Neil Amstrong / Levend erfgoed

Vitruvian Man (2) Rob ten Berge (Photo credit: Wikipedia)

Beide onderwerpen hebben met elkaar geen uitstaans, maar het zijn twee dingen die mij geraakt hebben vandaag...
Neil Amstrong, de eerste aardbewoner die voet zette op een andere planeet... We zaten allemaal voor de TV om dat wonder te aanschouwen, en zijn "Eeen kleine stap voor de mens, een reuzensprong voor de mensheid" is een gevleugeld woord geworden.
Hij is de voorbije nacht overleden.
Ik heb het la eerder geschreven in deze blog, een mens is bijna vergeten dat er na die landing op de maan nog anderen op de maan zijn geland, alle aandacht is en blijft getrokken door de eerste, dat wereldwonder, of moet ik zeggen maanwonder ?
Ik denk dat hij voor eeuwig in de menselijke geschiedenis zal vermeld blijven. Misschien was het toeval dat hij de uitgekozenen was, maar voor ons blijft hij de eerste man op de maan, naast Kuifje...


Vandaag was het weer de Expo van de Stichting Levend Erfgoed in het Provinciaal domein Puyenbroek te Wachtebeke... Ieder jaar staat dit bij ons op de kalender, een vaste uitstap, regen of geen regen, en nogal dikwijls regen.

Ook vandaag weer slecht weer. En vanmorgen vertrekken wij tamelijk vroeg, want we nemen de binnenwegen, dan zien we nog eens iets... Jajaja... opengebroken wegen... Niet alleen Oudenaarde heeft gekke politici in de uitverkoop, er zijn er zowat overal te vinden !
Maar dat was nog niet alles. om een of andere duistere reden was de spoorwegovergang te Beervelde dicht, met auto's en camionettes dwars over de weg, en hele bosjes politieagenten... Retourner is draaien, gelukkig had ik de GPS, en vonden we zonder veel moeite toch een andere route...

De expo was weer heel mooi ! Weer massa's mooie dieren gezien ! en een boek gekocht over alle Belgische dierenrassen. Ik moet dit niet verzwijgen, want straks ziet iedereen het toch. Want terwijl ik het boek (in voorverkoop besteld en dus goedkoper) ging kopen, werden wij (Anny en ik) heel de tijd gefilmd door AVS... Dikke kans dus dat het een stuk uitmaakt van het nieuws van deze regionale zender, maar misschien zelfs van het VRT-nieuws, die nogal eens beelden overneemt van de regionale zenders... Voor wie AVS niet kan zien, je kunt het nieuws ook bekijken op de website van AVS... (ik denk pas na 18 uur vanavond of in het nieuws van morgen na 18 uur)

We zijn ook gaan eten in het zelfbedieningsrestaurant van het domein. Vorig jaar hadden we daar beenhesp gegeten die ons meer dan bevallen was, dus namen we dat terug. Aan tafel gezeten neem ik een lepel van de soep... niet te doen ! Zout !!! Verschrikkelijk. Toen een garçon daar passeerde riep ik hem, en hij nam de sope mee, en zou ons andere brengen... Maar ja, ondertussen waren we al bezig met onze beenhesp met frietjes... Nu ja, de soep kwam er aan, andere soep, en niet zout... En de ober vertelde ons dat de kok geproefd had en de sope waar wij van kregen meteen wegkieperde... Het was inderdaad niet te eten.

Toch zal ik niet klagen, want het eten is er voor de rest altijd heel lekker, ook de soep die we nadien kregen... en het systeem van zelfbediening gaat vlot en is helemaal niet duur !

Het is ook een mooi domein om te wandelen (bij goed weer) en er is ondermeer in het park een stuk park waar je het levend erfgoed heel het jaar door kunt bewonderen... Of toch een deel er van. Je ziet er heel wat kippenrassen, koeienrassen, schapen- en geitenrassen allemaal inlandse rassen !

Ik weet wel, ik ben een dierengek... Maar ik denk dat dit een mooie uitstap is voor iedereen. Ik heb vol bewondering de Ardeense en de Roeselaarse koehond bewonderd, en met de eigenaars staan praten. Dit zijn rassen die dreigen te verdwijnen, maar die zeker heel mooie en heel slimme honden zijn. Niet meteen een ras voor wie de eerste keer honden houdt, maar voor wie met honden omkan, een ideaal huisdier en vooral... een nuttig werkdier !

