Het heilige der heiligen

... met kleine h'tjes (Voor de westfluten met kleine gaatjes)
ofte het toilet, het closet, de retirade, het water closet, de doos, de plee, de poepdoos, de kakdoos, het schijthuis, de bestekamer, het gemak, het privaat, het sekreet, de w., een zekere plaats, het kleinste kamertje, kamer honderd, het vertrek, de ruimte, de plaats, jules, en voor mijn nichtje het vertrekhuisje...
Ik lag vannacht plots te denken aan de kertesmerte, een oud westvlaams woord, wellicht een vervorming van kerfsmart, met andere woorden rode billetjes... Kan verdorie pijn doen, en 't staat dan helemaal rood en wat ontstoken. Meestal heb je dat bij dikkere medemensen, die zweten vlugger, ook in de bilspleet, en als het dan niet gedroogd wordt, dan is "helemaal gesprongen", het staat rood en doet schurend verschrikkelijke pijn.
Ik dacht er aan, omdat ik voor mijn geestesoog, plots de wc van Mee en pee (onze buren uit mijn kinderjaren) zag, met aan de ene kant een pak nette rechthoekig uitgescheurde stukken krantenpapier, dienstig als wc-papier, en netjes aan een koordje genaaid, aan de andere kant hing een stuk vet van een lang overleden varken. Ik herinner me niet meer welk stuk vet het precies was, van welk onderdeel van het varken, maar het was een lang stuk peesvormig, met vet overdekt stuk, met hier en daar zelfs knobbels vet er aan. Ik heb me als kind jaaaaren lang zitten afvragen wat het was, en waarvoor het diende, tot ik het ooit eens in een gesprek tussen grote mensen kon afluisteren... Dat was hét wapen tegen de kertesmerte, wellicht trok men dan dat vette stuk (in de zomer droop het wat) door de bilspleet, om het zo wat te smeren en soelaas te hebben van het verzachtende vet. Bovendien stond er bij mee ook altijd een verlakte kan met water, en er lag ook een vod. Ook pas later heb ik gesnapt dat dit ook een van de middelen was in de strijd tegen de pijn, en dienstig was om de poep netjes af te "wassen" na het zware werk, vooraleer het in te vetten... Met andere woorden, het was de voorloper van wat nu "het vochtige doekje" heet, en in plastic dozen verkocht wordt met een lachende baby er op...
Met andere woorden, ik drong binnen in het heilige der heiligen van de mens in al zijn kleinheid. De wc bij mee en pee was nog van het oude type. Het was een hokje die alleen via de binnenkoer te bereiken was, had nog een deur met het hartje er in, en bestond uit een gemetst muurtje met een plank er op, en in die plank een gat. Als je daar in keek, dan keek je recht in de beerput, en op warme dagen zag je de bleke smalle vliegen er over vliegen (strontvliegen noemden we die beestjes). Als je gedaan had, dan moest je naderhand het ronde houten deksel netjes over het gat leggen. Die plaats had altijd die typische geur van die oude wc's, je zou denken dat het er stonk, door die eronder liggende beerput, maar eigenlijk was dat niet zo, het had eerder een scherpe lucht, wat ammoniak-achtig en die lucht gaf je eerder een gevoel van reinheid dan van beer.

In het eerste huis waar we als jong gehuwd stel gingen wonen, was er ook nog zo'n wc. Als je 's nachts moest, dan liep je daverend van de kou het koertje over, ging rillend zitten, kneep het zo kort mogelijk af, en haastte je dan weer terug om je verkleumde lijf weer tussen de nog warme dekens te steken. Ik herinner me nog dat ik eens de diarree had, en 't was winter...sjonge wat heb ik die winter kou gehad !
Ook voor de partner was dat leuk, lig je rustig en warm in in je warme nestje, en dan komt daar ineens zo'n ijsklomp bij je gekropen... niet te doen.
Het wc, dat was iets dat toendertijd niet passend was om in huis te hebben, wellicht door het feit van de rechtstreekse inval in de beerkuip... en voor oude, sukkelachtige of zieke mensen was er altijd de pot, de nachtemmer of de nachtstoel. Wij hadden toendertijd ook zo'n nachtemmer op de kamer, en als het alleen om te wateren was, dan gingen we niet naar die koude wc buiten, maar gebruikten we die emmer. Zelfs als je het niet hoorde, dan rook je het gebruik er van, want er werd altijd wat water met javel in de emmer gezet, om te "ontsmetten".

Je was toch niet aan het eten hé ?

Nu hebben wij boven, en beneden een wc, verbruiken tientallen keren meer water dan toendertijd, en zitten warm en confortabel te zitten, en ik gebruik het zelfs om er rustig te bekomen van de pijn van het liggen. (Wellicht zou ik dat 's winters niet gedaan hebben op zo'n buiten-wc)
In Wannegem is er een cafeetje waar het wc aangeduid staat als 2c, netjes in een pijltje ingeschilderd. Het is duidelijk sjabloonwerk.
Onlangs kwam ik mijn lettersjablonen nog eens tegen, bij het zoeken naar iets anders... Het zijn nog erfstukken van mijn oudcollega van de textiel, Tor (van Hector) Van Wiele, die ze mij gaf toen hij op pensioen ging. Het zijn blikken stukjes, allemaal gelijkvormig, en met een inkeping in de zijkant die je moet toelaten alle letters op de zelfde hoogte te zetten, letters die uitgesneden zijn in het stukje blik. Ik heb die letters altijd leuk gevonden, omdat ze zo gek zijn. Ze moeten wel gek van vorm zijn, omdat je niet alle letters zo maar kunt uitsnijden uit een stukje blik. Neem nu de O, in de sjabloon is dit veeleer () met een kleine tussenruimte tussen de twee halve maantjes.
Ook de B en R en dergelijke hebben die gekke aanpassing aan het materiaal, en als je dan de teksten, geschreven met die letters leest, dan haper je soms aan een vorm die niet onmiddellijk duidelijk is. Ook nu nog zie soms die letters, met zwarte verf op grote kratten geschilderd...

Wij gebruikten die dingen nog al eens voor het maken van affiches voor in betogingen, of bij stakingen. Nu liggen ze hier in mijn bureau, hier rechts van mij, in het kastje, een souvenir te zijn aan Tor... De broer van Tor was een broeder van Liefde, en een echte kunstenaar. Hij maakte heel wat prachtige houtsneden, en ik kreeg ze allemaal van Tor, genummerde exemplaren en ondertekend met Broeder Vergiel... Ze hangen boven op "den allee", de overloop. (Ook al lopen wij er over, het loopt er niet over)

Hector had een strenge vrouw, zijn Margriet. ('t Was nodig ook!) en Tor mocht niet te veel roken en zeker niet te veel drinken... Tor bewaarde dan ook zijn toebak en zijn sigaren op zijn bureel, veilig voor het spiedend oog van Margriet. Als Tor een valling had (echt of ingebeeld) dan ging hij om "medicamenten", een goede fles jenever, en dan nam hij nu en dan en tussendoor een neutje. Ik zat in het bureel naast hem, en als ik Tor hoorde hoesten, dan wist ik hoe laat het was, en dan ging ik ook een druppelke nutten, kwestie van niet besmet te worden...
Na zo'n dag stond de eeuwige hoed van Tor veeleer in zijn nek dan nog op zijn hoofd...
Tor woonde in een huis van de Kleine Landeigendom, en in die tijd moesten die mensen nog verplicht kleinvee houden... Tor had geen dieren, en toen de inspecteur eens kwam kijken en vroeg "Meneer, hebde gij beesten?", dan nam Tor zijn Hoed af, krabde ostentatief tussen zijn dunne haren en zei "Jaoj 'ik, mor k 'n klappe der nie geiren van"... De inspecteur kwam haast niet bij van het lachen, en de controle is nooit verder geweest...

