ssstherfssst

Nu en dan zwiepen de takken van de linde heftig heen en weer, dan weer staan ze doodstil, afgetekend tegenover het grauwe geluchte, in een groen dat stilaan zijn frisheid verliest.
Alles is nog groen, maar het groen heeft al een andere tint dan in de zomer. Het wordt donkerder, matter van kleur.

De natte grond begint zijn typische grondgeur te verspreiden, die je haast alleen in de herfst kunt waarnemen... of als je in de zomer een handvol mulle bosgrond tegen je neus houdt. De geur van vertering, van wat ze in de wijnmakerij de nobele rotheid noemen.

Hier en daar zie je nog een late bloem, die wanhopig poogt vrucht te maken, maar weet dat het niet meer voldoende tijd heeft, en dat de koudere nachten hem de groei beletten.

Herfst.

De bloemen van de hortensia worden harder, vertonen de kleuren waarin je ze kunt bewaren, een hele winter lang. Nu afknippen, op een droge plaats, met de bloemen naar beneden ophangen en laten drogen, of nu onmiddellijk verwerken in een herfstig bloemstukje.

Herfst...

Het zou nu de tijd moeten zijn dat je de zwaluwen ziet vergaren voor de tocht naar het zuiden, maar er zijn hier nog amper zwaluwen te vinden... Gek, enkele kilometers verder, in het nog veel landelijkere Wallonië zien we ze wel nog in redelijke aantallen. In Ogy is er een huis waar onder de brede dakgoot het ene nest tegen het andere zit, en waar de oude en jonge zwaluwen ons om het hoofd vlogen.

Herfst...

We hoorden vandaag het bericht dat zowat de helft van het leven in de zeeën is verdwenen... Door te sterke bevissing, vervuiling en teloorgang van het leefmilieu (onder meer koraalriffen)... Maar als ik hier op land om me heen kijk, dan is ook op het land een heel hoog percentage van het dierlijke leven verdwenen, met uitzondering van de enkele soorten die zich hebben weten aan te passen aan een bestaan in een wereld op mensenmaat.

Herfst...

Als ik zo de wereld bekijk, dan lijkt het haast dat heel wat aspecten van de herfst al in de zomer en de lente zitten, door verloren gaan van biotopen, vervuiling van lucht, water en bodem... De herfst moet niet meer met koude en natheid zwaaien om heel wat fauna en flora te decimeren, heel wat soorten zijn er al helemaal niet meer of haast niet meer. Hoelang is het al geleden dat ik nog een leeuwerik hoorde zingen?

Herfst...

Het lijkt haast of we de wereld onderdompelen in een voortdurende herfst... En de enige vogels die we hier voortdurend zien en horen zijn kauwen, kraaien, roeken, bosduiven... We zijn blij als we een mus zien, spreken er van als er een roodborstje zit of een winterkoninkje... De goudgele grasmus, het kwikstaartje, de leeuwerik, de kwartel... allemaal niet of haast niet meer te vinden.

Wat er nog zit van kleine zangvogels wordt veelal opgegeten door de scheefgroei van kraaien, eksters, gaaien...

Herfst...

... het lijkt dat alleen nog de bladeren moeten vallen...
... de rest is al lang dood...

herfst...
djudedju

tot de volgende ?

Stromae - quand c'est ?

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet echt hou van de muziek van Stromae...
Maar met dit liedje heeft hij me geraakt.
En wellicht velen met mij.

Hij brengt niet alleen in tekst, maar ook in beeld de enorme greep die de ziekte, ja zelfs het begrip, kanker op de mens heeft.

Nochtans zijn steeds meer kankers behandelbaar en te genezen, maar toch heeft iedereen schrik, van het woord alleen al.

Waar kanker in een gezin opdoemt, daar is het ganse gezin getroffen.

Bij een van die gratis borstonderzoeken ontdekte men bij Anny iets wat verdacht was. Je krijgt dan een briefje met het verzoek je voor verder onderzoek aan te bieden. Dat is al genoeg om je de schrik van je leven te bezorgen. Dan onderga je een hele resem onderzoeken, waarvan sommige behoorlijk pijnlijk, en dan moet je weer wachten...
Ongerust.................................... is een veel te klein woord.

Je krijgt dan te horen dat er niets is ontdekt, maar dat er duidelijk sprake is van een ding dat haast zeker kanker bevat of binnen afzienbare tijd zou leiden tot kanker. Men stelt je voor om het verdachte ding operatief te verwijderen.

Naderhand waren wij gelukkig bij de mensen te horen waar er nog net geen sprake was van kanker, dus geen nazorg in de zin van bestralingen of chemo... Wel om de zes maand op onderzoek om te kijken of er niet opnieuw...
Je bent blij dat het niets is, maar iedere zes maand ga je weer ongerust naar dat onderzoek.

Bij het gratis darmonderzoek was het weer zoiets, en weer zonder erg, maar ook daar ben je weer bang.

We kennen allemaal mensen die aan kanker lijden, of die er door gestorven zijn.
Soms heel jong.
Heel pijnlijk, voor de patiënt, maar ook voor gans het gezin, voor de familie, de vriendenkring.

Bij de gevallen die ik min of meer van dichtbij heb meegemaakt, is het sterven op de duur een verlossing. Het erge is de ziekte, de pijn, de onrust, het fatum.

Bij wie het van dichtbij meemaakte, blijft de pijn, van de lijdensweg maar vooral van het verlies. Voor hen is de dood geen verlossing. Of toch, een verlossing voor de geliefde uit de pijn, en een blijvend verdriet, een blijvend gemis, een blijvend litteken voor wie achter blijft.

Kanker, zelfs als het geneest, als je nipt ontsnapt aan het verdict "kanker!", blijft een stempel die je niet kunt weg wissen. Het blijft ergens een angstgevoel, een vrees.

Stromae brengt op een zeer symbolische en toch zeer aangrijpende manier het beeld "kanker", in woord en beeld.
http://www.verkenner.be/
Hopelijk helpt het ons allemaal een beetje om het begrip wat meer bespreekbaar te maken, het wat open te trekken, het uit de sfeer van dat dodelijk intieme, dat stilhouden, dat verzwijgen dat weg stoppen te halen. Hopelijk brengt het iedereen er toe om de zieke te bezoeken, bij te staan, te sterken. Voert het ons naar meer openheid en meer warm begrip voor en met elkaar.
Want geef toe, als we dat woord horen veranderen we allemaal in angsthazen.
Begrijpelijk, maar het is belangrijk dat we die angst niet groter maken dan nodig, dat we blijven steunen, blijven praten, blijven op bezoek gaan.
Dat is voor iedere soort zieke van belang, maar zeker voor mensen die aan kanker lijden en haast het moderne equivalent zijn van de melaatse... Het lijkt soms of ze besmettelijk zijn, of ze de anderen de dood in jagen.

Het zijn zieken die wellicht minder dan anderen besmettelijk zijn, alleen de schrik van deze ziekte doet ons de mens in die ziekte mijden... Gek eigenlijk, een angst die op niets gefundeerd is. Maar waar we uiteindelijk de zieke wellicht nog meer pijn bezorgen.

De zieken bezoeken... een van zeven werken van barmhartigheid... Of is het ouderwets om even op oude waarden te wijzen?

tot de volgende ?

Coucke Daiza

Gisteren zijn we weer eens gaan wandelen in Pairi Daiza...Of is het nu Coucke Daiza... Maar dat trekt wellicht te veel op koekedoze ???

Misschien denkt u aan de regenbuien, maar troost u, de enige regen die we gehad hebben, is wat grote druppels gedurende de roofvogelshow, vandaar zijn we rap-rap een gebouw binnengelopen, en hebben er een koffie genoten in het onverwachte gezelschap van enkele oude kennissen uit Oostende.

Ik had hen niet gezien, maar zij mij. En toen de eerste bij me kwam herkende ik haar eerst niet, tot haar zuster er bij kwam, en dan scheen meteen het licht weer in dat achteraf-zolderkamertje van mijn hersenpan... Monique en Nora ! Dju toch !

We hebben nog wat zitten praten over oude tijden, en dan valt het stil... Over het heden kunnen we niet veel zeggen, want er is niets meer gemeenschappelijk.
Als mensen me vragen: "Wil je niet terug naar Oostende?", dan is dat mijn grootste argument om daar volmondig "Neen !" op te zeggen. Ik ken nog wel wat mensen, maar we zijn volkomen uit elkaar gegroeid, het enige wat we nog gemeen hebben is een ver verleden. In het heden delen we niets meer. En geef toe, het is niet goed je alleen vast te pinnen op oude tijden, dat lijkt me haast op een spoedcursus "Hoe krijg ik rap Alzheimer"...

Waar wij Anny en ik, en onze kinderen en zowat al onze kennissen, dol zijn op Pairi Daiza, waren de meeste van de Oostendenaars helemaal niet content van het park. Ze hadden een dierentuin verwacht, waar je de dieren één na één kunt bekijken van dichtbij, voorgeschoteld in kooi na kooi. Pairi Daiza is dat niet.
Pairi Daiza is een prachtig park, met verbluffend veel exotische planten, prachtig aangelegde tuinen het thema van een of ander deel van de wereld. Ben je in het Chinese deel, dan zie je hoofdzakelijk planten uit dit stuk van de wereld, en de dieren zijn ook van daar afkomstig. Maar die dieren worden je niet getoond in een klein hok waar ze heen en weer lopen voor de tralies, nee, ze worden in een stuk haast natuurlijke biotoop gezet, en het is aan u om dat stukje natuur goed te bekijken en te speuren waar de dieren zijn.  Sommige dieren zijn makkelijk en duidelijk zichtbaar, maar andere moet je soms echt langs het stuk terrein heen en weer wandelend gaan zoeken. Voor wie dan een dierentuin à la Zoo van Antwerpen verwacht, is dat misschien een desillusie, maar voor wie de dieren wil zien op een zo natuurlijk mogelijke manier, met eerbied voor het dier en zijn levenskwaliteit, moet hier in Pairi Daiza zijn. In Planckendael (het stuk Zoo in Muizen bij Mechelen) werkt men ook meer in functie van het dier in zijn zo natuurlijk mogelijke biotoop, en wellicht zou de Zoo-fan daar ook niet echt happy zijn.

Pairi Daiza vind ik nog een stuk mooier dan Planckendael, omdat het park zo veel mooier is... Het biedt niet alleen tuinen aan volgens de werelddelen waarvan ze het thema vormen, maar ze worden ook nog eens mooi opgeluisterd met prachtige replica van beroemde gebouwen uit die delen van de wereld. Bovendien vind je in de tuin nog eens bijkomende verrassingen in de vorm van museumstukken, hier en daar in een gebouw echt prachtige stukken, maar ook buiten, in volle natuur zie je beelden en ook stukken natuursteen, waaronder formidabel mooie halfedelstenen, maar dan in formaten die enorm te noemen zijn, zeker voor wie gewoon is deze stenen te zien in een verzameling van minieme stukjes steen.

Wij raken er niet op uitgekeken... Maar ja, als die dingen je niets zeggen, dan raad ik je aan naar de Zoo te gaan... Een type dierenverzameling die ik helemaal niet mooi vind. Ik verwijt de Zoo niets, ze doen inspanningen om het de dieren ook een zo goed mogelijk leven aan te bieden, en ze hebben Planckendael opgericht om daar nog meer aan te voldoen, maar op het gebied van de Zoo te Antwerpen, is het grondgebied veel te klein om op een natuurlijkere manier te werken.

