Kaartspellen

Okra flowers and flower bud (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren heb ik mogen genieten van de opkuis van een bureel... "Toon, Daar ligt zeker een en ander bij dat jij kunt gebruiken voor Ziekenzorg of Okra"... En ja, ik ben naar huis gekomen met een en ander, en een deel is al vertrokken naar Okra,ten bate van de gepensioneerden...
Het meest vielen de matjes voor op de kaarttafel in de smaak, en natuurlijk de pakken kaarten. Volgens Louis zullen ze zeker kaarten genoeg hebben voor heel zijn termijn... en Louis is echt niet van plan om vlug te stoppen...

Bij Okra zijn er maandelijks wel een paar kaartingen, en heel sporadisch ga ik daar ook wel eens naar toe... Veel te sporadisch volgens Monique en anderen, maar ja, ik doe ook zoveel dingen hé... En dan moet ik nog voorzichtig zijn en zien dat ik mijn rug weer niet bezeer...
Maar ja, ik mag niet klagen, want ik doe het allemaal me zelf aan... Moest ik het niet willen doen, dan deed ik het gewoon niet hé. Maar ik heb het al gezegd, zeker voor een pijnpatiënt is bezig zijn een noodzaak ! Als je bezig bent, dan voel je maar de helft van de pijn. Natuurlijk zijn er momenten waar op je echt niet kunt bezig zijn, dat de pijn te overheersend is, maar verplichtingen op je nemen, waarbij je bijna niet onder de taak uit kunt, maken dat je zelfs die grens weer een beetje leert opschuiven...

Mijn oudste zus heeft me geleerd dat we echter moeten voorzichtig zijn... Zij heeft zo lang de pijn verbeten in haar heup, dat ze niet alleen een nieuwe heup moest hebben, maar aan een revalidatie van maanden bezig is, omdat de pees helemaal gerafeld was, en nu moet naast het herstel van de operatie een herstel komen van die pees... "Zus, jij moet veel pijn gehad hebben !" "Ja'k, veel te veel !"...

Met andere woorden, je moet ergens toch bewust blijven van je lichaam, je moet ergens toch een grens leggen aan het overschrijden van de pijngrens... Pijn is in feite een alarmsignaal van het lichaam, dat er iets loos is. Dat betekent in feite dat je dus iets moet doen om te helen.
Chronische pijn, is iets anders... Daar kun je niet echt staat maken dat de pijn een werkelijk alarmsignaal van het lichaam is. Het kan best zijn, dat de pijn zo lang heeft geduurd, dat het systeem van signalisatie in het lichaam niet meer optimaal functioneert. Je kunt dus met erge pijn zitten, zonder dat er sprake is van een erg letsel... Met andere woorden, de signalisatie werkt niet meer naar behoren. Iemand met chronische pijn moet daardoor eigenlijk nog meer attent zijn op de pijnsignalen... Het is immers niet zo maar te zeggen of het echte pijn is, in verhouding met het letsel, of dat het veel meer pijn geeft, of juist minder...

Het duurt wel een tijdje voor je als patiënt het systeem leert kennen, en in tegenstelling met pijn voor een "normale" patiënt, is de pijn voor de chronische pijnpatiënt dus geen evangelie... Je moet dus naast de pijn alle andere signalen leren volgen. Dat maakt het net zo moeilijk. Je kunt dus net zo goed te vroeg stoppen van de pijn, als dat je te laat kunt stoppen, waardoor je een echte overbelasting met ontsteking tot gevolg kunt krijgen...

Ik kan het niet echt beschrijven, maar ik heb geleerd op een heleboel zaken te letten...om te weten of ik aan de grens kom of niet... Maar dat is op zich eigenlijk al een beetje verkeerd !
Ik heb het al gezegd, en ik blijf het zeggen, pijn is ook een proces in de hersenen. Als je aandacht geeft aan pijn, dan voel je de pijn veel meer. Daarom net stel ik dat je als pijnpatiënt "bezig" moet zijn, zo dat je niet op de pijn let, daardoor vermindert de pijn ook werkelijk. (Het klassieke voorbeeld is de zieke die bezoek ontvangt, en die door het bezoek alleen al een stuk beter is)
Bij chronische pijn zit je dus een beetje tussen twee stoelen... Enerzijds wil je de pijn door bezig te zijn een stuk aan de kant schuiven, anderzijds moet je de pijn goed opvolgen om allerlei nevenkenmerken te noteren en er naar te handelen...
Met andere woorden, net door dat in de gaten houden, hou je de pijn mede in stand... Chronische pijn is een soort vicieuze cirkel.

