Ste Amelberga verdrinkt !

Al heel de morgen is 't aan regenen dat het giet, zonder genade !
Er zullen dus wellicht veel minder paarden zijn, en ook veel minder feestvierders, alhoewel de echte matersen zich niet laten kennen door een regenbui van 12 uren... Zo vlug als ze van buiten nat worden, des te vlugger gieten ze hun binnenste vol !
Gelijk hoe, Ste Amelberga is een natte bedoening, alhoewel de regen een spelbreker is en blijft.
Toen wij hier kwamen wonen vertelde Gilberte ons dat het nog nooit ofte nooit geregend had op Ste Amelberga... 't Zal dus met mijn komst te maken hebben dat ik al vaak regen zal op de feeste.

't Is in ieder geval jammer, een dergelijke eeuwenoude traditie verdient beter, 't zou inderdaad altijd mooi en schitterend weer moeten zijn, zon op de dampende paardenlijven, en dorstig weer ! Maar ja, we hebben het niet altijd zoals we het willen, zelfs de heiligen krijgen niet altijd goe weer op hun Feeste...

Het is nochtans een heilige met vele werken op haar naam, ze kon water halen in een stramijne (een vergiet) en stak de Schelde over op de rug van een steur, om er maar enkele te noemen. Maar vooral de eerste zegt me iets, en nu dreig ik ook dat punt van mijn geloof te verliezen: Als je water kunt houden in een stramijne, dan moet je toch ook de wolken kunnen dichthouden? Maar ja, mijn geloof is ook maar het geloof der kleine zielen...

Wat erger is, het risico op vallen van de paarden in de bocht aan de kerk is veel groter op die natte kasseien dan anders, en we zagen al eens een ruiterinnetje wegvoeren... Hopelijk is er vandaag niets gebeurd ! Sedert dat accident komen de stadsdiensten wel zand strooien in iedere bocht, maar niettemin hebben wij al nu en dan een paard zien schaverdijnen over de kasseien. Je moet dan het volk zien achteruit deinzen, als er zo een paard hun richting uitschuift ! Of als er een paard door de drukte en het lawaai plots begint te dansen... Maar een dergelijk ongeluk is bij mijn weten nog nooit ofte nooit gebeurd. 't Moet dus toch een grote heilige zijn.

Ondertussen blijft het maar zeiken...

Ik heb voor Ewoud al een paar lijntjes gemaakt, en ze gemonteerd op de oude manier, met een elastiekje, om het hem iets makkelijker te maken...Hopelijk krijgt hij nu geen knoert van meer dan twee kilo aan de lijn...anders is de lijn exit... Ik heb ze gemonteerd met een extra klein haakje, zodat hij zich kan toeleggen op de massa's kleine bliek en kleine karper, dan is de vangst bijna honderd procent verzekerd... en kan zijn enthousiasme alleen nog toenemen. Maar ja, eerst moet het weer weer worden... want nu is 't weer geen weer... ;-)

Gelukkig dat ze ons voortdurend herhalen dat de wereld aan het opwarmen is ! Toen ik vanmorgen de chauffage eens aanstak om warm water te hebben, sloeg meteen ook de verwarming aan. Ik heb een halfuur staan klappen tegen dat ding, maar hij bleef branden en draaien, hij trok er zich niets van aan dat ik hem zei dat heel de aarde nu warm was ! Stomme chauffage, wil nooit iets geloven van mij !

Vandaag zijn we kindervrij... Veerle moet niet gaan werken. Morgen zal 't wellicht weer andere koek zijn. Gisteren ging ik enkele boodschappen doen, en Kimberly ging mee met haren opa... In de melkerij is nog een winkeltje, en daar haal ik mijn yoghurt en wat kaas. Plots vroeg Kimberly "Opa, is dat hier duur?" Meteen was het doodstil in de winkel, en iedereen hield de adem in om het antwoord van Opa te horen... " Ja, kind, 't is daarom dat opa naar hier komt, omdat het zo duur is" knipoogde ik, en iedereen stond te grinniken incluis de verkoper achter de toonbank. Kimberly lachte ook, ze had het knipoogje gesnapt... Vandaar ging ik naar het gazettenwinkeltje om eens te zien of mijne "Quest" er nu nog niet was, en een deemoedige madam bekende haar schuld... zij had in plaats van de oude niet verkochte nummers terug te sturen het pak nieuwe teruggezonden aan de uitgeverij... Geen Quest deze maand... Ewoud zal kwaad zijn ! Madam integendeel was mij dankbaar, ze had de zaak kunnen rechtzetten met de uitgeverij en scheurde haar kleren niet aan de zaak... dank zij mijn gezaag was haar frank gevallen.

Ondertussen zie ik hier aan mijn raam de eerste paarden al weer naar huis rijden. De ruiters zitten er op. (Soms hangen ze meer dan zitten, maar de regen heeft de dag schromelijk ingekort !)

Toen ik nog fit en gezond was, en ook naar de feeste ging, werd ik eens zo vaak getrakteerd, dat op een gegeven moment er een gans tafeltje vol pinten stond voor mij... Ik ben ze dan maar beginnen uitdelen, want dat, dat kon ik ook niet meester... zelfs niet in mijne glorietijd. Het grote voordeel van de feeste is, dat je er te voet naar toe gaat en te voet terugkeert... De weg te voet terug is gewoonlijk heel wat langer.
De feeste begint eigenlijk al de avond tevoren, met het verwelkomen van de trommelaar, de nar en de fluitist... Met kanonschoten en muziek, en daarna het binnenduiken in een of andere herberg. Op zo'n avond zaten wij ook te pintelieren, toen Roman, de baas van de brouwerij daar ook binnenkwam en begon te trakteren, Louis Baeke deed niet onder, als aannemer, en wij zijn op de duur moeten vluchten om niet helemaal te sneuvelen. 's Anderendaags hoorden wij dat Louis zijn auto niet meer had teruggevonden, en ze hadden hem moeten uit zijn bedde bellen om hem uit de weg te zetten voor de paardenommegang... Louis moet er dus straal langs gepasseerd zijn, zonder de auto ook maar te zien... Ondertussen zit Louis al lang en breed rijstpap te eten met gouden lepelkes, en kijkt wellicht met veel plezier naar beneden naar de jaarlijkse zatte bedoening ter ere van een heilige Amelberga...

Ik ga stoppen, de regen is ook gestopt !

tot de volgende ?

