woensdag, april 07, 2010

Maverick Meerkat

Ubuntu and WindowsImage by jimjimovich via Flickr

De nieuwe Ubuntu (Lucid lynx)komt pas eind dezer maand ter wereld (ubuntu 10.4) en we krijgen al de eerste berichten over de volgende versie die in oktober zal uitkomen: Maverick Meerkat, ofte Ubuntu 10.10...
Ik vertel je dat, omdat ik vandaag weer eens een oude windowspeecee ga omturnen tot een Ubuntupeecee...
Hupsakee, het korps der wijzen kent weer een kleine uitbreiding.
Het betreft weer een oude peecee, en door het idiote systeem van Windows, dat steeds maar logger en groter en zwaarder wordt, bij iedere update, krijg je de seskes als je moet werken met zo'n traag bijna inert ding...met Ubuntu zal het weer werken naar behoren...
Jaja, ik ga al stoppen... Ik weet het, maar waar het hart van vol is, loopt de blog van over!

Ondertussen verrek ik van de pijn, gisteren wat zitten kuisen in mijn voortuintje. Het is nu min of meer proper en zoals het moet zijn. Min of meer, want het laatste hoekje heb ik tegen de pijn in gekuist, en dat gaat niet zo hendig, de pijn heeft het min of meer gehaald. Maar ik ben content, het heeft weer min of meer het uitzicht van een tuintje. Meer kan ik niet (meer) verlangen.

Ik moest profiteren van het goede weer, en terwijl ik in het kleine voortuintje doende was, was Anny in de achtertuin bezig. We hebben schrik dat een deel van de planten de winter niet is doorgekomen, maar afwachten, soms komen die dingen nog heel laat plots weer boven de grond. We zien wel. En binnen enkele weken gaan we dan nog maar eens naar Dadizele, naar de Floralux om wat planten te halen. Het is niet eenvoudig om een tuin te creëren die er uitziet alsof het er allemaal vanzelf is gekomen en er geen hand de zaken ooit beroerde. Een "wilde" tuin? Ja, mijn voeten, Anny zit er regelmatig op haar knieën doorheen te wroeten, om alles zijn recht te geven, en het er toch te laten uitzien alsof er geen werk aan is. Het is alleen ander werk.

Vorig jaar heb ik er een kleine Chinese Pioenboom geplant, en die staat al weer mooi in blad. Het beestje is ocharme nog maar een dertig centimeterkes, maar hij heeft tijd van groeien, en om zich te voegen naar de tuin. Ik zou het niet gekocht hebben, maar kon de speciale aanbieding niet weerstaan. Anders is dat een min of meer dure plant, en nu kreeg ik hem voor een appel en een ei. (En die appels zijn niet duur, en eieren heb ik "en masse" van mijn kiekens.)

Ik zit ondertussen weer naar links te kijken, naar mijn meidoornboompje... Ik twijfel toch nog of er wel bloemen zullen op komen. djudedju... afwachten is lastig.

De wereld ziet er weer dag na dag groener uit, onder een stralende zon. In de verte zie ik al een paar bomen die werkelijk groen ogen, en mijn hydrangea's (hortensia) staan ook al bijna in blad, in feite zijn het al blaadjes, maar ze moeten nog uitgroeien. In mijn voortuin staan nu in volle bloei, primula's, witte, rode en roze camelia (een struikje bloeit nog niet, maar dat heeft maar enkele knoppen), achteraan staat er ook een roze camelia in volle bloei. Naar mijn gevoel zijn dat de mooiste bloemen voor in de tuin, die er bestaan! Ze bieden mij het ganse jaar groen aan, en bijna voor alle andere bloeien ze met prachtige grote bloemen. Daarna zou ik opteren voor de witte Clematis met wintergroene bladeren (ik ben de naam kwijt). Die staat nu met duizenden botje, klaar om weldra de struik om te toveren in een witte zee van bloemen. Jammer dat die niet zo heel lang blijven. Maar ze zijn er ook vroeg, en maken dat mijn tuin al heel vroeg in bloei staat. En in de winter blijft de struik ook heerlijk groen.

Vanmorgen heb ik weer een oefening bij ingevoerd in mijn dagelijkse turnoefeningen. Ik wil dat mijn rug- en buikspieren sterker en sterker worden, zodat deze een stuk van het werk kunnen overnemen van mijn wervelkolom. Volgens de literatureluurderij daaromtrent, moet dat kunnen. Ik ben nu al zo ver op weg, dat dat er ook wel bij kan. Ik zorg niet alleen voor die spieren, ik doe ook dagelijks oefeningen om mijn benen en heupgewrichten soepel te houden, en armbewegingen om mijn schoudergewrichten te soigneren. Mijn buur heeft vastzittende schoudergewrichten, en moet nu dagelijks met veel pijn oefeningen zitten doen om dat weer los te werken. Ik weet wat dat is, ik heb dat gezien bij ons vader, dus wil ik dat voorkomen...Makkelijker dan genezen!

