Stoffeliers

Erysimum cheiri cultivar (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb gezocht bij "De Nachtwaker", ik heb gezocht bij Floralux, en nog her en der, maar ook al zie ik ze alom, ze schijnen niet voor te komen in de handel...
Het heeft me heel wat moeite gekost om te weten hoe stoffeliers nu eindelijk echt heten (wetenschappelijke naam), maar Google bracht ook hier uitkomst...
Ik ben dus op zoek naar Erysum cheiri (Cheiranthus cheiri)... Maar wellicht weet je nu nog niets meer...
Vandaar dat ik, via hetzelfde Google ook maar eens ging zoeken naar deftige afbeeldingen van dat mooie en vooral heerlijk geurende bloempje dat je vroeger overal zag staan tegen de muren... De stoffelier

Je ziet op de foto's het bloempje zowel in het geel als in het bruin (bruin-oranje)...
En... je ziet het nog heel vaak staan in oude tuinen. En nog steeds staat het dan vaak tegen de muur aan geplant, omdat het een plantje is dat echt niet veel behoeften heeft... Het mag brandend heet zijn tegen die vaak witte muren, het mag er behoorlijk droog zijn, omdat de regen er niet echt bij kan, en het is ook maar een schriel plantje...maar met bloemen die mooi zijn en vooral heerlijk geuren !

Mochten er dus onder mijn lezers zijn, die dat ouderwetse plantje nog hebben staan, kunnen ze dan of een of enkele stekjes bezorgen, of eens zaad ervan nemen en me bezorgen? Je bent alvast bedankt !

En weet je, blijkbaar ben ik niet de enige die op zoek is naar van die oude planten, oude groenten, oude boomsoorten en oude fruitsoorten... Heel wat mensen zijn er op zoek naar, en er schijnen zelfs heuse verenigingen te zijn die er alles op zetten om oude fruitsoorten voor het nageslacht te bewaren en nieuw leven in te blazen.

Oude groenten en oude fruitrassen hebben immers andere kwaliteiten dan we nu vragen en verwachten van onze groenten en ons fruit. Daarbij denk ik bv aan de appel... Nu koop je heel het jaar door appels, die er uitzien alsof ze een uur geleden van de boom werden geplukt. Vroeger kocht ons moeder voor de winter een massa appelen, we trokken met die appelen naar de zolder, en op oude kranten werden die appelen zorgvuldig neergelegd, waar ze het fruit zouden vormen voor heel de winter. Hoe verder de winter vorderde, hoe verder de appelen uitdroogden, en hoe meer rimpels hun vel vertoonde. Het waren net oude gerimpelde mensengezichtjes...

Mocht je nu een dergelijke appel geven aan een puber van nu, ze zouden je nogal bekijken ! Wij hadden niets anders... Alleen een appelsien en rond Sinterklaas een mandarijntje... Voor de rest waren er die oude appeltjes. Ook de eieren werden opgelegd, de bonen in het zout, de koteletjes in het smout, en heel wat in steriliseerbokalen...

De groenten waren daarop geselecteerd. Je kunt niet iedere appel zo maar op zolder gaan leggen en hopen dat hij de winter doorkomt ! Nee, het waren bewaarappelen.

Blijkbaar hebben sommige mensen heimwee naar de smaak van toen... en zoeken naar die oude rassen. Om eerlijk te zijn, ieder jaar weer kijk ik (meestal vruchteloos) bij de fruithandelaar naar echte stoofperen. Oneetbare harde peren, maar heerlijk om te stoven... Ook die peren kon je wel een tijdje bewaren, maar je kon ze beter opleggen of steriliseren...

Nu koop ik van arremoe een bokaal of een conservenblik met opgelegde peren, in eigen sap of in rode wijn... Maar die oude soort van toen, met die iets korrelige structuur... nee, die vind ik niet meer.

Het is dus ook een vorm van nostalgie... en dus ook weer aan het oud zijn gebonden... Maar anderzijds, de jongeren kunnen onmogelijk die herinneringen hebben aan geuren en smaken van toen ! Ze kunnen er dus ook niet naar gaan terugzoeken. Tenzij hier en daar eentje, die nog ergens bij opa en/of oma kon gaan smullen van die ouderwetse dingen, bereid op de wijze van toen.

