We kregen een laconiek briefje dat we tijdens de dag onze tv mochten op de vuilkar gooien, ze werken aan de distributie, van dag x tot dag y...'s Avonds mogen we wel nog kijken, maar of dat ons past ? Dat interesseert die mannen geen fluit. (geen trommel ook niet)
Normaliter kijken wij 's morgens naar AVS, onze regionale zender, zodat wij op de hoogte blijven van het regionale nieuws. 'Middags kijken we naar Ling op nederland, en dan naar het middagnieuws op één, gevolgd door thuis of het heerlijk frisse villa politica, waar je kunt vaststellen dat de actieve aanwezigheid van onze -zo duur betaalde- politiekers bijna de volle 2 procent haalt. Het is verfrissend vast te stellen dat wij idioten zijn (in mijn geval waren) om ook nog maar iets te doen op het werk, het grote voorbeeld toont ons dat we zelfs geeneens moeten tegenwezig zijn (of aanwoordig?) om het grote geld (belastingvrij !) te verdienen...Nu ja, verdienen ??? correctie:Ontvangen. Om kwart voor vijf schakelen we dan over op BBC2, om te kijken naar Flog-it, een programma zoals "schatten op zolder", waar je antiek van de gewone man ziet naar de verkoopzaal gaan en soms verbijsterende sommen ziet opbrengen, een programma om je weer happy te voelen te midden van al je oude brol. en dan wordt het avond, de laatste loodjes, een beetje van hier naar daar zappen, nieuws op vtm en afsluiten met moeders "Familie"...tenzij er een cultureel hoogstandje te bekijken valt nadien, zoals de Kotmadam of Lily en Marleen of iets diergelijks... Dan gaan we slapen.
Onze actieve kijkuren zitten dus voor meer dan 80 % in de dag, in de uren dat die kluivers van Telenet, die ook je telefoon vervuilen met reclameboodschappen, ons ook de mogelijkheid ontzeggen om tv te kijken... Van zodra de regionale zenders ook op tv-vlaanderen zitten, schakel ik over ! goe weten.
Ja, maar de meerderheid van de mensen...daar ben ik niets mee, ik ben de meerderheid niet ! Ik zou wel willen dat ik de meerderheid was, dan zou je ondermeer veel meer volk in het parlement zien zitten, want de andere zou ik er als meerderheid directamente uitbonjouren !
Ze zitten hier vlak voor mijn raam te "werken"...tenminste, het kastje van telenet staat wijdopen, en zij zitten in hun camionetteke, druk te doen met het ronddraaien van dat gele licht boven op hun kerre... Je moet toegeven, dat licht wekt de indruk dat ze iets doen hé ! Er zijn tegenwoordig meer en meer van die rondflasjende lampen op onze wegen te zien, en allemaal bij verdachte zaken... Je ziet ze op pikdorsers (je weet wel, het signaal voor maïsdiefstallen) op grote vrachtwagens die melden dat ze veels te breed geladen zijn om op de weg te mogen en je van verre verwittigen dat je moet uitwijken want zij zijn de grootste... Bij boeren die melden dat ze er aankomen met een zeikstuk of met andere soorten giftige chemicaliën... Je ziet ze zelfs in diverse kleurtjes, de flikken hebben er ook, om nu en dan aan te tonen dat ze soms ook echt werken (of dat hun diensttijd er bijna opzit en ze op tijd binnen moeten zijn?)en zo kun je wel meer van die dingen zien...
Het mooiste stuk dat ik ooit zag, was een vervoer van een enorme ketel voor de suikerproductie. Het ding werd vervoerd met een enorme camion, niet te doen ! Voorop reed een klein camionnetteke, verlicht als een kerstboom, gevolgd door 4 camionettekes met elk één flikkerlamp (zouden daar allemaal flikkers inzitten?). Aan ieder draad over de weg stopten ze, berekenden de hoogte van de betreffende draad en zonodig werd de draad tijdelijk verwijderd (Hallo, met den 100 ???Hallooo, Halloooooooo....)dan kwam de kolos met wel 30 flikkers erop en errond, langzaam en voorzichtig tot voorbij de draad gereden. Achter de kolos reden weer enkele van die kleine flikkerende camionettekes, die midden de weg parkeerden om de draad terug te hangen...en zo vorderde het kerstspectakel meter voor meter langs de grote baan... Ik heb er een uurtje deugd van gehad, van Ronse tot de eerste weg naar nukerke...zeker 3 km per uur ! Cool jong, mega bangelijk, shit, heavy shit...
De ganse tijd dat ik dit hier zit neer te pennen hebben die heren nog geen vin gebougeerd, die hun snelheid is dus nog veel lager dan die suikerketel.
Het leuke was dat, ondanks het late uur, er overal mensen naar buiten kwamen om dat gevaarte te zien passeren. Gelukkig was het zomer, want de kledij was soms nogal nachtelijk.
Wat ook leuk was, toen ik dat kleine straatje in reed, volgden er meteen een hele rij auto's die later wellicht vaststelden dat mij volgen niet hun oplossing was, want ik reed dan via allerlei kleine straatjes naar Mater, en niet terug naar de N60... Ik heb dat ook eens gedaan... In Brussel zaten wij plots met een omleiding, en moesten de kleine ring verlaten. Later las ik dat er een zwaar ongeval in een van de tunnels was gebeurd. Ik wist niets beter dan de grootste hoop auto's te volgen, maar weldra zat ik daar ik weet niet waar...rond te rijden in de woestijn van straten...Plots zag ik een rijkswachtkazerne, niet verlet, joep de poort binnen en mij daar ergens geparkeerd. Dat mocht duidelijk niet, want ik was in no time omringd door een massa onvriendelijke uniformdragers. Ik vertelde mijn moeilijkheid, en de massa verdween, en ik kreeg een zeer deskundige uitleg en een getekend plannetje om terug op den juiste weg te geraken...
Je ziet, er zijn ook vriendelijke gendarmes... Ik herinner me dat ik eens van een van mijn lieven naar huis reed, in den donker, met mijne vélo...Plots twee gendarmes...stoppen! uw achterlicht brandt niet ! De jongste van de twee wou mij al direct een bonneke schrijven, maar de oudere, die zich wellicht herinnerde dat hij ook al wel eens, lang geleden, te laat was vertrokken bij zijn lief, bekeek mijn fiets en maakte het lampje, zodat ik volledig wettelijk verlicht weer verder kon... Brave gendarme.
Ik ga stoppen, je ziet, ik had eigenlijk niet om over te schrijven. Luc (courgette) heeft al eens gezegd dat dit mijn beste stukken zijn, als ik niets te zeggen heb...
tot de volgende ?
donderdag, november 15, 2007
woensdag, november 14, 2007
Zon !!!
Ja! Echt waar ! De zon schijnt !! Over een kouwe kille mistige wereld weliswaar, maar ze schijnt ! Ik kan je de toestand van de bomen niet beschrijven, ze zijn zachtjes toegedekt met een gouden mist.
