e-mail

Image via WikipediaDe e-mail is veertig jaar oud... En vandaag de dag worden er ongeveer 400 miljard mailtjes per dag verstuurd... Van een succesverhaal gesproken !
Het vervelende aan dat cijfer is dat er onnoemelijk veel brol bij zit: allerlei reclameboodschappen waar je geen boodschap aan hebt, en een pak berichtjes van bedrijven die het nodig vinden je er van te overtuigen dat bij hen de oplossing van al je problemen ligt. Of dat je met een bepaald merk van onderbroeken een reis naar Zuid Afrika kunt winnen.
Gelukkig kun je een filter op zetten, zodat de berichten over Viagra en de vele miljoenen die je gratis kunt krijgen als je maar alles doet wat die Nigeriaan je vraagt, je bespaard blijven... Dat noemt men spam. Eigenlijk is dat een Amerikaanse term voor een soort goedkoop vlees in blik, wij zouden dus misschien beter van blikvoer spreken...
Maar aan die mailtjes hebben we nog niet genoeg, en we riepen een wat snellere manier van berichtjes in het leven, en daar zie je facebook en twitter en de talrijke chatprogrammaatjes...
En nog was het niet genoeg, we moesten zo nodig de telefoon heruitvinden en met VOIP (Skype, Ekiga en andere) met elkaar kunnen babbelen, en dat zelfs terwijl we elkaar zien.

Als ik mij dagelijkse mailbox bekijk, en de berichten in mijn filter er bij tel (spam en co), dan zit ik dagelijks rond de 70 à 100 mailtjes... En moest ik daar mijn facebook berichtjes en twitter bij tellen, dan is het helemaal niet meer te doen.

Geen wonder dat je in eerste instantie die dingen eens verticaal overloopt, en de meeste er van maar na een vluchtige blik al meteen wegwerpt... Je hebt immers geen boodschap aan berichten over je goede cholesterol dank zij benecol (Ik vraag me trouwens af of je wel geneesmiddelen moogt verkopen in de voedingswinkel? Of is het inderdaad zo dat hun resultaat vooral gebonden liggen aan de gepredikte bijhorende levenswijze, en helemaal niet aan de doodgewone margarine???)

Maar alles bij alles genomen, ben ik iedere dag heel content met mijn mailtjes... Hoor ik weer eens iets van Jan, Piet, Joris èn Korneel... Ook al is het meestal beperkt tot een powerpointje, je weet toch meteen dat ze er nog zijn, en goed genoeg waren om je dat mailtje door te mailen. En wat nog belangrijker is, dat ze je niet vergeten zijn. Dat je nog steeds ergens een klein hoekje hebt in hun grote hart.

Veertig jaar...
Eigenlijk is de historie van de thuiscomputer nog heel jong hé ?
En wat heeft het niet allemaal veranderd ?
Ik heb de tijd meegemaakt dat je op het bureel een brief netjes overschreef of overtypte, om een kopie te hebben van dat stuk, een kopie die ook gebruikt werd in rechtszaken, waar men wel eventueel het origineel eens kon opvragen bij betwistingen... Kopiëren bestond misschien al wel, maar het was ons hier nog volkomen onbekend. Dan kwam de tijd dat het hoofdbureel van de mutualiteit een kopiemachine had, en dan reed er bijna dagelijks iemand met een heel pak originelen naar ginder om er kopietjes van te maken... Dat was makkelijker. Bovendien zag je die mannen dan ook weer eens.

Als je dat nu schrijft, dan lijkt het wel of je nog uit de middeleeuwen komt, waar je als ijverige monnik heel de dag over papieren zat gebogen, netjes kopies te schrijvelen...

Nu klik je dat mailtje aan, en zend het door aan betrokkene... Je kunt zelf nu al aangetekende zendingen doen via je computer... Ik heb het nog nooit gedaan, en het lijkt me wat raar, maar het is de zoveelste stap in de evolutie...

Wij hadden thuis al behoorlijk vroeg een telefoon (via het werk van pa), maar de meeste mensen holden naar de telefooncel als ze dringend de dokter nodig hadden.

