moe, moeder, moest

Vannacht heb ik nochtans goed geslapen, maar ik word precies niet wakker... De slaap blijft ergens diep in me hangen. Ambetant gevoel.

Maar ja, ik slik nogal wat van mijn zwaarste pillen, om mijn rug weer op zijn plooi te krijgen, en wellicht komt het moe-gevoel daar ook wel van. Gewoonlijk neem ik maar één van die zware pillen, maar ik mag er drie per dag, en momenteel doe ik dat ook.

De pijn is redelijk. Mijn rug gaat, maar mijn rechterknie blijft tegen pruttelen, en wat er aan mijn linker wreef van mijn voet is, dat weet ik niet. Je ziet er niets aan, maar er is een plaatsje van zo'n twee euro's groot, waar het enorm gevoelig is. Ik zou het haast vergelijken met een brandwonde qua gevoeligheid, maar, zoals gezegd, je ziet er niets aan. Die pijn zit daar al enkele dagen. (Ik vertik het naar de dokter te gaan met iets wat je niet ziet en wat je amper kunt duidelijk maken in woorden)

Deze namiddag gaan we op ziekenbezoek, en donderdag zal er wellicht geen blog zijn, want het is dagelijks bestuur van Ziekenzorg. En dan komt er een periode van feestdag, brugdag, zaterdag en zondag, waarop er wellicht links en rechts rommeldagen zijn... en waar we - als we ons redelijk voelen- wellicht naar toe gaan. Met andere woorden, de verslaafden aan mijn blog (dat is het bij mij het toppunt van mijn eigenwaan) gaan wellicht op hun honger blijven zitten...

Maar ondanks alle pijn, alle drukte, en alle rommelmarkten ten spijt, blijf ik ergens in een euforische sfeer... Het suczeven (trapje hoger dan succes) van onze actie op Onderstroom, blijft na zinderen.
Gisteren kwamen mijn kleindochters ook nog even langs... Kijken of er niet een van de dingen die ik ginder tekende in pyrografie te verkrijgen was... Jammer, maar Anneke heeft ze in beslag genomen. Dat komt omdat het twee uiltjes waren, en Anneke verzamelt uiltjes.
Anneke heeft een leuke woning, waar, net als bij ons, enorm veel dingen de aandacht trekken, mooie dingen, collecties, foto's, instrumenten, mooie meubels... Ik voel me er thuis, ik kan er, net zoals in mijn eigen huis, mijn geest laten ronddwalen, fantaseren, dromen.
En bovendien is Anneke ook nog eens een dame waar je kunt mee lachen, met zin voor humor, en die het niet zal laten iemand -op een plezante manier- te foppen.
Eigenlijk zitten in het dagelijks bestuur van Ziekenzorg Mater - Welden alleen van die toffe madams. Waar ik me als manmens op mijn gemak bij voel. Je kunt lachen, je kunt plagen, en je hebt niet ééns het gevoel dat ze van de andere sekse zijn.
(Misschien klinkt dat wat bizar, maar voor mij is dat het toppunt van mens zijn ! - Het zijn slechts de besten die zich - in een functie-  nooit opstellen als man of als vrouw ! Toen ik nog werkte, kwamen er ook vrouwen werken, en de meesten er van profileerden zich als vrouw. Niet als collega. Op dat moment waren ze bij mij gebuisd, waren ze geen 'goede' collega, en konden ze dat ook nooit meer worden. (Wie als man daarop inging was - voor mij- trouwens ook gebuisd !) Nee, ik heb niets tegen vrouwen, maar alles moet op zijn tijd en op zijn plaats gebeuren. Wie de zaken gaat vermengen, die verliest een deel van zijn kwaliteiten !)

