duistere donkerte

Braun HF 1 television receiver, Germany, 1958 (Photo credit: Wikipedia)

Nog een geluk dat er sneeuw ligt (een dun laagje), want anders was het wellicht nog donkerderder. Het is bijna halfnegen, en ik zit hier nog met licht, anders vind ik mijn klavier niet terug.

Nu ja, we zitten in de "zes donkere weken"... Waarom men daar een term voor heeft uitgevonden, is mij een raadsel, maar ik hoorde dit gezegde zo wat jaarlijks toen ik kind was. Dus zeg ik het ook, en wellicht zullen mijn kinderen dat begrip ook door en door kennen, en misschien zelfs mijn kleinkinderen. Alhoewel, met al die weerberichten op radio, TV, Smartphone en dergelijke, kijkt men nu eerder op een of ander toestel om te zien hoe laat de zon opstaat, en hoe vroeg ze weer ondergaat. Allemaal veel secuurder en veel wetenschappelijker dan mijn zes donkere weken...

Maar hoe je het ook bekijkt, we zitten in de periode met de kortste dagen van het jaar. Op 21 december hebben we de kortste dag (kan nu - met al die wetenschap- wel een dag schelen... ) van het jaar. Daarna gaan de dagen weer lengen met de sprong van een vlo, zo zei ons moeder...

In februari beschouwt men dan plots het licht als terug van weggeweest, en viert men O,L.Vrouw Lichtmis om dat te vieren.

Nu weet dat wellicht geen kat meer, want wetenschap heeft ook die traditionele zaken ondergraven.

Wie eet er nu nog jaarlijks Sint Hubertus-broodjes tegen de hondsdolheid ? Daar heb je toch medicamenten voor ? Ik, ik mis die broodjes. Eén keer in het jaar hadden wij dan zo'n lekker zacht broodje. Nu zijn er mensen die iedere dag van dat veel te zachte brood eten. Nu en dan hoor ik mensen vertellen dat ze iedere dag vers brood eten, oudbakken moeten ze niet hebben. Wij eten hier meer dagen oudbakken brood dan vers. Met twee mensen eet je immers geen brood per dag, en brood gooi je niet weg. Als het echt te oud wordt, dan gooien we het nog niet weg, dan laten we het drogen voor de geitjes van Bart...

Ik zag niet zo lang geleden een artikel over de hoeveelheid voedsel die dagelijks wordt weggegooid... Verschrikkelijk ! En weten dat er op de wereld zo veel mensen zijn die onvoldoende voedsel hebben ! Wij hier, wij zijn nog van het oud systeem, eten gooi je niet weg ! Je eet dat op. Als we eens op een middag over hebben, dan is dat voor 's anderendaags, of wordt het in de diepvries gestopt, voor een volgende keer. Pas als het echt kleine beetjes zijn, onvoldoende om er nog een maaltijd aan te hebben, dan wordt het aan de kippen gevoederd.
Met andere woorden, wij hebben hier bijna geen GFT-afval. Als we het niet zelf verorberen, dan doen de kippen het wel.

Toch leven we niet zo zuinig als onze ouders, die de oorlog en de honger hadden gekend... En onze kinderen leven wellicht weer wat "breder" dan wij doen. Met andere woorden, je erft gedeeltelijk de manier van leven, maar je leert het ook, in perioden zoals de oorlog, perioden die echt de mens verplichten zuinig en spaarzaam te leven.

Nu is het gelukkig al bijna 70 jaar geleden dat er nog oorlog was in onze regio, en het collectieve geheugen is dat gegeven dus stilaan vergeten. Ik ben er 66, en ik heb de oorlog nooit gekend... Dus zijn er nu veel meer mensen die de oorlog alleen nog kennen van uit de les geschiedenis, dan dat er anderen zijn. Voor mij was de oorlog nog iets dichterbij, wij hoorden onze ouders en hun vrienden regelmatig vertellen over de oorlog, en oudere mensen nog over de grote oorlog (14-18)... Van die eerste wereldoorlog zijn er wellicht gene meer over die er nog echt kunnen over vertellen...

