Call

't Zal een kortje zijn...we moeten nog naar de dokter met Anny. Hopelijk is alles goed, en mogen de medicaties wat verder afgebouwd worden...

Heb jij al eens gekeken op die site van de overheid in verband met de overstromingsvoorspellingen? Er zijn er nogal wat die blijkbaar nu en dan last hebben of kunnen hebben ! Ook bij onze Bart is het een gekleurde zone, en Bart zegt dat hij altijd net buiten het water blijft...Hopelijk blijft dat zo ! Ook de streek van de ijzer in W Vl is een echt rampengebied, nu nog maar in alarmfase, maar toch...Zoals het de laatste dagen regent ! En je moet zeggen, het is al heel het jaar aan 't regenen ! We hebben echt niet zoveel goede dagen gehad !

Her en der zie je ook nu nog maïs staan, de boeren zagen plots de prijzen van de maïsgranen stijgen, besloten allemaal hun groenvoer te laten vallen en de kolven te laten rijpen en dus later te oogsten, het waren er blijkbaar zo veel, dat ondanks de hulp van dievenbenden het niet allemaal op tijd van het veld raakte... Ik denk dat het nu de moeite niet meer zal lonen, met al die nattigheid zal het ofwel kiemen, ofwel rotten...

Het is triestig nu deze velden te zien, de kleur van de ganse maïsplant ziet er zo eng en doods uit, en je ziet nu al zwarte schimmel op die vaalgele stengels omhoog kruipen...bah... Bovendien is er nog een reuze nadeel aan die velden vol voedsel voor de ratten !

ik ga moeten stoppen, denk nu al maar aan de massa's ratten van volgend jaar !
tot de volgende ?

Grijs, grauw, goor,

Ik mag niet meer naar links kijken, het deprimeert me. Rechts is het leuker, daar is Anny bezig de laatste beeldjes op te poetsen en te boenen. Ik heb er gisterenavond zoveel mogelijk gedaan, tot ik zat te krimpen van 't zeer. En dan nog een paar... Gek, het is mogelijk om voorbij de grens van de pijn te gaan, ik heb het al enkele malen gedaan, en hoe gek het ook klinkt, dan lijkt de pijn een stukje te zakken...Maar, er is steeds een maar...nadien zit je dan véél langer met de pijn voor hij weer terugwijkt tot het gewone niveau. Dus zit ik nu nog met de naweeën van mijn forceren, en Anny met de rest van de beelden en beeldjes.
Nadien gaat Anny de kast ook boenen en kuisen, en kunnen die er weer tegen voor een maand of 6. Wel nu en dan afstoffen, maar het boenwerk globaal eens per jaar, en enkele beelden die gemaakt zijn uit houtsoorten die zeer vlug uitdrogen, twee keer per jaar.
Heel ons huis riekt nu naar de beschermingsolie. Ik ruik dat wel graag, maar nu is het toch wat erg. Nu ja, dat duurt maar een dag of twee, dan is of de geur weg, of onze neuzen ingesteld op de nieuwe leefruimte ?

Als ik zo de beelden zit in te wrijven met olie, dan zit ik ook te kijken naar het geniale van de lijnen in sommige van die beelden. Het zijn lang niet allemaal topwerken, maar er zitten pareltjes tussen, en ook een deel zeer oude en zeer waardevolle. Zo heb ik beelden waar de tovermiddelen nog in zitten, de meeste van deze beelden zie je zonder deze middelen, omdat zelfs de blanken bang waren van deze toverij, en het lieten verwijderen door de tovenaar... Ik heb er nog niets van ondervonden, in tegendeel, ik voel me heel gelukkig met het bezit van deze complete beelden. Dat zijn geen mooie, maar wel waardevolle !
Ik heb er die naar hier gekomen zijn, in het begin van de kolonisatie van het toenmalige kroondomein...Beelden met de handen afgehakt uit protest tegen de werkwijze van de blanke "opvoeders"... Ook die zijn behoorlijk waardevol, en ze zijn bovendien ook heel mooi gesneden.
Niet alle beelden zijn Afrikaans, er zitten er van diverse regionen bij, maar meestal keek ik naar het beeld op zich, het moet mij op een of andere manier aanspreken door zijn lijnenspel, het moeten mooie vormen zijn die iets zeggen. Ik heb er zelfs redelijk moderne tussen zitten, niet alleen in hout, ook in terra cotta. En zelfs eentje in een of andere kunststof, maar ook die is heel mooi, en past in mijn collectie. Die is dan wellicht niet waardevol in geld uitgedrukt, maar waardevol omwille van het beeld an sich.
Het deed mij eens deugd ze weer allemaal te bekijken, vast te hebben, te voelen. Het doet mij ook wat pijn dat ik niet meer kan beeldhouwen...