Ps. Is er iemand die weet welk jubileum wij vieren ? 25 is zilver, 50 is goud, maar 40 ?????
Hé, ik zie zachtjes de kerk van Horebeke te voorschijn komen, heel vaag in een gouden licht, precies een schilderij van Turner...Mooi !
Wij zullen belast en beladen naar het eetpartijtje gaan, want we hebben de kinderen en kleinkinderen bezworen dat ze ons niets mogen geven, wij hebben al alles wat we van doen hebben, en geen plaats meer om nog iets te zetten... Maar ik besliste, met Anny, om de zaken eens om te keren, en wij zullen de kinderen iets geven, niet de kleinkinderen, maar iets nuttigs aan de kinderen. Zij hebben nog geen volledig uitgebouwd nest, en we kochten voor Bart en Fré iets, en voor Veerle en Els ook iets. Ieder paar krijgt exact hetzelfde, en ik ben zeker dat het voor de twee paren een nuttig iets zal zijn.
Maar we zullen belast en beladen zijn, want 't zijn verdomme zware pakken !
Ik ga vandaag nog proberen bij de kapper te geraken, mijn pluimen zijn te lang naar mijn gedacht. Ik kan me niet voorstellen dat je je haren lang laat groeien, van zodra mijn haar iets te lang is, kriebelt dat aan mijn oren, en zit ik voortdurend te krabben. Bovendien heb ik vet haar, en als het een beetje langer is, wil het ook steeds vlugger vet worden...en mijn haren wassen, dat is voor mij een heel karwei! Ik moet dan op mijn knieën gaan zitten voor het bad, en over het bad geleund zo mijn haar wassen. Er is nog een tweede methode, dat is helemaal in de badkuip kruipen en ondertussen zelf ook een bad nemen. Een douche zou veel makkelijker zijn, maar dat is helaas bijna niet te doen! Ik zou ofwel mijn badkamer helemaal moeten verbouwen, van a tot z, of te wel een badkamer moeten bijplaatsen in de garage, en wat dan met mijn auto ? of boven de garage, maar daar kan ik enkel bij via een trapje, en ik weet niet of trapjes haalbaar zullen blijven voor mij.
Dus: vroeger naar de kapper gaan is een pak zever minder.
Ik laat dan ook iedere keer mijn baard bijknippen, anders zou hij wellicht al ergens over mijn buik hangen. Het gekke is dat de mensen dit nooit schijnen op te merken. Hoewel er dus telkens zowat 5 cm afgaan, valt dit blijkbaar niet op.
Anny loopt hier te hoesten en te snuffen, ze heeft natuurlijk de vallingen die hier al een tijdje rond "wareeren" moeten oppikken, na een ligkuur van een week in een veel te warm hospitaal.
Gisteren in Auchan ben ik de apotheek binnen gegaan om voor haar een busje neusdruppels te halen. Ze had geen beetje adem meer door de neus, en liep daar te snotteren en te snuiten dat het niet mooi meer was. Ik moest expliqueren dat het geen familie mocht zijn van vicks, want daar is ze allergisch aan. Gelukkig waren het goeie, en was ze gered, en kon ze weer rustig winkelen.
Mijn rug is al heel de tijd redelijk, het lijkt wel of ik wat meer mogelijkheden krijg als Anny er wat minder heeft. 't Zal wel niet altijd passen, maar "t is toch meegenomen. Ik durfde Anny ook niet alleen te laten in de winkel, dus ben ik al de rijen met haar mee gegaan, wat ik normaal nooit doe, ik ga naar een stand van pc of cd's en neus daar tot Anny mij komt halen nadat zij gedaan heeft. Desondanks heb ik het uitgehouden, en na een beetje zitten in de bar en het drinken van een cola-light, was ik weer redelijk en in staat om naar huis te rijden zonder te veel pijn.
Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?
Ps. Is er iemand die weet welk jubileum wij vieren ? 25 is zilver, 50 is goud, maar 40 ?????
Hé, ik zie zachtjes de kerk van Horebeke te voorschijn komen, heel vaag in een gouden licht, precies een schilderij van Turner...Mooi !
Wij zullen belast en beladen naar het eetpartijtje gaan, want we hebben de kinderen en kleinkinderen bezworen dat ze ons niets mogen geven, wij hebben al alles wat we van doen hebben, en geen plaats meer om nog iets te zetten... Maar ik besliste, met Anny, om de zaken eens om te keren, en wij zullen de kinderen iets geven, niet de kleinkinderen, maar iets nuttigs aan de kinderen. Zij hebben nog geen volledig uitgebouwd nest, en we kochten voor Bart en Fré iets, en voor Veerle en Els ook iets. Ieder paar krijgt exact hetzelfde, en ik ben zeker dat het voor de twee paren een nuttig iets zal zijn.
Maar we zullen belast en beladen zijn, want 't zijn verdomme zware pakken !
Ik ga vandaag nog proberen bij de kapper te geraken, mijn pluimen zijn te lang naar mijn gedacht. Ik kan me niet voorstellen dat je je haren lang laat groeien, van zodra mijn haar iets te lang is, kriebelt dat aan mijn oren, en zit ik voortdurend te krabben. Bovendien heb ik vet haar, en als het een beetje langer is, wil het ook steeds vlugger vet worden...en mijn haren wassen, dat is voor mij een heel karwei! Ik moet dan op mijn knieën gaan zitten voor het bad, en over het bad geleund zo mijn haar wassen. Er is nog een tweede methode, dat is helemaal in de badkuip kruipen en ondertussen zelf ook een bad nemen. Een douche zou veel makkelijker zijn, maar dat is helaas bijna niet te doen! Ik zou ofwel mijn badkamer helemaal moeten verbouwen, van a tot z, of te wel een badkamer moeten bijplaatsen in de garage, en wat dan met mijn auto ? of boven de garage, maar daar kan ik enkel bij via een trapje, en ik weet niet of trapjes haalbaar zullen blijven voor mij.
Dus: vroeger naar de kapper gaan is een pak zever minder.
Ik laat dan ook iedere keer mijn baard bijknippen, anders zou hij wellicht al ergens over mijn buik hangen. Het gekke is dat de mensen dit nooit schijnen op te merken. Hoewel er dus telkens zowat 5 cm afgaan, valt dit blijkbaar niet op.
Anny loopt hier te hoesten en te snuffen, ze heeft natuurlijk de vallingen die hier al een tijdje rond "wareeren" moeten oppikken, na een ligkuur van een week in een veel te warm hospitaal.
Gisteren in Auchan ben ik de apotheek binnen gegaan om voor haar een busje neusdruppels te halen. Ze had geen beetje adem meer door de neus, en liep daar te snotteren en te snuiten dat het niet mooi meer was. Ik moest expliqueren dat het geen familie mocht zijn van vicks, want daar is ze allergisch aan. Gelukkig waren het goeie, en was ze gered, en kon ze weer rustig winkelen.