Maar, zoals je ziet, soms verwachten mensen blijkbaar dat oude type van dierentuinen, een verzameling van zoveel mogelijk dieren op een zo klein mogelijke oppervlakte... Zoals het vroeger was, zoals het vroeger opgevat werd: een verzameling van dieren...

Nogmaals, de Zoo van Antwerpen doet wat ze kunnen om de dieren ook zo goed mogelijk te verzorgen, en ze zo natuurlijk mogelijk te laten leven, maar ze zitten nu eenmaal op een veel te klein stukje grond. Beide dierentuinen doen echter ernstige inspanningen om van de dierentuin ook een stuk conservering te maken, waarbij ze bedreigde diersoorten op kundige en beschermde manier pogen tot voortplanting te brengen, en zo de soorten te beschermen en te conserveren. Heel wat dieren zouden al niet meer bestaan op onze wereld, zonder de inspanningen van de dierentuinen.

De eerste keer dat ik een moderne dierentuin zag, waar men de dieren zoveel mogelijk plaats gunde, en ze op een zo natuurlijk mogelijke manier liet bewegen in een zo natuurlijk mogelijk midden, dat was Burgers Zoo in Arnhem, groot gemaakt door de betreurde Antoon Van Hooff. (Hij ligt begraven in zijn geliefde dierenpark).

Toch blijf ik vinden dat Pairi Daiza een stukje hoger zit op de lat, door de fantastische aanleg van het park en de vele replica van gebouwen, waardoor je haast echt in een ander werelddeel denkt rond te lopen.

Nu hadden de Oostendenaars twee zaken tegen... Ze hadden geen zonnige dag, en ze zijn per toeval in zowat het minste van de vele eetgelegenheden terecht gekomen... Toen wij het Chinese restaurant loofden, keken ze bedenkelijk, tot ze van een andere Oostendenaar hoorden dat het er zo goed was...(Je ziet ook daaraan dat ik niet meer echt tot de hunnen hoor, we leven "in den vreemde, hebben andere levenswijzen"...)

Ik ben blij nog eens mensen uit de tijd van toen te hebben ontmoet, blij nog eens in het Oostends te kunnen babbelen, en vooral blij dat we beiden beslist hebben hier in onze mooie, heerlijke Vlaamse Ardennen te blijven wonen, waar we ondertussen al lang thuis zijn.

Voor ons was het bezoek gisteren heerlijk... De scholen zijn begonnen, en dus was het park veel kalmer, kon je rustig genieten van al het moois, en we ontdekten weer heel wat nieuwe dingen, die we de vorige keren niet hebben gezien. Zelfs de stukjes die we voor de tweede of derde keer door liepen, boden weer wat andere zichten en we ontdekten weer planten en dieren die we de vorige keer niet hadden gezien. Ja, ook dieren... Want in veel stukken zitten diverse diersoorten bij elkaar op grote stukken grond, en ja, soms vind je ze gewoon niet bij het eerste bezoek. Nu het kalmer is kun je beter en rustiger kijken, en wellicht zijn ook de dieren minder schuw.

Dat is voor ons mede een deel van het heerlijke van dit wondermooie park...

tot de volgende ?

Materie

Ik weet niet of je soms ook eens zit te zappen op al die vreemde zenders die er op je tv zitten??? Misschien zitten ze wel niet eens bij u op jou tv, maar bij mij wel. Van die zenders die haast evenveel reclameblokken hebben dan echte zendtijd, je kent dat wel.
Op enkele van die zenders zie je veel over de natuur, bij andere zijn het hoofdzakelijk films, bij nog andere gaat het over iemand die auto's verzamelt, en ga zo maar door. Soms echter is het héél bizar.

Er is een dagelijkse uitzending van spokenjagers of onderzoekers van vreemde fenomenen. (Er zijn zelfs reeksen waar men het eerder heeft over dingen die een kwade invloed uitoefenen, en dan onder het fundament van je huis een stuk oud ijzer vinden, vaststellen dat dit de bron van het kwaad is, en dat verwijderen ze dan, en leggen het op een plaats die veilig is, waar de krachten afgeschermd worden...

Maar de spokenjagers, dat is andere koek, met een heel peloton onderzoekers gaan ze, uitgerust met allerlei technische hoogstandjes, in alle plaatsen van je huis plaatsnemen, dagen de geesten uit hun aanwezigheid kenbaar te maken.

Ze tonen je dan beelden van een stoel waar je duidelijk kunt zien dat er warme en koude plaatsen op zijn (infrarood), ze tonen je bewegende schaduwen, en het gekst van allemaal, ze nemen geluiden waar (en nemen die op), die duidelijk lijken op menselijke stemmen, en die soms zelfs verstaanbare boodschappen hebben...

Bizar

Natuurlijk kun je al dergelijke dingen héél makkelijk nabootsen, je hoeft er echt geen techneut voor te zijn, om dergelijke beelden en tapes te maken. Maar voor dergelijke haast onbenullige beelden breng je geen hele groep mensen op de been met een hele technische uitrusting...Tenzij je daar een echte markt voor hebt.

Die markt lijkt er aanwezig te zijn !
Je ziet -gewoonlijke bange of ongeruste bewoners van een pand -, die hun huis of gebouw voor de duur van een dag en nacht overgeven aan dat peloton "onderzoekers" (Echt of niet?)
Na het onderzoek worden de resultaten aan de eigenaar bekend gemaakt, en ook getoond en/of ten gehore gebracht. Je ziet de spanning op het gezicht van die mensen. Of het zijn goede acteurs, of het zijn inderdaad mensen die geloven in de aanwezigheid van een of meerdere geesten.

Ik lig 's nachts heel veel wakker, maar ik heb nog nooit iets gezien dat wijst op de aanwezigheid van een "entiteit", wat dat ook mag zijn. Ik zou doodgraag eens een nacht doorbrengen op een plaats waar ik wel geesten zou kunnen ontmoeten... Maar tot op heden heb ik dat "geluk" (?) nog niet gehad.
Ik ga niet beweren dat ze er zijn, ook niet dat ze er niet zijn...maar ik geloof er niet echt in. Ondanks die filmpjes op tv.

Maar ik zou ik niet zijn, als ik daar niet over ga fantaseren...
Stel dat ET niet zo'n gek wezentje zou zijn met een groot hoofd op een tenger lijfje, maar een onzichtbaar iets? Helemaal ondenkbaar is dat niet, want al onze zintuigen hebben hun beperkingen. Alles wat we waarnemen kunnen wij slechts waarnemen binnen bepaalde grenzen. Dat geldt zowel voor geluid als voor gezicht. Wij zien geen infrarood, wij zien geen ultraviolet, wij horen slechts tonen van zoveel tot zoveel hertz, en wellicht voelen we ook slechts binnen bepaalde grenzen. Het zou dus heel goed mogelijk zijn, dat er "dingen" in onze wereld rondlopen, die we niet zien of horen met onze middelen. Honden kunnen meer horen en bijen zien andere dingen dan wij.
(Als je een hond hebt, dan heb je ongetwijfeld al gezien dat hij starlings kijkt naar iets waar er niets is... Niets wat wij kunnen waarnemen...)

Als ET nu zo'n wezen is, die buiten onze waarnemingsmogelijkheden, hier in huis rond flaneert, dan zouden onze geest niets te maken hebben met vrolijk rondhuppelende afgestorvenen, maar met andere werelden.

Ik zeg niet dat het zo is, maar het zou perfect kunnen...
Eigenlijk is heel onze wereld een heel bizar fenomeen ! Alles wat we zien bestaat uiteindelijk uit atomen. Een atoom is voor meer dan 90% niets, waar een kern in zit, en waar wat neutronen en andere nog kleinere dingen om heen draaien.
Leg jij me maar eens uit waarom wij de dingen die vooral bestaan uit meer dan 90 % niets, kunnen zien en kunnen voelen... Dat wij zelf niet gewoon lek zijn, een soort ballon zonder dat dunne vliesje er om heen. (Trouwens dat ballonnetje is dus dus een vliesje dat voor meer dan negentig procent er niet is ???)

Ik ga stoppen, dergelijke onmogelijke mogelijkheden gaan mijn grijze massa (ook al bestaande uit meer niets dan iets) ver te boven...
djudejdu
Je moet echt niet zoeken naar mirakels, we zijn er zelf een.

tot de volgende ?

doof

Ik heb vastgesteld dat de leeftijd niet alleen iets deed met mijn rug, benen en ogen, nee, het deed blijkbaar ook iets met mijn oren...
Gisteren schreef ik over Ayan, waar ik nadien las dat de kleine sukkelaar eigenlijk Aylan heette... Sorry, wijt het maar aan de ouderdom...

Maar ja, ik ben 69, dus ben ik in mijn zeventigste levensjaar, en dan komt er wel eens wat sleet op, hier en daar. Pas op, dat is geen waardevermindering ! Mocht ik een auto zijn, dan zou mijn waarde heel wat hoger liggen dan de aankoop van een gloednieuwe...Maar ik ben geen auto, eerder een krakende wagen. (Maar krakende wagens lopen het langst !)

Maar een mens voelt wel de leeftijd, wat men je ook vertelt... Deze morgen tijdens het turnen deed plots mijn rechterarm pijn, maar hoe ik er ook aan voel en tast, ik kan nergens de pijnlijke plaats ontdekken, het is één van die vele onbestemde pijntjes, waar we normaliter niet eens over praten. Het hoort er bij... Ik hoor het van mijn collega's, die wel nog een goede rug hebben, ook zij hebben van die vele vage klachtjes en pijntjes, die komen en gaan zonder dat men ooit de reden van het komen (en het gaan) er van ontdekt. Niet erg dus. Helemaal niet om over naar huis te schrijven.

Stel, je bent aan het wandelen, en plots gaat je rechtervoet pijn doen. Je hinkt er warempel van. Je denkt bij jezelf "Wat is dat nu?", maar voor je een antwoord kunt bedenken stel je vast dat het al weer over is. Gek? Nee, oud.

Met dat doof zijn is het net zoiets... Je voelt dat niet, je wordt het meestal helemaal niet gewaar, behalve...
Als Bart hier op bezoek komt, dan is zijn eerste werk kijken waar het bakje van de tv ligt, en het geluidsvolume verminderen. Op de reis naar Brussel zaten we in een zaal met zo'n zeventig vrienden en bekenden, die allemaal aan het babbelen waren en ik moest wel 100 keer weer vragen om het even te herhalen, maar dan luider... En in veel gevallen heb ik geknikt in de hoop dat dit het verwachte antwoord was...