Enfin, te veel om op te noemen... voor ons ieder jaar weer een heerlijke uitstap, en zoals ieder jaar hebben wij weer liters appelsap mee, vers van de pers... Heerlijk !
Oh ja, er zijn ook heel wat kraampjes met allerlei ambachten en liefhebberijen... In een ervan zaten enkele jonge dames die tapijten hebben gemaakt van vilt ! Heel knap ! Echte meesterwerken !
...en 't waren nog mooie madams ook...

tot de volgende ?

wiezewiezewiesbombom

Nederlands: TEKENING UIT HET MIDDEN VAN DE 19E EEUW.BEWERKT EN IN GRIJSTINTEN AFGEBEELD. Bewerking van een litho uit het midden van de 19e eeuw. Voor de bouw van de huidige Korenbeurs in 1880. Bron: knipsel Dagblad van het Noorden. Auteur onbekend maar gezien de leeftijd al meer dan 100 jaar dood. Der Aa-kerk, Groningen, the Netherlands, middle 19th century (Photo credit: Wikipedia)

Victoria, victoria, wiezewiezewiesbombom, tralala...
Hoe kom ik daar in hemelsnaam op, op dat liedje uit mijn kleutertijd... En meer dan die wiezewiezewiesbombom en dat victoria herinner ik me er niet van? Er moet wellicht meer geweest zijn, maar ik herinner me zelfs geen woordloos stukje melodie buiten dat wieze...

Heb jij dat ook? Zo nu en dan - God mag weten waardoor- dat er zoiets uit een heel ver verleden opduikt, en eventjes blijft hangen. Ik moet maar mijn ogen sluiten en ik hoor heel ons gezin zingen, uit volle borst. En meteen zit ik weer in de badkuip... Nu ja, badkuip, een zinken bassin die midden op de kekenvloer stond, en waar wij als kinderen één voor één in gezet werden, en proper werden geschrobt. Het zaterdagavond ritueel... En vader aan de tafel en na de was beurt, wij op zijn schoot en zingen maar... In de stille kempen, Als in de mei, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Wie zal er ons kindeke douwen... Al die oude liedjes die in mijn geheugen gebakken zijn, door dat wekelijks ritueel.
Toch kan dat al bij al niet zo veel jaren hebben geduurd, want van zodra wij de leeftijd hadden om het verschil te zien tussen mijn zus en ons, zal dat wel gedaan geweest zijn... Dat waren verboden onderwerpen in dat ver verleden.

Maar dat wasritueel, dat gloeiende kacheltje, de zinken teil en het feit dat wij bij pa op de knie gezet werden... dat is heel diep in mijn geheugen gegrift.

Net zoals de rouwtijd... Als er vroeger een overlijden in de dichte familie was, dan droeg men de rouw... Ik herinner me ons ma, die in de rouwtijd zelfs een zwarte voorschoot droeg in plaats van de gewone gebloemde schort. En wij hadden om de mouw van ons vest een zwart bandje... Wij waren in de rouw. Als mijn geheugen goed is, dan was voor een duur van zes weken... Dan speelde de radio niet (alleen voor het nieuws ???)... dan moest ons verdriet zichtbaar zijn.

Dat is er (gelukkig) allemaal niet meer bij. Verdriet hoeft niet geëtaleerd te worden, verdriet is een persoonlijk iets dat je op je eigen manier moet proberen te doorstaan.

Vroeger was dat allemaal anders. Je had veel meer uiterlijke leefregels. Er was veel meer etiquette, veel meer "hoe gedraag je je in het openbaar" dan nu. Nu is men veel losser, veel vrijer, veel minder gebonden aan uiterlijke gedragsregels. of dat altijd goed is, laat ik in het midden, maar ik stel vast dat mijn oudste zus daar nog veel meer van meedraagt dan ik en mijn jongste zus. Er was een soort generatiekloof midden in ons gezinnetje. En net in die uiterlijkheden was en is dat het best zichtbaar.

Ik vraag mij af of de media daar niet een grote rol hebben in gespeeld? Televisie met beelden van over heel de wereld, met regels van vreemde volkeren, die heel anders waren dan de onze... Ik weet niet meer in welk jaar onze buren een TV wonnen in de tombola, maar ik was nog een klein manneke, als ik daar bij "pee en mee" (geen familie) ging TV kijken... Ik vermoed dat het zo rond 1957 à 1958 zal geweest zijn, want ik herinner me nog de uitzendingen van de EXPO 58 te Brussel...

