De vrachtwagenbestuurder...

Image by rat_fink via Flickr

Gisteren plaatste ik een filmpje over een vrachtwagenbestuurder die allerlei gekke toeren uithaalt achter het stuur van zijn rijdende mastodont.
Misschien dacht u dat het fake was, maar nee, het is echt !
De bestuurder is de Roemeense vrachtwagenbestuurder Iulian Breazu, en het filmpje is opgenomen door zijn broer. Als de politie kan vinden waar het filmpje is opgenomen zal er een proces volgen, en bovendien zit nu de kans er in dat Iulian al zijn job verliest...

De verdediging van Iulian is niet mis: "Ik overdreef misschien voor één keer, omwille van het filmpje, maar kijk maar naar de andere vrachtwagenbestuurders! Ik zag ze al bezig met het knippen van hun nagels, haar kammen, in de spiegel kijken en zich scheren en zo meer... "

Tot mijn spijt moet ik dit bevestigen ! Ik zag ooit een vrachtwagenbestuurder zijn krant lezen al rijdend ! En Anny zat bij me toen we er eentje zagen met zijn beide voeten op het stuur!

De dader is het handige Cruise Control, waarbij je geen pedaal meer moet aanraken... In de treinen is er een systeem voorzien, waarbij de bestuurder om de zoveel seconden met zijn voet een beweging moet maken op een bepaald pedaal of knop, om aan te tonen dat hij er nog is en aandachtig is. Doet hij dit niet, dan oordeelt het machine dat de bestuurder er niet bij is, en stopt de trein automatisch.

Ooit kende ik moeilijkheden in een bedrijf, waar een nieuw controlepaneel aan het bijna volledig geautomatiseerde werkproces was geplaatst. Al wat de betrokken arbeider moest doen, was naar het paneel kijken, en mocht er een lampje oplichten, op het bewuste knopje drukken... De werkgever had vol goede bedoelingen zijn oudste arbeider die job gegeven, om hem te "sparen"... Na enkele dagen was er bijna een ramp gebeurd omdat de arbeider niet gereageerd had op het brandende lichtje. Boze werkgever ! Ik kon de werkgever er van overtuigen dat een dergelijke job letterlijk geestdodend is, en in het vervolg mochten de vier oudste arbeiders elk twee keer één uur per dag voor het bord gaan zitten. Dat is niet te lang om er versuft van te worden, en werd inderdaad als een rustpauze in de zware dagtaak aanzien.

Rijden met een vrachtwagen op loodrechte autosnelwegen op cruise control, dat is volgens mij bij normaal verkeer even geestesdodend als dat controlepaneel !

Ik ga dan ook niet de chauffeur zo maar veroordelen ! Natuurlijk moeten ze niet zo gek gaan doen als Iulian, maar om de zoveel tijd zou die cruise control iets moeten doen waardoor de bestuurder wel alert moet blijven, anders is de kans wel héél groot dat ze een wegversperring niet tijdig zagen, en op de staart van een file in rijden, met alle gevolgen vandien!

Automatisering is niet steeds de oplossing !
Het komt misschien de productie ten goede, maar zeker niet de mens !
Ik hoor een metser wel eens zeggen: "Heb je dat façadeke gezien ? Dat heb ik gemaakt!", vol fierheid op het mooie metselwerk met visgraatmotief... Ik heb nog nooit een arbeider van Volvo (of een ander merk) horen zeggen: "Heb je die voituur zien voorbij rijden ? Daar heb ik vier vijzen in vast geschroefd!"

Geestdodend, alle arbeidsvreugde wegnemend...
Maar ook, in geval van een vrachtwagen: moorddadig !

Bovendien doet zich nog een ander fenomeen voor! Als je de zaken logisch bekijkt, dan is het werk dank zij de automatisatie veel lichter geworden, althans lichamelijk, maar het gekke is dat de mens veel meer afgepeigerd van zijn dagtaak naar huis komt, dan vroeger toen hij "te lijve" alles moest verzetten en verleggen...


Met andere woorden, het werk is door het "doden" van de geest, er in geslaagd ook het lichaam kapot te maken! Ik ben genoeg economist om te weten dat je niet meer terug kunt naar de tijd van toen, zeker niet met behoud van de hoog opgekrikte welvaart... Maar moet dat echt ten koste van het welzijn???

