Tandpijn

Image by Inferis via Flickr

Gwendolyn zit nog in bed, met tandpijn. Ze is al een hele week antibiotica aan het nemen, want de tand zit ontstoken en de tandarts wil er zo niet aan werken... Gisteren zat ze al met pijn, en vannacht is het nog verergerd, en heeft ze ook nog koorts gekregen...

Anny heeft er compassie mee - "tandpijn kan erg zijn" - ik zou het niet weten, ik heb nog nooit echt pijn aan mijn tanden gehad. Als kind kwam ik eens uit bed met een fiks opgezwollen kaak, maar ik had het niet eens gevoeld... Ik heb - naar het schijnt - een hoge pijngrens. Als ik soms mijn rug voel opspelen denk ik wel eens...'k zou eens geen hoge pijngrens moeten hebben, wat zou het dan niet zijn? Maar daar is Gwendolyn niet geholpen. Straks ga ik nog eens bellen naar de tandarts, en vragen dat ze zo vlug mogelijk mag gaan.

Nu, het is niet alles winst om geen tandpijn te voelen, als ik gewaar word dat ik een slechte tand heb, dan is dat gewoonlijk omdat ik er al een fiks gat in heb, en dat ik dat voel met mijn tong. Krijg ik steeds weer onder mijn voeten, dat ik vroeger moet langsgaan bij de tandarts...Maar als je niets voelt, dan denk je daar gewoonlijk niet aan. Wat ik wel voel, is dat ik soms pijn heb van ijskoude of hete dingen tegen mijn tanden. Dat is voor mij dan een signaal om naar de tandarts te gaan. Maar ook die pijn is maar een flits, en hups, het is weer gedaan. Meestal is het zelfs zo dat ik de pijn een tweede keer niet meer kan oproepen, blijkbaar is de overgang van koud naar warm of omgekeerd dan niet groot genoeg meer om mijn zenuween te wekken.

Wie veel tandpijn heeft zal mij wellicht een gelukzak noemen... En dan voel ik eens met mijn tong langs al de gaten waar vroeger tanden zaten, en vraag mij af of ik niet beter wel wat tandpijn zou gehad hebben, had ik misschien die tanden nog.

Maar omdat ik verdomd goed weet wat pijn is, heb ik compassie met mijn kleindochter. Dus ga ik de tandarts opbellen en aandringen wat ik aandringen kan. Een mens moet niet zo afzien, dat is voor niets nodig.

En je hebt ook mensen die helemaal geen pijn hebben, en die toch vergaan van ellende. Zij lijden geestelijk pijn. Om welke redenen dan ook. En ook deze pijn kan erg zijn, heel erg, en alles van je opslorpen, net zoals lichamelijke pijn dat ook wel kan. Soms heeft die geestelijke pijn een heel duidelijke reden of redenen, maar soms gaat het over mensen met een onbestemde pijn, een depressie zegt men dan. Ergens is daar ook wel een reden voor, maar die is voor een buitenstaander niet altijd zo maar aan te duiden. Maar na het verdriet bij het overlijden van onze zoon, weet ik ook wat die pijn is... en heb ik ook met die mensen medelijden. Ook al begrijp ik hen niet, dat belet me niet mededogen te hebben met hun smart.

En als je de mensen hoort, dan moeten er maar heel weinig zijn die geen pijn kennen... Het lijkt wel of iedereen wel heel goed weet wat pijn is, uit eigen ervaring. Wij hebben altijd de indruk dat onze pijn veel erger is, dat een ander dat niet beseft, maar als je eens wil luisteren in plaats van te praten, dan merk je dat de ander net zo denkt. Dat een ander ook zijn pijn als het centrale pijnpunt van heel de wereld ervaart... En ergens is dat ook zo ! Sla eens met een hamer op je vinger, of zit eens met je vinger tussen de deur, dan is die pijn zo intens, dat je eigenlijk niets anders meer ziet, niets anders meer hoort, niets anders meer ervaart dan die vinger... Tenzij...tenzij er op het eigenste moment nog iets ergers gebeurt, dan voel je die vinger niet eens, dan is het dat andere, dat ergere dat alles overheerst...

Maar de pijn of pijnen van dat ogenblik overheersen alles, er is geen wereld meer buiten die pijn.

Met chronische pijn is dat niet zo, tenzij bij een fikse speciale aanval. Maar dan gaat het over die specifieke aanval, niet meer over de chronische. Op een of andere manier leer je op den duur die chronische pijn ergens in een hoek te drukken. Het is niet langer het universele centrum. Het is er nog, heel lijfelijk en heel pijnlijk, maar toch weet je het op den duur ergens te stationeren in een ander vakje. En er is toch nog een wereld daarbuiten.

Er is in deze blog al wat verteld over pijn! Dat alleen al bewijst dat pijn in een mensenleven een heel belangrijk stuk is. Een item die heerst over een stuk van het leven.

Wellicht is dat de reden waarom de mens schrik heeft van pijn. Zo'n schrik, dat hij zelfs vermijdt om bij mensen met pijn langs te gaan. Het zien alleen al is pijnlijk. Gek, maar het is zo. Waarom zou men anders ziekenbezoek zo'n lastige karwei vinden?

Men wordt niet graag herinnerd aan pijn, aan leed, aan verdriet, aan ziekte... Dat houdt men het liefst zo ver mogelijk van zich af.