Eigenlijk is het toch heerlijk mens te zijn, als je het geluk hebt om mens te zijn met de mensen. En je kunt slechts echt mede-mens zijn, als je volkomen vrij bent van dingen die er op dat moment niet bij horen of bij mogen. Dan pas kun je onbevangen lachen, onbevangen huilen. Op het ogenblik dat je de ander niet meer alleen bekijkt, alleen ervaart als medemens, maar hem of haar ervaart als een virtuele seks-partner, dan ben je die onbevangenheid kwijt, dan zit je met een scheve houding tegenover je eigen partner en/of tegenover de partner van de man/vrouw met wie je op dat moment die relatie aangaat of zoudt willen aangaan.

Zo net kreeg ik een telefoontje... Ik moet niet op ziekenbezoek gaan, want de man waar we heen zouden gaan is opgenomen in het hospitaal. Zijn toestand is bedenkelijk...

Hopelijk komt alles nog goed, want ik zou niet willen dat die goede vrienden ...


tot de volgende  ?

Onder stoom

Onderstroom onder stoom... Zo kon je het gisteren stellen !
Oudenaarde bruiste van het leven, ondanks de regenbuien.
Op de markt een heleboel kraampjes met allerlei Europese producten, Italiaanse worst, Franse kaas, Spaanse drank... te veel om op te noemen.
 En doorheen gans Oudenaarde Erfgoed te bezichtigen, erfgoed die veelal vermengt was met een of meerdere activiteiten van Onderstroom...

Wij, Crea van Ziekenzorg Mater Welden was daar ook aanwezig, en jongens, wat een succes !!!
We hebben de bezoekers niet geteld, maar het waren er verschrikkelijk veel !
Onze werkjes oogstten veel bewondering, en Magda en ikzelf hadden veel bekijks en mochten heel wat uitleg geven bij onze "workshops"... Magda maakte nog wat mooie beschilderde dakpannen, en ik heb me geamuseerd met het maken van pyrografie (Branden in hout)...
Maar voor een groot stuk was ons succes ook te danken aan Chantal, die het op zich nam om de mensen te ontvangen, en uitleg te geven over de werken die er ten toon stonden.
Hadden wij mogen verkopen, dan zouden de laatste bezoekers wellicht niets meer te bekijken hebben gehad... Want er was veel vraag naar producten van onze handen !

Jessica, van de organiserende Cultuurraad vertelde ons dat wij dan ook het gezelligste plaatsje waren van heel de Kapel van het Oud-Hospitaal (Een bouwwerk dat op zich ook al mooi is om zien). De kapel en de talrijke bijhorende lokalen waren bijna allemaal volzet.

Wij hoorden dat er overal tevredenheid heerste, met een kleine uitzondering voor de standen in Maagdendale en De Woeker... Dit heeft niets te maken met wat daar aangeboden werd, maar met het slechte weer. Deze beide locaties zijn niet toevallig de locaties die de verste uithoeken vormden van de activiteiten van Onderstroom. Had het mooi weer geweest, dan zouden ook die organisaties wellicht genoten hebben van de vele honderden bezoekers ! Jammer.

Wij waren er al heel vroeg, want wij waren bij de weinigen die massa's materiaal moesten ten toon stellen. Vooral Magda had een massa materiaal mee ! Wij vroegen ons af waar dat allemaal had gezeten in haar autootje ! Maar we waren tijdig klaar en hadden alles netjes gepresenteerd, gebruik makend van de mogelijkheden die het lokaal ons bood. Normaal waren de bezoekers verwacht tussen 14 en 17 uur, maar wij hadden bezoek vanaf 12.30' uur, tot 17.30' uur, moment waarop wij gewoon begonnen met alle materiaal weer in te pakken. (Anders stonden we er misschien nog ?)

De receptie begon met een optreden, maar wij hebben daar niets van gezien... Wij waren volop bezig met het inpakken en het terug inladen in onze auto's. Na het optreden kregen de aanwezigen de kans om iets te drinken en te eten (we hadden allemaal bonnetjes gekregen), maar ook daar waren wij bij de laatsten, maar door het systeem van de bonnetjes was dat geen probleem, en wij hadden zelfs nog een zitplaatsje en tafel (vooral door het feit dat wij onze stoelen van de tentoonstelling dan pas wilden opplooien en wegbergen...)