Die Tv, dat was een heel groot ding... als je daar de moderne TV tegenover zet, dat heb je met een veel kleiner meubel, een véél groter scherm en veel beter beeld... Maar dat oude zwarte/witte beeld, dat was voor ons een wonder iets. In heel de wijk was er nergens een TV, en onze buren hadden er een, en wij mochten daar gaan kijken ! Wauw !

Nu zou je echt moeten gaan zoeken, om een huis te vinden zonder TV... Zonder een hele wereld in huis...

Ik wordt oud... ik heb zo veel om terug te kijken, zoveel bladzijden in het boek van mijn leven. Ik ben een heel rijk man, want ik heb massa's heerlijke herinneringen, aan toffe mensen, heerlijke dingen... allemaal in een schatkamer die nooit echt toegankelijk zal zijn voor anderen, mijn eigen privé schat aan data. Oud worden is een groeiende bibliotheek aan herinneringen

Heerlijk toch ?

tot de volgende ?

Themapark Kfar Kedem

(LAS VEGAS, NV - JANUARY 11: Presdient and CEO Hans Vestberg of Ericsson (L) introduces President of Maersk Agency USA, Inc., Mike White during his keynote address at the 2012 International Consumer Electronics Show at the at the Venetian on January 11, 2012 in Las Vegas, Nevada. Maersk Line and Ericsson have developed a unique GSM and satellite solution that will offer connectivity in the ocean. CES, the world's largest annual consumer technology trade show, runs through January 13 and features more than 3,100 exhibitors showing off their latest products and services to about 140,000 attendees. (Image credit: Getty Images via @daylife)).

Dat themapark ligt ergens in Israël, maar wat het thema is, of wat je er kunt bewonderen, leren, zien, weet ik niet. Misschien is het zelfs iets wat mij geen fluit zou interesseren, of, misschien is het net iets wat ik zou willen bezoeken mocht ik weten wat het thema is... Daarom is het beter voor mij dat ik het niet opzoek. Wil jij het zo nodig weten, dan moet je maar eens zelf googelen. Ik doe het niet voor jou.

Waarom ik dan over Kfar Kedem schrijvelen wil?
Omdat daar iets geks aan de hand is.

De mens is meer en meer afhankelijk van zijn internet. hij wil altijd en overal bereikbaar zijn en altijd iedereen en alles kunnen bereiken.
Ook in een themapark,
dus ook in Kfar Kedem.

Maar hoe doe je dat, als organisator van een park, bij definitie een groot natuurlijk gebied ???

Natuurlijk met draadloze routers, maar waar stop je die dingen in een natuurpark? Heel simpel: in de draagtassen aan de zadels van de ezeltjes waar de toerist mee rond rijdt...

Internet? een kwestie van ezels...

Maar heel deze gekke historie bewijst dat wij mensen wel heel sterk veranderd zijn. Internet neemt een steeds grotere plaats in in ons leven. We kunnen tegenwoordig rustig stellen dat het internet onze tweede harde schijf is, ons externe geheugen, onze uitbreiding naar de wetenschap van nu...
Heel wat mensen voelen zich doodongelukkig als ze hun verbinding met de wereld niet bij zich hebben, want de draagbare telefoon is allang veel meer dan telefoon, het is een hele wereld binnen handbereik. Tablets en smartphones zijn geen hebbedingetjes meer, ze zijn een verlengstuk van de mens zelf geworden. Neem het hen af, en ze zijn een deel van hun mogelijkheden kwijt. Met andere woorden, het zijn echt stukken van de mens zelf geworden.

Wij, oudere mensen, bekijken dit fenomeen met verwondering. Ik hou er van aan mijn PC te zitten, maar een GSM, laat staan een smartphone, dat is voor mij een vreemd aanhangsel van de mens. Ik heb wel een tablet, maar dat is eigenlijk niet meer dan mijn PC als ik op verplaatsing ben. (En ik een router kan bereiken).

Meer zelfs, ik heb het gevoel, dat, als ik een gsm bij me heb, ik een deel van mijn vrijheid verlies. Ik heb er helemaal geen lust in "altijd bereikbaar" te zijn ! In tegendeel ! Ik ben heel blij dat ik sommige ogenblikken niet bereikbaar ben. Ben ik niet thuis, dan bel je maar eens terug. Of bel ik jou terug als ik thuis gekomen ben, en er een boodschap op mijn telefoon staat.
Oh ja, ik heb een gsm, die zit in de handtas van mijn vrouw, ligt niet aan, maar geeft me de mogelijkheid te bellen als ik dat wil of als er nood is. Meer moet ik niet met dat kolereding.