Dat men daarmee de zieken pijn doet, hen nog meer de vereenzaming induwt, is bijzaak. Maar niet voor die zieke. Daarom heb ik nog meer medelijden met mensen die pijn hebben, ook al is het "maar" tandpijn...

De zon schijnt, met dat typische gele licht van een laagzittende zon. Her en der zie je al kalende bomen, maar het merendeel zit nog goed in de blaren. Straks is het november, en de natuur lijkt het nog niet te beseffen. Als het morgen ook zo'n weer is, dan gaan we weer vissen. Heel vaak is dat nog niet gebeurd dat we in deze tijd van het jaar nog gingen vissen. We zijn niet van die mannen die weer of geen weer gaan vissen, nee, het moet een beetje redelijk zijn. We gaan immers vissen voor de lol, niet om den brode. (Gelukkig maar, want soms zou schraalhans...)

Het is, ondanks de koude winter vorige keer, toch duidelijk dat het weer verandert. Wat de redenen zijn, daar durf ik niet over te oordelen, kan ik ook niet, want de uitleg er over is zo onduidelijk en zo verschillend, al naargelang het kamp waarin je zit, dat het voor de neutrale waarnemer niet mogelijk is een oordeel te vormen zonder vooroordelen. Maar wat de redenen ook zijn, als het werkelijk evolueert naar een verwarming, dan is dat erg, heel erg... Je moet eens een wereldkaart bekijken met reliëfkaarten, en zien hoeveel gebieden er minder dan één meter boven de zeespiegel zitten. Er zijn hele eilanden die zullen verdwijnen !

Wie nu al klaagt over immigranten, zal nog heel veel te klagen krijgen!
Pijn zal in dit licht nog een andere dimensie krijgen: een dimensie van honger en miserie...

tot de volgende ?

Mijn postnatale depressie

Image by ricardo.martins via Flickr

Lach niet !
Ik ben een moderne man, en volkomen geëvrouwcipeerd, dus heb ik ook recht op een dergelijke depressie!
Bovendien is het ook echt zo!
Ik ga je 't even vertellen zie...
Ik was zwanger van een idee, liep er maanden op te broeden (negen om precies te zijn), en toen Het Idee eindelijk ter wereld kwam, dan werd het meteen ten gronde afgebroken door "vrienden" en "sympathisanten"... (Met dergelijke vrienden heb je geen vijanden van doen.)

en dus zit ik met een postnatale depressie.
Het is zwaar zo niet te kunnen leven met je volgroeide vrucht.
Je moest me hier zien zitten, dieptreurend en volkomen depri.
... en schuddend van de lach!

Heerlijk toch zo eens de onnozelaar uit te hangen? Heerlijk toch om eens tegen draads te zijn? Heerlijk toch om eens niet netjes op het lijntje te lopen?

Zo maar, zonder iemand pijn te doen, maar gewoon omdat het gek is.
Ja, ik weet het, ze staan bij mij niet allemaal netjes op één rij, maar mochten ze wel zo staan, ik denk dat ik er eentje verzette, zo maar, om eens gek te kunnen doen.
Dat netjes op een rij, dat doet mij op mijn schoonmoeder denken... Het is als de dag van gisteren, dat ik de eerste keer bij Anny thuis ontvangen werd. In de mooie plaats. In de sjieke eetkamer stonden de stoelen heel netjes uitgelijnd als soldaten langs de tafel, geen een ook maar één millimeter verder of dichter dan de anderen... Ik ben, zonder het echt zelf te weten, langs die tafel gelopen, en duwde al die stoelen net een beetje scheef... Het voelde niet natuurlijk aan, dus deed ik er iets aan. Ik denk dat ik daar meteen mijn eerste slechte punten heb gescoord bij schoonmama... Maar ik kan er niets aan doen, ik weet het niet eens dat ik dat doe, het voelt verkeerd, dus breng ik het in orde, of liever in wanorde... Zo'n huis waar de dingen allemaal zo netjes, zo strak en zo stijf staan, daar wordt toch niet in geleefd ? Dat kan toch niet ? Dat is toch niet des mensens ???

Nee, voor mij is het pas echt af, als het net niet af is. Ik heb hier ergens een boek liggen over tekentechnieken... Mooi boek, met goede uitleg en mooie technieken met potlood, houtskool, aquarel en noem maar op, maar toen Bart keek, heb ik hem gezegd dat er voor mij heel wat tekeningen in stonden die veel mooier waren in een van de fases van afwerking, dan wel als afgelikt product... Als het te mooi, te afgewerkt is, dan doet het zo dood aan. Dan leeft het niet meer, dan zit er geen beweging meer in. Kijk eens naar Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, een pracht kunstwerk, groots...maar alles is zo netjes zo overdreven afgewerkt, dat je telkens weer vasthangt aan één detail, één figuur, één grashalmpje... en het geheel is er niet meer. Je ziet het schilderij veel beter op postkaartformaat als het ware. Dan zie je het geheel.

't Zal wel aan mij liggen, maar zo ben ik nu eenmaal...
Als je mij ooit vraagt, begin dan niet voor mijn komst alles netjes te zetten en grondig te poetsen, want je maakt me doodongelukkig. Ik zal amper durven bewegen (Na mijn schoonmoeder zet ik geen stoelen meer uit de rij...).