Om eerlijk te zijn, het laatste anderhalf uur was voor mij een marteling. Ik verrekte van  de pijn in mijn rug. (Een sterke pijnstiller er bij genomen, maar veel hielp het niet - en ik wist dat dit voor mij een slapeloze nacht bracht). Deze morgen lukte het toch om te turnen, en al bij al gaat het beter dan ik verwachtte...

Eind goed, al goed...
Wij hadden een zware dag, maar het was een heerlijke dag, waarbij we met zijn allen baadden in de veel woorden van lof en appreciatie !

djudedju

tot de volgende ?

als de aarde beeft...

Twee immense tektonische platen die op elkaar botsen of net uit elkaar scheuren...  De Himalaya is het resultaat van de botsing tussen twee zo'n tektonische platen... Stel je eventjes voor dat je een voetbalplein bijna vol legt met een laag dikke boeken, de een tegen de ander, op sommige plaatsen liggen de boeken wel drie, vier lagen dik, op andere maar eentje dik. Jou veld boeken komt bijna tot aan de middellijn, en aan de andere kant is er iemand anders met net zo'n veld boeken.

Er zijn geen doelen meer, het is een platte vlakte, op de boeken na.

Op ieder eind worden de boeken tegen gehouden door een enorm lange sterke ijzeren baar, en in het midden staat een bulldozer met brullende motor. Op een bepaald moment beginnen de bulldozers te duwen. De boeken schuiven tegen elkaar, duwen elkaar vooruit, hier en daar hapert er iets, en gaan de boeken rechtop staan, en kantelen over elkaar heen, maar uiteindelijk is het ganse veld in beweging. Aan de andere kant gebeurt net hetzelfde, en met een langzame haast naderen de boekenvelden elkaar.

Als ze tegen elkaar komen, dan schuiven hier en daar boeken onder de andere laag, op andere plaatsen gaan ze rechtop staan en vormen een kleine muur... De wrijving en opeenstapeling beperkt zich niet tot de de zone waar de velden elkaar raken, hier en daar lijken kleine boekenbergen te ontstaan, wellicht door oneffenheden van het veld er onder, of door een boek dat iets minder sterk is dan de anderen...maar onverbiddelijk schuift de massa verder... Op het breukvlak, het punt waar de velden op elkaar botsen, gaat het er zo erg aan toe, dat niet alleen de boeken recht gaan staan, of over elkaar heen schuiven, maar je ziet de kaften breken, boeken die dubbel plooien (probeer dat maar eens met een deel van je oude encyclopedie !), en de berg in het midden rijst hoger en hoger...

De hoogste top noem je de Everest... want wat we hier in het klein nabootsen, is immers het ontstaan van het enorme bergmassief van de Himalaya, en het op elkaar drukken van de twee velden is niet alleen te zien in het ontstaan van de bergketen, maar ook in het enorme door elkaar schudden van de grond, de boeken. Stel dat jouw huis staat op deel 17 van de encyclopedie, en dat dit deel gewoon door de druk uit de massa wordt gedrukt, en rechtop gaat staan, weer neervalt, en weer rechtop om tenslotte ondersteboven te gaan liggen... Adieu huis, en wellicht ook adieu jij...

Dit is wat er gebeurde en wellicht nog steeds aan het gebeuren is ginder in Nepal...
Ik probeer me de krachten -tevergeefs - voor te stellen, die de grond zo hoog en hard tegen elkaar opdrukken, dat er bergen overblijven van bijna 9.000 meter hoog... Misschien was het huidige topje van de Everest vroeger ooit begroeid met mooie lieflijke palmbomen en zat er een duif in te nestelen.

Natuurlijk is de bergketen niet in één beweging ontstaan, nee, ontelbare aarbevingen zoals die van gisteren hebben beetje bij beetje de bodem opgestuwd tot die haast onmogelijke hoogte, en dat drukken, duwen en stoten is duidelijk nog steeds bezig.