Tju toch, ik zit weeral in het verleden, maar ja, dat is ook zoveel groter dan het heden hé ?
En weet je, wij, doodgewone sloebers, wij hebben nooit grote avonturen beleefd, dus moeten wij wel terugvallen op al die kleine punten en puntjes, moeten wij wel terugdenken aan al die brave en minder brave menskes die we hebben ontmoet op onze gang door het leven... En dan staan we nu en dan stil, en blijven hangen aan zo' triviaal onbenullig groot avontuur...zoals het nutten van een verstolen druppelke jenever bij den Tor... en die vele kleine feitjes vormen samen de vulte van ons heerlijke rijke leven, want het schone zit niet in die grote dingen, neen, het zit veeleer in die kleine dagdagelijkse dingen, dat zijn als de kleine vergeetmenietjes tussen de grasdodden, klein maar heerlijk!
Weet je, mijn grootste wens voor u allen is dat je nooit grote avonturen moet beleven, en dat je er in tegendeel ontelbaar vele kleine plezante moogt hebben, dan zal ook jou leven schoon en gevuld zijn, rijk aan ervaringen, rijk aan mensen en dingen.

tot de volgende ?

'k ben vies ! na !!

Ja, op u, allee, 't is te zeggen, niet op u, maar op den dienen die er niet is !
't Is nog maar juist juli, en iedereen peinst al dat hij in congé is, en vindt het de moeite niet meer om tot aan mijnen blog te komen om eens wat verheffende literatureluur te lezen !
En ik zit hier mijnen nestel af te draaien !
't Is niet van eu schoonste, moar allee, gij vangt nu de vloage vor den diejen die er nie en es ! Da's ook nie serieus van mij ...sorry

Dat is nu de weerbots van zo'n tellerke op je blog te hebben, en te zien dat maand na maand na maand mij lezersaantal toeneemt, en dan is 't juli, de congé wenkt, en weg zijn mijn vele fans, ze lezen nu wellicht sites en blogs over Andalousië of Teneriffe of Zwitserlandse jodelaïetieie wandelpaden uit te stippelen, en ik zit hier te wroeten en te zuchten om inspiratie te hebben om mijne blog te vullen... Gulder peinst zeker dat da' niets is, zo alle dagen een heel blad vol kledderen met wijze teksten? En als ge er toch eerbied voor hebt, toont het dan tenminste door uw aanwezigheid als lezer ! Djutoch, ge weet niet half hoezeer uw afwoordigheid mij kwetst.

Maar ik zal mij maar weer groot houden, niet tonen hoe ik hier diep in mijn binnenste zit verweesd zit te bleiren.

Vanmorgen zijn we al vroeg naar de rommelmarkt geweest om er zeker van te zijn dat we geen regen op onze kap zouden krijgen, en dat deel is alvast gelukt, maar er waren heel wat minder krampjes dan vroeger, wellicht zijn er een deel niet afgekomen omwille van de dreigende wolkenmassa's... Nu ja, we zijn toch eens buiten geweest, en ik heb er aan een tjoektjoek (God, dat is echt nog een woord uit mijn kindertijd, toen de vreemde leurders allemaal omschreven werden als tjoektjoeks...) wat olijven en Qumquats gekocht... Heerlijke bittere zwarte olijven en olijven gevuld met amandelnoten... Om bij mijn aperitiefje te nutten... Ik heb alleen concurrentie daarbij te duchten van Bart en zijn bende, want de anderen eten dat niet graag. Eigenlijk is dat bizar hé, hoe de ene mens iets graag eet en dat het door een ander uitgespuwd wordt als zijnde barslecht. Weet je dat het eigenlijk een kwestie is van leren eten? Als kind moest ik steeds gedwongen worden om witloof te eten, dat bittere ding was niets voor mij, maar bij ons moeder moest je ervan eten, en de wet was de wet ! Nu eet ik graag witloof. Ik heb de smaak leren appreciëren ! Met olijven is dat ook zo, je moet de smaak leren kennen en leren waarderen. Zeker de zwarte olijven, die heel bitter kunnen zijn. Groene olijven zijn veel zachter van smaak. De zwarte olijf is een rijpe olijf, en je moet die nemen waar de pit nog in zit, die hebben het meeste smaak, wellicht omdat de tannine van het hout er ook in doordringt?

De gedroogde qumquats zijn op zich ook bitter, maar daar ze gedroogd zijn in suiker, is het een vurrukkullukke mengeling van zoet en bitter...en ook echt iets voor de liefhebber. Voor wie het niet kent, een qumquat is een citrusvruchtje, nog kleiner dan een dadel maar ook oranje als een sinaasappeltje.

Eigenlijk horen dergelijke standen niet thuis op een rommelmarkt, maar allee, ik was toch content dat er eens zoiets te krijgen was, want zo vaak vinden wij dat niet hier in onze omtrek.

Toen ik na het rommelmarkten thuis uit mijn auto stapte, zag ik tot mijn grote wanhoop dat ik niet meer over de maïs heen kan kijken... 't Is weer voorbij, mijn mooie kijk op onze prachtige Vlaamse Ardennen. Voortaan kijk ik uit op een groene muur.

Heel lang geleden zagen Koen, Bart en ik eens in datzelfde veld, ook met maïs, een witte kip lopen, die blijkbaar ergens verloren gelopen was. Toen wij hem al een paar keer hadden zien lopen en gehoord hadden, vonden wij dat het beter was dat zij bij onze kippen liep dan dat ze daar aan haar dood zou geraken, en wij het veld in, tussen de rijen maïs, op jacht naar de witte kip. Je kunt je niet voorstellen hoe rap een kieken kan lopen ! Maar met verkrachte eenden hebben wij haar toch kunnen te pakken krijgen... en de kip heeft nog heel wat eieren gelegd vooraleer zij, oud en uitgelegd, in de soep terecht kwam.
Vroeger werden er hier door de jagers ook fazanten uitgezet, en op een avond was ik aan het joggen, toen ik plots een fazant opschrikte, en het malle beest een heel eind voor mij uit bleef lopen, op het baantje, tot het vertwijfeld zich ging verbergen in een droge greppel langs de kant. Ik er naar toe, maar het is gek, je weet het zitten en nog zie jet het niet, ik moest werkelijk wat aftastend werk verrichten voor ik de mooie fazantenhaan te knippen had... Wellicht zijn er niet zo gek veel die een fazant hebben gepakt al lopen... Maar het was natuurlijk een van die uitgezette beestjes, die na enkele dagen in het veld zo hongerig zijn dat ze naar de jager toelopen in de hoop er eten te krijgen. Sport noemen ze dat dan... Nu, gelukkig zijn er toch telkens een deel die het overleven, en zo is er nu een "natuurlijk" fazantenbestand, die op eigen houtje en in het wild hun kroost grootbrengen. Her en der zag je dat al met gewone kippen gebeuren ook, maar nu, met die dreigende vogelgriep heeft men deze kleine verwilderde populaties overal uitgeroeid, jammer, want er was stilaan een nieuwe soort wild aan het ontstaan. Je zag dat het een licht en vliegend kippenras was, iets tussen de krielen en de gewone kip in, en meestal wildkleurig. Jammer dat men het niet liet doorgaan.
Maar ja, volgens onze natuurfreaken mag zoiets ook al niet, want dat is geen inheemse fauna...Moest men in onze streken alles wat van oorspronkelijk vreemde origine is uit onze flora en fauna halen, dan zou onze natuur een heel stuk verarmen! Sommige van die vreemden zijn er vanzelf gekomen (zoals de turkse tortel), andere zijn geïmporteerd en hier verwilderd, zoals ons konijn, die hier oorspronkelijk ook niet leefde !
Men maakt nu een heel misbaar over de verwilderde halsbandparkieten in de bossen rond Brussel, maar laat die beestjes rustig doen, de natuur komt wel tot een nieuw evenwicht, waarbij misschien een ander soort moet wijken voor de inwijkeling (zoals onze wilde tortel die bijna niet meer te vinden is), of naast elkaar zonder elkaar nog echt te hinderen.

