Het boek der boeken in het tweede boek der boeken?

Hoe krijg je de bijbel (nog) een keer in The Guiness Book of Records ?
Je besluit om met een hele groep mensen, gans de bijbel voor te lezen op de radio. En niet zo maar de eerste de beste, nee, de eerste regels worden gelezen door de paus himself... en er komen ook wat vedetten en een oud president en dergelijke meer, meedoen aan de bijbelmarathon...die zo een 139 uur zou gaan duren...allemaal om in het recordboek te komen...

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat een grandioos idee vinden, maar wellicht zijn er ook die het net wat dubieus gaan vinden.
De meeste katholieke mensen kennen de bijbel maar zo en zo... Ze krijgen netjes geselecteerde stukjes te horen, en er zijn er heel wat die wel een bijbel thuis hebben staan (Veelal nog het boek dat ze ooit moesten aanschaffen tijdens hun studies), maar er wordt niet zo veel in gelezen. Ik heb al eens verteld dat tante nonneke er van overtuigd was dat de maagd Maria niet in de bijbel stond, zeker niet in die van de protestanten... De bijbel had het mensje nog nooit gelezen...
Bij heel wat van de soorten die wij oneerbiedig onder één noemer "protestanten" scharen, zijn er heel veel die veel meer belang hechten aan de bijbel, en hun bijbelkennis is dan ook veel en veel groter dan bij de katholieken. Bij velen wordt het Woord (met hoofdletter) geëerd, 't is te zeggen, ze houden zich strikt aan de woorden, en vergeten soms wat de geest van de tekst... Vandaar dat er wel groepen zijn die de nieuwe vertalingen en zeker vertalingen in de volkstaal verwerpen als ketters...
Ik heb gedeeltelijk uit nieuwsgierigheid, gedeeltelijk uit overtuiging de bijbel gelezen, zoals we zeggen, van achter naar voor en van voor naar achter. Ik heb bovendien een stuk of wat verschillende vertalingen, gaande van de bijbel die de Jehova's gebruiken, over de statenbijbel (oud en nieuwe vertaling), The king James, de moderne vertaling, de willibrordus, en de volkstaal-vertaling (twee versies). Ik heb ook boeken gelezen over de bijbel. Het onderwerp heeft mij echt een hele tijd bezig gehouden.
Interessant vond ik vooral de zichtbare ontwikkeling van de godsdienst, hoe het beeld van één God in het begin toch nog wel eens "per ongeluk" goden werden, hoe legende en godsdienst in elkaar grijpen, hoe duidelijk banden zijn met de godsdiensten van de omringende volkeren, en hoe heel veel later zelfs onze missionarissen dit middel nog steeds gebruikten om een brug te maken van de oorspronkelijke godsdienst naar de kristelijke (Denk bv aan de heiligverklaring van Lao Tse...).
Kortom, de godsdienst "groeide", volgde een hele evolutie, adapteerde zich, en telkens opnieuw had je groepen die deze stap niet wilden volgen, en zich afscheurden, soms met een echte breuk ten gevolge, soms met een vreedzaam samengaan.
Ik weet niet wie gelijk heeft, de mannen van de letter (waarbij we dan de vraag kunnen stellen op welke vertaling en de hoeveelste vertaling dit dan al was) of de mannen van de geest van de tekst...terwijl de geest zich dus telkens en telkens weer aanpast aan de tijdsgeest.
Wij hebben het laatste grote concilie, met een bijna-aardbeving in de kerk, meegemaakt. Het was of plots een heleboel taboes verdwenen, of alles veel dichter bij de mens kwam. We hadden dan ook de nieuwe afscheuring van de tradionalisten (in twee schuifjes). En de volgende pausen trokken, wat geschrokken van de gevolgen, de remmen zoveel mogelijk weer aan.
Maar ergens zitten wij een beetje met een consumptie-godsdienst. Het gaat zelfs zo ver, dat de strikte richtlijnen van de afremmende pausen, op het plaatselijke vlak weer wat versoepeld worden, uit schrik leden te verliezen.
Het is een beetje een teken van de tijd, dat we geen houding meer durven aannemen, we proberen ons steeds weer en weer te profileren als de grootste gemene deler en het kleinste gemene veelvoud.
Als ik naar mijn werk kijk, de socialistische vakbond is veel toleranter geworden ten onze opzichte, en wij ten opzichte van de socialisten. De principes zijn nog steeds heilig, maar worden indien nodig of wenselijk, van de scherpe kantjes ontdaan, à la tête du client... (Het was een kanunnik in de arbeidsbeweging die ooit stelde: Een principe, dat is lijk een scheet, je houdt dat zo lang mogelijk op, maar als je hem kunt lossen doet het zo'n deugd...)
Maar op die manier krijgen we steeds meer flauw en zoutloos mengsel, die eigenlijk niemand meer bevalt, maar die als enige verdienste heeft dat het ook niemand voor het hoofd stoot.
Als er nu zo'n sterke oppositie is tegen de islam, dan komt dat voor een groot stuk voort uit het feit dat die godsdienst tot op heden nog geen compromis maakt, alhoewel je in de westerse landen al een veel tolerantere versie vindt dan in de staten die zelfs een islamitisch bewind kennen.
Ik denk dat we met de slingerbeweging stilaan in het ene uiterste aan het vallen zijn, en het zou me geen zier verwonderen als men steeds meer zou protesteren tegen het zoutloze en kleurloze mengsel, en weer zou beginnen vragen naar een duidelijke profilering. Ik vermoed dat de rechtse bewegingen die we her en der zien opstaan, al een signaal in die richting zijn.
En dat is meteen ook een van de gevaren er van ! Als steeds meer mensen steeds meer zoeken naar een duidelijke profilering, en zij de enigen zijn die dit bieden, dan vrees ik dat zij als enige mogelijkheid de kans krijgen zo groot te worden, dat ze een werkelijk gevaar worden voor een democratische samenleving.
Met andere woorden, ik denk dat we stilaan er aan toe zijn dat we ons weer duidelijk en sterk gaan profileren, dat we het zout in de maatschappij zijn, de kleur in de samenleving. Laat de kristelijke zich weer duidelijk als kristen manifesteren, de socialisten als socialist, de liberalen als liberaal ! De tijd is nakend dat het kleur- en smaakloze zal afgestraft worden !
De generatie van de vrijheid-blijheid opvoeding loopt ook al op zijn laatste benen, en ik zie dat veel van de nieuwe, jonge gezinnen weer een veel duidelijkere opvoeding geven dan een vijftien- à twintigtal jaren geleden.
De enigen die dat nog niet lijken te zien is de generatie die nu aan het bewind is in politiek en dergelijke, en die het maar niet kunnen begrijpen dat die rechtse groeperingen zo'n succes krijgen. En kijk eens wat beter naar wat er gebeurt bij ons vlaams belang, ze werden zo groot dat ze steeds meer honger kregen, en zich wat "aanpasten" aan de meerderheid, en dus hun sterke profiel afzwakten... en meteen ook voor het eerst verloren...
We moeten af van het idee dat het verkeerd is om voor zijn mening uit te komen! Dat wil niet zeggen dat we de anderen moeten veroordelen, maar we moeten ze niet adopteren indien ze zich niet aangetrokken voelen door het profiel.
Wellicht zouden we dan ook veel minder te maken hebben met afscheuringen en afscheuringen van afscheuringen en ga zo maar door... want dit is een symptoom dat mensen zoeken naar een houvast, een houvast die niemand nog durft te bieden, uit schrik iemand voor het hoofd te stoten.
Nu lijkt het bijna verkeerd een eigen idee te hebben.
Ik heb er een, en misschien hou je er niet van, wel, durf er dan ook voor uit te komen! Durf verdomme je eigen overtuiging te tonen, niet in een agressie, maar zo, dat men weet waar je voor staat. Wedden dat men je veel meer op prijs zal stellen dan dat je je gedraagt als een mossel ?