En dat allemaal maakt dat het idee van leven in oorlogsomstandigheden, dat gegeven is volledig verdwenen... Mocht er nu oorlog komen, dan zou het wellicht veel erger zijn dan toen...
Veel erger, omdat de generatie van nu bijna totaal afhankelijk is geworden van allerlei technische en technologische snufjes, en veel minder dicht bij de natuur staat. Heel wat mensen hebben geen halve meter grond meer om zelf groenten op te kweken... En mochten ze het wel hebben, dan is de kennis er toe voor de meesten volkomen verdwenen.

Onze woningen hebben grote ramen, en dus ook grote gaten wanneer er ergens in de omgeving een bom valt. Onze verwarming is Centraal, en er zijn zelfs heel veel woning waar je geen kachel kunt plaatsen, omdat er zelfs geen schoorsteen meer is. (Hoe doet Sinterklaas dat in die huizen?)...

Ach, ik ga stoppen, laat ons hopen dat we het nooit meer mee maken... Ik denk dat we nu de langste periode zonder oorlog beleven van heel onze geschiedenis in Vlaanderen...

tot de volgende ?

Nog Klaas

Deze namiddag mag ik nogmaals Klaas zijn in de Academie te Zottegem... En zaterdag voor de laatste keer dit jaar nog eens, maar dan voor Okra.

Vanmorgen heb ik dus weer eens op mijn knieën gezeten.

Wellicht zie jij de samenhang niet meteen, geachte lezer, maar ik ben dus rugpatiënt met chronische rugpijn. Als ik Klaas moet (mag !) zijn, dan moet ik daarvoor heel goed mijn haar en mijn baard wassen, zodat alles er zo wit mogelijk uitziet. Haar wassen dat kan ik maar op twee manieren... Ofwel helemaal in bad gaan en mijn haar wassen terwijl ik aan het baden ben, ofwel, op mijn knieën voor het bad zitten en voorover leunen over het bad, om zo mijn haren te wassen met behulp van de douchekop...

Sinterklaas zijn is dus een oefening in nederigheid.
Ook een beetje van pijn, want dat voorover hangen in de badkuip is ook niet zonder pijn.
Maar ik doe het graag, dus heb ik het er voor over.
Mensen die geen chronische pijn hebben, zullen dit wellicht niet snappen, maar ik heb het reeds meerdere keren gezegd langs deze blog... Pijn is voor een stuk ook een keuze... Of je doet niets meer, en dat is op zich ook niet gezond, of je doet wel nog dingen, en je neemt de pijn er bij. Op dat moment begint pijn een keuzevak te worden... Voor welke activiteit heb ik het over om pijn te lijden?
(Ik heb altijd een basispijn, maar die tel ik niet mee, ik spreek over de soms heel fel snijdende pijn die optreedt bij activiteiten... Staan, wandelen, langdurig een zelfde houding aannemen... dat zijn allemaal dingen die de pijn heel snel heel hoog kunnen opdrijven. Zelfs in bed, tijdens mijn slaap lig ik -onbewust- steeds te draaien en te keren, om telkens een andere houding, een andere belasting te hebben op de rug...)
Dus selecteer ik de dingen die ik heel graag doe, en neem de pijn dan daar boven op.
Sinterklaas zijn hoort daar dus bij...

Ik heb ondertussen de pijn heel goed leren kennen. Dat maakt dat ik tamelijk precies mijn grenzen ken. Dat wil voor mij zeggen, dat ik tamelijk goed weet hoe hoog en hoelang ik de pijn mag laten opbouwen vooraleer ik moet stoppen. Als ik die grens overschrijd, dan loop ik dikke kans dat de pijn zich "vast zet", en ik dagen of zelfs weken in die hoge felle pijn blijf zitten.

Maar dat is dus mijn keus. Een bewuste keus waar ik perfect mee kan leven.

