45.000.000 vluchtelingen...

Momenteel zouden er op onze wereld zo'n slordige 45 miljoen mensen op de vlucht zijn. Op de vlucht voor geweld, oorlog, onderdrukking...
Wat moeten we daar mee?
Je kunt niet zo maar zo'n pak mensen opvangen, en de oorden waar ze welkom zijn, zijn dan ook heel dun gezaaid. Veelal komen ze terecht in kampen, in tentjes en /of tijdelijke verblijven, waar ze veelal jaren zitten. Waar ze niet geïntegreerd worden, maar gewoon zitten te zitten, voor water en voor eten in de rij gaan staan, en slachtoffer worden van epidemieën die logisch zijn als je met zovelen op zo'n kleine oppervlakte moet zitten.
Ik ga ook geen oplossing aanreiken, ik heb die ook niet, maar het is en blijft een triestig ding. Ik heb als kind nog mensen zien wonen in "de barakken", de barakken dat waren noodwoningen, opgebouwd na (misschien zelfs tijdens ?) de oorlog, om de mensen van wie de woning was gebombardeerd een voorlopig onderkomen te bieden. Sommige van die barakken hebben hun bewoners overleefd.
Maar die barakken waren nog min of meer huizen, stonden tussen de andere huizen in, en werden bewoond door mensen die hun plaats hadden in de maatschappij. Bij vluchtelingen is dat niet zo, die zitten in een kamp, veelal met onvriendelijke prikkeldraad er om heen, ze moesten eens durven buiten wandelen...

Met andere woorden, het is voor een vluchteling geen sinecure om dat statuut kwijt te raken, en te kiezen voor een nieuw en vriendelijker thuisland. Neem nu ons bloedeigen België, kijk maar eens om je heen, hoezeer de vreemdelingen, de immigranten hier "welkom" zijn...
Je moet maar je mailbox openen om racistische "mopjes" tegen te komen. We horen van interimbureau's die "pure Belgen" leveren, en immigranten en nieuwe Belgen geen werk bezorgen, of toch veel minder kansen bieden.


Het gaat hier meestal niet om echte vluchtelingen, maar je verlaat je eigen land niet zo vlug, als alles er goed gaat. Als die mensen hier komen, dan is het op zijn minst omdat ze hopen op een beter bestaan dan wat ze ginder ver hadden. Hier is het wellicht beter, maar ik denk dat het soms wel bitter moet smaken, als je gewaarword hoe je geminacht wordt om je iets donkerder tintje.
Maar die echte vluchtelingen in de kampen, dat is dus nog heel wat erger.

Ik weet wel, het is mijn schuld niet, ook de uwe niet, maar in hoeverre zijn wij de oorzaak van de toestand ginder in dat verre land ? Heel ons Westers kapitalistisch systeem is schitterend voor wie het geluk heeft in dat systeem te zitten, maar is funest voor de rest van de wereld. We eten letterlijk de andere landen uit, zowel in grondstoffen als in voedsel, als in mooie bloemen en andere luxe-producten... We schromen er ons niet voor om ginder ver weg dat allemaal op de meest rendabele manier te doen, ook al moeten we daarvoor het milieu en de gezondheid van de mensen kapot maken, vergiftigen. Het is toch maar ver van ons bed. We steunen bepaalde regeringen die ons dat toelaten te doen, ook al weten we heel goed dat het dictaturen zijn. Als het voor ons maar opbrengt. We zorgen dat we met bepaalde landen akkoorden hebben, om ook strategisch sterk te staan, en onze opbrengsten te kunnen vrijwaren.
Goed, goed, ik weet het wel, ik doe het niet, jij doet het niet, maar degenen die bij ons de touwtjes in handen hebben, die doen het wel, en wij verzetten er ons niet tegen. Wij kopen de goedkope snijbloemen, blij dat ze zo goedkoop zijn, we kopen goedkope kledij, blij dat ze zo goedkoop zijn, we...profiteren van het systeem, en sussen ons geweten met het feit dat we er toch "niets" kunnen aan doen.
Maar is dat wel zo ???
Zouden wij echt niet beter proberen om wat minder kleren, wat minder bloemen te kopen, maar te kijken van waar ze komen, en of ze wel op een vriendelijke manier gemaakt, geteeld zijn?
Moeten wij niet stoppen met het zinloze vervoeren van exotisch fruit, die de wereld door de enorme vervoersinspanningen, enorm vervuilen, en die in de landen van oorsprong veel te goedkoop moeten geproduceerd worden om het te kunnen doen op een leefbare manier...
Ik weet, dat is maar een klein gebaar... maar is het niet zo, als iedereen voor zijn deurtje veegt, heel de straat proper is ?

Als we eerlijk zijn, dan moeten we vaststellen dat heel wat van de mistoestanden in de arme dlen van de wereld, er zijn door en dank zij ons Westers kapitalistisch systeem. We zijn eigenlijk nog steeds de kolonisatoren van vroeger. Het is misschien op een iets andere manier, maar we melken die landen nog steeds zonder enige scrupule leeg.

We zijn de luxepaarden van deze wereld.
En al wat we doen is genieten van het systeem.
Hoe lang gaan we dit nog kunnen doen, vooraleer het systeem in elkaar stort ? Ik denk dat de tekenen steeds meer en meer zichtbaar zijn. Laat ons, voor het te laat is, de rest van de wereld op een eerlijke manier behandelen, laat ons helpen hen hun eigen wereld op te bouwen, zodat ook zij in een aangename wereld kunnen bestaan, en zodat er minder ellende is.

