Chileense mijnwerkers...

Image by Erik&Reny via FlickrMeer dan 60 dagen onder de grond, zegge en schrijve twee maanden!
Ik zal wel niet de enige zijn, maar ik heb in die twee maanden dikwijls aan die mensjes gedacht. Je moet het je maar eens voorstellen! Je werkt in de mijn, op zich al een gevaarlijk en beklemmend werk, en plots op een dag hoor je achter je het boeltje ineenstorten... Je weet op dat moment niet hoe erg, hoe ver of hoe dichtbij de instorting is, en je moet wachten tot het stof wat is neergedaald voor aleer je ook maar iets kunt vaststellen... en heel die tijd zit je met twee grote schrikbeelden voor je ogen: "Ben ik ingesloten?" en "Komt er nog een instorting?"
Als het stof dan is gezakt stel je vast dat je niet alleen bent, maar dat je met zijn allen wel degelijk bent ingesloten.
Ik weet niet of die mannen daar dan in het pikkedonker zaten, of dat ze toch nog wat licht bij hadden, maar ik kan me voorstellen dat ze, als ze het al hadden, er heel zuinig op waren.
Wellicht hadden ze drinken, anders hadden we andere berichten gehoord op het moment dat men hen vond, maar eten? De boterhammekes zullen wel over een heel lange periode verdeeld zijn geworden.
En dan dat daar zitten, het enige lawaai is je eigen ademhaling en nu en dan wat gekraak van de steeds werkende aarde...Iedere krak weer schrikkend, biddend...
Dan plots het geluid van de Open Wereld... Er is contact. Wellicht eerst nog wat klopsignalen, maar alras hoor je de boren.
De laatste dagen moesten ze heel de tijd door puin ruimen. Met andere woorden, heel de tijd schrik dat er zo'n stuk rots op je hoofd zou vallen, dat het invallen zo groot zou worden dat...Nee, niet aan denken...en er toch op denken...
Ik heb ook geen idee van de grootte van de ruimte waar in ze gevangen zaten, maar ze zaten er met dertig man, die allemaal hun grote en kleine commissie moeten doen, in die kleine, want héél groot kan het niet geweest zijn. Je kunt je niet wassen, het is er heet. Je zweet en de reuk van die lijven en van de ontlasting zal wel "de" lucht geweest zijn om in te leven.
Och, ik schrijf het hier maar neer... maar dat benadert de werkelijkheid waarschijnlijk niet eens.
En stel je voor... Nu komen ze er uit, een korte periode om te herstellen en dan...
Terug aan het werk, terug de mijn in ?
Terug naar de nachtmerrie van twee maand ?
Want je zit niet in het rijke Westen met al zijn voordelen en opvang en verzorging... Je zit in Chili, helemaal niet in dezelfde voorwaarden die wij hier kennen. Helemaal niet met alle poespas die wij hier gewoon zijn. Daar werkt men nog niet voor de luxe, maar voor zijn boterham.
Het is er niet zo erg als in de hele arme landen, maar toch ook helemaal niet zoals hier bij ons, verwende mensjes.
Nee, we kunnen het ons niet voorstellen.
Maar ik herinner me dat ik ooit in een ver verleden, door een sneeuwstorm naar huis moest van mijn werk. Nacht en sneeuwstorm. Ik ben wel twintig keer in grachten gesukkeld, heb uren gezwoegd op een weg waar op ik anders een half uur fietste, en heb echte schrik gehad. Jaren nadien moest ik het maar zien sneeuwen, om mijn maag ineen te voelen krimpen van een onbestemde schrik voor die mooie zachte witte sneeuw, die ik had leren kennen als een verschrikkelijk gevaarlijk iets...
Stel je dan eens voor dat je na twee maand opsluiting, schrik, onrust, weer in die liftkooi moet stappen om weer honderden meters diep te dalen in dat zwarte gat...
De zenuwen zouden ons door de keel gieren !
Nee, we kunnen het ons niet echt voorstellen. Je kunt alleen iets voorstellen, als je zelf al eens echte schrik hebt gehad. Echte schrik voor je leven.
