spam

Zondag is zeker een rustdag ! Ik heb vandaag, zoals iedere zondag, een pak minder spam !
Sommige dagen zwier ik meer dan 3/4 van de mailtjes naar de "vuilbak", zonder ze zelfs open te doen.
Niettemin blijven die dingen komen.
Ik weet wel dat er spamfilters bestaan, maar die dingen werken nooit naar mijn zin, sommige dingen die ik wil zien zwieren ze weg omdat er ook een reclameboodschap in zit, maar een mail waar ze reclame maken voor vi&agra halen ze er nier uit... Ik heb daarom iets andrs geïnstalleerd, namelijk pop peeper...daar zie ik al mijn mailboxen op, kan ze daar zelfs op openen daar, zonder dat de mailbox echt open gaat, dus geen of minder risico op virussen, maar de meeste zwier ik er daar uit zonder te openen. Ik kan immers rustig afzender en boodschap zien, en is het onbekend, weg er mee !

Het is wel een vervelend fenomeen !

Deze morgen naar de rommelmarkt geweest (daar schrik je van hé) en ik heb er een paar mooie boeken gevonden (nu ben je nog erger geschrokken hé ?).
Het was een mooie rommelmarkt, maar het is duidelijk de stille periode...Bijna geen volk, en dan nog zeer weinig verkoop... 't Eindejaar met al haar onkosten zit daar wellicht voor iets tussen. Ik heb er in ieder geval ook al het geschenk voor Veerle gevonden... (Geertrui, je mag dit wel lezen, maar niet verbabbelen aan Veerle hé !)

Ik heb wel weer veel pijn gehad, maar het is toch weer gelukt om het uit te houden. Bovendien, het is gek, eens in mijn auto, betert het redelijk vlug tot een aanvaardbare pijn. Als ik met Veerle mee ga, dan is dat niet zo ! Haar zetels zijn anders van model, en je zit ook veel dieper in een personenauto dan in mijne camionette. Ik ga het haar niet vertellen, of ze durft ons niet meer te vragen om eens mee te gaan op een uitstapje naar een rommelmarkt. Dat klinkt gek, maar het is het niet: Als Veerle mee wil gaan, dan moet zij ons meevoeren, want omgekeerd kan niet...in mijn camionette kunnen er hoop en al twee mensen in...

Het weeris weer schitterend ! En dat meen ik letterlijk ! Als je nu met de wagen weggaat, dan is die laaghangende zon enorm verblindend! Gelukkig heb ik dus voor Anny en mijzelf een zonnebril op sterkte in dwagen liggen! Dat scheelt een stuk, en verhoogt de veiligheid enorm ! Maar toch, alsde zon zijdelings zit, en je rijdt lans een baan met bomen langs, dat is de felle laagzittende zon en de schaduw van de bomen precies of je in een kamer zit waar telkens het licht aan en uit gaat...of dat het bliksemt...Vervelend !
Ik ga er mee stoppen,
tot de volgende ?

lucht ! blauwe lucht !

Gezien ? Geen wolkje !
Heb je gezien waarom de grote Italiaanse schilders zo verliefd waren op de luchten van onze schilders ? Dat tere frele serene bijna naar wit overvloeiende licht...amper blauw te noemen...
Mooi hé!
En aan den einder die witte wolken, naar goud zwemend, met onderaan een blauwgrijze schaduw, en heel ver weg de einder die vervloeit in een ijl bijna onwerkelijke blauwgrijs waarin alles vervaagt en in die tere blauwe tinten gevat wordt...
Mooi he !
Nee, het is niet mooi, het is prachtig, het is subliem ! En door de weerkaatsing van de kale en natte velden schijnt alles nog meer op te lichten !