Nee, laat je huis zoals het is, zoals jij er in leeft, dan wordt ik in dat leven echt opgenomen, en voel ik mij gelukkig en warm.

Ik heb altijd het gevoel dat de mens zich heel anders wil voordoen dan hij of zij in werkelijkheid is. En maak je niet ongerust als het "overhoop" ligt, het moet al de spuigaten uitlopen voor ik dat opmerk. Ik kijk ook niet echt, ik voel veel meer de sfeer dan ik bewust rond kijk. Staan er een pak fotootjes, dan zal ik dat gezien hebben, als een teken van leven, maar vraag mij niet wie of wat er te zien was op die foto's... want dat heb wellicht helemaal niet opgemerkt. Het enige wat ik misschien wel echt bewust zie, is een beeld, een schilderij een boek...dingen die bij mij ergens op een hogere aandacht kunnen rekenen. Als er een boekenrek hangt, dan zal ik toch proberen te zien wat er staat. Maar dat er een paar pantoffels half van onder de zetel piepen, dat zal ik wellicht helemaal niet hebben gezien, tenzij ik er bijna over gevallen ben... wat op zich al een bewijs is dat ik het echt niet zie.

Als ik mensen zie, dan heb ik dat ook... Vraag me niet wat ze voor kleren hadden, of welk kleur van ogen ze hadden, maar ik zal wel weten: hij of zij is me sympathiek of net niet.

Die eerste indruk kan later wel bijgesteld worden, maar meestal blijft het bij die eerste indruk.
De mens moet niet mooi zijn, hij of zij moeten "warm" zijn... als je me verstaat. Ze moeten iets uitstralen, een open staan voor...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren. Er was één stand waar nog alle waren afgedekt waren, en de eigenaar in geen velden of wegen te speuren was. Ik had er nog mee gelachen dat die bij de overschakeling op het winteruur heel duidelijk iets verkeerds had gedaan... Toen wij rond waren, was hij nog niet aanwezig. Ik wist perfect wie het was, ik kende die goederen... En dan kregen wij plots te horen dat hij die morgen dood in zijn bed was gevonden. Nog geen 43 jaren oud... Iemand had toevallig nog een foto op zijn gsm waar die man ook opstond... Het was inderdaad de man die ik kende van vele vorige markten...

Gek, zo ben je er, zo ben je weg...
We babbelden nog wat met enkele, ook aangeslagen, andere marktkramers, en toen kwam ook onze Koen nog eens ter sprake, en dan voelt het dubbel zo pijnlijk aan...Volgende week is het al weer Allerheiligen, en komt alles nog eens intenser in je gedachten...

Och, laat ik er maar over zwijgen, verdriet vermindert niet met het te delen, het maakt alleen de last iets minder zwaar om te dragen.

tot de volgende ?

Kiekens en k'nijnen...

Image by steve p2008 via Flickr

Deze voormiddag zijn we naar Merelbeke geweest, gaan kijken naar de kiekens, de konijnen, de kalkoenen, de duiven, de parelhoenen, fazanten, lama's, paardjes en ga zo maar door tot de z van zeboe (maar die was afwezing).

We hebben genoten, met volle teugen van de menselijke kwekerskunsten. Zonder genetische manipulatie!

Een kippensoort is er, waar ik echt verslingerd op ben: de Duitse Faverolle. Eigenlijk is het van oorsprong een Frans ras, maar in Duitsland hebben de kwekers er nog wat kleuren bij gestopt, waardoor die kip bijna exotisch aandoet.

Het verschil tussen haan en hen is ook verrassend, je kunt bijna niet geloven dat ze bijeen horen. Bovendien is het ook een van die weinige rassen met vijf tenen!

Het zijn kippen met een baard, en bij de haan is die baard dan ook nog eens zwart, bij een witte kop en met een rode kleurenvlek in de hals...'t Kan gewoon niet op.

Een tweede dier waar ik steeds wat langer bij sta te kijken, is de kalkoen van Ronquières, een Belgisch en zeer oud kalkoenenras, in diverse kleuren.

En dan heb je natuurlijk ook de eenden en de vele soorten ganzen. Vooral de imposante toulousegans trekt daar mijn aandacht, maar ja, de Vlaamse gans ontbrak er...

Naast de Vlaamse reus en de Belgische haas, hebben wij een heel pakket eigen konijnerassen, te veel om hier op te noemen, maar ze zijn mooi, zonde van ze te moeten slachten om te kunnen genieten van een lekkere schotel "Laperaux à la bière d' Audenarde"... Ook niet te versmaden.

Bij de kippen heb je de krielen, de gewone kippen en wat je eigenlijk zou moeten indelen bij de reuzenkippen... Jersey Giants en onze eigen Mechelse kalkoenkoppen vallen op door hun imposante gestalte... er zijn er nog, maar die twee heb ik onthouden om dat ze zo opvielen. Ook de Brahma's zijn zo imposant. Maar bij de krielen zie ik telkens weer dat de hooggeroemde Japanse Chabo's echt naar de kroon gestoken worden door onze Belgische krielen, waaronder de Antwerpse Baard en de Grubbe naar mijn gevoel het mooiste zijn, en kort daarop de Ukkelse...Maar uiteraard zijn dit persoonlijke voorkeuren.

