Tussen hoop en wanhoop...

Image via Wikipedia

Soms schrik je bij het vernemen van een bericht over een vriend, een kennis...Weet je het al? X heeft kanker... Y is geöpereerd en kreeg 6 overbruggingen... Z? Maar die is al een paar maand dood en begraven...

Jij kreeg ook al wel van die berichten, waarvan je even moest slikken.
Berichten die je herinneren aan je eigen sterfelijkheid, die je plots wakker schudden, die een alarmbel luid doen overgaan.
Pas in tweede instantie denk je aan het slachtoffer zelf, en bekruipt je het medelijden, medeleven.
Meestal voelen we ons niet echt geroepen om daar op bezoek te gaan, want de confrontatie met ziekte, met dood dat is niet leuk.
en toch...

Een vriend is deze zomer naar Lourdes geweest, samen met zijn echtgenote. Ze hadden dat beloofd, als de kanker genas, dan gingen ze beewegen naar Lourdes.

Een ander bidt dat zijn lippen daveren uit dankbaarheid dat ze al zo ver zijn, en om de hoop levend te houden dat de rest van de kwalijke ziekte ook wel zal wijken.

En in beide gevallen zijn er ook nog mensen die beloven met hen mee te bidden voor het herstel.

En weet je, ergens lijkt het echt te helpen. Geloof verzet bergen. Ook ziektes.

En dan vraag ik mij telkens weer af, zou ik ook zo handelen? Zou ik plots ook dat gebed aangrijpen om de hoop te sterken? Ik weet het niet... Ik denk dat het ook niet mogelijk is je in te denken wat je zou doen mocht je voor zo iets staan... Je reageert pas als de situatie er is. Je mag dan al gelovig zijn, we zijn allemaal maar kleingelovigen, tot we plots alle heil verwachten van dat geloof. Het is als het wanhopige tasten van een kinderhandje naar de hand van moeder in een donkere nacht.

Wellicht is het ook niet echt geloven in de zin van overtuigd zijn, maar eerder een wanhopig bidden om de hoop hoog te houden.

En daar geloof ik dan weer wel in! Daarvan ben ik overtuigd, dat het behouden van een positieve ingesteldheid heel veel mensen geneest! Of die positieve ingesteldheid nu komt van het gebed of gewoon vanuit je eigen sterkte en overtuiging, doet er niet zo veel aan, het komt er vooral op aan dat je de hoop behoud en blijft geloven in je eigen kansen.

Ik denk dat iedere lichaamscel de invloed ondergaat van gans het lichaam, en dus ook van de geest in het lichaam. De positieve geest staat sterker dan de negatieve, omdat heel het lichaam in symbiose leeft met de geest.

Dat is mede de sterkte van de godsdienst, het is een brede en stevige plank om de kloof van de wanhoop mee te dichten. Wat ook de godsdienst is, want in ieder geloof kun je zalig worden en dus ook genezen. Er is denkelijk geen godsdienst zonder mirakels. Dat alleen zou ons genoeg moeten zeggen over het belang van de godsdienst inse, maar ook van het onbelang van de godsdienstige organisaties.

Ik zeg wel organisaties, niet bedienaars, want daar vind je nog wel de mensen die de overtuiging en de kracht uitstralen. Die hun zekerheid weten mee te geven aan de adepten. Niet vanuit zichzelf, maar vanuit een diepe innerlijke overtuiging, een diepe innerlijke kracht.

Soms ben ik stikjaloers van die soort mensen die op een of andere manier zich altijd geruggesteund weten. Ik heb dat niet, niet meer... Wellicht vandaar dat ik alles zo rationeel mogelijk ga bekijken, en met verwondering de zaken aanzie.

Och ja, ik geloof, maar dan veeleer in een uiteindelijke schepper, die zijn werelden ziet en laat evolueren, zonder er echt effectief mee bezig te zijn. Hij heeft de ingrediënten daar ergens bijeen gegooid, en laat de zaak nu op zijn beloop. Ik kan immers niet aannemen dat een god die echt met de mens als individu is begaan hen zou opzadelen met ziekte en dood. Ik kan ook niet geloven in een geen-god, omdat het heela zo groot is, en zo wonderbaarlijk is, omdat wij op een of andere manier kunnen denken en uit dat denken een god hebben gecreëerd. Het is makkelijk te praten over een Goede God, tot je plots een van je geliefden weggerukt ziet worden.
Godsdienst als denkbeeld mag dan al een maatschappelijk dwangmaatregel zijn en lijken, het is zo verbreid dat er wel iets MOET zijn, in het zwakste geval de vereniging van de zwevende gedachten van de mens zelf.

