eindejaarsvieringen

Image via WikipediaImage via WikipediaWe zijn al de vijftiende december... Ik schrik er wel eventjes van. Het lijkt pas een week geleden dat het nog zomer was, en kijk het jaar is bijna om.
Heb jij dat ook ? Dat gevoel dat de jaren steeds maar vlugger en vlugger gaan ? Vraag jij je dan ook soms af wat er nog zal overblijven voor je kleinkinderen ? Zoef ! en het jaar is voorbij...
Jaja, ik weet het wel, het is maar een gevoelen, het is geen realiteit, het is de projectie van één jaar tegenover de jaren die je al mocht leven... Maar het gevoel blijft er toch.
Het leven lijkt steeds meer in sneltreinvaart te gaan.
Neem nu gisteren. Ik zat zalig te werken in de keramiekklas en zag plots dat het al dik 17 uur was, en dus tijd om te stoppen... Het leek dat ik net begonnen was, dat het sakkeren nog niet eens voorbij was omdat het hoofd van mijn beeld in elkaar was geklapt... Linda zei me dat ik zelf de ramp had veroorzaakt... Je mag de klein van je beeld niet laten uitdrogen, anders kun je er niet aan verder werken, maar je mag het ook niet te nat houden anders breekt het in stukken... Weer iets bijgeleerd. Het was nochtans een mooie kop, en er waren er heel wat die wat naijverig zaten te kijken. Jammer, maar geen ramp, we maken er gewoon een nieuwe. Ik zit nu al weer ter hoogte van de neus.

Het hol opbouwen wordt stilaan een normaal iets voor mij. In het begin had ik er wel wat moeite mee, het vergt een heel andere techniek dan het gewone kleien in de beeldhouwklas. Maar eens je het gewoon bent, gaat het net zo goed. Het is de kwestie om de technische vaardigheid verwerven. En natuurlijk moet je volume-inzicht hebben... Je kunt geen beeld maken als je dat beeld niet van alle kanten voor je ziet, en het ook kunt boetseren. Daar heb ik als beeldhouwer wel een voorsprong.
Ik vergeet gewoon de tijd en waar ik zit als ik bezig ben met een beeld. Ik ben begonnen aan een reeks surrealistische beelden, beelden die niet abstract zijn, integendeel, zeer gebonden aan de normale vormen, maar samengesteld uit elementen die niet logisch bij elkaar horen. Nu ben ik bezig aan een figuur die als lichaam alleen twee borsten heeft, daaruit rijst een lange hals (echt lang!) omhoog, en daar staat dan een vrouwenhoofd op.  Hoe het ding zich ooit verplaatst ???? Geen idee, maar het is kwestie van die onwaarschijnlijkheid een zweem van "normaal" te geven. Dus moet je een logische overgang maken van uit de borsten rechtstreeks naar de hals. Bij de afwerking hoort dan ook nog dat ik de figuur zal sieren met een echte halsketting en oorringen. Daar ik het beeld monochroom okerkleurig zal maken, zullen die blingbling sieraden fel afsteken.
Ondertussen heb ik al een idee voor het volgende beeld... al even absurd of surrealistisch. Ik vind het heerlijk om op die manier eigen figuren te maken. De inspiratie vond ik onder meer bij Johfra, een Nederlands kunstenaar, die schilderijen maakte van dergelijke fantasie-wezens. Ik vind het heerlijk om dat systeem toe te passen in beelden. Het is immers heel anders dan een tekening of een schilderij. Het is wellicht iets makkelijker om je fantasie uit te leven in twee dimensies, dan dit wel uit te werken in drie dimensies. De reden is heel simpel, het is makkelijker een "logica" te tekenen op een plat vlak, dan wel die logica door te trekken in een volume, waar alles moet kloppen in alle richtingen, voor-, zij, achter- en bovenaanzicht... Dan bots je soms op quasi onmogelijkheden, die niet zo makkelijk zijn weer te geven. Ik leer bijvoorbeeld heel veel van Indische godenbeelden, waar figuren bijzitten met talrijke armen (hoe verbind je die logisch aan het lijf ?) en dierenonderdelen (hoe verbind je die aan een menselijk lijf ?)
Ook bij de oude Egyptische godheden vind je dergelijke bizarre figuren. Mijn ideeën zijn dus niet zo nieuw, maar het is wel een terrein waar je nooit de grens bereikt... Je kunt er fantaseren tot in de oneindigheid... en dat is net iets voor mij....