Je ziet, alles gaat redelijk goed, ondanks de pijn van het in de tuin werken, kan ik nog steeds mijn oefeningen doen, en zelfs een eerste stap zetten naar een nieuwe oefening. Het is wel zo, dat ik nog steeds na een korte tijd, bij om het even welke inspanning, rugpijn krijg, maar het is nu al een hele tijd geleden dat de pijn zich nog eens "vast zette", en overging in een ontsteking. Dat noem ik winst. Want ontstekingspijn is veel erger, en duurt eindeloos lang.

Ik sta 's morgens met veel moeite op, en werk mijn pijnlijke lijf weer naar een betere conditie. Zelfs nu, als ik pijn heb van de tuin, werkt dat systeem, en ben ik na de oefeningen beter dan op het moment dat ik me uit mijn bed sleur. Gek is dat. Ik kruip 's avonds reeds om halfnegen in mijn bed, omdat ik bijna niet meer kan zitten, en dan doet dat bed deugd. Soms moet ik 's nachts al weer eens of enkele keren er uit om een andere houding aan te nemen, en 's morgens raak ik van de pijn maar met moeite uit dat verdomde bed. Overdag is het eigenlijk ook zo, ik verander (nu al zonder er op te denken) regelmatig mijn houding, om de opkomende druk te veranderen, te verlichten.

Maar het gaat, dus ben ik kontent. De specialist en ik ook, hadden gedacht dat ik nu in een al veel slechtere situatie zou zitten, en ik ben door dat turnen zelfs iets beter. Misschien zal het niet blijven duren, maar al wat ik heb gehad kan men mij niet meer afpakken.

Maar ik zit weer eens te memmen over mijn rug. Eerst over Ubuntu, nu over mijn rug...Straks heb ik geen lezers meer over. Morgen wordt het weer beter (hoop ik - U ook ?)


tot de volgende ?



Reblog this post [with Zemanta]

dinsdag, april 06, 2010

zon !

LenteImage by Admiraals Weblog via Flickr

Toen ik vanmorgen het rolluik van Koens kamer omhoogtrok, moest ik mijn ogen dichtknijpen van de zon. Heerlijk ! Je ziet ook al her en der bomen die hun groene kleed aan het aantrekken zijn, en de bomen die nog net niet groen zijn, vertonen dikke botten op hun takken. Voor mijn deur staat de meidoorn met zijn openbarstende botten te pronken. Ik denk -ik hoop- dat hij dit jaar eindelijk eens zal bloeien. Ik kocht ooit een dun twijgje, en ik herinner me begot niet meer of het nu een roodbloeiende of een wit met roze streepjes is. Ik denk het laatste, maar ben niet meer zeker, ik kweek nu al zo lang dat twijgje tot een boompje met een bolle kroon... Het ziet er echt naar uit dat er eindelijk bloemen op komen. Hoop doet leven...

Maar het doet deugd de zon zo fel te zien schijnen, en al een veel hogere boog zien beschrijven. Het is echt Lente!

Mijn roze camelia vertoont nu ook zijn bloemen, in volle pracht. Het is heerlijk de natuur te zien ontluiken. Gisteren hebben we onze eerste buiten-rommelmarkt van het jaar gedaan, in Hofstade. Er loopt duidelijk iets mis met ons geheugen, pas toen ik dicht bij de markt kwam, herinnerde ik me dat we daar al eerder naar de markt gingen. Anny herinnerde zich dan dat het aan een café was met een vijver achteraan, en aan de boord van de vijver stonden ook kraampjes. We worden dus oud. Correctie, we zijn oud, ook al willen we het niet geweten hebben...

Maar ook die buitenmarkt werkt de lentesfeer in de hand. Toch nog niet helemaal, want een van de standhouders vertelde me dat ze 's morgens het ijs had moeten van de tafels krabben vooraleer haar dinges er op uit te stallen. Het was ook niet warm, maar toch ook al duidelijk lenteweer.

Wellicht is de liefde tot de zon een atavisme, te danken aan het feit dat de mens ooit is ontstaan in het zonnige Afrika ?

Ik heb op zo'n momenten alle begrip voor het feit dat onze voorouders ondermeer de zon aanbaden als een God. Ergens is dat ook een beetje zo, zonder de zon zou er hier geen leven mogelijk zijn. Het is de zon die net voor de gepaste warmte zorgt om leven op deze planeet toe te laten, in die vorm die we kennen. We kunnen dan ook op een bepaalde manier stellen dat ons leven er kwam dank zij de zon. Vandaar naar een godsbegrip is maar een kleine stap. Zelf zou ik mij veeleer een soort pantheïst noemen, iemand die God herkent in de volheid van het leven, van de aarde, van de natuur, van de evolutie... Want wat sommigen ook stellen, evolutie is geen ontkenning van het Godsbestaan, het is alleen een andere invulling van het Idee. En net zo min als we ooit het Godsbestaan zullen kunnen bewijzen, net zo min kunnen we het ontkennen... Gelukkig maar, anders was er niet eens een Geloof nodig. Als we wisten en konden bewijzen dat God er was, dan moet je niet geloven, en als je kunt bewijzen dat God niet bestaat, überhaupt ook niet.

