Homohuwelijk in "Comics"

Nederlands: Roos (Photo credit: Wikipedia)

Vlak na de speach van Obama over de homo's, komt er al een tekenverhaal waar de held een homohuwelijk aangaat...

Ik heb helemaal niets tegen homo's, noch tegen het feit dat ze mogen en kunnen huwen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men momenteel een beetje "reclame" maakt voor het homo-zijn... Men zegt dat het feit van homo zijn  een lichamelijk feit is, met andere woorden, men wordt homo geboren. Men is gewoon zo, het is geen ziekte, geen afwijking, het is een van de vormen van mens zijn. En dan lijkt het mij dat dit niets is om reclame voor te maken. Ik maak ook geen reclame met het feit dat ik hetero ben, of dat ik blank ben, want dat is even onzinnig. Men is ... mens. Niet meer en niet minder dan gewoon: mens.

Misschien interpreteer ik het feit dat de homo om erkenning schreeuwt verkeerdelijk als reclame-voeren, maar ik vind het onzinnig dat men gay-parades organiseert en dergelijke dingen meer.  Ik lig er niet van wakker, het hindert me niet, maar als men het "Alleen vir Blankes" (terecht) verkeerd noemt, dan lijkt me dat ook verkeerd. Het is natuurlijk niet in dezelfde zin dat de een de ander onderdrukt, maar ook het verheerlijken van de een boven de ander lijkt me niet logisch.

Misschien komt het mede door mijn leeftijd, en door het feit dat ik nog meemaakte dat homo zijn wel als een ziekte beschouwd werd (Ik heb er nog eentje verpleegd in het psychiatrisch centrum waar ik een tijdje werkte)... Maar mij lijkt het een beetje te veel op wat we al te vaak zagen... Het principe van de slinger. Het ideale punt is in het midden, maar de slinger gaat steeds weer van het ene uiterste naar het andere en passeert het ideale punt in een fractie van de tijd...

De gulden middenweg, het lijkt voor de mens een bijna onhaalbare kaart. Wat is het toch dat dit met ons doet ?

Ik ben natuurlijk ouderwets... ik weet het, ben er me bewust van, maar ik ben een kind van de opvoeding die ik ontving, thuis, in school, bij de makkers... Ik voel me ook niet happy als ik kussende en knuffelende, likkende koppeltjes verliefden zie, dus stel ik dat evenmin op prijs bij een koppel homo's. Maar als ik dat laatste zou durven tonen, dan ben ik homofoob. Nee, ik ben dat niet, ik ben zo opgevoed dat het uiten van lichamelijke genegenheid geen publieke aangelegenheid is, maar een intiem iets. En hoe oud ik ook ondertussen al ben, en hoeveel ik ook al zag en meemaakte, ik denk er nog steeds zo over.

Dus stoort mij dat ostentatieve optreden van lichamelijke liefde, ook bij homo's, net zoals bij hetero's. Voor mij is liefde, ook het lichamelijke deel er van, iets wat je deelt met zijn tweeën. Iets waar een ander geen affaires mee heeft, waar alleen het stelletje in deelt. Al wie daar bij komt, is er te veel.
Mij komt het steeds een beetje over alsof je de wereld moet bewijzen hoe graag je elkaar wel ziet, maar de enige aan wie je dat moet bewijzen is de partner. Meer niet. Die anderen zijn die er misschien nodig om jezelf te verrechtvaardigen te overtuigen van de echtheid van je liefde, het publiek maken om het een zekere legaliteit te geven???

Sorry, maar als je dat van doen hebt, dan lijkt het mij niet echt, niet gemeend.

En als ik dan een homo- of ander stelletje zo ostentatief bezig zie, dan denk ik dat ook, dan vraag ik me af: " Wie zijn ze hier aan het overtuigen? Zichzelf ?"

Van mij hoeft dat niet, het lijkt me allemaal zo ver weg van het echte, het gemeende, het diepe...
Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg... wil ik dan schreeuwen, maar dan ben ik ouderwets, of homofoob of heb ik geen begrip voor jonge mensen...
...
Of begrijp ik net iets te goed ?


tot de volgende ?