Misschien is het ook wel voor een stuk aan deze nieuwe "uitdaging" gelegen, dat het jaar nu nog sneller lijkt te ijlen naar zijn end ?

Eén troost heb je daarbij, voor mensen die zich vervelen lijkt de tijd stil te staan, dus ik verveel me niet, en dat is alleen maar winst.

Het enige wat me ambeteert  is het feit dat ik steeds meer en meer weer een agenda moet bijhouden... Mijn dagen lijken wel steeds meer en meer overvol. Vanavond weer naar de notaris voor het verlijden van de akte van de verkoop van het huis van wijlen tanteke... Het lijkt wel of tanteke op die manier stukje bij beetje verwijderd wordt... en tot stof en as zult gij wederkeren... Het lijkt me soms of zelfs die stof en as weggeblazen wordt...

Het is bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet... djudedju

tot de volgende ?
 

Luikse wafels

Image via WikipediaBen je ook met ogen vol verschrikking voor je TV gaan zitten, bij de beelden uit Luik ?
Een dolle schutter en granaatwerper maakte  5 (of 6 ?) slachtoffers en maar liefst 120 gewonden op de kerstmarkt te Luik.
Dat het een man in voorlopige vrijheid was, doet meer dan een voorhoofd fronsen... Hoe kan dat? Als je bovendien weet dat hij veroordeeld was onder meer voor wapenbezit, hoe kan het dan dat hij nu al weer zoveel wapens had ?
Er loopt duidelijk iets mis met ons systeem ...
Ik heb je al eerder gezegd dat ik niet geloof in het systeem van gevangenissen, toch zeker niet zoals die nu zijn.
Of het nu misdadigers zijn, of pedofielen of weet ik veel wat voor soort daders, het zijn mensen die de normale normen van de maatschappij niet respecteren. Er is iets mis met hun normen.
Mij lijkt dat internering zonder te werken aan het normenbesef zinloos.
Het enige wat zou moeten helpen is de schrik voor de opsluiting, maar de opsluiting volgens de moderne normen lijkt blijkbaar voor een heel pak mensen helemaal niet zo afschrikwekkend ! Dit is normaal, want zelfs de doodstraf - waar die nog bestaat- lijkt helemaal niet te werken als afschrikwekkend middel
Er moet dus een andere, een nieuwe weg gekozen worden.  Die nieuwe weg moet niet gericht zijn op afschrikking (dat helpt duidelijk niet), maar op heropvoeding. Desnoods à la brainwashing, hersenspoeling.

Nu zijn er weer een heel pak mensen als slachtoffer gevallen, sommigen overleden, een heel pak gewond. De dader is zelf ook dood, dus zullen die mensen hun wraak niet krijgen, tenzij ze het gaan koelen op het slecht controle systeem op ex-gedetineerden... En wat brengt dat op ?
Wat brengt wraak sowieso op ?

Wraak lijkt mij een beetje familie van de revolutie... het geeft een schijnoplossing, maar leidt in feite tot een herval in dezelfde kwaal. Trouwens je verwijt iemand iets, wil hem daarvoor pijnigen, maar dat pijnigen op zich is zelf ook weer een kwaad.
Je kunt een kind een tik op de billen geven, ter correctie, maar doe dat met een volwassene, en hij zal zich zeer gekrenkt voelen.
Hoe komt dat ?
Kijk, je reageert omdat jou een onrecht is aangedaan.  Je reactie zal dan ook in evenredigheid zijn met het gevoel van onrecht dat je is aangedaan. Maar de dader zal de door hem gepleegde feiten hoogstwaarschijnlijk veel minder zwaar inschatten dan jij dat doet, dus zal volgens hem de straf veel te zwaar zijn.
En zo zitten we in feite terug in het beddeke van de normen...
Als iemand een kras maakt op je wagen, dan zal hij wellicht die kras veel minder erg vinden dan jij, want het is al een oude wagen, er zijn al nog krassen op... Maar jij hebt dit keer de dader gezien, en in werkelijkheid is voor jou je wagen nog steeds je gerief, en die kras is nu voor één keer een kras waarvan je de dader kent; dus wellicht reken je hem bewust of onbewust al de krassen aan.
Met andere woorden, er is geen vaste maat om die kras in te schatten...
Met normen is het ook zo... Sommige mensen vinden het helemaal niet erg om een bloem te plukken uit een voortuintje, als die bloem eigenlijk wat uit de rij staat... Voor anderen is dat not done... Dat is niet van jou. Ik kan hetzelfde vertellen over een bic van het bureel... en iedereen kan dergelijke voorbeelden aanhalen.