Enne... voor een heleboel van die dingen moeten we tegenwoordig zelfs niet eens meer ver voor te reizen ! Je moet eens kijken naar de armoede in ons eigen landje. Steeds meer is het voor steeds meer menesen moelijk om aan de bak te komen. We zijn bezig een derde wereld op te bouwen aan onze eigen achterdeur. De scholing is zo hoog opgetrokken dat steeds meer mensen uit de boot vallen en dreigen in het armoede-circuit terecht te komen. We hebben geen plaats meer voor deze "mislukkelingen", tot het plots gaat over een van je eigen kinderen of kleinkinderen.
Laat ons ook hier, in eigen land, zorgen dat er plaats is voor minder geschoolden, voor mensen die het hoge niveau niet aan kunnen.
Misschien ook voor onze eigen veiligheid, want mensen die uit de boot vallen, komen eerder in het misdaadcircuit terecht, gewoon omdat dit zo wat de enige markt is waar ze wel welkom zijn...
Wij jagen hen er naar toe
wij, die ons nestelen in het onmenselijke, in de Westerse luxe...

tot de volgende ??

miezerig...

Image via WikipediaAls ik hier naar buiten kijk, zie ik tegen het groen van de linde van die piepkleine waterdruppeltjes. Het miezert. Als er één type van weer is die vervelend is, dan is het dat wel. Het regent niet genoeg om er iets speciaals voor aan te trekken, maar als je er een eindje door loopt, ben je zeiknat. Voor onze bouwvakarbeiders is dit het verschrikkelijkste weer dat er is. Zonder regenkledij worden ze nat, en met regenkledij worden ze nat van het zweet dat niet weg kan door die regenkledij.

Ik vermoed dat de bodem nog steeds niet echt doordrongen is van het levenbrengend nat, maar je hoort steeds meer en meer stemmen dat het al mag stoppen. Regen is nu eenmaal vervelend. Wie er door moet, moet zich voorzien van speciale kledij, en wie thuiszit komt niet buiten als het niet echt moet.

Toch mogen we hier nog niet klagen, we zagen beelden op TV... We ontsnappen hier meestal nog van de meeste uitwassen van het weer. We hebben hier werkelijk te maken met een "gematigd" klimaat. Maar of het zo zal blijven ?

Heb je het ook gelezen? We stevenen recht op een kleine ijstijd af. Wie er geen idee van heeft wat hij mag verwachten, moet maar eens gaan kijken naar de schilderijen van Breughel, toen was er ook een kleine ijstijd. Geen echte zomer, mislukte oogsten, armoede, honger... Met de wereldhandel zoals we die nu kennen zou het wellicht iets beter kunnen worden opgevangen dan toen, maar toch...
Maar hoe zit het dan met die "global warming" ? Moeten we straks nog blij zijn met die opwarming, of heeft het een niet veel te zien met het ander? Of is het toch zo dat ze er niets van weten?
Ik geloof wel in de opwarming van de aarde, maar ook in die omstandigheden kan er een kleine ijstijd zijn, die door die opwarming misschien iets minder koud kan worden, maar dan wellicht veel meer slecht weer brengt, met kou en water. Wat voor de landbouw al haast even funest is.

Ik geloof dat ondertussen iedereen wel moet geloven dat er iets aan de hand is met het weer. We beleven dingen die anders nooit of hoogst zelden gebeurden, en we zien dat in een stuurloos land als het onze, men de verhoging en verbetering van de kustdijken toch als prioritair gesteld worden.

Gisteren zagen we Di Rupo oefenen in het doorbreken van de ban, hij liet le doudou nog maar eens doden, en we vermoeden dat hij mensen heeft betaald om hem voldoende haren uit de drakenstaart van doudou te plukken om zoveel geluk te hebben dat de regeringsvorming alsnog mag slagen... Heb je gezien hoeveel mensen er gaan kijken naar Le Doudou ? Fantastisch hé !
Op een of andere manier zeulen we toch nog steeds onze tradities met ons mee. Heerlijk vind ik dat... Het bewijst dat er meer is dan de dag waarin we leven. Want soms heb ik wel eens de indruk dat steeds meer mensen gewoon dag na dag leven, steeds op hetzelfde stramien. Het is zo erg dat er zelfs mensen ziek worden door het weekend (vooral migraine), die de doorbreking van de dagelijkse sleur niet meer aankunnen. Het verlof is voor veel mensen een periode waarin obligaat moet genoten worden en gerust. En er zijn veel gezinnen waar de spanning hoog oploopt omdat ze niet meer weten hoe ze moeten ontspannen en hoe ze moeten rusten...

Waar is de tijd dat de mens leefde in en met de natuur ? Waar de haan de wekker was (alhoewel ik 's nachts hanen hoor die de klok ook niet kennen, of komt dat door onze vele felle straatverlichting ?) en de kippen je vertelden dat het tijd was om in je bed te kruipen. 's Zomers lange dagen, 's winters korte. Met de verstedelijking, en vooral met de industrialisatie zijn we anders gaan leven. Zelfs onze uurwerken hebben geen binding meer met de zon, onze middag en de echte middag liggen gemiddeld twee uren uit elkaar !

Ik ga toch eens een zonnewijzer maken, gewoon, om te zien wanneer het nu echt middag is in onze regio, wanneer de zon nu echt op zijn hoogste punt staat... Niet dat ik er dan naar ga leven, want ook wij moeten, zelfs al zijn we op pensioen , onze afspraken naleven op de klok, de klok die dus helemaal geen natuurtijd weer geeft...  Misschien is dat wel een van de redenen waarom wij onze binding met de natuur steeds meer en meer lijken te verliezen. Natuur, dat is dat wat je ziet op je TV, als je kijkt naar National Geography of zoiets.... Dat de natuur ook gewoon buiten is, dat is iets wat de mens lijkt te ontgaan.