Al heel kort nadat ik ziek ben geworden, hoorde ik dat mijn collega's van het werk zo'n ding hadden "gekregen", om altijd bereikbaar te zijn voor de leden. Ik ben nog altijd content dat ik dat niet heb moeten meemaken ! De tijd dat ik in mijn auto zat, dat ik op vergadering zat, was ik storingsvrij, niet te storen ! Om het anders te zeggen, de tijd dat ik aan het rijden was, was ook een rusttijd, een tijd waarin ik eens weer alles op een rijtje kon zetten, de tijd waarin ik mijn strategie nog eens kon overdenken en bijschaven... Nu is er géén rusttijd meer, men is steeds bereikbaar, dus ook steeds "te storen naar believen"...

En die rusttijd in de auto dat was niet alleen voor mij een rusttijd ! De tijd dat ik daar was, ambeteerde ik ook geen anderen.... Met andere woorden, in de tijd van verplaatsingen, was er een soort rust ingebouwd. Nu niet meer, nergens meer, nooit meer. Nee, voor mij hoeft de GSM niet. Ik hou van die kleine stukjes rust in de loop van een mensenleven.

Maar je moet eens achterom kijken ! Kijk eens naar de generatie voor ons ! Mijn grootouders waren alleen aanspreekbaar als ze aanwezig waren, lijfelijk, in persoon. Wilde je Joseph Godderis hebben, dan moest je er naar toe, of wachten tot hij bij jou kwam. (Nee, ik schreef geen fout in de naam: mijn grootvader was Godderis, met twee d's, mijn vader en mijn oom waren Goderis met één d, en hun zus, mijn tante was Godderis met twee d's...)
Mijn ouders, daar heb ik de telefoon weten komen thuis... En dan waren er zo weinig telefoons, dat het telefoonhokje te zien was op iedere wijk, en heel wat buren kwamen binnen om even te bellen... Een vaste telefoon, een ding die nu aan het verdwijnen is. Kijk maar naar de telefoongids ! Dat ding wordt steeds dunner. Want vele mensen schakelen over op de gsm... Dat ding dat ze altijd en overal bij zich hebben. Altijd bereikbaar... Nooit vrij.
Vader is ouderwets zeggen mijn kinderen.

djudedju

tot de volgende ?

Roots

Roots (TV miniseries) (Photo credit: Wikipedia)

ofte de wortels waar we uit?/op ? gegroeid zijn. Onze roots, onze oorsprong, het pak voorouders die ons huidig zijn hebben gekleurd.
We noemen dit Roots, sinds de reeks "Roots - Wij Zwarten" die we eertijds zagen op TV en waar we het boek van lazen van Alex Haley, met dezelfde titel.
Vroeger spraken we wellicht van onze stamboom, onze stam...onze voorouders.

Ewoud, mijn kleinzoon, kwam hier aandraven met de vraag wat we hier nog allemaal liggen hadden van de "Goderis", zijn roots...
Bij tante Suzanne vond hij nog heel wat, zoals oude trouwboekjes van zijn overgrootmoeder uit Oostende, en zelfs nog documenten over haar moeder. (Die gestorven is aan 24 jarige leeftijd of zoiets... Mijn moeder, de overgrootmoeder van Ewoud, was al heel vroeg wees...

Maar eigenlijk weten we heel weinig van de vorige generaties, verder dan onze grootouders gaat het niet. Hooguit nog een naam, hier en daar nog een verhaal in het familie-epos, maar dat is het dan. Wij zijn een uitzonderlijke familie, in die zin, dat ons moeder, als wees, opgevangen werd door haar grootmoeder, en opgroeide met haar tantes, die dan in de praktijk voor haar zowat "zussen" waren... Daardoor hadden wij een band met die groottantes en hun kinderen, die je in andere families zelden ziet, en die nu in deze generatie voor mijn kinderen en kleinkinderen ook onbestaande is. Zover gaat het familiegeheugen normaliter niet, of moet ik zeggen: het familiegevoel... ?

Als ik kijk naar mijn eigen kinderen, dan kennen ze nog wel hun neven en nichten, maar hebben er niet echt contact meer mee. Je ziet ze hooguit op een begrafenis of zo... En de kinderen daarvan, dat is hooguit nog een kaartje die je eens tegenkomt bij het zoeken in de doos met allerlei "familierestanten" doodsberichten, doodsprentjes, prentjes van eerste en plechtige communie, geboortekaartjes en dergelijke meer, en ook het pak kaarten dat we kregen op onze zilveren bruiloft, op ons huwelijk en dergelijke meer. Ook onze liefdesbrieven zitten daar, met een net lintje rond gebonden...