Ik heb wel de indruk dat de normen in de loop van mijn leven heel wat afgezwakt zijn... En de wetgever vind dit blijkbaar ook, en om dat op te vangen komen er steeds meer wetten en wetjes... Betuttelend is een zacht woord voor die manier van regeren, maar als we eerlijk zijn, zit er een logica in, en liggen we wellicht zelf aan de basis van die betutteling. We doen het niet meer van zelf, we moeten gecorrigeerd en beteugeld worden in alles en nog wat.

Een weldenkend mens zal op het uur van de scholen, in de omgeving van scholen, zeker voorzichtig en behoedzaam rijden. Maar blijkbaar zijn er steeds meer die niet weldenkend meer zijn, en dus moet men een zone dertig invoeren. Punt. Of anders kost het je zoveel. De portemonnee is blijkbaar gevoeliger dan het hart en het hoofd...

We moeten ons bewust zijn van het feit dat je geen samenleving kunt in stand houden, als je niet met zijn allen de normen respecteert, en de anderen respecteert...  Je kunt niet op je eentje links gaan rijden als iedereen rechts rijdt. Je kunt dus ook geen bloem plukken die van een ander is...

Of ben ik nu betuttelend ?

tot de volgende ?

Storm !

Image via WikipediaGek, vroeger sliep ik steeds goed bij stormwind, maar met ouder worden lig ik te luisteren naar het huilen van de wind en de verschrikkelijke rukken van de wind. Komt er niets los op het dak? Nee... Oef.
Hert was erg deze nacht. En een beetje raar, want je hoorde precies korte periodes van minder tot geen wind, en dan plots een hevige ruk. Geen strakke wind dus, maar buien.
En ik maar liggen luisteren.
In een ver verleden heb ik gevaren... En één keer lagen wij uren in een vliegende storm voor Dover, waar wij niet binnen konden varen door het geweld van wind en water. Aan boord was zo wat iedereen doodziek van de zeeziekte. Ik was bij de gelukkigen die gezond mochten rondlopen. Ik had geen schrik van storm, wel van mist.  Ik ging naar de keuken om eten, en vond er de kok, doodziek zittend op een stoel, zich vasthoudend om recht te blijven en niet de keuken door te glijden. "Chef, kan ik iets eten?" De man keek me verwijtend aan. En toen ik zelf een ei ging bakken, hoorde ik hem overgeven... De reuk ?

Nu ben ik wel ongerust door de wind. Niet echt bang, maar toch niet gerust. En ik sta nog wel op begane grond en niet op een dansend schip. Oud worden is ook niet alles.

Gisteren zijn we naar Auchan geweest, inkopen doen. Ik heb er een voedertafeltje gekocht om de vogeltjes nog beter van dienst te zijn, en om ze te kunnen bezig zien. Gisteren heb ik het samen met Anny in elkaar gevezen. Nu heb ik midden op mijn hand een blaar staan. Ik ben duidelijk niet meer gewoon aan werken. Maar het voedertafeltje staat er, en de eerste mezen zijn het al komen inwijden (Een hele plechtigheid, met wierook en wijwater)...

Toen we gisteren aan de kassa aanschoven, bekeek de caissière de vele flessen alcoholvrije aperitief, en glimlachte dat dit wel de leukste manier was om Kerst en Nieuwjaar te vieren, zonder alcohol... Achter de flessen alcoholvrij kwamen er een paar vaatjes wijn aan. De caissière zei niets meer. Ik heb haar in haar wijsheid gelaten. Eigenlijk is die alcoholvrije aperitief de voornaamste reden dat we naar Auchan rijden voor inkopen. Hier in ons Belgenland vind je niet zo veel van die aperitief, en het kost er veel meer. Hier is alcoholvrij minstens zo duur als met alcohol. Waarschijnlijk een soort politiek om niet minder PV's  te kunnen uitschrijven, ter benefice van de politie en vadertje staat.