Kijk eens naar je trouwring of dat gouden hangertje... Misschien komt het wel uit diezelfde mijn. Is die ring echt die schrik waard ?
tot de volgende ?

Licht uit, of je verdikt weer, schat !

Image by Getty Images via @daylifeJe kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel ergens ter wereld een onderzoek over bezig... Nu heeft een onderzoekscentrum vastgesteld dat muizen die 's nachts licht hebben, ook al is het een heel zwak licht, veel dikker worden dan hun soortgenoten die in het duister slapen.
Meteen trekken de vroede vorsers de conclusie: het stijgende aantal dikkertjes in onze samenleving hebben wij te danken aan de lichtvervuiling, vooral in de steden.
Waarvan akte.
Men heeft geconstateerd dat het licht op een of andere manier zorgt voor een verstoord eetpatroon. Meer uitleg is er niet voorhanden in het bewuste artikel.
Maar ik zie het zo al voor me... Met een ietsepietse licht kun je stilletjes de trap af naar de keuken, naar de ijskast. In het volmaakte donker is dat niet te doen.
Maar dat antwoord is wellicht niet het juiste... ze hebben het over het eetpatroon, dus kan dat zijn over de verstoorde tijdstippen, maar net zo goed over de soorten van voedsel...
Dus, lieve dikkertjes, wil je vermageren, dan doen we voortaan aan ieder raam rolluiken die het licht volmaakt tegenhouden, en dat piepkleine nachtlampje in het stopcontact, dat zwieren we de vuilnisbak in. Want dun is de mode.
en licht maakt je dikkerderderder...
djudedju
Meteen is er ook een oplossing voor anorexia... slapen in een zonnig verlichte kamer.
Of zie ik het nu weer te simpel, en is anorexia gewoon ook een mogelijke verstoring van het eetpatroon, en kun je dus van licht ook absurd mager worden?
En meteen is ook het probleem van Biafra en de Sahellanden opgelost! Ze zijn niet mager omdat ze geen eten hebben, maar omdat ze slapen bij het licht van de sterren en Janneke maan. 't Is maar dat we het weten hé.
En bij mij is het rolluik dicht, en toch...maar ja, ik heb wel zo'n piepklein nachtlampje, want ik moet 's nachts nogal eens uit bed om te plassen, en de meubelen zijn veel harder dan mijn knieën en tenen... ook 's nachts...
Bovendien zal die nachtelijke beweging normaliter ook wel een gunstig gevolg hebben op mijn calorieverbruik? Rondsjokken in den halven donker, dat verbruikt toch meer dan gedachtenloos in den klare lopen??? Of is dat ook al verkeerd? Is er nergens een vroede vorser die dit even kan uitzoeken met muizen of zoiet?
We leven in een maatschappij die van je uiterlijk een heel groot streefdoel maakt.
Dat is betrekkelijk recent ! Vroeger keek men naar je mogelijkheden om te werken, naar je verstand, en voor de rest zou het wel loslopen.
Nu lees je heelder artikels over je uitzicht. Welke verf je waar moet smeren op je façade om er modieus uit te zien, waarom je dit jaar geen purper meer moogt dragen maar wel warm wijnrood, waarom je als dikkertje moeilijker aan werk geraakt, waarom te mager ook niet goed is en wat je er aan moet doen... en nu moeten we het licht ook al uitdoen.
sjongejongejonge...
Waar maken we ons allemaal zorgen over ?
Ik ken dikke mensen die perfect functioneren in hun job, en mensen die voldoen aan het moderne beeld van "de mens" die helemaal niet functioneren.
Ik ken dikkertjes die amper eten en toch dik zijn (dat lichtje zeker?), en dunnen die vreten alsof ze nog voorraad moeten opdoen voor de komende hongerwinter.
Ik ken maar één werkelijke reden om al dan niet te functioneren in de maatschappij: je goed voelen in je vel en in je job.
En dat kan volmaakt naar de knoppen worden gemaakt door idiote boekjes die je een schuldgevoel aanpraten over je niet zo volmaakte lijn in deze och zo volmaakte wereld...
tommetoch
waar zijn we mee bezig ?
