Mist

"Louis Braille" in braille (Photo credit: Wikipedia)

Als ik goe kijk, dan zie ik nog net de overkant van de straat. Het is mistig, en geen klein beetje.

In de tijd dat ik "werkte" op de mailboat Ostend-Dover, was dat het enige type weer waar ik wat bang van was. Storm deed me niet zo veel, maar niet zien, en overal om je heen toeters en bellen horen van andere schepen en boten, dat is niet iets om rustig bij te blijven. Radar en dergelijke werden blijkbaar niet alleen zaligmakend gevonden, want bij zo'n weer moesten we met de bemanningsleden langs de reling gaan staan, alle twee meter ene, en goed luisteren en turen of dat er toch niets uit de mist zou opdoemen...

Maar als ik hier zo zit en naar buiten kijk, naar het bijna niets, dan denk ik plots aan onze evenmensen die slechtziend of zelfs blind zijn...
Ik denk dat dit mijn ergste nachtmerrie is... De wereld niet meer zien.

Het verschil tussen dag en nacht is het lawaai in de straat. Als er geen of heel weinig verkeer is, dan zal het wel nacht zijn. Kun je u dat voorstellen? Dat je op die manier moet bepalen wat licht en donker is. Het is altijd nacht, maar in sommige stukken van de nacht zijn de meeste mensen veel stiller.
Ons bioritme heeft heel wat te maken met het licht, met de zon. Zou dat voor een blinde ook opgaan? Of heeft die een bioritme die helemaal anders is dan de onze, is het gericht op de beweging rondom hem of haar?

Ik heb al een paar keer geprobeerd om het verschil te voelen tussen de letters van het brailleschrift, je weet wel dat papier met bobbeltjes op, die voor de blinde zijn contact is met de geschreven wereld. Je moet het ook eens proberen. Ik voel wel dat het papier oneffen is, maar veel verder geraak ik niet. Ik voel niet eens waar een "letter" begint en eindigt, tenzij het de eerste is van een regel, of de laatste, dan voel ik dat het stopt of begint. Maar ik kan me niet eens voorstellen hoe je dat kunt "lezen"...
Blinden kunnen het wel. Zij hebben hun tastzin veel beter ontwikkeld dan wij, zienden... Maar wat als je op latere leeftijd blind zou worden? Zou het dan nog lukken dat te leren?

Ik vrees dat het mij niet meer zou lukken, en dat boeken lezen er niet meer zou in zitten... Laat staan dat ik nog zou kunnen beelden maken in keramiek. Je moet met je ogen dicht maar eens een beeld betasten, en proberen er een voorstelling van te maken. Niet simpel hé?

Ik denk dat blinden in een heel andere wereld leven dan wij doen. En ik denk dat mensen die pas laat blind werden een verschrikkelijke ervaring hebben om van de ene wereld in de andere te vallen, en zich nergens meer kunnen thuisvoelen.
Iemand die blind geboren is, die heeft geen voorstelling van onze wereld, en het gemis is eigenlijk alleen ontstaan door de zienden te horen praten over de dingen die voor hem/haar onbekend zijn. Hun ervaren van de wereld gebeurt op een totaal andere manier, die wij ons niet kunnen voorstellen. Zij voelen aan een beeld en maken zich er een voorstelling van. Wat die voorstelling is ??? Ik heb er geen idee van. Hun wereld is niet de onze.

Ik vraag me af of een blinde op basis van zijn voelen, een beeld zouden kunnen maken, die ook voor ons, zienden, logisch en mooi is.

