Bijgeloof bij geloof

Nee, ik ga niet gaan beweren dat u in de verkeerde kerk zit, en dat u foute zaken gelooft... Bijna in tegendeel !
Ik ben van mening dat het enige waar het echt op aan komt, is dat je een goed mens bent, en welk geloof je daarbij helpt speelt volgens mij geen enkele rol... Maar blijkbaar zijn er overal, in alle religies, in alle sekten, in alle afscheuringen wel mensen die menen dat zij alleen het licht hebben gezien (wat me niet stoort), maar die bovendien ieder die niet het zelfde aanhangt, slecht is, en nodig bekeerd moet worden.
En nog eens nee, ik heb het hier echt niet alleen op de getuigen van Jehova...

Maar als ik het over bijgeloof heb, dan heb ik het eerder over de kleine kantjes van het geloof, kleine kantjes die we zowat overal tegenkomen, ook bij de ergste puriteinen... Ik denk daarbij aan het zout over de schouder smijten, de zwarte kat, onder een ladder lopen en dergelijke, maar ook aan het regionaliseren van het geloof...
Wat ik daarbij bedoel ? Heel simpel, ik ga hier in eigen streek blijven... We hebben hier een bedevaartsoord van de Heilige Maria te Kerselare (Edelare). Ik heb daar in wezen niets tegen, maar het lijkt mij in tegenspraak met alle religieuze logica, dat men een verplaatsing moet maken om contact te hebben met de Maagd Maria...

De moderne kapel van Kerzelare moet gestut worden !!!

Betonrot tast het gebouw aan.

Ik zie niet in waarom je niet evengoed zou kunnen bidden thuis. Waarom je zo nodig naar een bedevaartsoord moet... Voor mij is dat een milde vorm van bijgeloof. En toch...
Toch kan ook ik me niet ontdoen van de invloed die een dergelijk oord heeft op de mens en op zijn denken en zijn. Als je in een kerk of kapel vol bedevaarders zit, dan onderga je een bepaalde sfeer, een bepaalde stemming, die je helpt in het eigen bidden.
Wellicht ook van daar het idee van de kerk, van de wekelijkse bijeenkomsten of zelfs dagelijkse gebedsstonden in bepaalde religies.

Wij kijken een beetje verwonderd naar de vaste gebedstijden voor de moslims, maar eigenlijk is dat in de katholieke kerk nog niet zo lang verdwenen, denk aan Angelus, aan lof en vespers... Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het voor een groot stuk de industrialisering is die dit heeft vernietigd bij ons, en ik verwacht dan ook dat, naar gelang de industrialisering, de moslims ook steeds meer van die gewoonten zullen afwijken.

en toch...
Toch meen ik dat er van die vaste leefregel, die vaste gebedstijden, iets uit gaat, die meer is dan het gewoon lichamelijk vertoon.
Net zoals er van die bedevaartsoorden iets uitgaat, die je psyche beïnvloedt, gaat er van die dagelijkse gewoonte iets uit, wat je verbindt met de religie en zijn waarden.

Ik meen dit althans te kunnen afleiden van het feit, dat hoe minder de moderne westerling naar kerk of tempel gaat, hoe vlugger hij ook zijn religie verliest, hoe minder tijd hij investeert in de religie.

Die mannen hebben het echt niet slecht gezien met hun regelmaat en dagelijkse verplichtingen !
Het is inderdaad een binding, het is de lijm die je bindt aan het geloof.
Nee, ik wil niet alles gaan verbinden met gewoontevorming, met dagelijkse oefening, maar wat je hebt aan geloof gaat door die dagelijkse verplichtingen meer band scheppen, waar het loslaten van alle uiterlijkheden en alle verplichtingen het stuk geloof dat je hebt vlugger zal laten afzwakken.

Er is nog iets: de welvaart...
Wie het goed heeft denk minder aan religie. Wie het slecht heeft zoekt steun en troost in zijn religie.
Ons moeder zei het dikwijls: "Moest het weer oorlog zijn, de kerken liepen over..."
Ze heeft gelijk, als de mens geen oplossing vindt in zijn omgeving, dan zoekt hij het in de religie.

Daarom denk ik dat bijgeloof best een fundament van geloof kan zijn...