Ik ben bezig aan een pyrografie ! Ik vond een mooie tekening in de keltische kunst, en mij daarop inspirerend ben ik begonnen aan een nieuw werk, een werk waar ik kleur zal verwerken, heel miniem, en in slechts een figuur, om zo een bijkomend reliëf te creëren... Ik denk dat het mooi wordt ! Tot op heden ziet het er goed uit. Ik ga weer met volle goesting aan het werk, het lijkt dat ik eindelijk weer ben waar ik was voor mijn diarree.

Ik heb meer dan een half jaar bijna niets meer kunnen doen, raar is dat. Blijkbaar is ouder worden ook je recuperatievermogen zien en voelen afzwakken. Morgen moeten wij met Anny terug naar de dokter. Hopelijk gaan ze de medicatie nog wat verder verminderen, het is al verbeterd, maar ze slaapt ook tijdens de dag nog regelmatig, en dat is toch niet echt goed te noemen. Je kunt naar mijn gevoel niet spreken van uitrusten op die manier, het is meer dan dat, en dat moet dan wel komen van die grote doses medicatie. Nu, we gaan zien. Ik ga in ieder geval vragen of hij ook voor mij wat wil voorschrijven, anders moet ik weer mijn huisarts lastig vallen voor een deel voorschriften. Ik moet niet veel vragen, want volgende weel moet ik ook naar mijn specialist. We zijn een soort medische toeristen geworden, lijkt het wel.

Anders is Anny wel goed, ze eet meer dan vroeger, en de laatste dagen is ze wat actiever aan het worden ook, want de eerste tijd was ze precies niet geneigd echt eens in "gang" te schieten. Ze deed het hoognodige, en dan zat ze daar weer te zitten. Nu is ze al een paar keer zo maar begonnen aan dingen die niet dringend waren om die ook te regelen. Het wordt stilaan weer de oude. oef.

Voila, dat is het weer voor vandaag,
tot de volgende ?

Oh ja, wat heb jij gekregen van de goede sint ????

de poort

Ik duw op het knopje en de poort gaat open...
Ik heb we een systeem voorzien om bij electriciteitspanne toch de poort te kunnen openen. Je kunt nooit weten ! Maar je mag dat nooit of te nooit aanraken als er wel stroom is, anders ontregel je de mechaniek !
Ergens moet ik mij inhouden om eens niet te spelen met de knopjes, maar het systeem is al zo lang bekend dat het alleen voor mij nog nieuw is, en alleen voor enkele dagen, dan is het nieuwe er ook af...
Vanmorgen was ik nog zeker 30 meter van mijn garage af, als ik op de knopjes duwde... Anny was het voetpad aan 't kuisen en schrok toen plots de poort openging...ze haastte zich naar haar borstel die tegen de poort stond.

Het is gemakkelijk om zonder een poot te verzetten de poort te openen, en mijn facade ziet er ook al beter uit dan vroeger met de oude poort. Bovendien, daar het een soort veredelde rolluik-poort is, heb ik nog steeds geen hinder om de was uit te hangen in de garage, in tegendeel, er is meer plaats.