Als ziende heb ik schrik van die wereld zonder kleuren, zonder vormen... Maar wellicht ervaart een blinde die wereld niet als een leeg zwart niets. Wellicht vult hij het met zijn ervaringen, net zoals wij dat doen met beelden, kleuren, vormen.
Ik heb aan één oog een afwijking, waardoor ik in het midden van het beeld dat ik zie, een stuk niet zie. Als ik bij de oogarts die kleine lettertjes moet lezen met dat oog, dan moet ik er naast kijken om het te zien. Maar er is iets geks met beeldvorming ! Als ik met dat oog naar een muur kijk, dan is daar geen gat in, die muur loopt gewoon door. Stel dat er een kleine nis in de muur is, en ik kijk er naar met dat oog, dan zie ik een muur zonder nis, tenzij ik naast de nis kijk, dan zie ik het wel. De hersenen vullen dus het beeld op, maken het logisch, en ik zie dus niet de werkelijkheid, maar iets wat mijn hersenen creëren.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat blinden in hun hersenen ook een wereld creëren... hoe die er uit ziet weet ik niet, en zullen we wellicht nooit weten, omdat hun wereld een heel andere wereld is dan de onze...

Oh ja... Het lottoformulier van Anny ??? Noppes, of wat had je verwacht ? Dus geen boot voor ons...


Tot de volgende ?

Een vroege vogel...

Nederlands: Merelnest met eieren, zelf gemaakt. (Photo credit: Wikipedia)

Beetje bizarre titel als ik pas in de namiddag aan mijn blog kan beginnen... Dus spreek ik zeker niet over mijn eigen persoon als ik op de vroege vogel duid...
Het is trouwens helemaal niet in overdrachtelijke zin, het een heel letterlijke vroege vogel.
We zijn vandaag, als verjaardagsgeschenk aan mijn Anny, op stap geweest naar Dadizele, naar Floralux en Duponzoo, en dan eens goed gaan eten.
De vroege vogel zat in het park van Dadizele...
Ik zag bij toeval twee zwarte schaduwen in een boom. Toen wij dichter kwamen vloog er een weg, een merel. Ik vond het raar dat de tweede vogel bleef zitten, en toen ik dichter kwam zwaaide ik eens met mijn wandelstok, maar niets bewoog. Ik ging dichter, en het was ... een mereljong !
We zijn pas 13 april...
Blijkbaar leggen dus niet alle vogels een ei in mei, maar zijn er al in maart...En met succes !

We zijn dus op uitstap geweest... En ik ben geradbraakt. Nu ja, een kermis is een geseling waard zou ons vader zaliger zeggen.

En weet je, Anny wilde in het terugkeren een lottoformulier invullen... "'t Is de dertiende, 't is een vrijdag en 't is mijn verjaardag en er is een speciale trekking. " Ik ben dus maar gestopt aan de krantenwinkel... En nu maar hopen dat we al die miljoenen winnen, ik zou dolgraag eens zwemm... nee, pootje baden in het geld is al goed.

Anny vroeg me wat ik zou willen als we eens al die miljoenen wonnen... Ik moest niet denken: een boot... Een boot ?  Ja, weet je nog dat we op een van onze wandeltochten in La Douce France op die rivier hebben staan kijken naar die Zwitsers in hun plezierbootje, heel op het gemak, waar wij te voet gingen vaarden zij rustig voorbij. Moet heerlijk zijn...

Maar heb ik dat niet, dan lig ik daar helemaal niet van wakker... Die boot is geen noodzaak. Er zijn veel belangrijker dingen in het leven. Maar voor mij is die boot het toppunt van heerlijke luxe... Een manier om nog veel van de wereld te zien, zonder mijn benen te moeten gebruiken, en hopelijk dus zonder abnormale pijn.

Ik ga maar sluiten, 't is al laat, zeker voor mijn blog, en het is de verjaardag van Anny, dus moet ik ook ....

tot de volgende ?

Kardinale zonde

Kardinaal_III_Danneels_en_Kasper (Photo credit: Wikipedia)

Men heeft openbaar gemaakt dat kardinaal Danneels indertijd op zijn minst een veertigtal aanklachten ontving over seksueel misbruik door geestelijken...
Hij heeft dus gelogen als hij zei dat hij niet dacht dat er zo veel waren, of dat het probleem zo groot, zo talrijk was...

