Sorry...

Image by Erf-goed.be via FlickrMaar ik kan er echt niets aan doen... Toen ik vanmorgen probeerde mijn dagelijkse blog te schrijven, bleek de site van Blogger niet meer te werken, ze waren er aan aan 't werken... Ik was niet gans de morgen thuis, want ik moest om 11.30 uur op de begrafenis zijn van vriend Jacqui (Ik weet 't, 't is een ongewone manier van schrijven, maar zo is, sorry, was het nu eenmaal...)
Ik moet zeggen, het was voor mij de allereerste keer dat ik een volledig burgerlijke dienst mee maakte. ('t Vlaamse burgerlijke dienst klinkt misschien bij anderen wat vreemd, maar dat staat hier voor niet-gelovig, niet confessioneel...)
Ik moet zeggen dat het een mooie en ontroerende dienst was, en dat ik het ook zo wel kan appreciëren. Het was gewoon een mooie dienst, met zeer passende teksten, en eigenlijk was het mij bijna even vertrouwd als de gewone kerkelijke diensten.
Niet mooier, maar ook niet minder mooi.
Wat me wel op valt is dat men ook daar probeert iets in te vullen na de dood. Niet meteen een leven na de dood, maar toch allusie maken op het verder bestaan op een of andere manier. Ook al wees men hier veeleer naar een opgaan in de natuur, toch is er ook bij hen die drang naar het niet-eindigen van het leven met de dood.
Eigenlijk weten we het niet.
Het kan dat zij veel dichter zitten bij de werkelijkheid, het kan dat wij dichter zitten... En weet je, ik vind dat niet erg. Als er een God is, en het is werkelijk een God van Liefde, dan zal Hij ook Jacqui, een doodbrave mens wel onder zijn brede vleugels nemen... Anders zou de Liefde niet volmaakt zijn... En als die God er niet is, dan is de dood gewoon het niets, en is het opgaan in de natuur, ter vruchtbaarheid van de planten en dieren, een heel mooi beeld.

Wellicht zullen sommigen me om deze woorden minder gelovig vinden, maar ik meen dat, als God Liefde is (met een heel dikke hoofdletter), dan gaat zijn liefde veel verder dan onze menselijke invulling... En ziet Hij gewoon naar de manier waarop we het Leven invullen. En ik denk dan dat ik dichter bij het ware Geloof zit, dan mensen die denken dat God zich beperkt tot één of andere vorm van eredienst. Wij hier, zijn door onze plaats van geboorte, door de opvoeding in onze streek logischer wijze veeleer onder de katholieke vleugel te vinden, maar was ik Indiër, dan was ik misschien Boeddhist, of in andere gebieden veeleer Moslim, maar ik hoop, dat stilaan iedereen wat milder gaat staan tegen over de medemens, welke zijn "merk" van godsdienst of net on-godsdienst hij of zij ook mag hebben.

't Is voor mijn Blogje al heel laat, en dan zit ik nog steeds van die diep-filosofische dingen te vertellen... Maar eigenlijk wil ik net het andere stellen... Mens, maak je niet druk over welke eredienst je ook aanhangt, probeer gewoon een goed mens te zijn, met eerbied voor je medemens en voor je zelf... Doe je dat in of met een God, dan zal dat wel goed zijn, doe je het zonder, dan zal het ook wel goed zijn, want het is het goed zijn dat telt.

Ik ben geen heilige, jij wellicht ook niet, maar dat wordt wellicht ook niet van ons verwacht. Wat we wel moeten betrachten, is breder te zien dan het IK... als we dat al weten in te vullen, dan zijn we misschien al een klein beetje heilig, op onze kleinmenselijke manier. Stop een roos in de loop van ieder geweer, ieder kanon, en stop de haat, de nijd, de zucht naar macht, naar overheersen... Veel meer hoeft niet om Mens te zijn, maar dat is op zich al een heel moeilijk iets.

Ik hoop op een God, en dus hoop ik ooit nog Jacqui weer te zien, samen met hem te babbelen over vroeger, een boom te kaarten voor stoempkes... En gelukkig te zijn. De mens heeft al zo veel afgezien in dat laatste halve jaar... Het is genoeg geweest...

tot de volgende ?

Aardbeving

Image via WikipediaGisteren liep Rome zowat leeg, door een voorspelling uit 1915 dat er een grote aardbeving hen zou treffen... Hopelijk zijn ze niet gevlucht tot in Spanje, want daar was de aardbeving.

Naar het schijnt had de man een resem aardbevingen juist voorspeld, en dus waren er een heleboel Romeinen bang.

Voorspellingen hebben de gekke eigenschap dat ze pas aanvaard worden als echt, als ze ook uitgekomen zijn. Of als ze nadien lijken gezegd te hebben dat dit feit zou gebeuren (Lees maar eens Nostradamus)...

