Paars in je eten...

Image via WikipediaIjzer is onmisbaar, maar als het de verkeerde weg op gaat tijdens het verteringsproces is het giftig. Hoe je ijzer de weg moet wijzen in je dikke darm is mij een raadsel, maar daar is nu een antwoord op gekomen: eet paars fruit en paarse groenten, en dan komt alles in orde. Ik zou je de raad willen geven ook nog voldoende anders gekleurde fruit en groeten te eten, want wie weet voor welke stoffen die dan weer de Tomtom bij uitstek zijn...
In paars fruit en groenten zit dus een stof die er voor zorgt dat ijzer op de juiste manier verteert. Deze stof zit ook in Curcuma (geelwortel)(kurkuma).
Tiens, dat is bizar !
Ik ga met Anny al een paar keer naar de acupuncturist om soelaas te vinden voor haar golfelleboog, en die schreef haar pillen voor met curcuma.
Want, curcuma is de plantaardige Ibuprofen bij uitstek, met dat voordeel dat Ibuprofen en diergelijke slecht zijn voor je maag en je eventueel maagzweren bezorgen, terwijl curcuma integendeel je maagwand beschermt. Nadeel van curcuma ? Het werkt niet zo snel als de scheikundige middelen. Je moet dus al een paar dagen curcuma slikken vooraleer je de gevolgen begint te ondervinden.
Maar nu blijkt het dus ook nog eens goed te zijn voor je ijzerhuishouding.

Ik ben nogal een voorstander van natuurlijke middelen, of beter gezegd, middelen die niet schadelijk zijn. Zoals acupunctuur, shiatsu, en kruidengeneeskunde (als het gegeven wordt door een deskundige, want kruiden kunnen net zo gevaarlijk zijn als scheikundige middelen, er zijn legio giftige planten die nuttig zijn in de geneeskunde, als je weet hoe en hoeveel... Neem vingerhoedskruid, digitalis, is heel nuttig in de geneeskunde, maar ik raad je aan het te nemen uit de reguliere apotheek, want het gehalte aan digitalis (wat erg giftig is), verschilt van plant tot plant, en dus is dosering heel moeilijk. Maar hartpatiënten mogen heel blij zijn dat digitalis er is...
(Zo las ik het mopje dat je alle paddenstoelen kunt eten , maar sommige maar één keer...)

Zoals gezegd, ik ben voorstander van de middelen die niet schadelijk zijn... maar helaas, die zijn er niet altijd. Stel, je hebt een longontsteking, dan geeft men je antibiotica, een heel degelijk middel voor de genezing in dit geval, maar antibiotica zegt precies wat het in feite doet... Anti is tegen en Bio(s) is leven... het doodt dus leven. Weliswaar door het vooral een bepaalde soort bacteriën, maar tezelfdertijd doodt het een aantal nuttig bacteriën ook, die dienstig zijn voor vertering en dergelijke. Antibiotica is dus een soort min of meer selectief gif. Een beetje te vergelijken met wat je doet als je je oprit sproeit met een gift tegen algen en mossen... Je doodt dan enkele bepaalde groepen van planten. Dat daar ook enkele nuttige bijzitten is jammer, maar die groene aanslag moet weg.

Dat is ook de reden waarom je geen antibiotica moet nemen als het niet nodig is.
Wat de zaak nog erger maakt, is dat we middelen misbruiken, zoals onder andere de genoemde antibiotica.

De mens is op een bepaald moment overgegaan van de natuurlijke kweek van dieren naar industriële veeteelt. Laat ons de kip nemen als makkelijkste voorbeeld, maar we kunnen net zo goed spreken over varkens en tegenwoordig zelfs al over vissen... De kip.
We maken een hybride, dat is een kruising tussen twee rassen, waarvan de ene gekend is om zwaar te worden en een brede borst te hebben met veel vlees, en een ander ras dat heel snel groeit. Als de kruising lukt zoals we verwachten, hebben we nu een kip die én vlug groeit, én veel vlees heeft.
Iedereen kent die vleesrassen, maar veel mensen beseffen niet dat dit dus hybriden zijn. Met andere woorden, als je verder kweekt met dit "ras", dan zal je alle soorten kuiken hebben, maar wellicht geen enkel dat voldoet aan de noemer "vleeskip".

