Geen blog...

Mijn blog was net bijna helemaal geschreven toen alles plots weg was...
Gebuur, die vroeger bij Belgacom werkte, belde om info: "Heel Vlaanderen lag stil..." "Algemene panne"

Ik heb geen lust om alles nog eens te herschrijven, dus vandaag geen blog, de schuld van belgacom...

En de boer, hij ploegde voort...

Ardennerhästen Albin plöjer i Hälsoträdgården 2013-04-08 (Photo credit: Kristianstads kommun)

The Rear (Photo credit: brandsvig)

Ik weet niet of jij ook het geluk hebt op den boerenbuiten te mogen wonen?
Of dat je er mee gestraft bent, want momenteel wordt ook de mest op het land gevoerd...
Maar in ieder geval: de winter is eindelijk voorbij, de boeren worden wakker en kruipen weer het veld op. ('t Moeten niet altijd de zwaluwen en de bijen zijn)

De eerste tekenen van een naderende lente kunnen wij hier bespeuren aan het verschijnen van de wielerterroristen, nog voor het sneeuwklokje zie je ze hier verschijnen op de heuvels van de Vlaamse Ardennen... Dat is echter nog geen zekerheid, het is eerder zoals die ene zwaluw die een trein te vroeg genomen had, en nu op een telefoondraad, helemaal alleen zit te bibberen. De lente is er echt als de boeren verschijnen.
Ik vermoed dat ze de winter knus bijeen in een zwerm doorbrengen, en dan plots allemaal wakker worden, de tractoren opstarten en het veld op rijden...
Je ziet ze ploegen, eggen, scheuren en breken, mesten en het veld "klaar leggen"... en dan staan ze te trappelen en te kijken of er al eentje is die de euvele moed heeft om te planten en/of te zaaien. En zodra ze dat zien, schieten ze allemaal in gang en hangt de wereld vol met het stof en de aarde die door de zware tractoren wordt opgeworpen.
Het paard in de wei staat er vol heimwee zijn paardenkop over te breken "Hoe, wanneer, en waarom hebben ze hem dat werk afgepakt?"

Hier niet zo ver vandaan weet ik een wei waar vijf van die zware Belgische trekpaarden (Of zijn het Ardenners ? Of Brabantse trekpaarden? - Ik ken ze niet echt uit elkaar).
Ze staan daar mooi te wezen, en massief te zijn, terwijl tractoren het werk doen waarvoor zij ooit gekweekt werden ... Wat zouden die paardenkoppen denken?
Die massieve spierbundels staan daar in de hoop dat ze zondag eens voor een lichtlopende nabootsing van een Wijtewagen gespannen worden, en sloffend met hun dikbehaarde poten rond mogen toeren met een groep toeristen bin' de wijte...
Gezelle zou er de seskes van krijgen.
"Traagzaam trekt de wijtewagen door de stille straten toen,
en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen..."
Niks meer te wenen, niks meer te klagen, nee gelach en gegebber, luid geroep en geschater, en een oud-leraar die nog wat voor gids speelt om zijn pensioen op te fleuren.
"Aan uw rechterzijde: Het Stadhuis, gebouwd in..."
Geen kat die naar hem luistert, ze zijn er ook niet om wetenschap op te doen, ze zijn er voor hun genoegen en hun plezier, en als het paard zijn stompstaartje opheft en milde paardenvijgen laat vallen op de sierlijke vierkante kasseitjes in de binnenstad, vinden ze dat de max... Veel interessanter dan die dwaze oude leraar met zijn wijsheden...

Meer dan 1000 kg spieren, met zware ijzers beslagen hoeven... en dan zo'n flutkarretje trekken...
't Is een beetje schaamtelijk  voor 't beest, en hij schudt zijn wijze kop en doet de koperen bellen rinkelen...

Ieder jaar gaan Anny en ik naar de dag van Het Levend Erfgoed... Beestjes kijken, en iedere keer staan we vol bewondering te kijken naar de Ardenner, Het Belgische Trekpaard en het Brabantse paard, naast het nog veel grotere Vlaams paard... Monumenten uit het verleden, uit de tijd van voor tractor en stinkende machines... Nu "vliegt" een tractor door het veld, en trekt vijf voren in één keer... Het paard deed dat vroeger vore per vore, en stapte op mensensnelheid door het veld, op en neer, op en neer... In zijn spoor hipte het paardenwachterke (Kwikstaart) om in de gekeerde grond de beestjes te pikken.