Tot de volgende ?

droeve dagen

Ik ben ergens de tel kwijt geraakt, maar ik heb het verschrikkelijke gevoel dat ik dit jaar zowat van de ene begrafenis naar de ander moet gaan... Natuurlijk is het niet zo erg, is het niet dagelijks, zelfs niet wekelijks, maar het zijn er toch veel te veel...
Begrafenissen waar je naar toe gaat, zijn immers begrafenissen van mensen die je kent, waar je op een of andere manier een band mee hebt... Dus is ieder van die begrafenissen ook te catalogeren als "verlies", "persoonlijk verlies"... Iemand die dus invloed heeft op ons leven.

Ik las vandaag dat men vast heeft gesteld, dat de hersenen van mensen die misbruikt werden, gepest werden, een moeilijke jeugd kenden, echt veranderd zijn. Nee, de genen zijn niet aangetast, maar op een of andere manier heeft het toch met die genen te maken, want de geest kan blijkbaar stukjes van die genen gaan overslaan, ze zijn er wel, maar in de hersenen worden de genen strakker opgerold (bij cocaïne of ander zware drugs juist slapper opgerold), waardoor ze anders gaan werken. Depressies en woede-aanvallen zijn dan normaal voor die hersenen. Kortom, wat we als kind ondergaan vormt de hersenen voor de rest van het leven. Maar het gaat verder, wat we als volwassene ondergaan vormt ook nog steeds die hersenen.

Dat maakt dat pesten, en vooral kindermisbruik eigenlijk nog veel grotere misdaden zijn, dan we nu al inschatten.

Men is nu aan het zoeken naar medicatie om dit gedrag van de hersenen, die deformatie weer te herstellen... Maar dat staat nog in de kinderschoenen, en het kan wellicht nog jaren duren voor er iets echt effectiefs op de markt komt.

Maar ook dat maakt me bang...
Het feit dat we door ons gedrag mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat drugs mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat men op zoek gaat naar medicatie die kan ingrijpen in de vorm en de werking van de hersenen...
dat maakt me echt bang !

Want het verleden heeft ons geleerd tot wat de mens in staat is, en ik acht het helemaal niet uitgesloten dat er een of ander oen van een dictator gaat liggen knutselen aan het brein van zijn onderdanen...
Er zijn er die dromen van de ideale vechtmachine
er zijn er die dromen van echt slaafse onderdanen
er zijn er die dromen van macht

en dat maakt me bang !

We zijn dus niet zo maar de vrucht van het samensmelten van de genen van onze ouders en voorouders, nee, men kan ons vormen en vervormen voor de rest van ons leven.
Weet de vader wel wat hij doet met telkens weer zijn kind uit te kafferen ?
Weet de leraar wel wat hij doet met die domme leerling maar te laten waar hij zit en zonder hem voort te doen?
Weet je wel ...

Nee, we wisten het niet. We weten het wellicht nog niet echt, dat ieder van onze daden niet alleen een impact hebben op het ogenblik, maar wellicht op de rest van het leven... Tenzij we komen tot een scheikundig gepruts aan onze hersenen om te herstellen wat we mis hebben gedaan... Of net tot een scheikundig gepruts om ons te vormen tot dociele burgers die doen wat we moeten doen en geen initiatief meer hebben...

Weet je, soms wou ik dat ik al die dingen niet wist.
dan was ik veel geruster
dan sliep ik wellicht veel beter
dan zat ik niet te wanhopen
dan zat ik niet...

tot de volgende

Keien

Ik weet niet of er nu nog steeds mensen rondlopen die geloven dat er stukken wereld bestaan, waar spontaan stenen ontstaan, stenen groeien zeg maar...
Maar ik heb er nog gekend...
En om eerlijk te zijn, ik weet niet of ik er niet toe behoor.

Ik heb de boer bezig gezien, terwijl hij over zijn veld zeulde met een mand, keien rapend. Op de ene hoek van het veld lag al een behoorlijke hoop stenen, en het zag er naar uit dat de berg nog wel veel groter zou worden. De boer klaagde dat hij ieder jaar twee, drie karren keien van zijn veld raapte, en dat er ieder jaar weer evenveel te rapen waren...
Ik hield het veld wat in de gaten, en ja, toen na de oogst het veld er brak bij lag, zag ik weer overal keien liggen...
In het voorjaar zag ik de boer niet, maar zag wel, in diezelfde hoek van het veld, weer een berg stenen liggen.
En zo ieder jaar, tot ik door van werk te veranderen, niet meer langs dit veld passeerde...