Ik heb al dikwijls op ons vader gedacht, die ons regelmatig voorhield: "Een kermis is een geseling waard", en als we de zaterdag eens wat laat weg waren geweest, dan riep hij ons de zondagmorgen heel vroeg op, om naar de vroegmis te gaan... De pijn is nu mijn vroegmis...

De foto hierboven is van vorig jaar, dit jaar heb ik een veel wittere baard, uit een spuitbusje... Een soortement witte haarlak, en dan mag ik, na het Klaas-zijn, nog eens boven het bad gaan hangen, om dat uit te wassen... Ook mijn wenkbrauwen zijn nu wit geschminkt.... Met die wenkbrauwen zie ik er meteen 20 jaar ouder uit !

Ik kan me niet wassen daar in de Academie, dus rij ik, "gewit" naar huis. Ik vraag me af welke reactie ik zou krijgen mocht ik eens een wegcontrole krijgen... Mag je eigenlijk wel geschminkt de weg op ? Enfin, ik ben niet onherkenbaar, alleen zie ik er heel wat ouder uit. En geef toe, de flikken kunnen niet iedere dag een Sint controleren hé...

Ik ga stoppen, me geestelijk voorbereiden (hm) op mijn zware taak...

tot de volgende ?

Hendrik Conscience

Portret van Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

1st page De leeuw van Vlaenderen by Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag vieren wij de tweehonderdste verjaardag van Hendrik Conscience (geboren 3 december 1812).

De man die zijn volk leerde lezen...
Wellicht kunnen we daar nog andere schrijvers bij noemen, maar het is en blijft een man die inderdaad er in slaagde heel veel mensen te doen lezen.
Zijn "De Leeuw van Vlaanderen" werd zelfs verfilmd.

Ik raad u aan om toch eens naar Wikipedia te gaan zien, en Hendrik Conscience op te zoeken. (Je kunt ook gewoon klikken op zijn "gekleurde" naam, dan kom je er meteen). Het is een figuur waar wij met zijn allen dank aan verschuldigd zijn. Hij gaf ons niet alleen de eerste volkse literatuur, maar hij lag ook mede aan de bewustwording van de Vlaming.

Kortom, het is een figuur die wat betekent in en voor Vlaanderen.

Ik heb menig boek van hem meer dan één keer gelezen, en ben de trotse bezitter van enkele heel oude exemplaren van zijn werken.

Het zou goed zijn voor iedereen, om die oude boekwerken weer eens ter hand te nemen, niet in een moderne vorm, maar in de oorspronkelijke tekst.
Je zou vast stellen dat men toentertijd heel wat minder gehaast was. Men kon een hele wijle stilstaan bij de omschrijving van het landschap of de maliënkolder van een der Heren... Natuurlijk zou je daar ook meteen vaststellen hoe ons Vlaemsch nu heel anders geschreven wordt dan toen. Met andere woorden, je zou het leven van een taal vaststellen inzake spelling maar ook inzake gebruiken.

Ik was en ben een boekenwurm, ik heb boeken verslonden met duizenden... En waar men indertijd de kinderen geen oude boeken liet lezen, want anders zouden ze te veel taalfouten schrijven, mocht ik thuis wel deze boeken lezen, en het heeft me nooit gehinderd. In tegendeel, ik werd niet alleen een boekenwurm, maar ook een taalfanaat.

Ik hou van mijn Vlaams, ik hou van de dialecten, ik hou ook van andere talen, in zo ver ik ze min of meer machtig ben.
Ik  zoek soms ook op hoe de talen ontstaan zijn  (je moet eens neuzen op de zeer omvangrijke website www.wjsn.nl !), en lees zelfs soms boeken in archaïsch Nederlands, zoals het Groote Cruydtboeck van Rembertus Dodoens...

Ach, ik ben bang dat ik mezelf weer ga herhalen als ik over mijn liefde voor taal begin... Dus ga ik er niet (nog eens) over uit wijden...