Wasberen en weermannen

Het zal wel aan mij liggen, maar ik voel altijd iets kriebelen bij het horen van dergelijke benamingen...
Een WAS-beer, wat is hij nu ? Een WEER-man, wat was hij tussen die beide man-periodes in ?
Tegenwoordig hebben we zelfs WEER-vrouwen, en dat lijkt mij technisch gezien nog veel moeilijker...
Maar ik geef het grif toe, het is alleen mijn onhoudbare kriebel voor woordspielerei die me deze bedenkingen telkens weer doet maken... Ook als ik zit te luisteren naar het nieuws, soms zelfs naar heel droevige en intriestige berichten, zit ik dan inwendig, tijdens de geraaktheid van het zwaarmoedige bericht nog ergens diep in mij te grinniken met een woord of een zinswending. Zo vind ik de verwarring in onze taal over de gijzelaar ook leuk. Geen mens weet op het eerste moment of het de dader of het slachtoffer betreft... De man die zichzelf opblaast, zie ik voor iemand aan met een wel heel straffe asem.
Ook leuk vond ik de vermelding over dat accident in Zuid Frankrijk, waar een busje in een diepe gracht reed, met één dode tiener, één zwaargekwetste en diverse lichtgekwetsten, waar men quasi heel toevallig vermeld dat de chauffeur niet gedronken had... Wellicht dat hij daardoor??? Want het lijkt wel een abnormaal iets een chauffeur te vinden die niet gedronken heeft !
Lijkt wat op het mopje van de man die na de jaarlijkse statistieken over de ongevallen op de weg concludeert: "Er zijn maar 14 % van de verkeersongevallen op de weg met dronken chauffeurs, dus kun je beter zat de baan op gaan...
Hoe kom ik aan die wasbeer ?
Wel, er staat een bericht in Het nuusblad dat de wasbeer aan het oprukken is. (In gesloten gelederen...?). Wasberen, nog een exotische indringer !!!, blijkt een gevaarlijk beestje te zijn die er niet voor terugschrikt om vogeltjes, vogeleieren en eekhoorntjes op te eten... Bovendien zitten in de uitwerpselen van veel was beren een soortement spoelwormen die hersenletsels kunnen veroorzaken bij kinderen.
Het is dus duidelijk dat het veel veiliger is onze inlandse (?) vossen te hebben, die eten alleen vogeltjes, eieren en eekhoorntjes, maar, maar! en dat is het grote verschil ! vossen klimmen niet in bomen om ook eieren daar zo hoog boven de grond te roven... Vossen hebben niet die spoelwormen, maar zijn wel nu en dan brengers van de honsdolheid... Of je kunt rustig kiezen tussen de pest en de cholera... Alleen, er is geen keuze ! De vossen zijn hier al (op natuurlijke wijze naar hier gemigreerd, met chipjes in de oren en al) en de wasbeer komt in gesloten gelederen ook deze kant uit !
Als de vos de passie preekt, dan is het niet genoeg een draad rond je kippen te zetten, je moet ook nog een draad in de grond steken, anders komen de vossen gewoon onder de draad door. Als de draad niet te hoog is, jumpt hij er ook wel eens over... Niet zo met de wasbeer, die kan veel beter en vlugger graven dan de vos, maar bovendien klimt hij overal over ! Dus binnenkort moeten we onze kippen in een soort kooi laten lopen, veilig voor allerlei nieuwe gevaren...
De wasberen zouden afkomstig zijn uit Duitsland, waar men ze voor de tweede wereldoorlog heeft uitgezet als nieuw wild voor de herren jägers...
Nu echter zijn de tijden veranderd, het past niet om exoten los te laten op onze natuur (dus weg met de fazanten, de konijnen en heel veel andere beestjes), maar bovendien, een dat ze er toch zijn behoren ze, zoals alle beestjes tot het sanctuorum, het onaanraakbare, de hoogverhevenen, en de boven alles beschermden !
De kinderen leren het op school, en zelfs een vlieg sla je niet dood, maar vraag je vriendelijk of hij of zij niet liever buitenshuis wil gaan ambetant doen. Een muis vang je in een val waarin het beestje levendig blijft, en dat ga je hem uitzetten (bij de buren ?)... Een mug mag al eens bijten want anders kan ze geen eitjes leggen... Zelfs als ze thuiskomen met luizen, dan mag je die niet dooddoen, maar verwijderen...
Ik heb heel wat moeite gehad om ze te leren vlees eten, want die beestjes...
Dus is ook de vos en straks de wasbeer deel van deze onschuldige diertjes, en zal Gaia en Peta straks veel misbaar maken als er toch eens jacht op gemaakt wordt wegens te veel overlast. (Vorige zomer was er in Horebeke (Voor de maïs zag ik het kerkje hier voor me staan) overlast, en de burgemeester gaf toelating tot het afschieten...-Groot misbaar, de beestjes zaten op dat moment met onschuldige jongskens !-)
(Het is louter toeval dat de voorgaande zin eindigt met het symbool van een knipoog !)
Ik zal, en nu hopelijk voor de laatste maal, herhalen dat de predatoren in de al zo fel verzwakte fauna er net te veel aan zijn, en niet een hersteld evenwicht veroorzaken, maar het einde bespoedigen !)

Het is een feit dat we met de neus op de feiten, geleerd hebben dat het gevaarlijk is om uitheemse dieren en planten in te brengen in onze natuur... Denk maar aan de konijnen in Australië, die allemaal voortkomen van 6 (zes!) uitgezette exemplaren !, minder bekend, maar niet minder dramatisch was de woeker van de opuntiacactus in dat zelfde land, waar men dan de natuurlijke vijanden van de cactus invoerde, die dan weer ook andere planten aanvraten, en men dan de natuurlijke vijanden van die natuurlijke.... een ramp tot en met... In Afrika voerde men de nijlbaars in in een groot meer (Victoriameer als ik me goed herinner) omdat dit een vis was met veel vlees aan, maar het beest vrat al de andere vissen op, en het meer was bijna dood...
Het is gevaarlijk, maar het is ook onomkeerbaar, en het baat niemand om ze dan ook nog eens te beschermen.
Ik denk niet dat er iemand is die het leuk vindt om de beestjes te doden, en als er al iemand is, dan hapert er iets aan...Maar we zijn deel van de natuur, en eten nu eenmaal ook vlees, dus hoort het doden van beestjes er nu eenmaal bij... En dat Gaia dan stelt dat we eerst de beestjes moeten verdoven vind ik onzin, want dan krijgen wij uiteindelijk ook de verdoving binnen! Men moet de dieren niet martelen en op wreedaardige manier doeden, men moet het op een deskundige en zo pijnloos en snel mogelijke manier doen, maar niet met verdovingsmiddelen die dan in onze voeding terecht komen!
Ik heb al gesteld dat dit een luxeprobleem is, in de tijd dat we hier minder hadden, was er niemand die zich ook maar één moment zorgen maakte over het doden van een konijn... het was eten ! Nu zijn er die niet willen eten van die mooie zachte beestjes... Mochten ze honger hebben, ze zouden wel eten !
Dat diezelfde mensen zonder verpinken naar een documentaire kijken hoe een kudde leeuwen een zebrajong "slaat" en dan nog levend, uiteen scheurt, en dat mooi vinden, dat kan er bij mij niet in... Ook daar wordt gedood, ook daar met de bedoeling te eten, en daar doet men het niet net en sec, maar dat is dan goed...
Nee, het is natuurlijk, net zo natuurlijk als wij vlees eten, en dus moeten doden... En het is alleen aan ons "verstand" te danken, dat wij dat willen doen op een zo pijnloos mogelijke manier...
Ik heb het gisteren gezegd, wij zijn nog te veel dier om mens te zijn, en te veel mens om nog dier te zijn... Vandaar ons wanhopig zoeken naar het hogere, ook in het slachten van een varken.

Misschien heb je al gezien dat er tegenwoordig zo dikwijls commentaar onder mijn blog staan, en als je dat hebt aangeklikt, uit curiositeit, dan zul je vastgesteld hebben dat ze bijna allemaal van ene Happy Turf zijn... een Nederlander, die ook mijn blog ontdekt heeft, en zelf ook blogt... Op een heeel andere manier, maar ook vlot en soms heel spits geschreven. Voor wie eens wil kijken naar zijn gewrochtsels: http://happyturf.blogspot.com/
Ik vermoed dat je het adres zult moeten noteren, dat er in een blog geen link-systeem zit, ik ben het niet zeker, maar als je lui bent (zoals ik), je kunt ook het adres meteen overtypen in de adresbalk van je browser, en pas er naar klikken na het beëindigen van het lezen van mijn literaire uitspattingen... (Allee, als je het de moeite van het lezen vindt...)

Momenteel is het nog niet aan het regenen, maar het ziet er naar uit dat het niet lang meer "droog" zal blijven. Het is koud en kil buiten, echt juliweer !

