En weer een begrafenis !

Nederlands: Juliana begrafenis, eigen foto (c) Looi (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenavond ging de telefoon: Chantal:"Toon, Jeanette is dood, ze wordt zaterdag om 10 uur begraven !" Er werd nog wat over en weer gebabbeld over hoe vlug het wel kan gaan (Het is amper twee weken na de vaststelling dat ze kanker had !!!)

Ik hoop dat het voor dit jaar gedaan is met overlijdens in de groep van vrienden en kennissen... Het is genoeg geweest. Als ik goed heb geteld zit ik nu aan twaalf. Je begint het gevoel te krijgen dat er ergens iemand zit die alles en iedereen om je heen wil weg hebben...

Een klein detail, je weet dat ik vrijdag naar de begrafenis ben geweest van een dame van 97, welnu, Jeanette is de dochter ... Daar zijn er dus twee overlijdens in 14 dagen tijd. Ook die mensen zullen wellicht het gevoel hebben dat men de familie viseert.
Natuurlijk is dat niet zo, het is toeval, maar niettemin, het gevoel is er wel in zo'n omstandigheden.

Er is voor Jeanette misschien één troost (nu ja...), ze is heel kort na de vaststelling van kanker, éénmaal bestraald, en heel kort nadien is ze in coma gegaan en niet meer wakker geworden... Ze heeft dus niet zo lang afgezien... Maar dat is een flauwe troost, voor haar en voor de familie die achterblijft.

Maar ja, bij de dood grijpt een mens naar een strohalmpje om zich zelf te troosten. Alles wat het verdriet ook maar een zweempje van troost kan bieden, wordt aangegrepen.
Het gemis, de onmacht, het plots verliezen, het eindeloze... het maakt allemaal deel uit van het pakket dat het verlies uitmaakt. Dat maakt het zo moeilijk om het achter je te laten. Verdriet is een complex gebeuren. Staan er in je huis 100 voorwerpen, dan lijkt het of die alle 100 herinneringen toeschreeuwen. Alles en nog wat lijkt verbonden met de dode. Dat zag ze zo graag, dat heeft ze nog gekregen van. Daar heeft ze altijd zorg voor gedragen, daar staat ze mooi op, daar...

Het helpt je niet om die voorwerpen weg te stoppen, want dan lijkt die lege plaats je toe te schreeuwen.

Vroeger moet het nog erger geweest zijn, toen was er een soort cultus van de dood. Je moest je verdriet niet alleen inwendig doorstaan, nee je moest het uitwendig manifesteren ! Zes weken in het zwart gekleed lopen, geen radio (TV was er nog niet), de mannen een rouwbandje om de arm...
Heel de wereld moest je verdriet zien, en jij zelf werd er telkens weer aan herinnerd, door dat zwart, door de blikken van de anderen, door hun blijken van medeleven...

Nu is dat zwart er (meestal) niet meer bij, mag de radio wel spelen, mag je wel TV kijken... Mag je je zinnen verzetten, pogen het verdriet te ontlopen.

Ook de lijkdiensten, of het nu een kerkelijke of een burgerlijke dienst betreft, zijn veel meer gericht op troost. Zelfs in de dienst speelt er muziek (veelal wat de overledene graag hoorde), en de woorden zijn woorden van troost en van hoop. In mijn herinnering was er vroeger wel sprake van de hoop, maar veel troost werd er niet gegeven, wij moesten beseffen, weten, zeker zijn dat er na de dood het eeuwige leven was. Wie twijfelde was een sukkel.
Nu aanvaard men de twijfel, en biedt troost mede in het pakket aan.

Ergens vind ik dat de burgerlijke dienst een voordeel heeft, het gedenkprentje wordt slechts gegeven na de dienst, zodat iedereen blijft, en je niet achter in de kerk telkens weer de deur hoort van hen die na de offerande de kerk verlaten en buiten luidop staan te babbelen... In Limburg is het bij de kerkdienst ook zo, daar is de offerande pas na de dienst. Ik vind dat goed.

Begrafenissen...
Misschien moet ik er me mee verzoenen, dat, hoe ouder men wordt, hoe meer van je vrienden en kennissen er ontvallen...
Misschien is het allemaal een normaal deel van het leven
Hoort het bij het "geluk" lang te mogen leven
Nog een jaar en ik ben al 10 jaar ouder dan ons vader mocht worden.
Misschien moet ik ook de dag leren beginnen met een dankgebed dat ik er nog ben... Ons moeder zaliger deed dat

Maar ik voel me nog niet oud, jij wel ?

tot de volgende ?

