Het arbeidscontract : al naar gelang...

Image by Frederik De Buck via Flickr

Stel, ik ben metser, en het regent en het waait, en ondanks mijn regenkledij heb ik het koud en vind het niet leuk. Dus ik stap op.
Weet je wat dan de gevolgen zijn? Besef je dat goed?
Je wordt afgedankt, wellicht zelfs wegens zwaarwichtige reden (werkweigering), zodat de kans groot is dat je zelfs geen recht hebt op werkloosheidsvergoeding.

Zondag laatst regende het, het waaide erg, en Tommeke Boonen en andere coryfeeën van de wielrennerij stapten doodleuk af, geen goesting meer, geen weer om in te rijden...

Gevolg?
Niets...

Wielerminnend Vlaanderen zegt zelfs volmondig dat het echt geen weer was om in te koersen. Koersen, dat is hun werk. En afstappen omwille van slecht weer ??? Daar vliegt de "gewone" (?) arbeider voor buiten! Hij kan hoogstens een tijdje schuilen op de momenten dat het te bar wordt, maar naar huis gaan? Alleen als de baas het zegt...

Sport?mannen permitteren zich heel wat, en iedereen vindt dat doodgewoon. Het zijn immers vedetten, en die mogen heel wat meer dan de gewone mens. (Is er dan een ook een soort ongewone mensen?)

Wij vinden die houding terug bij al wie denkt vedette te zijn BV's (Bekende Vlamingen) BN's (Nederlanders) BB's (Brigitte Bardot en Bekende Belgen?) en filmsterren en politiekers die het (wat?) gemaakt hebben... Allemaal permitteren ze zich dingen die wij als nederige mensjes die gewoon ons dagdagelijkse ding doen, ons niet moeten permitteren...
Het gekste is niet dat ze dat doen, maar dat de massa dat aanvaardt, ja zelfs leuk vindt. Al die dingen zijn immers "Nieuws". Als jij je vrouw slaat, dan ben je een heel klein miezerig mannetje, als die filmster dat doet, dan is dat hotnews, en wordt het breed uitgesmeerd in de kranten... Het wordt zelfs een soort voorbeeld voor anderen, maar dat ze het maar niet riskeren, want voor de gewone Jan Modaal is het wél strafbaar.

Ik heb het altijd anders gezien... Ik heb altijd gemeend, dat als je ergens een of meer treden hoger staat op de maatschappelijke ladder, je dan steeds meer en steeds beter je best moest doen, want je hebt er niet alleen verantwoordelijkheid, je hebt er zelfs een voorbeeldfunctie. Want jou status veroorzaakt dat alles sterk uitvergroot wordt. Het meepikken van een balpen van je kantoor is voor de bediende maar een klein zondeke, maar het meepikken van diezelfde balpen door een directeur, is zo goed als een officiële toelating voor alle ondergeschikten om balpennen mee te pikken.

Niet in deze wereld.
Niet in deze wereld waar sensatie, sex (liefst abnormale en buitenechtelijke) zijn het hoofdvoeder voor pers en TV, zijn het geestelijk voedsel waar de huidige mens mee overspoeld wordt.

Je moet tegenwoordig al echt zoeken om nog eens iets te zien of te lezen die je waarden leert, en niet krek het tegenovergestelde!!!
Ik krijg de indruk dat men zijn uiterste best doet om ons allen om te vormen tot een soort moddercatchers, die maar gelukkig zijn als ze in het vuil en de modder kunnen wentelen en spelen. Een varken doet dat nog met een reden (bescherming tegen de felle zon en verwijderen van huidparasieten), de mens doet het omdat goor leuk is.

Mijn blog zal nooit ofte nooit een bestseller worden, want ik breng geen goor, geen sex, geen sensatie. In tegendeel, ik appeleer aan waarden, aan goedheid, aan normen. Daar haal je geen grote lezerscijfers mee. Dan ben je een zaag, een moraalridder, een prediker. En dat is uit de mode. Om in te zijn moet je meehuilen met de massa, moet je sensatie, sex, moord en doodslag dik uitsmeren met veel sensationele foto's.

Och, ik overdrijf, ik ben gelukkig nog niet alleen. Ik zie nog mensen die pogen iets te doen voor hun medemens, voor de armen, de zieken, de ellendigen. Voor de natuur...
Maar voor hen is er geen wereldpers. Voor hen zijn er geen officiële instellingen, geen dik gesponsorde organisaties, geen staatsinstellingen...Nee, zij moeten aankloppen, bij u, bij mij, bij iedereen om de nodige fondsen bijeen te rapen.
Zij zijn heel sympathiek bij iedereen, maar ze echt helpen? Och, als er een speciale uitzending is op TV, waarbij je als milde schenker je naam breed uitgesmeerd krijgt op het scherm... Goed voor het imago, goed voor het product dat je verkoopt, goed om stemmen te winnen.