Morgen is het St Amelberga ! Dé Feestdag bij uitstek van Mater ! Trommel en fluitje en de nar zijn al aan de deur geweest om ons uit te nodigen op "Het Feest", en morgen is het zo ver ! De grootste ruitersomgang van uren in de omtrek heeft dan weer plaats ! Vroeger deed men drie ommegangen, een op stap, een in draf en een in galop, met alle paarden en koetsen en karren achtereen, maar er zijn er tegenwoordig zoveel dat dit niet meer kan, en men deelt de aanwezigen in in drie groepen of meer, en dus krijg je nu negen toertjes of meer te zien van al die paarden rond de kerk. Eerst is er nog de lange ommegang door de velden, maar dat zie je maar als je toevallig op dat pad woont, want iedereeen die maar wat te been is staat dan op de plaats, om de ommegang te zien en om nadien alle herbergen met een bezoek te vereren... De ruiters zijn dan meestal heel content dat een paard zijn weg alleen weet te vinden, want ze zitten er wel op, maar meer is er niet meer bij...
Het is een feest dat al honderden jaren bestaat, telkens op de naamdag van de Heilige Amelberga... Het maagdeken dat begeerd werd door Karel Martel, wiens naam Martel komt van het franse Marteau, Hamer...Dat was geen toeval, want de hamer was het symbool van zijn geloof, de hamer van Donar ! De god die daar toen nog heerste, en Amelberga was kristen...De hamer tegenover het kruis! Dat het kind uitgespeeld werd in het bekeringswerk lijkt ons nu absurd, maar was toendertijd heel hoge politiek !
Pas later, bij Clovis kwam hier het Christendom als godsdienst officiëel binnen... en het duurde nog eeuwen voor de oude godsdiensten volledig uitgeroeid werden...
Eén van de middelen die daar bij gebruikt werden, is het inschakelen van de oude heilige plaatsen in de nieuwe godsdienst... Eén van de gekendste voorbeelden is de kathedraal van Chartres, daar werd een oude Godin vereerd, en men plaatste er op de zelfde plaats een kapel ter ere van de heilige maagd, ook, net als vroeger een dame met een kindje op de arm...
Zo werden ook talrijke bronnen die toegewijd waren aan een of andere oude god of godin gechristianiseerd, en wellicht is onze St Amelbergabron er ook zo eentje...
De overwinnaar probeert altijd die zaken te verdoezelen, zodat we slechts hier en daar, bijna bij toeval, te weten komen dat het zo of zo is gegaan... Onze oude pastoor, Georges Van Hoolandt heeft een boek geschreven over de geschiedenis van Mater, en verhaalde ook over de geuzen die hier ooit woonden... In Horebeke is er altijd een kleine groep protestanten gebleven, eerst verborgen in de bossen, later als een zweer op het katholieke omliggende... (Zo bekeek men het eertijds!), maar uit de cijfers van de oude registers der kerk bleek dat Mater ooit ook bijna volledig protestants is geweest ! Wij hebben het nooit zo geleerd, maar blijkbaar waren onze gewesten veel meer en veel dieper "aangetast" door de nieuwe leer dan ze nu willen bekennen, en de Spaanse bezetter zal wel heel hard hebben moeten optreden om die hardleerse vlamingen weer op het "rechte" pad te krijgen !

Misschien interesseert u dat geen bal, maar ik vind het heerlijk om in de geschiedenis te snuffelen, en vooral om te proberen meer te weten dan er meestal maar gedrukt staat...Je moet dan dezelfde geschiedenis gaan lezen bij de andere partij(en)... en dan zal de waarheid wel ergens in het midden liggen, als het alsnog te achterhalen is... Want, de geschiedenis wordt steeds geschreven door de overwinnaar, en de overwonnenen hebben geen recht van spreken en zeker niet van schrijven...Het zijn dan ook meestal of geheime geschriften, of geschriften geschreven ver na datum, en meestal even gekleurd als de versie van de overwinnaars...
Toch is dat net de echte geschiedenis van de mens, de kleine mens, die alleen zichzelf groot vindt.

tot de volgende ?

't Giet !

Voor wie botanische interesse heeft: de maïs zie ik nu al boven mijn hortensia's uit komen, als ik me hier zit te ergeren op de groeiende groene muur.
Voor de groene jongens, die steeds maar door zitten te keffen tegen biotoopvreemde inbreng, bijna al onze geteelde dinges zijn van vreemde origine... Maar voor de maïs heb je mijn zegen.
Het is (weeral) aan 't gieten, de wereld - althans het stukje dat mij door de maïs nog gegund is - staat er troosteloos bij. Ieder blaadje hangt en weent bittere tranen.
Nu ja, één probleem schijnt alvast met zeer grote waarschijnlijkheid van de baan te zijn... Mensen, maak je maar niet meer ongerust over de global warming, geleerde bollen hebben - met grote vrees - vastgesteld dat de zon, je herinnert je nog wel dat geelgouden warme ding, zwaar ziek is ! Om zo te stellen, op sterven na dood !
Nee, ik vertel je geen fabeltje, het is biechtewaar !
Mensen die wat dichter bij de natuur staan, en onderlegd zijn (dus al mijn lezers) weten dat de zon geen egale bol vuur is, het is een borrelende massa, waar je regelmatig stukken kunt op zien (mits de nodige apparatuur !!!!) die lijken afgekoeld te zijn, en gekend zijn als "zwarte vlekken" op de zon, dat er anderzijds nu en dan hele stukken kilometers hoog opspatten met andere woorden het is een bewegende massa gloeiende materie...
Men heeft vastgesteld dat dit nu niet meer het geval is...
De zon is momenteel inderdaad een gewone gloeiende bal. Niets meer ...
Men weet uit de geschiedenis minstens van één zo'n periode, die ongeveer 50 jaar duurde. Zo van ongeveer 1650 tot 1700... Mensen die hun geschiedenis door en door kennen weten dat we dan spreken over de periode die in de geschiedenis gekend is als de kleine ijstijd.
Waarvan akte !
Dus niks global warming, te contrarie, nu de prijs van de brandstoffen pijlsnel stijgt gaan ze ons nog wat meer ambeteren met een sterke afkoeling van onze aardkloot !
De biestjes die nu al stillekes bezig waren meer en meer noordwaarts te migreren dank zij de verwarming, zouden beter al vast beginnen hun valiezen weer bij de hand te houden om weer zuidwaarts te trekken, willen ze niet proefondervindelijk vaststellen dat hibernatie bij hun bloedgroep niet past...
Waar ik enkele honderden blogs geleden nog met weemoed sprak (lees schreef) dat mijn kleinkinderen nog nooit het genot hadden gehad in de sneeuw te kunnen baggeren tot over hun buik, zou het dus kunnen dat ze dat binnenkort wel kunnen...
Bovendien moet ik de mensen die zware investeringen hebben gedaan of overwegen die te doen in de plaatsing van zonnecellen op hun dak, niet moeten rekenen op winst vanaf het tiende jaar, maar pas vanaf het vijftiende of zo, want zonnepanelen werken niet onder een dikke laag sneeuw !
Kortom, wil je een serieuze en wel overwogen investering doen, zet je hof vol met snelgroeiende bomen, voor toekomstig brandhout, of steel een mazouttank van enkele tienduizenden liters en vul hem tegen dat de kou er zo intens is en er geen mazout meer te krijgen -of te betalen - is...

Misschien kunnen we het allemaal wat filosofisch benaderen en stellen dat het de wraak van God is, omdat wij zijn schepping zo aan het verdemolieren zijn, en dat hij ons eens goed zal laten afzien om ons eens een lesje te leren...
Maar wellicht heeft Hij dan wel de verkeerde optie genomen, want als het inderdaad plots zo heel erg veel kouder zou worden, dan zal iedereen weer alles waar warmte wil uitkomen aan het branden maken, en overal zullen boven de huizen de rookspiralen van de allesbranders de ijle vrieslucht in rijzen, en zal er steeds meer en steeds sneller fijn stof en CO2 ons wereldje toedekken als een weliswaar vuile, maar toch warme deken...
De groenen zullen niet meer moeten stellen dat we dit en dat niet mogen verbranden, als de mens koud heeft zal hij alles doen branden wat maar wil branden, en de schadelijke stoffen er bij nemen, dat zijn dan zorgen voor morgen, want nu heeft hij het koud ! na !

