewerkstelling weet je wel...

Ik ben voor die tewerkstelling, maar niet tot elke prijs ! Als de tewerkstelling er slechts kan zijn door een oeverloos produceren zonder dat daar nog sprake is van een echte noodzaak, dan pas ik, omdat ik de wereld er zie aan kapot gaan !

Wat men ook vertelt, ik geloof niet in dat economische systeem dat ons steeds meer en meer opdrijft tot waanzinnig koopgedrag. En als ik dan hoor dat de producenten, om zeker te zijn van een stijgende productie een mechanisme inbouwen waardoor hun producten na een korte tijd stuk gaan, dan wordt ik misselijk. Letterlijk ! Want door dat systeem vreten we met grote happen de gehele rijkdom van de aarde op in ijltempo. En in dat zelfde tempo vergiftigen we de wereld, de mensheid incluis.

Ik moet helemaal geen Nostradamus zijn, of Madame Soleil om te voorzien dat dit echt niet lang meer kan ! Deze economie is gedoemd om ineen te storten. Niet alleen de financiële wereld is een zeepbel, ook de industriële wereld. Een economie kan niet blijven groeien ! Het is gewoonweg niet mogelijk ! Op een bepaald moment moet dit systeem stokken. Of door gebrek aan grondstoffen, of door dat de mens er aan kapot gaat.

Wij moeten dringend naar een nieuwe manier van economie zoeken. Ik weet ook niet hoe dit moet, maar het moet een totaal ander iets worden, waarbij we ofwel arbeid anders moeten evalueren, ofwel de productie en de producten anders moeten maken en evalueren. We moeten naar een economie die draagbaar is door de aarde en door het milieu, en die volstaat om de behoeften te dekken, zo mogelijk met wat luxe, maar het moet draaglijk zijn voor het geheel.

Dit zal niet gemakkelijk zijn, omdat het een totaal andere manier zal zijn van leven. maar ook de fundamentele waarden zullen drastisch moeten aangepast worden. Misschien denk je: "Het zal onze tijd wel duren..." maar ik ben daar steeds minder zeker van ...

Anny verbetert verder, ze heeft wel nog pijn in een been en haar rug, maar het bewegen gaat makkelijker. Gisteren kwam men ook bij ons om de poetsdienst geregeld te krijgen. We mogen hopen binnen afzienbare tijd wekelijks iemand te krijgen die het zwaarste werk uit handen neemt van Anny. We zijn dus op de goede weg...

tot de volgende,

De soep

Leo in MGM's current print logo. Out of all the lions used in the MGM logo, Leo has been used the longest (a total of 54 years). (Photo credit: Wikipedia)

Het spreekwoord zegt: "De soep wordt nooit zo warm gegeten als hij uit geschept wordt..."
Dat klopt dus !
Gisteren, toen ik naar een vergadering ging, op minstens twee huizen die een tijdje terug vol hingen met NVA-affiches, hingen nu grote Belgische vlaggen...

Oh Dierbaar België....

Anny is een héél stuk beter ! Godzijdank, maar ik heb nu de handen vol om haar wat in te tomen.

En heb je gisteren TV gekeken? Ik ook, naar een film van The Pink Panter op MGM... We hebben ons goed geamuseerd, en zijn na afloop gaan kijken naar de kotmadam en Familie.
Geen voetbal gehoord of gezien, en niet de moeite genomen om eens te gaan loeren op de tekstpagina's van de TV, het interesseert me geen bal, zelfs geen kubus.

Vanmorgen gehoord dat ze gewonnen hebben... De kans dat we dus heel veel geld gaan uitgeven van onze belastingen en aanverwanten aan die mannen is dus heel groot...djudedju. Maar allé, het ziet er naar uit dat er heel veel mensen daarmee content zijn, dus leg ik me neer bij de meerderheid.