Ik weet wel dat ik eertijds een paar van die stenen heb opgeraapt, en bekeken.
Het waren niet zo'n gewone stenen, al zie je ze wel vaak op bepaalde plaatsen.
Rondgeslepen keien, die normaliter bruin zouden zijn, maar waar in de loop der eeuwen een wit laagje is op gekomen. Het lijkt wel op kalk, maar het is het niet, want het is heel hard.
Als je die keien openbreekt, dan is de kern bruinachtig-grijs, wat opalig (half doorschijnend), en soms heb je geluk en zit er midden in de steen een holte, die kleine kristallen bevat.
Momenteel zie je die stenen wel eens, netjes in een dun plakje door geslepen en gepolierd, zodat je een goed zicht hebt op het gat en de kleine kristallen.

Ik ben er haast zeker van dat je al dergelijke stenen hebt gezien, en wellicht net als ik, je zelf hebt afgevraagd hoe dat gat en hoe die kristallen binnen in die harde steen gekomen zijn.

Blijft natuurlijk de vraag waar al die stenen op dat veld telkenjare weer vandaan komen, en waarom alleen op dat veld, want op de omliggende velden zag je er wel eens een of twee, maar nooit die massa's...

Natuurlijk kan het dat daar ooit in een heel, heel ver verleden een aanspoeling van dergelijke keien was, die nadien bedekt werden door een laag goede grond, en dat de boer nu, met zijn ploeg eigenlijk telkens weer en weer van die keien boven ploegde, maar waarom die begrenzing van dat veld ?

Ach, zo zijn er wel meer raadsels waar ik geen antwoord op heb...  Als ik lees dat iemand al voor de vierde keer door de bliksem is geraakt, dan vraag ik mij af hoe dat kan? En wat meer is, vier keer, dat wil zeggen dat hij die bliksem telkens heeft overleefd ! Ook al niet zo gewoontjes.
Of waarom er tussen mijn gele papavers plots een roos exemplaar staat. Ik zag er vorig jaar een witte staan in het veld tussen een hele boel gewone rode papaverbloemen. Waarom ? Waar komt dat vandaan ?

Ach, ik weet het, niets om je druk over te maken, uitgenomen voor de boer die stenen blijft oogsten...

Zo las ik gisteren dat men in een kasteel in Nederland heeft vastgesteld dat het er spookte. Men hoorde geluiden en een dame in de groep onderzoekers had op haar rug schrammen, zonder dat ze ook maar iets had gevoeld. Ik heb nu en dan wel ergens schrammen waarvan ik me afvraag waar ik die nu weer heb opgelopen... Maar ik geloof niet dat het hier spookt. En oh ja, 's nachts hoor ik ook soms geluiden waarvan ik me afvraag wat ik nu weer hoor... Maar ik heb eerlijk gezegd nog niet aan spoken gedacht...

Om een of andere reden hoor ik bijna iedere nacht tegen het opkomen van de zon, een gekraak in de dakspanten, en ik vraag me dan telkens weer af, welke reden dat zou hebben. de koude ? Het eerste opwarmen? Geen idee, maar ik kan me niet inbeelden dat daar ergens een spook aan die balken zit te prutsen.

Maar het is maar een van die ontelbare dingen waar ik geen verklaring voor heb... En ik moet zeggen dat ik wat sympathie heb voor de boer die zegt dat de keien in zijn veld groeien... Niet dat ik het echt geloof, maar ik vind het idee leuk, een beetje sprookjesachtig. En wie weet, zijn de meeste sprookjes niet ontstaan als gevolg van echte of vermeende gebeurtenissen?

Misschien heb ik nog te weinig fantasie om al de raadsels die mij omringen in te kleden in heerlijke verhaaltjes, waarvan er - wie weet , - wel eens eentje het antwoord is...