Want ergens is dat het absurde van de natuurbescherming... Neem nu de heide, als ze daar niet ingrijpen, dan zal de heide heel natuurlijk verder evolueren, en zichzelf vernietigen door het vruchtbaarder worden dank zij de vergane plantenresten. Daarom vechten onze natuurvrienden voor het behoud van de natuur en laten de heide begrazen en noem maar op, om er heide te houden. Met andere woorden ze doen alles wat ze kunnen om de natuurlijke gang van zaken tegen te houden, om zogezegd de natuur te bewaren...Begrijpe wie begrijpen kan... Ik vind het best dat ze de heide proberen te bewaren, want het is een prachtig gebied, maar dat is geen natuurbescherming, dat is natuurconservatie !

Maar maak je er niet druk om, laat de boer maar boeren, ook dat menselijk ingrijpen zal de natuur niet kapot krijgen... natuur blijft er steeds, zelfs in de steden tussen asfalt en beton zie je dat de plantjes zich komen vestigen, en laat ze de kans, in enkele decennia zie je nog amper dat er ooit een betonvlakte lag.

Ik ga stoppen, genoeg voor de zaterdag, ik moet nog wat werken aan mijn filters in mijn aquarium, en dan... weet ik nog niet, ik vind wel iets...

tot de volgende ?

mis

Er is iets mis met mij...
Grondig mis !
Gisteren zijn we boodschappen gaan doen naar de Colruyt... Ik weet niet of u ook soms in de Colruyt gaat winkelen, ik weet niet eens of ze bij u in uw omtrek in de colruyt dezelfde verkoopstruks hanteren als bij ons, maar bij ons zetten ze nu en dan, vlak bij de kassa's een winkelwagentje vol met -wat in het nederlands "winkeldochters" heet- en bij ons gewoon dinges die ze vlug eens kwijt willen en aan sterk afgeprijsde prijzen verkopen.
Ik kan me nooit houden om daar dan eens in te roeren... Maar dat werk bleef mij bespaard, want er was een ander de zaken aan het doorsnuffelen, zodat ik zonder inspanning kon mee loeren... En tedju, ik heb toch wel iets meegepikt zeker ! Iets waar mijn metje (doopmeter) zou van wakker liggen, maar die voor mij het bewijs is dat er iets mis is met mij, grondig mis !
Een dubbel cd van...Bobbejaan Schoepen ! Gewoon omdat ik blijkbaar steeds meer en meer terugkeer in de tijd. Ik kon geen beter blijk geven van oud worden, van beginnende dementie dan dadde ! En in de auto heb ik hem meteen aangezet, en tedju, we waren alletwee content om al die stokoude liedjes eens weer te horen ! Ik heb eerbied voor jou grijze haren, de mijnwerker die het zo fijn vindt thuis te zijn, en noem maar op...
Ik was warempel aan het meezingen!
(Toen ik naar de colruyt aan het rijden was, was ik ook al met de radio aan het meezingen, met Chris De Bruyne, "Elle est gaga de ma baba"... interloktueeler kan al niet...
Ik word kinds.
Maar ik voel me happy ! 't Kan me geen fluit schelen wat je er van denkt, ik heb er plezier in mee te kwelen met mijne radio, en ik heb er plezier in als er nog eens zo'n oud deuntje klinkt... Ons vader zaliger had ook zo'n liedje waar bij hij steeds de radio iets harder zette, net zo 'n dom nummer als "elle est gaga de ma baba" van mij, hij had het voor The Middle off the Road, met "Where's my mama gone..."
't Zal dus erfelijk zijn...
Maar who cares, als we maar gelukkig zijn, en als we er maar in slagen dit te doen zonder ons ook maar iets aan te trekken van de goegemeente die je zit te bekijken met van die grote koeieogen als je luidkeels zingend voorbij rijdt in je autootje...
Want dat is het erge! We durven de helft van wat we eigenlijk zouden willen doen, niet doen want "Wat zouden de mensen er van zeggen..."
Dat ze zeggen dat ze (z)weten, zolang je er niemand kwaad mee doet, doe dan podorie waar je lust in hebt ! Wil je zingen, zing dan! Wil je lachen, lach dan ! Het enige die me kan tegenhouden is de vraag of ik er niemand mee hinder, of kwaad mee berokken, maar als dat niet het geval is, waarom zou je dan niet eens heerlijk vrij weg doen waar je zin in hebt ? Dat het een gek gezicht is ? En dan ? Wedden dat ze veeleer jaloers zijn op je dan dat ze twijfelen aan je gezonde verstand ? Want zij durven het niet !
Als je op een mooie zonnige morgen voor je deur staat, heb je dan ook geen zin om een je armen wagenwijd open te zwaaien om zo je longen alle mogelijke ruimte te geven om die heerlijke frisse zonnige morgenlucht in te ademen??? Waarom doe je het dan niet ? Omdat madame Commeere het misschien zou kunnen zien ? Als madame Commeere haar longen niet eens dat soelaas wil geven, dan is dat tenslotte haar zaak, dus niet van aantrekken, gooi die armen wijd open, rek en strek je zoals een poes die wakker wordt na een dutje voor de warme kachel, en geniet, geniet !
Ze kijken al gek naar je als je in de stad goedendag zegt... want blijkbaar is dat ook al gek geworden... Of als je glimlachend rondloopt, gewoon, omdat je goed voelt in je vel, of omdat je nog napret hebt van gisterenavond... Ze kijken ook gek als je tegenwoordig iemand spontaan een handje toesteekt om die zware bak in zijn of haar auto te krijgen, en als het iemand is van het andere geslacht, dan denken ze er direkt wat vunzigheden bij, net alsof het mee heffen aan een bak familie is van verboden sexuele omgang...
Het lijkt wel of heel de wereld gecomplexeerd rond loopt !
Durf jij hardop te zeggen dat er iets mis is met je ?
Ik schrijf het zelfs, en ik zit er bij te grijnzen en voel me goed !
Want dat is ook zoiets, durf eens je eigenzichzelvens te relativeren ! Neem je zelf toch niet altijd als de serieuste van de wereld ! Lach eens met je zelf als je iets verkeerd doet, het doet geen zeer, het is veel leuker dan verstolen rond gluren of niemand het gezien heeft !
We zijn allemaal gelijk, en die ander doet ook wel eens iets verkeerd, dus trek er je niets van aan, en lach met je eigen stommiteit... het doet goed.

Er lopen tegenwoordig niet veel pastoors meer rond, dat die mensen meer dan een ander oppasten om als erstig en gedegen bekeken te worden, tot daar aan toe, maar jij bent toch er gene van die ouderwetse pastoors in hun soutane op een vrouwenfiets? Of een nonneke in habijt, die verschrikt haar kap met beide handen vasthoudt bij een gekke windvlaag? Nee, voel je gewoon als een van de velen, en voel je daar vrij bij .