Hoe langer een mens in een dergelijk werk zit, hoe meer hij wordt afgestompt! Hoe moeilijker het hem (haar) valt, om zich na de dagtaak weer bezig te houden met het Leven, gezin, kinderen opvoeden en dergelijke meer. Al wat hij (zij) nog wenst is gerust gelaten te worden, en het brein dat verstokt zit in de automatismen te laten rusten in een gedachtenloos tv-kijken.

Het leven van de moderne mens !
Er wordt steeds meer op verlof gegaan naar verre oorden, om duidelijk weg te zijn, weg van dat oeverloze altijd hetzelfde. Dode geesten in amper levende lichamen.

Moeten we niet op zijn minst pogen een systeem te ontwikkelen waar in de arbeider iedere dag verschillende taken kan doen, afwisselend, zodat het geestesdodende van de taak toch iets minder dodelijk wordt ? Of moeten we naast opleiding tot een beroep, niet ook de mens een opleiding geven in het zich "bezig" houden, het creatief zijn, het leren om naast het oeverloze herhalen van steeds dezelfde taak, ook dingen te doen die "anders" zijn, totaal brekend met het gewone dagdagelijkse ?

Dat is een van de bedenkingen die me ook heeft doen inzien dat in Ziekenzorg ook hobbywerking broodnodig is voor de mens ! Niet omwille van de hobby op zich, maar omdat ook voor de zieke het van levensbelang is dat hij met zijn lichaam, maar vooral met zijn geest, eens ander "werk" doet, weg van het dagdagelijkse, weg van de pijn, weg van het geestesdodende van het eeuwig ziek zijn !

Maar ook wie gezond is, is vandaag de dag in veel gevallen geestelijk ziek, omdat hij zich niet meer kan los trekken van het werk, dat hij (zij) zijn (haar) geest laat sterven in een oeverloos automatisme.

Wees, potverdorie eens creatief ! Doe eens iets buiten je normale dingen om!

schud jezelf wakker !

tot de volgende ?

Veilig verkeer

Nu en dan, heel soms, gebeurt er dan een accident, en héél, heel soms, is daar een vrachtwagen bij betrokken...
Ongelofelijk hé ?

clipped from www.actu24.be

't ceedeetje

Image via Wikipedia

Hoeveel van die dingen liggen er bij jou in huis? Ik heb het zowel over muziekceedees of ceedeeroms of deeveedeetjes, want dat is allemaal een koek, een deeg...
Er zal wel een klein tijdsverschil zitten, maat het gewone ceedeetje is dertig jaar oud !

Heb jij ook nog van die oude elpees liggen, die je nooit meer uit de hoes haalt ?
Ik heb er nog van 78 toeren, voorhistorische dingen als het ware !
Maar ook bij mij liggen ze daar ergens te liggen (Let op ! Ze krijgen weer waarde, want op de rommelmarkten en beurzen worden ze gezocht en zie je steeds meer mensen die weer zoeken naar die oude vinyltjes... Ze maken ze zelfs weer opnieuw, met alle nadelen van krassen en dergelijke ingebouwd !

Maar dat kleine schijfje, dat ceedeetje is dertig jaar oud ! Nog maar dertig jaar, want geef toe het is een van de meest vertrouwde dingen die we in huis hebben.
Ik herinner me, toen we pas in Oudenaarde woonden, in 1973, kochten we een platenspeler, en in een grootwarenhuis de eerste fonoplaten in een speciale aanbieding, anders waren die te duur...
Nu liggen er stapels elpees te rotten, en vele tientalles ceedeetjes, die nu en dan uitgenomen worden, voornamelijk richting auto... Want in huis staat meestal radio twee op, of de tv...In de wagen luister ik graag naar mooie muziek, en als ik nog ceedeetjes koop (op de rommelmarkt!!!) dan zijn dat dingen die een tijdje in de auto blijven, en dan belanden op de grote hoop, om er misschien pas na jaren weer uit te komen.

Dertig jaar... Ik weet niet meer wanneer hier het eerste ceedeetje binnenkwam, maar 't zal betrekkelijk vlug zijn geweest, want ik zat dan met opgroeiende jeugd, en als je rekent dat ze aan veertien jaar midden in hun "publiciteits"-jaren zitten, dan zijn die dingen wellicht al in of rond 1984 beginnen binnenstromen... Onze kinderen hebben bij mijn weten nooit elpees gekocht, het waren meteen van die kleine glanzende schijfjes.