Het doet je beseffen hoe klein en nietig we zijn. We zijn niet eens de luis in de pels van de aarde, hooguit een virus of nog iets miniemers.

En als je dan de aarde bekijkt in het heelal, en ziet dat die enorme aardbol eigenlijk maar een stofje is in kosmische termen, dan voelen we ons nog veel kleiner, veel miniemer... En we denken onszelf zo groot...

Voor die mensjes, ginder ver, geraakt door een rimpeling van de aardhuid, heeft de wereld een moment stil gestaan, het leven een moment de adem ingehouden. Huizen, gebouwen, wegen, bergen zijn ingestort, mensen bedolven en in één klap begraven.
Nietigheid...

IJdelheid der ijdelheden. Alles is ijdelheid. Welk voordeel heeft de mens van zijn zwoegen waarmee hij zich aftobt onder de zon? Het ene geslacht gaat en het andere geslacht komt, maar de aarde blijft altoos bestaan... (  http://www.bijbelencultuur.nl/bijbelboeken/prediker  )

Wijze mens, de Prediker...
Een mens uit een tijd waarin er nog geen besef was van de oneindigheid van het heela, het minieme van de aarde, het minuscule van de mens...
djudedju

tot de volgende ?

Zaterdag waterdag

Hoe is het mogelijk ? Heel de week goe weer, en als het weekend er is 't regent !
Ik vraag me af in hoeveel huishoudens, winkels, café's, straten dit liedje zal gezongen worden  of al gezongen is...

Maar soms heb je inderdaad de indruk dat Frank Debooser het slecht weer naar het weekend schuift... Hij heeft daar redenen voor: hij gaat met de fiets naar het werk, en in het weekend mag hij de auto van madame gebruiken.

Ach, ik weet het wel, dat is maar zever, en wellicht is er geen enkele dag die meer regen aantrekt dan een andere dag...  Dat zou pas bizar zijn. Dezelfde Frank De booser heeft een website met allerlei wetenswaardigheden die verband houden met weer, klimaat en zelfs aardbevingen in ons landje, wie weet heeft hij ook al eens een statistiekje gemaakt om te zien op welke dag van de week het meest regent... ? Hij heeft in ieder geval ergens vermeld hoe dikwijls hij maar in de regen moet fietsen, en dat het fietsen naar het werk dus best meevalt...

Ik heb in een ver verleden ook met de fiets naar het werk MOETEN rijden (ik had geen ander vervoermiddel ter beschikking), en ik herinner me vooral de dagen met slecht weer, en vooral die dag met die massa's sneeuw en wind, toen ik uren op baan was om 17 km af te leggen... Die dagen waren er misschien niet in zo'n groot aantal, maar verdikke, ik rappeleer ze goed, zunne !!!

Normaliter zouden we nu in Leupegem op de rommelmarkt flaneren, maar in de regen moet je dat niet doen... Er zijn heel wat marktkramers die niet komen, wie er wel is en mooie dingen mee heeft, die dekt die af met plastic, zodat je haast niets er van ziet, en in de regen lopen is op zich al niet plezant... en ik ga naar de rommelmarkt om me te amuseren !

Morgen gaan we dus aanwezig zijn op Onderstroom, en we hopen op veel bezoekers... Onderstroom wil de Cultuur tonen die leeft bij de gewone mensen, de mens die zingt in een koor, die toneel speelt, die mee speelt in een Harmonie of Fanfare, die liefhebbert in de kunst, en zelfs de mens die probeert creatief te zijn, en bij een of andere vereniging gaat knutselen, bloemschikken of zelfs dat stapje verder naar kunst toe... Wat artistiek knutselen of hoe je het ook noemen wilt... Ik vind het een prachtig initiatief, omdat de mens moet kunnen blijven "spelen", blijven creatief zijn... Elk op zijn manier, met zijn mogelijkheden. Ik zag onlangs bij een vriendin (Diane om ze niet te noemen), haar kleurboek... Toen ze er over praatte vond ik het eigenlijk maar niets... Een kleurboek voor volwassenen... Maar toen ik zag hoe mooi het resultaat wel was, dan kon ik mijn bewondering niet wegsteken ! Ze maakte op haar manier van kleuren iets wat heel dicht bij kunst ligt !
Zo zie je maar... Kunst is niet iets van een klein groepje mensen die zich ver verheven voelen boven de andere mensen, kunst is gewoon iets van iedereen, van alleman die voor zichzelf en/of voor anderen mooie dingen maakt. Diane gaf haar talent voor kleur mee aan haar kleinkinderen, die op hun beurt verbluffend mooie werkjes afleverden.

