National Geographic

Kijk, tot op heden was ik een fervent aanhanger van dit maandblad. Maar daar de laatste tijd ook daarin steeds meer publiciteit staat, en ik meer en meer mijn gading vind in Quest en Triv, besloot ik mijn abonnement niet te verlengen.
Wat blijkt, ik kan dat niet zo maar, je moet een hele periode voordien je opzeg geven, anders loopt hoe dan ook je abonnement door! Als je me niet gelooft, lees dan wat zij noemen de colofon, de hele kleine lettertjes waar je ook uitgevers en dergelijke vind, en wat geen kat leest ! Daar staat het inderdaad in minuscule lettertjes...
Veel kan ik hen allicht niet schaden, maar u bent in elk geval verwittigd van hun praktijken, en als u nu doet zoals ik doe, en hun werkwijze aan iedereen vertel, dan zullen ze misschien wel steeds minder brave zielen kunnen treffen.

Voila, dat moest me van 't hart !

Ik reken er op dat u aan al uw vrienden en kennissen dit verhaal vertelt, en ook hen verzoekt het verder door te vertellen ! Ik moet ook Bart verwittigen, want die heeft ook een abonnement ! (Door mij nog wel !)

Ik krijg daar de kriebels van ! Denken ze nu echt daar veel winst uit te beuren? Wel, laten wij met zijn allen tonen dat ze mis zijn !

Ik vertelde dat aan een vriendin waar we gisteren op bezoek waren, en die vertelde wat een miserie zij gehad had om van de boekenclub ECI van af te geraken. Nu, dit wist ik, want ik had indertijd dat contract eens bekeken voor een van mijn leden, en hem uitgelegd hoe hij er vanaf kon raken...

Daar ligt de zaak ietwat anders, omdat zij u inderdaad een contract voorleggen (weliswaar met veel kleine venijnige lettertjes), maar in het genoemde tijdschrift teken je nergens een contract op zich, het staat (volgens hen duidelijk) in hun colofon. Mag ik u, geëerde lezers en lezeressen, eens vragen of u al ooit eens de uitgevers en fotoverantwoordingen en dergelijke meer die je ergens in een klein hoekje, veelal op blz twee,hebt gelezen? Ik ook niet. Nu doe ik dat dus wel, en ik raad u aan hetzelfde te doen !

Zoek in ieder tijdschrift of wat dan ook, als er kleine verborgen berichtjes staan... je kunt nooit weten wat dit allemaal meebrengt !

Wat mij verbaast is hoe klein ze kunnen drukken ! Ik heb bij sommige van deze "openbaringen" echt een vergrootglas moeten nemen om het te kunnen lezen. Ik weet dat mijn ogen niet meer die van een twintigjarige zijn, maar ik lees nog steeds zonder bril. Dus de bedoeling is duidelijk, ze willen niet dat je dit leest ! Ze zijn oftewel verplicht die mededelingen te doen, ofwel willen ze je met een of ander in de zak zetten !

Het bewijs dat zij niet willen dat je dit leest ? In ieder tijdschrift zitten één of meerdere kaarten om een abonnement op hun tijdschrift te nemen, of cadeau te doen. Op die kaarten staat dit reglement niet, of hoogstens een korte (en ook zeer klein gedrukte) verwijzing naar "een" reglement, waarvan ze niet zeggen waar je dit kunt vinden...

Nu, het gaat over geen fortuin, en ik ga er geen moment pijn van hebben, tenzij een pijn van weerzin telkens ik nu dat boekje zal zien. Ik zal het ook eens vertellen tegen mijn krantenboer, die man heeft uiteraard liever dat ze maandelijks bij hem komen dan een abonnement te nemen, daar heeft hij een flink argument in zijn voordeel mee !

Ik heb nu steeds minder abonnementen, en na die ervaring zullen er zeker geen meer komen !

Bovendien zie ik mijn maandelijkse bezoekje aan de krantenboer als een uitstapje, een verzet, en god weet hoe belangrijk een verzetje is in mijn geval !

Voila, een kort en kwade blog !
tot de volgende ?

pim,pam,pom...

poenen.
Ze liggen in mijn gang, een milde schenker met zijne hooggeachte wederhelft kwamen onverwacht op bezoek, met een koffer vol pompoenen, appels en groenten...
De pompoenen gaan - loffelijke gewoonte - naar Bart voor Lieselotje, die als het kon driemaal daags pompoenen zou eten. Alhoewel haar voedselallergie al héél wat beter is geworden, houd ze nog steeds van pompoenensoep. Het was en is een wonder dat een kind dat toch beperkt is in zijn voedselkeuzes, met zoveel smaak en goesting kan zitten eten. Nu en dan moet mama Els manu militari ingrijpen om haar te doen stoppen, "nu is 't genoeg hé Lieselotte !", en dan zit dat kind daar ongelukkig gefnuikt in haar verlangen...Dood te gaan van de honger...
Wat nog veel wonderbaarlijkerder is, een ander kind zou je wellicht moeten waken omdat het wel eens aan de verboden vruchten zou zitten, zo niet Lieselotte. Als we hier de doos snoep bovenhalen, zit ze eerst te kijken of het wel tot de toegelaten soorten behoort...zo niet, dan eet ze geen snoep, en ze doet dat zonder verpinken.
Natuurlijk heeft ze een harde leermeester...Als ze toch eens iets doet dat verboden is, dan staat ze vol met jeukende uitslag. Soms is het wel eens zoeken en nadenken om de dader te vinden... Zo kreeg ze hier eens uitslag op haar éne wang...bleek dat ze op de zetel gelegen had, mat haar kaak op een wollen kussen...en wol is taboe.

