Goedgekeurd

Voila, mijne moteur is weer eens nagekeken, en weer goed gekeurd voor een jaar. Wel moet ik nog een ander pilleke er bij nemen, eentje onder of boven.
Als ik al de gunstige dingen lees op de bijsluiters van mijn medicamenten, dan gaan ze mij nog van armoe moeten doodsmijten met een voorhamer...
Als ik al de bijwerkingen lees, dan heb ik het waarschijnlijk al lang gehad, en droom ik dat ik nog steeds zit te bloggen. (Tenzij de aboriginals gelijk hebben, want daar is het leven een droom, en sterven ontwaken naar het echte leven...)

Vermits het vandaag woensdag is, moet ik weer mijn pillendoos en de pillendoos van Anny opvullen voor één week. Je kent dat wel, de pilletjes voor 's morgens, de pilletjes voor 's middags, de pilletjes voor 's avonds... er is zelfs nog plaats voor de pillen voor de nacht, maar dat vakje hebben we nog niet nodig (kan nog komen...).

Alhoewel ik veel meer soorten en veel meer pillen heb dan Anny, ontzie ik het meest de doosjes voor Anny ! Bij haar zijn er halve pilletjes, 1/4 pilletjes... Je zit telkens die piepkleine dingen tussen je duim en je wijvinger te klemmen, en met je andere hand breek je het dan (hopelijk) op het lijntje door... en voor de 1/4 pilletjes mag je dat nog eens doen met de halve pilletjes.
Het voordeel is wel dat je niet veel pillen moet hebben om de nodige vakjes te vervolledigen ! Waar het gaat over 1/4 heb je zelfs al een stukje over van twee hele pilletjes. Let op ! de pilletjes waarmee je vertrekt om ze in "gelijke" stukjes te breken, zijn al klein om mee te starten ! Wellicht is het door die pillen gekomen dat ik nu ook een bril voor dicht moet hebben !

In de wachtzaal van de kliniek zat een man het cruciale nieuws van twee jaar geleden nog eens te herlezen, toen er plots twee lui in pyama kwamen aangewandeld... "'k peinsden da' je 't gie woart !" "W'aan je verbie zien kommen, en we zeggen we goan ne kèr kieken of dat wel 'êm is" Het was dus hem... De twee waren er alle twee gehospitaliseerd voor hun hart, de ene had drie overbruggingen gekregen, en bij de ander hadden ze vijf "stens" (zo noemden ze die vaatverwijdende dingetjes) ingeplant... Maar dat was niet belangrijk, bij mijn buur zaten er 8 van die "stens" in...Waar ze wel benieuwd over waren was of hij het "paffen" kon laten... "Bah neen ik, ik smoren nog evenvele als vroeger" " Ik kan het nie laten" zuchtte de man naast me. Een van de twee pyamalopers had zelfs al eens onder zijn kl... gekregen omdat hij stond te roken in de uitgang van de kliniek... en de ander "verging" van de goesting...
Raar... zelfs als ze weten dat het echt en onmiddellijk levensbedreigend is, kunnen ze het roken niet laten... Naar mijn mening is het nu nochtans veel makkelijker om te stoppen dan dertig jaar geleden, toen ik stopte. In die tijd was het geen man die niet roken kan... En de collega's en "vrienden" kwamen je ostentatief nog eens de rook in je gezicht blazen, opdat je weer tot je verstand en tot de gilde der rokers zoudt komen... Nu heeft de man/vrouw die wil stoppen, alle sympathie en wordt zelfs gesteund in zijn/haar voornemen. En toch blijft het moeilijk.
Het eenvoudigste zou uiteraard zijn niet te beginnen, maar wat is het toch dat je als jongere bijna dwingt om al die dingen uit te proberen die eigenlijk niet goed voor je zijn ??? Ik was wellicht nog geen tien jaar toen ik mijn eerste sigaretje rookte, in de duinen van Bredene... en wellicht een jaar of 17 als ik de eerste pintjes dronk. Dat waren de symbolen van het groot zijn... en bovendien was het verboden, en dat was dan dubbel zo aantrekkelijk.

Alle campagnes ten spijt, lijkt het wel of het nog steeds zo is... En de theorie dat kinderen van niet-rokers veel minder gevaar lopen roker te worden, lijkt maar een theorie te zijn... Als je nu luistert naar radio en tv, dan heb je de indruk dat het nu zelfs veel slechter is dan vroeger, en dat ze nu veel meer naar drugs grijpen, vooral weed en cocaïne lijken heel erg in te zijn.
Het nederlandse gedoogbeleid (ze doen het hier stillekes en modest na) lijkt niet het gewenste effect te hebben, en het lijkt wel of het aantal druggebruikers nog toeneemt. Nochtans is het duidelijk dat al die middelen (tabak, alcohol, xtc, weed, coke en noem maar op) duidelijk risicovol zijn voor de gezondheid van de gebruiker en veelal ook voor anderen...
Drooglegging hebben ze eens geprobeerd in kamerika, en dat werkte ook niet...
Ik denk dat ze het beter doodzwijgen, er niet over praten op tv en radio, en een positief beleid voeren!
Met positief beleid bedoel ik dat ze niet moeten zitten praten over de gevaren en de nadelen van al die dingen, maar moeten de voordelen belichten van een gezonde leefwijze, en vooral van het plezante van gezond leven... Zo zouden ze bv al het roken en drinken op tv kunnen verbieden, want woorden wekken, maar voorbeelden trekken... Zo zouden ze net zo goed ook al de modeshows met die veel te magere modellen kunnen weigeren uit te zenden, zodat het begrip "mooi" niet vervormd wordt tot anorexia...
De bedoeling is dus alleen de positieve dingen uit te zenden !
We weten bij ondervinding dat die vreselijke affiches over de gevolgen van roken toch niet het verhoopte effect hebben, misschien heeft het positief benaderen van rookvrij dat dan wel.

Ik heb het niet zo erg op verbieden, maar ben er wel van overtuigd dat het beter zou zijn zonder al die dingen.

... en dat allemaal door drie hartpatiënten te horen babbelen...
Erg dat je hoort dat ze ondanks die operaties "volharden in de boosheid"...

Tja, ergens begin je een beetje begrip te krijgen voor die dokters die weigeren nog iets te doen voor die patiënten die toch blijven roken... ik zeg begrip, geen goedkeuring ! Net zoals ik nog steeds me zit druk te maken als ze in een kliniek mensen van 70 of ouder niet meer reanimeren... Zouden ze blij zijn als het hun beurt wordt ?

tot de volgende ?

Doel heiligt de middelen...niet meer ?

