de poort

Ik duw op het knopje en de poort gaat open...
Ik heb we een systeem voorzien om bij electriciteitspanne toch de poort te kunnen openen. Je kunt nooit weten ! Maar je mag dat nooit of te nooit aanraken als er wel stroom is, anders ontregel je de mechaniek !
Ergens moet ik mij inhouden om eens niet te spelen met de knopjes, maar het systeem is al zo lang bekend dat het alleen voor mij nog nieuw is, en alleen voor enkele dagen, dan is het nieuwe er ook af...
Vanmorgen was ik nog zeker 30 meter van mijn garage af, als ik op de knopjes duwde... Anny was het voetpad aan 't kuisen en schrok toen plots de poort openging...ze haastte zich naar haar borstel die tegen de poort stond.

Het is gemakkelijk om zonder een poot te verzetten de poort te openen, en mijn facade ziet er ook al beter uit dan vroeger met de oude poort. Bovendien, daar het een soort veredelde rolluik-poort is, heb ik nog steeds geen hinder om de was uit te hangen in de garage, in tegendeel, er is meer plaats.

Het is weer een van die dagen dat het precies niet klaar wilt worden. De lucht is donkergrijs van dreigende wolkenmassa's zonder einde. Echt koud is het niet, zeker niet voor de tijd van het jaar, maar teneerdrukkend...

Het Schrijverke van Gaston Durnez...
Oh kribbelende krabbelende krantenman
met grijs cache-poussierke aan,
wat zien ik voortdurend uw kogelpen
al schrijvend op bladekes gaan.
Gij kribbelt en krabbelt en pent er zo snel
veel sneller nog dan gij peinst,
gij wendt en gij draait uwen zin zo wel,
of is uw geleerdheid geveinsd?
Gij slaat ook zo snel op een schrijfmachien,
gij slaat er eens naast af en toe.
Hoe traint gij die vingers alle tien
die nimmer van 't schrijven zijn moe ?

en zo verder, und so weiter.... Mooi hé ? Ik heb het je beloofd, nu en dan een stukje poezie...soms blij, soms zwanger van leed...
Ik kreeg van mijn jongste zusje nog het vervolg van Jacques Perk's Iris, om te bewijzen dat ze het inderdaad nog grotendeels kent, alleen maar van mij luidop te horen blokken... Luid op, want ik heb een veel beter auditief geheugen dan dat ik geschreven teksten kan leren... Ewoud heeft dat ook, en nu hij in 't middelbaar zit komt hij er niet meer met alleen zijn auditief geheugen, en moet hij beginnen blokken... Bart moet dan ook soms eens wat dwang gebruiken, en dan haalt hij weer zijn gewone schitterende resultaten... Hij (Ewoud) komt ook stillekes aan in zijn publiciteitsjaren, hij begint zich zeer netjes aan te kleden, moet steeds een das aan, kortom, daar roert entwat, daar loert entwat...

Waar is de tijd dat ik zelf voortdurend met mezelf overhoop lag ? En de tijd waar in mijn kinderen aan dit euvel leden... God jongens, het lijkt wel of dat een periode was waarin er geen dagen waren zonder botsingen... Ik moest mezelf voortdurend voor ogen houden dat ik ook zo geweest was... Toen ik eens bij oma mijn beklag deed, zei ze: "ik zou hem buitensmijten.." Ik zei, oma, ge hebt dat ook niet met mij gedaan...Ze zweeg en toen, ja, 't is eigenlijk waar hé, jij deed ook van die toeren... Ons ma zei altijd dat ze kinderen had in twee verschillende generaties, Suzanne en Pierre, de oudsten, redelijk volgzame kinderen, en ik en Lieve, kinderen van de revolutie, van het vrijvechten... Ze had gelijk, wij hoorden tot die nieuwe soort jongeren, die veel mondiger waren, veel minder dociel waren en veel rapper aan het discussiëren gingen ipv stillkes te gehoorzamen... De jeugd van nu is weer zo'n generatie die je antwoordt, die met je in de clinch gaat.., Och, ze zijn zeker niet slecht, maar ze moeten steeds eens proberen... Raar, dat dit alles terug komt... Mijn ouders waren behoorlijk streng, mijn generatie was dat iets minder (ook al was ik hier op de wijk wellicht een van de strengste) Ik zie dat mijn kinderen pogen weer wat strenger te zijn, omdat ze ook weer met een generatie zitten die probeert zich los te rukken... 't Zijn al geleende broodjes zou Oma zaliger zeggen, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt...

Als we dat weten, als we dat beseffen, waarom doen we het dan niet goed, al was het maar alleen in de hoop dat wij dan alles zouden terugkrijgen???

