Broeder Karel

Image via Wikipedia

Op de rommelmarkt kocht ik een mooi boek, met de titel: Afrique, en daaronder Les Civilations Noires. Naast die hoofding staat in stift geschreven: Karel...
Binnenin, op het voorblad staat iets meer: Br. Karel...
en in het boek vind je enkele stempels van Ecole Moyenne Pédagogique,(Scheppers) en midden daarin: B.P.30 Bujumbura Burundi...

Slechts enkele schamele gegevens, die toch heel wat zeggen... In Bujumbura in een Scheppers-school zat blijkbaar indertijd een Broeder Karel, die niet alleen daar was, maar echte interesse had voor de zwartjes die daar en en in heel Afrika woonden... Broeder Karel, de Br. wijst al op de nederlandse taal, net zoals de naam Karel. Een Vlaming die daar les gaf wellicht aan de Tutsi's of hoe heten die andere soorten daar ?Of aan beide ? Want die twee volkeren woonden daar samen op één gebied, de enen de heersers, den anderen wat onderdrukt.

Misschien is Broeder Karel daar geweest tijdens die genocide?
Of misschien bij de onafhankelijkheid ?
Misschien zat dit boek in zijn valies waarmee hij de streek had ontvlucht?
Of misschien bleef het daar ergens liggen, en is het god weet hoe hier terug zijn land van oorsprong teruggekomen, en vond ik het op de rommelmarkt te Zottegem...
Wie weet welke avonturen dat boek heeft meebeleefd...
Misschien is Broeder Karel een van die broeders die net als Pater Jan, uit mijn jeugd, een van die mensen die het celibaat niet langer aankon, en daar met een van die mooie tutsimeisjes huwde?
Ik weet het niet, ik kan alleen wegdromen bij dat mooie boek.

Misschien denk je dan wel: Die gek, wat zit hij daar te fantaseren over ene broeder Karel? Je hebt gelijk, wellicht ben ik een beetje gek met die dingen...

Ik vond al foto's van een gans gezin in zo'n boek, een foto als bladwijzer in een nooit uitgelezen boek... ? En ik ? bietekwiet zit dan dat fotootje te bestaren en te bestuderen, wie is dat? wat doen ze ? hoe zijn ze ? Die ene heeft een vies bakkes, zijn mondhoeken hangen, en zijn lippen sluiten als een peperbusse...Maar dat manneke daar vooraan, dat ziet er een deugnietje uit, een echte kwajongen, kijk maar, zijn knieën zijn of vuil, of hij heeft een tuimelperte gemaakt en 't vel is er af...

En een visitekaartje op chiek papier, met hoogreliëfdruk, van een minister, met daarop in lelijk doktersgeschrift: Steeds ten dienste en zijn handtekening, een los krollewietje, volkomen onleesbaar...

Een gedroogde bloem, klavertjes vier en noem maar op...tot zelfs de sporen van mensen met de zelfde onhebbelijke manieren als ik soms heb: een blaadje van het wc-papier als bladwijzer, getuige van het feit dat het toilet tot leesruimte is geworden...

Heerlijk toch ?
Al die sporen van mensen...Mensen, mensen zoals u en ik... met hun grote en hun kleine kantjes. Mensen die we bekijken vanuit ons eigenste ik, vanuit onze optiek op de mens.

Wat ik ook heerlijk vind, is het terrasjes doen... Ik doe het niet zo vaak, maar als ik het doe, dan zitten we de mens te bespionneren... Zijn te korte broek, haar bloesje die wel wat veel spant, zijn haar in stekeltjes, zijn snor, haar gekke haarkleurtjes... Doe jij dat ook ? Dan moet je ook je zelf wel terugvinden in het voorgaande stukje... dan kijk je ook mensjes...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest te Deinze... Ik dacht er aan dat dit de eerste rommelmarkt was die we ooit bezochten... Acht jaar geleden, Koen was nog maar een paar maand overleden, en we zagen een reclamespotje op AVS over die rommelmarkt... Willen we daar eens naartoe? In een vertwijfelde poging eens andere dingen te zien, andere dingen te horen, weg te zijn van dat immense verdriet... Het viel mee, en we zijn blijven rommelmarkten...

Acht jaar al.

En het is nog steeds gisteren... zo nabij, en zo ver af.

ach, het zal wel nooit eergisteren worden.

tot de volgende ?

Koninginneramp

Image via Wikipedia

's Middags staat de TV hier steeds op Nederland 2, kwestie van Lingo te zien en mee te spelen. Eigenlijk vond ik het dus vervelend te horen dat Lingo niet zou doorgaan, omdat het Koninginnedag was...
Het nieuws was bezig, en plots zagen wij, als 't ware van op de eerste rij, de ramp van Apeldoorn. Eerst was het alleen de auto die we tegen de Naald zagen botsen, maar nadien hoorden en zagen wij ook dat er slachtoffers waren...

Erg is dat !
Eng is dat !

In de latere berichten hoorden wij dat het een achtendertigjarige man was die werkloos was geworden en het huis uit moest omdat hij de huur niet meer kon betalen.
Was dat de reden van de kortsluiting in zijn hersenen... Bijna zou ik zeggen: Hopelijk... Want het alternatief is dat het iemand zou zijn die doelbewust, koudbloedig een aanslag pleegt. Nu kunnen wij alsnog vermoeden dat het een soort zinsverbijstering is, een kortsluiting door het plotse de zaken niet meer aankunnen.