Maar wat het ook is of zijn mag, het is er, en het is zo sterk dat de mens er kracht kan uit putten om hoop te hebben waar er geen meer is...en dus is het een goed ding voor de mens. En waar het misbruikt wordt??? Kijk maar eens, daar is het de organisatie die hun opdracht misbruikt als machtsinstelling. Dat misbruik van de instelling is typisch menselijk en hoort niet bij de godsdienst als dusdanig, maar vind je overal, in alle instellingen.

Macht... het onheil van de mens.

Alle kwaad is terug te brengen tot macht en bezitsdrang, en het hebben van onderdanen, volgelingen of ondergeschikten maken dit kwaad mogelijk.

Het is dus niet de godsdienst die het opium is van het volk, maar de mens en zijn organiseren, de mens en zijn zucht naar macht.

Eigenlijk is het zo, dat wij telkens en telkens weer onze eigen onmacht willen vernietigen door het scheppen van volgers, adepten, aanhangers, zodat de zwakheid van de eenling verdwijnt in de kracht van de massa. Als de rietstengels in een bundel bijeen het symbool waren van de Romeinse macht, zo is het bijeenbundelen van de mensen het symbool van de macht.

Macht op zich hoeft niet slecht te zijn, maar het is zo dat de macht uiteindelijk in één of slechts enkele handen zit, en als die de macht omwille van de macht liefhebben...

Hoop is ergens ook zoiets, het weten, het voelen, het zien, het beseffen dat je niet alleen staat, dat anderen met je mee leven geeft je innerlijk de macht om tegen de ziekte, het onheil te vechten...

De kracht van de massa, de kracht in je zelf bundelen.
Hoop
is
genezing

of althans een enorme aanzet er toe.

tot de volgende ?

en maar regenen...

Image by shchukin via Flickr

No comment.
We zagen een veld vol rode kolen...in de modder.
We zagen eigenlijk alles... in de modder...
Tot daar het geenweerbericht.

Ik had een droom...
Ik zat op een jacht, en tegen valavond, met het hoge tij zeilden we uit.
De zonne zonk, het duister klom
En toen...
Ging het licht uit
werkelijk

De zon was weg, maar bijna plots was ook het avondrood weg, de sterren die al wat zichtbaar waren verdwenen heel zachtjes, ze doofden als het ware uit. De rosse maan werd grijs en verdween heel stilletjes in het blauwzwarte van de hemel...

Zelfs het wit van het schuim op de golven, van het wit schuim aan de boeg, verdween, en alles was zwart...

Toen verdween ook het geluid.
Eerst de wind die zong tussen de strakke touwen, en nadien ook het geluid van het water dat langs het schip borrelde...

Ik voelde waar het zeil was, en dat stond nog netjes bol gespannen, ook al hoorde je geen wind, geen water...

Met zo'n gespannen zeil moesten we nog varen, maar het was onmogelijk dat vast te stellen. Je kon zelfs niet eens zeggen dat we op zee waren, want ook de beweging van het water leek wel verdwenen, we gleden - als we al gleden- geruisloos en bewegingsloos over het water, onmerkbaar zonder de minste zweem van licht, zonder de minste luchtverplaatsing, zonder het water te beroeren...

Ook de electrische lampjes waren uitgegaan, en zelfs de kaars die romantisch stond te wezen op de tafel gedekt voor twee gaf geen licht meer... Toen ik tastend de tafel zocht ontdekte ik dat de kaars wel nog brandde, - het deed pijn-, maar geen licht meer gaf.

Duister omgaf ons als een loden kleed, zwaar en somber.

Zelfs het geluid scheen verdwenen, en onze stem reikte niet verder meer dan onze mond.

Op de tast zochten we elkanders hand en zaten angstig bijeen, ergens -waar?- op de boot.
Het leek dat de duisternis ook onze geest aantastte, en we voelden elkaar wel, maar kenden elkaar niet meer. Het gezicht, de stem ontbrak ons als binding.