Misschien zit je nu wel te denken, wat zit hij hier nu door te drammen over al die onnozele beesten??? Gewoon, ik hou van dieren, ik hou van mooie dieren en ik hou van nuttige dieren. Ik sta vol bewondering voor het feit dat onze voorouders door voortdurend te selecteren op bepaalde kwaliteiten, er in geslaagd zijn te komen tot bijna ideale beestjes... Wat je nu echter ziet op de tentoonstellingen, dat is van een andere orde... Daar zie je dat men op een bepaald ogenblik vaststelde dat men een volmaakt iets had, en men heeft dit vastgelegd, eigenlijk met de bedoeling voortaan nog alleen te selecteren op het behoud van het volmaakte toonbeeld van het ras.

Dat heeft voor gevolg dat we daar bijna uniforme beesten hebben binnen één ras, en dat er hoogstens variëteiten zijn inzake kleur en/of tekening. Daar zit een winst in voor het ras, maar ook een verlies...
Neem nu de Brakelse, die vroeger beroemd was tot in Groot Brittanië als de everydaylayer, de kip die iedere dag een ei legde... In werkelijkheid waren dat zo'n 180 eieren maximum, maar voor die tijd waren dat formidabele leggers. Als je nu een Brakel neemt, en je komt aan 100 eieren per jaar, dan heb je bij geluk een "goede" legger vast. Want de selectie s er niet meer op de leg, maar op kleur tekening en postuur...

Je ziet, er blijft werk aan de winkel!

Toch kan ik het je aanraden om als je de kans hebt, eens zo'n tentoonstelling van neerhofdieren te bezoeken... Je staat versteld bij het zien van al die soorten die uiteindelijk uit de oerkip, de oereend, het oerkonnijn, de rotsduif gekweekt zijn !

En, als je ergens plaats hebt, dan is het houden van een paar kippen leuk, je hebt er nog wat eieren bij, en een groot deel van je afval wordt verwerkt door de kippen... Niets dan winst dus. Maar hou dan niet die rasloze hybriden, hou dan aub een echt ras van kippen. Ze zijn veel mooier om zien, en geef toe, het oog wil ook wat ! Je kunt het nuttige voor één keer combineren met het aangename, het mooie...

Morgen is het weer rommelmarkt... een heel ander iets, maar voor mij ook een ding waar ik graag op vertoef. Ook al heb ik vandaag al heel wat pijn, het zou moeten heel erg worden voor aleer ik de rommelmarkt laat vallen. Maar het is een beetje zoals ik gevreesd heb, en bijna voorspeld in een van mijn vorige blogs... Ik ben deze zomer buitengewoon goed geweest, maar met het slechte weer is mijn pijn er ook weer... Ik zou moeten verhuizen naar een of ander warm land...maar de ziekenkas betaald dat niet terug.

Tot de volgende ?

De President en de hoelahoep...

Image by Rutger Middendorp via Flickr

Dit is pas een leuke titel!
Doet mij een beetje denken aan dat liedje: "Si j'étais Président de la République..."
Het heeft ook wat speels, wat onschuldigs in zich, iets wat er eigenlijk altijd een beetje zou moeten zijn...
Maar helaas, driewerf helaas...Pesidenten zijn zelden onschuldig en onbevangen, in het beste geval hebben ze daar hun vrouw voor... In de positieve zin met de hoelahoep om de lichaamsbeweging aan te prijzen, in een heel andere zin met naaktfoto's uit een vaag verleden...
Nee, presidenten, premiers en andere staatshoofden zijn helaas nooit onschuldig en onbevangen, we hebben hoogstens eens een Jeltsin zien gek doen, maar dan was hij veeleer een rondlopend vat Wodka dan wel een staatshoofd...
Het tegendeel is waar.
Staatshoofden, regeringsleiders zijn gewoon die soort mensen die er in geslaagd zijn om met veel elleboogwerk de anderen achter zich te krijgen.
Het zijn mensen die zichzelf verheven voelen boven alle anderen.

Eigenlijk moest het net andersom zijn!
Eigenlijk zouden het moeten mensen zijn die bereid zijn zichzelf op te offeren voor het heil van hun medemensen.
Eigenlijk moesten het mensen zijn die in de winkel iedereen voor laten gaan in de lange rij naar de kassa.

Maar nee, het zijn alleen maar mensen die zich pas in hun sas voelen als ze macht hebben, veel macht hebben over anderen, veel anderen... zoveel mogelijk anderen.

Och, in "democratische" (?) staten verzorgen ze nog wel hun imago, om zoveel mogelijk hun machtsgeilheid te zien verlengen, maar dat is ook al wat ze vertonen aan menselijkheid. Ze zetten zelfs hun echtgenote aan het hoelahoepen om sympathiek over te komen, of gaan in korte broek in Australië gaan rondsjokken, of ... of... vul maar in, voorbeelden legio.

Droom jij ook van een wereld waarin er echte leiders zijn? Mensen die door hun daden de anderen overtuigen? Zo in de zin van "Woorden wekken, maar voorbeelden trekken" ?
Droom jij ook van een land waar de wetten geen dwangmaatregelen zijn, maar gewoon leidraden ? Waar iedereen die wetten volgt, gewoon omdat je weet, omdat je ziet dat ze goed zijn? Dat die wetten er niet zijn om één of andere stand of groep in hun macht te bestendigen, maar voor het duidelijk goede voor iedereen? Waar wetten en logica één zijn?