Je kweekt dus die hybriden in massa, dank zij broedmachines en zelfs al met kunstmatige inseminatie. Die kuikens worden veelal ook nog een getriëerd op geslacht, de kippen worden gedood, de haantjes zijn nuttiger, die worden groter en groeien vlugger aan.
Je zet die haantjes op een zeer beperkte ruimte, want bewegen verbruikt energie, en energieverbruik is verlies aan vlees...
Het is logisch dat, als je duizenden kippen bijeen zet op een beperkte ruimte, het gevaar groot is, dat er ziektes uitbreken, en dat die ziektes het formaat krijgen van epidemieën (om niet te zeggen pandemieën). Dus probeert de mens dit te voorkomen, en men geeft de kippen geneesmiddelen ter voorkoming van ziektes. Men geeft antibiotica in het voer mee, en de kip floreert en wordt op de gezegende leeftijd van 6 weken geslacht en via een heel circuit netjes op ons bordje gelegd. Met antibiotica incluis.
Maar die antibiotica is dan in werkelijkheid al verdund en verzwakt, zodat wat wij eten de bacteriën niet meer doodt, maar hen toelaat te wennen aan dit gift... en bij een ernstige ziekte blijkt antibiotica niet meer te helpen...

Je kunt dus op een manier wennen aan giften. Kijk maar eens hoe wij kunnen leven in een lucht vol stof en uitlaatgassen. Ik vraag me oprecht af, mochten we een mens kunnen halen uit de middeleeuwen, en die op een morgen eens laten staan op een druk kruispunt op het spitsuur, of die mens daar lang zou leven.

Nee, ik probeer dus, in zo ver het mogelijk is, met natuurlijke middelen te werken... Maar kijk, zelfs daar zie je de industrie toeslaan... Een medicus bezocht eens een bedrijf waar men kruidenmedicamenten maakt. Plots ziet hij dat er van de middelen nog een andere versie bestaat, met een kleuriger een aantrekkelijker etiket, en bij nader inzien ook een aantrekkelijker prijsje... Bij navraag blijkt dat het bedrijf op tween benen bestaat... Eén met echte medicamenten, en een met semi-medicamenten. In die semi-medicamenten zit maar een ietsiepietsie van werkende bestanddelen, zodat het geheel in feite niet echt werkzaam meer is. Die kruidenmiddelen (bijna zonder actieve bestanddelen!) zijn dan bestemd voor de winkelrekken in de grote winkelketens, waar je die kruidenmiddeltjes vindt... Veel goedkoper dan bij de apotheker, maar in feite héél duur als je werkzame producten bekijkt...

Dus ook daar zijn we, als leek, helemaal niet veilig voor het spook van de industrie en van de platvoerse handelspraktijken...

Kortom, nog veel meer dan vroeger is zelfmedicatie een illusie aan het worden... en is goedkoop in feite kwâ koop...
't Is maar dat je het weet, en wijs zijt, en er bij je dokter op aandringt van zo natuurlijk mogelijk behandeld te worden (kijk dus uit welke dokter je neemt!).

tot de volgende ? (Curcuma is ook nog mooi hé ???)

