Triest... de dood...

Image by Sjors & Jennifer via FlickrMorgen moeten we naar de begrafenis van Clothaire... Een collega die amper een half jaartje ouder is dan ik ben...
Op zo'n momenten denk je wel eens na. Het is een ruwe manier om met de neus op de werkelijkheid te worden gedrukt. Je voelt je plots zo sterfelijk.
Geef toe, we denken (gelukkig maar) niet zo vaak na over de dood. Eigenlijk maar als we er mee geconfronteerd worden. Bij een overlijden in je eigen gezin, of van je ouders, broers of goede bekenden die of jonger of zowat dezelfde leeftijd hebben als jij zelf. Als het iemand is die een heel stik ouder is, dan raakt je dat niet zo erg. Dan lijkt het meer aanvaardbaar: hij (zij) heeft zijne (hare) tijd gehad.
wat mij daarbij treft, is dat je die leeftijd altijd verder opschuift, in functie van je eigen leeftijd.
Wat wellicht even gek is, maar in dezelfde lijn ligt, dat is dat je kinderen je -althans naar je gevoel- een beetje bij benen qua leeftijd. Natuurlijk is dat niet echt zo, maar naarmate zij ouder worden zijn ze je geestelijk dichter bij aan het komen. Ze worden "rijper" (? wat is dat?) en komen qua manier van leven, van denken dichter bij je staan. Ze worden geconfronteerd met de kinderen, net zoals jij dat ooit kende met hen.
Eigenlijk denk je ook bij zo'n plotse confrontatie met de dood niet aan de dood, maar veeleer aan hetleven. Want je denkt niet zo zeer aan het niet meer zijn, dan wel aan het feit dat het zijn niet kan en niet mag stoppen. Voor hem niet, en dus ook voor je zelf niet.
Pas in tweede instantie denk je aan de dood zelf...
... en wellicht ook aan het "hiernamaals"... Is dat er wel ? Zit Clothaire nu te kaarten in de hemel met onze Koen? (Na een schotel rijstpap met gouden lepeltjes).
Want we hopen wel op de "Hemel", maar kunnen er ons geen echte voorstelling van maken. Het eeuwige geluk... Wat is dat ? Geen idee, we weten niet eens of het er wel is, of er überhaupt iets is. We hopen, omdat we het idee niet kunnen verdragen dat het werkelijk volledig zou gedaan zijn, de stekker er uit en hopsa!
Misschien is dat wel de straf die hoort bij het geschenk van het denkvermogen?
Of hoort de schrik van de dood gewoon bij het leven? Een dier lijkt ook niet zo maar, gewillig, te gaan.
Wat is het leven eigenlijk ?
Hoe meer ik in wetenschappelijke tijdschriften zit te lezen, hoe meer ik mij verwonder over de complexiteit van het leven... Ieder celletje van ons grote lijf leeft op zichzelf, in een soort commune, afhankelijk van elkaar maar toch elk op zich. Het afsterven van de cel luidt het verval van het hele lijf in. Als er in een orgaan te veel cellen sterven, dan sterft het orgaan. We kunnen sommige onderdelen min of meer missen, maar toch hangt alles wel op een bepaalde manier in elkaar, aan elkaar.
Soms sterven cellen niet, maar slaan ze op hol, produceren steeds meer en steeds sneller nieuwe cellen, maar niet van het originele model, misvormd... en dan heten ze plots kwaadaardig, kanker. Dit extreme leven is dan ook de inzet van de dood, als het niet tijdig kan stopgezet of verwijderd worden.
Maar hoe dan ook, ons leven begint en eindigt dus met het leven van die kleine, voor het menselijke oog, onzichtbare celletje.
Als kind speelde ik met de meccano, en je moest van een tekening in een boekje afleiden hoe heel dat machine in elkaar zat, en je moest proberen het exact te kopiëren... anders werkt het niet.
Soms kon je uren zitten prutsen en proberen, om het mechanisme te doorgronden en na te maken.
Wijzelf zitten nog veel en veel ingewikkelder in elkaar, en ontstaan van de samensmelting van twee cellen in de moederbuik... tot een mens, die groeit en ontwikkelt, het machine is er, is al volmaakt, maar moet nog groeien...
Mijn meccano-verstand staat daar bij stil...
Darwin mag al vertellen wat hij wil, bij dat gebeuren hapert mijn evolutie-theorie...
Ik kan die evolutie niet echt loskoppelen van een leidende hand...
De hand die Michel Angelo zo schitterend weergaf op het plafond van de Sixtijnse kapel...

tot de volgende ?

