Rommelen op de rommelmarkt

Tai Chi in the street, China, May 2007 (Photo credit: Wikipedia)

Het is een zwaaare week... Donderdag rommelmarkt te Geraardsbergen, gisteren te Oudenaarde en vandaag te Zulte...En, als de toeristische dienst van de kust genoeg sponsort, zodat er morgen nog steeds mooi weer heerst, dan is er nog een rommelmarkt te Eke...
Ik voel mijn rug niet meer. Gek. Ik voel hem veel meer dan anders, waarom zeggen we dan ik voel hem niet meer ? Taal is een wonder fenomeen.

Tegenwoordig is het uitzonderlijk als we nog eens iets meebrengen, maar vandaag heb ik nog maar eens een Afrikaans beeld gevonden. Knoertlelijk zegt Anny, heerlijk primitief en mooi zeg ik... Nu ja, de gustibus et coloribus...
En ik vond ook nog een wandelstok... Ik kon mijn ogen niet geloven, de prijs was meer dan absurd laag. Niet getwijfeld dus. Ik ben ondertussen de tel al lang kwijt, het is een model dat ik nog niet heb, en er zit een miniem flesje in om een oude klare mee te nemen op wandeltocht... (Nu ja, dat zijn dan eigenlijk geen wandelstokken, maar sierstokken ! Je kunt er niet op leunen, want de uitholling voor dat flesje is zo groot dat de sterkte uit de stok volledig verdwenen is.) (Dat is een overblijfsel uit de tijd dat wandelstokken een mode object waren, je moest het bij je dragen, maar het zeker niet gebruiken om op te steunen...)

Maar ik heb ook op mijn rug gepeinsd, ik heb een boekje mee over Tai Chi. Je weet wel, soms zie je op documentaires een hele kudde oude chinezen heel traag bewegen... Dat is dus Tai Chi, een manier om lenig en soepel te blijven, justekes iets voor mij dus...

Maar ondertussen ben ik versleten tot op den draad.
Maandag moeten we dan met Anny naar het hospitaal voor een onderzoek, hopelijk is alles in orde, en zijn we weer voor jaren goed.

en dan zitten we weer in een drukke week, hospitaal, academie, les geven in de peuterschool en noem maar op... bezige bijen, kortom: gepensioneerden, je weet wel die soort mensen waar iedereen beroep op doet.

Maar je hoort ons niet klagen, integendeel, zolang we kunnen blijven we bezig, niet te druk, niet te belastend, maar toch bezig, want dat is het lange leven. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit echt stil zou vallen. Ik weet zeker dat ik dan wanhopig zoek naar dingen die ik wel nog kan. Ik hou niet van dat zitten in de zetel en kijken naar TV-programma's waarvan we zeggen: het trekt weer op niets, maar wel blijven zitten...

Nee, laat mij maar bezig met creatief zijn. Ik heb het al gezegd, en ik blijf het herhalen, een mens is pas mens als hij creatief is. We hoeven echt geen kunstenaar te zijn, iedereen kan we iets maken dat heel mooi is. Ik kijk bijvoorbeeld met grote ogen naar de ragfijne werken van papierknippers... Mensen die hele landschappen, tot in de fijnste details, uit zwart papier knippen, en dat dan op een wit of licht gekleurde achtergrond leggen. Er zijn echte pareltjes onder. Dat is iets wat ik niet kan, mijn vingers zijn te dik om in de ogen van die fijne schaartjes te kunnen. Maar het is mooi, en het is creatief bezig zijn, je maakt iets wat mooi is. Het zelf mooi vinden is al genoeg, want het voornaamste is dat bezig zijn, bezig met lichaam en geest.

Handwerk kan ook dat genoegen geven, maar dan mag het geen breiwerk zijn van iets waar je niet naar moeten kijken, waar je rond kan kijken en zitten babbelen, nee, de geest moet ook actief zijn. Je moet iets hebben wat je beneemt.

Maar ik ben weer aan 't herhalen wat ik al zo vaak heb gezegd... Nu ja, ik ben dan ook steenstokkedoodmoe...

tot de volgende ?

Bedevaart naar de dood...

Toen we vanmorgen naar Oudenaarde reden, naar de rommelmarkt, hadden wij een nare ontmoeting... Langs (op !) de weg stond een tent opgesteld, verscheidene politiewagens, en we werden beurtelings doorgelaten... Een dode !