Geloof je in voorspellingen?

Ik weet het niet, soms lijken die dingen akelig dicht bij de waarheid te komen, andere keren zijn ze grandioos verkeerd.

Eigenlijk laat ik er mijn slaap niet voor.

Ik heb wel medelijden met de mensen die nu weeral eens getroffen worden door een aardbeving. Misschien is het vooral door het feit dat we nu veel meer horen, lezen en zien dan vroeger, maar het lijkt wel of de wereld steeds meer in een kramp schiet, de hik heeft of wat dan ook...

Als we beelden zien, opgenomen tijdens een aardbeving, dan moet dat verschrikkelijk beangstigend zijn. Dat wat je kent als de vaste grond onder je voeten, is plots niet meer vast. Dat klinkt simpel, maar als plots alles om je heen begint te bewegen, de dingen van de kasten vallen, de schilderijen van de muur springen... Nee, liefst niet waar ik ben.

Ik denk dat ik verschrikkelijk bang zou zijn.

Dat is één van die dingen waar je geen vat op hebt. Je kunt niets er tegen doen, hoogstens proberen buiten te raken op een plaats waar je min of meer veilig bent voor vallende voorwerpen, en maar hopen dat niet net onder je voeten de bodem verdwijnt. Ben je in huis, onder de tafel duiken... Ons moeder vertelde dat als mogelijke overlevingsplaats bij een bombardement, en een aardbeving heeft daar wel een en ander van weg.

Maar het is in ieder geval een duidelijk les om de mens eens bij de oren te vatten en te stellen dat we maar kleine luizen zijn op de wereldpels...

Ook al bouwen we nu torens van bijna een kilometer hoog en binnenkort zelfs een stuk hoger, als de aarde het moe is, schudt ze even, en wel kunstwerk...

We hebben een gekke drang naar omhoog. Kijk maar eens naar de torens, de piramiden, de toren van Babel... Vroeger een poging om dichter bij God te zijn, nu een poging om op een zo klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk mensen te parkeren.

Op die manier kan ik me er nog enigszins mee verzoenen, men kan op die manier een massa mensen op een beperkte oppervlakte zetten, en voldoende wereld open te laten om te zorgen voor de voeding van die mensen.

Hier in ons Absurdistan lossen wij dat op door de appartementsgebouwen plat te leggen, en we doen aan lintbebouwing... Als je hier vertrekt en langs de gewone wegen naar Brussel rijdt, dan heb je het gevoel dat je steeds maar in de stad blijft toeren... Eén lange bebouwde straat. Knoertlelijk.

Ik hou niet van die wolkenkrabbers, maar er zou daar mee misschien nog wat groen te zien zijn tussen de dorpen in.

Maar een Vlaming leeft in een landje dat al eeuwen en eeuwen steeds weer en weer bezet is geworden door Romeinen, Germanen, Noormannen, Fransen, Spanjaarden Oostenrijkers en ga zo het rijtje maar af, er zijn er nog legio... Het gevolg is dat wij als inwoner van dat land feestelijk ons voeten zijn gaan vegen aan al die bezetters en/of bestuurders, en we zijn op ons eigen begonnen... We kopen een stukje grond, zetten daar een heg omheen om het duidelijk te maken dat daar geen vreemden gewenst zijn, en zetten daar een huis op, op onze eigen grond, en wat daar buiten is, dat zijn de anderen.

Nee, wij zijn niet geboren met een baksteen in de maag, wij zijn geboren met een ingebakken gevoel van onafhankelijkheid, en ook al zijn we bezet, of hebben we zelfs geen regering meer, we trekken het ons niet aan, we trekken de voordeur achter ons dicht, en al de rest is daar buiten. Gaat ons niet meer aan.

Wij hebben niet echt het gevoel dat wij een moederland hebben, nee, we proberen zo vlug mogelijk wat vierkante meters bijeen te sparen om op ons zelf te beginnen.

Onze onafhankelijkheid bestaat in die vier are.

De rest dat is de buitenwereld.

Stel je dan maar eens een aardbeving voor, op jouw eigenste grond ! Jouw eigenste vrijheid in puin !

Ik mag er niet aan denken.

Misschien verdwijnt net mijn grond wel in een bodemloze spleet in de hervormde wereld.

Dan heb ik niets meer, ja, een gat. Veel dieper dan het gat in de begroting.

En dan gaan we wellicht beroep gaan doen op de solidariteit van dezen die het geluk hadden hun huis, hun grond te houden, maar dat zijn dus onafhankelijken, vrijen, die helemaal geen oog hebben voor de buitenstaanders...

Buitenstaanders...zij die buiten staan. Letterlijk !

In de kou

in de hitte

in de regen

in de wind

Buiten in weer en wind.