En toch, toch ben ik er van overtuigd, dat de meeste mensen eigenlijk helemaal niet slecht zijn, dat ze helemaal niet zo onverschillig zijn, dat ze echt wel het goede willen, maar het is veel leuker te kijken naar sensatie en opwinding.

Weet je dat de huidige mens maar zeven uur en twintig minuutjes meer slaapt per nacht? Dat dit aanleiding geeft tot mistevredenheid, tot geheugenverlies, oppervlakkigheid ? Wij moeten hoognodig weer wat vroeger in bed, om weer meer mens te worden... Maar heb je er al eens op gelet hoe we tegenwoordig leven? Beide partners gaan werken. Dus beide partners (in het goede geval) moeten na de dagtaak ook nog het nodige doen in huis, eten maken, bed opmaken, kuisen... en dan vlug nog eens in de luie stoel om TV te kijken. De TV speelt daar gretig op in (kijkcijfers = reclamebudget) en zet de mooiste (?) sexy, sensatie en bloederige films op een laat uur, zodat de kijker pas om 12 uur zijn bed in raakt...
Te weinig slaapt...
Alleen nog oog heeft voor de hevigste vormen van sensatie... De rest haalt hij/zij niet meer met zijn/haar vermoeide hersenen...

Ik ga stoppen, je bent al zo moe...
tot de volgende ?

Geweten

Image by oddsock via Flickr

Image by Wolfgang Staudt via Flickr

Vannacht lag ik weer eens wakker te liggen, en wat doe je dan? Juist, je gedachten laten rondzwerven over alles en nog wat. Hoe kom je dan bij een of ander onderwerp? Da'k het begot niet en weet... Zomaar...
En zo kwam ik ook op "Het Geweten"
een zwaar onderwerp, waar je veel kunt over denken. Eigenlijk dacht ik op dat moment aan onze nieuwste Belgische seriemoordenaar, en zijn geweten, maar daar bleef het niet bij...
In onze (katholieke) schooltijd, leerden wij dat het geweten een altijd tegenwoordig knagend ding was, die zodra wij iets verkeerds deden, bleef knagen en knagen, tot wij ons daarvan verlosten door de biecht en de bijhorende penitentie...
Dus ik gaf een klasgenoot een fikse rammeling, ging biechten, bad mijn 5 onze Vaders en 5 weesgegroetjes en alles was weer OK...
Maar nee, zo werkte het niet, want die klasgenoot vroeg zich niet af of ik dat wel gebiecht had, en of ik wel voldoende penitentie had gedaan...Die hoopte mij dat ooit op een of andere manier terug te lappen. Mijn geweten mocht dan al wat gezuiverd zijn, het zijne broedde nog steeds wraakgevoelens... Logisch, want mijn biecht en bijhorende penitentie gaf hem weinig soelaas.

We zien dit in een groter perspectief, als de moordenaar van een persoon na een straftijd in het gevang, terug op de straat verschijnt: de verwanten van het slachtoffer voelen zich daar helemaal niet gelukkig mee, want zij zijn hun verwant helemaal kwijt, voor altijd en eeuwig, en de moordenaar loopt al weer vrolijk rond...

Het kan best zijn dat die moordenaar echt het gevoel heeft dat hij zijn straf heeft uitgezeten, dat hij nu op een nieuwe lei kan starten, maar de andere partij voelt dat niet zo aan.

Geweten heeft dus op zijn minst al meerdere kanten, het geweten van de dader tegenover het geweten van het slachtoffer...

En laat ons nu zelfs bij de klassieke benadering blijven, en alleen over het geweten van de dader praten... dan nog zien we dingen die we niet echt kunnen vatten, laat staan begrijpen. Neem nu die seriemoordenaar, men toont beelden van hem op feestjes, waar hij lachend en minzaam rondloopt, terwijl we allemaal weten dat hij dan al moorden heeft begaan... En dan denken we: die man heeft geen geweten.

Wellicht heeft hij dat wel, maar ofwel lukt hij er in dat geweten het zwijgen op te leggen, of wel, (waarschijnlijker) is zijn geweten niet wat wij onder geweten verstaan. Ziet hij die moorden niet als verkeerde zaken. Ik denk hier aan de Maffia, waar de boss zo maar andere mensen tot de dood veroordeelt, en ondertussen een heerlijk leven leidt, zelfs met inachtneming van een goed profiel, met het uiterlijk van jovialiteit en zelfs al goede werken doende... Ook dat geweten is niet passend in ons beeld van "Het Geweten"...