Als geen licht meer bestaat, dan is er ook geen tijd meer.
Vaarden we nog, waar waren we ...
Het kon vijf minuten zijn, het kon de eeuwigheid zijn...


Ook al voelden we nog elkaar, het leek of we de wereld hadden verlaten, of de wereld ons had uitgestoten. Leefden we nog ? Of was dit ...dood... ?

Toen schrok ik wakker, in het oneindige besef dat één seconde de eeuwigheid was, en de eeuwigheid één seconde.

Het niets is het alles, het alles is niets.

Het kleine nachtlichtje dat veiligheid verzekert in onze duistere slaapkamer was een zon gelijk.
Alles is relatief...

Ik dacht aan de Prediker, Alles is ijdelheid...
Ons zijn is een zucht.
Onze belangrijkheid is het niets.

Nee, dromen zijn geen bedrog, soms zijn ze veel te helder.

Het is goed te weten dat het niets ons omringt en dat wij deel zijn van het niets. Deel van een onzichtbaar, onbelangrijk zijn. Zelfs met de electronenmicroscoop geven wij maar blijk van een waarschijnlijk iets, niets meer.

Weet je, als ik de sterrenhemel bekijk, dan valt mij telkens en telkens weer op datheel dat enorme iets zo verdomd goed lijkt op de atomen de kern een zon, de neutronen zijn de manen, de planeten... En wellicht zit ergens in een nog veel keliner geheel weer een mensje te kijken naar de maan die onze aarde is... en maakt hij machines uit wat voor hem atomen zijn, maar waar ook weer nog kleinere mensjes naar hem opkijken in hun maan... zo wat het effect van de twee spiegels, waarin je telkens weer de spiegels ziet in de spiegel, in de spiegel, in de spiegel tot in het oneindige...

en heel op het einde... daar zitten wij. Dat niets meer, dat zijn wij met zijn allen.
in een tijdeloos niets, een tijdig niemendalletje

tot de volgende ?

Pauwels... nog maar eens

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt te Gent, Flanders expo...en daar staat Marc Pauwels, de man van de stambomen kaartjes te controleren... een gedroomde gelegenheid om hem eens "in den vleze" te ontmoeten.
Toen wij daar eindelijk de file voorbij waren om kaartjes te bekomen, blonk Marc uit door zijn afwezigheid. Zijn vervanger zei dat hij eventjes gaan opwarmen was. Bij een tweede keer vragen bleek hij ergens naar de cafetaria te zijn... Goed, dan zien we hem straks wel...
En ja hoor, toen wij twee rijen afgewandeld waren, zagen wij hem staan. Erg veel babbelen konden we niet, want het was druk druk druk... Maar we hebben toch kennis gemaakt, en een en ander vernomen van zijn speurwerk. (Liever hij dan ik...)

We hebben afgesproken dat hij bij gelegenheid eens langs komt, als hij nog eens in de streek is om speurwerk te doen... Dan gaan we meer tijd hebben om gemeenschappelijke kennissen te zoeken, en nog wat meer gegevens uit te wisselen indien mogelijk.

Wat de rommelmarkt betreft, het was een mooie markt, maar we vonden niets van onze gading, maar dat is niet erg, we houden gewoon van het snuffelen in al die dingen. Daar hebben we genoeg aan. En dat pauwelke, dat was een dikke bonus, een surplus om de markt nog wat leuker te maken voor ons.

Ik zeg wel pauwelke, maar je kunt dat "ke" rustig weglaten, het is geen klein manneke, eerder een kloeke beer, en ook met een baard.

Toen we buiten kwamen van de markt, was het aan het regenen, gieten...en heel de baan reden we in de regen. Thuis zagen we dat het hier ook weer erg moet geweest zijn, want het water stond weer tot aan de dorpel van de achterdeur. De natuur herstelt zich zelf, deze zomer wat te droog om normaal te zijn, nu veel te nat... Maar als ik mag kiezen... geef mij maar een mooie zomer met veel licht, veel zon, veel kleur en veel visdagen...

Morgen gaan we in de voormiddag mee met Luc (vis) naar een grote vogeltentoonstelling. Dat is ook altijd mooi om eens te bezoeken. Dus, morgen weer later naar uw blog zoeken! En woensdag moet ik naar de garage en naar de keuring, dus ook dan weer later bloggen...

Ik ga maar stoppen, ik moet gaan eten, de chef roept...

tot de volgende ?