Kijk je ook wel eens als je rondloopt ? Werkelijk kijken ! Kleuren zuipen, lichten snuiven, tinten voelen tintelen...
Genieten van een onuitputtelijk palet...somber zijn bij grauwgrijze luchten, eclatant en optimist zijn bij die spetterende kleurenmassa's in de zomer ...
Genieten van de lijnen, de vormen van al wat je ziet...
Voorbeeld ? Gisteren bij de bankmadam in tantekes huis. Blijkt dat madam van Lierde is, Bart woont daar, maar zij is afkomstig van St Martens Lierde... Hé, daar kende ik eertijds een man, een oud-mijnwerker, ik was verliefd op die man zijn kop, een echte kop voor een romeinse keizer...Madam bekeek mij een beetje raar, verwonderd, lachend aan... Ik moest zeggen dat ik als tekenaar de dingen wel eens anders bekeek... Ik weet niet of ze nu met rare gedachten vertrokken is of niet, maar het kan mij niets schelen, ik meen het, Frans Loman, had een prachtige kop ! (Ik denk dat Luc (courgette) nu een beetje nadenkend zit te knikken)...Ik was niet verliefd op Frans, maar op zijn kop !

Mensen, geniet toch van het mooie !

Heel lang geleden kon ik met de collega's van het werk naar Rome. Voor mij was HET hoogtepunt, het bezoek aan het vaticaans museum... Twee makkers zaten mij een beetje raar te bekijken toen ik dat zei: een museum, kunst, dat was voor hen twee keer niets, en dat bezoek was er voor hen juist iets teveel aan... Enfin, 't ene woord bracht 't andere mee, en ik kwam overeen eens aan hen te tonen en uit te leggen waarom dat zo mooi was... En ik ben geslaagd ! Ik heb hun leren zien ! en nooit zullen die twee nog dezelfden zijn ! ze kijken nu werkelijk naar de dingen !

Als je een beeldhouwwerk van Moore bekijkt, dan kun je veelal niet zien, of toch niet onmiddellijk zien wat het voorstelt, maar de lijnen en de soepelheid trekken aan, zelfs zonder begrip...Maar als je dan zijn kudde schapen van op een afstand bekijkt, dan zie je plots werkelijk schapen in de wei...Hij is zo'n grote omdat hij er in slaagt de essentie van de lijn, van de vorm neer te zetten, tastbaar te maken. Van dichtbij heb je dat schaap niet direkt gevonden... Maar als je dat beeld hebt gezien, werkelijk hebt genoten, dan zie je telkens als je in de verte schapen ziet, telkens weer die beeldengroep...

Dan wordt je jaloers op die mensen die werkelijk niet alleen van zien genieten, maar die dat ook werkelijk kunnen neerzetten...

Ik zeg altijd, als je er ook maar één keer in slaagt iets te maken dat werkelijk de essentie van de werkelijkheid toont, in welke vorm dan ook, dan ben je Kunstenaar, met een hoofdletter. Als je dan ziet dat er begenadigde mensen zijn die diverse echte Kunstwerken wisten te scheppen, dan zijn dat Kunstenaars die in de galerie der onsterfelijken terecht komen... Soms weten we niet eens hun naam meer, kijk maar eens naar de grotschilderingen in Altamira, daar zitten verschillende sublieme werken tussen ! En heb je al gezien hoe modern die buffels en paarden ogen ? Ook toen lukten ze er blijkbaar in de werkelijkheid in zijn esentie te vatten ! Groots !

Allee, ik ga stoppen...
tot de volgende ?

sjonge jonge...

Ik ben vlug vlug met Anny boodschappen gaan doen, klof op de middag, dan is het wat rustiger...Normaal doen wij dat op ons dooie gemak, maar ik heb héél de morgen doorgebracht bij tanteke... De madam van de bank kwam om 9 uur, dus ik was er zo wat kwart voor...in de gietende regen...voor een gesloten deur. Tante was het vergeten (van gisteren !) en lag nog in haar bed. Ik bellen en nat worden.
Na de bankmadam heb ik haar nog naar het gemeen-tehuis gevoerd, om haar nieuwe pas af te halen. Het uitleggen van de pincode en het inbrengen van een code die ze hopelijk kan onthouden ... Ik was om 11.30 al weer thuis !