Op Facebook zag ik dat ik niet alleen was, met mijn hekel aan het voetbal, maar dat we dik in de minderheid zijn. 't Kan me niet schelen, elk zijn gedacht, en als zij daar content mee zijn, mij goed. Ik erger me alleen aan de gevolgen: in de namiddag kun je nu kijken naar een bende oelewappers op nen vélo, en 's avonds naar een bende soepkiekens die zich doodlopen achter ne bal, en als ze hem hebben, hem weg stampen... Schoon dat dat is...

Maar ja, als ik zeg dat ik hou van boeken lezen, dan zijn er ook een heleboel die me aankijken alsof ik een of andere ziekte heb. Elk wat wils ... zo is het goed, en ik wacht met ongeduld op de tijd dat de TV ook eens uitzendt wat ik wil...

Weet je wat ik leuk vind? Dat is dat een heleboel mensen zich scharen onder de banier "Ik ben sportief", want ze kijken naar voetbal op TV... Of naar de koers... Dan moet ik toegeven dat ik meer eerbied heb voor de wielertoeristen, die bewegen nog zelf, ook al is het veelvuldig op de verkeerde plaats van de rijweg. Mijn hart gaat echter veel meer naar atletiek, dat vind ik nog sport, al begin ik ook al misselijk te worden als ik hoor van sponsorcontracten en betalingen van prestaties en stages in het buitenland op kosten van... Nee, sport en betaald zijn, dat gaat voor mij niet samen. Sport dat is iets wat je gewoon doet omdat je het graag doet. Point, à la ligne !

Maar ik ben ouderwets, ik weet het... Ze hebben het oude begrip van sport zelfs begraven in de Olympische "spelen"... Helemaal geen spel meer, als je het mij vraagt...

Ik vraag me af hoe lang men nog zal voetballen met landenploegen... Vroeger deden ze dat ook met de fiets in de Tour de France, maar dat is al heel lang geleden...

Al heel snel zijn ze overgeschakeld naar merkenploegen, waar het niet meer gaat over de man op de fiets, maar over het merk op zijn trui... Vroeger reed de beste in de gele trui, nu zie je nog met moeite het geel tussen de reclameteksten door. En op het wereldkampioenschap voor die vélorijders hoor je de commentatoren regelmatig de bedenking maken: Jaja, die rijdt wel voor land X, maar hij rijdt toch voor hetzelfde merk, waarbij ze heel duidelijk laten merken, dat het land één is, maar de centen van het merk véél belangrijker zijn... Hoe lang gaat het nog duren voor we horen dat diene Belgische voetballist precies niet echt zijn best doet omdat de keeper van de tegenpartij met hem in een Engelse club speelt... ??? (Of is dat al zo?)

Maar ja, dat is het minste van mijn zorgen... Grenzen, dat is iets wat je alleen op een kaart ziet, nooit in het landschap...Tenzij je naar de landen kijkt waar ze muren gaan bouwen op de grens (Het oude IJzeren Gordijn, de muur in Israël, de muur in USA... en wellicht kun je daar de grens tussen de twee Korea's ook bij zetten en wellicht nog hier en daar... Dan zijn grenzen tastbaar, en nog erger dan deze op papier !

Ik heb het zagen in... slecht geslapen vannacht !

tot de volgende ?

Houd de dief !

Pruning shears. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren, in de namiddag, liep ik nog eens te genieten van mijn bloemen, en ik bekeek ook eens het woud hortensia's voor mijn deur... Plots merkte ik dat een snoodaard vier takken bloemen had afgesneden en gestolen. Het was duidelijk een diefstal met voorbedachte rade, want het is afgesneden met een snoeischaar ! En geef nu toe, een mens loopt niet zo maar rond met een snoeischaar in zijn zakken !

Dat er enkele bloemen weg zijn vind ik niet zo erg, (er staan er wel duuzend op) als er iemand is die vraagt om er een bouquet af te snijden, dan haal ik er zelf mijn snoeischaar bij, en geef de vrager met plezier een bloemekee... Maar ik ben kwaad als men bloemen pikt zonder vragen !