Mijn rug is al heel de tijd redelijk, het lijkt wel of ik wat meer mogelijkheden krijg als Anny er wat minder heeft. 't Zal wel niet altijd passen, maar "t is toch meegenomen. Ik durfde Anny ook niet alleen te laten in de winkel, dus ben ik al de rijen met haar mee gegaan, wat ik normaal nooit doe, ik ga naar een stand van pc of cd's en neus daar tot Anny mij komt halen nadat zij gedaan heeft. Desondanks heb ik het uitgehouden, en na een beetje zitten in de bar en het drinken van een cola-light, was ik weer redelijk en in staat om naar huis te rijden zonder te veel pijn.
Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?
dinsdag, november 13, 2007
goe weere...
Vanmorgen zijn we in de drup naar Auchan gereden, en 't is juste ! Als 't hier drupt, dan geit het in la douce France...'t was dus eerder in la France Humide...
Heel de weg, heen en terug genoten wij met volle teugen van het wolkengezever, en van iets voor de schreve was't geen zeveren meer, maar overlopen...
Ik heb dat eens echt gezien, biechtewaar ! In de tijd hadden wij hier in Oudenaarde een club van vogelliefhebbers, waar ik ook in het bestuur gesukkeld was (Luc vissen is nog steeds een goeie vriend en was daar medebestuurslid). Op een mooie avond hadden wij weer een bestuursvergadering, en op dat moment was daar ook een postbode lid van het bestuur (Hij is niet lang in het bestuur geweest, en niet lang facteur geweest). Die man kwam daar duidelijk bezopen toe, maar hij deed iets wat al de anderen, mij incluis verstomd deed staan ! Toen hij zich neerzette op een stoel, liep het bier hem zomaar uit de mond, over zijn kin en kleren... Wij keken verbaasd naar het fenomeen en dan naar elkaar, en waren unaniem in de conclusie: de man liep gewoon over, hij zat vol tot aan de krop, en met het gaan zitten zakte alles wat in elkaar en liep hij dus doodgewoon over...
Dit is dus het ultieme bewijs dat de tooghangers meer kunnen drinken dan diegenen die aan een tafeltje zitten...ze lopen rechtstaande niet zo vlug over...
Die zijn vrouw deed ook eens iets tofs, ze had een mooie parkiet om te exposeren, en bij het kuisen van het hok was het beestje haar ontvloden...recht tegen een van die ouderwetse vliegenvangers. 't Beestje kleefde helemaal, en ze vond niet beter om de lijm te verwijderen, dan gebruik te maken van ether...Iedere keer als ze dicht kwam met haar propje ouate met ether op, zakte het parkietje netjes ineen... 't Brave kind wist niet dat ether een sterk verdovingsmiddel is, die vroeger zelfs wel eens bij operaties gebruikt werd, maar zeer gevaarlijk was. 't Parkietje heeft geen exposities meegemaakt, en pas na een jaar zag 't beestje er convenabel uit, en kon het weer leren vliegen...
Toen ik in Beernem werkte in het instituut voor geesteszieken, hadden wij daar een tijdje een dokter die verslaafd was aan ether... Tijdens de ontwenningsperiode moesten wij hem driemaal daags een suikertje geven met x aantal druppeltjes ether op (steeds afbouwend)...Die man kon verschrikkelijk reageren als we iets later waren dan gewoonlijk ! Verslaving, ik heb daar een en ander gezien ! Gek genoeg, in die tijd 1968 of 69 zat daar ook een jongeman omdat hij homo was...tijden veranderen hé ?
Gisteren, bij het vertellen over ons leven, dacht ik ook aan de cola en limonade... Er stonden op de speelplaats van de vakschool ook enkele automaten, en die ondingen hoorden ook tot mijn taak. Ik moest die opvullen, de geldlade legen en het bedrag controleren, en zonodig kleine herstellingen uitvoeren. Als ik het niet kon regelen, dan moest ik de verdeler opbellen, maar dat was een ramp, want blijkbaar was dat een goede bron van inkomsten voor de school... Ooit ontdekte ik dat er ne kleinen het leuk vond om wafels uit die bak te halen met kwartdollars in plaats van 5 frank... Dat waren zilverstukken, en ik stak braafjes vijffrankstukken in de plaats, en heb nog steeds die zilveren stukken hier ergens liggen... Ik vraag me af of de kwartdollar nu nog steeds in zilver is ??? Aan de huidige prijs van de dollar zou dat gek zijn, want het zilver staat veel hoger dan de nominale waarde van die stukken !
Een heleboel pannes van die automaten kwam van het gebruik van valse stukken of van vreemd geld, maar die kwartdollars die werkten dus netjes en wel...
Wij hebben een hele tijd in Auchan doorgebracht met zoeken naar koekjes voor Anny, maar we hebben er geen gevonden zonder suiker. Ik ga het eens moeten vragen aan Roland, die zit er ook mee, misschien weet hij of er zoiets bestaat, en waar we het kunnen vinden... We hebben wel nog een soort frisdrank gevonden, die Anny meebracht, gewoon om andere smaken te hebben. Ik drink al jaren frisdrank zonder suiker, maar Anny smaakte daar volgens haar die andere smaak aan, en wilde dat niet hebben...Nu moet ze wel, maar ik zit er maar steeds aan te denken dat ze het nooit ofte nooit lekker vond. 't Is altijd zo dat ze net dat verbieden waar je het meest van hield... Heb je dat ook al vastgesteld ?
Nu ja, beter dat dan een been gebroken.
tot de volgende ?
Heel de weg, heen en terug genoten wij met volle teugen van het wolkengezever, en van iets voor de schreve was't geen zeveren meer, maar overlopen...
Ik heb dat eens echt gezien, biechtewaar ! In de tijd hadden wij hier in Oudenaarde een club van vogelliefhebbers, waar ik ook in het bestuur gesukkeld was (Luc vissen is nog steeds een goeie vriend en was daar medebestuurslid). Op een mooie avond hadden wij weer een bestuursvergadering, en op dat moment was daar ook een postbode lid van het bestuur (Hij is niet lang in het bestuur geweest, en niet lang facteur geweest). Die man kwam daar duidelijk bezopen toe, maar hij deed iets wat al de anderen, mij incluis verstomd deed staan ! Toen hij zich neerzette op een stoel, liep het bier hem zomaar uit de mond, over zijn kin en kleren... Wij keken verbaasd naar het fenomeen en dan naar elkaar, en waren unaniem in de conclusie: de man liep gewoon over, hij zat vol tot aan de krop, en met het gaan zitten zakte alles wat in elkaar en liep hij dus doodgewoon over...
Dit is dus het ultieme bewijs dat de tooghangers meer kunnen drinken dan diegenen die aan een tafeltje zitten...ze lopen rechtstaande niet zo vlug over...
Die zijn vrouw deed ook eens iets tofs, ze had een mooie parkiet om te exposeren, en bij het kuisen van het hok was het beestje haar ontvloden...recht tegen een van die ouderwetse vliegenvangers. 't Beestje kleefde helemaal, en ze vond niet beter om de lijm te verwijderen, dan gebruik te maken van ether...Iedere keer als ze dicht kwam met haar propje ouate met ether op, zakte het parkietje netjes ineen... 't Brave kind wist niet dat ether een sterk verdovingsmiddel is, die vroeger zelfs wel eens bij operaties gebruikt werd, maar zeer gevaarlijk was. 't Parkietje heeft geen exposities meegemaakt, en pas na een jaar zag 't beestje er convenabel uit, en kon het weer leren vliegen...