Met andere woorden, geweten is een strikt persoonlijke interpretatie van wat je voor jezelf "rechtvaardig" noemt. Als ik een boom van een vent ben, dan vind ik het logisch dat al de kleintjes mij gehoorzamen. Mijn geweten ziet daar geen graten in, dat is gewoon een lichamelijke realiteit, die met mij mee opgegroeid is, en hoe sterker ik was, hoe logischer ik de onderdanigheid van de anderen vind en vond. En het komt geen moment bij mij, als Goliath, op, dat die anderen dat ervaren als onderdrukking, als onrechtvaardig.

Ik denk dat het geweten van een seriemoordenaar eigenlijk op een vergelijkbare manier gedeformeerd is geraakt... Want een gedeelte van ons geweten bestaat goed bekeken uit een schrik voor straf (Godsdienstig bang voor de Goddelijke straf, lijfelijk bang om betrapt te worden en een lijfstraf te krijgen). Als je een moord doet, en die blijft onbestraft, sterker nog, je blijft gewoon volledig buiten schot, dan valt beetje bij beetje dat belangrijke onderdeel van je geweten - schrik voor de straf - weg... en is het steeds makkelijker en makkelijker om je geweten het zwijgen op te leggen.

En zo kwam ik bij de "moderne" opvoeding, waar straffen uit den boze zijn...
Is het dan niet zo, dat je op zijn minst één element van "Het Geweten" al bij voorbaat uitschakelt? Ik ga geen oordeel vormen over die moderne manier van opvoeden, maar ik heb er vragen bij. Laat het dan zo zijn, dat straf niet de juiste manier is om op te voeden, het is wel een element om de overtredingen te vermijden. Het is wel een element om het geweten in een bepaalde richting te dwingen.

Als ik niet de ideale opvoeder ben (en wie is dat wel?), ontneem je me, met het verbieden van straf dan niet op zijn minst van een element om alsnog de fouten te corrigeren, door mij het recht op straffen te ontzeggen?

En een van de alternatieven die mij resten, is het straffen op een "geestelijke" manier, een manier die geen sporen nalaat. Geen uiterlijke sporen, want is het niet zo, dat geestelijke straffen veel diepere littekens slaan dan een pak rammel? Sleep je opgedane complexen niet heel je leven met je mee, terwijl een rammeling na een uurtje verdwenen is ?

Want dat is wat nu veelal aan het gebeuren is! Het ideaal zou inderdaad zijn, dat er geen straffen moeten worden gegeven, maar hoe kun je verwachten dat een generatie die opgegroeid is in een regime van lijfelijke bestraffingen, voor zijn eigen nakomelingen plots een heel ander, een onbekende manier van opvoeden gebruikt ? ... Niet zo simpel, zodat we nu, stilaan de vruchten zien van die "nieuwe" manier van opvoeden, mensen die ofwel gekraakt zijn door geestelijke vernederingen en gecomplexeerd door het leven gaan, of mensen die geen ingebouwde remmen meer hebben, en die het leuk vinden iemand in elkaar te rammen en er met een groepje op te stampen tot het slachtoffer blijft liggen...

Nee, geef mij dan maar weer de dreiging met de hel, en de wetenschap dat ik, als ik iets verkeerd doe, ik een straf krijg... Zo ben ik groot geworden, en als ik al complexen heb, dan komen die niet van die opvoeding, maar veeleer van een latere episode in mijn leven, waar ik plots geestelijk gekraakt werd...een soort pijniging die ik alleen kende uit kleine ervaringen, die niet echt mijn leven beïnvloedden... Zoals "je zingt vals", je alleen wat zanggenot ontzegt in je verdere leven, maar niet veel meer dan dat...

Nee, ik denk, met grote vrees, dat we verkeerd bezig zijn. Dat we misschien nog wel mensen vormen, maar dan mensen zonder of met een heel weinig ontwikkeld geweten. We groeien misschien meer dan vroeger complexloos op, maar dan omdat we geen geweten meer hebben, dan heb je überhaupt ook geen complexen... En dan komen die blanco-mensjes in de grote wereld, waar ze voor iedere misstap geestelijk gestraft worden, afgedankt, werkloos, armoe...

Ik opteer toch voor de manier waarvan we de vruchten kennen, in al hun onvolmaaktheid, maar het zijn vruchten...nu krijgen we mensen die geen vrucht voortbrengen omdat ze geen voedingsbodem hebben...buiten sensaties, sterke emoties en genotzucht zonder meer...

tot de volgende ?

Mooie koers, mooi, jongen, mooi !