Hopelijk is het dat, hopelijk is het geen bewuste moordraid waarbij eens te meer een heel pak onschuldige mensen getroffen zijn.
Want dat is het erge!
Dat is wat aanslagen zo verschrikkelijk maakt!
Dat is het gebruiken van onschuldigen als wapen, als dreiging, als slachtoffer.
Geen enkele oorlog is ooit rechtvaardig, net zo min als er ook maar één rechtvaardige oorlog zou kunnen bestaan, zelfs niet de oorlog als vergelding of de oorlog als preventie.
Maar zo ver de oorlog gaat tussen twee strijdende partijen, zonder andere slachtoffers, zit er nog een absurd gevoel van recht in... Als er onschuldigen vallen is er nooit een rechtvaardiging!
Mochten de geallieerde luchtaanvallen op Duitsland nu plaats vinden, waarbij duizenden burgers getroffen werden, dan zouden die beelden in de huiskamer te zien zijn, en algemene verontwaardiging wekken. Toen heette het vergelding. Toen was dit aanvaard.
Er is duidelijk toch één goed punt aan de televisie, de beelden in de huiskamer maken dergelijke daden plots verwerpelijk. (Ik wil het nog wel eens zien hoe de reactie zou zijn als het "onze" vijanden betrof...)

Toch blijft oorlog bestaan, en het aantal aanslagen lijkt nog toe te nemen als drukkingsmiddel. Ik las onlangs in Quest dat een van de bizarre redenen tot oorlog was: een onevenwicht in de bevolking! Waar er procentueel veel te veel jongeren waren, daar was oorlog heel waarschijnlijk aan het worden, als een soort economisch herstel van het maatschappijbeeld. Er stond een lijstje bij van de landen waar de minder dan 15 jarigen de helft of daaromtrent van de bevolking uitmaakten, net alsof het de bedoeling was: hou dit bij, en kijk eens of we juist zijn...

Ik zat mezelf af te vragen of het omgekeerde ook waar zou zijn...Want dat is een nieuw verschijnsel, het is nog nooit eerder gebeurd dat het aantal ouderen procentueel zo zwaar begint te drukken als in onze contreien. Het "invoeren" van vreemden is een van de oplossingen om hier alsnog jongeren binnen te krijgen en de zaak wat in evenwicht te houden (afgezien van economische crises, maar dat is wellicht ook een vorm van oorlog?).

Maar gisteren dus in Apeldoorn... Een stad waar ik al een paar keer op verlof was. Eén keer zelfs heel dicht bij het kasteel ter Loo en bij die bewuste Naald... Een stad met lieve mensen, in een mooie streek... Wij bezochten indertijd Apengeul, Burgerszoo, Kröller-Muller, en talrijke andere mooie zaken. En nu gebeurt, net daar, zo'n verschrikkelijk iets.

Ik zou willen mijn medeleven betonen, langs deze weg, niet alleen met de slachtoffers en hun gezinnen, niet alleen met de mensen die zo plots geconfronteerd werden met bruut geweld, maar ook met de familie van de dader, want die mensen zullen de last voor een daad waar ze geen schuld aan hebben, wellicht dubbel moeten dragen. Misschien leven zijn ouders nog, of broers, zussen... Heb het maar een voor ! Dus gaat mijn medeleven ook naar hen, want zij zijn ook slachtoffer...

tot de volgende ?

LDD (Lastige DeDecker) tegen VLD (VuiLe Degucht)

Image by خليفه →♥ خله على كيفه via Flickr

Heb je het gelezen, in Zwitserland is een pittoresk dorpje verzwolgen door een modderstroom.

Hier wordt ons mooie Vlaanderen bezoedeld door moddergooiende politici. Het is even dodelijk, maar de pijn duurt langer, veel langer...

Nu dagen de beide (h)(b)eren elkaar voor de krombank, je weet wel die instelling die door diezelfde politici onder (g)een druk wordt gezet... De (g) staat er bij voor wie die wetstraatvervuilers nog zou geloven.

Gisteren vroegen ze aan diverse politici wie volgens hen de beste politicus was van de voorbije periode, allen noemden eensgezind dezelfde naam, alleen de redenen verschilden...en geen één maar dan ook geen één noemde de echte reden: de genoemde politieker verlaat de politiek en is dus geen rivaal meer... Net zoals van de doden niets dan goed???

Het zou allemaal belachelijk zijn, moesten wij er niet uiteindelijk de rekening van betalen... En nu ze net aan het smijten zijn met de cijfertjes over de betoelagingen van de partijen, weten we ook hoe ontzettend veel we nog moeten bij betalen voor hun spielereien en werkreisjes (met echtgenote en betaald !)( Oh ja, dat hebben ze hier nog niet blootgelegd, daar zijn ze even mee bezig in ons evenlandje Wallonië...) (De modder bevat daar veel meer keien, met die bergen ?)

Och, wat zijn we heden blij,
we mogen kiezen,
we mogen kiezen!
Och wat zijn we heden blij,
Maar och, een goeie die staat er niet bij...