We vergeten veel te veel en veel te vaak dat er op onze wereld nog miljoenen mensen zijn die geen eigen huisje vol onafhankelijkheid hebben, die dagdagelijks moeten zoeken om beschutting, die hongeren en dorsten...

Weet je, wie geen huis heeft, geen onderkomen, daar kan het ook niet kapot geschud worden in een aardbeving. Wij echter, wij zijn eigenaars... zo kwetsbaar omdat we zo verschrikkelijk veel belang hechten aan hebben. Aan houden.

Onze rijkdom kost dus ook een stuk vrijheid.

Materialisme is gehecht zijn aan de materie, zich niet los kunnen trekken van...

Diogenes woonde in een leeg vat, geen eigendom: geen zorgen !

Maar wij, onze welvaart is niet gelijk aan welzijn.

Soms heb ik het gevoel dat ons bezit onze begrenzingen vormen.

We worden ergens een beetje als een huisjesslak, en kruipen moeizaam voort met heel ons bezit aan ons been...

Oh, ik ook, en ik weet het, en toch hecht ik aan dat bezit, kan ik mij niet voorstellen anders te moeten leven... We bewonderen Diogenes wel, maar verder gaat het niet.

Echt niet.

tot de volgende ?

Dood van een jong mens...

Image by Cindy Trossaert via FlickrHet valt me zelf steeds meer en meer op, dat ik met wat vertraging reageer op de feiten uit het nieuws. Dat komt omdat ik de dingen eerst wat verwerk, en niet wil holderdebolder reageren...
Nu is er heel wat heisa over de dood van de renner W. Weylandt... In de Giro wordt een dag koers opgeofferd aan een soort eerbetoon, en overal liggen rouwregisters waar je je medeleven kunt betonen...
We hebben zelf een zoon  verloren, dus weten we heel goed wat de omvang van het leed is bij een dergelijk verlies. Onze zoon was geen bekende figuur, maar toch, zoals telkens bij de dood van zo'n verschrikkelijk jong mens, liep de kerk over van het volk.
Mensen voelen duidelijk meer mee met het verlies van een jong mens, dan met het verlies van een oudje... ("Die heeft zijn/haar tijd gehad... ('t zal jou moeder maar eens wezen))
Maar ergens is het wellicht normaal dat we meer geraakt worden door de dood van een jong mens, omdat dit wellicht ons veel meer herinnert aan de kans dat het ook ons treft. Bovendien lijkt het wat onrechtvaardig, het is te vroeg, hij/zij stond nog voor een gans leven.
Je kunt de pijn die het verlies van een kind je geeft niet beschrijven. Slechts zij die het ook mee maakten weten wat dat is. Want daar is de onrechtvaardigheid nog erger. Het is eerst aan de ouden om te gaan, hier wordt de logische volgorde doorbroken, hier wordt de vrucht van je eigen leven weggerukt, hier lijkt het voortbestaan van jouw genen plots gestopt.
Dat doet zeer, veel meer dan te beschrijven valt.
Zelfs het verlies van Vader, van Moeder is daar niets bij. Mijn moeder is gestorven na mijn zoon, en in de begrafenisdienst van ons moeder heb ik wellicht meer gedacht aan onze Koen dan aan haar...hoe erg het verlies van moeder ook is.
Dat is geen gebrek aan eerbied of aan liefde, dat is gewoon een bevestiging van het gevoel van onrechtvaardigheid. En de dokter die ons er op wees dat in arme landen, zoals in Afrika en zo, dat de daar kindersterfte een bijna normaal gegeven is, weet niet waar hij over praatte...
Dat gegeven maakt het voor mij misschien wel dubbel moeilijk om over de dood van Wouter Weylandt te praten...Dat maakt misschien dat ik een van de weinigen ben die het echte verdriet kan inschatten.

Maar ik wil het hier in de eerste plaats hebben over al dat publieke betoon van medeleven... Ik weet echt niet of je daar de mensen mee helpt...  Anny vond blijkbaar wat troost in het feit dat er zovelen met haar mee treurden, ik zelf vervloekte ze bijna omdat ze mijn verdriet nog dieper in kleurden. Met andere woorden, het kan zijn dat je hen helpt met je rouwbetuiging, het kan ook dat het hen nog meer pijn bezorgt.

Ik doe het niet, niet omdat ik niet mee leef, maar omdat ik vanuit mijn ervaring, de mensen niet nog meer wil verdrieten... Maar misschien heb jij wel gelijk met het wel te doen, en reageren zijn ouders en familieleden net als Anny...
Maar hoe dan ook, het eigenlijke verwerken, het plaats geven van het verdriet, het inweven in je leven, dat doe je als ouder zelf, helemaal alleen... Je hebt hooguit wat steun van vrouw en de andere kinderen, maar toch sta je uiteindelijk alleen... En na die massale belangstelling dimt het leedbetoon weg, vervloeit het als water tussen je vingers wegloopt. Je staat, na die massale steun 's anderendaags plot helemaal alleen...