Hoe lang is het geleden dat jij nog eens op je rug lag in het lange (niet gemaaide) gras, kijkend naar de gekke vormen van de wolken, luisterend naar de insecten om je heen... ????
We doen dat niet meer, we zien dat niet meer... Als je al eens iemand in het gras ziet liggen, dan is het op een nette kort geschoren pelouse... in het park of in je eigen tuintje. Maar daar hoor je dan ook geen of bijna geen insecten meer thuis.  Als er zitten, dan wordt er gespoten. Onze pelouse moet zo net zijn als de tafel waar we van eten...

Je moet al bijna gaan zoeken om nog een stukje verwilderde wereld te vinden in onze contreien. Zelfs in onze natuurgebieden mag het niet meer natuurlijk gaan, en lopen er koebeesten of schapen of andere beesten rond om er voor te zorgen dat wat we nu hebben eeuwig zou kunnen blijven. Niet meer de kans geven om de natuur haar veroveringswerk te laten doen, nee, bewaren, want kijk eens hoe mooi het is... En als het mooi is, dan zorg je toch dat het zo blijft??? Ook al is dat eigenlijk niet natuurlijk, je noemt het natuurbescherming...
We zijn Gek.
Gek, met een "hoofd"letter, alhoewel we ook gek zijn in de rest van ons lijf.

Aan onze wegen kun je goed zien hoe gek we zijn... We leggen nette rechte brede wegen aan, die de kortste verbinding zijn van A naar B. Nadien  maken we daar verkeersdrempels op, en hier en daar wegversmallingen waardoor de wagens nu in korte boogjes om bloembakken heen moeten... Hadden we dan niet beter dat oude weggetje laten liggen smal en kronkelend ? Wij hebben er hier in onze regio nog pakken van liggen, en je moet eens komen zien, ze komen van heinde en verre om hier op hunne vélo doorheen te fietsen... omwille van het feit dat het zo mooi is...
Gek

't Zal door dat miezerige weer komen dat ik ook zo miezerig schrijf vandaag.
Ik ga maar stoppen, het trekt vandaag toch op niets...

tot de volgende ?

sociale (net)werken

Image via WikipediaZonet weer eventjes op facebook verbleven... Kleine Emma pikte de foto waarmee ik daar te prijken sta, en vroeg de wereld wat ze van die foto dachten. Er waren nog geen antwoorden.
Maar meteen zie je een van de "uitwasjes" van dat sociale netwerken... Het is een bijna publiek gebeuren. Nu las ik onlangs dat de mogelijkheid om bepaalde berichten privé te maken er ook al zou zijn, maar ik zal eens moeten zoeken om dat ook werkelijk te vinden.
Het sociale lijkt me echter bij Twitter en Facebook en aanverwanten, dat het net een netwerk wordt, een dooreen kruisen van menselijke relaties en menselijke contactjes. Soms heb ik de indruk dat het ook een soort alarmkreet is, om uit de eenzaamheid te ontsnappen, en aandacht te vragen.
Dan lees je idiote mededelingen dat x today 70% hot is... of net cold... Best dat je dat niet letterlijk moet op vatten, anders zou het aantal dodelijke facebookgevallen sereius de hoogte in gaan.
Maar al bij al is het toch wel leuk, en laat het je toe op een losse manier met elkaar om te gaan, en is het dus wel ergens én sociaal én netwerk.
Het is niet geschikt voor het serieuze werk, maar kijk, hoorden we niet dat mensen via deze weg een echte noodkreet de wereld instuurden? Dat zelfmoorden werden aangekondigd en soms net daardoor voorkomen werden, en ook die jongeren die in het wild weg hun medescholieren neer schoten hadden dit in feite ook min of meer aangekondigd via dit sociale netwerk... Dus neem je het best niet helemaal als een spelletje... Er zitten echt noodkreten tussen, die echter niet altijd als dusdanig te herkennen zijn...

Maar ergens, is het ook een symptoom van deze tijd... Als een kind op facebook zit en van die gekke contact-spelletjes speelt, is dat niet omdat het eigenlijk met zijn eigen mensen geen of geen voldoende contact heeft? Heel wat van de moderne contact middelen hebben die eigenschap... Van telefoon over gsm naar facebooken, twitteren en co... Ik heb de tijd gekend dat een telefoon een raar item was. Lang niet iedereen had zo een ding in huis, en in iedere min of meer grote wijk vond je dan ook een publieke telefooncel... Om de gewone mens de mogelijkheid te geven dringende oproepen te doen.
Nu lopen zelfs kleine kinderen met een gsm op zak, en sms-en er op los, in een verbasterd taaltje, waar ik soms twee, drie keer moet naar kijken om een vermoeden te hebben wat ze eigenlijk willen vertellen. Ik kan het niet, als ik met mijn dikke worstenvingers op die piepkleine toetsjes moet gaan, dan zie ik het allemaal niet meer zitten. Bovendien moet ik steeds weer nadenken hoe ik nu die of die letter op het schermpje moet krijgen. Ik zou op zijn minst een letterklavier nodig hebben vooraleer ik ooit ga sms-en...
Maar het is dus ook een van de nieuwe middelen om met elkaar te "praten"...
Bovendien lopen die middelen steeds meer en meer door elkaar, en zit facebook en co allang en breed op het mobieltje...
Het contact tussen mensen hoeft geen enkel echt contact meer te hebben, er zijn zat middelen. Vraag jij je ook soms af, hoe de wereld wel zou geweest zijn hadden die dingen er 100 jaar terug al geweest waren, en al gemeen goed waren.
Zouden de twee wereldoorlogen er anders hebben uit gezien? Zou de invloed van het feit dat de wereld over de schouder van de vechtenden meekijkt ook toen al geresulteerd hebben in veel minder burgerslachtoffers?
Als je nu ziet wat er gebeurt in het midden Oosten, dan stel je jezelf toch wel vragen...
Zouden de vernietigingskampen er wel geweest zijn als heel de wereld kon mee kijken?

