Haïti: 212.000 doden...

Image by betsythedevine via Flickr

Een zee van mensen, is niet meer, in één klap weggeveegd.
Zo maar, de aarde schudt de luizen uit zijn pels. 't Klinkt oneerbiedig, maar zo is het niet bedoeld, ik bedoel dat wij, mensen maar stofjes zijn, niets eigenlijk in het geheel. Maar nog nooit hebben nietsjes zoveel van die grote kolossale wereld naar de knoppen geholpen als in deze tijden.

Misschien hoopt de wereld dat zo'n aardbeving de mensheid weer wat eerbied zou inprenten, eerbied voor het ecologische geheel, er op wijzend dat één rilling van de oude aarde, de dood van duizenden en duizenden mensen en dieren betekent.

Ons weer een beetje op onze plaats zetten.
Maar veel helpt het niet, want we proberen wel het leed ginder wat te lenigen, maar wakker worden doen we niet, ons klein voelen doen we niet (Wellicht wel zij die er geweest zijn, en die werkelijk de ramp zagen, voelden, roken...).

Och, ik weet wel, als we heel ecologisch leefden zou die aardbeving er ook geweest zijn, want hoe dan ook, we zijn maar ministofjes op het gelaat van de aarde. We hebben heel wat natuurlijke wetmatigheden met de voeten getreden, maar echt de aarde beheersen kunnen we niet, zullen we wellicht nooit kunnen. Wat voor ons vaste grond is, zijn vlottende stukken korst op een gloeiende zee van magma. Met andere woorden, er is geen vaste grond, we leven op een bewegend iets. In een bewegend heelal, dat steeds verder en verder uiteendrijft. Zelfs de maan verwijdert zich beetje bij beetje verder van ons weg. We voelen ons zo belangrijk, en we zijn in feite niets. Nothing. nada. rien.

En wij, die nitwits meten onszelf de kroon van de schepping toe. Wij, wij zijn begiftigd met intellect, wij kunnen beredeneerd heersen over de wereld... ?
Maar is dat wel zo? Is wat wij intellect noemen, echt wel zó intelligent?
Is het doorbreken van de natuur wel een intelligente daad? Of zijn we de enige soort die erop uit is op termijn zichzelf als soort te vernietigen? Soms zou je het denken. Soms zou je willen dat we gewoon konden meedrijven op de natuurlijke gang van het zijn. Dat we onszelf niet steeds weer en weer op het piedestalleke zetten van "Koning over de Aarde"...want al waar we tot op heden echt in geslaagd zijn, is de boel verknoeien, uit evenwicht halen, en proberen bij de heersende groep te horen. Heersen??? Wij ?

Misschien heb jij niet het geluk dat ik heb, en kun je niet vanuit je raam op een wijde wereld uitkijken, dan kun je ook niet zien hoe zeldzaam echt ver zien is geworden! Enige dagen geleden schreef ik je over de bomen die als met Chinese inkt op de einder stonden getekend. Ik schreef daar over, omdat het zo speciaal is, want de dagen dat we nog echt die scherp afgetekende einder zien, die dagen zijn zeldzaam geworden. Meestal vervaagt de einder wat, en zie je de verten vergrijzen, in een waas van fijn stof. Alleen na een fikse regen- of sneeuwbui, zien we weer eventjes de lucht zoals hij eigenlijk altijd hoorde te zijn. Als het een periode niet regent, dan loop je best niet door het struikgewas, want je zult er stoffig en vuil weer uit komen. Het aantal overlijdens die geweten wordt aan dit fijne stof stijgt maar en stijgt maar, en al wat men in werkelijkheid doet is...er eens van klappen...en zelfs dat lukt niet !

We kunnen niet meer zwemmen in onze rivieren, want zelfs het water, het reinigende water, is vuil. De regen die uit de lucht valt is zelfs niet meer proper. En ik kan alleen schrijven over wat ik met eigen ogen zie, met eigen huid voel, met eigen neus ruik...Ik kan niet echt mee praten over wat er allemaal aan het stukgaan is in hogere sferen, ozonlagen en zo, dat hoor ik vertellen, maar dat zie ik niet, maar je merkt wel dat het aantal gevallen van huidkanker steeds maar toenemen, wellicht door het kapotgaan van een van de natuurlijke filtersystemen van onze aarde...Kapotgaan aan zaken die wij doen. Wij maken onze eigen leefwereld onleefbaar.

Wij zullen de wereld niet vernietigen, de wereld zal ons vernietigen, en uit onze as zal een nieuwe andere wereld verrijzen. Misschien de wereld van de kakkerlak, maar niet meer de wereld van de mens, want de mens vernietigde zijn eigen biosfeer.

Stel, stel dat we het nog lang genoeg kunnen uitzingen om met een groep hiervandaan te vluchten, te emigreren naar een andere wereld... Weet je wat het eerste is wat we daar zullen doen? De hoogste plaats veroveren in de pikorde. De rest onderdrukken en in onze dienst brengen. Slachtvee en co.

