Gisteren zijn we dus naar Jef en Lut gereden, langs een omweg, want ik was de verkeerde weg ingereden en ommekeer zat er niet in... Maar alle wegen leiden naar Denderhoutem, dus, we kwamen er, met een kleine vertraging, maar allee, 't was een uitstap, dus geen haastdag!
Ik had mijn rolwagen niet meegenomen, en sprak af dat we maar intijds ergens een tussenstop moesten inlassen... mits de nodige stops kwam ik telkens genoeg weer tot de staat van mens terug, en konden we een stukje van de markt afdweilen... Ik kocht een hengel van 4 hele meters voor Ewoud, kwestie van het vuur brandend te houden... en één boek. Maar het was heerlijk weer, we konden weer eens bij babbelen en zijn 's middags heerlijk gaan smullen in de Dom Perignon... Anny at er garnalenkroketjes en ik een Forel, Jef en Lut namen elk nog iets anders, om de bestelling eenvoudig te houden. Aan tafel dronken we een paar glaasjes wijn, en 's nachts werd ik wakker van de schele hoofdpijn... Ik heb al eerder ondervonden dat ik tegenwoordig heel voorzichtig moet zijn met wat ik eet en drink...Nu ja, ik heb er ook de deugd van gehad, dus kreeg ik ook de straf meteen er bij...
Op de terugweg zijn we gestopt bij Bart, om Ewoud zijn hengel te bezorgen, maar noppes, niemand tegenwezig en ook niet aanwoordig... Dus ligt de hengel nog hier.
Al bij al een heerlijke dag vol ontspanning... Vannacht raakte ik wel bijna niet uit mijn bed, om eens naar het toilet te gaan...'t deed al pijn dat er was... Vanmorgen ging het al weer een beetje beter, en na mijn (pijnlijke- gymnastische oefeningen is alles weer op zijn plaats gekomen. Ik voel nog wel wat pijn, maar het is doenbaar. Tja, gisteren toch wat te veel gedaan zeker ... Anny zag me kreupelen vanmorgen, en zei dat het niet te verwonderen was, dat ik gisteren mirakels had verricht... 't Kan wel zijn, maar dan alleen dank zij de vele tussenstops. Het laatste stuk echter, om weer aan de wagen te geraken heeft mij wellicht de das om gedaan, daar waren geen tussenstops meer op het parcours, en ik verging van het zeer... Ik raakte bijna de auto niet in, maar eens ik zat beterde het wel wat.
Ergens houd dat weer een les in, als ik op een of andere manier telkens wat kan recupereren, dan kan ik al wat meer dan vroeger. 'k Ben content.
En zeggen dat we vroeger kilometers en kilometers stapten met de zware rugzak beladen. Ne mens mag er niet op peinzen. Djudedju.
Wij hebben hier onlangs bij een bezoek nog eens mijn boek uitgehaald van onze voettocht in Schotland... Weet je, ik herleef dan alles... ik herinner mij dan details die ik niet opschreef in mijn fotoreportage, ik denk dan terug aan onze vele ontmoetingen daar, met andere stappers, maar ook in de kleine hotelletjes en Bed and breakfast huizen waar we een nacht doorbrachten. Dan zoek ik nog even of dat petje nog ergens ligt, maar het is een tijdje geleden door Anny in de vuilemmer geworpen, het was versleten tot op den draad... We hadden al twee, drie keer twee jonge mannen ontmoet, op de eerste wandeldagen, toen we nog mochten genieten van de echte Schotse regen. Eén van die mannen droeg een petje, een blauw petje met een lange klep. Op een middag verlieten we het parcours enkele honderden meters om naar een pub te gaan, om iets te drinken en ons boterhammekes op te eten in het droge... In de ingang van de pub stonden de twee rugzakken van de twee jongemannen er al uit te druppen. (De onze waren niet nat, omdat wij beiden enorme capes aanhadden, waar wij met rugzak en al onder zaten...) . Wij babbelden nog wat ('t waren twee gasten van Engeland), en zij stapten weer op, terwijl nog wat aten en nog een dark ale dronken op ons gemak, aleer weer de regen in te duikelen... Toen we vertrokken lag het petje op de dorpel van de pub... Ik raapte het op, met de bedoeling het terug te bezorgen zodra wij de twee nog eens ontmoetten op het parcours, maar we hebben ze niet meer gezien. Wellicht waren zij bij de "opgevers"... We hebben er veel gezien, die vol goede moed aan het parcours begonnen, maar na enkele dagen de pijp aan maarten gaven... Het was nochtans een vurrukkullukke tocht, door de prachtige natuur van het bijna ongerepte schotland. Maar ja, van sommigen konden wij het al voorspellen, gewoon als we naar hun schoeisel keken. Als je een dergelijke tocht doet, moet je heel degelijke schoenen aan hebben ! Je loopt op allerlei soorten ondergrond, gaande van zacht en sompig grasland tot hoekige rotsblokken en ronde keien... Wie geen goede zolen heeft loopt zijn voeten kapot!