Had hij dat moeten openbaar maken? Had hij aanklachten moeten indienen ?

Ik heb een dubbel gevoel bij die dingen...
Ten eerste, de slachtoffers gaan met hun klacht bij de "kopman" van de kerk in hun land. Geven ze daarmee niet te kennen dat ook zij de aanklacht "binnenskamers" willen houden? Dat ze binnen het geheel van de kerk willen blijven?
Ten tweede, als je als "kerkoverste ter plaatse" dergelijke klachten krijgt, lijkt het dan opportuun die aanklachten publiek te maken? Of is de klacht eerder een vraag om hulp zonder dat er veel beroering komt?

Ik vind het niet makkelijk om daar zo maar over te oordelen...

Eén ding wil ik wel kwijt: het was de verdomde plicht van de kardinaal om in ieder geval van uit zijn gezag binnenskamers op te treden en de dader het onmogelijk te maken nog verder dergelijke daden te stellen. Dat onmogelijk maken van verder dergelijke daden te stellen gaat dan niet verder dan "binnen de kerk", dan "onmogelijk maken misbruik te maken van zijn kerkelijke functie"...  Het gaat dus in het zwaarste geval over het verwijderen van de dader uit de kerkelijke functie, of het ergens "opbergen" van de dader in een functie waar dergelijke daden onmogelijk of heel onwaarschijnlijk werden.

Het ziet er naar uit dat de kardinaal dat niet deed...
Misschien een beetje onder de zware druk van het tekort aan priesters en andere geestelijken, maar dat mag geen reden zijn om mensen bloot te stellen aan seksueel misbruik.

Volgens mij zit de fout dan ook daar ! En niet bij het niet door-melden aan de overheid. Vermits de klagenden gebruik maakten van de kerkelijke hiërarchie, lijkt het ook logisch dat zij de oplossing zochten binnen die hiërarchie... Als de kardinaal deze feiten dan binnenskamers hield, dan zit daar niet echt een fout in. De fout zit er in dat hij niet binnen de hiërarchie gebruik maakte van zijn macht om de daders te bestraffen en het verder plegen van dergelijke feiten onmogelijk maakte van uit hun functie.

Waar de publieke mening op doelt, is dat zij de daders publiek bestraft wil zien, dat zij een soort wraak wil... Maar is dat een oplossing ?
En hier zitten we dan weer aan het nut of onnut van straffen... Van de schandpaal... van celstraf , van weet ik veel wat allemaal...

Ik ben geen voorstander van gevangenisstraffen zonder behandeling. Nu ziet het er naar uit dat gevangenis voor een deel van de daders helemaal niet wordt aanzien als straf, maar veeleer als een soort hogeschool in de misdaad: leren van elkaars misdaden, van elkaars fouten om perfecte misdadigers te worden. Het uit de gemeenschap verwijderen zou in eerste instantie tot doel moeten hebben om daders te behandelen, hen te veranderen zodat zij aangepast worden aan de normen van de maatschappij, zo dat zij weer "passende" elementen zouden worden binnen het geheel van de maatschappij.
Dit kan door psychologie, psychiatrie en/of door lichamelijke behandeling van de afwijking.
Kortom, men moet vaststellen of gevangenisstraf wel heilzaam werkt bij de persoon in kwestie, en zo niet, dan moet hij/zij behandeld worden. Blijkt dat men hen niet kan omvormen tot mensen die in de maatschappij passen, dan moet de behandeling voortgezet worden, desnoods levenslang...

Ik begrijp de roep om wraak, om aan de schandpaal nagelen niet zo goed... Tenzij ik toegeef aan een eerste woede, en dus niet nadenk...
Wraak lijkt mij geen juist antwoord.

De kardinale fout ligt dus niet aan het niet openbaar aanklagen, maar in het niet handelend optreden binnen zijn bevoegdheden. Of, niet afdoende... Want eigenlijk weten we niet of hij niet "iets" heeft gedaan... Zeker niet afdoende, en het lijkt mij ook zeker dat hij de dader/daderes niet voldoende heeft opgevolgd om zeker te zijn van de effecten van zijn reactie op de feiten...