Kort

Image by roel1943 via FlickrMijn blog bedoel ik, want straks moeten we naar de begrafenis van vriend Clothaire...
Ik heb vannacht niet zo goed geslapen, het raakt me meer dan ik zeggen kan. Nu niet dat Clothaire een echte boezemvriend was, maar het was een goede collega, en zo wat een leeftijdsgenoot.
Vooral dat laatste is waarschijnlijk de reden waarom het zo blijft "hangen".
Je stelt je zelf te veel in de plaats.
Dat heeft geen enkele zinnige reden, maar toch doe je het. Het is ook de eerste van de collega's uit die leeftijdsgroep en uit onze provincie die gaat. Er zijn eerder collega's gegaan, maar dat waren er allemaal van de vorige lichting. Het mag een beetje gek klinken, maar toch is het ergens zo. Dat komt omdat na de oorlog er een heleboel mensen zijn begonnen, die dan ook allemaal in een bepaald korte periode zijn op pensioen gegaan en vervangen, door mijn generatie. . . die nu volledig verdwenen is uit het actieve korps, via pensioen en/of prepensioen.
Dat heeft het voordeel dat we allemaal zowat even oud waren, en kinderen van dezelfde tijd. Het heeft het nadeel dat ook nu weer, de vervanging in een korte periode volledig is moeten gebeuren.
Wellicht zijn dat allemaal elementen die de band, en dus ook de breuk door dit overlijden heftiger maken.
En stel ik vast dat het overlijden MIJ raakt, niet zozeer het verdriet, dan wel de confrontatie. Ergens is dat erg. Het zou veel gepaster zijn echt, diep, intens mee te voelen met zijn echtgenote en zijn kinderen en kleinkinderen...
Wat zijn we toch egocentrisch, zelfs in ons verdriet.
Het toont ons ook goed wat we maar zijn, kleine mensjes, stof...dwarrelend in een straaltje zon, zon weg, stofje valt neder.
Het mag idioot klinken, maar ik maak me wat soortgelijke bedenkingen als ik naar een kruisbeeld kijk. Op het kruis hangt een dode mens.
Zou het niet veel beter zijn een afbeelding te maken van de verrezen Heer ?
Ik weet niet hoe je dat precies zoudt moeten uitdelen, maar laat het maar zijn volgens de klassieke manier van de barokschilders, het is toch het idee dat er achter schuilt die telt.
Het gaat over de hoop die we koesteren dat de dood niet het einde is.
Dat de dood eigenlijk maar het begin is.
Dat heel ons leven een soort baarmoederlijk bestaan is, om echt tot leven te komen in de dood.
Het zou heel wat makkelijker zijn mocht deze hoop een weten zijn.
Maar dat is het niet, het is een ideaal, een streefdoel, gebonden aan de manier waarop we leven.
Mocht het er niet zijn, dan is er niets meer, de dood als einde van alles.
Eigenlijk vind ik dat ook niet afschrikwekkend, je kunt moeilijk schrik hebben van niets. En als er werkelijk niets meer is, dan ben je er gewoon niet meer, dus is ook alle leed, alle vreugd, alle wisselvalligheid weg.
Misschien hebben de boeddhisten gelijk en is er reïncarnatie... Een quasi eindeloze weg naar volmaaktheid, telkens onderbroken door terugval. Lijkt me niet zo leuk.
Dan liever nog het grote niets. Want het mag een wonder heten dat de mens zo erg aan het leven houdt, als je iedereen hoort klagen en zagen...

Straks zit ik in de kerk, hoor hoe voor één keer de mens alleen maar gaven heeft gehad... Ik zou veel liever horen dat hij gewoon mens was en mens probeerde te zijn, want dat is de werkelijkheid. Onze goede daden en goede dingen zijn maar madeliefjes in een grastapijt. Klein, nietig, maar ze maken het ganse grasveld mooi.

tot de volgende ?

Triest... de dood...

Image by Sjors & Jennifer via FlickrMorgen moeten we naar de begrafenis van Clothaire... Een collega die amper een half jaartje ouder is dan ik ben...
Op zo'n momenten denk je wel eens na. Het is een ruwe manier om met de neus op de werkelijkheid te worden gedrukt. Je voelt je plots zo sterfelijk.
Geef toe, we denken (gelukkig maar) niet zo vaak na over de dood. Eigenlijk maar als we er mee geconfronteerd worden. Bij een overlijden in je eigen gezin, of van je ouders, broers of goede bekenden die of jonger of zowat dezelfde leeftijd hebben als jij zelf. Als het iemand is die een heel stik ouder is, dan raakt je dat niet zo erg. Dan lijkt het meer aanvaardbaar: hij (zij) heeft zijne (hare) tijd gehad.
wat mij daarbij treft, is dat je die leeftijd altijd verder opschuift, in functie van je eigen leeftijd.
Wat wellicht even gek is, maar in dezelfde lijn ligt, dat is dat je kinderen je -althans naar je gevoel- een beetje bij benen qua leeftijd. Natuurlijk is dat niet echt zo, maar naarmate zij ouder worden zijn ze je geestelijk dichter bij aan het komen. Ze worden "rijper" (? wat is dat?) en komen qua manier van leven, van denken dichter bij je staan. Ze worden geconfronteerd met de kinderen, net zoals jij dat ooit kende met hen.
Eigenlijk denk je ook bij zo'n plotse confrontatie met de dood niet aan de dood, maar veeleer aan hetleven. Want je denkt niet zo zeer aan het niet meer zijn, dan wel aan het feit dat het zijn niet kan en niet mag stoppen. Voor hem niet, en dus ook voor je zelf niet.
Pas in tweede instantie denk je aan de dood zelf...
... en wellicht ook aan het "hiernamaals"... Is dat er wel ? Zit Clothaire nu te kaarten in de hemel met onze Koen? (Na een schotel rijstpap met gouden lepeltjes).
Want we hopen wel op de "Hemel", maar kunnen er ons geen echte voorstelling van maken. Het eeuwige geluk... Wat is dat ? Geen idee, we weten niet eens of het er wel is, of er überhaupt iets is. We hopen, omdat we het idee niet kunnen verdragen dat het werkelijk volledig zou gedaan zijn, de stekker er uit en hopsa!
Misschien is dat wel de straf die hoort bij het geschenk van het denkvermogen?
Of hoort de schrik van de dood gewoon bij het leven? Een dier lijkt ook niet zo maar, gewillig, te gaan.
Wat is het leven eigenlijk ?
Hoe meer ik in wetenschappelijke tijdschriften zit te lezen, hoe meer ik mij verwonder over de complexiteit van het leven... Ieder celletje van ons grote lijf leeft op zichzelf, in een soort commune, afhankelijk van elkaar maar toch elk op zich. Het afsterven van de cel luidt het verval van het hele lijf in. Als er in een orgaan te veel cellen sterven, dan sterft het orgaan. We kunnen sommige onderdelen min of meer missen, maar toch hangt alles wel op een bepaalde manier in elkaar, aan elkaar.
Soms sterven cellen niet, maar slaan ze op hol, produceren steeds meer en steeds sneller nieuwe cellen, maar niet van het originele model, misvormd... en dan heten ze plots kwaadaardig, kanker. Dit extreme leven is dan ook de inzet van de dood, als het niet tijdig kan stopgezet of verwijderd worden.
Maar hoe dan ook, ons leven begint en eindigt dus met het leven van die kleine, voor het menselijke oog, onzichtbare celletje.
Als kind speelde ik met de meccano, en je moest van een tekening in een boekje afleiden hoe heel dat machine in elkaar zat, en je moest proberen het exact te kopiëren... anders werkt het niet.
Soms kon je uren zitten prutsen en proberen, om het mechanisme te doorgronden en na te maken.
Wijzelf zitten nog veel en veel ingewikkelder in elkaar, en ontstaan van de samensmelting van twee cellen in de moederbuik... tot een mens, die groeit en ontwikkelt, het machine is er, is al volmaakt, maar moet nog groeien...
Mijn meccano-verstand staat daar bij stil...
Darwin mag al vertellen wat hij wil, bij dat gebeuren hapert mijn evolutie-theorie...
Ik kan die evolutie niet echt loskoppelen van een leidende hand...
De hand die Michel Angelo zo schitterend weergaf op het plafond van de Sixtijnse kapel...