Met andere woorden, zonder die doos hebben wij maar smalle wortels meer.
Ik vraag me af of het vroeger anders was...
Ik zou zeggen, ik denk van niet, want anders had ik het nog moeten gezien hebben bij mijn ouders, maar ik denk dat we verder moeten kijken... En dan waren wellicht de wortels wel breder???

Ik vermoed dat, omdat vroeger de mensen veel honkvaster  waren. Je werd geboren in een bepaald dorp, je groeide daar op, je huwde daar, werkte daar, woonde daar en stierf er en werd er begraven.  Met andere woorden, na enkele generaties was het ganse dorp of zog  goed als het ganse dorp, familie van elkaar. In een landelijk dorp, zoals Mater, waar ik nu mag wonen, kun je dat nog zien. Met een tiental familienamen heb je half de parochie genoemd.

Nu is Mater ook al sterk gewijzigd. Er komen steeds meer nieuwe inwijkelingen bij, van andere streken en met andere namen. Binnen enkele generaties zal men de namen Depotter en Reynaert en zo niet meer specifiek vinden voor Mater, want ze zullen niet meer een heel pak zijn in een kleine massa, maar ook zij zullen hun kroost zien uitzwermen naar andere streken, en het aantal inwijkelingen zal wellicht verder stijgen...

In zo'n klein dorp van vroeger was het dorp je familie... Dus zal het dorpsgevoel ook daardoor al hechter zijn geweest dan nu. Er was de lijm van de familieband.

Ik denk dat die sociale netwerken, zoals Twitter en Facebook, hun succes voor een groot stuk danken aan dit feit. Ergens is er toch iets in je, die je bind aan een heleboel mensen, ook al ben je weg uit je eigen streek, ook al ben je dus in de praktijk een beetje ontworteld... Het contact via die sociale netwerken is wel niet echt hecht, maar het laat je toe om toch nog met al die verre nichtjes en neefjes contact te houden, veel intenser dan vroeger, waar het alleen op een begrafenis was dat je elkaar zag.
Het gaat zelfs verder... Niet alleen familie, maar ook oude vrienden uit de jeugdjaren ontmoet je weer dank zij dat grote Internet...
Kortom, er is - dankzij de computer- een nieuw soort worteling aan onze stamboom gegroeid... Onze familie is plots weer groter geworden. Aan de kant van Anny doemde plots een achterkozijn op, die aan de stamboom werkte, en die uitgegroeid is tot een vriend, die binnenkort eens op bezoek komt...
Zonder internet, zonder die band, zouden wij wellicht bij een vaag bezoek zijn gebleven, een uitwisseling van stamboomgegevens en basta... Nu hoort hij plots weer tot de familie...

Zeg dus niet dat het allemaal slecht is wat er nu gebeurt...
Je kunt je eigen boom weer meer stevigheid geven, meer wortels dan tevoren... Ook al zijn het elektronische wortels...

tot de volgende ?

tijd

Tijd is een gek ding. Als je in de wachtkamer zit bij de arts, dan lijkt je klok veel trager te tikken dan tijdens een leuke babbel of een spannende film.

Je zou dit relativiteit kunnen noemen, maar dan wel de relativiteit van de menselijke geest en de menselijke maatstaf.

Maar stel even dat tijd gewoon een bruikbare dimensie is. Je weet wel, hoogte, lengte en breedte en de vierde dimensie zou dan de tijd zijn, maar de tijd is niet echt bruikbaar, omdat hij maar in één richting gaat. Je kunt niet willekeurig voor en achteruit hippen. Je kunt wel bij de drie andere dimensies gaan staan, liggen of hangen waar je maar wil, maar niet zo met de tijd. Maar stel nu...

Stel dat je wel even wilt gaan kijken naar Peter Pauwel Rubens, aan het werk in zijn atelier, zijn techniek gaan bewonderen, en zo mogelijk met je gsm vlug een filmpje schieten van de meester aan het werk. Wat denk je dat er zou gebeuren als je daar plots uit het niet zoudt verschijnen, midden in een onafgewerkt doek... ? Niet alleen zouden die mensen zich doodschrikken, maar hoogstwaarschijnlijk zou je ook meteen in de boeien worden geslagen als heksenmeester of zoiets... Nu, geen probleem denk je dan, ik hip gewoon terug.
Maar kan dat wel ?