tot de volgende ?

verschrikkelijk

Gisterennamiddag zijn we, zoals iedere week, naar tanteke geweest. Het was er druk in de cafetaria, want het was er dierendag. Er kwamen mensen op bezoek met honden, een kat, ja zelfs een haan en een biggetje... (en stinken maane joegne!)
tanteke zag er goed uit, we dronken samen een glas, en gingen dan de was ophalen, en naar huis toe.
Zoals vaak reden we via Zingem naar huis, dan gaan we langs bij de bakker om enkele pistolets te halen en bij de beenhouwer om gehakt, ons wekelijks vrijdagavondmaal...
Toen ik in Zingem was, kreeg ik plots zin om nog eens binnen te springen in "'t Hof van Eden", ik sloeg de baan in naar het kerkplein, waar bij ik dacht aan het Zingem van toen, waar homerische politieke geschiedenis werd geschreven zo'n twintig jaar geleden... Eindelijk was de blauwe gemeenteraad gewipt, door een vereniging van alle andere politieke families, toen plots een van de verkozenen overliep naar de blauwen en de meerderheid weer wisselde... Ieder gemeenteraad was het gemeentehuis vol met opstandige burgers, en meerdere keren moest de zaal manu militari ontruimd worden. In Zingem was de politiek altijd al een geladen onderwerp... Links van de kerk 't Hof van Eden was de katholieke café, voor de kerk had je de socialistische herberg, en rechts een liberaal...
Vroeger gaf ik jaarlijks een algemene ledenvergadering in ' Hof, en ik wou dat wel eens terugzien.
't Was een desillusie, de café was in andere handen overgegaan, had een gans ander uiterlijk en karakter gekregen, en waar de deur was van het zaaltje waar ik vroeger ging spreken, zag je nu door raampjes een lange zwarte gang, zwart: letterlijk! Blijkbaar had de schuttersgilde er zijn thuis gevonden, en de gang was volledig zwart gemaakt, vloeren, muren en zoldering. De schutters ware er aan het oefenen. Ze stonden vlak bij het raampje, onder enkele lampen, en ginds tenden de gang zag je nog wat lampen branden boven de liggende wip.
We gingen bij het raampje zitten, om wat te kunnen kijken naar de schutters en hun prestaties. Ze waren er maar met een man of vijf, en er waren al heel wat van de zijvogels afgeschoten.
Ieder om beurt schoten ze, en na een tijdje zagen wij dan een kleine jongen naar de wip lopen om de pijlen die tegen het doek achter de wip gevlogen waren weer te gaan verzamelen, waarna ieder schutter zijn pijlen weer uit het bundelke opviste, en ze weer een rondeke schoten.
Het was op zo'n moment, dat de kleine de pijlen was gaan oprapen, dat ik een van de schutters, met een blik van verstandhouding naar de anderen, plots een pijl zag nemen, met een rubberen bal op de punt. Hij mikte, en schoot de pijl naar de jongen die bijna aan de wip was zijn achterwerk. Wij hoorden de jongen van schrik roepen, en hij sprong in de schrikbeweging plots vooruit, recht tegen een van de pinnen van de wip. Hij sidderde nog even, en wat me altijd zal bijblijven, ik zag zijn groene katoenen broekje plots donker worden...In de dood had hij de controle over de spieren verloren en in zijn broekje gedaan. Gek dat dat je zo scherp voor ogen staat. De pin was in zijn hoofd binnengedrongen, en hij hing aan de pin vast.
Er was bij de schutters een moment van stilte, toen stormde een van de schutters naar de jongen toe, toen hij zag dat alles voorbij was, kwam hij naar de olijke schutter gestormd, en het was met grote moeite dat de anderen hem konden tegenhouden. De man brulde van woede en van smart.
Wij zijn pas heel laat thuisgekomen, we waren immers getuigen, en de ondervraging en herondervraging door de mannen van het parket, de wetsgeneesheer, de komst van de moeder waren allemaal heel pijnlijk en verschrikkelijk. Vannacht hebben we weinig geslapen, en zagen telkens weer hoe het allemaal gebeurde...verschrikkelijk.

Mooi verhaaltje hé ? Natuurlijk is er niets van waar, ik had alleen lust eens een moordverhaal te schrijven, recht uit mijn meest morbide duim (de linkse) gezogen...
Bovendien heb ik er een fout in gemaakt, bewust, om je de kans te geven te snappen dat het maar een verhaaltje was... Heb je het gevonden ? Nee? Lees het nog eens over, maar nu met aandacht voor de details...
De jongen liep naar de wip toe, was bijna aan de wip, toen hij vooruitsprong...
Een wip bestaat uit een balk, met enkele zijbalken. In die zijbalken zitten de pinnen waarop de vogels of gaaien gestoken worden. Die moeten afgeschoten worden. Dus zitten die pinnen met de punt naar de achterkant toe, anders zou je de gaaien er niet afschieten, maar er vaster op schieten... Dus aan de kant van de jongen zate er geen pinnen, en de jongen zou in onderhavig verhaaltje hoogstens tegen de balk kunnen geknotst hebben met een buil als gevolg.
Maar geef toen het was je ontgaan hé, je was mee met het verhaal, met de overvloed aan details en de enkele dingen waarvan je wist dat die juist waren. De zwarte gang met liggende wip heb ik gezien in Oosterzele meen ik, of in Gavere, in een café waar ik...jaarlijks mijn algemene vergadering gaf. In Zingem is er bij mijn weten geen Hof van Eden, maar wel 't Paradijs, waar ik inderdaad mijn vergaderingen gaf, en waar nonkel Julien, socialist in hart en nieren tussen mijn leden kwam zitten om mij te horen spreken... Er is ook een socialistisch café, waar ik met nonkel Julien wel eens een pint ging pakken, en waar het begrafenismaal bij het overlijden van nonkel Julien ook werd gehouden... En ja, de politiek in Zingem haalde in die tijd alle kranten, en in de regionale pers was het jaren een hot item...
Maar 't Paradijs is weliswaar heringericht, met nieuwe uitbaters, maar nog steeds een mooi en gezellig café...

... en als ik u eens heb doen huiveren bij het lezen, dan is mijn schrijfsel gelukt...
'k Zal niet beloven dat ik het nooit meer zal doen, want wellicht krijg ik nu of dan nog wel eens de kriebels en pen ik weer een verzonnen verhaaltje...

tot de volgende ?
ps: de zon schijnt !!!