Weet je waar onze plaats eigenlijk hoorde te zijn? hoort te zijn?
Gewoon, tussen de rest van het Leven.
Niet dominant, want we hebben nu al wel genoeg bewezen dat we dat niet aankunnen!
Nederig, op ons plaatsje in het geheel, klein radertje in het hele bestel.
Maar zelfs rampen in het formaat van Haïti schudden ons niet wakker...
We zijn hopeloze knoeiers

tot de volgende ?

aids

Image by midnightglory via Flickr

Gisteren vroegen mijn kleindochters of het waar was dat aids begon met een bruine plek op je gezicht... Nee, aids, dat is een ziekte, oreerde ik, die bestaat uit het wegvallen van de natuurlijke weerstand. Dan kun je heel erg ziek worden en zelfs dood gaan van een banale verkoudheid, je weerstand is weg... Waarop een van de tweeling, bloedserieus, "Dan moet je Activia drinken!"

Wij hebben hier eerst met de slappe lach gelegen, maar ik heb nadien toch gezegd dat reclame maar reclame is, en dat, zo het geen leugens zijn, het toch schromelijke overdrijvingen zijn. Ieder yoghurtje zal wel gezond zijn, en dus je weerstand verbeteren, maar je zult er wel geen aids mee genezen... Nee, reclames, als je daar de helft van gelooft, dan ben je nog voor 70% bedrogen. Ze keken me twijfelend aan, want het zijn kinderen van de TV en haar verderfelijke publiciteit. Als die man in het nieuws de waarheid zegt, hoe kan die vrouw van de reclame dan plots liegen? Je zag ze het denken. Ik legde uit, als je zit te kijken naar opa die een appel eet, en je krijgt ook lust, dan vraag je een stukje aan opa, en dan zegt opa soms dat het heel slechte appels zijn, en je weet dat opa dat zegt om je te plagen... Wel, reclame is ook zoiets, niet om je te plagen, maar om je te doen kopen. Dingen doen kopen die je niet of niet echt nodig hebt... Ik gaf enkele voorbeelden, over reclames voor auto's, en vroeg of zij dan al die auto's zouden kopen? Nee, natuurlijk niet, lachten ze... Maar toch zeggen ze allemaal dat ze de beste zijn, of de zuinigste, of de snelste of de blinkendste of... Ze snapten het, en gaven zelf voorbeelden over kuisproducten, waar je niet meer moet kuisen, het gaat er vanzelf af... Voilà! Je snapt het, die yoghurtjes zijn net zo goed voor je weerstand, als dat zeepje voor je afwas! De tassen hebben veel meer weerstand, grinnikte ik erbij...

Maar ik wou het je toch maar eens melden: "Tegen aids, drink Activia !"

djudedju

Vandaag komt Monique langs, ik heb hier nog wat materiaal om kaartjes te maken. Wellicht zullen we ook wel wat babbelen over de "expo" die we met Crea gaan houden... De bal is (verdomd snel en hard) aan het rollen! We hebben de enthousiaste toelating van de pastoor gekregen om in de kerk te exposeren, het feestcomité van Mater is dolenthousiast en zal het initiatief ook mede promoten en op de affiches vermelden, het eerste artikel om in het parochieblad te zetten is al vertrokken, en zal na aanpassen van de layout en het aanvullen met foto's verschijnen in een der volgende bladen. De bedoeling is dat we nu en dan eens aan de "bel" trekken, en het in de actualiteit houden...en dan maar hopen, lezen en bidden dat de mensen durven komen... Want dat zal wellicht het moeilijkste punt worden, en wellicht zullen we onze oren en ogen goed moeten openhouden, en dan de mensen gaan overtuigen van de waarde van hun werken. Iedereen is wel fier over zijn dingen, maar er mee naar buiten komen is een verdere stap...
Nu ja, 't zal wel lukken, het moet lukken!

tot de volgende ?

Gouden jubilarissen...