Onze Koen heeft indertijd nog een paar boxen bijgeplaatst, die er nu nog hangen, kwestie van "goeie" klank te hebben.

Toen ik klein was speelde de radio zowat altijd... Wellicht zal er telkens een onderbreking geweest zijn bij het overlijden van een van mijn grootouders, want toen was er nog een verplichte zes weken rouwperiode, maar dat herinner ik me niet meer... (Wel herinner ik me de periode dat ons moeder dan in zwarte voorschoot rondliep, in plaats van in de prettige gebloemde voorschoten van anders). Maar normaliter speelde de radio van 's morgens tot 's avonds in mijn herinnering. Ons moeder zong zelfs vaak mee, toen ik nog klein was. 's Avonds luisterden we dan met zijn allen naar de luisterspelen. daarvoor bleef zelfs ons eeuwige boeklezen eventjes aan de kant.

En ook nu, bij mij staat er dus steeds of de radio, of de tv te spelen... Meestal hoor ik dat niet eens bewust, en dan schrik je plots op, omdat je een bekende naam hoorde, en probeer ik bij Anny te hoor te gaan of zij het hoorde wat ze vertelden over xxx... Anny luistert meer bewust naar de radio, dus veelal heeft zij dan het antwoord.

Maar sinds het overlijden van onze Koen worden er niet zo vaak meer ceedees gespeeld. Er is geen bepaalde reden toe, gewoon, we hebben voldoende achtergrond met de radio... Vroeger was het ook meest Koen die ceedeetjes op legde, veelal boven al, toen hij, net thuis, zijn werkkledij ging afdoen en zich wat verfriste. Heel luid soms, zodat wij beneden boven het geluid van de radio hoorden waar hij naar luisterde.

Dertig jaar... en wij vinden het al een ding van altijd geweest.

Geen wonder dat onze kleinkinderen dan zeggen: " Maar ja, opa, jij bent al héél oud hé?"... We zijn immers al meer dan twee keer zo oud als het ceedeetje, en dat is er al altijd geweest.

Sjongejongejonge...

Ergens heb ik nog een elpee liggen ... van Vader Abraham... Vader Grijzenbaard...
djudedju...

tot de volgende ?

De staart van maart

Image via Wikipedia

Maart roert zijne staart... De grond is bedekt met een dikke deken sneeuw! Er ligt wel 3 à 4 centimeter op het moment dat ik mijn gymnastiek sta te doen. Nu is er al weer een deel van verdwenen, onder het duwen van een lentezonnetje.
Het is mooi ! De zon over een witte wereld !
Glad is het niet echt, de banen zijn bijna meteen sneeuwvrij door het gerij van de auto's. Maar ja, enige voorzichtigheid is wel geboden vermoed ik, en de mensen lijken dat wel massaal vergeten te zijn...
Gisteren reden we richting Oudenaarde, en de baan van aan de brouwerij tot beneden aan de lichten bij Volkegem zagen we maar liefst 9 (negen) sporen van auto's die in de gracht hadden gelegen, tegen de bermen waren opgecrosst, borden hadden omver geduwd en noem maar op. Je mag op gans dat stuk maar 70 rijden, en ik zie niet in hoe aan 70 per uur uit die bocht gaat, maar ja...Toch gebeurt het, door te vlug rijden? door onoplettendheid? door een gladde plek ? 't Zal altijd wel een reden hebben, maar onlangs was er zelfs een dode bij... En dan sta je daar wel eens bij stil. Zeker als het een bekende is.
"Al kruipt ge in een mollegat, als het je uur is..." zegt men dan? Maar is dat wel zo? Is het echt zo dat dit ongeval "voorzien" was ? Ik kan dat niet geloven! Dat zou lijnrecht in tegenspraak zijn met de vrije wil van de gelovigen, en wellicht kan een atheïst al helemaal niet aan predestinatie geloven? Of wel?
Had die man nu tien seconden later daar voorbij gekomen, dan vloog hij misschien ook uit de bocht, maar dan was die vrachtwagen toch net voorbij ? Of misschien vloog hij helemaal niet uit de bocht, omdat zijn moment van verstrooidheid al tien seconden voorbij was ?