Dat hoort niet, dat past niet, dat is misdadig, dat is diefstal !

Mocht je de dief gezien hebben ????

Gisteren was er geen blog... Eindelijk mocht ik met Anny naar de pijnkliniek, voor de inspuiting in haar rug. Ik was bang in haar plaats, want ik herinnerde me bepaalde inspuitingen in mijn rug... Maar niets pijn ! Blijkbaar is de techniek zo veranderd dat het helemaal geen pijn meer doet, met uitzondering van de eerste prikjes waarbij men plaatselijk verdooft. En ze is nu al heel wat beter. Zo goed, dat ik strak naar mijn garage ga, om die dikke sterke nylon koord te gaan halen, om haar vast te binden, want ze "heeft nog wel pijn, maar het gaat al", en dus wil ze weer van alles gaan doen ! djudedju !

Ze moet wel nog terug voor een tweede inspuiting, en zelfs nog voor een derde ! We kregen al dag en uur waarop ze daar moet zijn.

We moeten in het nagelnieuw deel van het hospitaal zijn, en zelfs door een stuk gaan waar ze nog aan het afwerken zijn... Het hospitaal is nu mooi, modern en ook de dokters zijn jong en modern... Een heel verschil met vroeger ! Waar we vroeger helemaal geen vertrouwen hadden in het hospitaal, hebben we dat nu wel. Een modern ziekenhuis in een mooie stad... Proficiat aan het stadsbestuur en de leiding van het ziekenhuis, ze doen momenteel knap werk. Als het goed is, mag het ook gezegd worden.

Sinds zaterdag hebben we twee kakelverse leghennen bij de ouden hennen gezet. Ze hebben helemaal geen ruzie gemaakt met de nieuwkomers, maar ze komen nog niet buiten het hok. Het zijn opnieuw leghorns, van die fijngebouwde witte kippen... Het woord Leghorn komt via het Engels van uit de Italiaanse stad Livorno tot bij ons. Gek dat we de kippen dus niet gewoon Livorno noemen... En gek hoe zo'n naam zo vervormd kan worden, en een eigen leven gaat leiden.

Waarom ik Leghorns neem, en niet die courante bruine of zwarte legkippen die je overal ziet ? Gewoon omdat ik denk dat ze langer zullen leggen dan die bruine of zwarte. Ik denk dat, omdat die eigenlijk hybriden zijn, en zuiver gekweekt op een extreme leg. Na een paar jaar zijn ze zowat leeg gelegd. Een normale kip legt minder, heeft nu en dan een rustpauze tussen de legperioden, maar houdt dat enkele jaren langer vol. Leghorns zijn van nature een ras dat heel goed legt, maar die nu en dan toch nog een kleine rustpauze hebben tussen de legperiodes. (Anny die vroeger thuis op de boerderij ook legkippen hield, noemt die legperiode "ranke" "Ze leggen hun ranke, en dan is er een rustperiode voor ze weer aan een nieuwe ranke beginnen")

Ik vind die kippen dus "normaler" dan die hybriden.
Bovendien is het een zuiver ras, en sinds ik jaarlijks naar het "Levend Erfgoed" ga kijken, vind ik dat van belang. We moeten inderdaad pogen de rassen te bewaren, als genetisch kapitaal.

Ik ga stoppen, eens kijken of Anny braaf is... Ze is de was aan het ophangen... djudedju

tot de volgende ?

Het aquarium...

Soms vraagt er wel eens iemand, kijkend naar mijn aquarium: "Daar is wel veel werk aan, zeker ?"
Tot op heden heb ik altijd het hoofd geschud, en hen uitgelegd, dat: hoe groter het aquarium, hoe minder werk" het leitmotiv is...
Nu ga ik dat niet meer zeggen...
Niet dat het werk plots is toegenomen of zo, maar Anny is ziek.