Ik kan me dan ook indenken dat sommige mensen geloven en anderen net niet. Ik denk niet dat het ook veel belang heeft, want als God werkelijk God is, dan is hij zo groot dat hij daar heel hoog boven staat. De fout die we maken is Hem te spiegelen aan onze menselijke begrippen. Voor mij is net dat de moeilijkheid voor heel wat mensen. Hoe kun je nu een God spiegelen aan de mens met al zijn tekortkomingen, zijn fouten, zijn sterfelijkheid... Ik zit in mijn denkwereld wellicht dichter bij de Aboriginals, die geloven dat we slechts een droom zijn, en sterven is het ontwaken in de werkelijke wereld.

Ach, ik zit weer te filosoferen, terwijl ik helemaal geen Sofia heb. Laat staan een zetel der wijsheid. Ik probeer maar voort te gaan op mijn gevoel en dat hele kleine beetje dat ik ken.
Gisteren zag tanteke er weer wat beter uit, maar ze was weer wat ambetant. Heel de tijd zat ze verstolen op mijn bil te wrijven, dievelings, opdat Anny het niet zou zien (wat uiteraard niet lukt...). Toen Anny om de was ging fluisterde ze me toe: "Ik heb je geiren"... Zielig, dat oud mensje die zich vastklemt aan het leven. Zoals steeds probeerde ze weer wat meelij op te wekken met wat te schreien (zonder tranen). En als ik niet reageer stopt ze en kijkt mij aan met vragende ogen. Versta ik haar dan niet? Och ja wel tanteke, ik versta je maar al te goed... Een vos verliest wel zijn haar, maar niet zijn streken... en weet je, ik begin steeds meer en meer te geloven wat er allemaal verteld werd. En ik heb meelij. En steeds meer bewondering voor Nonkeltje, die alles doorstond en verdroeg.

Anny vertelde dat ze weer de kleren had moeten op de stoel leggen. Ze kon weer niet in de kast, de sleutel was weer zoek. De verpleegster ging naar het rolwagentje, waar ze een reservesleutel bewaart, maar die was ook weg... Wel vonden ze er vier andere sleutels op de kamer van tante,van God weet welke kasten. De verpleegster zei dat Tante weer in haar bui van "verzamelen" was, en alles wat ze graag zag meepikte en in haar kamer wegstak. Als ze straks toch weer eens in de kast zullen geraken, zullen ze weer heel wat dingen vinden waarvan ze dan de rechtmatige eigenaar moeten zoeken...

"t Is een speciale hé?" zei de verpleegster. Anny antwoordde dat het al altijd een speciale was geweest.

Ik heb meelij met die verpleegsterkes, die daar met een heel pak van die speciale zitten. En die steeds glimlachend en vriendelijk de zaak weer in het reine brengen, met eindeloos geduld. Zelfs de stoute en uitdagende manieren van een Leopold verdragen ze, en alleen als hij de anderen ambeteert doen ze hem terug met rolwagen en al naar zijn kamertje, tot hij weer wat bedaard is, maar zelfs dat doen ze zonder kijven.Geduldig en vol professionele liefde.

Ik vraag me af of ik dat wel zou kunnen opbrengen? Nee, ik ben helemaal niet zo'n geduldig mens.Ik denk dat ik me nu en dan eens goed boos zou maken. Want je kunt je niet van de indruk ontdoen dat die oudjes soms heel goed weten wat ze doen. Volgens de verpleegsters is dat niet het geval. Ik geloof niet dat ze gelijk hebben, soms zie ik aan hun ogen dat sommigen je observeren, hoeveel verder ze nog kunnen gaan.

Dat is de herfst.
van het leven...

Buiten schijnt de zon, vol Lente

tot de volgende ?



Reblog this post [with Zemanta]

maandag, april 05, 2010

De aanslag !

Josef FischerImage via Wikipedia

Le poète a dit la vérité, il doit être exécuté...
de coureurs hebben mijn blog gelezen!
Gisteren is de ronde hier dus gepasseerd aan mijn deur. Dat je mij wellicht niet zag op TV, heeft alles te maken met het feit dat wij (bijna) het slachtoffer waren van een aanslag !
Op het monument dat de eersten passeerden, smeet er een van de Lotto-renners (Hoste of Gilbert?) een volle fles drinken tegen mijn wandelstok, met de duidelijke bedoeling mij onderuit te halen.
Maar ik laat het er niet bij !
In eerste instantie heb ik de fles aan de bevoegde autoriteiten gegeven, een kleine gast uit de wijk. ('k Heb er nu al zesse ! en allemaal verschillende !), en ik heb met hem afgesproken dat hij ze volgend jaar terugbrengt, gevuld met Chateau de la Pompe (VSOP), en dan gaan wij eens met flessen naar de renners gooien.