"'t Is maar een kleurboek" is dus misplaatst, als het in handen komt van mensen met gevoel voor kleur en dessin...

... En dan is er nog het voornaamste aspect: Al die mensen zijn bezig ! Zitten niet als vee voor de buis, naar alles te kijken wat men hen voorschotelt.  Zitten er niet een ganse avond om dan op te staan en naar bed te gaan, met de luid-op-bedenking "t trok weer op niets vanavond !"... Zonder zich de vraag te stellen waarom ze dan überhaupt naar die TV keken.
Soms lijkt het me dat TV verplicht is, ook als het heug tegen meug is...

djudedju

Wees eens wat meer Homo Ludens , de spelende mens, hou je bezig met de dingen die je leuk vindt, die je mooi vindt...
Wees creatief op jou manier !

tot de volgende ?

Het Romeinse Rijk

Oef ! Gelukkig waren wij op patrouille toen de afgezant van de keizer hier van zijn duivels kwam dromen ! Verschillende soldaten werden streng bestraft, tot zelfs twee Centurions, omdat er hier te veel Germanen de grens oversteken !
Het probleem is niet nieuw, we kennen het verschijnsel al decennia lang, maar nu is het heel erg geworden !
Er zijn nu al drie slechte jaren na elkaar geweest, waardoor er haast geen oogst meer is. Voor ons is dat minder erg, omdat meer in het Zuiden, er geen last was van die misoogsten en dat slechte weer, en wij graan en eten toegevoerd krijgen van uit ons grote Romeinse Rijk. Er zijn voor het ogenblik dan ook haast geen inwendige opstanden meer in onze regio, maar we hebben meer dan ooit te maken met infiltraties van de Germaanse stammen.

Het is een beetje logisch, door de misoogsten heerst er honger, door de honger zijn er oorlogen tussen de stammen onderling, en dus zie je massaal de bevolking vluchten naar het rijke Romeinse rijk...

Op allerlei manieren proberen ze de Rijn over te steken. We maken het ze niet makkelijk, de grenspatrouilles worden hoog opgevoerd, en het aantal kazernes langs de Rijn zijn verdubbeld ! Maar nood breekt wet, en dus proberen de hongerige, en voor de oorlogen vluchtende Germanen alles om ongezien de Rijn over te steken. Vooral in ze Zomer, als de brede Rijn hier en daar doorwaadbare plaatsen heeft, loopt het soms de spuigaten uit. Laatst waren er zoveel in één enorme massa, dat we gewoon onder de voet werden gelopen. Na afloop hadden wij niet zo heel veel verliezen, maar haalden we honderden lijken van Germanen uit de Rijn... Maar niets kan hen stoppen !

Honger en oorlog zijn sterker dan de angst voor ons.

Ze weten dat er hier heel wat van hun voorgangers vluchtelingen, goed terecht zijn gekomen, heel wat wisten zich te vestigen op stukken braakliggend land, waar ze de eerste jaren ongezien konden wonen en zich haast ongemerkt konden aanpassen aan de plaatselijke bevolking. Op sommige plaatsen waren ze op de duur met zovelen, dat de taal er sterk door werd beïnvloed, en dat er een soort Germaans werd gesproken, ook door de oorspronkelijke bevolking.