Zwart

Alles is nat, somber en doods...de natuur lijkt wel in rouw.
Vandaag doe ik mijn zwarte kleren aan, draag rouw voor het ongeboren kind: de zomer...
Want alle weermannen en weervrouwen ten spijt, alle meldingen over het was toch weer warmer, heb ik geen zomer gezien ! Nu en dan kregen we een mooie dag, een snoepje om ons zoet te houden, maar de tijd van de zomers lijkt wel voorbij...
Of toch niet ?
Ik ga al enkele jaartjes mee, en mij lijkt dat we eigenlijk met een curve te maken hebben! Ik heb al enige tijd de indruk dat we een curve kennen van ongeveer een jaar of tien. We zitten nu in het dal, maar we komen er ongetwijfeld weer uit om dan weer enkele goede zomers te kennen, dan weer bergaf naar echte strontzomers en weer terug naar goed...
Je moet maar eens kijken naar de superbe wijnjaren ! Het beeld zal niet volledig kloppen, maar geeft een goede impressie. Het zijn de beste wijnen die een zonnige zomer hadden! Maar soms klopt het niet helemaal, omdat te droog ook nefast kan zijn en ook een kletsnat najaar kan roet in het eten gooien (of in de wijn), maar globaal zul je de tendens wel zien. Het is geen nette gelijkmatige curve, maar toch, ook in het weer kennen wij blijkbaar geen middelmaat, en slingeren steeds van goed naar slecht.
Ik hoorde dat er dit jaar ontzettend veel druiven zouden zijn, maar toch zal het geen schitterend wijnjaar zijn, te weinig zon. Natuurlijk gaat de wetenschap ook bij de wijn steeds meer en meer vooruit (allee zeggen ze toch...) en wordt de wijn "lekker" gemaakt... Zo zijn nu de meeste wijnen al rijp (?) bij het bottelen, en is er van beter worden met verouderen nog amper sprake. Alleen de dure klassewijnen verdienen nog het etiket van een natuurlijk product, alhoewel ook daar de schandalen niet uit de lucht zijn.
Alle reden te over om in rouwkledij rond te lopen dus... Als ze ook al de wijn kapot prutsen...
In heel veel wijnen zit sulfiet, dat is de reden dat je 's anderdaags een houten kop hebt.
djudedju.
Maar ik had het over een cyclus in het weer... Ik vermoed dat die cyclus samengaat met de cyclus van de zon, want ook daar is een duidelijke cyclus waarneembaar in de zonnenactiviteit.
Ik ben geen weerman, maar ik observeer en lees en studeer...
Natuurlijk hebben wij te maken met een opwarming, en zal dit wellicht het totaalbeeld iet of wat veranderen, maar niet zo erg! Bovendien geloof ik niet dat de CO2 de grote dader is zoals er nu hele dagen naar ons hoofd wordt geslingerd. De rol van CO2 is volgens heel wat grote wetenschappers slechts van ondergeschikt belang, maar dat neemt niet weg dat wij er beter iets aan doen. Is het dan niet voor het klimaat, dan voor de natuur en je eigen gezondheid. Misschien hebben die doempredikers wel gelijk met hun zwaaien met doemberichten, want voor het eerst lijkt iedereen er min of meer van overtuigd dat er iets moet gebeuren...alhoewel... Ken jij veel mensen die de auto aan de kant laten staan ? Die effectief in huis hun verwarming een graadje lager zetten (om reden van het klimaat ? Ik ken er wel die alles doen om brandstof te besparen omwille van de kostprijs....) Toch komt er iets in beweging, en dat is op zich al positief.
Maar toch zal het maar echt beteren, op het moment dat er werkelijk een energietekort ontstaat! Zolang immers er fossiele brandstoffen voorhanden zijn, zullen die - zij hebben er alle financiële middelen toe- verhinderen dat er andere brandstoffen doorbreken. Zij hebben nu als het ware het monopolie, en zullen er alles aan doen om dat te behouden. Het internet staat vol met vermeldingen van alternatieve energiebronnen, maar niets komt echt van de grond, en er zijn bijna evenveel meldingen van plotse verdwijningen en plotse sterfgevallen bij de uitvinders van deze bronnen... Niets nieuws onder de zon, want wie macht heeft heeft die altijd willen behouden en zelfs vergroten, zelfs wat er nu gebeurt in Irak, Iran, Afghanistan en gans de Perzische golf, kan alleen maar een illustratie vormen.
Dat de familie Bush en de familie Bin Laden al sinds jaar en dag zakenpartners zijn (in de petroleum of wat dacht je?) zal je wellicht hoogstens nog eens de wenkbrauwen doen fronsen, maar echt verwonderen doet het niemand. Ook dat is alleen een illustratie van het echte gevecht om de echte macht, het ultieme monopolie...
Maar laat ons niet bij die dingen stilstaan, we kunnen er toch niet veel aan veranderen... Al wat we kunnen is pogen ons verbruik zo miniem mogelijk te houden en zelf te zoeken naar alternatieven die wel in ons bereik liggen. Isoleren, geen verwarming waar het niet nodig is, reflectoren achter de radiatoren en achter de vuurhaard en noem maar op... en blij zijn als er geen echte winter meer is... Maar wellicht is dat ook een mes die snijdt aan twee kanten, want als we minder gebruiken zullen die heren wel de prijs wat opvoeren, om toch hun winst minstens te stabiliseren. Misschien moeten we er eens op denken of onze steenkolen niet terug winstgevend zijn?