Och, het is nog niet van die aard dat ik van plan ben om naar de dokter te hollen, of naar zo'n winkel waar ze gratis je gehoor testen om je dan een hoorapparaat aan te smeren... Nee, ik hoor, naar mijn gevoel nog meer dan genoeg. Om eerlijk te zijn, soms denk ik dat ik teveel hoor, meer dan ik eigenlijk moet horen. Ik heb wel al jaren last van tinnitus, in mijn linkeroor ruist en fluit het altijd door, de ene keer meer dan de andere keer, maar het is er altijd. Volgens mijn huisarts is daar niet veel aan te doen, dus ga ik mijn tijd niet verprutsen in de wachtzaal van weer een andere specialist. Ik lees en hoor dat er mensen zijn die van zo'n ruis of fluittoon haast gek worden, maar blijkbaar hoor ik tot de gelukkigen die dit kan verdringen naar de achtergrond van de hersenen, waardoor je je haast niet meer bewust bent van dat geluid. Alleen de dagen dat het heel erg luid gaat, werkt het soms wat op mijn zenuwen...

Al ben ik al jaren thuis door de eeuwige rugpijn, toch voel ik me eigenlijk "gezond"... Ik vind dat rugpijn eigenlijk geen ziek zijn is... Ziek zijn, dat is zich ellendig voelen, koorts hebben, overgeven, hoofdpijn en spierpijn en dergelijke hebben, en dat alles meestal ook nog op hetzelfde ogenblik. Je voelt je ellendig, te ellendig om ook maar iets te doen... dat is ziek zijn. Pijn hebben, zonder dergelijke symptomen, dat is ambetant, dat verhindert je heel wat dingen, maar dat is niet ziek zijn in de zin van koortsig, ellendig en zo.

In die zin ben ik dus NIET ziek. Ik voel me - buiten die rugpijn - eigenlijk kiplekker, alleen doet het nu eens hier dan weer daar ook wel eens onverwachts pijn...

Maar allee, ik schrijf deze blog eigenlijk om me te excuseren dat ik u de verkeerde naam gaf bij het schrijven over de kleine Aylan, en ik hoop dat die kleine kapoen, vanuit de moslimhemel niet kwaad naar me zit te turen...Het was niet kwaad bedoeld... Moslimhemel... Ik weet niet of er een hemel is, en als er ene is, dan zal het er maar ene zijn, voor alle mensen van goede wille, welke religie of zonder religie dan ook... Misschien maken ze een uitzondering voor kinderen, die sterven vooraleer ze echt geleefd hebben, en krijgen die een tweede kans, een soortement reïncarnatie... Ik hoop het voor hen. Want de hemel... dat duurt zo lang hé ?

tot de volgende ?

Vergift

Bent u ook een van de mensen die getroffen waren door het beeld van dat kindje aangespoeld op het strand? Was jij ook zo getroffen door de dood van de kleine Ayan? Had je ook een krop in de keel toen je hoorde dat de vader niet alleen zijn zoontje Ayan had verloren, maar nog een andere zoon en zijn vrouw?

Eerlijk- Heb jij een moment getwijfeld aan wat je zag op je tv ?

Heb jij daar abnormale dingen vastgesteld?

Toch kun je op internet hele beschuldigingen horen dat dit beeld volledig bedrog was, dat dit kind zelfs niet eens door verdrinking om het leven kwam, dat zijn positie ten opzichte van de zee helemaal verkeerd is, dat de richting van zijn natte haren niet kloppen met de stroming van het water...

Ik heb het heel aandachtig allemaal gelezen.
Omdat ik niet alleen met mijn verstand geloof, maar vooral met mijn hart, poogde ik die argumenten te weerleggen, maar een deel er van kun je niet zo maar, niet zonder er bij te zijn geweest, weerleggen.
Een deel wel... Ik ben een kind van de zee, en heb meerdere keren dingen zien aanspoelen, weliswaar geen lijken (Gelukkig maar), maar de zee is een gek ding. Je ziet soms een balk regelrecht op het strand komen, bijna als ware het een afgeschoten pijl, soms komt het helemaal dwars aangespoeld, en soms schots en scheef. Bovendien gebeurt het aanspoelen meestal niet in een keer. Je ziet het aanspoelen, door een volgende golf weer halvelings opgepikt worden, scheef mee getrokken worden, soms weer helemaal vrij komen van het strand, en dan weer drie, vier golven later pas weer op het strand belanden. Je kunt dus uit de positie van het lijkje niets afleiden, en evenmin uit de richting waarin de haren op zijn hoofdje lagen.
Over de verkleuring van zijn handen kan ik niets zeggen... Ik heb nog nooit zo'n drenkelingetje gezien... Maar lijkverkleuring heeft met veel factoren te maken. De warmte van het zeewater, maar misschien - ik ben een leek in dit vak - ook met het feit dat het zoutwater is.

Maar ik moet toegeven dat ik met mijn verstand het verhaal niet helemaal kan ontkrachten. Als ik zuiver verstandelijk reageer, dan moet ik zeggen dat ik het niet meer weet.

Maar zie jij iemand in staat om met een kinderlijkje rond te zeulen, dat nat te maken, en netjes te positioneren op het strand? Bovendien moet hij dat kinderlijkje niet alleen nat hebben gemaakt, doorweekt, hij moet het ook nog eens hebben aan gebracht door het water, want er waren geen voetsporen in het zand te zien. Maar het zou dus kunnen.

Het zou wel een misvormde geest moeten zijn, om zo'n mis en scène op te stellen !
Net zoals het een misvormde geest moet zijn, om -als het wel waar is - een verhaal op te bouwen om dit te ontkrachten.

Maar zuiver verstandelijk ?
Je weet het niet meer.
Heel wat van die foto's en momentopnamen van de tegenstanders der vluchtelingen worden makkelijk ontkracht, soms door gewoon het filmpje niet te stoppen op dat moment, maar ook de verdere beelden weer te geven.

Je kunt alleen nog kijken met je hart, met je gevoel, vanuit je overtuiging.
Maar dat wil dan ook zeggen, dat wie tegen het binnenkomen van die sukkelaars is, kijkt met zijn ogen, met zijn gevoel, met zijn hart...
Met andere woorden, het is haast onmogelijk om mensen anders te doen kijken.

Ja, we hebben hier al heel wat armoede in ons eigen land, nee, we hebben die toevloed van mensen helemaal niet nodig, ja er is al werkloosheid... Maar verandert daar iets aan door de komst of door het weigeren van die sukkelaars? Worden de armen bij ons daar armer door ? Nee. En ja, we moeten iets aan die armoede doen, aan die werkloosheid...

Maar we moeten gewoon de mensen in nood helpen, om het even wie het is, om het even van waar ze komen, om het even welke huidskleur ze hebben of welke godsdienst ze belijden... Of ze nu van Gent zijn of van Syrië, van Pakistan of van Oeganda... Mensen in nood moeten geholpen worden.
Zonder voorkeur !
De enige maatstaf moet en mag de nood zijn.

En probeer asjeblief  de zuivere, nuchtere waarheid te vertellen, ontdaan van gevoelsmatigheden.

Laat ons proberen de waarheid te zien.
Maar laat ons vooral ons hart behouden, een hart dat nog kan en wil mee leven met de medemens, met alle medemensen...

En of de kleine Ayan nu verdronken is, of op een andere manier is gestorven, het is een kind dat gestorven is ! En ik weet uit ervaring hoe hard en pijnlijk dat is en blijft.

tot de volgende ?

herfst ?

Waar is "The Indian Summer" ?
Als ik vanmorgen de rolluiken omhoog trok, brandde de straatverlichting nog. Het is nu zelfs nog niet echt klaar. Het lijkt wel of we reeds een heel end in de herfst zitten, en officieel moet die nog komen.

Het is niet echt herfst, niet qua vallende bladeren en aarzelende nachtvorst, want echt koud is het niet, maar het is de voortdurende bewolking die de sfeer wekt van de winteravonden...

De verwarming slaat nog niet aan, maar gek genoeg hebben we allebei het gevoel dat het niet echt warm meer is in huis. Gek, want het is dus nog warmer dan wat we in de winter aanhouden als normale temperatuur. De reden is niet ver te zoeken: in Brussel in het hotel waar we verbleven stond de verwarming wel aan, en vonden we het eigenlijk haast te warm voor ons normale doen. Maar ergens heeft dit tijdelijk onze ingebouwde thermostaat ontregelt.

Nu ja, alles komt wel weer in orde. Mochten we dat koude-gevoel niet kwijtraken, dan schakelen we over naar de meest economische isolatie die we kennen in onze moderne wereld: we trekken een wollen trui aan in plaats van dit lichte katoenen T-shirt... Gek, maar de meeste mensen vergeten deze goedkope en adequate isolatie... Ze doen dure investeringen om hun huis over te isoleren (zodat er soms problemen komen inzake luchtverversing), en vergeten dat je jezelf kunt isoleren op een perfecte en veel goedkopere manier. Natuurlijk moet je niet in de kou gaan zitten, maar 20° is zelfs twee graden warmer dan de normale temperatuur die aangeraden wordt om in te werken. Dat is dus zeker niet koud. Nee, we hebben alleen last van de overgang van zomer naar herfst en van de tijdelijke gekke verwarming in het hotel.

Om naar buiten te gaan vergeten we de kleren-isolatie niet, maar voor binnen ? Ho maar !
Vroeger, in de tijd voor de centrale verwarming algemeen werd, kenden we die truc allemaal! Kijk maar eens naar de oude fotootjes, uit de tijd van de brandende kachel... Dan zaten we niet in huis in een T-shirt in de winter, nee, we hadden een dikke trui, veelal nog door moeder met de hand gebreid, en ook onze sokken waren van degelijke wol. 's Nachts kropen we in een ijskoude kamer in een koud bed, onder een massa dekens, en aan ons voeten lag een baksteen in bruin papier gewikkeld, die eerst opgewarmd was in de oven van de kachel. We lagen alleen met het puntje van de neus boven de dekens, om onszelf warm te houden, en als we 's morgens wakker werden, dan was het slaapkamerraam versierd met ijsbloemen... We hielden er onze warme vinger tegen om een kijkgaatje te maken.

Op onze slaapkamer staat een radiator, maar die laten we nooit warm worden. Onze kamer is echter nooit zo koud als de slaapkamer uit onze kinderjaren... Ons huis is veel beter geïsoleerd, en de ramen zijn uit dubbelglas, en daar komen geen ijsbloemen meer op. We liggen niet meer onder een dik pak dekens, maar dekken ons met een donsdeken, die perfect onze lichaamswarmte bewaart. In de badkamer staat de verwarming wel aan, en die warmte komt ook een beetje de slaapkamer in. Het dak is geïsoleerd, de ramen dubbelglas, en die moderne ramen hebben geen kieren meer waardoor de koude noordenwind de kamer in kan waaien...  Zelfs als het echt koud is, komt de temperatuur van de slaapkamer nooit beneden de 12 - 13 °... en geef toe, dat zijn niet echt wintertemperaturen. Anny heeft dan wat last om warme voeten te krijgen, maar ik vind het heerlijk om in een fris bed onder de donsdeken te kruipen. Veel leuker dan de zomer, waar je zoekt naar een fris plaatsje, en je draait en keert om toch wat afkoeling te vinden.

Ergens hou ik dus wel van de winter... Alleen... Ik zie nu al op tegen die korte dag-uren, tegen dat vroeg donker worden en laat licht worden, tegen de kale bomen die als skeletten wanhopig naar de zon pogen te grijpen...

Ik hou van licht en zon en kleur...
djudedju... de winter komt er aan !

Waar is die verdoemde Indian Summer ?
Help ! Ik wil licht, ik wil zon !

tot de volgende ?