Spekglad...

Image via WikipediaVanmorgen blonk de wereld... Alles overdekt met een laagje ijs, en daar bovenop, als poedersuiker zuinig gestrooid, nog wat sneeuwvlokjes.
Het voetpad was spekglad, en de baan ook.
Eigenlijk had ik het moeten zien vanuit Koen's kamer, terwijl ik aan het turnen was ! Ik was al eens gestopt met mijn oefeningen voor mijn schouders omdat ik meende lichtjes te zien achter mijn lindeboom. Maar het bleek een lichtweerkaatsing te zijn... Natuurlijk had mijn euro dan moeten vallen dat er iets moest zijn waarop het licht kon weerkaatsen! Namelijk ijs op de takken... Maar nee, ik, dommerik, er helemaal niets bij denken. 'k Zal maar denken dat het lag aan het feit dat ik nog niet helemaal wakker was zeker ????

Ijzel, 't kan best mooi zijn! Ik heb nog ergens een dia liggen waarop een verkeersbord prijkt... Het mooie is dat je een tweede verkeersbord ziet in ijs, dat echter een dikke tien centimeter gedaald is, waardoor je pas goed dat ijs ziet. Maar wie er op moet rijden (glijden), dat is andere koek. Eén keer heb ik geweten - ik woonde toen nog in Oudenaarde Stad, dat er een ijslaag lag van wel twee centimeter dik. Toen was er echt geen doorkomen aan. De enkele auto die toch probeerde gleed onvermijdelijk tegen alles aan. Ik zag een auto die het probeerde, maar die raakte zelfs niet uit de goot weg. Het duurde tot 10, halfelf vooraleer je op een enigszins normale manier de weg op kon.

Vanmorgen was het niet zo erg. Het ijs lag er niet als een gladde massa, maar leek eerder op een bepaalde manier nog in de druppel op de straat vastgevroren. Het leek wel wat op die soort vensterglas die je wel eens ziet (zag) in niet-doorzichtige ramen. Ik bedenk, dit schrijvende, dat je dergelijke ruiten niet meer of nog heel zelden ziet, blijkbaar is er ook een mode in ondoorzichtig glas... Als ik daar bij stilsta, dat is het onvoorstelbaar wat er allemaal is veranderd tijdens mijn leven!

Laat mij eens terug gaan naar de keuken uit mijn kindertijd... Ons moeder kookte op een gasfornuis, met stadsgas. Dat is nu aardgas. Mixers en dergelijk waren er niet, in feite waren er in onze keuken geen mechanische of elektrische dingen aanwezig ! Nu moet je eens in de keuken gaan kijken, keukenrobot, (brood)snijmachine, koffiezet, waterkoker, microgolf, mixer, elektrische wok, broodbakmachine, en ik weet zeker dat ik nog een en ander vergeet! Ons moeder vertelde over de eerste radio in hun omgeving, ik heb ontelbare avonden bij de buren doorgebracht om naar de eerste TV in de wijk te gaan zien. (Bonanza en Schipper naast Mathilde, uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel (1958) en zo...).
Zij hadden de eerste sprekende film gezien, wij de landing op de maan.
Met andere woorden, in twee generaties is er heel wat veranderd!
Vliegtuigen waar heel de stad naar kwam kijken, en waar nu geen mens meer voor opkijkt.

Heel wat van die moderne dingen zijn ondertussen zo eigen geworden, dat we ons de wereld zonder maar moeilijk kunnen inbeelden. Om een voorbeeld te noemen, hier maken we nog koffie op de ouderwetse manier, met een gewone koffiekan, waar een zak inhangt, waar je de koffie in doet en de chicorei (ook al iets wat je niet vaak meer ziet), en dan met de waterketel beetje bij beetje kokend water opgieten... Veel lekkerder koffie volgens ons, maar ja, het is schrikbarend ouderwets, en als we ergens in een winkel nog koffiezakken zien liggen, dan kopen we er telkens meteen een hele voorraad van, want die dingen zijn bijna onvindbaar geworden...