Vandaag las ik weer een interessant feitje...

De Federale Politie van België lijdt onder de besparingen !
De heren hebben een chronisch gebrek aan WC-papier.
Geef toe, dat is een ambetant iets. Nog een beetje en de heren moeten hun derrière af kuisen met oude Proces Verbalen...
Ze hebben ook gebrek aan stylo's en stiften. (Dat lijkt beter nieuws, misschien schrijven ze dan wat minder...
Maar het ergste van al ::::

Ze hebben een tekort aan Thermische onderbroeken.

djudedju.


tot de volgende ?

Tombe la neige...

English: GSM Fantasy, picture taken in Belgium Français : GSM fantaisie, photo prise en Belgique (Photo credit: Wikipedia)

Toen ik deze morgen het rolluik in de kamer van Koen omhoog trok, was er nog niets te zien. Toen ik een minuutje later daar kwam om mijn morgen-turn te doen, was het volle bak aan het sneeuwen, en de baan zag al wit.

Het sneeuwt !
Eigenlijk is het zo net weer gestopt; maar het moge duidelijk zijn: de winter kondigt zich nu echt aan ! Alhoewel de weerman en weervrouw ons melden dat het straks weer herfstfstfst is...

Een heel gek verschijnsel met de eerste sneeuw: mijn lindeboom had nog een pak bladeren, maar dat klein beetje gewicht van de sneeuw was er blijkbaar te veel voor... Nu kun je makkelijk het restantje aan bladeren tellen, hier en daar nog eentje....

De lucht is grijs.
Er zit zo te zien nog een en ander in, wordt het geen sneeuw, dan mogen we regen verwachten !

Vanmorgen gehoord op de radio, en gisteren al eens gelezen op mijn kwampjoetertje: het sms-je is 20 jaar oud.
Op de radio deden ze een interview, waar uit bleek dat bij jonge mensen 5.000 ja zelfs 10.000 sms-jes per maand heel gewoon waren... Wat vertellen die lui elkaar allemaal via die onnozele tekstjes in een bijna onbegrijpelijk taaltje?
Het bleek heel simpel te zijn, ieder verandering in het dagelijks gebeuren werd door gezonden als wetenswaardig... Nu ben ik in Leuven toegekomen, Nu ben ik uit het station, ik zit op de bus... ik heb vanavond spaghetti gegeten, het is weer niets op TV...
Het doet me wat denken aan de gesprekken thuis. Zo van die korte mededelingen, waarvan je weet dat je partner de rest wel kan zien... Maar bij SMS zie je elkaar niet, vandaar de voortdurende stroom berichtjes om toch maar in "gesprek" te blijven???

Nu, ik heb het al geschreven, ik heb iets tegen de GSM, dus ook tegen die SMS-jes. Op zich is het best een belangrijke en goede uitvinding, die de mens in staat stelt elkaar te bereiken waar hij of zij ook is... Maar de praktijk is heel wat anders geworden. De GSM heeft het bezoek vervangen, heeft het normale gebabbel van buren en familieleden vervangen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat er echtelingen zijn die meer met elkaar praten via de GSM dan wel gewoon als ze bij elkaar zijn.
Ik noem dat telefonitis...

Het is geen uitbreiding van gesprekken, het is een vervanging.
Ik vraag me af of er niet bij zijn, die spreken als je in elkaars ogen kijkt, heel benauwend vinden.
En ik vind het strontvervelend als ik, als wildvreemde buitenstaander, verplicht ben een half gesprek te volgen. De andere helft hoor je meestal niet, omdat het toestel gelukkig meestal niet zo luid kwaakt dat je ook dat kunt volgen...

Wat nog veel gekker is, is het feit dat de meesten niet lijken te beseffen dat hun gesprekspartner hen niet ziet... Je moet eens kijken naar die GSM-ers... Er zijn er heel wat bij die hun gesprek onderlijnen met gebaren. Voor wie zijn die bestemd ??? Voor het publiek ? (Ook leuk: ik hoorde onlangs een dametje overschakelen van luidop tateren naar een bijna fluistertoon voor een héél vertrouwelijke mededeling... in het warenhuis ????)