(Je mag het zingen, luid en helder, terwijl je aanschuift om je burgerlijke rechten uit te oefenen).

Sjongejongejonge...djudedju... (censuur)

Die Zwitsers weten niet waarvan ze gespaard zijn.


En buiten? Buiten schijnt de zon, Laura toont haar lachend gelaat (zelfs zij lacht met onze "bestuurders") in een helder blauwe (van LDD of van VLD ?) ('t Is bleekblauw, volgens LDD zal het dan wel VLD zijn)... Maar blauw of niet, we genieten van de zon, en van de heerlijke warmte, en vooral van het helle licht op al dat jeugdige en frisse groen. In de winter lijken mijn potplanten, hier naast me op de vensterbank, heerlijk fris groen, nu lijkt hun groen oud en doods. Hier vlak voor me staat een struikje sneeuwballen, met zijn grote witte ballenbloemen, en iets verder staat er nog een, van een heel andere variëteit, ook al met sneeuwballen getooid. Voor me staat zo'n kleine dwerguitvoering van een sering volop in bloei, de oranjebloeiende euphorbia's steken overal hun bloemen gekroonde hoofd tussen. 't Is lente ! Vanmorgen lag ik zalig te luisteren naar het gezang van de merels en lijsters uit de omtrek. Nu en dan aangevuld met het roedekoekoe van de turkse tortels. Heel ver hoor ik een vink suskewieten, en vlakbij kraait mijn haan van genot de zon te zien.

De vissen zijn aan 't vozen en jagen met een massa mannetjes achter het arme vrouwtje aan, om haar te dwingen de eieren te leggen. Heeft dat vrouwtje haar deel gedaan, dan zie je ze plots een nieuw doel kiezen en weer aan de wilde jacht beginnen. Het leven bruist in deze zonnige dagen...en toch hoor je net dan ook weer berichten over vrienden, kennissen, kennissen van kennissen die net in dit blij ontluiken gestorven zijn...En dan denk ik soms: is het dat plotse opbruisen van het lentegevoel dat net teveel was voor hun oude hart?

Als ik in Koens kamer de rolluiken omhoogtrek op een zonnige dag, valt het eerste licht van de zon net op de kalender aan de muur, die verstild en verstomd hangt op 1 maart 2001... ook al net toen het leven weer aan het ontwaken was.

Vanavond moeten we naar de receptie van de vernieuwde kapperszaak van Els... een glaasje schuimwijn, een bloempje, een proficiat en 't is wel mooi hé !... en dan weer naar huis toe, in de beslotenheid van ons eigen coconnetje, veilig tegen de drukte van het leven. Nu al een beetje opziend tegen de drukte van het komende communiefeest van de tweeling, gewoon, omdat het drukte is... Ik weet wel, het is niet goed dat cocoon gevoel te koesteren, maar het gaat onbewust. Het enige wat nog echt de stilte doorbreekt zijn de rommelmarkten, het bezoek aan tanteke en sinds kort ook de hobbyclub... Gek hoe pijn en onmogelijkheid mee te doen, je terugdringt in een soort beschermend alleen zijn. En stil te genieten, van al wat nog kan, binnen de enge grenzen van de pijn. Hoor je wel ? Genieten !

We klagen niet, we aanvaarden het leven zoals het is en zoals het komt, en daarbinnen genieten we met volle teugen van die kleine dingen waar de anderen overheen stappen (wij krijgen ons benen zo hoog niet meer, en kunnen dus rustig en kalm stilstaan bij die heerlijke bijnanietsjes)

Het leven is ondanks alles goed en mild..
Ik hou er van!

tot de volgende ?

de wasknijper

Image via Wikipedia

Nee, ik ga hier geen epos schrijven over de wasknijper, ik bedenk alleen maar wat een handig hebbeding de wasknijper eigenlijk is. De uitvinding is niet nieuw, en kende wellicht meer dan een even ingenieuse voorloper, maar eentje ervan zie je nog wel eens op een rommelmarkt liggen: een houtje met een afgeschuinde gleuf die je gewoon over je wasgoed en de waskoord duwde...

Mar ik wil het hier hebben over die dagdagelijkse dingetjes, waar wij geen moment meer bij stilstaan, maar die ons leven ingrijpend veranderen...
Denk aan de schoenveter, momenteel wat in het gedrang door de klittenband, maar beide zijn gewoon een middel om je schoen dicht te krijgen op een manier die je bloed niet afsnoeren, en je schoenen aan je voeten houden. Ooit moet iemand op dat lumineuze idee gekomen zijn, en die onbekende heeft zijn sporen nagelaten over gans de wereld...

Denk aan een mes, je vlees snijden, je boterham smeren, en ga zo maar door...De vork waarmee je eet, de lepel, het bord waaruit je eet, de tafel, de stoel... de klink van de deur, de scharnieren aan die deur... We staan er geen moment meer bij stil, maar ooit moeten die revolutionaire uitvindingen zijn geweest, die zo goed waren, dat ze in alle stilte gans de wereld hebben veroverd.