Broekzeels blogje

We zijn 3 dagen op reis geweest, naar onze hoofdstad, Brussel, Bruxelles, komende van de oude naam Broekzele, waarbij broek staat voor moeras.

Brussel ligt zoals Rome, op 7 heuvels. Iedere dag was er een uitstap met gids gepland, maar zoals je weet, dat zijn dingen die ik niet aankan. Anny heeft de uitstappen wel gedaan, en is nu nog val van de pijn in haar rug en been (uitstralingspijn)... Het ziet er naar uit dat ook voor haar de uitstappen te lastig worden...

We logeerden in het NH-Hotel op de Grote Zavel, een van de rijkere stukken van die grote stad.  Vrijdag middag vertrokken de groepen om een heel stuk van Brussel af te stappen en te bewonderen, en ik deed enkele dingen in de onmiddellijke nabijheid van het hotel...

Ik bezocht de Zavelkerk, verwonderde me over het bijna in volle grootte aanwezig zijn van een sloep op één van de zijaltaren, tot ik de legende las van de sloep die het miraculeuze beeld van O.L.Vrouw tegen stroom in van Antwerpen naar Brussel bracht, stroom op, zonder zeilen, zonder roeien...

Het is een heel mooie kerk, met heel wat rijkdom, onder meer te danken aan de aanwezigheid van de graven van Tour en Tassis... Trouwens, de kerk puilt zowat uit van de adellijke aanwezigheid.
Ik las in een foldertje de namen van de huidige leden van de kerkfabriek, en nog steeds is dat een kliekje adellijke bietekwiets... Het zou dus, ondanks al het moois, nooit mijn kerk kunnen zijn !

Vandaar slenterde ik naar het kleine parkje waar onder meer een reuzegroot monument staat van Egmont en Hoorn, in een halve cirkel er omheel vind je dan mooie beelden van roemrijke personen uit onze geschiedenis, ik herinner me onder meer Rembertus Dodoens (Dodoneus) en Vesalius (Van Wesel)... Aan de buitenkant van het park vind je 48 mooie beeldjes, maar er zijn er momenteel enkele in restauratie...

Hee  uitzonderlijk kon men ook binnen in het mooie paleis daar achter dat parkje. Heel mooi, maar wat kaal.

Dan slenterde ik naar de Rollebeekstraat, want daar zou een winkel zijn met heel wat wandelstokken... Dat klopt, maar de nering was in faling, en de zaak Fermé gesloten... Door de uitstalramen zag ik verschrikkelijk veel wandelstokken, en heel wat exemplaren die ik al heb. Prijzen waren er niet zichtbaar, maar spoedig zou ik wijzer worden...

De zatervoormiddag gingen Anny en ik eens loeren op de antiekmarkt recht voor het hotel... Verschrikkelijk duur ! We zagen er wat wandelstokken, en eentje, waar ik een haast identiek en op het oog even oud exemplaar bezit, was getooid met de prijs... Ik had mijn stok gekocht op de rommelmarkt voor 15 euro... Daar vroeg men -schrik niet - 350 euro ! Klein verschil !

In de namiddag kwam voor mij het hoogte punt !!! Een bezoek aan het poppentheater Toone... Dat was gelegen in een heel oud pand, en het theater is op de zolder. Heel oud een allemaal hout, wat ons bedenkingen uitlokte over de brandveiligheid, maar dan bemerkten we dat er een sprinklersysteem aanwezig was !

We kregen een toneelstuk te zien over d'Artagnan en de 3 Musketiers...

Een vrije versie op het boek dat we wellicht allemaal kenden van uit onze jeugd. De zware poppen worden bediend door 6 mensen, drie aan iedere zijde van het toneel. Als een pop dwars over het toneel gaat, dan gaat hij dus over van de ene poppenspeler naar de andere. Er is een zevende man aanwezig, die de teksten doet, dus zowel de mannen als de vrouwenstemmen. Ik vond het heerlijk. Eén groot minpunt was de verschrikkelijke warmte en bevangenheid, met te veel mensen op een te kleine oppervlakte.

Vandaar wandelden we op ons dooie akkertje, en met de inbouw van een paar rustposten, terug naar het hotel. 's Avonds hadden we een receptie, een spreekbeurt van een van de huidige grote Manitou's van onze Centrale, en een lekkere maaltijd... Dan naar onze kamer om eens heerlijk te slapen, want we waren moe. Maar ja, een mens zet dan nog even de TV aan, gaat wat zappen, en komt op een film van The Hobbit uit... en natuurlijk zijn we blijven kijken ... (Gisteren hebben we thuis nog eens de film, maar nu volledig bekeken !)

Op de kamer in het hotel hadden we een tv met een reuzegroot scherm... Voor een film is dat heerlijk, maar toch een bedenking... Zowel Anny als ik maakten te bedenking dat je op zo'n scherm de ondertekst niet meer in één blik kunt vangen, en het lezen moet precies rapper gebeuren (al is dat eerder een illusie dan werkelijkheid, je moet alleen vaker de blik verplaatsen, maar dat betekent dat je minder intens naar de beelden kunt zien). Maar als beeld ... Fantastisch, je zit net in een cinemazaal !

Zondagmorgen, de valies gepakt, en samen met Jef en Lut naar het Centraal station gewandeld. Daar bleek dat er werken zijn aan de spoorwegen, en de trein naar Kortrijk kwam niet in het Centraal station, we moesten eerst naar de Noord... gelukkig met de trein, en daar moesten we dan nog een half uur wachten op onze trein... Maar het werd wel tien minuten langer wachten, want met al die veranderingen door de werken veroorzaakt, vertrokken we met 10 minuten vertraging... De NMBS is altijd een beetje reizen...

Thuis vlug wat frietjes gebakken met een ei, en dan vlug naar de computer... Wat is er allemaal gebeurd in de wereld tijdens onze afwezigheid ?

tot de volgende ???

Karel Appel

Gisteren had ik opgemerkt dat ik na "Familie" ook wel eens even een stukje TV kon mee pikken: op Nederland was er "Tussen Kunst en kitsch", iets wat me wel aanspreekt.
Ik had geluk, ik trof net de uitzending waar men tussen de vele kitsch en mooie antiek, warempel een Karel Appel aan.
Ik zag het in beeld komen, zei meteen "Karel Appel !", en vond het mooi.
Anny vond het maar een lelijk ding.
Toen ze de geschatte waarde hoorde, was ze heel verontwaardigd.
Zo zie je maar...

Toch kan ik niet zeggen dat ik echt een fan ben van Appel... Heel wat van zijn werken spreken me niet echt aan, maar in zijn kenmerkende stijl heeft hij hier en daar toch zaken gemaakt, die echt behoren tot wat voor mij kunst is. (Ik hou ook van Picasso, maar niet van al zijn werken, ik pin me niet vast op een naam, ik ervaar telkens een per een de kunstwerken, en die vind ik mooi, spreken me aan, of niet.)

Bij Appel ben ik telkens weer een beetje verwonderd dat er dingen bij zijn die me echt aanspreken, want ik hou niet echt van zijn stijl van werken. Maar hoe meer ik me verdiep in kunst, sta ik des te meer open voor die andere richtingen.
Dat is niet echt te zien als een bredere kijk op de zaken, het is veeleer zo dat ik niet meer zwart-wit denk, niet meer hokjes-denk.
Ik denk, had je me twintig jaar geleden mijn mening gevraagd over Appel, mijn reactie ronduit negatief zou zijn geweest. Zelfs wat me ergens wel raakte zou weggeduwd geweest zijn, door het adagio "Appel trekt op niets"...

Appel is hier maar één van de velen. Als je jong bent, denk je veel meer zwart-wit, iets is goed of slecht, en dat daar wel eens stukjes grijs in zitten, of zelfs schitterend helder wit, dat wordt weggeveegd onder de verderfelijke algemene noemer.

Dat spijt me nu... Niet alleen voor de Appels en de kunst in het algemeen, maar ook voor de vele andere dingen in het leven, waar een mens min of meer genoodzaakt partij voor kiest... Ergens zijn we allemaal een beetje zoals de supporters van een of andere sportclub.

We vinden alleen wat "onze ploeg" doet goed, en als onze ploeg eens onmiskenbaar slecht speelt, dan is dat de schuld van de tegenstander die mooi spel onmogelijk maakte...Maar "mijn" ploeg kan niet verkeerd doen. We weten wel dat dit niet echt klopt, maar we bannen gewoon alle negatieve zaken uit, als het over onze ploeg gaat. De grote vijand is altijd de ploeg die onze ploeg bedreigt, de ploeg die ons de kampioenentitel dreigt af te pakken, of de ploeg waarmee we kampen om niet uit de reeks te vallen. De grote bedreiger. De eeuwige vijand.

Je moet eens op Facebook of Twitter of zoiets, de opmerkingen van supporters volgen... Valt het je ook op, dat ze eigenlijk veel minder voor hun eigen ploeg supporteren dan wel de vijand pogen af te breken?

We denken zwart/wit.

In mijn generatie kwam daar nog bij dat we hondstrouw bleven aan "Het Idee"... Eens we gekozen hadden, bleef dat zo. Er moest al heel wat gebeuren vooraleer we veranderden van politieke partij, van mutualiteit en/of van syndicaat... De jongere generatie heeft dat trouwe niet meer, ze redeneren niet meer zo gevoelsmatig. "Wij hebben drie kinderen die een bril dragen, welke mutualiteit brengt ons het meeste op bij deze dure dingen?"...

Is dat beter ? Is dat slechter ? Ik weet het niet... Misschien zullen ze veel vlugger dan ik zich bevrijden van het hokjesdenken... Ze zitten niet zo vast meer aan bepaalde ideeën. Misschien zal het dan weer negatief zijn voor het geven van een duidelijke richting aan het leven ???

Zelfs nu nog, op mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik me al van heel wat hokjes heb bevrijd, stel ik vast dat ik toch vast blijf hangen aan bepaalde zaken, zaken waarvan ik niet echt door logica kan vaststellen waarom.

We bouwen onze eigen realiteit.
Zelfs wetenschappers, vastgepind aan feiten en bewijzen, stellen vast dat de realiteit verandert door de manier waarop we er naar kijken. Logica lijkt dus ook niet logisch meer.

djudedju

We blijven mensen, een bijzonder rare diersoort.
Tot de volgende ?

(Foto's: de eerste Appel vind ik wel mooi, de tweede zegt me helemaal niets... Waarom wel, waarom niet ? Ik weet het niet echt)

ikke

Gisteren tuimelde "Houvast", het tijdschrift voor de medewerkers van Ziekenzorg in de bus... Vlug het plastic-hoesje er af gepeuterd, het boekje geopend, en daar stond ik in alle glorie naar mezelf te kijken. Martine Van Overmeire is een goede fotografe ! Het is het mooiste portret van mezelf dat ik ooit zag. Een mens zou er een dikke nek van krijgen. Op de bladzijde volgend op dat artikel staat dan het artikel dat ik zelf schreef, en dat opgesierd wordt met een knappe tekening van Hendrik.

Ik had nog niet meteen de tijd om het blad volledig door te kijken, want er kwam bezoek.