Ik heb altijd het onwennig idee, dat ik ergens binnendring in de privésfeer als ik moet luisteren naar zo'n gesprek. En wellicht zijn er bij die luide tateraars heel wat lui die staan op hun privacy...
djudedju...

Ik ben nog opgekweekt in de tijd dat je alleen mocht telefoneren als het echt nodig was, want telefoneren was duur, en je betaalde per tijdseenheid, dus moest je het kort maken. Nu lijkt prijs helemaal geen rol meer te spelen. Ik vind telefoneren nog altijd veel duurder dan gewoon spreken, dus telefoneren doe je alleen met mensen die zo ver weg zijn, dat het nog duurder is om de verplaatsing te maken. (Maar ook afstanden lijken niets meer voor de jonge mensen in deze tijd: Een dagje Ardennen dat is toch maar 350 kilometer... Ik heb de gekke gewoonte om nog steeds prijzen in Euro om te rekenen naar de vertrouwde Frank... en afstanden uit te rekenen naar de tijd dat je nodig hebt om er naar toe te stappen.. en dan zijn de Ardennen heel ver weg.)

Ik mag daar echter niet van praten, of ik ben weer "van den ouden bak"... Opa is blijven hangen in the sixties...

Ik vraag me af waarover mijn kinderen zullen blijven hangen binnen een jaar of dertig... Wat zal er in die tijd weer allemaal bijgekomen en/of veranderd zijn ?
Ons moeder zaliger zou zeggen: " 't Zijn allemaal geleende broodjes.", waar mee ze wilde zeggen dat alles terugkwam... Waar wij haar toen voor ouderwets hielden, daar houden mijn kinderen mij ouderwets voor.
Ach... 't is lijk de mode, als je je kleren lang genoeg bewaart, zijn ze ooit weer hip...

tot de volgende ?

Snieklaas

Entrance building of Flanders Expo. Gent, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit hier, steendood, voor mijn schermpje...
Gisteren voormiddag was ik van 9 tot 12.30 Snieklaas, een leuke karwei, maar waar ik blijkbaar veel "moeder" werd dan ik had verwacht. 's middags rap wat eten, en dan naar de Rommelmarkt in Flanders Expo.
Marc Pauwels, diene achterkozijn van Anny, gaf ons twee vrijkaarten voor Art Gent...
Dus, wij, na de "Sjacherbeurs" (zoals de rommelmarkt daar heet), naar hal 1 om eens Art Gent te gaan bekijken...

Het was prachtig, ik heb 's avonds laat onze Bart nog opgebeld dat hij er naar toe moest, als hij de kans zag, het was echt prachtig !

We zagen heel wat kunst, heel wat kunstenaars, en er waren er heel grote namen bij !

Ik heb documentatie verzameld waar ik maar kon, en op de duur zijn wij de standen voorbijgelopen, en alleen halt gehouden bij de dingen die ons, of een van ons speciaal aanspraken. Ik was kapot van de pijn. De dag was duidelijk te zwaar en te lang...

Deze morgen dan naar de rommelmarkt te Wieze, dat is niet zo ver, maar het is een grote markt. Dus zit ik hier weer met een lading verse pijn... Maar ja, ik mag niet klagen. Moest ik tegen Anny zeggen dat ik echt niet wil gaan of kan gaan van de pijn, dan zou ze daar meteen mee akkoord zijn, maar ik weet dat ze dat graag doet, dus zijn we gegaan.

Eigenlijk zelfs niet voor niets... Ik heb een wandelstok, volledig in ivoor, gevonden... Niet alleen een oud item, maar gezien de grondstof iets van blijvende waarde. Geen wandelstok om te gebruiken ! Het zou me spijten moest daar iets mee gebeuren !