Het is dus lang niet allemaal negatief. Die moderne netwerken hebben echt heel wat voordelen, en maken de wereld heel wat kleiner en vooral heel wat opener.
Toch heb ik wat heimwee, ik dateer nog uit de tijd dat sociaal werken niet kon zonder de lijfelijke aanwezigheid van de mens... en net dat contact maakte dat sociaal werk heel dankbaar. Je zag en je voelde wat je deed. Nu zie je hoogstens wat piepkleine beelden op dat piepkleine schermpje van je gsm of iPhone of hoe die dingen allemaal heten... Dat echte vastpakken is er niet meer bij.
Het heeft de mens ook veranderd... De mensen hebben een gans andere leefwereld dan wij hebben. Iedereen heeft een vriendenkring die veeleer virtueel dan reëel is.
Virtueel niet in de echte letterlijke zin van het woord, maar die toch aanwezig is op momenten dat hij/zij er niet is... dus toch wat virtueel.
Het is een verrijking, maar ook ergens een verarming.
Ik denk dat het nog steeds aan het evolueren is, en dat er wellicht niets is wat de wereld ingrijpender aan het veranderen is, dan net die mogelijkheid om contacten te hebben zonder er te zijn.
Je ziet hele bewegingen ontstaan via die netwerken, het is een daadwerkelijk sociaal gebeuren.
Het zou perfect mogelijk zijn ook op die manier een hoogstpersoonlijke en virtuele krant te hebben, die jou alleen het nieuws die je wil horen doorstuurt... En vergeet niet hoe het nieuws uit de regio veel sneller dan via de media, via deze netwerken de wereld, jou wereld bereikt... Kijk naar de brand in Velzeke, wij wisten waar het was dank zij facebook...

Eén ding heb ik schrik van, is het niet weer een bijkomende hindernis om daadwerkelijk mensen te vinden die zich langdurig engageren ? Is het niet weer iets dat de korte tijdelijke acties misschien meer mogelijk maakt, maar het uitbouwen van een beleid moeilijker maakt???

De toekomst is vandaag... we leren er nu al uit...

tot de volgende ?

Kilometers rook...

Image by de Raaf via FlickrGisterenavond, toen Bart en co naar huis wilden rijden, zagen wij een enorme rookwolk laag over de grond scheren, we dachten dat het ergens in Horebeke was, in ieder geval, het leek niet ver, en het was een immense rookwolk die wel kilometers lang leek...
Toen Els thuis was, en de rookwolk meer had gelocaliseerd in de richting van Zottegem, en eventjes op facebook had gecheckt, belde ze me op om te melden dat het in Velzeke was, het slachthuis stond in brand...
Velzeke dat is een heel end van hier, dus die wolk moet dan ook immens geweest zijn, en het verwonderde ons dan niet in de radio een oproep te horen dat Zwalm en omliggende gemeenten hun ramen moesten dichthouden...
We hebben het gisterenavond niet kunnen zien op TV, want we moesten naar het wereldfeest in Oudenaarde, een jaarlijks gebeuren ingericht door het ACW, waarbij we onder meer wat kunnen proeven van de keukens uit verre landen ('t was lekker, maar ik heb maar twee landen gedaan, veel te veel om allemaal op te eten...)
Vanmorgen vroeg dan maar de TV opgezet om alsnog het nieuws te zien van gisterenavond, en ja, daar was de uitslaande brand...
Het moet daar nogal gestonken hebben !
Maar het is voor het eerst dat ik zo'n immense rookwolk zag !

De brand is wellicht ontstaan door dakwerken waarbij de roofing werd hersteld... Dat is duidelijk een gevaarlijk werk, want je hoort dikwijls van brand door dergelijke werken. De reden is veelal hetzelfde: het gaat over herstelwerkzaamheden aan bestaande gebouwen, en meestal zien we dan stukken plat dak, aansluitend aan een normaal pannendak. En daar zit hem veelal het venijn. Je moet met een gasbrander de roofing gedeeltelijk doen smelten, zodat je het kunt vastkleven op het platte dak, maar als de vlam onder de pannen waait, dan ligt daar meestal het stof van vele jaren... en stof dat kan branden, meer zelfs, stof kan ontploffen. Gisteren waren er twee ontploffingen te horen, misschien wel van stof, maar veelal ligt het stof uren te gloeien, en ontbrandt pas uren na dat de arbeiders al lang eb breed vertrokken zijn.
Het is dus niet het leggen van de roofing dat gevaarlijk is, maar het feit dat je zit met een aansluiting van een oud pannendak... Als je een brand krijgt door het aanbrengen van de roofing zelf, dan is dat of door onvoorzichtigheid, of door een ongeval. Maar dat is slechts heel zelden het geval. Het gaat meestal over stofontbrandingen.
Mocht je dus ooit zelf je dak herstellen, of laten herstellen, wees dan uitermate voorzichtig waar je met aansluitingen zit op een bestaand dak. Ik heb het hier ooit gedaan, en ik heb dan gewoon de twee onderste rijen pannen weggenomen, en nadien terug gelegd.  Dat is een prutswerk  vooral omdat je dan eigenlijk de pannen "tegen draad" moet leggen, maar het is in ieder geval veiliger, en je ziet meer wat je doet.
Maar brand, dat is een van de verschrikkelijkste rampen die ons kan treffen...
Ik heb altijd een diep gevoel van medelijden met mensen die gans hun inboedel verloren bij een brand.
Alles is zo definitief weg.
Misschien ben ik wat te gevoelig, maar ik mag er niet op denken dat ik alles kwijt ben. Niet zo zeer om het materiële verlies, om al de herinneringen die er aan vast zitten... De schilderijtjes die ik nog kreeg van Ivonne, de aquarels van Germain en van Franske, de foto's van Koen en andere overledenen, de beeldjes die Koen ooit maakte in de academie, en de honderden andere dingen, soms knoertlelijk, maar heel dierbaar om dat ze een souvenir zijn van...
Ik heb dan ook zo'n lekker ouderwetse woning met muren vol kadertjes en kasten vol beeldjes, en aan de meesten hangt een souvenir vast... Ze gaan niet de zolder op, net omdat het souvenirs zijn.
Als ik het zo overdenk, dan doe ik op mijn manier dus ook een beetje aan "heiligenverering" (zie mijn blog van enkele dagen terug over de bril van Ghandi)... Ook al gaat het niet over heiligen, ook niet over vedetten, maar gewoon kleine dingen tjokvol herinnering.

