Van nichten en neven

Image by Jean-Marie Welbes via Flickr

Eerst en vooral, ik moet me excuseren tegenover mijn vroege lezers, ik ben deze voormiddag gaan winkelen naar Auchan in het Franse Leers...
Maar ik zou het over neven hebben, en over nichten, en over nog andere zaken, maar ik moet nu eenmaal een titel op deze blog plakken...
Ik heb heel weinig neven (2 stuks!) en nog minder nichten (1 stuk), en ik wil beginnen met te zeggen dat ik in dit artikel helemaal niet op hen denk, dat de vraagstelling niets, maar dan ook niets met hen te maken heeft, maar mochten zij het antwoord weten,...

Ik stelde vast dat een neef best een nicht kan zijn, maar waarom zegt men dan niet tegen een lesbische nicht, dat ze neverig is??? Ik zit te wachten op jullie reacties...

En terwijl we over taal bezig zijn, moet me iets van het hart: Ik heb het over het fenomeen VROUW en taal...

Toen zo'n 15 à 20.000 jaar geleden de mens begon dingen op te schrijven, dan deed hij dat in den beginne met tekeningen. Sprak hij over een koe, dan tekende hij een koe, en voor een stier werd er een aanvullend streepje onder gezet. Na honderden jaren evolueerde die manier van werken in gestyleerde tekeningen tot er op den duur alleen nog een teken stond dat je met enige goed wil nog kon herkennen als de hoorns van de koe (eventueel met een streepje voor de stier). Maar taal bleef op die manier eigenlijk beperkt tot zaken, tot dingen. Het was niet mogelijk om begrippen weer te geven zoals achterdocht of rampzalig of zoiets... De Egyptenaren kwamen binnen de tekeningetjes met een oplossing. Ze besloten dat je één lettergrepige woorden kon gebruiken als woorddeel, mits ze qua klank min of meer op dat woord leken. Zo zou je met dit systeem een ram (schaap met streepje onder) met een afbeelding van een heilige of zalige. Dan had je ramzalig, en iedereen kon wel snappen wat de bedoeling was.

Het waren de feniciërs die de basis van ons alfabet legden. De verre voorouders van Yasser Arafat waren zakenlui bij uitstek, en bovendien zeer goede zeelui. Dus voerden ze tot heel ver producten uit en brachten andere producten van heel ver mee naar huis... Ze botsten echter op de moeilijkheid, dat ze een andere taal spraken dan die mensen uit die verre landen. En met dat leetrgrepenbegrip om te schrijven kon je die vreemde taal niet noteren, en dus ook niet doorgeven, aanleren aan de zakenlui die daar naar toe wilden. Uit noodzaak kwamen ze dus tot een systeem van lettertekens... het prille begin van ons alfabet. In de beginne waren er alleen medeklinkers, het was pas later en in een heel ander land dat men bij de lettertekens ook tekens voegde voor de klinkers. Wij doen het met 26 letters, maar er zijn zelfs binnen Europa mensen die het doen met een pak meer lettertekens om de klanken van hun taal beter te kunnen weergeven. Denk ook aan de accenten op de klinkers en zo...

Het is dus een werk van duizenden en duizenden jaren geweest, om te groeien van een teken voor koe, tot het schrijven van koe met drie lettertekens...

Je zou nu denken, dat deze verworvenheid ons heilig is!
Maar dat is niet echt zo! Ik stel bijvoorbeeld vast, dat vrouwen, waaronder ook mijn vrou, er alles aan doen, om terug te keren tot het gebruik van tekeningetjes. Pictogrammen...

Laatst, in het kader van mijn turnoefeningen, wandelde ik van de sofa naar de keuken, en plots viel mijn oog (bonk) op de wasmachine... Daar staat buiten de merknaam, geen woord op, allemaal tekeningetjes, van een douchekop, van een teil met water, van een handje in water en ga zo maar door... Ik keek op de microgolf, en idem!

Wat zou de verre voorouder van Yasser Arafat wel niet denken van deze back to the roots ???

Bovendien moet ik toegeven dat die tekeningetjes me heel weinig zeggen! Wie steekt er nu zijn hand in een werkend wasmachine ? en toch staat dat tekentje er duidelijk op. En stel dat je het doet, wat kun je daar eigenlijk doen in die draaiende trommel ???

Ik heb sttels in de kast gezocht naar de handleiding van het wasmachien... als zevende taal op de drieëntwintig vond ik de uitleg in slecht nederlands. Dan bleek dan handje het symbool te zijn voor handwarm. Op mijn printer heb ik naast de knopjes een sticker gekleefd, met in het Nederlands de uitleg van de betreffende knopjes. Waarom kan dat niet op het wasmachien?????

Ik weet een ding, ik kom niet aan dat volgetekende onding.

tot de volgende ?

Ah, ah, Gent...

Image by Antoon's Foobar via Flickr

De buffalo's hebben de beker van 't Belgiekske. Misschien wel de laatste, want fleus trekken ze ons landje in flinters vaneen. Gisteren toonden ze de toegestroomde benden zattepullen die gingen supporteren. 't Was Jupiler, nog best, 't kon evengoed bier geweest zijn. Stel je voor dat ze daar staan Ename te drinken ! 't Zou proper geweest zijn.
Ik vraag me dan telkens weer af, hoeveel er zouden er bij lopen die de bal zelfs niet meer zien, of twee ballen? Een binnen en een net naast de goal?
Voetbal is een feest.
Het feest was er al vast, of er ook voetbal was ?
Met het gehalte van de Belgische ploegen... Ze spelen al zo goed als Boonen tegenwoordig fietst, justekes iets te kort...

Ik kom net van de rommelmarkt, te Eke...Mooi, niet te grote markt. Ik vond er een boek voor Bart, over wandtapijten in België (Vlug kopen voor ze dat boek ook in twee scheuren, Waalse wandtapijten en Vlaamse), en ook nog een mooi Afrikaans beeld. Anny is nu aan het zoeken waar ze dat nog kan zetten. Maar het is een zeer mooi gesneden beeld... Iets heel anders dan anders. Het is niet oud, maar wel heel mooi. Heel bizar, maar net nu de Afrikaanse beelden weer in een dure periode zijn, was dat goedkoop. Anny ging de prijs zelfs niet vragen, want de beelden staan nu toch allemaal veel te duur. Is die goedkope prijs het begin van een nieuwe goedkopere periode, of was het een verkoper die niets van die dingen kent, en zijn dingen kwijt wilde? Nu en dan kun je een koopje doen... Niet zo vaak, gelukkig maar, anders zou ik moeten bijbouwen om alles te kunnen zetten...

Wij gaan dan ook niet echt om te kopen naar de markt. Markten, dat is voor ons een heerlijke ontspanning en beleving. Vooral nu we een heel deel van die marktkramers kennen, en er eens mee kunnen babbelen en zeveren... Soms ook wel eens ernstig. Herinner je je nog dat ik je enkele maanden terug vertelde van het kraam dat onbemand bleef op die binnenmarkt? Van die man die diezelfde nacht plots overleden was aan een hartaderbreuk? We zagen zijn moeder staan met een kraam, en natuurlijk moesten we eens praten van dat plotse verlies, en natuurlijk komt dan ook onze Koen ter sprake... 't Is dus niet altijd lollen, soms ook heel diep menselijk.
Heel dikwijls zie ik dingen waarvan ik begot niet weet wat het is, en dan vraag ik uitleg, uitleg die je niet altijd krijgt, want soms verkopen die mensen dingen waarvan ze ook niet weten wat het is! Maar soms leer ik echt bij, en zie ik weer eens hoe inventief onze voorouders wel waren, en hoe zij zich met soms summiere middelen wisten te behelpen. Sommige dingen blijven dan ergens in die grote zolder vol herinneringen in mijn bolleke zitten, want dat idee zou nog wel eens kunnen dienstig zijn. Zo zit mijn geheugen wellicht al even vol als mijn kasten vol staan met Afrikaanse beelden. En moet ik op die geheugenzolder gaan rondwroeten om dat idee terug te vinden. Ik weet zeker dat ik al ooit ergens een oplossing zag, maar hoe zat dat ook weer in elkaar?

Dat is het allemaal wat voor ons die rommelmarkten zo leuk maakt. En dat we nu en dan nog eens iets vinden voor onze verzamelingen, dat is dan meegenomen... Zo heb ik enige tijd geleden mooie planten op de kop kunnen tikken voor onze wilde tuin. Je ziet, we treden ook wel eens buiten het verzamelen... Maar de hoofdzaak, dat is de wandeling langs de kraampjes, langs de vele mensen, waartegen je eens kunt lullen... Zoals vanmorgen, aan het kraampje waar de verzamelde werken van Plato lagen... Ik kon het niet laten te zeggen dat die man, in die tijd al tot de conclusie was gekomen " Verstandige mensen doen niet aan politiek. Het is daardoor dat we door idioten geregeerd worden" en stelde vast dat dit nog steeds zo is... Iedereen knikte! En toen heb ik de retorische vraag gesteld, of zij, als ze afgedankt werden omdat ze het werk niet konden, of ze dan 's anderendaags weer mochten beginnen??? Waarop een man toevoegde, ja, en ze worden dan niet alleen daarvoor dik betaald, maar ze worden zelfs betaald in de tijd dat ze er niet eens meer zijn !

Zie je, ons volk is wel verstandig, maar 't komt er niet altijd uit...
Misschien nu, deze verkiezing??
ik twijfel...
ik vrees


tot de volgende ?

Het nudistje en de spinnekobbe

Image by thierry llansades via Flickr

Heb je het ook gelezen?
Ik weet, ik mag geen binnenpretjes hebben, maar ach, ik ben ook maar een mens, en ik kan het niet helpen dat ik eens breed zat te grijnzen bij het lezen van het bericht:
Toerist in penis gebeten door een spin.
Bleek zelfs heel serieus te zijn, de toerist in zijn nakie op een Nieuw Zeelands strand gelegen, werd terwijl hij sliep door een spin gebeten in zijn edele delen. 't Ventje werd wakker van de pijn, verkeerde zelfs in levensgevaar en werd 16 dagen gehospitaliseerd.
Dus niet voor te lachen
Zelfs niet om te grijnzen.

Oh ja, is er iemand die me kan zeggen waarom die plaats van het menselijk lichaam bij de man zijn edele delen zijn, en bij de vrouw de schaamstreek?

Eén van de voornaamste middelen waardoor de mens in staat was de natuur meester te zijn, is het feit dat hij kleding kon maken. Er zijn zelfs stemmen die beweren dat het juist het feit was dat de mens de naald uitvond (en andere dingen), die hem de overhand deden krijgen op de Neanderthalers, die andere mensensoort. Het was de cultuur, godsdiensten en dergelijke die ons zover brachten, dat we het naaktlopen als een zonde zagen of op zijn minst een teken van barbaarsheid. We moesten ons naaktheid bekleden, anders deden we een zonde. Dit ging op den duur héél ver! Ik herinner me dat ons moeder ons vertelde dat ze op school (Het Franstalig pensionaat geleid door nonnen te Deinze!) leerden hoe ze zich moesten aan en uitkleden zonder zich ook maar een moment bloot te geven. Ik heb mijn hersens al gepijnigd hoe je je kleren kunt uitdoen terwijl je reeds je slaapkleed er over hebt getrokken, maar tenzij die slaapkleedjes van toen tentengroot en -wijd waren, zie ik het niet zitten. Ons moeder moet zeer lenig geweest zijn! Misschien verving die dagelijkse kledijworsteling het kwartiertje lichamelijke opvoeding?
Er werd en wordt nog steeds druk gehandeld in foto's van blote dames en heren. Ook al een bewijs op zich, dat we nog steeds niet neutraal staan tegenover het naakt.