Pas 's avonds kon ik eens rustig alles doorbladeren. Wat stil gestaan bij het artikel over Ziekenzorg die de pensioenleeftijd heeft bereikt... Daar kan ik misschien iets mee doen, voor een volgend stukje in Houvast.

Ik heb meteen op mijn computer een maagdelijk blanke pagina geopend, ben ben begonnen aan het schrijven van mijn bedenkingen rond Ziekenzorg op pensioen... Ergens naast me hoorde ik ondertussen "Familie" op TV. Anny volgt dit elke avond. TV is voor mij geen belangrijk meubelstuk, ik kijk alleen naar dingen die me echt interesseren of die ik echt eens wil zien. Gisteren was er een film op Vitaya: "Verlengd Weekend". Ik herinnerde me dat ik daar ooit positieve zaken had over gelezen. Ik zetten na "Familie" de TV op Vitaya.
Het was best een aardige Vlaamse film, we hebben er beiden van genoten. Voor één keer een Vlaamse film waar geen overdadige seks en bloot in komt, dat alleen al maakt het beter dan vele andere.

Dan, veel later dan anders, het bed in en slapen tot ... 4 uur... En lag ik daar weer, te kijken in het zwarte niets van de donkere kamer. Te denken, pijn te voelen, op te staan om eens naar het toilet te gaan en wat te blijven zitten in het donker, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te laten weg ebben...

Zoals iedere morgen, iets voor zeven uit het bed, de oude radio (zo ene met lampen van in de tijd van toen, met die ouderwetse klank van toen, en dat gebrom bij het op warmen) aangezet, op radio 2, om het nieuws te horen van zeven uur. Iets voor zeven, want de radio heeft wat tijd nodig om zijn eerste klanken uit te spuwen, we zijn dat niet meer gewoon... De moderne radio speelt meteen, moet niet meer opwarmen... heeft ook niet die brommende toon van de warmende lampen. Het is een radio die past bij de man, al een beetje oud. Nog net geen antiek.

Terwijl ik naar het nieuws luister, inwendig lach met de dertig ton meloenen over de baan, ben ik aan het turnen. De dagelijkse poging om zo goed mogelijk alles weer los te werken, weer klaar te zijn voor een dag bewegen.

Had ik, van jongs af aan die turnoefeningen gedaan, zou ik dan niet veel beter zijn geweest, zou ik dan niet of veel later ziek zijn geworden? Ach, het helpt niet om daar over te denken. Achteraf denken is zinloos. Was het Boeddha die stelde dat spijt nadenken was over wat voorbij was, zorgen maken iets was voor de toekomst, en we leven eigenlijk alleen in het nu, dus zijn spijt en zorgen eigenlijk zinloze dingen... Wijze mens, die Boeddha !

Na, het turnen, het dagelijkse neusspoelen, het wassen, het bedden opmaken, zat ik aan de ontbijttafel, en zag op TV de lange rijen vluchtelingen in Brussel, in Boedapest, in... in heel het Avondland eigenlijk.
Wat zitten we hier veilig en warm in ons kleine landje, en hoe zien die mensen daar af, onder de onzekerheid van hun bestaan. Wedden dat ze op zo'n moment de wijsheid van Boeddha niet zouden appreciëren ?
Ik zie daar kleine kinderen, heel stilletjes, met grote ogen en holle gezichtjes, heel stilletjes aan de hand van een stille mama, aanschuiven in eindeloze rijen ellende...
Soms heeft ons welzijn een wat bittere nasmaak.

tot de volgende ?

De straatlantaarn

Voor mijn deur staat een lantaarn. Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog trok, zag ik voor het eerst deze zomer, het licht weer branden in de morgen...

Dat doet me denken aan de winter, korte dagen, vroeg donker en laat weer licht... Maar nu was het gewoon omdat het zo dik bewolkt is, en het zelfs nu nog donker lijkt.

We zijn 1 september... De scholen starten terug. Je ziet meteen heel wat meer verkeer, schoolbussen en schoolbusjes rijden weer, je ziet fietsende kinderen langs de weg, en een veel te grote hoop moeders die hun kinderen naar school voeren met de wagen. Uiteraard zijn er ook nog een heel pak leerkrachten die weer de banen onveilig maken, kortom, het is nog drukker dan anders, en het is al veel te druk.

Vroeger had zowat ieder dorp een eigen station, waar regelmatig de trein stopte... Maar door de toename van het persoonlijke autoverkeer brachten die kleine stations niet meer op, en werden ze gesloten, waardoor de rest van de treingebruikers verplicht werd ook met de wagen te gaan.

"Mijn auto, mijn vrijheid !"

De persoonlijke wagen brengt je waar je zijn moet, van je deur naar de deur waar je zijn moet, op het tijdstip waarop jij dat wilt... Althans, dat is de bedoeling ! Want ondertussen zijn er zoveel wagens op de baan, dat er eigenlijk baan tekort is om al die wagens plaats te geven. We hebben dan ook de eer de Europese kampioenen te zijn inzake files.

Men stimuleert dan ook het openbaar vervoer... Maar tezelfdertijd schaft men buslijnen af, vermindert men de frequentie van de bussen en de treinen, schaft men treinen en stations af, omdat ze niet rendabel zijn. Nochtans zijn er heel veel mensen die makkelijk met het openbaar vervoer naar het werk zouden kunnen, maar die dit niet doen, omwille van het feit dat er steeds stukken of stukjes zijn die niet door dit openbaar vervoer overbrugd worden, of waar je moet wachten op aansluiting. We vinden het ook niet handig om te winkelen en dan met zwaarbeladen handtassen de bus of de trein op te moeten. Trouwens, die bus of die trein stopt niet waar je zijn moet !

Nee, het is niet zo simpel om de mens te overtuigen de wagen toch maar thuis te laten...

Ik denk dat er toch wel oplossingen zijn in het delen van de auto. Voor mensen die uit dezelfde regio komen en naar hetzelfde werk gaan, is het perfect mogelijk om de wagen te delen. Maar daartoe zou men ook bepaalde stimuli moeten invoeren. (Een iets hoger vergoeding voor gedeeld rijden?) Ook zou de wetgeving dit deel-rijden moeten stimuleren, met aanpassingen in de wetgevingen zoals bv de wet op arbeidsongevallen (op de weg van- en naar het werk).

Bovendien stel ik vast dat je haast onmogelijk nog aan werk geraakt, als je geen rijbewijs en/of geen wagen hebt. Deze houding is er mede oorzaak van dat de werknemer met de wagen naar het werk gaat, ook al zou openbaar vervoer of gedeeld rijden perfect mogelijk zijn. Ik stel me ook vragen bij de "bedrijfsvoertuigen", die in feite helemaal niets te maken hebben met de echte tewerkstelling, maar in feite een soort loon zijn...

Nee, ik wil de auto, je vrijheid, helemaal niet afschaffen, ik wil alleen dat we alles op alles zetten, om die wagen niet te gebruiken als het niet echt nodig is. En als je de auto gebruikt, probeer die dan zo nuttig mogelijk te gebruiken. Rij niet drie keer op een dag naar een of andere winkel, probeer die winkels op één rit te combineren, en probeer dat dan te doen in de daluren, de tijdstippen waarop woon-werkverkeer er niet is.

Laten wij proberen de files niet langer te maken dan nodig is...
De lucht die we inademen, die is heel kostbaar !
Misschien wel kostbaarderderder dan het idee "vrijheid", die er in de praktijk veelal geen is. Want geef toe, hoeveel deugd heb je van in de file te staan? Voor je zenuwen, voor je longen, voor de economie ????

Gebruik je wagen nuttig, zo nuttig mogelijk !

Tot de volgende ?

Kort

Vandaag wordt het een klein, kort blogje... Om diverse redenen: ik moet straks naar de vergadering van het dagelijks bestuur van Ziekenzorg, ik heb verdomd veel pijn (Het slechte weer ?), en ik heb nog heel wat ander werk, onder meer een artikel schrijven voor Houvast...

Nu ja, dat zijn allemaal niet uw, maar mijn besognes.
Eergisteren was er rommelmarkt in de Stationsstraat in Oudenaarde, waar we 3 jaar hebben gewoond. Verschrikkelijk wat er allemaal is veranderd, vernietigd, afgebroken, vervangen, en van bestemming is veranderd... We herkennen meestal nog wel het gebouw, als structuur, maar dat is zowat alles. Het huis waar we ooit woonden is al lang verdwenen en is een parking geworden.
Het was wel een mooie rommelmarkt. Maar we hebben niets gekocht. Wel kreeg ik de belofte van twee marktkramers, dat ik binnenkort heel wat prijzen mag verwachten voor Ziekenzorg.
Gisteren zijn we naar Nevele gegaan, een grote rommelmarkt, maar ook hier niet lucratief. We kochten wel een Afrikaans beeldje, geen echt oud exemplaar, maar wel mooi gesneden. Ik kocht het vooral omdat het origineel model stond voor een postzegel van België, héél héél lang geleden. Toen ik dat zei tegen Anny, herinnerde ze zich dat meteen... Het beeldje leek haar ergens vertrouwd, maar ze kon het niet meteen plaatsen.

Het wordt deze week meer dan druk, dus niet schrikken als het blogje er soms niet komt. De agenda staat helemaal vol, met allerlei zaken.
En volgende week is het al niet veel beter.

Verder gaat alles goed met ons, en we hopen van u hetzelfde !

Tot de volgende ?

Onze naasten komen wel heel dichtbij...

Mijn moeder is geboren op de vlucht (1914)... Wellicht kwam ze iets te vroeg ter wereld, want "ze kon in Peetje zijn klomp liggen"...
In 1940 zijn ze weer op de vlucht gegaan, en toen ze terugkeerden na het eerste bruut geweld, was heel hun huis leeggeroofd. En passant werd de woning ook nog eens plat gebombardeerd, en op het einde van de oorlog, werden ze nog eens plat gebombardeerd...

Ik ben pas in 1946 geboren, dus na de oorlog... Maar ik herinner me nog de paniek toen de oorlog er kwam in Korea. Onlangs heb ik nog enkele stukken Sunlight (zeep) in mijn handen genomen, restanten van de stock aan zeep die ons moeder had gekocht bij het uitbreken van dat verre geweld.

Misschien komt het daardoor dat veel mensen van mijn leeftijd en ouder, heel anders kijken naar de vluchtelingen van nu. Wij hebben het zelf of meegemaakt, of honderden verhalen er over gehoord. (Hoe ons moeder erf overstak om een koe te gaan melken, omwille van de wenende kinderen (wellicht waren daar dan mijn broer zaliger en mijn oudste zus bij...).)

Oorlog, vluchten zijn begrippen die ons niet helemaal vreemd zijn. Ze behoren tot onze vroegste herinneringen en tot de vele familiale overleveringen.
Gelukkig heb ik nooit zelf een oorlog meegemaakt. Niet dat er ooit een moment van vrede was op onze wereld, maar al die oorlogen waren ver  weg. Het dichtst waren we nog betrokken bij de onafhankelijkheidsstrijd in onze voormalige kolonie, en we baden in de kerk voor de slachtoffers onder de burgers en de geestelijken.
Maar voor de rest ? Allemaal de ver van mijn bed oorlogen....

Dat maakt dat mijn kinderen zich alleen de verhalen van hun grootmoeder herinneren, en die werden dan al veel minder vaak verteld, en mijn kleinkinderen hebben er geen idee meer van wat oorlog eigenlijk wel is...