Nu, wij zijn in ieder geval blij dat we ze plezier kunnen doen met de gekregen pompoenen, en de milde schenker (Luc courgette) (correctie ? Luc pompoen?) weet en is evenzeer tevreden dat zijn overschot dient voor een kind die verslingerd is op de vruchten van zijn noeste tuinwerk. (Als zijn vrouw dit leest zit ze nu te grimmelen en gezichten te trekken...)

Gisteren is de technieker geweest voor de chauffage van Veerle...Verdict: niet meer te herstellen, de ketel is doorgeroest... Ik heb zonet nog eens gebeld naar de bouwmaatschappij om aan te dringen op spoedig herstel, het is geen weer om zonder verwarming te zitten...Veerle werkt nu met een klein petroleumkacheltje, maar een oplossing is dat uiteraard niet. Bovendien kun en mag je dat niet laten branden zonder verluchting, en verluchting is ook koude lucht...

Ze beloofden spoed achter deze zaak te zetten...Hopelijk is hun begrip van het woord hetzelfde als het mijne...Wij hadden al vastgesteld dat er bijna geen warmte kwam uit die verwarming, nu is de reden dus duidelijk ! Ik heb Veerle gezegd haar thermostaat op nul te zetten, want anders gaat haar mazout regelrecht den blote blauwe (?) hemel in...

Er is weer geen blauw te zien in den hemel, en op straat ook al niet, al zitten de blauwe hier aan 't bewind... Dat doet mij aan de regering (of het gebrek aan) denken. Ze hebben daar hun eigenzichzelven zodanig klemgezet, dat ze met de beste wil van de wereld er niet meer uit geraken... Moesten het auto's zijn, ze zitten tot over de assen in de môre...en patineren dat de rook zo dik hangt dat ze malkander niet meer kunnen zien (letterlijk en figuurlijk). En wij zullen al die dwazekloterij wel weer mogen betalen.

Er zijn twee dingen waarvoor ik op mijn blote kniëen alledagen de kruisweg wil doen: zorg dat mijn kinderen geen militair en geen politieker worden...Ik heb echt liever serieuze mensen in mijn nest zitten. Je ziet nu regelmatig van die mooie reclames op de tillesevie...ons leger dat is nu een helpende hand, een vredescorps, als je iets wilt doen aan het onrecht, vervoeg het leger... Ik krijg daar de kriebels van, een of ander romeinse keizer zei het al: wilt gij de vrede, bereidt dan de oorlog! En ik zie die belgische vredeswerkers daar de vrede bevorderen met een mitraillette op hunne buik...??? Mijn broer is iets te laat bij het leger gegaan om het antimilitarisme van mijn vader nog om te turnen...Ik ben en blijf antimilitarist. in hart en nieren.

Ik heb twee keer mijn drie dagen gedaan, en bleef dus in totaal 30 dagen in het leger (tja, hun tafels van vermenigvuldiging zijn ook al niet je dat...) De eerste keer vloog ik na mijn drie dagen het militair hospitaal in, en die kluivers keurden mij voorlopig af... Na zes maand mocht ik al weer eens proberen, maar nu vloog ik meteen op de eerste dag al het militair hospitaal in... De eerste keer dat ik in dat hospitaal zat, zat ik oeverloos in de wachtzaal, terwijl ik zag hoe een sergeant telkens met mannekes voor kroop, en ik iedere dag opnieuw zat te zitten aanschuiven aan een rij die niet minderde...tot ik vernam dat ze me maximum 15 dagen mochten houden...Dan bleef ik rustig genieten van het mooie weer en een boek, en de veertiende dag 's morgens verwittigde ik de sergeant dat ik nog drie dokters moest zien en morgen naar huis ging... Nu was ik het die de rijen voorbijging met de sergeant... De tweede keer deed ik zelfs geen poging meer om bij een dokter te gaan... Ik begon zelfs al met het systeem te ondergraven. Ze hadden mij per ongeluk in een franstalige kamer gelegd...en om 10 uur liet ik het licht vrolijk branden, een gloeiende sergeant kwam mij uitkafferen, maar ik begreep geen frans... dan kwam een officier (denk ik, hij had veel strepen, of een neus met veel gaten)en die kon nederlands...Wat ik daar deed in de waalse kamer...Tja, dat moest hij mij vertellen... Dan vroeg hij in 't nederlands om het licht uit te doen om 10 uur, wat ik braafjes deed... Nadien hoorde 't sergeantje mij praten met de walen in de kamer, en kwam diene gradé weer eens af... Ik hield hem voor dat ik voor de nederlandse taalrol had gekozen, en dus in 't nederlands mijn orders moest krijgen... Hij zweeg en ging voort... Ik denk dat ik gelukkig was dat ik nooit troep moest doen, ik zou stellig veel uurtjes in den bak gezeten hebben... Ik kan er niet aan doen, maar ik kan niet tegen zinloze bevelen... Als ik iets zinloos moet doen, dan krijg ik de riedebedie, wat dat ook mag zijn.