Ik kreeg een reactie van mijn oudste zus, die inderdaad nooit van de zweep kreeg, maar die wist te zeggen dat ik de zweep op de zolder verstopt had... Zo herinner ik mij dan niets van..??? Nu, ik ga er niet over discussiëren, ik weet dat het menselijk geheugen iets bizar is...en dat je soms met heel duidelijke herinneringen zit over dingen die een ander zich heel anders herinnert. Zie maar eens naar het oude laiterietje, nu het koninginnehof in 't bosje (Het Maria-Hendrikapark) Ik heb daar een mooi oude postkaart van gevonden en heb daar een mooie pyrografie van gemaakt...Toen ik het aan mijn zus toonde herinnerde zij zich zelfs het laiterietje niet... Mijn zus, die altijd het ijzeren geheugen van de familie was. Nu ik weet bij ondervinding dat geheugen iets is waar ik zeker niet beter in ben, vandaar dat ik niet ga discussiëren over gelijk of ongelijk... Iedere psycholoog zal bevestigen dat wij onbewust ons geheugen opschonen...wat wellicht een geluk is, want nu onthouden wij vooral de leuke dingen, en vergeten wij (blijkbaar echt en volledig !) al (of bijna alles) waar slechte herinneringen aan zijn.

De menselijke geest is een wonderbaar machien...tot het begint af te takelen, zoals bij Etienne, een vriend uit het bestuur van de vlijtige siervogels, die met alzheimer zit, en zoals met tanteke, waar duidelijk ook haar korte-termijn-geheugen grote gaten begint te vertonen... En ook daar is het een geluk dat die mensen dat niet beseffen, of als ze het wel eens schijnen te snappen, dat ze dat dan ook zalig vergeten. Maar dat maakt wel dat je wat meer aandacht moet geven aan die sukkelaars...

Het is vandaag weer echt mooi weer...'t wast zijn eigen... het is nu al heel de dag aan 't regenen, hooguit eens een halfuurke droog, maar dan alleen om eens goed adem te halen en dan weer hele emmers in een keer te kunnen uitgieten... Nu ja, we mogen niet echt klagen, het is nog altijd niet koud, en al hebben we dan geen mooi weer, het zal toch iets schelen in de verwarming. Zoals vanmorgen...toen ik eindelijk bij tanteke binnen raakte, was het daar echt niet warm...ze zet 's nachts de chauffage volledig uit. ..Toen we terug kwamen van het gemeentehuis, was het er precies een oven. Ze had de thermostaat een draai gegeven, hij stond op 27 graden...Ik heb hem dan op 21 gedraaid...

Enfin, volgende week moet ik nogmaals met tante op baan, om in de bank de gegevens van haar nieuwe pas in te geven... Daarvoor moet ik met haar naar Oudenaarde. Nu ja, ondertussen heeft ze weer eens "bezoek"...alhoewel, als je haar dan vraagt of er iemand is geweest, dan weet ze van niets. (Ook al hebben we dan toevallig -bij tante zelf- het bezoek aan de telefoon gehad...)

Allee, ikga stoppen, 't regent toch
tot de volgende ?

Grauw.......

't Is precies of ze hebben een inktpot omgestoten in den hemel...Het zwerk ziet zwart !
Rodenbach zou zeggen: onder een vlagenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij...Oh Wanhoop !

Meestal ziet een vlagenzwangere lucht er grijs uit, maar vandaag zitten er hier zelfs zwarte wolken in...Zwart, inktzwart !

Aan mijn linde zwiepen, zich wanhopig vastklampend, nog 7 blaadjes.