Er is maar één gelegenheid waar bij ik me wat schuldig voel over mijn gedrag, en dat is als ik moet lachen met iemands tegenslag... Dan zit ik weer grinnikend op mijn knieën achter de vensterbank weggestoken omdat hij me niet zou zien, en lach achter mijn hand om het geluid te dempen... Wij waren wakker geworden van het feit dat het abnormaal stil was in de straat (we woonden toen nog in de stad), en ik trok de gordijnen van de slaapkamer wat opzij om eens buiten te kijken. De straat was één grote ijsvlakte ! Het had geijzeld, en niet zo'n klein beetje!
Ik zag dat er iets verder twee auto's tegeneen stonden in een rare hoek, en zag de ambulance komen aanrijden... die stopte niet, maar glibberde met een doffe dreun tegen de twee auto's op. Ik riep Anny om mee te kijken naar dat idiote gezicht, toen in het huis rechtover het onze de deur open ging en meneer x kwam buiten met de vuilnisbak in zijn beide handen. Op het ogenblik dat hij zijn voet op het spiegelgladde voetpad zette, gebeurde het onvermijdelijke, hij schoof het ganse voetpad af, en het gekke was dat hij de vuilnisemmer mooi in zijn gestrekte armen bleef klemmen, tot hij met een klap ruggelings neerviel, de vuilnisemmer netjes in zijn gestrekte armen, het vuilnis netjes over zichzelf... We lagen alle twee plat van het lachen achter de vensterbank op de grond, nu en dan wanhopig achter adem snakkend... Het was een grandioos gezicht, de lange magere figuur plat op de grond met die vuilnisbak mooi recht boven zich gehouden in zijn gestrekte armen... Iedere keer we wat bekwamen moest er maar een zeggen: "en hij hield die bak..." en we lagen weer plat...
We hebben ons netjes onder de vensterdorpel verborgen gehouden tot we zeker waren dat hij weer binnen was, want eigenlijk waren we wat gegeneerd omdat we zo gelachen hadden, terwijl hij zich misschien wel bezeerd had, maar het was sterker dan ons zelf...
We zagen het eerste uur bijna geen mens buiten de deur. Het was te glad om zelfs maar te proberen er door te komen, tot plots Gerard, een collega, die de sloffen van zijn schoenen liep om toch maar hoger op te komen, passeerde... Ik keek buiten en hij had, om toch maar op het werk te geraken, een paar oude dikke sokken boven op zijn schoenen getrokken, en zo strompelde hij voorzichtig naar het werk... Het moet lastig zijn verteerd te worden door ambitie...
Ik heb gewacht tot de weg weer begaanbaar was, en de strooiwagen gepasseerd was. Mijn werk zou heus niet weglopen, en ik had liever wat later door te werken dan mijn armen en benen te riskeren op dat spiegelende ijs.
Kijk, dat is dus wat je in feit beter zou laten, lachen met een vallende mens, en je dan niet meer durven tonen om te helpen, omdat je gegeneerd bent over je geproest.
En het lijkt mij ook niet goed zo'n ambitie te hebben dat je er risico's voor neemt, maar ja, wie ben ik om daar over te oordelen?
Als hij daar gelukkig in was, voor mij is het dan al lang goed.
Want, daarover gaat het eigenlijk hé?
Je goed voelen in je vel !
... maar zonder een ander te kwetsen of kwaad te berokkenen...

tot de volgende ?

Weg

In één nacht met veel regen is de maïs zo groot geworden dat ik nog alleen met veel moeite de toppen van de bomen zie...mijn mooie landschap is weer weg, voor enkele lange lange maanden.
Alleen de poepelieren staan er nog boven te gluren.
En één geluk, ik zie "de grote verbeelding" niet meer... "De grote verbeelding" is de naam die ik heb gegeven aan die enorme kast van een huis (? - eerder een home of een pensionaat ?) die ze aan het zetten zijn in de Jagerij. Het is nu al meer dan een maand dat niets nog roert aan en op de chantier... Misschien zonder poen gevallen? Het is een grote roodstenen vierkante blok, te lelijk om verder te beschrijven, en wanstaltig groot. Toch lijkt het qua constructie op een woning, maar dan met veel, met een te grote verbeelding... Vandaar de naam ik het toebedeelde.
Het valt mij op dat de huidige huizen allemaal zeer groot zijn, maar dat daar is toch wel een uitschieter.
Ik woon in een wijkhuis, een sociale woning, en ik ben er dik tevreden mee. Een ding beklaag ik mij, toen de kinderen groter werden, heb ik de woonkamer uitgebreid, en boven de garage de zolder omgebouwd tot een vierde slaapkamer. Nu heb ik dat in feite niet meer nodig, en die slaapkamer (en ook nog een andere) zijn omgevormd tot een werkplaats voor mijn vele hobby's.
De plaats is er, dus voelde ik mij ook vrij om ze vol te zetten met al mijne boel. Nu en dan moet ik er grote kuis houden, want ik heb de onhebbelijke gewoonte alles wat ik gebruik te laten rondslingeren, tot ik op een bepaald ogenblik in vertwijfeling moet vaststellen dat ik niets meer terug vind...dat is het moment om op te kuisen. Ik zie dat ik er weer eens heel dicht bijzit. En nu, zoals iedere vorige keer zweer ik dat ik in het vervolg telkens mijn gerei zal terug op zijn plaats zetten en leggen....

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens...Bij mij ligt er al een mooie brede autosnelweg gereed. Indertijd was dat ook zo op mijn bureel, rechts van me lag een stapel die steeds hoger en hoger werd, met afgewerkte zaken, te klasseren... Links lagen de zaken die ik nog moest doen en een pak met "in behandeling"... Nu en dan werd de rechtse hoop echt te hoog, en dreigde om te vallen, en dan zat ik een dag te werken aan het meest verfoeilijke werk dat ik kende, klasseren... Gek genoeg moest ik nooit echt zoeken om iets te vinden, ik had een heel goed visueel geheugen, en in een oogwenk haalde ik er de zaken uit die ik nodig had... Ik had een behoorlijk klassement, maar daar moest ik eerst de rijen aflopen om de map die ik wilde terug te vinden. Gek.

Ik heb nooit een zaak verloren gelegd, en genoot van iedereen een vertrouwen die ik eerst had opgebouwd en nooit meer verloren heb. Maar desondanks moest ik -zoals iedereen- ervaren, dat na een heel erg korte tijd, de mensen die zoveel vertrouwen en vriendschap betoonden, je vergeten waren, zodra je uit je functie was verdwenen... Uit het oog is uit het hart. Letterlijk ! Het aantal trouwe vrienden kan ik op één hand tellen.

Dat was één van de dingen die je echt pijn doen als je plots arbeidsongeschikt word... Maar veel meer nog het gevoel van nutteloosheid. Mijn job bestond voor het grootste gedeelte uit het helpen van mensen, het ontmoeten van mensen, het motiveren, het overhalen en het discussiëren met werkgevers, en eventueel de zaken voorbereiden voor behandeling in de ultieme rechtsprocedures...en in één klap was dat allemaal weg. Van een druk leven, vol mensen, val je plots in een gat, een verdomd eenzaam gat vol tijd die je aan alle kanten bedreigend aankijkt. Het is niet zoals op pensioen gaan, daar leef, daar groei je naartoe, ik viel plots in een leeg gat, en ik weet nog niet wat het ergste was, de pijn of dat gevoel van verlorenheid. Ik denk eerlijk het laatste.