Pinksteren

Nederlands: Noordwijk, Heilige Geest poort (Photo credit: Wikipedia)

Eerst en vooral een zalig Pinksteren en een al even zalig lang weekend !


Bijna tweeduizend jaar geleden daalde de Heilige Geest neer over de leerlingen, en zie zij spraken alle talen en wisten de grote menigte die in Jeruzalem aanwezig was te boeien met het verhaal over de Heer.

In het vormsel kregen wij de zalving in meteen ook de Geest, maar Frans was nog steeds een even moeilijk vak, dat in talen spreken was er blijkbaar niet meer bij.

Wij waren ook niet op slag een pak wijzer, ik heb zelfs de indruk dat er van wijsheid op onze aardkloot niet veel te zien is... Het verstand groeit explosief, we weten steeds meer en meer, kunnen steeds meer en meer zaken verwezenlijken, maken de meest vernuftige dingen, draaien nu al ontelbare rondjes rond onze eigen planeet, verkennen de verste sterrenstelsels, maar wijsheid ???

Het gezonde boerenverstand is allang zoek.

Er resten slechts geldgewin en macht.
Al de rest is bullshit.

Och, hier en daar zullen er nog wel goede en wijze mensen wonen, maar je moet mij bekennen dat ze dun gezaaid zijn... Dat Pinksteren, die Vorming lijkt niet zo heel veel uit te halen
Toch zijn de meeste mensen eigenlijk niet slecht. Maar geef toe, we geven veel meer om ons ikke dan om de anderen. De mensen die zich inzetten voor hun medemens zijn makkelijk te tellen.
Ik heb het hier niet over het schenken van een som geld aan een of andere caritatieve instelling, nee, ik heb het gewoon over mensen die zo maar iets doen voor een ander, voor de nabije naaste.

Ik zit al zowat heel mijn leven in het bewegingsleven... En al was het al altijd moeilijk om mensen te vinden die zich gratis willen inzetten voor de medemens, lijkt het steeds meer en meer moeilijk te worden. Als ik hier om me heen kijk in ons mooie Mater, en ik neem allen bijeen die zich inzetten via een of andere beweging, dan kom ik maar aan een klein getal. En je stelt dan nog vast dat een heleboel van die mensen een dubbele shift draaien: ze zijn actief in meer dan een beweging.

Voor mij zou men dan ook van Pinksteren de dag van het verenigingsleven  moeten maken !
Men maakt zoveel feestdagen, voor secretaressen, moeders, vaders, holebi's en weet ik veel, maar het is echt nodig dat we meer en intenser aandacht geven aan de mensen die binnen hun parochie, hun gemeente actief zijn in een of andere beweging.

Och, ik denk echt niet alleen aan bewegingen met echte doelen, met inzet voor de verheffing van de leden, nee, het mag gerust gaan over een vereniging van vinkeniers of van vogelpiek...
Dit zeg ik, omdat ik de mens zo belangrijk vind ! Op welke manier dan ook, het is belangrijk de mensen bij elkaar te krijgen, en gemeenschappelijk te streven naar iets. Ook al is het maar om bijeen te komen met je krielhaantjes en te kijken wiens haantje het meeste keren kraait in een uur...
Bijeen komen
samen zijn
samen
Samen
Daar gaat het over


Moge Pinksteren u geleiden naar een samenzijn...

tot de volgende ?

Bloemstuk(je)

Church of the Assumption of Mary in Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren ben ik dus met Chantal naar Zottegem gereden, om aan bloemschikken te doen...
Foto's kunnen bedriegen, en wij dachten een klein, knus werkje te gaan maken, maar integendeel, het was een mooi maar verschrikkelijk groot ding...
Vandaag zullen ze alle twee (Dat van Chantal en dat van mij) in de kerk staan, als versiering, tijdens de begrafenis van een van onze leden...

Het is wel iets wat we zouden kunnen doen met onze afdeling van Crea, maar dan in een veel kleiner en handzamer formaat. Misschien als een originele kerstversiering, met kerstballen in de plaats van bloemen.

Het is niet makkelijk om iedere maand weer iets te hebben om te maken, en die bij iedereen in de smaak valt, en betaalbaar en te doen is... Je ziet een opsomming van voorwaarden die op zich al niet makkelijk te combineren zijn.