Weet je, ik zie je graag, hoe je er ook uitziet, zelfs al ben je krom en scheef, dik of dun, als je maar die heerlijke glimlach op zet... dan is iedereen mooi !
tot de volgende ?

Maverick Meerkat

Image by MatthiasHeil via Flickrofte Ubuntu 10.10
Gisteren heb ik het gedownload... of beter gezegd, mijn kwampjoeter geüpgraded. Van Ubuntu 10.4 naar 10.10... Ik heb het nog niet bestudeerd, en merkte alleen wat stijlveranderingen op, die best mogen gezien worden. Maar misschien zit er nu onder de "motorkap" ook wel een en ander aan nieuwigheden? Ik ga dat straks wel eens uitvogelen. Ik zie wel.
Maar in ieder geval, het upgraden loopt perfect, en alles lijkt weer perfect te werken, zoals we dat gewoon zijn van ons allereigenste en allerbeste Ubuntu.
Bij Linux is het belangrijkste niet dat je alles gratis hebt, maar dat je een volmaakte vrijheid hebt om zelf ook aan de programma's te werken, en daartoe zijn de bronnen ook vrij. Voor mij is dat latijn. Ik ben geen computernerd, en ik heb er de ballen verstand van wat dat nu allemaal inhoudt... Maar dat gratische en het feit dat iedere zes maand er steevast een nieuwe en modernere versie komt, dat interesseert me wel !
Ja, er zijn dingen die ik met Ubuntu niet kan, en met Windows wel kon, maar net zo goed zijn er mogelijkheden in Linux, die er niet zijn in Windows... Dus, die discussie is zo lang als hij breed is. En mij gaat het over het feit dat ik gratis en vlug kan werken, met een massa aan mogelijke programma's die mij (ook gratis) ter beschikking staan.
Bovendien zijn dus ook al die aanbouw-programma's vrij en gratis... Je moet maar eens Microsoft Office of Photoshop gaan kopen... dan weet je wat een hemelsbreed verschil er is tussen Windows en al zijn aanhangsels en Linux. En voor wie een echte deskundige is, aan Windows en alle aanhangsels mag je niet raken, terwijl je rustig een en ander naar je eigen behoeften kunt omturnen in Linux (als je zo'n genie bent...)
Voor wie toch eens wil proberen, op wubi.org kun je veilig en makkelijk Ubuntu installeren naast je windows... en bij het opstarten kun je dan kiezen met wat je wilt werken.
Enne... het verschil van werken??? Er is minder verschil, minder moeilijkheden om over te schakelen van Windows naar Ubuntu, dan van Windows XP naar Vista of Windows 7.... en je keuze blijft zelfs niet beperkt tot Ubuntu, binnen Linux heb je een heel gamma dergelijke gebruikersvriendelijke pakketten, denk aan Mint, denk aan Suse, Fedora en binnenkort wellicht ook aan Chrome OS. Want daar spreken we in werkelijkheid over: OS ofte Operating System. Dus als je eens wilt googelen, kijk dan bij OS en zie eens wat er allemaal op de markt is... Als je eens goed kijkt dan zul je zien dat je als graficus misschien beter kiest voor dit dan voor dat vrije programma.... Dus eens kijken kan zeker geen kwaad.
Maar met wubi.org kun je alleen Ubuntu nemen, wil je een ander Linux naast je vertrouwde Windows zetten om uit te proberen, dan kun je dat via Virtuele installatie, en daar zijn er ook meerdere keuzes voor Virtual Machine en andere...
Het enige moeilijke punt is dus... de stap zetten.
de tweede stap is ook niet makkelijk: werkelijk beginnen met het gebruik.
Want de mens is een gewoontedier... maar echt, het is niet erger dan het overstappen van het ene Windowssysteem naar het andere... dus, doen !
en een klein voorbeeldje... Ondanks kreeg ik een mailtje dat ik wellicht met het onkreukbare Ubuntu toch maar een virusje had doorgestuurd... Het zal dus wel zo zijn geweest, maar ik heb het niet gezien. Want in mijn systeem is het niet aan de oppervlakte gekomen. En zoals bijna alle beestjes in het Linux-systeem is het doodgelopen op het systeem. Dat komt omdat bij Windows alle onderdelen aan elkaar hangen, en een virus dus al je programma's door kan wandelen. Bij Linux is ieder programma op zichzelf staande, en dus blijft het beestje daar gevangen waar het binnen kwam... en kan niet gans je systeem besmetten. Helemaal vrij is het dus niet, maar het is veel veiliger dan Windows ! Ik heb dan ook een anti-virus en een firewall geïnstalleerd, niet voor mezelf, maar om zoveel mogelijk te verhinderen dat beestjes die ik krijg zouden doorgaan naar anderen, niet echt om mezelf te vrijwaren, want heel vaak krijgen we niet iets onder de leden.