De wachtzaal

Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?

Ver halen

Image via Wikipedia

of verhalen?
Mij lijkt het geen toeval dat die woorden zo sterk op elkaar lijken. Verhaaltjes hebben dikwijls de eigenschap het van ver te halen... Vol fantasie, vol verbeelding.
Wellicht zijn ze daarom zo geliefd, omdat ze iets oncontroleerbaars hebben, en daardoor een zweem van volledige vrijheid vertonen.
Toch lukt het niet iedereen een goed verhaal neer te zetten. En ik heb het duistere vermoeden dat dit niet gaat beteren... Ik denk dat omdat ik merk dat de kinderen van nu zich niet meer moeten bezig houden met poëzie, en zelfs maar in geringe mate met proza. Wel in de zin dat ze gedwongen bepaalde werken moeten lezen, maar niet meer in de zin dat ze zelf proza moeten schrijven. De kunst van het "opstellen" is aan het verdwijnen, en taal is niets meer dan een middel om gegevens over te brengen.
Daarom stellen we ook vast dat er steeds meer en meer jonge mensen zijn die fout op "faut" stapelen bij het schrijven.
Er is ook een enorme evolutie in de wijze van schrijven, zelfs van proza... Ik ben bezig met een hele stapel nobelprijswinnaars te lezen, en geniet van de mooie langzame beschrijvingen. Als je een boek neemt van een "moderne" schrijver, dan zijn daar nog amper omschrijvingen te vinden, alles wordt naakt en cru gesteld en verhaald in wat een ijltempo lijkt in vergelijking met de boekwerken van vroeger. Mocht een moderne schrijver een dik boek van een van die oude nobelprijswinnaars herschrijven, hij kwam met een derde van het papier toe.
Maar dan zou het ook een deel van zijn charme verliezen, misschien zelfs het lezen niet eens waard zijn, omdat dan plots zou blijken dat men er het doodgewone leven van een doodgewoon gezin verhaalt, zonder avontuur maar met veel sleur en veel verveling, een leven ellendig van verveling en armoede... Niets om in de stijl van nu te verhalen. Nu moet het bruisen van het leven en van de avonturen... Het is niet wenselijk vervelende dingen te omschrijven. Nochtans was en is het leven van veel mensen nog een opeenstapeling van op elkaar lijkende dagen.
Voor mij is het dan ook zowiezo een meesterwerk als je dat suffe, dat doodse kunt gieten in een literaire vorm, op zo'n manier dat het niet alleen leesbaar maar zelfs mooi wordt.
Dat doet me denken aan mijn vader...
Mijn oudste zuster moest een opstel schrijven over "Water"... Ze vond dat een onmogelijke opdracht, wat kun je nu in hemelsnaam schrijven over water ???
Ons vader was boos, en bewees dat "Water" een onderwerp is waar je dagen en weken zou kunnen over verhalen. Hij schreef het bewuste opstel, een kanjer van ettelijke bladzijden. Doodjammer dat we dat niet meer hebben, want het was mooi, en wijs... Als ik me goed herinner begon hij met een wolk die tegen een grote berg aan voer. Er dwarrelde sneeuw uit op de berghellingen, de zon deed een en ander smelten en in een bruisende en borrelende bergbeek, met kleine watervalletjes en hindernissen die het dwongen kleine meren te vormen, liep het water de berg af. Kwam in de beek, de rivier, de stroom, droeg de boten met mensen en vracht van stad naar stad, en landde uiteindelijk in de zee, met zijn wind, getijden en stormen... Bij warm weer verdampte het water en vormde een grote wolk, die uiteindelijk tegen een berg aanvoer... Meer dan 10 bladzijden tekst schreef hij bijeen...over dat simpele water.
Als mijn kleinzoon dat nu zou lezen, zou hij wellicht zitten te zuchten en te blazen: "Wat voor nut heeft dat nu, zo te zeveren over water?"...
Geen nut wellicht, maar je kunt ook niet zeggen dat een schilderij nut heeft, of een beeld, of wat is het nut van een design voor een tapijt??? Geen...buiten mooi zijn, aangenaam zijn, de mens verblijden, je goed doen voelen... Is er een belangrijker nut dan je goed voelen?