Tot op heden zijn we daar altijd in geslaagd, maar makkelijk is het niet.
Ik struin regelmatig het internet af om ideeën op te doen, ik heb een massa boeken over knutselen en dergelijke waar ik ook in zit te zoeken, en veelal, als een idee mij bevalt, dan moet ik zoeken op welke manier en met welke middelen we het betaalbaar kunnen maken, want in de meeste van die boeken en websites zijn mensen aan het werk die niet moeten besparen op alles en nog wat, wat bij veel van onze leden wel het geval is.

Nu ja, tot nu toe lukt het, dus zullen we er wel blijven in slagen... en mocht jij ergens iets zien, wil het mij aub beschrijven (of een fotootje) zodat het me kan helpen in de zoektocht naar ideeën...

Ondertussen hebben wij hier een prachtige tuin vol onkruid, en geen weer en geen tijd om er eens in te vliegen... Bovendien blijft het koud, en de centrale verwarming blijft regelmatig aan het werk om hier een leefbare temperatuur te houden... Het regent weer eens, en straks moet ik dus naar de begrafenis en deze namiddag naar de academie... Verder werken aan mijn moderne vaas... Om eerlijk te zijn, ik zit te piekeren hoe ik hem kan kleuren... De manier waarop hij gemaakt is, laat niet toe het werk te spuiten, en niet iedere kleur laat toe het aan te brengen met een borstel. Misschien met engobe... Dat is in feite een gekleurde laag slib. Slib is dus eigenlijk klei in vloeibare toestand, maar in dat geval dus met kleurstof er in opgelost. Het gekke is dat je ook hier weer soms een heel andere kleur ziet dan het wordt bij het bakken, en dat is soms nog niet de kleur die je bekomt na het aanbrengen van de glazuur... Het is dat feit dat mij steeds een beetje balorig maakt, het gaat me niet dat ik niet meteen kan werken met de kleur die ik uiteindelijk wil... Het doet me te veel denken aan blind werken.

Nu ja, alles komt wel in orde, ook al krijg ik niet steeds het resultaat dat uiteindelijk de bedoeling was...

Ik ga stoppen, vandaag is het weer druk, druk, druk...

tot de volgende ?

Google +

Je weet al langer dan vandaag, dat ik een nogal fervent gebruiker en voorstander ben van Google... Niet dat het een volmaakt systeem is, maar het biedt enorm veel mogelijkheden en normaal gebruik is er gratis. Je hebt er 15 G in the clouds gratis, en het is nog steeds de beste zoekmachine.
Natuurlijk heb je er ook de reclameboodschappen bij, maar om eerlijk te zijn, ik lees die nooit, meer zelfs, ik zie ze niet eens. Ze zijn er wel, maar ze vallen gewoon buiten mijn interesse, dus kijk ik er niet naar.

Als tegenhanger van Facebook is er nu Google+, een wat minder druk, maar zeker ook heel bruikbaar sociaal medium, waar je nog niet overspoeld wordt door opdringerige massa's meldingen. Het is wat intiemer. Maar voor wie echt een intiem midden zoekt, waar je veilig afgesloten zit, dan kun je bijvoorbeeld naar diaspora gaan, nog een media à la Facebook, maar met veel meer bescherming van de eigen persoonlijkheid.

Waarom ik vandaag over Google+ praat? Wel het is weer verbeterd, mooier en veel grotere foto's, en meer ruimte. Ook het aantal mogelijkheden breidt steeds meer uit, en je kunt er via hang-out een conferentie houden in woord en beeld, met meerdere gesprekspartners in één keer. Een soort Skype als je wilt.

Hier naast me ligt een boek, onder tussen al weer grotendeels verouderd (het is een dik jaar oud) met 500 tips voor het gebruik van Google... Ik denk dat je nu al heel wat meer tips zoudt moeten geven om Google helemaal uit de doeken te doen.

Eigenlijk heb je met Chrome en de rest van Google een praktisch volledig systeem om mee te computeren. Geen wonder dat er dus ook een Operating Systeem bestaat met de naam... Chrome...

Toch gaat ook dit grandioze systeem niet steeds zonder haperen... Net zoals aan alle systemen, zijn er soms conflicten met uw systeem. Zo kan ik vandaag niet bloggen via Chrome, heb ik moeten uitwijken naar Firefox, wat ik eigenlijk normaal gezien minder graag gebruik. Maar het is een feit dat ik reeds meerdere keren heb opgemerkt: als een programma niet werkt, probeer het dan eens op een andere browser. Dus werkt iets niet bij Internet Explorer, panikeer niet, probeer het eens op Chrome of op Firefox.