Er is ontzettend veel veranderd in die enkele jaren dat ik hier kan en mag rondlopen...
En het lijkt allemaal zo vanzelf sprekend... We zijn het allemaal zo vlug gewoon, dat we het ons niet meer kunnen voorstellen er zonder te zitten.
Neem nu de GPS (Global position system), dat vind ik nog steeds een echt wonder. Dat ze in dat kleine doosje de landkaarten kunnen stoppen, dat lijkt me normaal, dat ze de snelheden en flitspalen er bij zetten lijkt al heel wat meer, maar dat ze ook nog weten waar jij op dat moment aan het rijden bent, dat ze de weg aanpassen als je een andere weg neemt dan het voorgeschrevene, dat gaat iedere keer weer mijn petje te boven. Goed, goed, ik weet wel dat het gebeurt vanuit vier satellieten die daar ergens hoog boven ons hangen te hangen, maar die satellieten sturen die gegevens door van ontelbare auto's... Ik snap het gewoon niet. Het lijkt een beetje op radio, maar dan interactief... Ik ben een boon als ik het echt snap.
Maar we gebruiken het, en het is zo gemakkelijk dat we er ons geen vragen bij stellen, maar gewoon gebruiken. Net zoals de fotocopies, het scannen, het mailen...

We gebruiken steeds meer dingen waarbij we ons geen vragen stellen.
De meeste mensen die een mixer gebruiken, hebben er geen bnul van hoe dat ding in elkaar zit en hoe het werkt. De meeste chauffeurs (m/v) rijden met de auto, maar kennen niks van de mechaniek er van... En zo kunnen we bijna heel je dag vullen met dingen waar je eigenlijk niets van snapt... Maar domweg benut.

Vroeger was dat niet zo. Vroeger werkte je alleen met dingen die je kende, en waar je het nut en de vorm heel goed begreep. Je wist precies waarom je met een hamertje op je zeis zat te kloppen om hem te haren, en je begreep heel goed wat je slijpsteen deed. Nu duw en trek je even met een schaar door een machientje en de schaar is geslepen. Hoe ? Onder welke hoek moet je slijpen???
(Oh ja, ik las dat je een schaar heel makkelijk kunt scherp maken: je neemt aluminiumfolie, plooit dat enkele keren zodat je een dikkere laag hebt, en knipt dat met de schaar... De schaar zou meteen weer scherp zijn... Ik heb het nog niet geprobeerd)

Maar ik wil maar zeggen, mocht op een dag de elektra wegvallen... We zouden plots heel domme onhandige wezens blijken... We kennen bijna niets meer van heel wat dingen die we dagelijks gebruiken.

En vooral, we hebben er helemaal geen benul meer van hoe we het zonder al die moderne dingen kunnen doen.
Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat we eigenlijk weer heel dom aan het worden zijn. We hebben briljante vakidioten, die van één ding alles weten, maar van de rest quasi noppes...

djudedju

tot de volgende ?

pro crime opsporing

Image by faster panda kill kill via FlickrPhilip K. Dick schreef er ooit een boek over en er kwam -meen ik- zelfs een verfilmde versie van... Misdadigers die men opspoort vooraleer zij de misdaad begaan, dus op het moment dat ze nog onschuldig zijn...
Een pracht-verhaal, boeiend en beangstigend.
Maar nu doet de Amerikaanse veiligheidsdienst dat echt, weliswaar niet op de manier zoals beschreven in het boek, en voorlopig nog als een test, maar het feit dat men ook maar overweegt dat mensen te veroordelen op basis van misdaden die ze misschien nooit zullen begaan, is verontrustend, en zet de deur wagenwijd open voor misbruiken, willekeur en machtsmisbruik.
Ooit kenden we in de politiediensten een theorie die mensen beoordeelde op basis van hun schedelvorm... wat nu gebeurt is minstens even stupide.

Ik denk dat iedereen wel eens een misdaad beraamt. Wellicht meestal als verwerking van een onrecht die men heeft ervaren, en die men wil wreken, of als maatregel daar waar de politie en rechtbank tekort schiet, of waar heel de wereld wraak wil op nemen. Ik denk dat er héél véél moorden zijn bedacht om een Dutroux mee te straffen. Diens misdaad sprak zo fel de publieke opinie aan, dat je zowel bij de beenhouwer als bij de kapper de man hoorde ontmannen, martelen, opsluiten zonder eten en drinken...
Normale reacties.
Maar niettemin onwettig, en mocht je ze werkelijk uitvoeren, dan is er duidelijk sprake van een misdaad.
Met andere woorden, als we de mens mogen en kunnen aanhouden en veroordelen vooraleer ze de misdaad daadwerkelijk begaan (pro crime), dan kunnen we al die mensen interneren, gewoon op basis van hun collectieve wraakgevoelens. Ik was er wellicht ook bij, want de verontwaardiging was en is groot.
Maar dit bewijst dat iedereen wel eens een misdaad wenst, plant, voorbereidt, zonder ooit echt te komen tot ook maar een eerste stap in de werkelijke uitvoering er van.
Kan men dan op die basis die mens veroordelen, interneren en straffen, zogezegd als maatregel om de veiligheid te waarborgen?
Nee toch ?
Dat zou toch echt absurd zijn !