Hetmoet je je maar gebeuren !
Je hebt je van niets tot iets opgebouwd, bent er na jaren sparen in gelukt een huisje te kopen, mits een zware lening, je bent net enkele jaren feitelijk de volle eigenaar van je eigen huis geworden, en dan ploft er op een blauwe maandag een brief in je bus dat het huisje van je afgepakt wordt, het moet afgebroken worden "tot het algemeen nut"...
Het algemeen nut is het duidelijk niet, want dan zou het ook tot jouw nut zijn, en jouw nut ligt duidelijk in het bezit en het bewonen van je eigen bijeengewroette huisje...
Het woord algemeen kan dus rustig geschrapt worden...
Tot het nut, dan maar ? Maar welk nut ? Wiens nut ?
Nee, zo komen we er duidelijk niet, want het nut van de ene is duidelijk het nadeel van de andere. We staan er niet echt bij stil, zolang het ons niet gebeurt...of minstens een goede bekende... en dan nog, dan vinden we dat erg, doodjammer, maar ja, als het moet, dan moet het... Maar moet het eigenlijk wel ?
En in het geval van Doel lijkt het nog niet eens heel zeker te zijn dat het echt wel moet...Er zijn wel plannen, maar nog niet voor meteen, en we weten allemaal dat van uitstel veelal afstel komt. Stel je eens voor, ze hebben je manu militari uit je huisje gezet, ze hebben het voor je ogen met de grond gelijk gemaakt, ze hebben de boom die je plantte voor de geboorte van je eerste zoon neergehaald... en dan gebeurt er niets, en als je tientallen verbitterde jaren later voor het laatst in je bed ligt, je laatste adem uit te blazen, dan zie je voor je ogen dat verwilderde, verwoeste terrein liggen, waar je eens gelukkige dagen kende met vrouw en kinderen...
Verschrikkelijk !
Och, ik weet het wel, het is maar een hoop stenen, een materieel iets, niet veel meer dan een kapot radiotoestel die je naar het containerpark brengt (omdat je het niet meer kunt en moogt meegeven met het huisvuil)... Maar toch...
Het is niet het huis dat ze afgebroken hebben, het is je thuis !
Het is het veilige nest dat je samen hebt bijeengewroet, waar je kinderen opgroeiden binnen de veilige muren, het is de plaats die je gegoten zit, net zo goed als je oude pak zo lekker om je benen voelt... Het is je warme nest, en voor jou het mooiste dat er ooit kan bestaan, want niets heeft dat eigene, dat warme dat thuisgevoel...
Het is dat wat je nu op TV kunt zien, als je in dat -oh zo nabije- Franse dorpje ziet, mensen die met een bevende hand het kleine fotootje van opa van tussen het puin halen, en liefdevol het steenstof er van af blazen...en het kussen, het terug welkom heten...
Dat gevoel van afgesneden worden van je wortels...
Als je mensen hoort vertellen, die hun woning verloren in een brand, dan spreken ze je niet eerst en vooral ven het huis, van het geld, nee, ze spreken van dat fotootje van moeder zaliger, en dan pas van dat huis... van hun thuis...
Je kunt nu wel stellen dat die mensen van Doel (of van andere onteigeningen) wel hun fotootjes mee hebben gedaan, toch zijn ze in de eerste plaats ook dat gevoel kwijt, dat thuisgevoel.
Een eigen huis, dat is veel meer dan die hoop stenen, dat is iets wat je hebt opgebouwd, waarin je je kinderen hebt grootgebracht, waar ieder nageltje, of zelfs het gaatje waar ooit een nageltje zat, je iets vertelt, je herinnert aan al die dagen waarin dat huis een thuis werd.
De man die mij mijn opleiding gaf, mij mijn beroep leerde, die besloot, toen bijna al zijn kinderen het huis uit waren, zijn huis te verkopen en iets kleiners, iets makkelijker te onderhouden te kopen in de plaats... Het noodlot wilde dat hij kort nadien verongelukte, en dat zijn weduwe in het nieuwe huis, in een nieuwe buurt, zonder al die zoete herinneringen, zonder dat gevoel van nestwarmte haar laatste dagen moest slijten. 't Menske is er nooit thuis geweest, ook al woonde ze er...
Nee, het mag best een huis zijn waarvan de buitenwereld zegt, oei wat een lelijk ding, voor wie het opbouwde tot thuis, is het de grootste schat op aarde.
Misschien hebben wij vlamingen dat meer dan andere volkeren, men zegt dat wij met een baksteen in de buik geboren worden...Ik weet het niet, maar ik ben er zeker van dat thuis voor iedereen meer is dan huis...
Als we het oorspronkelijke thuis van Anny voorbijrijden, langs de autosnelweg, dan zie ik haar iedere keer kijken... en telkens met wat van pijn de blik weer afwenden. Het huis is in handen van anderen gegaan, en is ontwijd, het is geen thuis meer, het is een huis die ooit een thuis is geweest... nu niet meer.
Ik weet zeker dat ik hetzelfde gevoel zou hebben voor mijn ouderlijk huis, dat dat ook geen thuis meer zou zijn, niet meer als thuis zou aanvoelen, en alleen een grote hoop stenen weemoed zou zijn.
Ik heb deernis met allen die, om welke redenen dan ook hun zelfopgebouwde thuis verloren...
Weet je, op een bepaalde manier is mijn huis ook mijn gezin verworden... Die stoel, dat was de stoel waar Koen altijd zat, het is nog steeds "de kamer van Koen", "de kamer van Bart" en "die van Veerle"... Daar is Anny gevallen en was ik zo bang dat het iets onherroepelijks zou zijn... en zo heeft iedere vierkante centimeter wel zijn herinneringen, en iedere herinnering is als een binding, een wortel waarin ik vergroeid zit.

Ik weet niet of ik een onteigening wel zou overleven... Och, ik zou er wellicht niet aan dood gaan, maar dat bedoel ik ook niet...Ik bedoel dat ik mijn leven zou kunnen meenemen naar een nieuwe stek ? Dat ik al die herinneringen zou kunnen loslaten, en als ik het niet kan, dan zou ik wellicht dood gaan, zoals een plant die je uit de aarde hebt gerukt en waarvan de wortels nu geen steun, geen voeding meer hebben...


De takken van de linde deinen...het waait ! En het is echt geen zomerweer. Bovendien hangen er overal grijze wolkenflarden te dreigen. Het waait nog niet zo erg dat het groene maïsbos beweegt. Die rotdingen staan zo dicht opeen dat ze niet zo maar in beweging te krijgen zijn. Hoogsten zie je op de eerste rij de blaren wat weg en weer zwaaien, maar de rest zit beschermt door de massa te lachen met de wind, en zal niet echt beroerd worden, dan door echte storm- of rukwinden. Het is een inerte massa, een echte logge dikke muur. bah.