Waar er geen wirwar aan wetten en uitzonderingen op die wetten en beperkingen van en uitbreidingen van die wetten nodig zijn?

Waar je gewoon weet dat de wet gelijk is aan het gezonde verstand?
Maar dat is er nooit geweest, en zal er ook nooit zijn... Toch niet zolang de mens mens is, en dus dat stuk dierlijke erfenis in zijn genen heeft. Zolang wij dat aardse niet ontworsteld zijn, en dat, dat lijkt inderdaad pas mogelijk nadat er geen mensen meer zijn... Noem het het laatste oordeel of een ultieme sprong in de evolutie... Zolang wij gebonden zijn aan de aarde en de aardse goederen zullen de mensen meer willen dan ze hebben. Zullen ze streven naar macht, naar bezit.

Nu en dan heb je een figuur die dat toch lijkt te kunnen, zelfs in deze materialistische wereld. Plots heb je dan iemand die zichzelf vergeet voor de anderen, een Ghandi, een Damiaan een Moeder Theresa en er zijn er her en der... Maar ze zijn zo zeldzaam dat ze enorm opvallen, ze zijn zo groot dat er mensen zijn die zich bezig houden om toch ook bij die uitzonderingen te gaan liggen zoeken naar de "menselijke" kantjes, en met menselijk bedoelen ze hier (heel gepast) de minne kantjes. En wellicht vinden ze die ook wel ergens...Gelukkig maar, zou ik zo zeggen, anders stonden ze zo verdomd ver weg van ons.

Maar het lijkt dus toch te kunnen!
Men kan dus toch kiezen voor een leven waarin de anderen voor gaan.
En iedereen kijkt er naar op, gelovigen, andersgelovigen, nietgelovigen, want wat ze doen ligt niet in het normale stramien, ligt een échelon hoger.
We weten dus dat dit eigenlijk is wat er zou moeten algemeen zijn.
Maar zelf kunnen we het niet, en we zitten steevast te kankeren op diegenen die het ook niet doen.
Zo kunnen we vergeten dat we zelf ook maar een van die velen zijn.
Van die middengroep.
We horen niet bij die goeden.
Wellicht horen we ook niet bij de slechten.
Maar we hangen ergens tussenin, noch mossel, noch vis...

Och, de meerderheid is niet slecht, bijlange niet...maar goed? ook niet echt, nee...

Enige blogs geleden heb ik je verteld over dat wetenschappelijk onderzoek over "godsdienst" en het belang er van in een samenleving. En weet je, ik heb de indruk, dat hoe meer de godsdienst in onze maatschappij verwaterd, hoe meer ze het moeten vervangen met een massa wetten en een massa verordeningen, dreigementen met boetes en straffen.
Vroeger was er het dreigement van de eeuwige verdoemenis, nu wordt dat meer en meer vervangen door geldboetes, werkstraffen en celstraffen. Nu, nog tijdens ons leven, niet in een ver en vaag ander leven... Beter ? ik weet het niet... ik vond het vroeger iets minder complex en iets duidelijker... en vooral het was veel meer voor iedereen gelijk... wat de uiteindelijke straffen betreft.

toch eens over nadenken...
tot de volgende ?

IBM

Image by bw14 via Flickr

Wellicht las je ook al over de nieuwe Lotus en Lotus Cloud van IBM...We hebben al een tijdje niets meer gehoord van IBM, maar het is er nog, en springlevend. Het heeft zelfs een ngalnieuw platform opgezet inzake Lotus en E-mail (in the Clouds!).
Vandaag zie ik een nieuw berichtje over IBM...
IBM heeft voor haar nieuwe computers gekozen voor... UBUNTU !!!
Geen windows 7, te duur volgens IBM en Ubuntu is ruim zo goed en veel goedkoper (gratis!).
Waarvan akte.

Ander nieuws...
Al gehoord van Noordstroom ? Dat zou moeten een onderzeese pijpleiding worden van Rusland naar Duitsland, maar...er is een maar... Het blijkt dat de betreffende zee (en nog een boel andere zeeën waaronder ook de Noordzee) na de diverse oorlogen gebruikt zijn als dumpingsplaats voor diverse chemische wapens. Nu liggen die toch wel in de weg van die pijpleiding zeker ? En het risico is veel te groot om daar aan te raken...

Het mensDOM...

En nog zijn ze niet geleerd, nog steeds vinden ze het nodig om oorlogje te gaan spelen op diverse fronten in de wereld. Nog steeds heeft men wapens genoeg om de wereldbevolking diverse malen uit te roeien (Hoe je dat doet is voor mij een grote vraag, maar blijkbaar niet voor hen)... En hoe gesofisticeerd de oorlog ook wordt, er vallen steeds weer doden, en niet alleen militairen, nee, ook onschuldige burgers. Vooral waar oorlog een guerillagezicht heeft, zijn burgerslachtoffers van geen tel, want daar is de "vijand" niet in een militair apepakje gestoken, nee, hij is vermomd als...burger...