Het is als gaan vertellen tegen de erythreeër dat hij geen struiken meer mag kappen om een vuurtje te stoken voor zijn schamel eten op te warmen, de sukkelaar heeft niets anders ter beschikking, en hij moet toch eten, de enkele keren dat hij eten heeft ! Zo zou het hier ook zijn om zich te verwarmen! Als de normale brandstoffen er niet meer zijn of niet meer betaalbaar zijn, dan zal hij toch blijven stoken, met wat dan ook, als hij zich maar kan verwarmen !

Maar, het is maar om u te zeggen dat wij mensen, met al ons verstand (?) toch eigenlijk maar wat zitten aan te modderen...het is altijd de natuur zelf die beschikt. Wij zitten ons hier druk te maken over al die kleine onnozelheden, en plots blijkt dat alles precies omgekeerd dreigt te verlopen dan wij hier zaten te doemdenken...
Ik heb het al gezegd, en ik zeg het je steeds weer: denk eens na, en denk zelf, zonder je steeds weer opnieuw te laten beïnvloeden door wat eigenlijk maar luxeproblemen zijn. Denk je echt dat je voorvaders die ellendig zaten te bibberen in hun koude vochtige huisjes zouden warm te maken geweest zijn om properder brandstoffen te gebruiken ? Nee, ze waren allang blij als ze hun voeten eens bij de warme kachelpot of bij het open vuur konden warmen. En was het halfnatte turf die meer rook gaf dan warmte, dan waren ze nog blij dat ze tenminste dat hadden. En dan reeds waren er klachten over de slechte lucht in de steden... door de rijken, want de armen , de massa !, had andere zorgen dan die lucht ! Die moesten gewoon proberen te overleven. En de lucht in die steden (er bestaan documenten onder meer over Londen vanuit de 18° eeuw !) zal inderdaad wel slecht geweest zijn, al die huizen met slecht werkende schoorstenen, die alles branden wat ze maar konden krijgen, en toen de beginnende industrie daar nog alle stoommachines bijvoegden!!! en als je dan weet dat de straten eigenlijk, zeker in de armere buurten, eigenlijk vol afval lagen, die er ook nog eens lag te stinken... Nee, dan zou ons smogprobleem in de ogen van die mensen inderdaad een echt luxeprobleem lijken...

Er is ook zo weinig logica in al die dingen... Ik rij sinds enkele jaren ook met een diesel... en -veel meer door het kalmer worden onder de druk der jaren dan wat anders - rijd ik op de manier die de regering aan allen wil aanpraten, omdat het zuiniger en minder vervuilend zou zijn. Dat het zuiniger is om rustig te rijden, langzaam op te trekken en je aan de rode lichten te laten uitbollen in plaats van te rijden tot je met een korte en hevige remstoot alles dicht moet smijten, dat is duidelijk, maar minder vervuilend ???
De laatste keer dat ik naar de autokeuring moest, ging ik, zoals steeds, eerst naar de garage om alles eens op punt te laten zetten... Daar stelde men dat ik problemen zou hebben omdat ik te traag en te zuinig rijd met mijn wagen, en men deed een of ander product in mijn motor, en een van de garagisten reed met mijn wagen de garage uit, gaf verkwistend gas en vertrok met huilende motor ondertussen alle roet uitstotend die mijn manier van rijden blijkbaar in de motor had opgespaard... Het was precies een brandende auto die daar reed, met kolossale zwarte wolken achter zich aan... Voor de mensen in de omgeving van garages moet het leuk wonen zijn ! Maar of ik nu in het totaal minder vervuilend zal geweest zijn ???
Ik heb het gevoel dat ik minder woonoppervlakte vervuild heb, maar waar ik het deed (of liever de garagist het deed) daar deed ik het véél intenser ...
Met andere woorden, ook daar weer is het veeleer een verleggen van het probleem, en is de autokeuring, die onder meer toeziet op de vervuilingsnorm, er de oorzaak van dat ik vervuiling maak ! Absurd ? Ja, maar als we al het absurde uit deze wereld halen, dan zullen er in een klap veel werklozen bij komen, want hoeveel nodeloze en oeverloze werken presteert onze maatschappij niet ? Er zijn restaurantjes waar je zelf je eten moet halen, en er zijn er waar achter ieder stoel zo'n "livreier" staat om je te bedienen, om maar een klein voorbeeldje te geven.
Of het nu warme zal worden, of juist kouder, weet je, we zullen er ons, als mensheid, een klein stukje van de natuur, wel door slaan...Misschien zullen er duizenden, misschien miljoenen ten onder gaan aan de "nieuwe" levensomstandigheden, maar er zullen er steeds weer genoeg overblijven om weer opnieuw de boel naar de filistijnen te helpen...
Want dat is wellicht heel ons probleem, we zijn nog steeds veel te veel dier om eigenlijk mens te zijn, en we zijn veel te veel mens om nog dier te zijn...
Wat wil je dan van ons ?

tot de volgende ?