Nu zie je geen kwikstaart meer, en als je er toch eentje mocht zien, dan is dat een onderwerp van gesprek ! "Weet je wat ik gisteren heb gezien ? Een kwikstaart !"

De boeren zijn uitgebroken, de lente wordt gewekt met brullende motoren van reusachtige tractoren, en de aarde wordt uiteen gereten, vijf diepe sneden in één keer...

't Regent.
Of is het de aarde die weent?

tot de volgende ?
(Ik vond geen foto meer met de gecoupeerde staart van het paard op...)

Vos

Vos_wallpaper (Photo credit: Foto Remy)

In een dierentuin, je weet wel, zo'n instelling waar mensen die iets van dieren kennen, werkzaam zijn, is iets geks gebeurd... Ze hadden een kooi waar twee mannetjesvossen samen zaten, en een er van heeft jongen gekregen...

Nu zijn vossen hondachtigen, en bij honden lijkt het mij echt niet moeilijk om het verschil te zien tussen mannen en vrouwtjes. De enige zoogdiersoort die ik ken, waar het heel echt moeilijk lijkt te zijn is de hyena, waar ook de vrouwtjes een soort penis vertonen. (Zeg ik van horen en lezen, want ik heb echt nog geen hyena van dichtbij kunnen bestuderen...)

Blijkbaar kun je wel eens fout zijn bij konijnen, en zo kon het gebeuren dat er bij mijn meter plots aan alle kanten konijnenjongen uit de grond kwamen gekropen in het kippenperk. Je vraagt je misschien af wat konijnen in het kippenperk deden? Het had alleen de naam van kippenperk gehouden omdat er ooit, in een ver verleden kippen zaten. Nu wierp men daar al de vrouwelijke konijnen in om op te groeien, en de mannetjes werden in een ander hok opgekweekt... Allee, dat was toch de bedoeling.

Maar je kunt veilig veronderstellen dat noch mijn meter, noch mijn nonkel zoölogen waren... waar je dat wel kunt verwachten aanwezig te zijn in een dierenpark... Niet dus ? Of wel ? (En dan lijkt het nog erger !)

Ik vind een vos een heel mooi dier, maar zie hem of haar het liefst héél ver weg van mijn kippenhok. Ik ben dus geen vossen-liefhebber. Dat ze hier lopen vind ik niet erg, zolang ze van mijn kippen blijven ! Nu hoor ik dat ook de wolf weer aan het terugkeren is in ons landje...

Ik heb daar vragen bij...
De vos, en straks, als hij echt terug is, de wolf, heet dan de top te zijn van de natuurlijke biotoop in onze streken... Natuurlijke biotoop ? Tot mijn spijt ken ik, in heel ons landje, geen enkel natuurlijk stukje meer... De Kalmthoutse Heide?  Tot mijn spijt moet ik je melden, mocht men dat stuk grond gerust laten, en laten evolueren op een volkomen natuurlijke wijze, dan was daar al lang geen heide meer... Nee, wat wij natuurgebieden noemen, zijn lapjes grond, waar wij met veel kunst en vliegwerk proberen te houden wat er is. Niet laten evolueren, dus niet echt natuurlijk. Dat is op zich niet verkeerd, het is mooi dat we nu nog kunnen gaan zien hoe het er vroeger bij ons uitzag, maar dat is niet echt meer.

Erger vind ik de vos en straks de wolf... Van mij mogen die er ook zijn, maar ik vrees dat ze, op een al deerlijk uitgedunde natuur, heel erg zwaar doorwegen. Ik maak daarover dezelfde bedenking als over de houtduiven... Ik kan hier soms op het veld voor mijn deur honderden, wellicht meer dan duizend houtduiven zien fourageren... Kortom, er zitten er te veel. Wellicht door de scheefgroei in onze natuur, en door de landbouw waardoor ze heel veel eten vinden, zijn er te veel, en verdrukken ze andere soorten. Als de heren natuurliefhebbers (conservators) hun stramien doortrekken, dan zouden zij hier moeten optreden, en zorgen dat die houtduiven niet het normale aantal overschrijden. Idem met al de kraaiachtigen, en idem met de vossen...