Nu kun je bijbels dit voorbereiden van een misdaad, als een geestelijke zonde betitelen, maar volgens mij is het veeleer een gezond afreageren, een soort veiligheidsklep, die net verhindert dat er een werkelijke misdaad gebeurt. Je neem als het ware virtueel wraak, want echt wil je dat niet doen.

Had je op het moment van de zaak Dutroux een bevraging moeten houden in België over het invoeren van de doodstraf, dan zou men wellicht een dikke meerderheid hebben gevonden voor de invoering. Doe je diezelfde enquête op een moment waar er geen spectaculaire rechtszaken bezig zijn, dan haal je die meerderheid niet. In tegendeel, je vindt nu wellicht heel wat mensen die verontwaardigd reageren op die doodstraf in Amerika, waar er een ernstige twijfel is over de werkelijkheid van de schuld...

Dat bewijst dat het veeleer een soort geestelijke bevrediging is, dan wel een echte wens op doodstraf, zelfs voor een Dutroux.

En om het wat dichter bij de deur te brengen. Je loopt in een groot warenhuis rond, en daar ligt iets in de rekken dat je echt graag zoudt willen hebben, maar je niet kunt of wilt permitteren, omdat er voor het gezinsbudget andere, belangrijkere dingen zijn. Heb je dan nog nooit de lust gevoeld om dat ding in je zak te moffelen? Je doet het niet, maar d planning was er wel. Moet je daarvoor veroordeeld worden? Nee, ik zou je eerder willen belonen omdat je de bekoring weerstond.

Nee, wat daar momenteel in een testfase zit bij de Amerikaanse Veiligheidsdienst, dat is de reinste waanzin ! Dat is een misdaad op zich !

Het is weer herfstweer, ook al is het nu niet meteen echt koud te noemen, het is grijs, nat weer. Ongezellig en somber...
De regen valt niet in grote druppels, maar je ziet ze bijna als verschijningen op en neer, heen en weer zwiepen door de felle wind. Alles is nat en ziet er niet schoon gespoeld uit, maar bezoedeld door vuil en goor.
Herfst... Klotenweer !

tot de volgende ?

Bank gered...

Image by DuvalGuillaume via FlickrSnap jij het nog ? Ik niet, maar ik geef het eerlijk toe, ik ben niet zo'n bolleboos in financiën... Maar ik zie een staat die met grote schuldenlast zit, een bank kopen voor 4 miljard, en hoor hen zeggen dat dit niet ten laste zal zijn van de inwoners van dit apenlandje... En wat ik nog fantastischer vind is dat men de "slechte zaken" van de bank in een Bad Bank stopt, waar het "geen kwaad" meer kan... ????????
Moet jij eens proberen. Koop een auto op krediet, zeg dat je het niet meer kunt afbetalen, en dat je het daarom tijdelijk -voor eeuwig- op een bad bank gaat zetten.  Eens kijken of diezelfde bank dat gaat pikken.

Uiteraard ben ik blij dat de spaarcentjes van God en klein Pierke hier mee gered zijn, maar ik heb toch bedenkingen, heel veel bedenkingen !

Banken hebben zich een positie verworven, waar ze rustig de bal mogen misslaan, waar ze rustig de dieperik mogen ingaan, de inwoners van de staat, die eigenlijk al de spaarders in die bank zijn, zullen via diezelfde staat nog eens de bak redden door een inbreng van 4 miljard om hun spaarcenten te redden. Als ik dat zo opschrijf, dan klopt er duidelijk iets niet.

Mij doet het denken aan de man die zijn lening niet kan afbetalen en een lening afsluit om het gat te dichten, weliswaar met een groter gat als gevolg.
Terecht raadt men dergelijke "oplossingen" af, omdat ze regelrecht naar de verdoemenis leiden, maar voor de bank zelf kan het dus wel.
Geld is immers een fictief begrip.

Wat ik nog veel erger vind, is dat diezelfde banken, die al eens gered werden door staatsinbreng, dus inbreng van alle burgers van dit landje, op geen enkele manier daar ook maar een greintje sociale verplichtingen aan vastknopen !
 Integendeel !
 Als een groot bedrijf uit onze streek (Santens om het niet te noemen) failliet gaat, en er is een overnemer die een gedeelte van de arbeidsplaatsen wil redden, dan zijn de banken als schuldeiser, er als de kippen bij om die overname te betwisten en de faling alsnog op te eisen... Dat zou immers meer opbrengen voor de banken in casu... Dat die arbeiders een gedeelte zijn van hen die enkele jaren geleden via de (hun) staat deze banken hebben gered, zijn ze al lang vergeten, en ze voelen zich ook in genen dele schuldenaar van die arbeiders.
Met andere woorden, de banken zijn, ook al rekenen ze op de staat, ook al rekenen ze op de inbreng van de burgers van deze staat om hun vel te redden, ze zijn niet van plan ook maar één vel te redden van een van deze inwoners !
Eerlijk lijkt anders.