Het is weer een van die dagen dat het precies niet klaar wilt worden. De lucht is donkergrijs van dreigende wolkenmassa's zonder einde. Echt koud is het niet, zeker niet voor de tijd van het jaar, maar teneerdrukkend...

Het Schrijverke van Gaston Durnez...
Oh kribbelende krabbelende krantenman
met grijs cache-poussierke aan,
wat zien ik voortdurend uw kogelpen
al schrijvend op bladekes gaan.
Gij kribbelt en krabbelt en pent er zo snel
veel sneller nog dan gij peinst,
gij wendt en gij draait uwen zin zo wel,
of is uw geleerdheid geveinsd?
Gij slaat ook zo snel op een schrijfmachien,
gij slaat er eens naast af en toe.
Hoe traint gij die vingers alle tien
die nimmer van 't schrijven zijn moe ?

en zo verder, und so weiter.... Mooi hé ? Ik heb het je beloofd, nu en dan een stukje poezie...soms blij, soms zwanger van leed...
Ik kreeg van mijn jongste zusje nog het vervolg van Jacques Perk's Iris, om te bewijzen dat ze het inderdaad nog grotendeels kent, alleen maar van mij luidop te horen blokken... Luid op, want ik heb een veel beter auditief geheugen dan dat ik geschreven teksten kan leren... Ewoud heeft dat ook, en nu hij in 't middelbaar zit komt hij er niet meer met alleen zijn auditief geheugen, en moet hij beginnen blokken... Bart moet dan ook soms eens wat dwang gebruiken, en dan haalt hij weer zijn gewone schitterende resultaten... Hij (Ewoud) komt ook stillekes aan in zijn publiciteitsjaren, hij begint zich zeer netjes aan te kleden, moet steeds een das aan, kortom, daar roert entwat, daar loert entwat...

Waar is de tijd dat ik zelf voortdurend met mezelf overhoop lag ? En de tijd waar in mijn kinderen aan dit euvel leden... God jongens, het lijkt wel of dat een periode was waarin er geen dagen waren zonder botsingen... Ik moest mezelf voortdurend voor ogen houden dat ik ook zo geweest was... Toen ik eens bij oma mijn beklag deed, zei ze: "ik zou hem buitensmijten.." Ik zei, oma, ge hebt dat ook niet met mij gedaan...Ze zweeg en toen, ja, 't is eigenlijk waar hé, jij deed ook van die toeren... Ons ma zei altijd dat ze kinderen had in twee verschillende generaties, Suzanne en Pierre, de oudsten, redelijk volgzame kinderen, en ik en Lieve, kinderen van de revolutie, van het vrijvechten... Ze had gelijk, wij hoorden tot die nieuwe soort jongeren, die veel mondiger waren, veel minder dociel waren en veel rapper aan het discussiëren gingen ipv stillkes te gehoorzamen... De jeugd van nu is weer zo'n generatie die je antwoordt, die met je in de clinch gaat.., Och, ze zijn zeker niet slecht, maar ze moeten steeds eens proberen... Raar, dat dit alles terug komt... Mijn ouders waren behoorlijk streng, mijn generatie was dat iets minder (ook al was ik hier op de wijk wellicht een van de strengste) Ik zie dat mijn kinderen pogen weer wat strenger te zijn, omdat ze ook weer met een generatie zitten die probeert zich los te rukken... 't Zijn al geleende broodjes zou Oma zaliger zeggen, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt...

Als we dat weten, als we dat beseffen, waarom doen we het dan niet goed, al was het maar alleen in de hoop dat wij dan alles zouden terugkrijgen???

Ik heb een artikel gelezen over ons verstand...blijkt voor meer dan 90% uit een instinct te bestaan...Het echte denkwerk is minder dan 10 procent van onze reacties op een bepaald gegeven... We moeten dus niet zo hoog oplopen met ons "verstand", het is echt maar een heel klein beetje... Ik moet dus al heel wat verbruiken om hier alle dagen te zitten bloggen...de rest van mijn dagen zal niet veel soeps meer zijn zeker ??? Of geloof je ook die "wetenschap" niet ? Ik ook niet...