Vertellen

Pier van Seppen was een rare kerel, waar de meesten in onze contreien blond of ros waren, was hij zo zwart als inkt van haren, en bezat bovendien bleekblauwe priemende ogen. Hij was ook groter dan de meesten, en er hing geen bruizel vet op, hij was katterap en in 't vechten dan ook iedereen de baas. Wat hij misschien aan kracht ontbeerde tegenover sommige tegenstanders, maakte hij goed door zijn rapte...
Hoewel niemand ooit iets kwaads kon vertellen over hem, had hij de naam onbetrouwbaar te zijn, wellicht door zijn ander uiterlijk, en vooral door zijn opvallende ogen.
Hij had ook andere manieren, als hij op het veld werkte, en het was goed weer, dan stond hij in zijn bloot bovenlijf, wat in die tijd helemaal ongepast was. Hij trok met zijn mooi gespierde en gebruinde lijf de blikken van de jonge meisjes, en werd dan ook regelmatig aangevallen door de vrijers van de meisjes...
In de oorlog van 78 is hij tientallen keren door de linies getrokken, met eten voor zijn zuster en haar koters die in het bezette gebied honger zaten te lijden. Hij kende alle truken om ongezien en ongehoord ergens door te lopen. Hij was dan ook een der beste stropers van uren in het ronde, en bovendien was hij nog nooit betrapt.
Hij was blijkbaar van niets of niemand bang, en toch... maar laat ik niet vooruit lopen op het verhaal...
Pier was van alle markten thuis, en waar soms een stielman geen oplossing wist, daar wist Pier er wel een, en een goeie...
Zo kreeg Wannes, de metsersbaas, eens met geen middel de kelder dicht van het huis dat hij aan 't opbouwen was. Wat hij ook deed, het water bleef steken en brak door de muren. Men riep ten einde raad Pier er bij. Pier vroeg wat men al allemaal geprobeerd had, bekeek de kelder, keek waar de meeste druk van het water zat, en knikte... Hij ging weg en keerde na een korte tijd terug met een wijnfles en een kurk... Hij haalde uit zijn zakken een dikke wollen draad, en bond dat rond en rond de fles, zo'n vijf centimeter boeven het gat van de fles. Hij goot op de draad wat siester (petroleum) zodat de draad goed doorweekt was. Hij stak de draad in brand, liet de hitte goed door de draad dringen, en dompelde toen in een beweging de fles in een emmer koud water. Iedereen hoorde duidelijk het ping geluid, hij haalde de fles uit en tikte hem voorzichtig op de rand van de emmer, en het gat van de fles viel netjes afgesneden naar beneden. Hij maakte een gat in de muur, waar het water meteen door stroomde, metste daarin de fles, en liet het water vrij door de fles de kelder instromen. Hij zette er een kuip onder, en beval de metser dat hij de kuip bijtijds moest legen, vier, vijf dagen lang, zodat het metsel en plakwerk goed uitgedroogd was in heel de kelder... "En dan ?" Vroeg de metser die heel het werk stilzwijgend had bekeken..."Dan steek je er de kurk op" zei Pier, hij gaf de kurk en stapte op. De kelder is steeds droog gebleven...
Ook Gust de plakker moest eens op hem beroep doen, Hij had een woning moeten uitplakken, en in die tijd was dat nog in twee lagen, een grijze laag, en pas dan, daarop werd de witte laag plakwerk aangebracht. Het betrof een verbouwing in een oud huis, en de schoorsteen van het oude huis was doortrokken van roet en bitter, en wat de stukadoor ook deed, het roet kwam steeds in bruine vlekken door het witte plaksel heen, en zou ook door verf of behang door komen wist Gust. Ze haalden er Pier bij... Pier bekeek het probleem en gaf het bevel er al het plakwerk weer af te halen, zowel de grijze als de witte laag en hij vertrok. Na een goed uurtje kwam hij weer terug, met een ganse emmer paardenstront... Bij de grijze stuc mengelde hij deze paardestront er doorheen, en zei, werk het nu maar af, met deze grijze, en zet er nadien gewoon de witte op... Er kwam geen roet meer door het plakwerk...
Wellicht wist Pier veel van zijn vader, die steeds rondgetrokken had en zowat overal had gewerkt, en alle stielen had gedaan, maar ook hij zelf werkte overal waar hij werk kon krijgen, en ook hij had wat de mensen noemden "gouden handen"... Pier lachte als hij dat hoorde, en zei dat het veeleer aan zijn ogen lag, dat je de stiel moest stelen met je ogen !
Pier was dan ook eens hier, dan eens daar aan het werk, en regelmatig kwam men hem van het ene werk wegroepen om op een ander te gaan helpen...
Zo was hij eens weggehaald bij de toebaksnijer, om aan de andere kant van kessels bos een werk te gaan opknappen bij boer Dries. Het was al laat, ijzig koud en pik donker toen Pier naar huis moest, door het kesselbos...
Wat ik nu ga vertellen, kan ik alleen maar vertellen omdat ik het weet van Mie, de vrouw van Pier...
Kesselbos was niet zo bijster groot, en het baantje dat Pier moest nemen was te doen in goed een half uur stappen. Er was ook geen risico van verdwalen, want het pad liep rechtdoor, en de enige kruisbaan was er een in rechte hoeken dwars op de wegel die Pier moest gaan... Pier was dan ook met een gerust hart het bos in gestapt, en was alleen één keer geschrokken, toen hij aan de dwarswegel meende een zwarte gestalte te zien staan, maar toen hij nog eens keek was er niets.
Maar toen Pier aan het einde van het bos kwam, en hoe donker het ook was, toch de iets lichtere bosrand al kon onderscheiden, stond hij plot weer aan het begin van het bos, en als hij wilde thuisraken, moest hij nog een keer het bos door...Aan de dwarswegel stond weer de zwarte gestalte, en nu hoorde Pier duidelijk grinnikken... Toen hij er naar toe wilde stappen was er weer niets...En Pier stapte door, en toen hij de lichtere plekken zag, als aanduiding dat het bos teneinde liep, dan stond hij plots weer aan het begin...
Pier heeft héél de nacht gestapt en gestapt, gelopen zelfs, heeft wanhopig de zwarte willen aanvallen, die op den duur luid schaterlachte met zijn miserie...
Toen het morgenlicht kwam, was de betovering voorbij, en kon Pier eindelijk tot aan zijn huis geraken. Zijn Mie had héél de nacht gewaakt, en hoorde hem tegen de deur vallen, op van vermoeidheid. Zijn pikzwarte haar was in die ene nacht sneeuwwit geworden, en Pier was in die ene nacht veranderd in een stokoude mens.
Hij heeft nog veertien dagen geleefd, lag met hoge koortsen in zijn bed en is uiteindelijk gestorven...
Maar het was nog niet gedaan, want toen de pastoor van het overlijden hoorde, ging hij naar het huis van Pier... Pier was wel geen kerkganger geweest, maar de pastoor wilde toch zijn onsterfelijke ziel niet zo maar laten verloren gaan. Toen hij echte aan de deur van het huis kwam, raakte hij niet over de drempel, de mensen zagen hem duwen en wringen tegen een onzichtbaar iets, en na een heel geworstel ging de pastoor terug weg, om weer te komen met de koster, een vat wijwater en het groot processiekruis... Toen zijn ze binnengeraakt, maar heel het huis daverde en de gele solferstinkende rook walmde door alle ramen en deuren naar buiten, en het gehuil was te horen tot ver voorbij het dorp...
De duivel had in arremoe Pier moeten loslaten, tegen de kracht van het wijwater kon hij niet op !
Ik weet wel, jullie geloven niet meer in die dingen, maar ga maar eens, hier twee huizen verder, daar woont nog de achterkleinzoon van Pier en Mie, en vraag er hem eens naar, hij vertelt het niet graag, maar dring eens aan, je zult dan wel geloven...

(Geschreven na inspiratie opgedaan te hebben in "Jeugd" van Ernest Claes)

tot de volgende ?

Het heilige der heiligen

... met kleine h'tjes (Voor de westfluten met kleine gaatjes)
ofte het toilet, het closet, de retirade, het water closet, de doos, de plee, de poepdoos, de kakdoos, het schijthuis, de bestekamer, het gemak, het privaat, het sekreet, de w., een zekere plaats, het kleinste kamertje, kamer honderd, het vertrek, de ruimte, de plaats, jules, en voor mijn nichtje het vertrekhuisje...
Ik lag vannacht plots te denken aan de kertesmerte, een oud westvlaams woord, wellicht een vervorming van kerfsmart, met andere woorden rode billetjes... Kan verdorie pijn doen, en 't staat dan helemaal rood en wat ontstoken. Meestal heb je dat bij dikkere medemensen, die zweten vlugger, ook in de bilspleet, en als het dan niet gedroogd wordt, dan is "helemaal gesprongen", het staat rood en doet schurend verschrikkelijke pijn.
Ik dacht er aan, omdat ik voor mijn geestesoog, plots de wc van Mee en pee (onze buren uit mijn kinderjaren) zag, met aan de ene kant een pak nette rechthoekig uitgescheurde stukken krantenpapier, dienstig als wc-papier, en netjes aan een koordje genaaid, aan de andere kant hing een stuk vet van een lang overleden varken. Ik herinner me niet meer welk stuk vet het precies was, van welk onderdeel van het varken, maar het was een lang stuk peesvormig, met vet overdekt stuk, met hier en daar zelfs knobbels vet er aan. Ik heb me als kind jaaaaren lang zitten afvragen wat het was, en waarvoor het diende, tot ik het ooit eens in een gesprek tussen grote mensen kon afluisteren... Dat was hét wapen tegen de kertesmerte, wellicht trok men dan dat vette stuk (in de zomer droop het wat) door de bilspleet, om het zo wat te smeren en soelaas te hebben van het verzachtende vet. Bovendien stond er bij mee ook altijd een verlakte kan met water, en er lag ook een vod. Ook pas later heb ik gesnapt dat dit ook een van de middelen was in de strijd tegen de pijn, en dienstig was om de poep netjes af te "wassen" na het zware werk, vooraleer het in te vetten... Met andere woorden, het was de voorloper van wat nu "het vochtige doekje" heet, en in plastic dozen verkocht wordt met een lachende baby er op...
Met andere woorden, ik drong binnen in het heilige der heiligen van de mens in al zijn kleinheid. De wc bij mee en pee was nog van het oude type. Het was een hokje die alleen via de binnenkoer te bereiken was, had nog een deur met het hartje er in, en bestond uit een gemetst muurtje met een plank er op, en in die plank een gat. Als je daar in keek, dan keek je recht in de beerput, en op warme dagen zag je de bleke smalle vliegen er over vliegen (strontvliegen noemden we die beestjes). Als je gedaan had, dan moest je naderhand het ronde houten deksel netjes over het gat leggen. Die plaats had altijd die typische geur van die oude wc's, je zou denken dat het er stonk, door die eronder liggende beerput, maar eigenlijk was dat niet zo, het had eerder een scherpe lucht, wat ammoniak-achtig en die lucht gaf je eerder een gevoel van reinheid dan van beer.