Image by Brabant Bekijken via Flickr

Gisteren schreef ik het kaartje voor het gouden jubileum van Mariëtte, een van de leden van Crea Ziekenzorg Mater, die 50 jaar gehuwd is op 13 februari. Zaterdag steek ik dat dan in de bus, samen met de andere brieven die we moeten posten. We doen dit iedere zaterdag zo, want we passeren een brievenbus als we bij tanteke op bezoek gaan...
Ondertussen schoot het me te binnen dat ook mijn zus dit jaar 50 jaar getrouwd zal zijn, maar ik wist begot geen datum...Dus, van de gelegenheid gebruik gemaakt en eventjes gebeld. Het is op 17 september, en het feest zal wellicht op 18 september zijn. Bij leven en welzijn, zou Jos Ghysen op de radio gezegd hebben...
50 jaar !
Een hele termijn !
Hopelijk raken we ook zo ver, want daar is een mens nooit zeker van hé?
50 jaar, dat is voor velen onder ons meer dan een mensenleven. Dan denk ik weer aan ons moeder...Toen ik haar naar huis voerde van de kliniek, waar ons vader zo juist was overleden, zagen wij Mee (een buurvrouw waar wij heel veel mee omgingen) net de straat over... "Kijk" zei ons moeder, "die is al langer getrouwd dan pa is oud geworden..."
Dat is iets wat mij altijd zal bij blijven, het klonk wat bitter, een ervaren van wat onrechtvaardig leek...
Wij ervaren de dood heel dikwijls als onrechtvaardig, want niemand aanvaardt zo maar het verlies van een geliefde, zelfs niet als hij al oud is... Misschien met één uitzondering, als de overledene verlost is uit een lange en pijnlijke lijdensweg. Dan lijkt het een verlossing, niet alleen uit zijn of haar lijden, maar ook uit de onze, die al die tijd machteloos hebben moeten toezien naar dat lijden.
Misschien ook, als je weet dat, mocht hij of zij genezen, het toch geen volwaardig mens meer zou kunnen zijn.
Maar dat is op het randje van een gevaarlijke denkwijze, want wie van ons kan oordelen hoe de betrokkene zelf het leven ervaart? Die denkwijze ligt heel nauw bij het beëindigen van iemands leven. En ik geloof niet dat wij dat recht hebben.
Heelder massa's mensen komen nu op voor het leven van dieren... en wij zouden iemand veroordelen omdat hij of zij ... niet meer dan een levend iets zou zijn? Iets bijna dierlijks of plantaardig gelijk? Mensen zijn zelden consequent...
Maar hoe kom ik van het feestelijke van een jubileum nu bij de dood?
(omdat leven en dood zo dicht bijeen liggen)

50 jaren bijeen, in lief en leed. Bij sommigen zal het lief meer doorwegen, bij anderen het leed, en zal het feest niet zo feestelijk zijn als bij de anderen. Maar hoe dan ook, vroeger was een dergelijk feest een hele grote uitzondering, omdat de mensen zelden oud genoeg werden om dit te kunnen bereiken. Dat we nu dergelijke feesten veel meer zien, is een bewijs van het feit dat de mens langer leeft...althans hier, in het rijke Westen, waar we van in de wieg tot aan de dood op de best denkbare manier medisch verzorgd worden, en waar de voeding optimaal is... Maar ook hier lijkt het of dat feest weer minder zal bereikt worden in de nabije toekomst, niet door slechtere levensvoorwaarden, maar door het feit dat er zovelen zijn die niet meer bij elkaar blijven binnen het huwelijk. Echtscheidingen hebben tegenwoordig veel meer succes dan het huwelijk.

Daarom is het goed dat wij het jubileum vieren, tonend dat het kan, en dat het goed kan zijn. Dat het huwelijk net zo goed een natuurlijk iets is als wat ze nu menen te moeten doen. Ik vind het leuk (en ergerlijk!) dat ze kijken naar de bonobo's om te verdedigen dat het huwelijk geen natuurlijk bestaan is. Ik moet zeggen dat ik het geen eer vind dat men een vergelijking maakt met de aap, ook al zou het onze "dichtste familie" zijn... Ik vind het ook niet echt groots dat ze die zelfde bonobo's ten tonele voeren om de promiscuïteit te verdedigen. Ik vind het veel groter, nobeler, edeler om die dierlijke staat achter me te laten, dan er weer tot af te dalen...Natuurlijk zijn hoeft niet in te houden dat we weer afdalen tot de staat van het dier. Wel dat we eerbied hebben voor het leven, ook dat van het dier, en dat we niet het dier en het leven verlagen tot een oeverloos bestaan in vleesbatterijen... Nee, ik zweer mijn biefstukje niet af, maar men hoeft echt niet zo nodig die dieren niet op een afschuwelijke manier op te hokken om vlug slachtklaar te zijn... Men kan het dier net zo goed op zijn minst een tijdje dier laten zijn.

Wij stoppen misdadigers in een cel, behandelen hen ondanks verschrikkelijke misdaden nog steeds als mensen, maar kippen en varkens stoppen wij in middeleeuws aandoende cellen... waar we hen voederen om zo zo vlug mogelijk de verlossende dood te bereiken. Weet je, mijn kippen zien er niet alleen gelukkig uit, ze zijn het ook, ondanks het feit dat ook zij hier gehouden worden voor de leg... Maar ze mogen en kunnen nog kip zijn, en de haan is meester op zijn hof, zoals het hanen past...

God, waar voeren die jubilarissen me allemaal heen???
Ik ga stoppen, want wat ik ook probeer, ik wijk steeds weer en weer af van dat heerlijke onderwerp, het Jubileum...
djudedju

tot de volgende?

Vroeger wisten ze het al wel !

Image by Joris Leermakers via Flickr

Een kind kan de was doen...