Maar zoals aan alles, wen je ook daaraan, je past je leven aan, maar ook je ingesteldheid. Je zoekt andere bezigheden, en ik ben dankbaar dat ik zo veel dingen had die ik graag deed, want er zijn er een deel die ik nog steeds min of meer kan doen... Ik denk daarbij aan mijn vader zaliger, die maar drie hobby's had, vissen, postzegels en lezen... Daar hij onder meer aan zijn ogen getroffen was, kon hij de eerste twee niet meer beoefenen, en restte hem alleen de boeken en de tv... Ik heb gelukkig nog heel wat meer bezigheden... Ik maak nog steeds beeldjes (vroeger beelden) , ik kan nog tekenen, ik doe aan pyrografie, ik lees en ga nog vissen en last but not least, ik blog en zit op internet (Wat er nog niet was voor pa)... Ik ga ook nog wat rondstruinen op rommelmarkten, en heb ondanks alle pijn en alle tegenslagen nog steeds moreel... Weet je, misschien heb ik geluk gehad dat ik als kind zo vaak ziek was... Ik heb geleerd te vechten en geleerd me te amuseren met wat lichamelijk mogelijk was. Dat was ook (en is nog steeds) een van de dingen waarvoor ik kwaad ben, ik kan niet verdragen dat een van de mijnen ziek is, en zich daarbij neerlegt! Je kunt best ziek zijn, maar je mag je er verdomme nooit of te nooit bij neerleggen, je moet vechten !!!En ik heb heel veel moeite gehad om af te leren van te antwoorden op de vraag "Hoe is 't nu met je?" steevast te antwoorden "Goed!"... Want dat antwoord aanvaardt men niet van iemand die thuiszit door ziekte... Nu antwoord ik "zo en zo", als een toegift aan hen en mezelf. Ik betrap mezelf er soms op dat ik in mijn blog veel sterker doe dan ik werkelijk ben... Ik weet bij de jarenlange ondervinding op mijn werk, dat er veel mensen in mijn situatie zouden gaan zitten klagen en er uit zien als bijna dood, nog net niet helemaal... Ik kan dat niet, het is sterker dan mezelf, zelfs bij de dokter hou ik me steeds sterker dan ik me voel... En als ik nu alleen de steeds aanwezige basispijn heb, dan schrijf ik dat ik mij picobello voel. En zo ervaar ik dat ook, want ik heb geleerd dat dit het best haalbare is, dus is het mijn beste toestand, en het beste, dat is toch zeker goed...

Oh, ik kan ook wel eens klagen, maar mijn vrouw weet dat ik veel meer pijn heb als ik niets zeg, en ze ziet aan mijn houding dat ik mij zo hou dat de pijn minder scherp voelbaar is. Soms ben ik mij niet bewust dat ik zo of zo sta, maar zij ziet het, en vraagt dan of ik niet wat moet rusten.
Ook ben ik dan wat bitser, reageer ik scherper, en als ik dat doe tegen Veerle of Bart, dan weten die ook wat het is, en houden zich gedeisd of vragen aan mama, in de keuken, opdat ik het niet zou horen, of ik weer veel pijn heb... Maar niet vechten tegen ziekte, nee, dat is niks voor mij... Ik heb van kindsbeen af een perfecte training gekregen om te vechten.

Ik maakte ruzie met mijn moeder omdat ik niet naar school mocht gaan, omdat ik die dikke trui aan moest... en toen er eens een specialist had gezegd dat ze geen duts van mij mochten maken, was dat voor mij een argument te meer om in de clinch te gaan met ons moeder...

Waar is de tijd... als ik eens een van die fotootjes weer in handen krijg, van een klas kinderen en eentje met muts en sjaal aan, ikke, dan droom ik weer over al die zaken, dan denk ik aan die zorgzame masoeur Hubertine en Juffrouw Alice, die ook zo bekommerd waren over mij, ik was zo dikwijls ziek...

Ik heb heel vaak ziek thuisgezeten tot zowat in het vijfde leerjaar, tot ik een 10 jaar oud was, dan kwam ik in behandeling bij dokter Surmont, die er mij doorhaalde met het dagelijks slikken van vitamine A... Ik ben nadien nog amper eens ziek geweest van een griep of zoiets, maar niet meer dan iedereen wel eens ziek was. Maar mijn training is nooit verloren gegaan, en ik heb me altijd voelen bits worden als er een van mijn kinderen niet vocht tegen zijn ziekte, hoe klein ze ook waren...

Waar is de tijd. Nu zijn er mijn kleinkinderen in de plaats van mijn kinderen, en ik betrap mezelf er op dat ik nog steeds zeg "Niet kriepen hé!" als er eentje ziek is, en zich daar legt te liggen... Ik zal wel nooit veranderen zeker ?

Heeft het vannacht ook zo geregend bij jullie ? Het voorspelde onweder is er niet geweest, maar gieten ! 't Was niet mooi meer! Er was geen wind, en de regen viel loodrecht naar beneden, en kletterde bij het neerkomen op de plastic tuintafel als op een trommelvel.

Nu is het droog, maar het is een vlagenzwangere hemel die grijs weegt over de donkere natuur. Gek, maar er is minder zwarte schaduw in dit weer, dan in zonnig weer.

Tot de volgende ?

Vroeg, héél vroeg...

Vanmorgen werden we héél vroeg gewekkerd, een of andere bietekwiet goot een hele zak petoaers (patatten) uit op mijn zolder... 't Donderde dat het niet mooi meer was, en meteen zetten ze hierboven ook de kranen wijdopen, en begon een drasj national... Even later was het nog eens van dattum, en daarna...hemelse stilte, geen auto te horen, geen vogeltje... zo wat 5 seconden lang, dan was de rust alweer verdwenen.
Vandaar dat ik nu zit te bloggen voor ik mijn mailtjes lees... Mocht het donderen herbeginnen, dan is misschien mijne blog toch al gedaan.
Gisteren was het dus les pyrografie. De dames vonden het heerlijk, en vooral toen ik ze er op wees dat ze er ook nog een beetje kleur konden bij gebruiken, dan ging de hemel open.
Ze hadden ook nog een verrassing voor mij, op het eind van de maand verjaar ik, dus hadden ze voor mij een door allen onderschreven kaartje, en was er taart en koffie. Die taart en koffie is er altijd, nu eens de een dan de ander brengt taart mee, en koffie is er steeds.

Ik had Gilberte moeten gaan oppikken, want die heeft in Oostende haar pols gebroken, en is pas enkele dagen geleden geopereerd, en het stappen met die arm in een mitella lukt nog niet zo goed, precies of ze minder vast te been is. Wellicht is het gewoon het feit dat er aan een kant geen meezwaaiende arm is, en vooral het feit dat ze wellicht nog pijn heeft, want ik zag haar nu en dan even haar gezicht vertrekken, en dan proberen de arm iets anders te leggen in de draagband.

Men had een aankoop gedaan van houten "bloempotjes" en van naambordjes, om te laten bewerken met pyrografie. Ik leerde de dames te werken met kalkpapier, en zo gewoon een modelletje zoeken in de boeken die ik meebracht, en dat met kalkpapier te kopiëren. Dan omgekeerd op het hout overbrengen, en als je wilt kun je het op de keerzijde nog eens in spiegel neer zetten ook. Dan het branden, en ze waren verwonderd dat dit eigenlijk niet zoooo moeilijk is, zolang je houd aan het branden van lijntekeningen. Toen er eentje een bloem met schaduwwerk wilde beginnen, gaf ik de raad die schaduwen te negeren, en alleen de lijnen te gebruiken, en dan de schaduwen met kleur aan te brengen, maar dat durfde ze niet... Dat komt nog wel, want ze zijn vastbesloten om nog wat toestelletjes aan te schaffen! Ik ben voorlopig niet werkloos !

Bovendien hielden de dames (?) ook nog zwarte school ! Toen ik ze de raad gaf om de bloemetjes onderaan te beginnen, zodat ze het potloodlijntje niet zouden uitvegen met hun hand, was er vliegens vlug eentje dat zei dat ze liever had dat ze van boven begonnen aan haar bloempje ! tssstsss tssstssst ! Dames !!!

Toen ik Gilberte naar huis bracht, bleef ze nog zeker tien minuutjes babbelen... en vraagt ze tussen in "'k hou ou toch nie bezig hé?" Wat moet je daar op antwoorden ??? Nu, ik begrijp dat wel, 't mensje zit heelder dagen alleen te zitten in dat grote huis... een beetje klappement doet dan wellicht deugd, alleen, ik ben niet zo'n babbelaar, zeker niet over die kleine dagdagelijkse dingetjes, dingetjes die ik gewoonlijk niet eens op merk...