Voila, 't zit er weer op voor vandaag, ik ga stoppen...
tot de volgende ?

early in the morning

Vanmorgen om 7 uur zat ik al in 't lang (steeds minder) en in 't breed (steeds, ja, juist) voor mijne pc...
Nee, ik ben niet uit mijn bed gevallen
Nee, ik ben geen aanhanger van morgenstond geeft goud in de mond
Ze komen vandaag voor mijn nieuwe garagepoort, maar het uur is onbekend...dus zit ik hier en zij zitten ook nog ergens, maar niet hier, niet aan mijn poort...
Ik moet dan ook nog over en weer naar Wannegem bij pépé, om mijn papegaaienbak te herstellen, en Veerle moest mij ook nog hebben....nu ja, alles loopt wel los...en oh ja, ik heb gezien dat ik eens aan mijn aquarium moet werken aan de pomp ook. (Gewoon kuisen, dus gewoon zoals nu en dan)

Ik heb het al gezegd, hoe meer tijd een mens heeft, hoe minder hij er heeft. Leg dat maar eens uit aan een zinnig mens; gelukkig lopen er niet veel zo'n mensen rond hé...

sorry, 't was niet op u bedoeld...

Vandaag gaat Veerle naar een winkel om werk te vragen. Hopelijk lukt het. Ze moet ook daarbij de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen, en zoeken naar zaken waar geen te zware dingen moeten gehoffen worden.

Gisteren ben ik met hen naar de huurdersbond geweest, want er zijn ook nog altijd wat moeilijkheden met het beëindigen van zijn huurcontract (ondertussen al 4 maand geleden)... Wellicht heeft hij ook daar weer dingen ondertekend die hij beter niet had gedaan... Nu, hopelijk loopt het allemaal goed af, het blijft daar altijd maar iets... als er iets uit de lucht valt, is het ook altijd op hunne kop. Dat is altijd zo hé, als het eens tegenslaat is het altijd een hele rij na een. Kijk maar eens als er een machine in huis stuk gaat, reken er maar op dat er nog dingen stuk gaan. Tenminste, dat is ook mijn ervaring.

Ik zit ook al enkele dagen met meer pijn, wellicht door de wind ? Nu ja, dat gaat wellicht ook wel weer wat zakken als de wind zakt. Ik ben voor het eerst in lange tijd weer eens begonnen met knutselen. Blijkbaar is eindelijk de nasleep van mijn grote diarree aan 't wegebben...Je ziet, alles komt in orde, ook al duur het soms heel lang....

Ik ga stoppen, ik moet nog naar Wannegem....tot de volgende ?

Monsters

Ik heb het ja al verteld, ik ben bezig met het lezen van horror. In horror-boeken kom je vaak in contact met monsters...
Na dat gelezen te hebben denk ik steeds:
Monster = staal zonder waarde
Vroeger stond dit wel eens op een postpakket, dat was waarschijnlijk goedkoper om het te verzenden, en misschien ook veiliger, de moeite niet om te pikken...
Maar echt, net zoals in de horrorfilms, heb ik zelden, heel zelden een monster ontmoet die mij ook daadwerkelijk afschrikwekkend voorkomt... Meestal is het waarschijnlijkheidsgehalte véél te laag om mij echt te boeien.
De enige uitzonderingen die ik ooit ontmoette, waren in science fiction, omdat ze daar in een totaal vreemd kader zaten, waar de onwaarschijnlijkheid verdoezeld werd door de vreemde omgeving... Herinner je ook maar die film met dat monster die binnen geraakt was in dat ruimteschip, geef toe, die ziet er echt uit, omdat het kader je totaal vreemd is...
De anderen... nee, ik kan niet zeggen dat ik ervan schrik...