Ik heb vandaag een kei geplant.
djudedju

tot de volgende ?

zo druk op pensioen

Zaterdag rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat... Het begon er meteen te regenen, je loopt daar dan onder de grote paraplu, en je ziet niets dan bijna ondoorzichtige stukken plastic, waaronder vermoedelijk mooie dingen verscholen liggen... Dan maar, gewoontegetrouw, op bezoek bij Jacqueline. Haar kleindochter zat daar, wanhopig naar de regen te turen, want ze wou haar oud speelgoed verkopen op de rommelmarkt... De tafel stond buiten, alle gerei binnen.
Dat wij kwamen, was toch een meevallertje. Jacqueline opende een zakje chips, waar wij beiden niet aan kwamen, en die dan maar opgesnoept werden door de kleindochter... (ondanks het verbod van oma, want ze moet vermageren... allee, nog eentje dan...)
In de namiddag kwam de zon er door, maar dan zullen zowat alle kramen al lang weg geweest zijn, de meeste waren al weg of aan het opkramen toen wij bij Jacqueline weggingen... Nog vlug wat gaan winkelen..

Zondag, Levend Erfgoed te Puyenbroek. Onze jaarlijkse uitstap naar de Belgische dieren...
We hadden de avond voordien al een telefoon gehad van Marc Pauwels, je weet wel die achterkozijn van Anny, die stamboomonderzoek doet... Hij vroeg of daar ook Vlaamse paarden kwamen. Ja Marc, ieder jaar zijn die er ook.

Normaal begint de expo om 10 uur, maar om twintig voor waren we al op de parking. Op ons gemak door het park gewandeld naar "het eilandje" waar de expo is. Precies 10 uur !
Op ons gemak eerst iets gedronken, en dan beestjes kijken...
Potdorie, geen Vlaamse paarden ! Allen het Belgisch trekpaard en twee Ardenners !
Bij de geiten zag ik plots een collega van het werk ! Hij hield Vlaamse geiten ! Heel mooie dieren, die jammer genoeg nog steeds heel zeldzaam zijn. Wat staan keuvelen, dan eens tot bij Mortier, de man die prachtig schrijnwerk maakt op de oude manier, zonder nagels, allemaal vergaard met houten, zelfgesneden pluggen. Heel mooi. Wat gebabbeld (ik heb die man het gerei van een klompenmaker bezorgd, en sindsdien zijn we vrienden).

Terug wat rondlopen, en kijk ! Daar zijn plots een achttal mooie Vlaamse paarden. De grootste heeft een schofthoogte van 2 meter en twee centimeter ! Dat is geen paard meer, dat is een berg !
Nog wat gaan drinken, en dan op ons gemak naar het restaurant, iets gaan eten.
Onder de baan komen we tot onze verrassing buren tegen, de mensen van wie Bart ooit zijn eerste hond kocht.
Tegen dat we aan het restaurant zijn is het precies middag, en we halen ons eten aan de selfservice. Veel te veel frieten ! Anny eet garnalenkroketjes en ik een lekkere entrecote...
Voor mij in de hoek zitten twee oudere mensen met twee kinderen. Het ene knaapje heeft al heel gauw genoeg gegeten, want het speelplein wenkt... De andere blijft eten, eet de frieten die de kleine had laten staan ook op, en dan nog wat van de frieten van oma ook... Ik hou hem in de gaten, en opa ziet me kijken en lacht me toe. Als ze gedaan hebben, en hun borden gaan wegzetten, komt "op" bij me, voor een babbel... 't Blijkt helemaal geen opa te zijn, maar een echtpaar die al veertig jaar kinderen opvangt die verwaarloosd zijn, of uit gezinnen komen waar ze ongewenst zijn of waar ze ze niet aankunnen... "Is dat dan niet pijnlijk als ze weer weggaan ?" "Ja, maar als je weet dat ze dan goed terechtkomen, dan  gaat dat wel, als ze echter naar hun gezin terug moeten, en je weet dat daar nog niets opgelost is, dan is dat erg... Dat manneke die zo veel kan eten, die is zo zes maand weer "thuis" geweest, en nu terug..."

Ik druk mijn bewondering uit voor het werk en de liefde die ze in die kinderen steken... Zo zie je maar, er zijn veel goede mensen, ook, maar van die praat men nooit...

Terug naar de expo, en wie staat daar naar dat grote Vlaamse paard te kijken? Juist Marc uit Antwerpen. Nog wat gebabbeld, dan naar de boer met oude fruitrassen, en twee grote dozen met vers appelsap mee genomen. De zak weegt zwaar, en we nemen elk een oor, en gaan zo op stap naar de auto, om stilletjes naar huis te gaan...