Ik heb een artikel gelezen over ons verstand...blijkt voor meer dan 90% uit een instinct te bestaan...Het echte denkwerk is minder dan 10 procent van onze reacties op een bepaald gegeven... We moeten dus niet zo hoog oplopen met ons "verstand", het is echt maar een heel klein beetje... Ik moet dus al heel wat verbruiken om hier alle dagen te zitten bloggen...de rest van mijn dagen zal niet veel soeps meer zijn zeker ??? Of geloof je ook die "wetenschap" niet ? Ik ook niet...

Voila, 't zit er weer op voor vandaag, ik ga stoppen...
tot de volgende ?

early in the morning

Vanmorgen om 7 uur zat ik al in 't lang (steeds minder) en in 't breed (steeds, ja, juist) voor mijne pc...
Nee, ik ben niet uit mijn bed gevallen
Nee, ik ben geen aanhanger van morgenstond geeft goud in de mond
Ze komen vandaag voor mijn nieuwe garagepoort, maar het uur is onbekend...dus zit ik hier en zij zitten ook nog ergens, maar niet hier, niet aan mijn poort...
Ik moet dan ook nog over en weer naar Wannegem bij pépé, om mijn papegaaienbak te herstellen, en Veerle moest mij ook nog hebben....nu ja, alles loopt wel los...en oh ja, ik heb gezien dat ik eens aan mijn aquarium moet werken aan de pomp ook. (Gewoon kuisen, dus gewoon zoals nu en dan)

Ik heb het al gezegd, hoe meer tijd een mens heeft, hoe minder hij er heeft. Leg dat maar eens uit aan een zinnig mens; gelukkig lopen er niet veel zo'n mensen rond hé...

sorry, 't was niet op u bedoeld...

Vandaag gaat Veerle naar een winkel om werk te vragen. Hopelijk lukt het. Ze moet ook daarbij de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen, en zoeken naar zaken waar geen te zware dingen moeten gehoffen worden.

Gisteren ben ik met hen naar de huurdersbond geweest, want er zijn ook nog altijd wat moeilijkheden met het beëindigen van zijn huurcontract (ondertussen al 4 maand geleden)... Wellicht heeft hij ook daar weer dingen ondertekend die hij beter niet had gedaan... Nu, hopelijk loopt het allemaal goed af, het blijft daar altijd maar iets... als er iets uit de lucht valt, is het ook altijd op hunne kop. Dat is altijd zo hé, als het eens tegenslaat is het altijd een hele rij na een. Kijk maar eens als er een machine in huis stuk gaat, reken er maar op dat er nog dingen stuk gaan. Tenminste, dat is ook mijn ervaring.

Ik zit ook al enkele dagen met meer pijn, wellicht door de wind ? Nu ja, dat gaat wellicht ook wel weer wat zakken als de wind zakt. Ik ben voor het eerst in lange tijd weer eens begonnen met knutselen. Blijkbaar is eindelijk de nasleep van mijn grote diarree aan 't wegebben...Je ziet, alles komt in orde, ook al duur het soms heel lang....

Ik ga stoppen, ik moet nog naar Wannegem....tot de volgende ?

Monsters

Ik heb het ja al verteld, ik ben bezig met het lezen van horror. In horror-boeken kom je vaak in contact met monsters...
Na dat gelezen te hebben denk ik steeds:
Monster = staal zonder waarde
Vroeger stond dit wel eens op een postpakket, dat was waarschijnlijk goedkoper om het te verzenden, en misschien ook veiliger, de moeite niet om te pikken...
Maar echt, net zoals in de horrorfilms, heb ik zelden, heel zelden een monster ontmoet die mij ook daadwerkelijk afschrikwekkend voorkomt... Meestal is het waarschijnlijkheidsgehalte véél te laag om mij echt te boeien.
De enige uitzonderingen die ik ooit ontmoette, waren in science fiction, omdat ze daar in een totaal vreemd kader zaten, waar de onwaarschijnlijkheid verdoezeld werd door de vreemde omgeving... Herinner je ook maar die film met dat monster die binnen geraakt was in dat ruimteschip, geef toe, die ziet er echt uit, omdat het kader je totaal vreemd is...
De anderen... nee, ik kan niet zeggen dat ik ervan schrik...

En dat is dan net wat een boek voor mij spannend maakt, het moet in staat zijn mij mee te nemen in de werkelijkheid van het boek. Zodat ik echt kan mee-leven echt kan in-leven in het verhaal. Ik heb je al verteld dat ik soms, in een toestand net tussen waken en slapen in, een nieuw, onbestaande versie van het boek in mijn handen zit te lezen...Ik fantaseer gewoon verder, in het boek, zonder het te lezen...dat zijn pas goeie boeken, die je zodanig meesleuren dat je er zelf in leeft.