Kortom, ik keur het zeker niet goed, maar het lijkt me niet zo eenzijdig als men het nu in de pers laat uitschijnen.

tot de volgende ?

Het beekje

Bed (Photo credit: antifuse)

Zoals ik reeds eerder heb verteld, zijn ze bezig de Jagerij her aan te leggen... Het stuk dat al af is, ziet er heel mooi uit, en de kasseien liggen warempel zoals ze moeten liggen.
Maar in de jagerij is er een zijstraatje, dat ook behoort tot de jagerij... En daar staan ook enkele huizen. Om aan die huizen te kunnen, is er nog maar een zijwegje aan dat zijwegje gemaakt... En waar je moet in rijden om naar die huizen te gaan, daar ligt ook een beekje... Nu heeft men de aanleg van dat straatje iets veranderd, en je kunt maar amper met een auto door, met een vrachtwagen helemaal niet meer. Met andere woorden, hopelijk brandt het daar nooit, want de brandweer kan er niet bij... Ook de leverancier van mazout en dergelijke kan niet meer leveren.

Vroeger zou dat heel vlug opgelost zijn, maar nu zijn dergelijke futiliteiten heel moeilijk op te lossen. Vroeger zou men de gracht overdekt hebben, en de weg op die manier verbreed hebben. Nu moet het plaatsen van enkele buizen een hele procedure volgen. Als er daar toevallig knotwilgen staan of een houtwal liggen, dan kun je het zelfs vergeten, want dan zijn die dingen beschermd... (Wel een beetje terecht, want ze zijn zeldzaam geworden die dingen.) Maar het voelt niet veilig aan te wonen in een huis waar de brandweer niet bij of omtrent kan komen...

Vroeger was het allemaal veel simpeler. Er lag een open gracht te stinken (een open riool !), dan meldde je dat aan een politieker en kort nadien was de gracht overdekt. Je deed dit ook toen al best net voor de verkiezingen, dan zijn ze het rapst...

Was het vroeger dan beter? Ja en nee... Ja, er was veel minder poespas nodig, nee, want er waren talrijke misbruiken...

't Is dus wel altijd iets hé...

Vannacht in het nieuwe bed gelegen. Zoals voorzien, niet echt goed geslapen, maar, wat belangrijker is, ik ben opgestaan met minder pijn in mijn rug dan anders. Misschien toeval, hopelijk te danken aan het betere bed.
Daarstraks zijn de kleindochters naar boven gestormd om eens in het bed te liggen en met de motor de rug en de voeten omhoog te doen komen... Het bed is goedgekeurd.

De barometer staat nog steeds op regen, maar voor het moment schijnt hier de zon. Van mij mag het zo wat blijven. Voor de boeren moet er wellicht nog wat regen bij komen. En volgens de weerman krijgen zij weer hun gedacht, en moet ik straks weer op de regen zitten kijken. Nu ja, als er water nodig is voor het land, dan is dat eigenlijk belangrijker dan mijn zicht op de zon...

Ik ga stoppen, ik heb geen beetje inspiratie. Slecht geslapen. Zoals steeds als ik in een ander bed moet slapen.
Heb jij dat ook ?

tot de volgende ?

Grote kuis

Bed Jump (Photo credit: jamesjyu)

't Is voorjaar, dus 't is de moment om de grote kuis te houden. En zeker nu ze met ons nieuwe bed komen. We moeten in ieder geval al heel de boel opkuisen in de kamer waar het bed moet komen. En waar het oude bed uit moet.
Dus, na het bloggen ben ik ter orde geroepen, en moet ik mee helpen boven, om alles af te breken en op te kuisen en klaar te zetten zodat de man het oude bed mee kan nemen en het nieuwe in de plaats zetten.
Er kan nu maar één rampscenario meer gebeuren... Dat hij niet afkomt... En dan staan we daar zonder bed. Dan kunnen we "paljas par terre" slapen. Of in de oude bedden van de kinderen... Maar die zijn wellicht niet bestand tegen mijn gewicht na al die jaren leegstand.
Toch maar eens bellen... Ja, ze komen leveren.