Waarom komen er steeds nieuwe modetrends? Niet alleen om geld te verdienen, maar ook om te voldoen aan dat gevoel van "je goed voelen" "mooi zijn"... En heus niet alleen in kledij, ook in meubels, auto's en zelfs de schermen van je PC evolueren volgens de smaak van de tijd.

En ook al vinden we de madams van Rubens niet meer echt mooi, zijn ze veel te dik, toch vinden we de schilderijen nog steeds mooi, en appreciëren we nog steeds bepaalde stoelen, kasten, kleren om hun uitzicht en hun tijdloze schoonheid... Dat mag dan geen ander nut hebben dan de schoonheid, toch waarderen we het net daarom!

Bij taal ligt dat blijkbaar anders, omdat taal veel meer geassociëerd wordt met het nut ervan dan met het mooie ervan (Tenzij door zo'n bietekwiet als ik...). We zien taal in de eerste plaats als gebruiksmiddel. Net zoals je van de keukenstoel alleen vraagt dat hij dient om te zitten, niet om mooi te wezen. Alhoewel, tegenwoordig lijkt de keuken ook mooi te moeten wezen.

Met andere woorden, ik ben dus een archaïsch restant van voorbije tijden...
Démodé
Uit en over...

Maar ik voel er me heerlijk bij! De opmerkingen van mijn kinderen en kleinkinderen raken mijn kouwe kleren niet in die zaken. Ik treur en betreur alleen dat zij die liefde niet hebben voor taal en literatuur... Dat zij geen genot vinden in het spelen met woorden.

Ik heb het donkerbruin vermoeden dat, mocht een Toon Hermans nu zijn magistrale woordkunst brengen, de jeugd zich helemaal niet meer zou aangesproken voelen...

Och ja, iedereen kent de Ilias, iedereen kent Reynaert die Vos, maar er is geen kat die ze nog leest! Het zijn roemrijke namen uit het verleden, en zoals we vol bewondering kijken naar de restanten van een oud gebouw uit de Griekse tijd, zo kijken we nog naar de titel en de roem van het boekwerk Ilias... Als je veel geluk hebt, weten ze nog waar het over gaat, maar verder...niets!

Eigenlijk betonen we aan die literaire meesterwerken dus veel minder aandacht dan aan een beeldhouwwerk, een schilderij... Jammer, want de waarde is zeker even groot.

Maar ja, waarde is een fictief iets! Wat is waarde ? Hetgeen je er voor wilt geven. Stop!
In een wereld waar je aan een golfspeler, een tennister, een voetballer, een wielrenner astronomische bedragen betaalt... lijkt de waarde van kunst slechts een habbekrats.
Jammer...
Ik weet het wel beter, maar ja, wie of wat ben ik ?

tot de volgende ?

slaap

Image by Ferdi's World via Flickr

Vannacht geslapen als een roosje...met doornen, want het deed hier en daar weer pijn bij het wakker worden. Al een paar dagen doet mijn heup pijn, mijn schouder en uiteraard mijn rug... 't Doet mij denken aan dat oud besje dat 's morgens haar man wakker port met de woorden "Ik ben dood!" "Hoe, ge zijt dood, en je klapt nog!" Toch ben ik dood" Hoe kom je daar bij ?" "Ik voel niks meer, ik heb nergens pijn..."

Bij het ouder worden is het wel een beetje zo, 't doet altijd wel ergens zeer. Dat zal wel een deel van het ouder worden zijn zeker ?

Ik zit weer in mijn donkerste periode... de herfst en de winter. Ik hou wellicht te veel van de zon om hier in dit jaargetijde te leven. Ik zie niet alleen die duistere grijze lucht, ik voel hem zelfs, het doet mij wee aan alle kanten. Als ik het verzopen veld bekijk, dan is het alsof ik dat kille koude water op mijn huid voel liggen, alsof ik onder de invloed van die vuilgrijze hemel er ook ongewassen uit zie. Waar is de zon? Ik weet wel, we mogen hier niet klagen (ik hou me dat voortdurend voor ogen!) maar ik kan er niets aan doen, dat weer drukt op mij.

Nee, ik heb geen depressie, ik ben gewoon niet zoals ik ben in de zon. Kijk, in dit weer komt het zelfs niet in mijn hoofd op om te gaan vissen, en dat zegt al heel veel, dat zegt dat op zijn minst dat stukje verlangen, dat stukje leven in mij tijdelijk dood is.