Ik denk dat ik dat al als kind had, en wellicht mede daardoor, mijn spelletjes soms als een verhaal in een boek liet afspelen... Dan waren wij bezig in die heel speciale taal die aangaf dat wij ons wel bewust waren dat het niet echt was, maar tof genoeg om er in te spelen, te leven... In het Oostends klonk het dan :"en tons zaaln we..." "en dan zallen we..." Zallen is geen bestaande vorm van het werkwoord zullen, maar gaf voor ons een spelregie-werkelijkheid weer... God, wat was dat een zalige tijd...Ik mis dat bij de kinderen van nu. Ik hoor ze geen semi-werkelijkheid meer opbouwen om in te spelen...
Toen ik leider was in de Chiro, bij de jongknapen, dan deed ik nu en dan een dag in zo'n een schijnwereld, waarin ik dan die ganse groep meetrok... Wij speelden geen indiaantje, wij waren indianen. We zaten echt in een nieuwe realiteit.

Waar is de tijd, die tijd. Want als volwassene mag en kan je dat niet meer doen, ze noemen je dan wellicht schizofreen of zoiets, tenzij je schrijver bent, dan mag het , maar alleen in woorden op papier. Als je nu door de straten zou dwalen, terwijl je op je fiets zit te zingen, dan heb je kans dat je niet ver zou rijden... In de straat, tenminste als je alleen loopt, moet je bloedernstig voor je uit kijken, de indruk gevend dat je voortdurend bezig bent met zaken die van levensbelang zijn... Het doet me een beetje denken aan de man op kantoor die er even uit wil... Wat doet hij dan? Hij neme een blad papier, of een bundel papieren, en stapt doorheen het gebouw, steeds de indruk gevend dat hij gehaast is,strak voor zich uit kijkend, en na enkele toertjes kan hij dan, zonder dat er ook maar een vraag, een opmerking komt, uitgerust weer aan zijn bureautje gaan zitten... Doe het niet te veel, anders zeggen ze " als er een papiertje door de gang komt, dan hangt x er aan..." Werk je in de bouw, doe het zelfde met een stuk balk onder je arm...Kijk nu eens goed naar de chantier in je straat...wedden dat je na enige tijd zo'n exemplaren ziet ??? Of op het bureel waar je werkt? Leuk hé, mensjes kijken... Maar pas op, als men dat ziet, dan ben jij de pineut...beter een blad in je handen....

Zie je, de schijnwereld bestaat nog, maar men past hem heel verstolen toe, heel steels, want het mag niet...

Toen ik het "zottekot", het instituut voor geestesgestoorden, werkte, probeerde men mij eens een toer te lappen op de eerste april. Ze zonden mij om een niet bestaand iets. Daar het de baas was, kon ik veilig gehoorzamen...ik vertrok, maakte er een heerlijke wandeling van, ging zelfs een pintje drinken, en kwam enkele minuten voor het einde van mijn werktijd terug..."niet gevonden"...Ze hadden het wel door, maar konden het niet tonen zonder zelf gezichtsverlies te lijden... Ik heb wel een week lang geen goeiedag meer gekregen van de collega's die veel harder hadden moeten werken...Nu ja, ze hadden toch enkele minuten plezier gehad, tot ze voelden dat ik hen liggen had...

Ook dat was een soort schijnwereld...maar verder mag en kan je niet meer gaan, tenzij je het risico wilt nemen op internering. En toch is het jammer ! Toch zouden we nog eens moeten kunnen spelen, in een klein intiem wereldje, netjes volgens de regelmenten die je zelf had opgebouwd, weg uit de harde werkelijkheid...

In de home zie je dat die oudjes dat weer kunnen en mogen, "ze zijn dement meneer". Ik heb een vriend die - jammer genoeg - echt dement is, ik zie hem niet in een schijnwereld spelen, nee, hij zit daar te suffen, niet goed wetend wat hem nu weer overkomt... Nee, ik denk dat die oudjes daar, misschien aan het randje van dementie, gewoon de vrijheid nemen om nog eens te dwalen in hun eigen wereld, de hunne, van hen alleen...waar wij allen buitenstaan, en medelijdend het hoofd schudden. Onze wereld laat dit niet meer toe, zelfs niet aan het kind... Zelfs het speelgoed dat ze krijgen is zo sterk uitgebouwd dat de fantasie al lang en breed is uitgebouwd door de ontwerpers, en ze mogen de meeste andere dingen niet meer...Geen tak afbreken voor een zwaard, daar heeft de boom pijn van, en stokken zijn gevaarlijk...Niet alleen in het bos dwalen, zie dat er nog ergens een soortement Dutrou loopt... Niet praten tegen vreemde mensen, er zijn kinderlokkers... Niet spelen in de aarde, dat is vuil, wie weet heeft daar een hond... of misschien heeft de boer wel gesproeid... niet... niet... zet je daar bij de tv en kijk naar de tekenfilmpjes op Nickeodeon, waar al die aartslelijke figuurtjes over het scherm dwalen...en vermoordt je eigen spelwereld !