En dat is dan net wat een boek voor mij spannend maakt, het moet in staat zijn mij mee te nemen in de werkelijkheid van het boek. Zodat ik echt kan mee-leven echt kan in-leven in het verhaal. Ik heb je al verteld dat ik soms, in een toestand net tussen waken en slapen in, een nieuw, onbestaande versie van het boek in mijn handen zit te lezen...Ik fantaseer gewoon verder, in het boek, zonder het te lezen...dat zijn pas goeie boeken, die je zodanig meesleuren dat je er zelf in leeft.

Ik denk dat ik dat al als kind had, en wellicht mede daardoor, mijn spelletjes soms als een verhaal in een boek liet afspelen... Dan waren wij bezig in die heel speciale taal die aangaf dat wij ons wel bewust waren dat het niet echt was, maar tof genoeg om er in te spelen, te leven... In het Oostends klonk het dan :"en tons zaaln we..." "en dan zallen we..." Zallen is geen bestaande vorm van het werkwoord zullen, maar gaf voor ons een spelregie-werkelijkheid weer... God, wat was dat een zalige tijd...Ik mis dat bij de kinderen van nu. Ik hoor ze geen semi-werkelijkheid meer opbouwen om in te spelen...
Toen ik leider was in de Chiro, bij de jongknapen, dan deed ik nu en dan een dag in zo'n een schijnwereld, waarin ik dan die ganse groep meetrok... Wij speelden geen indiaantje, wij waren indianen. We zaten echt in een nieuwe realiteit.

Waar is de tijd, die tijd. Want als volwassene mag en kan je dat niet meer doen, ze noemen je dan wellicht schizofreen of zoiets, tenzij je schrijver bent, dan mag het , maar alleen in woorden op papier. Als je nu door de straten zou dwalen, terwijl je op je fiets zit te zingen, dan heb je kans dat je niet ver zou rijden... In de straat, tenminste als je alleen loopt, moet je bloedernstig voor je uit kijken, de indruk gevend dat je voortdurend bezig bent met zaken die van levensbelang zijn... Het doet me een beetje denken aan de man op kantoor die er even uit wil... Wat doet hij dan? Hij neme een blad papier, of een bundel papieren, en stapt doorheen het gebouw, steeds de indruk gevend dat hij gehaast is,strak voor zich uit kijkend, en na enkele toertjes kan hij dan, zonder dat er ook maar een vraag, een opmerking komt, uitgerust weer aan zijn bureautje gaan zitten... Doe het niet te veel, anders zeggen ze " als er een papiertje door de gang komt, dan hangt x er aan..." Werk je in de bouw, doe het zelfde met een stuk balk onder je arm...Kijk nu eens goed naar de chantier in je straat...wedden dat je na enige tijd zo'n exemplaren ziet ??? Of op het bureel waar je werkt? Leuk hé, mensjes kijken... Maar pas op, als men dat ziet, dan ben jij de pineut...beter een blad in je handen....

Zie je, de schijnwereld bestaat nog, maar men past hem heel verstolen toe, heel steels, want het mag niet...

Toen ik het "zottekot", het instituut voor geestesgestoorden, werkte, probeerde men mij eens een toer te lappen op de eerste april. Ze zonden mij om een niet bestaand iets. Daar het de baas was, kon ik veilig gehoorzamen...ik vertrok, maakte er een heerlijke wandeling van, ging zelfs een pintje drinken, en kwam enkele minuten voor het einde van mijn werktijd terug..."niet gevonden"...Ze hadden het wel door, maar konden het niet tonen zonder zelf gezichtsverlies te lijden... Ik heb wel een week lang geen goeiedag meer gekregen van de collega's die veel harder hadden moeten werken...Nu ja, ze hadden toch enkele minuten plezier gehad, tot ze voelden dat ik hen liggen had...