Ik heb zojuist (het is 9.34 uur !) het licht weer aangestoken, het is hier veel te donker om mijn toetsenbord te zien.  Ik heb een hekel aan die donkere dagen, en bij slecht weer is het nog donkerderderderder... Waar is de lente ? Waar is de zon ? Ik mag er niet aan denken, dat de winter eigenlijk nog moet beginnen. Niet dat het al koud is geweest, maar ik heb een hekel aan de donkerte en aan laagstaande zon... Het lijkt wel dat iedere keer ik met de auto moet rijden 's morgens of 's avonds, dat dan de zon er wel is, pal voor me, recht in mijn ogen schijnend, zo dat je moet zitten pieren om iets te zien. Nu ik de zon wil, is ze er niet. Altijd in de contramine !

Ach, wat zit ik hier vandaag te lullen... Geen inspiratie, alles lijkt wel uit mijn hoofd weg gewaaid. Ik lijd aan een writersblog... 't Is eens wat anders. Maar nee, ik lijd voornamelijk aan mijn jaarlijkse winterdipje... Het donkere weer weegt zo zwaar. Ik heb compassie met die mensen in het hoge noorden, waar de zon niet eens meer te voorschijn komt, hoogstens nog een zweem van licht laat zien. Ik mag er niet aan denken. Toch zitten wij hier nog niet zo slecht. In de zomer hebben wij vurrukkullukke lange dagen, en nachten die amper nog de naam kunnen dragen... Dan moet het heerlijk zijn om eens een bezoek te brengen aan dat hoge noorden... Op de langste dag van het jaar gaat de zon er niet onder, is het dag en nacht dag... Ik denk dat ik verrukt op een bankje zou zitten in de nachtelijke zonne... Genieten van een eindeloze dagdroom... Niet denken aan de keerzij van de medaille, de lange sombere winter...

Het waait niet alleen, het is niet alleen bewolkt grijs en grauw, het giet ook water, en de regen kletst tegen het raam
Waar is de zon ?
help !
HELP
help
help
hellup !!!!


tot de volgende ?

Sharia4Belgium

Image via WikipediaIk schreef enige tijd geleden al over het onverdraagzame van volgelingen van een God van Liefde... Ik heb met veel geduld de moeilijke teksten van de Koran doorworsteld, en alhoewel het me niet steeds zo vriendschappelijk lijkt, kan ik dat eigenlijk ook niet zeggen van de Bijbel... En ik las ook over een hindoepriester die andersgelovigen beval te doden, en nog zo veel, veel meer...
Er ontgaat mij veel, heel veel, vooral hoe je komt van een prediking van zachtmoedigheid, naastenliefde en dergelijke, om dan plots die naaste te vervloeken, ja zelfs te onthoofden.

Ik ben een gelovige, ik hou van "het geloof" in zijn breedste zin, maar ik hou helemaal niet van kerken als instelling, of hoe je die zaken ook best betiteld, want het zal bij Moslims wel anders heten en bij hindoes nog anders en bij en bij en bij.... Maar je snapt wel wat ik bedoel.
Ik woon in Vlaanderen, ben hier opgegroeid en ben dus ook doordrongen van de katholieke tendensen die onze maatschappij hebben gevormd. Maar ik verafschuw wat er gebeurd is in de kruisvaarten, in de vervolgingen van de protestanten (gek genoeg ook tussen protestantse sekten onderling) en dus hou ik niet van de misbruiken die "de kerken" aanzetten om te oorlogen, te vervloeken, partij te kiezen (Gott mit uns)...

Nu vond men een kalasjnikov bij een lid van sharia4Belgium, een wel heel sektaire groep binnen de Moslims. Sektair, omdat zij iedereen in feite willen dwingen om Moslim te worden. Over de andere excessen wil ik het niet eens hebben hier.

Stel nu eens dat men je vastpakt, en laat kiezen tussen Moslim worden of sterven, dan denk ik dat er heel velen zullen toezeggen Moslim te worden. Maar zijn dat dan ook echt Moslims ? Zijn de leden van Sharia4Belgium wel echte moslims ? Zij menen van wel, maar er zijn heel veel Moslims die helemaal niet zo'n instelling hebben, en die werkelijk hun geloof uitdragen door hun goed mentaliteit, hun naastenliefde en hun vastheid van geest.

Met andere woorden, net zoals in andere geloven zien we dus dat er ook hier sprake is van een groep die eigenlijk onverdraagzaamheid predikt, en dus eigenlijk net het tegenovergestelde doet van wat het Geloof eigenlijk is en eigenlijk voorschrijft.