Stop ! De telefoon rinkelt mijn gepeinzen in scherven ! Tanteke... De man van de bank is nu een madam van de bank geworden, en vermits ik tante wat bij sta in het beheer van het geld, moet ik nu een nieuwe afspraak maken bij tante, met de nieuwe bank-madam. Ik voel mij daar niet echt happy bij, ik heb al wel tien keer bij tante aangedrongen om dat samen met iemand anders van de familie te doen, maar blijkbaar ziet ze dat niet zitten...Nu ja, zolang ik eigenlijk niet echt zelf de zaken doe, is er niets dat mij kan verweten worden, maar ik ben bang voor de dag dat tante echt niet meer zelfstandig kan handelen... Ik denk dat ik dan zal pogen over te gaan tot een wettelijke curatele, zodat men mij niets in de schoenen kan schuiven...want bij sommige mensen ligt er een portemonnaie waar bij de meesten een hart zit...Maar dat is allemaal niet eenvoudig ! Je moet dan al medewerking van een geneesheer hebben die de onbekwaamheid vaststelt, je moet dan een advocaat of een notaris hebben die de zaken waarneemt en die alle geldelijke verrichtingen controleert. (En die daar uiteraard ook voor betaald moet worden...) Bovendien meen ik dat er ook een vonnis van de vrederechter het moet bekrachtigen. Nu, als het zo ver komt, zoek ik alles wel in detail uit. Mocht er zich iemand geroepen voelen dit in mijn plaats te doen, hij/zij is welkom, want ik ben daar niet happig op ! Eerst en vooral brengt het werk mee, en mijn conditie laat niet zoveel meer toe, anderzijds heb je altijd commentaar van achter de zijlijn, de zijlijn zijn dan zij die zich erfgenaam denken of weten.

Nonkel Julien weet niet wat hij mij gevraagd heeft !

Enfin, we doen wat we kunnen, om zo eerlijk mogelijk alles te regelen, en alle hulp en toezicht is welkom !

Je ziet nu zelfs de bomen niet meer aan de horizon...de wolken zijn zo dik en grauw dat het precies wat mistig lijkt, maar het is eerder de duisternis en het dikke regengordijn die alles doet vervagen. En waar een omfloersing soms de onvolkomenheden met een zachte mantel kan verbergen, lijkt het wel of nu alleen de onvolkomenheden nog resten...

Dju, ik heb echt een hekel aan dit weer !

'k Ga stoppen, hopelijk kan ik morgen bloggen in leuker weer...

gotfer !

Ik kreeg gisteren al het bericht van het overlijden van de zoon van Jo Van Waeleghem van de rechtskundige dienst van acv-Gent...Ik heb dadelijk ereageerd, maar vandaag ontving ik van Luc de details van het overlijden.
De jongeman (28) moest een simpele kijkoperatie aan de knie ondergaan. Tijdens de operatie werd de anesthesist eventjes weggeroepen...Na enkele weken koma is de jongen overleden...
Natuurlijk denken wij dan aan Koen, die tijdens een kleine kijkoperatie aan de knie besmet werd met die fameuze hospitaalbacterie...een week later was hij ook dood ...
Ik had later een gesprek met een medisch adviseur: Laat nooit een kijkoperatie doen was zijn advies...Bij een kijkoperatie aan de knie zien ze regelmatig dat de schade die ze veroorzaken veel erger is dan wat ze feitelijk moesten herstellen en bovendien is er geen echte nazrg, met andere woorden, moest het geen dagkliniek geweest zijn, had Koen de verzorging ontvangen in de kliniek dan was de kans groot dat ze tijdig de besmetting hadden ontdekt...
Gotfer !
Je kunt alleen machteloos vloeken ! Het slijt, het verboomt zeggen ze je dan troostend...Neen, verdomme, het gaat niet over, het slijt niet, het is een amputatie !
Ik ga er niet verder over schrijven, wie het niet meemaakte, is (gelukkig) ook niet is staat het leed te bevatten bij het verlies van een kind, een mens die overlijdt voor zijn beurt...'t Is eerst de ouder die moet gaan, dan pas het kind...

Er staan nog een tiental blaadjes aan mijn linde. En aan den einder zie ik weer de bomen staan als bruine streepjescodes...Misschien kun je hun waarde aflezen ? Maar hoe bereken je de waarde van een boom? Aan zijn hout ? Aan zijn capaciteit als zuurstofleverancier ? Aan zijn majesteitelijkheid ? Aan zijn ouderdom ? Aan de histories die gebeurden in zijn lommerte ? Aan de stukjes schrapnel die misschien nog in zijn weefsels zitten? Ik weet het niet...hij lijkt mij onbetaalbaar, zoals alle leven... Hij is deel van het Leven, ook voor hem telt wat men zegt van de steen in de bedding van een rivier...neem hem weg en de rivier is nooit meer dezelfde...
En als hij toch veroordeelt wordt, dan blijft hj nog lang, soms héél erg lang, ons verblijden met zijn hout, verwerkt in kunstwerken, in draagbalken, in nuttige meubels, kisten stoelen...
Kun je dan echt kijken naar een boom als naar een sta in de weg?
Soms wel, als hij echt ongelegen staat, maar wees dan wijs, en plant een nieuwe waar het wel kan.