En wie via Google zoekt naar "vergeten groenten" komt plots in het paradijs terecht, want er zijn er zovelen die dit zoeken, dat er uitwisseling en verzamelingen bestaan, en zelfs kwekers die inspelen op die markt... Alleen, blijkbaar is de stoffelier nog niet terecht gekomen in die oude heerlijke bloemen van toen... Misschien omdat er nog her en der te vinden zijn?

Ik zie ze regelmatig staan aan huizen... Maar je kunt moeilijk gaan aanbellen bij vreemde mensen "Madame, mag ik geen scheutje kopen van uw stoffeliers ?" ... Wie weet hoe ze daar die bloem noemen??? Want wellicht is stoffelier een plaatselijke naam. en krijg ik straks van mijn zus een mailtje om me te zeggen hoe ze dat in West Vlaanderen noemen... Of waren het daar ook stoffeliers ? Ik weet het niet meer...

Tot de volgende ?

stront injecteren

Ja, ik kon ook zeggen: beer voeren, maar dat is eigenlijk hetzelfde.
Vanmorgen vroeg, van bij het eerste klaren van de dag, waren ze hier voor de deur bezig met het omwroeten van het land, en tegelijkertijd beer aan het inspuiten.
Voordeel: het stinkt niet.
Nadeel: ze vervoeren die dingen met monsters op fossiele brandstof vegeterend.
Twee grote vrachtwagens en een mastodont van een kruising tussen een tankwagen, een tractor en een gesofisticeerde eg... Op drie wielen.

En nu ligt hier voor me een troosteloze vlakte, waarop de plukken groen van een soort groenbemesting, nog wat liggen te glarieogen...

Wellicht komen ze een dezer dagen dan om het veld met bruut geweld heel diep om te ploegen, waarna ze de grote schellen aarde weer gaan fijn malen, en dan, dan zal het klaar liggen om te zaaien of te planten. Hopelijk niet weer van die vermaledijde maïs... Anders staan we hier straks weer eens met een groene muur voor onze neus... En het is een schitterend landschap, dus, laat het ons savoureren !

Het is geen landbouw meer, het is landindustrie geworden.
Maar dat is eigenlijk een beetje met alles zo... Ooit was er een tijd dat sommigen opteerden voor een woning in prefab, want dat stond er vlugger... Maar als ze nu beginnen aan een huis, dan staat het de week er na al van hoogte, en zouden ze er vroeger feestelijk "de mei" hebben opgezet, voor dat het dak geplaatst werd. Met andere woorden, als het werk goed georkestreerd is, dan staat een huis volgens de traditionele (???) bouwsystemen gezet, er haast even snel als die prefab.

Maar ook de bouw is niet meer de bouwnijverheid van toen...
Alles is geïndustrialiseerd, ook dat wat we vroeger als onmogelijk te industrialiseren aanzagen.
Zoals de landbouw, zoals de bouwnijverheid...

Ach, ik treur niet naar de tijd van vroeger in een geest van nostalgie, nee, ik treur naar de mensenmaat. Al wat we nog doen is als het ware uit zijn voegen gebarsten, en is geen mensenwerk meer. Vroeger had je het als het ware nog in handen... Als je nu nog iets in handen hebt, is het een knop om de machine aan het werk te zetten.

Aan de ene kant staan we dan vol verwondering en bewondering te kijken naar die machines, naar het vernuft dat al die arbeid wist te "vernietsen", naar niets, naar een habbekrats terug te brengen, aan de andere kant treuren we over het verlies aan het contact met de materie, met het tonen van bekwaamheid, met het bewijzen van arbeids-fierheid...

En vooral aan het verlies van de mensenmaat...

Steeds meer zien we mensen die niet meer meekunnen in deze nieuwe wereld.
Mensen die deze technische kennis niet aan kunnen, het niet kunnen bevatten, de snelheid van evolutie niet aankunnen, het verstand niet hebben om het aan te kunnen...
En dus zien we ook steeds meer mensen die uit de boot vallen, die gedoemd worden om werkloos te zijn en te blijven, of die in jobkes gestopt worden, waar ze net nog iets minder kosten dan een degelijke machine, of jobkes die ze specifiek voor die groep in "leven houden"...