Op een dag, we liepen door een enorm mooi bos, waar we telkens en telkens weer een bergje omhoog moesten klauteren, dan weer naar beneden, over het onvermijdelijke beekje springen of op de wankele stapstenen oversteken, om onmiddellijk weer omhoog te moeten klauteren... Ik liep als eerste, en aan ieder beekje hield ik mijn hand uitgestoken om Anny wat steun te bieden bij de oversteek (Zij heeft kortere stampers dan ikke). Op den duur deed ik dat zonder om te kijken, en ik schrok me een hoedje toen ik in plaats van de hand van Anny een mannenhand in mijn hand voelde... De man was Anny voorbijgestapt, en genoot ontzettend van mijn reactie. Het bleek een dokter te zijn, die ook het parcours af stapte als verlof. We zagen hem een of twee dagen later zitten met zijn voet in zijn handen...blaren! Wij stopten en babbelden wat, en ik vroeg hem of hij geen Compeed bij had. Hij kende het middel (onovertroffen!) voor de behandeling van blaren niet, en wij gaven er hem eentje. Een dag nadien zagen we hem terug, en hij vertelde dat hij zelfs onder de douche was geweest en dat het speciale verbandje er nog steeds goed ophing, en geen spatje pijn meer ! Hij wilde de naam en het adres van de firma noteren, hij als dokter vond dat ontzettend wijs...Bleek dat het een engels product was, maar niet in engeland te verkrijgen...de logica...
Je ziet, als ik er over begin, dan beleef ik weer al die kleine avontuurtjes ! Ondanks wij nu wat geïmmobiliseerd zijn, hebben we toch heel wat gedaan en meegemaakt, jammer dat wij er niet vroeger aan begonnen, maar ja, toen waren de kinderen nog klein... en als alleenverdiener konden wij ons niet zo heel veel permitteren. Toch ben ik en zijn wij nog altijd heel blij dat we voor die optie gekozen hebben, en alles op alles gezet hebben om Anny in de eerste plaats moeder te laten zijn. Met mijn werk waarbij ik niet alleen heel de dag maar ook ook bijna alle avonden uithuizig was, was een thuisblijvende moeder voor de kinderen onontbeerlijk. Ondertussen heeft de maatschappij die optie quasi onmogelijk gemaakt, en zijn er allerlei lapmiddelen zoals kinderopvang en dergelijk opgericht... De kinderopvang van een moeder is echter m.i. véél en véél beter en kan geen enkele vorm dat vervangen, zelfs niet de opvang van opa en oma... Want met het verouderen reageren ook wij héél anders dan vroeger op de dingen die de kleinkinderen aanbelangen. Toen onze Bart de trap afrobbelde, keken wij of alles nog heel was, en gaven hem dan nog een klets op de broek omdat hij de trap opgekropen was...als een van de kleinkinderen de trap afrobbelde, dan stond ons hart stil en palluften wij dat dutske... Ik ben overtuigd dat het systeen Bart beter was en is, maar wij reageren nu veel eer uit een schrikreactie dan uit een opvoedkundige... 't Zal wel iets met oud worden te maken hebben zeker ?
Morgen moet ik dus les gaan geven in de hobbyclub... ik zal maar al wat voorbereidingen gaan maken... tot de volgende ?
1 opmerking:
Wij hebben er ook voor gekozen om onze tijd te spenderen aan onze kinderen in plaats van aan het bijmaken van sleutels.
Een reactie posten