Ik heb dan ook steeds twee browsers ter beschikking, gewoon om te kunnen uitwijken. En zie, een heel pak moeilijkheden verdwijnen dan als sneeuw onder de zon.

Belangrijk is mijns inziens wel dat je dan duidelijk twee browsers installeert die duidelijk gebaseerd zijn op andere grondvesten. Neem dus Chrome en Firefox, of Internet explorer en Chrome, en niet Internet Explorer en Firefox, want die zitten voor heel veel dingen op dezelfde wortels, al wordt het verschil stilaan ook daar groter en groter.

Probeer het maar eens... Twee duidelijk verschillende browsers zijn geen luxe, het is een oplossing voor heel veel kleine moeilijkheden.

Zoals je weet is morgen voor mij een extreem drukke dag... Dus niet schrikken als er geen Blog zou zijn...

tot de volgende ?

Kliniek

Nederlands: Origineel, gietijzeren standbeeld van Lamoraal van Egmont uit 1872, gegoten in Parijs en opgesteld voor het kasteel van Egmont in Zottegem (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we al heel vroeg vertrokken naar de kliniek, voor een medisch onderzoek. Anny moest haar borsten laten nakijken (Mammografie + echo)... We hebben daar heel wat tijd mogen doorbrengen in, voor één keer, gemakkelijke stoelen !
Wellicht zijn ze vergeten marteltuigen te zetten, of ze zijn van oordeel dat de mammografie op zich al pijnlijk genoeg is...

Nadien moest ik nog met mijn bril binnen, om één nieuw glas in te steken. Het andere oog, mijn slechte oog, daar moest niets aan gebeuren (Volgens de dokter dient dat oog niet echt meer tot iets...). Tegenwoordig slijpen ze dat glas terwijl je wacht. Je hoort een machine brommen, en na een tijdje zitten in ongemakkelijke zetels, mocht ik mijn vernieuwde velo op mijn neus zetten. Ik zie beter in de verte, en ik lees gemakkelijker. Alles weer OK dus...

Deze namiddag mag ik naar de academie, morgen namiddag ga ik bloemschikken met Chantal (Ziekenzorg) in Zottegem. Vrijdag voormiddag mag ik weer eens naar een begrafenis, en 's namiddags naar de academie... Het zou dus kunnen dat ik niet aan bloggen toe kom...

En zeggen dat er mensen zijn die klagen dat ze zich vervelen !
Och ja, het is een begrafenis van een lid van Ziekenzorg en van Crea, die echter al een paar jaar niet meer kon komen omdat het niet meer ging... Het mensje heeft de gezegende leeftijd van 97 lentes gehaald... Dus een overlijden waardoor je niet geschokt bent .. Het is ook de moeder van een van mijn huidige crea-leden.

Zaterdag en zondag, als het weer een beetje normaal is, zouden we dan naar de rommelmarkt gaan, maar voorlopig ziet het er naar uit dat het wellicht niets zal worden, ze geven regen... En in de regen is de rommelmarkt helemaal niet aantrekkelijk.

Anny is bezig met de bereiding van het eten... en straks wordt dus alles weer een beetje een normale woensdag... alleen lijkt alles deze week weer drukker dan druk. Maar ja, een heleboel van al die activiteiten doe ik mezelf aan. Ik mag dus niet klagen, en om eerlijk te zijn, ik doe het graag. Wel moet ik toegeven dat het soms wel wat te druk is voor mijn rug... Gisteren kwamen we alle twee met rugpijn naar huis. Anny had de koffie gemaakt, de schotels gewassen en had dan links en rechts nog wat geholpen bij de mensen waar ik niet aan toe raakte, omdat er teveel waren die om hulp vroegen...
Maar het is leuk, en we jonnen ons alle twee in het gezelschap en in het bezig zijn.

Ik ga maar stoppen, en mocht je dus een keer geen blog vinden... je kent de reden: druk

tot de volgende ?

Stakingsrecht

Staking Oude Pekela 1969 (Photo credit: Wikipedia)

Door de staking van de bagageverwerkers in Zaventem, staat het stakingsrecht weer eens onder druk.
Als er staking is in een autofabriek, dan krijgen de stakers sympathiebetuigingen en zelfs steun, als het gaat over Spoor, De Lijn, of de luchthaven, dan steigeren plots heel wat mensen...