Toen ik in Beernem werkte in het instituut voor geesteszieken, hadden wij daar een tijdje een dokter die verslaafd was aan ether... Tijdens de ontwenningsperiode moesten wij hem driemaal daags een suikertje geven met x aantal druppeltjes ether op (steeds afbouwend)...Die man kon verschrikkelijk reageren als we iets later waren dan gewoonlijk ! Verslaving, ik heb daar een en ander gezien ! Gek genoeg, in die tijd 1968 of 69 zat daar ook een jongeman omdat hij homo was...tijden veranderen hé ?
Gisteren, bij het vertellen over ons leven, dacht ik ook aan de cola en limonade... Er stonden op de speelplaats van de vakschool ook enkele automaten, en die ondingen hoorden ook tot mijn taak. Ik moest die opvullen, de geldlade legen en het bedrag controleren, en zonodig kleine herstellingen uitvoeren. Als ik het niet kon regelen, dan moest ik de verdeler opbellen, maar dat was een ramp, want blijkbaar was dat een goede bron van inkomsten voor de school... Ooit ontdekte ik dat er ne kleinen het leuk vond om wafels uit die bak te halen met kwartdollars in plaats van 5 frank... Dat waren zilverstukken, en ik stak braafjes vijffrankstukken in de plaats, en heb nog steeds die zilveren stukken hier ergens liggen... Ik vraag me af of de kwartdollar nu nog steeds in zilver is ??? Aan de huidige prijs van de dollar zou dat gek zijn, want het zilver staat veel hoger dan de nominale waarde van die stukken !
Een heleboel pannes van die automaten kwam van het gebruik van valse stukken of van vreemd geld, maar die kwartdollars die werkten dus netjes en wel...
Wij hebben een hele tijd in Auchan doorgebracht met zoeken naar koekjes voor Anny, maar we hebben er geen gevonden zonder suiker. Ik ga het eens moeten vragen aan Roland, die zit er ook mee, misschien weet hij of er zoiets bestaat, en waar we het kunnen vinden... We hebben wel nog een soort frisdrank gevonden, die Anny meebracht, gewoon om andere smaken te hebben. Ik drink al jaren frisdrank zonder suiker, maar Anny smaakte daar volgens haar die andere smaak aan, en wilde dat niet hebben...Nu moet ze wel, maar ik zit er maar steeds aan te denken dat ze het nooit ofte nooit lekker vond. 't Is altijd zo dat ze net dat verbieden waar je het meest van hield... Heb je dat ook al vastgesteld ?
Nu ja, beter dat dan een been gebroken.
tot de volgende ?
maandag, november 12, 2007
het feest nadert...
Zaterdag is het zover...40 jaar getrouwd...Ik herinner me nog de mooie foto op de kast bij ma, herinnering aan hun 25 jarig huwelijk...Een foto waar pa nog niet getekend was door zijn ziekte. Er is nadien geen feest meer geweest, en ik weet begot niet hoelang pa en ma gehuwd waren toen pa stierf... Ik herinner mij wel de woorden van ons ma toen ik haar terug naar huis voerde na het sterven van pa. Wij waren juist samen "van wacht" toen pa was gestorven, en ik had verdriet en woede gevoeld. Toen wij naar beneden kwamen langs de trap van het hospitaal, lieten ze juist het bezoek binnen, en een massa vrolijke mensen met bloemen stormde langs ons heen naar boven, wij naar beneden...Ik had lust om ze allemaal naar beneden te verdommen...Maar terug naar de woorden van ons ma, toen we terugkeerden met de auto, van het hospitaal naar huis. Wij zagen Mee, onze stokoude buurvrouw juist de straat oversteken, en ons moeder zei, wat bitter: "Kijk daar, die zijn al langer getrouwd dan mijne vent is mogen oud worden..."
Nu zaterdag ben ik 40 jaar getrouwd...Er spookt van alles door mijne kop. Hoe onze ouders ons een beetje meewarig bekeken toen we wilden trouwen, zo jong (wij voelden ons al lang volwassen)en vlak daarop denk ik aan Veerle en Bart, die nog snotjongens waren toen ze trouwden - ze waren begot ouder dan wij waren ! L'histoire se répète...
Ik had nog moeten scharrelen om werk te hebben, want mijn contract op de mailboat was teneinde, en via een collega van pa raakte ik aan werk in St Amandus te Beernem, het "zottekot", als hulpverpleger. Ik verdiende er 4.500 fr in de maand, en de huispacht was 1.200 Fr...Toen ik de kans kreeg om als portier in de vakschool te Brugge te gaan werken, nam ik dat mee, het was een loonsverhoging, en een aangenamer werk, portier en manusje van alles, magazijn, stencils en noem maar op...
In 1970 kon ik beginnen in de Christelijke Centrale van Hout en Bouw, mijn vader was boos dat ik daar was, men zou hem verdenken dat hij mij daar binnen had geduwd...('t was mijn moeder zonder dat pa het wist)
En hier zit ik nu, al meer dan 12 jaar thuis wegens ziekte...
We hebben veel mooie dagen gehad, maar ook veel zware om dragen...Toch waren en zijn we nog steeds meer gelukkig dan iets anders...
Geluk, wat is dat ?
Eén ding weet ik zeker, probeer nooit gelukkig te zijn, dat is een zekere formule om het nooit te bereiken. Probeer het leven te nemen zoals het komt, en peur er al het goede uit, en zet dat in het étagèreke van uw hart en uw geheugen...dat is geluk. Aanvaarden wat er gebeurd, en zelfs in de donkerste dagen naar het goede zoeken.
Ik denk weer aan de sterfdag van pa...De onderpastoor kwam op bezoek, we zaten allemaal rond de tafel, en vertelden over ons vader de humorist, en zaten te lachen met de zachte milde herinneringen. Suzanne kon dat niet, dat paste niet. Ik meen nog steeds van wel, ik meen nog steeds dat ik liever de goede dingen herinner dan de trieste. Ik denk wel dat den onderpaster een beetje raar zat te kijken, wellicht had hij maar heel zelden lachende mensen rond zich op zo'n moment, ik denk dat er veel meer zijn zoals Suzanne, die niet alleen, zoals wij, het verdriet voelden, maar het ook wensen duidelijk te maken. Och, wellicht had zij ook meer verdriet dan wij, omdat wij konden terugvallen op de goede herinneringen, en zij alleen op het verlies...
Ik hoop dat als ik sterf, men ook over mij de dingen gaat vertellen die de aangename herinneringen vormen, en dat het verdriet iets persoonlijks blijft, en verzacht wordt door de goede herinneringen...
40 jaren... Anny was maar 20, ze is nu drie keer zo oud als op die dag...Ik was er maar 21, snotjongens als wij het nu bekijken, maar je ziet dat ouderdom niet bepalend is om een goed huwelijk te hebben... Wat dan wel ?