Mensen die uit de boot vallen van de moderne wereld, omdat ze alleen op hun eigen maat, de mensenmaat kunnen fungeren.
Mensen die wellicht straks, als Vlaanderen echt gaat kiezen voor ultra-rechts, voor de ultra-liberale, ultra-kapitalistische kliek, gaan uitgerangeerd worden, als mensen die niet passen in het Vlaanderen van nu...

Mensen die gaan behoren bij de uitgezetten, uit de werkloosheid, maar niet in het arbeidscircuit, nee, naar de groep van de mensen die maatschappelijk niet aangepast zijn, en dus door het OCMW Openbaar Centrum voor MAATSCHAPPELIJK Welzijn, gaan verzorgd worden. Naast die andere onaangepaste sukkelaars.

... Tot de druk van deze groep ook weer als te zwaar zal aanzien worden ? En men besluit dat ze beter opgeruimd kunnen worden? We hebben ooit nog eens zoiets gehoord ! Dit is dus geen onmogelijk, gefantaseerd scenario !!!. Het is wel een scenario waar ik schrik van heb !

Daarom heb ik schrik van dit steeds minder menselijke bestaan, in een wereld die steeds technologischer wordt.

We hebben te veel de neiging de mens te aanzien als een wezen behept met logica, maar helaas, de mens is vooral behept met machtswellust en hebberigheid.
En wie niet opbrengt moet er uit.

Ook dat is niet nieuw ! Bij de opkomst van de fabrieken, liet men de onnuttigen gewoon creperen langs de straten. En wie kon werken kreeg amper genoeg om de gevraagde prestaties uit te kunnen houden.

Toen hebben de vakbonden het tij weten te keren.
Wellicht gaan we nu naar een nieuwe confrontatie... en weer zullen we zien dat zij die wel passen in het systeem ongevoelig zijn voor het leed van de ander... En weer zal de strijd slechts heel langzaam groeien, tot er steeds meer mensen behoren tot de groep onaangepasten, tot de groep van zij die wel passen in deze nieuwe wereld veel kleiner wordt dan de groep van zij die uitgestoten worden.
Moeten wij echt zo lang wachten vooraleer te reageren?


tot de volgende ?

tenden

In Vlaamse oren klinkt dat bekend: tenden...
Als ik het in het Nederlands zou moeten zeggen, dan kon ik dat niet zo sprekend, en zeker niet zo kernachtig: ten einde heeft niet die betekenis, al lijken de woorden hetzelfde.
En toch is het "aan het eind zijn" en dus zou ten einde correct moeten zijn.

Hoe ik daar op kom ?
Straks ga ik naar de begrafenis van Irmaatje, het mensje is heel lang bij onze creatieve groep geweest, een stil genietend mensje... Je hoorde ze zelden, maar je zag ze genieten. Als er iets gezegd werd om te lachen, dan zat stilletjes mee te lachen, als er iets gebeurde waar ze pret in had, dan zag je haar oogjes blinken, en monkelde ze...

De laatste keren dat ze kwam, ging het niet meer... "'t Gao nie meer" zuchtte ze, en al zeiden we dat ze ook mocht komen, zonder iets te doen, gewoon, om bij de mensen te zijn, bleef ze na een tijdje weg.

En nu en dan hoorden we dat ze achteruit sukkelde. Het hart verzwakte en op de duur belandde ze in het hospitaal, waar ze uitgegaan is als een kaarsje...

Ze was "tenden" geleefd...
't Mensje had haar kinderen groot gebracht, veel gewerkt, een kind verloren, haar man verloren, en nu was ze op... Tenden.

Ik heb dat bij mijn moeder gezien, ik heb dat bij tanteke gezien, en nu zag ik het, zij het meer van op een afstand, bij Irma...