Maar ik heb de renners van de eerste groep dus amper gezien, ik kreeg een klop op mijne stok en keek dan uiteraard wat dat wel was. Anny ook. Dus heb je wellicht twee supporters gezien die naar de grond keken in plaats van naar de renners.
djudedju

Maar 't vrouwvolk, dat hebben we goed gezien zulle!! Eentje reed er zo traag voorbij dat ze bijna in mijn armen viel. Ik zei haar "Ge gaat nu toch nog niet stoppen hé, ge zijt nog maar begonnen!" Haar gezichtje spleet open in een brede lach, "No no, I'm waiting for my teammates." En ja, daar kwam nog een kuddeke zonneblommen de helling opgekropen...
En weer zagen wij een verzorger aan een van die mokskes haar poepke duwen ! En ze gingen nogal ne gang!

Voor de rest hebben wij gekeken op TV, naar al die duizenden en duizenden mensen langs de kant van de weg. Het is toch wel echt een Vlaams fenomeen hé, al dat volk voor de koers!
En 't was een mooie en verdiende winnaar!
't Manneke heeft er voor gereden (de anderen ook, maar nie rap genoeg)

De Ronde van Vlaanderen en Paris Roubaix (Robeke) dat zijn de twee koersen waar ik wel eens naar kijk. Want tegenwoordig is er op TV niets anders meer dan "sport", of liever wat zij sport noemen. En ik ben al geen TV kijker, dus als ik van aan mijn computer vrouwvolk hoor kreunen en lelijk doen, dan weet ik zo ook al dat het weeral tennis is. Vervloekt weze de dag dat een Clijsters en een Henin begonnen tegen dat balleke te slaan. Sindsdien denken ze in Brussel dat wij allemaal tennisfan geworden zijn. Niet dus. Niet ! Helegans niet. Na !

Ik kijk dan nog liever naar 't vogelpikken op de BBC ( One hundred and eighty !!!) en dat is pertang ook al gene vette om naar te zitten staren. Maar je ziet er buiten dat pijlke ook wel eens een pint, en het zijn niet van die afgetrainde figuren die ons de ogen uitsteken met hun ranke figuur. (Alhoewel, Clijsters...)

Maar ik ben dus in ieder geval content dat er gene van de Lotto heeft gewonnen, die werpen met drinkflessen naar de serieuze mensen!

Deze namiddag naar tanteke. Vorige week zag ze er niet fameus uit, en haar Alzheimer was weer sterk tegenwezig (aanwoordig). 't Menske zag er nochtans al heel den tijd goed uit, en plots vorige week zo'n dipke. Nu ja, ze had maar zes maand meer te leven een jaar of twee terug. Maar we gaan dus niet moeten verschieten als het plots toch eens van dadde is, en dat ze haar viool aan de muur hangt.

Dat is wellicht het meest enge aan een bejaardentehuis, ze zitten er allemaal op de dood te wachten hé... Het zijn mensen die alleen nog leven dag per dag, zonder iets om naar uit te kijken, of 't is het volgende bezoek. Hoe goed ze daar ook zijn, het is een beetje deprimerend als je bijna iedere week dat tafeltje in de gang ziet staan, met een brandend kaarsje en een foto van wie ook weer al weg is...

Ik heb verdomde compassie met wie daar nooit ofte nooit bezoek heeft, die heeft zelfs dat niet om naar uit te kijken.

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

zondag, april 04, 2010

Publiek sluikstorten of de propere wielertoeristen...