Het enige naakt dat we in onze kindertijd zagen, waren de foto's in het parochieblad, van de witte pater tussen de blote zwartjes.

Dat zwarte vlees was blijkbaar helemaal niet zondig, en in den Kongo was het immers altijd warm.

Ook ik ben een kind van mijn opvoeding, dus sta ik ook niet volkomen neutraal tegenover bloot. Zelfs al weet ik dat dit in feite een absurd iets is. Maar we leven in een maatschappij, en die maatschappij heeft ons mede gevormd. Ik denk dat die gêne wel wat aan het minderen is bij de jongere generatie, je kunt immers je TV niet openzetten, of je ziet wel naakt voorbijlopen op je scherm, je zit in de kraamkamer met een inkijk op de geboorte en heel het geboortekanaal, en men verkoopt naaktkalenders voor het goede doel.
Is dat nu beter dan vroeger? Ik weet het niet... Als ik een mooie vrouw zie, dan vind ik de "verpakking" ook van belang. Het is mij een beetje als met het krijgen van cadeautjes, als men mij een geschenkje geeft, dan is er minstens evenveel plezier in het raden naar wat er in dat pak zou zitten, en in het uitpakken zelf, dan aan het cadeautje an sich.
Ik heb altijd een beetje het idee én het gevoel, dat een van de leuke dingen aan het ontdekken van het andere geslacht, net dat ont-dekken was.
Nu heb je het al allemaal gezien, en je bent geneigd de borsten van de ene te vergelijken met die van de andere, en die gaan dan weer naar de plastische chirurg om een cupje meer... Nee, geef mij dan maar het geschenk in de mooie cadeauverpakking. Vind ik veel leuker.

Ik heb er ook geen behoefte aan te vergelijken. Misschien zullen sommige vrouwen me boos bekijken, maar een vrouw is voor mij in de eerste plaats een moeder, en daar is ze voor geschapen. Ik weet dat dit niet het enige is, maar de verschillen tussen man en vrouw hebben alleen maar dit doel. Alles wat we erbij fantaseren is eigenlijk bijzaak bij dat natuurlijke gegeven. En voor de rest is de vrouw volgens mij gelijkwaardig aan de man. Er zijn bepaalde verschillen die gebonden zijn aan die lichamelijke verschillende structuren, maar het ene deel kan niet buiten het andere, toch niet als we als soort willen voortbestaan.

En dan kom ik weer op dat nudistje... Ik ga daar niet veel woorden aan vuil maken. Bloot is eigenlijk een heel natuurlijk iets, de vraag is, of dat nudistje nu echt "terug naar de natuur" wilde, of dat hij de bedoeling had de goegemeente tegen de schenen te stampen, anders te doen, op te vallen, of wat dan ook...

Aan hem om er zelf over te oordelen, ik doe het niet.

tot de volgende ?

Het gat in de markt ?

Image by peterc8800 via Flickr

Ik las dat er een bedrijfje is opgericht dat in het Vlaams zou kunnen genoemd worden: de krabwraak. Het bedrijfje verkoopt luizen die je dan kunt over het haar van je opponent gieten, kan ie zich dood krabben.
Of dit nu echt het gat in de markt is ?
Maar tegenwoordig kun je het zo gek niet bedenken, een crèche voor... honden, een paardenpension, en ga zo maar door. Als je het goed nagaat, allemaal vruchten van een hoge welvaartsstatus. Toen mijn buur nog een hond had, gaven wij het dier eten terwijl zij op verlof waren, en omgekeerd zorgden zij voor mijn vgels en co. Eén keer hebben wij onze hond in een kennel gebracht voor 8 dagen, en toen wij hem terughaalden kon het beest niet meer blaffen, alleen nog piepgeluidjes produceerde hij. Dat was reden genoeg om dat nooit meer te doen, de buur is een veel beter en warmer alternatief. Wij geven nu met veel plezier de parkietjes van de buur eten en drinken, ook al moesten we ze de vorige keer vangen, de beestjes waren uitgebroken.
Als je kijkt op internet, dan zijn er zelfs katten en honden die een ander kleurtje krijgen, bij de kattenkapster of zoiet.
Ik heb nog de honden gekend die de kar van de groentenman trokken, en de triporteur van de melkboer. Dat waren beren van honden, die in de kortste keer dood waren toen de wet verbood dat honden nog zouden dienen als trekhond. Gek genoeg houden ze nu wedstrijden met huskies en soortgelijke, en die meoten dan wel de baasjes trekken op de slee of in het wagentje. Dat mag wel. Die honden zijn daar op gebouwd. Onze trekhonden ook, maar dat mag je niet zeggen anders ben je een dierenbeul... Gekke mensen.
Toen ik hier kwam wonen in Mater, was er nog een boertje dat zijn veld bewerkte met de koe. Nu is een paard zelfs al uit de mode. (Al hoor ik geruchten dat het misschien wel weer een beetje in wordt, vooral bij bedrijven die biologisch werken doortrekken tot in het bewerken van het veld.)

Kijk, ik ben een dierenliefhebber, een dierenvriend, maar dat mag niet tot in het absurde doorgetrokken worden. Ik hou van een biefstukje op mijn bord, maar vind de koeien die zelf niet meer kunnen kalven omdat ze zo wanstaltig dik zijn helemaal niet kunnen. Net zoals ik sommige vormen van goudvissen en dergelijke echte sukkelaars, die amper nog kunnen zwemmen, en in de natuur niet eens zouden kunnen overleven. Ook sommige hondenrassen zijn zo erg gedeformeerd dat ze niet echt meer als hond kunnen leven. Nee, voor mij hoeft dat niet. Ik vind het al meer dan genoeg dat men bijvoorbeeld de parkieten kan kweken in een heel gamma kleuren. Net zoals ik van kippen hou, maar die echte wanstaltige beesten die in zes weken klaar zijn voor de slachtbank, dat vind ik sukkelaars.

Dat wij nutsdieren hebben, dat wij dat nutselement kunnen accentueren, zodat we echte trekpaarden kunnen kweken, kippen hebben die meer dan hun 5 à 8 eieren per jaar leggen, en dergelijke zaken meer, dat vind ik tof en ik heb echt bewondering voor onze voorouders die door selectie tot dergelijke resultaten kwamen, maar een dier kweken tot het niet echt meer kan leven als dier, dat is er over.

Nu gaat men steeds verder en verder in die "hobby"... Je ziet nu vissen die via dna-behandeling een gek kleurtje hebben gekregen, ja, er zijn er zelfs die fluoriscerend zijn. (Men heeft dit ook al eens bij varkens gepresteerd)

Dat dit blijft bestaan is te danken aan het feit dat wij, de mensen, zo gek zijn dergelijke dingen te kopen. Niet doen!

Vandaag was het rommelmarkt in de Bergstraat te Oudenaarde, een mooie en grote markt. Ik heb volop briefjes uitgedeeld aan de marktkramers, voor onze rommelmarkt op 11/9 te Mater... Hopelijk krijgen we succes.
Bij de kramers die ik goed ken, leg ik hier en daar ook een pakje briefjes voor de mensen die de markt bezoeken. Ik zag dat zo'n pakje die ik aan iemand gaf, in Deinze, nu netjes met de rest van de briefjes pronkte, ik heb de hoop weer wat dikker gemaakt... 't Is van de reclame dat we het moeten hebben!

tot de volgende ?

De Rerum Novarum

Image via Wikipedia

Over Nieuwe Zaken...
Het erge was dat het helemaal niet over nieuwe zaken ging, wel in tegendeel! Het ging hem wel over een nieuwe officiële houding van de kerk tegenover die oude zaken.
Als we eerlijk zijn, moeten we ons zelfs de vraag stellen of de kerk niet een beetje gedwongen werd door het groeiend opkomen van het socialisme om plots deze stellingen te verkondigen.
Maar ook dat is niets nieuws, de kerk is altijd een weinig flexibele instelling geweest, en houd heel lang vast aan de oude situaties.
Dat is lang niet altijd verkeerd, wel in tegendeel, maar van een kerk die naastenliefde propageert, kwam een stellingname pr arbeiders wel wat laat. Comme d' habitude... Nu ja, dat zijn oude zaken, maar een onderpastoor te Mater, nu Deken te Ronse pleitte enkele decennia terug nog voor een terugkeer naar de armoede, zodat aalmoezen, een Christelijke bezigheid bij uitstek, weer zouden mogelijk zijn... Blijkbaar zijn er dus nog steeds ambtenaren der kerk, die liever die De Rerum Novarum niet verschenen zagen. (Ik ben éénmaal in mijn loopbaan uitgescholden geweest voor communistisch agitator, en dat was door de Deken van Roeselare...)

Maar als we heel diep naar de bronnen reiken, dan zou een Rerum Novarum niet hebben moeten verschijnen, dan zou iedereen die gelovig was, ook automatisch in die geest van naastenliefde hebben moeten leven, dan zou iedere werkgever automatisch een eerlijk loon aan de arbeider hebben moeten geven, dan zou macht niet het idool zijn, maar nederigheid... Maar de ervaring leert ons, nu in deze dagen zeker, dat macht nog steeds misbruikt wordt, ook binnen een kerk die de schoonste ideologie preekt.
Macht.
Ik denk dat er geen sterker ding bestaat dan de zucht naar macht.
Gek eigenlijk, voor dat stondeke dat we krijgen om op deze aarde rond te lopen, besteden we alle mogelijke tijd om macht, zoveel mogelijk macht te verwerven.
Macht in al zijn varianten, zelfs in die heel kleine dingen, zoals voorrang nemen met de auto waar het niet echt mag, bumperkleven, de middenvinger opsteken vanuit de veilige en afgesloten ruimte van je wagen, tot de minister van landsverdediging die mensen naar oorlogsgebieden stuurt. Macht.
Wat is het toch dat we er steeds naar streven om op een of andere manier boven de ander te staan? Wat is het toch dat we net als de kiekens, zo tuk zijn op een hogere status in deze idiote pikorde ?
Och, ik ga geen oordeel vellen, ik was er wellicht even slecht in als iedereen. Misschien is mijn ziek worden en ziek blijven wel dé manier om eventjes wakker geschud te worden. Je valt op een klap van een redelijk comfortabele positie meteen naar helemaal onderaan. Plots kan en mag iedereen naar jou pikken, en jij naar niemand meer.
Ziekte, dat is een kuuroord tegen machtswellust op zich.

En hoe minder je kunt, hoe meer je beroep moet doen op anderen. Macht is geen optie meer, het is een ver verleden.

En nu je het ervaart in al zijn lelijkheid, besef je ook wat je hebt gedaan, en wat je niet meer kunt herstellen. Je kunt nu wel stellen dat het och heere, och God, allemaal maar kleinigheden waren, veelal nog om anderen te helpen, maar nu je aan de andere kant staat van de slaande stok, telt dat niet echt meer. Wat interesseert het motief je, wat interesseert het je waarom je de klap krijgt? Je voelt de klap, niet het motief.