De meeste Linuxgebruikers installeren dan ook niet eens een antivirusprogramma, het loont de moeite niet... Durf jij met je Windows dat aan?
Nee, ik voel me vrij en goed met mijn Ubuntu ! en ik wens jou ook een gebruiksvriendelijk en veilig systeem toe, waarbij je van niets of bijna niets last hebt...
Heb je de zon gezien ? Mooi hé !
een mens zou vergeten hoe dat er uit ziet... maar warm is het niet.
tot de volgende ? (Morgen goed weer? dan gaan we misschien wel vissen !!!)

Herfstfeest Ziekenzorg te Mater

Image by Koffiemetkoek via FlickrGisteren was het van dattum... Ons jaarlijks herfstfeest. We zijn nog nooit met zoveel mensen bijeen geraakt voor ons herfstfeest! 86 ingeschrevenen en nog een paar op het laatste knipke, de kantschool zat vol !
Reeds om 13.00 uur zaten Anny en ik, met nog enkele andere dames boterhammen te smeren dat het een lieve lust was. In de voormiddag hadden anderen dan weer heel de zaal gezet, met tafels, stoelen, nette tafellakens uit wit pampier, met als onderleggertjes de kleine affiche van de actie Ziekenzorg: "Zorgzame Buurt", koppen voor de koffie, iedereen twee koekjes speculoos, koffielepeltjes en wat bloemetjes en hier en daar een vrolijk pinkelend kaarsje... De zaal was uitnodigend...
Wij waren nog smerendedede toen wij de zaal al hoorden vol lopen. Gek, maar in Mater zijn de mensen nooit te laat, eerder te vroeg. Dat is in de meeste plaatsen anders!
We werden welkom geheten door Monique als voorzitster, en enkele dames liepen tussen de tafelrijen door om iedereen koffie te bezorgen.
Na de koffie was het de beurt aan een Chris, een man die ons kwam amuseren met heel wat leuke meezingertjes (en we zongen mee!!!) en enkele mopjes tussen de liedjes, als bindmiddel. De zaal amuseerde zich kostelijk, en je zag niets dan vrolijke en opgewekte gezichten... Nu en dan betrok de man de zaal in het gesprek, wat soms tot hilarische toestanden leidde. Kortom de sfeer zat er in.
Nadien moesten wij weer met zowat alle bestuursleden aan het werk, kaas, hoofdvlees en paté moesten op borden gelegd worden, en de boterhammen en het vlees moesten opgedien worden aan tafel. Ondertussen waren er al weer enkelen aan het koffie schenken, en aldra hoorde je bijna niemand meer, bewijs dat ze het allemaal lekker vonden.
Ne de maaltijd stapten de mensen weer druppelgewijs naar huis toe, en wij met man en macht aan de opkuis beginnen... De borden afhalen, de restanten van Vlees en Kaas ophalen en het brood, de potjes met suikerklontjes, de potjes met mosterd, de melkkannetjes, de borden... (Eerst hadden wij nog waar nodig wat bijgelegd, en nu mochten wij weer heel wat verzamelen aan overschotjes...)
De dames gingen met alle serviesgoed naar de keuken in de kelder en naar de keuken in de bib, en begonnen aan de omvangrijke afwas. Een paar mannen droegen dan alles naar de kasten in de kelder, en stopten alles netjes op de plaats. In de zaal werden de tafellakens opgerold en weggeworpen en werden de vele tafels opgenomen en weer opgestapeld in het lokaaltje achter de zaal. Idem met de stoelen... en na een goed half uur was alles opgeruimd en weg gezet. Enkele dames verdeelden dan de overschotjes aan brood en toespijs onder de werkers, en na het nutten van een frisse Ename reden wij steenstokkedoodversleten naar huis toe... Oef, 't was weer voorbij, en gelukkig tot aller tevredenheid. Weer een "goede" activitiet...maar er is verdikke werk aan !