Met onze tijd, de tijd zoals wij die kennen, zou dat wellicht helemaal niet mogelijk zijn. Gebeurd is gebeurd. Je kunt een feit niet zo maar uitgummen. Dus zou er wellicht, als jij vrolijk weg hipte, er een jou achterblijven, die het wel allemaal bleef meemaken, en die hoogstwaarschijnlijk in die troebele tijden op de brandstapel zou eindigen. Als dat niet het geval zou zijn, dan zou er immers in de tijd een paradox ontstaan, een ontwrichting van het tijdsgegeven.

Maar dat zou betekenen, als je niet op de brandstapel terecht kwam, je vrolijk daar én nu zoudt blijven leven ! Met andere woorden, je zou twee keer leven op twee verschillende tijden. Het zou dan perfect mogelijk zijn dat jij eigenlijk je eigen voorvader zoudt zijn.
Maar als je zoudt vooruit hippen, wat zou je dan zijn ?

Je ziet, tijdreizen is en blijft een paradox. Wat men ook vertelt.
De enige manier van tijdreizen die mogelijk lijkt, is dat je op na een lange ruimtereis aan een zeer hoge snelheid (zo dicht mogelijk bij de snelheid van het licht), hier weer terug komt op aarde. Dan zou jij in je ruimtetuig twee jaar op weg zijn geweest, maar zou er op aarde veel meer tijd zijn voorbijgegaan. Je zou als ruimtereiziger een sprong in de tijd hebben gemaakt. Maar dat is geen echt tijdreizen, omdat er geen ervaring van tijdreizen is. jij bent twee jaar weggeweest. Punt. De aarde is op die tijd vijf jaar vooruit, dus zeven jaar verder. Voor u, en voor de aardbewoners is er niets abnormaals gebeurd. Alleen lijkt het of jij enkele jaren kwijt bent.

Met andere woorden, jij en de aardbewoners zijn gewoon blijven vooruit gaan in de tijd, alleen heb jij vlugger bewogen, waardoor jou tijd hier op aarde anders lijkt dan bij jou.

Je hoeft echt niet een ellenlange ruimtereis te maken om dat min of meer te ervaren. Reis met een vliegtuig naar de andere kant van de wereld, en je zult vaststellen dat je daar veel vlugger of net veel trager bent, dan je uurwerk je vertelt. Jij hebt dan gewoon de dag ingehaald of net laten vlugger lopen dan jijzelf. Je weet dat er niets van tijdreizen bij is, maar je voelt je wel ellendig door het plots uit balans zijn met de zonnetijd die je gewoon bent.

't Is allemaal een beetje gek. En eigenlijk is het gek omdat het de gewone mensenmaat overstijgt. De mens is niet in staat om op eigen kracht vlugger te reizen dan het etmaal gaat. Dat je dat toch doet, dat is door middel van werktuigen, een vliegtuig. Iets wat jou normale capaciteiten overstijgt. Met andere woorden, je voelt je ellendig omdat je eigenlijk iets tegennatuurlijks aan het doen bent.

En toch... Toch doen we dat dagdagelijks. Als we met de wagen rijden, dan halen we de tijd in (of loopt de tijd juist vlugger). je voelt dit niet zozeer, omdat je niet vlug en niet ver genoeg rijdt, maar het tijdsverschil is er wel !

In vroegere tijden zou men dit veel meer hebben aangevoeld, omdat iedere stad dan zijn eigen tijd had. Men bepaalde de tijd van de stad op basis van de zon. Eigenlijk de enige manier om de echte juiste tijd te bepalen...maar heel moeilijk als je plots vervoermiddelen hebt die vlug gaan en ver gaan... De uitvinding van de trein en de invoering van de spoorwegen hebben de eerste noodzaak gevormd om de klokken gelijk te schakelen, niet meer op de zon, maar in overeenstemming met grote gebieden, hele landen, zelfs reeksen van landen. In heel grote landen is dit op zich ook weer een moeilijkheid ! In China bijvoorbeeld is het begrip dag in de ene kant van het land heel anders dan aan de andere kant.

In plaats van in de tijd te reizen, doen wij eigenlijk dus net het tegenovergestelde, we zetten de tijd vast op één bepaald systeem, onafgezien, of toch niet helemaal volgens het begrip dag van ons gebied op de aarde. We pinnen dus de tijd volgens het gebied op één systeem.