Eigenlijk had ik vannact liggen denken aan een artikel met de titel: Zweep.
Ik zal het toch maar vertellen... Toen wij nog klein waren, was het ons moeder die er de wind onder hield. Ons vader kwam veelal laat thuis van het werk, en ons moeder wou hem dan niet belasten met onze toeren, ze loste dat zelf op...met de zweep...als het nodig was (en 't was soms nodig !)
De zweep was oorspronkelijk een leiband van een grote hond geweest. Nu zie je zo'n modellen niet meer. Waar de leiband aan nekband van de hond werd vastgemaakt, was hij gemaakt van dik en zwaar gevlochten leder, zo'n 2 à 3 cm dik, stijf en hard. Na zo'n halve meter was er dan een oog gemaakt als handgreep, en dan nog zo'n 15 à 20 cm dunner en soepeler vlechtwerk. Daarna kwam een (veel te lang !) eind soepel enkelvoudig leder, de zweep !
Het (on)ding was gemaakt om je hond, terwijl hij aan de leiband vastzat, een pak slaag te geven met de zweep. Het dikke stijve gedeelte maakte dat de hond niet bij je kon, en het resterende gedeelte was lang en soepel genoeg om de hond te kletsen...
Die zweep gebruikte ons moeder om mijn broer n mij nu en dan mee om de kuiten te kletsen. k zag hier later in de streek "nen martenee" een stok met enkele korte riempjes aan om te kletsen...Ik kan je verzekeren dat dit kinderspeelgoed is in verhouding met DE ZWEEP van ons moeder...
Ik herinner mij niet dat mijn oudste zus ooit van de zweep kreeg, maar ze was dan ook 9 jaar ouder...en wijzer (???)
Ik weet dat er sommigen grinniken als ik over mijn boeken begin, maar toch, ook de zweep bewijst dat boeken wijsheid brengen...
Ik had immers gelezen dat leder, als het doordrongen werd van zeepsop, en dan droogde zonder maatregelen te nemen, har en bros werd, en in stukken brak bij de minste beweging...
Dus heb ik de zweep heel stiekem in de wasteil gelegd, onder de was die te weken stond...na enkele uren terug uitgehaald en netjes op zijn plaats teruggehangen.
Het moeilijkste was het laten drogen...dat wou zeggen dat ik moest zorgen dat de zweep niet gebruikt werd, en ik kon zelfs mijn broer niet in vertrouwen nemen... Dus 3 weken lang niet reageren op zijn uitdagingen, braaf zijn, recht naar huis van de school, geen straf krijgen in school enz...enz... Een echte hel was het !
Maar na drie weken voelde ik voorzichtjes aan het topje van de zweep, probeerde het te buigen had 2 cm zweep in mijn handen...BINGO !!!
Ik denk dat het nog dezelfde dag was dat moeder de zweep pakte, er een klets mee gaf en geen zweep meer over had... Wij kregen dan van de mattenklopper, maar dat doet véél minder zeer dan die rotzweep...
Ons moeder wist verdomd goed dat ik de dader was, of ze zag het aan mijn tote, of ze besefte dat ik de enige was die zo toeren kon uithalen op lange termijn...
Ik kreeg ook altijd veel minder slaag dan mijn broer... Die probeerde altijd het te doorstaan zonder te bleiten, maar ons moeder sloeg tot het effekt had...dus bleitte ik al op voorhand, en moeder had al een stuk "genoegdoening" en stopte vlugger.. Mijn broer zei dan dat ik een klein kind was, maar dat, dat deed geen pijn, die zweep echter...

Allee, tot de volgende ?