Stel je voor dat we onze deuren nog steeds ophingen aan enkele lappen leder, en bij iedere passage de deur moesten opheffen, draaien, en achter ons terug zetten in het gat...Iedere windstoot duwde de deur weer uit zijn sponning (wie heeft dat ooit uitgevonden?), en de koude wind waaide de woning rond... Op antiekmarkten zie je nog wel eens zo'n prachtig bewerkte deuren uit plaatsen waar de scharnieren nog niet uitgevonden waren...

In Loppem, stond vroeger nog een huisje met een restantje uit die tijd, het huisje had een ovalen deurgat, terwijl de deur zelf wel rechthoekig was... Ik heb het er niet lang weten staan, het huisje van "Witte's" staat nu in Bokrijk.

Het is een bezienswaardigheid geworden, een museumstuk... een beeld uit een nu onmogelijk lijkend verleden...

Het behangpapier, of de verf aan je muur, de nagel waaraan een kadertje hangt, het lijstje rond het kadertje, het stuk glas... allemaal voorbeelden van dingen die wij zo gewoon vinden dat wij er zelfs geen gedachte meer aan vuil maken. Het is pas als we in een museum staan kijken op een klein glazen parfumflesje uit de Romeinse tijd, dat wij eens denken aan "glas" als verworvenheid. Als we nu een drinkglas breken, dan staan we daar niet bij stil, tenzij het er eentje is uit een waardevol servies. Glazen kun je kopen voor een paar centen bij wijze van spreken, ze zijn zo'n gemeen goed geworden, zo dagdagelijks, dat wij ons niet kunnen inbeelden dat amper enkele generaties terug, dat nog een waardevol item was... en de tinnen bekers die wij nu zo mooi vinden, waren dan veeleer gemeengoed...

Ik zou willen pleiten, om eens één dag, ééntje maar, eens na te denken bij alles wat we gebruiken. De balpen, het papier, het elastiekje, het nietje en de paperclip...tot het zout aan tafel... Toen ik nog gezond was, en lange trektochten maakte met de rugzak, hebben we ooit een heel stuk gewandeld op de "zoutweg" in Salers lez Bains in Frankrijk, waar in de kasseibaan langs weerszij diepe sporen waren, bijna volmaakt rechthoekig, uitgesleten door de duizenden en duizenden zwaarbeladen karren met hun ijzerbeslagen wielen... Zout was dan een waardevol item. Nu strooien we het op ons voetpad als het ijzelt.

Wij beseffen niet meer wat we allemaal te danken hebben aan de generaties voor ons, staren ons blind op de moderniteiten, en vergeten dat we eigenlijk nog steeds veel meer leven met de dingen die tot ons gekomen zijn in een ver en grijs verleden...

Gisteren zat ik te vissen, en dacht aan dat oude boek dat ik ooit voor een prikje kocht, over het vissen...met staaltjes er in van goed zijden visdraad... Nylon was er nog niet, en ik dacht terug aan de tijd toen we als kinderen stekeltjes gingen vangen in de vijver in het bos, met een stukje naaigaren aan een stokje, daaraan een gebruikt stekje, als dobber, en onderaan een lange pier als aas. We lieten de stekeltjes bijten tot ze de worm zo diep in hun binnenste hadden, dat we hen veilig in ons jampotje kregen vooraleer ze zelf de worm weer konden uitspuwen... We trokken de worm dan uit het lijf van het stekeltje, en vingen met dezelfde worm wel honderd visjes..

Nu hebben we haakjes en loodjes en nylondraad in alle sterkten en dikten...en we staan er niet bij stil, tenzij...in het museum, als je daar een benen haak ziet liggen uit prehistorische tijden...

Nee, we zijn niet die slimme, alleskunners waarvoor we ons zelf zo graag houden, we teren gewoon op de verworvenheden van het verleden! En dat is wellicht het grote onderscheid tussen mens en dier, wij zijn er in gelukt de wetenschap van vroeger bij te houden, verder te benutten en stelselmatig te verbeteren, aan te passen aan zaken die eigenlijk verder gaan dan de behoefte ... Je kunt perfect leven in een huis waar de ramen niet zo perfect effen zijn, het doet er eigenlijk niets aan dat het beeld van de straat vervormd is... het is niet zo mooi, niet zo perfect, dat is alles! Voor de rest is het oude raam even goed als het huidige!

Als je straks je gras maait in je tuintje, denk eens hoeveel uitvindingen er in dat grasmachine zitten... en wees dankbaar dat we als mensen dat wonderlijke vermogen hebben om alle uitvindingen niet alleen te onthouden, niet alleen te verbeteren, maar ook nog te combineren tot nieuwe verworvenheden...

Ik zou wel eens willen zien wat een modern mens echt zou doen, mocht hij als Robinson Crusoë vastzitten op een onbewoond eiland...

toch een nadenken over alles wat je gebruikt ? Ja hé !

tot de volgende...

Vlaamse Ardennen in het zonnetje...

Image by *madalena-pestana* - half of me via Flickr

figuurlijk dan, want het is (weeral) aan het regenen...
Maar kijk, er is een totaal nieuwe website gemaakt om Vlaanderens mooiste aan de wereld kond te doen!
Nu met zijn alle een gaan kijken op:

www.toerismevlaamseardennen.be

doen ! Het is mooi en goed gemaakt, alleen een schoonheidsfoutje, ze beginnen met de fietsers... en God weet dat we er daarvan al genoeg hebben...Maar behoor je tot de gezins-uitstap-fietsers, dan ben je van harte welkom, behoor je tot de fietsende eenzaten, je bent van harte welkom! Behoor je echter tot een van die kudden wegvervuilers, hou dit dan niet voor gelezen, vergeet het, vergeet dat de Vlaamse Ardennen bestaan, want van uw soort hebben we er - godbetert - al meer dan genoeg...