Het ergste is, dat ik besef dat ik in die tijd, ook nu nog, in feite niet anders zou kunnen werken! Er is in onze wereld niet op een andere manier resultaat te halen. We zitten allemaal zo erg in dat pikorde-systeem vervlochten, dat een andere manier van werken niet meer kan. Als men de macht niet meer voelt, dan handelt men niet meer.

Is dat niet erg?
Een pracht van een illustratie is momenteel de kerk, die door de daden van enkelingen plots in zijn geheel, als instelling een heel stuk van de pikorde-ladder is gevallen, en kijk, je ziet alle andere kiekens er op springen en pikken en prikken en steken, tot bloedens toe.
Wat zijn we klein.
Net door ons willen groot zijn.
Gek.

Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart... Samen met het Paasfeest, zowat de pilaren van het geloof voor de Christenen. De opening naar eeuwig leven, geen dood, maar nieuw en eeuwig leven.
Ik zit te kijken naar de mensjes, die beweren dit te geloven, maar die hun tijdelijke leven niet daar op richten. Geloof is uit de mode, is niet meer in. In een reactie op de tijd toen geloof obligatoir was, en iemand die niet naar de kerk ging scheef werd bekeken (Nu wordt hij die naar de kerk gaat scheef bekeken), maar waar de meesten om den brode geloofden, en niet uit echt geloof. Je moest nu eenmaal goed zien te staan met de macht, en de kerk, dat was een van de machthebbers...

Ergens ben ik blij dat dit gedeelte, het gedeelte macht, wat aan het wegdeemsteren is, onder druk van een verschuiving van macht in de maatschappij. Want Kerk, met een hoofdletter, dat zou eigenlijk steeds helemaal onderaan moeten staan, naast de machtelozen, bereid om de pikken en prikken te incasseren in plaats van hem of haar die helemaal onderaan staat.

En eigenlijk zouden alle machthebbers, vooral ook zij die geroepen zijn tot parlementair of senator, daar ook moeten staan, want daarin zit net het echte leiderschap. Je kunt slechts goed handelen als je ook de klappen ervaart!
Maar in onze maatschappij, de maatschappij der mensen, pogen we net het omgekeerde, pogen we niet te zorgen voor de geslagenen, maar pogen we zelf te slaan.
We komen er nooit !

zolang we onszelf niet vergeten

tot de volgende ?

de kont van het paard

Image by agriflanders via Flickr

Ik heb nog, in een ver verleden, zitten staren op de kont van het paard... Toen we nog de boeren zagen werken met paarden op het veld, heb ik ook enkele keren, met dat grote zware brave boerenpaard op het veld mogen werken...Tjok, tjok, tjok hoorde je de bijna sloffende gang door de mulle aarde stappen, en zat je rustig op dat ijzeren stoeltje van het werktuig van dat moment. Zo heb ik eens op een hele warme zomerse dag over het veld mogen dokkeren, om de resten van het stro bijeen te garen... Het graan werd in die tijd al machinaal gepikt, maar het dorsen gebeurde nog op de hoeve, met een immens grote machine met grote vervaarlijke vliegwielen. Door een flexibele buis vloog dan het kaf in een brede straal naar buiten, en wee je, als je durfde in die omgeving te komen, want de machinist vond het heerlijk je onder te spuiten met die prikkende kaf.

Je moet het eens gedaan hebben, 's morgens rond zes uur, als de dauw nog over de velden hangt, daar zachtjes en zoetjes je laten voeren door het sjokkende paard. Heerlijk.

Ik reed toen ook al met de tractor, en gek genoeg, dat vond ik toen véél leuker, terwijl ik mij veel meer herinner van dat paardenbeest. Ik zie zo nog dat kort afgeknipte staartje heen en weer slaan, wellicht naar de vliegen die hij met dat korte endje niet kon bereiken.

Als we gaan vissen naar Wannegem Lede, dan passeren we een wei, waar nu weer enkele van die mooie massieve boerenpaarden lopen, ieder jaar zien we er ook wel een of enkele veulens bij lopen. En telkens bekijk ik die beesten met wat weemoed... Toendertijd kon je nog op het veld een spade de grond in drijven, je schudde er mee, en al na een korte wijle zag je her en der de regenwormen naar boven komen, vluchtend voor het gevaar, en regelrecht in een ander gevaar terecht komen. Nu mag je staan schudden aan de spade tot je een ons weegt, maar regenwormen zitten niet meer in die hard dichtgereden velden. De machines die er over denderen zijn zo zwaar dat alle aarde gewoon keihard is toegesmakt. En dan zijn ze verwonderd dat bij zware regenval, het water zo over de velden stroomt, recht naar de lager gelegen woningen. Het zijn heus niet alleen de bebouwde gronden, en de verharde wegen die geen water meer drinken, de velden kunnen het alleen nog in de amper opengereten oppervlakte grond, daaronder is alles hard als beton.

We zijn, ook daar, verkeerd bezig, en wie ogen heeft, die ziet het. Maar ja, ook daar is het net als overal, men ziet alleen naar het onmiddellijke gewin. Morgen is immers een dag die nooit komt, want als hij er is, is het alweer vandaag... Stel dat we morgen ons verstand terugkrijgen, dat we weer de grond gaan bewerken in kleinere percelen, met het paard, zonder de grond te vermoorden... Hoe lang zou het duren vooraleer het evenwicht van het bodemleven zich weer heeft hersteld? Hoelang zou het duren vooraleer de regenworm weer toegang heeft verworven in die keiharde ondergrond??? Ik vermoed jaren... zelfs al zou men met zware werktuigen proberen de grond om te woelen tot op een zo groot mogelijke diepte, het gebruik van dat werktuig op zich zou al weer een aanslag zijn op zichzelf.

Hier in ons mooie heuvelende land, zien we dan ook de verschrikkelijke bodemerosie. Bij iedere fikse bui spoelen er massa's aarde weg. In de holle wegen zie je soms de baan niet meer, is alles toegedekt door een dikke laag modder, grond weggespoeld van de velden. Hoelan kan dat nog doorgaan?

Vroeger zag je ieder veld afgezoomd met een beekje, die moest zorgen voor de opvang van het water, en die de met zijn wild begroeide boorden de aarde wat bijeen hield, geholpen door de vele knotwilgen, die niet alleen mooi waren, maar ook dienden voor de verwarming (hout) en stelen voor het handgerei. Zelfs het schoeisel kwam eertijds uit dat wilgenhout. (Kap ik mijn wilgenblokjes, paargewijs uit den boom, 'k zie z' onder broeks of rokjes, haperend aan den zoom... zongen we destijds)

Het onderhoud van die talloze grachtjes, was een karwei, maar de boeren wisten waarom ze het deden...Nu is alles verkaveld en omgetoverd tot grote stukken land, zonder beekjes, hoogstens doorsneden door betonnen baantjes om makkelijker de zware werktuigen te kunnen verplaatsen.

Ik zie de koeien weer in de weiden lopen, maar nu haast allemaal met een halsband om, met een chip er in, die noteert hoeveel melk het machine uit het beest trekt. Je ziet ook die vleeskoeien staan, hier veelal van een misvormd blauwwit ras. Je kunt ze dan herkennen aan die dikke konten, een peirsgat noemen ze die hier, een paardengat, naar analogie van die mooie brabantse boerenpaarden... Niks meer natuurlijk... alles gericht op productie en onmiddellijke winsten.

Wie morgen maalt... als er nog maar te malen zal zijn ???

tot de volgende ?

Wacht even een paar stonden...

Image by marie-ll via Flickr

Ik ben een boekenworm. En ik vind heel wat van die heel oude kanjers heel mooi, maar soms bots ik dan op een woord,
en dat ene woord voert mij dan weg uit het boek
naar een ver verleden
of naar een plaats vol vraagtekens...
Ik zat te bladeren in een boek van Abraham Hans, waar een jongeling een mooi meisje van tussen de rails van de spoorweg weet te rukken, en een paar stonden later raast den trein voorbij...
Die stonden deden het weer
Mijn eerste reactie was duidelijk Duits beïnvloed... Ik dacht bij me zelf: "als die trein maar een paar uur later voorbij komt, dan hoefde dat haastige geworstel en gewring niet eens...Want een Duitse stunde, dat is een uur. Maar dan viel ik terug in het verleden, en herinnerde ik me dat vroeger dat ook bij ons wel eens "gezeid wierd", "(wacht 'n stoendeke, k' goan doa go'n zien"- in 't Vlaams klinkt dat dan: wacht eventjes, ik ben daar seffens (geef toe in 't dialect klinkt dat veel smeuïger er sappiger))
En dan lag ik uren wakker, te denken of dat wel een algemeen gebruik was, of wie in onze omgeving dat zo zei... En dan dacht ik op Livin en Alida, of Meete en Peete van neven de deur, of andere oude mensen, want ik dacht niet dat ons moeder dat ooit zo zei...
Ik ben gek. Wie ligt er nu in hemelsnaam te dubben over een stom woord ? Een taalfanaat zoals ik dus...
En weet je, eigenlijk vind ik dat heerlijk! Je moet dus niet schrikken als ik soms (nog meer) van die archaïsche woorden ga gebruiken in mijn blogs. Ik vind nu eenmaal taal heerlijk. En die woorden mogen dan wat verdeemsterd zijn in het dagelijkse gebruik, ze zijn er nog wel, en wie weet is het juist goed dat ik ze red van een verder leven in een museum , een fles met sterk water waarin het woord stonde drijft... En dan zit ik te denken op andere oude woorden die wat verdwenen zijn: een tuimelperte, een snotjonk, een grote lobster, te fête en dergelijke meer. En dat brengt mij dan weer naar de taalverwantschap tussen diverse talen. Vooral in het dialect vind je de sporen van andere talen veel terug, meer dan in het nette Nederlands. Dat komt omdat in een gesproken taal, er een levende inbreng is, maar net zo goed een heel stuk van die oude gebruikte taal. Wellicht zijn daar restanten bij van de taal van de vele bezetters die hier ooit rondmarsjeerden, maar ook invloeden van de buurlanden, in de wijde zin, want in de dialecten van de kuststeden vinden we heel wat invloeden van het Engels en zelfs van verdere visgebieden... Neem daar bij in acht wat ik reeds heel wat keren debiteerde, dat taal niet stopte aan een of andere grens, nee, taal verliep gewoon, en als je naar Frankrijk ging, dan hoorde je in het Vlaams steeds meer Franse woorden en zinswendingen, tot je op een moment meer Frans dan Vlams (daar met één a) hoorde... Toendertijd was er niet zoveel migratie als nu, maar toch was er wel wat, er bleven al eens soldaten hangen aan een Vlaamse schone, en die soldaten kwamen overal vandaan, want toen waren er nog geen "Nationale" legers, maar benden huursoldaten. Het begrip Nationaal gevoel is pas ontstaan bij Napoleon. Voorheen voelden wij ons niet eens Vlaming, maar wel Nieuwpoortnaar, of Bruggeling, of Oudenaardist... Onze roots lagen toen veel dichter bij onze deur dan nu.
Dat was ook de reden dat er al echte taalverschillen waren tussen naburige gemeenten. Als ik deze namiddag op de hobby bezig ben, dan zal er ongetwijfeld wel weer minstens één keer gezegd worden dat Monique dat verkeerd zegt, dat ze niet meer in Eine woont, maar in Mater. (Tegen mij zeggen ze dat niet, ik kom van zooo ver dat mijn taal te verschillend is om nog op te reageren...) Maar Eine, dat ligt hier maar 5 km vandaan, en in vogelvlucht niet eens zo veel...
De laatste jaren verdwijnt het dialect wat, of liever, het versmelt veel rapper met de massale vreemde inbreng. De mensen zijn niet meer gebonden aan hun geboortestreek, ze vinden werk in een andere streek en verhuizen naar die omgeving, ze leren er een meisje kennen uit nog een andere streek en verhuizen dan naar halverwege tussen haar thuis, zijn thuis en de plaats van tewerkstelling, of gewoon, waar ze iets vinden... en hun taal wordt een mengelmoesje van allerlei dialecten, en hun kinderen spreken iets wat wel sterke familie is van de streektaal waar ze opgroeien, maar toch met inbreng van de taal van hun moeder en de taal van hun vader. En in de school dringen de leerkrachten dan aan dat men thuis ABN zou spreken (Want ze begrijpen soms de kinderen niet...)
En dan verdwijnt dat stondeke...
tussen de stijlen van het bed gevallen.
En sommigen zullen dan wel zeggen dat we beter allemaal ABN zouden spreken, dat we veel makkelijker met elkaar zouden omgang vinden en zo meer, maar ik hou het liever op een ABN dat alleen maar dient als gemeenschappelijke taal, en ik hou van dat mooie dialect, die levende en levendige taal van al die diverse streken. Tiens zond mij stukjes in het Tongers, ik kreeg al stukjes in het Limburgs, het Brabants, en uiteraard hier uit Gent, Ronse Mater en ga zo maar door en mijn eigen Oostends niet vergeten... Allemaal prachtige en eigen klanken en woorden. Wonderschoon...
Heb je al eens naar de vink geluisterd, ook die zingt Vlaams of Waals...
Als zelfs de dieren hun dialect hebben, dan moet het toch wel zijn dat dit een heel natuurlijk fenomeen is...En als groene jongen zeg ik dan dat je ook deze natuur niet moogt verkrachten!