Oh, geen grote dingen...Leren samenleven, dat is al! Ik ga niet niet zeggen dat wij de ideale formule hebben gevonden, maar wel de formule die ons past. Het is ook niet zo dat bij ons iemand baas is, we hebben na ondervinding van jaren geleerd dat er dingen zijn waar Anny veel gezonder en beter over redeneert dan ik, daar neemt zij de eindbeslissing in, andere bleek ik beter in, daar nam ik de eindbeslissing...Lees goed: eindbeslissing, want meestal was er overleg en beraad vooraleer tot een beslissing over te gaan, en het kan goed dat ik de eindbeslissing neem gebaseerd op wat Anny opmerkte...of omgekeerd.
We hebben vooral geleerd de kleine kantjes van de ander te aanvaarden, het niet toelaten uit te groeien tot ergernis. Jezelf voorhouden dat jezelf ook van die scherpe hoekjes en kantjes hebt, die de ander moet verdragen van jou... Kortom de ander nemen zoals ze is...Probeer nooit iemand om te turnen tot een persoon die past in jou gietmodel...om eens als beeldhouwer te spreken.
En dat is ook het Geluk, dat is geen reuzegroot iets, nee, geluk is een heel klein vlammetje, net genoeg om de duisternis van de nacht zo te verlichten, dat je nergens tegenloopt.
Ook Liefde is zoiets, als je jong bent, is liefhebben niet moeilijk, maar eens dat het lijfelijke aspect ervan weg is, struikelen er velen... Weet dat liefde een werkwoord is, je moet soms echt heel zwaar werken en zweten om liefde te behouden, uit te bouwen... Het lijfelijke heeft daarin een steeds kleiner aandeel, maar blijft toch ergens de lijm, niet sterk genoeg op zijn eentje, maar helpend om met al de vele lieve dingen samen de volwassen liefde te vormen... Liefde is ook een verantwoordelijkheid ! Je hebt iets op de wereld gezet, iets opgebouwd, en je moet het blijvend steunen om het rechtop te houden...Liefde is ook mooi, het is het zout in de soep, de suiker in de pap, de smaakgever in het leven.
40 jaar...ik zie ons weer staan, heel netjes opgetut, poserend voor de klassieke fotoalbum, die je na enkele jaren soms per ongeluk eens in handen krijgt, en vol weemoed bekijkt... We hebben nog alle kaartjes die we toen ontvingen, en als we die eens bekijken, dan zien we dat de meesten of ons ontvallen of uit ons leven verdwenen zijn...40 jaar, een hele geschiedenis, één zucht.
tot de volgende ?
Nu zaterdag ben ik 40 jaar getrouwd...Er spookt van alles door mijne kop. Hoe onze ouders ons een beetje meewarig bekeken toen we wilden trouwen, zo jong (wij voelden ons al lang volwassen)en vlak daarop denk ik aan Veerle en Bart, die nog snotjongens waren toen ze trouwden - ze waren begot ouder dan wij waren ! L'histoire se répète...
Ik had nog moeten scharrelen om werk te hebben, want mijn contract op de mailboat was teneinde, en via een collega van pa raakte ik aan werk in St Amandus te Beernem, het "zottekot", als hulpverpleger. Ik verdiende er 4.500 fr in de maand, en de huispacht was 1.200 Fr...Toen ik de kans kreeg om als portier in de vakschool te Brugge te gaan werken, nam ik dat mee, het was een loonsverhoging, en een aangenamer werk, portier en manusje van alles, magazijn, stencils en noem maar op...
In 1970 kon ik beginnen in de Christelijke Centrale van Hout en Bouw, mijn vader was boos dat ik daar was, men zou hem verdenken dat hij mij daar binnen had geduwd...('t was mijn moeder zonder dat pa het wist)
En hier zit ik nu, al meer dan 12 jaar thuis wegens ziekte...
We hebben veel mooie dagen gehad, maar ook veel zware om dragen...Toch waren en zijn we nog steeds meer gelukkig dan iets anders...
Geluk, wat is dat ?
Eén ding weet ik zeker, probeer nooit gelukkig te zijn, dat is een zekere formule om het nooit te bereiken. Probeer het leven te nemen zoals het komt, en peur er al het goede uit, en zet dat in het étagèreke van uw hart en uw geheugen...dat is geluk. Aanvaarden wat er gebeurd, en zelfs in de donkerste dagen naar het goede zoeken.
Ik denk weer aan de sterfdag van pa...De onderpastoor kwam op bezoek, we zaten allemaal rond de tafel, en vertelden over ons vader de humorist, en zaten te lachen met de zachte milde herinneringen. Suzanne kon dat niet, dat paste niet. Ik meen nog steeds van wel, ik meen nog steeds dat ik liever de goede dingen herinner dan de trieste. Ik denk wel dat den onderpaster een beetje raar zat te kijken, wellicht had hij maar heel zelden lachende mensen rond zich op zo'n moment, ik denk dat er veel meer zijn zoals Suzanne, die niet alleen, zoals wij, het verdriet voelden, maar het ook wensen duidelijk te maken. Och, wellicht had zij ook meer verdriet dan wij, omdat wij konden terugvallen op de goede herinneringen, en zij alleen op het verlies...
Ik hoop dat als ik sterf, men ook over mij de dingen gaat vertellen die de aangename herinneringen vormen, en dat het verdriet iets persoonlijks blijft, en verzacht wordt door de goede herinneringen...
40 jaren... Anny was maar 20, ze is nu drie keer zo oud als op die dag...Ik was er maar 21, snotjongens als wij het nu bekijken, maar je ziet dat ouderdom niet bepalend is om een goed huwelijk te hebben... Wat dan wel ?
Oh, geen grote dingen...Leren samenleven, dat is al! Ik ga niet niet zeggen dat wij de ideale formule hebben gevonden, maar wel de formule die ons past. Het is ook niet zo dat bij ons iemand baas is, we hebben na ondervinding van jaren geleerd dat er dingen zijn waar Anny veel gezonder en beter over redeneert dan ik, daar neemt zij de eindbeslissing in, andere bleek ik beter in, daar nam ik de eindbeslissing...Lees goed: eindbeslissing, want meestal was er overleg en beraad vooraleer tot een beslissing over te gaan, en het kan goed dat ik de eindbeslissing neem gebaseerd op wat Anny opmerkte...of omgekeerd.
We hebben vooral geleerd de kleine kantjes van de ander te aanvaarden, het niet toelaten uit te groeien tot ergernis. Jezelf voorhouden dat jezelf ook van die scherpe hoekjes en kantjes hebt, die de ander moet verdragen van jou... Kortom de ander nemen zoals ze is...Probeer nooit iemand om te turnen tot een persoon die past in jou gietmodel...om eens als beeldhouwer te spreken.
En dat is ook het Geluk, dat is geen reuzegroot iets, nee, geluk is een heel klein vlammetje, net genoeg om de duisternis van de nacht zo te verlichten, dat je nergens tegenloopt.