Image by jensjeppe via Flickr

Gisterenmiddag, zowat 13.30' uur, zegt Anny plots: " De koers is er al !" Ikke: "Da' kan niet, ze komen hier maar rond 15.30 uur voorbij" (Gezien hoe wij spreken met cijfertjes en afkappingstekens ? Knap he ?)
Maar toch, de moto's van de Broeders van Liefde passeerden reeds, dus wij naar buiten !
En ja hoor ! We hebben gedurende iets meer dan een half uur de koers zien voorbij komen. Niet dat er zoveel renners waren, maar 't waren de rensters, de vraauwen up ne v'lo...en die rijden een stuk trager (Je moet je supporters toch de tijd geven je goe te laten bekijken newaar) en ze hebben nog nooit van een peloton gehoord, ze rijden in groepjes van hooguit twintig mooie deernen in een keer voorbij. (Je moet ze toch goe stuk voor stuk kunnen bekijken newaar)...
En ik moet toegeven, ik heb ze gezien, en ik heb genoten!
Die koershelm, die bij de mannen zo'n lelijk attribuut is, staat beeldig op die mooie meisjeskopjes,en ik vind de benen ook al véél mooier. Maar daar is Anny het niet mee eens. Zij kijkt liever naar de benen van de mannen, al kun je die amper zien aan hun te hoge snelheid.
Nee, ik ben voor de wielrennerij gewonnen, bekeerd zeg maar...Toch als het van die mooie jonge deernen zijn. En in de manège hier iets voorbij, zie je bijlange niet zo'n mooie paardenstaarten als bij die frisse maagdekijns (?)...
Ook de mecaniciens van de wielerploegen vinden het duidelijk veel aangenamer om technieker te zijn bij de meisjes dan bij die mannen!
Ik zag er eentje met een of ander mechanisch euvel. Anders zie je die mechanieker aan het zadel duwen terwijl hij sleutelt aan de fiets, nu duwde hij - liefkozend - aan haar mooie ronde poepke, en de sleutels lagen ergens ter hoogte van haar mooie blauwe kijkers, want dat was waar hij naar keek... Zo zou ik ook wel mechanieker willen zijn... Lijkt me leuk.

Toch hebben ze al een deel van de slechte manieren afgekeken van de mannen... Eentje smeet haar drinkfles net in mijn tuintje ! We hebben het opgeraapt, en om Willem Vermandere te parafraseren:
En in die flessche doar zat iet heel sterks
dat haad ze gekregen van Eddy M...mmmm
Nog een paar koersen en al mijn nazaten hebben gratis drinkflessen op hunne vélo.

Heb je gekeken op TV ? Hedde ons zien staan blinken, Anny en ikke? We zijn toch in beeld geweest hé... Mijn zus Lieve belde om te zeggen dat ze ons gezien hadden. Geef toe, dat is dan ook veel interessanter dan die bende pedaalstampers hé?

Wij hebben dus een stuk van de uitzending niet gezien, omdat we er zelf moesten in optreden als achtergrondspeler, maar in het stuk dat ik gezien heb, heb ik 163 drinkflessen in de coulissen zien vliegen. Dan waren ze aan de Taaienberg, en heb ik niet meer geteld. 't Was niet te doen. Ik heb op het parcours gezien dat die mannen 4 keer bevoorraad worden, telkens met twee flessen (zoveel passen er op hunnen vélo), dat betekent dat ze dus elk tien flessen krijgen, zonder de flessen te tellen die ze door de knechten laten brengen (Nu ja, 't was niet warm, dus dat aantal zal wel meevallen), maar 10 flessen, meer dan tweehonderd coureurs... Als toeschouwer moet je al veel geluk hebben om zo geen fles tegen uw voorgevel te krijgen!

Nogal een geluk dat die 16.000 wielerterroristen hun pullen zelf moeten betalen, of de afvalberg zou niet te overzien zijn... Ik zie het zo al voor me: 1995 en nu beklimmen ze de taaienberg, een helling van 195 meter hoog.... 2010 en nu beklimmen ze de taaienberg, een helling van 212 meter hoog... Zeventien meter gewonnen, enkel en alleen aan drinkflessen en ander coureursafval in 15 jaar !
djudedju

Niettemin begin ik het idee te krijgen dat mijnen hof een mikveld aan het worden is voor coureurspullen...nee, niet coureurs-spullen, pullen!
Wellicht lezen er daar van die adepten mijn blog en zeggen ze tegeneen, die zaag, die moeten we hebben.
Ooit heb ik meegemaakt dat die drinkfles open werd weggegooid op mijnen hof, en uitgelopen was aan de voet van mijn sneeuwballenboom...zo'n ballen heb ik dat jaar gehad aan mijnen boom, de mensen dachten dat het een voetballenboom was.