Met andere woorden, we leven niet alleen niet meer volgens onze biologische klok bij het wisselen van zomer- en wintertijd, maar we doen dit eigenlijk voortdurend !
Terug naar de natuur zou dus heel wat inhouden waar je niet zo meteen op denkt !

tot de volgende ?

Air France .... ????

Air France Airbus A320 (Photo credit: Wikipedia)

Air France... In Damascus gingen de stewardessen rond bij de passagiers om te vragen hoeveel cash ze bij zich hadden. De reden? In Syrië moeten ze de brandstof cash betalen...

Misschien is het een plotse maatregel van een land in burgeroorlog, maar niettemin, het maakt een rare indruk. Je gaat dan al eens op vakantie en als je ter bestemming wilt geraken, moet je boven op al wat de reis sowieso al kost, nog rekenen op de brandstofrekening van het vliegtuig...

Als je a en b samentellen wilt, dan zit je meteen te denken aan het feit dat heel wat vliegtuigmaatschappijen momenteel (weer) in rode cijfers zitten te vliegeren. En dan vraag je jezelf af of de contante betaling een maatregel is door een land in burgeroorlog, of door een land die zeker wil zijn van zijn centen bij een maatschappij die al een lange rekening heeft staan...

Ergens doet mij dat denken aan de maatschappij van vandaag...
Bijna ieder land waar we mee werken, leven, zaken doen, zit met een schuldenberg. Met andere woorden, al die staten zitten met torenhoge rekeningen die ze nog steeds moeten betalen, en ondanks alle druk en inspanningen lijkt dat maar heel erg langzaam te beteren (of soms nog te verslechteren)... Van Europa moet de schulden last binnen een bepaalde norm blijven...

En dan kijk ik naar de gewone mens...
Binnenkort moeten wij een nieuwe wasmachine en een nieuw kookfornuis aanschaffen. In de winkel waar we gewoonlijk gaan, hoor ik dan soms dat heel wat mensen hun elektrotoestellen kopen op krediet. Een TV met groot plat scherm? Dat kun je kopen zonder geld, alleen hier even tekenen...
En dan hoor, zie, lees ik over de vele gezinnen die de schuldenlast niet meer kunnen afbetalen, die een schuldbemiddelaar krijgen, aangeduid door de bevoegde rechtbank, mensen die naar de voedselbank moeten om eten te hebben, mensen die hun elektriciteit dagelijks moeten betalen of ze hebben geen stroom, of slechts het minimum om niet in het donker te zitten... Verwarming op minimum en dikketruiendag heel de winter door...
Als kind leerde men mij dat je slechts voor één ding een lening mocht aangaan: voor de aankoop van een huis, en dan moest je zien dat je "niet verder sprong dan je stok lang was", of om het in het Nederlands te zeggen: je lening mocht niet hoger liggen dan je mogelijkheden tot afbetaling... Je moest er rekening mee houden dat je ziek kon worden, verongelukken en invalide blijven... Kortom je moest ook bij die lening uiterst voorzichtig zijn, en een goed beheer volhouden.

De staat doet dit dus duidelijk niet. Het is dus geen wonder dat de staat Europa krijgt als schuldbemiddelaar...
Alleen... Als wij als gezin onze mogelijkheden te boven gaan, de leningen niet meer kunnen afbetalen, dan zorgt men wel voor een afbetalingsplan, beheert men wel ons geld, krijgen wij maar geld bij mondjesmaat, net genoeg om mee te leven en warm te hebben... Maar bij de staat is dat niet zo.
Bij de staat is het niet de dader die moet inleveren, is het niet de dader die verantwoordelijkheid moet opnemen en maatregelen moet nemen in eigen schoot... Nee, de schuldbemiddelaar, Europa, stelt dat de dader (de politici) de schulden moeten gaan plunderen bij de bevolking.
En met hun neoliberale denkbeelden: bij de kleine man, die heeft immers minst macht, kan minst weerwerk bieden. Men zegt nog net niet luidop dat men het moet halen bij zieken en invaliden en werklozen...