Vroeger stond in de winter de koffiekan op de kant van de kachel warm te blijven, en als je daar van dronk, dan was die koffie bitter geworden. Maar dat waren wij gewoon, en je zou toch geen koffie weggieten zeker ! Heel wat dingen zijn weg, of zijn nu zeer ongezond genoemd... Onze buurman, ik noemde hem Pee, die at om 4 uur telkens een boterhammetje of twee, daar smeerde hij wat boter op, en dan strooide hij daar zout op, zo dat de boterham wit zag ! Ik heb dat heel vaak met hem meegegeten en lekker dat dat was ! Als de kachel brandde in de winter, en er waren wat aardappelen over van 's middags, dan werden die wel eens op de hete kachelplaat gelegd, en droog gebakken met wat zout er op... Heerlijk, ik krijg het water in de mond als ik er op denk.

Nostalgie ? Wellicht wel, maar heel wat van die dingen bestaan nu niet meer, of mogen niet meer, of zijn duidelijk ongezond... Bij Odiel bakten ze pannenkoeken op de Leuvense stoof, op de plaat. Die werd eerst eens goed gekuist met kachelpoets van het merk Negrita (met een blinkende neger op het doosje)... De eerste pannenkoeken smaakten helemaal naar Negrita...

Wij dronken aan dezelfde fles limonade (als we dat eens hadden), dronken uit dezelfde kop en geen mens die dat onrein vond... Nu mag dat allemaal niet meer, ongezond, gevaarlijk... Een wonder dat we nog leven.

Hoe kom ik daar nu bij? Ach ja, de ijzel...

tot de volgende ? (ik vind geen foto van een Leuvense stoof...)

Het relaas van Snieklaas...

Image by jimforest via FlickrGisteren was ik dus Sint Nicolaas, de echte, trek maar eens aan mijne baard !
In feite was mijn taak hoofdzakelijk het brengen van jet jaarverslag, eventjes stilstaan bij de overleden leden, en meteen de nieuwe welkom heten... Nog eens melding maken van de kaartkampioen en de petanquekampioen, de fiets- en sneukeltochten en ga zo maar door, en tot slot de vorige Sint, die moest afhaken wegens gezondheidsredenen danken en eventjes in de bloemen zetten...
Alleen in de inleiding mocht en kon ik eens eventjes mezelf zijn, mijn eigen rol spelen... Maar ik durfde niet goed, ik ken het publiek van Okra niet goed genoeg om eens eventjes uit de bol te gaan, en beperkte me tot de melding dat het mijn laatste optreden was van het jaar, Ah ja, want mijn naamdag is eigenlijk al voorbij. En het is tijd dat het gedaan is, want van in oktober sleuren ze mij nu al van de ene GB naar de andere Delhaize. Maar ja, op een zin ben ik nog content, want hierboven, in den hemel is het ook niet alles meer zulle !!! We zitten daar nu ook met de vrouwen emancipatie! Kijk, ik ga er niet veel woorden aan vuil maken (in feite had ik oorspronkelijk heel veel woorden hier voor!), maar ge ziet op TV en ook hier, dat er tegenwoordig ook vrouwelijke Zwarte Pieten zijn... Maar zeg dat niet meer hé, ze staan er tegenwoordig op dat ze gerespecteerd worden om hun sexe... In het vervolg noem je dus dat ding daar neven mij niet meer Zwarte Piet, maar Zwarte Miet, en dus zingen we nu: "Daag Sinterklaasje, daa-aag, daa-aag Zwarte... "Heel de zaal " MIET !!!"
Volgende keer kan ik dus gerust een beetje verder uit de bol gaan.
Eén zaak heb ik nu... met mijn lange grijze baard zal ik nu wel Sint Niklaas blijven voor heel Mater...