Heerlijk weer !!!

Gentbrugge watertower (Photo credit: Wikipedia) ( Deze watertoren ziet er nu heel anders uit, men heeft er een kunstproject van gemaakt, en nu lijkt het precies een glas water met ijsblokjes in... Mooi !)

Ik liep vandaag in de zon in Gentbrugge, op de rommelmarkt.
Heerlijk flaneren in de zon...
niet klam en vochtig heet, maar goe warm en heerlijk...
dju, da' was lang geleden !

Vanmiddag, als ik de vissen in de vijver voerde, waren de beestjes druk in de weer, en bij de goudvissen was de paringsjacht open verklaard.
De knalrode rietvoornen schieten heen en weer, precies of de voedervlokken zullen wegspringen, en moeten ze echt jagen om zeker te zijn van hun beetjes...

De merels die boven de kleine vijver nestelen, zitten van hun oren te maken, als we te lang blijven staan om te kijken naar de vissen. Mezen zijn allang uitgevlogen, en gisteren vond ik een mus verdronken in de vijver... Niet eens een jong, een mannetje, wellicht gevochten tot er eentje in het water is gesukkeld.

Kortom, de warmte doet wat, met mens en met dier...

Het lijkt wel of nu pas de lente echt begint, en 't is bijna zomer.
Vannacht geslapen met het raam wijd open, en wakker geschreeuwd van het helle "Leoo" van de pauwen van een buur.
De hanen hoor je kraaien van ver en van heel nabij uit mijn eigen kippenren.
Van zodra het licht nog maar iets te zien is, hoor je het gekwinkeleer van duizenden vogels en vogeltjes...
Het grote morgenconcert van de natuur...

Goed weer, = blije mensen...

Gek dat we daar zo gevoelig aan zijn...
Hoe goed de zon ons doet... En zeggen dat er delen van de wereld zijn waar ze dat gevoel krijgen bij een regenbui... en als die zon eindelijk eens verdoken zit achter een dik wolkendek.
Met andere woorden, het is wellicht de verandering die de verademing geeft, en zitten wij hier net goed, want hier verandert het om de vijf tellen..
en maar klagen.

Druk is het hier, ik ben zo net weggeroepen, want mijn gebuur en ik hadden gezien dat onze nokpannen maar zozo meer waren, en er kwam een aannemer om eens te kijken. Na het verlof komt er een nieuwe nok op, volgens een heel nieuw systeem, en naar het schijnt veel beter... allee, we zullen het dan wel gewaar worden, en als het ven lang mee gaat als nu, dan zal ik het wellicht toch niet meer weten...

En zo blijven we aan gang...
tot de volgende ?

De peuterklas

Nederlands: Friedrich Wilhelm August Fröbel (21 april 1782 – 21 juni 1852) (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag mocht ik "les" gaan geven in de peuterklas en twee kleuterklassen... Dat je een schoondochter hebt die peuterjuf is, is daar de schuld aan, niet mijn speciale capaciteiten, want die heb ik niet, of maar in geringe mate.
De peu- en kleuters kregen les over kunst, en ik moest kunstenaar zijn. Haartist, met mijn baard wellicht ?

Ik moest wat uitleg geven en enkele voorbeelden tonen van pyrografie. Het tekenen door branden in hout. Een oude kunstvorm die ik graag beoefen. En die voor die reuzen heel spectaculair oogt. Zeker als ik het toestel op maximum zette, en hen toonde dat de vlammen uit het hout en het karton spatten. De oudsten (derde kleuterklas) waren heel verbaasd dat ik daar ook een putje mee in het hout kon branden, en kwamen ieder op beurt (heel de klas) voelen aan het putje.

Kortom, het was leuk...
Het was ook een ervaring...
Ik dacht terug aan juffrouw Alice, de juf waarbij ik kleuter mocht zijn... Dat was toen nog een echt klasje, drie rijen kleine bankjes, de kleuters twee per twee op de bank, de armen over kruis, en een wijsvinger op de mond: stil zijn en stil zitten...