tot de volgende ?

Zich doodkrabben van de jeuk?

Image by Djumbo via Flickr

Gelezen in een Russische gazet... een politieman had de gewoonte zijn neus te krabben, met...zijn pistool. Hij heeft per ongeluk de trekker overgehaald al krabben...
Vermoed men, want het slachtoffer was heel alleen toen het gebeurde en is pas ontdekt toen men hem niet kon bereiken en een zoektocht begon...
Waar ik al die onbenullige nieuwtjes haal? Op Waar maar Raar, een Nederlandse website, waar de leden al hun rare ontdekkingen in kranten en dergelijke op de site kunnen zetten.
Soms zitten er hele gekke, soms echte pareltjes tussen, maar ook soms dergelijke stomme ongevallen. Zo las ik er ook een nieuwtje van een klein Chineesje die door de spijlen van het terras viel, en aan zijn... oren bleef hangen. Er was een foto bij van het kind en zijn grote flappers... Waar flaporen al niet goed voor zijn. ( ze zijn wel nadelig als je tegen wind moet fietsen).

Ik heb ook een paar boekwerken met van die bizarre rare nieuwtjes en feiten. Zoals waar en wanneer het vissen regende, of het wel heel bizarre feit dat op een bepaalde plaats, op een moment een massa vogels zo maar uit de lucht vielen en op de kasseien terecht kwamen. Er waren er bij die het hadden overleefd en die eerst een tijdje versuft rondliepen vooraleer ze terug wegvlogen. Bovendien waren het vogels die normaal niet in die streek voorkwamen. Hoe het kwam dat de vogels uit de lucht vielen en niet gewoon vlogen, is nooit opgelost, evenmin hoe ze daar kwamen.
Gekke dingen allemaal.
En die je maar kunt geloven (en dan nog), door het feit dat de gegevens bevestigd werden door een hele meute mensen, of door officiële rapporten.

Ik vind dergelijke zaken én leuk, én intrigerend. En het gekke is, dat ondanks officiële rapporten en dergelijke een heel pak mensen die feiten toch nog niet kunnen en willen geloven.
Maar als ze iets vertellen over de Jef van Piet Lutjens, dan geloof je dat meteen. Ook al is het iets wat je eigenlijk helemaal niet niet kunt voorstellen bij de Jef.
Maar het is zo leuk om ook eens die halve heilige door de modder te horen halen, en meteen vertel je het nieuwtje als getest op zijn waarheidsgehalte verder, en legt er, om zeker te overtuigen, nog wat zout op.

Gek is dat.
Wat volkomen gestaafd lijkt, en zelfs letterlijk zwart op wit gedrukt staat, dat geloven we niet, maar het kwaad in de medemens, daar hebben we helemaal geen moeite mee. Waar we veel meer moeite mee hebben, dat is geloven in het goede van de mens. En als we er al in geloven, dan is dat helemaal geen gespreksonderwerp. Daar praat je niet over. Over het kwaad , daar kun je pas een boom over opzetten. Het goede, dat is twee keer niets als onderwerp.
Er zijn al verschillende mensen die ooit geprobeerd hebben om een Goed-Nieuws-Krant op te zetten, maar alle initiatieven zijn in de kortste keren ter ziele gegaan. Niet te verkopen dat goede nieuws. Het is veel interessanter een hoofdartikel (met smeuïge foto !) op de frontpagina te zetten van Madame X die een buitenechtelijke relatie heeft met meneer Y, en dat in zo'n belangrijke functie, een PDG van een groot concern... Het is heerlijk om iemand die in de pikorde boven je staat door de modder te zien halen.
Dat Jeanne van Miel de was heeft gedaan voor de zieke Agnes, zomaar, daar kun je toch niets over schrijven, dat leest immers geen kat
Nee, het zou veel leuker geweest zijn om over te klappeien had Jeanne van de ziekte van Agnes geprofiteerd om de man van Agnes te verleiden en mee te lokken. Daar zou de goegemeente nogal eens kunnen aan sneukelen... Wie weet gaan ze zelfs dergelijke dingen toch niet rondvertellen als ze toevallig Jeanne hadden zien binnengaan bij Agnes, terwijl het mensje ziek in haar bed lag, zat zij daar bij haren man!! Je kunt gaan peinzen wat er daar aan de hand is! De was ? Ja dag Jan, 't zal wel iet anders zijn geweest.

En toch is de mens eigenlijk niet zo boosaardig, hij wil gewoon interessant zijn. Hij wil dingen vertellen die de mens interesseren... dus vertel je wat ze willen horen. Wij, wij zijn niet zo boosaardig, maar je kunt toch niet veronderstellen dat de anderen net zo braaf en zo goed zijn als ik ben? Dus geef je Caesar wat Caesar verlangt, en je vertelt sappige details over dingen die je eigenlijk niet echt weet, en op zo'n manier dat je ze eigenlijk niet echt vertelt, maar suggereert, en de andere zal wel zijn verderfelijke conclusies trekken.

Eigenlijk is dat op zich een soort vechten om in de pikorde een stapje voorwaarts te zetten, je haalt er een onderuit van een of enkele sporten hoger op de ladder, op een manier dat hij al lang beneden ligt voor hij beseft wat er eigenlijk aan de hand is.

Toen ik kind was, vertelde de Zuster in de school ons iets over kwaadsprekerij... Een persoon was zijn zonde van kwaadsprekerij gaan biechten, en de pastoor zei dat hij hem 's anderendaags zijn penitentie zou bezorgen. Hij moest maar na de vroegmis eventjes wachten op de pastoor, dan zou hij hem de penitentie geven. Na de mis, kwam de pastoor buiten uit de sacristie, met een grote zak op zijn frêle schouders. Moeizaam ging hij de lange steile trap op van de toren, en nam toen de zak van zijn schouders, trok het eindje touw los en opende de zak, en die bleek vol donsveertjes te zitten, genoeg voor wel 10 hoofdkussens. De pastoor schudden zonder spreken de zak uit door de galmgaten van de kerktoren. Toen draaide hij zich om, en zei dat de man hem alle veertjes moest terugbrengen, als penitentie... De man zei dat dit een onmogelijke opdracht was! De pastoor knikte, en toch zei hij, zo zijn al uw roddels ook over heel de wereld rondgegaan, hoe gaat ge die nog ooit herstellen?

Een mooi verhaaltje, maar jammer genoeg zo juist...

tot de volgende ?

Plechtige Communie

Image by Rita Willaert via Flickr

't Is de laatste van mijn kleinkinderen die haar plechtige communie doet, tenzij er totaal onverwacht en onverhoopt (!) nog een appel uit de boom zou vallen. Want kinderzegen in deze tijden is een dure zegen... En de opvoeding van een kind is niet meer wat het vroeger was. Vroeger was een kind de latere steun en toeverlaat van zijn ouders, nu is dat onderdeel er niet meer bij. Kinderen studeren veel langer, en als ze gaan werken nadien, dan is dat niet meer voor het gezin waar ze opgroeiden, maar voor zichzelf, zodat ze een goede start kunnen nemen in het latere leven...
En toch...

Ik vraag me soms wel eens af, of die welvarende start ook wel de goeie startwijze is... Bij mijn weten was het aantal gezinnen dat uit elkaar valt, nog nooit hoger dan nu, in deze tijden van starten in weelde.

Ik durf niet te oordelen, het is heel moeilijk om alle redenen hun plaats te geven, maar toch kan ik mezelf niet ontdoen van de indruk, dat voor mijn gezinnetje, het hutje bij mudje leggen om traagzaam iets te kunnen opbouwen, een vorm van cement was, een huwelijkscement. Wat we hebben, hebben we zelf bij elkaar gebracht, beetje bij beetje, en ieder stukje in mijn huis heeft ons inspanningen gekost. Wij hadden dan ook drie kinderen van wie er eentje heel vaak ziek was, en dat maakte het sparen echt niet makkelijker. Maar net dat maakte alles veel waardevoller! Laat het me zo stellen, als je een glas breekt dat je van de brouwer gratis kreeg bij een bak bier, dan doet dat minder zeer dan het breken van een glas van het servies dat bijeen hebt gespaard, waar je voor gewerkt hebt. Het is een deel van een geheel, en het idee geheel ligt hem veel meer in de inspanning dan in het servies an sich.

Misschien is het geen waardevol glas, maar een heel gewoon glas, uit een goedkoop servies, maar het was een glas uit het eerste servies dat je wist bijeen te sparen om ook eens een nette tafel te kunnen tonen... De waarde zit hem niet in het feit dat het gewoon glas is, of pure kristal, de waarde zit hem in het belang dat dit glas voor jou heeft. Bij mijn oudste zus liggen nog enkele kerstballetjes die zelfs de oorlog en de bombardementen van ons huis (we werden twee keer platgebombardeerd!) hebben doorstaan. Het zijn geen mooie dingen, je ziet zo dat het oude gedémodeerde dingen zijn, maar ze zijn heel waardevol, door de waarde die wij er aan hechten, door het souvenirs-gehalte, door de herinneringen die er aan kleven.

Dat is ook de reden dat sommige van de doodsanctjens die hier binnenraken, soms jaren blijven tentoonstaan. Niet dat prentje, maar de herinnering aan die mens, die is ons heilig. En hoe ouder we worden, hoe hechter die cement van herinneringen en waardebepaling voor ons leven wordt. Ons leven. Niet mijn leven, maar ons leven, want dat is zo erg door elkaar geweven, dat het als het ware niet meer uit elkaar kan gehaald worden, dan met grof geweld, zoals de dood. Dat is wat ik wil zeggen dat ik me vragen stel bij het vertrekken in een huwelijk vol weelde. Wij hadden het geluk dat we het geheel vanaf de grond aan hebben mogen opmetsen. Nu stappen ze in een klaargemetst nest binnen, maar het is dan niet echt jouw nest...Het voelt niet aan als een zelfopgebouwd iets. Het is zo maar iets.