Er is een moment sprake geweest dat er een dopingsonderzoek zou zijn van mijn planten. Maar gelukkig is dat niet doorgegaan, anders zat het er dik in dat ik mijn pijnstillers voor mijn rug kwijt was. Aangeslagen. tommetoch.

Héhé... Heerlijk hé, zo kunnen zeveren... Maar ja, jij moet het lezen hé. Misschien is dat veel minder leuk dan het wild fantaseren, alhoewel, fantaseren...dat van die mechanieker was echt. Leuke job.

Vandaag is 't Kuurne Brussel Kuurne, maar die passeren niet aan mijn deur. Deze namiddag gaan we naar tanteke. Als het weer het ons toelaat, want al waait het nu nog niet echt, ik heb mijne barometer nog nooit zo laag zien staan als nu. 't Zou dus goe kunnen dat het erg wordt! En terwijl ik dit zit te schrijven zie ik plots mijn hortensia's plat gaan liggen! De wind is er al !!!

Houdt u vast aan de takken van de bomen !
tot de volgende ?

Omloop Het Volk, sorry, Het Nieuwsblad...

Image by Dzipi via Flickr

Vandaag is het Koers, met een K in hoofdletter.
De eerste van de vele grote Vlaamse koersen, die van Vlaanderen zowat het landje maken van de voorjaarskoersen. Hier piepen niet alleen de sneeuwklokjes uit de kille grond, nee, er kruipen coureurs ook uit (en wielerterroristen).
Maar ik klaag niet, want de Omloop passeert weer aan mijn deur!
Wellicht denk je dan dat ik een groot supporter ben, maar nee, ik ben maar een heel klein supportertje van de wieleraars... Ik ben vooral supporter van het feit dat ze langs mijn deur passeren!
Want voor de inwoners vind men (de stad, de provincie en de staat) het niet de moeite de staat van ons wegennet een beetje convenabel te houden, maar voor de coureurs, ho maar! Ze hebben hier al weer netjes alle winterse putten opgevuld, en mocht er toch nog een nieuwe put ontstaan, Nokere Koerse en de Ronde van Vlaanderen passeren hier ook aan mijn deur, Kun je me telkens twee keer zien supporteren, de eerste keer voor de wegherstellers, en de tweede keer, iets minder gemeend, voor de renners in hun bonte pakjes.
(Dat de Ronde van Vlaanderen hier ook passeert, vind ik iets minder, want dat wil zeggen dat er hier dan straks ook zo'n 16.000 terroristen gaan voorbijkomen, hun snotneus snuitend in mijn hortensia's, hun lege drinkflessen met verdachte geur in mijn bloemperk zwierend, en massa's boterham- en andere zakjes uitstrooiend in het mooie groen. Dat dan plots veel minder mooi wordt.)

Maar dus, ik ben supporter omdat ik profijt heb van de spoedige wegherstellingen.

Ik zou toch één oproep willen doen, publiekelijk, namelijk dat Het Nieuwsblad, naast het inrichten van de koers en de daarbijhorende wielertoeristentocht, ook zou instaan voor het opruimen van al het weggeworpen vuil.

Ze komen hier zo massaal naar toe, omdat het zowat de streek is, waar je iedere Vlaamse koers doorheen jaagt, omdat het zo'n mooi parcours is. De Vlaamse Ardennen, met hun korte nijdige hellingen zijn niet alleen een uitdaging, het is ook een wonderbaarlijk mooie streek. Houen zo! Dus liefst geen zwerfvuil op dat mooie parcours (er naast ook niet). Dank u !

... en als ik nog eens mag zagen, wil je als organisator, ook eens aandringen dat alle wielertoeristen ook de wegcode respecteren? Het zou nuttig zijn, mocht je, als ultieme en sublieme reclamestunt, aan alle deelnemers eens een brochure zoudt bezorgen, weerbestendig, met de wetgeving voor wielertoeristen, in groep, alleen, in kleine groep en noem maar op, volledig en in klare taal: de wet terzake. Je kunt het nadien op de talrijke wielertoeristenevocaties rustig uitdelen om je krant te promoten, tot heil van je krant maar vooral van de bewoners van deze mooie streek...

Wellicht zullen jullie ook genieten van deze eerste koers van het jaar, want ze zenden het weer uit op TV...Dus met enig geluk (?) zie je Anny en mij ook weer staan kijkend naar de renners, en naar de vele volgauto's, moto's, helikopters en dergelijke... Wat jij niet zult zien, is hoe, na het passeren van de koers, een heleboel "echte" supporters met hun wagen hier zullen voorbijvliegen, om te pogen op een andere plaats nog eens hun renners te zien voorbijzwoegen. Het is op dergelijke dagen niet veilig om hier te wonen weet je...