Nu zitten ze in een grote kring, op blokken, knus bijeen, ze zingen met begeleiding van juf Els en haar gitaar hun morgengebedje... Heel wat anders dan in onze tijd. De kinderen worden wel in toom gehouden, maar niet met stilzitten met gekruiste armpjes... En als er al eens moet stilte gevraagd worden, dan lukt Els daar heel goed in, zonder te zwaaien met straf, of zonder echte dreigementen. Ze werkt vooral op het samenhorigheidsgevoel en het leren samen werken, samen spelen.

Er is geen schoolbord meer te zien, wel heel wat kleurige prenten, en mooie speelhoeken. Er is een handig hoekje met een toiletje in een verborgen hoekje, zodat de ukjes voor plassen of net iets meer niet meer buiten moeten, en de juf steeds in en bij de klas is.
Heel anders dan in de tijd van toen...

Je ziet bij sommigen heel goed dat het rakkertjes zijn, anderen zijn nu al duidelijk te herkennen als brave wat slaafse zieltjes. Gek hoe vroeg je de dominante figuren er al kunt uit halen.

Ik heb me geamuseerd, eerst een tijdje het leven in een peuterklas kunnen bespioneren, en dan zelf met die reuzen mogen "werken". Er was er eentje jarig, en dat is een hele plechtigheid, heel strikt omlijnd en omkaderd, want ieder kind moet net evenveel en even zorgzaam in de bloemetjes worden gezet.

Dat dit zo strikt omlijnd is, dat is de schuld van de ouders, want die willen niet dat een ander kindje net iets anders krijgt dan hun kind... Een beetje jammer, het neemt iets weg van wat heel spontaan zou kunnen gebeuren, en misschien iets meer gericht op het individuutje, want ieder kind is uniek.

Ik dacht er weer aan, welke rijkdom kinderen zijn... Je eigen bloed, een stukje van jezelf geprojecteerd naar de toekomst. Een bron van veel plezier... maar ook een bron van veel verdriet en zorgen. Een levenstaak.
In onze maatschappij geven we die schatten al heel gauw uit handen. moeder moet werken gaan, heeft een plaats in de maatschappij van vandaag, en moet in goed vertrouwen haar kind geven aan oppassen in de crèche, aan de juf in de peuterklas, de kleuterklas, de leraars...
Hun taak is niet alleen heel belangrijk voor de vorming van het kind, het moet ook een vervulling zijn van de wensen van al die ouders... En tegenwoordig nog meer dan vroeger, moet alles netjes afgewogen zijn...
Meer dan vroeger is het mijn kind, schoon kind...

Ik heb bewondering voor al wie een opvoedende taak heeft, en na vandaag nog meer !

tot de volgende ?

Diepvries

English: Image from Iraqi state television. Reproduced here http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/1119969.stm Category:Arab nationalists (Photo credit: Wikipedia)

Heb jij ook met ontzetting het lot vernomen van dat vierjarige meisje??? Vermoord door de moeder, versneden en in de diepvries gestopt.

Snap jij dat ? Ik niet...

Maar het is geen uniek feit, we hebben -helaas - al heel dikwijls ons zelf afgevraagd: "Hoe kan dat, Hoe kunnen ze zoiets ?"
Wat drijft een mens er toe tot dergelijke daden over te gaan?
Je kunt het niet eens krankzinnigheid noemen, want velen gaan zeer berekend te werk, hebben een heel duidelijk doel, zeer duidelijke redenen... Weliswaar redeneren ze op een heel andere manier dan wij doen, maar ze redeneren, gaan bedachtzaam te werk. Van uit onze hoek zou je het waan-zin kunnen noemen, in die zin, dat wij hun beeldvorming als waan ervaren.
Voor hen echter is dit helemaal geen waan, maar realiteit.