Ik heb en zal nooit kunnen blindelings gehoorzamen, ik moet weten wat ik doe, en waarom ik het doe. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vele lezen, en vooral met mijn fantasie...Ik heb verbeelding, ik zie achtergronden, en als ik ze niet zie, dan maak ik ze zelf, en bij zinloosheid maak ik ook achtergronden die zinloos zijn...en dus doe ik het niet. Ik denk dat het ook dat was dat mij een weerzin gaf tegen wiskunde... Ik zocht vruchteloos naar het nut van de wetenschap om te weten wanneer en waar twee treinen elkaar ontmoeten op de lijn Brussel Oostende...Wat mij en de reiziger interesseren is wanneer de trein ter bestemming is, en daarvoor moet ik niet rekenen, dat staat in het spoorboekje... Bovendien waren de opgaven altijd al verkeerd van in de opgave van het vraagstuk ! Een trein rijdt 80 km/uur...dat moet nogal een bonk geven als die trein van stilstand in één ruk aan 80 rijdt ! Ik wil die trein eens van op een veilige afstand zien vertrekken ! En als hij niet van 0 tot 80 gaat in een fractie van een seconde, hoe kan ik dan berekenen waar die twee klootmachines elkaar zullen ontmoeten ? En als ik dat toch moet doen, dan kan ik dat alleen maar gerekend vanaf een plaats waar de treinen daadwerkelijk aan 80 reden, en niet vanuit het station... Maar dat was niet juist, ik moest niet zitten te vitten, de opgave was duidelijk... en dan zijn ze verwonderd dat ik nog steeds een hekel heb aan wiskunde !!!
en aan den troep en aan politiek... en nog een paar dingen... zoals rode bieten en zo, maar dat doet hier niets ter zake...
Ziet eens ! ik zit weeral in 't verleden ! maar een beetje in 't heden ook, ik hou er nog steeds niet van...

tot de volgende ?

Het einde nadert...

...als in Italië de regering doorzet met zijn wetsvoorstel (het is al door de kamer)dan is dit wellicht een van de laatste blogs van ondergetekende....
Eén of ander verlichte (?) geest heeft in Italië gevonden dat de blog een verdoken vorm van publiciteit is, en op publiciteit moet belasting betaald worden, per uitgave...
Hopelijk doen ze dat niet met terugwerkende kracht, anders wordt mijn ijver beloond met een torenhoog belastingsaanslagje...
Mag ik dan op uw financiële steun in moeilijke dagen rekenen?
U, die regelmatig mijn blog leest ?
Gelukkig heb ik niet zo veel lezers, en kan ik mij misschien verdedigen met het feit dat mijn publiciteit nauwelijks impact heeft buiten een beperkte vriendenkring...
Natuurlijk kan ik ook de zaken omkeren, en daadwerkelijk publiciteit beginnen te maken, maar zolang er geen winkelketen interesse toont, zal dat ook niets opbrengen...
niettemin, en niet tegenstaande:
de eerste reclamespot.

Bart kwam hier, zoals bijna elke week, de vrijdagavond langs om eens te babbelen en iets te drinken. Ik zat aan tafel, ook iets te nutten, met enkele sneetjes chorizo (mild) bij als hapje. Bart nam ook een stukje (niet straf genoeg, pa) en begon over een lekkere worst die hij per (on)geluk ontdekte bij de Liddl ...in duitsland, tijdens zijn verlof. Ze verkopen die ook hier pa, dat moet je eens proeven!

Dus: reclame slogan nr 1:
Koop bij de liddl de heerlijke notenworst ! Echt waar, een worst met noten in verwerkt, en het smaakt inderdaad vurrukkuluk ! Let op, de worst zit verpakt in een pampieren zakjesachtige verpakking ! Maar echtigentechtig waar, het is lekkkkkkkeeeeeeeer !!!!!!

Voila, nu maar hopen dat ik centjes beur bij de Liddl, en aanbiedingen krijg van andere winkelketens....

Je denkt misschien dat ik zever, maar nee, het is echt waar, dit wetsvoorstel is er echt in Italië (kun je vandaag 24/10 lezen in het onvolprezen www.netties.be )(ze houden hun dossiers bij, volgend jaar kun je het nog terugvinden).

Bart vond het een plezante anecdote dat hij die worsten ontdekte in Duitsland, terwijl ze hier ook te koop liggen. Nochtans is dat niet altijd correct, want ik ben nog binnen geweest in de Aldi in Nederland, en het aangeboden gamma was helemaal niet hezelfde als bij ons...Maar misschien is dat alleen voor nederlanders zo ?

Ik hoorde aan de verhalen van Bart dat hij niet alleen uiterlijk veel van zijn vader heeft, ook qua manieren...Als hij ergens op verlof gaat, dan probeert hij ook zoveel mogelijk de plaatselijke dingen te eten, te drinken, en ook hij komt dan naar huis met enkele flessen van de wijn die hij daar ontdekte (en 't is ne braven, hij brengt ook een paar flessen mee voor zijn pa)

Kijk, dat is een van de dingen die ik echt mis... De reizen, de uitstapjes...Niet voor het ding op zich, maar we maakten er iedere keer, zo mogelijk, ook een culinair uitstapje van. Het moest niet eens ver zijn, we kennen heerlijke bieren hier vlak over de verfoeilijke taalgrens, biertjes die je hier niet makkelijk vind, maar die echt heeeeeeel lekker zijn. Ik vond het altijd jammer op die momenten dat Anny niet met de wagen kan rijden, maar ja, ook Anny houd ook wel van het degusteren van een lekker biertje...ze zou toch geen BOB willen zijn....