Mausoleum Ysebrant de Lendonck, 1929Image by Sint-Katelijne-Waver via Flickr

Ik ben druk bezig geweest met afval oprapen. Op mijn elf meterkes en oneffen straatkant raapte ik 7 wikkels op van bizarre soorten voeding (sommige met nog wat inhoud) en twee plastic flessen van een pepdrank voor "sportlui", waarvan een bijna nog vol (te zwaar om te vervoeren?)... Dus 9 stuks afval op nog geen 12 meter, omgerekend naar de 261.5 km die de ronde lang is, betekent dat niet minder dan 196.125 stuks afval (een half stukje minder om precies te zijn, maar halve stukken wikkel zijn net zo goed afval)...
Dat allemaal dank zij het feit dat er nu een speciale actie was om de wielerterroristen properder te doen zijn (hoeveel ligt er anders?????) Er was ook een actie om meer te letten op de verkeersveiligheid. Ik ben zeker dat het aantal overtredingen daar nog hoger is dan de stukken afval. Ik heb maar een paar kilometer achter dergelijke bendes en enkelingen gereden met mijn wagen, en je bent echt te bang om er normaal voorbij te rijden! Vlak voor mijn auto is er onder meer eentje die plots van het fietspad afgaat, om een andere terrorist voorbij te steken. Dat er een auto afkomt? Wie trekt zich daar iets van aan???
Misschien zeg je bij jezelf, die berekening van dat afval, dat klopt toch niet, dat kan niet. Je hebt gelijk! Je moet in feite er nog eens bij stellen, dat vandaag op de echte Ronde van Vlaanderen, er hier duizenden en duizenden kijklustigen komen postvatten op de hellingen en in de bochten (om renners te zien vallen?), en de meesten van die supporters (ik schreef bijna suppositoires) laten ook wat achter, sigarettepeukjes, lege sigarettenpakjes, blikjes, flessen, wikkels van allerlei snoep en noem maar op... Oh ja, niet te vergeten, je kunt hier dan ook tientallen papieren leeuwevlaggetjes oprapen.
Dus is de berg afval in werkelijkheid veel en veel groter !
Sport is een feest !

Alleen... is dat wel sport?
Ik zie er weinig feestelijks aan. Die bende vélorijders die hier aan mijn deur stond uit te hijgen na dat eerste heuveltje (een heel kleintje, mijn nichtje reed het op op een plooifietsje), die zagen er helemaal niet feestend uit. Blauw van de kou aan hun handen, het gezicht bloedrood (dicht tegen een bloedaandrang aan) of lijkwit van uitputting... Nee, helemaal geen feest. Te contrarie.
Wedden dat ze zouden overgaan tot vakbondsacties moest hun baas hen vragen zo een inspanning te leveren? Wedden dat ze niet zouden gaan werken als ze met de fiets naar het werk moesten gaan en dat werk op een kleine twintig km van hun deur was? Zeker als ze hier woonden en dus ook nog enkele hellingen moesten "pakken"...
Maar nu noemen ze het sport.
Ja dag Jan.

Alhoewel... Als ik eerlijk ben, dan deed ik ook van die dingen. Als ik de twintig kilometer van Brussel of Mons liep, dan kwam ik ook uitgeput over de meet, en perstte die laatste vijfhonderd meter nog eens alles uit dat lijf om toch nog een paar man voorbij te steken. Het overschrijden van de pijngrens bezorgde je een stoot endorfines en adrenaline, en je was happy, uitgeput maar content. Alles had je gegeven, en bijna stond je in een immens gevoel van voldaanheid te bleiten als een kind. (We zagen dit verschijnsel zelfs bij beroepsrenners die de ronde wonnen).

Hé, misschien is dat wel een beetje de bron van mijn "geluk"?
Pijn doet endorfines loskomen in het lichaam... Endorfines geven een (vals) gevoel van gelukzaligheid.
Allee, als het zo is, een mens mag nogal content zijn dat hij pijn heeft hé ?
djudedju

Het is Pasen vandaag.
Vroeger zag je dan op TV een aangepast programma, hoorde je op de radio een aangepast programma.
Vandaag de dag hoor je de zoveelste aanval op de kerk.
Over de Imam van moslimminaret hoor je niets. Mag ook niet, want die slaan terug.
Die van de kerk(en) niet.
Die ondergaan.

Pasen is het feest van de hoop.
Iedereen hoopt dat er na dit leven, hier, nog "iets" is, dat het niet zomaar stopt, Dat het niet zomaar de stekker uittrekken is. Misschien denk je daar niet aan als je jong bent, maar op het moment dat de dood duidelijk aan je deur klopt, dan denk je daar wel aan. Als je een kind verliest, dan denk je daar wel aan. Als je Pa of Ma sterft, denk je daar wel aan. Het kan toch niet dat alles weg is ? Je aanvaardt dat gewoon niet.
Pasen is het feest dat je Hoop biedt op eeuwig leven.
En of je nu Kristelijk bent of niet, die Hoop is universeel.

Ik wens dan ook alle lezers en lezeressen een Zalig Paasfeest, en dat de Hoop hen nooit mag verlaten!

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

zaterdag, april 03, 2010

Joepie, 't regent (maar niet genoeg!)

Plastic HeroesImage by FaceMePLS via Flickr

20.000 geven ze uit op de radio!
20.000 wielerdweilen die als verzopen katten langs mijn venster kruipen, verkleumd op hun vélo. Jammer dat er niet veel meer wind is, en dat er geen hagelstenen tussen de regendruppels zitten.
Ik ben kwaad, vies en niet welgezind, want die bende bietekwieten vervuilt het zicht op het veld en op Horebeke.