Gisteren hebben we met crea, op kleine broodplankjes een net uiltje geboetseerd in zoutdeeg. Het was voor sommigen op het randje van het kunnen. Maar met een beetje hulp en het duidelijk voortonen en nog eens tonen, en nu en dan een beetje bijspringen ging het toch, en hebben ze allemaal mooie uilen geproduceerd... Ik heb ze gisterenavond nog in de oven geplaatst en gebakken, en volgende sessie gaan we dan de kaars en de bril met pyrografie aanbrengen, en de kaars en bril wat kleur geven met behulp van kleurpotloden... en dan vernissen.

Om ze zo mooi mogelijk te maken, zal ik voordien de vleugels al eens vernissen met bruine vernis, zodat de kleur van de vleugel iets donkerder is dan het lijf.

In maart van komend jaar gaan we dan eens "open deur" houden, en de dingen die we maakten tentoonstellen. Ik ga ook een deel reserve stukken produceren om te verkopen, om de kas wat te spijzen. Volgend jaar moet ik ook les geven in deze technieken voor de leiders en leidsters van de crea-groepen van gans midden Vlaanderen. (Lijders en lijdsters?) Hopelijk moet ik daar minder bijspringen, wellicht zijn die mensen handiger dan de doorsnee??? Men zou het toch verwachten hé?


Ik ben net vlugvlug naar buiten gelopen, de visboer was er ('t Is woensdag), en ik ben wat gerookte heilbot gaan kopen om morgen te eten met patatten in de pel... lekker en eens iets anders. Bovendien schijnt het vet van vis goed voor de hersenen...wie weet schrijf ik dan wat verstandiger dinges. (Al lijkt dat vrijwel hopeloos)...

Ik las dat er nu reeds meer falingen zijn dan vorig jaar in gans het jaar... Ik hoor de ministers en consorten (duidelijk minachtend bedoeld!) heel den tijd verkondigen dat de crisis voorbij is, maar alles toont het tegendeel. Ik hoor voortdurend over afdankingen, over falingen en sluitingen...Ik denk dat het voor veel mensen een triest jaareinde zal worden, vol zorgen en kommer. In de landen die vroeger onder het communisme leefden zal de heimwee naar vroeger weer stijgen, want in het communisme was werkloosheid niet mogelijk...de staat had alles in handen, en al werkte het niet naar behoren, men had er altijd "werk". Het systeem werkte niet naar behoren, het individueel streben was er quasi onmogelijk, maar er was een soort "zekerheid", die in ons kapitalistische systeem net ontbreekt. Eigenlijk moesten die twee systemen een soort breiwerken zijn, konden we ze alle twee uittrekken, en de twee wolsoorten bijeen nemen en tot een deugdelijk iets samen breien... Gek genoeg vertonen beiden systemen dezelfde fout: er zijn een deel mensen die de toplaag vormen en die daar ten alle prijze willen blijven en profiteren van hun machtspositie...en welk systeem we ook ooit zouden uitdokteren, telkens weer zullen we op dat euvel stoten, de mens als machtsgeil wezen...

Dat zou op zich niet erg zijn, moesten er dan niet net aan de andere kant van de maatschappij de machtslozen komen te zitten, mensen die het slachtoffer zijn van de uitgeoefende machtsdruk. Want dat is het gekke aan macht, het voelt alleen maar goed aan, als je anderen naar beneden drukt. Veel mensen denken macht verkeerd in: macht is niet boven de massa staan, nee, macht is de massa naar beneden duwen! Het feit van er boven te staan geeft niet de vreugde, het naar beneden duwen, dat is de grote voldoening van de macht !

Als je weer eens hoort van oorlogsmisdadigers die terechtstaan voor het internationale rechtshof in Den Haag, denk er dan eens over na, wat nu precies het verschil is tussen de daar aangeklaagden en de huidige bewindvoerders... Het verschil is soms veel kleiner dan je denkt! Veel van de huidige bewindvoerders maken het een pak mensen onmogelijk te leven, die vervolgden maakten er zo een eind aan het leven... Als we een hond hebben die niet meer normaal kan leven, dan laten we hem een spuitje geven, om hem te verlossen. Sommige beleidvoerders deden dat ook, en zijn oorlogsmisdadigers, de anderen onderdrukken hen geestelijk en lichamelijk en houden hen in leven en zijn hoogstens "niet-democratisch"... Naar mijn mening is het doodpesten veel erger dan het doodschieten, maar ja, dat is maar mijn mening...