Vanaf het ogenblik dat een of andere diersoort abnormaal toeneemt, wijst dat immers niet alleen op een scheefgroei, maar houdt dat ook in dat andere soorten nog meer in de verdrukking komen. Van mij moeten ze die beestjes zelfs niet eens gaan uitmoorden, men zou ze bijvoorbeeld ook kunnen voederen met eten waarin dan producten zitten die het aantal geboortes verminderen. Men doet dit met de stadsduiven, bij exotische ganzen die hier een plaag worden, gaat men de eieren schudden, zodat deze niet meer uitkomen enzovoort, enzovoort...

Kortom, als men verkiest het oorspronkelijke beeld terug op te bouwen en te laten bestaan, dan moet men ook maatregelen nemen om het evenwicht te behouden.

Ik weet dat dit voor bepaalde dierenliefhebbers klinkt als misdadig, maar ik vind wat nu gebeurt veel meer misdadig dan wat een uitgekiend beheer zou zijn. Nogmaals, men moet daarom geen dieren gaan doden, gewoon zorgen dat het aantal evenwichtig blijft ten opzichte van de andere soorten, van alle soorten als één geheel.

Nu ja, wellicht is dit de zoveelste keer tegen de zoveelste generatie dovemansoren... In de hoop dat men toch eens gaat gezond redeneren... Ofwel kies je voor het laten evolueren van de natuur in het huidige milieu dat ze hebben, ofwel probeer je de natuur in stand te houden zoals hij hier ooit was. Maar in beide gevallen zitten daar consequenties aan vast... Wat er gebeuren zal is nu al makkelijk te voorspellen, je ziet zo welke diersoorten het steeds moeilijker krijgen, en die dus, als men niets doet, gaan verdwijnen, alle beheersingsmaatregelen ten spijt...

tot de volgende ?

Saïdjahs vader had een buffel

Multatuli (Photo credit: estorde)

In het middelbaar, les literatuurgeschiedenis, was dit het stuk dat we te lezen kregen van "Max Havelaar" door Multatuli...
Het is eigenlijk een moderne parabel, net zoals het verhaal over de Japanse steenkapper.
Ik weet niet (ik denk niet...) dat jonge mensen nog kunnen genieten van deze parels uit onze literatureluur... Niet dat ze geen genot meer zouden kunnen vinden in het stukje tekst, maar, daar lijkt in het Moderne Onderwijs geen tijd meer voor...Jammer, want voor mij is en was de literatuurgeschiedenis zowat van het mooiste en het beste en het nuttigste wat ik leerde... Ja, ook het nuttigste, want "De pen is machtiger dan het zwaard"...

In mijn beroep was het aanbrengen van zaken, zowel verbaal als bij geschrift, van het allergrootste belang.  Het leren kennen van de literatuur, het leren maken van goede teksten, dat was voor mij, in mijn beroep van het grootste belang.

Als ik nu op Facebook en nog meer op Twitter kijk, naar de manier waarop onze taal wordt verhaspeld, dan heb ik wat schrik van de toekomst van de taal... Dat de jeugd steeds meer en meer Engels gebruikt, dat vind ik niet het ergste... Wellicht evolueren we, door computer en co, en door de handel op wereldgebied, toch steeds meer en meer naar het gebruik van één taal... Of dat dan het Engels wordt, of een andere taal, dat vind ik niet erg... Maar het juist en het nuttig en het mooi gebruik van taal, dat vind ik wel van belang. Maar ja, waar moeten ze het leren... Als ik eens een krant lees, dan erger ik me telkens weer over de vele taalfouten. Ik ga niet zeggen dat ik er geen maak, maar heel veel zijn het er toch niet, en een deel ervan maak ik bewust, om daardoor net een soort klemtoon te leggen op dat woord of dat begrip.

Wellicht betrouwen ze te veel op de automatische correctie die in de meeste programma's ingebouwd zit, maar gewoonlijk niet reageert op de betekenis van de zin of van het woord in de zin. Als ik schrijf " Hei zegt me dat ik moet reageren", dan reageert de automatische correctie niet op hei, want dat is een bestaand woord...

Als er naast de automatische correctie geen menselijke corrector meer mag en kan optreden, dan zullen de fouten niet minderen, maar toenemen. Maar ach, wellicht ben ik weer veel te pessimistisch, en komt de tijd weer terug dat taal weer een belangrijk vak wordt... In de geschiedenis zien we immers keer op keer dat de slinger de neiging heeft van uiterste naar uiterste door te zwaaien... En nooit op het midden, nooit op de normale norm blijft staan...