Anny, begin maar te ontmantelen... Sprei, lakens, dekens, kussens... En straks kom ik helpen voor de rest zoveel mogelijk klaar te zetten.

En vannacht slapen in het nieuwe bed. Of wellicht helemaal niet slapen, want als ik in een ander bed moet slapen, slaap ik de eerste nacht gewoonlijk niet.

Een van de bizarste zaken als je een bed kopt is wel: "Leg er u eens op, meneer..." En dan ga je daar onwennig op je rug eventjes op dat bed liggen, een houding die ik zelden of nooit aanneem om te slapen. Ik lig op mijn zij om te slapen, in een bolletje gekruld, een restantje van mijn verblijf in de baarmoeder. Maar zo ga je niet liggen in de winkel, dat onopgemaakte bed, nieuw, onbezoedeld, daar lig je zo maar niet eventjes in een bolletje op.

Nee, je gaat netjes, stijf op je rug liggen. En je bevestigd dat het makkelijk ligt. Ook al heb je daar eigenlijk geen idee van. Voor mij is een goed bed/stoel/zetel dat meubel waar je gewoon bent op te zitten/in te liggen. Het meubel waar je lijf naar gegroeid is, en dat gevormd is naar je lijf. In mijn oude bed zoekt mijn lijf het vertrouwde plaatsje, en daar is het goed om liggen. Het nieuwe bed zal dat nog niet hebben, daar zal minstens één ongelukkige nacht aan voorafgaan. Een nacht waar je wanhopige lijf wanhopig zoekt naar het vertrouwde nestgevoel.

Ach, ik wordt oud... Ik kan zo moeilijk afscheid nemen van vertrouwd dingen. Je bent die dingen gewoon, je bent er naar gegroeid. Zelfs de tas waaruit je drinkt, de lepel  waar je de koffie mee omroert, dat zijn vertrouwde dingen, die je meteen juist op de juiste manier vast hebt. Drink je koffie bij een ander, dan is dat oortje net te klein voor je vinger, is het kopje veel kleiner dan wat je gewoon bent... Kortom het geeft je niet dat vertrouwde gevoel. Het zijn die dingen die je het gevoel geven van thuis of niet thuis te zijn.

Slapen in een kamer zonder rolluik, alleen zware gordijnen waar je het morgenlicht toch door ziet... Allemaal dingen die je niet "passen"... Een thuis is heel wat anders dan een huis, gemeubeld of niet. Een thuis dat is een veelvoud van vertrouwde dingen. De hoek waarin je kijkt naar TV, de zetel waarin je languit kunt liggen, de tafel waar je niet alleen aan eet, maar ook aan zit om te tekenen, te boetseren, te kruiswoordraadselen....en eigenlijk alles doet, want het is jouw tafel, en daar doe je mee wat je wil. Daar heeft niemand iets aan te zeggen, tenzij je partner, die ook eigenaar is van die tafel, en ook rechten heeft op de tafel en het gebruik. Maar ook dat hoort bij dat eigen zijn.

Gewoon eens nieuw behangpapier op de muren zetten... Dat maakt dat je de eerste veertien dagen ook bewust naar die muur kijkt. Die muur is niet meer de jouwe, dat moet eerst wennen.
Heb jij dat ook ?
Ben jij ook een van die nestbouwers, waar altijd alles warm, vertrouwd, eigen moet zijn en liefst blijven? Of hoor je bij dat deel van de mensheid die pas gelukkig is als je regelmatig nieuwe dingen om je heen hebt?
Want die mensensoort bestaat ook.
Daar was je een maand geleden, en de eettafel stond rechts als je binnenkwam, en nu staat hij links... Verandering.
Of de mensen bij wie alles altijd gelijnd en gemeten moet staan. Mensen bij wie de stoelen op de millimeter gelijk staan rond de tafel. Ik heb dan altijd de neiging om eens rond die tafel te lopen en alle stoelen een duwtje te geven, zodat de tafel er "bewoond" uit ziet, en niet deel uitmaakt van een etalage, waar alles staat om de klanten te lokken.