En nog een kleine bedenking... Is er echt nergens een of ander genie te vinden, die oprolbare kasseibanen kan maken? Want hier moeten wij jaar in jaar uit over kasseien dokkeren, omdat enkele keren op het jaar hier een meute coureurs daar overheen gejaagd wordt... Zij hooguit enkele keren, en wij daarom gans het jaar ??? Niet erg fair hé ? Dus, als er iemand onder jullie zo briljant is, om een oprolbaar of opplooibaar systeem te ontwerpen met het uitzicht en het gevoel van kasseien, dan richten wij hier in ieder gemeente waar nu geklasseerde kasseistroken liggen, een groot monument voor hem op... Beloofd !

Genoeg over de Omloop... Ik heb toch al alle coureurs gezien, want ze zijn hier allemaal al gepasseerd op de verkenning van de omloop. Dan koersen ze niet, rijden ze netjes groep (merk) per groep voorbij, zodat je veel meer kans hebt om ze te herkennen... Eentje was er niet bij, die heeft dat niet nodig, die heeft al dikwijls gewonnen, en het zijn toch de anderen die voor hem moeten werken en niet omgekeerd... Hij zit liever in warmere oorden... en toch zijn er die er een Boontje voor hebben..???

tot de volgende ?

In 't centrum van het Universum ?

Image by Wyrmworld via Flickr

In illo tempore, ofte heel lang geleden geloofden de mensen dat de aarde het centrum was van het universum... tot ene Copernicus en co bewezen dat de zon niet rond de aarde, maar de aarde rond de zon draaide...
Er was een heleboel heibel rond, vooral van kerkelijke zijde, die het onmogelijk achtte dat de Heer zou afdalen naar minder dan het centrum van het Heelal... Het was blasfemie ook maar te durven stellen dat de aarde waar ooit den Here op rondliep, niet het centrum van het alles was.
Maar we leerden, zagen, ondervonden door wetenschappelijke bewijzen dat we maar een heel klein onooglijk puntje waren in een immens groot universum.
En sinds enige tientallen jaren weten we dat dit universum alsmaar groter en groter wordt, en de sterren en hemellichamen almaar verder uitdijen en verder en verder uitdijen aan een steeds sneller tempo.
Maar sinds een veel kleiner aantal decennia stelt men vast dat er een afwijking is in de snelheid van dat uitdijen... En na lang zoeken en peinzen en denken en piekeren, is men tot de slotsom gekomen dat we dat uitdijen en die afwijking alleen kunnen zien bij gratie van een heel eigenaardig fenomeen: we zitten op een heel speciaal plaatsje in dat immense universum!
Men kan de vaststelling alleen wiskundig doen kloppen, als men aanneemt dat wij, met onze melkweg, op een heel speciaal punt liggen, namelijk een stuk lege ruimte, van enorme afmetingen. In dat gat zit in het midden dus onze melkweg, dus ook wij, er om heen een heleboel niets, en dan rondomrond een onmetelijke hoeveelheid sterren en planeten en melkwegen en noem maar op, in een ononderbroken web.
Met andere woorden... wij zitten blijkbaar toch in het centrum van het heelal...
djudedju
We waren net begonnen wat nederig te worden, ons wat gepast klein te voelen ten opzichte van dat immense geheel, en klof, daar zetten ze ons weer in het centrum, in het figuurlijke zonnetje van het hele heelal.
Ik koop alvast weer wat hemden met een heel wijde kol, voor mijn dikke nek, als bewoner van het centrum van het alles...
Ik recht mijn rug en kijk hautain naar de verre sterren, de sukkelaars in hunne uithoek.
tommetoch

Néé, ik zuig dit niet uit mijn duim! Dit is de allerlaatste, nieuwste modernste vaststelling van de heren wetenschappers. Echtig en techtig! Zij vertellen het weliswaar met wat meer wetenschappelijke krollewietjes, maar de essentie is wat ik kom te vertellen. V'là, nu ben je dus ook weer mee met de geleerde bollen.

Binnenkort zullen onze kinderen, of kleinkinderen of achterkleinkinderen, dus weer leren dat zij, als mensen in het Centrum van het Universum gezeten, logisch de heersers moeten zijn van het heelal... Net zoals vóór Copernicus en co. De Kerk zal weer haar blazoen oppoetsen, in het hoofd van de mens zal de Here weer een paar trappekes stijgen... tot op het moment dat men weer iets nieuws zal ontdekken. Ik zie het zo: dank zij de Hubble van de vierentwintigste generatie (zo' 1000 jaar na nu) ontdekt men plots, dat er achter dat uitdijende universum, nog een universum schuilt, dat ook aan het uitdijen is, en verdomt steeds sneller en sneller onze richting uitkomt ! Wie weet of we binnen enkele miljarden jaren niet zullen beleven dat we komen tot de klasj van de universa... Zitten we dus plots wéér niet meer in het centrum ! De kerk weer aan het steigeren, de mensheid in één beweging aan het werk om de hemdencols weer te verkleinen.
Ondenkbaar ? Dat zei men van Copernicus ook...