Natuurlijk hebben we weer te veel gedaan, en dus even natuurlijk zaten we gisteren compassie te hebben met elkanders pijnlijke rug. Dat is voor ons alle twee makkelijk, we weten alle twee hoe erg het is. Vannacht heb ik echter geslapen als een verkske, en vanmorgen was de pijn al zo goed als verleden tijd!
Straks gaan we op bezoek bij mijn petekind, Angelique, die nu zo dik als een tonneke loopt...mijn petekind krijgt op haar beurt een kindeke... Twee zielsgelukkige mensjes die uit kijken naar het nieuwe leven. Heerlijk om zien, heerlijk om mee te maken. Jammer dat Patrick, haar vader, er niet meer bij kan zijn...
... en tanteke zal dit keer wat langer moeten wachten voor aleer wij bij haar geraken... Ondanks mijn lijn kan ik nog steeds niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
tot de volgende ?

Liu Xiaobo

Image via WikipediaOef, voor ons zijn dat moeilijke namen, maar wellicht zeggen ze ginder krek hetzelfde over onze namen...
Liu (ik ga er van uit dat dit zijn voornaam is) heeft de nobelprijs gewonnen, omwille van zijn onverdroten en vreedzaam gevecht voor de mensenrechten.
Klinkt goed, lijkt een goede keus, maar China staat op zijn achterste poten want voor hen is dat een ambetant ventje.
En eigenlijk weten we dat allemaal, dat het een ambetant ventje is in zijn eigen land.
Is de nobelprijs dan een vredesgebaar?
Ik heb reeds eerder geschreven dat ik ooit een boek las van een Frans auteur over China, een boek die mij aan het denken zette... Want wat schreef die man? Hij was in het oude China geweest, vóór Mao en de communistische revolutie, en nog eens toen de revolutie al een tiental jaar oud was. Hij kon niet zwijgen van de vrijheid die er daar ontstaan was, de positieve ontwikkeling en de vrijheid van de individuele mensen...
Wat is vrijheid????
Vrijheid is alleen een ervaringsgevoel, meer niet.
En ik kan me dus heel goed indenken, dat de grote meerderheid der Chinezen zich in hun eigen land kiplekker voelen. Maar ik zie in de levensbeschrijving van Liu, dat hij een hele tijd verbleef in de USA, en dus zal hij een héél andere kijk hebben gekregen over het begrip "vrijheid"...
Ik kan me perfect inbeelden dat hij, na die ervaring in zijn vaderland plots ervaart dat de vrijheid er niet is. Toch niet voor hem, vanuit zijn ervaring.
Wellicht zou ik, vanuit mijn ervaring, me ook niet vrij voelen in China.
Maar voor de Chinezen gaat er over of zij zich goed voelen.
Niet Liu met zijn amerikaanse ervaringen, maar zij, met zijn allen.
Zijn wij hier vrij ?
Wij zeggen ja, maar is dat wel zo? Ik mag niet links van de baan gaan rijden, ik mag me niet midden op de autosnelweg installeren met mijn picknicktafeltje, ik mag niet...
En dan komen wij alvast tot de conclusie dat vrijheid maar kan, in zoverre dat je de vrijheid en de rechten van de anderen ook respecteert, en dus heb je reglementen nodig. Beperkingen, om de vrijheid te waarborgen.
Beperkingen      om      de       vrijheid       te        waarborgen?????
Maar als er beperkingen zijn, dan is er toch geen vrijheid?
Is dat niet net wat ik vertelde over China? Zij hebben daar ook een systeem opgebouwd, waardoor zij binnen hun maatschappijvorm, de vrijheid waarborgen door reglementeringen.
Het is niet ons systeem, wij voelen het als beknottend, maar ik kan me voorstellen dat wie er is in opgegroeid, dit helemaal niet erger vindt, dan ik die niet links mag rijden...