Nee, ik drijf over (hihi), zondag laatstleden zag ik een grote groep die netjes reed zoals het hoorde ! Verfrissend ook eens zoiets te zien !

Maar de site is er om mensen te lokken naar onze mooie streek, om jullie ook eens de gelegenheid te bieden hier van te genieten, en het is hier mooi, en kalm en rustig... Ik hoorde dat mijn Nederlandse collega-blogger ook al eens hier verbleef! Je ziet, ook over de grenzen zijn we bekend!

Alleen, het is net zo als met een bezoek aan Schotland (kan ik aan bevelen!), je moet geluk hebben met het weer... Ons Vlaanderen is nu eenmaal een vruchtbaar landje, en in een vruchtbaar landje valt er regelmatig een bui uit de hemel, kwestie van de plantengroei op gang te houden!
Toen ik vanmorgen, tijdens mijn Jules Mastiek-oefeningen naar buiten keek, zag ik met blijde verwondering de brede groenbeboste einder... Wat enkele weken terug nog een sombere bruinzwarte lijn was, is nu een uitnodigend bos van bomen. Je ziet de glooiende velden, de diepe dalen en dan weer omhoog, tot de bomenhorizon...Mooi !

Op het veld naast ons is op een nacht plots het gras verschenen! Nieuw gezaaid gras, want het wordt een paardenwei. Bart zegt dat we vliegen zullen hebben met hopen, maar daar is wel iets aan te doen... Ik zal eens proberen om met een gewone doorzichtig plasticzakje halfvol met water... 't Schijnt dat als je dat in de deuropening hangt, de vliegen gedesoriënteerd zijn en niet binnenkomen ???? 't Zou in ieder geval een goedkoop middel zijn !

Ik ben zo net een broodje gaan opzetten... Met de broodbakmachine is dat een fluitje van een cent, en dat is een van de weinige dingen die ik nog aan kan. Oh ja, ik heb eindelijk de ideale formule ontdekt om lekker en mals brood te bakken... Misschien herinneren sommigen zich nog dat ik vroeger vitamine C in mijn deeg mengde, met een voortreffelijk resultaat, maar nog net niet zoals het brood van de bakker... Nu doe ik een volle soeplepel citroensap in mijn brood (je kunt dat kopen in van die handige flesjes), en ja, nu heb ik diezelfde malsheid en smaak zoals brood bij de bakker! Zelfs de tweede en derde dag is het brood nog steeds lekker en behoorlijk mals. Eindelijk ben ik er dus, en jij nu ook, als je ook behoort tot de broodbakkende mensheid... Nee, je proeft geen zuur in het brood, alles smaakt net zoals het hoort. Ik gebruik een mengeling van wit meel en grof meel (met stukjes graan in), en zo heb ik een lekker lichtbruin broodje (of zoals men in sommige streken zegt: een grijs brood)...

Oh ja, ik doe ook een beetje melk, en een klein kippeneitje in de hoeveelheid water, dat heeft wellicht ook wel te zien met de lekkere smaak... (een eitje van een krielkippetje)

Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn haarkapster: "Of ik de lampen wilde gaan afhalen?".Nu ja, graag ! Zoals je weet nam enige maanden terug, de kapster de zaak over van mijn vorige haarkapper. Het was haar bedoeling om ook de zaak te vernieuwen, maar dat was nog niet voor meteen. Ik vroeg of ze de lampen in haar zaak ook zou vernieuwen... Het is namelijk zo dat de lampenhouders op mijn aquarium dringend aan vervanging toe zijn, ze zijn namelijk door en door roest aan het worden (bij eentje vallen de stukken roest er letterlijk uit)... en die lampenkappen in de kapperszaak leken mij net wat ik moest hebben... Dus nu liggen de lampen en bijhorende kappen hier bij mij, te wachten tot ik er stekkers heb op geplaatst, om ze dan te gebruiken voor mijn aquarium... De kapsters is blij dat ze er vanaf is, en ik ben blij dat ik ze heb... Je ziet, zelfs voor mijn aquarium gebruik ik recyclagemateriaal... Ik kan dat, omdat alles netjes in een kast ingebouwd is, en je die lampenkappen dus niet kunt zien. De kast, een prachtstuk in massieve eik, is ooit nog gemaakt door onze Koen... De lege kast weegt stukken van mensen, helemaal massieve eik, daar dan nog een aquarium van twee meter op zestig op zeventig in, daarin tweehonderd kilo stenen, enkele zakken zand en ongeveer 800 liter water... Serieus zwaar ding...

De kast staat dan ook niet op poten, maar staat plat op de vloer, op een koperen band. Kwestie van niet door de vloer te zakken. De kast is ook ter plaatse gemonteerd, want het lege ding is al bijna niet te verplaatsen, gewoon door zijn gewicht. Ik zie Koen nog bezig aan het maken van de stukken en het later monteren van de kast... Het kleuren van de eik en het vernissen werd gedaan door een vriend die specialist was in die dingen... (Hij deed ook mijn deuren in huis).