De rest van de namiddag was gevuld met leuke muziek (een sax, een accordeon en een drumstel en een heleboel oude liedjes om mee te zingen). Nadien lekkere boterkoeken (ik heb er 4 opgegeten en Anny ook !) en tot slot een tombola tot steun van de activiteiten...
Daarmee heb ik mijn entree in Okra gemaakt... Wellicht zal ik geen zeer actief lid zijn, want mijn taak als leider van de Hobby bij Ziekenzorg is voor mij al een heel zware inspanning... Maar ik doe het graag. Wat mij wel wat bevalt is dat Okra ook kaartingen doet, maar het gaat over een kampioenschap, dus wordt er heel serieus gekaart, en daar heb ik schrik van, voor mij is kaarten maar een spel... En verliezen is me net zo goed als winnen. Ik ben dan ook geen partner voor deelname aan een kampioenschap. Bovendien ben je dan ook quasi verplicht er steeds te zijn... Nee, ik ga nog wat uitkijken...
Ik kan tegenwoordig niet zo goed verplichtingen aan, iedere druk zet zich precies op mijn rug. Hoe ontspannender ik door het leven ga, hoe minder last ik heb. Vraag mij niet hoe dat mechanisme in zijn werk gaat, maar het is er, net zoals het weer op de pijn kan werken, doet stress dat duidelijk ook, en hoe gevoeliger je wordt, hoe vlugger je dat voelt.
Het is nog steeds koud, nu en dan valt er al weer wat sneeuw, en straks moet ik naar de garage, ik moet naar de keuring, en laat dus eerst eens mijn karre nakijken... Hoe laat ik thuis raak ???
Hopelijk wordt het intussen niet glad... Want hoe dan ook, om thuis te raken moet ik de berg omhoog... Dat is dan het nadeel van op de berg te wonen.

Ik ga sluiten, ik moet weg... naar de jaarlijkse keuring. Geld in 't bakje van Vadertje staat. Nu ja, als je naar Cancun een delegatie wilt sturen van meer dan 150 man, dan moet je geld hebben als staat, veel geld... Heel veel geld ....
djudedju

tot de volgende ?

Zien

Image via WikipediaIn een semi-wetenschappelijk tijdschrift las ik een leuk artikel. Het was niet leuk bedoeld, integendeel, het was wat zwaar op de hand, en duidelijk bedoeld om de diepdenkerds onder ons aan het werk te zetten, op naar een potje diepdenkerij.
Ik vond het echter leuk...
Het artikel was niet zo bedoeld, maar het benaderde heel sterk mijn visie op de dingen.
Het artikel begon met een goudvis in een ronde bokaal. Verboden in een of andere Italiaanse stad, want het beestje ziet dan steeds een vervormde wereld (dat wij de goudvis dan ook vervormd zien speelde niet mee).
Maar de schrijver wees er op, dat wij en dus ook de vis, niet van lucht in water kunnen kijken (of van water in lucht) zonder dat er een lichtbreking ontstaat, en dat de vis dan überhaupt altijd een vervormde buitenwereld ziet.
Maar de essentie van het artikel ging er over dat wij de wereld en het heelal ook alleen maar zien op onze manier, en dat wij andere beelden krijgen als we met andere ogen (infrarood, ultraviolet...) kijken. We zien dan plots een andere wereld. Net als de vis door de wand van zijn glazen bokaal !
Maar het gaat verder, men heeft ontdekt dat de overgrote meerderheid van ons heelal bestaat uit donkere materie, iets wat we niet kunnen zien, maar waarvan we de aanwezigheid kunnen vaststellen door de gravitatie die optreedt ten op zichte van de voor ons wel zichtbare dingen in dat heelal.
Conclusie is dat wij de donkere materie niet zien, omdat wij technisch het niet kunnen zien. Wij zijn dus blind voor een deel van het heelal, het overgrote deel...
Men brengt dit dan ook nog eens in verband met de hogere wiskunde en komt tot een verbluffende conclusie, je kunt net zo goed de Ptolemeus- voorstelling van de aarde als stilstaand centrum van ons zonnestelsel verdedigen, als het beeld van Copernicus, waar de zon stilstaat en de aarde er rond draait. Beide stellingen zijn perfect te verdedigen, alleen is de versie van Copernicus iets eenvoudiger en daardoor wellicht als waarschijnlijker betiteld...
Nu weet ik het niet meer...
Maar ik vind het leuk!
Het voldoet perfect aan het denkbeeld: "Hoe meer we weten, hoe meer we beseffen dat we niets weten"
En wellicht is het moeilijker wiskundig te bewijzen, maar het lijkt mij plots weer heel plausibel dat de wereld inderdaad in gang gehouden wordt door een opperwezen, die ergens tussen al die donkere materie in, met een oliespuit rondloopt om het mechaniekje in gang te houden als een grote perpetuum mobile...
We weten het niet, en wellicht zullen we het nooit weten hoe alles nu in een zit, hoe alles nu is ontstaan, en dan lijkt mij een God een heel makkelijke en draaglijke vorm van oplossing. Het heeft op zijn minst dat vermogen, dat het de onrust van het niet-weten invult. Bovendien biedt het heel wat meer, het is de kapstok waaraan we heel ons bewustzijn kunnen ophangen. Want ook daar zit er enorm veel duistere materie! En ik bedoel met duister niet "het kwade", maar het onbekende van de samenhangen en de verbanden in en om het bewustzijn, en het denkproces. Wat niet helemaal het zelfde is.

