... en dan zou de lente in het land MOETEN zijn... Maar zoals het er nu uitziet, lijkt de kans almaar kleiner en kleiner...
Als ik buiten kijk, ligt er nog heel wat sneeuw, en vermits het hier en daar nog een halve meter dik ligt, zal het ook nog niet weg zijn in een ik en een gij... Nee, ik vrees dat de lente vertraging zal hebben. De vroege boerenzwaluwen die verschrikt in de sneeuwvlagen rondfladderden zullen waarschijnlijk al het tijdelijke gewisseld hebben voor het eeuwige...
In mijn tuin zit de voedertafel nog hele dagen vol, en wordt er regelmatig gevochten ... Wellicht niet alleen meer van de honger, maar omdat de lange dagen hen nopen tot partnerkeuze en nestbouw, sneeuw of geen sneeuw. je hoort dat ook aan hun gekwetter, ze maken weer de geluiden waarmee ze hun territorium willen afbakenen, en dat klopt niet met het gaan naar een gemeenschappelijke eetzaal...
Kortom er is een conflict tussen de honger, de koude en de opkomende paringsdrang.
Ik zie dat de mezen al weer druk rond en in de nestkastjes floreren... Koud of niet koud...
De planten laten het nog afweten. Daar lijkt de temperatuur meer bepalend te zijn dan de lengte van de dagen.
En daar heb ik een beetje schrik van... In de natuur hangt alles wonderlijk aaneen en ineen... Als door dit abnormale weer de vogels beginnen te broeden terwijl er nog geen planten zijn waarop hun voedsel moet leven, dan gebeuren er rampen, en dan zien wij een hele generatie jongbroed verloren gaan, en dat terwijl de natuur het al zo moeilijk heeft !
Ik denk dan ook, dat we nu alles op alles moeten zetten, en blijven bijvoederen, zolang de natuur nog niet in zijn normale doen is !
In de kerk lijkt de lente al aangebroken... Je kunt radio of TV niet openzetten, of je hoort een opeenstapeling van blijde verwachtingen t.o.v. de nieuwe paus Frans... Als ik dat zo hoor, dan denk ik: ze geven die man geen eerlijke kans ! Ze maken de verwachtingen zo torenhoog, dat niemand daar ooit kan aan voldoen.
Het is heel normaal dat we verwachtingen hebben, na enkele pausen die bijna archaïsch waren, smachten allen naar een kerkleider die wat meer begrip heeft voor de wereld van vandaag. Voor de manier waarop de mens nu leeft... maar is dat niet juist het moeilijkste, het heikelste punt ? Wat wij hier verwachten voor onze leefwereld, is wellicht helemaal verschillend van wat de neger verwacht in Soedan, de Braziliaanse Indiaan in de Matto Grosso... Zij leven immer in een heel andere wereld dan de onze, en wat zij van onze wereld ervaren is meestal de slechte kant er van (denk maar aan de ontbossing en het land roven...)
Aan de ene kant wordt de wereld steeds kleiner, door steeds betere en snellere middelen om ons te verplaatsen en om contact te hebben met elkaar, aan de andere kant wordt daardoor het immense verschil tussen die werelden voor alle partijen steeds duidelijker, steeds scherper... Zo scherp, dat het snijdt ! Dat het snijdt in mensenvlees... Oorlogen, honger, onbegrip, godsdienstoorlogen, waanzin... Onlangs las ik nog eens het boek "De brug", waar de waanzin van de oorlog wordt samengeperst in de strijd voor een onnozele brug, brug die dan op het eind onverrichter zake achtergelaten wordt...
Oorlog is steeds waanzin...
Maar soms lijkt de vrede erger dan de oorlog.
Als enkelen alles hebben, en de massa letterlijk hongert en crepeert door de slechte levensomstandigheden, dan lijkt de oorlog plots een uitweg... een slecht uitweg, maar de enige resterende hoop.
Onze Frans is de eerste paus die letterlijk uit zo'n gebied komt, die de waanzin van de revolutie en de waanzin van de dictatuur heeft meegemaakt... Waarvan we niet weten wat zijn rol was of niet was... Maar die de andere kant van de medaille dus heel goed kent.
Dat alleen al zou ons moeten hoop geven op een andere kijk op de zaak
hoop op een betere toekomst
voor
de
hele
wereld
...
tot de volgende ?
ps: 't sneeuwt weeral !