Waar zijn ze mee bezig ?

Wij hadden tenminste één stuk van ons leven in een mooie blije kleurige eigen wereld... maar ja, dat was slecht, dat mag niet meer...

Hebben wij geluk, dat we desondanks nog opgegroeid zijn tot waardige (?) burgers...
Burgers... In mijn jonge jaren waren dat de middenstanders, die noemden zelfs hun beweging voor de vrouwen "burgersvrouwen"...Nu zijn we plots allemaal burgers geworden, citoyens ????????????????????????

tot de volgende ?

donkerdag

De dag ging wenend
aan mijn raam voorbij.
Nog schreit hij rood
in de oude beukenrij.
Van al zijn uren
was geen enkel blij.
Hun trage stoet werd
één verdriet voor mij.
(A. Speekaert)

Ik heb op de rommelmarkt een declamatorium gevonden...je kunt je dus verwachten aan poëtische ontboezemingen...

Ik herinner mij dat er ook zo'n een leerboek was in mijn collegetijd, maar waar dat boek gebleven is, is mij een raadsel. Ik had ook een prachtig boek met de verzamelde werken van Annie M G Schmidt, maar ooit heeft iemand dat eens geleend, en nooit teruggebracht...
Ik hou wel van poëzie...
Soms zit ik zelf te rijmelarijen, soms op vraag, soms zo maar.
Ik ben nog van de oude school, mijn gewrochten moeten nog rijmen.
Maar in het boek dat ik nu heb, staan er verscheidene die helemaal geen rijm kennen, maar wel een mooie "melodie". Er zal wel een naam voor bestaan, maar de enige term die ik mij mij nog herinner over het ritme, de melodie in een gedicht, is de Catsiaanse dreun...Te danken aan de werken van Vadertje Cats.
Omwille van het smeer
likt de kat de kandeleer....
tadumtadumtadum,tadumtadum tadum...
Heel iets anders dan wat ik nu zie.
Sommigen spelen ook met klankkleuren, veel lange aaa's en eee's...leuk, en ik kan de mooiheid ervan niet ontkennen, maar 't moet verdomd veel moeilijker zijn om van buiten te leren...Maar ja, dat doet men niet meer.
Ooit had ik vergeten een gedicht van buiten te leren, en voor straf moest ik Iris van Jacques Perk van buiten blokken...een kanjer van bladzijden lang...maar het is zo mooi dat ik het nu nog graag lees, en hele stukken nog van buiten ken. Mijn jongste zus heeft het mij indertijd zo dikwijls horen opzeggen tijdens het blokken, dat zij ook er nog hele stukken van kent.
Ik ben geboren uit zonnegloren, en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen, in wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee... Perk had niet alleen rijmen, hij maakte er ook nog tussenrijmen bij...dus in een zin twee rijmen... Prachtig ! geboren, zonnegloren, gestegen, regen zee en wee...zie je het ? Mooi hé ? Beetje bombastisch in onze nuchtere tijd, maar oh zo mooi.... 't Is bijna een rocococococococo-kerkje, je hebt het gevoel dat je verdrinkt in de eindeloze details, en ieder detail is schitterend, en meestal ook nog verguld...

Taal...op gevaar van te zagen, ik ben verliefd op taal !

Buiten is het donker en grauw. Echt een weertje om weg te kruipen in poëzie en te drijven op wolken van woorden.

Een late vlieg hangt voor het raam...Kijkt hij naar de vrijheid? Of is hij blij dat hij binnen zit? Mijn scherm is een bron van licht op mijn sombere bureel, ieder klein ledlampje lijkt een heldere feestverlichting. Mochten er hier konijnen zitten, dan zat er wellicht een jager op mijn boekenkast, zijn geweer gericht op mijn klavier, een helder verlicht plekje in een donkere kamer.

Ooit las ik een spannend boek, waarin men sprak over een jachtkatapult, waar mee de man konijnen schoot. Ik dacht, dat kan niet, maar als je een katapult bouwt met de goede en voldoende sterke elastieken, en je schoot met stalen kogels, dan kun je wellicht wel een konijn voldoende lang verdoven om hem op te rapen. Met een gewoon steentje schiet je toch ook ferme builen in een blikken doos. Vroeger kon ik daar zeer goed mee schieten, nu gaat dit niet meer...Ook daar zal het wel zijn van oefening baart kunst, en rust roest... Ik vond dit vroeger een schitterend iets, ook al omdat het verboden was!, maar daar ik er zeer goed mee kon mikken, was het ook leuk, en kon ik ook daarmee een stukje "macht" veroveren...