Als ik nu met de wagen ben, dan is het wel zéér uitzonderlijk als ik iets drink, met al die pillen ben ik bang dat het vlugger zou inwerken op de rijvaardigheid. Wel heb ik al een paar keer enkele flesjes gekocht om dan thuis in alle rust te genieten. Anny en ik hebben een uiteenlopende smaak wat bieren betreft, Anny houd meer van de huidige biertrent, iets zoeter, waar ik meer van de oude biersmaak hou, met de bittere ondertoon van hop duidelijk aanwezig. Zo hou ik van een lekkere Orval (niet te koud !) en Anny vindt dat slecht bier...Elk zijn meug. Vroeger, toen we nog wel eens door de winkelstraten van Gent wandelden, stopten we telkens in het Waterhuis aan de Bierkant, waar je uit honderden biersoorten kunt proeven. We dronken er ééntje, hoogsten twee als we nog wat langer in Gent bleven, maar we proefden dan telkens nieuwe soorten, soorten die we nog niet kenden... Als we wat haastig waren, dan wisten we onze "préferée" tegen de dorst, en dan was het minder genieten dan wel dorstlessen...
We brachten dan ook nu en dan een potje Tierenteyn mee, de lekkerste mosterd van de wereld en omliggende. Wellicht ook de duurste ? of betaal je ook de steeds mooie potjes zo duur?

Nu, eten we veel, veel minder dan vroeger, en Anny staat ook zo lang niet meer in de keuken. Het is niet zo plezant met twee mensen die haast niets eten, klaagt ze, maar ik vermoed dat ook het werk er een beetje tussen zit, ook zij wordt een dagje minder jong. Om de twee dagen één patat, de helft voor vandaag, de rest morgen gebakken in de pan... en de rest gaat dan naar de kiekens. 't Is inderdaad niet zo plezant meer hé... Ook het vlees wordt steeds minder, we zoeken in de Colruyt (publiciteit !) steeds de kleinste stukjes, en dan is er veelal nog van over... Nu ja, als je niet beweegt moet je ook niet veel eten...
Als we dan eens iets aparts maken, dan smaakt het ons, eten we iets meer en boeten dan voor de zonde... Waar is onze eetlust en onze capaciteit naar toe ?
Als we eens op een etentje zitten, en we zien dat ze van die grote beladen borden aanbrengen, dan hebben we schrik...het is zo ambetant er zo veel op te laten liggen, precies of het is niet lekker, maar wij eten bijna niet meer...Als we eens alleen ergens gaan eten, dan bestellen we één schotel, geen menu, een schotel van iets wat ons bevalt, en in veel gevallen hebben we dan nog over... Vroeger vroeg ik soms nog een portie frieten bij, nu vragen wij in bepaalde restaurants, waar wij de maat kennen, om maar één portie te brengen, voor ons twee samen... We zijn nog van de generatie die er hartzeer van hebben als eten blijft staan...

ik ga stoppen, of ik loop weer regelrecht in de tijd van toen...
tot de volgende ?

tommetoch

Heel de nacht wakker gelegen van de pijn. Tegen de morgen begon het te beteren en om 7.15 uur zou ik begot hebben kunnen slapen, maar dan vertikte ik het ! Als je dan inslaapt ben je geen mens meer als je opstaat. Nu amper, maar allee.

Vannacht lag ik te denken of ik toch niet beter mijn korset zou dragen, ook al adviseert de ene dokter voor en de ander tegen... Ik herinner me toch dat ik daar steun van had, en minder pijn. Tenzij ik nu natuurlijk verder gedevalueerd ben in mijn ziektetoestand.

Want op de tijden dat de pijn je verhindert te slapen, normaal te liggen of te zitten, dan voel je je toch echt niet lekker, dan ben je ziek...Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik dan wat koortsig ben ook. Logisch, het is tenslotte een ontsteking hé...

Nu is het weer wat beter, en deze namiddag moet ik met Anny winkelwaarts, we zullen zien of het ergste leed dan geleden is. Zo niet dan overweeg ik toch terug mijn korset aan te doen.

Nu ja, ik moet u niet opzadelen met mijn pijn.

Voor mijn deur staan nu twee camionettes van Tele(on)net. (Ik vind hun handelspraktijken allesbehalve net - maar ja, dat heb ik met alle handelspraktijken) Nu komen ze in beweging, rijden zowat 5 meter vooruit, stoppen, wisselen nog wat gesprekken uit en zetten dan aan, ze zijn weg. Ze hebben hier met 4 man het kastje van teledistributie open gemaakt, er met één man in gekeken, (ik zag niet dat hij iets deed, misschien een knopje induwen?)en dan 10 minuten klappeien over het vele werk... Leuke job.

Ik kan niet anders dan met ergernis naar die mannen kijken, niet dat die mannen schuld hebben, maar zij vertegenwoordigen een organisme dat veel te duur is, vergeleken met de landen rondom ons. En dan hoor je een min-ister zjeveren dat het internet ter beschikking moet staan van iedereen, en zeker van de schoolgaande jeugd...maar hij doet niets aan de prijsbeheersing van dat internetprovidingsysteem... Nog veel leuker wordt het als je dan hoort dat de leerkrachten taken geven die ze moeten oplossen via het internet...en dan zitten we plots midden in klasse-onderwijs.