Banken lijken steeds meer en meer op een staat in de staat... Een macht die zo groot is, dat alles maar dan ook echt alles, met de mantel der liefde wordt toegedekt.
En om eerlijk te zijn, op een of andere manier pikken we dat, want als je alle "geredde" banken op een rijtje zet, dan zijn de meeste van de Belgen wel bij minstens één er van spaarder... En dus zijn hun spaarcentjes ook gered.

Meer nog, heel wat bedrijven zijn gered, door het redden van die banken, en dus ook de tewerkstelling van heel wat inwoners van dit land.
(Daardoor klinkt het dossier Santens nog wat erger - vind je ook niet ?)

Maar hoe gek het dus ook klinkt, in feite is iedereen content met de redding van de bank.

En de bank ? hij boert voort... Met dezelfde leiding, die mijns inziens op zijn minst toch in vraag moet worden gesteld bij een dergelijk debacle !
Als jij op je werk iets doet waardoor het bedrijf plots voor groot verlies staat, dan zul je vliegen.  Zij niet. De bank(en) en zijn grote Manitoe's zijn onaantastbaar.

Nee, ik snap het niet helemaal... Steeds meer lijkt mij de geldmarkt een fictief iets. Een virtuele wereld waar we op een of andere manier reëel in leven.
Een wereld met andere regels dan de onze.

In Genesis 6 vers 1-2 lezen we: Toen de mensen zich op aarde begonnen te vermenigvuldigen en hun dochters geboren werden, zagen de zonen Gods, dat de dochters der mensen schoon waren, en zij namen zich daaruit vrouwen, wie ze maar verkozen... De bankiers nemen alle macht en onze centen, en zij doen daarmee wat ze willen, zoals ze verkiezen, en dragen daarvoor geen verantwoording... (Twintigste en Eenentwintigste eeuw  alle hoofdstukken...)

ach... je mag niet vloeken !

tot de volgende ?

steengoed

Image by Djumbo via FlickrGek, dat woord heeft twee betekenissen: iets wat héél goed is noemt men steengoed, maar in werkelijkheid komt het van een soort aardewerk. Sommige kleisoorten zijn geschikt om er steengoed van te bakken, heel hard aardewerk, heel harde keramiek zo je wilt...

Nee, ik ben niet van plan om hier nog maar eens een exposé te geven over de keramiek, maar ik wil je melden dat ik op de rommelmarkt een stel prachtige beelden heb gekocht in steengoed. (In dit geval zwart bakkende klei)
Nu ja, en ?
Het zijn twee beelden, een paar, heel oud en wellicht Chinees of Mongools, maar dat kan hetzelfde zijn, want China is een hele tijd overheerst door de Mongolen ...
Twee beelden, waarschijnlijk de keizer en de keizerin, zetelend op de drakentroon.
Prachtige, unieke stukken die wellicht heel wat waard zijn.

Nu ik zelf keramiek doe, bekijk ik uiteraard ook het beeld op zich, en dat is ook al niet zo gewoon, en zeer gedetailleerd.
Moeder is nu een heleboel andere stukken aan het verhuizen naar mindere plaatsen om die twee te zetten op een pronkplaats...
En dat allemaal terwijl ze bezig is haar valies klaar te maken, want ze gaat straks weg naar de Elzas, ik ga niet mee, want ik kan dergelijke dingen niet meer aan, maar daarom hoeft Anny dat niet te laten. Straks komt Roland en Rosa haar oppikken, en vertrekken ze naar Houffalise, waar ze morgenvroeg de bus nemen naar den Elzas... Een mooie uitstap met de gepensioneerden van mijn werk... en ze brengt wijn mee ! Dus heb ik ook al niet te klagen.
Vrees niet, mijn leven zal niet drastisch overhoop gegooid worden... 's Morgens om 7 uur zal de bel gaan, en tegen dat ik beneden kom zal mijn eten aan de deur staan. Bart brengt  het en Els maakt het klaar, zodat ik het alleen in de microgolf moet stoppen... En 's avonds komt Veerle om de schotels te wassen. Het zal dus best doenbaar zijn en blijven... alleen zal ik wellicht wat lijden onder het alleen zijn, maar het is maar tot donderdagavond laat... ik zal het dus wellicht overleven.