Maar weet je, we leven nog, we hebben mooi weer, we amuseren ons, zijn bezig binnen de grenzen van ons kunnen, en we zijn gelukkig, misschien zelfs gelukkiger dan anderen, net omdat we geleerd hebben dankbaar te zijn voor ieder min of meer goed moment.

Ik heb er enkele jaren over gedaan om dit te bereiken. Dus, zit je met chronische pijn, geef het niet op, je leert er perfect mee te leven, en hoe beter je je eigen lichaam leert doorgronden, hoe beter het gaat. Nu en dan hoor ik dan ook dat ik er veel beter uit zie dan enkele jaren geleden... Ik denk dan bij mezelf, dat is maar een gedacht, terwijl ik knik... Want ze hebben gelijk ik ben beter, maar mijn lijf in het niet echt, ik heb geleerd hoe ik er mee moet leven...
Niet opgeven !
Het kan, het lukt uiteindelijk !

tot de volgende ?
(foto: Okra blijkt dus niet alleen de bond van gepensioneerden te zijn, maar ook een bloem... Ik vind het idee mooi !)

Hemels vuurwerk

Heeft het vannacht bij jullie ook zo lelijk gedaan? Het was net of we belegerd werden door honderden fotografen met enorme flashlights op hun fototoestellen... en dan sloegen ze ook nog eens op reuze-pauken dat alles scheen te rammelen.
Toch hebben we -gelukkig- het onweer niet vlak boven ons gehad, het is op zo'n 3 à 4 kilometer van ons vandaan gebleven (Ik heb geteld: telkens drie seconden voor één kilometer = de tijdsduur tussen bliksemflits en donder).

Maar nadien, in de veel frissere lucht heerlijk geslapen als een marmot. Voordien was het weer veel te warm om goed te kunnen slapen.

Nu is het weer goed weer, maar de zon raakt niet echt door de wolkennevel heen, dus lijkt de grootste hitte wat achter te blijven.

Het is bij mijn weten de eerste keer dat ik hemels vuurwerk krijg op mijn verjaardag !

Ja, vandaag zijn we dus 67 jaar oud... Ik ben nu bijna 10 jaar ouder dan ons vader ooit is geraakt... Je denkt daar toch eens op... Onze Koen was nog geen 33...

Gek, maar gisteren zag ik (via facebook) een filmpje over onze waarnemingen... Klinkt een beetje melig, maar het is een fundamentele vraag... Is onze wereld wel de wereld zoals wij die zien? Zijn wij wel wat we denken te zijn? Klinkt absurd, maar het is het niet echt. Denken wij gewoon maar aan ons waarnemen... Om het heel simpel te houden, sommige dieren zien ook infrarood, zien ultraviolet... Zij hebben dus een totaal ander waarnemen dan wij hebben. Maar het is makkelijk denkbaar dat er nog andere manieren van waarnemen zijn. Stel u voor, wij zien een microbe, een virus niet met onze ogen, ons zicht is niet toereikend. Stel dat je het wel ziet... Stel je dan voor hoe je hand er uit ziet, vol kruipende en krioelende beestjes... En hoe zouden die beestjes ons waarnemen, als onmetelijk grote wezens ? Of zien ze slechts een stukje van ons...
Je ziet, het is echt niet moeilijk je in te denken dat we er voor andere waarnemingen helemaal anders uitzien dan we ons nu indenken...

Je kunt die redenering doortrekken, door denken, en dan kom je tot het bijna absurde besef, dat je misschien helemaal niet bent wat je denkt te zijn...