Heel wat van die Germanen wisten door hun vakbekwaamheid een plaatsje te verwerven, anderen kozen voor een job in het Romeinse leger (Sommigen bereikten zelfs een hoge rang !), maar er waren er ook heel wat die de integratie op een minder leuke manier door moesten, en als slaaf moesten dienen in het grote rijk, waar steeds arbeidskrachten tekort waren, en steeds meer rijken al het werk afschoven op slaven...

Ik heb Germanen betrapt in gammele bootjes, ik heb Germanen wanhopig zien pogen de Rijn over te zwemmen, ik heb Germanen op alle manieren hun einde zien vinden in de stroom die er zo vredig uit ziet, maar vol zit van onverwachte diepten, stromingen, kolken... Mannen, vrouwen en kinderen verdrinken hier bij bosjes, maar ze blijven komen.

Nu en dan betrappen we Romeinse burgers die met gammele bootjes een soort overzet inrichten, waarvoor ze zich dik laten betalen. Als we er eentje kunnen vatten weet dat hij de doodstraf krijgt !!

Maar nu, met die honger en die oorlogen, wordt de vloed inwijkelingen groter met de dag.  Gisteren hoorden we dat kazerne XVII zou aangevallen zijn, en vernietigd, en dat duizenden en duizenden Germanen de grens zijn over getrokken, met behulp van gespannen kabels hielden ze zich boven water, en hand over hand trokken ze zichzelf naar de andere oever. Verscheidenen hadden weer kabels mee, zodat er op den langen duur tientallen kabels over de Rijn gespannen waren en er een zee van mensen er langs de Rijn over kwamen. De kazerne zou dan al ingenomen geweest zijn, blijkbaar door verraad, want de meeste soldaten zouden zijn gedood in de kazerne, in hun bed...

........................

Dit is niet zomaar een verhaaltje, wie zich zijn geschiedenislessen nog een beetje weet te herinneren, weet dat dit echte geschiedenis is... Dat het Romeinse Rijk overspoeld werd door de volkeren uit het Oosten, Germanen en anderen, die zelfs van verder kwamen.

Ik vertel dit niet ook zo maar...
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we de lessen uit het verleden veel te gemakkelijk vergeten...
Ik denk dat we nu eigenlijk weer in een soortgelijke tijd leven...
Ik denk dat de toevloed uit het hongerige en arme Afrika steeds groter zal worden, en dat we op de duur zullen overspoeld worden.
Honger en oorlog zijn stimulansen die je niet kunt tegen houden.

Dus is de enige echte kans die we hebben: de oorlog daar tegenhouden, en de honger daar stillen.

Doen we dat niet, dan zal de vloedgolf steeds sterker worden, en zullen we steeds meer en meer verdrukt worden door de groeiende massa vluchtelingen... We zullen hen, net zoals de Romeinen indertijd, werk geven, plaats geven in onze maatschappij. En net zoals toen zullen ze op de lange duur zich zo integreren dat ze ook hoge functies bekleden. En net zoals toen zal voor hen de keuze, op het moment dat we willen optreden tegen de vloedgolf van inwijkelingen, niet zo simpel, niet zo eenduidig zijn. Wat we hen niet eens kwalijk kunnen nemen... Hoe zouden we zelf zijn.

We moeten dus de enige andere optie omarmen: de oorlogen daar stilleggen, en de bevolking voeden. We moeten hen bijstaan om hun eigen volk op te voeden, scholing te geven, kansen te geven in de economie, ondanks we weten dat de concurrentie tijden lang heel zwaar zal zijn, en hier inwendig moeilijk en moeizaam zal te dragen zijn... Maar het alternatief ? De donkere middeleeuwen, de onderdrukking.

Sommigen praten nu zo luid over eigen volk, over eigen staat... En vergeten dat wij ontstaan zijn uit Gallische stammen, Romeinen, Germanen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Oostenrijkers, en wat er hier nog allemaal heeft geheerst en zijn stempel op "ons volk" heeft gedrukt...