Eigenlijk was ik plots wat verbaasd over mezelf! Ik heb de woede op die mannen blijkbaar wat hoog opgeschroefd, en voelde mijn eigenzichzelven werkelijk kwaad zijn.
En dat zijn echt niet waard.
Waarom zou ik mij in hemelsnaam zitten op te jagen in die zotten?
Ze doen maar. Hop, weer eentje die stopt aan mijn deur, platte band ? Nee, een stuk van die speciale voeding uitgeduwd in zijn mond, en het papiertje of plastiekje netjes weggeworpen op mijn oprit. De vuilaards. Nog een zakje, eentje was niet genoeg.
djudedju

Vanmorgen zijn we vroeg weg gereden naar Kalken, naar de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Mooie markt, en weer stonden ze met prachtige orchideeën...De orchideeën die we daar kochten op 11 november zijn nu hun blommen aan 't verliezen. Ik zit hier midden tussen de orchideeën, waar nu en dan van die kleurrijke wielerworsten mijn beeld vertroebelen.

Ik moest vanmorgen mazout halen voor mijn auto, en raad eens ??? Opdat de fietsters en fietsers niet zouden over de N60 moeten rijden, deden ze een kleine omweg. Langs mijn benzinestation. Grote benden ongedisciplineerde dinges.
tommetoch.

Ik kan het niet helpen, ik heb er een gloeiendste hekel aan. Niet aan het feit dat ze fietsen, niet aan het feit dat ze met zovelen zijn, maar wel aan het feit dat ze overal plastieken zakjes en blikjes en noem maar op zwieren, en dat ze denken dat ze de baas zijn van heel de weg, van heel de wereld. In het terugkeren van de rommelmarkt, bijna weer thuis zagen wij al een ambulance met luide sirene van ginder ergens komen. Veel kans dat er dus eentje net te ver is uitgeweken... Dat zijn dingen die niet moeten, niet zouden mogen gebeuren. Dat is de grootste reden van mijn koleire! Stel je maar eens voor dat jij daar net met je wagen rijdt als er eentje een ongelukkig manoeuver doet met zijne vélo en onder uw wielen landt...'t Is om nooit meer gerust te slapen.

Je kunt je het impact van de Ronde van Vlaanderen niet voorstellen op onze Vlaamse Ardennen. Overal waar het maar mogelijk is, staan nu al tientallen, honderdtallen caravans, om toch maar tijdig op het parcours te staan (morgen pas). Op honderden, nee duizenden meters weideafspanning hangen nu van die reclamevodden. Plots hebben de banken weer geld met hopen en kun je geen weg meer vinden zonder grote vodden met in het blauw en wit KBC... Veillant, en vele tientallen andere vodden. Er zijn er zelfs die een soort vlaggemasten hebben geplant langs de weg, met borden voor hun bedrijf. Mooi dat onze streek...was... Nu is het vooral kleurrijk. Tussen het prille lentegras liggen veel kleurige blikjes en zakjes te glinsteren...
Eentje snuit hier net voor mijn raam zijn neus...Op zijn coureurs, een neusgat dichtduwen en door het andere het snot wegblazen in de hoop dat het doel getroffen wordt.
Propere vuilaards.

ik ga stoppen, kan toch op niets anders denken... Oh ja, op de rommelmarkt vond ik mooie boekjes over schilders, eentje kocht ik in het dubbel, voor ons Lieselotte, een boekje over Dali... Deze zomer gaan ze in Figueras het museum van Dali gaan bezoeken...

tot de volgende ???

Reblog this post [with Zemanta]

vrijdag, april 02, 2010

miserie, miserie...

The women's race takes the hill at GeraardsbergenImage via Wikipedia

Dit is mijn derde blog van vandaag...
De twee vorige zijn verdwenen in het grote wijde web van internet.
De reden ? Onbekend, een korte melding en hopsakee, weg, disparu, verdwenen,verschwunden.
Nu werkt het wel. Ik had het moeten weten, moeten zien dat er iets aan het mislopen was, want het concept vertoonde steevast dat het niet kon opgeslagen worden.
Reden? Weet jij het ? Ikke dus niet.
Maar ik wil u niet onthouden van uw dagelijks stukje literatureluurderij.

Makkelijk is dit niet, want mijn inspiratie is via de twee vorige stukjes bijna uitgeput, en gek, maar herschrijven dat zint me niet zo erg. Ik had al een hekel aan typen toen we indertijd , voor de kwampjoeter, eerst onze zakelijke brieven moesten in het klad neerpennen en dan nog maar eens dunnetjes overtypen...Kreeg ik de kriebels van, dat haperde met mijn inspiratie van het moment. Ik weet het ik heb een veel te speelse geest, ik kan me niet echt fixeren op een reeds geschreven tekst, en die slaafs weer overnemen.