Het beeld is nooit vertrouwd, ook al weten we dat die tent en die politiewagens het heel duidelijk uitschreeuwen.

Toen ik terug was van de rommelmarkt las ik dat het een bedevaartganger was, en dat er nog een ander zwaargewond was...
Een bedevaart naar Halle veranderde in een bedevaart naar de dood...

De man was wellicht al van Kortrijk aan het stappen op die eindeloze weg naar Halle, en plots was de bedevaart gedaan, en was de dood daar, niet in Isfahan, maar in Oudenaarde, Anny denkt zelfs dat het daar al Mater is... Niet ver van een van die twee nieuwe uitvaartcentra die we rijk zijn hier...

Dat is een van die voorbeelden van de onverwachte dood... Je loopt daar nog tegen elkaar te palaveren, en het volgende moment is het gedaan.

De dood is altijd confronterend. Het is iets waar we maar niet aan wennen. Ik vraag me af hoe je dat ervaart tijdens een oorlog, tijdens een slag aan de IJzer, waar ze vallen als vliegen. Zou het dan wel wennen? Of blijft het ergens schokkend?

Waarom was die man op bedevaart? Misschien wel als dank voor een genezing. Het kan immers gek lopen. Of misschien om een genezing te bekomen voor zijn kleinkind, of ... voor wie weet wat dan ook. Of misschien stapte hij maar gewoon eens mee, uit sportieve overwegingen deelnemen aan die lange voettocht.

Hij was beter gestopt aan de Kapel van Kerselare in de plaats van door te stappen naar Halle, dan was hij alvast daar die keer niet overreden.

Maar de mens schikt, het is God die beschikt. Misschien is het ook het zuivere toeval. Ik geloof niet zo erg in een god die daar zit te kijken en plots besluit die zijn levensdraad door te knippen. Ik denk dat god zich daar niet mee bezighoudt. Net zo min als met kwaad, verdriet, ziekte en wat al meer. Wij leven gewoon ons leven, en dat tot het gedaan is, met alle gebeurtenissen die dat leven vullen. Misschien moeten we wel verantwoording afleggen voor onze daden, misschien ook niet. We weten het niet, alleen dat de dood er is. Soms heel plots, heel onverwacht... En dat daar dan mensen door getroffen worden.
Mensen die het moeilijk hebben om het te verwerken
Mensen die plots de pedalen even kwijt zijn
mensen die plots beseffen dat zij het stuur van het leven niet in handen hebben
mensen die zich verloren voelen
ontdaan
uitzichtloos starend naar het niets, vloekend van onmacht, wenend ven verdriet

De dood lag op de weg van Oudenaarde

en plots denk je weer, en weer aan je eigen doden

djudedju

tot de volgende ?

De Rerum Novarum

Copyright expired photo of Pope Leo XIII (1878- 1903) in the year 1900 (Photo credit: Wikipedia)

In 't Vlaams: Van Nieuwe Zaken...
Een wat laat gekomen pauselijke encycliek, die een inhaalmanoeuvre moest zijn op het oprukkende socialisme.
Niet dat er op dat moment nog geen priesters waren die al zeer sociaal waren ingesteld, die de kaart trokken van de arbeidende klasse, maar er waren er ook die dat nog helemaal niet zagen zitten... En dan kwam het officiële inhaalmanoeuvre....

Het lijkt wel of ieder geloof als één van de kenmerken heeft dat het wat laat reageert. Dat kan uit voorzichtigheid zijn (kijken of de nieuwe tendens wel een blijvertje is) maar het kan ook voortkomen uit de starheid van het geloof op zich. De meeste geloven zijn gebaseerd op "onaantastbare" geschriften, waarbij men steeds blijft hangen aan de tijd en het tijdsbeeld van wanneer deze geschriften dateren.

Nieuwe dingen lijken steeds weer te vloeken met die oeroude teksten.
Eigenlijk is dat niet waar, maar men vergeet steeds weer en weer om de teksten te vertalen naar de huidige tijd. De kern van de verhalen in ieder geloof zijn in hun tijd wel heel goed, maar de tijd verandert, dus gaan de verhaaltjes niet echt meer op in het nieuwe tijdsbeeld.