Tijd dat we realist worden !

tot de volgende ?

terug van weg geweest

Ziezo, ik heb gisterenavond nog eens vlugvlug mijn mails bekeken... Haastig, want er waren er massa's... Ginder in de Ardennen kreeg ik telkens een berichtje te zien dat ik een sneller internet kon hebben mits in het hotel daarvoor te betalen. Ik vertik dat. Ik vind de manier waarop ze pogen je te verplichten zelfs beneden alle peil. Dus waren mijn mails gewoon drie dagen zich blijven opstapelen...

Maar voor de rest was het daar goed, lekker eten, TV op de kamer, en Anny is er in geslaagd zonder abnormale pijn de dagexcursie mee te maken. Daarover straks meer... Ik kreeg zelf mooi vrouwelijk bezoek op mijn kamer: de kamermeisjes die het bed kwamen maken, en de badkamer voorzien van nieuwe handdoeken... Een blondje en een Aziatisch type. Beiden heel vriendelijk zodra ze door hadden dat ik niet DSK of zoiets was...

Iets voor de middag heb ik zelfs geprobeerd een beetje te wandelen, maar verder dan de parking van het hotel ben ik niet geraakt, veel te veel pijn... Dat bezoek aan Val Dieu hing nog pijnlijk in mijn rug.

Dan gaan middagmalen en terug naar de kamer, wat getokkeld op de computer en wat TV gekeken, en net toen ik dacht: "Nu gaan ze wel haast terug zijn van de uitstap, en ik de deur open deed, stond Anny daar, met de sleutel in haar hand...

Ze had het goed gesteld, en "Raad eens wat ik voor jou heb gekocht !" Grote vraagtekens in mijn ogen... "Zo'n vestje zoals je zo graag wilt hebben !" Dat vestje, dat is dan zo'n mouwloos jagersjacket, met wel honderdduuzend zakken in... (Waarin je uren kunt zoeken naar je sleutels).
Ze hadden de vestjes zien hangen in een winkel, en Anny heeft er op zicht een voor mij gekocht. Toen Rosa haar vroeg of ze wel zeker wist dat het zou passen, verzekerde ze zelfzeker dat ze mijn maat kende. Maar zelfs nadien was het vestje HET gespreksonderwerp, en toen zag Anny Eddy lopen, en riep hem er bij "Doe jij eens dat vestje aan" commandeerde ze... Het vestje paste net niet. "Zie je wel triomfeerde Anny, "Toon is niet zo dik!" (Toen ze het vertelde twijfelde ik wat, is Eddy echt dikker dan ik ben? )

Maar heel wat collega's hadden de gesprekken en de scène van het passen door Eddy en zo blijkbaar gevolgd, en waar ik ook liep, of wie ik ook in de gangen tegen het lijf liep, het ging over dat jasje... Het jasje was blijkbaar "het evenement" van de uitstap...

Voor de terugreis zijn we langs de Route de Wallonie gekomen, zo vermeden we Brussel, waar bijna zeker files zouden zijn, met de staking... In Le Roeulx van de autosnelweg en dan door het mooie landschap naar huis gereden.

's Avonds heb ik dan - zoals gezegd - mijn mails bekeken... en dan het bed in, eindelijk weer eens kunnen liggen op dat bed waar mijn rug mee vertrouwd is... Heerlijk geslapen tot in de vroege morgen, tot ik gewekt werd door een enorme BOENK... "Wat is da ?"
Ik hoorde niets meer, blijkbaar was het toch niet tegen of op mijn huis geweest... BOENK ! Mijn frank viel... Het is goed weer, het is voorjaar, de velden zijn gezaaid en de boeren zetten op hun velden van die kanonnen om de vogels te verjagen. Boeren lijken maar niet door te krijgen wat vogels na twee boenken al lang door hebben, die dingen maken alleen lawaai, maar doen je niets. Dus vliegen ze bij de eerste BOENK van de dag een meterke op, en voor de rest niet meer, en zoeken netjes de zaadjes in de mulle grond...

djudedju

Met andere woorden de boeren maken alleen lawaai om ons het bed uit te krijgen.
tommetoch !

tot de volgende ?