Onze Bart zit er soms mee te lachen: "We gaan hier nogal een werk hebben om dat allemaal uit te mesten"... Maar wie weet, misschien is hij ondertussen ook al zo oud, dat ook hij meer en meer leeft in en met herinneringen, en staat ook zijn huis dan vol met geheugensteuntjes, om die en die toch maar niet te vergeten, om die en die nog eens in je gedachten te brengen, telkens je oog toevallig blijft hangen aan dat of dit item...

Of misschien heeft men ondertussen een virtuele gedenkmuur... klikt hij nu en dan op zijn computer zijn gedenkpagina's aan, en bladert virtueel door virtuele gedachtenissen. 't Zou minder plaats in nemen, properder zijn, minder afstofwerk geven, maar je zou het niet eens kunnen vastpakken en koesteren... alleen nog virtueel te gedenken...
Hoe dan ook, ik denk dat we het allemaal doen, op een of andere manier, misschien heb jij wel ergens een of meerdere laden met "brol", maar dan heel dierbare brol, die niet weg mag...

Ik heb naast al die kadertjes en postuurkes nog een plaats waar ik heel wat bewaar... mijn hoofd en hart... want ik hou van het verleden, ik hou van de mensen, ik hou van hun goede en zelfs een beetje van hun mindere kantjes... Ik hou gewoon van mensen... en van allen die mijn levenspad hebben gekruist... Of toch van bijna allen...

Zelfs sommige planten in mijn tuin zijn souvenirs... Er staat hier nog steeds een plantje dat ik ooit, heel lang geleden kreeg van Maurits Galle... en als het bloeit dan denk ik nog eens op Maurits..
God, waar is de tijd...
maar je bent er nog, want ik denk nog op je
en misschien leest er nu iemand je naam, en blijft ook eens haperen, om weg te dromen te dromen over de tijd dat...
Heerlijk toch,
een bijna levend gedenkboek, opgeroepen door die kleine bijna waardeloze dingetjes

djudedju... weet je nog ?

tot de volgende ?

fans

Image via WikipediaHehe... Gisteren was een leuke dag. Ik had eerder al een foontje gekregen van Germain om eens langs te komen, maar mocht hij eventjes zijn familie meebrengen, want die wilden de schrijver van die blog ook wel eens in levende lijve ontmoeten...
Fans op bezoek !
djudedju
Nu krijg ik mijne col niet meer dicht. Zo dik is mijn nek geworden.
En 's avonds kwam Koen ook nog langs met de entreekaarten voor het wereldfeest van deze avond... Ook al een lezer, en hij was gepresseerd, dus was hij na een paar uurtjes al weer weg.
Fans met hopen op bezoek.
En wellicht komt Koen na de vakantieperiode nog eens op bezoek, om een interview te doen over het belang van creatief bezig zijn, voor de Visie (ik zeg nog altijd De Volksmacht).
Hoe een blogje rollen kan...
Misschien denk je dan, ach dat is niet wereldschokkend... Maar dat is het wel, want voor een mens in mijn situatie, al jaaaaaaaaaaaaaaaaaren ziek, is mijn wereldje heel klein, en is dan ook heel vlug aan het schudden en het beven...
Koen vertelde mij dat ik bijlange niet meer zo hard was in mijn standpunten, vroeger hakte ik een lijnrechte keiharde weg open, nu heb ik veel meer oog voor anderen, voor andere standpunten. Dat zal wel het ouder worden zijn, maar ook het louteringsproces.
Ik heb je reeds meerdere keren geschreven dat ik een gelukkig man ben. Dat komt hoofdzakelijk dank zij de harde klappen die ik kreeg. Klinkt dat absurd ? Toch is het zo ! Ik heb veel pijn, kan niet veel meer doen, verloor een kind en heb nog heel wat andere miserie, en wellicht juist daardoor ben ik gelukkig, ieder moment dat de druk van die miserie weg is. Ik weet het verschil, dus apprecieer ik de goede momenten veel meer dan een ander... Die die momenten laat verglijden als "gewoon".
Het is natuurlijk niet zo dat die ongelukkige tijden leuk waren, maar ergens is het net dat wat mij de andere momenten doet herkennen en erkennen als heel gelukkig. Het is een beetje als een fris glas water in de woestijn. Je verrekt van de dorst, en ook al drink je anders nooit zo maar gewoon water, dan is dat hemelse nectar. Het is de dorst die je het water doet appreciëren. Niet het water op zich.
Ik wens jullie helemaal geen ongeluk toe, maar wel het verstand om je geluk op prijs te leren stellen. We hebben de neiging, als alles goed gaat, om zo maar door het leven te stappen, in de dagelijkse sleur, zonder te beseffen hoe heerlijk die "sleur" wel is.