Op www.lowtechmagazine.be kun je een artikel lezen over de windmolenparken...
Men is tot de vaststelling gekomen dat er iets vergeten is bij het oprichten van de windmolenparken.... Men heeft "plots" vastgesteld dat de wind achter een windmolen veel, veel minder is, en dat dus de ene molen de wind afpakt van de anderen...
In de tijd van de gewone windmolens wist men dat al, en bestond er een wetgeving om te verhinderen dat er een andere molen jouw wind zou afpakken... Maar dat waren de roede heren van de alternatieve energie eventjes vergeten.
Ik kan u alleen maar aanraden om eens op deze website rond te neuzen. Daar kun je gedegen artikels vinden over het pro en contra van alle maatregelen omtrent alternatieve energie en nog duizenden andere dingen die nuttig kunnen zijn om zuiniger om te gaan met de energiebronnen. Maar dus ook met vermelding van de contra's, en die zijn soms véél groter dan men ons voorspiegelt.
Als je plannen hebt voor een eigen windmolen, of zonnencellen of dergelijke, dan kan ik u zeker aanraden daar eens te neuzen.
Let wel, men is er voorstander van zuiniger en zuiverder energie, maar men bekijkt het geheel eens helemaal. Zo ziet een elektrische auto er best aardig en interessant uit, maar de vervaardiging van de benodigde batterijen, en de vervaardiging van de benutte elektriciteit is bijlange na niet zo zuiver... af te wegen dus !

Het probleem is dat men meestal alleen de winstpuntjes vermeldt, en al de negatieve kanten liefst vergeet te vermelden. Logisch voor een verkoper, maar helemaal niet zo logisch voor iemand die wil op een betere, groenere manier leven.

En dat is net wat mij doet vrezen dat de oplossing niet nakend is... Het onmiddellijke winstbejag weegt nog steeds veel zwaarder dan de ecologische motieven. En dat de zeespiegel stijgt, dat kunnen wij met de winst netjes oplossen, laat de anderen maar zwemmen.

Als ik buiten kijk, dan zie ik een gekke wereld! Bijna alle sneeuw is verdwenen, maar het veld voor mijn deur ligt er nog maagdelijk wit bij. Het doet mij denken aan ons moeder, vroeger, lang geleden... Toen de vrouwen na het wassen het witgoed nog "op den bleek" legden. Dan zag je ook op het groene veld van die witte lappen blinken.
En dat doet mij denken aan het wassen vroeger... Wij hadden in een stalling achter het huis (ons "kotje") een wasmachine staan. Onderaan moest je dat stoken met hout (Er werd wat hout fijngehakt bij ons!) tot het sop kookte, en ondertussen zwaaide in het machine, elektrisch!!!, twee grote driehoekige schoepen heen en weer, heen en weer... Als de was proper werd geacht, haalde ons moeder met een stok de was uit het hete sop. Het wasgoed werd dan door twee rollen geperst, om het meeste sop kwijt te raken. Die rollen waren met een kruk te bedienen, daar kwam de electriciteit nog niet bij te pas. Nadien werd de was nog enkele keren gespoeld (en telkens weer uitgewrongen tussen de rollen), en nadien werd het witgoed dus te bleken gelegd en aan de wasdraad te drogen gehangen. Liefst buiten, dan rook de was fris. Nadien zag ik ons moeder de was weer vochtig maken, door er wat water met de hand op te pletsen, de vochtige was werd stevig opgerold, om het vocht door te laten dringen tot de totale oppervlakte. (Voor de hemden en zo werd er eerst nog gesteven, dan sneed de col lekker je oren af)
Dan volgde het strijken. Ons moeder zette dan twee "plakkers" op het vuur. Plakkers, dat waren ijzeren strijkbouten die gewarmd werden op de kachel of op het gasfornuis. Ons moeder spikkelde eens daarop om de temperatuur te controleren... en dan het harde labeur van het strijken. Telkens de ijzers wisselen om voldoende warmte te hebben. Er werd gestreken op de keukentafel, waarop een oude deken (een soldatendeken) lag en daarop een oud laken...
Heel wat anders dan wat de moderne huisvrouw nu hoeft te doen ! De stoffen zijn nu meestal veel makkelijker te strijken, en vele moeten zelfs niet meer gestreken te worden. Ook de karwei van het wassen en drogen is geautomatiseerd...Alhoewel, weet je, als de was kan buiten drogen in de wind, dan ruikt hij nog steeds veel frisser, en voelt het ook lekkerder aan...

Het is niet alleen de karwei van het wassen die verlicht is, heel wat van de huishoudelijke taken zijn veel lichter geworden dan vroeger, vooral door het gebruik van modernere grondstoffen. Gelukkig maar, want het leven van de vrouw is heel anders geworden dan toen... Nu is het niet meer denkbaar dat vrouwen niet gaan werken, en het huishouden moet dus gebeuren na de normale dagtaak. Hoe veel men ook praat over de moderne man, toch is en blijft het huishouden voornamelijk de taak van moeder de vrouw...Na de dagtaak !

De eeuwen hebben hun sporen nagelaten, de man ging jagen en het veld bewerken, de vrouw deed het huishouden en de tuin... Dat laatste is wat verschoven naar de man, omdat hij het veld niet meer moet bewerken en een alternatief vindt in de tuin, maar tegenwoordig hebben de meeste mensen geen tuin meer...Na de dagtaak en wat huishoudelijk werk geldt rust, rust rust...voor de TV uitgezakt zitten stompzinnig kijken naar flauwe humor.