In het eerste huis waar we als jong gehuwd stel gingen wonen, was er ook nog zo'n wc. Als je 's nachts moest, dan liep je daverend van de kou het koertje over, ging rillend zitten, kneep het zo kort mogelijk af, en haastte je dan weer terug om je verkleumde lijf weer tussen de nog warme dekens te steken. Ik herinner me nog dat ik eens de diarree had, en 't was winter...sjonge wat heb ik die winter kou gehad !
Ook voor de partner was dat leuk, lig je rustig en warm in in je warme nestje, en dan komt daar ineens zo'n ijsklomp bij je gekropen... niet te doen.
Het wc, dat was iets dat toendertijd niet passend was om in huis te hebben, wellicht door het feit van de rechtstreekse inval in de beerkuip... en voor oude, sukkelachtige of zieke mensen was er altijd de pot, de nachtemmer of de nachtstoel. Wij hadden toendertijd ook zo'n nachtemmer op de kamer, en als het alleen om te wateren was, dan gingen we niet naar die koude wc buiten, maar gebruikten we die emmer. Zelfs als je het niet hoorde, dan rook je het gebruik er van, want er werd altijd wat water met javel in de emmer gezet, om te "ontsmetten".

Je was toch niet aan het eten hé ?

Nu hebben wij boven, en beneden een wc, verbruiken tientallen keren meer water dan toendertijd, en zitten warm en confortabel te zitten, en ik gebruik het zelfs om er rustig te bekomen van de pijn van het liggen. (Wellicht zou ik dat 's winters niet gedaan hebben op zo'n buiten-wc)
In Wannegem is er een cafeetje waar het wc aangeduid staat als 2c, netjes in een pijltje ingeschilderd. Het is duidelijk sjabloonwerk.
Onlangs kwam ik mijn lettersjablonen nog eens tegen, bij het zoeken naar iets anders... Het zijn nog erfstukken van mijn oudcollega van de textiel, Tor (van Hector) Van Wiele, die ze mij gaf toen hij op pensioen ging. Het zijn blikken stukjes, allemaal gelijkvormig, en met een inkeping in de zijkant die je moet toelaten alle letters op de zelfde hoogte te zetten, letters die uitgesneden zijn in het stukje blik. Ik heb die letters altijd leuk gevonden, omdat ze zo gek zijn. Ze moeten wel gek van vorm zijn, omdat je niet alle letters zo maar kunt uitsnijden uit een stukje blik. Neem nu de O, in de sjabloon is dit veeleer () met een kleine tussenruimte tussen de twee halve maantjes.
Ook de B en R en dergelijke hebben die gekke aanpassing aan het materiaal, en als je dan de teksten, geschreven met die letters leest, dan haper je soms aan een vorm die niet onmiddellijk duidelijk is. Ook nu nog zie soms die letters, met zwarte verf op grote kratten geschilderd...

Wij gebruikten die dingen nog al eens voor het maken van affiches voor in betogingen, of bij stakingen. Nu liggen ze hier in mijn bureau, hier rechts van mij, in het kastje, een souvenir te zijn aan Tor... De broer van Tor was een broeder van Liefde, en een echte kunstenaar. Hij maakte heel wat prachtige houtsneden, en ik kreeg ze allemaal van Tor, genummerde exemplaren en ondertekend met Broeder Vergiel... Ze hangen boven op "den allee", de overloop. (Ook al lopen wij er over, het loopt er niet over)

Hector had een strenge vrouw, zijn Margriet. ('t Was nodig ook!) en Tor mocht niet te veel roken en zeker niet te veel drinken... Tor bewaarde dan ook zijn toebak en zijn sigaren op zijn bureel, veilig voor het spiedend oog van Margriet. Als Tor een valling had (echt of ingebeeld) dan ging hij om "medicamenten", een goede fles jenever, en dan nam hij nu en dan en tussendoor een neutje. Ik zat in het bureel naast hem, en als ik Tor hoorde hoesten, dan wist ik hoe laat het was, en dan ging ik ook een druppelke nutten, kwestie van niet besmet te worden...
Na zo'n dag stond de eeuwige hoed van Tor veeleer in zijn nek dan nog op zijn hoofd...
Tor woonde in een huis van de Kleine Landeigendom, en in die tijd moesten die mensen nog verplicht kleinvee houden... Tor had geen dieren, en toen de inspecteur eens kwam kijken en vroeg "Meneer, hebde gij beesten?", dan nam Tor zijn Hoed af, krabde ostentatief tussen zijn dunne haren en zei "Jaoj 'ik, mor k 'n klappe der nie geiren van"... De inspecteur kwam haast niet bij van het lachen, en de controle is nooit verder geweest...

Tju toch, ik zit weeral in het verleden, maar ja, dat is ook zoveel groter dan het heden hé ?
En weet je, wij, doodgewone sloebers, wij hebben nooit grote avonturen beleefd, dus moeten wij wel terugvallen op al die kleine punten en puntjes, moeten wij wel terugdenken aan al die brave en minder brave menskes die we hebben ontmoet op onze gang door het leven... En dan staan we nu en dan stil, en blijven hangen aan zo' triviaal onbenullig groot avontuur...zoals het nutten van een verstolen druppelke jenever bij den Tor... en die vele kleine feitjes vormen samen de vulte van ons heerlijke rijke leven, want het schone zit niet in die grote dingen, neen, het zit veeleer in die kleine dagdagelijkse dingen, dat zijn als de kleine vergeetmenietjes tussen de grasdodden, klein maar heerlijk!
Weet je, mijn grootste wens voor u allen is dat je nooit grote avonturen moet beleven, en dat je er in tegendeel ontelbaar vele kleine plezante moogt hebben, dan zal ook jou leven schoon en gevuld zijn, rijk aan ervaringen, rijk aan mensen en dingen.

tot de volgende ?

'k ben vies ! na !!

Ja, op u, allee, 't is te zeggen, niet op u, maar op den dienen die er niet is !
't Is nog maar juist juli, en iedereen peinst al dat hij in congé is, en vindt het de moeite niet meer om tot aan mijnen blog te komen om eens wat verheffende literatureluur te lezen !
En ik zit hier mijnen nestel af te draaien !
't Is niet van eu schoonste, moar allee, gij vangt nu de vloage vor den diejen die er nie en es ! Da's ook nie serieus van mij ...sorry

Dat is nu de weerbots van zo'n tellerke op je blog te hebben, en te zien dat maand na maand na maand mij lezersaantal toeneemt, en dan is 't juli, de congé wenkt, en weg zijn mijn vele fans, ze lezen nu wellicht sites en blogs over Andalousië of Teneriffe of Zwitserlandse jodelaïetieie wandelpaden uit te stippelen, en ik zit hier te wroeten en te zuchten om inspiratie te hebben om mijne blog te vullen... Gulder peinst zeker dat da' niets is, zo alle dagen een heel blad vol kledderen met wijze teksten? En als ge er toch eerbied voor hebt, toont het dan tenminste door uw aanwezigheid als lezer ! Djutoch, ge weet niet half hoezeer uw afwoordigheid mij kwetst.

Maar ik zal mij maar weer groot houden, niet tonen hoe ik hier diep in mijn binnenste zit verweesd zit te bleiren.