Als het tafelkleed eens netjes gelijk hangt aan alle kanten, dan zal ik daar eens aan trekken, zodat het niet meer zo gekunsteld is. Het is sterker dan mezelf. Ik hou niet van wiskunde, misschien is dat de reden waarom ik niet van dat strakke, dat gelijnde hou. Het ziet er pas mooi ooit als je ziet dat er in geleefd wordt.

Kortom, ik hou niet zo van veranderingen... Ik zit het liefst in het oude vertrouwde nest. Knus. Het is een beetje zoals met schoenen, nieuwe schoenen zitten nooit echt makkelijk aan je voeten. Ze moeten eerst ingelopen worden. Ze moeten zich vormen naar jouw voeten, en jouw voeten zijn niet gelijk aan de fabrieksleesten. Ik vraag me trouwens af of er wel iemand bestaat die voeten heeft die net passen voor die leesten. Ik ken niemand zo. Waarom zijn die leesten net zo gemaakt ? Een gemiddelde voet ? Maar dan een zoals er nergens een bestaat ?

Ik ben aan 't zagen... Gewoon omdat ik moet afscheid nemen van mijn oude bed, ook al staat het op blokken...
djudedju

tot de volgende ?

Openlucht

Rommelmarkt (Photo credit: Comicbase)

Voila, we hebben onze eerste rommelmarkt in open lucht achter de rug. 't Was geen vette, dreigende lucht houdt heel wat marktkramers tegen... Vorig jaar was het op deze markt hemels weer, en nu stonden ze daar verkleumd achter hun kraam.
Zoals gezegd, heel wat minder kraampjes, door het dreigende weer. Om eerlijk te zijn, we durven bij dergelijk weer ook al eens te zeggen: "We gaan niet, 't zal weer niets zijn..." En dat doen veel mensen, zodat er ook minder bezoekers zijn, en de kramers helemaal niet beloond worden voor hun inspanningen. Alhoewel...
Wie nu naar de rommelmarkt gaat, dat zijn of de "echte", of diegenen die echt op zoek zijn naar een of ander.

Wij horen blijkbaar bij de "echte"... We gaan niet om te kopen, kopen is een bijzaak geworden... We gaan voor de sfeer, voor de babbel...
Zoals vanmorgen...
"Madame, als ik het goed lees moet ik bij u minstens twee aankopen doen?" 't Menske keek mij een beetje verbouwereerd aan. Ik moest het dus uitleggen... "Kijk, u zet op uw kraam 0,50 cent, en dat bestaat niet, een stuk van 1 cent is het kleinste muntje die we hebben..."
De dame lachte en zei dat als ze er 0.50 euro zette, er veel waren die dachten dat het 50 euro was... Nu ja, ik zal het maar geloven zeker ?
Bij de volgende heb ik niet gezegd, daar was een spel "voledig"... Daar kun je een eed op afleggen.

Ach, 't was een beetje te koud, de mensen waren niet zo happig op een leuke babbel. Ze stonden daar met een dikke frak en de kraag omhoog te bibberen. En sommigen, die het geluk hadden dat ze hun wagen bij hun kraam hadden staan, zaten in de wagen, met het raam net genoeg open om er door te kunnen spreken. Deed me denken aan de zeer persoonlijke ontvangst die je tegenwoordig geniet in de meeste banken. Bij sommige banken moet je bijna op je knieën gaan zitten om door dat piepkleine gaatje in het kogelvrije raam te kunnen zeggen wat je wil hebben... Vriendelijk !!!