Het gevolg is dat door een dergelijke houding, een groot gedeelte van de bevolking wellicht alle Moslims over dezelfde kam scheert, en er dus een soort anti-moslim-sfeer ontstaat.
Eigenlijk is dat een weg naar de vicieuze cirkel bij uitstek !
Een bepaalde groep stelt zich zeer sektair op en zeer agressief voor de niet-van-hun-geloof-zijnden. Daardoor lokken zij bij die niet gelovigen een weerzin en een agressieve reactie op. Deze reactie wordt dan weer aanleiding voor die sekte om zich nog scherper op te stellen, want kijk eens hoe ze tegen ons zijn...

Ik denk (ik hoop) dat het negeren van dergelijke agressief-gelovigen misschien wel de meest gepaste manier is om dit op te vangen,  Ik bedoel niet het negeren van die mensen, maar het negeren van de agressie en eventueel van dat geloof...
Op die manier geen aanleiding gevend tot meer agressie...

Hopend dat we op die manier op zijn minst het cumulatief aspect doorbreken. Maar makkelijk is dat niet... Het is niet makkelijk om de andere wang aan te bieden, zelfs al ben je volgeling van de prediker van dat geloof...

Ik hou van alle mensen, en van al hun geloven of niet geloven... als we maar mens kunnen zijn met en voor elkaar... Wat ons motief ook is.

We gaan stilaan naar Kerstmis, binnen onze wereld een feest van Vrede... Een feest van wat we maar steeds niet bereiken... Laat ons, van onder uit, van uit de gewone mensen misschien eens beginnen... En alvast zorgen dat wij de vrede bewaren met al onze vrienden, kennissen, familieleden...
Wie weet is het als met die glimlach...
besmettelijk !


tot de volgende ?

vogeltjes

Image via WikipediaIk heb ze zien hangen bij mijn achterbuur, ik zie mijn buur strooien en bij mij hangen er ook mezenbollen en zelfs een voederautomaat... 't Is (bijna) winter... De vogels komen fourageren en ik, ik zit te kijken en te genieten.
Ik heb heel de zomer lang enorm veel vogels in mijn wilde tuin zitten, en heel wat van die beestjes lijken of te blijven tijdens de winter, of ze geven het adres door aan de wintergasten. Tientallen mussen kweken hier en overwinteren hier, en het aantal pimpelmeesjes en koolmezen zijn niet te tellen. Daarnaast merels, heggenmussen, winterkoninkjes, roodborstjes, vinken en soms nog enkele passanten. We zagen hier ook al eens een grote specht.
In mijn tuin zijn vele schuilplaatsen, en mijn kippenhok biedt een warme slaapplaats... Als je het kippenhok binnengaat niet verschieten als er een massa vogels panisch heen en weer vliegt, plots vergeten waar de uitgang is....
Ik weet dat mijn kippenvoer ook veel vlugger verdwijnt dan de kippen eten kunnen, maar ik krijg er al dat gefladder, getjirp en geschuifel voor terug... Ik zie de vogels elkaar verdringen, bitsig pikken naar de concurrent, en als ze verliezen, naar de voederbal er naast wippen....
Ze hebben iets van mensen...
Ook al hangen er een stuk of zeven bollen voer, ze vechten onderling voor die ene, die in niets verschilt van de andere...
Hoeveel zinloze ruzies zie je niet bij mensen... en dus ook bij vogels.
Het gaat hem dan niet om the struggle for life, want er naast hangt nog zo'n voederbal, maar gewoon, ik ben hier nu, en dus is dat het mijne, en van de ander: jij denkt dat je alles moogt, maar dat is nu net de bal die ik wil hebben.
Als je het leest denk je: idioot...
Maar toch zien we het eigenlijk hele dagen gebeuren.
Zinloze ruzies
Over twee keer niets
zonder nut
gewoon voor de fun van het ruzie-maken...