Maar ik hou van het idee dat we gewoon niet beschikken over de juiste soort ogen, om het "Het" te zien. Zo'n 78% van het heelal zou donkere materie zijn, met andere woorden, meer dan 3/4 van de werkelijkheid zien we gewoon niet, kunnen we niet zien, kunnen we alleen vermoeden aan de hand van het gedrag van de rest.
Is het dan niet heel normaal, als die hele grote objecten beïnvloedt worden in hun bewegingen door het onzichtbare, dat wij, kleine ukjes dat ook zijn?
Men heeft in een meer van arseniek leven gevonden... Onmogelijk leven! Maar het is er toch, alleen op een manier die we dachten dat het niet mogelijk was. Maar dat is toch niet te verwonderen als we 78 % van de zaken niet eens kunnen zien, kunnen voelen, kunnen meten... We weten alleen dat het er moet zijn, want anders klopt de rest niet.
Och nee, ook dat is geen Godsbewijs, natuurlijk niet, want het is net iets wat we niet kunnen bewijzen...
Of is dat nu net...

tot de volgende ?

I have a Dream...

Image by Domien Verschuuren via FlickrVannacht schoot ik plots wakker ! Ik ontwaakte in het jaar 2028 ! Daar schrok ik niet eens van, maar ik hoorde de TV, het nieuws van 6 december 2028, waarin men mededeelde dat de voorlopige regering Leterme bij Koning Filip had aangedrongen op het benoemen van de 8.734° bemiddelaar, onder het leitmotiv: "Je kunt nooit weten, Sire, we hebben er nog eentje gevonden die het nog niet heeft geprobeerd, eentje van de sociale bemiddelaars die al heel wat stakingen heeft opgelost..."
Wellicht was het roemrijke optreden van Leterme in de zevende dag aan die droom debet...
Ik vond het grandioos.
Ik ben geen supporter van de geitenboer op wollen sokken, maar ik vond het grandioos dat hij de journalist eens in de hoek drumde. Gewoonlijk is het andersom, gewoonlijk leggen die journalisten je door hun manier van vraagstelling al een antwoord in een bepaalde richting in de mond, en vallen ze dan aan met de woorden die ze zelf hebben uitgelokt. Leterme negeerde het manneke straal. Heerlijk.
Nu is de rol van journalisten wellicht ook niet zo makkelijk, en het is wellicht onmogelijk om je vragen te stellen op een manier die volstrekt neutraal is, omdat jij, als journalist ook maar een mens bent... Maar als je dat gebrek aan neutraliteit nog eens gebruikt om je tegenspeler in de hoek te drummen waar jij hem wilt hebben, dan noem ik dat geen journalistiek, dat is veeleer familie van demagogie...
En dat is wat we tegenwoordig voortdurend zien en horen. Tegenwoordig vindt men de journalist die zijn slachtoffer in de hoek drukt, een goed journalist, terwijl het toch de bedoeling is van de journalistiek, dat men het nieuws gaart, dat men dus de stem van de ander laat horen... Dat men dan, op het resultaat van het interview commentaar geeft, dat is het goed recht van de journalist, maar dat voldoet hem niet meer, hij wil in feite hebben dat de geïnterviewde zijn versie ten toon spreidt... Dank zij het kundig spel van manipulatie der vraagstelling.
Ik kan me dan ook niet van de indruk ontdoen, dat in veel gevallen (te veel gevallen) de journalist het nieuws maakt, naar eigen behoefte en eigen inzicht.
Dat zou op zich nog niet zo erg zijn, mocht Jan met de Pet er niet regelmatig in lopen, en niet ziet wat er in werkelijkheid gebeurt.
Nee, wat men nu pleegt "goeie journalisten" te noemen, zijn in veel gevallen in feite goede manipulatoren. Meer niet.
Wat Leterme deed was niet beleefd, maar toch vond ik het heerlijk dat er toch eens ene was die zich niet liet in het ootje nemen door wat zich journalist noemt. Nu ja, is men hem beu gezien, is de frank van de toehoorders eindelijk aan het vallen, dan kan hij nog altijd ergens terecht bij een of andere politieke partij. Daarvoor hoeft hij alleen zijn laatste interviews met leden van die partij op zijn kundige manier eens in positieve banen te leiden... Krijg je zelfs een mooie plaats op de verkiezingslijst.
djudedju