Eigenlijk zouden wij de steun moeten bedelen, en met elkaar afspreken dat die mensen niet plots in dat zwarte gat mogen vallen, moesten wij afspreken om om beurten die mensen eens te bezoeken, niet om het verdriet nog maar eens te herkauwen en te her-her-kauwen, maar in tegendeel, om hen terug in het leven te voeren... Want voor de massa, het individu uit die massa, is het na het eerbetoon, na de begrafenis allemaal voorbij, hooguit enkelen brengen met Allerzielen nog een bloemetje, maar daar mee is de kous af... Niet zo voor de rechtstreeks getroffenen, en vooral niet voor de ouders...
Mij doe je geen plezier met nog eens van onze Koen te praten, dat is iets wat ik helemaal achter slot en grendel diep in mijn hart in een schrijn bewaar, maar ik ken anderen die daar wel deugd van hebben. Ik ga zelden of nooit naar het kerkhof, want ik voel onze zoon veel meer nabij in mijn eigen hart dan op dat kerkhof, maar ik ken lotgenoten die bijna dagdagelijks op het kerkhof gaan, en daar steun in vinden...
Ik kan dus niet echt raad geven, buiten één ding: laat die mensen niet in dat ijzingwekkende diepe gat vallen...
Hou contact, je zult wel voelen of ze het gesprek al dan niet op hun verloren kind brengen, maar laat hen niet alleen, verdriet is zo snijdend, en praten over je verlies, of net praten over andere dingen helpt.
Veel meer dan die lieve woorden in dat rouwbetoon...

getekend,
een ervaringsdeskundige... tot mijn spijt

tot de volgende ?

Hoera ! Het regent !

Image via WikipediaIk heb nooit gedacht dat ik dàt nog eens zou schrijven ! Normaliter heb ik een hekel aan regenweer, maar na de periode van droogte moet zelfs ik toegeven dat de natuur regen nodig heeft...
Alles stond kurkdroog, wat niet alleen aanleiding geeft tot heide- en Veenbranden, maar ook duidelijk blijkt uit de kleur van het gras, en het bedroefd neerhangen van de blaadjes aan veel planten. Wat een leuk bijkomend voordeel biedt aan dit regenweer, is het feit dat ook al het stof van de planten is weg geregend, en alles weer zijn eigenste kleurenpracht toont.
De regen doet zienderogen deugd aan de planten, je ziet als het ware de blaadjes weer zwellen en stevigheid aannemen. Planten hangen niet meer, maar staan er weer. En dat allemaal in een heel korte tijdspanne en dank zij dat pietepeuterig kleine beetje regen.
Water is leven brengend. (Als het er niet te veel is...Ik weet zeker dat ze momenteel in Amerika heel anders denken over water !)
Maar op een dag als vandaag, snap je echt heel goed waarom water ook zo'n grote symbool waarde heeft, en waarom het ook gekozen werd als teken van het doopsel en de reiniging van de ziel. Na een lange periode van regen kijken we heel anders aan tegen dat water...