Och, ik gun het die jonge mensen, begrijp me niet verkeerd, maar ik zou hen nog veel liever geluk gunnen, veel meer dan die weelde, want dat geluk, dat is net dat niets tot iets. Contentement dat je weer een stapje vooruit hebt gezet.

Ik ga stoppen, 't is tijd om naar de plechtige communie te gaan... en daarna als rechtgeaarde Vlamingen eens heel bourgondisch te gaan tafelen... Wat zou nu het zwaarst wegen, de communie of het feest? Daar kunnen we ook nog wel enkele blogjes mee vullen...


tot de volgende ?

Gezondheid !

Image via Wikipedia

We zeggen het bij een niesbui, bij het heffen van een glas en met nieuwjaar !
We wensen nogal wat af.
En telkens weer is de gezondheid het hoogste goed, de ultieme wens, de nec plus ultra onder de mensenwensen...
Jaren heb ik dan steevast geantwoord, ook zo veel, en als dat zou kunnen, want ik zat dan al een hele tijd thuis met die rug van me. Als dat zou kunnen... blijkbaar kan het niet, maar ik ben eigenlijk ook niet "ziek", toch niet wat volgens mij ziek zijn is. Voor mij is ziek zijn in mijn bed liggen, te ziek om op te staan, koorts, ellendig voelen en noem maar op. Dat, dat is ziek zijn. Mijn rug, dat is pijn, geen ziek zijn. Dat is een belemmering van mijn normale activiteiten, maar geen ziek zijn. Ik ben - zonder die rug- in een tamelijk goede gezondheid, dank u. Het piept hier en daar soms een beetje, er kraakt soms iets, soms moet ik zelfs eens hoesten, maar voor de rest, het gaat, dank u. Wablief ? Oh ja, die rug... ja die heb ik nog. En met die rug vecht ik een eindeloos gevecht uit.
Ik moet eerlijk zijn, de eerste jaren lag ik daar geveld, ik voelde dat ik niet meer kon wat ik vroeger kon, en had het verdomd moeilijk daarmee. Ik voelde ook dat ik stillekes steeds verder achteruit bolde...en mijn enige verzet was me bezig houden met enkele hobby's en dingen die ik nog aankon, en die mijn gedachten weg haalden bij de pijn vandaan.
Ik weet niet wat het was dat me op een bepaalde dag deed rechtstaan, en me het gevecht deed aangaan... Het zal wellicht een hele hoop kleine dingetjes geweest zijn, zonder een echte oorzaak. Maar op een dag ben ik begonnen terug te vechten.
Een hopeloos en oeverloos gevecht.
En ik wist het toen ik er aan begon.
Maar toch heeft het me geholpen, zoals eigenlijk alles je helpt, die je afleidt van de pijn. Ik ben begonnen met dagelijks te turnen, en was verbaasd dat ik bijna niets meer kon. Het was een heel traag en heel geleidelijk opbouwen van spieren die vergeten waren dat ze er nog waren. Maar het hielp, en ik haalde er zelfs een echt positief resultaat mee, niet meer alleen een psychologische overwinning, maar ook een werkelijke, een lijfelijke! Ik stelde vast dat ik nog steeds even rap pijn kreeg, bij staan, bij zitten bij liggen, maar ik kon de pijn langer weerstaan, zonder dat mijn lijf in de knoop sloeg, en ik vastraakte in een pijnlijke en langdurige ontsteking van mijn rug...
Ik weet dat voor wie geen pijn kent, dit absurd zal klinken, maar ik durfde weer wat meer aan, ik durfde een stukje verder gaan, ondanks hevige pijn, want met wat rust ebde de pijn weer weg, het bleef niet meer zitten om mij gedurende dagen, soms weken te martelen.
Door het "uitblijven" van die ontstekingen kon ik ook mijn pijnstillers en onstekingsweerders wat afbouwen, tot op een derde van wat ik voorheen nam, plus dat ik de morfine helemaal wist uit te schakelen. (Niet makkelijk, want dat is een verslavend ding!)

Dus, uw heilswensen zijn welgekomen, ik voel me niet ziek, en heb zelfs een stap veroverd op de pijn. Ik kan nog steeds niet wat ik ooit kon, maar daar heb ik leren mee leven. Ik voel dat dus niet meer zo erg aan als een vernedering, als een tekort. Ik heb mijn mogelijkheden leren aanvaarden, en vooral mijn onmogelijkheden leren aanvaarden, dat is het moeilijkste stuk. Ik heb zelfs leren aanvaarden dat ziekte vereenzamend werkt.
Want ook dat is een harde noot. Plots val je uit de maatschappij. Je hoort niet meer thuis in de wereld van hen die wel kunnen bewegen zoals ze willen, je zit opgesloten in je coconnetje van ziek zijn. Het is een vies vuil coconnetje, want de gezonden gaan er in een boogje omheen.
Je probeert dan maar aansluiting te krijgen bij andere groepen, maar dat kan ook al niet, want die gaan weg op uitstap met de bus (dat doet te veel pijn), die gaan petanquen, en dat kun je niet meer aan, die gaan kaarten, maar zolang daar zitten, dat... en je voelt de maatschappij zo door je vingers glijden, en je kruipt terug in dat kleine vieze coconnetje, en trekt het laatste gordijntje ook maar dicht.

Ziek zijn... een ellendig iets. Als ik het ergste moet noemen van ziek zijn, dan is dat niet de pijn, dan is dat zelfs niet het zo veel dingen niet meer kunnen, nee, het allerergste, dat is het melaatsheidssyndroom, het uit de maatschappij gestoten worden. De mensen bedoelen het niet zo, voelen het wellicht niet eens, maar als zieke zit je daar, buiten alles.

En ach, ik mag niet klagen... Ik heb nog enkele vrienden waar ik echt contact mee heb, ik heb via ziekenzorg nog een link met het leven van daarbuiten, en ik kan me zelfs nog wat nuttig voelen bij de hobbyclub van ziekenzorg. Ik heb nog gaten in dat coconnetje van me.
Maar er zijn zieken die zelfs die gaatjes niet meer hebben. Die alleen de wereld rond hen rest. Die 's morgens bij het ontwaken al weer verlangen naar de avond. De eenzaamheid van de zieke.

Ik zou het wel kunnen uitschreeuwen: Laat uw zieken niet vereenzamen!!!
Ik deed het ook niet, ik ben ook niet zonder zonden, ik had ook "geen tijd" om zieke kennissen eens op te zoeken...zeker niet als ze langdurig ziek waren, dan is het echt "Uit het oog, uit het hart".
Maar nu weet ik wat het is, ziek zijn, langdurig ziek zijn.
En ik kan het nog uitschreeuwen: Vergeet je zieken niet!
Laat ze niet verkommeren als een oude geranium in een vergeten bloempot.
Ze leven nog!, ze zijn er nog, ook al zijn ze ziek.
Bezoek ze, ga met ze praten, een babbel doet zo'n deugd.
Ze zijn niet allemaal zo gelukkig als ik nog ben, ik heb nog een paar vrienden, ik heb hobby's, ik heb zelfs iets om me nog nuttig te voelen, ik heb dingen om me aan op te trekken...Maar er zijn er vele, veel te veel, die zelfs dat niet hebben, die alleen dat vuile vieze coconnetje rest... een leven als een oude wat verslenste geranium, in een vergeten bloempot...

tot de volgende ?

De vlinderstruik, de vogelboom (die ook maar struik is)

Image by _martijn via Flickr

Iedereen heeft al wel eens gehoord van de vlinderstruik (Budleyja), maar wellicht heb je nog niet gehoord van de vogelboom? Ik tot voor kort ook niet...
Maar ik heb er een.
Ik wist het niet, maar nu ben ik nog veel contenterderder over mijn aankoop. Nu is het nog maar een piepklein ding, amper een halve meter hoog en breed, maar misschien, heel misschien bloeit hij in juni al voor de eerste keer, en nog veel misschiender groeien er dan bessen op, grote rode bessen waar de vogels op verzot zijn. Ze zijn ook nog eetbaar voor mensenkinderen.
Ik heb het over de cornus kousa, ofte de kornoelje... Krijgt leuke witte bloemen (eigenlijk zijn het witte schutbladeren rond een piepklein bloempje) en nadien framboosgrote rozerode bessen. Volgens het aangehechte kaartje wordt het 2 meter groot, volgens internet vele meters hoger en even breed als het hoog wordt... Nu ja, we zien wel (als we lang genoeg leven, want boompje groot, baasje dood ???)
Tussen haakjes ik heb ook vlinderstruiken staan, een blauwpurpere en een hagelwitte. De vlinders zullen nogal vogelen in mijnen hof.
Maar dat zijn de dingen die ik wel graag zie, al dat leven rond en in mijn piepklein tuintje. Nu broedt er weer ergens een winterkoninkje (of vliegen de jongen al weer uit?) en ik kan het aantal soorten dat hier komt fourageren niet bijhouden, maar er zitten altijd wel enkele vogels druk te doen. De hoofdmoot zijn de mussen (helemaal niet uitgestorven bij mij) en de merels. Dit jaar is er een reuzegroot merelprobleem in mijnen hof! Er is duidelijk een man meer dan er vrouwtjes zijn, en de gladiatoren hebben nog veel te leren van de homerische gevechten die die beesten houden in mijn kleine colosseum.... Te land en in de lucht! Normaal zitten ze al lang allemaal ergens huishoudentje te spelen, maar nu blijven ze vechten.

De politicologen zijn tot de verbazende conclusie gekomen dat de mens geen vertrouwen meer heeft in de politiekers. Hoe zou dat komen? Men geeft er ook de oplossing bij: de politiekers zouden meer de waarheid moeten spreken en voor hun daden uit komen. Dan zou het vertrouwen weer groeien. Dat is even grandioos als de uitvinding van het warm water! djudedju.
Maar troost u, die oplossing komt er niet... één, die mannen kunnen (durven) de waarheid niet spreken, en voor hun daden uitkomen, dat veronderstelt dat ze ook iets doen, dus dat gaat ook al niet... tommetoch, nu zagen we de oplossing en blijkt het niet de goede te zijn.

Nochtans, ik heb de oplossing!
We moeten eens héél ver in het verleden terug, en de wijsheid halen bij de voormalige Chinese keizers. Die hadden een vernuftig systeem om hun geneesheren alert te houden! Zij betaalden hun geneesheren zolang ze gezond waren, maar voelden zij zich ziek, of waren ze ziek, dan stopte de betaling en het leveren van voedsel. (Overleed de keizer, dan was het met de dokter ook gedaan, maar zover wil ik nu niet gaan). Maar in het vervolg betalen we de politieker maar voor de tijdstippen waarop hij echt NUTTIG werk verricht. (We zouden kunnen het geld van de vorige decennia terugvorderen, dan hebben we geld voor ééuwen !) Leveren ze geen nuttig werk, geen geld en geen eten. We zouden het ook veel simpeler kunnen houden, en in plaats van politiekers een groep bekwame mensen aanduiden die verstand hebben van beheren, en hen de zaken eens laten regelen, maar ik vrees dat dan het menselijke aspect onder de mat geraakt. Maar toch, enkele technocraten zouden wellicht nuttig zijn???