Ook Liefde is zoiets, als je jong bent, is liefhebben niet moeilijk, maar eens dat het lijfelijke aspect ervan weg is, struikelen er velen... Weet dat liefde een werkwoord is, je moet soms echt heel zwaar werken en zweten om liefde te behouden, uit te bouwen... Het lijfelijke heeft daarin een steeds kleiner aandeel, maar blijft toch ergens de lijm, niet sterk genoeg op zijn eentje, maar helpend om met al de vele lieve dingen samen de volwassen liefde te vormen... Liefde is ook een verantwoordelijkheid ! Je hebt iets op de wereld gezet, iets opgebouwd, en je moet het blijvend steunen om het rechtop te houden...Liefde is ook mooi, het is het zout in de soep, de suiker in de pap, de smaakgever in het leven.
40 jaar...ik zie ons weer staan, heel netjes opgetut, poserend voor de klassieke fotoalbum, die je na enkele jaren soms per ongeluk eens in handen krijgt, en vol weemoed bekijkt... We hebben nog alle kaartjes die we toen ontvingen, en als we die eens bekijken, dan zien we dat de meesten of ons ontvallen of uit ons leven verdwenen zijn...40 jaar, een hele geschiedenis, één zucht.
tot de volgende ?
zondag, november 11, 2007
Water, wasser, eau, water
Vanmorgen zijn we naar Kalken gereden naar de rommelmarkt. In het doogaan was het redelijk, maar in het terugkeren heb ik op sommige plaatsen serieus snelheid moeten minderen om nog veilig te rijden, het regende niet, het gooot! En plots, van 4, 5 auto's achter ons kwam er ne zot voorbijgestoken! Had er een wagen van de andere kant gekomen zonder lichten, dan was het boempataat ! En er zijn er, die zelfs in zo'n archieslecht weer het toch nog riskeren zonder lichten te rijden. Als de wagen voor mij meer dan 50 meter van mij af was, zag ik zijn achterlichen al niet meer, laat varen dat ik de auto nog zag. Bovendien was de testpiloot dan ook nog met een donkerblauwe auto, het kleur waarvan bewezen is dat het de minst zichtbare kleur is !
Het was weer de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Dat is een keer of drie per jaar, een keer voor iedere ploeg denk ik. Iedere keer weer komt de voorzitter ons een handje geven, precies of wij oude bekenden zijn... Ik kocht er (natuurlijk) weer een bloempje als steun voor de club. Het waren weer orchideeën, en ik merkte plots een prachtige gele miltonia-kruising op...Het bleek volgends de aanwezige kweker een rariteit te zijn, hij had maar één zo ene in gans zijn kweek. Ik vond hem mooi en kocht hem voor Anny. Toen ik hem vastnam bleek dat hij een enorme wolk van parfum verspreidt ! Hij staat hier nu aan mijn bureel heerlijk te rieken.
De rommelmarkt zelf was iets minder dan vorige jaren, misschien omdat het op een zondag is, en er dus veel vaste markten zijn?
We hebben toch genoten van ons eerste uitstapje na de hospitalisatie...Maar echt gerust ben ik niet, ik hou haar in het oog, en als ik haar niet kan zien, dan zit ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Hopelijk is het nu met die medicatie veel beter, maar ik denk dat het een tijdje zal duren voor ik weer wat gerusterderder ben... Ik toon het niet, want anders zit ze te ronken dat ze niets heeft... Eén ding is zeker, ze slaapt nu 's nachts als een roosje, zelfs als ik een boek lees, dan merkt ze het niet eens, en als ze toch eens wakker wordt, dan reclameert ze, maar voor haar zin uit is is ze al weer vertrokken...
Het enige probleem is het zoekwerk om iets te drinken. Vrijdag in de home was er een suikervrije en lekkere limonade, nu heeft ze een beetje heug tegen meug colalight gedronken. Ik nam soep. Als je er niet mee bezig bent, dan valt het niet op dat er zo weinig suikervrije dranken op de kaart staan... Nu ja, we komen er wel uit. Nu is ze haar haren gaan wassen, ik moet het ook nog doen, maar veel helpt het niet, zodra je buiten komt wordt je natgeregend en is je haar weer naar de knoppen. Bij Anny gaan de krullen er uit of worden kroezig, bij mij wordt het direkt weer vet. Vet haar is ambetant, je moet het vaak wassen, en hoe meer je het wast, hoe rapper het vet wordt. Bovendien stel ik iedere keer weer vast, als ik na de wasbeurt mijn haren kam, dan t er steeds weer een deel verdwenen zijn...'t wordt herfst op mijn bolleke...
Ik heb al een paar dagen minder pijn, zelfs de zeurpijn zit op een laag niveau, en ik kon de rommelmarkt uit doen zonder te eindigen als een kromgewroet oud peetje, ik had uberhaupt dan wel pijn, maar ik ben erger gewoon.
Voila, dat is weer dat, ik ga de wapens neerleggen (vandaag moet dat !)
tot de volgende ?
Het was weer de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Dat is een keer of drie per jaar, een keer voor iedere ploeg denk ik. Iedere keer weer komt de voorzitter ons een handje geven, precies of wij oude bekenden zijn... Ik kocht er (natuurlijk) weer een bloempje als steun voor de club. Het waren weer orchideeën, en ik merkte plots een prachtige gele miltonia-kruising op...Het bleek volgends de aanwezige kweker een rariteit te zijn, hij had maar één zo ene in gans zijn kweek. Ik vond hem mooi en kocht hem voor Anny. Toen ik hem vastnam bleek dat hij een enorme wolk van parfum verspreidt ! Hij staat hier nu aan mijn bureel heerlijk te rieken.
De rommelmarkt zelf was iets minder dan vorige jaren, misschien omdat het op een zondag is, en er dus veel vaste markten zijn?
We hebben toch genoten van ons eerste uitstapje na de hospitalisatie...Maar echt gerust ben ik niet, ik hou haar in het oog, en als ik haar niet kan zien, dan zit ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Hopelijk is het nu met die medicatie veel beter, maar ik denk dat het een tijdje zal duren voor ik weer wat gerusterderder ben... Ik toon het niet, want anders zit ze te ronken dat ze niets heeft... Eén ding is zeker, ze slaapt nu 's nachts als een roosje, zelfs als ik een boek lees, dan merkt ze het niet eens, en als ze toch eens wakker wordt, dan reclameert ze, maar voor haar zin uit is is ze al weer vertrokken...
Het enige probleem is het zoekwerk om iets te drinken. Vrijdag in de home was er een suikervrije en lekkere limonade, nu heeft ze een beetje heug tegen meug colalight gedronken. Ik nam soep. Als je er niet mee bezig bent, dan valt het niet op dat er zo weinig suikervrije dranken op de kaart staan... Nu ja, we komen er wel uit. Nu is ze haar haren gaan wassen, ik moet het ook nog doen, maar veel helpt het niet, zodra je buiten komt wordt je natgeregend en is je haar weer naar de knoppen. Bij Anny gaan de krullen er uit of worden kroezig, bij mij wordt het direkt weer vet. Vet haar is ambetant, je moet het vaak wassen, en hoe meer je het wast, hoe rapper het vet wordt. Bovendien stel ik iedere keer weer vast, als ik na de wasbeurt mijn haren kam, dan t er steeds weer een deel verdwenen zijn...'t wordt herfst op mijn bolleke...