Ik vind dat een heerlijk idee om mee te spelen... Op die manier kun je bijvoorbeeld ook kunst gaan beleven... Anders bekijken, anders zien, anders waarnemen...

Ach, het is maar een vraag op de vele duizenden die ik me stel... Want dat zul je al wel hebben vastgesteld, in mijn blogs stel ik soms heel veel in vraag, probeer ik heel veel van uit een ongewone hoek te bekijken...

Misschien stel je je vragen over het uur van deze blog... Niet van verschieten, toen ik al begonnen was, kwam er hier bezoek, en we hebben een paar uur zoekgebracht in gekeuvel...

Het is hier nu heerlijk in huis, de hitte is er niet meer, het is nog warm, maar niet meer zo drukkend en je zweet niet meer van nietsdoen...

Nu ga ik eten,
smakelijk,
en tot de volgende ?

Gelukkig kan ik goed zwemmen !

anders was ik vannacht de verdrinkingsdood gestorven in mijn eigen zweet in mijn eigen bed... Warm jongens ! Warm !
Binst de dag kan me dat niet zo veel schelen, dan kan ik goed tegen de hitte, maar 's nachts in je bed... dat is niet te doen.

Gisteren ging de thermometer in de schaduw in mijn tuin tot 33 graden... en vannacht bleef het, wat ik ook deed met ventilator en co, zo'n 27 graden... En dat is dus veel te warm om te slapen. Ik heb mijn pyjamavest uitgetrokken, maar dan heb je nog meer dat plakkerige gevoel van het zweet.

Enfin, om een lang verhaal kort te houden: ik heb niet veel geslapen, door de hitte, door het lawaai van die ventilator, door dat het met open raam veel te licht was, en doordat op de momenten dat ik stil lag, Anny aan het wroeten was en omgekeerd...

En wat doet een mens als hij daar ligt wakker te liggen? Juist, denken...
Hoe kan het dat ik zo goed tegen de hitte kan binst de dag, en 's nachts helemaal niet?
Zou die doodzieke kip van Bart die hitte doorstaan hebben, of hebben we vandaag niet alleen dieren te voederen, maar ook nog krengen te ruimen?
Ik heb gisteren heel de dag mijn ventilator laten blazen op mijn aquarium, want het water was boven de dertig graden gestegen... Zouden Bart zijn vissen niet te warm hebben?
Enfin, in plaats van de gewone bedenksels lag ik dus te piekeren. Blijkbaar voert de warmte dus ook gepieker mee...

En om het allemaal nog wat leuker te maken: mijn rug doet pijn.
Ik dacht dat warm weer goed was voor de rug, niet dus. Of komt dat van het wroeten in je bed?

Ik heb deze morgen, zoals iedere dag in deze warme periode, het rolluik naast mijn bureel weer een heel stuk gezakt. Ik kan anders mijn klavier niet zien, de zon zit dan recht in mijn ogen. In de winter, als ik die zon met graagte zou verwelkomen in mijn huis, komt ze aan deze kant niet eens mijn huis binnen. Wat zeggen ze, 's morgens staat de zon op in het Oosten? Tarara ! Of het oosten voyageert naargelang het seizoen van zuid naar noord, of de zon is het noorden kwijt. (Dat lijkt me logisch, daar zie ik haar nooit !)

In ieder geval, in de zomer doet de zon verwoede pogingen om 's morgens aan dat noorden te geraken. Ik heb vroeger altijd aan mijn kinderen geleerd: Je strekt je rechterarm zijwaarts uit naar de opstaande zon, dan kijk je recht naar het noorden. Dat klopt dus niet. Ons vader was dus ook mis.

Iedere dag gaat Anny nu rond met water voor de bloembakken buiten... En nu en dan moeten we de visvijver buiten ook wat bijvullen...
Ik vind het heerlijk weer, maar de nachten mogen niet zo warm zijn !
Ik weet het, het is voor u ook warm, en ik ben aan het zagen...