Oorlog, dat is niet de overvliegende tuigen, den passerende soldaten, oorlog, dat is het geweld, de onderdrukking, de ellende, het gebrek aan eten, aan medische verzorging, de voortdurende angst. Het niet weten wie je vriend is of je vijand. Wie heult met wie?
Oorlog dat is het stilvallen van wat wij "de maatschappij" noemen. Niets is nog normaal. Er is geen school meer, geen opvoeding, maar een oorlogsopvoeding, een opvoeding van overleven.

Onze ouders, onze grootouders en de meeste generaties voor hen hebben oorlogen gekend, hebben oorlogen ondergaan. Er zijn niet vaak zo'n lange periodes zonder oorlog geweest in Europa, en toch is het niet iets wat hoort bij het normale bestaan. Oorlog is steeds een uitzonderingssituatie geweest, en zal het altijd zijn. Een periode waarin alle normale zaken stilvallen en vervangen worden door noodoplossingen, en de tijd grotendeels gebruikt wordt in functie van de voeding.

Geen wonder dat mensen vluchten voor de oorlog.
Je vlucht ook nooit voor je eigen oorlog, oorlog is nooit eigen. Oorlog is iets wat opgedrongen wordt.
Oorlog is iets wat je willens nillens ondergaat.

De oorlog waar wij nu de duizenden vluchtelingen zien, is niet hun oorlog.
Om heel eerlijk te zijn... het is veel meer onze oorlog dan de hunne.
Het is allemaal in en rond de aardolie.
Het is allemaal ten gevolge van onze bemoeienissen in het verleden en nu nog.
Ik weet niet, niet van u, niet van mij, maar van het rijke westen, en daar zijn wij een deel van, en daar leven wij mee van de weelde die is opgebouwd dank zij die aardolie en onze greep er op.
Er komt uiteraard nog veel meer bij kijken, maar die aardolie lijkt wel de bron van het geheel.

Zoals mijn grootouders en mijn ouders zijn daar nu die duizenden op de vlucht... Mocht het morgen vrede worden, dan zullen er velen terugkeren naar hun heimat, maar net zoals in ons eigen verleden, zullen er velen blijven wonen in hun nieuwe vaderland. Heel velen onder ons hebben nu nog familie in La Douce France, restanten van de vluchten van toen. En hier in Mater zitten nog steeds afstammelingen van West- Vlamingen die in de eerste oorlog deze richting uit gesukkeld waren.
Volksverhuizingen zijn niet nieuw, en hebben hun invloed gehad op heel onze beschaving heel ons bestaan... De Hunnen, de Germanen, Mongolen...de Vikings... In de geschiedenis worden ze veelal veroveraars genoemd, maar veelal waren het gewoon grote groepen die uitgehongerd op zoek gingen naar voedsel.

Leuk is het allemaal niet, maar nog minst van al voor de vluchtelingen zelf.
Ik denk dat we geen andere kans hebben dan helpen, dan opvangen. Het alternatief is dat ze uiteindelijk massaal, als een zee over ons heen gaan spoelen... (Kan men binnen een paar eeuwen van hier lezen over de inval van ... Terwijl het gaat over mensen met honger, mensen met angst, mensen die zoeken te overleven, te leven...

Als ik de beelden zie op TV, dan denk ik aan ons moeder, met twee kleine kinderen op de vlucht...
Moesten we dat eigenlijk niet allemaal doen?

De foto: Belgische vluchtelingen in 1914...
tot de volgende ?

triestig weer

Gisteren zat ik met de diarree... Niet erg, maar het wilde maar niet stoppen. Vannacht heb ik - om toch een beetje te kunnen slapen - een pilletje gepakt.
Maar met al die dingen lag ik in bed, te luisteren naar de wind en de regen, zag ik de overgordijnen, ondanks het gesloten rolluik, regelmatig opbollen bij hevige wind. (Het raam staat in de "kantelstand", zodat we, ondanks het weer, nog steeds wat frisse lucht binnenkrijgen.)

Deze namiddag is er vergadering in Oudenaarde voor Crea, en nadien gaan we nog eens samenzitten om de redactie voor te bereiden voor een volgend artikel in Houvast...
Buiten lijken we wel herfst, het blijft donker. De lucht is grauwgrijs en dreigt met regen.

Nu ja, we hebben een mooie zomer gehad, met heel wat warme dagen, maar regen steekt zo rap tegen hé? Ik kijk hier uit over een quasi dood veld... Sinds de erwten geoogst zijn, ligt het veld hier braak. Op een plaats is er wat groen opgekomen, maar de rest van het veld blijft kaal, het lijkt haast een woestijn. Ik vind dit niet normaal. Waar is het onkruid, waar is het leven van de grond ?

Alles is dood.

Wat doen we toch de wereld aan?
Geen leven meer op en in de grond.
Alles vergiftigd en verhard onder de druk van de veel te grote en te zware machines.
Toen ons vader nog een tuintje had, voor de deur, aan de overkant van de straat, dan werden nu en dan massa's dode bladeren in de grond ingewerkt, zodat de grond zou verlichten, luchtig worden en poreus, vol leven, vol regenwormen die de aarde doorboorden met ontelbare luchtkanaaltjes. De aarde bij ons was kleigrond, en door de onverdroten arbeid en lichter maken van de grond, werd het stilaan echte tuingrond, licht en mullig. Het kreeg nog niet de kleur, maar wel de lichte structuur van goed bewerkte en doorwerkte grond.
Als ik regenwormen nodig had, dan moest je maar een spade in de grond duwen, en tegen de steel kloppen in een hoog tempo, om de wormen uit de grond te jagen, je moest ze maar op rapen, en in het doosje stoppen waarin wat koffiegruis en bladafval zat. Je was klaar om te gaan vissen.

Je kunt nu in het veld hierover een spade in de grond duwen, en er op kloppen tot je een ons weegt (en in mijn geval zal dat lang duren!), maar wormen zal je niet vangen. Er zijn er geen meer.
Alles is dood.

Herinner je je nog... Vroeger, lang geleden, toen de boer het veld openscheurde met de ploeg, hipten er achter de ploeg kwikstaartjes, we noemden ze peerdewachterkes, om wormen te pikken, die door de ploeg boven waren gekeerd. Nu zie je dat niet meer... Niet alleen zijn de kwikstaartjes zeldzaam geworden, er zitten geen wormpjes meer in de grond.

De grond wordt ook niet meer opengescheurd door een ploeg, nee, nu zijn het vier of zelfs zes ploegen die in één beweging, achter de mastodont van een tractor de grond open rijten, veel dieper dan vroeger, en met veel meer moeite, want waar eerst de zware wieldruk de grond toe perst, moeten de ploegscharen ze met dubbele kracht weer open rijten.

Ik blijf me verwonderen over die onzinnige manier van werken.
De grond wordt steeds minder doorlaatbaar, steeds talrijker zijn de overstromingen, en door het feit dat de regen toch op een of ander manier van het veld moet weg geraken, spoelt het er nu over en neemt in hoog tempo de vruchtbare opperlaag mee. Dan komen de stadsdiensten met een bulldozer de wegen vrijmaken van de dikke laag teeltaarde die op de weg is terecht gekomen, ze komen met grote vrachtwagens met pompen om de riolen weer vrij te maken, en ze graven grote bekkens om het overtollige water op te vangen.

Och, ik weet het wel, de talrijke wegen, de vele bebouwingen van de grond hebben ook te maken met de ondoorlaatbaarheid van de grond, maar het is zeker niet de enige reden, de grootste reden lijkt mij dat de bodem steeds meer en meer dichtgedrukt wordt door steeds grotere landbouwwerktuigen. Ik stelde mezelf al duizenden malen de vraag, of die grote machines wel rendabel waren, of dat eigenlijk wel een verantwoorde uitgave was... Waarom zou de boer in hemelsnaam steeds meer en steeds grotere en zwaardere machines kopen? Onlangs hoorde ik wellicht het antwoord... Zij worden er eigenlijk door het systeem van subsidiëring door verplicht. Als ze niet steeds weer en steeds verder mechaniseren, dan vallen ze uit het subsidiëringssysteem...

Met andere woorden, ook deze misdaad is een politieke moord !
djudedju

Waar zijn we mee bezig ?

Heb je ook al die filmpjes gezien waarop ze de nieuwste landbouwmachines tonen, een machine, groot als een huis, om de tulpenbollen te oogsten, om de aardappelen te oogsten, om de erwtjes in één beweging van het veld te rukken en de erwtjes meteen ook uit de dop te halen, om de bieten netjes gekuist van het veld te halen, om meters breed, in één beweging het graan af te maaien, te dorsen, het stro te verzamelen, en alles netjes af te leveren in de gereedstaande bakwagens, ook al aan grote snelle tractoren...

Waar zijn we mee bezig ?


tot de volgende ?

Pairi Daisa

Gisteren zijn we, met Luc en Rita, nog maar eens gaan slenteren door dit heerlijke park...
We hadden het aquarium nog niet bezocht, dus gingen we daar op ons dooie akkertje naar toe, we waren nog iets te vroeg, dus nog even over het muurtje gegluurd naar de zeehonden en de pinguïns, en dan aan de deur gaan staan, het was bijna tijd...

Op dat uur zijn er nog niet zoveel bezoekers voor het aquarium, zodat we op ons gemak konden genieten van al dat moois. Ik ga niet beginnen met beschrijvingen, je moet zelf meer eens gaan kijken, het is prachtig, vooral de vissen uit tropische zeeën, met hun felle kleuren en bizarre vormen trekken de aandacht, maar gek genoeg sta je ook stil bij de aquariums met ... kwallen ! Mede door de belichting lijken die diertjes haast eerder thuis te horen in een wereld van feeën en kabouters...

Op het laatst zie je ook nog zoetwatervissen, maar eerlijk is eerlijk, daar heb ik al mooiere verzamelingen van gezien.

We zijn dan rustig naar één van de vele plaatsen gegaan waar je aan eten geraakt, hebben eerst door een heel stuk brousse gelopen, getuurd naar vogels en vissen, en plots kwam een luiaard boven ons hoofd voorbij gewandeld. Gekke beesten, brengen zowat hun hele leven door met het hoofd naar beneden, hangend aan die grote klauwhaken die aan hun lange armen zitten.

Rustig gegeten, en dan de rest van de brousse bekeken (hadden we al eerder gedaan, maar je ontdekt er iedere keer weer dingen die je nog niet eerder had opgemerkt). Dan door het mooie park naar de nagelnieuwe loopbrug aan het olifantenpark. Daar zie je pas hoe groot de oppervlakte is die de dieren ter beschikking hebben !
Je hebt er ogen te kort. Aan de overzijde van het terrein zagen we plot het stoomtreintje voorbij sjokken... Aan een olifant ging het héél traag rijden, om de inzittenden de kans te geven goed te kijken en foto's te nemen.

Door het Indische gedeelte terug naar beneden, maar dit keer doorheen de gebouwen. Luc stond op een bepaald moment aan een tak te voelen. "Weet je wat je daar vast hebt?" vroeg ik hem, hij schudde het hoofd."Kiwi's!" oreerde ik, kijk maar, daar en daar zie je er al hangen. Luc en Rita spraken er over dat ze van plan waren dat ook te zetten in hun tuin. Ik vroeg hen of ze al eens gekeken hadden naar de kiwibes, die als plant handzamer is, en niet de ganse tuin door gaat woekeren...