't Is waaiende wind

zou ons moeder zeggen, heb je vannacht ook liggen luisteren?
En dwalen je gedachten dan ook weg ?
Deze wind deed mij denken aan een heel oude familiehistorie (Ik vraag mij plots af of Lieve, onze jongste, die verhalen ooit hoorde ? Zij is veel meer dan wij een kind van het TV-tijdperk, het tijdperk waarin de verhalen teloor gingen)
Er was eens een pastoor te Nieuwpoort -heel lang geleden, in de tijd van Metje, mijn overgrootmoeder, of nog dààrvoor- die het tweede zicht had.
Op een vreselijke nacht waarin de storm huilde, ging die pastoor de klokken luiden, en al de gelovigen (in die tijd wellicht alleman) gingen bij nacht en ontij naar de kerk. Toen ze allemaal vergaderd waren, vroeg de pastoor te bidden voor het schip nn (Ik weet de naam niet of niet meer), want hij was aan 't vergaan. Na een tijd vroeg hij te bidden voor de bemanning die aan 't vechten was tegen de dood...en nog iets later voor één man die nog aan 't zwemmen was. Na een hele tijd liet hij de mensen naar huis gaan met de belofte dat die man gered was en opgepikt door een andere boot... Enkele weken later kwam die man thuis en alles klopte... De pastoor vertelde aan mijn ....overgrootmoeder dat dat zo'n last was, dat tweede zicht...dat hij dat niemand toewenste...
Sindsdien geloof ik steevast aan dat tweede zicht, ook al heb ik nooit iemand ontmoet die het in die mate had als die pastoor uit ons familierelaas...
Oude histories in een familie... Tante "klimme" (van Clémence) vertelde ooit van een van onze verre voor-moeders dat ze "meissen" (meid) was op een groot boerenhof. De rijke boerin had cacaomelk gemaakt boven 't vier (vuur) en zij die niet wist wat het was had het uitgegooid op de "messink" (mesthoop)...Ze dacht dat er bitter (roet) uit de schouwe gevallen was in die schoone melk... 't Arme kind !
Ergens is het toch jammer dat al die dingen stillekens aan 't verdwijnen zijn hé ? Die heerlijke verhalen die de "roots' van je eigen familie vormen... Misschien is het wel goed dat er hier een kalf dat allemaal zit op te schrijven in zijnen blog...zo blijft het misschien nog " een wijle"...

Ik vermoed dat het dat is wat mensen drijft tot het opzoeken van een stamboom? Maar daar zijn dan die kleine smaakvolle àkoteetjes niet bij, daar mis ik de slagroom op het toetje...
Trouwens, gezien de bron van het verhaal van tante Clémence, is het heel goed mogelijk (bijna zeker)dat het niets met onze familie te maken had, maar met de voorouders aan mijn moeders kant, en dan nog aan de kant van de grootvader aan haar moeders kant een Hallet (Als ik het juist schrijf...).
Maar het blijft gelijk, het hoort bij dat enorme pakket van oude familieverhalen, die nu zoetjes aan het wegdeemsteren is. Jammer !

Heb jij nog van die oude histories in je famliebezit ? Of hoor jij ook al van de televisieperiode, de periode waar niet meer verteld werd en wordt???

Ik herinner me nog de warme zomeravonden, wanneer we mochten buitenspelen tot het helledonker was, terwijl alle mensen met hun stoelen bijeengetroept zaten te keuvelen, mochten alle kinderen heerlijk ravotten... Waar is de tijd ?
Waar is de tijd dat toen een buurvrouw ziek was, de ene buurvrouw kookte, de andere de was deed om het getroffen gezin te helpen? Daar werd niet over gepraat, men deed dat gewoon. En wellicht zal voor die mensen het hospitaal wat minder afschrikwekkend geklonken hebben, in het besef dat men voor het gezin zou zorgen... Ook toen ma ziek was, kwam meete (een buurvrouw) een handje toesteken...Buren waren meer dan buur, 't waren vrienden !

Nu is de kans groot dat er iemand uit je straat dood en begraven is voor jij het weet...