Vandaag hebben wij geen kinderen in huis. Veerle moet vandaag niet werken, en bovendien heeft Veerle zich kunnen vrijmaken om zondag mee te gaan naar de Stichting Levend Erfgoed in Puienbroek. Hopelijk kan Bart zich ook vrijmaken, en kunnen we eens met gans het gezin een uitje maken... Oma en opa met heel hun kudde kuikens om te gaan kijken naar de kiekens. Leuk.

Ik ga sluiten, en denk ook eens aan die mensen in Doel en de anderen die door een dwaze maatschappij ontworteld worden...

tot de volgende ?

Yeti, big foot, sasquatch en noem maar op ...

Reuzen hebben altijd onze wereld bewoond, zo niet in het echt, dan toch in onze verhalen... En dat is op zijn minst eigenaardig te noemen. Hoe komt het dat bepaalde verhalen over zowat heel de wereld gemeengoed zijn?
Was het Jung (of een van zijn confraters ?) die dit het collectieve oergeheugen noemde ?
Maar daar zit dan wel een heel venijnig stukje woord in: geheugen !
Dat zou dan niet minder betekenen dan dat er inderdaad reuzen hebben bestaan ! Of nog bestaan ... Dat zou dan niet minder betekenen dat er draken hebben bestaan... of nog bestaan (Want ook daarover lopen er steeds weer berichten binnen).

Op sommige websites tonen ze je opgravingen van skeletten van echte reuzen... Al dan niet bedrog, en dat er draken opgegraven worden weten we allang, dinosaurussen zijn tegenwoordig gemeen goed. Of die skeletten ooit nog enkele levende afstammelingen hebben gehad in de tijden van de mens ? Het lijkt wel zo, want anders is er geen collectief geheugen...

En nu, plots, als een donderslag op heldere hemel, ligt er een Bigfoot in een diepvries ergens in kamerika ! Vandaag zou hij overhandigd worden aan de wetenschap, zo las ik in diverse krantenuittreksels op Internet. Dan gaan we weten of het een echte bigfoot is of een vervalsing.

Ik hoop dat het een echte is !
En ik hoop dat ze dan niet massaal op jacht gaan om een levende bigfoot te gaan vangen !
Laat ons dan zorg dragen van die beestjes en voldoende ruimte voor hen vrijhouden, zodat ze ongestoord verder kunnen leven... want wie weet, als wij, slimme mensen, het toch nog zo wijs vinden om nog maar een keer een wereldoorlog te ontketenen, zijn zij niet de volgende mensensoort... En wie weet, misschien zouden zij dan in hun collectief geheugen de wetenschap hebben dat oorlogen alleen tot verval en ellende leiden...

Heb je de beelden gezien van dat wenende kind, de schrik in zijn oogjes ? Is dat al geen reden genoeg om meteen alle oorlogen stop te zetten ? Zouden wij in de plaats van die grote borden voor de verkeersveiligheid eens geen borden zetten voor de rede, het verstand, de vrede ? Maar ja, wellicht zouden alleen de gewone mensen opkijken naar die signalen... Net zoals voor de tweede wereldoorlog de gewone mensen met veel sympathie keken naar het symbool van het gebroken geweer... Maar het baatte niets, want zij die de oorlogen uitroepen, lijden niet de armoede, verliezen niet have en goed, hebben geen honger, kennen geen ellende... Dus hebben zij niets geleerd, en zien zij op naar de grote veldheren, die volgens die idiote geschiedenisboekjes hier de beschaving en de welvaart brachten.

Weet je wat gek is ? Iedere keer we horen van een of andere ruzie, zien wij onmiddellijk het idiote er van in, uitgenomen als wij zelf een partij zijn, dan zijn wij alleen nog overtuigd van ons gelijk, en kan de ander gewoonweg geen gelijk hebben! En al had hij gelijk, hij krijgt het niet ! Na !

Wij willen ook steeds dat de vrede begint bij de ander, want wij hebben gelijk, dus moet de ander zich maar plooien, maar die denkt net hetzelfde, en zo blijft alles zoals het was en de ruzie blijft ruzie, de oorlog oorlog... tot het bittere einde. Letterlijk, en al weten we dat zowel de overwinning als de nederlaag een bittere nasmaak heeft, toch beslissen we niet tot wat het hart, de rede ingeeft en houden we halsstarrig vol, want de andere moet zich maar plooien !

We zijn gek! We kennen de oplossing en we stampen die weg van voor onze voeten ! Het mensDOM...

Alle leed komt voort uit ons egoïsme, mochten we iets meer over hebben voor de ander, dan zou de wereld zo mooi zijn ! En je zou er zelf geen nadeel bij hebben, want dan zou ook de ander meer over hebben voor jou, iedereen voor iedereen ! Och ja, het is een wensdroom, maar we weten allen dat het zou kunnen, alleen, het kan maar als we er zelf mee beginnen, en dat is zo verdomd moeilijk.

Eigenlijk hebben we alles om ons van de waarheid te overtuigen. Ik heb je al gezegd dat iedereen beschikt over helende krachten, dat we allemaal beschikken over een heel pakket zintuigen en mogelijkheden die we ons zelfs niet meer herinneren omdat we alleen met onszelf bezig zijn en alleen voor ons eigen kokonnetje zorgen... In het evangelie staat dat als we het geloof hadden van een mosterdzaadje... alleen leren we dat het hier gaat over het geloof zoals de kerken ons dat voorhouden, terwijl het wellicht alleen een boodschap was om in ons eigen kunnen en onze eigen krachten te geloven... Als we nu horen, lezen zien over mensen die telekinetische gaven hebben, die pendelen, die paragnost zijn, die kunnen helen, dan bekijken we die als een soort wereldwonderen, en beseffen niet dat iedereen die krachten heeft, alleen wij weten niet meer hoe ze te gebruiken... Het is alsof wij geboren zijn in een gezin van blinden, en hebben geleerd ons te bewegen op basis van wat we voelen, en niet eens beseffen dat we de dingen ook kunnen zien. Wij hebben inderdaad de toegang tot het paradijs verloren, omdat we niet meer weten dat we het bij ons dragen...(Lees nog maar eens het evangelie er op na!).

Alleen, al die verloren krachten hebben we verloren omdat we alleen op onszelf zijn gericht, en al die gaven dienen om de anderen te helpen en niet onszelf. En daar hapert het precies aan... we kunnen zo moeilijk ons zelf weggeven aan de ander... en toch ligt daar het paradijs te wachten !