Zie je hoe heerlijk druk het pensioen kan zijn ???

Woensdag moeten we naar de begrafenis van Georgette. Ik heb, op vraag van Veerle en Luc een tekst geschreven... Heel de familie keurde het goed. Ik schrijf graag en gemakkelijk, maar zo'n tekst om uit te spreken op een begrafenis is niet zo makkelijk. Gelukkig moet ik hem niet zelf voordragen, want ik ben daar niet zo goed in, ik ken Georgette te goed.

Tot morgen ?

Onder curatele ?

Sinds 19 augustus verbruiken we meer dan wat de aarde ons jaarlijks kan geven...
Ik heb er geen idee van hoe ze dat berekenen, maar ergens, die in mezelf, weet ik dat ze wellicht gelijk hebben.
Tot 1970 ongeveer kwamen we toe, nadien verbruikten we steeds meer grondstoffen, vernietigden we meer natuur, vervuilden we meer dan de natuur kan verwerken.
We verbruiken nu per jaar zowat 1.5 keer wat er is...
En binnen enkele jaren gaan we twee keer meer verbruiken dan er per jaar kan verbruikt worden.

Het resultaat is duidelijk: je kunt dit niet lang doen !
Als je niet meer kunt recupereren, dan blijft er steeds minder over, tot de boel stuk is, dood, failliet.
De grootste "misdadigers" zijn China en de Verenigde Staten, maar geloof me, wij doen ook ons deel in de teleurgang van ons eigen leefmilieu.

Mochten we over zaken spreken, dan zijn we al lang failliet. Wie meer verbruikt dan er is, gaat failliet... Tenzij het bedrijf in casu nog wat respijt krijgt, en men het onder curatele plaatst... Zo kan het bedrijf blijven voort sudderen op een laag pitje.

Maar we zijn dus duidelijk verkeerd bezig. Ik las onlangs: "We zijn met veel te veel mensen op deze wereld"... Misschien is dat zo, maar we zijn vooral met een deel van deze mensen bezig alles op te gebruiken aan grondstoffen, opbrengsten, natuur, zuurstof, leven...

Ik zou niet zo maar willen stellen dat we met te veel mensen zijn, misschien is dat zo, misschien ook niet, maar mochten we adequater omgaan met alles, dan geloof ik dat het nog wel zou lukken. Als het nu niet meer lukt, dan denk ik dat dit voornamelijk ligt aan onze manier van leven.

Ach, je kunt duizenden voorbeelden geven, maar je moet eens de cijfers bekijken van het voedsel dat in onze maatschappij wordt weggeworpen... Hallucinant ! En zeggen dat er iets verder op mensen sterven van de honger.
Je moet eens kijken naar wat er allemaal weggeworpen wordt aan plastic... Het reuzengrote deel daarvan is zelfs gemaakt om weg te werpen. Verpakking, maar ook het rietje om mee te drinken. Overal en nog zie je, vind je plastic.
Je moet eens gewoon een of ander toestel kopen, en dan, als je het uitgepakt hebt, de hoeveelheid afval naast dat toestel plaatsen, en vergelijken. Is dat echt nodig ?

Het is al zo ver dat we momenteel allemaal plastic in ons lichaam hebben... We eten het gewoon op als we mossels eten, of vis, of vlees... Want de plastic is ondertussen al "vergaan" in micropartikels, die door de dieren worden opgenomen met het voedsel.
Het erge is dat één stapje verder, het plastic , als het uiteen valt, als het verteerd wordt tot nog kleinere deeltjes, geen inerte stof meer is, maar voornamelijk een heel pak soorten vergiften... Er staat ons nog wat te wachten !...
Als we er dan nog zijn, als de wereld het niet heeft opgegeven, of liever, als het niet eerder voor de mens onleefbaar is geworden, en we massaal sterven aan de vervuiling.

Nee, helaas, ik ben geen doemdenker... Dit zijn reële gegevens.
Het is tijd dat we reageren !

Och, ik weet het wel, China, Verenigde staten... Maar als iedereen voor zijn eigen deur veegt, is heel de straat schoon !

Ik doe alvast mee met de actie van onze pastoor, en probeer zoveel mogelijk het plastic te vermijden. En ik kijk ook naar zinloos verbruik.
Het zijn maar kleine beetjes
Maar ik ben dan ook maar een kleine garnaal op deze wereld

tot de volgende ?