Het kan zelfs massale vormen aannemen.
Als we kijken naar de vele eliminatie-oorlogen van de laatste eeuw, dan zien we dat hele volkeren worden meegesleurd in een waan. Nemen wij het bekendste voorbeeld: de holocaust.
Heel de natie was overtuigd van de slechtheid van de Joden, ze achten het bloed zelfs zo slecht dat het hun bloed zou kunnen besmetten, en ze moesten dus uitgeroeid worden. Dat men nu probeert te vertellen dat het onder druk van de leiding was (zum befehl), lijkt een fabel, steeds meer blijkt dat niet waar is. Zo wat iedere Duitser op dat moment was overtuigd van het Joodse kwaad, het Joodse gevaar. We zagen hetzelfde bij de Hutu's, de Serviërs en je kunt hier een bijna eindeloos rijtje maken.

Als niet betrokkenen bekijken wij dit met onbegrip. Hoe kun je dat?
Maar het is duidelijk dat de betrokkenen wel heel degelijk overtuigd zijn en vanuit die diepe overtuiging handelen.

In het geval van de kleine peuter sluiten we de dader onmiddellijk op en zullen ze laten beoordelen in een rechtbank. We ageren onmiddellijk !

In geval van genocide, eliminatie doen we dit niet. Ik zou bijna zeggen in tegendeel ! We huldigen het principe dat ieder land baas is op eigen grondgebied. We kenden de aanval op het Irak van Saddam, maar nooit is ook maar gezegd dat we daar een aanval deden op de massamoordenaar Saddam. Nee, we haalden vermoeden van biologische wapens en dergelijke boven, om toch maar zeker niet de schijn te wekken dat we optraden tegen een misdaad in eigen land, tegen eigen burgers, kortom een binnenlands beleid.

Wat is het verschil met die moeder ?
Je zou alleen kunnen stellen dat we hier bij een Saddam, over een véél grotere misdaad praten dan dat unieke feit van de moordende moeder.
Moorden is moorden.
De enige uitzondering zou zelfverdediging kunnen zijn, maar dan noemen we dat zelfs geen moord.

Moeten we als wereldburgers niet meer een eerlijke houding aannemen tegenover het begrip moord ?
Hebben we niet de plicht op te treden, aan te klagen, bekend te maken, te publiceren, te tonen wat er gebeurt ? Zeker als het over vormen van massale moorden gaat, over eliminatie, over holocaust, over uitmoorden van hele volkeren.

De pers heeft daar een plicht, de media hebben daar een plicht, en de UNO moet haar statuten wijzigen zodat kan opgetreden worden vanuit "de wereld" tegenover dergelijke misdaden.
 We moeten de wereldbevolking attenderen op dergelijke zaken, zodat van onderen uit een dwang ontstaat om op te treden tegen dergelijke daden.
Als we optreden tegen de moeder die haar kind vermoord, dan moeten we dezelfde houding aannemen tegenover dergelijke misdaden. Er is immers alleen een gradueel verschil, en dat gradueel verschil wijst eerder op erger dan wel op minder erge misdaden.

Er is geen verschoning tegenover onze lakse houding.
In feit kunnen we stellen dat niet reageren gelijk staat aan goedkeuren.

Ik pleit niet voor oorlog, ik pleit voor vrede, maar vrede moet ook een zaak zijn van eigen land. Als bevolkingsgroepen in eigen land vervolgd worden, uitgeroeid worden, wordt hen dan niet alleen het land, maar ook het leven ontnomen?

Nee, we moeten consequent zijn. Er is geen andere optie.
Maar wat zien we nu ?
Als een land een zelfde vijand heeft, dan mag het in eigen land doen wat het wil, want het is een geallieerde partner. Kijk in het nabije verleden en kijk hoe dikwijls de grootmachten van toen Amerika en de USSR dit spel hebben gespeeld.... Wie tegen het communisme was, mocht alles doen wat hij wou, zolang hij maar anticommunistisch bleef. Zelfs grove schendingen van het mensenrecht werden genegeerd.  Dit zag je net zo goed andersom vanuit de houding der USSR...

Met andere woorden, als je een deel van je bevolking wilt uitroeien, zoek dan eerst een heel sterke geallieerde partner. Als deze zijn ogen dichtknijpt, dan kun je rustig moorden.

Ik wil maar stellen dat grote, sterke blokken, in feite een verpletterende verantwoordelijkheid hebben in deze zaken.
Zaken die in feite helemaal buiten allianties zouden moeten gesteld worden.
Moord blijft moord, ook als de dader een lid is van het clubje.