Want het werk is veel meer dan vroeger een lastige karwei geworden. Schrik je van die opmerking? Je hebt gelijk en toch ook ongelijk! Je hebt gelijk als je denkt aan de lichamelijke zwaarte van de taak, vroeger moest er veel meer lijfelijk zwaar werk worden verricht, maar nu, nu het werk lichamelijk lichter is, ligt het tempo zo hoog en is de druk en de stress zo groot, dat het uitgezakt voor de TV hangen een bijna normale reactie is...

Vraag eens aan oudere mensen hoe lang ze vroeger werkten aan de bouw van een woonhuis...En daar was in die tijd geen garage(s) bij, geen ingerichte keuken, veelal geen centrale verwarming en ga zo maar een tijdje door... Niet verschieten als men zegt zes maanden... Nu staat je huis er in enkele weken, veel groter en met veel meer voorzieningen en véél véél véééél duurder... Maar het werk kan niet snel genoeg gaan... en de druk is alsmaar groter en groter.
De oude metser was fier op zijn werk, reed de zondag met de fiets met zijn gezin langs een nieuwbouw om hen te tonen welk mooi steenverband daar gelegd was... Nu legt de metser 's avonds zijn truweel weg, en kijkt zelfs niet meer om...

Niet alles is beter dan vroeger... Er zijn echt dingen waar je met weemoed naar terug kijkt, maar die was van moeder...Nee, dan is het nu véél beter !

tot de volgende ?

Staphorst en de Bijbel...

Image by Henk-Jan van der Klis via Flickr

Ik weet dat vriend Henk het niet eens zal zijn met me, maar ik kan er niets aan doen, ik ben nu eenmaal niet zo'n letter-gelovige, als ik die term mag gebruiken...
In Staphorst hebben ze een kaart gemaakt van het ganse grondgebied, waarop ook archeologische vindplaatsen en dergelijke vermeld zijn. Nu staan daar ook vermoedelijke data bij, en dat is net de bron van de heibel in de gemeente... Sommige gelovigen steigeren dat de kaart voor hen beledigend is, want er staan zaken op met een leeftijd van meer dan 6.000 jaar oud, terwijl de bijbel stelt dat de aarde maar 6000 jaren oud is... Er wordt een nieuwe kaart aangemaakt met een bijgevoegde verklaring dat er tussen wetenschap en religie soms nogal wat verschillen zitten...
Ik heb de bijbel (meerdere) malen gelezen, en ik heb nergens gelezen dat de aarde maar zesduizend jaar oud is, maar ja, blijkbaar zijn er mensen die alles wat ze vinden in de bijbel hebben bijeengeteld en zo komen ze aan die plusminus 6000 jaren... Kijk, we weten door nauwkeurig onderzoek (mede dank zij de gegevens verstrekt door de Bijbel zelf) dat Kristus niet in het jaar 1 is geboren, maar wellicht omtrent zeven jaren vroeger. Dat is nog maar pas(!) een goeie tweeduizend jaar geleden, en daar zitten dus al rekenfoutjes in... Dus zou ik - zelfs al was ik een gelovige van de letter- toch dat cijfer met de nodige voorzichtigheid benaderen.

Maar volgens mij is het scheppingsverhaal net wat de naam zegt, een verhaal... Trouwens, als ik me niet vergis staan er zelfs al twee versies in de bijbel zelf, zelfs in hetzelfde hoofdstuk Genesis, bekijk maar eens de schepping van de mens, daar zijn twee versies in één hoofdstuk van. Nu, dat is voor mij niet erg, heeft geen belang, omdat het een verhaal is, en alleen de bedoeling heeft te stellen dat de mens in een onvolmaakt stadium verkeert (de zondeval), en moet streven naar volmaaktheid, en dat via de weg door God aangeduid. Ik ga niet ontkennen dat vanaf een bepaald ogenblik in de bijbel niet alleen maar godsdienstige zaken staan, maar ook historische, al dan niet bijgekleurd in functie van het boek, in functie van het doel.

Trouwens, voor mij doet dit niet terzake, het gaat hem over de geest van het verhaal, de geest van de boodschap, de filosofie om het eens anders te zeggen. Want heel de Kristelijke boodschap is op zijn minst een filosofie zoals de boodschap van een Boeddha, een Confucius, een Lao Tse, een Mohammed, en zo verder. Aan sommigen van die filosofieën is ook een Godsdienst gebonden, maar afgezien daarvan is het een stramien, een rode draad voor het leven, een houvast, een leefregel.