Om veilig te spelen neem ik een oud sprookje, niet dat ik daarmee wil stellen dat de heilige teksten sprookjes zijn, maar omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten en deze teksten pogen om te zetten naar het NU...
Neem nu Sneeuwwitje, een sprookje over de eenzaamheid van een meisje, en dat nog steeds aanspreekt omwille van dat beeld van eenzaamheid, maar voor de rest is het een heel wreed verhaal. Mocht er nu iemand een dergelijk boek schrijven, dan komt het wellicht eerder terecht onder het vak "Horror" dan wel onder "sprookjes". Toen het geschreven (of voor het eerst verteld werd) was dat een quasi normaal verhaal. De mensen leefden in een tijd waarin doodslag en wreedaardigheid heel gewoon waren.  Je moet maar eens al de verhalen uit de oude tijden ontleden en bekijken vanuit het standpunt van nu... Je zou echt niet in zo'n wereld willen leven. Maar die wereld was toen wel zo !

En eigenlijk is het lang niet alleen de heilige teksten die aan verstarring leiden... We zien dat in meerdere of mindere mate eigenlijk in alle instellingen. We hebben iets opgericht en uitgewerkt dat goed werkte, met goede resultaten, en dus behouden we dat systeem angstvallig, want het heeft zijn degelijkheid bewezen. Maar men houdt geen rekening met de evoluerende tijd, met het voortdurend wijzigen van de maatschappij.
Je kunt dat ook zien in de politiek, ook daar hinkt het systeem achterop, en waar we nu zien dat de mensen helemaal geen vertrouwen meer hebben in de politiek heeft weinig of niets te maken met de politici op zich, dan wel met het systeem dat eigenlijk niet meer aangepast is aan deze tijd. Ik verwacht dan ook dat we in de eindtijd leven van ons huidig politiek systeem. Er komt noodzakelijk iets nieuws, iets wat wellicht met horten en stoten zal ontstaan, maar wat anders is, wat meer aangepast is aan het nu... En je zult zien, als ze iets hebben gevonden dat beter en adequater werkt, dat ze dan weer zullen vastpinnen als het enige juiste, het enige goede systeem... en we zullen later weer het fiasco van dat systeem zien, omdat het niet flexibel is...

Kortom, we zijn eigenlijk altijd en allemaal een beetje in het zelfde beddeke ziek. Kinderen voeden hun kinderen grotendeels op zoals ze zelf zijn opgevoed, want ze achten zich degelijk. Dus moet het systeem wel goed geweest zijn. Geweest zijn, voltooid verleden tijd...

Je ziet, zelfs op kleine schaal pinnen we ons vast aan het gekende, hebben we schrik van het nieuwe. Heel wat mensen van mijn generatie zijn helemaal niet computer-minded, want het ging perfect zonder...

En we weten wel dat we niet echt goed bezig zijn, dat we eigenlijk voortdurend moeten aanpassen, maar dat voortdurend verlaten van de gekende weg, dat voortdurend gaan dwalen op ongekende, ongebaande wegen, wie doet dat nu ? Niemand toch ? Je zoekt toch de moeilijkheden niet op ?
Honkvast... een gave en tegelijkertijd een grote fout...

Veroordeel dus niet zonder eens naar je zelf te kijken...

tot de volgende ?

Vervuilend Belgenland...

Nederlands: Schema van wat een gezin per jaar aan afval weggooit. Heb ik geleerd tijdens de biologieles op school, in 2004. (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb het reeds meerdere malen aangeklaagd, we maken onze eigen wereld kapot... Maar nu blijkt dat we dat dus in hoog tempo doen. We vervuilen zo erg, dat we per jaar niet het recuperatievermogen van de wereld overstijgen, we overstijgen dit liefst met 150 %....

Ach, ik weet het wel, we krijgen als transitlandje heel wat van de buren over ons land uitgesmeerd, maar niettemin, het is hoog tijd dat we wakker worden en er iets aan doen.
Ik heb een ideetje, heel klein, heel makkelijk toe te passen. Laten we met zijn allen zo veel mogelijk alle voorverpakte voedingswaren weigeren. Geen salami meer in een voorverpakte versie, maar netjes het aantal benodigde sneetjes kopen bij de detailhandel (of detail-standje in het warenhuis). Dat heeft twee voordelen: er wordt minder voedsel weggeworpen (of er wordt minder te véél gegeten, wat ook al een winstpunt is), en bovendien gebruiken we dat vermaledijde plastic niet nodeloos.