Gek.
Buur heeft een nieuwe wagen dus moet ik er ook een hebben. Is die dan versleten? Nee, maar... Gek !
De wagen is het klassieke voorbeeld, maar eigenlijk kun je dat veel beter zien in kleine dingen. Je moet tegenwoordig eens kijken naar de mobieltjes ofte gsm's... Als het niet meer in is, moeten ze zo nodig een nieuwe hebben. Waarvoor dient die gsm eigenlijk ? Oorspronkelijk om te telefoneren, nadien ook sms en foto's nemen, filmpjes en tegenwoordig bijna volledige computerprogramma's... telkens en telkens iets nieuws, iets wat misschien wel eens van pas kan komen, maar die je niet echt nodig hebt.  Dat ze er een gps-functie aan toe voegen, daar zie ik nog het nut van in, maar al die spelletjes en ondingen?
Toch verkopen ze als zoete broodjes, en er is veelal een soort onderlinge competitie merkbaar. Mijn GSM kan veel meer dan de uwe... Heb je dat programma al geïnstalleerd ? Och, dat kan niet op jou oud bakje...

Mijn auto is iets om me te verplaatsen, en waar ik beschut zit voor het weer. Mijn GSM is om te telefoneren. Zelfs dat sms-en interesseert me niet, en ik gebruik heel dat ding heel, heel heel zelden..... Ik heb er een hekel aan dat ik overal en altijd zou bereikbaar zijn. Het lijkt me dan of er op de duur niets geen tijd meer rest die van mezelf is...

Heb je de vogels al eens goed bekeken? Als ze rustig op een takje zitten, dan gaan ze net zo ver van elkaar zitten, dat ze niet gepikt kunnen worden door de buur. Ze vermijden de kans op ruzie. Alleen bij het voeder zijn ze anders, of bij het verzamelen van nestmateriaal.
Soms heb ik de indruk dat er mensen zijn die net de ruzie gaan opzoeken, voor de ruzie.
ik snap het niet

en hoe ouder ik word, hoe meer prijs ik stel op de rust en hoe minder snel ik oordeel.
Ik heb zelfs de indruk dat mijn dagelijkse blog in feite een soort meditatie is, en dat dit mediteren me veel rust en inzicht geeft. En dat geeft me dan weer helemaal geen lust meer in de opwinding van een ruzie, geeft me helemaal geen lust meer in het (be)oordelen van anderen.
Ik lijk wel meer en meer begrip te hebben voor de anderen, of zie het ironische in van de feiten. En zelfs de dingen die ik wel als heel erg ervaar, daar voel ik me niet geroepen om te oordelen. Ik schreeuw niet meer "Aan de galg met hem!"... Ik voel alleen een pak onbegrip voor wie anderen acht kwaad doet.

Het dagelijkse "filosoferen" lijkt me wel geleerd te hebben om alles te bekijken als ware het op een afstand.
En als ik me toch nog eens betrap op boosheid of op reageren, dan doet mij dat weer nadenken.
Is dat oud worden?
Of is het (eindelijk!) een beetje wijsheid ?

tot de volgende ?

over de grenzen van de dood ?

Image via WikipediaIk las zo net een blog van een collega blogger, een man die alle heil ziet en vindt in een heel streng en naar mijn gevoel heel eng geloof... Eng, in die zin dat geen redding mogelijk is, dan net door dàt geloof...

Ik weet niet of er na dit leven iets is, ik hoop van wel, maar ik lig er niet echt van wakker.
Maar ik heb vooral moeite met zijn invulling van het begrip God, zijn alles omvattende liefde begrenzen met dit geloof of je valt uit de boot, lijkt mij wat in tegenspraak met die allesomvattende liefde die men predikt.

Ach, ik zal wel een ketter zijn, en wellicht landde ik enkele eeuwen terug zeker op de brandstapel, maar hoewel wij het bestaan van een God niet rationeel kunnen omschrijven, kunnen we het tegendeel evenmin. Ik ben vooral gelovig omdat ik het veel aannemelijker vind dat er iets moet zijn dat het ganse ontstaan van het immense heelal en vooral van het leven moet in gang zetten... Wetenschappelijke onderzoeken slagen er wel in om de bouwstenen van het leven te "doen ontstaan" onder labo condities, maar daarin het leven te wekken, dat lukt net niet.
Het leven doen ontstaan lijkt dus helemaal niet zo makkelijk, en het lijkt bijna onmogelijk dat het spontaan is geschied. Maar zelfs al zouden de geleerde bollen er binnen enige tijd toch in slagen om dat leven te doen "spontaan" ontstaan, dan nog lijkt het me dat het "toeval" dat al die condities op het zelfde moment op de zelfde plaats gebeuren in de natuur... Het lijkt me kortom te onwaarschijnlijk om zomaar te gebeuren...