Mij lijkt het een mooie dood...
Het gevoel hebben dat je tenden bent, dat je niet verder meer hoeft te gaan. Je hebt het volbracht, en je gaat in vrede...

Zo zouden alle mensen moeten kunnen sterven, tenden geleefd, ontdaan van alle verdere verlangens.
Och ja, misschien hadden ze nog wel graag het feest van... maar veel belang heeft dat allemaal niet meer, ze zullen ook wel feesten zonder haar.

"Het is volbracht"
Het lijken wel kruiswoorden, bijbels, en dat is het ergens ook. Het heeft iets religieus. Het leven is vol-bracht. Vol - brengen. Afwerken, het werk volledig en in orde af leveren.
Tenden...

Iemand die moet gaan op het ogenblik dat het nog niet volbracht is, die vecht tegen de dood, die houdt krampachtig vast aan het leven. Iemand die tenden is, die omarmt de dood. Dat heeft iets religieus. Of ze weten dat dit niet het einde van alles is, of ze weten dat, hoe dan ook, ze niet verdwijnen... Ze vergaan tot stof en as... maar uiteindelijk verworden ze tot de atomen die ze al altijd waren. Ook op die manier is er geen echt einde.

En als het klopt dat er oneindig veel parallelle universa zijn, dan leven ze ginder misschien nog wel.
Ach, het doet er allemaal niet toe.
Het is volbracht.
ze is tenden.

Bij tanteke zagen we nog een ander wonder... 't Menske was dement, maar die laatste dagen leek dat allemaal niet meer te tellen. Het was immers haar leven, haar wereld, en daar was haar rol uitgespeeld.
Er is geen grote sterfscène, alleen een zacht en zoet ontslapen.
Ont- slapen... heeft iets van wakker worden.

Ik vind het mooi.
Ik weet wel, dat klinkt gek, en haar kinderen en kleinkinderen zullen wenen om het verscheiden, maar het is de mooiste dood die je kunt sterven. Tenden.

Straks ga ik naar de uitvaart...

En voor het eerst in daaaaagen is de lucht betrokken, zit er iets van droefheid in de lucht. Het hoeft niet, Irma heeft haar leven voleind.
Wie doet het haar na...

tot de volgende ?

(Op de foto: een begrafenis per fiets... Zou de lijkstoet dan ook fietsend achter komen... ? En ik zou het wel eens willen zien, hier in onze Vlaamse Ardennen...) (Zo kan ik dit droeve stukje toch nog stoppen met een glimlach)

smog-alarm

Gisteren zijn we naar Moorslede (De Nachtwaker) geweest om winterharde fuchsia's en naar Floralux in Dadizele om een deel andere planten...

En dus hebben we een heel end op de Vlaamse autosnelwegen gereden... En er was smog-alarm, dus een snelheidsbeperking tot 90 km/uur...

Kijk, ik weet dat ik nu een massa mensen tegen de haren in ga strijken, maar ik heb nog nooit zo rustig, zo kalm, zo gelukkig op de E17 gereden ... Ik reed op de rechterrijstrook, en kon daar rustig blijven rijden. Geen wagens die voorbijzoefden, alleen nu en dan een auto die zich ongelukkig voelde als de vrachtwagens in de rij wat snelheid minderden in de bergop (in zo ver je van berg kunt spreken in het platte stuk West Vlaanderen....

Maar het leek plots of de wereld onthaast was !
Het leek of iedereen een stuk kalmer, een stuk meer ontspannen in de wagen zat.
Het leek daardoor ook veel kalmer !
Want waar je anders vaststelt dat je telkens geconfronteerd wordt met slierten haastige automobilisten en truckers, reed iedereen nu aan dat zelfde tempo, en er waren geen slierten drukte met hier en daar gaten in, maar gewoon een rustige stroom van verkeer.

Ik vond het zalig !
Op de terugweg leerden we -dank zij de GPS - een nieuwe weg kennen, nog maar eens een nieuw stuk snelweg ?- maar het was een heel stuk korter dan op de vroegere weg.