tot de volgende ?

Spekglad...

Image via WikipediaVanmorgen blonk de wereld... Alles overdekt met een laagje ijs, en daar bovenop, als poedersuiker zuinig gestrooid, nog wat sneeuwvlokjes.
Het voetpad was spekglad, en de baan ook.
Eigenlijk had ik het moeten zien vanuit Koen's kamer, terwijl ik aan het turnen was ! Ik was al eens gestopt met mijn oefeningen voor mijn schouders omdat ik meende lichtjes te zien achter mijn lindeboom. Maar het bleek een lichtweerkaatsing te zijn... Natuurlijk had mijn euro dan moeten vallen dat er iets moest zijn waarop het licht kon weerkaatsen! Namelijk ijs op de takken... Maar nee, ik, dommerik, er helemaal niets bij denken. 'k Zal maar denken dat het lag aan het feit dat ik nog niet helemaal wakker was zeker ????

Ijzel, 't kan best mooi zijn! Ik heb nog ergens een dia liggen waarop een verkeersbord prijkt... Het mooie is dat je een tweede verkeersbord ziet in ijs, dat echter een dikke tien centimeter gedaald is, waardoor je pas goed dat ijs ziet. Maar wie er op moet rijden (glijden), dat is andere koek. Eén keer heb ik geweten - ik woonde toen nog in Oudenaarde Stad, dat er een ijslaag lag van wel twee centimeter dik. Toen was er echt geen doorkomen aan. De enkele auto die toch probeerde gleed onvermijdelijk tegen alles aan. Ik zag een auto die het probeerde, maar die raakte zelfs niet uit de goot weg. Het duurde tot 10, halfelf vooraleer je op een enigszins normale manier de weg op kon.

Vanmorgen was het niet zo erg. Het ijs lag er niet als een gladde massa, maar leek eerder op een bepaalde manier nog in de druppel op de straat vastgevroren. Het leek wel wat op die soort vensterglas die je wel eens ziet (zag) in niet-doorzichtige ramen. Ik bedenk, dit schrijvende, dat je dergelijke ruiten niet meer of nog heel zelden ziet, blijkbaar is er ook een mode in ondoorzichtig glas... Als ik daar bij stilsta, dat is het onvoorstelbaar wat er allemaal is veranderd tijdens mijn leven!