Niet dat dit nieuw is...het is voor een gewoon arbeidersgezin nog altijd een heel zware dobber om hun kind(eren) universitair onderwijs te laten volgen. Dat kost geld met hopen. Met of zonder beurs. En dan herinner ik me weer dat ik geen studiebeurs kreeg...Mijn vader verdiende te veel, en naast me op de schoolbank zat de zoon van een geneesheer-specialist, die had wel een beurs, zijn vader verdiende dus niet te veel ???????????????????????????? Ik zou hem nog kunnen noemen bij naam, maar wat baat het oude koeien uit de gracht te halen... Ze waren vers al niet eetbaar, 't zal zeker niet verbeterd zijn met te laten liggen in die gracht gedurende jaren...

Toch was dat een toffe knul, en hij was zowat de enige van de rijkeluiszoontjes die bij ons in de groep mocht. Want wij pasten (toen al!)het systeem van positieve discriminatie toe, de rijkeluizen waren de verderfelijkste soort luizen, het was een positief iets een reden te vinden om er een klop te geven... Eén keer ben ik héél bang geweest na zo'n raid... Ik had de zoon van de notaris (die later mijn huwelijkscontract opstelde) één klop gegeven, en diene bleiter viel meteen om, en bleef enige tellen liggen voor dood... Gelukkig was hij al op en weg voor de suf (surveillant) er bij kwam. In het vervolg heb ik altijd wat voorzichtiger geklopt. Veel moesten die gasten niet doen om een klop te krijgen, ze vertrokken al van uit een misdadige toestand, ze waren rijk, exposeerden dat, en onder elkaar spraken ze "frans", later bemerkte ik dat het zelfs niet eens goed frans was, het was het brabbeltaaltje van de "grand chicque", ze zochten het dus inderdaad zelf al, door zich als "anders" voor te stellen.

Ik heb later, véél later, bemerkt dat ik dat nog steeds niet goed kan velen. Ik kwam bij een patroon om te onderhandelen, en dat bazeke permitteerde het zich om in een soortement frans te broebelen tegen zijn eega en zijn chef de personnel... Ik heb me daar voorgedaan als een zeer hautain persoon, die neerkeek op zijn te lage stand, en zie, het baaske kromp in een als een ballonneke dat je lost... Nog een beetje en het maakte zelfs piepgeluidjes. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd had die keer. en ik voelde me - oh zo - goed.

Kwam dat door het beroep van vader ? Was ik al van in de wieg besmet met het syndicale virus ? Het lijkt er wel een beetje op, maar het zo hautain doen, dat had ik geleerd van ons moeder, want zij kon (en deed) dat ook als ze het nodig vond. Allee, ik ben een kind van alle twee hé.

Toen mijn broer uit het college was gevlogen om ik weet nog altijd niet welke reden, kon ik bij de leerkrachten plots ook niets meer goed doen... Ik zat in de strafstudie met een vast abonnement, en ik was volgens de suf de eerste die ooit strafstudie gekregen heb in de strafstudie... Ik was geen braven, maar ik heb veel uurtjes studie mogen doen voor de toeren van anderen! Zodra er in de klas iets gebeurde was ik de klos (ik was er echt niet altijd bij, meestal wel, maar lang niet altijd). Toen ik veranderde van school, was ik plots blijkbaar een soortement heilige, want ik daar nooit strafstudie gekregen, zelfs bijna nooit straf toutcourt. Het lag dus niet alleen aan mij, ook aan de reputatie die onze naam plots kreeg.

Dat mijn broer uit het college buitenvloog, dat was een zwaar familiaal drama, en menige avond vloog ik naar mijn kamer, omdat mijn ouders met mijn broer moesten klappen over dingen die ik niet mocht horen. Dat maakte mijn situatie voor mij nog erger, ik moest een kwade naam dragen zonder te weten waarom, en dat op zich maakte mij al opstandig... De oplossing voor mijn broer was de militaire school, en plots werd mijn vader van anti-militarist een pro-militair...Wellicht niet echt, maar om zijn zoon te helpen en terug op het juiste pad te helpen en te houden. Want het moest wel iets hééééél ergs zijn, als je het zelfs niet mocht weten. Het klinkt gek als ik het nu zeg, maar ergens heb ik dat nooit aan mijn broer vergeven, zelfs nu nog niet, nu hij al zo veel jaren dood is. Het voelde ook zo onrechtvaardig aan voortdurend geviseerd te worden om wat een ander deed. Met mijn huidige kennis en ervaring van colleges, zal de misdaad van mijn broer wellicht niet zoooo erg geweest zijn, maar paste het niet binnen de elitaire naam en faam van het college, en bovendien hoorde onze familie niet tot de high-society...en daar is (ook nu nog) een college gevoelig aan...

Ooit deed het college van Oudenaarde een oproep om het katholiek onderwijs in de ganse stad te verenigen in één hecht blok. Het schoolhoofd van Mater, zuster Elza, vroeg mij mee om kbo Mater te vertegenwoordigen... Het begon al te kriebelen toen wij de superior van het college het welkomstwoord hoorden zeggen, een speciaal welkom voor dokter..., een speciaal welkom voor notaris.... een speciaal welkom voor mevrouw advocaat...tot mijn verbijstering was er zelfs geen gewoon welkom voor ons... De sup begon dan "zijn" comittee te schetsen, voorzitter, hijzelf, secretaris notaris... en weer dezelfde gang van zaken, en weer zelfs geen vermelding van het "voetvolk"...Ik kon mij niet meer houden, en vervolgde luidop: " en het werk wordt gedaan door de basse-classe, het schorem, het plebs, wij dus...
De vereniging is nooit verder gekomen dan die ene poging... Wat ben ik toch ne slechte mens hé!
Het zit in mij gebakken, ik kan geen onrecht verdragen, geen onderdrukking, geen vernedering, het is sterker dan me zelf.