Eén van de redenen van vele ongevallen zal ongetwijfeld zijn dat we in de huidige wereld steeds meer het gevoel van gejaagdheid zien bij de mensen. Zo erg dat ze zelfs niet er in slagen zich eens echt te ontspannen. Want zie, ze gaan fietsen en proberen de eerste te zijn, vlugger te zijn, een betere tijd te hebben, ze gaan lopen en pogen meer kilometers te doen, ze gaan sudokuën en pogen weer een graadje moeilijker te gaan, en noem zo maar op...
Steeds minder mensen vinden werkelijk ontspanning.
Vinden werkelijk de manier om eens heerlijk te niksen. Als ze niksen kijken ze tv, en horen hoe ze in Irak weer een bomaanslag hebben gepleegd. Of kijken lekker griezelfilm. Ontspannen? Vergeet het maar!
Het zalige niets doen, het zo maar genieten van de rust, je eigen ademhaling als muziek, dat is er niet meer bij.
Zelfs van vissen, een kalme bezigheid "par origine", hebben ze verprutst tot een wedstrijd om ter meest of om ter grootst...
Ga eens een museum binnen, liefst een van oude meesters der schilderkunst, zet je daar op een bankje, en bekijk het schilderij voor je in al zijn grootheid, en doe dan nog eens hetzelfde, maar in al zijn kleinheid, ofte wel in ieder detail, in iedere penseelstreek. Ga eens dichterbij, en stel vast dat, als je maar een klein stukje bekijkt, het soms bijna niet te herkennen is, en van op een afstand de indruk geeft heel gedetailleerd te zijn. Of bij anderen tot in het oneindigste detail blijvend gedetailleerd (Ga eens naar het Lam Gods kijken te Gent)...En vraag je af waarom de schilder zo heeft gewerkt, en hoe het komt dat dit zo'n verbluffende indruk na laat op je netvlies...
Of ga eens aan de waterkant zitten, en geniet van het wiegen van een gevallen blad...
Luister naar de leeuwerik, en volg hem eens terwijl hij daar heel hoog, nog amper zichtbaar hangt te zingen...
Doe gewoon niets, en geniet van alles wat rond je is.
Dat is op zich een vorm van mediteren, dat is Zen, dat is de ultieme ontspanning.
Weet je dat heel wat mensen dat niet meer kunnen?
Ze zijn zo gedreven, zo bezig met allerlei dingen die hun leven beheersen, dat ze niet meer weten wat echt belangrijk is.
Dat is wat we ook zien als we nu kijken naar de meeste kinderen. Ze hebben ADHD zegt men dan. Als ADHD een ziekte is die bestaat uit het niet kunnen ontspannen, dan hebben ze gelijk !
Want hoelang is het geleden dat gij nog een kind roerloos hebt zien zitten, kijkend naar een kevertje of een miertje, zo maar, vol bewondering voor dat kleine dingetje dat zo maar over die zandkorrels heen stapt, zich afvragend hoe hij het zelf zou doen als de zandkorrels in zijn wereld even groot waren als ze zijn voor dat miertje...
Hoelang is het al geleden dat gij een kind zaagt liggen te liggen in het gras, loom madeliefjes plukkend en er een kransje mee vlechtend, zonder er op te denken wat hij doende was? Of een kind die zo maar, juichend, gewoon van levensgenot, door het natte gras loopt, geen weg wetend met zijn eigen levenslust?

Wij kunnen het niet meer.
Wij zijn gejaagd.
Ik las ooit een zinnetje, ik ga proberen het te citeren: Wij, de machtige blanken, lachen met de zwartjes die op de trommel slaan om de boze geesten te vejagen, en zitten zelf te toeteren om een verkeersopstopping op te lossen...

Zo is het maar net. Wij achten ons superieur, en willen dat dan ook voortdurend zijn, ook al gaat dat ten koste van ons mens-zijn...

We moeten maar eens beginnen met ons te onthaasten, met weer wat tijd vrij te maken om te bekomen, om tijd te maken om weer mens te zijn.
Och, ik ben niet beter dan een ander... Ik heb je verteld dat gisteren die enen man zo lang bleef babbelen dat ik aan het verrekken was van de pijn. Maar ik durf dat niet te zeggen. Idioot, want het is zo! Wellicht zou die man ook niet boos of gestoord zijn, misschien zou hij integendeel wat meer begrip voor je opbrengen, en misschien ook voor anderen, misschien zou hij zo leren te zien aan het gezicht dat de ander pijn heeft... Maar wij durven dat niet te zeggen. Om de ander niet te kwetsen? Nee, voornamelijk omdat we niet willen bekennen dat we kwetsbaar zijn !