En zelfs voor niet-adepten van de godsdienst, kan het belang van de filosofie niet ontkend worden. misschien mede door het feit dat het als Godsdienst een hele wereld heeft beïnvloed.
Maar het gekke is, dat wij wel geloven dat andere godsdiensten verhaaltjes zijn, kapstokken, maar dat de godsdienst waar wij in geloven "goddelijk geïnspireerd" is, en dus volledig correct. Vandaar het feit dat een deel van de mensen dan ook woordelijk geloven en niet de geest van het verhaal. Bij de Islam is dit bijna nog sterker, want daar mag het boek alsdusdanig eigenlijk niet vertaald worden, in die zin, dat een vertaling niet het boek is. In het Kristelijk geloof is er wellicht geen van de oorspronkelijke teksten puntgaaf bewaard, en is alles vertaling. (Met inderdaad de nodige discussies over tekstinterpretaties)

Het erge is, dat je op die manier, in zowat alle godsdiensten, het ontstaan kent van sekten, die dezelfde godsdienst aanhangen, maar discussiëren over bepaalde interpretaties van de tekst. Nog erger is dan dat die sekten elkaar gaan bekampen, als de ware ridders van het Woord...

Of je nu gelooft dat de wereld is geschapen in één machtige beweging, of dat het een geleidelijk proces was, vanuit de big bang groeien naar een wereld waarop de mens ontstond, met intellect begiftigd... dat doet toch niets af van het al dan niet geloven? Van het al dan niet geloven in die of die God ? Voor mij is het grote, het grootste wonder, het ontstaan van het leven zelf, en het wondere feit dat uit dat eerste klompje levende materie alle leven is ontstaan. Dat is mijn basis voor mijn geloof in God. En dat ik dat doe binnen één bepaald geloof, heeft wellicht veel meer te maken met de plaats van mijn geboorte en het geloof van mijn ouders, dan met dat specifieke geloof.

Als ik, met dat beetje verstand dat ik heb, andere geloven bestudeer, dan merk ik dat de werkelijke essentie eigenlijk altijd hetzelfde is. We moeten goed leven, in overeenstemming met maatschappij en natuur, om te groeien naar het eeuwige leven. De stappen daartoe lijken soms wat te verschillen, soms zelfs via reïncarnatie en zo, maar inse is het dezelfde boodschap, een boodschap van Hoop een boodschap van Liefde...via Geloof... Maar om Paulus te citeren, daarvan is de Liefde de grootste.

Ik lig wakker van het feit dat anderen me zeggen dat ik, in mijn geloof, niet zalig zou kunnen worden??? Want dat is ook een van de vele gelijklopende absurde dingen, die veeleer des mensen zijn dan des Godes... om het met antieke naamvallen te beklemtonen.

Dus, ook die lettergelovige kan zalig worden, als hij tenminste, een ander geen pijn doet... Ik hoop dan ook dat ik met dit blogje niemand heb pijn gedaan, want dat is niet de bedoeling, ik predik (!) alleen de ultieme verdraagzaamheid.

tot de volgende ?

kalendermaand

Image by Sven Cipido via Flickr

Heb je ook vol verbazing gekeken naar je scheurkalender ? We zijn vandaag weeral de laatste dag van januari...Morgen beginnen we aan de tweede maand, aan februari...je weet wel, die van 28 dagen, de maand die gans onlogisch plots een totaal ander getal als eindcijfer toont... Gek eigenlijk, het kon perfect anders, logischer. Als iedere maand 30 dagen telde, dan kwamen we aan 360 dagen, dus we hebben eigenlijk gewoon nood aan vijf maanden met 31 dagen, en in de schrikkeljaren aan 6... Maar nee, we moeten zo nodig één maand maken van 28 dagen, waardoor we nu 7 maanden van 31 dagen hebben, 4 van 30 en eentje van 28...En dat alles omdat enkele Romeinse keizers toch niet een korte maand van maar 30 dagen achter hun naam konden hebben (Juli van Julius Caesar, en Augustus). bovendien zitten we daardoor ook nog eens met hele domme namen van onze maanden: september de zevende, oktober de achtste, november de negende en december de tiende, plaatsen we doodleuk enkele plaatsen verder, zodat de maand met de naam zevende nummer negen is, en ga zo maar door, tot december, de tiende die dan de twaalfde is. Logisch toch ?
Nu is kalendervorming geen eenvoudige taak. Je kunt het jaar niet zomaar in deeltjes splitsen, want hoe je het ook doet, het klopt nooit helemaal met de jaargetijden. Zelfs als je de jaargetijden zelf zou nemen als basis, dan zouden die op zich zelfs al niet helemaal gelijklopend zijn, en nu en dan aangepast dienen te worden. De rondjes die de maan doet rond onze planeet hangen ook niet samen met het rondje dat wij doen om de zon, zodat dus ook de natuur ons niet echt een houvast biedt. Steeds zitten er kleine afwijkingen in. En dan spreek ik nog niet van het feit dat de wereld zelf ook al niet zo'n stabiel iets is... De dagen van nu zijn niet dezelfde dagen van enkele miljoenen jaren geleden.
Dat wij een kalender überhaupt nodig hebben, danken wij wellicht in eerste instantie aan het feit dat de mens aan landbouw is gaan doen, en dan was het nuttig te weten wanneer je nu veilig kon zaaien om een oogst te kunnen bereiken op het goede, het beste moment. Daarom zullen wellicht in onze contreien de belangrijkste data van het jaar de aanvang van de lente en de aanvang van de herfst zijn geweest, de tijdstippen om te zaaien, de tijdstippen om te oogsten. We zien dan ook al heel vroeg in de geschiedenis van de mensheid, dat men van alles doet om die tijdstippen te kunnen bepalen. Dat we belangstelling hebben voor sterren en planeten hangt dan ook heel nauw samen met ons overleven op plaatsen waar het niet altijd zomer is.