Ik moet toegeven, dat het lezen van oude literaire werken niet altijd makkelijk is... Neem nu Max Havelaar, een nog niet eens zo stokoud werk, maar toch al geschreven in een taal die ons wat archaïsch lijkt, en vooral in een stijl die voor vandaag de dag, veel en veel te langdradig lijkt. Veel omhaal van woorden, veel omschrijvingen... Allemaal dingen die nu niet meer horen. De roem van het boek, als baanbrekend werk, als een werk die de wereld veranderde, die roem, die is wel blijven bestaan, maar er is wellicht geen kat meer die het boek nog leest in de oorspronkelijke manier van schrijven. Alleen de roem, de roep is gebleven, zo sterk, dat men nu producten die verkocht worden in "Fair Trade" (Waarom niet Eerlijke Handel  ?) nu de naam Max Havelaar op kleeft.

Max Havelaar is voor heel wat mensen niet meer een boek, maar een merk... Iets wat je kunt vinden in de supermarkt en in de Wereldwinkel...
Iets wat je koopt als je niet alleen het product wilt, maar ook wilt tonen dat je bewust iets wilt doen voor je medemens in de "derde" wereld....

Mag ik u vragen, doe eens wat moeite, ga het boek eens zoeken in de bibliotheek, neem desnoods een moderne versie, waar men de taal heeft aangepast aan de tijd, niet alleen qua schrijfwijze, maar zelfs een beetje qua stijl... Dan zul je wellicht voor het eerst echt weten waarom Max Havelaar gekozen werd als naam voor eerlijke producten...
doen !

tot de volgende ?

(En als je zoekt de parabel te lezen van Saïdjah, dat staat in de tweede helft van het eerder lijvige boekwerk...)

Een paar maand...

... ouder dan onze Koen nu zou geweest zijn... Zo oud is Nico geworden.
Vandaag was het de begrafenis, de uitvaartmesse.
De kerk was voor het eerst na een lange sluiting (wegens de brand, weet je nog?) weer open, en zat stampvol.
Weinig mensen van de parochie, allemaal relaties en vrienden van Nico en familie.
Een heel mooie dienst, met de bizarre muziekkeus van Nico zelf, en zijn eigen uitverkozen of zelfgeschreven teksten.
Een mooi boekwerk om de dienst te volgen
een heel eigenaardig doodsprentje
een kist volledig overdekt door een echt tapijt van bloemen en buxus
prachtige bloemstukken naast het altaar
prachtige bloemstukken op het altaar...
Gudrun is een der groten in de wereld van de bloemsierkunst... Als zij dat zelf heeft gedaan, wat ik vermoed, dan is zij een meer dan sterke vrouw...

Kortom een mooie dienst, met eigenzinnige trekjes, trekjes van Nico, trekjes van Gudrun, trekjes van hun gezinnetje

Wij waren er gelukkig zeer vroeg, meer dan een half uur voor de dienst, en hadden nog plaats... Maar een twintig minuten voor de aanvang stonden de mensen al recht langs de zijkanten van de kerk.

De dienst was om 10 uur, en om kwart voor twaalf was het gedaan.
Het verveelde niet, het was mooi, beklijvend.

Normaal mocht iedereen nog mee naar het bloemenatelier, voor een afscheidsdrink, maar wij zijn naar huis gekomen. Ik had pijn (heb pijn), en we kennen praktisch geen van de aanwezigen...

De mooiste tekst was een belijdenis, van Nico zelf... Hoe zijn ziekte hem nederig heeft gemaakt... Dat klopt, dat doet ziekte met de mens. Hoe hij troost en steun en hoop vond in zijn geloof, en zelfs een oproep om, in de wat kille wereld van nu, allemaal weer de weg terug te vinden naar het geloof, naar de hoop, naar de liefde...

Ik schreef het al eerder, hij vond zijn troost en zijn sterkte in zijn geloof.

Ik had hem voor zijn ziekte ook al ontmoet, en ook zonder de nederigheid die hij leerde in zijn niet meer kunnen, was hij ook voorheen een warm mens.

Sinds het begin, of liever het onderkennen van zijn ziekte tot nu, zijn amper 5 jaren verlopen, vijf jaren van stelselmatige afbouw, achteruitgaan..