Gelukkig maar ! Want deze morgen, toen we van De Nachtwaker in Moorslede naar Dadizele wilden, bleek plots dat er weer eens een weg was opgebroken, en dat we weer door de eindeloze landerijen mochten zoeken naar een alternatief... Gps of niet, het leek een moment hopeloos, en we arriveerden terug aan ons beginpunt... Daar bleek dat het bordje "omleiding" verborgen was geweest achter een van de werfwagens... djudedju !

's Middags zijn we dan gezamenlijk eens gaan eten, voor Anny is dat op zich al een hoogdag, geen eten moeten bereiden ! En nadien zijn we nog naar Dupon-Zoo geweest om er wat eten te halen voor de vissen.

En dan terug, heel rustig dank zij de smog...
Niet kwaad worden ! Maar van mij mogen ze die 90/uur voor eeuwig en altijd als regel stellen...
(En ik hoor dat ik daar - zij het voor een andere reden - hetzelfde vertel als de partij Groen...)

En dan begin ik weer te denken... Zou ik dat ook zo zeggen, mocht ik nog twintig jaar jonger zijn? Mocht ik nog werken, en met de tijd moeten woekeren om al het werk gedaan te krijgen? Wellicht niet... Wellicht behoorde ik toen ook tot de "haastigaards"...

Nu en dan voel ik me gelukkig dat ik op pensioen ben, dat ik mag genieten van het leven, zonder me druk te moeten maken, zonder me nog te moeten opjagen... En toch jaag ik me nu en dan nog wel eens op, over futiliteiten, waar ik vroeger helemaal niet van wakker zou hebben gelegen... Maar nu zijn die kleine dingen uitvergroot in een oceaan van rust...

djudedju ! 't Is ook nooit volmaakt !
Maar ja, mocht het volmaakt zijn, dan zou het oervervelend zijn ! Heel voorspelbaar, zonder verrassingen, zonder spanning, en wellicht zelfs zonder plezier en zonder verdriet...
Die oceaan van rust zou zelfs geen kabbelen meer vertonen, maar een onverbiddelijke spiege zijn van een saai bestaan !

Nee, laat het leven maar onvolmaakt zijn, laat mij maar eens sakkeren, en laat me maar eens schateren !

tot de volgende ?
(op de foto: schilderij van Monet : Smog kan ook mooi lijken...)

En nu ?

De winter is voorbij, zonder dat ze er geweest is...
We hebben hooguit nu en dan een heel klein beetje nachtvorst gehad.
Voor de rest is de herfst gewoon heel wat langer gebleven, en is de lente vervroegd ingetreden.

Allemaal goed en wel, maar wat nu ?

Ik heb in mijn tuin enkele winterharde fuchsia's staan, voor de niet-kenner, fuchsia's zijn wat men hier klokjes of belletjes pleegt te noemen... De meeste soorten kun je niet buiten laten staan, maar er zijn enkele echt winterharde soorten, en die doen het in mijn tuin héél goed. Ik heb er onder meer twee kleinbloemige staan, die ieder jaar weer uitgroeien tot meer dan twee meter hoge struiken...
In een normaal jaar vervriezen die planten dan, en na de winter knippen wij de plant terug tot een tiental centimeter boven de grond. En in één zomer staat daar dan weer die grote bloeiende struik...

Maar nu is de fuchsia niet bevroren. In tegendeel ! Hij staat al gans de winter te bloeien. Weliswaar niet uitbundig, maar er staan mooie bloempjes op...
Wat doe ik er nu mee ?
Moet ik die plant toch maar radicaal gaan afknippen tot zo'n tien centimeter boven de grond? Gaat hij zich dan niet doodbloeden?

Ik dus de telefoon genomen, en getelefoneerd naar een beroemde kweker van fuchsia's: De Nachtwaker, een bloemenzaak in het West-Vlaamse Moorslede... (Als je wel houdt van fuchsia's, winterharde of gewone, dan moet je die zaak echt eens bezoeken... Wij hebben bij ons bezoek meer dan een uur tussen, door en onder al die klokjes en belletjes, klokken en bellen, hele beiaarden van kleuren en vormen doorgelopen, met de mond wagenwijd open van bewondering en verwondering !!!)