Meer mens zijn... wil misschien gewoon zeggen, wat toegeven aan dat grote lompe lijf van ons. Kijk eens naar die filmpjes van de natuur. De koning van de dieren ligt veel meer te liggen, te genieten, te niksen, dat hij staat te brullen en bezig is te verscheuren ! Hij "werkt" de nodige tijd, en de rest geniet hij.
Wellicht dat we hem daarom Koning noemen ?

tot de volgende ?

Pijn

Image via Wikipedia

het was gezellig en lekker op de kaas- en wijnavond, maar ze hebben er héél slechte stoelen, dus zitten we (alle twee) met rugpijn.
Bovendien zijn we naar de rommelmarkt geweest, en daar was er een die net wat te lang bleef babbelen (omdat ik al pijn had), dus is de pijn nog wat erger geworden.
Maar och, het gaat, al bij al hebben we enkele heerlijke momenten achter de rug, dus: we zijn content!

Nu schijnt de zon, aan de einder zitten van die grote witte wolkenbergen, maar de rest is hemelsblauw en alles blinkt in de zon (omdat het kletsnat geregend is). Je kunt niet geloven hoe de wereld plots verandert als de zon er op schijnt!

Ik zie dat mijn hortensia's (hydrangea's) ook al dikke botten krijgen. De wereld is aan het ontwaken. Gisteren zag ik van uit de badkamer, twee tortels vechten in mijn notelaar. Je hoort ook al weer de merels tjekken... Niet alleen het groen ontwaakt. Vlak voor het raam zie ik de eerste (witte) camelia openstaan. Ik had gevreesd dat die vroege bloem nog wel zou vervriezen, maar nee, hij staat er in volle glorie, terwijl de anderen nog maar knop staan te wezen.

We dromen alweer van de bloemen... God, het is nog maar van pas geleden dat ik hier in deze eigenste blog zat te klagen dat de winter, met zijn donkere dagen weer voor de deur stond, en zie, het is al weer bijna lente. Straks krijgen we ook weer de domme maatregel van het uur-verzetten voor de voeten geschoven.

Bart is al half uit de plaaster. Klinkt gek, maar toch is het zo! Hij heeft nu een afneembare plaaster. Ik had nog nooit van zoiets gehoord, maar zo kan hij zich wat makkelijker verplaatsen, en nu zie je hem dan ook druk bezig met het aan en uit doen van zijn plaaster, al naar gelang wat hij te doen heeft. Waarschijnlijk is hij binnen een week od f zo, zijn plaaster weer helemaal kwijt. Nadien zal hij zich eens laten onderzoeken of hij niet ook last heeft van osteoporose...Het is immers al de derde keer dat hij aan het plaasteren is... De specialist noemt hem zijn beste klant....

Gisteren was er een van de meisjes die opdienden op de kaas en wijnavond, wat spitsvondiger dan je normaal tegen komt in die dingen... Anny en ik drinken gewoonlijk Cola Light (Anny mag geen suiker hebben, en met de wagen drink ik geen of heel heel weinig alcohol), en de kinderen dronken gewone Cola... Toen het meisje de Cola's bracht, gaf ze ons de cola, twee lights... en twee zware cola's... Vind ik leuk.

Voila, ik ga er mee stoppen, ik heb gezien dat er nog massa's mailtjes op mij staan te wachten... en dan ga ik nog een ander figuurtje uitsnijden in zeep...

tot de volgende ?

De drijvende bijbel

Image via Wikipedia

In Oudenaarde is er momenteen een (1) tentoonstelling over de bijbel, in twee (2) locaties.
Drijvend.
Twee aangemeerde boten huisvesten de expo. Als ik eens tijd heb, en goesting om de verkeerschaos ter stede te verergeren, dan ga ik eens kijken. Ooit was er een expo der Bijbel in het mooie gotische stadhuis, en dat was al eens het zien waard, nu, in dat wel speciale kader, moet het ook wel de moeite zijn.