Anny was verslingerd op de "Band of Brothers", je herinnert je wel, waar we eens 10 uur aan één stuk TV keken, en dat hebben we er ook gevonden.
Dus alle twee content...

Maar het was dus een héél druk weekeinde, vrijdag tot en met vandaag, druk, druk, druk...

Ach, wellicht was het vroeger veel drukker, dan nu, in onze pensioenperiode, maar dan wisten we daar niet van, we waren het gewoon, het hoorde bij het normale dagdagelijkse werk... Nu leven we veel relaxter, en zodra er enkele dingen vlak na elkaar komen, vinden we dat heel zwaar. Natuurlijk komt dat wellicht ook door mijn pijn, die bij te veel onmiddellijk het leven komt zwaar maken.

Als Snieklaas heb ik dit keer gebruik gemaakt van schmink... Ik heb mijn wenkbrauwen wit gemaakt, en mijn baart met witte haarlak bespoten, zodat het grijs bijna niet meer zichtbaar was. Het was mooi ! Ik ga de directeur vragen om de foto's eens door te mailen. Voor wie Snieklaas niet kent, raad ik aan eens Toon Hermans te beluisteren. Hij heeft een mooie sketch over Snieklaas...


Ik ga stoppen... Volgende week op woensdag en op zaterdag nog maar eens in de kleren van Sinterklaas duikelen, éénmaal voor de kinderen in de Academie te Zottegem, en zaterdag bij Okra - Mater. Dan is het weer voorbij...
Tot de volgende ?

Excuus

Omdat sommigen zich ongerust maken als ze geen blog zien... Vandaag geen blog ! (Ik moest naar de autokeuring en dan nog wat boodschappen en deze namiddag gans de namiddag keramiek...

Morgen zal het wellicht ook niet kunnen, daar ik in de academie de rol van goedheilig man voor de eerste keer moet waarnemen... De woensdag daarop nog eens en dan op 8 december voor Okra...

druk, jongens, je hebt er geen gedacht van !

tot de volgende keer ????????????????

Fanatisme

English: The Jina, or Mahavira, as Guru folio from a manuscript India, Gujarat, ca. 1411 Opaque watercolor on paper overall: 9.3 x 28.7 cm (3 5/8 x 11 5/16 in.) Gift of Mr. and Mrs. Charles Page S1985.2.2a Category:Jainism images (Photo credit: Wikipedia)

Eén van de grote gevaren van religies, is het feit dat er soms fanatieke sekten ontstaan, die niet alleen de enig mogelijke redding denken te zijn, maar die zich geroepen voelen om anderen, desnoods manu militari te overtuigen van hun Goddelijke Liefde.

Het verschijnsel vind je in zowat alle religies. De enige uitzondering schijnt het Jaïnisme te zijn, een religie ontstaan in India, omstreeks dezelfde tijd van het Boeddhisme. Het Jaînisme vind alle leven heilig, ieder dierlijk leven moet worden beschermd, en van planten eet men alleen de "dode" delen, dus graan, noten, vruchten...

Of dat het Jaïnisme daadwerkelijk nooit een Heilige Oorlog voerde weet ik niet zeker, ik las wel dat er fikse ruzies waren tussen Boeddha en de stichter van het Jaïnisme Mahavira. (zie foto)

Het zijn trouwens niet alleen religies die fanaten kennen, ook diverse filosofische stromingen kenden fanatici, het voorbeeld van Communisme is genoegzaam bekend.

Fanatisme wil "zijn" leer opdringen, met alle middelen. Ook met geweld.
Het gekke is dat men meestal in de religie, in de filosofie spreekt over liefde voor elkaar, of solidariteit onderling. De religie die wij hier best kennen, is is de Christelijke Religie, en in de prille beginperiode was het inderdaad zo, dat ze opvielen door onderlinge liefde en steun. Er zijn diverse getuigenissen van niet-Christenen, die jaloers zijn op de samenhang en onderlinge liefde en steun bij deze sekte. (Sekte, want toen was het een heel kleine groep in een zee van andersdenkenden !)