"Hallo ! Met De Nachtwaker ?" Ja, het bleek de vrouw des huizes te zijn... "Madame, mag ik eens iets vragen ?" Natuurlijk mocht dat, vragen is vrij...
En ik expliqueerde de moeilijkheid waar ik nu voor sta: en wat moet ik nu doen met die plant ?
De dame dacht dat de beste oplossing zou zijn: iets terugsnoeien, zodat de plant nog bossiger zou worden...
"Ga ik volgend jaar dan geen moeilijkheden krijgen, omdat de onderstam dan te dik en te houterig zal zijn?" Dat wist ze ook niet, ook voor haar is zo'n winter nieuw, maar ze dacht van niet, voortgaande op de ervaringen die ze had met de niet-winterharde planten, die ze na overwintering op een beschutte plaats ook drastisch inkortte...

Enfin, ik ga dus mijn fuchsia wat bijsnoeien... En als hij nu nog veel hoger komt, dan maak ik er een fotootje van... een belletjesplant van 4 meter hoog, of zoiet...

Ondertussen kijk ik door het raam, naar het fijne stof in de lucht, die bijna heel de wereld zacht lijkt toe te dekken in een wollige deken. (Ik dacht dat het nevel was, maar de weerman vertelt net dat het fijn stof is !!!) Hier vlak voor me, in mijn voortuin, staan de witte en de rode camelia al uitbundig te bloeien. De rood-wit gestreepte begint zijn bloemen te openen, en de roze staat nog met dikke botten, voor haar is het nog niet warm genoeg...

De pimpelmezen en koolmezen zijn al volop bezig met nest te maken in de aangeboden nestkastjes, de hortensia's hebben al bladeren, maar de linde is nog zo kaal als een knikker...
De lente is er ! Zie het speenkruid maar eens bloeien !

tot de volgende ?

Pancreas

Jean-Luc Dehaene during the debate on the MFF (Multiannual financial framework 2014-2020) (Photo credit: European Parliament)

Oud-Premier Dehaene is geopereerd aan de pancreas. Hij had kanker.
We kregen te horen hoe lang de operatie wel had geduurd, en dat de professor himself de operatie had gedaan...

Kijk, daar heb ik het moeilijk mee !
Och, ik wens onze Jean-Luc een goed en volledig herstel toe, net als ik dat aan iedereen toewens ! Het zou heel erg zijn als we iemand ziek of nog erger toewensten !
En buiten het feit dat het hier een politieker betreft, heb ik tegen hem niets meer dan ik tegenover al die andere zieken heb.
Ik wens ze allemaal een vlug en volledig herstel toe, en dat meen ik meer dan ik het kan zeggen.

Maar toch stoort het me dat men blijkbaar voor de ene patiënt veel meer zorg heeft dan voor de ander. Waarom staat de professor wel aan de operatietafel bij Dehaene, en niet bij Piet Snot ? Zeg me nu niet dat hij dat wel doet, voor iedere patiënt, want als dat zo was, zou men het niet expliciet vermelden als nieuwtje in het Nieuws op de TV...
En och, ik kan aannemen dat de prof het gewoonweg niet aan kan om daadwerkelijk bij iedereen aan de operatietafel te staan, maar ik verdenk hem er van dat het hier over Geld gaat, en wellicht in dit specifieke geval ook over Publiciteit...

Maar zelfs dat stoort me niet het meest !
Het meest van al stoort mij, dat men hier op zijn minst de indruk wekt van geneeskunde aangepast aan het kapitaal van de patiënt...
Dat de inspanningen om mensen te genezen minder groot is als het gaat over arme mensen.

Misschien ben ik verkeerd, - ik hoop het ! -, maar de manier waarop al die gegevens beklemtoond worden in het nieuws, wekt op zijn minst toch het vermoeden, en dit alleen al is onverdraaglijk !
Wat moet het gevoelen zijn van dat arme mensje, dat nu bij het ziekbed zit van haar Jan of Piet, en die een operatie alleen met veel moeite kan dragen, ondanks de mutualiteit, ondanks de sociale zekerheid ?
Het feit dat men boven op het systeem van Sociale Zekerheid ook nog eens een aanvullende verzekering gaat aanprijzen, wijst ergens al op iets fundamenteel verkeerds...En ook die aanvullende verzekering is iets wat voor arme mensen een serieuze hap uit het budget is... en dus soms ontbreekt, wat een eventuele ziekte en hospitalisatie dan nog veel erger maakt !