Laat mij eens terug gaan naar de keuken uit mijn kindertijd... Ons moeder kookte op een gasfornuis, met stadsgas. Dat is nu aardgas. Mixers en dergelijk waren er niet, in feite waren er in onze keuken geen mechanische of elektrische dingen aanwezig ! Nu moet je eens in de keuken gaan kijken, keukenrobot, (brood)snijmachine, koffiezet, waterkoker, microgolf, mixer, elektrische wok, broodbakmachine, en ik weet zeker dat ik nog een en ander vergeet! Ons moeder vertelde over de eerste radio in hun omgeving, ik heb ontelbare avonden bij de buren doorgebracht om naar de eerste TV in de wijk te gaan zien. (Bonanza en Schipper naast Mathilde, uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel (1958) en zo...).
Zij hadden de eerste sprekende film gezien, wij de landing op de maan.
Met andere woorden, in twee generaties is er heel wat veranderd!
Vliegtuigen waar heel de stad naar kwam kijken, en waar nu geen mens meer voor opkijkt.

Heel wat van die moderne dingen zijn ondertussen zo eigen geworden, dat we ons de wereld zonder maar moeilijk kunnen inbeelden. Om een voorbeeld te noemen, hier maken we nog koffie op de ouderwetse manier, met een gewone koffiekan, waar een zak inhangt, waar je de koffie in doet en de chicorei (ook al iets wat je niet vaak meer ziet), en dan met de waterketel beetje bij beetje kokend water opgieten... Veel lekkerder koffie volgens ons, maar ja, het is schrikbarend ouderwets, en als we ergens in een winkel nog koffiezakken zien liggen, dan kopen we er telkens meteen een hele voorraad van, want die dingen zijn bijna onvindbaar geworden...

Vroeger stond in de winter de koffiekan op de kant van de kachel warm te blijven, en als je daar van dronk, dan was die koffie bitter geworden. Maar dat waren wij gewoon, en je zou toch geen koffie weggieten zeker ! Heel wat dingen zijn weg, of zijn nu zeer ongezond genoemd... Onze buurman, ik noemde hem Pee, die at om 4 uur telkens een boterhammetje of twee, daar smeerde hij wat boter op, en dan strooide hij daar zout op, zo dat de boterham wit zag ! Ik heb dat heel vaak met hem meegegeten en lekker dat dat was ! Als de kachel brandde in de winter, en er waren wat aardappelen over van 's middags, dan werden die wel eens op de hete kachelplaat gelegd, en droog gebakken met wat zout er op... Heerlijk, ik krijg het water in de mond als ik er op denk.

Nostalgie ? Wellicht wel, maar heel wat van die dingen bestaan nu niet meer, of mogen niet meer, of zijn duidelijk ongezond... Bij Odiel bakten ze pannenkoeken op de Leuvense stoof, op de plaat. Die werd eerst eens goed gekuist met kachelpoets van het merk Negrita (met een blinkende neger op het doosje)... De eerste pannenkoeken smaakten helemaal naar Negrita...

Wij dronken aan dezelfde fles limonade (als we dat eens hadden), dronken uit dezelfde kop en geen mens die dat onrein vond... Nu mag dat allemaal niet meer, ongezond, gevaarlijk... Een wonder dat we nog leven.

Hoe kom ik daar nu bij? Ach ja, de ijzel...

tot de volgende ? (ik vind geen foto van een Leuvense stoof...)

Het relaas van Snieklaas...

Image by jimforest via FlickrGisteren was ik dus Sint Nicolaas, de echte, trek maar eens aan mijne baard !
In feite was mijn taak hoofdzakelijk het brengen van jet jaarverslag, eventjes stilstaan bij de overleden leden, en meteen de nieuwe welkom heten... Nog eens melding maken van de kaartkampioen en de petanquekampioen, de fiets- en sneukeltochten en ga zo maar door, en tot slot de vorige Sint, die moest afhaken wegens gezondheidsredenen danken en eventjes in de bloemen zetten...
Alleen in de inleiding mocht en kon ik eens eventjes mezelf zijn, mijn eigen rol spelen... Maar ik durfde niet goed, ik ken het publiek van Okra niet goed genoeg om eens eventjes uit de bol te gaan, en beperkte me tot de melding dat het mijn laatste optreden was van het jaar, Ah ja, want mijn naamdag is eigenlijk al voorbij. En het is tijd dat het gedaan is, want van in oktober sleuren ze mij nu al van de ene GB naar de andere Delhaize. Maar ja, op een zin ben ik nog content, want hierboven, in den hemel is het ook niet alles meer zulle !!! We zitten daar nu ook met de vrouwen emancipatie! Kijk, ik ga er niet veel woorden aan vuil maken (in feite had ik oorspronkelijk heel veel woorden hier voor!), maar ge ziet op TV en ook hier, dat er tegenwoordig ook vrouwelijke Zwarte Pieten zijn... Maar zeg dat niet meer hé, ze staan er tegenwoordig op dat ze gerespecteerd worden om hun sexe... In het vervolg noem je dus dat ding daar neven mij niet meer Zwarte Piet, maar Zwarte Miet, en dus zingen we nu: "Daag Sinterklaasje, daa-aag, daa-aag Zwarte... "Heel de zaal " MIET !!!"
Volgende keer kan ik dus gerust een beetje verder uit de bol gaan.
Eén zaak heb ik nu... met mijn lange grijze baard zal ik nu wel Sint Niklaas blijven voor heel Mater...