Mijn aquarium is ingebouwd in een mooie eiken kast, nog een werk van onze Koen, mijn overleden zoon. Om aan het aquarium te kunnen werken, moet ik eerst de houten plaat die het dak van de kast vormt, er af nemen. Dat kun je niet alleen, dat doen Anny en ik alsof het niets is. Het is niet zo zwaar, en we hebben het al zo vaak gedaan, dat het een automatisme is, iets van niets... Maar Anny is ziek...
Dan moet ik een deel van de kast, die het front vormt, er van afnemen... Dat is niet zwaar, het zijn immers maar zes "latten"... Je moet wel wat opletten, en het doen zonder dat je de scharnieren scheef trekt, anders heb je straks miserie om dat ding weer te monteren. Maar dat is niets, Anny en ik doen dat blindelings, we kennen de truuk, we zijn op elkaar afgestemd en getraind... Maar Anny is ziek.

Dan de dekglazen afnemen, de darm nemen om het water en het vuil wat af te zuigen, het raam openen (bloempotten verzetten) om het water meteen in de afloop te laten verdwijnen... Allemaal niets, ik neem een dekglas af, en meteen staat Anny daar om dat ding over te nemen en op de tafel te leggen en indien nodig ook nog eens te reinigen... Maar Anny...

Nu zag ik met lede ogen dat mij aquarium vuil was, de ruiten waren niet meer om door te kijken, de temperatuur was door de warmte binnen en buiten ook nogal aan de hoge kant, de pompen die de filters aan drijven en ook zorgen voor het noodzakelijke bewegen van het water (dat is de enige manier om effectief zuurstof in het water te bekomen !) waren door het vele vuil nodig aan een beurt toe... Maar Anny...

Dus heb ik Bart gevraagd. Bart heeft ook een grote aquarium en kent dus het systeem van reinigen en dergelijke. Hij is wel niet getraind op die kast waarin mijn aquarium zit... Maar dat is maar een kleine zorg. Erger is, dat Bart niet zat te wachten om eens te mogen komen kuisen... De man is bezig met zijn keuken her in te richten, en dat doet hij grotendeels eigenhandig... Al de muren bloothakken tot op de blote baksteen, groeven inhakken waarin straks de leidingen moeten komen... afloop maken op de plaats waar de nieuwe gootsteen komt.... het afwerken wordt nadien wel door een stielman gedaan, maar dat wil dan ook zeggen dat alles klaar moet staan tegen de datum waarop die komt...

Zie je het scenario al voor je ???  Bart laat zijn ouders niet in de steek, maar het zou namiddag worden... Om 16 uur telefoneerde ik hem, nadat Anny al zeven keer had gezegd dat hij het vergeten zou zijn... Nee, Pa, ik kom wel, maar het zal wel 17.30 à 18 uur worden... Ik heb dan maar mijn avondeten genut, voor hij kwam, anders zou ik weer veel te laat mijn pillen pakken, en dan zou ik weer een halve nacht...

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de aquarium is gepoetst, de filters zijn gereinigd, de pompen gekuist en we hebben zo'n driehonderd liter (van de 800) vervangen door vers water... En het ging vlug, veel vlugger dan met Anny, want Bart heeft het water afgezogen en de ruiten gepoetst, terwijl ik de filterpompen kon reinigen en de filters.... Dingen die ik anders alleen doe...

Op die manier is een aquarium nog minder werk dan anders... Alleen, je doet het niet wanneer je dat wilt, je hebt hulp van "buitenaf" nodig... (Nu ja, je zoon buitenaf gaan noemen is ook niet correct...).

Vanmorgen zwommen de vissen vrolijk rond, in helder water, met veel zuurstof, dank u wel zeuneke !

Ik ben heel blij, heel dankbaar, maar die afhankelijkheid... dat ligt een mens niet zo. Anny heeft weer heel veel pijn.
djudedju

tot de volgende ?