Nu is dat aquarium niet alleen een herinnering, niet alleen mooi, het is ook een beetje lastig geworden, want iedere keer als ik de filter, de pompen en dergelijke moet onderhouden en kuisen, water moet afhevelen, nieuw water bij vullen, zijn we beiden telkens heel blij als het weer eens gedaan is, en we weer voor enkele weken gerust zijn... Gelukkig is het zo, dat hoe groter het aquarium is, hoe minder onderhoud het vraagt...Tenzij er iets gebeurt, zoals een paar weken terug... We zagen dat plots bijna alle vissen boven zwommen. Dat wijst er op dat er een gebrek aan zuurstof is in het water! Maar dat kon eigenlijk niet, want hij was nog niet zolang weer eens "gekuist"... Plots zag ik een grote vis, of liever de resten van een grote vis, steken tussen de rotsstenen... Blijkbaar had het domme beest zichzelf vastgezwommen, en was er zo tot zijn jammerlijke end gekomen. In het "warme" water gaat de ontbinding heel snel, en dat was dan ook de reden dat het water zeer vlug, zeer slecht was geworden. De vis heel voorzichtig uit gehaald (stinkend en uiteenvallend!!!), en een groot gedeelte van het water uitgeheveld, en vervangen door vers water, en de zaak was weer OK...

Je ziet, het is niet alleen een schoon ding om op te kijken...

De lucht is nog steeds grauw en grijs, maar het regent niet meer... Misschien toch nog gaan vissen ?

tot de volgende ?

De pas van Boussoufa

Image via Wikipedia

Bij een politiecontrole in een café in Anderlecht, hielden de dienstdoende agenten Boussafa aan daar hij zijn pas niet bij zich had... Dit ging blijkbaar nogal geweldig, daar Boussoufa blijkbaar weerspannig was. Hij vloog in de boeien en werd een tijdje meegenomen. De polities verklaarden dat zij hem niet herkend hadden...

Wellicht zouden u of ik niet eens een pas hebben moeten tonen, maar Boussoufa is een vreemdeling, en daar er daar nogal veel asielzoekers, sanspapiers en en andere te controleren mensen bij zitten, is er nu en dan een strenge controle...

Is dat racisme?

Weet je dat ik daar niet zo maar één twee drie, kan op antwoorden?

Antwoord één: de flikken waren op zoek naar illegalen, in de brede zin van het woord. Daar zit een vreemdeling zonder pas, die zich nogal aanstelt... Ik zou op het eerste zicht de politie gelijk geven...

Antwoord twee: het is duidelijk dat de bruine medemens als eerste en voornaamste doelwit geviseerd wordt bij dergelijke controles... dat riekt naar racisme. Illegalen kunnen in iedere bevolkingsgroep en -kleur voorkomen, dus zou er geen onderscheid mogen zijn. Het is niet omdat er in de regio meest van het afro-arabische type voorkomen dat een naar een kleur gerichte controle gerechtvaardigd is.

Je ziet, je kunt nogal sterk afwijkend reageren, naargelang je eigen voorkeur en instelling, en dat is juist het erge... dat op zich is al eenvorm van racisme. Ik ben er ook niet vrij van, alhoewel mijn idee zich nog op een totaal ander spoor bevindt dan de twee hierboven vermeld. Ik zou me vragen stellen of die Boussoufa wel de gewone procedure heeft moeten ondergaan, of dat, omwille van het feit dat hij tegen een bal kan stampen, de zaak voor hem al geregeld was, nog voor hij hier echt kwam potjestampen bij Anderlecht???

Want dat vind ik véél erger ! Dat men verschil maakt tussen de mensen op basis van een of ander "talent" (tussen haakjes, want voetbal zie ik persoonlijk niet als een talent) (maar dat is uiteraard persoonlijk...) Maar dat is net zo erg als onderscheid maken op basis van sekse, van leeftijd, van postuur of wat dan ook...

Laat ons eerlijk zijn, het is niet makkelijk geen racist te zijn... We doen het allemaal, in mindere of meerdere mate. Ik heb nog samengewerkt met een algerijn, en had daar geen enkel probleem mee, maar moest hij willen trouwen met mijn dochter, dan zou ik plots wel problemen hebben, niet met de man alsdusdanig, maar met het feit dat hij een totaal andere godsdienst heeft, waarbij de vrouw in een totaal andere positie staat dan wij gewoon zijn, met het feit dat hij uit een gans andere cultuur komt, en dus anders reageert op de dingen als wij hier doen, om het feit dat al die verschillen bijkomende moeilijkheden vormen om een hecht huwelijk te hebben...Alhoewel het ontbreken van die moeilijkheden geen garantie is...