't zal nu niet meer veranderen...
tot de volgende ?

onderwerp...

Ik heb me rotgezocht om een onderwerp te vinden voor het maken van een schilderij zoals opgedragen... Een duidelijke voorgrond en duidelijke achtergrond... Zoek maar wat foto's...

Ik heb dus niets gevonden, of misschien toch wel...Deze namiddag is het schilderles, en ik heb een onderwerp, alhoewel niet echt van de foto af...

De foto die mij inspireerde is misschien wel de beroemdste foto (of beruchtste) van deze kloot-wereld...De foto waarop je dat naakte meisje hulend ziet vluchten voor de amerikaanse soldaten op de achtergrond...
Op deze foto staat op de voorgrond, een end voor dat meisje, ook een huilende jongen, rennend met vertrokken gezicht. Dit wordt mijn onderwerp, angst, op een achtergrond van vuur en rook, met misschien, maar dat weet ik nog niet zeker, het lijkt me nu niet echt nodig, een silhouet van een soldaat...
Dat is echt een onderwerp voor mij, angst...
Ik wil proberen niet gedetailleerd te werken, alleen duidelijk de angst brengen, niet het knaapje.

Ik heb al gezegd dat ik op een of andere manier altijd somber werk... Gek genoeg deed ik dat niet in mijn pyrografie.

Toen ons moeder haar huis verkocht, zag ik daar nog een kadertje hangen met een pentekening die ik ooit maakte als adolescent, en dan al had ik de angst als onderwerp genomen. De meeste jongeren leven dan in een euforie van liefde, bloemetjes en bijtjes...ik dus niet. Blijkbaar waren er toen al twee ikkes. Een die in de groep graag de plezantste was, een die de angst tekende... Eigenlijk ben ik dat nog een beetje, naar buiten plezant en wat dominant, naar binnen onzeker en angstig ?

Wellicht is dat het lot van een middenkind... Je hebt een (ik twee) ouderen boven je, en je plaats als kleinste is je afgenomen door een nog kleinere. Je zit altijd ergens tussen hamer en aambeeld. Of je doet het slecht want je moest toch al beter weten, of je doet het slecht want je bent nog niet oud genoeg om mee te doen... Er bestaan hele boekdelen over die situatie, maar ikke en duizenden anderen hebben in die situatie geleefd, en dragen hun leven lang de sporen van hun opvoedingssituatie mee.
Oh, denk niet dat dit zooo erg is, er bestaan ook hele boeken over de druk waaronder de oudste voortdurend staat, en evenveel over hoe moeilijk de jongste het heeft... Je moet wel tot de conclusie komen dat het gewoon moeilijk is mens te worden.

Ik had nooit aan "de naakte aap" mogen beginnen, het is een verderfelijk boek ! Het trekt het ganse menszijn terug tot zijn animale reacties in gans zijn bestaan. Hoe verder ik kom in dat boek, hoe beestiger we allemaal lijken te zijn. Hoe de hormonen reageren en ons besturen in onze reacties... Nee, lees het maar niet, je voelt je vuil als je het leest. Lees maar rap andere en mooie boeken, of als je geen lezer bent, kijk naar een mooie film.

Mijn positie als middenste in het nest.

Het klinkt zo dierlijk hé, zo beestig...zo "naakte-aap-achtig. En dan kijk je de zondagmiddag naar een filmpje over chimpansees en je ziet hoe de oudsten uit het nest...en de middenste...en de jongste... Nee, echt waar, je moet je niet verlagen tot de naakte aap, we zijn dat niet, hoezeer er ook nog resten van het zoogdier in ons zitten, we hebben niet alleen dat, we hebben ook -als enige ?- de mogelijkheid onze reacties in hand te houden...hoewel dat misschien de oorzaak is van de conflicten met jezelf, tussen je lichamelijke en je geestelijke. Tju, Freud heeft er niets van gebakken.

Toen ik vanmorgen op stond was het somber, grijs weer, en nu stralend zonnig weer. Veel scherpe schaduwen.

Vanmorgen voelde ik dat ik met geen mogelijkheid mijn rugspieren kon loskrijgen. Met andere woorden, alles zit weer vast. Nochtans is de pijn nu nog redelijk, en voel ik mijn hartslag nog niet in mijn rug bonken...Als dat het geval is, dan is het net zoals met een snijdende pijn van een zweer, of zoals anderen mij tandpijn beschrijven, bonkend en kloppend alsof je ganse centrum zich naar de pijnplaats heeft verplaatst... Ik heb schrik dat het weer erg gaat worden... Als het vandaag in de schilderles zo begint zal ik proberen mijn trots aan de kant te leggen en te stoppen voor het té erg wordt. maar dat is niet makkelijk.

Ik ga ook eens naar de tandarts moeten (Heb je er al eens opgelet dat dit in ons taalgebruik de enige arts is ? al de anderen zijn docteurs...)(In 't westvlaams is het un dentiste ...hoe zeggen westvlaamse Blokkers dat?)Blijkbaar lig ik 's nachts te tandenknarsen, en ik heb een snijtand die nu al zo ver achteraan is weggesleten, uit gebeten!, dat ik vrees dat hij eens zal breken. Wellicht komt dat mede door het feit dat mijn tanden uitgroeien. Binnenkort ben ik echt een oud peetje...en kan ik mijn kin tegen mijn neus duwen. Zo een popeye-figuur...