Ook de evolutie van het leven lijkt me niet zo simpel... Het eerste leven zal wellicht een eencellig iets zijn... Maar de meeste levensvormen die wij kennen (die eencelligen zien we niet eens, of je moet speciale apparaten hebben) bestaan uit massa's cellen, die elk op hun plaats een specialisatie hebben, en de een is lever, de ander hart... En toch is het prille begin van dit zoogdier gewoon de samensmelting van twee cellen.

Het lijkt me net allemaal te complex om vanzelf te ontstaan.
En van mij mag men nu al in staat zijn om van stamcellen of lever te maken of hartspier, dan is dat voor mij een bewijs dat je die stamcellen moet "richten"... Een of ander iets geeft het bevel dat die cel lever wordt, en die ander hersenen...

Kortom, ik geloof niet in spontaan, in van zelf... het lijkt me allemaal veel te complex.
En hoe meer we ontrafelen van het leven, hoe meer er te ontrafelen valt.
Nu is men er wiskundig bijna zeker van dat onze wereld, of liever ons wereldbeeld, in meerdere versies bestaat. Kortom er loopt hier ergens in de wereld achter, voor of naast, boven of onder de onze nog een Toon rond, of misschien is hij daar al lang dood en begraven.
Het licht is jaren de ultieme snelheid geweest, rapper kan niet... Tot men onlangs ontdekte dat de neutrino's nog een heleboel sneller gaan dan het licht.
Kortom, hoe meer we weten... hoe minder we weten, of liever hoe meer vragen er rijzen.

Net dat is voor mij de reden waarom ik een God veronderstel. God is immers het antwoord op al die vragen. Misschien is dat een gemakkelijkheidsoplossing, maar het biedt mij in ieder geval een plausibel antwoord. In de vorm waarin ik dat schrijf, zal de lezer voelen dat dit geen echte zekerheid is... Het is echter een antwoord, waar er anders nog geen is, en waar er wellicht ook nooit een antwoord zal zijn. Ik zie het immers niet gebeuren dat de mens ooit de volledige wijsheid en volledige kennis zal bezitten.

Met andere woorden, ik zit op een bepaalde manier veilig met mijn idee dat er een God, een begin van alles, een richtgever moet zijn. In ieder geval veilig voor mijn manier van denken. Dat mijn vriend anders denkt is zijn goed recht, dat een ander helemaal anders denkt is dan weer zijn recht. Ik heb daar geen problemen mee. Wel heb ik problemen met mensen die menen dat ze mij of een ander moeten pogen te overtuigen dat zij het enige juiste antwoord hebben. En vooral dat zij dan ook de enige weg bieden naar de uiteindelijke bestemming. Ik ken dergelijke mensen in enkele divers "geloven, maar ook mensen die je net willen overtuigen van het niet-bestaan van een God, en die net als die gelovige predikanten alles uit de kast halen om je te overtuigen...

Weet je, ik heb MIJN antwoord gevonden. Dat hoeft jouw antwoord niet te zijn.
Ik geloof niet in jouw God of in jouw Niets, ik geloof in mijn invulling van de voor mij zo belangrijke vraag. Punt. Mijn God is geen Liefde, mijn God is Leven en hopelijk ook na de dood, maar is dat niet zo, dan is daar ook niets om bang voor te zijn, want het is dan ook net niets...

Ik geloof ook niet dat geloof noodzakelijk in gemeenschap moet gebeuren. Ik geloof wel dat er nu en dan mensen zijn geweest die "bevlogen" waren van een spirituele ervaring, en die de mens heel wat wijsheid hebben gebracht, elk op zijn of haar manier. Wijsheid in die zin dat ze ons leerden te leven op een goede manier om tot een goed werkende samenleving te komen. Ieder van hen kan ik niet anders dan een grote waarde toekennen, maar ik betreur het enorm dat de volgelingen dan onder elkaar ruzie liggen te maken in plaats van naar de geest, het onderliggende te leven...