Ware het niet zo in en intriestig, ik zou kunnen lachen met bepaalde groeperingen die Ach en Wee! roepen over enkele burgerslachtoffers op conto van de militaire tegenstanders, terwijl ze zelf met levende bommen op marktpleinen tientallen slachtoffers maken, maar dat is voor de goede zaak, en de zelfmoordbommendragers krijgen op voorhand de absolutie en een zekere plaats in de hemel van hun godsdienst...

Och, hoor ik sommigen zeggen, onze god, de god der Christenen doet zoiets niet... Hebben jullie ooit gehoord van de Kruistochten? Daar werden ook ook de deelnemers verzekerd van een zekere hemel... en we moeten nog niet zo ver achteruit kijken, in Ierland..en dat waren dan nog wel alletwee kristelijke partijen...

Maar je hebt gelijk, het is niet god die...het zijn in alle gevallen ambitieuze leiders die het godsbegrip schromelijk misbruiken... en domme gelovigen die geloven in die mensen in plaats van hun god(en)...

En zo vinden de leiders altijd weer lijders...

Gisteren ging ik op bezoek bij een zeer zieke buur, een heel stuk verder in mijn straat... Een nog jonge man, knap, geleerd die plots is getroffen door een geheimzinnige ziekte, waar de specialisten geen raad mee weten...Hij verloor de coördinatie over zijn bewegingen en zelfs het spreken gaat hem niet meer zo hendig af... Hij zit in de periode waarin hij moet vaststellen dat al zijn "vrienden" geen tijd meer hebben om nog eens langs te komen. Gezonde mensen hebben nu eenmaal geen tijd voor uitvallers. Ik heb het ondervonden, en ik moet deemoedig bekennen dat ik, toen ik nog gezond was, geen haar beter was... Nu ik tegenwoordig iets beter ben, en makkelijker zoiets kan doen, heb ik voor mezelf beslist dat ik die fout geen twee keer zal maken, en nu ga ik bij zieken nu en dan eens op bezoek. Ik heb het gevoel dat mijn ervaring van ziek zijn, hen wel een beetje kan helpen. Ik vertel hen hoe ik vecht tegen de doemdruk van het ziekvoelen, en hoe ik probeer met bezigheidstherapie (die ik voor mezelf uitzoek), de slechtste momenten te doorbreken. Ik probeer hen aldus wat moed te geven, dat ook in ziekte je nog mens kan blijven, een deel van het geheel, dat je weliswaar maar meer kunt invullen binnen je nieuwe grenzen...Grenzen die je ook moet leren erkennen en leren aanvaarden. Och, ik heb geen garantie op mijn systeem, maar alleen al het feit dat je er bent is voor de zieke van belang. De man was helemaal opgefleurd toen ik na een paar uurtjes weer wegging. Dat doet niet alleen hem deugd, ook mijzelf.

Ik doe dat niet als een "goed werk", nee, ik doe dat vanuit eigen bittere ervaring, en ik ben blij dat ik nu weer iets beter ben, en die verworven "wijsheid" kan delen. Meer niet.

En dan bedenken dat er anderen zijn die hun medemens pijnigen, doodschieten...

Oorlog is een vorm van economie. En wapenindustrie is een industrie, waar het doel winst is, wat ook de kostprijs is. Geld... Macht...
en daartegenover... een klein mensje.
Die houdt van zijn wederhelft, die houdt van zijn kinderen en van zijn familie...
Die zelfs houdt van zijn buren en kennissen...
en die dan plots een geweer in zijn handen gedrukt krijgt, en moet gaan moorden in opdracht.
Omwille van de wapenindustrie
Omwille van het geld en de macht van enkele anderen.
Het mensDOM.

tot de volgende ?

't Is nog donker...

Image via Wikipedia

Want ik zit hier al heel vroeg te bloggen...Nu ja, heel vroeg naar mijn normen dan, want het is ondertussen al 8 uur geworden. Meteen bedenk ik dat ik in een vorig en werkzaam leven dan al mijn jas aan het aantrekken was om te gaan werken, en dat heel veel mensen dagdagelijks al veel vroeger op weg en zelfs aan het werk zijn. Wat zit ik hier dan te klagen?
Bijna iedere morgen wordt ik gewekkerd door een vertrekkende vrachtwagen uit onze wijk...Meestal draait het dan rond 5 uur...Paris s'éveille...Mater ook.

Soms vind ik dan de slaap niet meer terug, en lig ik in het duister mijn bed om te wroeten om het terug te vinden. Soms knip ik gewoon het licht aan om wat te lezen. Als ik geluk heb, slaapt Anny nog, in het andere geval hoor ik een klagend stemmetje over het licht drammen, en dan leg ik mijn boek maar weer weg, het licht uit en verder wroeten.

Maar nu hoorde ik Anny nog net opstaan, en toen ik naar de verlichte cijfers van mijn wakkermaker keek, viel het mij in dat Veerle weer de vroege shift heeft, en dat Anny dus de tweeling op de bussen moet zetten... Toen ik haar het huis hoorde uitgaan, ben ik ook maar opgestaan, mijn turnoefeningen gedaan, mij gewassen en aangekleed, ik heb de honden uitgelaten, koffie gezet, mijn yoghurt genomen, mijn sinaasappelsap, en al mijn medicamenten. De honden terug binnen gelaten, ze een stuk oud droog brood gegeven, dat is gezonde snoep voor hen. De rest van het droog brood gaat mee met Bart voor zijn dwerggeitjes. De TV aangezet en nog wat gekeken naar het nieuws van gisterenavond laat... en dan naar mijn kwampjoeter.