Ach, het is niet nieuw... Maar het betekent wel dat er op die manier een sneeuwbaleffect van verarming ontstaat in de maatschappij... Door de armsten sterker te belasten, komen een heleboel van die mensen in schuldbemiddeling terecht, iets wat je onder meer kunt zien aan de sterke toename van het aantal mensen dat moet eten krijgen van de voedselbank. Uiteindelijk verschuif je op die manier de armoede van de staat naar de kleine man.
Het is een beetje als met dreigende faling bij bedrijven... Het bedrijf zoekt natuurlijk geld om te overleven, maar het gekke is dat het ook steun krijgt van de arbeiders en hun organisaties bij deze vraag ! De vakbonden, de arbeiders steunen hun bedrijf bij het zoeken naar geld, om de arbeidsplaatsen te behouden, de tewerkstelling te vrijwaren... Het lijkt allemaal heel mooi, maar mag ik die dames en heren eens vragen na te gaan in hoever dat ook daadwerkelijk op lange termijn lukt ?
Mijn ervaring is dat men er hooguit een korte tijd mee kan overbruggen. Dit is uiteindelijk ook logisch ! Als het tekort ontstaan is door een slecht beleid, dan vervangt men die slechte leiding niet, is het tekort ontstaan door een technologische achterstand, dan gaat dit geld niet naar nieuwe en betere technologie, maar naar rekken van het bestaand systeem...
Ik denk dat het hoog tijd is dat wij met zijn allen de kwaal gaan genezen waar ze zit !
Als men bij een gezin aan schuldbemiddeling doet, dan werkt dit systeem, omdat men het beheer van de gelden in bekwame handen geeft.
Waarom doet men dat niet als het over de staat gaat ?
Waarom doet men dat niet als het over bedrijven gaat?

Moeten wij niet hoognodig eens gaan nadenken, met zijn allen ????

tot de volgende ?

Veel hitte, geen golven

zingem 013 (Photo credit: fredkroket) Dit zou de oudste molen van België zijn, te Zingem...

Wie het woord hittegolf heeft uitgevonden, moet meteen een wensdroom aan hitte gekoppeld hebben. Gisteren was het hier 36 graden in de "schaave"... En vandaag geven ze warmer weer.
En weet je wat er zo erg is? De hersenen van Anny zijn door de warmte aangetast ! Vanmorgen vond ik haar naast mij in bed, dat is normaal, maar onder het donsdeken. Meteen ging ik nog meer aan het zweten. En zeggen dat de buitenlucht geen verfrissing bracht !
Toen ik haar interpelleerde over dat donsdeken, toen zei ze dat het per ongeluk moet gegaan zijn, in haar slaap. Vannacht ga ik in mijn slaap ijsblokjes in mijn bed leggen !

djudedju

En dan zijn we naar Zingem gereden, naar de rommelmarkt, een plaatsje gevonden op de parking van de Okay, en toen we te voet naar de markt wandelden (in de schaave !) hoorden we plots iemand roepen "Toon !"... Het bleek na enig moeizaam turen in de zon, Benoit te zijn.
Hij heeft zijn huis verkocht, en is op een nieuw appartement gaan wonen, in Zingem... Niet zo ver van zijn oude huis, maar toch een stuk dichter dan vroeger. Benoit is ook al 79... Ik schrok er van. Je hebt daar mee samengewerkt, geklapt en gezeverd, veel leute gemaakt, na mijn ziek worden min of meer uit het oog verloren, en plots is hij al 79... Ik voel me meteen ook oud worden...

We hebben zijn nieuwe woonst bewonderd, en dan op naar de rommelmarkt, op naar de hitte... Strooien hoed op mijn bolleke, maar toen wij na wat geslenter een kraampje zagen waar we aan fris drinken geraakten, gingen we er meteen naar toe... Warm ! De stand was met van die bartafeltjes uitgerust, dus zonder stoelen, maar de dame was zo vriendelijk om een paar klapstoeltjes voor ons open te zetten. Brave madam !

Aan het kerkhof zijn we dan ook even binnengewandeld, tot bij het graf van Nonkel Julien en tante Irene... In Zingem zijn ze bezig met de grote opkuis van het kerkhof... Wie geen langdurige vergunning heeft verdwijnt na een eerder korte tijd. We zagen graven opruimen van mensen die in 91 overleden zijn... 20 jaar, het lijkt lang, maar het is het eigenlijk niet. Maar Zingem heeft een klein kerkhof en een steeds groeiende bevolking...

Wie zal er nog op bezoek gaan bij nonkel en tante als wij het niet meer doen? Je kunt niet geloven hoe vlug je "verdwenen" bent uit het collectieve geheugen. Zouden er geen van de vele muren en daken en trappen meer spreken van de man die ze ooit daar heeft neergepoot voor zijn vele vrienden en kennissen???

Ik zit hier te zweten aan mijn computer. Ik ga stoppen en een heerlijke kop thee drinken. Gek, maar die warme thee lijkt nog een van de beste dorstlessers in deze hitte !

tot de volgende ?