Dus vandaag krijg je een waterige soep... een restantje van mijn inspiratie.
Ik verrek van de pijn, maar ja, ik weet waarvan. Gisteren vond ik het nodig om eens gans het voetpad en de oprit op te kuisen. De boel lag vol blaren na de windbuien en de regen van de afgelopen dagen, de kruipplanten van mijn voortuintje waren een stukje op mijn voetpad gekropen, die moest ik afknippen, en dan alles verzamelen en wegdoen (dat laatste deed Anny dan, ze gooide de bladeren in het veld hier tegenover, in de putten die ontstaan waren toen de bulldozer deze winter de sneeuw tot een stukje in het veld kwam ruimen. (Je zag immers niet waar de weg eindigde en het veld begon)

Maar ja, ik had me natuurlijk veel sterker gehouden dan ik was, en nu boet ik. Eigen schuld, dikke bult.

Het is iets gebeterd met mijn (veel voorzichtiger) ochtendgymnastiek, maar weg is het niet, te contrarie. Ik heb vanmorgen nog maar eens een zware pil gepakt.

In mijn voortuin staan nu al heel wat bloemen te pronken, vooral van die prachtige camelia's. Jammer dat die niet geuren (ik ruik toch niks). Maar mooi zijn ze, fel afstekend tegen de blinkend groene bladeren.

De voortuin is nog niet helemaal opgekuist... Ik moet dat noodgedwongen stukje bij beetje doen.Maar het komt wel in orde, de kat zijn staart komt wel, en 't is zo'n klein beestje. Ik leer meer en meer rekening houden met wat ik nog kan, maar nu en dan overschrijd ik die grens, en zit dan weer met de pijn. Tot op heden, wellicht dank zij het turnen, gaat het niet over in een ontsteking, want dan is het van lange duur en heel erg. Maar het is lastig als je steeds meer en meer geconfronteerd wordt met steeds dichterbij kruipende grenzen.

Dat zijn momenten dat ik ongelukkig ben, momenten waarop ik niet kan wat ik wil. Momenten van onmacht. Gelukkig weet ik dat gevoel weer van me af te zetten. Na al die jaren heb ik leren leven binnen mijn beperktheden, heb ik dit leren aanvaarden, en ben ik zover dat ik me perfect gelukkig kan voelen binnen het kader van mijn leven. Dat kader is veel kleiner geworden, maar het is nog steeds een ruimte, ook al is dat meer een geestelijke niet-materiële ruimte geworden.
Wellicht daarom dat ik zo graag blog, dat is immers een ruim veld van inspiratie!

Sinds enkele dagen passeren hier niet alleen groepen beroepsrenners (en rensters) aan mijn deur, maar hele dagen passeren hier ook de wielerterroristen al weer. dat zijn er die de ronde van Vlaanderen op hun eentje rijden, of buiten het kader van de organisatie. Of die misschien wel aan het trainen zijn om morgen niet af te gaan als een gieter. Morgen passeren er hier duizenden en duizenden van die ambetanteriken. Waar blijven de francofone heethoofden met hun punaises ? Nou, nee, dat meen ik niet echt. Maar zou er echt eens niemand zijn die aan die mannen leert dat de wegcode ook voor hen van toepassing is ??? Morgen kun je komen kijken, je zult weer zien hoe de politie het gewone wegverkeer tegenhoudt om een (1) terrorist door te laten, die dan nog eens ostentatief in het midden van de rijweg gaat blijven rijden, om te genieten van dat heerlijke gevoel dat hij met zijne vélo rapper rijdt dan de auto's...djudedju dat kan zelfs Boonen niet!

Ieder diertje zijn pleziertje? Nee, want ze ontnemen aan alle niet-fietsers alle plezier op de weg.

tot de volgende ?
(op de foto: madams op ne koersvélo...)
Reblog this post [with Zemanta]