De rest van de namiddag was gevuld met leuke muziek (een sax, een accordeon en een drumstel en een heleboel oude liedjes om mee te zingen). Nadien lekkere boterkoeken (ik heb er 4 opgegeten en Anny ook !) en tot slot een tombola tot steun van de activiteiten...
Daarmee heb ik mijn entree in Okra gemaakt... Wellicht zal ik geen zeer actief lid zijn, want mijn taak als leider van de Hobby bij Ziekenzorg is voor mij al een heel zware inspanning... Maar ik doe het graag. Wat mij wel wat bevalt is dat Okra ook kaartingen doet, maar het gaat over een kampioenschap, dus wordt er heel serieus gekaart, en daar heb ik schrik van, voor mij is kaarten maar een spel... En verliezen is me net zo goed als winnen. Ik ben dan ook geen partner voor deelname aan een kampioenschap. Bovendien ben je dan ook quasi verplicht er steeds te zijn... Nee, ik ga nog wat uitkijken...
Ik kan tegenwoordig niet zo goed verplichtingen aan, iedere druk zet zich precies op mijn rug. Hoe ontspannender ik door het leven ga, hoe minder last ik heb. Vraag mij niet hoe dat mechanisme in zijn werk gaat, maar het is er, net zoals het weer op de pijn kan werken, doet stress dat duidelijk ook, en hoe gevoeliger je wordt, hoe vlugger je dat voelt.
Het is nog steeds koud, nu en dan valt er al weer wat sneeuw, en straks moet ik naar de garage, ik moet naar de keuring, en laat dus eerst eens mijn karre nakijken... Hoe laat ik thuis raak ???
Hopelijk wordt het intussen niet glad... Want hoe dan ook, om thuis te raken moet ik de berg omhoog... Dat is dan het nadeel van op de berg te wonen.

Ik ga sluiten, ik moet weg... naar de jaarlijkse keuring. Geld in 't bakje van Vadertje staat. Nu ja, als je naar Cancun een delegatie wilt sturen van meer dan 150 man, dan moet je geld hebben als staat, veel geld... Heel veel geld ....
djudedju

tot de volgende ?