De beelden staan er ondertussen, we hebben ze voorzichtig uit de auto gehaald, uitgepakt en op de kast geplaatst... Heel mooi ! Straks nog mijn auto binnen zetten en niets verraad dat we weggeweest zijn.

Het is al heel de dag aan het regenen, en het is helemaal niet warm! De herfst is goed en wel bezig.
Ik zie zelfs aan mijn linde al bladeren die bruin aan het worden zijn.

Ach, het is weer een van die zondagen zonder zon... Zoals we er dit jaar al veel te veel kregen !
Ik ga stoppen...
tot de volgende ?

dieet

Image by Martijn de Visser via FlickrPer toeval hoorde ik het recept van het ideale dieet !
Het werkt gegarandeerd en met blijvend effect, geen jojo effect !
Geen kosten, geen dure medische controles, geen gebruik van pillen of poedertjes of wat dan ook !
Alleen een heel lichte lichaamsbeweging...
Als iemand je vraagt: Wil je een koekje, wil je wat slagroom, wil je nog wat frietjes, wil je nog... wat dan ook van zoetige of vettige of calorierijke dingen, dan volstaat het je hoofd kordaat naar links te draaien, dan naar rechts, weer naar links en nog eens naar rechts.
Zwaar is het dus niet, en het helpt...

Dit mopje hoorde ik op een oud ceedeetje van Will Ferdy, die vroeger dus niet alleen liedjes kweelde, maar ook stukjes bracht als "facteur"...

Zoals het feit dat zijn vrouwtje wat aan de mollige kant was (moest ze vallen, dan moet ik ze naar huis rollen) deed hem de volgende omschrijving maken: Ik kan mijn vrouwtje niet omarmen, als ik haar eens vastpak, dan bereik ik hoogstens het Westelijke halfrond...

Ik vond en vind dit een heerlijk ceedeetje van een mij onbekend fenomeen... Ik wist begot niet dat Will Ferdy ook avondvullende programma's bracht met wat kleinkunstmopjes als toemaatje.

Kijk, dat is maar één van de voordelen van het rommelmarkten, je vind nog eens iets wat je niet kent.
Misschien vind je het maar niets, en vind je de mopjes ook maar niets, maar ik vind ze heerlijk ! Ze komen nog uit de tijd dat mopjes proper waren en niet beladen. Meer moet dat niet zijn. Een hele boel van de huidige mopjesvertellers vind ik bijlange niet zo goed als deze uit "mijne" tijd... Maar dat zal wel te maken hebben met mijn opvoeding in die andere tijd, en met het feit dat ik toen nog jong was en veel joyeuser dan nu. Niet dat ik nu geen joie de vivre meer heb, maar het ding is gewoon wat bezadigder geworden. Ik ben niet meer zo uitbundig, maar geëvolueerd naar een stille genieter, die meer monkelt dan schatert, en diep geniet van hele kleine en van hele grote dingen. (Om eerlijk te zijn: ik weet steeds minder het verschil tussen heel grote en heel kleine genietingen... geluk is niet in maatinhoud te vatten)

Misschien is dat oud worden, of misschien rijper worden? Ik kan genieten van mensen die uitbundig zijn, van mensen die bezig zijn aan een of ander, mensen aan het werk, mensen aan het luieren... maar ook van een eenzaam madeliefje op een groot grasveld. Ik geniet steeds meer van... alles en nog wat. Het leven is immers zo mooi ! Wat er ook allemaal gebeurt. En er gebeurt heel wat, niet alleen in de wereld, ook in mijn eigen kleine wereldje. Dingen die heel erg zijn, die echt pijn doen, maar die misschien wel de reden zijn van het intenser genieten van de rest?

Het helpt immers niet te treuren, het helpt niet te zitten bokken, het helpt niet je boos te maken, het helpt niet steeds weer de dingen te herkauwen. Het helpt wel die dingen naar de achtergrond van je geest te duwen, en prioriteit te geven aan de andere dingen.