donderdag, april 01, 2010

De Duitse bezetter

Flag of BeneluxImage via Wikipedia

Volgens Mangain zit die nog steeds minister te zijn in ons apenlandje...
En daarmee is weer de zoveelste steen gegooid in de kikkerpoel van BHV ofte Brussel-Halle-Vilvoorde. Ook al weet ondertussen iedereen dat heel het bestaan van BHV ongrondwettelijk is, toch is volgens Mangain het toepassen van de wet een daad van de bezetter.
Het is pijnlijk in een verenigd Europa Duitsland nog maar eens te appeleren aan een pijnlijk verleden, het is zeker smakeloos om iemand die gewoon de wet toepast te verwijten dat hij een Duitse bezetter lijkt.
Alhoewel Degrelle een Waal was, schreeuwt men (misschien om hun verleden te vergeten) over de vele "zwarten" bij de Vlamingen.
Misschien is het verkeerd van mij, om maar nog eens wat verder in het verleden te gaan graven, en te wijzen op het feit dat men alles op alles heeft gezet om het Vlaams uit te roeien, en nog steeds zijn er mensen die het Nederlands maar een boerendialect vinden, een taaltje van het uitschot van de wereldbevolking. Nog niet eens zo lang geleden kreeg ik een mailtje met dergelijke wartaal toegestuurd... Van iemand die weliswaar niet van dit gedacht was, maar zich toch niet geraakt voelde door de hatelijkheden van die Vlaamshater.
Ik vind dit vooral pijnlijk.
Hatelijkheden doen altijd pijn.
Maar dit soort hatelijkheden, van welke kant dan ook, is helemaal absurd.
Ik heb het al gezegd, en ik kan het maar blijven herhalen: de splitsing in taalgebieden is een tamelijk modern gegeven, en is gebonden onder meer aan het verschijnen van de drukpers en het schrift. Als we het voor het Nederlandstalige gedeelte nemen, dan was een van de grootste boosdoeners het verspreiden van de bijbel in de Nederlandse taal! Absurd, ja, maar dat was de eerste en grootste aanzet om te komen tot een uniforme taal!
Voorheen waren er streektalen (nu jammer genoeg steeds minder en minder), en was er helemaal geen duidelijke grens aan een taal. Het was niet zo dat je van de ene gemeente naar de andere wandelde en plots in een ander taalgebied zat. In de grensgebieden der taal was er een brede strook overgangsgebied, waar de taal een mengelmoesje was, als we het vanuit Vlaanderen bekijken, zag je steeds meer invloed van het Frans, en geleidelijk, heel geleidelijk kwam je in een gebied waar geen Vlaams meer in het Waals of het Frans zat.
Het onderwijs ingedeeld volgens het land en het taalgebied was een tweede boosdoener.
Nu ja, boosdoener... het was de oorzaak van het verdwijnen van de overgangsgebieden en het ontstaan van haarscherpe taalgrenzen.
Het was de reactie op het onderdrukken van het Vlaams, die de Vlaming deed reageren tegen de onderdrukking van het Frans. Gek eigenlijk, want er is een hemelsgroot verschil tussen de Waal en de mensen die hier het Frans als taal wilden doordrukken. Dat is voor een groot stuk ook nog steeds de bron van het onbegrip bij de doorsnee Waal. Het was vooral adel, bourgeoisie en kerk die hier die Vlaamse boerentaal weg wou... De rijken (ook in Vlaanderen) spraken Frans en het plebs, het schorum, dat sprak Vlaams, en dus was Vlaams minderwaardig.
Een taal is nooit minderwaardig, ook niet meerwaardig.
Een taal is een gewoon dagdagelijks gebruiksmiddel om je uit te drukken en je kennis door te geven. Meer niet.
Het cultuurgebonden noemen lijkt me niet correct, wel is het zo dat de cultuur van de mensen die deze of gene taal gebruiken, ook hun cultuur uitdragen in de taal die ze van huis uit spreken en kennen. (Of toch meestal, er zijn uitzonderingen)
Iedere taal is mooi.
Iedere taal heeft immers zijn eigen poëzie.
En ieder piepkleine regio heeft ergens zijn invloed op de taal. Wij spreken van het "zingen" van de Limburgers, en bij de Walen is dat toebedeeld aan het slepende taaltje van Les Namurois... Maar ik mag hier dood vallen als ik lieg bij de verklaring dat ik de taal van de Namurois echt weet te savoureren... Het is heerlijk om naar te luisteren... Net zo heerlijk om naar de liedjes te luisteren van onze kleinkunstenaars die in hun eigen dialect zingen, waar de klankkleur zo anders is, zo fris, zo echt.

Het is dan ook onecht het gekrakeel als een geschil tussen talen of taalgroepen te bestempelen! Het is veeleer een concurrentiestrijd op economisch vlak. De geschiedenis wijst ons dat die concurrentie steeds het hevigst is tussen nabije buren.

Net zoals ook oorlog steeds terug te brengen is tot een economisch verschijnsel, is dat wellicht ook grotendeels het geval met de geschillen tussen Vlamingen en Walen.

We zitten met elkaar opgescheept in één miezerig klein landje, liggen mee aan de basis van het idee Verenigd Europa, begonnen in een schraal Benelux (Wist jij dat er een Beneluxvlag bestaat ?). En desondanks weten we met ons dichtste buur niet overeen te komen.
Niet overeen te komen?
Bullshit!
Ik heb heel wat Waalse vrienden, en ik zou ze begot niet willen missen!
Ze zijn anders, ja, maar ik hou daar wal van.
Om het eens kernachtig uit te drukken: Bij een Vlaming is de gevel van zijn huis net en blinkend, bij de Waal zit de rijkdom achter zijn schrale gevel. Wij etaleren meer, zij genieten meer. Wij leven om te werken, zij werken om te leven.
Zij zijn wat jaloers op ons, wij wat op hen.
Ik hou van Wallonië en de Walen, om hun jovialiteit en hun manier van leven.
Waarom zou ik met hen ruzie maken?
Om één idioot zoals Mangain ?
Dat is een politieker, en zo hebben wij er ook.
Plato zei het al: Een wijs man doet niet aan politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd...

foto van de Beneluxvlag...

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]