Wat mij het meest verwondert, is het feit dat er -zelfs nu nog- mensen zijn die zich druk maken in "de politiek". Ik maak me ook druk, maar dan OVER de politiek. Er is een tijd geweest dat ik eerder neigde naar een bepaalde partij, maar nu, naar geen een meer, want hoe mooi ze ook blaten, wol geven ze geen van allen. En ik luister niet meer naar dat oeverloos geblaat. Van mij mogen ze alle politiekers op de slachtbank zetten, gezicht naar het oosten en slachting volgens de regels van de heiligste Islamiet... ik zou er geen traan om laten. En het vlees zou, ondanks alle respect voor de ritus, niet te vreten zijn. Ze zijn levend al niet te vreten. Laat staan dood.

Ze hebben immers tijdens hun ijdele leven zoveel venijn gespuwd naar elkaar, dat hun eigen vlees één en al venijn is geworden.

UITGENOMEN...

Uitgenomen nu, rond deze periode, de aanloopperiode naar de verkiezingen. Nu loopt de zeem er van af, nu praten ze je naar de mond, nu beloven ze de hemel op aarde, nu zweren ze op de ziel van hun kinderen dat zij, en zij alleen de redding zijn voor ons, het land, de staat... (Misschien zijn ze nu eetbaar?)

Straks loopt onze brievenbus weer over van de pamfletten... Weet je dat het woord pamflet komt van de naam Pamphilet ? Dat was de naam van een middeleeuws liefdesgedicht: "Pamphilus seu de amore"... We zijn wel heel ver afgeweken van een liefdesgedicht... Veel van die pamfletten houden zich immers niet alleen bezig met het verkondigen hoe goed ze zelf wel zijn, ze kunnen het ook niet laten de anderen uit te maken en dalen dan af naar rioolhoogte. (Daar horen ze allemaal thuis)... Bovendien zie ik in een liefdesgedicht nu echt niet alleen de eigenliefde, maar de liefde voor anderen, iets wat in politieke pamfletten grandioos uitblinkt door zijn afwezigheid.

Kortom het vat geeft uit wat het in heeft... rioolsop
als verkiezingen iets zouden veranderen, dan waren ze allang verboden (bedenker onbekend)

tot de volgende ?

Geen nieuws van 't Oostelijk front

Image by Nationaal Archief via Flickr

Het mooie boek heet eigenlijk: "Geen nieuws van 't Westelijk front", maar vermits we hier in Oost Vlaanderen zitten...en iedereen het al weet dat Sander Crootje de lijst gaat trekken voor de VLD, als een ultieme test voor zijn visie als reactionair Vlaming (verduidelijkt met Franstalige strooibriefjes pour les Renaisiens de Ronse-Renaix)...Maar dat is dus al oud nieuws.
Dat de fietsbond in Oudenaarde een aanklacht richtte aan het stadsbestuur over de staat van de fietspaden, is ook al nieuws. Nieuws zou pas zijn als de fietsers ook op de fietspaden zouden willen rijden.
Kortom, er is geen nieuws, zelfs niets wereldschokkends.
Of toch !!!

Gisteren heeft een jongedame van amper een vijf, zes lentes oud, zichzelf en haren uier onder de trein geworpen te Nukerke. Het fleurige koebeest was op slag dood, en de veertig treinreizigers mochten hun weg voortzetten met een bus, en een zak vol verse biefstukken. Het treinverkeer ondervond nog wat hinder door de activiteiten van diverse slagers op het spoor. Heb je al eens bedacht dat er geen rechte sporen zouden liggen zonder dwarsliggers?

Ook is gisteren dat jongetje dat onder de wielen van een vrachtwagen terecht kwam, onder massale belangstelling ten grave gedragen. Hoeveel van die massa kwamen er omwille van het doodsprentje? Prentjes van die zeer jonge mensjes zijn zeer gegeerd bij verzamelaars van die morbide hobby. Op de rommelmarkten zie je heelder standen met doodsprentjes. De verzamelaars zitten dan te snuffelen naar lijken die nog niet in hun verzameling zitten. Of het zijn van die stamboomdoorzagers die proberen de lijst van hun voorouders te verluchten (ja ?) met de afbeelding van hun doodsanctje. Voor die stamboomverzamelaars staat zo'n prentje vol inlichtingen over de nazaten van de overledene. Ik ben altijd een beetje bang dat ik daar ooit het prentje van mijn eigen Koen zal zien liggen. Ik weet niet of ik dan mezelf in de hand zou hebben. Stom, maar dat ligt me nogal gevoelig.

Op de begrafenis van mijn schoonvader Zaliger ('t was een brave en lieve man!)zag ik de koster een prentje weigeren aan een van de offergangers. Ik vroeg nadien uitleg, en volgens de koster was het de derde keer dat hij daar aanschoof, enkel en alleen voor dat prentje. Dus zal het doodsprentje van mijn schoonvader wellicht ook hier of daar in verzamelingen prijken. Ik blijf het een gekke hobby vinden, maar ja, voor elk wat wils , of ieder diertje zijn pleziertje zeggen we dan...

In Limburg stelde ik vast dat de uitdeling van die gegeerde prentjes pas gebeurt op het einde van de mis, zijn de prentjesjagers verplicht gans de mis uit te zitten. Want daar in dat kerkje kan men niet zoals we kunnen zien op veel andere plaatsen in ons mooie wrede Vlaanderen... Daar zie je de herbergen voor de kerk (bijna voor iedere kerk staan er minstens een paar) stokvol volk zitten, die angstvallig de deur van de kerk in de gaten houden. Zodra de eerste offergangers raprap de kerk uitkomen, stromen de cafés leeg en zie je hen door de kerkdeur naar binnen schuiven om aan te sluiten bij de offergang. Omwille van het kaartje, en om de familie te tonen hoezeer ze mee leven met hun verdriet... djudedju.

Politiekers rijden zelfs van kerk naar kerk, en weten behoorlijk nauwkeurig hoe rap die of deze priester de lijkdienst houdt, zodat ze overal nog net op tijd kunnen aanschuiven om de lijkdienst op te fleuren met hunne gewaardeerde aanwezigheid. Zelfs politiekers die door de week hun hobby maken van het tentoonstellen van hun anticlericaliteit schuiven dan devoot aan in de offerende rij. Nu ja, devoot??? Ze zijn vooral bezig met het minzaam groeten van de andere aanwezigen, zo met dat glimlachje van: Heb je me gezien? Toch schoon van mij hé, dat ik hier ook voor deze stumper kom aanschuiven... Zouden die politiekers al die prentjes bijhouden? Misschien als een appeltje tegen de dorst, om te verkopen aan een rommelmarktkramer op het moment dat de verkiezing is tegengevallen en de kas op andere wijze moet gespekt worden dan door politiek afromen van de kassa van de staat...

Ik hou echt van mijn politiekers, dank zij hen kan ik heelder bladzijden vol schrijven in mijn blog... Moest ik wonen waar Bart woont, dan kon ik over echte ezels schrijven, die zitten daar niet zo ver af in een grote wei, veilig achter een omheining. Die beesten maken ook wel lawijt, maar ze zitten veilig achter prikkeldraad. Die andere niet.

Ik ga stoppen met vertellen dat er geen nieuws is...

tot de volgende ?

verkiezingen ?

Image via Wikipedia

Moeten we nu gaan kiezen of niet ? Ieder weldenkend mens zou zeggen dat men je niet kan verplichten om een onwettige daad te verrichten, maar in ons Absurdistan liggen de zaken (uiteraard) niet zo eenvoudig...
Volgens een (volgens Europa al even onwettig) wetje, zijn het de parlementairen die, na afloop van de verkiezing (!!!!) zeggen of deze verkiezing al dan niet onwettig was.
Dus, de meerderheid van de onwettig verkozen parlementairen zal dan meteen besluiten dat deze verkiezing plots wel wettig was.
Dat is nog veel straffer dan water in wijn veranderen. De Belgische regering is een echte Deus (ex machina).
Dus zullen wij op 13 juni braafjes mogen bolletjes rood maken, of onze woede uiten en op de brief een grote aap tekenen... Maar ook dat laatste helpt je niet echt vooruit, want in het belgische systeem (nu ja, systeem? ik recapituleer: in het Belgische zooitje ongeregeld) gaan de blanco en vernietigde stemmen op een duistere manier naar de meerderheid.
Het enige wat we kunnen doen is eens oprecht pogen het systeem onderuit te halen. Nee, ik ga niet stemmen voor extremisten of dergelijke,(Dan zijn we nog verder dan toe) maar ik ga zorgvuldig stemmen voor de onverkiesbare plaatsen, en bidden dat iedereen dat doet! Dan pas zouden wij voor het eerst eens een nieuwe bende oelewappers hebben in ons parlement, en dank zij het feit dat ze het klappen van de zweep niet kennen, is er kans dat ze het goed of toch beter doen.

Helemaal vrij van gevestigde "waarden" (ik zou veel liever waardelozen schrijven) zijn we dan nog niet, want in het roemrijke België komen er ook nog oelewappers binnen via apparentering en coöptatie... Dat is de manier om de hele slechteriken alsnog weer binnen te halen. Zo ben je in ons apenlandje tenminste zeker dat gediplomeerde oelewappers ook hun functie als oelewapper kunnen verder zetten. Het moge een troost zijn dat er ook oelewappers zitten in de regeringen van andere landen, zelfs hele grote! Vandaag staat er een fotootje in de krant van een Amerikaanse afgevaardigde, die rustig zit porno te bekijken in het parlement... Hier slapen ze, dan zijn ze toch nog braaf in vergelijking.

Er is nog een troost! een grote troost ! De oelewappers die niet verkozen zijn en niet slecht genoeg zijn om via apparentering en coöptatie opgeraapt te worden, worden niet in de steek gelaten, nog jaaaaaren krijgen ze hun wedde verder, je weet wel het geld dat ze krijgen om niets te doen...

Nu ja, we hebben de regering die we verdienen zegt men. Maar is dat wel zo ? Nee, want er zitten er heel wat in, die dus niet verkozen zijn! We hebben zelfs een minister president van een deelregering... maar dat weet je wel, dat is die over het paard getilde (één keer iets te geweldig, en zo viel hij er aan de andere kant weer af....)

Jean de Boisson schreef het al: " Een staatsman is een man waar men geen staat kan op maken!"
Een hele mooie en hele juiste komt van Otto Weiss: "In vele partijen is reeds een splitsing opgetreden, omdat twee van haar leiders hetzelfde willen." (Da's een doordenkertje hé?)

Maar laat ik maar zwijgen over het gekonkel van het parlementaire schorum, zij blaten al genoeg zonder wol te geven.