Maar wij zitten dus, hoe we het ook draaien of keren, met een onhandig instrument om de tijd in te delen in "vaste" jaargetijden, om de dag in te delen in gelijke deeltjes...Want op het moment dat arbeid veranderde van buitenwerk naar binnenwerk, bleek plots dat licht niet meer voldoende was om het loon en de gepresteerde arbeid te bepalen. We moesten zo nodig de tijd gaan indelen in gelijke partjes. En naargelang de industrie meer investeringen vergde, vergde men ook meer prestaties en waren de uren een vaste maatsstaf voor de verloning van de arbeid. Je moet ook eens kijken in de geschiedenis naar het aantal kerkelijke feestdagen die er vroeger waren, en die er nu maar meer overgebleven zijn. De industrialisatie heeft niet alleen de tijd netjes ingedeeld, het heeft ook een heleboel tijd ingenomen, weggekaapt van de godsdienst. Zelfs nu nog moet je eens kijken naar de feestdagen die samenhangen met kerkelijke gebeurtenissen, en vergelijk dit dan eens met de buurlanden... Stel je tot je verbazing vast dat dit niet gelijklopend is! Her en der hebben de industrie dus meer of minder zeggingschap gehad.

Hoe zal de kalender verder evolueren, als we hier meer en meer invloeden ondergaan van het feit van het Europa, en van de invoer van andere godsdiensten?

Stel dat de groep moslims een sterke aangroei kent, en gaat meespelen op het politieke vlak, dan is het niet ondenkbaar dat er andere feestdagen komen dan we nu kennen, en dat de Islam ook haar deel krijgt aan de kerkelijke hoogdagen... Gaat dit ten koste zijn van de Kristelijke feestdagen, of gaat dit een toename zijn van het aantal feestdagen? Een soort arbeidsduurvermindering om godsdienstige evenwichten???

Let wel, onze week is gebaseerd op de zondagsrust, maar dan zou er meteen een sterke tendens zijn naar de vrijdag... Wij danken onze zondag aan een al dan niet juiste interpretatie (er bestaat heel wat geruzie over) van het verrijzen van de Heer. Voor hetzelfde geld was het nu een zaterdag, voortzetting van de Joodse kalender. Je moet ook maar eens kijken over het gehakketak omtrent de bepaling van de datum van Pasen... Ook nu nog is dit niet opgelost en zien we verschil tussen kerken die in feite eigenlijk dezelfde godsdienst kennen en hebben...

Nee, kalendermaken is niet zo simpel, en het ziet er niet naar uit dat het simpeler zal worden. We spreken dan nog maar alleen van de volkeren die een zevendagensysteem hebben, want er zijn ook andere...

Het is dus niet alleen de natuur die ons geen vast stramien biedt, we maken het onszelf nog eens veel moeilijker door allerlei disputen over godsdiensten. Weet je, Adam en Eva die hebben de boel deerlijk verkloot! In het aardse paradijs was alles altijd goed, leefden wij van de vruchten der bomen en de vruchten van het veld, die zomaar te plukken waren... Maar met mensen die zowat een van de meest succesvolle wezens zijn van deze aarde, is zelfs zonder zondeval die tuin niet zo oneindig groot te maken dat er voldoende zou zijn voor ons allen... Ik heb indertijd het geluk gehad Madeira te kunnen bezoeken... Daar had je het gevoel dat je inderdaad zou kunnen leven zonder meer te doen dan je hand uit te steken en vruchten te plukken...Maar daar zag je ook mensen die zo arm waren dat ze nu nog in grotten hokten. En de vele vruchten die er hangen en stonden waren aangeplant en werden onderhouden door eigenaars, en eigenlijk mocht je dus niet zo maar plukken... Ook dat paradijs was dus al verkloot.

Ach, we zullen wel nooit een echt paradijs kunnen maken en houden, niet zolang we mens zijn...Want we moeten zo nodig meer hebben dan die ander, we moeten zo nodig meer te zeggen hebben, we moeten zo nodig onze pikorde hebben, en dan liefst het kieken zijn bovenaan die pikorde...maar kiekens blijven we...

tot de volgende ?

't sneeuwt (weeral)

Image by Stef Flater via Flickr

Anny stond op om naar het toilet te gaan, en vertelde dat het wit lag...Toen ik ging turnen in de kamer van Koen, zag ik een prachtig witbesneeuwd landschap, met aan de einder bomen als uit Chinese inkt getekend... Tijdens mijn oefeningen keek ik weer op, en weg einder, weg bomen, een wit veld met witte achtergrond: 't was weer aan 't sneeuwen... Maar het was een bizar effect zo zag je die felzwarte einder, en zo zag je hem niet meer... Als een wit konijn uit een hoge zwarte hoed, 't is er en zo meteen is het er niet meer.