Ooit, toen mijn broer scherpschutter was in de belgischen armee, en daar thuis pluimen voor kreeg, daagde ik hem uit om e schieten met de katapult, dat is echt schieten, zonder vizier, zo, echt met je eigen vermogen. Ik won natuurlijk, en mijn broer sprak nog maar zelden over zijn trofeeën... toch waar ik bij was. Het was verschrikkelijk hoe jaloers wij op elkaar waren, en hoe ons leven één grote competitie was om elkaar te overtroeven... Hij was een slecht verliezer, wij tekenden beiden voor ons jongste zus, dieren voor haar schrift natuurkunde, toen ik, na jaren, eindelijk een schildpad tekende die iedereen van het gezin mooier vond dan het zijne, was ik heel tevreden, en hij tekende nooit meer als ik er was... Ik moest hem gewoon overtroeven, en hij kon het niet verdagen als ik daar in lukte...Zo leerde hij gevechtstechnieken, sprak daarover, en dus daagde ik hem uit...Op het gras voor onze deur zouden wij worstelen, en ons moeder was scheidsrechter...Ons moeder heeft ons op de duur doen stoppen en verklaarde het match nul, voldoende voor mij om te sneren dat die gevechtstechnieken ook maar niks waren... God, wat was ik een jaloers ventje, jaloers op de oudere broer, en mijn positie van kleinsten verloren aan mijn zusje... Later leerde ik dat mijn houding een typisch voorbeeld was voor het rollenmodel in het gezin...'t Kan wel zijn, maar nog zit ik er mee, nog steeds voel ik bij het denken aan wijlen mijn broer, een beetje wrevel, gek, erg, de duts is er lang niet meer, en toch blijft er iets zitten, diep in mij...

Ik vermoed dat er bij Bart ook zoiets is, waar Veerle nog regelmatig over Koen praat, hem idealiseert, hoor ik Bart bijna nooit over Koen praten.

Gek hoe we heel ons leven de vrucht zijn van de gezinspositie die we hadden in onze jeugd. Gek dat je dat nooit helemaal kwijtraakt, ook al ben je al lang in een eigen gezinnetje. Mij moet men niet zeggen dat we helemaal vrij zijn in onze keuzes, nee, van in onze jeugd zijn we al gevormd in een mal die we nooit meer kunnen verbreken. En wat nog erger is, pas als we oud worden beginnen we de waarheid te onderkennen, te beseffen dat het niet echt een strijd is, niet echt een veroveringstocht...

Buiten zitten twee eksters te vechten voor een of ander...Wie is daar de middenste uit het nest?

tot de volgende ?

Naakt

Hier links van mij staat er een helegans in zijn bloten. 't Trekt er niet op !
En zeggen dat 't anders zo'n schonen is, ne lindenboom. Nu is 't precies ne hoop stoofhout, maar rechtop gestapeld.
Eronder staan hortensen, die hebben nog hier en daar wat blaren aan, maar ze dragen nu allemaal van die bruine verrimpelde hoeden.
Nog dichter staan de resten van de sedums, hun vetblaren zijn nu zacht-crème-geel, en hulderen hoed is hier en door nog wat rood, maar 't gaat ook al no 't rost.
't Trekt er niet op.

En zeggen dat de winter nog moet beginnen. tju toch.

Het enige voordeel is dat het stof uit de lucht is gespoeld, en je ziet veel verder en veel klaarderder dan anders. Maar 't zijn allemaal doodse kleuren dat je ziet, met uitzondering van het veld voor mijn deur die nu veel te groen is.

Nu begint plots de zon te schijnen, en ook het zonlicht is anders, geler, niet zo licht als in de zomer. en 's morgens om 8 uur is't nog donker. Ik haat die donkere tijd. Mocht ik multimiljonair zijn, dan kwam ik hier zomeren, en ging ik overwinteren in Suid Afrika. Dan had ik een héél jaar lange zomeravonden. En de zomer hier heb ik nu en dan zelfs eens kans op een zomer.

Ik ben naar het schildersbedrijf geweest om mijn hall van op tot neer te laten behangen en schilderen, duur mijne jongen, duur...Maar ja, we kunnen het niet meer zelf, dus moet het maar eens, en hopelijk is het dan goed voor een lange lange tijd.

Vannacht weer slecht geslapen, en bovendien had Anny wat buikpijn, dus sliep zij ook slecht, en mocht ik niet rustig liggen lezen. Dan lig ik te kijken naar de cijfertjes op mijn klokradio...minuten kunnen wreed lang duren.

Mijn boek De Jagers is uit, prachtig boek, maar waarschijnlijk staat het op diverse indexen... Het is geschreven op zijn oud-koloniaals, met klemtoon op de blanke superioriteit, ('t loopt er af !) en bovendien schieten ze wild voor de lol, zelfs - oh toppunt van moed - gorilla's... Maar buiten dat, prachtig...En vermits ik nog dateer van die oude tijden, kan ik die boeken savoureren zonder me te ergeren. Wel zit ik soms te gniffelen hoe het centrum voor rassenbestrijding zou reageren, of de groenen ???