Enfin, we zijn gestart... Hopelijk wordt het nu ook vlug goed weer... Het is veel leuker om in 't zonneke te lopen op de markt. En dan zijn de mensen ook veel vriendelijker en vlugger bereid te lachen.

Van nu af aan zal het weer ieder weekend prijs zijn, en zelfs meestal én de zaterdag, én de zondag... We gaan weer ons hartje kunnen ophalen.

Ach, nu nog de zon... Zou die het niet gezien hebben dat het rommelmarkt was ? Kon ook niet, er gingen zware vlagenzwangere wolken voor...

tot de volgende ?

Tomeloos geweld

cartoon again violence (Photo credit: Wikipedia)

Gehoord over die buschauffeur die doodgeslagen werd ?
Gehoord over het steeds toenemende geweld van de politie in Athene?
Gehoord van de dolle schutter?
gehoord van van die dame van het kindercrèche?
gehoord van ? Van ? Van?

Als je de krant openslaat, de knop openzet van radio of TV, dan lijkt het wel of een waterval van geweld je huiskamer binnenstroomt.

Het lijkt wel of het geweld steeds maar toeneemt, maar misschien is dat niet echt zo, is het alleen maar zo dat we nu, veel meer dan vroeger het geweld dik in de verf zetten, dat geweld nu een verkoopsargument is voor krant en TV...

Kortom, geweld wordt dik uitgesmeerd en vormt steeds het eerste en voornaamste punt van het "nieuws".

Maar heb jij al veel goed nieuws gehoord ? Gelezen?
Nee he...
Nee, dat is uit de mode, dat lokt de lezer/luisteraar niet aan.
Geweld en seks wel.
Dus krijgen ze dat.

En misschien krijg je daardoor wel inderdaad een toename van dat geweld.
Ik schreef het al eerder, de normen vervagen en dus lijkt steeds meer geoorloofd, en moeten er steeds meer wetten en reglementen gemaakt worden om de normen te vervangen.

Het is een gekend feit dat na een zelfmoord van een gekende figuur er een toename is van het aantal zelfmoorden. En wellicht zal na een dik uitgesmeerd verhaal van geweld ook een toename van geweld te merken zijn... En vermits er wel steeds geweld te lezen en te horen valt, lijkt toename wellicht op een steeds toenemende stroom van geweld.

We zien in ieder geval dat het nu "in" is, om je eigen zelfmoord, of de aanslag die je wilt plegen aan te kondigen via Twitter of Facebook ... Het lijkt dus duidelijk dat een deel van het geweld niet alleen geweld is, maar ook een middel om aandacht te trekken, misschien een bizarre hulpkreet.

Maar met al dat redeneren zijn de slachtoffers niet geholpen.
Het toenemende aantal slachtoffers...

Vroeger zou er nooit een bericht in de krant /radio/TV zijn gekomen over een politieman die een misdaad beging. Dat werd binnenskamers opgelost, opdat het gezag van "de" politie niet zou aangetast worden. De man in kwestie werd strenger gestraft dan een burger voor de zelfde daad, maar dat werd in het geniep gedaan, opdat de eer en het gezag voor de politie zou bewaard blijven.
Ergens vond ik dat een goed systeem. Het was een bewaren, een goed houden van "het gezag"...
Nu zien we net het tegendeel. Een politieman die iets verkeerds doet, die wordt als het ware publiekelijk aan de schandpaal genageld. Het gevolg is dat politie niet meer gelijk is aan gezag, maar gewoon een ambtenaartje, en dan nog van een mindere soort. (Hij moest maar een vak leren...)
Wat hebben we daar mee gewonnen? Niets, in tegendeel, het remmende effect van het gezag op straat is verdwenen.

Kortom, al die feiten in het publiek brengen, hebben een negatief effect.
Er is niemand bij geholpen, in tegendeel !

Nieuws is dus duidelijk "besmettelijk"...
Zouden we dan niet eens beginnen met ook het goede nieuws te brengen? Wie weet werkt dat ook...

tot de volgende?