't Zevert buiten nog altijd... het veld waar vroeger de maïs stond, vertoont nu, in de vele wielsporen beekjes, waarin de grijsgrauwe lucht zich weerspiegelt, als een toonbeeld van desolaatheid en droefenis. De takken van de linde hangen diep door, en de eerste blaren geven het al op en dwarrelen geel en bruin getint naar de natte grond. In mijn visvijver schep ik dagelijks de bladeren af zodat het water niet teveel zou verzuren. Leuk is dat niet, want de overhangende takken van de rozen en slingers van de passieflora druipen voortdurend het kille water in je nek. De vissen eten al wat ze eten kunnen, in een reflex om de winter rustend op de bodem door te komen. De winter komt er aan.
Alle noten zijn al van de notelaar gevallen, en de bolsters liggen bruinzwart te rotten op de grond. Iedereen die binnen komt wordt verzocht heel goed zijn voeten te vegen, want als zo'n bolster aan je schoen hangt tekenen zich heel het huis door de bruine plekken af, die nog moeilijk weg te kuisen zijn ook. Vroeger werden die bolsters van de okkernoten verzameld, en in water gezet en op een zacht vuurtje gekookt... dat was dan de bister, het kleurmiddel om hout te kleuren. Wellicht is de kleur van de meubelen nu chemisch, en krijg je steeds dezelfde tint, hoe je het ook aanbrengt. Kleuren met het ouderwetse bister was niet zo simpel, je moest oppassen dat je geen kleurverschillen had tussen de verschillende delen van je meubelstuk. Als je een stuk eikenhout eens kleurt met bister, zie je pas hoe mooi het hout is, de tekening van het hout wordt duidelijk geprofileerd. Als je antieke meubelen hebt, dan zijn die wellicht gekleurd met bister. Maar de kleur van de antiek, dat is een ander paar mouwen. Die speciale tint die het hout verkregen heeft door de tijd, de kuisbeurten, de was en noem maar op, die is niet te verkrijgen met bister alleen. Vroeger maakte men die kleur na met het hout bloot te stellen aan de dampen van ammoniak. Dan zag het hout er in een nacht plots honderden jaren oud uit... Maar ook dat is allang verleden tijd, nu kun je die tinten uit een potje halen...
Eigenlijk is dat een beetje jammer, er is iets weg van de oude stielkennis... er is geen kunst en heel weinig kunde aan het smeren uit een potje...Maar wellicht is ook de arbeidsvreugde op dezelfde manier verminderd. We hebben aan het spook van de productie heel wat arbeidsvreugde en arbeiderskennis verloren. Vroeger was de bouwnijverheid nog een van de weinige nijverheden met beroepsfierheid, maar ook daar worden meer en meer modernere materialen gebruikt, en verdwijnt gestaag de oude stielkennis en beroepsfierheid... We leven meer en meer in een saaie uniforme wereld, waar werken nog alleen een noodzakelijk iets is, want een mens moet toch leven...
Dat is een van de redenen waarom ik steeds meer en meer pleit om een hobby, en liefst meer dan één aan te leren. En het liefst een hobby met een creatieve inbreng van de mens in casu. Omdat voor mij de mens alleen mens kan blijven als hij ook dingen maakt waar hij een stukje van zichzelf kan instoppen. Och, ik wil niet van iedereen kunstenaars gaan maken, maar gewoon mensen die iets maken dat voor hen mooi is, en die iets meer betekent dan de materie waaruit het gemaakt is.
In de hobbyclub leer ik dat idee aan de mensen aan, ze hoeven niet te kunnen tekenen om toch een mooie tekening te maken in pyrografie, dat ze rustig een blad kalkpapier nemen, en een tekening overnemen uit een boek, het gaat hem immers niet erover hoe ze het doen, maar dat ze het doen, en dat ze iets bekomen dat voor hen iets moois is.
De meeste mensen denken dat ze zoiets niet kunnen, maar dat is onzin, het gaat er om dat ze leren hoe ze het gemis aan talent weten op te vangen, en zo toch mooie dingen kunnen maken. Op die manier wordt het niet alleen plezant om iets te maken, maar ze leren ook meer zelfvertrouwen te hebben, en alras zullen ze overgaan tot het combineren van meerdere dingen om zo een nieuw geheel te vormen... Stel, ze tekenen met kalkpapier een stoomtrein door, maar ze plaatsen die in een landschap die ze ergens anders hebben gevonden...dan hebben ze een belangrijke stap gezet, en zijn ze niet alleen bezig, ze zijn werkelijk creatief ! En weldra zullen ze het aandurven om enkele lijnen die niet zo goed zijn doorgekomen in het doorprenten, zelf aan te vullen en zo groeien ze in hun hobby, in hun creatief zijn...
Dat creatief zijn is dan niet meer alleen een hobby, het is veel meer, het is een verrijking van het leven, het is een vertoeven in een andere werkelijkheid. Een eigen wereld.
Ik zeg bewust meer dan één hobby, want ik heb gezien hoe mijn vader door zijn ziekte plots zijn hobby kwijt was... probeer dus hobby's te vinden in meer dan een richting, zo dat je niet plots door een ziekte of ongeval uitgeschud staat, en door die ziekte ook een stuk van je wereld, het stuk dat van jezelf is, verliest.
Ik ga stoppen... denk er eens over na... Echt, voor iedereen is er wel iets te vinden waarin je voor jezelf een wereld vind van mooie dingen... Ik ben nu bezig met het bestuderen van kralenwerkjes , lijkt het gek ? Toch kun je ook daarin als het ware schilderijen maken ...

tot de volgende ?

Gelovigen

Gelezen: Gelovigen kunnen meer pijn verdragen.
Men heeft een test gedaan, men nam een deel atheïsten en deel katholieken. Men gaf beiden een prentje van de Heilige Maagd in handen, en diende dan elektrische schokken toe. Het verschil was zo groot, dat sommige katholieken niet eens de schok hadden gevoeld.
Heel laat in het artikel staat nog vermeld, dat als de atheïsten een voorwerp in handen mochten houden waarin zij naar hun gevoel steun vonden, dat het effect hetzelfde was als het bidprentje voor de katholieken...
Dit sterkt mij nog meer in mijn overtuiging, dat ieder mens onvermoede krachten en mogelijkheden in zich heeft, maar dat we het niet meer kennen en dus ook niet gebruiken. Als we echter ons gesteund voelen door een bidprentje of iets anders, dan werkt het plots wel ! Dat is wellicht ook de verklaring dat er in ieder soort geloof mirakels gebeuren ! Het geloof verzet inderdaad bergen.
Vandaar dat ik ook overtuigd ben van de nut van het geloof: het helpt een heleboel mensen om de nodige kracht te vinden. Dat is wellicht ook de reden dat in tijden van oorlog het geloof weer sterk opbloeit, de mensen zoeken hulpmiddelen om te overleven.
Dat dit in alle geloven werkt, en zelfs bij niet-gelovigen als zij iets hebben waarin zij menen de sterkte te vinden, bewijst mijnsinziens dat de kracht feitelijk in de mens zelf zit, en dat we inderdaad "bergen kunnen verzetten". Ik heb je al enkele keren verteld dat de pijn afneemt, als je er in slaagt intensief op andere dingen te denken of met andere dingen bezig te zijn. Dit is duidelijk iets van de dezelfde familie. We zouden ons meer en meer moeten bewust worden van de vele krachten en mogelijkheden die in ons schuilen. Het is minder belangrijk hoe we dat doen, of we het doen door geloof in een of andere godsdienst of door geloof in eigen mogelijkheden is eigenlijk niet zo belangrijk. We moeten gewoon weten en beseffen dat we die krachten hebben en kunnen aanwenden. Heel eigenaardig is dat we het veel en veel moeilijker hebben om die krachten te gebruiken ten eigen bate, dan tot baat van anderen. Dat komt wellicht omdat de anderen makkelijker kans zien in iemand te geloven dan in zichzelf te geloven. Mochten we de juiste middelen vinden om deze krachten te leren beheersen, dan zouden we ongetwijfeld die moeilijkheid niet meer hebben, of in veel mindere mate. Het zou immers een "normaal" iets worden.