Weet je, ik vond dat we als mensen veel beter pasten in dat uithoekje, als kleine niemendalletjes in dat grote geheel...Vallen de stomme stoten die wij als genus doen hopelijk iets minder op, minder althans dan wat er daar midden op de scène gebeurt... Geef toe, 't is niet om over naar huis te schrijven...

Het mensDOM

djudedju

tot de volgende ?

de bloempot

Image by tienvijftien via Flickr

Al een tijdje geleden, had ik door het zien van een muur op TV, een idee gekregen voor het maken van wat in schoon Vlaams noemen: een cache-pot... Ik weet begot niet zo maar te zeggen hoe zo'n ding in 't Nederlands heet? Een sierpot ? Maar dan een om een bloempot in te zetten. Misschien is het verschijnsel van de cache-pot ook maar een fenomeen dat op een beperkte oppervlakte voorkomt ? Ik heb er geen idee van.
Het is wellicht ontstaan door het feit dat de gewone aarden bloempot na een tijd sporen van vocht en zouten gaat vertonen, waardoor het een lelijk ding wordt. Dus doe je het in een verpakking, een tweede pot, die dan ook nog eens waterdicht is, waardoor je het beroemde schoteltje onder de pot kunt weglaten. Je hebt die sierpotten in ontelbare versies...
Ik had dus een idee...
Ik heb een oude bloempot genomen als basis (eigenlijk niet echt om te vormen tot een echte cache-pot, want er zit onderaan dus een gat in, maar het is een kniesoor die daar op let), en ik heb met knutsel lijm daar willekeurig kronkelende stukjes koord op gelijmd. Toen dan alles droog was, heb ik de pot met acrylverf in het rood geverfd, en toen ik bijna rond was, overgeschakeld op blauw, dit blauw dan laten uitvloeien in het rood, niet zo heel secuur verdoezelend, maar toch met een zekere mate van overgang van rood naar blauw. Toen dat weer droog was, heb ik met goudverf de eindjes koord opgehoogd. (Ik kon net zo goed op het blauwe deel de koorden rood ophogen en op het rode gedeelte blauw, of nog een andere kleur nemen) Maar het resultaat is leuk. Het is ook niet moeilijk, dus weer iets om eventueel eens te doen in Crea Mater....
Je ziet, je kunt bezig blijven, gewoon door je te laten inspireren door wat je ziet.

Als ik nu die nieuwe creatie als cache-pot wil gebruiken, dan zal ik de bloempot in een plasticzak steken, en zo in de cache-pot, dan de overtollige plastic afknippen, en mijn cache-pot is waterdicht...(Voor alles is er een oplossing)

Monique is hier zo juist geweest, ik had nog een en ander staan voor haar, onder meer enkele prijzen voor de bingo, die ik van de apotheker heb gekregen. Ze heeft mijn cache-pot bewonderd en goedgekeurd... We hebben nog wat zitten babbelen, en er komen wellicht enkele nieuwe leden naar de hobby...We groeien stillekensaan...

Het is kil, nat weer...maar toch is de temperatuur niet slecht, en je hoort de vogels al weer fluiten. Ze komen ook zo heftig niet meer naar de voedertafel, ze vinden dus al weer "normaal" eten. Vanmorgen hoorde ik een vogeltje dat ik niet kon thuisbrengen. Ik zei tegen Anny dat het precies een piepend wiel van een kruiwagen was. We hebben gekeken, maar niets gezien. Het piepen is dus nog steeds een raadsel...

Voila, eens een heel gewoon huiselijk blogje...allee, laat ons zeggen een hobby-blogje, want het ging meer over hobby dan over thuis...

tot de volgende - wie weet welke - blog ?