Eigenlijk is er weinig verschil tussen een staking van het Spoor en in een metaalbedrijf... In beide gevallen kan het precies dezelfde reden hebben: een te hoge arbeidsdruk, een te laag loon of nog een andere reden.

De reden waarom bij de ene staking het volk reageert tegen de stakers, en in het andere geval alle begrip toont, is gelegen in het feit dat zij in dat ene geval tot de slachtoffers behoren...
Als er een staking is in de bouwnijverheid, dan zijn alleen de toekomstige bezitters van de woning het slachtoffer, en dan gaat het nog over een verlenging van een termijn die niet precies gekend is... Als het Spoor staakt, dan zijn alle treinreizigers voor die dag het slachtoffer, zij zoeken steun bij elkaar en vormen een spreekkoor...

Het verschil zit hem dus in het aantal getroffenen...

Persoonlijk ben ik van oordeel dat het stakingsrecht een "heilig" recht is. Het is een van de weinige wapens die "het werkvolk" (om een oude term te gebruiken) kan gebruiken om iets te veroveren op de machtige positie van de fabrikant, de kapitalist, de bedrijfseigenaar....
In het begin van het ontkiemen van de vakbonden, was dat eigenlijk het enige middel. Het was in de begintijd helemaal niet mogelijk om te onderhandelen, als dat al eens gebeurde, dan was het een heel individueel iets, tussen één arbeider en de werkgever, in de meeste gevallen vertegenwoordigd door de meestergast. En in die onderhandelingen was meestal niet in de eerste plaats sprake van de arbeidsvoorwaarden, maar van het wisselen van seksuele gunsten voor een mindere druk op het werk.

Het ontstaan van de vakbonden was dus eigenlijk "de staking", een onwettig iets, want in die tijd was het verboden, het was geen recht, het was een overtreding van de wet. En in veel gevallen werden stakingen gebroken door optreden van de rijkswacht en/of het leger.

Wij kunnen ons dit bijna niet meer voorstellen, maar de werkmensen moesten werken en zwijgen. Zij waren werkvee, meer niet. Het was niet alleen een feit in de fabriek, het was een maatschappelijk gegeven. Er was geen of slechts heel weinig leerplicht, kinderen van 8 jaar stonden al in de fabriek, ze konden alleen brood kopen in de winkel van de fabriekseigenaar, woonden in het huis van de fabriekseigenaar, gingen naar school (als ze dat al konden) in de scholen die onder druk stonden van de fabriekseigenaar... In de praktijk was dat: naar de gemeenteschool, want die school leefde onder invloed van de politiek, en de politiek leefde onder druk van het kapitaal, de fabriekseigenaars...

Het verenigen van het werkvolk in vakbonden was echt heldendom, en alleen mogelijk door het feit dat de druk zo hoog was, dat de arbeider eigenlijk maar een keus meer overbleef: vechten ! Door de concurrentie werden immers de lonen stelselmatig verlaagd, terwijl eten, kledij, huishuur even hoog bleef, of zelfs hoger werd, want ook dat was inkomen van dezelfde patroon...

Dat de eerste strijd van de verenigde arbeiders een strijd was voor het bestaan, kun je nog afleiden uit het feit dat een van de eerste dingen die men deed, het oprichten was van coöperatieve winkels en coöperatieve bakkerijen... Het ging hem over het leven, het bestaan.

Na een lange en harde strijd kwam er dan de erkenning van het stakingsrecht, het kiesrecht en dergelijke. De groei van de vakbonden was in het begin traag en moeizaam. Maar in ons landje kwam men op de duur tot een soort evenwicht tussen werkgevers en werknemers, waarbij de vakbonden een erkende onderhandelingspartner werden.

De strijd was niet meer in de straat, de arena was nu de groene tafel, onderhandelen !
Slechts heel zelden raakte men niet uit de impasse, en kwam men weer tot het ultieme wapen: de staking.
Staking is dus het ultieme wapen, pas bovengehaald als de onderhandelingen in het slop zitten, er geen vergelijk mogelijk is.

Toch krijgen we de indruk dat we ergens op een bepaald moment zien dat het strijdtoneel weer steeds meer en meer ontaardt in staken... Het lijkt wel of ons gedegen onderhandelingsmodel ergens zijn vaste plaats aan het verliezen is...
De reden is hoofdzakelijk, dat ons systeem gebaseerd was en is, op een Belgisch model. Wij hebben die plaats veroverd in het land waarin we wonen en werken.
Dit was een goed en degelijk systeem, zolang de partners in het gesprek ook Belgisch waren...
Maar steeds meer en meer zien we dat "het patronaat" niet meer Belgisch is, dat de werkgever zelfs veelal niet meer een nationaliteit heeft, maar steunt op "benen" in diverse landen, ja, diverse werelddelen...