Ik ben niet alleen met die ervaring, ik ken nog mensen die hun deel van de miserie al hebben gekregen, en kijk ook zij stellen het leven veel meer op prijs dan de anderen. Er zijn helaas ook uitzonderingen, die zich nestelen in het diepe dal van de ellende, die er niet uit kruipen en die als het ware hun eigen leed koesteren. Dat klinkt oneerbiedig, maar ergens is het een beetje zo. Er zijn mensen die voortdurend over hun leed bezig zijn, in de hoop steeds en steeds weer medelijden te ontvangen. Mensen die een beetje "verslaafd" zijn aan meelij, omdat die troost als een drug kan werken. Het erge is dat de meelij bij "de anderen" weg ebt, niet blijft duren, en dat zij dan het gevoel hebben verlaten te worden van heel de wereld. Het is niet goed je verdriet te koesteren, het is een zwart gat, een bodemloze put. Als je dergelijke mensen kent, doe al wat je kunt om hen daar uit te halen, leer hen weer te leven, leer hen hun beperkingen te aanvaarden, en vooral, leer hen hoe schitterend het is wat ze nog kunnen, nog hebben...
Het is ook schitterend.
Ik denk met weemoed terug aan de dingen die ik vroeger allemaal kon en had, maar geniet tien keer meer van wat ik nu nog kan, nu nog heb.
Ik meen het dan ook, als ik zeg dat ik gelukkig ben.
... en ik heb het moeilijk om te snappen hoe gezonde mensen, die geen zware rampen kennen of kenden, toch niet gelukkig zijn, meer zelfs, depressief zijn.
En dan moet ik in mijn geheugen gaan wroeten om me te herinneren dat ik vroeger, toen alles "goed" ging, wellicht minder gelukkig was dan nu. Gewoon, omdat ook ik toen door het leven gleed, zonder mijn geluk te beseffen, omdat het "gewoon" was...
het is dus wel degelijk het verschil kennen die je het geluk doen kennen.
Een mens zou bijna gaan wensen om eens een klop op je kop te krijgen, zodat je het verschil leert kennen.

Maar als je het analyseert, dan ben ik nu wellicht minder gelukkig dan vroeger, maar het gevoel is anders. Nu savoureer ik ieder goed moment, ieder bezoekje, ieder moment van plezier, ieder moment met minder pijn... en vroeger was dat maar het gewone.
En het water, dat is het drinken pas waard, als je heel erge dorst hebt.

Het is dus alleen maar zo, dat ik nu mijn geluk herken. Nu geniet ik telkens en telkens weer van het glaasje water...
Ik wens je toe dat je dat moge leren, zonder dat je eerst door de hel moet gaan !

tot de volgende?

't giet

Image by LodewijkB via FlickrHet is niet echt klaar in huis, daarvoor is het buiten veel te donker en bewolkt, en het regent niet, het giet ! Het zal wel aan onze ogen liggen, maar als je naar de dikke druppels kijkt, dan zie je geen druppels, maar strepen water, vandaar wellicht: het regent pijpenstelen...
We mogen niet klagen, we hebben al een zomer gehad, en hij moet nog beginnen.
Maar ja, we zouden geen Belgen zijn, als we nu al weer niet aan het sakkeren waren over de regen...
Ik denk dat de regen er eigenlijk nog steeds nodig is... Ik ben geen tuinier, dus hou ik mij niet onledig met het scheppen van putjes in de grond, maar ik denk dat de ondergrond nog steeds een pak regen kan verdragen... Het is lang heel droog geweest. Niet alleen omdat het zonnig weer was, maar ook omdat wij bijna maanden aan een stuk die droge oostenwind hebben gekend, die alle vocht uit de bodem zuigt.

Maar nu is het dus aan 't gieten, dikke stralen water uit een hemelse douchekop. Ze vallen bijna loodrecht naar beneden. Het wordt nog heviger omdat nu blijkbaar de dakgoot de hoeveelheid niet aan kan, en overstroomt... regen...

Water is een van de levensvoorwaarden voor zowat alle aardse leven. Zowat vier vijfden van onze aardkloot is bedekt met water, bron van alle leven... en we zijn duchtig bezig het in een ijltempo te vervuilen. De bron aan het vergiftigen.

Je vraagt je af hoe de mens het in zijn kop krijgt om zoiets te doen. Maar ja, er is zo veel water, dat het wel eindeloos lijkt, zeker in verhouding met het mensje, dus zal het wel geen kwaad kunnen... Dat is wat iedereen zegt, denkt en...doet... 't Zal niet op dat kleine beetje aankomen... Dat ze eerst eens naar die fabrieken kijken, dat ze eerst zelf eens...
En ondertussen vervuilen we voort. En wij doen het niet, of toch maar een heel miniem beetje, maar zien niet dat al die minieme beetjes een hele berg vormen.

Je moet eens gewoon een wandelingetje doen, en neem een grote handtas mee, raap alle zwerfvuil op en kijk eens hoe ver je komt vooraleer de zak vol is. Al die blikjes, stukken plastic en dergelijke zijn allemaal van die kleine dingen waarvan het echt niet erg is er ééntje weg te werpen... Gezien hoe vlug je een hele kabas bij elkaar hebt geraapt? Je bent echt nog niet ver van huis geraakt hé ??? Dat is exact wat we doen ! Ieder van ons vind het helemaal niet erg om een "kleinigheid" op de weg of in de straatkant te gooien, maar alles bij elkaar vormt dit een berg, een hoge brede berg, een bergmassief...
Met het water is het idem dito, je gebruikt in het toilet producten die je WC net maken, maar heel agressief zijn, je wast de schotels in een afwasmachine met heel giftige middelen en alles komt terecht in "het water" van deze wereld.
Grote industrieën zijn ontstaan om het water te zuiveren, maar als ze eens heel eerlijk zijn, dan moeten ze toegeven dat ze niet alle scheikunde uit het water weg krijgen... Zo blijven de hormonen van de pil onder meer voor het grootste gedeelte in ons drinkwater zitten. Is dit een van de redenen waardoor kinderen steeds vlugger puberen ?