Het enige middel wat wij hebben, als kleine burgermannetjes, is dat wij onze pers, onze media moeten stimuleren dergelijke feiten aan te klagen, publiek te maken, de wereldopinie wakker te schudden. Media vertegenwoordigen een enorme macht in dergelijke zaken.

toch maar eens over denken als we nog eens spreken over de media, toch eens over denken als we nog eens moeten kiezen voor een regering, een beleid...

tot de volgende ?

de weg en de werken

Aixam 400 (Photo credit: Wikipedia)

De verkiezingen naderen...
Plots zie je overal en nog ergens wegenwerken opduiken. De plaatselijke politici beseffen dat ze heel binnenkort voor hun "werken" zullen beoordeeld worden, en doen er haastig, haastig nog iets aan. Liefst iets heel erg zichtbaar... En wat valt meer op dan aan de weg timmeren?????
Dus worden alle beloofde wegenwerken, waar ze zes jaar de tijd voor hadden, nu vlug, vlug, vlugger afgewerkt, aangevat, begonnen, en zitten we overal en op hetzelfde moment met wegomleggingen... Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen...
Omdat veiligheid steeds meer een prioriteit is, en de mens zelf daar helemaal niets aan lijkt te doen, moet diezelfde overheid er voor zorgen dat die werken "veilig" verlopen. In welke auto zit je veiligst ? Juist ja, in een stilstaande...
Dus zetten ze aan ieder werk of werkje van die vermaledijde stoplichten. Daar sta je dan te staan voor een rood licht, terwijl er noch van heinde, noch van verre iets komt uit de tegenovergestelde richting.

En dank zij die werken denken de huidige oelewappers dat wij ze terug gaan verkiezen tot oelewappers voor de komende zes jaar...
djudedju

Je moet eens onder druk voor zo'n licht staan te staan, met voor je een lange rij en achter je een lange rij... De reden ? Onbekend, tot je plots, als je je hoofd door het zijraampje steekt, ziet dat er maar liefst twee auto's aan de spits staan met daar op het bordje "autorijschool"... Het wordt groen... Geen beweging.
Het doet me denken aan dat mopje over zo'n "autootje"- zonder -rijbewijs, je weet wel, van die blikjes op wielen.... Er staat er zo eentje aan de rode lichten. Het wordt groen, je ziet de bestuurder moeite doen, maar er komt geen beweging. Het wordt weer rood, en weer groen, weer een duidelijk geagiteerde bestuurder in het blikje op wielen, niets. Het wordt weer rood en weer groen... Weer niets. De bestuurder uit de wagen achter dat autootje stapt uit... "Stoat aa handfrein oep misschien ?" "Neeje, mor ik stoa op ne sjieke..."

Allemaal niets als je daar in alle gemoedsrust staat aan te schuiven, maar als je door een of andere reden daar staat met opgespannen zenuween... Niet om mee te lachen.

Zenuwen...
Eigenlijk is dat een gek ding hé? Waarom bestaat dat systeem eigenlijk? Het is alleen ambetant, je hebt er geen enkele baat bij. Je bloeddruk stijgt, dat is niet goed, je bent kribbelorig, en dat is ook niet goed (zeker niet voor de anderen), dus wat voor nut heeft die toestand ?

Je voelt je er zeker niet goed bij, het helpt je niets, in tegendeel !

Gewoonlijk kan ik mijn zenuwen behoorlijk onder controle houden, maar eerlijk is eerlijk, ik kan ook soms heel licht ontvlambaar zijn als er iets niet gaat. De plaats waar ik minst last heb is wel wachtkamers en files... Daar jaag ik me niet in op. Heel wat mensen zijn net daar zeer gejaagd en gespannen, maar daar heb ik het niet. Ik kan wel zenuwachtig worden als iets niet gaat, als ik een ding niet in elkaar krijg, of als mensen me niet lijken te begrijpen. Ik heb geduld om ze te helpen, maar als ik de indruk krijg dat ze niet willen of kunnen, dan slaat mijn onbegrip wel eens over in snibbig reageren. Niet goed, en ik weet het, maar dan zijn die vermaledijde zenuween sterker dan ik zelf ben.
Ik ben dan kwaad op mezelf. Waar is mijn onverstoorbaarheid plots naartoe ?
Waarom reageer ik dan veel te fel, veel te sterk?
Geduld en nog eens uitleggen zou veel beter zijn, en ik weet het, maar plots lijk ik de controle verloren te hebben over mezelf.