Weet je, mijn hemerocallis (daglelies) zijn prachtig aan het bloeien... en die moeten we vooralsnog geen water geven... Die staan er al jaren en zijn blijkbaar diep geworteld en weten nog niet van de hitte. Andere bloemen in de tuin laten hun bladeren hangen... Als het geen nieuwe planten zijn, dan moeten ze het maar zien door te spartelen. Water geven is geen oplossing op lange termijn, tenzij je echt massaal en langdurig blijft water geven. Anders heb je alleen een nat opperlaagje, met het gevolg dat het wortelgestel niet diep gaat wortelen, maar zich alleen richt tot de bovenlaag van de grond. Op die manier worden ze steeds gevoeliger voor droogte !
Nieuwe planten hebben dat wortelgestel nog niet kunnen ontwikkelen, dus die krijgen wel water, maar dan behoorlijk veel, zodat er plaatselijk ook in de diepte vocht komt te zitten.
Ach, maar dat weet je wellicht ook allemaal... Je ziet het hé, de warmte doet me dazen...

tot de volgende ?

Café zonder bier

English: No alcohol logo No beer logo Nederlands: Geen alcohol logo Geen bier logo alcoholvrij (Photo credit: Wikipedia)

Al een hele tijd drinkt Anny niets meer van alcohol. Het werd haar ooit verboden door de dokter, toen bleek dat ze lichte symptomen vertoonde van suiker. Veerle mag ook niet drinken, omdat ze ooit een lichte epilepsie-aanval had, en sinds enkele maanden heb ik ook alle alcohol afgezworen, met al mijn medicamenten lijkt dit veiliger.
Frederik begon te dik te worden, en is nu sinds een paar weken aan het joggen geslagen, hij doet wat aan dieet, en nu drinkt hij ook geen alcohol meer...
Bart heeft sinds enige tijd een soort Vespa ('t Is een ander merk, maar vraag mij niet welk), en als hij daarmee van het werk langs komt, dan drinkt hij ook niets meer van alcohol...
Kortom, in ons café is er wel bier (en wijn), maar geen mens drinkt het nog. Zelfs Luc (courgette en imker) drinkt tegenwoordig van onze alcoholvrije aperitief...

Kortom, wij leven hier "In de drooglegging"...

Eén van de zaken die mij persoonlijk mee over de brug hebben geholpen zijn twee stukjes die ik op TV heb gezien... Een stukje over het feit dat je door één glas alcohol een nier-blokkage kunt krijgen, in samenhang met bepaalde medicatie... Ik neem die medicatie al jaren om de pijn te bestrijden... De tweede uitzending die mij heeft getroffen waren de beelden van een fuif... Men had een fuif voor jongeren ingericht, waar bij ze gratis mochten drinken. Zonder dat ze het wisten, kregen ze echter alcoholvrij bier in plaats van gewoon bier... Het gekke was dat de studenten niet alleen evenveel plezier hadden, maar dat ze zelfs nu en dan wat water of cola vroegen, omdat ze al genoeg binnen hadden... Blijkbaar is het effect van plezier dus helemaal niet aan alcohol gebonden !

Het is een (jammer) feit, dat in onze cultuur alcohol en plezier in één vakje gezet worden. Dat klopt dus niet, je kunt je evengoed amuseren zonder alcohol.

Het is nu al enkele maanden dat ik alcoholvrij leef... In het begin had ik wel eens goesting naar een goede pint, of een lekker glaasje wijn, maar ik stel vast dat ik daar de laatste tijd zelfs niet meer op denk.

In de meeste restaurants kun je makkelijk alcoholvrije aperitief krijgen, maar tot mijn spijt nog steeds geen of uiterst zelden alcoholvrij bier of alcoholvrije wijn... Beide bestaan nochtans, en er zitten er bij die echt lekker zijn. Er bestaat zelfs een lekkere schuimwijn zonder alcohol ...
Ik vind die dranken niet levensnoodzakelijk, maar het biedt je wel de kans om niet op te vallen in een gezelschap, je hebt ogenschijnlijk hetzelfde voor je staan, en het verrijkt het aantal ter beschikking staande smaken.