Ook dat was een soort schijnwereld...maar verder mag en kan je niet meer gaan, tenzij je het risico wilt nemen op internering. En toch is het jammer ! Toch zouden we nog eens moeten kunnen spelen, in een klein intiem wereldje, netjes volgens de regelmenten die je zelf had opgebouwd, weg uit de harde werkelijkheid...

In de home zie je dat die oudjes dat weer kunnen en mogen, "ze zijn dement meneer". Ik heb een vriend die - jammer genoeg - echt dement is, ik zie hem niet in een schijnwereld spelen, nee, hij zit daar te suffen, niet goed wetend wat hem nu weer overkomt... Nee, ik denk dat die oudjes daar, misschien aan het randje van dementie, gewoon de vrijheid nemen om nog eens te dwalen in hun eigen wereld, de hunne, van hen alleen...waar wij allen buitenstaan, en medelijdend het hoofd schudden. Onze wereld laat dit niet meer toe, zelfs niet aan het kind... Zelfs het speelgoed dat ze krijgen is zo sterk uitgebouwd dat de fantasie al lang en breed is uitgebouwd door de ontwerpers, en ze mogen de meeste andere dingen niet meer...Geen tak afbreken voor een zwaard, daar heeft de boom pijn van, en stokken zijn gevaarlijk...Niet alleen in het bos dwalen, zie dat er nog ergens een soortement Dutrou loopt... Niet praten tegen vreemde mensen, er zijn kinderlokkers... Niet spelen in de aarde, dat is vuil, wie weet heeft daar een hond... of misschien heeft de boer wel gesproeid... niet... niet... zet je daar bij de tv en kijk naar de tekenfilmpjes op Nickeodeon, waar al die aartslelijke figuurtjes over het scherm dwalen...en vermoordt je eigen spelwereld !

Waar zijn ze mee bezig ?

Wij hadden tenminste één stuk van ons leven in een mooie blije kleurige eigen wereld... maar ja, dat was slecht, dat mag niet meer...

Hebben wij geluk, dat we desondanks nog opgegroeid zijn tot waardige (?) burgers...
Burgers... In mijn jonge jaren waren dat de middenstanders, die noemden zelfs hun beweging voor de vrouwen "burgersvrouwen"...Nu zijn we plots allemaal burgers geworden, citoyens ????????????????????????

tot de volgende ?

donkerdag

De dag ging wenend
aan mijn raam voorbij.
Nog schreit hij rood
in de oude beukenrij.
Van al zijn uren
was geen enkel blij.
Hun trage stoet werd
één verdriet voor mij.
(A. Speekaert)

Ik heb op de rommelmarkt een declamatorium gevonden...je kunt je dus verwachten aan poëtische ontboezemingen...

Ik herinner mij dat er ook zo'n een leerboek was in mijn collegetijd, maar waar dat boek gebleven is, is mij een raadsel. Ik had ook een prachtig boek met de verzamelde werken van Annie M G Schmidt, maar ooit heeft iemand dat eens geleend, en nooit teruggebracht...
Ik hou wel van poëzie...
Soms zit ik zelf te rijmelarijen, soms op vraag, soms zo maar.
Ik ben nog van de oude school, mijn gewrochten moeten nog rijmen.
Maar in het boek dat ik nu heb, staan er verscheidene die helemaal geen rijm kennen, maar wel een mooie "melodie". Er zal wel een naam voor bestaan, maar de enige term die ik mij mij nog herinner over het ritme, de melodie in een gedicht, is de Catsiaanse dreun...Te danken aan de werken van Vadertje Cats.
Omwille van het smeer
likt de kat de kandeleer....
tadumtadumtadum,tadumtadum tadum...
Heel iets anders dan wat ik nu zie.
Sommigen spelen ook met klankkleuren, veel lange aaa's en eee's...leuk, en ik kan de mooiheid ervan niet ontkennen, maar 't moet verdomd veel moeilijker zijn om van buiten te leren...Maar ja, dat doet men niet meer.
Ooit had ik vergeten een gedicht van buiten te leren, en voor straf moest ik Iris van Jacques Perk van buiten blokken...een kanjer van bladzijden lang...maar het is zo mooi dat ik het nu nog graag lees, en hele stukken nog van buiten ken. Mijn jongste zus heeft het mij indertijd zo dikwijls horen opzeggen tijdens het blokken, dat zij ook er nog hele stukken van kent.
Ik ben geboren uit zonnegloren, en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen, in wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee... Perk had niet alleen rijmen, hij maakte er ook nog tussenrijmen bij...dus in een zin twee rijmen... Prachtig ! geboren, zonnegloren, gestegen, regen zee en wee...zie je het ? Mooi hé ? Beetje bombastisch in onze nuchtere tijd, maar oh zo mooi.... 't Is bijna een rocococococococo-kerkje, je hebt het gevoel dat je verdrinkt in de eindeloze details, en ieder detail is schitterend, en meestal ook nog verguld...