Wat ik hier beschrijf van de TV-journalist, zie je jammer genoeg in heel het mediacircus... Het is quasi ondoenbaar om nog de realiteit terug te vinden onder de vele prietpraat van de verslaggever, die alles doet, behalve verslag geven...

Nu en dan valt er je iets op, dat is dan de schuld van de onhandigheid van de journalist in casu, meestal lijkt alles je normaal... Dat wil zeggen, dat we meestal gewoon geleid worden door de journalist. Mijn vraag is: wie leidt in werkelijkheid dan de journalist? Want het lijkt wel duidelijk dat er meer aan de hand is dan slechte journalistiek...

Op een bijeenkomst van dokters in een bepaalde stad, in de tijdspanne waar de Mexicaanse griep ons leek te bedreigen, wordt er druk gepalaverd over de manier waarop de heren en dames dokters de antigriepspuitjes gaan geven en verdelen... De voornaamste longspecialist van de stad meldt dat hij een patiënt heeft die slecht reageerde op de inspuiting en plots helemaal verlamd is, onherstelbaar. Dit is een gekend syndroom die wel eens pleegt op te treden bij vaccinaties, te wijten aan de draagstoffen. Vraag me de naam niet, ik ben die al weer lang vergeten...Maar de specialist deelt mede dat hij alvast dat risico niet wenst te nemen, en dat hij zijn patiënten niet zal inenten ! Het risico is te groot !
Reactie van de vergadering ?
Twee minuutjes stilte, en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag: hoe gaan ze de vaccinaties organiseren...Business before pleasure...
Alleen in enkele obscure, niet te geloven berichtjes wordt er wel eens gewezen op de gevaren van vaccinaties... Maar dat wordt steeds verdrukt, want de handel moet verder gaan...
Wat ik hier vertel is geen fabeltje, maar echt gebeurd.

Ik ga hier niet praten over de zin of onzin van de vaccinatie tegen de griep, maar alleen nog maar eens wijzen op het feit dat dergelijke berichten niet of nauwelijks in de aandacht komen... Manipulatie van de informatie !
Meer niet.
Ook al zijn er iedere keer links en rechts wel enkele mensen die volledig verlamd de rest van hun leven tegemoet zien...

Wanneer komt er een organisme dat toeziet op de eerlijkheid en de objectiviteit van de berichtgeving? Of ga je dat dan censuur noemen? Want dat risico zit er dan wel degelijk ook in, en als dat comité dan gemanipuleerd wordt, dan is het nog makkelijker voor het beleid om de onnozele kudde te leiden...