Volle maan

Heb je het ook gezien? Vannacht was het volle maan !
En daar het een heldere nacht was, was het echt maneklaar, het scheelde niet veel of je kon je gazet lezen zonder licht aan te maken.
Maar met die maan heb ik slecht geslapen...

Het is warm, dus staat 's nachts het raam open, en is het rolluik een heel stuk omhoog... en dus is het klaar in de kamer, veel klaarderderder dan we gewoon zijn... Maar bovendien leek het wel of alle hanen in de buurt (uitgenomen mijn eigen hanen, die sliepen de slaap der rechtvaardigen of die der luie hanen) klaar wakker, waren en ook niet goed wisten of het nu nacht was of dag. En voor alle zekerheid kraaiden ze dan maar nu en dan, en dan antwoorden de anderen, in een idiote reflex...

En ik ? Ik lag te luisteren en naar de zoldering te staren. Ik hoorde Anny verscheidene keren op staan en naar beneden gaan (met haar blote voeten op de koude vloer, om af te koelen) om iets te gaan drinken. Dan naar het toilet. De waterspoeling die lawaai maakt. Anny die heel stilletjes in bed kruipt om mij niet te wekken (!).

Je ligt dan op van alles en nog wat te denken. Georgette die overleden is, en wanneer zou het begrafenis zijn? Zouden er weer paarden komen in de wei naast ons? Want Mario heeft de grote tank met drinkwater terug geplaatst. Gek dat pauwen veel minder roepen dan hanen. En we hebben nog geluk, of die ezels aan de Hauwaert slapen, of de wind zit goed, zodat we die tenminste niet horen balken....

Toen ik Anny hoorde zachtjes snurken, heb ik stilletjes het licht aangemaakt, en ben beginnen lezen in een gek boek over allerhande bizarre feiten van vissenregen tot klopgeesten en dergelijke... Allemaal artikeltjes uit oude tijdschriften en kranten. Of ze hadden toen veel meer last van de komkommertijd, of er gebeurden vroeger veel meer gekke dingen dan nu...

Licht weer uit, pogen te slapen.
Lukt niet.
Licht weer aan, weer lezen.

Vanmorgen viel ik dan bijna in slaap op het moment dat we normaliter opstaan, dus, hop! het bed uit.
Rustig wat op het toilet gaan zitten, boekje lezen, en dan mijn turnoefeningen gaan doen.

Mijn pyamavest gaan afdoen, zoals iedere dag op de weegschaal gaan staan. Ja, die 4 kilo blijven er af, het lijkt wel of ik dus echt aan het vermageren ben ! Joepie ! En ik moet zeggen dat ik er niets voor doe, ik eet gewoon minder omdat ik minder trek heb. Ik denk dat nu pas de gevolgen van het stoppen van alcohol te gebruiken beginnen te werken. Vroeger dronk ik een aperitiefje, eens een galaasje wijn, en wellicht waren dat ook dingen die je meer doen eten? Het minder eten is ook niet plots gekomen maar heel geleidelijk. Plots stel je vast dat je 's avonds niet drie, maar slechts twee boterhammen meer eet, en dat je 's middags ook minder vlees eet, en zelfs minder groenten neemt.

Anny is al veel langer in die fase van weinig eten, blijkbaar hoort dat ook wat bij de leeftijd. Maar dat ik er wat magerder door wordt, dat is mooi meegenomen !

Ben jij ook een van die mensen die iedere dag op de weegschaal staan? Doe het maar niet, want een mens is een gek ding om te wegen. Ik weeg me wel iedere dag, maar heb geleerd dat ik veel meer de tendens dan het gewicht van de dag moet bekijken... Het dagelijks wegen vertoont soms gekke uitschieters, zowel naar boven als naar beneden, die een of twee dagen later weer helemaal verdwenen zijn. Je moet dus bijna een soort grafiek maken om de tendens te zien, en te kijken wat er werkelijk aan de hand is.