Maar vandaag is het niet te doen, je zou wellicht de boten niet eens vinden, en langs de scheldekant lopen in de huidige mist is ook niet aan te raden. In de zomer is dat niet zo erg, maar nu is het water veels te koud.
(Leuk woord hé? Veels? Lekker Vlaams)
(mijn spellingscontrole zal weer tilt slaan)

Vanavond is het dus kaas- en wijnavond. In de school bij Els, bij de nonnen, midden in de vasten gaan wijn drinken en kaas smullen ter meerdere ere en glorie van God en van de kas van de school (vooral het laatste). Het is er steeds heel goed verzorgd, en heel lekker. Ik heb er geen idee van wat het kost, want telkenjare is dat een traktaat van Bart en Els. Wel zijn we ieder jaar wat centen kwijt aan de tombola (ook al ter meerdere ere van...), maar och, dat is graag gedaan, en in sommige gevallen hebben we nog plezier met de aard van de prijzen... Als het prullen zijn, dan blijven ze bij Els, zij moet ieder jaar instaan voor het inbrengen van een deel prijzen, net zoals de andere leerkrachten. Waarschijnlijk komen dus een heel deel van de prullaria ieder jaar weer terecht in de tombola ad majorem gloria Dei....

Deze namiddag ook nog eens op bezoek bij tanteke, om de was terug te brengen en de nieuwe was mee te brengen. Ons goede daad van de week is dan ook weeral verricht. Bijna iedere week is dat een beetje jezelf overtuigen, wetende dat het mensje anders bijna geen kat ziet. En dan denk ik bij mezelf, stel dat jij het bent, je zou ook graag hebben dat er eens iemand langskomt.

En zo zal deze zaterdag ook weer voorbij zijn.
In de uurtjes dat ik niet aan de peecee doorbreng, zit ik te knutselen, zoals je weet. Nu ben ik dus volop bezig met het snijden van figuurtjes uit stukken zeep, modellen voor de volgende hobbyclub. Nu gaat het heel wat beter ! De eerste poging uit die stokoude en beenharde zeep was heel moeilijk, maar nu, uit een "vers" stuk zeep, gaat het heel vlot, en is het precies zoals ik verwachtte. Ik wist dat het perfect haalbaar moest zijn, niet omdat ik het al eens deed, maar omdat ik ooit - in een ver verleden - las dat men in de ontwikkelingslanden de kinderen leert te sculpteren met behulp van stukken zeep. Eens ze dat goed kunnen, mogen ze werken in zeepsteen, en die beeldjes kopen we dan met zijn allen in de wereldwinkel en dergelijke.
Nu is het niet mijn bedoeling dat wij werkelijk beeldjes gaan uitsnijden uit zeep, het is veeleer een modelleren van de zeep. Ik kan het misschien best vergelijken met wat je ziet als je kinderen aan het strand ziet spelen met van die "taart"-vormpjes. Ze doen er vochtig zand in, goed aankloppen, en dan omkeren, en daar ligt dan een mooi figuurtje. Het zijn dergelijke figuurtjes die we uit de zeep snijden, omdat het ook de bedoeling is dat het een stuk zeep blijft, horende bij de handdoek en de washandjes die samen een geschenk vormen... Ik ben bijna klaar met een vis, het wordt heel mooi, en is doenbaar ook voor niet beeldhouwers.

(Van die verse stukken zeep komt ook geen stof, dus volgen er ook geen homerische niesbuien !)

De grootste moeilijkheid voor de werking met de hobbyclub van Ziekenzorg, is dat we steeds zo goedkoop mogelijk moeten werken. Er zijn mensen tussen die het echt niet breed hebben, en zij moeten - net als de anderen- in de mogelijkheid zijn, om deel te nemen aan de activiteiten. Dus moeten we niet alleen dingen vinden die leuk zijn, die een mooi of leuk resultaat geven, maar moet het nog zo goedkoop mogelijk zijn. Als je je neus in een van die hobbywinkels durft binnen te steken, dan wapperen je oren bij het zien van de kostprijs van al die dingen. Dus zoeken wij vooral ideeën, en kijken dan of wij die ideeën ook kunnen uitwerken op een andere, goedkopere manier. Kan dit niet, dan gaat het in de meeste gevallen gewoon niet door. Maar u begrijpt dat dit niet zo eenvoudig is. Wij zijn dan ook voortdurend alert of we niet hier of daar bruikbare dingen vinden. Zo kijken we of we geen restjes van hout kunnen krijgen, geen reclameobjecten, die kunnen dienen als bouwmateriaal... noem maar op.
Zo heb ik ooit op de rommelmarkt een stuk of drie vleesplankjes kunnen kopen met op de ene zijde een reclameboodschap, maar de andere zijde heel bruikbaar om te bewerken met pyrografie of met verf, of als ondergrond voor een ander werkje, waarbij het vleesplankje plots een heerlijk kadertje wordt. (Mocht je dus dingen hebben liggen....)