Als ik mijn tekst herlees, dan klinkt het wat etherisch, wat zwevend, en toch, ik weet gewoon dat het juist is, en jij weet ook dat de enige oplossing ligt in de vrede, en dat vrede alleen kan als we minstens evenveel overhebben voor de ander als voor onszelf... Want dan zou er niets meer zijn om ruzie over te maken... Ja, ik weet het, ik zweef, meters boven de grond, alleen, ik zou dolgraag hebben dat we daar allemaal zweefden...

Als het morgen goed weer is, dan gaan we vissen... Heerlijk zitten in de natuur, genieten van de rust die uitgaat van kabbelend water en ruisende bladeren. Kijkend naar de dobber, en met een half oor luisterend naar de stilte, of liever het geluid van de stilte, want de natuur is niet echt stil. De natuur leeft en beweegt, de vogels tsjilpen of kwetteren of fluiten, de bomen vertellen hun eeuwenoude verhalen en in het beekje achter je hoor je kleine beestjes die ritselen in het gras. Je ziet plots iets bewegen en kijkt met vertedering naar het waterhoentje met kuikens...en dan, net als je eventjes niet keek, is je dobber verdwenen, en geef je het kleine rukje die de haak moet doen aanslaan. Je hengel buigt naar het water en het gevecht tussen de vis en jezelf is meteen in volle gang. Je moet voorzichtig zijn, de lijn niet te strak aantrekken, want anders breekt het )oh zo dunne- lijntje...Je moet de vis proberen te verhinderen om tussen de plompbladeren te geraken, want daar draait hij zich twee drie keer omheen, en je kunt trekken tot je een ons weegt of... tot het lijntje knapt. Langzaam mat je de vis af, en na een tijdje luk je er in de vis met de kop boven het water te krijgen, wat hem nog veel meer zijn krachten doet verliezen... Langzaam en voorzichtig breng je hem naar de kant, met je vrije hand breng je voorzichtig je net in het water om de vis mee te scheppen, maar hoe voorzichtig ook, de beweging doet de vis toch weer tot zich zelf komen en wanhopig zet hij opnieuw het gevecht in. Weer schiet hij van links naar rechts, probeert opnieuw de plompbladeren in te duiken, maar het is de laatste strijd, en alras hou je hem weer stevig vast, de kop iets boven het water uit, en voorzichtig leid je hem het net in. Oef !
Buit binnen. Voorzichtig haal je de haak uit de lip van de vis, bewonder je zijn mooie lijn, zijn blinkende schubben en als het werkelijk een grote is, dan doe je hem in een natte doek om hem te wegen, en wordt hij zelfs gemeten... Luc komt er bij, en ook hij bewondert het mooie dier, en dan heel voorzichtig zet je hem weer in het water, en met veel genot voel je de vlugge slag met de staart en de vis is weer weg...gaan uitrusten van de strijd.

Vissen, een heerlijke sport, zelfs voor stijve stramme peten zoals ik ben...

tot de volgende ?

varia

sjongejongejonge !
Zonet las ik een berichtje dat een kliniek in Nederland beslist heeft dat zeventigjarigen niet meer gereanimeerd worden... Dr. Hitler werkt nu blijkbaar in ons ander buurland... (Of is 't Mengele?)

Ik ben aan het lezen in twee moeilijke boeken, zeg maar dat ik eigenlijk aan het studeren ben, want veel lees"genot" is er niet bij... Het is zware kost, en soms moet ik een stukje twee keer lezen om het goed te laten indringen. In mijn bed lees ik Napoleon, een geschiedkundige studie, en op het wc lees ik een boek over de hersenen en de zenuween...

Ik ben nu bezig aan de pijn.
Blijkbaar wordt pijn op twee manieren door twee soorten zenuwen aan de hersenen doorgespeeld. Er is de snelle zenuw, die het alarm geeft aan een immense snelheid van meer dan 300.000 km per uur, zodat het pijnsignaal in minder dan een honderdste van een seconde je brein bereikt, en het refleks in werking stelt. Neem dat je per ongeluk met je hand tegen de warme pan komt, dan heb je die snelle heel felle pijn die ontzettend vlug de hersenen bereikt en je je het commando geeft om je hand weg te trekken.
Er is ook een tragere zenuw die, als je je daadwerkelijk verbrand hebt aan die pan, een kloppende zeurderig signaal blijft geven, zolang de pijn duurt.
Dus, als ik pijn heb die zich vastzet, dan is de klopperige gevoel niet een blijk van een ontsteking, maar kan gewoon wijzen op blijvende pijnsignalen.
Maar of die theorie klopt niet helemaal, of ik heb (weeral!) iets bijzonders aan de hand ! De pijn die ik krijg bij bewegen of bij het volhouden van een of andere houding, is niet kloppend, is wel degelijk "acuut" (het woord komt van acus = naald) scherp te noemen. Maar, er is hier geen reflekssignaal bij, wellicht omdat er ook geen mogelijke refleks is... Je kunt wel wat soelaas krijgen door een andere houding aan te nemen, maar als de pijn heel scherp is, dan helpt dat niet, in die zin dat de pijn direct en onverminderd terugkeert zodra je weer de beweging of de houding herneemt. Als dat te lang duurt wordt blijkbaar de alarmfase omgeschakeld op de blijvende pijnsignalen... Als dat het geval is, dan blijft de pijn tot dat de zenuw oordeelt dat het "letsel" voldoende hersteld is. Het bizarre is dus dat bij mij de alarmfase zo lang duurt, steeds meer en meer crescendo gaat tot er afdoende lang gereageerd wordt door het ontspannen van de pijnlijke zone. Het probleem is dat je dat niet altijd in handen hebt. Stel dat je ergens naar toe wandelt, heel voorzichtig, je in acht nemend, als dan de pijn begint, dan moet je hoe dan ook nog terugkeren, met het risico dat je die onzichtbare en onwaarneembare grens overschrijdt, en de pijn zich vastzet in een voortdurende pijn... Vandaar ook wellicht dat houding zo belangrijk is in mijn geval... het is wellicht een manier om de telkens weer klem zittende zenuwen tussen de wervels, minder kans te geven om ergens tussen te geraken.
We leren altijd maar weer bij...

Ook interessant vond ik dat het "briljante (?) van de veldheer Napoleon eigenlijk ontstaan was uit een toestand van armoede. Tot dan toe had ieder leger een tros, het is te zeggen een enorme voorraad aan goederen mee, om het leger te onderhouden. Frankrijk, komende uit een revolutie en een ontzettende verarming, kon aan zijn legers niets meegeven, dus moesten de legers er voor zorgen dat ze onderweg aan eten en voorraad geraakten, en dat ze zo spoedig mogelijk hun voorraad konden roven. Dit was er de oorzaak van dat het leger van Napoleon veel mobieler was, en veel sneller optrok dan de anderen. Ook in het gevecht moesten zij dus geen zorg dragen over de bescherming van de tros, want die hadden ze niet, dus waren ze ook op het slagveld veel mobieler...