Michèle Martin komt wellicht een dezer dagen vrij... Michèle is de madam van Dutroux, die tijdens de gevangenschap van haren Dutroux de kinderen netjes liet sterven door honger en dorst. Verschrikkelijk.
Geen wonder dat de mensen nogal fel reageren op deze eventuele vrijlating.
Zelf sta ik daar wat twijfelend tegenover.
Ik geloof niet echt in het systeem van gevangenis als dusdanig. Volgens mij moet men in de eerste plaats de misdadiger (iemand die iets mis deed) corrigerend behandelen. Men zou dus volgens mij niet moeten straffen in jaren, maar in behandeling.
Het probleem is dat we echter nog niet echt in de geest van de mens kunnen werken. We lukken wel in stukjes en beetjes, maar echt in het geheel en echt genezen, met waarborg op resultaat...dat is er nog steeds niet.
Gevangenissen zoals die nu zijn, lijken soms veel meer op hogescholen in de misdaad, dan wel op corrigerende instellingen. Dus precies het omgekeerde van wat ze zouden moeten zijn.
Het is dan ook geen wonder dat we nu en dan mensen zien vrij komen, die binnen de kortste keren weer aan het stelen, moorden, branden, verkrachten zijn... en die bewijzen dat ze helemaal geen heilzame invloed hebben ondergaan van hun gevangenisstraf, in tegendeel...
Toch vertelt men ons steeds meer en meer dat misdadigers eigenlijk zieke mensen zijn. Dat er iets mis zit in de genen...
Ik kan dit niet volledig aan nemen, ook al heb je aanleg voor tekenen, als je nooit echt bezig gaat zijn met tekenen, dan zul je het nooit kunnen. Ik bedoel maar, dat je een vrije wil hebt, en dat het hebben van een aanleg geen waarborg is dat je dat ook doet.
Je hebt nog steeds een vrije keuze, en ik spreek dan nog niet eens over het milieu waarin je opgevoed wordt, lees maar opgeleid wordt... Want ook dat speelt zijn rol!
Maar hoe dan ook, wie misdaden begaat, van welke aard dan ook, moet op een of andere manier in de eerste plaats weten dat hij/zij iets verkeerd doet, en moet ook weten hoe hij/zij  dat kan ontwijken.
Er moet dus een heropvoeding mogelijk zijn, in die zin dat de maatschappelijke normen ook de norm worden van de ex-misdadiger.
Ik spreek dan uiteraard niet over de echt zieke geesten, mensen, die helemaal geen controle meer hebben over hun daden. Maar ook daar zijn we nog steeds pas aan het begin van onze kennis... Hoe geleerd onze profs ook lijken, op dat gebied zijn we nog nergens...
Ik weet zelfs niet of we er ooit zullen in slagen om de menselijke geest helemaal te doorgronden... Dat is zo'n complex geheel, dat de verbanden tussen de onderlinge delen zelfs nog niet eens allemaal gekend zijn, laat staan dat we er aan gaan werken.
Dus rest ons momenteel weinig anders dan het verwijderen van de misdadiger uit de maatschappij.
Dat is wat gevangenisstraf eigenlijk is.
Niets meer.
Eigenlijk straffen we hen niet, we verwijderen hen uit de maatschappij, isoleren hen. Maar die isolatie is er niet echt, we stoppen ze bij soortgenoten, en zo kunnen ze van elkaar gaan leren. Dus in plaats van corrigerend te werken is gevangenisstraf in veel gevallen een soort opleiding in de misdaad.
Hebben wij dan nu een waarborg dat Michèle als een geestelijk gezond (genezen) wezen terugkomt in de maatschappij ? Geen enkel echte waarborg, want wij kunnen de geest niet lezen... Wij kunnen alleen voortgaan op wat we uiterlijk zien. Ze is braaf, volgzaam, gewillig, dus zal ze wel terug kunnen in de maatschappij... of het is een goede toneelspeelster, die jaren aan een stuk een rol heeft gespeeld om vrij te geraken.

Soms neig ik tot een systeem waarbij mensen die werkelijk gevaarlijk zijn/waren voor hun medemensen door hun daden, dat die voor de rest van hun leven geïsoleerd worden, tenminste tot zo lang wij niet echt de geest kennen en echt kunnen behandelen. Maar ook dat is geen sluitend iets... Wat doe je met de man die met zijn wagen aan extreem hoge snelheid door een dorp scheurt? Want die is op dat moment ook een gevaar voor de maatschappij, net zo gevaarlijk als een would-be moordenaar...
Ik heb dan nog meer begrip voor iemand die met een stuk in zijn voeten gaat autorijden, want die is op dat moment niet in staat tot het nemen van de juiste beslissingen door zijn alcohol-intoxicatie... Ook al is dat ook misdadig te noemen. De kwaal is daar echter niet het misdadig rijden, maar wel het drinken van een te grote hoeveelheid alcohol.

Niet makkelijk dus...
En al zeker niet voor de de familieleden van de slachtoffers... Want daar blijft altijd een wrang gevoel na, en wellicht ook een beetje zucht naar wraak, naar revanche...

tot de volgende ?

Oorlogsrecht

Ik raad u aan even in Wikipedia het woord oorlogsrecht op te zoeken voor een correcte omschrijving...
Maar ik hoef me niet aan te trekken van die bepaling....
Want ik vind het woord alleen al absurd. Oorlog kan niet wettelijk zijn, dus kun je ook in de oorlog geen recht bepalen. Och, ik weet wel wat men wil gaan zeggen, het humanitaire aspect behouden, ook in oorlog. Tot mijn spijt moet ik bekennen dat oorlog op zich humanitair is... Alleen de mens voert werkelijke oorlogen uit, dus is het feit van oorlogvoering zeker humaan te noemen...
Maar het is niet omdat de mens zo idioot is om oplossingen (?) te zoeken via het voeren van oorlog, dat je ook kunt spreken van oorlogsrecht. (Jus belli)
Het idee dat men aan oorlog beperkingen gat op leggen over de behandeling van gewonden, van krijgsgevangenen, van burgers, lijkt ergens lovenswaardig, maar is gewoon bullshit, want ieder oorlogsvoerend land veegt er zijn legerlaarzen aan. Och, officieel houden ze zich wel aan de internationale regeltjes, en beschuldigen er de tegenpartij van dit niet te respecteren, maar uiteindelijk heeft de winnaar gelijk, en is al de rest geschiedenis.