Ik heb al een paar dagen minder pijn, zelfs de zeurpijn zit op een laag niveau, en ik kon de rommelmarkt uit doen zonder te eindigen als een kromgewroet oud peetje, ik had uberhaupt dan wel pijn, maar ik ben erger gewoon.
Voila, dat is weer dat, ik ga de wapens neerleggen (vandaag moet dat !)
tot de volgende ?
zaterdag, november 10, 2007
Bloot is niet sexy
Kijk maar eens naar mijn Linde...en de populieren wat verder weg...de nog verderdere zie ik niet dank zij het vrolijke heldere weer van vandaag...
We zijn negen uur voorbij, en je kunt nog niets doen zonder licht (buiten slapen).
Ik heb linde met een hoofdletter geschreven, omdat ik mij meen te herinneren dat ik hier ooit een doopkaartje zag van een Linde... van een Merel ook al.. In mijne tijd mocht dat nog niet, anders had ik gepoogd mijn kinderen te zegenen met een sterke naam : beer of wolf of zoiets, en mijn dochter wat meer weerstand: Egeltje.
Dat zijn dan nog vlaamse namen, waarvan je ergens een voorstelling van hebt, maar je ziet en hoort nu ook namen die ergens op de tv gekomen zijn in een documentaire over poepelanezen uit micranesië. Ik hoorde onlangs een naam waarvan ik de fiere grootmoe vroeg vanwaar dat kwam, en het bleek dat het jonge paar heel inventief met lettertjes gepuzzeld had tot ze iets vonden dat leuk klonk, dan in het grote boek met voornamen gecontroleerd om zeker te zijn dat het origineel was...Nu ja...van mij mag het, en ik moet toegeven, het klonk leuk, alleen dacht ik door de eind aa-klank dat het een meisje was, maar nee, 't was een manneke...allee, het had alle dingen om tot man uit te groeien, buiten zijn naam dan...
Nee, van mij hoeft het niet. Ik vertelde er toen wij nog volop in de kinderproductie zaten altijd een mopje over...Ik zou mijne kleine Godfried noemen, of Goederik... Dat klonk zo lekker om te reclameren en te schelden: Godfried Goderis goat godverdomme gedoan zien (zijn)!!!! Zeker voor mijn westvlaamse tong geeft dat nogal wat vuurspetterende g-klanken ! Goederik had nog een tweede reden, daar zit m.i. de oorsprong van onze naam. De voornaam Goederik heeft echt bestaan, en kwam veelvuldig voor. De zoon van Goderik of goederik was dan Goderik's Toone, en de klank is al bijna volledig onze huidige Goderis...
Ik hou wel van Vlaamse namen, gewoon omdat die eigen zijn. Ik lig er niet wakker van als er iemand zijn kinderen vreemde namen geeft, maar het is niet echt mijn keus. Maar ik ben wel gelukkig dat het niet meer is zoals vroeger, dat het de naam van de peter (meter) moest hebben. Ik kreeg er zo op mijn bureel, ik vroeg gewoonlijk de pas als ik de naam moest noteren, om schrijffouten te vermijden, en dan las ik Louis, en sprak de man met Louis aan, bleek hij Albert te zijn, maar die Louis, dat was het officiële... Ja zeg.
Het grappigste in verband met identiteitskaarten was een dametje, een oud weduwetje, ik las tot mijn verbijstering dat zij in 1823 geboren was... Ik heb van die pas een copietje gemaakt, en uitgehangen in de refter, met een rood pijltje naar het geboortejaar... Klein typfoutje op 't stad ?
Je komt ook wel eens rare familienamen tegen, in het brakelse zitten nogal wat vandeneucker's, en ik moest wel eens op onderhandeling bij Denaeyer...Maar de mooiste was in Kachtem tegen het Westvlaamse Izegem... Daar stond op een wei, langs de verschrikkelijke kasseiweg, een oude boerenkar met daarop een reclamepaneel:
"Kledingszaak Deckmyn - Pype"
What's in a name ?
Ik veronderstel dat ze gespecialiseerd waren in herenbroeken.
Ah, ik zie, amper, maar toch, ik zie de kerk van Horebeke weer staan, ze hebben ze teruggezet, of het klaart ietske op.
Ik ga stoppen, 't trekt er weer niet op.
Alles gaat hier redelijk goed, dank u
Wij hopen van jullie hetzelfde, en zo mogelijk nog veul beter
tot de volgende ?
We zijn negen uur voorbij, en je kunt nog niets doen zonder licht (buiten slapen).
Ik heb linde met een hoofdletter geschreven, omdat ik mij meen te herinneren dat ik hier ooit een doopkaartje zag van een Linde... van een Merel ook al.. In mijne tijd mocht dat nog niet, anders had ik gepoogd mijn kinderen te zegenen met een sterke naam : beer of wolf of zoiets, en mijn dochter wat meer weerstand: Egeltje.
Dat zijn dan nog vlaamse namen, waarvan je ergens een voorstelling van hebt, maar je ziet en hoort nu ook namen die ergens op de tv gekomen zijn in een documentaire over poepelanezen uit micranesië. Ik hoorde onlangs een naam waarvan ik de fiere grootmoe vroeg vanwaar dat kwam, en het bleek dat het jonge paar heel inventief met lettertjes gepuzzeld had tot ze iets vonden dat leuk klonk, dan in het grote boek met voornamen gecontroleerd om zeker te zijn dat het origineel was...Nu ja...van mij mag het, en ik moet toegeven, het klonk leuk, alleen dacht ik door de eind aa-klank dat het een meisje was, maar nee, 't was een manneke...allee, het had alle dingen om tot man uit te groeien, buiten zijn naam dan...
Nee, van mij hoeft het niet. Ik vertelde er toen wij nog volop in de kinderproductie zaten altijd een mopje over...Ik zou mijne kleine Godfried noemen, of Goederik... Dat klonk zo lekker om te reclameren en te schelden: Godfried Goderis goat godverdomme gedoan zien (zijn)!!!! Zeker voor mijn westvlaamse tong geeft dat nogal wat vuurspetterende g-klanken ! Goederik had nog een tweede reden, daar zit m.i. de oorsprong van onze naam. De voornaam Goederik heeft echt bestaan, en kwam veelvuldig voor. De zoon van Goderik of goederik was dan Goderik's Toone, en de klank is al bijna volledig onze huidige Goderis...