Momenteel zie ik de einder weer, en toch is het nog steeds lichtjes aan het sneeuwen.De Chinese inkt is wat vervaagd, iets te veel aangelengd met water. (Want ik werk met echte Chinese inkt, met een blok die je moet wrijven op je inktsteen...en die maak je net zo zwart als je zelf wilt, zo dat je nette lavietjes kunt maken. Dat woord lavie komt wellicht van het Frans, want het goede Nederlandse woord is ook een gewassen tekening... Alhoewel ik je niet aanraad een tekening te wassen... Werk veeleer met aangelengde inkt, om zo de grijstinten te bekomen.

Wist je dat sneeuw op een aquareltje niet echt geschilderd is ? Men brengt op de plaatsen (bv de takken van de bomen) een laagje aan van een soort makkelijk verwijderbare lijm. Dan schildert men, net alsof er geen sneeuw is. Naderhand wrijft men dat de lijm weer weg, en daar blinkt het maagdelijk blanke papier.

Ik vertel je dat maar, om nog maar eens te zeggen, dan mooie dingen maken echt niet zo héél erg moeilijk is... Je moet vooral de technieken kennen, en niet aarzelen om "truuken" toe te passen. Bij het maken van een bronzen beeld wordt in veel gevallen niet geaarzeld om een afdruk van een andere kop te nemen, en die in te werken...Er is dus veel minder verschil tussen de beeldhouwer en de hobbyist die met behulp van een poppenkop een beeld maakt, dan je zou bevroeden. Uiteindelijk komt het vooral op het resultaat aan! Dat moet mooi en of leuk zijn.

We gaan dit jaar proberen met Crea Ziekenzorg Mater eens naar buiten te komen... We gaan vragen of we in de kerk mogen onze werken exposeren tijdens de kermisdagen. De bedoeling is niet alleen de werken die we maakten in de hobbyclub te brengen, maar ook de dingen die ze thuis maakten. Bovendien willen we een oproep doen naar de andere zieken, om ook hun gewrochtsels eens tentoon te stellen. Het is niet de bedoeling dat wij daar eens aan "den Weireld" gaan tonen welke kunstenmakers wij zijn, maar gewoon eens tonen dat wij ons amuseren en leuke dingen doen en maken. Het is dan ook niet de bedoeling dat we daar alleen maar handwerkjes en creatieve werkjes brengen, nee, we stellen het open voor de hobby van de zieken, dan kan dus net zo goed iemand zijn die zelf zijn landschap maakt rond zijn electrische trein, of iemand die zelf een stoommachientjes heeft gefabriceerd, of een verzameling stekjesdozen, of een zelfgekweekte plant of een bonsai... Als wij maar kunnen tonen aan de mensen, dat ziek zijn niet stil in een hoekje zitten is!

De achterliggende bedoeling is in de eerste plaats duidelijk te kunnen maken aan de zieken, dat bezig zijn én leuk én pijnstillend is, en dat je bovendien ook nog dingen kunt verwezenlijken waar andere mensen wel eens van op kijken.

Doktoren leggen er niet genoeg de klemtoon op, maar bezig zijn is voor de zieke van levensbelang. Ik ben pijnpatiënt, en lukte er dank zij mijn hobby's in stillekes de morfine af te bouwen, en zelfs het aantal pijnstillers tot een dagelijks minimum te herleiden. Alleen bij heel erge pijnaanvallen grijp ik terug naar een wat grotere dosis, en dat slechts tijdelijk, tot het weer draaglijk is, en dat draaglijke komt veel sneller dan vroeger, mede door het bezig zijn. Dit betekent mede dat ik ook wat "gezonder" ben dan voorheen, want iedereen weet dat het nemen van morfine en andere pijnstillers nu niet direct "gezonde" voeding zijn. Dus, hoe minder ik die moet nemen, hoe minder mijn lichaam ook er onder afziet... en dus hoe minder ik ongezond ben.

Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat ik ook meer en langer de pijn kan verdragen, vooraleer ik de alarmknop indruk en meer pijnstillers slik. Ik vermoed dat dit een neveneffect is van een gezonder lichaam???

Nu, ik vertel dit niet om over mij te praten, maar om u mede te overtuigen van het feit dat het belangrijk is om iets te hebben waarmee je bezig kunt zijn. Als je stilletjes in een hoekje gaat zitten dan heb je veel te veel tijd om na te denken over je kwaal en de pijn, en dan voel je de pijn veel feller.

Als ik de taak van "les geven" in de Crea op mij heb genomen, dan is dat omdat ik echt ervan overtuigd ben, dat ik daar nog mensen kan mee helpen.

De sneeuw valt niet meer, er komt zelfs al wat zonnigs tussen de wolkjes door piepen. Wolkjes, want die dikke grote grijze muur is weg. 't Gaat nog goed komen!

tot de volgende ?