Plastic is immers een van de grootste ecologische rampen !
Je kunt legio filmpjes zien en studies lezen van dieren die kapot gaan door het eten van stukjes plastic, of die blijven hangen in stukken nylon-netten of in stukken verpakking die drijven in onze rivieren en oceanen.
Je kunt ook daarvan (hele drijvende eilanden van plastic) filmpjes en foto's bewonderen op het internet.

En misschien nog een puntje waar we kunnen op letten, zonder dat het ons veel moeite kost... Hou je afval bij, tot je een kans hebt het te lozen op een daartoe bestemde plaats. Je moet gewoon maar eens langs onze wegen kijken, de graskant ligt vol (zelfs in mijn voortuintje!) met allerlei weggeworpen afval. Blikjes, brics (kartonnen verpakkingen met folie binnenkant voor drankjes), flessen en ga zo het rijtje maar af.
Nu en dan is er wel een jeugdbeweging die een actie houd, en die dan tonnen afval verzamelt op enkele kilometers... Om u maar een idee te geven van de omvang van het probleem. Het feit dat het afval daar ligt is eigenlijk het minste van de problemen, het feit dat het er ligt voor jaaaaaaaaaaaaaaren is al veel erger, en dat het dan soms door dieren wordt opgegeten en op termijn de dood betekent voor die dieren, dat is veel erger. Bovendien is het vaak niet alleen de dood voor één dier, maar als het kadaver wordt verorberd door aaseters, zoals bv kraaien, dan zit het er dik in dat het twee of zelfs meerdere keren een dier doodt.

Bovendien is het niet alleen gevaarlijk en vervuilend, het is ook niet leuk om langs een graskant te wandelen die vol ligt met afval.
Je kunt nu natuurlijk stellen dat de gemeente meer alvalbakken zou moeten zetten, maar daar heb ik dan weer bedenkingen bij: 1) Je stelt vast dat er dan steeds onverlaten zijn die deze afvalbakken gebruiken om hun huisvuil gratis te dumpen, en 2) velen doen zelfs dan nog niet de moeite om tot aan die afvalbak te gaan.

Nee, de enige stap in de goede richting, is zelfdiscipline !
Zolang we zelf niet echt overtuigd zijn van de noodzaak, en niet daadwerkelijk de eerste stap zetten, gaat het niet opgelost raken. We moeten echt willen, echt beginnen en volhouden.

(Je moet voor de aardigheid eens opzoeken hoelang kauwgum en sigarettenfilters blijven bestaan, vooraleer ze "opgelost" raken...)
Zorg ook dat uw wagen in orde is, dat je de motor afzet als je voor de overweg of voor de ophaalbrug staat, rij steeds in de hoogst mogelijke versnelling (ook goed voor je portemonnee !), zorg dat je bandendruk in orde is, maar doe ook wat ik hier voor al opnoemde... Verpakkingen vermijden en geen afval dumpen.

We hebben nogal dikwijls de neiging de schuld te gaan leggen bij de grote bedrijven, de reuzen van de weg en dergelijke dingen meer... Je kunt best voor een stuk gelijk hebben, maar we staan een stuk sterker om daar eisen te gaan stellen als we zelf alles doen wat mogelijk is. Dat van die splinter en de balk uit het evangelie is nog steeds een waarheid als een koe.... We hebben een mooie zegswijze: " Als iedereen voor zijn eigen deur veegt, is heel de straat proper."
en "Vele kleintjes maken een groot"...

Echt moeilijk is het niet om iets bewuster te leven, en echt, het kost je niet meer, in tegendeel !

tot de volgende ?

Daar kwam het loze vissertje

The Potato Eaters (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen kreeg ik een verlossend telefoontje van Luc: "Ga je mee vissen? Bij pepee."
Natuurlijk ging ik mee ! Het was goed weer, heel goed weer, de wind zat goed, de zon scheen, wat wil je meer...
Een kwartier voor tijd stond ik al present bij Luc... Hij moest nog eten. Dus ik de tuin in, eventjes naar zijn vijver en naar zijn volière gaan kijken, en dan nog eventjes gaan kijken naar etende mensen. Daar is niets nieuws aan, ik hou enorm van "De aardappeleters" van Van Gogh.
Marnic kwam ook toe, en wijlie weg.
We hoorden dat Jo daags voordien ook al had gevist, en dat al zijn lijnen waren afgetrokken... Dat beloofde !
Zo erg was het niet... Luc ving een ferme karper van van zo'n vier à vijf kilo, en Marnic zat na een tijdje zonder vismateriaal, want van alle twee zijn lijnen waren de elastieken afgetrokken... We konden hem depanneren met een topeinde van een andere hengel, en hij weer aan het vissen.
Ze beten goed, we vingen wellicht met zijn allen zo'n zeventig à tachtig vissen. Marnic ving zeker 10 stekelbaarsjes, die netjes in het grachtje achter de vijver werden gezet. We zien die beestjes niet zo graag in onze vijver, maar het zijn mooie beestjes, dus zetten we ze in de beek uit.