Ik had wel wat pijn, wellicht nog het restantje van zondag, en dan nog wat van het lesgeven...Vannacht werd ik wakker van de pijn, maar met wat te gaan zitten ging het voldoende over om weer wat in bed te kunnen liggen. Vanmorgen, toen het donderde, wist ik direkt nog een reden voor de pijn, mijn ingebouwde barometer !!!

Nu gaat het weer, met mijn gymnastiek kreeg ik het (heel voorzichtig) weer wat los, en nu gaat het. Dank u.

Frederik heeft nu bijna heel zijnen hof in orde. 't Was nodig, want het oude dametje dat daar voor hen woonde kon het niet meer bijhouden, en vooral haar composthoop was een ramp, want op het laatst wierp ze daar ook dingen op die helemaal niet verteren. Dus zat er niets anders op dan heel de composthoop op te kuisen, en dat is een heel leuk werkje !

Eigenlijk is dat een nieuw verschijnsel...composteren. Het enige wat er vroeger wel was, was de mesthoop bij de boerderijen, en daar ging niet alleen de mest op, maar inderdaad ook alle verteerbare afval. Daar deed dat dan zelfs twee keer dienst! De kiekens hadden de mesthoop tot hun meest favoriete terrein verklaard, en scharrelden dat het een lieve lust was om er de pieren te zoeken. Dat de gewone man in de straat zou composteren, dat was eigenlijk niet bestaande, tenzij het iemand was die konijnen hield, want die bezat dan ook gewoonlijk een kleine mestput of -hoop, en daar gingen dan ook de resten van de groenten op en zo meer. Het is pas sinds korte tijd dat we leerden te composteren, en dat iedere gemeente nu een compostmeester heeft... Bovendien heeft men enige tijd de wormenbakken gepromoot, als oplossing voor de appartement bewoners, maar ofwel is dat mislukt, ofwel gingen de mensen er niet op in, ofwel was het toch niet zo reukloos als men voorstelde...

Huisvuil is branden actueel... en toch doet men niets om het eens fundamenteel aan te pakken! Dat men eens eerst en vooral bij de fabrikanten gaat ! Je koopt tegenwoordig meer plastic dan salami, als je zo'n voorverpakt pakje durft te nemen... en zo gaat het met praktisch alles ! Alles is zodanig verpakt, dat er inderdaad een enorme afvalberg moet ontstaan, en dan nog veelal afval dat niet composteerbaar is ! Moet dat echt ? Kan dit niet anders ? Kunnen we geen stapje terug zetten, en weer de mogelijkheid krijgen om naar de winkel te gaan om 250 gr bruine suiker, die door de winkeljuffer uitgeschept wordt en gewogen en in een gewone papieren zak mee kan naar huis ???? Zou dat echt zoveel duurder zijn dan al dat plastic, de machines om dat plastic te plooien, te knippen en toe te lassen, vacuüm te zuigen en ga zo maar door ? Van mij mag het zelfs een ietsje duurder zijn, we kunnen veel geld uitsparen aan vuilnis, want de prijs die we nu betalen voor de ophaling van het huisvuil is hoog, heel hoog !
En bovendien, salami van bij de beenhouwer, vers gesneden en in een papiertje is veeeeeel lekkerder dan salami uit zo'n plastic voorverpakt spul... Op een of andere manier smaak je het verschil ! Eén van de dingen waar ik me ook echt aan erger, dat zijn die pakjes voorgesneden kaas, nergens, maar dan ook nergens staat er op vermeld dat ze die sneetjes bij de verpakking weer netjes aaneenlijmen ! Je zit dan een kwartier (min of meer eerwaarde vader) te prutsen om een snede geheel los te krijgen van de onderliggende, en meestal blijven er hele stukken achter.
Bij de kaasboer kleeft dat niet zo ?
Waar ik ook van wakker lig is de huidige trend om steeds dunnere sneetjes te maken van alle soorten toespijs... Als je een sneetje salami neemt, van die vliesdunne sneetjes, heb je dat dan al eens bekeken? Het vliesje is zo dun dat je het niet eens meer proeft, maar bovendien zit het vol gaatjes! Door het te dun te snijden verliest het zijn samenhang, en ieder stukje vlees of vet dat niet oervast zit aan de rest, blijft rustig liggen op het volgende sneetje... Als ik bij de beenhouwer ga, dan zeg ik steeds dikke schellen hé ! en dan krijg ik sneetjes van een normale dikte, die je wel proeft, en waarvan er maar eentje tussen je boterham moet.
Bovendien, salami heeft een velletje rondom... moet je eens proberen dat velletje af te doen van zo'n vliesdun sneetje... Als je nog iets overhoudt, dan sta ik vol bewondering voor je kunde, en dan heb je je roeping gemist, moest je chirurg geworden zijn... met dergelijke capaciteiten voor ontleedkunde ! (Als ik toch eens van die papiersneetjes voor me heb, dan vreet ik gewoon het velletje mee op!)

Dat doet me denken aan onze oude Bobbie, de hond die het speelkameraadje bij uitstek is geweest voor onze kinderen... Ze hadden hem eens zitten plagen met een blauwe ballon, en toen die ballon tussen zijn tanden knapte, bleef hij dat ding verscheuren om er zeker van te zijn dat ze hem dat geen twee keer zouden lappen... Een dag of wat later kwamen de kinderen hikkend van de lach binnengestormd... "Je moet eens naar Bobbie kijken !"... Bleek dat de duts een deel van de ballon daadwerkelijk had binnengespeeld, en hij had het niet gewoon kunnen kwijtspelen, er hing nu aan zijn poep een lang stuk blauwe ballon te zwieren... Anny heeft het met wat wc-papier vastgepakt en er uit getrokken... De kapoenen lagen amechtig achter adem te snakken van het lachen...

Ik ga stoppen, 't mag ook eens korter zijn hé ?
tot de volgende ?

't zonnetje schijnt zo heerlijk schoon,

't vogeltje zingt op heldere toon...
zat ik vanmorgen te fluiten toen ik het raam van de slaapkamer wagenwijd openzwierde. Mijn haan begon prompt mee te zingen (nog valser dan ik) en de ekster in zijn nest protesteerde luid.
Ik heb de indruk dat diene sjamfoeter al aan zijn tweede nest begonnen is, er zitten nog geen eksters genoeg, en ik durf mijn kuikentjes nog steeds niet buiten te laten, allemaal door die dieven van eksters en kraaien. Die bescherming is allemaal goed en wel, maar zien ze nu echt niet dat alle kraaiachtigen onrustwekkend toenemen, en dat die beesten steeds meer kleine vogeljongskens roven ?
De een of andere kluiver heeft geoordeeld dat om het natuurlijk evenwicht te herstellen het nodig is dat er ook weer rovers komen... Daarom heeft men de vossen laten "infiltreren" (dat die beesten allemaal gemerkt en gechipt waren is louter toeval, en wijst er helemaal niet op dat ze uitgezet zijn)en laat men de kraaien en consorten maar wildgroeien... Daar bij vergetende dat de natuur al zo scheef gegroeid was dat een toename van de rovers niet anders kan dan funest werken op het natuurlijke bestand... Het is duidelijk dat het wildbestand, van groot tot klein nu steeds vlugger afgebouwd wordt, tot een nieuw evenwicht zal bereikt zijn, en de kraaien ten prooi zullen vallen aan vossen en nog grotere roofvogels dan zij zelf al zijn. De rest zal al allemaal opgefret zijn.
Wie krijgt het in godsnaam in zijn hoofd om bij een reeds zo zwakke wildstand ook nog eens rovers te introduceren ???