Nog interessanter vond ik een uitspraak van Bismarck... waarin hij debiteert dat alleen de grote veldheren en veroveraars in de geschiedenis belanden... We kennen allemaal een Hannibal, een Caesar, een Napoleon, en dergelijke figuren, maar over de koningen die zorgden voor een periode van vrede in hun land, daarvan kennen we hoogstens zijn naam en zijn rugnummer...

Eigenlijk is dat waar ! Met andere woorden, onze lessen geschiedenis die wij aan onze kinderen aanleren, zijn in feite niets anders dan een grote verheerlijking van oorlogen en geweld ! Moeten wij de geschiedenislessen niet op een andere manier brengen, waarin duidelijk de vredesvorsten op een piedestalleke gezet worden, en de oorlogszuchtige veroveraars amper vermeld worden, als zijnde het uitschot van de mensheid ?
Misschien zouden wij op die manier in plaats van een refleks van gewelddadigheid, stilaan evolueren tot een refleks van vreedzaamheid ! Zouden wij misschien stilaan meer begrip hebben voor "wie je op de wang slaat, bied je de andere wang aan"... Maar nu hebben de napoleonnetjes en de bushkes nog steeds aanhang... en verliezen jonge mensen het leven in een zinloos geweld, en treuren ouders om de vermoorde kinderen...
Maar neen, we moeten ons zo nodig vastklampen aan meer en steeds meer...
Zullen we ooit verstandig worden, wij die steeds pretenderen de enige dieren te zijn met verstand ??? Ik twijfel heel heel erg... Het lijkt wel of ons hele bestaan draait op en om onze hebberigheid... en ik acht mezelf heus niet beter dan de rest van de maatschappij... we zijn allemaal in hetzelfde beddeke ziek.
Ik blijf er bij, we zijn nog te veel dier om mens te zijn, en teveel mens om dier te zijn...

't Goede weer is weer voorbij, de lucht zit vol dreigende wolken, en het matte maïsgroen is nu nog somberder door de grauwe lucht er boven.

Gisteren hebben we dus gebarbequed bij Willy...En we hebben weer iets bijgeleerd !
Er zijn diverse manieren om te bbq-en !
Eerst eens onze manier om een bbq te geven: Een hele tijd voor de geplande maaltijd wordt het vuur aangemaakt, en als na een tijd de mooie gloeiende kolenlaag is bekomen, bakt de man van dienst alle vlees , vis, aardappelen en wat nog meer op de warme aslaag. Ondertussen is het volk er gezellig bij komen zitten, en wordt er druk geaperitiefd, en de "bakker" van dienst drinkt en babbelt mee met de aanwezigen , terwijl hij lustig zijn werk verderzet. Telkens een deel van het vlees is gebakken, wordt het naar de keuken gedragen, en warm gehouden. De maaltijd begint pas als alles kant en klaar is, en iedereen, ook de bakker van dienst, gezellig mee kan aanschuiven aan de rijk beladen dis...
Nu de andere werkwijze: Terwijl we al aan de aperitief zitten, wordt pas het vuur aangemaakt. We keuvelen en drinken wat tot het vuur klaarligt, den dan gaat de bakker van dienst een eerste bakte doen... Hij legt bv eerst de spiesjes op het vuur, en bakt deze. Zodra de spiesjes gereed zijn, legt de bakker deze op een schotel, en bedient de gasten en zichzelf. Hij komt er rustig bij zitten, iedereen eet het spiesje rustig op, en dan staat de bakker weer op, en gaat de tweede bakte klaarmaken... met dezelfde werkwijze... Je eet dus telkens een gerechtje, dan een pauze voor de volgende bakte, en dan weer één gerechtje, en zo voort en zo voort...
Heel anders dus ! In ons systeem eet iedereen zijn buikje vol in een keer, en zit dat gezellig bij een glaasje of een kopje het eten te laten verteren... Bij het tweede systeem heb je nooit het gevoel je rond te eten, de pauzes zijn telkens lang genoeg om het eerste beetje al rustig te laten "zakken"...
Beide werkwijzen hebben dus wel hun voordelen en hun nadelen, alhoewel ik nog steeds "mijn" werkwijze prefereer... Maar voor een gezellige en lange keuvelende maaltijd moet je de tweede werkwijze nemen... Misschien weer een blijk van het feit dat wij te haastig leven?

Wij hebben van 18 uur tot 21 uur ongeveer zitten bbq-en... en vooral zitten babbelen en keuvelen en lol maken... rond halftien zijn we naar huis gegaan, het was al lang zitten voor mij, en ik begon weer wat pijn te krijgen... Maar het was een plezante avond!
en... we hebben weer bijgeleerd!

Oh ja, Willy heeft een hondje, met de leuke naam Sloef ! Dat had ik nog nooit gehoord...

Ik ga stoppen, hoewel het naar mijn gevoel maandag is, is het nog maar zondag...Dat komt van die gekke week met een bijkomende feestdag, heel mijne kalender ligt in de knoop. Woensdag zal er misschien geen blog zijn, ik moet naar de specialist, en weet wel hoe laat ik er moet zijn, maar helaas niet hoe laat we terug zijn...We, als Veerle toevallig zou thuis zijn...Anders zal ik alleen mogen gaan. Maar ik ben al een grote jongen, dus dat zal wel gaan zeker ?

tot de volgende ?

Scheldewindeke

Vandaag gingen we naar de rommelmarkt in Scheldewindeke... Eerst hadden we een onrustwekkend bordje met " geen doorgang: werken", maar we riskeerden ons toch verder te rijden, vermits we een zijstraatje in moesten, en uiteraard niet wisten of dat voor of in of na de werken zou liggen... Het lag er net iets voorbij, maar we konden door, weliswaar wat met hindernissen, maar 't ging... Na wat zoekwerk in de kleine straatjes, kwamen we aan het kleine rommelmarktje... We dachten al "Wat gaat dat hier zijn ?", maar enfin, we waren er, dus gingen we maar eventjes kijken...
Het was een mini marktje, maar toch was het er leuk!
Niet alleen kocht ik er een zo goed als nieuwe vissersparaplu voor een appel en een ei (en de eieren raap ik iedere middag in mijn kippenhok) en iets later kocht ik een bronzen Boeddhabeeld van zo'n 40 cm hoog (zonder voetstuk gemeten) voor ... 4 euro...
Maar er was meer! In de weide naast de rommelmarkt stond een grote tent voor wellicht een feestje onder de buurtbewoners, en daarnaast stond een heel tentenkamp, allemaal min of meer gelijkende witte tenten... We zagen daar indianen lopen en cowboys en vooral mannen in het uniform van het amerikaanse leger tijdens de burgeroorlog... zowel de grijze zuiderlingen als de blauwe noorderlingen... We gingen het eens bekijken, en het was leuk om eens te zien! In de meeste tenten stonden ouderwetse houtkacheltjes, enkele waren aan het branden, en op de buis was een verbreding, daarop werden er roereieren gebakken voor de soldaten...
Of het normaal was dat al die soldaten hunne madam bij hadden... ?
Hun uitrusting was verzorgd, en bestond uit echte replica's van geweren en sabels...
en ze spraken allemaal Vlaams en hoofdzakelijk westvlaams ! Rare kamerikanen...