Kortom, het was een heerlijke dag.
Heel gek: pepee kwam op bezoek, en waar hij bleef staan beet de vis wel twee keer zoveel als bij de anderen. Het zal wel toeval geweest zijn, maar pepee vond het ook heel plezant. Hij gaat achteruit, weet niet meer hoe oud hij is, en niet welke dag het was. En het ergste, hij beseft het en maakt er zich zorgen om. Net zoals ik bij de test van tanteke leerde, wist hij ook nog perfect zijn geboortedatum, en daaruit blijkt dat hij 89 jaren oud is... Al een schone leeftijd. En lichamelijk gaat het nog behoorlijk goed. Als je rekening houdt met de twee beroertes die hij had, dan is hij een levend mirakel. Maar zijn geheugen is met de laatste beroerte sterk achteruit gegaan en gaat verder achteruit.

Jo kwam er ook even bij, en haalde ook zijn visgerei uit. Hij kent natuurlijk als geen ander de vijver, en na enkele minuten had hij beet, zijn hengel plooide bijna dubbel en "krak"... lijn af...

Kortom, een schitterende dag. Nog van dat !
Toen wij terug kwamen bij Luc, moest ik nog even bij Willy binnen springen, zijn aquarium zit vol met draadalgen. Ik legde hem uit dat dit komt door het feit dat zijn aquarium in een veranda staat, en dat hij teveel zonlicht krijgt, vandaar de overmatige groei van algen.

En dan naar huis...met pijnlijke armen... Mijn armen zijn mooi rood verbrand. Erg is dat niet, want ik heb - net als wijlen ons vader- een vel dat eerst rood verbrandt, en dan evolueert naar rood-bruin... Nooit eens van dat echte bruin, altijd met een rode schijn er op. Het is deze morgen al een heel stuk minder pijnlijk en ook minder rood, het neigt al wat naar het bruin. Na deze eerste keer, als we niet te lang moeten wachten op het volgende zonnetje, verbrand ik niet meer, maar verbruin ik, maar steeds met die rode schijn er op. Luc wordt echt donkerbruin.

Maar ik heb mijn portie vitamine D alvast binnen, ik zat heerlijk in het zonnetje, en aan het water zit je twee keer in de zon ! Je hebt immers de reflectie van het water er bij.

... maar vandaag geven ze alweer regen. En onweer...
djudedju

Het veld voor mijn deur ligt er nog steeds braak bij, en het onkruid staat een halve meter hoog. Ik denk dat er niets meer komt. We zijn al half mei, het wordt stilletjes te laat om er nog veel op te zaaien. (Tenzij enkele gewassen zoals witloof ?)
We zien het wel, maar ze mogen wel iets aan het onkruid doen, anders zitten we straks ook met massa's kruid. En met mijn tuin is dat een moeilijke zaak... Ik probeer immers een tuin te hebben waar er gecontroleerde wildgroei is, waar tuinplanten geïntegreerd worden in een quasi natuurlijk systeem. Maar sommige onkruidsoorten kun je niet hebben, omdat die echt alles gaan overwoekeren. In mijn voortuin zit ik nu met zevenblad, en daar kun je blijven aan trekken, dat is een van die bijna onverwoestbare soorten. Een half centimeterke wortel die blijft zitten, en daar is de plant weer...
Eén voordeel, zevenblad is eetbaar, je kunt het dus letterlijk van colère opvreten.

Heb je alles eens in uw tuin gekeken wat er allemaal eetbaar is aan wilde kruiden? Moet je eens doen. Weet je dat er soms planten tussen zitten, die wij onkruid noemen, maar die enkele honderden jaren geleden tot de tuinplanten hoorden?
Je moet maar eens googlen op oude groenten...

tot de volgende ?