Kortom, van mij mogen ze alcohol bannen, ik zou er geen last van hebben, en het niet als een tekort aanvoelen. Maar net zoals de tabak, ik hou niet van wetten die beteugelend zijn in dergelijke zaken. Van mij zouden de mensen best mogen roken in een herberg en op het perron van de trein (dat is potdorie in open lucht !!!), maar ik vind het fijn dat men niet mag roken in het restaurant, omdat de rook inderdaad een invloed heeft op de smaak van de niet-rokers die aan het eten zijn. Ik ben er ook voorstander van dat alcohol en het besturen van een voertuig niet samen gaan.
Maar voor de rest? Leve de vrijheid !

Eigenlijk zouden er zelfs voor deze dingen geen wetten moeten zijn... Mocht iedereen eerbied hebben voor zijn evenmensen, dan zou hij/zij de facto niet roken in het restaurant, zou hij/zij vragen of roken niet stoort als er anderen zitten... Zou men niet drinken als men een voertuig moet besturen... Maar omdat de liefde voor de medemens, voor de maatschappij op een lager pitje staat dan de eigenliefde, moet men alles in wetten gieten... Zo erg, dat we op de duur een verstikkend gevoel krijgen van al die wetten. Zo erg dat we recalcitrant worden, en ons bijna gedwongen voelen de wet te overtreden, omdat het de vrijheid aantast... Vrijheid die we wellicht nooit zouden gebruiken, maar die nu, omdat het omschreven wordt in beteugelende wetten, ons noop tot burgerlijke ongehoorzaamheid...

Want zo is de mens...
Het verhaal van de verboden vrucht in de tuin van Eden, is er nog steeds, in de tuin van Heden...
En het is echt niet steeds Eva die het eerst bijt in de verboden vrucht...

...

Weet je wat me de laatste tijd enorm opvalt ? De onverschilligheid van de mens voor de medemens...
Ik ben geen TV-kijker... En al zeker niet naar een stom programma zoals Duizend Zonnen, maar nu en dan zie ik er toch een stukje van, omdat Anny kijkt, en ik soms voorbij de TV kom...
Volgens Anny is het een terugkerend beeld, iedere avond weer, maar ik zag toevallig één keer, hoe een man in duikerspak door de stad loopt... Geen mens kijkt er om !
Het interesseert niemand dat er daar iemand zo gek aangekleed rond loopt !
Ik heb met verbazing de mens beschouwt
de onverschilligheid

zelfs mensjeskijken is niet meer in...
djudedju

in welke wereld leven wij ?

Koning Filip

HRH Princess Mathilde of Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag is het onze Nationale Feestdag, speciale editie, want Albert II kuist zijn schup af, hangt zijn viool aan de muur, legt zijn kroon op het nachtkastje en ruimt plaats voor Koning Filip...

Ik heb me zitten afvragen... Als later Elisabeth Koningin zou worden, zou zij dan ook de "vrijheid" hebben haar kinderen een dubbele naam te geven, of is het de facto "Van België ?

Ik ben deze voormiddag al naar de rommelmarkt geweest naar Dentergem, en deze namiddag gaan we naar Bart om de dieren te voederen en vooral water te geven, en vandaar gaan we naar de rommelmarkt te Lierde...Om maar te zeggen dat ik niet voor de TV ga zitten liggen hangen om te kijken naar de plechtigheden.

Toch ben ik, lees mijn vorige blogs maar, fan van ons koningshuis, vooral omdat zij een beetje van de lijm, de colle-tout van ons land zijn... En ik geloof niet dat wij door verdeling van de meubels een cent rijker zullen worden. Ik geloof ook al die klachten van de Vlamingen niet echt, sedert ik een Waals boek las, met de klachten van Wallonië (Die ik dus ook niet geloof). Ik denk steeds meer en meer dat het de politiekers zijn die er politieke postjes in zien zitten als ze het boeltje splitsen en verdelen ... En dat verdelen is dus vooral te begrijpen als verdelen onder de politici...


In het hoekje boven rechts, een foto van ons prinses  die vanaf vandaag onze koningin is, één van onze koninginnen, want we hebben daar een voorraad van. Ik ben blij dat onze koning en koningin niet echt gekroond worden, want als ze een kroon zou zetten zoals haar hoedje, dan zou het een wankel evenwicht zijn... en het is nu al zo moeilijk. Maar geef toe, 't is een snelle, om het eens op zijn West Vlaams te zeggen !