Sociale onzekerheid ?
Ach, iedereen kan er wel voorbeelden van geven...
Als je het ongeluk hebt te lijden aan een zeer zeldzame ziekte, dan is de kans groot dat er voor u helemaal geen medicatie is, want de farmaceutische bedrijven kunnen aan zo'n zeldzaam iets geen brood verdienen, laat staan een heel dik belegde boterham...

Er is meer... Ik hoorde dat uit een onderzoek in een van onze universiteiten bleek, dat waterkers in combinatie met de chemokuur, voor kankerpatiënten heel wat voordelen bood: betere kansen op genezing én bovendien een veel beter verdragen van de Chemo... Met andere woorden een beduidend hogere kans op genezing in merkelijk betere omstandigheden...
Plots, na enkele jaren, verdwenen die gegevens spoorloos, en wordt er met geen woord meer gesproken over waterkers...
Ware het niet dat nu een Duitse universiteit het zelfde onderzoek deed, en tot dezelfde conclusie kwam. Nu gaat onze waterkers bij hele ladingen naar Duitsland.
Wat is hier het geval ?
Misschien ben ik weer eens verkeerd, maar ik heb dan vermoedens dat er gelobby-d werd door de farmaceutische bedrijven... Want betere genezing betekent minder verkoop van ...

En wellicht kan ik hier maar één historie vertellen uit een veelvoud van dergelijke feiten...

Ik zou het in datzelfde kader ook kunnen hebben over de kostprijs van die "natuurproducten"... Want die zijn veelal dermate hoog, dat we weer eens geconfronteerd worden met arm en rijk...

En het ergste van alles is dan nog, dat blijkt dat arme mensen veel meer ziek zijn dan rijken... De armoede heeft niet alleen invloed op de manier van leven, het heeft ook invloed op de gezondheid. De reden is me niet bekend, maar ik kan me indenken dat arme mensen wellicht ook andere voedingspatronen hebben dan de rijkere...

En dan leven we in een land van welvaart...
Wat moet het dan niet zijn in arme landen ?

Of...
... in landen die alle aandacht wijden aan opbrengst, kapitaal, macht...
... Rechts betekent meer dan alleen maar een naam: het kan ook aanleiding geven tot een verarming van de armen en verrijking van de rijken...
... en dan daarin de geneeskunde...
???
djudedju


tot de volgende ?

Vraag en aanbod

Enghien (Belgium), the St. Nicolas of Smyrne church (XIV/XIXth century). (Photo credit: Wikipedia)

Soms is bieden en afbieden méér dan leuk ! Gisteren in Edingen (Enghien)... Ik sta te kijken naar een hele stapel tijdschriften over tekenen, aquarel en dergelijke... De man vertelt me - ongevraagd- dat het één euro is per tijdschrift. Ik vraag hem hoeveel hij vraagt als ik gans het pak mee neem... Oh, dan moest hij even rekenen, hij vroeg één euro per tijdschrift, en daar lagen er nog een hele stapel... Om het kort te houden vraag ik "vingt ?"... "Non non, huit !"

Waarschijnlijk heeft de man in plaats van mijn 20 cinq (vijf) verstaan???

Maar ik vond het leuk. En ik heb me niet verraden door verrast te kijken. Ik heb de tijdschriften meegenomen, en heb er gisteren al van zitten genieten. Het zal me wel iets bijbrengen om in de crea weer eens een stap te zetten naar echt mooie dingen, die het hobby-matige wat overstijgen.

Het was weer rommelmarkt binnen in het park van het kasteel van Edingen... Een prachtig domein !
Als we ooit eens een mooie dag hebben zonder ander drukke bezigheden, dan gaan we dat stadje eens op ons gemak gaan exploreren... Er is heel wat te zien.