Water is de levensbron, en als dat vergiftigt, dan rest er nog heel weinig om heel de boel in de soep te doen draaien. Denk niet te licht over al die blikjes en stukken plastic in de graskant, ook die komen uiteindelijk in de grote kringloop terecht.

Als je eens heel diep door denkt, dan vraag je je zelf af of al die "welvaart" eigenlijk niet de dood is ...
Dood voor gans de wereld.
Och nee, de wereld zal door die afval heus niet vergaan. Wij zullen vergaan en wellicht het meeste leven met ons... en op de bijna dode wereld zullen wellicht nieuwe levensvormen ontstaan, en wie weet, wie weet ontstaat er dan een of andere kakkerlak  met verstand of wat daar moet voor doorgaan... De kakkerlak die kan denken, die verbanden legt zal het onbegrijpelijke wellicht onderbrengen onder wat wij God noemen, en zijn god zal op een kakkerlak lijken herkenbaar, en iet of wat begrijpelijk voor het kleine kakkerlakkenverstand.
En stap voor stap zullen ze hun levensstandaard omhoog brengen, zullen ze aan landbouw gaan doen, en gestoord door de andere insecten, zullen ze die de oorlog verklaren, en zoeken naar middelen om die kwijt te raken. Gif ! Daar lukt het mee, en ook zij zullen weer hun wereld vernietigen op hun beurt, en nu en dan zal de wereld een lachkramp krijgen met die domme kakkerlakken, en die zullen schrikken van de grote aardbevingen...
Ik vraag me af of de dinosaurussen vroeger ...

Ach ik fantaseer, maar je snapt het plaatje wel, we zijn echt bezig in ijltempo onze wereld naar de Filistijnen te helpen...
Onze wereld, ons leefmilieu, dat ding waar de wereld op zich geen behoefte aan heeft.

Het einde der tijden... Wij zijn het zelf die de klok steeds sneller doen lopen...

tot de volgende ?

De bril van Mahatma Ghandi

In Ashram is de bril van Ghandi gestolen uit het museum. Het museum telt jaarlijks zo'n slordige 300.000 bezoekers, allemaal voor Ghandi..
De bril is een waardevol item, want er is reeds eerder een bril van Ghandi geveild in New York, voor ongeveer 18 miljoen dollar....
(blijkbaar moet Ghandi dus op zijn minst twee van die gekke ziekenkasbrilletjes hebben gehad.)

Zo'n ziekenkasbrilletje is zowat het goedkoopste model bril die er is.
Maar blijkbaar is het goedkope brilletje plots heel wat meer waard, omdat het ooit op de neus prijkte van Mahatma...
We hebben hier in feite te maken met twee zaken: verzamelgekte en heldenverering.

Verzamelgekte... De meeste mensen leiden er op een of andere manier aan, de een spaart postzegels, da andere van die souvenirlepeltjes, en iemand is pas gelukkig als hij nog een beeldje van een kattepoes kan toevoegen aan zijn collectie, en zelf verzamel ik wandelstokken... Maar als ik het heb over verzamelgekte, dan heb ik het over de mensen die absurde bedragen gaan neertellen om hun verzameling compleet (completer?) te maken. Je vind ze overal, van wandelstokken ken ik wat, en ik zie er soms voor absurde prijzen, prijzen die nooit de waarde van een wandelstok op zich kunnen verrechtvaardigen. Ik hoorde ooit rechtstreeks van een verzamelaar dat hij er eentje op de kop had kunnen tikken voor 200.000 oude Belgische frankskes (zo'n 5.000 euro)... Ik mag zo'n wandelstok duizend keer zien liggen, prachtig vinden, maar zo gek ben ik niet en zal ik nooit worden.
Misschien was die man stinkend rijk, en was die 200.000 Fr voor hem maar een peulschilletje, maar dan nog zou ik dat niet kopen. Ik vind dat er altijd een zekere logische waarde moet blijven bestaan. Een wandelstok is en blijft een wandelstok.
Voor wie kunstwerken verzamelt geldt die norm niet of veel minder. Daar is immers geen prijs op te plakken, en is er geen echte logica. Alhoewel, mocht ik kunstwerken kopen, ik denk dat ik ze zou kopen zoals ik een flesje wijn koop... Als ik een lekker wijntje ontdek, dan hoeft dat niet duur of exclusief te zijn, het moet mijn smaak zijn. Met kunst zou ik wellicht ook kijken naar de dingen die mij bevallen, niet naar de naam van de kunstenaar.
Maar dat bewijst alleen maar dat je op meerdere manieren kunt verzamelen, maar op zich blijft het gek. Als ik vertel dat ik meer dan honderd wandelstokken heb staan, dan zijn er heel veel mensen waar bij ik in de blik iets zie, wat helemaal niet lovend voor mij is... (Zelfs al is de man in kwestie een verzamelaar van olifantjes, dat vind hij dan weer niet gek...)
Maar eerlijk, het is gek. Die honderd wandelstokken staan daar meestal maar te staan, en de olifantjes van de man doen exact hetzelfde. Mijn wandelstokken zijn dan op zich nog iets minder gek, want ik kan met de meesten ook daadwerkelijk eens gaan stappen, en heb er dus ook nog een "praktisch nut" van.  (Ik kan niet met alle stokken daadwerkelijk gaan stappen, er zijn er die te klein zijn, die te veel versieringen hebben en daardoor niet stevig genoeg meer zijn, anderen zijn in feite verboden wapens, en daar mag je de straat niet mee op) Maar hoe dan ook, een verzamelaar is de facto een beetje gestoord. Ik dus ook, en met mij de dikke meerderheid der mensheid... vermoed ik.
Ik kan dus best wel fier zijn op mijn verzameling, maar op het verzamelen ben ik niet fier.