Het helpt niet wraakgevoelens te hebben... integendeel, dat is net wat je steeds weer de feiten doet herkauwen en herkauwen... En wat heb je aan wraak ? Ik zit steeds een beetje raar te kijken naar de TV als ze een proces tonen en de familie van het slachtoffer die heel tevreden is met de straf van de dader, die nu eindelijk zal kunnen beginnen rouwen... Ik vraag me steeds weer af hoelang dat gevoelen zal stand houden? Hoelang dat moment van wraak zoet zal smaken.  Ik kan me niet indenken dat het op termijn helpt... Je moet de dingen volgens mij anders verwerken, en wraak lijkt mij niet het middel om te verwerken.
Ach, ik ga nu niet vertellen dat ik me nooit kwaad maak, ik doe het nog veel te veel, maar ik weet wel dat het niets oplost. Integendeel, kwaadheid lokt kwaadheid op.  Het is veel beter rationeel te werken, en de dingen een plaats te geven. Je maakt je immers vooral kwaad om dingen die gebeurd zijn. Die dus niet meer kunnen voorkomen worden, maar waarvan je hoogstens de gevolgen kunt proberen te milderen of te verbeteren. Dus eigenlijk helpt het niet meer je boos te maken, je kunt beter de zaak proberen op te lossen of te milderen.

Ook je kwaad maken op de dader helpt niet echt... Je kunt de feiten er niet mee veranderen, je gebruikt beter je energie om de slachtoffers te helpen of de schade te herstellen.
Ik geloof niet in wraak.
Ik geloof dan ook niet echt in de menselijke "gerechtigheid"... Want dat lijkt me heel dichte familie van wraak, en dat kun je heel goed horen en zien als je naar TV kijkt...

Maar het is zo menselijk, en in eerste reactie ben ik ook veeleer geneigd tot wraak, tot weer-actie (vind ik beter dan reactie, omdat hier het woordje weren, verweren, afweren in klinkt.)
En dat is een beetje de moeilijkheid. Gewoonlijk reageer je onmiddellijk op de feiten, neem je niet de tijd om het te laten bezinken, en is woede de slechte raadgever.
Wraak gaat iets verder, omdat het de reactie op lange termijn in boosheid is.

Ik ga niet vertellen dat ik altijd alles kan vergeven, sommige feiten zijn zo erg dat dit heel moeilijk, ja bijna onmogelijk is, maar het niet vergeven is niet noodzakelijk zich uiten in wraak.

Kortom, ik weet best hoe het moet, maar ik heb tijd nodig om het te verwerken... en dat is er niet altijd in de praktijk. Het ene heeft ook meer tijd nodig dan het andere, dus dat verhaaltje van zeven maal je tong draaien vooraleer te antwoorden is maar een verhaaltje... Beter is weg te gaan, de feiten weg te duwen naar dat stuk van je geest waar het kan "rijpen", waar je het kunt een plaats geven.
Niet makkelijk, maar mogelijk !
Kortom, om op de titel terug te komen: het is als een dieet, je moet het doen hapje per hapje en goed kauwen !

tot de volgende ?

Google Plus

Image by Ryan Bretag via FlickrWat de concurrent van Facebook moet worden, komt m.i. maar traagjes van de grond. Ik ben als fervent Google-gebruiker in al zijn facetten, natuurlijk meteen op de plus-kar gesprongen, maar daar zit ik dan...
Nu moet ik eerlijk zijn, ook bij Facebook ben ik niet zo'n ijverig gebruiker... En ik ben niet de man er naar om zo maar god en klein pierke op mijn facebook binnen te laten... Dus is het aantal abonnees op mijn facebook ook nog te overzien. Ik luister met verbazing (en wat afgrijzen) naar mijn kleinkinderen die honderden "vrienden" hebben op hun facebook. Bij mij is het woord vriend niet zo hol... Het moeten op zijn minst mensen zijn die ik ken, en dan nog liefst mensen waar ik enige sympathie voor voel.
Nu en dan glipt er wel eens een wat minder bekende door, via een berichtje aan een andere vriend, maar globaal is mijn facebook nog heel overzichtelijk. Naast de "vrienden" heb ik ook wat interessante dingen staan op mijn facebook, waar ik nieuws of duiding op het nieuws kan lezen.
Maar op Google Plus heb ik hooguit twee vrienden terug gevonden en en een stuk of drie interessante en een paar nieuwsankers... en dat is het dan.
Natuurlijk moet zo'n ding de tijd hebben om te groeien. Je kunt niet verwachten dat van de ene dag op de andere plots dat ding zal vol zitten met vrienden en bekenden...
Toch heeft het wel iets, het laat je toe op een wat betere manier te werken met "cirkels", dat wil zeggen je kunt je vrienden en bekenden en interessanten netjes indelen, zodat je met een toets ook precies diegenen kunt bereiken die je wilt bereiken. Bij Facebook gaat dat een stuk moeizamer.
Vandaar... Mocht je het eens willen uitproberen... Doe maar hé, ik zit op jullie te wachten.
En dan maar hopen dat het ook werkelijk groeit en bloeit, en zich duidelijk iets anders profileert dan facebook, want niemand heeft nood aan twee keer hetzelfde...