Ondertussen begon ik weer de gewone last te hebben van mijn rug, en diverse keren zijn we gaan zitten, om mij wat te laten bekomen. Eén keer op een bank in blauwe hardsteen (arduin)... "Ne preutekoeler" gekte Luc, allusie makend op een van mijn oude blogjes.

We zijn nog wat gaan drinken in de brouwerij, en dan op het gemak terug naar de auto.

Deze morgen vroeg Anny hoe het zat met de pijn... Ik brom dan wat... Ik heb weer meer pijn dan anders, maar het gaat wel. "We hebben gisteren toch alles heel op het gemak gedaan, zonder ons op te jagen?" "Ja, maar het is zoals altijd, na een inspanning van een halve dag heb ik het wel gehad, dan begint de pijn, en vanaf dan wordt het slechter en slechter..." Het is gek. Wat ik ook doe, na een paar uur houdt mijn rug het voor gezien.

Maar al bij al klaag ik niet, ik heb tijden gekend waar het veel slechter was. Dank zij mijn dagelijkse turnen kan ik nu toch een halve dag uit de voeten. Dat het maar een halve dag is? Ja, dan is het maar zo, ik blijf blij dat ik dat weer kan !

Onze uitstappen naar Pairi Daisa blijf ik heerlijk vinden. Niet alleen voor het prachtige park, niet alleen voor de vele exotische dieren, maar ook voor het gezellige samenzijn met Luc en Rita, twee mensen waar we het echt goed mee doen, en die alle begrip hebben voor mijn kunnen en vooral niet-kunnen.

Het park is ook niet zo ver weg van ons, we zijn er al heel vlug, en dank zij ons abonnement moeten we ook niet aanschuiven om binnen te geraken, we kunnen zo binnen. Ben ik moe, dan zetten we ons op een van de honderden banken in alle modellen, uit allerlei grondstoffen. We genieten van alles wat we zien, staan stil bij een plant of een boom, kijken vol be- en verwondering naar de dieren... Ik heb vol verbazing gekeken naar die enorme grasparkieten die er zaten. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het zelfs voor het Engelse type van grasparkieten, enorme vogels zijn... Misschien komt dat wel door het enorme verblijf waarin ze vliegen?

De vogels zijn er zo met de mensen vertrouwd, dat ik rustig mijn hand tot bij een parkiet kon houden. Het beest keek benieuwd naar die hand, maar vloog niet weg. Heerlijk.

Tot de volgende ?

oeie aaie

Na de twee weken gedwongen thuisblijven, zijn we dit weekend voor het eerst weer eens buiten geweest. Nee, geen rommelmarkten ! Zaterdag zijn we naar Hoves (Silly) gegaan, naar de artisanale markt, waar we volop genoten hebben van al het moois. Je ziet er (helaas) niet zoveel mensen echt aan het werk, maar je ziet er wel de vruchten van de creativiteit van veelal gewone mensen. Zoals ieder jaar maak ik me weer de bedenking dat ze hun hobby wel heel duur verkopen. Ik zou dat niet durven, en geef dan ook de meeste van mijn werken gratis weg... "Het is maar een hobby"...
Ben ik nu verkeerd? Of zijn zij het ?

Die markt is redelijk groot, en we waren beiden heel blij dat we weer veilig in de auto belandden ! We hadden alle twee heel veel pijn.
En alle twee dachten we: "Rust roest...letterlijk !"

We kropen 's avonds vroeg in ons bed, want zondag wilden we doodgraag naar...
De Stichting Levend Erfgoed

Zondagmorgen kropen we uit ons bed, en stelden beiden vast dat het redelijk ging... We voelden onze rug niet meer dan anders, wel wat stijf en stram, maar allee...het zou wel gaan zeker ?
Ik deed mijn turnoefeningen, maakte de bedden op, en ging ontbijten. "Zal het gaan?" "Ik denk het wel, ik voel me redelijk"...
Dus reden we de lange weg naar Puyenbroek in Wachtebeke, bijna op de grens met Nederland.

We waren veel langer op baan dan anders, want er was een reuzegrote omleiding... We moesten echt kilometers omrijden, en dan kwamen we uit aan de andere kant van Puyenbroek. "Hier moeten we niet zijn ! Weet je nog? We hebben de eerste keer dat we hier kwamen op deze parking gestaan, en dan "ik weet niet hoever" moeten stappen !" Anny knikte... Dus verder rijden... Pas op zo'n moment valt je op hoe groot het Provinciaal Domein Puyenbroek eigenlijk wel is !!!

Maar we kwamen er, parkeerden onze auto op de juiste parking, en wandelden naar het "Eilandje", waar de tentoonstelling van Levend Erfgoed was, waar we al die Belgische rassen van duiven, kippen, konijnen, honden, koeien, paarden, schapen, geiten zouden kunnen bewonderen.

Aan het eerst kraampje stopten we, aan de stand van Pierlepein, waar ze boerderijen promoten die te bezoeken zijn. Daar vond ik ooit "Kruiden Claus", die heel interessant was als doel van een uitstap met ziekenzorg. Ik kreeg er weer heel wat tips van... 2 Materse mensen ! Onder meer een kweker van geurgeraniums... Dat lijkt me wel interessant, eens horen wat de anderen er van denken? (De man wist zelfs precies waar ik woonde ! Ze zouden wat documentatie bezorgen... Hopelijk vergeten ze dat niet, want wij waren wellicht hun eerste bezoekers...)

We stapten naar de grote tent, bekeken er het tentoongestelde en de tentoongestelde dieren, en gingen ons eens rustig zetten in de cafetaria... Iets drinken en wat rusten. Dan naar buiten, de stand van de dieren die verkocht werden bekijken,

en dan naar de schapen, de geiten, de schapenkeuring... en zo dwaalden we rustig heel dat plein af, bezochten de vele kraampjes met allerlei zaken, zowel om te verkopen als om bepaalde diersoorten of een bepaalde club van...-kwekers te promoten.
Bijna overal wat keuvelen en wat lachen.
Een stuk heerlijke geitenkaas (recht van de hoeve !) gekocht, en dan terug naar de tent, om een broodje te gaan eten.
Nadien nog wat flaneren en naar de standen terug gegaan die ons het meest aantrokken, vol bewondering staan kijken naar die enorme Vlaamse Paarden (met een mooie amazone er op )... nog een bakje lekkere pruimen gekocht, en rustig terug naar de parking en naar huis...

... via een andere kilometerslange omleiding. (We kwamen verdorie op een paar honderd meter van de Hollandse grens !!!)

Deze morgen raakte ik moeizaam uit bed: uitstraling in dat vervloekte linkerbeen... Turnoefeningen deden in het begin pijn, maar ik raakte toch los. Wel blijft mijn been gevoelloos... Hopelijk is het morgen weer OK, want dan trekken we er weer op uit ! (We moeten onze schade inhalen hé !)

tot de volgende ?

22 - 28 september

Niet één, maar meerdere sekten (religies) verkondigen dat de wereld zal vergaan ergens tussen 22 en 28 september. Let op, zo zeggen ze het niet, ze duiden meestal heel precies één dag aan in die periode.
Het zou te maken hebben met de maan.
De ene zegt dat er een meteoor zal neerstorten, de ander trakteert ons op een enorme tsunami, enfin ze bieden keus, maar vergaan doet zij, de aarde...
En we hebben dus niet veel tijd meer om ons in het reine te stellen met onze schepper (mocht dit nodig zijn...)

Ik heb in mijn leven al heel wat van die voorspellingen meegemaakt. En we lopen hier nog.
En NASA zegt dat er geen meteoor op komst is, en een tsunami die heel de wereld overspoelt ??? Kan ik echt niet geloven.

Dus ook nu moeten we ons wellicht niet echt druk maken.

En als die doemdenkers toch gelijk krijgen, dan is dat maar zo. Dan is het allemaal gedaan, of dan begint het betere, het eeuwige leven... Ik weet het niet, en mocht het ooit zo ver komen, dan zal ik het wel zien of net niet.

Ik ben helemaal niet gehaast om dood te gaan, maar ik heb er ook niet echt schrik van. Als het zover komt, dan hoop ik alleen dat ik niet te lang en te veel moet afzien. Ik maak me ook niet echt druk over "Het hiernamaals", of het is er, of het is er niet. Is het er, dan zal ik dat wel zien, is het er niet, dan moet je ook geen schrik hebben, dan is gewoon alles gedaan. Ik hoop dat het er wel is, maar niets geeft ons zekerheid. Dus hopen we, en als de hoop groot genoeg is, dan noemen we dat geloof. In het woord geloof zit immers de onzekerheid vervat. Als je helemaal niet twijfelt, dan pretendeer je het zeker weet, en als je het wéét, dan moet je niet meer geloven.

Maar stel nu...
Stel nu dat NASA inderdaad zou bevestigen, dat een enorme meteoriet recht op ons afvliegt, dat dit onvermijdelijk het einde betekent van de wereld zoals wij die kennen... Wat ga je dan doen?
Nog eens goed gaan eten? Of in een hoekje kruipen en heel je leven overlopen, vergiffenis vragen voor al de kleine onvolkomenheden uit je leven? Gewoon verder doen?

Ik heb er geen idee van. Ik kan me een dergelijke situatie niet indenken. Ik, met al mijn fantasie, loop daar op een muur, het is te groot, te veel omvattend om het in te schatten. Heb je al van die rampenfilms bekeken? Die projecteren het gebeuren altijd op enkele figuren, op enkelingen die de kern van het verhaal vormen, en je ziet hoogstens in de achtergrond de panische reacties van anderen, rook, vuur, water... Maar ook zij moeten zich gaan beperken, en situeren het verhaal op één of enkele punten.

We kunnen het ook niet omvatten.
Zelfs voor mensen uit deze tijd, die de wereld waarop we leven, hebben gezien van uit de ruimte, als die wondere blauwe bal, zelfs wij kunnen ons het idee "heel de wereld" niet echt inschatten. Een deel van ons is al wel eens heel ver gereisd, en heeft een idee van afstanden, maar net dat maakt het inschatten van het geheel nog moeilijker.

De grootste afstand die ik ooit in één etappe stapte was zo'n 75 km... Meer dan 12 uur stappen aan een behoorlijk tempo. Dat is eigenlijk de menselijke snelheid, de menselijke afstand. De wereld dat is meer dan 40.000 km... Het is niet te bevatten, het is niet van mensenmaat.

Hoe meer je op die haast onmenselijke afstanden denkt, van die aarde, die op kosmisch vlak maar een stofje is in vergelijking met andere werelden, sterren... en vooral afstanden.
Dat maakt me nog nederiger, doet me beseffen dat ik nog veel minder ben dan ik al dacht van mezelf... En toch maken we ons zo ontzettend druk over zoveel dingen.
Want de wereld, de echte wereld, onze wereld, dat is in feite ons leven. Ons doen, ons laten, wat we weten, wat we zien (en tegenwoordig zien we ver: tele visie, verzien), maar zelfs die beelden van ginder ver, zien we niet echt als ONZE wereld.  We verduwen het, we willen het niet echt weten.