Vanmorgen zijn we al vroeg naar de rommelmarkt geweest om er zeker van te zijn dat we geen regen op onze kap zouden krijgen, en dat deel is alvast gelukt, maar er waren heel wat minder krampjes dan vroeger, wellicht zijn er een deel niet afgekomen omwille van de dreigende wolkenmassa's... Nu ja, we zijn toch eens buiten geweest, en ik heb er aan een tjoektjoek (God, dat is echt nog een woord uit mijn kindertijd, toen de vreemde leurders allemaal omschreven werden als tjoektjoeks...) wat olijven en Qumquats gekocht... Heerlijke bittere zwarte olijven en olijven gevuld met amandelnoten... Om bij mijn aperitiefje te nutten... Ik heb alleen concurrentie daarbij te duchten van Bart en zijn bende, want de anderen eten dat niet graag. Eigenlijk is dat bizar hé, hoe de ene mens iets graag eet en dat het door een ander uitgespuwd wordt als zijnde barslecht. Weet je dat het eigenlijk een kwestie is van leren eten? Als kind moest ik steeds gedwongen worden om witloof te eten, dat bittere ding was niets voor mij, maar bij ons moeder moest je ervan eten, en de wet was de wet ! Nu eet ik graag witloof. Ik heb de smaak leren appreciëren ! Met olijven is dat ook zo, je moet de smaak leren kennen en leren waarderen. Zeker de zwarte olijven, die heel bitter kunnen zijn. Groene olijven zijn veel zachter van smaak. De zwarte olijf is een rijpe olijf, en je moet die nemen waar de pit nog in zit, die hebben het meeste smaak, wellicht omdat de tannine van het hout er ook in doordringt?

De gedroogde qumquats zijn op zich ook bitter, maar daar ze gedroogd zijn in suiker, is het een vurrukkullukke mengeling van zoet en bitter...en ook echt iets voor de liefhebber. Voor wie het niet kent, een qumquat is een citrusvruchtje, nog kleiner dan een dadel maar ook oranje als een sinaasappeltje.

Eigenlijk horen dergelijke standen niet thuis op een rommelmarkt, maar allee, ik was toch content dat er eens zoiets te krijgen was, want zo vaak vinden wij dat niet hier in onze omtrek.

Toen ik na het rommelmarkten thuis uit mijn auto stapte, zag ik tot mijn grote wanhoop dat ik niet meer over de maïs heen kan kijken... 't Is weer voorbij, mijn mooie kijk op onze prachtige Vlaamse Ardennen. Voortaan kijk ik uit op een groene muur.

Heel lang geleden zagen Koen, Bart en ik eens in datzelfde veld, ook met maïs, een witte kip lopen, die blijkbaar ergens verloren gelopen was. Toen wij hem al een paar keer hadden zien lopen en gehoord hadden, vonden wij dat het beter was dat zij bij onze kippen liep dan dat ze daar aan haar dood zou geraken, en wij het veld in, tussen de rijen maïs, op jacht naar de witte kip. Je kunt je niet voorstellen hoe rap een kieken kan lopen ! Maar met verkrachte eenden hebben wij haar toch kunnen te pakken krijgen... en de kip heeft nog heel wat eieren gelegd vooraleer zij, oud en uitgelegd, in de soep terecht kwam.
Vroeger werden er hier door de jagers ook fazanten uitgezet, en op een avond was ik aan het joggen, toen ik plots een fazant opschrikte, en het malle beest een heel eind voor mij uit bleef lopen, op het baantje, tot het vertwijfeld zich ging verbergen in een droge greppel langs de kant. Ik er naar toe, maar het is gek, je weet het zitten en nog zie jet het niet, ik moest werkelijk wat aftastend werk verrichten voor ik de mooie fazantenhaan te knippen had... Wellicht zijn er niet zo gek veel die een fazant hebben gepakt al lopen... Maar het was natuurlijk een van die uitgezette beestjes, die na enkele dagen in het veld zo hongerig zijn dat ze naar de jager toelopen in de hoop er eten te krijgen. Sport noemen ze dat dan... Nu, gelukkig zijn er toch telkens een deel die het overleven, en zo is er nu een "natuurlijk" fazantenbestand, die op eigen houtje en in het wild hun kroost grootbrengen. Her en der zag je dat al met gewone kippen gebeuren ook, maar nu, met die dreigende vogelgriep heeft men deze kleine verwilderde populaties overal uitgeroeid, jammer, want er was stilaan een nieuwe soort wild aan het ontstaan. Je zag dat het een licht en vliegend kippenras was, iets tussen de krielen en de gewone kip in, en meestal wildkleurig. Jammer dat men het niet liet doorgaan.
Maar ja, volgens onze natuurfreaken mag zoiets ook al niet, want dat is geen inheemse fauna...Moest men in onze streken alles wat van oorspronkelijk vreemde origine is uit onze flora en fauna halen, dan zou onze natuur een heel stuk verarmen! Sommige van die vreemden zijn er vanzelf gekomen (zoals de turkse tortel), andere zijn geïmporteerd en hier verwilderd, zoals ons konijn, die hier oorspronkelijk ook niet leefde !
Men maakt nu een heel misbaar over de verwilderde halsbandparkieten in de bossen rond Brussel, maar laat die beestjes rustig doen, de natuur komt wel tot een nieuw evenwicht, waarbij misschien een ander soort moet wijken voor de inwijkeling (zoals onze wilde tortel die bijna niet meer te vinden is), of naast elkaar zonder elkaar nog echt te hinderen.

Want ergens is dat het absurde van de natuurbescherming... Neem nu de heide, als ze daar niet ingrijpen, dan zal de heide heel natuurlijk verder evolueren, en zichzelf vernietigen door het vruchtbaarder worden dank zij de vergane plantenresten. Daarom vechten onze natuurvrienden voor het behoud van de natuur en laten de heide begrazen en noem maar op, om er heide te houden. Met andere woorden ze doen alles wat ze kunnen om de natuurlijke gang van zaken tegen te houden, om zogezegd de natuur te bewaren...Begrijpe wie begrijpen kan... Ik vind het best dat ze de heide proberen te bewaren, want het is een prachtig gebied, maar dat is geen natuurbescherming, dat is natuurconservatie !

Maar maak je er niet druk om, laat de boer maar boeren, ook dat menselijk ingrijpen zal de natuur niet kapot krijgen... natuur blijft er steeds, zelfs in de steden tussen asfalt en beton zie je dat de plantjes zich komen vestigen, en laat ze de kans, in enkele decennia zie je nog amper dat er ooit een betonvlakte lag.

Ik ga stoppen, genoeg voor de zaterdag, ik moet nog wat werken aan mijn filters in mijn aquarium, en dan... weet ik nog niet, ik vind wel iets...

tot de volgende ?