Waarom krijg ik het op zo'n moment en een ander in de file ?
Ik weet het niet...
Ik weet alleen dat ik na 65 jaar oefenen nog geen zier vooruit ben gegaan als je mij pakt op mijn zwakke plaats. En ik hoor en zie van mijn medemensen dat wij allemaal wel ergens zo'n zwaktes hebben.
Zouden die mensen met Zen en Yoga betere beheersing hebben ? Net in die zwakste punten?
Ik heb het toch nog niet vastgesteld.
Och, je ziet het niet aan mij als ik gespannen loop, maar je wordt het gewaar als ik plots veel te fel uit mijn krammen schiet. Het is dus niet omdat je het niet of minder ziet dat het er niet is...
Er is nog veel werk aan de winkel om een volmaakte mens te worden... en ik zei het al meerdere keren: ik hoop dat ik die volmaakte nooit moet ontmoeten, want dat moet een vervelende mens zijn, waarvan je steeds op voorhand weet hoe hij of zij zal reageren... Geef mij dus maar dat kribbig mensje, met zijn of haar kleine kantjes, zijn of haar onverwachte reacties...
Menslief, ik hou van je ! (met al je kleine en grote kantjes...)

tot de volgende ?

Nato

Calligraphic name of Allah in Arabic, Copied from Public Domain artwork (Photo credit: Wikipedia)

of Navo, ik vergeet altijd weer het onderscheid, maar ik heb het over dat leger...

Nu, de naam doet er eigenlijk niet toe, het is het al dan niet in stand houden van dat leger waar ik het over wil hebben. Velen zeggen dat, na het wegvallen van het communistische gevaar, we dat leger niet meer nodig hebben... Maar is dat wel zo ?

Eerst wil ik stellen dat ik een anti-militarist ben, maar ik ben ook geen idioot. Als er ook maar één is die zich wel bewapent, dan zijn de anderen in gevaar, en dan kun je niet anders dan je veilig stellen, door een militair evenwicht te creëren, hoe waanzinnig dit op zich ook is.

De situatie is zelfs nog erger geworden... In veel gevallen moeten we zelfs niet meer spreken over een eventueel vijandelijk leger, maar hebben we te doen met een sterk terrorisme. Een heel andere soort vijand, op zich nog moeilijker te bestrijden.

Eén van de ergste vormen van "oorlog" die we kennen, is eliminatie-oorlog. Waarbij men een volk, of volkeren, gewoon weg wel uitroeien. Het klassieke voorbeeld is de tweede wereldoorlog, waar het Nazi-Duitsland alles op alles zette om alle Joden uit te roeien. (Niet alleen Joden, ook Roma, Sinti en in iets mindere mate ook alle Slavische volkeren).

Deze verschrikking is iets wat in de generatie voor mij, en in onze generatie nog heel levendig is. Wij zagen het nadien op andere manieren opnieuw bij Hutu/Tutsi, bij Serviërs/ Bosniërs en nog een heel pak volkeren meer. De meeste van deze eliminatie-oorlogen waren wreed, maar niet zo wreed als wat we zagen bij de Holocaust. Het was niet zo massaal, niet zo echt op totale uitroeiing gericht. Maar vandaag de dag zien we wel weer zo'n verschrikkelijke oorlog op ons afkomen, nu in de eerste plaats gericht op Israël en op de Verenigde Staten van Amerika.