Als ik nu naar Afrika kijk, en naar alle ellende in dat grote werelddeel, dan bedenk ik plots dat wij daar gepoogd hebben ons systeem door te drukken, en iedereen weet dat wij alleen hun systeem hebben kapotgemaakt en er niet echt in gelukt zijn het onze door te drukken, met alle rampzalige gevolgen vandien....
En dan vraag ik mij af, hebben wij überhaupt wel het recht om ons systeem op te dringen? Om ons systeem het alleen-zaligmakende te noemen?
Is het geven van die nobelprijs aan Liu niet een beetje het gooien van een steen in de kikkerpoel?
Wat zouden wij er van denken als de Chinezen hier iemand een prijs zouden geven omdat hij ons systeem probeert te ondergraven???
Maar misschien denk ik te veel...
Misschien mag men nicht raisonieren... in naam van de Vrijheid !
tot de volgende ?

Alle hoop verloren....

Image via WikipediaIk las zonet dat het bewezen is dat okkernoten er niet alleen uitzien als hersenen, ze zijn ook nog goed voor de hersenen...
En nu is mijn boom kapot, verzaagd en al volledig opgekuist...
Wat nu met mijn hersenen?
Zouden de noten uit het verleden nog invloed hebben op mijn brein, of moet ik nu in het vervolg noten gaan kopen om het bloggen zinvol (?) verder te zetten?
Noten schijnen heel wat gaven te hebben, niet alleen voor je grijze massa, maar ook voor je cholesterol. Maar ze bevatten ook olie, en dat is dan weer nefast voor de lijn. Als je veel noten eet, krijg je ook een beetje het notenmodel, eirond.
Maar ook de verpakking is waardevol. Noten vallen uit de boom met bovenop de bruine schors, nog een groene dikke schil. Deze schil is bij vele mensen de grondstof voor een soort "porto" die ze zelf fabriceren. (Daarom drink ik Sherry) Maar als je die groene schors gewoon in water legt en daar laat ontbinden, dan krijg je bister, een fantastische bruine kleurstof, bij iedere houtbewerker heel goed gekend. (Wie een notenboom heeft en de noeten raapt, er manueel die groene schorsen aftrekt, weet dat hij er dan enkele weken met vreselijk bruingevlekte handen bij loopt. Je kunt met die bister ook mooie schilderijtjes maken, waarbij je met meer of minder toevoeging van water mooie bruinnuances kunt maken.
Ik vermoed dat heel wat van die oude tekeningen in een sepiakleur in werkelijkheid eerder een bisterkleur hebben. Volgens mijn kleindochter schilderen ze nu in de academie met bister, maar die krijgen ze in droge schilfers, die ze dan moeten oplossen in water.
Kortom, de noot is waardevol !
en nu is mijn boom weg. djudedju
Maar eigenlijk is heel de natuur zo waardevol! Heb je kippen? Hang dan boerenwormkruid in je kippenhok! De geur van dit kruid zorgt er voor dat er geen bloedluis komt in je kippenhok. Iedereen weet wat die vervelende beestjes doen, en hoe moeilijk je ze wegkrijgt... Gewoon boerenwormkruid is het middel bij uitstek. En zo is er voor heel veel dingen in de natuur een middel te vinden.
... en dan te beseffen dat we de natuur bezig zijn te vermoorden.
Ik heb hier Het Groote Cruydboeck van Rembertus Dodoneus, de wijsheid van een paar honderd jaar terug, over de natuur, zoals zij toen bekend was.... Toen waren de planten zo wat de enige medicamenten. Men ging voort op basis van ervaringen, helemaal niet wetenschappelijk onderbouwd, en als we dat nu bekijken, dan zien wij hoe fantastisch ver ze toen al waren gekomen. Nu kan men de werkzame stoffen uit de plant halen, maar volgens sommigen is dat niet de ideale manier van werken, omdat wellicht de plant als geheel ook op de werking invloed heeft...Kortom, men is zelfs nu, er nog niet uit wat we precies in handen hebben... Maar we zijn het wel in ijltempo aan het vernietigen!
Hopelijk komen we niet (veel) te laat tot het besef dat we ons eigen graf aan het graven zijn.