Hiermee zitten we dus volop in wat men noemt de "sociale netwerken"... Ik heb het wat moeilijk met dat sociaal in deze benaming.
Soms klopt het wel, denk maar aan de rol die internet en vooral Twitter en Facebook gespeeld hebben bij de revoluties in het Arabische gebied... Maar veelal beperken die dingen zich tot het mededelen van kleine soms heel onbenullige berichtjes. Ik heb er helemaal geen boodschap aan dat iemand eindelijk aan zich wassen is toegekomen, integendeel, ik heb dan het gevoel dat ik hem of haar ruik terwijl hij dat zit te schrijven, en dat is niet echt smakelijk. En ik heb een bloedhekel aan het publiek maken van eigenlijk heel intieme zaken... I lv U sgatje (I love You schatje) is een bericht die mij niet aangaat. Als de tiener in casu het echt nodig vindt om zijn liefde uit te schreeuwen voor iedereen, dan heb ik het gevoel dat hij (zij) vooral zichzelf wil overtuigen van dat nog wankele gevoel. En daar heb ik helemaal geen geen boodschap aan, en het interesseert me niet.
Het overstijgt zelfs dat kleine voyeurke in mijn binnenste. Dat is wat anders dan mensjeskijken, dat is zielenkijken, en dat is niet voor mij.
Maar via mijn kleinkinderen zitten er een deel van dergelijke dingen in mijn facebook... Nu en dan schrijf ik daar dan een opmerking op, vol ironie, maar dat is veelal niet aan hen besteed. Of ze prefereren opa opa te laten, of ze snappen de boodschap niet... (Ik vermoed het eerste)

Dus kan ik dat netwerk niet echt sociaal noemen... Maar wie ben ik...

Toch heeft het wel iets wat ik niet meer zou willen missen. Het laat me toe contact te hebben met mensen die ik anders nooit meer of héél héél zelden zie. Dus toch wel sociaal?
Ach, laat het dan maar dat mengelmoesje zijn, ik vind het toch wel leuk, zelfs die liefdesperikelen van die jonge blagen vind ik op zich wel leuk, wij zouden dat nooit gedurfd hebben in onze tijd. En mijn opmerkingen zijn dan ook wellicht gebaseerd op mijn opvoeding van toen...
Opa kan duidelijk niet echt mee met sommige van die nieuwe evoluties in het mens-zijn...
Opa wordt oud
 Ikke ?
bah neen ! Ik ben nog piep !

tot de volgende ?

Echt herfstweer ?

Image via WikipediaVannacht lag ik te luisteren naar de regen die tegen het rolluik sloeg. De wind is nogal fel, en je hoorde de regen in vlagen kletsen tegen het latwerk. Het raam staat nog steeds open, in kantelstand, zodat je niet alleen de regen goed hoort, maar ook de draperieën ziet heen en weer waaien.
Ik denk dat ik in het vervolg, bij winderig en nat weer, dit raam zal moeten dicht doen. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Mijn rug deed verdomd veel pijn. Ook Anny klaagt van haar voet - die vorig jaar gebroken was.
Ik heb dus meerdere redenen om de herfst en de winter te verfoeien...
Maar de hoofdreden blijft toch de duisternis.
Ik hou van licht en kleuren, en heb een hekel aan dat kloteweer.
Eigenlijk is dat een beetje gek, want als ik schilder of teken, dan werk ik steeds weer in sombere kleuren. Ik kan het licht niet schilderen, het is te schoon om het weer te kunnen geven.
Ook nu ik in de keramiek zit, zit ik weer met het probleem van de kleuren. Mijn vaas is bijna af, en moet nu binnenkort gebakken worden, en gekleurd... En dat is voor mij een worstelen.
Onze Bart zag me werken aan de vaas en had meteen commentaar: "Pa zit weer in the seventies". Linda zei dat het veeleer de sixties waren... en dat die terug in zijn.
Ik voelde me daar helemaal niet door beledigd of getroost, ik ben een kind van de sixties, dus waarom zou ik daar niet ergens ideeën over hebben overgehouden.
Maar de vazen in de sixties waren kleurig, en ik zie mijn vaas eerder in een vaal okerig bruine tinten... Met wat donkerder vlakjes in de diepste plaatsen en wat licht op de verheven plaatsen...
Van binnen wil ik de vaas in het diepste zwart.
Ik ga er toch een met Linda moeten over klappen. Tenslotte is zij de lerares, en kan zij me misschien wat raad geven...

Ook mijn tekeningen zijn gewoonlijk somber, zeker als ik mensen teken, heb ik de neiging hen gebogen te tekenen, met droeve uitdrukking op het gezicht.