Ik heb het over de politieke Islam (niet te verwarren met de Islam als Godsdienst, waar heel wat mensen helemaal niet zo zijn als de politieke Islam). Deze politieke Islam heeft het wel daadwerkelijk over uitroeiing, zonder genade, en door de mengeling met Godsdienst, drijven zij hun mensen zo ver dat ze zichzelf opofferen, want voor zo'n daad verdien je de Hemel... Zelfs in de scholen, waar de politieke Islam het voor het zeggen heeft, wordt dit ingeprent bij kinderen, die opgroeien in deze sfeer van onverzettelijke haat tegenover Israël en USA...
Europa staat ook op het lijstje van vijanden, op plaats drie, na de vernietiging van Joden en Amerikanen.

Door de mengeling met de Godsdienst (Islam) heeft men het ideale middel om de mensen op te jutten tegen de "vijand", meer zelfs, het zijn duivels, het zijn vijanden van Allah, het is "het Kwaad", dus moet het vernietigd worden.

Het is zeer moeilijk om tegen deze dingen op te treden, het is zelfs heel moeilijk om zich er tegen te verdedigen. De daders zijn immers overtuigd dat zij de wil van Allah doen, dus het goede. Daar kun je met logica niet tegen op, dat gaat het zuiver menselijke te boven.

Ergens was het een beetje te verwachten... Wij deden indertijd hetzelfde met hen tijdens de Kruistochten, en vooral door de overheersing die we uitoefenden tijdens het kolonialisme. We hebben deze volkeren uitgebuit, en mishandeld, we beschouwden hen als een minderwaardige soort. Dat ze reageren lijkt dan ook ergens logisch. Dat ze op die manier reageren overstijgt echter de logica, maar oorlog overstijgt altijd de logica.

Het gevaarlijkste in deze strijd is echter de onverzoenlijkheid, en de drang naar eliminering van de vijand. Je vecht niet tegen een land, je vecht tegen een ideologie. En in veel gevallen gaat het helemaal niet over landen, naties, maar over een deel van de inwoners, die een onverzoenlijke haat voelen tegen allen die niet tot hun godsdienst behoren.

De grootste moeilijkheid is wel dat je de Godsdienst op zich niet tot vijand hebt, of moogt maken, want een heleboel Moslims behoren helemaal niet tot de politieke Islam, en hebben deze haatgevoelens en deze drang tot elimineren helemaal niet. Als wij echter reageren tegen de godsdienst, dan drijven wij deze mensen recht in de armen van de politieke Islam, en vermenigvuldigen wij meteen onze vijanden.  Ze zijn echter niet zo maar herkenbaar. Wij herkennen de Moslim, maar weten niet of hij behoort tot de politieke Islam of niet. Wij kunnen hen maar herkennen als zij zich uiten. En dan is het kwaad veelal al geschied...

Ik vrees dus dat wij wel verplicht zijn tot het hebben van een legermacht... Wij kunnen en mogen de deur niet open zetten naar onze vernietiging...

Maar laat ons in hemelsnaam op passen niet zelf de vijand te vermenigvuldigen. Wees niet anti-Islam, blijf logisch.

tot de volgende ?

Gevaarlijk

Facebook logo (Photo credit: Wikipedia)

Op sommige plaatsen is het niet mistig, het is erger, je ziet er niets door... En dan kom je nog auto's tegen die het niet nodig vinden hun lichten aan te steken... Bij gewoon doorrijden op de baan lijkt dat niet zo heel erg, maar voor wie de baan op moet komen, uit een zijweg, die ziet die auto's niet aankomen.
Beseffen die mensen echt niet hoe gevaarlijk ze bezig zijn ?

Laat je zien, of je bent gezien !

Ik heb het nog al geschreven, mist is het type weer waar ik meest van al schrik van heb. Ik denk dat ik een heel slechte blinde zou zijn. Ik voel me heel onwennig en bang als ik het verkeer niet zie. Misschien is dat een overblijfsel van toen ik als jongeling op de mailboat werkte, en tijdens de mist, samen met zowat alle bemanningsleden langs de reling van het schip moest staan pieren in de erwtensoep en luisteren naar al die onzichtbare toeters en bellen van schepen die je wel hoorde maar niet zag.