Ik las in de Nederlandse AD een bericht dat de laatste tsaar en zijn familie in eer hersteld zijn. Ze waren niet schuldig aan de feiten waarvoor ze ter dood werden gebracht.
Ze zullen content zijn !
Bovendien zou ik de zaken een beetje willen uitsplitsen: Er werden niet alleen de tsaar en zijn madame gefusilleerd, maar gans het gezin. Het lijkt buiten kijf dat de kinderen in ieder geval niet schuldig waren...
Maar of de Tsaar en zijne Tsarina schuldig waren of niet ??? Wat is schuldig ? In dit specifieke geval waar we spreken over een op zijn zachtst uitgedrukt dictatoriaal bewind, kun je moeilijk zeggen dat ze geen schuld hadden. Maar als je het beziet in de tijdsgeest van toen, dan ligt het minder eenvoudig... De regering van de Romanovs was immers niet veel anders dan al de andere regeringen in Europa... Er heerste dan nog bij velen de overtuiging dat hun bloed er op gezag van God voor bestemd was te heersen. Er waren al wel enkele breuken ontstaan in dat geloof, onder meer door de Franse revolutie, maar bij vele van de vorsten heerste nog steeds die overtuiging. Ze waren zo opgegroeid, en hun geslacht was al generaties de Heerser van het land. Zij waren zich niet echt bewust van het feit dat ze dictator waren, ze kenden geen andere manier. Niet dat dit de zaak dan toelaatbaar maakt, maar we hebben het over schuldig of onschuldig... Als we nu in de rechtspraak het milieu waarin de dader opgroeide laten meespelen om te oordelen over de mate van schuld, dan moeten we dat ook doen voor de Romanovs. En lijkt het niet zo maar zwart-wit... Der Kaiser Wilhelm, de King of Great Brittain en de Tsaar... wellicht hadden ze allemaal dezelfde kijk op de zaken, en meenden ze Heerser te zijn bij Gratie Gods... Er is maar één van de drie die de storm van de eerste wereldoorlog doorstaan heeft, en zijn functie heeft behouden, en dat was het begin voor het verval en de devaluering van het ambt van Koning, Keizer en noem maar op. Eigenlijk houd dit ook in dat ze allemaal schuldig waren, maar of je daarvoor moet doodgeschoten worden, en dan nog met gans het gezin, is een andere vraag. Persoonlijk vind ik wat in China gebeurde veel beter, maar hem keizer af, en leer hem zijn brood verdienen op een nederige arbeidsplaats, zoals iedereen... We geven nu iedereen een kans op een nieuw leven, ook grote misdadigers, dus waarom niet de Tsaar van Rusland.
Globaal gezien, ja, ook van mij krijgen ze eerherstel, maar zeker geen functieherstel !

Toen wij gisteren in het restaurant zaten te eten, kwam er aan het tafeltje naast ons een paar mannen zitten. Een man van een einde in de vijftig of nog iets ouder, en een man van dertig, vijfendertig... Ze hadden het over de opbouw van hun relatie... Vooral de jongere was aan het woord. Op een opmerking van de oudere over leeftijdverschil, antwoordde hij dat 15 jaar geen leeftijdsverschil was, ene van twintig met een van tachtig, dat was een leeftijdsverschil, maar bij hen, nee dat was geen leeftijdsverschil. De jongeman was duidelijk verliefd op de oudere (of op zijn centen?) en liet dit op alle manieren blijken. De oudere dronk wijn bij het eten, de jongere nam een glaasje spuitwater. Hij wilde nuchter en bij de pinken blijven, de andere overtuigen dat hij de ideale partner was...
Ik moet toegeven, het was voor mij de eerste keer dat ik een "vrijage" zag in gang zetten bij een koppel mannen... De oude man zag ik makkelijk zonder te tonen dat ik keek, de jonge kon ik pas zien op het moment dat we rechtstonden om buiten te stappen. Ik had de indruk dat de jongere zijn ogen ietwat had bijgewerkt...
Als het een gewoon paartje, jongen meisje was geweest, dan had ik wellicht zitten monkelen en even goed geluisterd, maar nu kwam er het aspect van "het vreemde voor mij" bij.
Ik die nog homosexuelen had gekend die in het krankzinnigen gesticht zaten (ik werkte er), alleen omdat ze andere neigingen hadden... De tijd is wel heel fel veranderd.
Ik vond het toen triest dat die mannen tussen mensen gezet waren die duidelijk geestelijk gestoord waren, maar wat ik daar zag voelde ook niet niet helemaal kosjer aan. Het zal wel te maken hebben met mijn leeftijd en hoe ik opgevoed werd, maar toch... Ik kom van een generatie die in het openbaar ook niet zat mekaar af te likken, uitingen van liefde waren intieme dingen, die hoorden niet in het bijzijn van iedereen...
Soms krijg ik nu de indruk dat homoseksualiteit een beetje "mode" is, het is "in". Op tv zie je de een na de ander die zich duidelijk profileert als homo, en daar fier op is, en daar zij, als tv-vedette een beetje een voorbeeldfunctie hebben, vrees ik dat sommige jongeren nu zich homo verklaren omdat het chique is... En net zoals vroeger, toen het verboden was die neiging publiek te maken, en talrijke doodongelukkige "huisvaders" tegen hun natuur zagen ingaan, vrees ik nu dat de weegschaal naar de andere kant aan het overhellen is... En we dezelfde drama's tegemoet gaan nu bij mensen die zich gedwongen voelen zich te uiten als homo, terwijl ze het in feite niet zijn.
Waarom is het bewandelen van de gulden middenweg blijkbaar zo moeilijk ?

Ik wou dat we iets weer terug keerden naar de tijd van toen... Niet helemaal, want er waren ook vele verkeerde dingen toen, net zoals nu, maar terugkeren naar de goede aspecten, en er de goede dingen van u bijvoegen... Maar nee, we leven blijkbaar op de slinger van een uurwerk: ofwel gaan we de ene kant uit, ofwel de andere, en het tijdstip van het momentum is zo kort dat het niet echt ervaren wordt. We gaan steeds van het ene uiterste naar het andere.

Ergens moeten we eens allemaal in de leer gaan bij Boeddha, en de leer van de onthechting, veel minder belang hechten aan de dingen, en veel meer aan de inwendige rust... Maar blijkbaar is dat heel moeilijk, en hoe meer we hebben, hoe moeilijker het is om het "los" te laten.

Eén zaak heb ik voor, ik begin bij de ouderen te komen, en dat maakt het iets makkelijker om dingen los te laten, minder belang te hechten, meer te relativeren... Misschien bekijk je ook alles wat milder, en ook dat maakt relativeren iets makkelijker

Tot de volgende ?

Bloemen

We zijn dus - Veerle moest vandaag niet werken- naar floralux geweest in Dadizele. We hebben een mooi potje kunstbloemen gevonden voor onze Koen. Aan het columbarium is niet zoveel plaats, dus het mag niet te groot zijn, je moet ook anderen de kans bieden iets voor hun overledenen te zetten. We hebben ook lampolie mee want zoals ik je al eens vertelde, mama zet dagelijks een tweetal olielampjes bij de foto van Koen en van Oma en de laatste afgestorven kennissen.
Ik heb voor in mijn tuin een winterharde palmboom (pje!!!-) mee gebracht, die waren in grote aanbieding.
't Zal wel zoiets zijn van boompje groot, baasje dood... Want 't is nog maar een klein dingetje.