Ondertussen ben ik begonnen aan een horror-boek, een genre die ik niet zo vaak lees, en waar het aantal boeken dat mij echt bevalt heel wat lager ligt, maar ja, verandering van spijs geeft appetijt.

Ik ga stoppen voor vandaag, gisteren was het een hele boterham, nu een kleintje...
tot de volgende ?

letters...

Hebben we nu eigenlijk geluk of ongeluk met ons alfabet ?
Men heeft voor een heel groot aantal mensen een quasi uniform alfabet. Quasi, omdat er toch wel her en der nationale aanpassingen zijn per taalgroep. Denk gewoon aan het frans, met zijn éèàê en dergelijke. Ook in het spaans en in het duits vinden we dergelijke kleine aanpassingen. Wij hebben hier in feite zelfs voor onze taal twee letters te veel, de x en de y, die in onze taal nergens voorkomen, wij gebruiken ze wel, maar alleen in vreemde woorden die wij aangenomen hebben in ons taalgebruik...
Maar geef toe, ons alfabet heeft ook vele tekortkomingen ! In veel gevallen is het niet zo duidelijk hoe een woord nu juist moet uitgesproken worden. Denk gewoon aan ons letterteken e, in bed, in het, in benEden, en ik kan dit voor al onze klinkers, en dan spreek in nog niet van onze tweeklanken.
Het is zelfs zo dat er, voor het nederlands, een uitspraakwoordenboek is opgesteld door dr Paardekoper. Om dat te kunnen doen heeft Paardekoper zich gewend tot een phonetisch schrift. Een soort alfabet, waar iedere klank een andere letter heeft. In feite zou dit het ultieme alfabet kunnen zijn!
Ik herinner me de tijd toen de progressisten probeerden om een nieuw nederlands te scheppen, waarbij men schreef wat men hoorde. Zo schreef men polisie in plaats van politie, kompjoeter en ga zo maar verder. Maar een echte vereenvoudiging was dit niet, omdat men uiteindelijk ook daar met overeenkomsten werkte, neem de ui, wie heeft ooit bepaald dat u en i samen een ui-klank zijn ? of a en u een au klank ? Dat is een conventie, een overeenkomst, een benadering van de klank.
Mochten we allemaal overschakelen op een phonetisch schrift, dan zouden wij al heel veel verder zijn. Maar dan nog zijn we er in feite niet helemaal ! We schrijven dan nog steeds niet de klemtonen in een woord. In sommige talen kunnen eenzelfde woord drie, vier betekenissen hebben, al naargelang de klemtoon...
Dezelfde Paardekoper heeft daar ook een oplossing voor, en heeft een klemtoonteken ingebouwd in zijn uitspraak-boek. Het kan dus wel ! Denk eens aan de enorme voordelen die dit zou hebben ! Je zou perfect een welkomstgroet kunnen voorlezen in het chinees, ondanks dat dit juist een van de talen is waar de klemtoonverlegging een andere woordbetekenis heeft !
Het zou uiteraard ook de taalstudies heel wat simpeler maken, vooral voor de gebieden die nu met andere schrifttekens werken dan wij.
Maar voor ons is het te laat ! Ik heb in het woordenboek van Paardekoper zitten lezen, zitten worstelen is een beter woord, maar het zou een serieuze leertijd vergen om over te schakelen. Niettemin zou het kunnen uitgevoerd worden voor de jeugd, die vanaf het begin met deze vormen werkt zal er uiteraard geen moeite mee hebben. Het enige praktische nadeel zou het klavier van je schrijfmachine zijn, daar zouden véél meer toetsen op moeten zitten dan nu, maar zie maar eens wat de chinezen doen met hun schrijfmachines...Er is een oplossing en vooral een aanpassing mogelijk.
Het enige wat de jongeren dan nog zouden moeten leren is een correct nederlands, en dan zou het bijna onmogelijk zijn om fout te schrijven. Bovendien zouden we eindelijk de mogelijkheid hebben om de dialecten echt vast te leggen, met hun enorme klankenrijkdom !

Hoe ik daar op kom ? Wel ik lag te denken aan mijn oud-collega Oscar. Toen ik hem vanuit mijn westvlaamse roots aansprak met OScar, dan kreeg ik na enkele tijd onder mijn voeten dat hij niets had van een os, en dat zijn naam osCAR was ! Waarvan akte... Dat deed er mij aan denken dat westvlamingen bij heel wat woorden, andere klemtonen leggen dan bv oostvlamingen (en die misschien tov van brabanders enz, enz...). Dat bracht mij op het boek van Doctorandus Paardekoper, die het inderdaad nodig vond om ook de klemtonen voor eeuwig vast te leggen. Dit heeft dus echt zijn nut !