Of mocht jij soms ergens een idee hebben opgedaan, ik sta open voor alle suggesties !
Ik struin ook internet af voor ideeën, kijk in mijn vele boeken...maar zoals gezegd, er staat een rem op inzake kostprijs. Ik ben ondermeer op zoek naar... keien. Niet van die kleine dingetjes, maar keien in de orde van grootte van een eitje van een Engels Kiekske (krielhennetjes) of groter. De bedoeling is dat wij door het beschilderen van die keien en het lijmen van keien op en aaneen, we gekke fantasiebeestjes maken, die heel leuk staan (liggen) in een bloempot. Stel je voor dat je plots een reuzelieveheersbeestje ziet zitten in een bloempot, dan kijk je toch wel even op niet ?

Je ziet, alles, of bijna alles is bruikbaar. Maar misschien heb je zelfs documentatiemateriaal, uit een verleden als hobbyïst, ook dat is uiteraard interessant.

Laat je iets horen?

tot de volgende ?

Mailbox

Tegenwoordig open ik iedere dag met veel spanning en een beetje schrik mijn mailboxes (want ik heb er maar liefst vijf!)...
Veel spanning, want bijna telkens zitten er pareltjes in, schrik, want soms is de oogst zo groot dat ik er me bijna geen beginnen meer aanzie...
Maar de spanning is veel groter dan de schrik, want bijna steeds kan ik daardoor aan al die internetvrienden en vriendinnen een pakket mooie dingen toesturen, met de hoop ook hen wat vreugde en spanning te brengen. Wees gerust, ik stuur niet alle mailtjes door, ik maak er (noodgedwongen) een selectie van, want reeds nu overkomt het me dat ik plots de mededeling krijg dat de mailbox van x of y niet meer bereikbaar is, omdat de bus vol zit...
Dan heb ik wat gewetenswroeging (niet veel, maar toch...), en zit ik te denken: "Nu moest er eens net een dringend mailtje moeten komen voor hem (haar), en ik heb de toegang verstopt met mijn massa leuke dingen..." Van sommigen krijg ik dan ook wel eens een beleefd mailtje: Gelieve van .. tot .. geen mailtjes meer toe te sturen, daar ik afwezig ben, en zelfs een keer : daar ik dan enkele heel belangrijke mailtjes verwacht... Uiteraard respecteer ik dat dan.
Ook zijn er enkelen die me hebben laten weten dat zij geen adsl of telenet of welke provider dan ook hebben, maar nog werken met een gewone telefoonlijn, en dat het downloaden van omvangrijke mails dan veel te lang duurt en dus ook veel te veel kost...Die mensen stuur ik dan alleen de korte dingen op...dingen die niet te lang en te duur zijn.
Sommigen hebben een heel druk leven, en die stuur ik dan alleen de dingen waarvan ik vermoed dat ze er prijs op stellen, ondanks de tijdsdruk.
Ik doe dus aan een vorm van censuur...
En dan vraag ik me soms af of ik wel dat recht heb ?
Als ik zaken krijg met heel veel bloot, dan stuur ik die niet door, omdat ik schrik heb iemand te kwetsen (en ook een beetje om "Wat gaan ze van mij wel denken!"). Ook mailtjes die racistisch zijn, tenzij het humorgehalte het racisme overstijgt, stuur ik niet door. Misschien hoeft dit wat bijkomende uitleg: Ik heb soms problemen met het begrip racisme... Als we een mop horen over de Nederlanders, de Schotten, de limburgers, ja zelfs de joden, dan vinden we het allemaal kunnen, maar als het over de Arabische volkeren of de Turken (niet allemaal Azisch)gaat, dan vinden we het plots niet meer kunnen...
Ik vind dat niet helemaal logisch ! Ik heb dan ook geprobeerd de norm anders te stellen dan de meesten: Als het werkelijk humor is, voortgaande op de wat uitvergrote eigenschappen van de betreffende bevolkingsgroep, dan kan het er door, als het werkelijk beledigend is voor de groep, dan niet, ook niet als het gaat over Nederlanders of Joden of wie dan ook...