In een auto heb je een -wellicht verkeerd- gevoel van veiligheid, je voelt je veilig in dat metalen coconnetje, maar als je ooit op dat grote schip hebt ervaren dat zelfs die grote metalen bak niet veilig is, dan heb je daar een ander idee over.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben bang als het echt mistig is.

En het bangst van al was ik ooit op een winteravond, toen ik rond 22.00 uur van Kruishoutem terug naar huis moest rijden. Het had gesneeuwd, alles lag wit, en het was dikke mist... Je ziet dan letterlijk niets, alles is wit.

Ik had het geluk dat ik iets voor me, twee kleine piepjes van lichtjes zag, een andere auto die voor me uit reed. Ik daar achter... dicht genoeg om de lampen nog te zien, ver genoeg er van om zeker niet te moeten remmen mocht hij stoppen of wegdraaien... Plots zag ik zijn stoplichten oplichten... ik heel voorzichtig en heel traag naderen... De auto had zich gewoon langs de kant gezet, durfde niet meer verder, of vond dat het mijn beurt was om de onzichtbare weg te zoeken... Je kon alleen iet of wat voortgaan op de bijna onzichtbare straatlichten.

Nee, ik ben geen liefhebber van mist...

Maar allee, we zijn er door geraakt, en veilig weer thuis gekomen.
Buiten houdt de wereld op aan mijn hortensia's en mijn lindeboom... Daarachter gaapt het grote witte niets.

Maar we mogen niet klagen, we hebben hier geen onweer gezien. Wel eventjes in de verte de donder gehoord, maar dat is alles. Gisteren heb ik er mij wat ongelukkig over gemaakt. Ik las op internet dat de streek van Namen heel erg getroffen was door een zwaar onweer... Ik Hoorde een uurtje later op TV dat het nieuws (Eén) zou beginnen, en vroeg Anny om te kijken wat ze er van zouden zeggen of tonen... Niets. Wallonië is blijkbaar het buitenland, en dus is een stortbui en onweer daar niet echt belangrijk. Pas in het nieuws van 19 uur zegde men er iets over, en toonde men een beeld. Ik voel me daar wat ongelukkig bij... We zijn een landje dat je bijna niet ziet liggen op de wereldbol, en we vinden de helft van ons eigen land al niet meer belangrijk...

Waar zijn we mee bezig ?

We hebben hele sociale netwerken opgezet, men gaat met het sociaal bezig zijn zelfs gaan speculeren op de beurs (Facebook), maar echt sociaal bezig zijn ? Ho maar ! Dat lijkt net iets te veel gevraagd.
Ik vraag me soms af, of het sociaal netwerken niet zo'n succes kent, net omdat het zo vrijblijvend is, omdat je er niet echt rechtstreeks bij betrokken bent, omdat het beperkt blijft tot wat getypte woordjes... "Ik heb duizenden vrienden !" Weet je wel wat een vriend eigenlijk is ?
Dat is heel wat meer dan een bekende, heel wat meer dan iemand waar je regelmatig contact mee hebt, meer dan een maat waar je een pint mee drinkt... Een vriend, dat is iemand die je bijstaat, die zo nodig zijn dingen laat vallen om jou te helpen. Een broeder, iemand waar je niet alleen vertrouwen in hebt, maar die dat vertrouwen ook waard is en dat voortdurend bewijst met woord en daad.
Als je één vriend hebt, dan ben je heel gelukkig !
Heb je er twee, dan ben je rijk, en dan weet ik niet hoe je het doet, jezelf helemaal vrij maken voor twee mensen, dat moet niet makkelijk zijn !
Honderden vrienden... Dat wijst op een devaluatie van het woord, maar ook op een devaluatie van het begrip. Ik zie hetzelfde met het woord geluk en met het woord liefde...
Die begrippen zijn ook gedevalueerd, in handen gegeven van winstbejag en commercie...
Terwijl het eigenlijk helemaal gratis is, en veel meer kost dan je ooit zou kunnen betalen.
Het is iets wat voor je voeten ligt, wat je alleen moet oprapen... Maar het is iets waar je moet aan werken, niet iets wat je kunt kopen...

tot de volgende ?