Daar is internet

Hier zit ik dan, op de harde stoel, naar mijn eigen zichzelve te staren in de spiegel en naar het scherm van mijn laptop.  Vergeef me als ik fouten mocht typen, maar het klavier is niet zoals ik gewoon ben, en het internet in het hotel is niet echt vlug te noemen...
De bus gaat nu ongeveer vertrekken, en Anny gaat mee met de groep, de Moezel en de Eifel bezoeken. Ik blijf rustig hier, met mijn laptop en met wat boekjes van "Wetenschap in Beeld", kwestie van mijn grijze cellen nog wat te verrijken.
Ik heb de terrasdeur wijd open gezet, om de frisse lucht binnen te laten, maar men is het hotel aan het renoveren, en ik hoor het gebrom en geknars en gepiep en gebonk van de vele machines, ruik de geur van hete teer waarmee ze het dak een het dicht gieten zijn... maar goddank, boven dat alles uit hoor ik nog het gekweel van de vogeltjes in het dennenbos... Het water van de Ourthe hoor ik niet kabbelen, daarvoor zijn de machines te nijver bezig...

Gisteren hebben we de abdij van Val Dieu bezocht. Mooi en hel interessant. De kerk is een basiliek, en ik heb nu geleerd hoe je dat kunt zien... In en basiliek zie je ergens een soortement parasol staan, en een soort bisschopsstaf, meestal met een bel er aan. Deze attributen zijn er om bij pausbezoek de paus te beschermen met de parasol en met de bel zijn komst te melden... Voila, nu ben je even wijs als ik ben...

Ik was van dat bezoek en de busreis afgepeigerd, ben vroeg in mijn bed gedoken (allee, gekropen), en heb heel de nacht verschrikkelijk veel pijn gehad. Anny had ook pijn, maar heeft goed geslapen, en was deze morgen weer OK... De uitstap zal ook voor haar een test zijn, om te weten of ze, met de toestand van haar rug,nog dergelijke uitstappen aan kan. Ik hoop dat ze het goed stelt...

Zaterdag hebben we de rommelmarkt bezocht in Oudenaarde aan het St Jozef. Het was onze eerste echte buitenmarkt van het jaar. Redelijk groot, en interessant. Ik vond er twee mooie wandelstokken. We hebben er gebabbeld met de kinderen van Wijlen Etienne en van Elza, die nu in een rusthuis verblijft. Het huis is verkocht, en de kinderen stonden op de rommelmarkt de restjes van de inboedel te verkopen. Ik heb er een barometer gekocht, eigenlijk meer als een aandenken aan Etienne, en wat met de kinderen staan babbelen. Ik heb ze nog gekend als kleine ukjes)...

Er was ook een stand van de KWB, die er soep en barbecue verkocht ten voordele van het Kankeronderzoek. Ook daar weer wat oude bekenden gezien en er wat mee gebabbeld...

Zondag hebben we heel uitzonderlijk twee rommelmarkten gedaan, een in Melle en een in Merelbeke, twee binnenmarkten, en dicht bij elkaar gelegen. In Melle vond ik een mooie Ganesha voor bij de collectie... en in Merelbeke een... wandelstok, maar een heel mooie met als knop een herderinnetje in porselein ? of Ivoirine of zoiets... Ik heb reeds een paar stokken met derelijke knoppen, en die zijn echt oud en meestal behoorlijk prijzig, maar de man die het verkocht kende het blijkbaar niet, en ik kocht het voor ...4 euro...

Gisteren is Roland en Rosa ons komen halen m samen naar Houffalise te rijden. We hebben extra lang genoten van de rijweg, want er waren weer eens heel wat wegenwerken om ons te verblijden met heerlijke files. Maar we waren er net op tijd voor het middagmaal...

Ziezo, nu ben je weer op de hoogte van de situatie (je hebt zelfs wat wijsheid vergaderd !)...

tot de volgende ?