Dat doet er mij op denken! Heb je op de tv gehoord of gezien dat de grootste oorlogsvloot sinds jaaaren op weg is naar de twee kusten van Iran ? Allemaal enorme kamerikaanse slagschepen, en op de vliegdekschepen zouden naast de kamerikaanse ook Britse en Franse vliegtuigen aanwezig zijn... Een van de zeeën is de Kaspische zee, en dat is niet ver van de broeders die nu aan het vechten zijn in Georgië, ferm tegen de goesting van dezelfde kamerikanen...
something is stinking over there... Hopelijk komt de geur niet tot hier !

Ik vrees dat ik gelijk aan het krijgen ben, en dat ons symbool van de "vrijheid" vlugvlug nog een oorlogje zal beginnen voor hij president af is... Wellicht komt er binnenkort een verklaring over de dreigende atoomwapens van Iran, en de "bewijzen" daarvan...
De eerste bedoeling van de vloot is de havens van Iran blokkeren, zodat het land zou stilvallen bij gebrek aan noodzakelijke grondstoffen... Volgens mij is dat op zichzelf al een daad van agressie, maar ze zullen ons wel vertellen dat het net is om het maken van voor aggressieve wapens te voorkomen... Uitleg is alles... zeker als het van ons symbool van de vrede komt... We weten hoe betrouwbaar zijn informaties zijn !

Binnen afzienbare tijd zal dan ook onze vredesmacht (?) daar wel naar toe mogen om de vrijheid te waarborgen. tjudedjudedju !

Bij onze gebuur zijn de werkzaamheden begonnen, ik hoor hem al heel de week boren en timmeren, en gisteren heeft hij al een deel van zijn veranda afgebroken... Wellicht komen ze dus heel binnenkort met zijn nieuwe keuken en zijn nieuwe veranda. 't Zijn grote werkzaamheden, want hij gaat zijn woonkamer doortrekken tot in de nieuwe veranda. Zodoende zal zijn leefruimte , zijn lieveling, euh living, dus veel groter worden. Nu is er een verschil in de hoogte van de vloer, maar ik meen begrepen te hebben dat dit ook zou aangepast worden. Liever zij dan ik ! Ik herinner me nog levendig de tijd toen wij hier aan het verbouwen waren... niet te doen, al dat stof en het hopeloos kuisen, een gevecht tegen de bierkaai ! (Hoe vecht een bierkaai eigenlijk ?)

Vanavond gaan we BBQ eten bij Willy. Luc belde ons op, en vanavond is het al zo ver... Hopelijk is het weer nog goed... want veel zon is er niet. Nu hopelijk amuseren we ons.

Weet je, ik heb al heel de dag het gevoel dat het zondag is, na de hoogdag van gisteren slaat mijn kalendergevoel flikke... Heel de week is overhoop gehaald.
Tot de volgende ?

dogma

Eén van de zoveel dingen die ik niet echt snap aan "geloof", dat zijn de dogma's...of hoe je ze ook noemt naargelang de godsdienst...
Hoe we het ook bekijken, het zijn mensen die de dogma's instellen, terwijl we als kleine nietige mensjes eigenlijk zo goed als niets weten van "God"...we zijn zelfs niet zeker of er wel of niet een god is... Als we geloven, dan is er voor ons wel een God, geloven we niet, dan is er wellicht geen God of toch niet die God waar de anderen in geloven.
Je kunt me nu een ketter noemen, maar ik denk dat dit niet echt belangrijk is... Wat wel belangrijk is, dat is dat om een of andere reden, welke dan ook, ons bewust zijn van goed en kwaad... Ons bewust zijn dat een samenleving maar mogelijk is als we evenveel eerbied hebben voor een ander als voor onszelf...of dat toch enigszins betrachten. Of we dat nu doen om God te behagen, of uit een eigen overtuiging, doet niet echt terzake.
Ik kan mezelf niet overtuigen van een God die zich op een of andere manier specifiek met ons bezig is ! Ik denk dat we wel heel hoogmoedig zijn als we dat durven denken. Net zoals we, naar mijn mening, heel hoogmoedig zijn ons een God in te beelden die op "ons" lijkt.
Ik denk, dat een God, schepper van het hele al, zo onmetelijk groot is en dus ver van ons staat, om me ook maar één moment te durven verbeelden dat hij met mij persoonlijk zou bezig zijn. Ik weet zelfs niet eens hoe ik mij een god zou moeten voorstellen...
Het enige verschil met een niet-gelovige is dan ook dat ik de leefregels ergens een ander motief toedicht. Meer is er niet. Je bent niet beter (of slechter) omdat je wel (of niet) gelooft. En ik kan me ook niet inbeelden dat, die onmetelijke god zich later zou bezig houden met ons leven af te wegen op een schaaltje, het goed in de ene, het kwade in de ander schaal...
Misschien is het daarom dat ik helemaal niet gelukkig ben met die dogma's... Wat is het belang nu ten opzichte van het geloof, of je nu al dan niet gelooft of Maria al dan niet eeuwig maagd is gebleven, of ze rechtstreeks ten hemel is opgenomen of niet... Ben je dan plots een beter gelovige ? een beter mens ?
Ik vind het vooral een middel om je als soort gelovige af te scheiden van een andere soort gelovigen... ochottekes...
Doet mij denken aan het mopje: Een pastoor komt op een heel smal voetpaadje een dominee tegen. "Ik ga niet uit de weg voor een ketter" bitst de pastoor... "Ik wel" grinnikt de dominee...

Och, ieder denkt maar waar hij of zij zich goed bij voelt, in zoverre dat we als mensen maar eerbied hebben voor elkaar, net zoveel als voor ons eigenzichzelvens...
... dat is al knap moeilijk genoeg, ook zonder daar nog een lading dogma's bovenop te gieten...