Het tweede aspect: De heldenverering.
(ik zou hier bijna net zo goed hebben kunnen schrijven heiligenverering, want in se is dat heel, heel dichte familie van elkaar...)
Als we ergens in een oud sigarenkistje nog het oude uurwerk hebben liggen van opa zaliger, dan is dat in feite een herinnering, maar ook een beetje een verering van de figuur van opa zaliger... Het was een toffe man, ik heb er goede herinneringen aan, en hij was wijs en heel verdraagzaam voor ons als jonge spruiten...
Daar is niks mis mee...
Maar als we dat gaan verheffen tot een soort cultus op zich, dan lijkt het plots niet meer helemaal koosjer...
Stel, je bent een heel erge fan van Elvis Presley, en je hebt een foto met zijn handtekening op, dan koester je dat als een relikwie... Bijna echt zo als in de kerk waar mensen op de knieën gaan voor een splinter van het kruis van de Heer. (Ik las eens dat er splinters genoeg ronddwalen in kerken en kerkgemeenschappen om minsten drie kruisen mee te maken). Of een relikwie van een of andere heilige... Ik heb er nog enkele liggen op zolder... Ik had een oude groottante, van wie ik niet alleen de leesboeken erfde, maar ook een hele stapel heiligenlevens en een pak missaals en breviers en dergelijke. In die missaals werden vroeger godsvruchtige prentjes gestopt als bladwijzer, ook wel wat oude begrafenisprentjes, en herinneringen aan eerste en plechtige communie's van verre nichtjes en neefjes... Bij die Oude groottante zaten die dingen ook in de kerkboeken, met hele pakken heb ik ze gevonden, en sommige zijn heel oud en heel mooi (zelfs op perkament), en enkele er van zijn bekleed met "echte" relikwieën van heiligen... Voor verzamelaars wellicht het nec plus ultra...

Maar ik vind het een beetje bizar. Eerst en vooral, ik geloof niet zo in die heiligverklaringen, ik geloof wel in heilige mensen, en ik meen dat de meeste moeders al daar bij horen, want je moet wel een heilige zijn om kinderen op te voeden... Maar eerlijk, ik vind de handtekening van Elvis niet gekker dan een miniem stukje van het kleed van de H. Rita.... en ik hecht aan beid heel weinig belang.
Ik kan en mag dan heel grote bewondering hebben voor Mahatma Ghandi, ik kan mij niet inbeelden dat ik hier een glazen kastje zou gaan posteren met de bril van Ghandi er in, als pronkstuk van mijn woning. Ghandi was, bij zijn leven, een groot mens, en wellicht zelfs een heilige, maar een stuk van zijn kleed hoef ik echt niet te hebben, zelfs niet zijn wandelstok, want dat was een gewone stok, zo van de boom. Niks om te bekijken. Hoogstens een verzamelstuk, op voorwaarde dat er een echtheidscertificaat bij zou zijn, want je kunt zo'n stok van zowat iedere boom snijden... En dan nog, dan heb je geen wandelstokverzamelings item, maar een reliek van Ghandi...
Kortom, ik vind het bijhouden van relieken, of het nu van zangers of heiligen is, maar een gek ding, gebaseerd op een soort heldenverering... en helden ???  Daar heb ik mijn mening over...
Als iemand heel goed en secuur tegen een bal kan trappen, dan wordt hij wellicht een voetbalheld
Als iemand snel kan lopen, dan wordt hij misschien een atletiek-held, of krijgt hij minder slaag dan de anderen omdat hij beter de kletsen kan ontlopen...
en als iemand heel vlug kan fietsen, dan wordt hij een wielergod, of belandt hij in een bocht tegen een muurtje en is hij wijlen wielervedette...
Dan vind ik een figuur als Ghandi van veel hoger statuut dan die voetballer of wielrenner... Hij deed iets voor zijn volk, om hen wat meer eigenwaarde te geven, en een gevoel van bevrijding, zonder geweld te gebruiken.
Maar zelfs dan, hij is niet meer, ik kan hoogstens nog over hem lezen, of de film bekijken over zijn leven. En bewondering hebben voor wat hij in die moeilijke omstandigheden verwezenlijkte, maar of ik nu al dan niet een brilletje van helm heb, of een soortgelijk brilletje op mijn neus zou zetten... dat brengt hem niet terug, en maakt van mij geen held.
Nee, ik hou niet zo van die vedetten- of heiligenverering...
Zelfs niet om ze dagdagelijks als voorbeeld te stellen... Want ik ben hem niet, en ik kan hem nooit zijn. Ik moet gewoon proberen om mijn eigen zichzelven te zijn, dat is al moeilijk genoeg... Want kijk maar eens diep in je zelf, hoe dikwijls je in je eigen dagdagelijkse leven een rol speelt in plaats van gewoon je eigen ik te zijn???

We kunnen dus best al eens beginnen met de helden- en/of heiligenverering aan de kant te zwieren, en onszelf te zijn, zo goed mogelijk en zo goed zijn als we kunnen...

tot de volgende ?