Weet je, hoe ouder ik word, hoe minder ik oordeel... Hoe meer ik weet, hoe minder ik me bekwaam voel te oordelen.
Ik denk dat de meeste mensen nog niet tot die geestelijke egalisering zijn gekomen, tot die wijsheid dat ze niet het recht hebben over anderen te oordelen... Om het eens te zeggen met een woord dat is toegeschreven aan een van die schitterend wijze mensen: Ze zien de splinter in het oog van de ander, maar niet de balk in hun eigen oog

tot de volgende ? Het prentje: de troon van God, door Durer... heeft geen gezicht... Daar kan ik me in inleven...

echtscheiding

Image via WikipediaIk heb het hier al enkele keren gehad over de vele echtscheidingen bij jongere (dan ik) mensen...
Ik heb geprobeerd een logische verklaring te vinden, en botste daarbij op het feit dat wij indertijd met niets vertrokken en alles moesten opbouwen van niets tot iets. Nestbouw zou je het kunnen noemen. Ook het feit dat er veel meer "bekoringen" zijn, want op ieder werk werken er tegenwoordig de beide seksen door elkaar, en om een oud spreekwoord aan te halen: "je moet de kat niet bij de melk zetten"
Maar nu las ik onlangs een voor mij totaal nieuwe bijkomende uitleg...

Het schijnt bewezen dat "de pil" een negatief effect heeft op het seksleven van de vrouw, die door de werking op de hormonen-huishouding van haar lichaam, haar partner niet meer ziet als ideaal, maar veeleer zoekt naar een ander ideaal. Het schijnt zo te zijn dat "de vrouw" eigenlijk hormonaal zoekt naar een partner, en bij vrouwen die de pil nemen, zou dat beeld er anders gaan uit zien, waardoor de vrouw eerder geneigd is daadwerkelijk naar die andere partner te zoeken.

Niemand kan ontkennen, dat de seks, de fysieke aantrekkingskracht door de hormonen wordt beïnvloed. En veelal is de fysieke aantrekkingskracht de eerste aanzet tot een relatie, tot het vormen van een paar. De Liefde (met hoofdletter) vertrekt dus veelal vanuit een zuiver fysiek gegeven. Je zou dus kunnen stellen dat de basis, het grondvest, van de Liefde begint met het fysieke. In de Liefde overstijg je later dat fysieke en vervang je het niet, maar vul je het aan met een heleboel heerlijke dingen, die van het leven binnen het huwelijk (of de samenlevingsvorm) een heerlijk bestaan kunnen maken, waarbij je veel meer op elkaar steunt dan alleen op dat fysieke. (Ik wens het je in ieder geval ook zo toe!)

Ik kan me indenken, dat als de hormonenhuishouding plots op de helling gezet wordt, en je als het ware het grondvest van onder dat huwelijks-gebouw uit haalt, het risico op instorten wel heel wat groter wordt.

Weet je, ergens ben ik een beetje blij met deze aanvulling van uit de wetenschappelijke hoek... Het herstelt een beetje mijn kijk op de jongere mensen. Het geeft een antwoord die niets te maken heeft met karakter, inzet, volharding, samenleven door samen te groeien... Het is een element die ergens van buitenaf komt, en niet van de mens als dusdanig.

Van buitenaf? Niet helemaal... Want het nemen van die pil is uiteraard een keuze. Niemand is verplicht de pil te nemen. Maar we leven in een maatschappij waar gezinsplanning normaal is, en de pil is het makkelijkste middel om aan die gezinsplanning te doen.

Maar als we het voorgaande lezen, is de pil dan daadwerkelijk wel de gemakkelijkste optie ? Ik heb er grote twijfels aan. Geen enkel jong paar sluit een samenlevingsakkoord (huwelijk of een andere vorm) af, met de bedoeling daar na enkele jaren weer een einde aan te maken. Ieder paar gaat die verbinding aan omdat ze overtuigd zijn nu eindelijk de ideale partner te hebben... waarmee ze een heel bestaan kunnen uitbouwen en door leven.
Maar als die pil nu daadwerkelijk van uit je lichaam die keuze beïnvloedt, dan is die verbintenis plots aangevallen van uit je eigen ikje. Veel jonge meisjes nemen nu de pil al, gewoon als voorzorg, niet wetende dat ze daardoor een andere partner kiezen dan ze zelf zouden doen zonder die pil. En wie er later aan begint, zit plots met een man die niet meer voldoet aan de zuiver lichamelijke vraag...

Zoals zo dikwijls lijkt het dat al die uitvindingen effecten hebben die we niet hebben verwacht, niet hebben ingecalculeerd...

Het lijkt me dan ook dat we met de pil niet het ultieme antwoord hebben op de gezinsplanning...

Het leven is veelal schijnbaar veel makkelijker dan vroeger, maar hier en daar zitten er angels in onverwachte hoeken.
Mens zijn is niet makkelijk

tot de volgende ?