We leven zo...beknopt, in een cocon, onze eigen cocon.

Zou doodgaan dan het verpoppen zijn?

tot de volgende ?

nadenken

Vannacht lag ik weer wakker, en op den lange duur steek ik dan het licht aan, en begin wat te lezen, gewoon om mijn gedachten van de slapeloosheid weg te halen.
Ik ben bezig met een van die vele semi-wetenschappelijke boeken die ik heb, en ik las -tot mijn verbazing- dat, als je een steen in het water werpt, die kringen niet bestaan uit zich voortbewegende deeltjes water, maar alleen een golfbeweging vormen, zonder dat het water van zijn plaats komt. Je moet het dus een beetje vergelijken met het slaan met een zweep, dan krijg je daar ook een golfbeweging te zien, maar uiteraard blijft de zweep waar hij is, in je hand.

Dit deed me dan weer denken aan het feit hoe dikwijls ons oog ons bedriegt.
We hebben allemaal al wel van die gekke tekeningen gezien, die lijken te bewegen, al kan dit uiteraard niet zijn, het is ook weer eens ons oog die ons bedriegt... Of die ons iets voorspiegelen wat er niet is...

Maar niet alleen ons oog wordt bedrogen, we worden voortdurend gemanipuleerd en we slikken heel wat dingen voor zoetekoek, zonder eigenlijk zonder de zaken te controleren. Meer zelfs, het is haast onmogelijk om waarheid van verzinsel te onderscheiden, nog meer zelfs, we zijn zelfs geneigd om ons eigen wereld aan te passen aan onze verwachtingen, we liegen zelfs onszelf voor.

Stel, je bent fan van NVA, dan ben je geneigd om alles goed te vinden wat NVA doet, zonder je daar vragen bij te stellen. je hebt immers al je vertrouwen gelegd in die NVA. Ben je echter een tegenstander van NVA, dan ben je geneigd om alles wat NVA zegt of doet te veroordelen als slecht, als leugen.
Dat is niet nieuw. Dat is altijd zo geweest.
We vervormen onze eigen wereld naar onze eigen verwachtingen, en geloven dat dan ook onvoorwaardelijk. Het moet al héél erg de spuigaten uit lopen, vooraleer je je mening verandert. En dan doet zich een bizar fenomeen voor: het vertrouwen is dan plots helemaal weg, en je draait als een blad om, en van adept wordt je plots tegenstander numero uno !

Kortom, het is voor ons heel moeilijk, haast onmogelijk om de echte feiten te zien in de echte context. We krijgen, horen, lezen, zien een vervormde werkelijkheid, en zelfs al informeren we ons in diverse bronnen, we halen er slechts onze waarheid uit. De waarheid die we willen horen.

Met religie kun je jezelf het makkelijkst betrappen op zo'n redeneringen.  Je kijkt naar de TV, en ziet de Tibetaan draaien met zijn gebedsmolen. "Allee, hoe kun je daar nu in geloven? Wat zwaaien met een gebed op papier dat in een molentje zit..." Kijk dan eens om je heen in een bedevaartsoord, waar je geloofsgenoten met een paternoster in de handen oeverloos en gedachteloos steeds weer dezelfde woordenreeks afdreunen, zonder ook maar een moment bij de betekenis van de woorden stil te staan. Ik zie eerlijk niet veel verschil... Maar daar maak je die bedenking niet, want  het behoort tot je gedachtegoed...

Het is heel moeilijk om buiten het eigen opgelegde kadertje te denken, te kleuren.

.....

In Google+ zag ik dit beeld...

Kijk, dat is één van die teksten die me echt raakt.

Victor Hugo is al lang dood en begraven, maar heel wat van zijn gedachten raken ons nog steeds. Dit is er één van. En het is nog steeds 100 % correct.

De meeste mensen richten zich hoofdzakelijk naar het materiële welzijn, en zien dat materiële als het "Geluk"...

Het doet me denken aan de reclame van Coca Cola Happines... Net of geluk in dat busje frisdrank zit.

Nee, we moeten ons richten naar het mooie, het goede, het echte, de rechtvaardigheid ... Alleen dan zullen we de vrede in onszelf vinden, als we niet oeverloos het bezit, de rijkdom, de weelde het hebben najagen. Pas dan kunnen we echt een echt onderdeel vormen van de maatschappij. En pas dan is de maatschappij meer dan een groep individu's !

Wie deze houding voor zichzelf bereikt, die zal niet wakker liggen van dik of mager, van rijk of arm, van Christen of Moslim, die zal alleen streven naar vrede in zichzelf, om die vrede uit te dragen naar buiten, naar anderen.

We kennen wel allemaal een of enkele mensen bij wie we ons altijd goed voelen, waarbij we niet pogen onszelf groter, beter, rijker voor te doen dan we zijn. Mensen waarbij we gewoon onszelf mogen en kunnen zijn, zonder hen en onszelf voor te liegen. 

Dat is omdat die mensen de innerlijke rust hebben bereikt.

En dat,

dat is de echte rijkdom !

Het echte geluk !

tot de volgende ?

virus

Gisteren hoorde ik weer iemand sakkeren dat hij met een virus zat... Ik twijfelde even: een ziekte of iets op zijn computer ? Het bleek het laatste.

Het deed me even nadenken.
Ik werk sinds jaren met Linux, voornamelijk met Ubuntu afgewisseld met Mint. Ik vind Mint eigenlijk beter, maar had wat last met het overstappen van de ene versie naar de andere. Sinds kort is dat ook opgelost, en nu ben ik fervent Mint-gebruiker. Om eerlijk te zijn, Mint is gegroeid uit Ubuntu.

Maar in al die jaren Linux heb ik nooit een virus gehad. Naar het schijnt zijn er wel, maar er zijn er dus heel weinig, wat me tot op heden heeft toegelaten fluitend door het computerland te trekken. Ik denk er niet aan om terug naar Windows te gaan, trouwens, als ik lees wat er al weer gesukkeld wordt met Windows 10... Nee, ik hou het bij Mint.

En ja, er zijn ook nadelen aan Linux. Ik kan sommige bestanden niet openen, maar dat komt een Apple-gebruiker ook wel eens tegen, en ik hoor van Windows-gebruikers dat ze wel eens een bestand van mij niet open kregen. Er zijn nu eenmaal verschillen. Vraag me geen technische uitleg, want daar ken ik niets van, en het interesseert me ook niet.  Ik ben tevreden dat ik geen moeilijkheden meer heb in de zin van virussen, wormen, Trojaanse paarden en co... En het systeem voldoet aan al mijn eisen. Naar het schijnt zou Linux nog steeds niet heel sterk zijn op het gebied van spelletjes, maar spelletjes (buiten solitaire) interesseren me geen bal, dus heb ik daar geen hinder van. Anderen beweren dat Linux tegenwoordig wel die dingen aankan mits dit of dat programma, maar ik volg dat gewoon niet, omdat ik geen interesse heb er voor.

Bovendien is alles wat ik gebruik volkomen gratis. Dat is een reuze-verschil met Apple en Windows. Wat zegt u? Windows 10 ? Ja, maar heb je al eens gekeken naar de programma's die je nodig hebt? Die zijn dan wel allemaal te kopen... tenzij je gaat zoeken naar gratis alternatieven. Die zijn er meestal, en vaak zijn ze even goed als de duur verkochte. Maar binnen Linux zit dat allemaal in het pakket, en krijg je nog eens toegang tot duizenden gratis programma's...

Ik heb een antivirus op mijn computer, en om de maand laat ik dat ding eens draaien op de achtergrond. En naderhand sluit ik het weer, na gelezen te hebben dat er niets is wat mij of mijn programma's bedreigt. Eigenlijk doe ik die controle meer voor de buitenwereld dan voor mezelf. Want mocht ik toch eens een besmetting doorsturen, buiten mijn weten, zonder dat ik er ook maar iets van gewaarwordt, dan zou mij dat enorm spijten. Ik wil u niet nog meer last bezorgen dan je al hebt met je computer.

Oh ja, Windows staat nog steeds ergens op mijn computer ook... Ik heb het er laten staan, mocht ik eens iets krijgen of moeten versturen naar iemand die mijn Linux-dinges niet kan openen, en het is echt iets belangrijks, dan kan ik dus, om u te plezieren, naar Windows grijpen. Dat zou me echter heel wat werk kosten, want ik vermoed dat ik dan ga moeten beginnen met een heleboel updates te installeren, allemaal updates voor de aangetaste veiligheid... Ik ga dat dus echt niet zomaar doen... Het moet echt iets héél héél HEEL erg belangrijk zijn...

Aan de moderne computers is er nog een ding wat ik gek vind... Je krijgt een steeds grotere harde schijf, met steeds meer ruimte. Wat doe jij daar in godsnaam mee? Dat ding is bij mij bijna leeg. Want wat ik wil bewaren stockeer ik "in the clouds", op een virtuele ruimte. Die zijn er zat en gratis te krijgen, en er zijn zelfs programma's waarmee je die verschillende clouds aan elkaar kunt linken, zodat je over haast onmetelijke ruimte beschikt...
Wat doe ik dan met die harde schijf ?
Programma's op zetten? Welke programma's ?
Ik heb alle programma's die ik moet hebben, en zou echt niet weten wat ik daar nog moet bijzetten. Of is dat dan voor die spelletjes ? Speel je die niet "In the Clouds"???
Toch gebruik ik veel meer ruimte dan toentertijd, toen ik met mijn eerste computer aan de slag ging. Dat was toen ook met Windows. De huidige Windows zou je niet eens kunnen installeren op dat oude bakje, gewoon omdat er te weinig plaats op is. Linux gebruikt ook minder ruimte ! Wie met een oude computer werkt, en in de knoei komt omdat hij een heleboel programma's niet meer aankan, kan wellicht nog steeds terecht op Linux. Daar heb je zelfs speciale programma's die heel licht zijn opgebouwd, en waar je toch nog mee kunt werken, op een behoorlijke manier en wellicht een pak sneller dan je nu gewoon bent.

Nee, ik wil je niet overhalen om nu maar naar Linux over te stappen. Ik wil je alleen maar zeggen dat het niets iets is om angst van te hebben, en dat het een alternatief biedt die je niets kost, en je misschien een nieuwe computer bespaart.

Eén ding ligt me wel op de lever... Ik heb schoolgaande kleinkinderen, en die worden verplicht tot het aankopen van computers, dure programma's... Zou het niet veel logischer en veel socialer zijn, mocht men op zijn minst daar, in het kader van het gratis onderwijs, opteren voor Linux ? Of is het toch zo dat er scholen/leerkrachten zijn die een bijverdienste hebben aan het verkopen van die dure programma's ???
Een mens zou gaan twijfelen. (zeker als de school u de kans biedt om een programma via hen aan te kopen...)
djudedju

....................

Mijn zweer is bijna genezen, alle vuil lijkt er uit, en de wonde is al aan het dichtgaan. Er zit nog een harde plek, maar wellicht is dat dan iets wat uit zichzelf verdwijnt. (De ontstekingsbron is verwijderd). Ik heb geen pijn meer, maar wel veel jeuk... en jeuk zou een bijverschijnsel zijn van genezen ? Of niet ?

tot de volgende ?