Al heel vlug ontstonden er verschillen van mening in de interpretatie van de teksten. Veelal het gevolg van gebrekkige vertalingen, maar soms uitlopend in felle ruzies. Deze ruzies kenden ook dan reeds hun fanatici, en soms werden ruzies hardhandig uitgevochten.

Gedurende de ganse geschiedenis zagen we fanatisme ontstaan, meestal in kleine groeperingen, maar soms ook opgeroepen door de kerkleiders. Denk aan de Kruistochten.

Momenteel wordt er vooral gesproken over fanatieke Moslims... Eén van de grote gevaren van het fanatisme is dat men alle gelovigen van de religie waaruit het fanatisme ontstaat, over de zelfde kam gaat scheren.

In Amerika kent men een veelheid van religies en van sekten, waarvan de meesten vreedzaam naast en met elkaar leven, maar er zijn er ook enkele tussen die heel fanatiek staan tegenover elkaar.
In het Westen lijken die fanatici minder kans te hebben, vooral door het feit dat de religies hier niet meer zo sterk staan. De tijd dat de religie het leven werkelijk bepaalde van bij de geboorte tot in het stervensuur, lijkt hier momenteel verdwenen. Het rijke Westen lijkt geen echte overtuiging meer te hebben. Zelfs wie nog openlijk de religie belijdt, is niet meer zo behept door die religie, dat dit bepalend is voor zijn dagdagelijkse leven.  Deze houding is betrekkelijk vlug gegroeid. Wie ziet er nog dat men voor het snijden van het brood, een kruisteken maakt over dit brood? Ons moeder deed dit nog, en het was toen nog redelijk algemeen te noemen.
Ik noem dat om aan te tonen dat de religie werkelijk doorgedrongen was in het dagelijkse leven, ook al heeft dit niets met fanatisme te maken.
Godsdienst werd toentertijd nog uiterlijk beleden, naast het innerlijke beleven. Het is eerst deze veruiterlijking die verdween, en nadien kwam er ook een vervaging van het innerlijke beleven.

Men aanvaardt hier geen fanatisme meer, niet omdat men tegen religie is, maar omdat men niet meer aanvaardt dat de religie de maatschappij commandeert. Men heeft niet alleen een splitsing tussen kerk en staat, men heeft deze splitsing ook door getrokken tot de gemeenschap waarin men leeft. Religie mag er zijn, maar is een persoonlijk beleven. Men mag het niet opdringen, het mag de maatschappij niet langer meer proberen te beheersen.

Vandaar wellicht dat men, nu meer dan ooit, heel scherp reageert tegen fanatici. Zowel in de Christelijke wereld (denk aan Opus Dei en consorten) als van uit andere ons wat vreemdere religies. Dus heeft men de neiging de religie waar echte fanatici zitten die pogen de maatschappij te beheersen, nogal eens in zijn geheel als slecht te zien. Ik denk dat de Koran niet beter of niet slechter is dan andere religies, maar dat fanatisme maakt het heel moeilijk dat nog te zien.
Eigenlijk is dat fanatisme voor de meesten een anti-reclame.
Wellicht om dezelfde reden wordt het Boeddhisme hier min of meer omarmd, omdat het net de verdraagzaamheid predikt. Het lijkt niet opdringerig, het lijkt zelfs een aanvaardbare mantel bovenop de religie die men al heeft van kindsbeen af.

Persoonlijk ben ik geneigd tot een religieus denken, maar mijd ik, net omwille van het agressieve, het fanatieke, de organisaties die de religie willen orchestreren.
Iedere organisatie loopt het gevaar uit te groeien tot een machtsinstituut. Macht die dan goed bevonden wordt om het doel beter en vlugger te bereiken, maar die het neveneffect heeft dat de macht ook gebruikt wordt buiten het eigenlijke doel.
Dit is het sluipende gif van "de" organisatie als systeem.
Ik heb er niet echt een oplossing voor. U wel ?

tot de volgende ?