Ik hou wel van Vlaamse namen, gewoon omdat die eigen zijn. Ik lig er niet wakker van als er iemand zijn kinderen vreemde namen geeft, maar het is niet echt mijn keus. Maar ik ben wel gelukkig dat het niet meer is zoals vroeger, dat het de naam van de peter (meter) moest hebben. Ik kreeg er zo op mijn bureel, ik vroeg gewoonlijk de pas als ik de naam moest noteren, om schrijffouten te vermijden, en dan las ik Louis, en sprak de man met Louis aan, bleek hij Albert te zijn, maar die Louis, dat was het officiële... Ja zeg.
Het grappigste in verband met identiteitskaarten was een dametje, een oud weduwetje, ik las tot mijn verbijstering dat zij in 1823 geboren was... Ik heb van die pas een copietje gemaakt, en uitgehangen in de refter, met een rood pijltje naar het geboortejaar... Klein typfoutje op 't stad ?
Je komt ook wel eens rare familienamen tegen, in het brakelse zitten nogal wat vandeneucker's, en ik moest wel eens op onderhandeling bij Denaeyer...Maar de mooiste was in Kachtem tegen het Westvlaamse Izegem... Daar stond op een wei, langs de verschrikkelijke kasseiweg, een oude boerenkar met daarop een reclamepaneel:
"Kledingszaak Deckmyn - Pype"
What's in a name ?
Ik veronderstel dat ze gespecialiseerd waren in herenbroeken.
Ah, ik zie, amper, maar toch, ik zie de kerk van Horebeke weer staan, ze hebben ze teruggezet, of het klaart ietske op.
Ik ga stoppen, 't trekt er weer niet op.
Alles gaat hier redelijk goed, dank u
Wij hopen van jullie hetzelfde, en zo mogelijk nog veul beter
tot de volgende ?
vrijdag, november 09, 2007
thuis en al druk in de weer
Vannacht heeft ze geslapen als een kleinverkske (geluid en al)...
Vanmorgen zei ze dat ze mijn koffie ging maken en naar boven brengen. Ik heb gezegd dat dit echt niet nodig was...Ik lag zo wat te denken hoe dat voorrecht eigenlijk ontstaan is... Waarom kreeg ik koffie aan bed ?
Plots schoot het me te binnen. Heel lang geleden gingen de kinderen met de bus naar school, en nog iets vroeger kwam Verbruggen hier met Davy om hier op de bus te wachten. De ouders van Davy zaten in de vleeshandel, en moesten vroeg weg, vandaar...
Dus was Anny vroeg op, haalde de kinderen uit bed, gaf ze eten, maakte hun boterhammekes klaar voor 's middags, en kroop na hun vertrek weer wat tussen de warme lakens, en bracht voor mij een heerlijk kopje koffie mee. Ik dronk dat op, en dan was het tijd voor mij om op te staan en me te wassen.
De kinderen zijn allang het huis uit, en nog veel langer dat ze niet met de bus mee moesten, maar mijn koffie bleef. Toen Koen werkte bij Danilith, was er weer een bus, en kregen we een "natuurlijke" voortzetting van de koffie aan bed...
Idioot, maar het is wel heerlijk. Nu heb ik het gedaan gemaakt, ook aan mooie liedjes komen een eind.
Straks gaan we boodschappen doen, we zitten zonder fruit, en Anny wil eens zoeken achter een en ander om te drinken, en waar geen suiker in zit. We gaan dus wellicht wat meer tijd nodig hebben.
Ik ben vanmorgen nog naar de huisdokter gegaan om enkele voorschriften, want er waren niet genoeg pillen om het weekend door te komen. Het zou weer een wonder zijn mochten het weer geen medicaties zijn waarop je geen terugbetaling krijgt ! Ik was meer dan 100 euro's kwijt, en het is nog niet eens een volledige lijst van haar medicaties ! Gelukkig waren er nog enkele van haar vroegere, waar er nog wat voorraad van is. Ik begrijp het systeem van de terugbetalingen niet goed, het is precies of je deze medicamenten neemt uit goesting, en zonder noodzaak !
Zo moet ik een soort vitamines nemen voor mijn rug, tegen de ontstekingen. Als ik die laat (ik heb het geprobeerd !) dan zit ik na korte tijd weer met ontstekingen en véél pijn. Niettemin zijn ook deze vitamines niet terugbetalend, alhoewel het hier dus ook een noodzaak en een voorschrift betreft. Nog al een geluk dat wij met zo'n verstandige beleidsmensen zitten ... Kijk maar eens naar wat ze nu allemaal zitten te (ver)prutsen....
Ik ga stoppen, we gaan inkopen doen.
Tot de volgende ?
Vanmorgen zei ze dat ze mijn koffie ging maken en naar boven brengen. Ik heb gezegd dat dit echt niet nodig was...Ik lag zo wat te denken hoe dat voorrecht eigenlijk ontstaan is... Waarom kreeg ik koffie aan bed ?
Plots schoot het me te binnen. Heel lang geleden gingen de kinderen met de bus naar school, en nog iets vroeger kwam Verbruggen hier met Davy om hier op de bus te wachten. De ouders van Davy zaten in de vleeshandel, en moesten vroeg weg, vandaar...
Dus was Anny vroeg op, haalde de kinderen uit bed, gaf ze eten, maakte hun boterhammekes klaar voor 's middags, en kroop na hun vertrek weer wat tussen de warme lakens, en bracht voor mij een heerlijk kopje koffie mee. Ik dronk dat op, en dan was het tijd voor mij om op te staan en me te wassen.
De kinderen zijn allang het huis uit, en nog veel langer dat ze niet met de bus mee moesten, maar mijn koffie bleef. Toen Koen werkte bij Danilith, was er weer een bus, en kregen we een "natuurlijke" voortzetting van de koffie aan bed...
Idioot, maar het is wel heerlijk. Nu heb ik het gedaan gemaakt, ook aan mooie liedjes komen een eind.
Straks gaan we boodschappen doen, we zitten zonder fruit, en Anny wil eens zoeken achter een en ander om te drinken, en waar geen suiker in zit. We gaan dus wellicht wat meer tijd nodig hebben.
Ik ben vanmorgen nog naar de huisdokter gegaan om enkele voorschriften, want er waren niet genoeg pillen om het weekend door te komen. Het zou weer een wonder zijn mochten het weer geen medicaties zijn waarop je geen terugbetaling krijgt ! Ik was meer dan 100 euro's kwijt, en het is nog niet eens een volledige lijst van haar medicaties ! Gelukkig waren er nog enkele van haar vroegere, waar er nog wat voorraad van is. Ik begrijp het systeem van de terugbetalingen niet goed, het is precies of je deze medicamenten neemt uit goesting, en zonder noodzaak !
Zo moet ik een soort vitamines nemen voor mijn rug, tegen de ontstekingen. Als ik die laat (ik heb het geprobeerd !) dan zit ik na korte tijd weer met ontstekingen en véél pijn. Niettemin zijn ook deze vitamines niet terugbetalend, alhoewel het hier dus ook een noodzaak en een voorschrift betreft. Nog al een geluk dat wij met zo'n verstandige beleidsmensen zitten ... Kijk maar eens naar wat ze nu allemaal zitten te (ver)prutsen....
Ik ga stoppen, we gaan inkopen doen.
Tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)