Ach, morgen zal er nog wel eens van geklapt worden, in de loop van de week ook nog eens, bij het verschijnen van de boekjes, maar nadien zal het een zelden aangeraakt onderwerp worden, tenzij bij bepaalde plechtigheden en feestdagen... In het begin zal men vergelijken, zoals men dat ook deed met Albert II na het overlijden van Boudewijn... Maar dan zal alles gewoon worden, en zijn gewone gangetje gaan. Wellicht zal men nog veel meer horen van Laurent en zijn capriolen, en van juffrouw Boël die boel maakt...

En dat is goed zo...
Dat is ook een van de voordelen van het koningschap... We zijn voor lange tijd gerust, niet om de zoveel jaar weer een nieuwe, weer een andere, weer anders, weer aanpassen... Niet telkens weer nieuwe tegenstanders, nieuwe voorstanders.

Ik voel me goed, en luister met genoegen naar de Brabançonne op TV (Anny kijkt)...

tot de volgende ?

familienamen op de carrousel...

Taken by Umeumezo in DLP (Photo credit: Wikipedia)

Straks krijgen wij belegen Belgen er weer een Vrijheid bij...
Straks mogen nieuwe ouders voor het eerst kiezen welke familienaam zij hun kind zullen meegeven... De naam van vader, de naam van moeder, de naam van vader en moeder, of de naam van moeder en vader...
Om het een beetje eenvoudig te houden, moet je je volgende kinderen dan wel dezelfde naam geven, en je kunt dus je dochter niet de naam van de moeder geven als je je zoon al de naam van de vader gaf.

Om het dan weer ingewikkeld te maken...
Als een kind met de dubbele familienaam huwt met een partner met eveneens een dubbele familienaam, dan mag én de vader én de moeder slechts één van hun namen -naar keus- geven aan hun kind...

Laat het ons eens duidelijk maken met een voorbeeldje
Jan Jansen krijgt samen met Lisa Liesbeths een dochter... Zij verkiezen hun dochter Alma te noemen, met als familienaam Jansen-Liesbeths.
Piet Pieters krijgt een zoon samen met Mie Mieters... Zij verkiezen hun zoon Karel Pieters-Mieters te heten.

Alma Jansen-Liesbeths huwt met Karel Pieters-Mieters, en die krijgen een kind Jozef...
Welke familienaam kunnen ze dit kind nu geven, volgens de nieuwe vrijheid...
Jozef Jansen
Jozef Liesbeths
Jozef Pieters
Jozef Mieters
Jozef Jansen - Liesbeths
Jozef Jansen - Pieters
Jozef Jansen - Mieters
Jozef Liesbeths - Jansen
Jozef Liesbeths - Pieters
Jozef Liesbeths -Mieters
Jozef Pieters - Jansen
Jozef Pieters - Liesbeths
Jozef Pieters - Mieters
Jozef Mieters - Jansen
Jozef Mieters - Liesbeths
Jozef Mieters - Pieters...

Hoe vinden we binnen drie generaties onze achterkleinkinderen nog ooit terug ??? Want dan zitten we nog een generatie verder, met legio mogelijke familienamen...

Mensen die zich onledig houden met het bijhouden van stambomen, zullen nu in rechte lijn namen tegenkomen die heel anders zijn dan de hunne... De kinderen van hun broer hebben één kans op 16 dat ze dezelfde naam dragen als u, de nonkel...

Vrijheid noemt men dat.
Ons moeder noemde dat Hutsepot.

Ik ook.

tot de volgende ?

papierklei...