mis

Er is iets mis met mij...
Grondig mis !
Gisteren zijn we boodschappen gaan doen naar de Colruyt... Ik weet niet of u ook soms in de Colruyt gaat winkelen, ik weet niet eens of ze bij u in uw omtrek in de colruyt dezelfde verkoopstruks hanteren als bij ons, maar bij ons zetten ze nu en dan, vlak bij de kassa's een winkelwagentje vol met -wat in het nederlands "winkeldochters" heet- en bij ons gewoon dinges die ze vlug eens kwijt willen en aan sterk afgeprijsde prijzen verkopen.
Ik kan me nooit houden om daar dan eens in te roeren... Maar dat werk bleef mij bespaard, want er was een ander de zaken aan het doorsnuffelen, zodat ik zonder inspanning kon mee loeren... En tedju, ik heb toch wel iets meegepikt zeker ! Iets waar mijn metje (doopmeter) zou van wakker liggen, maar die voor mij het bewijs is dat er iets mis is met mij, grondig mis !
Een dubbel cd van...Bobbejaan Schoepen ! Gewoon omdat ik blijkbaar steeds meer en meer terugkeer in de tijd. Ik kon geen beter blijk geven van oud worden, van beginnende dementie dan dadde ! En in de auto heb ik hem meteen aangezet, en tedju, we waren alletwee content om al die stokoude liedjes eens weer te horen ! Ik heb eerbied voor jou grijze haren, de mijnwerker die het zo fijn vindt thuis te zijn, en noem maar op...
Ik was warempel aan het meezingen!
(Toen ik naar de colruyt aan het rijden was, was ik ook al met de radio aan het meezingen, met Chris De Bruyne, "Elle est gaga de ma baba"... interloktueeler kan al niet...
Ik word kinds.
Maar ik voel me happy ! 't Kan me geen fluit schelen wat je er van denkt, ik heb er plezier in mee te kwelen met mijne radio, en ik heb er plezier in als er nog eens zo'n oud deuntje klinkt... Ons vader zaliger had ook zo'n liedje waar bij hij steeds de radio iets harder zette, net zo 'n dom nummer als "elle est gaga de ma baba" van mij, hij had het voor The Middle off the Road, met "Where's my mama gone..."
't Zal dus erfelijk zijn...
Maar who cares, als we maar gelukkig zijn, en als we er maar in slagen dit te doen zonder ons ook maar iets aan te trekken van de goegemeente die je zit te bekijken met van die grote koeieogen als je luidkeels zingend voorbij rijdt in je autootje...
Want dat is het erge! We durven de helft van wat we eigenlijk zouden willen doen, niet doen want "Wat zouden de mensen er van zeggen..."
Dat ze zeggen dat ze (z)weten, zolang je er niemand kwaad mee doet, doe dan podorie waar je lust in hebt ! Wil je zingen, zing dan! Wil je lachen, lach dan ! Het enige die me kan tegenhouden is de vraag of ik er niemand mee hinder, of kwaad mee berokken, maar als dat niet het geval is, waarom zou je dan niet eens heerlijk vrij weg doen waar je zin in hebt ? Dat het een gek gezicht is ? En dan ? Wedden dat ze veeleer jaloers zijn op je dan dat ze twijfelen aan je gezonde verstand ? Want zij durven het niet !
Als je op een mooie zonnige morgen voor je deur staat, heb je dan ook geen zin om een je armen wagenwijd open te zwaaien om zo je longen alle mogelijke ruimte te geven om die heerlijke frisse zonnige morgenlucht in te ademen??? Waarom doe je het dan niet ? Omdat madame Commeere het misschien zou kunnen zien ? Als madame Commeere haar longen niet eens dat soelaas wil geven, dan is dat tenslotte haar zaak, dus niet van aantrekken, gooi die armen wijd open, rek en strek je zoals een poes die wakker wordt na een dutje voor de warme kachel, en geniet, geniet !
Ze kijken al gek naar je als je in de stad goedendag zegt... want blijkbaar is dat ook al gek geworden... Of als je glimlachend rondloopt, gewoon, omdat je goed voelt in je vel, of omdat je nog napret hebt van gisterenavond... Ze kijken ook gek als je tegenwoordig iemand spontaan een handje toesteekt om die zware bak in zijn of haar auto te krijgen, en als het iemand is van het andere geslacht, dan denken ze er direkt wat vunzigheden bij, net alsof het mee heffen aan een bak familie is van verboden sexuele omgang...
Het lijkt wel of heel de wereld gecomplexeerd rond loopt !
Durf jij hardop te zeggen dat er iets mis is met je ?
Ik schrijf het zelfs, en ik zit er bij te grijnzen en voel me goed !
Want dat is ook zoiets, durf eens je eigenzichzelvens te relativeren ! Neem je zelf toch niet altijd als de serieuste van de wereld ! Lach eens met je zelf als je iets verkeerd doet, het doet geen zeer, het is veel leuker dan verstolen rond gluren of niemand het gezien heeft !
We zijn allemaal gelijk, en die ander doet ook wel eens iets verkeerd, dus trek er je niets van aan, en lach met je eigen stommiteit... het doet goed.

Er lopen tegenwoordig niet veel pastoors meer rond, dat die mensen meer dan een ander oppasten om als erstig en gedegen bekeken te worden, tot daar aan toe, maar jij bent toch er gene van die ouderwetse pastoors in hun soutane op een vrouwenfiets? Of een nonneke in habijt, die verschrikt haar kap met beide handen vasthoudt bij een gekke windvlaag? Nee, voel je gewoon als een van de velen, en voel je daar vrij bij .

Er is maar één gelegenheid waar bij ik me wat schuldig voel over mijn gedrag, en dat is als ik moet lachen met iemands tegenslag... Dan zit ik weer grinnikend op mijn knieën achter de vensterbank weggestoken omdat hij me niet zou zien, en lach achter mijn hand om het geluid te dempen... Wij waren wakker geworden van het feit dat het abnormaal stil was in de straat (we woonden toen nog in de stad), en ik trok de gordijnen van de slaapkamer wat opzij om eens buiten te kijken. De straat was één grote ijsvlakte ! Het had geijzeld, en niet zo'n klein beetje!
Ik zag dat er iets verder twee auto's tegeneen stonden in een rare hoek, en zag de ambulance komen aanrijden... die stopte niet, maar glibberde met een doffe dreun tegen de twee auto's op. Ik riep Anny om mee te kijken naar dat idiote gezicht, toen in het huis rechtover het onze de deur open ging en meneer x kwam buiten met de vuilnisbak in zijn beide handen. Op het ogenblik dat hij zijn voet op het spiegelgladde voetpad zette, gebeurde het onvermijdelijke, hij schoof het ganse voetpad af, en het gekke was dat hij de vuilnisemmer mooi in zijn gestrekte armen bleef klemmen, tot hij met een klap ruggelings neerviel, de vuilnisemmer netjes in zijn gestrekte armen, het vuilnis netjes over zichzelf... We lagen alle twee plat van het lachen achter de vensterbank op de grond, nu en dan wanhopig achter adem snakkend... Het was een grandioos gezicht, de lange magere figuur plat op de grond met die vuilnisbak mooi recht boven zich gehouden in zijn gestrekte armen... Iedere keer we wat bekwamen moest er maar een zeggen: "en hij hield die bak..." en we lagen weer plat...
We hebben ons netjes onder de vensterdorpel verborgen gehouden tot we zeker waren dat hij weer binnen was, want eigenlijk waren we wat gegeneerd omdat we zo gelachen hadden, terwijl hij zich misschien wel bezeerd had, maar het was sterker dan ons zelf...
We zagen het eerste uur bijna geen mens buiten de deur. Het was te glad om zelfs maar te proberen er door te komen, tot plots Gerard, een collega, die de sloffen van zijn schoenen liep om toch maar hoger op te komen, passeerde... Ik keek buiten en hij had, om toch maar op het werk te geraken, een paar oude dikke sokken boven op zijn schoenen getrokken, en zo strompelde hij voorzichtig naar het werk... Het moet lastig zijn verteerd te worden door ambitie...
Ik heb gewacht tot de weg weer begaanbaar was, en de strooiwagen gepasseerd was. Mijn werk zou heus niet weglopen, en ik had liever wat later door te werken dan mijn armen en benen te riskeren op dat spiegelende ijs.
Kijk, dat is dus wat je in feit beter zou laten, lachen met een vallende mens, en je dan niet meer durven tonen om te helpen, omdat je gegeneerd bent over je geproest.
En het lijkt mij ook niet goed zo'n ambitie te hebben dat je er risico's voor neemt, maar ja, wie ben ik om daar over te oordelen?
Als hij daar gelukkig in was, voor mij is het dan al lang goed.
Want, daarover gaat het eigenlijk hé?
Je goed voelen in je vel !
... maar zonder een ander te kwetsen of kwaad te berokkenen...

tot de volgende ?