Dokter met verlof

Nederlands: Verlostang (Tang van Naegele). Foto Ed Stevenhagen, aug 2005. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren hoorde ik iets, wat me met verstomming slaat...
Een kleinzoon van een kennis van ons, werd vader van een flinke zoon. Niets speciaals zou je denken, maar toch...
Normaal gezien zou de bevalling nog minstens een tiental dagen op zich moeten laten wachten, maar dan is de gynaecoloog in verlof, dus hebben ze vlug een keizersnede toegepast...

...

Ik stel me daar vragen bij. Misschien ten onrechte, wellicht weet de dokter wel beter, maar het lijkt me zo bizar. Het heeft voor mij iets tegennatuurlijks. Zou er ook een keizersnede geweest zijn op het normale tijdstip, of kenden we dan een natuurlijke bevalling? Het zal een vraag blijven. Ik vermoed van wel, ik kan me niet indenken dat een dokter zou kiezen voor een operatieve ingreep als daar geen enkele indicatie toe was, maar toch blijft het een open vraag.
Ik stel me ook vragen of een kind op een of andere manier invloed ondergaat van die ingreep. Wat doet de verdoving van de moeder aan het kind? Wat doet die manier van geboren worden met het kind ? Zijn daar al studies over gemaakt ? Ik las onlangs dat er met IVF-kinderen toch wel een en ander minder sterk blijkt dan bij andere kinderen.

Maar hoe dan ook, ik heb vragen bij het operatief optreden van een dokter om reden van verlof. Misschien kan het geen kwaad, misschien doet het er niets toe, maar het lijkt me niet kunnen.

Als er moet ingegrepen worden omwille van moeder en/of kind, dan heb ik er niets tegen, maar zo maar, voor de lol als het ware ????  Het kan best zijn dat de dokter er quasi zeker van was dat er een keizersnede zou moeten worden toegepast, maar helemaal zeker ? Ik herinner me dat Anny, toen ze in verwachting was van Bart, na zes maand de raad kreeg héél voorzichtig te leven en te bewegen, want ze had al opening genoeg om het kind meteen te kopen... Toen ze zowat veertien dagen over tijd was, hebben ze de bevalling kunstmatig gestimuleerd omdat het kind anders wellicht te zwaar zou zijn voor de moeder... Ik wil maar zeggen, het loopt niet altijd zoals je verwacht, zelfs niet zoals de dokter verwacht.

Maar mijn grootste hekel aan dit verhaal, is wel dat de geneeskunde de neiging vertoont om een job te worden als alle anderen, van 9 tot 5, weet je wel... De patiënt moet leren ziek te zijn op de uren dat de dokter werkt. Toen ik kind was, was er ook al een zondagsdienst voor de huisdokter, maar als de huisdokter thuis was, dan kwam hij toch. Nu is er een systeem waarbij je automatisch wordt doorgeschakeld naar de dokter van dienst. Misschien menswaardiger voor de dokter, maar heel wat riskanter voor de patiënten, want die dokter van wacht kan maar op een plaats tegelijk zijn...

Ik weet wel, de dokter heeft ook recht op een normaal leven, maar bij de patiënt spreken we soms over leven of dood, en dat is toch net iets anders.

Mij lijkt dat ons leven steeds meer en meer op het systeem superbazaar lijkt... Als je graag eens een sneetje hesp wilt voor op de boterham, dan moet je er een heel pakje kopen, netjes voorverpakt in bergen plastic. Wil je dat niet, dan moet je de hesp duurder betalen, want daar moet een personeelslid klaar staan om voor jou die twee sneetjes te snijden. Net of dat snijden en dat voorverpakken gaan vanzelf, zonder investeringen in mensen én machines. Ik heb het gevoel dat het met ons leven ook een beetje die kant uitgaat. Je moet netjes in de verpakking van het systeem passen, anders moet je meer betalen. Als je toevallig ziek wordt op zondag, dan moet je bestraft worden voor je ongepast gedrag en meer betalen aan de dokter. Als je te laat komt op je werk, dan krijg je onder je voeten. Als je te lang blijft werken dan is dat doodnormaal. We krijgen via de TV heel wat medicaties aangesmeerd, voor zaken die we niet nodig hebben, of die gewoon niet werken. We moeten die of die margarine eten voor ons hart??? En weet je dat er zelfs ziekten uitgevonden worden om toch maar een product te kunnen verkopen ? Echt waar !