MensDOM
dom
dom
dom
tot de volgende ?

Pijn

Image by Yneqe via FlickrGisteren en eergisteren verrekt veel pijn gehad, vandaag lijkt het al weer iets beter...Het weer is ook iets beter. Het lijkt er toch wel heel sterk op, dat het weer een rol speelt bij de pijn.
Ik heb er geen verklaring voor, misschien is er ook geen verklaring, maar er moet toch wel iets van zijn, je hoort deze opmerking te vaak van te veel mensen om niet juist te zijn!
Ik ben blijven turnen, pijn of geen pijn, omdat ik voel dat dit, zelfs bij een pijnaanval, soelaas biedt. Het is enkel bij werkelijk "vast zitten" dat ik het turnen wat beperk of zelfs eens na laat, omdat het bewegen dan te veel pijn doet.
Maar eigenlijk ben ik een rondlopend mirakel! Afgezien van nu en dan een aanval, voel ik mij beter dan ik ooit had gehoopt. Ik heb jaren en jaren me zelf voelen aftakelen, moest zelfs nu en dan opteren voor de rolstoel, en dank zij de turnoefeningen van eigen vinding ben ik nu véél, véél beter, en denk ik zelfs niet meer aan een rolstoel.
Als ik zeg turnoefeningen van eigen vinding, bedoel ik niet dat ik heel gekke bewegingen doe, maar dat ik bewust turnoefeningen heb gezocht die mijn rug weer in beweging moesten zetten (tot en met mijn nek !)en die er mede op gericht waren om zachtjes aan weer spieren op te bouwen, vooral in mijn buik en mijn rug. Gewoon omdat je telkens weer hoort dat die spieren de druk op de wervelkolom kunnen helpen opvangen.
Ik heb dat heel geleidelijk opgebouwd en uitgebreid, zodat ik nu iedere dag ongeveer 25 minuten aan het turnen ben. Een reeks oefeningen van een goed kwartier, dan ga ik mij wassen (en kom ik weer wat tot een normale ademhaling) en na het wassen doe ik dan de zwaarste oefeningen... Die ik nog niet zo heel lang heb bij ingevoerd in het programma, maar waarmee ik werkelijk heel intens buik- en rugspieren aanvat. Ik ga dan ondermeer twintig keer een sit-up doen, en twintig keer pompen. Let op, ik ben begonnen met vijf keer... en in het begin had ik nog spierpijn. Nu heb ik geen spierpijn meer, en voel inderdaad dat die spieren een deel van het werk doen. Maar als je besluit om dit ook te doen, let dan op! bouw het heel geleidelijk op! Ik ben nu al een dikke twee jaar bezig, de zware oefeningen doe ik nu al een maand of vier, vijf, en ook die heb ik heel geleidelijk opgebouwd !
Ik ga hier niet beginnen met het beschrijven van mijn oefeningen, omdat ik van mening ben, dat iedere rug anders is, en dat je zelf een beetje moet aanvoelen waar de pijnpunten voor jou liggen, en die dan héél voorzichtig en bij mondjesmaat aan vatten. Eén van de bewegingen waaraan ik me heel dikwijls pijn deed, is het maken van een draaiende beweging, dus heb ik geoefend om te draaien van uit mijn bekken, zodat die beweging weer tot de normale bewegingen ging behoren. Bij mij lukte dat, maar misschien bij u niet. Dan zou ik in de eerste plaats zoeken naar een oplossing om die beweging nog minder gespannen te maken. Ik doe die beweging staande, maar je zou het bijvoorbeeld ook kunnen doen al neerliggen op je rug, en je benen nu een links dan eens rechts over zwaaien (maar dan voorzichtig), dan doe je diezelfde beweging, maar onbelast.
Ik bedoel maar, je moet proberen je pijnpunten aan te pakken, op een langzame en opbouwende manier. Lukt het niet, dan zou ik je aanraden om eventueel bij een kinesist of zo ten rade te gaan, of hij je niet kan helpen in de opbouw naar het terug bewegen.