Ik zie steeds minder konijntjes en hazen, en ook het aantal patrijzen is schromelijk geminderd. Maar minstens even rampzalig is het feit dat hier vroeger ieder jaar honderden groenvinken zaten, en we er de laatste twee jaar geen enkele meer hebben gezien ! Een groenvink is een stoute vogel, die zich niet schroomt dicht bij de mens te fourageren, er op rekenende dat hij snel genoeg is, maar dat doet hij ook bij andere dieren, en daar is hij niet snel genoeg...exit groenvink.
Hoelang is het al geleden dat u nog sijsjes zag ? Jaren !!!
Als vossen en kraaien en eksters zo stout zijn om bij de mensen in de tuin te komen, dan zullen ze zeker niet beschroomd zijn om de kuikens van patrijzen en fazanten te kapen!
Het is hoog tijd dat men het aantal van die beesten wat binnen de perken houdt, om de rest van het wildbestand toch een kansje te geven!

Wij zitten te genieten van het zonnetje, maar die kleine beestjes moeten zich voortdurend verbergen tegen aanvallen van beneden en van boven. Probeer zo maar een nest jongen te fourageren !

Toen ik klein was, wisten we in het bosje van Oostende honderden vogelnestjes zitten. Er zaten nachtegalen (hoelang is dat geleden dat ik die nog hoorde - vroeger zaten er hier iets verder in de Jagerij) en europese kanaries, groenvinken, boomkruipers en noem maar op, te veel om op te noemen. En toen, toen het nog niet te laat was, ging de jachtwachter rond en schoot door de ekster en kraaienesten om zo de broed te verstoren en die rovers niet te talrijk te laten worden. Ik heb niets tegen een kraai, ik heb er een tamme gehad, een lief en zeer verstandig beest, maar het zijn rovers, en zij floreren terwijl de rest heel snel achteruit gaat.

Er zijn natuurlijk meerdere redenen, maar moeten wij niet alles doen om de zangvogeltjes en hun capaciteiten als insecteneters te bewaren ?

In Wannegem zat ieder jaar een paartje ijsvogels te broeden, dit jaar is het er ook niet meer...

De maïs voor mijn deur staat ondertussen al zo'n 70 cm hoog...hele stukken van het glooiende landschap zijn al verborgen als ik hier opkijk van achter mijn pc, op andere plaatsen zie ik nog alleen de toppen van de bomen en verder op zie ik gelukkig nog de wei van boer Roman en een veld met...maïs....

We zullen dit jaar weer moeten opletten! Als men de maïs afdoet, dan mag je er op rekenen dat de ratten die daar weelderig leven tussen een zee van voedsel, plots allemaal ergens terecht moeten, en dan is mijn kippenhok een heel aantrekkelijke woonst voor hen. Het voorbije jaar heb ik er weinig last van gehad, dank zij de tips van de rattenverdelgers van de provincie! Zorg dat er nooit 's nachts voer in het hok blijft liggen, en zet je rattenvergift buiten het kippenhok...
Maar je bent er niet altijd met dat klassieke vergift, er bestaat namelijk meer dan één soort van ratten, en de tweede soort die veeleer een planteneter is, eet niet van dat gift! Voor die soort moet je een giftig poeder strooien in de nabijheid van hun holen, ze lopen er dan in, en het zijn propere beestjes, ze likken hun pootjes schoon en krijgen zo het gift binnen. Eigenlijk is het erg dat verdelging de enig oplossing is, maar ook die beesten zijn leden van de bende rovers, en ook zij roven nesten leeg van de vogels die niet zo hoog nestelen!

't Lijkt wel of ik vandaag in een wraakzuchtige stemming ben tegen al wat rover is, maar ik vind dat het tegenwoordig steeds meer op valt dat de zangvogeltjes drastisch aan het verdwijnen zijn !

Deze namiddag ga ik dus les geven in de edele conste van de pyrografie... Maar ik heb hoop en al drie branderkes, 't zal dus behelpen zijn, en stuk voor stuk en per groep wat les geven. Ik heb een pak boeken mee met tekeningen die ze kunnen overnemen, want er zit blijkbaar geen een tekenaar bij... Nu, ook zonder "haartisten" kan men heel mooie siervoorwerpen maken. Kijk maar eens wat je vind in oude musea van volkskunde, waar je her en der de werkjes van onbekende kunstenaars kunt bewonderen. Ik heb al papierknipkunst gezien, waar ik mijn hoed voor afneem, en wellicht herinneren jullie zich ook nog ooit eens een versiering gezien te hebben gemaakt van gesneden stro. In oude kloosters vind je wel eens hele "bloemstukken" gemaakt uit stro, die heel voorzichtig in model geknipt voorzichtig gelijmd werd op een zwarte ondergrond. Het felgele stro op dat zwart was als een stukje goudsmeewerk! Ik heb hier nog een heel oud kadertje, afkomstig van bij Mee, onze oude buurvrouw uit mijn kindertijd, een chinees mannetje, uitgeknipt uit restjes zilverpapier, en lichtjes bijgekleurd met waterverf of zo iets...Heel mooi, en ook een van oude stukjes volkskunst. Ook zag je wel eens oude kastjes en stoelen die kunstig beschilderd waren... Nee, het moeten heus niet allemaal kunstenaars zijn met een grote K om echt mooie en frisse dingen te maken. Ook iets wat bijna verdwenen is, is het houtkerven. Gewoon ook omdat het hout wat verdwenen is uit de dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen, maar nu en dan zie je nog we eens een plank (van een kapstok en dergelijke) waar een onbekende kunstenaar motieven uit kerfde, telkens driehoekjes uitsnijdend in een stervorm, of gewoon in een lijn rond de plank gaand, en zo het stuk hout veranderend van een plank in een afgewerkt produkt. Reeds veel moeilijk waren de speculoosvormen, die in de meeste gevallen ook door de gewone man uitgesneden werden, na de dagtaak terwijl hij 's avonds zat te verpozen.
Ook in de klompen vond je kunstig uitgesneden motieven gekerfd, en soms ook kleurige nette bloemetjes geschilderd. Dat dit veelal gebeurde met behulp van een sjabloon, doet niets terzake, en doet niets af van de sierwaarde.
Ik heb enkele jaren 's avonds kunstacademie gevolgd voor beeldhouwen, en als er één ding is die voor mij nagelnieuw was, dan is het wel dat alle truken goed zijn ! Waarom zou je niet gebruik maken van een bestaande kop om een vorm vast te leggen, als die voldoet aan je verlangen, of ongeveer voldoet, en aldus een makkelijke basis vormt en veel werk uitspaart ? In de eerste oefeningen die je krijgt, zit het kopiëren van een bestaand kunstwerk. Dat lijkt simpel, maar de bedoeling is wel om een exacte kopie te maken! Dus werk je met passer en dergelijke om het werk niet alleen na te maken, maar het ook exact de zelfde maten te geven ! In feite is dit net zo goed een oefening in het maken van een portret...
Ik ga stoppen, want wellicht interesseert het maken van beelden je geen snars, en misschien zie je ook helemaal niets moois in de volkskunst... Nu ja, dan heb ik misschien toch bekomen dat je dergelijke dingen toch een beetje met een ander oog bekijkt... Kun je ook daar van, van de kleine dingen des levens genieten, en dat, dat is belangrijk !

tot de volgende ?

De grote rommel...markt

Gisteren zijn we dus naar Jef en Lut gereden, langs een omweg, want ik was de verkeerde weg ingereden en ommekeer zat er niet in... Maar alle wegen leiden naar Denderhoutem, dus, we kwamen er, met een kleine vertraging, maar allee, 't was een uitstap, dus geen haastdag!