Toen ik stopte met het nutten van een glaasje wijn en/of aperitief had ik wonderen verwacht, maar er gebeurde niets. Blijkbaar moest mijn lichaam zich eerst aanpassen aan de nieuwe manier van leven... En denk niet dat leven zonder alcohol erg is... Helemaal niet, in tegendeel. En hou je van de smaak van een glaasje wijn of een pintje bier ? Ook niet erg, tegenwoordig vind je die dingen ook zonder alcohol. Natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde... Maar toch...
Ik herinner me de uitzending op TV, waar ze een hele zaal jonge mensen gratis bier aanboden op een groot dansfeest. Wat de jonge mensen niet wisten, is dat het alcoholvrij bier was... Ze amuseerden zich zoals anders, vroegen zelfs nu en dan een colaatje, want straks moesten ze rijden, en ze begonnen het al te voelen... Gek, te gek !  Als je het niet weet, niet beseft, dan denk je dus niet alleen dat je alcohol drinkt, nee, je "voelt" het ook !

Een verbazingwekkende test, die ik nu veel beter kan geloven dan vroeger... Omdat ik nu weet dat je echt geen alcohol nodig hebt om plezier te hebben in een groep...

Ik voel het dat ik te weinig heb geslapen vannacht.
djudedju

tot de volgende ?

Exit

Gisteren zijn we, terwijl we van de ene winkel naar de andere reden, ook nog eens langs geweest bij Georgette van café Pallieter...
Georgette is zo wat familie geworden in de loop der jaren. Een wijs mens, een echte moeder, die haar deel heeft gekregen, en dus wist wat pijn deed en hoe je de pijn kunt verzachten van het leven.
Een ziekelijke man, een bende kinderen, en later schoonkinderen, kleinkinderen en nog niet zo lang geleden een eerste achterkleinkind.... en ook nog niet zo lang geleden een zoon verloren. (Een kleinkind was al eerder overleden, een kind van de overleden zoon)...
Ze hield jarenlang een winkel en café, en was dus geconfronteerd met zowat het leed van heel de dorpsgemeenschap, want een cafébazin is ook een soort biechtvader.

Ik had ze leren kennen, omdat de vergaderingen van de Christelijke Centrale Hout en Bouw ook daar plaats hadden, in de keuken... Een beetje weg van het café, maar dicht genoeg om betrokken te zijn met het leven van een cafébazin. Toen waren al haar kinderen nog jong, ik heb ze allemaal weten huwen, ik heb er al de kleinkinderen weten geboren worden, en heb er gezien hoe Georgette een beetje een moederfiguur werd voor mijn vrouw. Wij woonden immers ver weg van onze beide thuis, en Georgette was, met al haar ervaring en wijsheid, een vrouw waar je tegen kon klappen, en die naast een luisterend oor, ook nog veelal goede raad wist te geven...

Zo werden we een soort familie.

Georgette zag er gisteren helemaal niet goed uit, en amper hadden we haar gezien, of de verpleegsters kwamen binnen voor de verzorging. Toen we terug binnen mochten, dacht ik warempel dat ze dood was (Ik dacht aan ons Pa, die ook overleed tijdens de verzorging), maar dan zag ik haar ademen. Haar kleur was echter de kleur van de dood...
Stillekens bekwam ze weer een beetje, maar nu en dan zat ze te grijpen naar dingen die er niet waren, en zei ze dingen waar wij geen verband mee vonden...
Later beterde ze weer wat, haar kleur beterde wat, en ze vertelde nu en dan zinnige dingen, onderbroken door woorden die we niet konden plaatsen...
Na een drie kwartier zijn we weggegaan, en zegden elkaar dat ze er niet goed uit zag...
Veerle, haar dochter zou me bellen, zodra ze van de specialist wat meer wist...
Vanmorgen de telefoon. Al vroeg, ik was me aan het wassen.
"Antoon? Ik heb slecht nieuws..."
Ik wist al wat zou volgen.
Georgette is niet meer.

Onze leenmoeder zit nu misschien te keuvelen met ons moeder en onze Koen, haar Roland en Matthias.

We hebben de zoveelste begrafenis van dit jaar voor ons, maar nu een heel pijnlijke.

Op zo'n momenten hoop je dat er leven is na de dood, hoop je dat het afscheid niet voor eeuwig is.
Hoop je dat al de dingen die je elkaar nog wilde zeggen, toch nog gezegd kunnen worden
hoop je
hoop je

Er is geen antwoord, en als ik het antwoord eindelijk weet, kan ik het je niet komen zeggen.

alleen hoop rest
en liefde die plots zonder richting staat te kijken.

tot de volgende ?