Alhoewel wij door de verstedelijking en dergelijke, ons stamverband ergens verloren zijn, rest er toch in de mens nog steeds iets dat reageert tegen vreemden... Dat zit in onze dierlijke restjes ingebakken. Als we geen racist zijn, dan moeten we dat bewust doen. Handelen we onbewust, dan is de kans wel heel groot dat er toch iets racistisch in ons allemaal ingebakken zit. Maar we zijn mensen, redelijke wezens, en met de rede, met het verstand, weten we dat racisme niet logisch is. Met andere woorden, het is geen natuurlijk iets om niet-racistisch te zijn. Vandaar ook dat we veelal overreacties krijgen, vormen van positieve discriminatie en dergelijke. Het is krek hetzelfde als bij de Chinezen, Japanezen die de R leren uitspreken. In een overcompensatie beginnen ze dan alle woorden met l ook met r uit te spreken... Of, handje op mijn hoofd, een westvlaming die probeert de G en H correct uit te spreken... Krijg je zo'n figuren als Vande Lanotte, die ook al overcompenseert... Of een Piet Huysentruyt die met zichzelf kan lachen...

Misschien, als we het lang genoeg inprenten, dat die reactie niet meer zal moeten bewust genomen worden, misschien dat kinderen die samen opgegroeid zijn met al die gekleurde medemensen niet meer die reactie zullen hebben, maar onze generatie, die als kind op de markt met wijd open ogen stond te kijken naar "karaboedja, karaboedja", een zwarte marktkramer die (zwart) snoep verkocht, die bij de Oostendenaars geen andere naam had dan "karaboedja"...voor ons is die gekleurde medemens in onze straten nog een nieuw fenomeen... Wij moeten echt bewust en beredeneerd geen racist zijn, anders lukt het niet.

Dat is wellicht ook de reden dat er nog steeds moeilijkheden rond zijn! Je hebt nu in werkelijkheid drie, vier soorten mensen bij ons: de bewust antiracisten, de racisten, de mensen die het antiracisme te ver doortrekken en positief racisme doen, en degenen die werkelijk al gewoon zijn in een multiculturele en multiraciale samenleving te wonen, en het ook als werkelijk gewoon ervaren.

Het is dan ook niet makkelijk alles onder de noemer racisme te plaatsen... Ik prefereer veel meer dat we die term zouden afschaffen, en gewoon de term discriminatie gebruiken, want dat is het in feite, en of je nu discrimineert op basis van sekse, of op basis van huidskleur, de gevolgen zijn identiek... Dat het niet zo makkelijk is, niet zo evident is, bewijst de huidige verkiezing van Obama, daar is het feit dat het een zwarte is, nog steeds een van de wonderen van deze tijd, en dat in een land waar reeds generaties de maatschappij leeft in een "multicolor" maatschappij...

We zitten ook in het slechtste deel van de wereld daarvoor... Het westen heeft steeds geheerst over al de anderen, ze uitgebuit in slavernij of ze als kolonies uitgemolken... ze nu plots als gelijkwaardig beschouwen, is dus nog een hardere ommezwaai dan voor de landen die niet zo'n verleden hebben. Voorbeelden kun je vinden in bepaalde eilanden, waar reeds sinds eeuwen meerdere rassen samengesmolten zijn, en je zelfs niet meer kunt spreken van een ras, het is een nieuwe mensensoort, een mixt, een blending...

Bij de buur is de verbouwing stilaan zijn voltooiing aan het bereiken... Het was bijna zo erg als in het stukje kleinkunst van wijlen Gerard Vermeersch...djudedju...

tot de volgende ?

Lenige oma !

Image via Wikipedia

Bette Calman (Kalm aan ?) is een 83 jarige oma, die nu nog steeds (of weer) les aan het geven is in Yoga. Ze is nog steeds in staat alle moeilijke houdingen aan te nemen...

Eigenlijk verwondert mij dat geen zier! Het is het levende bewijs van rust roest. Onlangs is hier in ons Oudenaarde een man op 103 gestorven, nadat hij hij de pers haalde omdat hij voor zijn hulding van 101 jaar, met de fiets naar het stadhuis van Oudenaarde reed.

Mijn vader was na een periode van ziekte zo stram geworden dat hij speciale oefeningen moest doen om zijn schoudergewrichten weer wat los te krijgen... Ik stel bij mezelf vast, dat nadat ik begonnen ben met de dagelijkse turnoefeningen, mijn lichaam weer veel soepeler werkt. Ik was na al die jaren van bekommerd stilzitten (beweging doet pijn, weet je wel) ook al een stijve kachelpook geworden. Bovendien heb ik geleerd dat je moet oefenen binnen je mogelijkheden, dat je moet oefenen om tegen je pijn te vechten, dat je steeds meer kunt daardoor, en dat de pijn iets makkelijker onder controle blijft. Ik weet wel dat ik pijn krijg van staan, maar ik leerde de beste positie en posities kennen, want dat scheelt, en het aannemen van wisselende houdingen helpt. Idem bij zitten en liggen... Voor wandelen heb ik nog geen oplossing, maar ook daar is de pijngrens iets opgeschoven! Als ik vroeger na 20 meter al de pijn voelde opkomen, zit ik nu rond de vijftig meter, en ik stel vast dat ook het verdragen (het bereiken van de grens) opgeschoven is, en ik vlugger recupereer... Bewegen is belangrijk, zeker bij het ouder worden. Ik kan nu weer met de vingertoppen en duim aan de grond met gestrekte benen, en blijf er een tiental seconden staan, al ademend. Ik kom dan weer recht zonder extra pijn. Ik durf veel van mijn leeftijdgenoten uitdagen dit ook eens te doen. Ik beweer niet dat ik nu lenig ben (ik ben het nooit geweest), maar ik kan de meeste functies van mijn lichaam weer benutten, met meer of minder pijn, maar ik kan me weer bewegen. Die madame Calman zal wel vééééél leniger zijn, maar wellicht is ze ook geen pijnpatient ?