Niettemin stel ik geen verbetering vast in deze situatie ! Blijkbaar zijn er bitter weinig leraars die het nuttig vinden om zich ook qua klemtonen bij te scholen. Ik denk dan terug aan mijn kindertijd, toen ik in de school de uitspraak van de g en h ingestampt kreeg, en later alle moeite van de wereld had omdat weer te verbeteren, want ik kreeg het fout onderwezen !!! Ik heb nog steeds moeite daarmee, en ik wil echt niet overschakelen naar het belachelijke taaltje van een Vande Lanotte die nu zijn g en h's zit aan te blazen totdat je de indruk hebt dat er geen woorden bestaan die niet beginnen met g of h....
Wat wel raar is, en waarvan ik niet durf te stellen dat dit algemeen is, maar in gewoon taalgebruik, hoor ik het verschil niet. Het lijkt wel of ik op dat punt een soort klankdoofheid heb...

Dat is ook zo met het herkennen van een dialect... Soms betrap ik er mezelf, en ook soms Anny op, dat als we op de tv een dialect horen spreken dat we als het onze herkennen, we niet meer meteen kunnen zeggen of het nu west- of Oostvlaams was , want beide dialecten zijn zowat de onze geworden... Raar is dat. Zou mijne kozzen dat nu ook hebben met het brugse dialect tegenover het nieuwpoorts ? Ik vermoed van wel.

Genoeg over taal en letters...

Het is weer rot weer buiten. Gelukkig is het niet echt koud, want met de prijs van de mazout... Vanmorgen om 8 uur was het nog donker...we zijn weer in de donkerste weken van het jaar...Binnenkort vieren we weer met zijn allen het grote lichtfeest, de jaarlijkse terugkeer van de zon, wat ooit door keizer Constantijn hervormd werd tot de geboortedag van Kristus (Terwijl geen mens ook maar weet op welke datum dat echt gebeurd is).
We hangen weer blinkende bollen (om de heksen en het kwaad af te weren) in een altijd groene boom (belofte van terugkeer van het groen en het voedsel) steken overal feestverlichting (terugkeer van de zon) en ga zo maar door...
Ik lees echt te veel, een heleboel sprookjesachtige dingen worden plots iets heel anders als je het bekijkt vanuit een historisch oogpunt...

Is het beter als je veel weet ? Ik durf hier niet meer met een volmondig ja op te antwoorden... Het is een beetje als met een kind die plots ontdekt dat sinterklaas niet bestaat, er verdwijnt iets uit je leven, een stukje droom. Kennis is niet altijd een antwoord op. Soms is het een illusie minder.

Het is een beetje als met ver- en bewondering kijken naar de prachtige glasramen in een kerk...tot iemand je vertelt dat dit een voorstelling is van de bijbel, voor de gelovigen die niet konden lezen, of toch zeker niet het latijn van de diensten begrepen...Dan ga je op een ander manier naar die prachtige ramen kijken, en als je het betuttelende ziet, dan begin je ze plots helemaal niet mooi meer te vinden...

De menselijke geest...bizar... En hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet. Ook je weten staat onder druk van je gevoeligheden. En je gevoeligheden staan onder druk van je opvoeding, en je opvoeding staat onder druk van je omgeving, en je omgeving staat onder druk van de gebeurtenissen die ze ooit onderging, van de geschiedenis van het volk... en ga zo maar verder.

Als je dat eenmaal echt beseft, dan kun je niet anders dan meer begrip hebben voor mensen die uit een heel ander land komen, met een gans andere achtergrond... Ik heb hier zowel uit Christelijke als uit Socialistische zijde, boeken over de sociale strijd. In beide staan heel veel foto's en in her en der ook kleine gebeurtenissen verteld... Mij valt daar in eerste instantie op dat die mensen in die tijd allemaal veel meer getekend waren door het harde van het leven, er waren weinig echt mooie mensen onder. Een tweede is in de verhalen te vinden van de gebeurtenissen, de reacties toen waren veel harder, veel scherper, omdat die mensen vanuit een onderdrukking uit moesten kruipen. Ik ga niet beweren dat de situatie nu in die verre landen gelijk is aan wat bij ons was, maar het is er toch veel dichter bij, dan wij nu zijn ! Het is voor hen in die situatie ook nog een verbitterd vechten om van onder een kolossale druk uit te komen... De prijs voor een mensenleven is daar nog veel lager dan hier! Maar ooit was het hier ook zo, wij zijn niet echt anders ! Ook niet wat godsdienstig fanatisme betreft, hoelang is het geleden dat de pauselijk zouaven gingen vechten? En wie waren dat ? Juist, mensen van bij ons...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Nieuw !!!!