Monique kwam hier al vlugvlug op bezoek, met een groot stuk stof en een kartelschaar. Ik had die gevraagd om weer enkele modelletjes te kunnen klaarmaken voor de hobby... De bedoeling is dat ik met die stof een "kerstboompje" maak, op een kegelvormig stuk piepschuim. Ik heb ook twee soorten van kransen mee, die ik ook ga voorbereiden. Dan laat ik de keus aan de mensen om in december een kerststukje te maken. Zo blijven we bezig hé...

Ondertussen zijn de rolluiken al lang naar boven, en is het min of meer klaar. De lucht is bijna helemaal dicht met een grijze wolkenmassa. Mijn barometer is ook aan het zakken, en wellicht krijgen we vandaag weer wat regen. Echt Herfstsfstweer...Alleen de wind ontbreekt om er echt somber weer van te maken.

Oktober loopt al weer naar zijn eind, en straks is het weer november, de dodenmaand, met allerzielen, allerheiligen en 11 november wapenstilstand, één lange periode van stilstaan bij de doden... In het geval van de oorlogsherinnering stilstaan ook bij de menselijke waanzin. En de waanzin is nog lang niet over! Je moet maar het nieuws aanzetten op je TV om weer bommen en terreur te zien, iedere dag weer, zonder ooit tot een eind te komen... Verschrikkelijk!

Ik kan me echt niet voorstellen dat ze mij een geweer in mijn pollen stoppen en zeggen: komt er van ginder ene, schiet hem dood!... Ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen... Schieten op een wildvreemde mens, die ik ken noch van pluimen noch van haar... Die mens deed me niks, ik kan er dus ook niet eens kwaad op zijn, laat staan hem doden...

Wat de Hamerikanen doen, mensen gaan "bevrijden... Gewoon omdat ze vinden dat iedereen hun manier van leven moet toepassen... Dat is de vrijheid??? Vrijheid is een heel relatief begrip, je bent zo vrij als je jezelf voelt. Dat houdt ook in dat vrijheid een individuele gewaarwording is, en dat wij dus niet kunnen oordelen of een ander volk, met een andere manier van leven nu meer of minder vrij is... Hoe vrij voelen wij ons nog met al die camera's die al ons doen en laten filmen? Is het geen symptoom van onvrijheid dat we voortdurend zitten te bomen over onze privacy ?
Stel dat jij het besluit neemt om nu eindelijk eens helemaal op je zelf te gaan leven, zelfbedruipend, zonder ook maar van iets of iemand af te hangen. Je moet eerst en vooral al voldoen aan de wetgeving om een stuk grond te ontginnen, te bewerken en er van te leven. Je moet er belastingen op betalen (maar je hebt geen geld als je niet in het systeem mee doet...) Nee, vrijheid is heel, héél relatief. We moeten onze vrijheid in ons zelf zoeken, en leven binnen een maatschappij met regels om die vrijheden te waarborgen...Maar wat die vrijheden dan zijn, zit ingekapseld in een heel pak reglementeringen. Die regels zijn hier anders dan in Nederland, en toch behoren wij beiden tot dezelfde groep van het "vrije" westen... en voor een deel dingen kijken wij jaloers over de grens, en zij kijken net zo jaloers naar ons. En voor andere dingen voelen wij ons veel beter aan onze eigen kant van die "grens", ook al zo'n gek ding, die helemaal niet te rijmen is met het begrip "vrijheid"...

Zonet kreeg ik de vrijheid: "Toon, kom je brood maken?", en dus heb ik alles in de juiste volgorde in het broodmachine gedaan, en het machine aan gezet. Binnen een goede drie uur komt daar dan een mooi welriekend brood uit. (Vergeet niet één soeplepel citroensap (uit het flesje) bij te voegen, dan is je brood veel malser en milder van smaak - nee, het smaakt helemaal niet zuur!).

Heerlijk mals bruin brood, niet te donker, en heerlijk vers...MMMMMmmmmm....
Weet je, we leven echt in het paradijs, tenminste als we het zelf zo ervaren! Dat is pas de echte vrijheid, je mogen goed voelen, diep in jezelf.

Gisteren moest ik bij de apotheker langs. Het was zo wat 14 uur, ik stap de winkel binnen en de vriendelijke apotheker wenst mij "Goedemorgen", ik antwoord, met een glimlach in mijn stem: "Goede middag!" ... Meteen wordt hij zo rood als een biet... Heerlijk, mensen die voor zoiets nog kunnen blozen! Ik kon het niet laten te lachen, en zijn vrouw lachte vrolijk mee...Hij ook, na een klein momentje van menselijke aarzeling... Heerlijk is dat, dat warme menselijke, dat kleine dingetje dat ons doet lachen met en naar elkaar. Zelf als het ijzig koud is, heb je dan een warm gevoel!