Weet je, ik probeer gewoon, met zoveel mogelijk verschillende bronnen te bekijken een beeld te vormen... in de hoop dat ik dan de waarheid benader

tot de volgende ?

een lelijke wereld: dooi !

Image by Lec via FlickrVannacht heeft het geregend, en is de dooi begonnen (tijdelijk !)... Hier en daar ligt nog een flard sneeuw, maar de rest van de wereld ziet er plots goor en vuil uit.
Hier voor me zie ik dat mijn linde plots ook zijn laatste bladeren kwijt is, en mijn hortensia's (hydrangea) staan er echt mottig bij. De bladeren zijn er nog niet af, maar hangen er nu bij als bruine natte vodden. De honger van de vogels is er nog niet minder op geworden, ze fourageren uit alle macht, wat er op wijst dat de weermannen en - vrouwen het wel eens juist zouden kunnen hebben, er is weeral sneeuw op komst...
't Is winter !
De tijd dat de zon boven de kim staat is minder dan 8 uur.
The dark Ages...
De duistere middeleeuwen van het jaar. Eeuwen, want die duistere periode lijkt mij altijd véél langer te duren dan de rest van het jaar. Ik heb er geen uitleg voor, misschien is het een vaag gevoel dat het licht uit gaat. En licht is leven, is kleur, is zon.
Gebrek aan licht is dood.
Kijk maar eens naar alle voorstellingen van de hel, de verdoemenis, daar is het altijd donker en koud, en vervangt vuur het licht, vuur dat pijnigt en dat tezelfdertijd aanlokt als enige bron van licht.
Vuur is maar een pover alternatief voor licht.
Zelfs onze moderne verlichting kent dat euvel, en het licht verbruikt veel te veel energie, omdat het vooral afkomstig is van warmte. Men is wanhopig op zoek naar licht zonder warmte, omdat dit veel energiezuiniger zou zijn, maar ik denk dat ook de haat-liefde verhouding met vuur hier ergens, diep in ons, mee speelt.
Kijk maar naar een kind, vuur heeft aantrekkingskracht, maar vuur is ook heet en gevaarlijk. Reeds als kind staan we onder de ban van dat verschijnsel. Als volwassene blijft er nog steeds iets van hangen, bij sommigen heel veel, en dat worden dan pyromanen.
En kijk, op de kortste dag van het jaar vieren we het feest van het licht, heel dicht er bij de Christelijke versie: Kerstmis. Op tafel een bûche de Noël, een kerststronk, een overblijfsel van het haardvuur... Lichtjes in de kerstboom, kaarsjes... kortom licht, vuur... Vuur, als symbool van de zon die ontbreekt op het appel. We vieren het licht, omdat dan net de kortste dag valt, en dat we eindelijk het gevoel hebben dat de zon, de zomer, het licht weer terug komen.
Mijn hekel aan de donkere periode is dus echt niet uniek, integendeel!
Waar er echte seizoenen zijn, daar bestaat dit verschijnsel. Misschien komt het wel uit een heel ver verleden, toen de mens hoofdzakelijk leefde in de tropen, waar dit verschijnsel niet zo bestaat. Daar ijn de dagen steeds even lang, de nachten dus ook.
Duisternis doet ons wat in elkaar kruipen. Wie verdriet heeft, heeft de indruk dat deze periode het verdriet veel zwaarder weegt... De duisternis geeft je te veel zinloze tijd, tijd waarin het normale leven wat wegvalt, samen met het licht. En ondanks het feit dat met de moderne verlichting van straten en huizen dit verschijnsel schijnbaar is opgelost, is het dat niet echt. Kunstlicht vervangt de zon niet.

Geen wonder dat we dan net Kerstmis vieren, de overwinning op de duisternis, de overwinning op de dood... Heil, de redder is geboren... Eigenlijk weten we niet echt wanneer de Kristus is geboren, zelfs niet eens het juiste jaar, laat staan de dag en het uur. Maar geef toen je kon moeilijk een meer symbolische dag kiezen dan net op de periode dat de zon terugkeert...
Er zijn meer van die atavistische dingen binnengeslopen in ons geloof, Kristus als Zon van de wereld... Het licht...