Carrefour op het kruispunt

Image by Getty Images via Daylife

Wie een beetje Frans spreekt zit nu te grinniken...Kruispunt op het kruispunt...
Maar wie werkzaam is in een van die vele vestigingen die sluiten, zal niet kunnen lachen met dit dwaze woordspelletje...
1672 mensen die werkloos worden? Nee, het zijn er een pak meer, want de restaurants Lunch Garden die hokt in de Carrefourvestigingen verliest überhaupt ook een deel cliënteel, want eten en boodschappen werden veelal in een beweging genomen voor dit type restaurant.
Bovendien heb je dan ook nog de toeleveringen, waar in ieder geval minstens een heel pak vrachtwagenritten verdwijnen...
En dat alles voor de God -summum inter pares - , zijne Heiligheid Winst...
Het voelt zo onrechtvaardig, maar het is een onverbreekbaar onderdeel van het kapitalistische systeem waarin we leven.
Om het heel eenvoudig uit te drukken, je zet je geld op een spaarrekening opdat het zou renderen. Heb je veel meer geld, dan beleg je het in aandelen. Opdat het nog meer zou opbrengen. Aandelen, dat zijn in feite onderdeeltjes van - in dit voorbeeld - de Carrefour... Als die aandelen niet genoeg opbrengen, dan ga je ofwel die aandelen verkopen, desnoods met wat verlies, om iets beters aan te kopen, of je gaat als mede-eigenaar van Carrefour van je oren gaan maken omdat er te weinig rendement is van je geld... Rendement, dat is winst voor het bedrijf, waar jij een stukje van krijgt...
De spaarder die belegt in aandelen grijpt dus alsdusdanig rechtstreeks in in het kapitalisme, in het systeem van steeds weer, steeds meer winst...
Eigenlijk doe je dat ook al met je gewone spaarrekening of spaarboekje, maar daar is de link naar Carrefour er niet of toch niet zo duidelijk, daar zijn de risico's verdeeld over vele, vele bedrijven...die je als spaarder niet kent, ook niet wil kennen, en waar je geen binding mee wilt hebben, en daarvoor opteert voor een vaste rente.
Maar in alle gevallen, hoe je het ook bekijkt, ben jij, als spaarder, een klein radertje in het geheel dat voortdurend opteert voor meer groei, meer winst.
Met ander woorden, we zijn in feite allemaal kapitalisten, 't zij kleintje, 't zij groot...

Hoe gek het dus ook klinkt, wellicht staan de getroffenen van de sluiting nu te jammeren, maar kijken ondertussen hoeveel hun spaarcentjes opbrengen in hun spaarsysteem. Om het anders te zeggen, het feit dat de aandelen van Carrefour stijgen wordt als winst gezien door degenen die nu zwaar getroffen worden als afgestoten werknemer van datzelfde Carrefour...

Ik weet wel, die werknemer speelt in dat kapitalistische spel maar een heel microscopisch klein rolletje, maar het rolletje is er...Want we leven met zijn allen in dat systeem.
We snappen dus wonderwel wat de zwakte is van dat systeem, het houdt geen rekening met de mens in het geheel. Maar het alternatief een soort commune-systeem (om niet te zeggen communisme) is al even zwak, omdat daar dan de reden voor de groei en de inzet vervaagt, ja verdwijnt, omdat het niet meer rechtstreeks te voelen is. Dit systeem is dus al even zwak, zij het op een andere manier.

De ervaring heeft ons geleerd, dat een sociaal kapitalisme het meest ideale is (zonder ideaal te zijn), maar het blijft een voortdurend gevecht om het sociaal aspect in het geheel te bewaren. Het zal dan ook steeds nodig blijven om binnen het kapitalistische systeem, een systeem van waakhonden in te bouwen, teneinde het sociale te blijven waarborgen. Die rol van waakhond, die is opgenomen door de vakbonden.

Maar het blijft, de Carrefour is een duidelijke illustratie, een voortdurende heen en weer getrek. Als we het grote geheel bekijken, dan is het kapitalisme van nu héél sociaal te noemen, in vergelijking met het kapitalisme van de negentiende eeuw, maar de strijd blijft duren. Ik meen dat de macht eigenlijk nooit volledig in het ene noch in het andere kamp mag terechtkomen. Wint het kapitalisme, dan verdwijnt het sociale, winnen de vakbonden, dan verdwijnt het kapitalisme en daarmee industrie, inkomen, tewerkstelling... dan verdwijnt het motief zijn kapitaal te investeren voor de winst...

Met andere woorden, het is des mensen...een voortdurende niet-oplossing... een benaderen van een niet haalbaar ideaal.

In de meest ideale matschappij heb je dus een kapitalisme met een quasi even sterke vakbondsvleugel er tegenover. Van zodra één van de partijen de overhand dreigt te krijgen, dreigt ook het onevenwicht.

We moeten dus pleiten voor een sterke vakbond in een sterke kapitalistische wereld... Om zo tot een maatschappij te komen waarin het goed is om leven, dank zij een voortdurend gevecht om het precaire evenwicht... 't Is maar dat we het beseffen en van alle partijen uit weten waarvoor we elkaar van node hebben...

maar het is in al zijn menselijkheid onvolmaakt per definitie

tot de volgende ?