Dat is pas nieuws, ik was bijna vergeten te bloggen !
Het leven voor een zalige nietsdoener kan zo druk zijn....
Ik krijg het syndroom van de meeste gepensioneerden, tijd te kort. en Hoe deed ik dat vroeger toch allemaal ?

Raar hé, en toch is het zo! Vroeger nam mijn werk het grootste stuk van mijn leven in beslag, en toch werkten wij aan ons huis, aan de tuin, knutselden we en noem maar op, en we hadden niet het gevoel dat wij verdronken in het werk. Nu hebben wij een veel kalmer bestaan, goed, ik kan veel dingen niet meer aan, dus ik zou nog méér tijd ter beschikking moeten hebben, en toch hebben we soms het gevoel dat we het te druk hebben... Raar maar waar (Er bestaat een leuke website met de naam Waar maar raar.nl - moet je nu en dan eens lezen...)

Nu ja, erg is dat allemaal niet, het valt mij alleen op, en een echte verklaring heb ik er niet voor. Ik herinner mij dat ooit Camielke mij zei, vroeger waste ik het houtwerk af, krabde de loshangende "blazen" weg, en verfde alles, en had nog veel tijd over van mijne congé...Nu heb ik al mijn houtwerk eens afgebrand, weer opgeschuurd, in de primer gezet en ik ben na twee maand nu eindelijk bezig aan het lakken... Maar bij mij is dat niet het geval, ik kan dat niet meer, en gelukkig hoeft het ook niet meer, alle houtwerk is nu pvc geworden....En toch iets is er van waar ! Alles wat we doen, doen we in wat een zee van tijd is, en we doen alles veel rustiger en bedachtzamer en beter. (Enfin, wat nog kan)

Neem nu de opkuis van mijn houten beelden...Anny brengt ze bij, en stoft ze af, en ik zit rustig aan tafel en wrijf met een borsteltje de beschermolie op het beeld. Anny zet ze dan op een reservetafel om te drogen, en na een dag gaan ze weer naar hun plaats, op de kast die door Anny ondertussen ook ingewreven is met beschermende olie... De ene helft is gedaan, de tweede helft en dus tweede kast, staan nog te wachten... Vroeger was dat allemaal in een halve dag allang gedaan.

Wat is het, bezadigd ? of lui ? of wat???

Ik weet het niet, en ik lig er ook niet van wakker.
Waar ik wel van wakker lig is het report van die dokter over de gevolgen van electrische golven op ons lichaam... Ik heb het de meesten van u toegestuurd, het is een hele boterham, maar jongens, het is niet geruststellend hé ? En je kunt er wel iets aan doen, maar dan verlies je ook alle comfort van die dingen. En geef toe, ook al ben jij gelukkig niet ziek, comfort kun je moeilijk missen hé? En al zeker niet als je wat minder kunt door ziekte of ouderdom.

Ik vermoed dat ik het toegestuurd kreeg naar aanleiding van de blog waarin ik schreef over het ervaren van de hoogspanningslijnen... Je ziet, het is dus echt geen inbeelding ! Er IS meer tussen hemel en aarde, Horatio....

Vandaag heb ik weer meer pijn, maar ja, er is wind op komst. Als er één weertype is die ik voel, dan is het wind. Misschien is dat ook een vorm van wrijving, en wrijving veroorzaakt een vorm van spanning, van golven... wat het ook is, ik ben dan meestal niet echt lekker in mijn vel.

Deze namiddag, vlug,vlug gaan winkelen, naar de apotheek, de krantenshop en de colruyt. Je ziet het: druk !

Met Anny gaat het ondertussen goed, althans, wat wij er van kunnen zien. Door de vermindering van de valium is ze stilaan ook weer wat actiever aan het worden, maar het is toch nog niet zoals weleer. 's Middags kijkt ze naar het nieuws, en na enkele minuten ligt ze te ronken. Dat is al beter, want in het begin keken we naar Lingo, dan naar blokken en dan pas naar het nieuws. Meestal hoorde ik dan het nederlandse nieuws, de rest was Anny doorheen geslapen. Nu begint dit al te beteren, het gebeurd nog wel eens, maar niet meer alle dagen. Hopelijk mogen we na het doktersbezoek volgende maand, nog een en ander verminderen...
Wat een probleem is, ik moet er op denken dat ze haar pillen niet mag vergeten. Ik had dat in het begin ook, je moet het ritme gewoon worden. Bij Anny zal dit wellicht nog moeilijker liggen dan bij mij, ik voelde het als ik ze vergat, dan steeg de pijn snel, maar Anny heeft niks die pijn doet of wat ze voelt...er is dus ook geen "alarm". (Tenzij ikke...)

Voila, ik ga sluiten, tot de volgende ?