Ik had mijn rolwagen niet meegenomen, en sprak af dat we maar intijds ergens een tussenstop moesten inlassen... mits de nodige stops kwam ik telkens genoeg weer tot de staat van mens terug, en konden we een stukje van de markt afdweilen... Ik kocht een hengel van 4 hele meters voor Ewoud, kwestie van het vuur brandend te houden... en één boek. Maar het was heerlijk weer, we konden weer eens bij babbelen en zijn 's middags heerlijk gaan smullen in de Dom Perignon... Anny at er garnalenkroketjes en ik een Forel, Jef en Lut namen elk nog iets anders, om de bestelling eenvoudig te houden. Aan tafel dronken we een paar glaasjes wijn, en 's nachts werd ik wakker van de schele hoofdpijn... Ik heb al eerder ondervonden dat ik tegenwoordig heel voorzichtig moet zijn met wat ik eet en drink...Nu ja, ik heb er ook de deugd van gehad, dus kreeg ik ook de straf meteen er bij...

Op de terugweg zijn we gestopt bij Bart, om Ewoud zijn hengel te bezorgen, maar noppes, niemand tegenwezig en ook niet aanwoordig... Dus ligt de hengel nog hier.

Al bij al een heerlijke dag vol ontspanning... Vannacht raakte ik wel bijna niet uit mijn bed, om eens naar het toilet te gaan...'t deed al pijn dat er was... Vanmorgen ging het al weer een beetje beter, en na mijn (pijnlijke- gymnastische oefeningen is alles weer op zijn plaats gekomen. Ik voel nog wel wat pijn, maar het is doenbaar. Tja, gisteren toch wat te veel gedaan zeker ... Anny zag me kreupelen vanmorgen, en zei dat het niet te verwonderen was, dat ik gisteren mirakels had verricht... 't Kan wel zijn, maar dan alleen dank zij de vele tussenstops. Het laatste stuk echter, om weer aan de wagen te geraken heeft mij wellicht de das om gedaan, daar waren geen tussenstops meer op het parcours, en ik verging van het zeer... Ik raakte bijna de auto niet in, maar eens ik zat beterde het wel wat.

Ergens houd dat weer een les in, als ik op een of andere manier telkens wat kan recupereren, dan kan ik al wat meer dan vroeger. 'k Ben content.

En zeggen dat we vroeger kilometers en kilometers stapten met de zware rugzak beladen. Ne mens mag er niet op peinzen. Djudedju.

Wij hebben hier onlangs bij een bezoek nog eens mijn boek uitgehaald van onze voettocht in Schotland... Weet je, ik herleef dan alles... ik herinner mij dan details die ik niet opschreef in mijn fotoreportage, ik denk dan terug aan onze vele ontmoetingen daar, met andere stappers, maar ook in de kleine hotelletjes en Bed and breakfast huizen waar we een nacht doorbrachten. Dan zoek ik nog even of dat petje nog ergens ligt, maar het is een tijdje geleden door Anny in de vuilemmer geworpen, het was versleten tot op den draad... We hadden al twee, drie keer twee jonge mannen ontmoet, op de eerste wandeldagen, toen we nog mochten genieten van de echte Schotse regen. Eén van die mannen droeg een petje, een blauw petje met een lange klep. Op een middag verlieten we het parcours enkele honderden meters om naar een pub te gaan, om iets te drinken en ons boterhammekes op te eten in het droge... In de ingang van de pub stonden de twee rugzakken van de twee jongemannen er al uit te druppen. (De onze waren niet nat, omdat wij beiden enorme capes aanhadden, waar wij met rugzak en al onder zaten...) . Wij babbelden nog wat ('t waren twee gasten van Engeland), en zij stapten weer op, terwijl nog wat aten en nog een dark ale dronken op ons gemak, aleer weer de regen in te duikelen... Toen we vertrokken lag het petje op de dorpel van de pub... Ik raapte het op, met de bedoeling het terug te bezorgen zodra wij de twee nog eens ontmoetten op het parcours, maar we hebben ze niet meer gezien. Wellicht waren zij bij de "opgevers"... We hebben er veel gezien, die vol goede moed aan het parcours begonnen, maar na enkele dagen de pijp aan maarten gaven... Het was nochtans een vurrukkullukke tocht, door de prachtige natuur van het bijna ongerepte schotland. Maar ja, van sommigen konden wij het al voorspellen, gewoon als we naar hun schoeisel keken. Als je een dergelijke tocht doet, moet je heel degelijke schoenen aan hebben ! Je loopt op allerlei soorten ondergrond, gaande van zacht en sompig grasland tot hoekige rotsblokken en ronde keien... Wie geen goede zolen heeft loopt zijn voeten kapot!
Op een dag, we liepen door een enorm mooi bos, waar we telkens en telkens weer een bergje omhoog moesten klauteren, dan weer naar beneden, over het onvermijdelijke beekje springen of op de wankele stapstenen oversteken, om onmiddellijk weer omhoog te moeten klauteren... Ik liep als eerste, en aan ieder beekje hield ik mijn hand uitgestoken om Anny wat steun te bieden bij de oversteek (Zij heeft kortere stampers dan ikke). Op den duur deed ik dat zonder om te kijken, en ik schrok me een hoedje toen ik in plaats van de hand van Anny een mannenhand in mijn hand voelde... De man was Anny voorbijgestapt, en genoot ontzettend van mijn reactie. Het bleek een dokter te zijn, die ook het parcours af stapte als verlof. We zagen hem een of twee dagen later zitten met zijn voet in zijn handen...blaren! Wij stopten en babbelden wat, en ik vroeg hem of hij geen Compeed bij had. Hij kende het middel (onovertroffen!) voor de behandeling van blaren niet, en wij gaven er hem eentje. Een dag nadien zagen we hem terug, en hij vertelde dat hij zelfs onder de douche was geweest en dat het speciale verbandje er nog steeds goed ophing, en geen spatje pijn meer ! Hij wilde de naam en het adres van de firma noteren, hij als dokter vond dat ontzettend wijs...Bleek dat het een engels product was, maar niet in engeland te verkrijgen...de logica...

Je ziet, als ik er over begin, dan beleef ik weer al die kleine avontuurtjes ! Ondanks wij nu wat geïmmobiliseerd zijn, hebben we toch heel wat gedaan en meegemaakt, jammer dat wij er niet vroeger aan begonnen, maar ja, toen waren de kinderen nog klein... en als alleenverdiener konden wij ons niet zo heel veel permitteren. Toch ben ik en zijn wij nog altijd heel blij dat we voor die optie gekozen hebben, en alles op alles gezet hebben om Anny in de eerste plaats moeder te laten zijn. Met mijn werk waarbij ik niet alleen heel de dag maar ook ook bijna alle avonden uithuizig was, was een thuisblijvende moeder voor de kinderen onontbeerlijk. Ondertussen heeft de maatschappij die optie quasi onmogelijk gemaakt, en zijn er allerlei lapmiddelen zoals kinderopvang en dergelijk opgericht... De kinderopvang van een moeder is echter m.i. véél en véél beter en kan geen enkele vorm dat vervangen, zelfs niet de opvang van opa en oma... Want met het verouderen reageren ook wij héél anders dan vroeger op de dingen die de kleinkinderen aanbelangen. Toen onze Bart de trap afrobbelde, keken wij of alles nog heel was, en gaven hem dan nog een klets op de broek omdat hij de trap opgekropen was...als een van de kleinkinderen de trap afrobbelde, dan stond ons hart stil en palluften wij dat dutske... Ik ben overtuigd dat het systeen Bart beter was en is, maar wij reageren nu veel eer uit een schrikreactie dan uit een opvoedkundige... 't Zal wel iets met oud worden te maken hebben zeker ?

Morgen moet ik dus les gaan geven in de hobbyclub... ik zal maar al wat voorbereidingen gaan maken... tot de volgende ?