We worden geleefd, en als we pogen zelf een beetje te leven, dan worden we gestraft.

Gekke wereld...
Ik moet hoognodig eens vragen aan mijn dokter wanneer het past om nog eens een valling te krijgen...

tot de volgende ?

Moedertjesdag...

Česky: Člověk. English: A baby breastfeeding. Español: La leche materna puede transmitir el virus VIH. עברית: תינוק יונק. 한국어: 젖을 먹는 갖난아기. Nederlands: Borstvoeding bespoedigt de genezing van de moeder. සිංහල: සිඟිත්තෙක් මවුකිරි ලබයි. 粵語: BB 食人奶. (Photo credit: Wikipedia)

Weer een van die vele feestdagen die ons op de lange duur bijna iedere dag wel iets of iemand in het zonnetje zullen stellen, maar dit is wellicht de oudste, de originele, en geef toe ook de mooiste.
Een dag voor moeder, voor alle moeders.
Een moeder is toch iets speciaals, de vrouw die in haar eigen lichaam, uit haar eigen bouwstoffen, weliswaar met een kleine maar belangrijke inbreng van de vader, het leven vernieuwd, nieuw leven schenkt.
Kortom, iedereen heeft een moeder, iedereen is de vrucht van een vrouwelijk lichaam.
Waar men in in de katholieke kerk praat over een maagdelijke zwangerschap en geboorte, is er toch ook daar een moeder.
Kortom, geen leven zonder moeder.

Maar moeder is meer dan een voortplantingsorgaan. Als de mens geboren wordt, dan is hij of zij nog twee keer niks, en moet het kind nog jaren opgepast en verzorgd worden, vooraleer het echt op eigen benen kan staan in de maatschappij waar het terecht kwam. ook die taak wordt meestal waargenomen door de moeder.

Ik weet wel dat in onze wereld, met de moderne economie, vrouwen veel te vroeg weer terecht komen op de arbeidsmarkt, en dat een stuk van die broodnodige opvoeding van het kind, uit handen wordt gegeven...  Laat het nu Oma zijn of een crèche, het is niet meer de moeder. Ik vraag me nog steeds af, of de band tussen moeder en kind daar niet enigszins door wordt aangetast. Soms ben ik geneigd daarop volmondig ja te antwoorden, soms denk ik: nee, toch niet... Het hangt wellicht ook af van de moeder in casu en het kind in casu, hoe ze die situatie opvangen.

Trouwens het is niet echt een nieuwe situatie. Als we kijken naar het verleden, dan zijn de periodes waar de moeder steeds kon instaan voor het kind, niet zo talrijk in onze Westerse wereld. Er waren toen weliswaar geen crèches, maar dan was het veelal de grootmoeder, of een buurvrouw die zelf niet meer in de productie kon werken die voor de opvang instond. Toen werden de kinderen veel vroeger in de productie ingeschakeld dan nu, en van scholing was er geen of nauwelijks sprake. Moest er eens een brief geschreven worden dan ging men bij de koster of zo iemand om hem de brief te laten schrijven, tegen betaling.

Ik heb het geluk gehad, mijn kinderen hebben het geluk gehad, opgevoed te worden door moeder, die thuis bleef, die van haar kinderen haar dagtaak maakte. Toen, als kind, besefte ik niet welk geschenk dat was, maar nu des te meer.

Ik maak geen verwijt aan de moeders dat het nu niet meer zo is, ik maak hoogstens een verwijt aan de maatschappij die de prioriteiten anders legt dan bij Moeder-Kind. Maar alles heeft zijn tijd, alles heeft zijn waarde, en het ligt vooral aan de invulling van die relatie, binnen het maatschappelijke kader.

Moederschap kan men niet hoog genoeg inschatten. Niet alleen door het fenomeen van de wijze van voortplanting, maar vooral door het feit dat het een enorme taak is om van de boreling een mens te maken. Hoe onvolmaakt mensen ook zijn, toch is moeder zijn een wondermooi iets, dat door al die factoren samen eigenlijk een waar wonderwerk mag heten !

Vandaar: aan alle moeders en toekomende moeders : een hartelijk proficiat en vooral een eindeloos dankwoord !

tot de volgende ?