Gisterenavond kreeg ik een paniektelefoontje van Veerle... Ze stond in panne ! Ze had inkopen gedaan en kon niet meer starten. Wat moest ze doeoeoen ? Vermits Fré en de kinderen bij haar waren, legde ik uit dat ze eens kon proberen met duwen. Je zet de wagen in zijn tweede versnelling, houd de ontkoppeling in, en als je snelheid genoeg hebt, dan de ontkoppeling lossen.
Een halve minuut later weer een foontje, ze kregen geen beweging in de wagen, die stond juist in een put in de baan. Ik ben gaan kijken... Ze had de wagen in tweede versnelling gezet, maar vergeten de ontkoppelingspedaal in te drukken !!!! En dan mag een mens niets zeggen van vrouwen achter het stuur...
We hebben toch de garagist moeten doen komen, en met een startkabel was alles ok !
Veerle heeft dan nog een ereronde mogen rijden om de batterij op te laden...

Na de bloemenzaak zijn we ook nog gestopt in Dupontzoo, een grote dierenzaak, waar we een enorme keuze van eten vinden voor onze papegaai. Thuis mengen we dan al die soorten, en hebben dan een mengeling met enorm veel variëteit van eten in, om onze Jacko gezond te houden. Bovendien krijgt hij ook nog dagelijks een stukje van mijn avondlijk stuk fruit. Hij hoort dat ik aan het eten ben, en hij begint zijn kot rond te kruipen en aan alles wat lawaai maakt te trekken en te klingelen. Ik zal hem zeker niet vergeten ! In de winkel zagen wij twee papegaaien van 8 weken oud, warm onder de lamp, en die gevoederd werden door de oppasser. Dat moeten ideale vogels zijn om handtam te kweken !

Nadien zijn we op ons gemak gaan eten in het restaurant waar we steeds gaan als we naar Dadizele gaan. We hebben lekker gegeten, en dan terug naar huis... Opdracht vervuld ! Oh ja, er was ginder nu al een speciale tent bij de winkel gezet, met niks dan kerstgerief ! We zijn niet gaan kijken, maar maakten de bedenking dat ze wat laat zijn, binnen 5 à 6 maand is het Pasen, en je ziet nog niets staan... djudedju.

We hebben ook weer mogen genieten van een leuk pakket werken op de baan... Het is altijd verfrissend als je plots wanhopig staat te kijken... Een mens zou van arremoe nog verplicht worden een gps aan te schaffen. Ik vermoed dat de bevoegde minister aandelen heeft in een bedrijf van die gps-dingetjes ... Ik zou er zeker niet van schrikken, na al de stoten die we al meegemaakt hebben kan dit er nog wel bij.

We hebben heel de voormiddag ook genoten van de regen, en hoorden de weerman verkondigen dat er op de hooggelegen gebieden zelfs wel eens wat sneeuw zou kunnen vallen ook. Heerlijk ! Heerlijk ! Deze namiddag was het - oh heerlijk wonder- zonnig weer, maar veel wind .

Bij het opstarten van mijn pc kom ik automatisch op al de voornaamste krantenkoppen terecht, en lees ik dan vlug een en ander artikel. (Voor wie benieuwd is: www.verkenner.be je kunt daar zelfs de soort berichten die je wilt hebben aanduiden, en dan krijg je iedere dag het nieuws van de dag) (Ook nieuws uit het buitenland, ook Nederland !) En weer zie ik heel wat koppen over de monetaire crisis, hier en feitelijk overal...
Eigenlijk is dat onbegrijpelijk ! Die banken werken met ons geld, ze doen ons betalen voor ieder denkbare en ondenkbare verrichting, ze werken dus voor geen cent met hun eigen inzet, en toch lukken ze er in dat geld van de anderen te verkwanselen! Maar dat is nog niet het ergste ! Om die - Oh zo belangrijke banken- te redden, stopt de staat (dus wij met zijn allen) er nog maar eens geld in (dus weer ons geld !)...
Als jij een huis koopt, en de lening niet kunt afbetalen, dan ga je failliet en verkopen ze de boel van onder je gat ! Als je er in lukt om alles te doen met het geld van een ander, het zo ver drijft dat je die ander telkens doet betalen als hij gewoon eens naar zijn geld wil kijken, dan ga je nooit failliet, want dat zou grote gevolgen hebben voor de staat, voor ons dus!, en daarom, voor het zo ver is, volgen ze het scenario toch op, halen het geld toch uit onze zakken om te kunnen zeggen dat ze niet failliet zijn... Ik snap iets niet... maar dat zal wel weer aan mij liggen... Ik ben nu eenmaal een dom ventje hé... Ieder belg mag nu 7000 eurootjes ophoesten om er voor te zorgen dat zijn 5000 eurootjes spaarcenten niet zouden verloren gaan. Logisch toch !

Duvelszak is nooit vol ! Nu weet ik waar den duvel zijn zak hangt !

Voila, vandaag is het eens een kort blogje, als ik zo ben gaan winkelen, dan ben ik blij dat ik wat kan bekomen... Oh ja! Nog één heerlijk nieuwtje ! In het restaurant hadden ze een aperitiefje zonder alcohol op de kaart staan ! Het was bovendien heerlijk van smaak ! Ik heb gevraagd of ik het recept zou kunnen krijgen, en ja hoor !!! We hebben weer iets voor Anny, zodat ze ook eens lekker mee aan tafel kan meegenieten van alle heerlijkheden der aarde...

tot de volgende ?

Borstvalling ?

Ik las zo net dat Janet Jackson is opgenomen in het hospitaal... Eerlijkheidshalve, ik heb alleen de hoofding zien staan, en dan dacht ik bij mezelf: 't zal wel een borstvalling zijn... Ik hoop dat het niet ernstig is, maar geef toe, haar optreden met ontblote borst geeft wel aanleiding tot een reactie hé...

Dat doet mij denken aan publiciteit... Een onderzoek heeft uitgewezen dat bloot inderdaad werkt, en de verkoop doet stijgen. Binnenkort zien we dus bij een fabrikant van pikdorsers een foto hangen met blote boerinnekes... Ik zou ze nog van die frisse witte mutsjes opzetten à la Zeeuws meisje...Kwestie van te verkopen hé ! Of een reclame voor een toestel voor elektrisch lassen: een naakte jongedame met zo'n groot beschermingsmasker voor haar gezicht, angstvallig zo ver mogelijk van haar af aan het lassen (Kwestie van geen gloeiende gensters op haar frêle borstjes te krijgen hé) (Alhoewel, met photoshop kun je dat lastoestel er ook wel achteraf bij foefelen).

Geef toe, hoe kun je in hemelsnaam een leuke poster maken van een pikdorser ? Dus je zet er een blote madam bij, idem voor het lastoestel en honderden andere onderwerpen. Hebben die fabrikanten geluk dat het menselijk oog gestreeld wordt door het vrouwelijk schoon ! Stel dat wij dat bloot lelijk zouden vinden, wat zouden wij dan in de plaats kunnen zetten, teneinde een aantrekkelijke poster te kunnen maken? Goed, ik weet het, ergens zien we dat vrouwelijke bloot ook wel wat als uitbuiting van de sekse, maar toch, zet eens iets in de plaats. Allee, een ijsje is iets wat zowat iedereen lust (ook al durven we het nieteten voor de lijn, we watertanden des te meer), maar je kunt toch moeilijk een pikdorser opfleuren met een kreemke hé ?