Oud worden... en ik mag niet klagen, er zijn er veel die zelfs dat niet krijgen...die al veel vroeger moesten afstappen...

De filosoof van mater moet nu maar eens stoppen met zagen, tot morgen?

Outcast

...past niet in het kadertje...
Hij, u, ik staat buiten het "normale" model!
Ik krijg er de kriebels van dat "men" ons altijd probeert in het kadertje in een "cast" te dwingen. De gemiddelde mens eet in zijn leven 1801 dieren op...Gelezen in de krant.
Ik vraag mij af wie zo weinig beestjes opeet ? Wie is zo slecht bedeeld ?
Ik weet niet of ik al een hele koe op heb, maar ik heb al honderden mossels gegeten, duizenden garnalen, een mooie kist oesters, om nog maar niet te spreken van kikkerbilletjes en van die heerlijke kleine visjes, rechtstreeks in het frituurvet gebakken, daar heb ik er ook al enkele honderden van binnen...Ik heb wellicht al een heel kiekenskot leeggefret en een groot konijnenkot, bovendien heb ik tientallen kwartels (ik kweekte die zelf) en duiven (idem) mijn keel laten passeren, en ik spreek dan niet eens van hazen, fazanten en patrijzen...
In één goedbereide gekreveerde tomaat zitten wellicht al meer dan 50 garnalen...
Sjongens ik herhaal mijn vraag, waar woont den duts die maar 1801 beesten heeft opgefret? Denk niet direct aan de arme gebieden, want daar eten ze insekten, wat wij vies vinden, maar wij eten wel lustig slakken, wulken, karikollekes en ander rare beestjes...
Nee, ik ken genenenen die voldoet aan dat gemiddelde !
Als ik een gemiddelden zou zijn, dan heb ik nog zo'n 13 jaar te goed. Maar ik heb veel meer kans dat dit niet klopt, dat ik vroeger of later zou gaan...
Nee, ik ken echt geen ene mens die aan "de gemiddelde mens" voldoet.
Jij wel ?
Dan zijn we dus allemaal outcasts, uitzonderingen, niet in het kaderke passenden.

Neen begot ! De mens is gewoonweg niet in een kadertje te vatten, geen enen !
Gelukkig maar !
Stel je voor dat we allemaal 73.4 kg zouden wegen, 1.79 meter groot zijn, chinees spreken, en dat er iets meer kans is dat we vrouwelijk zijn dan mannelijk.
Zie je al dat er maar één maat kleren zou zijn?

Dat doet mij denken aan de heiligen... De volmaakten.
Ik mag er niet op denken dat ik er ook maar ene zou ontmoeten !
Dat moet de meest vervelende man of vrouw zijn in ons heelal...Hij (zij) die altijd volmaakt gepast zou reageren, zou ook altijd perfekt voorspelbaar reageren...Hij zou geen woord kunnen zeggen, geen ding doen, zonder dat we het allemaal zouden op voorhand weten, want het volmaakte is altijd maar één ding.
Ik denk dat we alras met een hele kring joelende mensen rond hem (haar) zouden staan, net zoals vroeger op de speelplaats als er twee een serieus gevecht aangingen...We zouden in koor, voor hij kan antwoorden het antwoord al belachelijk maken, in een reactie op de dodelijke verveling die zo'n saaie piet zou uitstralen.

Nee, het volmaakte is het meest afschuwelijke dat ze ons kunnen aandoen!

Meneer, denk u eens in dat ze morgen de volmaakte auto maken, dan zou die nooit meer kunnen wijzigen, dan zouden wij allemaal, zonder onderscheid van stand en rang, van arm en rijk, in diezelfde auto moeten bollen... Bèkes ! Ik mag er niet op denken!
Nee, laat ons maar prutsen, laat ons maar oeverloos streven naar het volmaakte, het beste, maar laat het ons aub nooit ofte nooit bereiken !

Wellicht is dat de achterliggende reden waarom ik altijd wat zit te grimmelen als ik hoor "de gemiddelde mens", of "men", of nog andere van die dooddoeners!

Stel u voor dat een kunstenaar "het volmaakte schilderij" zou gemaakt hebben...Dat zou betekenen dat er niemand meer moet (mag) schilderen, omdat er niets meer te schilderen is, het is bereikt, het is af, gedaan !

Nee, het volmaakte, dat is niets voor mij, niets voor u of voor wie dan ook...Men zegt dat het volmaakte niet van deze wereld is...dat is dan het enige volmaakte dat ik appreciëer... Ofte de perfecte contradictie.

Waarom zoeken we naar het klavertje vier ? Omdat het onvolmaakt is ?

Aan de pompelieren op mijnen einder staan nu bijna geen blâren meer. Nochtans is het nog niet echt koud geweest, is er nog niet echt veel wind geweest, nog niet echt herfst geweest, of liever we hebben een hele zomer lang herfst gehad, en nu het herfst is, probeert het weer angstvallig om nog eens te zomeren... Het weer is al even gek als de mensheid, en het is (gelukkig) ook niet volmaakt.