En ik vind dat een mop over de Vlamingen net zo lollig kan zijn of over wie dan ook.
Maar dingen die suggereren dat onze gekleurde evenmensen allemaal bandieten zijn, dat heeft niets met humor van doen, en dat stuur ik dus ook niet door.
Heb ik dat recht ? Ik weet het niet, en ik maak er me ook niet echt zorgen over ! Ik ga voort op wat voor mij het "gezonde verstand" is. Ik zet ook niet een of andere groep volkomen buiten schot, humor mag en moet kunnen, maar het moet humor blijven. Als men een mop vertelt over Mohammed, dan zie je of hoor je meestal ook wel de achtergrond van de mop: Is de mop er alleen met de bedoeling te kwetsen, dan is het geen mop meer. Is het duidelijk humor, dan mag het van mij wel. En dan is het jammer dat er mensen zijn die het uit zijn verband rukken, en zelfs gaan dreigen met moord en doodslag. (En nog erger: als het niet bij dreigen blijft...).
Een mop hoeft niet noodzakelijk bezien worden als een aanval... Als ik de mop hoorde van Jezus die over het water liep, Petrus die naar hem toe wilde, zonk in het water...Waarop de Heer zei, je hebt niet gekeken waar de paaltjes staan!, dan kwetst dat mij niet in mijn geloof, dan kan ik daar rustig mee mee lachen, wetend dat dit niets afdoet aan het Geloof, maar hoogstens aan een detail van het Verhaal... Net zoals niet iedere Nederlander (te) zuinig is, niet iedere Schot gierig.
Maar ik herinner me dat toen Urbanus voor het eerst zijn "Bakske vol met stro" zong, kwam hier in het katholieke Vlaanderen, heel wat reactie los, en ook ik was niet echt onverdeeld gelukkig met de tekst... Ondertussen is al heel wat water door de zee gelopen, en nu is er geen mens meer die nog wakker ligt van die tekst. Een mens evolueert, en ook humor evolueert.
Als de cartoons over Mohammed zoveel reactie uitlokten, dan moet dat volgens mij ook een beetje in dat licht gezien worden: De mensen ginder hebben nog nooit ofte nooit gehoord of gezien dat er ook mensen zijn die zelfs het geloof eens door een andere, een humoristische bril durven bekijken... Ze zien nog geen verschil tussen humor en aanvallen van het Geloof.
En dan ligt de bal weer een beetje in ons kamp ! Als we weten dat wat wij humor vinden, hen kwetst, dan moeten we zo wijs zijn hen niet te kwetsen ! Er is niets lachwekkends aan het feit dat je anderen kwetst ! Wees dan zo verstandig het niet te doen, heb eerbied voor hun overtuiging, en laat hen langzaam groeien naar een bredere kijk, net zoals wij dat ook hebben geleerd.
Het is een kwestie van het vinden van een evenwicht.
Wij zitten nu eenmaal in een wereld waar niet alleen verscheidene rassen bijeen wonen, maar ook waar diverse geloofsvormen, heel divers, bijeen wonen met niet gelovigen. We hebben met vallen en opstaan geleerd de gedachten van de anderen te eerbiedigen (Alhoewel... we hebben nog steeds veel te weinig begrip voor de gekleurde evenmens, en hij van uit zijn geloof voor de andersdenkenden in de breedste zin)

Ik ben wel heel ver weg gegaan van mijn mailboxes... Maar ja, je kent me, eens ik op een of ander stokpaardje zit...

We moeten niet "leven en laten leven", nee, we moeten gewoon leren aanvaarden en zelfs meer, eerbiedigen! wat voor de ander heilig is, is het ook voor ons, omdat wij eerbied hebben voor de anderen ! Ben jij atheïst, of Boeddhist of nog een andere "tist", dan heb ik daar geen problemen mee... Zolang jij eerbied hebt voor mij, heb ik het ook voor jou, en ik hoop ook op het omgekeerde ! Want dat moet het zijn: gewoon eerbied voor elkaar, Liefde (en ik bedoel niet de lichamelijke) voor elkaar kan slechts groeien waar begrip en eerbied is !

tot de volgende ?