Afscheid.
Nee, ik heb nog een boek van zijn hand, over bloemen en planten, en onlangs nog eentje, dat hij heeft doen opmaken (zelf kon het niet meer) over alle goede recepten die hij kende, en die hij ons wou meegeven, want het leven is goed, is mooi, en eten kan zo lekker zijn...
Nee, geen afscheid

Tot de volgende ?

dreigend Korea

Urban combat in Seoul, 1950, as US Marines fight North Koreans holding the city. (Photo credit: Wikipedia)

Het is een van de zaken die nog ergens diep in mijn geheugen weggestopt liggen: de oorlog in Korea... Ik herinner me vooral ons moeder zaliger, die meteen begon voorraden aan te leggen... Toen het huis van Ma verkocht werd, vonden we op zolder nog pakken Sunlight-zeep van toen...
Telkens ik op de rommelmarkt nu van die oude pakken Sunlight zie liggen, denk ik aan Ma en aan Korea...
De oorlog duurde van juni 1950 tot juli 1953... Tot mijn verbazing, want in mijn geheugen was dat iets wat heel ,heel vlug voorbij was gegaan... Er streden ook Belgen, en er zijn zelfs Belgen daar gesneuveld. De aanval begon door een aanval van de Communisten...
De paniek die dat veroorzaakte was groot, want ik herinner me dat het heus niet alleen ons moeder was die ging hamsteren, iedereen deed het, en blijkbaar was zeep een van de dingen waar in de oorlog 1940-1945 grote nood was aan geweest, want zeep was zo wat hamstergoed nr 1...

De vorige oorlog (de tweede wereldoorlog) had ik niet meegemaakt, en toen Korea begon was ik net geen 4 jaar oud... Dat ik er toch nog herinneringen aan heb, bewijst de impact dat het had op ons gezinsleven.

Dat zijn de dingen waar ik nu aan denk, als ik nu luister naar de TV en de radio, lees in de nieuwsberichten op mijn computer... "Zou ons moeder weer zeep gaan opkopen?"...
Maar ergens diep in mij zit ergens een schakelaar ingebakken, die bij het woord Korea gaat knipperen met een felrood lichtje: alarm... Ergens maakt heel die kwestie dat ik diep van binnen schrik voel. Wellicht niet in dezelfde mate van ons Moeder zaliger, die immers die oorlogsjaren kort voordien aan de lijve had ondervonden...
Oorlog dat zijn voor mij de verhalen van ons Ma en talrijke boeken, waaronder "Berlijn" en "Moskou" en "Stalingrad", drie boeken die je moet lezen met een emmer tussen je knieën geklemd, omwille van het bloed dat er bij stromen uit loopt... Ik heb die boeken hier nog, en misschien moet ik ze maar weer eens ter hand nemen... Om mij weer in te leven in de wereld waar ons moeder heeft in geleefd weer eens nabij te brengen...

Een hele tijd geleden schreef ik een blog, naar aanleiding van een ander boek, waarin je duidelijk kon lezen dat we eigenlijk nog geen moment zonder oorlog waren in deze wereld, sinds de laatste wereldoorlog... Het is zo erg, dat we zelfs niet eens meer opkijken als men op de radio weer praat over een nieuw conflict...
Dus zal wellicht ook de meerderheid van de jonge mensen niet eens echt opkijken bij al dat gedreig en al dat spierballengerol in de regio van Korea...
Ik wel...
door het verleden
door ons moeder
door de vele verhalen die niet in de geschiedenisboeken staan, maar gegrift zijn in mijn geheugen... van de verhalen die ons moeder vertelde, en mijn groottantes...
Door het feit dat ik nog in bezit ben van een oud kookboek, waarin heel wat briefjes en krantenknipsels met "oorlogsrecepten"... Hoe bak je wafels met aardappels, hoe bewaar je het best spruitjes...
Hoe maak je ...zeep...

djudedju

tot de volgende ?

samenwonend

Potsenmakertje (Photo credit: Wikipedia)

Vroeger was dit zowat ondenkbaar ! Zomaar gaan samenwonen, zonder huwelijk.
Nu is het de gewoonste zaak van de wereld, maar voor mij blijft het wat vreemde dingen behouden... Misschien hebben al mijn vragen al lang en breed een wettelijk antwoord gevonden, maar ik ken die antwoorden niet, en blijf met vragen zitten.
Ik ken wel enkele van die "samenwonenden", en zou wellicht daar de vragen gaan stellen, maar dat is zo gênant... Dus blijf ik op mijn honger.
Dit artikel is dus geen antwoord, eerder een heleboel vragen...