Taal...op gevaar van te zagen, ik ben verliefd op taal !

Buiten is het donker en grauw. Echt een weertje om weg te kruipen in poëzie en te drijven op wolken van woorden.

Een late vlieg hangt voor het raam...Kijkt hij naar de vrijheid? Of is hij blij dat hij binnen zit? Mijn scherm is een bron van licht op mijn sombere bureel, ieder klein ledlampje lijkt een heldere feestverlichting. Mochten er hier konijnen zitten, dan zat er wellicht een jager op mijn boekenkast, zijn geweer gericht op mijn klavier, een helder verlicht plekje in een donkere kamer.

Ooit las ik een spannend boek, waarin men sprak over een jachtkatapult, waar mee de man konijnen schoot. Ik dacht, dat kan niet, maar als je een katapult bouwt met de goede en voldoende sterke elastieken, en je schoot met stalen kogels, dan kun je wellicht wel een konijn voldoende lang verdoven om hem op te rapen. Met een gewoon steentje schiet je toch ook ferme builen in een blikken doos. Vroeger kon ik daar zeer goed mee schieten, nu gaat dit niet meer...Ook daar zal het wel zijn van oefening baart kunst, en rust roest... Ik vond dit vroeger een schitterend iets, ook al omdat het verboden was!, maar daar ik er zeer goed mee kon mikken, was het ook leuk, en kon ik ook daarmee een stukje "macht" veroveren...

Ooit, toen mijn broer scherpschutter was in de belgischen armee, en daar thuis pluimen voor kreeg, daagde ik hem uit om e schieten met de katapult, dat is echt schieten, zonder vizier, zo, echt met je eigen vermogen. Ik won natuurlijk, en mijn broer sprak nog maar zelden over zijn trofeeën... toch waar ik bij was. Het was verschrikkelijk hoe jaloers wij op elkaar waren, en hoe ons leven één grote competitie was om elkaar te overtroeven... Hij was een slecht verliezer, wij tekenden beiden voor ons jongste zus, dieren voor haar schrift natuurkunde, toen ik, na jaren, eindelijk een schildpad tekende die iedereen van het gezin mooier vond dan het zijne, was ik heel tevreden, en hij tekende nooit meer als ik er was... Ik moest hem gewoon overtroeven, en hij kon het niet verdagen als ik daar in lukte...Zo leerde hij gevechtstechnieken, sprak daarover, en dus daagde ik hem uit...Op het gras voor onze deur zouden wij worstelen, en ons moeder was scheidsrechter...Ons moeder heeft ons op de duur doen stoppen en verklaarde het match nul, voldoende voor mij om te sneren dat die gevechtstechnieken ook maar niks waren... God, wat was ik een jaloers ventje, jaloers op de oudere broer, en mijn positie van kleinsten verloren aan mijn zusje... Later leerde ik dat mijn houding een typisch voorbeeld was voor het rollenmodel in het gezin...'t Kan wel zijn, maar nog zit ik er mee, nog steeds voel ik bij het denken aan wijlen mijn broer, een beetje wrevel, gek, erg, de duts is er lang niet meer, en toch blijft er iets zitten, diep in mij...