Die dingen waren toen beter, veel beter...maar het was ook gegroeid uit noodzaak, toen waren er geen voorzieningen, als je malkander niet hielp, dan stond jij daar ook te staan als de nood aan de man kwam...Hulp was een bittere (gewaardeerde) noodzaak !

...maar toch, daardoor was er veel meer dan nu, ook een leef-gemeenschap ...

Allee, 'k ben er weer mee weg...
tot de volgende ?

Oh what a beautiful morning...

Oh wat een verzopen dag. Het zicht door het raam is verrassend: Heel het zwerk is donkergrijs naar zwart, maar de horizon is een lichtende streep van helderblauw bijna wit heel sterk oplichtend ...te mooi om waar te zijn...
Heb jij ook al van die verrassende luchten gezien? Zo herinner ik mij dat ik ooit met tanteke en Anny op baan was van Zingem naar Oudenaarde (Lang geleden, 't moet dus nog met mijn vorige auto geweest zijn) voor mij plots een perfecte vierkante wolk zag ! Moest er ooit een schilder zoiets penselen, dan zegt iedereen dat hij wat mankeert...
Soms ook verrassende kleuren, op zee zag ik ooit een ondergaande zon helgroen oplichten. Wat er ook verrassend is op zee, is dat het water soms lichgevend is ! 't Schijnt t komen door kleine minuscule waterdiertjes die wat fluoriserend zijn, als de zee dan omgewoeld wordt door de schroef van het schip, dan zie je plots een helder spoor op de zee, lichtgroen naar geel neigend. Eén keer heb ik ook het St Elmusvuur gezien ! Alles op hetschip was gehuld in een spokachtg licht, beangstigend, ook al weet je wat het is..
Ik ben er (al) 60, en nog elke dag kan ik mij verwonderen over wat de natuur mij toont.

In mijn linde hangen nu de resten van een oud vogelnest, in mijn klimhortensia zie ik twee oude merelesten en het oude nest van een winterkoninkje, en ik zal mjn nestkastjes weer moeten uitkuisen, want ze zijn bijna allemaal bewoond geweest, één door bizarre bewoners: een kolonie rare bruine bijen, ik vermoed na opzoekingen dat het akkerhommels waren, maar zeker ben ik niet, want die beestjes huizen normaliter in de grond ???
t Kan natuurlijk ook zijn dat het een van die vele dwaalgasten was, die er misleid door het rare weer, veel verder noordelijk zat dan gewoonlijk.
Ik heb het beestje en later zijn talrijke kroost rustig laten zitten, en op een mooie dag waren ze plots verdwenen - uitgezwermd ?
Er is één ding dat ik mij beklaag...dat ik niet veel meer tijd en aandacht heb besteed aan de dagelijkse wonderen om mij heen, maar ja, in onze wereld moet je jagen en jachten, steeds meer en steeds verder gaan in de koers naar de "welvaart"...en we laten het wel-zijn nog al eens liggen !

Wellicht is dat ook een symptoom van ouder worden, maar ik hecht steeds meer belang aan de kleine dagdagelijkse dingen die ons omringen... Ik kan met verwondering kijken naar de kippen, naar een bloem, naar een wevende spin... Nu ja, nu heb ik daar ook de tijd voor -correctie !- nu neem ik daar de tijd voor ! Want tijd is een relatief iets ! Ik hoor het Kamielke Willemijns nog zeggen: Vroeger verfde ik mijn huis in de veertien dagen congé die ik had, nu ben ik gepensioneerd en ik ben al bijna twee maand bezig, en ik ben nog niet "t'enden"...Maar ja, ik heb ook nog nooit zo goed alles opgekuist, opgewerkt en geverfd als ik nu doe...
Met andere woorden je maakt je tijd naar je behoeften en naar je mogelijkheden, maar vooral: maar je eigen prioriteiten ! Als je een vakantiereis voor het schilderwerk zet, dan zal het schilderwerk wel moeten wachten...als je het huis voor de rest zet, dan zul je niet dikwijls op reis gaan...

Allee, 'k ga stoppen, 'k begin weer belerend te worden... (ouden mensen hé !)
tot de volgende ?