Zien

Image via WikipediaIn een semi-wetenschappelijk tijdschrift las ik een leuk artikel. Het was niet leuk bedoeld, integendeel, het was wat zwaar op de hand, en duidelijk bedoeld om de diepdenkerds onder ons aan het werk te zetten, op naar een potje diepdenkerij.
Ik vond het echter leuk...
Het artikel was niet zo bedoeld, maar het benaderde heel sterk mijn visie op de dingen.
Het artikel begon met een goudvis in een ronde bokaal. Verboden in een of andere Italiaanse stad, want het beestje ziet dan steeds een vervormde wereld (dat wij de goudvis dan ook vervormd zien speelde niet mee).
Maar de schrijver wees er op, dat wij en dus ook de vis, niet van lucht in water kunnen kijken (of van water in lucht) zonder dat er een lichtbreking ontstaat, en dat de vis dan überhaupt altijd een vervormde buitenwereld ziet.
Maar de essentie van het artikel ging er over dat wij de wereld en het heelal ook alleen maar zien op onze manier, en dat wij andere beelden krijgen als we met andere ogen (infrarood, ultraviolet...) kijken. We zien dan plots een andere wereld. Net als de vis door de wand van zijn glazen bokaal !
Maar het gaat verder, men heeft ontdekt dat de overgrote meerderheid van ons heelal bestaat uit donkere materie, iets wat we niet kunnen zien, maar waarvan we de aanwezigheid kunnen vaststellen door de gravitatie die optreedt ten op zichte van de voor ons wel zichtbare dingen in dat heelal.
Conclusie is dat wij de donkere materie niet zien, omdat wij technisch het niet kunnen zien. Wij zijn dus blind voor een deel van het heelal, het overgrote deel...
Men brengt dit dan ook nog eens in verband met de hogere wiskunde en komt tot een verbluffende conclusie, je kunt net zo goed de Ptolemeus- voorstelling van de aarde als stilstaand centrum van ons zonnestelsel verdedigen, als het beeld van Copernicus, waar de zon stilstaat en de aarde er rond draait. Beide stellingen zijn perfect te verdedigen, alleen is de versie van Copernicus iets eenvoudiger en daardoor wellicht als waarschijnlijker betiteld...
Nu weet ik het niet meer...
Maar ik vind het leuk!
Het voldoet perfect aan het denkbeeld: "Hoe meer we weten, hoe meer we beseffen dat we niets weten"
En wellicht is het moeilijker wiskundig te bewijzen, maar het lijkt mij plots weer heel plausibel dat de wereld inderdaad in gang gehouden wordt door een opperwezen, die ergens tussen al die donkere materie in, met een oliespuit rondloopt om het mechaniekje in gang te houden als een grote perpetuum mobile...
We weten het niet, en wellicht zullen we het nooit weten hoe alles nu in een zit, hoe alles nu is ontstaan, en dan lijkt mij een God een heel makkelijke en draaglijke vorm van oplossing. Het heeft op zijn minst dat vermogen, dat het de onrust van het niet-weten invult. Bovendien biedt het heel wat meer, het is de kapstok waaraan we heel ons bewustzijn kunnen ophangen. Want ook daar zit er enorm veel duistere materie! En ik bedoel met duister niet "het kwade", maar het onbekende van de samenhangen en de verbanden in en om het bewustzijn, en het denkproces. Wat niet helemaal het zelfde is.

Maar ik hou van het idee dat we gewoon niet beschikken over de juiste soort ogen, om het "Het" te zien. Zo'n 78% van het heelal zou donkere materie zijn, met andere woorden, meer dan 3/4 van de werkelijkheid zien we gewoon niet, kunnen we niet zien, kunnen we alleen vermoeden aan de hand van het gedrag van de rest.
Is het dan niet heel normaal, als die hele grote objecten beïnvloedt worden in hun bewegingen door het onzichtbare, dat wij, kleine ukjes dat ook zijn?
Men heeft in een meer van arseniek leven gevonden... Onmogelijk leven! Maar het is er toch, alleen op een manier die we dachten dat het niet mogelijk was. Maar dat is toch niet te verwonderen als we 78 % van de zaken niet eens kunnen zien, kunnen voelen, kunnen meten... We weten alleen dat het er moet zijn, want anders klopt de rest niet.
Och nee, ook dat is geen Godsbewijs, natuurlijk niet, want het is net iets wat we niet kunnen bewijzen...
Of is dat nu net...

tot de volgende ?

I have a Dream...