Gewoon, mens zijn met de mensen, en je een beetje durven blootgeven, je zo groot maken dat je niet echt kleiner wordt als ze met je lachen... Durven eens de clown uit te hangen. Alleen kleine mensen durven dat niet, om het anders te stellen: Je moet groot zijn om je klein te kunnen maken!

tot de volgende ?

zo maar herfstig

Image by Shirley de Jong via Flickr

Ik heb iets met dat rfst in herfst... Dat is een klank die niet zo vaak voorkomt.
Wellicht dat ik het soms als herfsrfst durf te schrijven, om die gekke klank eens extra in de verf te zetten. Geef toe, onze herfst is veel herfstiger dan het Franse automne...Bij ons hoor je je voeten slepen door de dorre blaren. In La Douce France hoor je daar niets van, het lijkt eer op op de klanken van een graftombe, van tomber, neervallen, zonder geruis van slepende passen.
En dan zeggen ze nog dat onze taal niet muzikaal is !!!
Alleen onze winter heeft maar een zozonaam. In Lente hoor je iets fris, iets fleurigs, in zomer het zwoele, maar in winter hoor je geen sneeuw, geen ijs, geen kou...Daar is het Franse dan weer beter, met zijn Hiver kruipen de huiveringen je zo over de rug.
Heb je al bemerkt hoeveel klanknabootsingen er eigenlijk in de taal zitten? Verrassend hé als je er eens over nadenkt? En toch ook weer niet, want wat is er makkelijker in het komen tot een taal, dan het nabootsen van de klanken? Voor ons is het verrassend, omdat wij veelal niet meer de link leggen met de klank, of omdat de klank in ons bestaan bijna niet meer voorkomt. Neem nu de kling van een zwaard... Hoevelen onder ons hebben de klingen ooit horen klingen? We zijn veel vertrouwder met het geluid van de bommen en de granaten op onze TV. En in Bom hoor je...juist ja.

Er zijn poëten die hele dichtwerken hebben gemaakt, spelend met de woordklanken, soms zelfs zonder er een echte betekenis aan te hechten, dan wel de sfeer opgeroepen door de klanken. Maar heus niet alleen bij de moderne dichters vind je die klankenmuziek, luister maar naar Gezelle met "Ruisschen van het ranke riet" of Jacques Perk met zijn Iris... Ik ben geboren uit zonnegloren en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen, op wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee... Deze klanken zingen hun lied zonder noten, zonder componisten, gewoon door de woordklanken.

En buiten is het nu een van die prachtige herfstdagen. Het frêle licht glooit over de reeds vergelende weiden en de braakliggende velden, de bomen tonen hier en daar al hun schrale skelet, terwijl andere nog wanhopig hun blaren proberen vast te houden. Het is koud maar zuiver weer, en de einder staat vlijmscherp getekend, als met chinese inkt. Ik zie hier het zwarte silhouet van de kerk van Horebeke en kan zelfs het kruis en de windhaan onderscheiden in dit felle licht. De rij populieren heeft al heel wat van zijn pluimen gelaten, maar nu lijkt het wel of het ieder blaadje wil tonen, ieder blaadje staat scherp afgelijnd tegen de einder. De kleuren zijn allemaal heel wat somberder dan in de hitte van de zomer. De gloed is uit de kleuren en heeft plaatsgemaakt voor het sombere van de tijdelijke dood van de natuur. En zie, het zieke zomerblad valt ten gronde, verschrompelt en vergaat tot nieuwe aarde, bron van nieuw leven in het voorjaar. De boom voedt zichzelf met zijn sterven.

De dagen worden steeds maar korter en donkerder. We reizen door de tijd naar de sombere donkere dagen van de winter toe. Hoewel dit ons hoop zou moeten geven op nieuwe leven en nieuwe groei, zien we voornamelijk de dood, het sterven en het nieuwe leven is oneindig ver weg.

Willy, je weet wel, de man die ons soms vergezelt bij het vissen, ligt in de kliniek...Met een zware depressie. De herfst ?

Nee, het is niet echt mijn seizoen, geef mij maar de lente en de zomer, het volle leven dat barst uit zijn kleuren en geuren. De herfst ruikt ook, naar het vergaan van de blaren. Wandel nu maar eens door het bos, je ruikt er de grondschimmels die welig tieren op die massa nieuwe bladerlijken.

Het verwondert mij niet dat dit het seizoen is van de depressies, en heus niet alleen meteorologische... De duisternis, de dood... het weegt op de mens, en wie er gevoelig aan is, kan licht die onzichtbare grens naar depressie overschrijden. Ook diegene van wie je het helemaal niet verwacht, zoals Willy... Een lawijtmaker, en iemand die altijd klaar staat om je een toer te lappen en dan te kunnen lachen... Bizar hoe zo iemand plots instort.

Gisteren aan het water zijn we flink uitgewaaid, bliek vissen was er niet bij... Je kreeg gewoon je lijntje niet van de kant af, er was teveel wind. ...en de snoek? Niet gezien. Aan de overkant van de Donk is er één gevangen. Er zitten er dus wel, maar in dat enorme water moet je of geluk hebben, of na maanden speuren weten waar ongeveer een snoek zijn territorium heeft. Wij weten het niet, en hadden ook geen geluk, ondanks wij een heel stuk van de oever hebben "afgedweild" met onze lijnen... Maar het was wel heerlijk zitten in dat frisse windje, maar vermoeiend. We leven nog, dank u... en de pijn gaat ook in de reden.

tot de volgende ?
Bij dergelijke klanken kan ik wegdromen,