Als we dicht bij de deur blijven... Kijk, in de media lees je telkens weer met koeien van letters dat er burgers zijn getroffen, en is daar een boel heibel over. Dit is immers tegen dat fameuze oorlogsrecht. Kan me er in dit licht iemand vertellen waarom na de tweede wereldoorlog een Churchill en een Eisenhower en co niet voor het internationale gerechtshof zijn moeten verschijnen, wegens het bombarderen van ganse steden ? Burgerdoelen bij uitstek ! En ik denk niet alleen aan een Dresden en co, maar ook aan Hiroshima en Nagasaki, die ook stedelijke gebieden waren. Let op, wat de Nazi's deden in hun kampen was ook onmenselijk en ook tegen het oorlogsrecht (en zelfs tegen ieder het gezond verstand). Ik begrijp wel dat het vernietigen van de stedelijke gebieden en het doden van duizenden burgers net de klap waren die de Duitsers demoraliseerden, waardoor de oorlog misschien iets werd bekort (In Japan was dit zeker het geval), maar het is en blijft tegen de spelregels van de oorlog volgens de internationale overeenkomsten.

Maar zij waren de winnaars, dus is het recht de facto aan hun kant.

Maar ik blijf het absurd vinden dat men internationaal akkoorden gaat vastleggen over de manier van oorlog voeren en wat wel en niet is geoorloofd. Spelregels voor uitroeiing...

Misschien is het goed eens naar de andere zoogdieren te gaan kijken... Ook daar zien we een strijd om de macht. Nu we hele dagen overspoeld worden met dierendocumentaires op TV, kunnen we dit van uit onze luie zetel liggen observeren, begeleid door deskundige uitleg...
We kunnen om het even wel dier nemen, bijna overal vinden we die machtsstrijd terug. Maar waar het het in feite over ? En dan vinden we twee redenen: wie de macht heeft mag het eerst eten en de beste beetjes nemen, en bovendien heeft hij het quasi alleenrecht op de voortplanting.
Dus het gaat over het eten en over de seks.
Eigenlijk zijn we dus niet erg veel geëvolueerd... Want bij ons gaat het over het verwerven van rijkdom en we krijgen er de seks en het voer bij... Rijkdom is een begrip dat bij de dieren niet bekend is, of als niet belangrijk wordt terzijde geschoven. Wel zien we dat er eventueel ook een recht wordt genomen op de beste plaats voor het nest en/of slaapplaats.

Maar bij de dieren zijn er wel regels, die zelden of nooit worden overschreden! Dieren gaan haast nooit soortgenoten doden (ten zij per ongeluk), van zodra zij hun overmacht hebben getoond, trekt de tegenpartij zich terug. Macht is ook niet bestendig, we zien dat regelmatig jonge dieren een poging doen de macht te veroveren. Lukt dat, dan volgt er in sommige gevallen wel een moordpartij, en zien we dat de jongen van de voorganger gedood worden, zodat de wijfjes weer sneller ter beschikking staan om de eigen genen voort te planten.
(ook dat zien we bij de mens, gevaarlijke elementen worden uit de weg geruimd)
Bij de mens gaat het zelfs nog wat verder, van zodra iemand een bepaald niveau op de maatschappelijke ladder bereikt, wordt hij een rivaal, en dus verdwijnt hij. (Stalin is daar een mooi voorbeeld van)

Met andere woorden, waarin verschilt de mens van het dier ?
Maar in één ding... Hij kan redeneren naar de toekomst toe, en roeit ook toekomstige vijanden uit. Ook als dat de huidige burgers zijn. Een tweede stap is het veranderen van de bevolking tot burgers van het eigen land. Daartoe deel je voordelen uit aan wie met je mee doet, verplicht je allen je taal te spreken, wordt alle onderwijs in deze taal gegeven en op de gedegen manier ten gunste van het land.
Dit werkt.
Een duidelijk voorbeeld is bv de Verenigde Staten... Daar was de beheerder van het land (de Britten) buiten gebonjourd, en wat er woonde was een mengelmoesje van allerlei nationaliteiten. Men heeft hen een volkslied gegeven, het onderwijs uitgebouwd en een samenhorigheidsgevoel gecreëerd door onder meer dagelijks de schooldag te beginnen met het volkslied. Dit werkt duidelijk !
Ook hier hebben wij vierhonderd jaar romeinse bezetting gekend, en was er duidelijk sprake van een Romanisering. Je kunt bijna heel het oude Romeinse gebied terugvinden aan de talen die er nu nog gesproken worden. Dat Vlaanderen geen Romaanse taal spreekt ligt eerder aan het feit dat hier voortdurend indringers uit Germaanse oorden kwamen, en die telkens nieuwe aanvoer van frisse taal liet zijn sporen na. Voor de rest was hier ook duidelijk een bezetting en een romanisering.
Ik wil maar stellen dat eigenlijk ook het begrip nationaliteit gewoon een naam is... Niets meer en niets minder. Ik ga me vijanden op de hals halen met het volgende voorbeeld, maar ik doe het toch, omdat het zo duidelijk is ! Frans Vlaanderen bleef gedurende eeuwen Vlaams in hart en nieren, ondanks de bezetting, maar op het moment dat de kinderen in het Frans werden geschoold, dat alles in het Frans gebeurde, dat recht en onrecht in het Frans werden geregeld, zagen wij in een paar generaties het Vlaams verdwijnen. Nu moet je echt zoeken om nog Vlaams te vinden in Frans Vlaanderen, en binnen nog een generatie zal het wellicht helemaal verdwenen zijn. Niet alles, gebouwen, kunst, infrastructuur blijven nog vele sporen dragen, maar ze zijn Frans geworden. Dit proces is nog versneld door de vele migratie, waardoor een grote toevloed van Franssprekenden het Vlaamse land overspoelden, en hup, weg Vlaanderen...