Ik herinner me dat we ooit een meerdaagse wandeltocht gingen maken in Nederland. Bart, Els, Anny en ik...Op een verlengd weekend van 1 november. Dat is bij ons Allerheiligen en zo goed als een zondag als het ware... In nederland was er blijkbaar geen kat die wist dat het speciale dag was.
Nog verder terug, in de tijd dat ik Chiroleider was, de kampproost deed de mis in open lucht, en na de dienst vroeg hij mij om de kelk en het toebehoren van de mis naar zijn kamer te dragen ...Ik was zo fier als een gieter. Toen wij terug thuis waren vertelde ik dat tegen onze gewone pastoor, de onderpastoor van onze parochie en die zei dat ik zwaar gezondigd had...
Kijk, dat heb je met regelmenten... je moet ze heel erg detailleren om geen verschil van mening te veroorzaken... Is het dan niet beter gewoon wat menselijk te zijn in die dingen?
Ik heb me nooit erg veel van dat geschil tussen twee proosten aangetrokken, het is misschien wel een eerste steen geweest van het pad dat ik nu bewandel, met een god zoals ik me die niet eens kan voorstellen en die zich niet met mij als individu bezig houdt, hij zou wel te doen hebben...

Ik heb dan ook eerbied voor alle gelovige en alle ongelovige mensen, in zo ver zij proberen Mens te zijn... met een hoofdletter, proberen iets te maken van hun leven, maar dan niet om boven de anderen te staan, maar om er midden in en tussen te staan. Dan zijn ze - gelovig of niet- toffe pee's ! (of mee's !)

Vandaag zijn we in Tielt naar de Rommelmarkt geweest, we hebben hem niet volledig afgelopen, maar toch een redelijk gedeelte, en weer bijna zonder me te forceren. Ik heb er geen verklaring voor, soms verrek ik van de pijn, net als vroeger steevast het geval was, soms lukt het nu wel, veel beter dan ik normaliter mag verwachten... Ik heb maar één ding waarin ik het kan wijten ! Mijn dagelijkse gymnastiek. En wellicht hangt de pijn af van het feit of ik er in slaag de goede houding te bewaren tijden het markten... Waarom ik daar de ene keer dan wel in luk, en de andere keer niet ???? Ik merk hetzelfde op bij het staan. Soms heb je iemand die aan de deur blijft staan, geen tijd om binnen te komen, en dan maar blijven praten... Vroeger had ik dan steevast verschrikkelijke pijn, nu is het ook soms wel soms niet... Ik moet me meer bewust zijn van mijn houding, misschien vind ik dan de oplossing om wat meer mens te zijn, en wat minder pijnpatiënt. In ieder geval, hoe het ook zit, ik boek blijkbaar winst. Herstellen kan niet, dat hebben ze mij al dikwijls genoeg gezegd, maar als het een stuk draagbaarder wordt, dan ben ik al heel content.
Op de rommelmarkt heb ik een nieuwe stoel gekocht om te gaan vissen, want de andere begint precies wat te wiebelen...en nu ik een goede zag staan heb ik hem maar meegebracht. Hopelijk krijgen we nog wat mooie dagen... kan ik de stoel proberen...
Ik las zo net dat honderdmiljoen jaar geleden de zee honderd meter hoger stond dan nu. Ik kan dat bevestigen, want hier op onze "bergen" vinden wij lagen met schelpen, schelpen van het strand van zoveel jaren terug.
Hoeveel auto's moeten er dan wel niet rond getoerd hebben om dat water zo hoog te krijgen.

ik ga stoppen, ik zie je zelfs niet glimlachen...
tot de volgende ?

Verloren in 't groen...

Wild woekerende maïs omringd mijn ganse blikveld (een veld vol blikjes).
Gisteren heb ik het gecontroleerd ! Nergens in de wijde omtrek staat maïs zo hoog als hier voor mijn deur ! Het is een persoonlijke aanslag ! Meer dan 230 centimeters hoog , en nog veul hoger !
Tina Hellebaut zou hier complexen krijgen !
Mochten ze nu nog in dit enorm grote veld een doolhof hebben aangelegd, met een bar in het midden van het veld, dan kon ik op zijn minst, van uit Koens kamer kijken naar de dwalenden...Maar zelfs dat is mij niet vergund. Alleen het zicht op de groene muur van Berlijn, sorry van Mater.
Ik liep al ambetant de laatste decennia wegens het feit dat ook de grotere wegen steeds meer grote straten worden, volledig toegebouwd, angstvallig er voor zorgend dat de toerist geen greintje inkijk meer heeft op het landschap. Waar ze per malheur nog een gaatje, een inkijk, een kans op een panorama hadden, hebben de olijkaards nu maïs gezet ! dju !

Bovendien is de eerste rat al mijn kiekenskot binnengetreden. De eerste happen van het verschrikkelijk dure vergift zijn al weer verslonden, en het eerste lijk is alweer afgevoerd. Een kanjer van een rat, duidelijk grootgebracht met maïs die hoogstwaarschijnlijk al sporen bevat van genetische manipulatie (Hoe komt het anders zo verrekt hoog ?).
Ik heb hier een mailtje gekregen, met foto's van toen... Daar zag je boerenmensen bezig met den oogst van den maïs... die dingen waren amper 70 cm hoog ! en dat waren dan nog de langste exemplaren ! En dan heb ik voor mijn schatting gebruik gemaakt van de verhouding met de huidige mensen, die zoals iedereen weet, nu merkelijk langerderderder zijn dan toendertijd ! En dat was volgroeide, rijpe maïs ! en hier staat van die abnormale brol voor mijn deur die het leven schenkt aan reuzegrote rattebeesten ! Je moet maar chance hebben in 't leven !
djudedju

Dank zij de gunstige invloed van het warmere weer in onze contreien hebben mijn hortensia's nu al hun herfstfstkleuren... Die domme blommen weten ook al niet dat het nu veel warmer is dan vroeger ! Onnozelaars van blommen.

En toch ! en toch schijnt momenteel de zon. Ik zie het aan de toppen van de maïs. Of wel staat er ergens een met een grote schijnwerper. Maar nee, 't is de zon ! Je weet wel, dat hele ding die vroeger placht warmte te geven... en nu zijn ijzige blikken over de maïs legt. (Ik kan haar/hem geen ongelijk geven, mijn blikken worden ook altijd wat ijzig als ik die maïs zie...)