Gisteren bin ik gaan vissen, van achter mijn paraplu, om de koude wind wat van het lijf te houden. En dan beet de vis ook nog niet, hooguit een tien, vijftien heb ik er gevangen. Ik denk dat Luc er wel wat meer had, maar het liep ook bij hem niet over. Casters of meelwormen, niet bijten hé! Nu ja, we hebben weer eens in de vrije open lucht kunnen zitten, en hadden alle tijd om de zwarte specht met rood kabotseken tegen de stammen te zien zitten, vrolijk hamerend en schrille kreten slakend. We vermoeden ook dat er minstens twee koppels wilde eenden ergens zitten te broeden, maar we zien het nest niet. (Ze verraden zichzelf door dat de woerden regelmatig zichtbaar zijn) Er zitten ook ieder jaar waterhennetjes, maar ook die nesten zie je bijna nooit. Je hoort er fazanten schreeuwen en kraaien roepen, en natuurlijk allerhande andere vogels die er lustig op los kwinkelieren. Heerlijk is het te genieten van die muziek van de natuur. En soms zit je dan vruchteloos te zoeken in de richting van waar je de vogel hoort, en op een ander moment valt je oog er op, en ben je verbaasd dat je dat beest al niet veel eerder vondt. Aan de oeverkanten wemelt het nog van de dikkopjes. Pepee is er gelukkig om! Hij hoopt er al jaren op dat er ook kikkers in zijn put zouden zitten, maar tot op heden was dit blijkbaar te vergeefs. Nu zitten er miljoenen dikkopjes. Hopelijk is het van de groene kikker, die blijven steeds in en om het water, en kwaken zo vrolijk.

Of de vissen reeds kweekten??? Ik denk van wel, want toen Luc spijsel in het water gooide, zag ik nog minuten lang de oppervlakte van het water wemelen van het leven. Dat wijst precies op jongbroed van vissen, maar het is nog zo koud dat ik toch twijfel. Misschien zit er nog wel een heel ander soort leven in het water, die de wemeling veroorzaakt?

We hebben in ieder geval nog de karpers niet zien paaien. Want die kun je niet missen, die zitten dan aan de oeverkanten tussen het kruid te wroeten en pletsen dat het een aard heeft. Mensen die een vijvertje hebben met goudvissen, weten dat karperachtigen een zeer actief sexleven hebben!

Heerlijk is het daar aan het water te zitten, zelfs al bijt de vis niet...

tot de volgende ? Bovenaan een prentje met de kenspreuk van ons land: L'Union fait la FARCE

Voor je gezondheid: beetje naar zieken kijken...

Image by janGlas via Flickr

Echtig en techtig waar, een universiteit heeft vastgesteld dat het kijken naar prentjes van mensen die hoesten of niezen of een lelijke uitslag hebben, op slag de antilichaampjes doen toenemen bij de kijkers...
Wil je gezond zijn, ga dan aan sightseeing doen in hospitalen en klinieken, je hoeft niemand te bezoeken, alleen genieten van hun ellende om jezelf beter te voelen...
djudedju

Ik kan niet zeggen dat ik echt gelukkig ben bij het idee dat anderen een betere rug krijgen met naar mijn slecht onderdeel te staren! Zeker niet als het die mannen zijn die daar iets verder de verkeersdrempel aan het terugleggen waren.

Ik denk er serieus over om een klacht in te dienen wegens discriminatie! Ik kan niet begrijpen dat men voor de ene groep mensjes, raprap die verkeersdrempels wegneemt omdat ze daar één keer moeten passeren, terwijl wij er dagelijks over moeten! Ik heb het over wielrenners en dergelijke onbenullen. Waarom mogen die geen klap in hun wervels voelen, en ik wel ? Discriminatie gaat niet alleen over geslacht of huidskleur, het gaat blijkbaar ook over je beroep. Fietsrijders uit hoofde van hun beroep (nu ja???) moeten gespaard blijven van drempels. Wij niet. Ook al horen we toevallig tot de gilde van mensen die daar echt, sorry, ECHT last van hebben!

Ik heb ooit gelezen dat het Prins Bernhardt zou zijn geweest die de verkeersdrempel heeft uitgevonden. Zou me niet verwonderen, het is altijd al een dubieus figuur geweest. Maar wellicht had hij dus een goede rug, en schiep hij genoegen in de pijn van anderen. (Hij zou de eerste drempel in de koninklijke tuinen hebben gelegd, bij het verstoppen van wat smeergeld was de hoop grond wat te groot geworden, en ontstond er een bergje op het tuinpad. Toen de eerste minister op audiëntie kwam bij zijne gade, zag hij tot zijn genoegen de staatsiewagen van de premier een sprongetje maken en zag hij het ministerlijke gezicht vertrekken van de pijn! Bingo ! Zou die wel wat trager leren rijden door Zijnen Hof. Tot meerdere eer en glorie van zijn siereenden. (Hollandse kwakers))

Nee, ik ben weer aan het zwanzen, maar echt waar, volgens de universitaire studie moet je dus zieke mensen bekijken om je eigen immuunstelsel te verhogen. Liefst op fotootjes, want anders zou je wel eens echt met de Mie- en Jancroben in aanraking kunnen komen voor je immuunstelsel een afdoende verkeersdrempel heeft opgebouwd...

Dus, lieve zus, als je met een bronchietje zit te hoesten, dan is dat gewoon omdat er in jou huis onvoldoende foto's hangen van hoestende en hijgende mensen! Vermits je vermoedt dat er ook wat allergie bij zit, hang je er best ook wat niezende conterfeitsels bij, kwestie van...

Ik hang hier nu meteen een hele resem foto's omhoog van kromme en scheve mensen met duidelijke rugpijn, om de mijne wat te doen zakken. De pijn bedoel ik! (Slecht mens!)

Anny zegt dat ik nodig naar de apotheek moet, om pillen te halen, er zijn diverse soorten aan uitputting toe, zegt ze... Ik stel voor foto's te nemen van die pillen, maar ze gelooft niet in universitaire studies. Ik zal dus nog moeten gaan om een massa pillen van allerlei kleurtjes en smaakjes. Voor allerlei doeleinden. Gisteren moest ik mee winkelen. Ik moest zo nodig nieuwe kleren en Anny ook. Want we moeten naar de plechtige communie van onze kleindochter. Ik zei dat zij haar communie deed, ik niet, maar dat baatte niet, ik zou en moest een nieuwe pull (hemden probeert ze mij niet eens meer te doen dragen, dat is toch hopeloos) en een nieuwe vest, en zij moest zo nodig een nieuwe bloes en een nieuw vestje... Nadat ik de madame van de winkel gezegd had dat ze eerst de maat moest nemen, want dat ik niet van plan was zeven dingen uit te proberen die toch niet pasten, kreeg ik een vest, één en een, één pull. Dat is dus duidelijk voldoende om weer voor jaren gekleed te zijn. (Mijn zus weet dus wat ik zal aanhebben op haar gouden jubileum, tenzij mijne gade mij weer onder druk zet...)

Wellicht heeft de dame nog nooit klanten gehad die zo vlug weer buiten waren met vier stukken kledij. Want ik krijg de seskes als ik daar dames de kleedhokjes zie binnengaan met beide armen vol met kleren om te passen... djudedju... Voor mij zou dat wellicht een afdoende reden zijn om de echtscheiding aan te vragen. Ik mag er niet op denken.
Het gekke is dan nog wel dat men kleren koopt voor een bepaalde gelegenheid. Wat doen ze daar dan nadien mee? Ik hoorde op TV een dame over haar 46 paar schoenen praten. Speelt ze in haar vrije uren voor duizendpoot of zo ?
Nee, kledij dient voor de kou en voor de zedigheid. Meer verlang ik daar niet van. Dus moet het ook makkelijk aan en uit te doen zijn. en beantwoorden aan het gevraagde doel. En dat is alles.
Meer vraag ik niet, en meer wil ik ook niet.
Mijn zoon is designer, en ontwerpt dus dingen voor mensen die regelmatig iets nieuws willen. Ik zit duidelijk niet in zijn doelgroep.
Ik heb geen of amper oog voor die uiterlijkheden. Ik hou veel meer van bloemen in mijn tuin, dan van bloemen in mijn tapijten. Ik heb niet eens tapijten, buiten aan mijn bed en een groot blauw in schuimrubber op Koen's kamer om op te turnen (sit ups en pompen)...Meer heb ik er niet. Ik hou niet erg van tapijten. Sorry, zoonlief...

tot de volgende ?

het regent, het regent, we worden allemaal nat

Image by Garrulus via Flickr

en 't ziet er koud uit ook. Ik zit hier veilig van achter het venster te kijken naar de blaren van mijn linde, die wijzen op noord, noordwesterwind, en de regendruppels kletsen dan ook soms tegen het raam.
Maar morgen zou het weer droog zijn (morgen is het visdag, maar de wind zit weer verkeerd!)

Heb je al eens naar de natuur gekeken de laatste dagen? Eindelijk lijkt alles weer in zijn tooi te zitten, het gras is weer groen, de bomen zijn bebladerd (ook al hebben de blaren nog niet hun volle formaat) en het zicht op de einder is weer volop groen en mild. Heel wat anders dan de skeletten van amper een maand geleden! Ook is het 's morgens al volop licht, en 's avonds lengen de dagen ook al een heel stuk, ondanks die gekke verschuiving van de klok naar zomeruur. En zeggen dat we dus nog steeds op het Duitse oorlogsuur zaten!

Zoals de mens de hele natuur poogt naar zijn hand te zetten, zo pogen we ook het natuurlijke ritme te doorbreken, en leven we naar een absurde klok. Ik zit midden in een boek over Indianen, niet zo'n westernstory, maar een serieuze poging om de wereld van de Indiaan weer te geven. Eén van de dingen die me daarbij raakten, is het feit dat ze vol verbazing toekijken hoe de blanken gebieden gaan afpalen, er zelfs omheiningen rond gaan zetten en zich eigenaar noemen van Moeder Aarde, of toch van dat stukje er van. Indianen leefden in en met de natuur, en hadden grote eerbied voor de natuur en het leven in het algemeen. Maar wij moesten weer eens gaan beschaven, met het geweer in de hand.

Hoe langer ik dat alles bekijk, hoe meer vragen ik me stel over de manier waarop wij de wereld naar onze hand pogen te zetten. Heb jij je ook al eens afgevraagd wie en wanneer op een bepaald moment besloten heeft dat dit stuk (netjes afgebakend) nu van hem is. En wat heeft hij moeten doen om de anderen te overtuigen dat dit werkelijk het zijne was ? Niet langer van de stam, niet van de natie, maar van hem. En gij moet er af blijven!

Ik heb ook een stukje grond, met een huisje op... Ik heb dat gekocht, maar waarom eigenlijk? Kon ik het niet net zo goed op een bepaald moment daar ergens gezet hebben? Het feit van het eigendomsrecht, is toch maar een conventie, een overeenkomst, een gebruik??? Hoe kun je nu in hemelsnaam echt gaan beginnen vertellen dat dit stukje van jou is, je loopt hier maar een korte wijle rond op een aarde die veel en veel en vééééél langer zal meegaan dan jij en heel je geslacht.