In een paar generaties kun je dus dat heilige nationaal gevoel omtoveren... Een beter bewijs van het feit dat dit een kunstmatig begrip is, kan ik niet geven.

Op zich is ook dat een pleidooi tegen oorlog... Want bij oorlogen zien wij telkens weer een beroep doen op die Nationale gevoelens. Als wij er ons van bewust zijn dat dit volkomen kunstmatig is, lukt dit wellicht niet meer. (Trouwens voor Napoleon was er nauwelijks sprake van een nationaal gevoel, we hadden steden met macht, graafschappen en hertogdommen en dergelijke, de Franse koning moest zo wat zijn graven en hertogen uitkopen om van hen soldaten ter beschikking te krijgen !

Oorlog is dus enerzijds dierlijk, en anderzijds het spel van de macht voor het dier Mens...
waanzin.
En in waanzin bestaan er geen rechtsregels

tot de volgende ?

Moederdag en oudstrijders

Image via WikipediaVanmorgen dan maar naar Waregem, naar de rommelmarkt. Het is nochtans een heel speciale dag, vandaag is het Moederdag, én het is 66 jaar geleden dat wereldoorlog twee  stopte.
Wellicht was dat dan ook de reden dat hier die militaire troepsoldaten van het leger met hun oude vehikels rondtoerden...Want vandaag zagen we ze langs de baan nog eens, terwijl de oudstrijders aan het Stadhuis stonden met hun vlaggen, het muziek speelde, en aan het Amerikaans monument stonden Amerikaanse soldaten in het gelid...
Als ik het uitreken,dan was mijn geboorte wellicht nog een laat gevolg van het feestje der bevrijding...
Ik ben met andere woorden een van de babyboomers.... De massa die nu op pensioen gaat, en waar zo veel over te doen is, omdat we er met te veel zijn... In feite zijn we een heel natuurlijk fenomeen, na een verlies volgt de natuur altijd met een herstelperiode... Er waren miljoenen jonge mensen het leven verloren in een zinloze oorlog (alle oorlogen zijn zinloos), en dus moest dat gat opgevuld worden...
Dat is in de natuur een ijzeren wet, en als de wet niet gevolgd wordt, dan is dat de inleiding tot uitsterven van de soort.
Nu, om natuurlijke redenen is er nog geen dreiging dat de mens als soort zou verdwijnen, dus zorgt hij daar maar zelf voor, door heel de natuur naar de knoppen te helpen...
Dat doet mij weer eens denken aan de kernenergie... Heb je al eens op een kaart gekeken naar de kerncentrales ? Moet je echt eens doen, en trek dan eens een rode cirkel van 20 en 30 km rond die dingen... Bij een ramp is de twintig km verboden zone, en de 30 km zone af te raden als leefgebied. Kijk eens hoeveel er nog over is van ons landje...
Het is toch wel bangelijk...
Vooral omdat ons systeem van leven zo erg op energie is gesteld... En we weten dat de natuurlijke bronnen in een ijltempo aan het opraken zijn...
Heb je al eens nagedacht wat er allemaal verdwijnt als er geen petroleum meer is ? Een heleboel dingen zoals kunststoffen, kunstgarens, en alles wat plastic is of er op lijkt...Kortom heel de maatschappij zou op zijn kop gezet worden, en ik praat nog maar over een grondstof... De lijst met grondstoffen die bijna uitgeput zijn is echter lang, heel lang, en praktisch alles dreigt op te raken in de komende 50 jaar !
Bijkomend erg is het feit dat heel wat van die dingen die we maken, niet of slechts héél erg langzaam afgebroken worden, en daar ze zo goedkoop kunnen geproduceerd worden, gooien we de wereld maar vol met afval die ons binnen eeuwen nog steeds zal hinderen.
Dat doet het nu al !
De Europese gemeenschap is bezig iets uit te dokteren, om de vissers niet meer op vis te laten gaan vissen in de zee, maar op plastiek... Daar drijft er zoveel van in zee, dat het een echte ecologische ramp is.