Eén van de laatste verwezenlijkingen die ik bereikte, betreffen mijn heupen... 's Morgens had ik steeds scherpe pijnen als ik mijn broek en onderbroek moest aantrekken, als ik in mijn auto moest instappen... Vooral mijn links been kon ik niet meer optrekken zonder scherpe pijnen in mijn heup. De specialist gaf me een voorschrift om foto's van mijn heup te laten nemen, want het was zeker een versleten heup... Toen brak Veerle haar voet, en ik dacht, laat ik nog maar een beetje wachten, want zie dat ik binnen moet om te opereren, dan is er niemand die kan rijden voor de boodschappen... Om me toch te kunnen beredderen, besloot ik met mijn benen, oefeningen te doen op mijn heupgewrichten. In het begin heel voorzichtig, en met heel veel pijn... Maar nu met gemak, en ik heb geen pijn meer om mijn broek aan te trekken of om in mijn auto te stappen. Was mijn heup versleten? Wellicht was het ook hier veeleer een vastgeroest zijn... Ik denk er niet over om nu nog foto's te laten nemen...

Helaas bereik ik niet dat ik pijnvrij wordt... Ik weet nog steeds dat ik bij iedere inspanning na een bepaalde tijd pijn krijg, die steeds crescendo gaat... Maar daar kun je mee leren leven. Je moet alleen leren leven met in achtneming van je grenzen, en met bewust inslikken van de pijn als je over die grens gaat. Neem nu de rommelmarkten... ik heb daar iedere keer pijn, na een tijdje veel pijn, maar de afwisseling in de dagelijkse sleur van het thuiszitten, is voor mij dan belangrijker dan die pijn, dus slik ik de pijn, neem het erbij, beoefen allerlei truukjes om de pijn grens later te bereiken... Kan ik eventjes gaan zitten? Kan ik eens op mijn hurken zitten om schijnbaar iets te bekijken (gek, maar dat ontlast je sta-rug) en ga zo maar door. Ook je rug strekken of juist buigen... de mogelijkheden zijn legio, de baat is miniem, maar er is wat baat, wat je mogelijk maakt de pijn langer te doorstaan, en met volle teugen te genieten van de markt.(Voor jou is het wellicht niet een rommelmarkt, maar iets anders...)

Op de foto van vandaag zie je de kerk van Pamele (Oudenaarde), in Scheldegotiek. Het is zowat het oudste voorbeeld van gotiek in onze regio's. De stap uit het Romaans is nog duidelijk te zien. Het is een prachtig gebouw, zeker het bezoeken waard, langs de oever oven de Schelde.

Wij hebben niet alleen een mooie streek landschappelijk, er is ook heel wat moois te zien van mensenhand... Persoonlijk kan ik het best genieten van de kleine oude dorpskernen. Hier in de streek waren het vooral kleine dorpjes, ook qua oppervlakte, en veelal vind je dan heel mooie kleine stokoude kerkjes, met een stokoud pleintje er voor, de huisjes gehurkt rond de kerk en het plein. Soms heb je ook in die kerkjes prachtige schatten! Bezoek eens het kleine kerkje van Hemelveerdegem, dicht bij de woning van onze Bart. (Lierde), daar vind je een retabel van ongekende pracht, helemaal gesculpteerd in hout. Toen ik het ooit bezocht, was de toenmalige pastoor vol liefde bezig heel zijn kerkje met boenwas te bewerken... Het snijwerk was netjes opgepoetst, blonk van de was, en heel de kerk ademde de lucht van de bijenwas en de terpentijn. Maar je moet het zeker eens bezoeken ! Echt meer dan de moeite !

We leven in een heerlijk landje, heel mooi met heel mooie dingen en mooie mensen...Vriendelijk en steeds bereid tot een babbel. Het regent er wel vaak, en we hebben er ook politiekers, maar die behoren gelukkig tot een minderheid, de meesten zijn normale mensen... Die gewoon mens willen zijn met de mensen.

Toen wij dinsdag laatst zaten te vissen in het park, hebben we heel wat mensen "op bezoek" gehad, want dat is een van de charmes van vissen in het park...Er lopen heel wat bezoekers rond, en heel wat komen eens kijken bij die twee vissers, en doen dan veelal een babbel. (De beste vissers staan dan ook meestal achter ons, net als de stuurlui aan wal). Ik wil maar zeggen, hier praten de mensen nog met elkaar, hier lopen we elkaar niet zomaar voorbij. Hier leven we nog een beetje zoals in de tijd van toen...gelukkig maar.

Misschien is dat ook een beetje mijn Blog? Het babbelen met om het even wie ? Over om het even wat... heerlijk toch ?

Misschien weet je het niet, maar ik zit nu te glimlachen, ik heb er deugd van om even met jou te kunnen kouten!

tot de volgende ?