Ik ga nu niet vertellen dat ik weer pijnvrij beweeg, maar ik heb merkelijk minder pijn, en wat nog véél voornamer is, ik heb maar heel, heel zelden meer te maken met een vastzitten, met een onststeking van de spier of/en de zenuwen. Ook slaag ik er steeds beter in, als ik voel dat een zenuw ergens tussen klemt, die zenuw weer te bevrijden, omdat ik heb geleerd de pijn weg te bewegen. Soms bestaat de beweging in het sterk voorover buigen (ik ga soms zelfs op mijn hurken zitten om de rug heel sterk te buigen!) maar soms ook net achterover gaan "hangen", of links of rechts gaan hangen, of heel soms, in het net doorzetten van de beweging die pijn doet. Dit is geen wetenschap, dit is zuiver ervaring. Door het dagelijkse turnen ontdek je dat bepaalde bewegingen echt bevrijdend werken... en die ervaring blijft je, als pijnpatiënt bij.
Ik ben geen dokter, ik beweer dan ook niet dat mijn methode onfeilbaar is, maar ik kan je wel aanraden om in ieder geval te bewegen! Het is mij in de loop der jaren meer dan duidelijk geworden, dat het wegteren van de spieren niet helpt, in tegendeel. Je moet er alles op alles op zetten om je spieren te behouden of terug op te bouwen. Helemaal niet nodig dat je een Schwarzenegger wordt, maar wel dat je ruggewervels niet alleen alles moeten torsen!
Als ik dat zo herlees, dan lijk ik wel een van die kwakzalvers... alleen, ik vraag geen geld, ik geef je alleen mijn eigen ervaring weer. Als je pijnpatiënt bent, dan weet je dat alle hulp welkom is, en dat je alles probeert om maar een beetje minder pijn te hebben.
Ik opteer dus voor die oefenigen... en voor creatief bezig zijn, omdat bezig zijn, niet meer denken aan de pijn, op zichzelf al een formidabele pijnstiller is. Maar dat is weer een ander verhaal.
Ik ben (onder meer...) bezig met een boek over "tribale Kunst"... Heel wat uitleg over de kunst in Afrika, Azië, en eigenlijk over heel de wereld...uitgezonderd de Europeanen...
Het lijkt wel of wij geen eigen kunst hebben. (Wat dan met de Scythen en dergelijke? De Kelten, de Germanen???? - Ik geef toe, veel is er niet van over, maar toch!)
Maar het is een feit dat stamgebonden kunst voor ons al heel ver weg ligt... Dank zij Romeinen en hun "beschaving" en dank zij de Kerk, die hier alles wat maar rook naar "afgoderij" kapot sloeg en verbrandde (Daardoor is er ook enorm veel verloren van Maya en Inca en zo...)
Maar niettemin is er nog steeds sprake van volkskunst... Weliswaar wordt het veelal wat eenlijnig gemaakt door de hobby-industrie, maar toch zijn er ook vandaag nog steeds mensen bezig met het maken van dingen volgens een oeroude traditie, weliswaar aangepast aan de moderne tijd en met modern materiaal, maar toch leeft er nog heel wat.
De grootste doder is de industrie!
Iedereen koopt kleren volgens de opgelegde modevoorschriften (andere is niet te krijgen), en het dragen van kledij verschillend per regio, ja zelfs per stad, is verdwenen. Zelfs de meubels zijn in de fabriek gemaakt, en het zijn slechts heel grote uitzonderingen die er nog zelf hun eigen versieringen op aanbrengen...
Volkskunst is er nog alleen in de kleine dingen, in sieraden, in details van eigen vinding.
Weet je, als ik die oude kledij bekijk, dan heb ik heimwee naar dat eigene, naar dat duidelijk kenmerkende voor de mens van die of die regio. Kwam er een vreemde in het dorp, dan kon je aan de kledij zien waar hij vandaan was.
Nu lopen we allemaal in kleren van gelijk allooi... uit de grote magazijnen van de moderne industrie en de moderne modehuizen. Loopt er eens eentje wat apart gekleed, dan bekijkt men hem, en dan zal het er wel zo ene zijn... een paria, een die niet in de rij marsjeert...
djudedju
net nu ik droom van een paarse broek met witte bollekes....
tot de volgende ?