Gisteren was het niet zo makkelijk om er te geraken! De weg was afgesloten in Parike, om God weet welke redenen... Dus zijn we rondgereden langs Deftinge... Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het wellicht de eerste keer was dat ik door Deftinge ben gereden.

De terugweg was iets eenvoudiger, net voor Parike moesten we een omleiding volgen, langs al die smalle wegen, waar je plots de indruk hebt dat er geen mensen wonen in een heel wijde omtrek... Alleen landerijen, waar het groen onder de felle zon al zijn lentekleuren begint te vertonen.

Op zo'n momenten ben ik blij dat ik een GPS heb... Want in ons Belgiekse kun je nu en dan vaststellen dat er plots geen bordjes "Omleiding" meer te zien zijn... En daar sta je dan, op een kruispunt met wel 5, 6 van die kleine baantjes, die allemaal lijken naar nergens te leiden... De GPS weet het echter allemaal. Als je daar verbijsterd staat te kijken naar die multiple-choice-weggetjes, dan weet die zoetgevooisde damesstem je haarfijn uit te leggen waar je heen moet om thuis te raken...

Eergisteren, zaterdag, was het voor mij een héél erg drukke dag !
Om 9.30' h kwam Chantal, samen met Bertine en Anneke, mij afhalen om de uitstap voor Ziekenzorg Mater helemaal vast te leggen en eens zelf uit te testen... We reden eerst naar Cressana te Roborst, een bedrijf dat waterkers kweekt. We zagen de waterkers groeien in mooie waterbekkens met stromend water, maar nergens een gebouw dat verraadde dat daar Cressana was... Ik heb dan maar mijn GSM (zo gebruik ik dat ding ook eens) genomen, en naar Anny gebeld, dat ze eens het visitekaartje van Cressana op mijn computer moest nemen, en het juiste adres voor lezen... We stonden te bellen op 10 meter van het gebouw !

De man van Cressana begon een hele uitleg te geven... Hij is begeesterd door zijn eigen producten !!!, zodat we hem nu en dan moesten onderbreken om toch nog wat praktische inlichtingen te krijgen die we moesten weten voor onze uitstap !!!

Het wordt ongetwijfeld een leuk bezoek, waar we heel wat zullen bijleren over de krachten van waterkers als medicinale plant ! Zijn producten zijn wel prijzig... zoals alles wat kruidengeneeskunde betreft. Je moet maar eens naar zo'n winkels gaan van bio-producten !!!

Daarna zijn we naar Elst gereden, naar café 't Geutelingske, waar we dan met de groep een boterham zouden nutten... We hebben er iets gedronken en wat gebabbeld (met drie vrouwen bij me is dat babbelen nooit een probleem !).
Misschien vraag je je af waar de naam 't Geutelingske vandaan komt ?
In Elst vereren ze de Heilige Apollonia, de patrones voor de lijders aan tandpijn. Daar bakt men in februari dan altijd geutelingen, een soort pannenkoek, die in een gloeiendhete oven wordt geschoven, en daar door de hitte tijdens het bakken opblaast als een ballon. Bij het afkoelen zakt de koek grotendeels weer in. Je eet het warm, met bruine suiker (voor de tandpijn????)... Lekker, en met niets te vergelijken. Wie het niet kent, moet in februari maar eens een bezoekje brengen aan Elst (deelgemeente van Brakel) en de Vlaamse Ardennen, en er een geuteling gaan eten...

's Middags net op tijd thuis voor het eten. Na de middag een bezoek aan de speciale actie van de Kringloopwinkel, een babbel gedaan met de manager, die ik al heel lang ken, en dan weer naar huis. Een half uur repos... dan naar Bart, en samen met hem naar Ronse, om een kijkje te gaan nemen naar een expositie van schilderijen van zijn vriend Thibaut... Heel mooi ! Terug naar Bart, en er gezellig gebleven en er 's avonds ook nog een boterhammetje gegeten... We waren thuis toen ik normaliter al lang in bed lag... Dan ook nog blijven zitten voor de TV, waar net iets begon...

Gisteren voelde ik me heel de dag moe...moeder.... moest...


tot de volgende ?