Ik kan me voorstellen dat het in den beginne heel wat bloed, leed en tranen zal gekost hebben om de anderen er van te overtuigen dat dit stuk van jou was ! (Eigenlijk ben ik er nog niet van overtuigd dat het mijne echt van mij is!) Men is steeds verder gegaan in het bepalen van dit "eigendomsrecht"! In ons land bezitten we slechts de bovengrond. De ondergrond en haar natuurlijke schatten blijven van de staat (je weet wel, dat ding waarover ze het zelfs niet eens eens zijn hoe het er eigenlijk uitziet en van wie dat is!) Ook de lucht boven de oppervlakte is van de staat. Ik mag niet vertellen dat ze niet boven mijne kop mogen hossen met die helicopters om de vélokoers te verslaan. Al een wonder dat ik mijn stenen op elkaar mocht zetten om er een huis mee te vormen. Want eigenlijk neemt dat toch een stukje van de ruimte boven mijne grond in hé ? En ik heb geen kelder, maar onze Bart zit met een hele eigendom (?) onder zijn huis verstopt. Maar op mijn eigendom mag ik dus niet doen wat ik wil, ik moet er rekening mee houden dat de staat boven mij en machtiger dan ik, er ook eigenaar van is. De staat zegt me hoe hoog en hoe diep ik mag gaan bouwen aan mijn huis. Mijn huis? Ik moet er dan wel belastingen op betalen omdat ik op mijn grond die niet van mij is, een huis heb gezet dat dus niet van mij is. Waarom ik er dan moet voor betalen?????
Het wordt nog véél complexer, want de staat, zo houden ze ons voor, dat zijn wij, altemaal samen. Dus ben ik niet alleen eigenaar van mijn huis, maar heb ik ook aandelen in jouw huis (en jij in het mijne)...
Ik moet eens recapituleren...
Hoe kunnen wij eigenlijk gaan liggen vertellen dat wij hier een welbepaald stukje van Moeder Aarde echt gaan bezitten?
Niet dus.
De Indianen reden vrank en vrij over de wijde vlakten en keken verbaasd toen ze plots een stuk afgebakende grond zagen.
Het is dan ook iets om je over te verbazen.

Ik woon dus in huis dat ik betaalde, maar dat niet van mij is, en moet daarvoor belasting betalen. Op een manier huur ik dus mijn eigen huis? Maar van wie zou ik kunnen huren, als we geen eigenaar kunnen zijn?
Ik ga stoppen, het is idioot, en hoe dieper je er in doordringt, hoe idioter het lijkt.
Ik woon dus in een huis waarvan de goegemeente (?) aanneemt dat het van mij is, en betaal belasting aan de staat waarvan we aannemen dat ze van ons is, ook al liggen we te kibbelen wie waar nu over bevoegd is, en waarover we nu liggen na te denken om het te splitsen in twee stukken, twee stukken van wat? de staat. De watte ???

En zeggen dat we zo gehecht zijn aan al onze eigendommen.
djudedju


Het woord is echter prachtig ! Eigen dom, het zegt precies wat we zijn.

Halverwege het voetpad begint het publieke eigendom, en stopt het mijne. Net zo goed houden we dat stuk ook proper. Want dat is van iedereen, dus ook van ons.
nee, probeer het niet te begrijpen, het is gewoon een overeenkomst tussen zielen die het nodig vinden een plaats te hebben waar ze 's avonds hun moegepeinsde koppen neer te leggen, zonder gestoord te worden door anderen.

tot de volgende ?

Zeg, heb je al gehoord van Ome Thijs?

Image by e³°°° via Flickr

Ome Thijs won de prijs in de voetbalpool...
Herinner je dat liedje nog? Nee, misschien dan wel: "Ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man, dat liep veel te veel in de gaten...en oh, oh oh, daar kwam narigheid van.
Wim Sonneveldt...
Een van de grote woordkunstenaars, naast een Toon Hermans, Wim Kan en anderen, in een tijd waarin taal werkelijk een speeldingetje mocht en kon zijn.
Tearoomtango, Margootje, ik heb nu zeven CD's vol met Wim Sonneveldt! Zijn verzameld werk.
Ik heb de DVD's van Toon, en nu de cd's van Wim Sonneveldt, ik ben een rijk man. Rijk aan humor, rijk aan taal...
Ik mis die kunstvorm wel een beetje... Och ik weet wel, er zijn ook nu nog woordkunstenaars aan het werk, sommigen zelfs niet onverdienstelijk, maar hun humor is anders...Misschien is opa wel blijven hangen aan de sixties? Kan best zijn, en ik voel me er goed bij. En weet je, je hoeft helemaal niet achter te lopen, omdat de beste souvenirs die uit je jeugd zijn! Wij zijn immers véél rijker dan de jongeren! Wij hebben al al mogen snoepen van een hele wereld, zij staan nog maar aan het begin van een hopelijk lange en gelukkige weg, en wellicht zullen ze binnen vijftig jaar ook spreken van toen, van hunne tijd...

Soms krijg je op de gekste momenten zo'n vlaag van weemoed naar toen... Gisteren was dat tweemaal zo! de eerste keer toen ik die ceedees van Sonneveldt op de kop kon tikken, en later nog eens, aan een klein snoepkraampje...
Ik ben niet zo aan snoep, slecht voor mijn veel te volle lijn.
Maar plots zag ik iets dat me weer pijlsnel naar mijn prilste jeugd terugvoerde:

pekkoeke !
Hier noemt men dan klijssebrood... Dat klijsse doet mij dan denken aan onze kaliesjestokken, zoethout in het Nederlands... Wellicht is er een link tussen dat zoethout en de pekkoeke? Ik denk dat er ook een link is met het Nederlandse drop, maar dan in een soort oervorm, glasharde stokken, waar je een stukje moet van af kloppen, dat dan zachtjes in je mond laten smelten en eens voor de spiegel gaan staan om vol verrukking je zwarte tong te bekijken... De iets bittere smaak deed me weer in het verleden tuimelen...
Toen we kind waren, deden we stukken pekkoeke in een klein bierflesje met water, zetten dit dan een nacht onder ons bed (op een andere plaats was ondenkbaar!)... 's Anderendaags was de pekkoeke dan gesmolten en wij zaten dan te schudden met het flesje, dat we dicht hielden met onze duim. Je kreeg dan een bruinzwart schuim, en dat schuim zogen wij dan uit de fles. Weer schudden, weer zuigen...een eindeloos genot... Zo ging de pekkoeke veel langer mee dan hem met brokjes in je mond te stoppen... Bovendien kon ons moeder dan dat snoep ook makkelijker en beter verdelen onder ons.

Snoep was duur.

Gisterennamiddag heeft Anny voor mij een stuk afgehakt van een stok pekkoeke ... Veel te groot! Anny het ding nog eens in tweeën gehakt...Het was blijkbaar nog te groot, want ik heb echt gedaan zoals in onze jeugdjaren...Halverwege heb ik het stuk netjes op een papiertje gelegd, voor later, en 's avonds heb ik verder zitten sabbelen op dat heerlijk ding van toen...

Is dat oud zijn?
Dan is ouderdom een zalig ding!
Genieten van die vele schatten uit de schatkamers van je herinneringen.

Ik heb nog voor uuuuuren genot liggen...
En ik ben eens benieuwd of mijn kleinkinderen wel iets zullen vinden in dat snoep van toen...Ik denk van niet, want het is niet echt zoet, zeker niet zo zoet als de moderne snoepvarianten.
Deze namiddag ga ik nog een stuk afhakken en sabbelen...
Ik heb twee stokken gekocht, ben ik voor een heel end zoet, ook al is het niet zo zoet als dat moderne...maar misschien waren we ook minder zoet toendertijd?

Wellicht! Want wij speelden en ravotten nog, er was geen koele kijkkast om je stom op te staren! Nee we zaten buiten in de wijde natuur, en soms vochten we dat het haar stoof, en vijf minuten later speelden we weer met elkaar. Ruzies waren immers heel tijdelijke dingen, en daarna was alles weer koek en ei. Wij hadden veel minder complexen, en er was ook minder pestgedrag. Als we gepest werden, dan klopten we er op, dan was dat meteen over. Nadien waren we weer speelmakkers van elkaar, en er was niets gebeurd. De meester sloeg wel eens zijn regel stuk op mijn knokkels, maar we hadden dat verdiend, en dat hoorde bij het groot worden. Had er eens iemand een flesje limonade, dan dronken we allemaal uit datzelfde flesje... Limonade kreeg je niet zo vaak, zeker niet om mee te nemen naar buiten.

Wat hebben wij dan eigenlijk heimwee? Materieel is het nu veel beter dan toen, maar toen was er veel meer nestwarmte dan nu. Dat is de bron van dat heimwee...

tot de volgende ?

For Human Beings

Image by DanieVDM via Flickr

Héhé, druk, druk, druk!
Donderdagavond heb ik tot een end over tien uur de Nieuwe Ubuntu (Linux for Human Beings!)zitten installeren, de Ubuntu 10.4 genaamd Lucid Lynx...
Nu lijkt mijn machien wel een gesofisticeerde Mac en lijkt het dat Ubuntu alle andere systemen naar de kroon steekt...Althans de systemen die ik ken.
Eén van de dingen die mij zijn bevallen, is het feit dat voor het eerst Ubuntu alles meeneemt wat je hebt en had aan programma's, zelfs de firefox heeft zijn add ons behouden. Uiteraard niet je persoonlijke bestanden, als je die wilt bewaren, moet je die wel eventjes gaan opslaan op een ceedeetje of zo...
Maar ik ben dus nogal lang (naar mijn doen) bezig geweest. Vrijdagmorgen naar Luc gereden om samen naar Floralux te gaan in Dadizele. Bloemen en planten gekocht, dan naar Dupont Zoo om even de beestjes te bekijken, en dan eens lekker gaan smullen in het favoriete restaurantje daar.
Gisterenavond was er dan vergadering van het Feestcomité Mater, en vermits wij als Hobby Ziekenzorg Mater tijdens de kermis exposeren, moest ik daar ook aanwoordig, heu tegenwezig zijn. Dus was het weer over tienen...
En vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest te Deinze... belast en beladen!
Want, het feestcomité Mater richt ook een rommelmarkt in, en dus mocht ik aan alle standhouders briefjes uitdelen met het vriendelijk verzoek om zo mogelijk ook naar Mater te willen komen. Op enkele vertrouwde standen, van marktkramers waar ik vaak eens mee babbel, kon ik een stapeltje briefjes kwijt om uit te delen aan de bezoekers...
en deze namiddag...
tanteke
comme d'habitude...

Het mooie warme weer heeft ons verlaten. Hopelijk maar voor een korte tijd, want ik voel het verschil in mijn rug... Nu ja, wij zijn te Deinze geweest, en hebben er geen regen gehad, dat is al iets... Wel was het lastig, je kunt er niet echt dicht je wagen kwijt, dus... ook nog eens een stuk trampelen voor je er bent en vooral om nadien weer aan je autootje te geraken. Maar och, ik mag niet klagen, ik zag er een vriend die met MS zit te sukkelen, en nu helemaal niet meer kan stappen...

Ik heb nog niet eens gekeken of er morgen ook weer ergens een markt is... Volgende week zult u ook ongetwijfeld wel eens mijn blogje moeten missen, want mijn kleindochter Lieselotte doet haar Plechtige Communie. Zitten we in de feeste! 't Is de laatste, dan wordt het wachten tot er kleinkinderen trouwen...Maar dat is nog niet voor morgen (voor overmorgen ook nog niet). Ik maak me de bedenking, dat onze Bart dit jaar ook al 40 wordt ! We worden oud hé!

En oh ja, ook wat goed nieuws, na een uitgebreid onderzoek in het UZ te Gent, stelt men dat de tweeling nog net niet binnen het begrip anorexia valt, maar ze moeten wel opgevolgd worden en psychologisch "bewerkt" worden om te komen tot meer en beter eten. Hoe is het mogelijk dat kleinkinderen van mij, een echte bourgondiër, niet voldoende eten???
djudedju

tot de volgende ?

Vrijdag

Image by Andrea Costa Photography via Flickr

Sorry, geen blog op deze vrijdag...
We gaan winkelen en een stapje in de wereld zetten.
Tot de volgende dan maar ?