Ik vermoed dat er bij Bart ook zoiets is, waar Veerle nog regelmatig over Koen praat, hem idealiseert, hoor ik Bart bijna nooit over Koen praten.

Gek hoe we heel ons leven de vrucht zijn van de gezinspositie die we hadden in onze jeugd. Gek dat je dat nooit helemaal kwijtraakt, ook al ben je al lang in een eigen gezinnetje. Mij moet men niet zeggen dat we helemaal vrij zijn in onze keuzes, nee, van in onze jeugd zijn we al gevormd in een mal die we nooit meer kunnen verbreken. En wat nog erger is, pas als we oud worden beginnen we de waarheid te onderkennen, te beseffen dat het niet echt een strijd is, niet echt een veroveringstocht...

Buiten zitten twee eksters te vechten voor een of ander...Wie is daar de middenste uit het nest?

tot de volgende ?

Naakt

Hier links van mij staat er een helegans in zijn bloten. 't Trekt er niet op !
En zeggen dat 't anders zo'n schonen is, ne lindenboom. Nu is 't precies ne hoop stoofhout, maar rechtop gestapeld.
Eronder staan hortensen, die hebben nog hier en daar wat blaren aan, maar ze dragen nu allemaal van die bruine verrimpelde hoeden.
Nog dichter staan de resten van de sedums, hun vetblaren zijn nu zacht-crème-geel, en hulderen hoed is hier en door nog wat rood, maar 't gaat ook al no 't rost.
't Trekt er niet op.

En zeggen dat de winter nog moet beginnen. tju toch.

Het enige voordeel is dat het stof uit de lucht is gespoeld, en je ziet veel verder en veel klaarderder dan anders. Maar 't zijn allemaal doodse kleuren dat je ziet, met uitzondering van het veld voor mijn deur die nu veel te groen is.

Nu begint plots de zon te schijnen, en ook het zonlicht is anders, geler, niet zo licht als in de zomer. en 's morgens om 8 uur is't nog donker. Ik haat die donkere tijd. Mocht ik multimiljonair zijn, dan kwam ik hier zomeren, en ging ik overwinteren in Suid Afrika. Dan had ik een héél jaar lange zomeravonden. En de zomer hier heb ik nu en dan zelfs eens kans op een zomer.

Ik ben naar het schildersbedrijf geweest om mijn hall van op tot neer te laten behangen en schilderen, duur mijne jongen, duur...Maar ja, we kunnen het niet meer zelf, dus moet het maar eens, en hopelijk is het dan goed voor een lange lange tijd.

Vannacht weer slecht geslapen, en bovendien had Anny wat buikpijn, dus sliep zij ook slecht, en mocht ik niet rustig liggen lezen. Dan lig ik te kijken naar de cijfertjes op mijn klokradio...minuten kunnen wreed lang duren.

Mijn boek De Jagers is uit, prachtig boek, maar waarschijnlijk staat het op diverse indexen... Het is geschreven op zijn oud-koloniaals, met klemtoon op de blanke superioriteit, ('t loopt er af !) en bovendien schieten ze wild voor de lol, zelfs - oh toppunt van moed - gorilla's... Maar buiten dat, prachtig...En vermits ik nog dateer van die oude tijden, kan ik die boeken savoureren zonder me te ergeren. Wel zit ik soms te gniffelen hoe het centrum voor rassenbestrijding zou reageren, of de groenen ???

Ondertussen ben ik begonnen aan een horror-boek, een genre die ik niet zo vaak lees, en waar het aantal boeken dat mij echt bevalt heel wat lager ligt, maar ja, verandering van spijs geeft appetijt.

Ik ga stoppen voor vandaag, gisteren was het een hele boterham, nu een kleintje...
tot de volgende ?