Toch heb ik nog hoop ! Herinner je je nog de zomer van vorig jaar ? Dat was ook zo'n kl...zomer, maar wij hadden ook een goed stuk in het prille voorjaar, net als nu, en wij hadden een prachtige herfststst...zoals wij nu ook hopen te krijgen ! Dan is het meteen bevestigd dat wij inderdaad een ander soort seizoenen hebben ! Een lente met een blik op wat een droog seizoen zou kunnen zijn, gevolgd door een laaaaange moesson, dan een klein stukje herfst om te tonen hoe vroeger de zomers waren, gevolgd door een koude moesson.
En dan is het jaar weer voorbij... en hebben we hoop en al twee kleine pietepeuterige stukjes menswaardig weer gekend, en voor de rest water, water en nog eens water ! Dank zij al dat water en de zaligmakende werken van aquafin en de steeds grotere oppervlakten wegdek en bouwwerken, en het feit dat de boeren met tonnenzware machines hun best doen hun velden te veranderen in een soortement van beton, worden alle lagergelegen gebieden steevast veranderd in grote visvijvers... tot spijt en ellende van de mensen die op die laaggelegen stukken wonen. Laatst zag ik op tv een man verklaren dat hij dit jaar al zes keer onder water gestaan had. Hij bedoelde wellicht zijn huis, maar ja, als je telkens al dat water moet uitscheppen, je gerief moet wegkieperen, dan zou je niet alleen de tel kwijtraken maar ook je courage...
Maar dat ze in godsnaam niet gaan vertellen dat het verwarmd ! 't Is niet omdat er in juli ook nog twee, drie snikhete dagen waren dat we de 28 andere koude natte killige vergeten zijn ! En natte killige winters bijna zonder vorst zijn er bij tijd en wijle ook geweest, tenminste als we de verhalen over vroegere perioden mogen geloven... Ik heb jullie al een stukje van Hildebrandt ten beste gegeven, en daar weten ze het aan de overkomst ener komeet... 't Kind moet immers altijd een naam hebben hé !

Ik heb je al verteld dat ik als kind met mijn vriend Claude in het ondergelopen "bosje" (Het Marie Hendrika park van Oostende) onze boot lieten rondvaren, voortgestuwd door de als motor gemonteerde kapotte onderdelen van een oud uurwerk... Niets nieuws onder de zon dus ! Bovendien, in de tijd van de dodelijke smog, in de winter van 1962-63 sneeuwde het daags voor kerstmis en de sneeuw bleef liggen tot de 23 maart ! Ik heb dan op de zee gelopen ! Dat was ook geen "normale " winter te noemen, en God spaar ons dat we er nu zo ene zouden krijgen, met de huidige prijs van de brandstoffen ! Als de generatie voor ons, deze zachte winters zou hebben gehad, in een tijd van stinkenddure brandstofprijzen, dan zou hun besluit wellicht geweest zijn: De Heer slaat niet zonder te Zalven... en deze benadering zal wellicht niet fouter zijn geweest dan ze nu zitten te broebelen...

Maar kom, laat ons niet weer zagen over dat weer, er zijn al genoeg zagen op de tv en de radio te horen. Wedden dat de oliesjeiks zitten te bidden tot Allah voor koud weer ?

Bart is weer thuis sinds maandagavond laat. Ze hebben een prachtig verlof gehad, en goed weer ! Ze waren steenstokkedoodmoe van het bergbeklimmen en de vele tochten die ze hebben gedaan. Dat ze zon hadden kun je ook zien aan hun kleurtje. Voor de tweeling had Bart een zakje mee met stenen... Die twee verzamelen stenen, en vallen dan opa lastig met de vraag welke steen dat wel zou kunnen zijn... Ze hebben nu een paar van mijn boeken in bruikleen en zitten dan te bladeren en te zoeken, en dan moet opa beslissen of de gewraakte steen den diene is van blz 286 of van blz 313, of zou het misschien die van blz 26 kunnen zijn ??? Opa slaat er dan een zo goed mogelijke slag naar, en dan schrijven ze met hanepoten de moeilijke namen op. Het jammere is dat het dus veela de verkeerde namen zijn, want bijna alle boeken geven alleen de stenen weer die behoren tot de edelstenen of halfedelstenen... en eventueel tot nog enkele druk gebruikte stenen...maar al die mooie gekleurde stenen die je vind, die staan er helaas niet bij... en opa deelt ze dan wegens hun schoonheid als nederige kei ook maar in bij de halfedelstenen... De kleinkinderen zijn dan zielsgelukkig en wellicht de kei ook.

Bart leerde hun hoe de kleuren verrassend winnen aan kleur als je ze in water legt, en -owee! - zei hun dat je die kleur kon behouden als je de stenen poliert...en dan dan voegde de sloeber er nog bij dat opa wellicht die stenen zou kunnen polieren... Ik ga weer gezaag krijgen, en Bart weet niet dat het polieren van stenen niet het zelfde is als het polieren van been en ivoor... arme opa.
Ik denk hier met deernis aan minstens twee van mijn lezers die ik weet dat ze onlangs opa geworden zijn... er staat hun nog wat te wachten ! djudedju !

Wat het ergste is als opa, dat is het scheidsrechteren ! Vooral als je gezegend bent met een tweeling ! Gelijk wie je gelijk geeft, met om het even welke zinnige argumenten, de andere is de verongelijkte partij en blijft je boos aankijken... Trap nooit in de openstaande val van: "Opa, welke steen is de mooiste, die van mij of die van zus ?" Daar is geen juist antwoord op ! Als je de ene kiest, dan is de andere boos, wil je ze diplomatisch even mooi noemen, dan is dat niet mogelijk dat ze beiden echt even mooi zijn, de mijne is toch wel iets mooier met die kleine puntjes er op ? Bij zus zitten er geen zo'n puntjes op. Nee argumenteert de ander dan, mijn steen is zuiver, zonder vuile puntjes... Best is te doen of je het niet hebt gehoord, maar dan komen ze aan je arm trekken en eisen doodgewoon de aandacht... Laf verwijs ik ze dan wel eens naar oma, omdat vrouwen meer kennen van schoonheid...maar dat willen ze niet eens geloven... Oma kent dat niet, de boeken zijn immers van mij en niet van oma... logica, och logica... Zelfs Salomon zou hier met zijn mond open gestaan hebben... Dan rest je niets anders dan halfslachtig te schipperen, dat zo zonder puntjes wel een gave steen is, wat héél, héél mooi is, maar dat zo'n puntjes wat speling van het licht en de kleur geven die de steen wat warmer maken... ze zijn alletwee heel schoon, maar elk op een andere manier... Kinderen af, al rispoterend dat opa toch gezegd heeft dat met die puntjes warmer is, ja maar de mijne is gaver... èèèèèh !

Ik ga stoppen, straks staan ze hier weer, en wie weet waarover ik straks weer ga moeten oordelen... Ik ben immer opa, de onfeilbare... maar ik voel me beetje bij beetje van dat voetstuk glijden...oef !

tot de volgende ?