Ik weet dat er een soort wettelijke vorm van samenwonen bestaat, waarbij je op de gemeente een soort boterbriefje krijgt dat het samenwonen bevestigd, maar wat daarvan de consequenties zijn, en waarin het dan verschilt of net niet verschilt van een huwelijk??? Ook dat is mij onbekend.

Wat gebeurt er met de kinderen als het paar uit elkaar gaat?
Welke familienaam hebben die kinderen?
Hoe zit het met het erfrecht?
Wat met de samen bijeengespaarde goederen en gelden?

Je hoort wel eens: "Gezien het hoge aantal echtscheidingen is het wellicht eenvoudiger gewoon samen te leven, maar is dat wel zo ? Of is het juist nog een pak moeilijker ? Want ik kan me heel goed voorstellen dat je ook vanuit een samenwonen naar vechtscheiding kunt stappen... Maar wat zijn daar de wettelijke gevolgen?

Ik weet het dus niet, ik verdrink in de vragen...
In onze maatschappij is alles steevast ingegoten in een strikt wettelijk kader... En dit lijkt er wat aan te ontsnappen.

Let wel, ik spreek geen oordeel uit.
Ik ben in die zaken niet ouderwets, ik ben er eerder archaïsch onder...
Immers, vroeger, voor Kerk en staat er zich mee bemoeiden, was het gewoon samenleven immers de normale manier van "huwen". Wie introk bij een partner en er seksueel gemeenschap mee had, was de facto gehuwd. Zo simpel was het, zo simpel is het ook in werkelijkheid.
Al die wettelijke en kerkelijke poespas is er paas later bijgekomen, vooral om inteelt en dergelijke te voorkomen. Alhoewel inteelt ook al voor die staatkundige en kerkelijke bemoeienissen behoorlijk werd geregeld door traditie en door de leefgemeenschap.

Van mij mag dit best nog steeds zo geregeld zijn, maar in onze maatschappij moet nu eenmaal alles volgens het boekje, want voor iedere daad zijn er wettelijke gevolgen. Wellicht is dit eerder ontstaan als een bescherming van de vrouw, die in die tijd eigenlijk geen of zeer weinig rechten had.

Dus lijkt het of we gewoon ook de vorm "samenleven" een wettelijk kader moeten geven, en de kous is af...
Maar dat lijkt de dag van vandaag ook al niet zo simpel meer. Laat het mij eenvoudig houden... Van af wanneer spreek je van samenleven?
Van zodra je onder een dak woont en gemeenschap hebt ? Of moet je, om de talrijke vakantielieven uit te sluiten daar een termijn op plakken?
Vroeger was het hebben van gemeenschap de hoofdvereiste, maar sedert de pil en de condoomautomaten (en het feit dat ze in iedere bazaar te koop zijn), is gemeenschap alles behalve een teken van een verbintenis.

(Met dat laatste aspect heb ik het persoonlijk nog steeds heel moeilijk - Voor mij is het hebben van seks nog steeds gekoppeld aan liefde, echte Liefde, en niet iets wat je zo maar doet omdat het plezant is!)

Ach, je ziet... Ik heb massa's vragen...
en heel weinig antwoorden.

Dat ik er toch over bekommerd ben, dat komt omdat ik zie hoe wankel onze samenleving geworden is op het gebied van verbintenissen...
Meer dan 1/3 van de huwelijke loopt op de klippen, en wellicht zal ik niet fout zijn, deze cijfers dan ook door te trekken naar die andere vormen van samenwoning... Maar daar zijn misschien nog meer dan in het huwelijk de kinderen nog meer het slachtoffer...
En dan heb ik het nog niet over al die vormen van wat men nu "nieuw samengestelde gezinnen" noemt, waar dan nog eens "soorten" van kinderen zijn...
(Mag een kind van vrouw X huwen met het kind van vader Y, als ze beiden kinderen zijn van het nieuw samengestelde gezin van X en Y ?  Eigenlijk zijn die kinderen geen familie van elkaar als je het lichamelijk bekijkt...)

Vragen, vragen, vragen...

Bij dergelijke zaken heb ik het gevoel dat onze samenleving er niet simpeler op wordt...
Ik zie het zo al voor me: "Vooraleer een koppel kan gaan samenleven en kinderen kan en mag voortbrengen, moeten zij een dna-onderzoek ondergaan teneinde te bewijzen dat ze genetisch genoeg verschillend zijn om gezonde kinderen op de wereld te zetten..."

djudedju

tot de volgende ?