Nee, we gaan dus blijven misbruik maken van de vrouwelijke sekse, en hun mooie lijven flink opgeblonken laten prijken naast om het even welk item dat moet verkocht worden... Gelukkig zijn er dingen waar je geen dergelijke reclame moet voor maken! Dingen die gewoon nodig zijn in het dagdagelijkse leven... Daar zou je van veronderstellen dat daar geen of zeker niet veel publiciteit voor nodig is, maar toch zie je borden met een nieuwe soort brood op, of een warme winterjas... en ook daar zie je dan dat dit aangeprezen wordt door een jonge leuke dame. Alhoewel, de laatste foto's die ik zag van wintermantels werden geshowd door nog net met vel bedekte geraamten, kortom met mensen die zelfs in putteke zomer zo'n winterjas nodig hebben.
Ah, ik heb een ding gevonden die geen specifieke publiciteit behoeft, en waar je zeker geen prille jeugdige vivante jonge deerne zou bij zetten: een doodskist... (Mocht je daarvoor een publiciteit willen, ik heb een ideetje ! Zet er eentje met een duidelijke vampier in, en de slogan: zelf hij raakt er niet meer uit...
(Ooit hoorde ik Lea zeggen: "En dan heeft ze er een schone steen op gelegd, een hele zware, om zeker te zijn dat hij er nooit meer van onder kan..")
Doet me op een mopje denken: Een bejaard echtpaar besluit dat ze hun kinderen alle last en alle beslommeringen willen besparen, en besluiten een contract aan te gaan met een doodgraver. Ze wandelen zo van de ene lijkbidder naar de ander, tot ze in één uitstalraam de kist van hun dromen zien staan. Zij naar binnen, en ze bedisselen een overeenkomst met de lijkbidder dat ze bij hun overlijden in die kist willen begraven worden, en dat er dit en dat moet gebeuren voor het begrafenisfeest (wat een schattig woord) en ze stellen tot slot een degelijk contract op en gaan gelukkig weer naar huis, gerust voor de toekomst... Maar, enkele straten verder passeren ze toevallig nog een lijkbidderszaak, en in die etalage prijkt net dezelfde kist die ze zojuist kochten, voor 5000 fr minder ! De twee oudjes zijn verbolgen, en trekken in een franse kolere terug naar de zaak waar ze hun aankoop deden. Daar zeggen ze met verontwaardiging wat ze zo juist zagen in de zaak van lijkbidder XX... en dat het toch niet schoon is hen er zo op te leggen voor zo'n degelijk contract en dit en dat... De lijkbidder blijft ijzig kalm en vraagt: " Ja maar, hebt ge eens aan de zijden bekleding gevoeld in die kist ? Neen hé ? Anders zou je dat niet zeggen zulle, want wat er daar in zit voor brol, ik geef het op een briefje, na veertien dagen in die kist met die soort zijde, en je zit er met je ellebogen door!"
Wij Vlamingen hebben een begrafenisfeest.
Klinkt luguber, maar is het niet, in tegendeel, er gaat iets troostend van uit.
In de kerk, op het kerkhof is er het intense verdriet, en dan gaan de familieleden gaan tafelen. Meestal is dat broodjes met kaas of hesp en koffie...Maar nadien zit heel de familie nog bijeen, en worden met milde hand druppels geschonken, en zie, met het legen van de flessen stijgt de moraal, en na een tijdje is het geen zachte gesprekken meer, maar een kakofonie van luid gepraat tegen de nonkel die juist helemaal aan de andere kant van de zaal zit, er wordt in het begin wat schuchter geglimlacht met de vertelde dingen, maar na een wijle zelfs hardop gelachen... Het verdriet wordt letterlijk "verdronken"...in de dreupels...
En zelfs de rechtstreeks getroffen familieleden gaan met een lichter gemoed huiswaarts, getroost door de vele troostende en lovende woorden en door het ophalen van de vele herinneringen en ook door de gesprekken over heel andere dingen, die helpen het verdriet eindelijk eens wat naar achteren te duwen. Het is niet weg, maar het zit niet meer zo ostentatief op de voorgrond.
Een begrafenisfeest is een goed ding. Het helpt troosten, en dat is enorm belangrijk.
Na de begrafenis gaat het leven immers weer door, en dat kun je niet echt zonder dat verdriet een beetje uit het zicht te zetten... De wereld kent immer jou verdriet niet, en je moet mee met de wereld, je kunt niet blijven hangen, dat wordt niet aanvaard, zelfs niet begrepen.

Vroeger geloofde ik niet zo erg in de heilzame werking van dat begrafenisfeest, maar helaas heb ik bij het verlies van een zoon, zelf dit troostende element mogen ondergaan, en echt, het helpt je om terug de eerste stap te zetten in het leven. Voordien ben je even dood als je kind... Nadien zet je voetje voor voetje weer een stap in het leven.

Hoe kom ik nu, van publiciteit op dat serieuze onderwerp. Ik ga toch eens moeten leren om me wat meer aan mijn onderwerp te houden. Maar och, ik schrijf zoals ik denk, zoals ik ben... Je gaat me dus zo moeten lezen, of een ander stuk literatureluur zoeken. Ik weet niet of het bij jou ook zo is, dat je begint te denken aan iets, en dat je dan afdwaalt ? Of is het alleen bij mij, met mijn veel te grote wereld voor mijn brein ? Ik heb je al verteld dat ik - jaren geleden- toen ik leider was in de Chiro, zonder enige voorbereiding uren kon vertellen over de avonturen van een jonge knaap in een fantasiewereld... Ik heb het dus altijd al gehad, mijn wereld is duizenden keren groter dan de echte wereld, en bevolkt met herinneringen, feiten en faits diverskes, boeken en wetenschap, liefde en haat, zon en regen, sneeuw en ijs, bergen en zeeën... en vooral met mensen, echte en gefantaseerde, boekenhelden en hele kleine mensjes die in nood zitten... een wirwar, een spinrag waarin ik op de draden rondkuier telkens een kleine beweging me ergens heen lijkt te roepen. Ik kan alleen maar hopen dat jullie ook zo'n wereld hebben om in rond te struinen ! En anders, neem ik je wel mee in een klein stukje er van... juistekes zo groot als deze blog...

tot de volgende ?

De prijs van de sperma

Heb je het ook gelezen ? De spermabank heeft zaadtekort, of zaad te kort, zoals je wilt.
Globaal gezien komen per jaar ongeveer 10 nieuwe spermadonoren opdagen, meldt het UZ te Gent, waar er normalieter minstens 50 zouden moeten zijn.
Daarom zijn ze nu een actie begonnen bij de studenten...
Eén van de redenen (naast de stijgende onvruchtbaarheid) is dat de Nederlandse echtparen (paren die dan wel echt?) nu massaal (?) afzakken naar Gent, omdat in Nederland de anonimiteit van de donor er niet meer is.
(Ik zie het al voor mijn ogen... een student, in een gekke bui gaat eens eventjes doneren, en zo'n twintig jaar later staat er plots een jongmens voor zijn deur: "Dag papa !")
Hier in ons Belgenland is de spermadonor nog anoniem. Wat blijkbaar op prijs gesteld wordt. Ik begrijp dit natuurlijk, want wat is de legale positie van de "papa" als er plots een dna-proef bewijst dat hij de natuurlijke vader is ? Erfrecht en dergelijke worden dan wel effentjes in vraag gesteld hé ?
Toch zit er ook een ander aspect aan... Stel dat de kleine bijvoorbeeld leukemie krijgt, en men zoekt de juiste donorcellen???
Ik denk dat er voor die zaken een mogelijkheid moet zijn om dan toch de echte vader te contacteren, eventueel zonder dat kind of nepouders dat ook maar kunnen te weten komen.