Je ziet het, dat slechte weer doet mij zwaar en drukkend denken... Ik ga stoppen (met schrijven, niet met denken!)

tot de volgende ?

Oude groenten...

Image via Wikipedia

Nee, geen verslenste groenten, maar oude rassen van groenten en fruit (freud)...
Ik heb hier al meer dan eens een lans gebroken (ik heb er nog liggen) voor de SLE, de Stichting Levend Erfgoed, die zich inzet voor het behoud van de oude rassen van onze eigen huisdieren. Maar ik moet eerlijk zijn, ik wist niet dat er ook zoiets bestond voor oude groenten en co...
Nu ja, ik ben geen tuinier, mijn groene vingers gaan niet verder dan de bloempot, eens de te bewerken oppervlakte groter is, heb ik er geen boodschap meer aan.

Maar er zijn dus ook instellingen die zich onledig houden met oude rassen van groenten en fruit...
Ik geef u volgende sites om eens in te grasduinen:
www.kokopelli-be.com
www.gardenorganic.org.uk
www.vergetengroenten.be
www.denationaleproeftuin.nl
www.kokopelli.asso.fr
Alleen de nederlandse site en vergetengroenten.be zijn nederlandstalig... Maar wellicht vind je het interessant, en dan vind je daar nog wel meer tips om in te kijken...

Vanuit de diepste kern van mijneigenzichzelven kan ik het alleen maar aanraden!
Ik ga niet weer een eindeloos discours afsteken om het belang van het bewaren van die oude rassen te beklemtonen, maar je moet gewoon weten dat het behoud van die sterke rassen van eigen bodem bepaalde kenmerken hebben die misschien eens heel heeel heeeeel erg belangrijk zullen zijn om de wereld te kunnen blijven voeden !

Dus, beste lezeres en lezer, die wel gebeten zijn door de microbe van het tuinieren, allen naar die sites!!! Je kunt er immers ook zaad en zo aanschaffen om naar hartelust mee te experimenteren. Dat laatste woord is verkeerd, want deze rassen hebben hun waarde al heel lang bewezen, het is dus niet echt een experiment om ze te telen...maar misschien is het experiment net het terugvinden van de oude smaken???

Van waar haal ik dat allemaal? Wel, je kunt gratis een boekje krijgen met de titel: "366 tips voor de biodiversiteit" (Museum voor Natuurwetenschappen België), en daar vind je duizenden en nog wat tips om je eigen leefwereld iets gezonder te houden. Je krijgt dat in kleine porties, iedere dag een lepeltje...en zo kom je aan een kalenderachtig boekwerkje... Lijkt mij ook heel handig en nuttig voor het onderwijs. We kunnen niet genoeg aandacht hebben voor de wereld waarin we mogen leven. (Je kunt het gewoon aanvragen en krijgt het gratis toegestuurd)

Je kunt een schat van dingen nuttige dingen krijgen, alleen, we weten het niet!
Jammer eigenlijk, want heel wat van die dingen zijn echt de moeite meer dan waard! En heus niet alleen voor de studerende jeugd.

Ik beloof je, als ik nog dergelijke nuttige dingen ontdek, dat ik je er van verwittig. Natuurlijk zal niet alles jou interesseren, maar misschien kun jij dan op jou beurt weer iemand van die mogelijkheid op de hoogte brengen?

Enne...mag ik vragen dat jij op jou beurt ook mij verwittigd als jij zo'n gratis bron van informatie ontdekt? Alvast bedankt!

Deze namiddag gaan we dus weer knutselen in de Crea van Ziekenzorg Mater, en zo blijven we dus bezig! Overmorgen is er nog een toneelvoorstelling en brueghelmaaltijd, en overovermorgen moet Anny bij de dokter zijn voor het gewone opvolgingsonderzoek...en zo zitten we heel druk doend al weer in december van 2009... 't Is net of het is pas gisteren nieuwjaar geweest!

Als de dagen op dat ritme verder steeds maar korter en korter blijven worden, gaan mijn achter-achterkleinkinderen zich 's morgens moeten spoeden om nog in tijds op te staan om te kunnen gaan slapen. djudedju.

tot de volgende ?