Ik heb gisteren mijn nieuwe boeken zitten uitpakken, en gezien dat ik de nobelprijswinnaars tot 1954 heb, misschien niet allemaal, maar dan toch een hele boel ! Bovendien stammen ze nog uit de tijd dat een boek nog een boek was, en kryptisch ding... Ik mag niet veralgemenen (dat mag je nooit), maar veel van de moderne gelauwerde schrijvers worden gelauwerd omdat niemand durft zeggen dat ze het geschrevene niet begrijpen...Dus moet je ook die boeken niet kopen, je kunt ze toch niet lezen.
Ik weet nog dat ik soms in de bibliotheek een boek moest halen om te lezen als opdracht van de school... Ik ben al heel mijn leven, van zodra ik kon lezen, een boekenwurm geweest, maar ik heb bijna nooit een goed boek gelezen in die "opgedragen lectuur". 't Zal wel aan mij liggen, maar sindsdien koop of lees ik bijna nooit meer boeken van die schrijvers die door de leraar opgedrongen werden.
Voor mij moet lezen een genot zijn, een meeleven met, een wegdromen in, een huiveren met, een angst voelen met...Als ik een hoofdstuk drie keer moet herbeginnen omdat ik de draad kwijtraakte in de zware psychologische druk, dan hoeft het voor mij niet meer ! Als die man met zo'n zware psychische problemen zit, dan ben ik blij voor hem dat hij ze van zich af kan schrijven, maar dan moet hij anderen er niet mee willen opzadelen !
Of boeken waarin je het gevoel krijgt dat je moet leren zwemmen in een vuilnisbak? Nee, niet voor mij !
Nee, ik zoek niet naar lichte, naar vlotte schrijfsels, maar naar zaken waarin je kunt wegdromen, meedromen met het boek op zich. En het mag zeer somber of teneerdrukkend zijn, als het maar zo geschreven is dat je het mee-ervaart.
Maar als men mij een boek geeft, met zinnen die alleen een symboliek in zich hebben, maar geen echte betekenis, dan hoeft het voor mij niet.
Ik kan de werken van Van Ostaejen echt waarderen, maar zij die dan nog verder gingen, en de woordbetekenis lieten vallen om alleen in een klankkleur, zonder betekenis op zich, een gevoel weer te geven ???Nee, laat maar, niet voor mij...
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat men later van onze tijd zal schrijven in het grote geschiedenisboek ? Wat zal men schrijven over de schilderijen die alleen uitgegoten zijn in kleurmassa's en waar men voor de dynamiek een paar keer met een fiets door gereden heeft ?
Of over een pot vol mossels die men verkoopt als een GROOT kunstwerk...
Of zal men deze dingen met de mantel der liefde toedekken, niet willende erkennen dat "de" voorouder zo een rare bietekwiet was... Ik hoop het .

Ik ben weer aan 't zagen.
Ik ga maar stoppen, tot de volgende ?

De nobelprijs

heb ik verdiend! De nobelprijs als rommelmarkter !
Het laatste kraampje voor de uitgang... Er lag heel wat dinges op tafel, en heel op het einde, drie boeken.
Natuurlijk moest ik die eens bezien, de eerste die ik in handen nam was Rudyard Kipling ! Toen zag ik op de kaft dat het hier een uitgave betrof van alle nobelprijzen literatuureluurderij...Ik keek nog eens, alle drie de boeken waren van die reeks, en madam die interesse bespeurde "20 cent voor ne boek! meneer!" "20 cent?" vroeg ik "ja, en ik heb er nog van die reeks"... Ze schoof drie grote dozen van onder de tafel, vol met boeken die nog in de verpakking zaten...
36 boeken, ik heb niet eens afgeboden, voor 7,20 euro een berg boeken en dan nog stuk voor stuk nobelprijzen... Toen ik de prijs berekend had, heeft madame nog drie keer de rekening zelf gemaakt... Meneer, je gaat toch niet voortvertellen dat je dat hier aan die prijs kocht hé ? Want ze was verbauwereerd toen ze de stapel bekeek voor die schamele 7 euros en 20 centjes...
Een man van het kraam er recht over ging naar zijn auto om een karretje te halen om mijn aanwinst te vervoeren...
Het was de echtgenoot van de dame aan wie ik ooit het adres bezorgde van een site over kralen en kralenverwerking... Je ziet, vriendelijk zijn brengt op !
Straks ga ik mij onledig gaan houden met het openen van alle kartonnen dozen, want ieder boek zit nog in een gesloten kartonnen verpakking, met uitzondering van een stuk of 6...
Het is ook qua afwerking een prachtige reeks...Zou mooi staan in een kast, maar is veroordeeld tot liggen in een stapel, want al mijn kasten zitten vol... Anny zucht...

Dat betekent dat ik voor weken aan de literatuur zit. En zeggen dat er naast mijn bed nog een stapel van een stuk of dertig liggen, en er staat nog een stapeltje in mijn werkkamer...Ik ga me toch ne keer een pozeke moeten onthouden van snuffelen in boeken...het risico wordt te groot dat ik er eens onder geraak...ze zouden me nooit meer weer vinden.

Bovendien is het hier schitterend weer ! We hebben weer na een lange tijd, onze zonnebrillen in de auto aangedaan! Dat is een van de beste dingen die we ooit kochten, zonnebrillen op sterkte, voor in de auto. Iedere winterperiode was vroeger een hel, want in de winterperiode zit de zon laag, en je zit daar dan achter je stuur te pieren... Hoeveel accidenten zijn er al niet geweest door de zon ? Het enige ambetante is, dat die brillen zo goed zijn! Klinkt gek ? Nee, het is namelijk zo dat je nogal eens vergeet dat je die zonnebril op hebt, en dan kom je een zaal binnen, en het is er precies hellestekedonker...

Tot de volgende ? Ik ga gaan wurmen in de boeken....