Maar ja, als je dan leest dat drie op de tien kinderen niet van de huwelijkspartner zijn, maar van een toevallige passant... Dan stelt zich diezelfde moeilijkheid ook. Ik vermoed dat er op zo'n momenten niet alleen de pijn van een doodziek kind stelt, maar dat daar bovenop soms nog een pijnlijke vaststelling komt van niet-vader zijn... Dat moet verschrikkelijk zijn !
Ik probeer me dat vruchteloos voor te stellen ! Het is gewoon niet voor je zelf aan te nemen dat één (of meer) van je kinderen na al die jaren van liefde en zorg plots niet meer je kind zouden zijn. Zou je dan heel rationeel kunnen zeggen dat de relatie vader-kind plots en definitief verbroken wordt ? Jij hebt immers dat kind aan het handje gehouden bij zijn eerste pasjes, jij hebt meegelopen naast het fietsje om hem te leren fietsen en noem maar op... Kun je dat plots allemaal zo maar laten vallen, of zit je dan verscheurd door je liefde en je haat tegenover "je" kind?
Trouwens, ik stel me ook de vraag hoe je, die in je binnenste staat tegenover het kind dat je samen hebt beslist te nemen, via een kunstmatige inseminatie. Zou je daar echt op dezelfde onvoorwaardelijke manier je liefde aan geven? Of zou je, op het moment dat de kleine eens stout is denken - zeggen?- dat is wat hij van dienen anderen heeft !
Zou dat niet steeds ergens diep van binnen blijven woekeren?
Ik ken een koppel dat een kindje heeft via een in vitro bevruchting. Daar stelt zich die kwestie niet. Daar is het duidelijk van de ouders samen, die alleen de bevruchting hebben laten plaatsvinden buiten de baarmoeder, omdat het via de normale weg niet lukte om diverse redenen. Misschien ken ik ook ouders in het andere geval, maar wellicht is dat iets wat alleen door intimi gedeeld wordt ? En weet ik het dus niet eens ?
Nu, in ieder geval denk ik dat de bijkomende kansen op het hebben van een kind voor de ouders in casu heel belangrijk is. Toen ik nog jong was, bestonden die mogelijkheden van nu nog niet, of waren nog in een stadium dat nog niet openstond voor iedereen, nog in de onderzoekfase zeg maar... Ik ken koppels waar er geen kinderen zijn, omdat ze er geen konden krijgen, en in ieder van die gezinnen was dat een drama. Moeilijk te verwerken en te verdragen. Bij de "gelukkigen" lag het aan beide partners, want waar het slechts aan één van de twee lag, dreigde het feit van schuldgevoel en verwijten... Nee, dan zijn de huidige middelen een zegen ! Zeker nu de echtparen veel makkelijker dan vroeger over gaan tot het verbreken van een relatie... De toekomst zal ons moeten leren of die evolutie goed of slecht te noemen is, maar een ding is zeker, waar er dan wel kinderen zijn, zijn die veelal in meerdere of mindere mate de sukkelaars van het gebroken gezin. Mocht de minder standvastige relatie ooit tot een winstpunt geworden, dan zal er eerst een deugdelijke oplossing moeten komen voor de kinderen, want wat men nu ook probeert, er is geen goede oplossing voorhanden om de kinderen een evenwichtige opvoeding te geven.
Bovendien is er ook geen echt goede oplossing voor de ouder die de kinderen "krijgt" toegewezen. In de meeste gevallen is dit de vrouw, die daardoor nog moeilijker een plaats krijgt in het economische bestek, en waardoor er een minder welvarende situatie ontstaat, zelfs armoede. Ook de kansen op een nieuwe relatie wordt dan bemoeilijkt door de aanwezigheid van die kinderen. (Het moge duidelijk zijn dat ik nog van de oude stempel ben, en dat voor mij de gezinnen heilig zijn, en dat je niet voor het minste uit elkaar moet gaan! Maar er zijn situaties waar geen andere oplossing is, dus ook bij de oudere generatie waren er al echtscheidingen)

Ik weet niet wat de reden is dat jongere gezinnen makkelijker uit elkaar gaan. Wellicht is een een hele samenloop van zaken. Eén van de dingen waar ik op denk, zonder een bewijs van juistheid, alleen een vermoeden, is dat de jonge echtparen tegenwoordig starten met alles. Toen ik huwde, hadden wij niet veel: een slaapkamer en wat oude meubeltjes en wat goedkope nieuwe meubeltjes, en het gerei dat we kregen als huwelijksgeschenk en wat afdankerkes van de ouders en andere familieleden... We hadden genoeg om te wonen in een liefst goedkoop huurhuisje, maar niets meer. Het heeft jaren geduurd voor er ook maar sprake was van een TV... Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd, hutje bij mudje... Aan ieder stukje hangt niet alleen een herinnering, er hangt bij wijze van spreken ook zweet aan. Wij hadden ook nog een gezin waar we de luxe hadden moeder thuis te hebben en zich volledig te kunnen wijden aan het moederzijn, en het was door haar zuinig zijn, zelf alles op knappen en herstellen dat we er toch konden toe komen een bestaan op te bouwen. Rijk zullen we nooit worden op die manier, maar we hebben de rijkdom elkaar te hebben in een huisje wat en waar alles zelf bijeengewerkt is. Nu hebben de jonge paren alles al, om te starten... Bij hen heeft de tafel en de stoel geen meerwaarde, het is alleen een stoel, alleen een tafel. Bij ons is die tafel véél meer! Stel dat wij zouden scheiden, dan zou de verdeling véél en véél moeilijker zijn dan voor dat paartje waar de dingen geen meerwaarde hebben... Och, er zijn ongetwijfeld veel meer redenen dan dat op te noemen, zoals het feit dat beide partners werken, veelal in middens waar beide seksen voortdurend met elkaar in aanraking komen, en dus de bekoringen veel intenser zijn... en noem maar op... Maar toch, voor mij blijft dat zelf opbouwen van het nest de numero uno.

Sjonge, wat zijn we weer bloedserieus vandaag ! Wellicht omdat het nog steeds mistig is, en het weerbericht on weer geen enkele hoop laat dan een vooruitzicht op een hele week regen ? djudedju !

Bij Veerle zijn de zieken allemaal weer hersteld. Dus die zorg is ook weg. Straks ga ik eens nazien wanneer Floralux zijn sluitingsdag heeft, want we gaan ook weer eens zien om een bloemstukje voor op het graf van Koen. Je moet er vroeg bij zijn om de mooiste dingen te vinden. We zetten ieder winter een bloempje in kunststof, en in de zomer een levend plantje... en telkens voelen wij dan weer de pijn en een krop in de keel... Dat is een pijn die niet slijt.

tot de volgende ?