Er is wellicht geen beter middel om de mens te onderscheiden van het dier: een dier vernietigd zijn eigen soort niet, wij wel.

En het leuke is dat wij onszelf dan de top, het summum, het nec plus ultra noemen van de schepping... Soms denk ik dat wij het tegendeel zijn.

Ik zag vandaag weer een van die wieleridioten die niet alleen de fietsweg fietsweg liet zijn en op de baan reed, hij zwierde ook nog vrolijk zijn drankblikje in de natuur... Waarom ook niet, onze grote sportvedetten mogen dat immers ook...
djudedju

Wie weet krijgen we ooit nog verstand ?
tot de volgende ?

Gent kan ver zijn...

Image by Marco Vonk via FlickrVandaag was het rommelmarkt in St Amandsberg, een deelgemeente van Gent. Het was een grote markt, maar er was veel brol ...
Maar ik wist niet dat St Amandsberg zo ver was ! Dat ligt blijkbaar heel aan de kanderenand van Gent... en Blijkbaar is Gent héél groot...
En dan blijkt het dus een grote markt te zijn, en geen parking in de buurt. Gelukkig zag ik plots een soortement binnenkoertje waar wat wagens op stonden, en waar er net eentje wegreed... Ik weet nog niet of ik daar eigenlijk mocht staan, maar enfin, ik stond...
En mijn auto stond er nog toen ik terugkeerde.

Maar weet je, ik ben een oen, want heel de tijd van het rommelen op de markt, zat ik aan die parking te denken, en dat vergalde het bezoek.

Morgen is het rommelmarkt in Waregem, daar is gewoonlijk wel plaats om te parkeren, dus misschien zal ik daar meer plezier hebben van het markten.

Het is nog steeds een heerlijk weertje, en droog... Veel te droog om goed te zijn, heel wat planten hangen in plaats van te staan. De nieuwe aanplanten moeten nog steeds water krijgen, ook al houden ze het nu al twee dagen uit, wat er op wijst dat de beworteling toch aan het gebeuren is. Het risico van water geven is dat de beworteling van de planten te oppervlakkig gebeurt, daar de wortels zich plaatsen waar ze drinken hebben ...  Eigenlijk zou je dus, om goed te zijn, heel veel en heel lang moeten water geven, zodat de ondergrond vochtig is.

Maar dat is dan weer niet goed voor de drinkwatervoorraad... die je op die manier eigenlijk aan het verspillen bent. Al bij al is dit dus een bewijs op zich, dat plantjes zetten niet echt natuurlijk is, en dat je dan werkt met kunstmatige planten, waarvan de wortels in veel gevallen al helemaal naar de vorm van het potje zijn gegroeid, en dus niet natuurlijk.

Maar ja, het grootste deel van wat in een tuin staat is niet inheems, of is een kweekvorm, en dus is er heel weinig natuurlijks aan... Dus moet je niet verwonderd zijn dat die planten ook op een onnatuurlijke manier reageren. Of ze verdwijnen na een tijd, of ze gaan woekeren en de natuurlijke fauna overheersen. Op het moment dat ze dat doen noemen we de planten die we eerst kochten onkruid...

Als je het logisch bekijkt, is er geen onkruid, maar zie je dat de natuur probeert haar rechten te herwinnen. Door het feit dat je in een tuin net wilt werken, en ruimten tussen je planten wilt hebben, krijg je dus eerst een invasie van woekerende planten, die zo spoedig mogelijk zoveel mogelijk terrein willen bedekken. Dus meestal planten met veel ondergrondse uitlopers, die niet of zeer moeilijk te verwijderen zijn. Laat je echter alles normaal groeien, dan zie je dat er na een tijd weer een zeer gemengde begroeiing komt. Als je het van uit het oogpunt van de natuur bekijkt, dan is wat wij zo netjes planten eigenlijk het onkruid...

Maar ja, we hebben iets met exotisch... We willen het liefst planten die niet lijken op onze eigen flora.

Ik ben vlugvlug naar buiten gelopen, met Anny in mijn kielzog.  Een heel pak legervoertuigen de dato  de laatste wereldoorlog, reed hier voorbij. Toen de "soldaten" ons zagen staan salueerden ze, en zwaaiden netjes terug. Even later werd dat een spel op zich, want plots begonnen er heel wat van die mannen hun sirene te laten loeien om ons te groeten. ... En wat héél leuk was: achteraan reed een wagen van de politie, en die salueerde dan ook maar. Zie je niet vaak, flikken die vriendelijk de bevolking salueren...

Ik ga stoppen, 't is veel te goed weer om er niet van te profiteren...
tot de volgende ?