In de andere landen is ons onderhandelingsmodel niet gekend, en is de vakbond zeker geen aanvaarde gesprekspartner.

Het lijkt wel of we, als werkmenschen, weer aan het begin komen te staan...
Natuurlijk niet op dezelfde manier, maar we staan als werkmenschen weer onder druk, we zijn geen evenwaardige partner meer, we staan weer voor een soort strijd, voor een nieuwe verovering van een positie waarin we rechten hebben...

We moeten ons meer en meer Europees, ja zelfs Mondiaal gaan organiseren, en voorlopig, tot dat bereikt is, is het stakingsrecht een van de weinige echte wapens die we hebben... Die we moeten kunnen gebruiken, waar we ook nu mee voorzichtig zijn, want wat kan het een werkgever die bedrijven heeft over heel de wereld, om hier een kleine boetiek te sluiten??? Zie maar naar Ford...

Als we niet willen dat we als werknemers weer helemaal in het verdomhoekje geraken, dan moeten we weer, meer dan ooit, ons verenigen en samen vechten voor een rechtvaardige maatschappij.
De textielarbeiders in Bangladesh zijn - hoe we het ook bekijken - onze broeders in die strijd !!!

zeg het voort !

tot de volgende ?

ne Bloemekee

English: Dendrobium Mini Brown (an orchid cultivar) Downloaded from : http://www.larsen-twins.dk/orch-new/Orc_d_thumbs/Dendrobium_Mini_Brown_798-26x.html (Photo credit: Wikipedia)

Very good quality flower of the yellow variety of Clivia miniata. (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we naar Dadizele gereden, naar Floralux, om wat bloemen, planten, potaarde en sproeistof te halen... De voorjaarsmicrobe die kriebelt, en gisteren was het moederdag, en dat hebben we hier thuis één dag uitgesteld...

Normaliter gaan we daarna ook nog naar Duponzoo, en dan eens lekker gaan eten, maar het was gesloten... dus zijn we maar naar huis gekomen, hebben een kleine omweg gemaakt langs Albert Heyn, om zo ook onze boodschappen van deze week te doen, en thuis hebben we dan een frietje gebakken en opgegeten met wat américain van AH...

Ik heb natuurlijk ook weer zoute drop meegebracht... Als ik naar AH ga, dan kan ik dat niet laten. Bijna niemand hier eet dat graag, maar ik vind dat héél lekker...

Sommige producten lijken me echt goedkoop daar, maar wat me het meest bevalt, is dat ze een ander gamma van producten hebben, wat ons weer andere smaken biedt. Zeg nog dat we niet verwend zijn, we wisselen zelfs van winkel om iets andere smaken te hebben...

Voor moedertjesdag hebben we, hoe kan het ook anders, enkele orchideeën meegebracht. Een Phalaeonopsis, een Dendrobium en een Cambria, drie soorten die hier ieder jaar weer hun bloemen ontplooien. Bovendien heb ik nog een gele Clivia mee, iets wat je echt niet zo vaak ziet, normaal is dat oranje van bloem. Verder wat plantgoed voor de bloembakken buiten...

Kortom, we omringen ons weer met bloemen... Anny kreeg gisteren al bloemen van de kinderen, dus zitten we hier rondom in het groen en de bontste kleuren.

Voor het eerst sinds lang zijn we rechtstreeks naar Dadizele kunnen rijden, de werken aan Kruishoutem zijn gedaan... Nu heb ik gelezen dat er in Oudenaarde heel wat werken een aanvang nemen, onder meer in de winkelstraat: de Neerstraat...

Ach, ja, door de winter zijn de wegen veelal heel slecht geworden, en zaten we daar over te zagen, en als ze er aan werken om ze weer in orde te brengen, dan zagen we weer. Aan de baan in Kruishoutem is er nu een prachtige brede fietsbaan aangelegd, die gescheiden is van de autobaan.  Hopelijk rijden de fietstoeristen nu op de weg die voor hen is aangelegd...

Ik ga stoppen, want ik zie dat er nog heel wat mailtjes op mij te wachten staan...
tot de volgende ?