Kortom, mijn werken zijn bijna mijn tegengestelde. Misschien is dit normaal? Ik heb er geen idee van. Maar ik kan niet spetteren met kleuren, ik kan geen licht schilderen, met moeite een lach tekenen...

Misschien is dat ook de reden waarom herfst en winter zo sterk op mij inwerken. Het klinkt gek, maar dat sombere weer drukt op me, weegt op me. Ik zou heel veel geld moeten hebben, om nu naar de andere kant van de wereld te kunnen vliegen, en te genieten van de groeiende lente, en zodra het daar begint te herfsten, terug naar hier, om naar de lente te komen... zodat mijn leven, een leven van lente en zomer zou zijn, het hele jaar door. Zodat ik voortdurend kan genieten van licht en warmte (als we niet te veel van die "zomers" hebben zoals we dit jaar kenden...).

Misschien hou ik ook zo erg van de lente, omdat ze het leven lijkt te brengen. Waar geen vermoeden van een plant was, schiet plots een fris groen en een prachtbloem uit de dode grond, uit takken die niet verraden ontspringt plots het blad, de bloem, de vrucht... Uit het niets komt plots het leven te voorschijn.
Het is niet voor niets dat de mens omstreeks de donkerste dag van het jaar, het feest van het licht viert! De dag is bereikt waarop het niet meer donkerder wordt, de dag waarop het licht heel stilletjes terugkomt. Godsdiensten binden daar hun feestdagen aan, omdat de mens toch viert, en die levensvreugde volgens hen beter aan het godsbesef kan verbonden worden, dan aan de natuur.
Het is op zich bijna het bewijs dat het licht voor de mens het hoogste goed is... of toch een er van.
Ik sta dus niet alleen met mijn hekel voor de donkere dagen.

Er is meer... Vandaag heb ik voor het eerst weer sokken aangetrokken. Anders doe ik dat alleen maar als ik het omwille van de etiquette moet doen, maar vandaag gewoon omdat ik koude voeten had. En ik heb een hekel aan sokken, zij belemmeren mijn vrije tenenverkeer. Straks moet ik ook weer een trui aan met lange mouwen ! djudedju !

De postbode is geweest, en ik kreeg een uitnodiging voor de openingsreceptie van een tentoonstelling met de titel: I-VISION en daaronder, tussen haakjes (aj-vizjn)... van de academie te Zottegem aan mij gestuurd. Ergens stoort mij die titel met zijn Angelsaksische klanken... Ik krijg meer en meer het gevoel dat ons eigen moerstaal verdrukt wordt. En nog meer kittelt het belachelijke ondertiteltje me. Ach, heel erg is het allemaal niet, maar voor mij hoeft dat niet zo... Het is al erg genoeg dat men mij de sixties toedicht, en niet de zestiger jaren... Dat is net hetzelfde, maar eigener.

Je ziet, ik ben in een sombere bui. De herfst weet je wel... En toch kreeg ik gisterenavond net een leuk berichtje toegestuurd...van Kaatje. Nu wellicht een hele Kaat, maar voor mij blijft ze ergens Kaatje, het dochtertje van een collega die veel te vroeg is gestorven. Ik zie haar nog steeds voor me, een frêle ding, met een brilletje en een lachend gezichtje. Ze wist niet zeker of ik nog zou weten wie ze was, en had een blad van haar poëzie ingescand, waar ik -heel lang geleden- voor haar een tekening had in gemaakt met een karamellenversje er bij... Een tekening van een goudvink. En telkens als ik oude tekeningen terug zie ben ik een beetje verbaasd van mezelf. Het klinkt hoogmoedig, maar telkens zie ik dan dat ik toch wel aardig kan tekenen. Terwijl ik onmiddellijk na het tekenen er alleen fouten in zie.
Ik weet niet goed wat me het meest plezier deed, een berichtje van Kaat uit een ver verleden, of de tekening van toen...
Ik heb vannacht op Norbert, haar vader liggen denken. De man is veel te vroeg overleden. Zoals zovelen. Als ik terugdenk aan toen, dan zijn de meesten van de collega's van toen al weg... en van de jongeren die nadien kwamen, zijn de meesten ook al op brugpensioen of bijna...
Op zo'n moment voel je je oud.
De tijd heelt de wonden niet... ze dekt ze hoogstens een beetje toe.
Verbergt ze wat, houdt ze wat uit het gezicht, zodat je niet telkens en telkens weer er mee geconfronteerd wordt, maar als je er aan denkt, dan voel je weer de pijn.
Het is duidelijk herfst
tijd
van
afsterven
tijd
van
herdenken....

tot de volgende ?