Ik ben weer bezig met het aanmaken van papierklei...
Om papierklei te maken, neem je een pak klei (10 kgr) (ik prefereer klei met toevoeging van fijne chamotte (tot 0.2 mm), omdat dit voordelen biedt bij bepaalde bakwijzen).
Vervolgens neem ik ongeveer 1 en 1/2 halve rol wc-papier en scheur ik dat in kleine stukjes, die ik dan laat weken in een emmer water. Na een paar dagen haal ik dan de mixer er door, langdurig, om de stukjes papier zo klein mogelijk te maken.
Deze pap giet ik dan door een doek, en duw het min of meer uit. Ik doe het terug in de emmer, en voeg er twee soeplepels bleekwater aan toe, en meng dit terdege.
Dit bleekwater dient om schimmelen van de kleimassa te voorkomen.
Dan neem ik het pak klei en snij het blok in schijven van ongeveer een halve centimeter. Tussen iedere plak verdeel ik papiervezels.
De klei weer opeen plaatsen, aandrukken, doorsnijden in de andere richting, deze gedeelten deel per deel goed kneden, zodat de vezels zo goed mogelijk verdeeld worden in de massa.
Dan laat ik de klei, goed luchtdicht ingepakt rusten.
Nadien wordt de massa klei minstens nog een keer of vijf in stukken gesneden en weer zo degelijk mogelijk door elkaar gekneed...
Dan heb je papierklei...
Machinaal moet het veel makkelijker zijn, maar ik heb deze machines niet, dus doe ik alles met de hand.

Ik werk graag met papierklei ! Je kunt veel dunwandiger werken (dus met een dunnere laag klei), dan met gewone klei. Je kunt veel makkelijker bijwerken en repareren dan met gewone klei, bij het bakken verbrandt het papier in de klei, waardoor je een veel lichter geheel krijgt.
Er zijn uiteraard ook nadelen aan, waarvan ik vooral moeite heb met het glad afwerken... Je moet een andere techniek toepassen om een goed resultaat te bekomen, en dit is naar mijn gevoel minder handig, minder secuur.

Maar vooral het dun opwerken, en de betere mogelijkheden om bij te werken en te repareren zijn voor mij van zo'n belang, dat ik al dat werk er voor over heb... Meer zelf, ik maak meteen twee pakken papierklei aan, dus besteed ik een serieus pak van het schoolverlof aan kneden, scheuren en mixen...

Ondertussen zit ik te broeden op verschillende ideeën om beelden te gaan maken. Ik had het voornemen om eens wat te gaan draaien, maar de beelden lokken mij veel te fel !

Ik ken hier in de regio een man die mooie beeldjes maakt, in een stijl die niet de mijne is, maar die me wel bevalt... Tot mijn verbijstering las ik dat hij zijn beelden verft met olieverf... Dus geen glazuren, maar gewoon schilderen. Deze techniek was mij onbekend. Niet dat ik het niet mogelijk achtte, maar ik dacht het veeleer te zien bij restauratie en dergelijke. Ik heb hier nog een beeldje staan, waarop ik dat eens kan uitproberen. (Ik heb een hekel aan glazuren, zeker waar het gaat over het zelf aanmaken van scheikundige mengsels)...  Tenslotte gaat het hem niet over de manier waarop je iets maakt, dan wel over het resultaat dat je bekomt !

Straks ga ik vlug naar de apotheek, ik zit zonder pillen, en zie dat ik in verwachting geraak... De mensen zouden er van klappen !
Gisteren ben ik weer eens naar een begrafenis gegaan... Mater lijkt de laatste maanden een heel ongezonde streek te zijn, ze gaan hier dood lijk de vliegen. Nu ja, gisteren was het een man van meer dan 90 jaar... Wie weet raken wij ooit zo ver?

Wellicht heeft het zelf oud worden er alles mee te maken dat er steeds meer van je kennissen sterven, zij worden ook oud... Ik denk dan telkens terug aan het feest voor ons 25 jarig huwelijk, ook al weer bijna 21 jaar geleden... Ik zat bij die gelegenheid te spelen met het idee, om zo veel mogelijk mensen van op ons huwelijksfeest weer bij elkaar te brengen... Dat kon niet, want ze waren bijna allemaal al lang dood en begraven... Nu we bijna 46 jaar getrouwd zijn, kan ik de overblijvenden tellen op mijn vingers, en ik heb vingers over...
djudedju...

tot de volgende ?