Och, je kunt er blijven over babbelen, maar het lost niets op, het is vandaag weer een van die lange donkere dagen... slecht weer, de wolken nemen het schamele licht nog meer weg. Ik haat dagen als deze.

tot de volgende ?

Boeddha in de sneeuw...

Image by drhenkenstein via FlickrDe mannen (én vrouwen!) van het weerbericht kennen er de botten van! Het zou pas na de middag beginnen sneeuwen, wij dus met een gerust hart naar de rommelmarkt te Gent... Toen we er aan kwamen begon er nu en dan een vlokje te passeren, maar niets om je ongerust over te maken, bovendien, de weermannen... Ja, tarara ! Toen we binnen waren keken we op een bepaald moment naar de ingang, waar neef Mark staat ticketjes te trekken... Achter hem zagen wij grote vlokken "en masse" neervallen, voortgejaagd door een venijnig koude wind...
We liepen meteen niet meer op ons gemak, en gingen veel haastiger door de rijen met kraampjes. De man die schilderijen en kunstvoorwerpen verkoopt stond er ook weer. Ik koop heel zelden iets bij hem, want de meeste dingen die hij bij heeft zijn originele schilderijen en veelal van redelijk bekende meesters... Nu sprak hij me weer aan, hij weet dat ik geïnteresseerd ben in houtsnijwerk, hij had boeddha's staan, hele oude, van een of andere tempel...
De beelden kosten 50 euro, maar je weet, voor jou doe ik iets speciaals... Enfin, na wat praten en keuren kreeg ik een beeld voor 20 euro... Toen vertelde hij mij dat hij er een prachtige had, maar daar was het hout van gekloven. Volgens hem onverkoopbaar. Ik bekeek het beeld, en volgens mij was het alleen te danken aan het drogen van het hout, en aan het feit dat het beeld uit één blok was gekapt. "Weet je wat," zei hij, "kijk, ik kan dat toch niet verkopen, als je wilt, dan krijg je het erbij..." En zo ben ik met twee Boeddha door de sneeuw naar huis gereden. Zonder ongelukken... Boeddha waakt niet alleen in het warme India, maar ook in de ijzige hoogvlakten van Nepal, dus ook hier in de sneeuw op de heuvels van de Vlaamse Ardennen... En was het dat niet, dan had ik misschien geluk. We zijn heelhuids thuisgekomen, met twee polychrome boeddha's en een Afrikaanse wandelstok...
Waar gaan we dat nu weer zetten?
Maar ja, zot zijn doet geen zeer, en we zien beiden graag die dingen, en zeg nu zelf, een beeld voor noppes, dat kun je toch niet laten staan hé....
Maar het was erg om door de sneeuw te rijden... Heel de weg, vanaf Zwijnaarde tot aan de Brouwerij Roman, heb ik achter een voorzichtig flik gereden. Heel rustig, heel behoedzaam... En 't was er dan ook nog ene die zijn verkeersreglementen kende, hij pinkte op de juiste manier op de ronde punten... De meeste flikken rijden in wagens waarop geen pinkers zitten, die dingen zijn op flikkenwagens blijkbaar in optie...
Maar die voor ons, dat was dus ne goeie !
Je ziet, wedden dat er links of rechts ook nog een goede politieker bestaat ? Hoogstwaarschijnlijk is hij wel al een paar honderd jaar dood, maar toch, wellicht is er toch ooit wel eens ene geweest...

Mocht er iemand het boek van Frans De Waal "Chimpanseepolitiek" hebben liggen, je zou me een onmetelijk plezier doen mocht ik het eens mogen lezen... Weet je dat de Amerikaanse senatoren het krijgen als verplichte literatuur ? In de hoop dat ze dan wat minder aapachtig zouden zijn... Tevergeefs.
Hier krijgen de politici dat boek niet, wellicht omdat ze nog meer inspiratie zouden krijgen om dom te doen...
Ik ga stoppen, ik ben gelukkig, heb weer eens mijn gal kunnen spuwen...

tot de volgende ?