Image by Domien Verschuuren via FlickrVannacht schoot ik plots wakker ! Ik ontwaakte in het jaar 2028 ! Daar schrok ik niet eens van, maar ik hoorde de TV, het nieuws van 6 december 2028, waarin men mededeelde dat de voorlopige regering Leterme bij Koning Filip had aangedrongen op het benoemen van de 8.734° bemiddelaar, onder het leitmotiv: "Je kunt nooit weten, Sire, we hebben er nog eentje gevonden die het nog niet heeft geprobeerd, eentje van de sociale bemiddelaars die al heel wat stakingen heeft opgelost..."
Wellicht was het roemrijke optreden van Leterme in de zevende dag aan die droom debet...
Ik vond het grandioos.
Ik ben geen supporter van de geitenboer op wollen sokken, maar ik vond het grandioos dat hij de journalist eens in de hoek drumde. Gewoonlijk is het andersom, gewoonlijk leggen die journalisten je door hun manier van vraagstelling al een antwoord in een bepaalde richting in de mond, en vallen ze dan aan met de woorden die ze zelf hebben uitgelokt. Leterme negeerde het manneke straal. Heerlijk.
Nu is de rol van journalisten wellicht ook niet zo makkelijk, en het is wellicht onmogelijk om je vragen te stellen op een manier die volstrekt neutraal is, omdat jij, als journalist ook maar een mens bent... Maar als je dat gebrek aan neutraliteit nog eens gebruikt om je tegenspeler in de hoek te drummen waar jij hem wilt hebben, dan noem ik dat geen journalistiek, dat is veeleer familie van demagogie...
En dat is wat we tegenwoordig voortdurend zien en horen. Tegenwoordig vindt men de journalist die zijn slachtoffer in de hoek drukt, een goed journalist, terwijl het toch de bedoeling is van de journalistiek, dat men het nieuws gaart, dat men dus de stem van de ander laat horen... Dat men dan, op het resultaat van het interview commentaar geeft, dat is het goed recht van de journalist, maar dat voldoet hem niet meer, hij wil in feite hebben dat de geïnterviewde zijn versie ten toon spreidt... Dank zij het kundig spel van manipulatie der vraagstelling.
Ik kan me dan ook niet van de indruk ontdoen, dat in veel gevallen (te veel gevallen) de journalist het nieuws maakt, naar eigen behoefte en eigen inzicht.
Dat zou op zich nog niet zo erg zijn, mocht Jan met de Pet er niet regelmatig in lopen, en niet ziet wat er in werkelijkheid gebeurt.
Nee, wat men nu pleegt "goeie journalisten" te noemen, zijn in veel gevallen in feite goede manipulatoren. Meer niet.
Wat Leterme deed was niet beleefd, maar toch vond ik het heerlijk dat er toch eens ene was die zich niet liet in het ootje nemen door wat zich journalist noemt. Nu ja, is men hem beu gezien, is de frank van de toehoorders eindelijk aan het vallen, dan kan hij nog altijd ergens terecht bij een of andere politieke partij. Daarvoor hoeft hij alleen zijn laatste interviews met leden van die partij op zijn kundige manier eens in positieve banen te leiden... Krijg je zelfs een mooie plaats op de verkiezingslijst.
djudedju

Wat ik hier beschrijf van de TV-journalist, zie je jammer genoeg in heel het mediacircus... Het is quasi ondoenbaar om nog de realiteit terug te vinden onder de vele prietpraat van de verslaggever, die alles doet, behalve verslag geven...

Nu en dan valt er je iets op, dat is dan de schuld van de onhandigheid van de journalist in casu, meestal lijkt alles je normaal... Dat wil zeggen, dat we meestal gewoon geleid worden door de journalist. Mijn vraag is: wie leidt in werkelijkheid dan de journalist? Want het lijkt wel duidelijk dat er meer aan de hand is dan slechte journalistiek...

Op een bijeenkomst van dokters in een bepaalde stad, in de tijdspanne waar de Mexicaanse griep ons leek te bedreigen, wordt er druk gepalaverd over de manier waarop de heren en dames dokters de antigriepspuitjes gaan geven en verdelen... De voornaamste longspecialist van de stad meldt dat hij een patiënt heeft die slecht reageerde op de inspuiting en plots helemaal verlamd is, onherstelbaar. Dit is een gekend syndroom die wel eens pleegt op te treden bij vaccinaties, te wijten aan de draagstoffen. Vraag me de naam niet, ik ben die al weer lang vergeten...Maar de specialist deelt mede dat hij alvast dat risico niet wenst te nemen, en dat hij zijn patiënten niet zal inenten ! Het risico is te groot !
Reactie van de vergadering ?
Twee minuutjes stilte, en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag: hoe gaan ze de vaccinaties organiseren...Business before pleasure...
Alleen in enkele obscure, niet te geloven berichtjes wordt er wel eens gewezen op de gevaren van vaccinaties... Maar dat wordt steeds verdrukt, want de handel moet verder gaan...
Wat ik hier vertel is geen fabeltje, maar echt gebeurd.

Ik ga hier niet praten over de zin of onzin van de vaccinatie tegen de griep, maar alleen nog maar eens wijzen op het feit dat dergelijke berichten niet of nauwelijks in de aandacht komen... Manipulatie van de informatie !
Meer niet.
Ook al zijn er iedere keer links en rechts wel enkele mensen die volledig verlamd de rest van hun leven tegemoet zien...

Wanneer komt er een organisme dat toeziet op de eerlijkheid en de objectiviteit van de berichtgeving? Of ga je dat dan censuur noemen? Want dat risico zit er dan wel degelijk ook in, en als dat comité dan gemanipuleerd wordt, dan is het nog makkelijker voor het beleid om de onnozele kudde te leiden...

Weet je, ik probeer gewoon, met zoveel mogelijk verschillende bronnen te bekijken een beeld te vormen... in de hoop dat ik dan de waarheid benader

tot de volgende ?