3.340

Hé ! Dit is mijn 3.340° blog !
Niet dat ik er zoveel heb geschreven, er zijn er ook wel eens verschenen met alleen een filmpje of een tip naar een ander bericht, en er zijn zelfs een paar keer blogs verschenen die er twee keer staan, of die er half op staan (tedju, op een verkeerde knop geduwd !), maar al bij al, ik zit dus al een eind boven de 3.000...
Mijn eerste blog is verschenen op 15 februari 2006, dus straks is het tien jaar dat ik aan het bloggen ben...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Op een gegeven ogenblik heb ik de beslissing genomen om niet meer te bloggen op de dagen dat ik naar de rommelmarkt ging, omdat ik dan met blog en nakijken van de berichtjes en zo, gans de rest van de dag zat te computeren... Maar zelfs dat was in het begin een aanpassing, met de nodige ontwenningsverschijnselen...

Ik heb niet zo een enorm aantal lezers, en vermoedelijk lezen de meesten niet iedere dag het verse blogje, maar ik heb het vermoeden dat er enkelen zijn die dan iedere keer al de gemiste blogjes in één keer, alles na elkaar lezen. Ik heb ook de indruk dat ik een behoorlijk trouw publiek heb...

Enkelen reageren regelmatig op mijn schrijfsels, sommigen op de geijkte weg, anderen sturen me gewoon een mailtje, en soms krijg ik een anonieme reactie...

Ik antwoordt zelden op die reacties... Ik heb voor mij het gevoel dat ik in de betreffende blog mijn ding heb gezegd, en dat reageren een beetje dubbel gebruik zou zijn. Soms voel ik me heel vereerd door de reactie, en heel soms een beetje gekrenkt... Maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Heel soms ga ik zelf eens in mijn blogjes van lang geleden lezen... Zomaar willekeurig ergens beginnen en dan lees ik er gewoonlijk wel enkele na elkaar. Ik stel vast dat mijn manier van de dingen bezien in de loop der tijden veranderd is, dat ik, en wellicht dus ook iedereen, willens nillens beïnvloed worden door de media, ook al weten we dat ze ons heel wat wijsmaken en heel wat waarheden verwringen of het ons anders doen geloven door het uit zijn verband te trekken, of door er slechts enkele beelden van te tonen, helemaal uit de context... Dat bewijst dat ze hoe dan ook succes hebben met hun strategie, en dat wij niet in staat zijn om echt onze eigen mening te vormen. (Jammer, maar helaas...)

Maar het bewijst ook dat het bijhouden van zo'n blog, en het nu en dan doorbladeren verfrissend werkt, en ons helpt om toch min of meer op de rechte weg te blijven met ons eigen gedachtegoed.

Soms, heel soms, denk ik er toch aan om maar te stoppen met dat bloggen... Maar naast het feit dat het een verslaving is, is het een van de weinige wegen die ik heb, om vanuit mijn situatie als minder mobiel wezen, met mensen te babbelen. Meestal eenzijdig, maar toch, het laat me toe om eens mijn mening te ventileren, om eens te vertellen, om wat zin en soms wat onzin te brengen, om soms gewoon een verhaal op papier te zetten, om... nog duizenden kleine redenen meer...

Ik heb fictie gebracht en zelfs wat science-fiction, ik heb soms de draak gestoken met zaken, ik heb soms heel heftig gereageerd en soms (heel zelden) heel koel.

Maar dat ben ik, zo zit ik in elkaar...
Ik heb nood aan het ventileren van alles wat in me opborrelt... Zinnig en onzinnig, leuk, droef, bitter, sarcastisch, wat er op dat moment in me leeft. Ik kan niet alles schrijven, sommige zaken zijn te persoonlijk of zouden te erg bepaalde mensen raken, schaden... Maar dan ventileer ik soms op andere dingen, omdat ik toch iets nodig heb om op af te geven..

Maar trouwe lezers zullen me op de duur wel kennen, en wellicht zelfs aanvoelen dat ik eigenlijk iets anders vertel dan wat ik op dat moment op papier zet...
Kortom, mijn blog is ook een soort zelfportret...
Het is geen foto, het is veeleer een schilderij. Een goed portretschilder weet immers niet alleen een duidelijke gelijkenis op doek te zetten, nee, hij schildert ook de persoonlijkheid, het karakter, de persoon achter dat gezicht.

God, nu ben ik al een heel blad lang bezig over "de" blog te zeveren...

Heb je dat gehoord van dat lieve kind dat opeens verscheen met een hoofddoek op ? Hoe ze van haast iedereen werd verlaten, uitgestoten, hoe de mensen haar probeerden "terug te halen" met de bedreiging dat ze nooit meer aan deftig werk zou geraken...
Ergens vind ik dat een schitterend initiatief van dat meisje ! En tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik tot die kleine minderheid behoor die niet negatief sta tegenover moslims en moslima... Dat ik behoor tot een minderheid die de mens blijft zien, en niet zijn kleur, zijn religie, zijn taal... Maar wat wil je ? We leven in een klein, miniem hoekje van de wereld, waar ze ons leren dat wij apart zijn, speciaal zijn en dat we niet thuis horen in dit land, dat we moeten opkomen voor onze eigenheid, voor onze eigen taal en onze taalgemeenschap... Hoe kun je tegen zo'n opvoeding in gaan en zeggen dat alle mensen broeders zijn???

djudedju

tot de volgende ?
(Foto: zelfportret van Antoon Van Dijck onze grootste portretschilder...)

Het daghet in den Oosten...

Vanwaar ik hier zit, zie ik de hemel in het oosten lichter worden en kleuren, de blos van een jonge, nog verlegen dag...

Wij hebben hier in het Westen, heel wat te danken aan het Oosten...
De eerste stappen naar een modernere interpretatie van de geneeskunde, de scheikunde, de wiskunde, onze cijfers, het cijfer nul...

Als ik het zo bekijk, dan denk ik aan aan andere volkeren...
Toen ik jonger was, hadden de Japanners de naam alles na te maken, maar meestal veel goedkoper en minderwaardiger... Maar alras groeiden ze over die kinderziekten heen, en werden een economische belangrijke speler op de markt.
Nu zitten we te spreken over de vele kopieën van allerlei dingen uit China, maar we wijzen ook nog veelal op het minderwaardige van die producten, al zie je nu al dat ook zij stilaan beter worden en nu al een niet te onderschatten speler zijn op de wereldmarkt.
We zien nu India aankomen, en daarachter zie je al Afrika omhoog rijzen...

Maar wij waren dus zowat de eersten kampioenen in het afkijken, overnemen, verwerven andermans wijsheid en kennis... Nog ver voor de Japanners...

Na een hele tijd overvleugelden we zelfs onze leermeesters, meer zelfs, we veroverden hun land en roofden (lees roven) het leeg... In de naam van de beschaving ???????????????????????

Soms vraag ik me af, of de pionnen niet al weer aan het verschuiven zijn... Een herboren Rusland, een rijzend China en India... Zet er maar Brazilië en Zuid-Afrika bij, en je hebt de nieuwe economische grootmachten omzeggens in één hand...Een hand die zich misschien aan het voorbereiden is, om de economie te gaan dicteren aan de rest van de wereld.

Wij hebben hier niets meer zelf, geen grondstoffen, we moeten alles halen bij anderen, anderen die eindelijk inzien dat ze daar een machtsfactor in handen hebben, en die stilaan de westerse invloed uit de economie der grondstoffen aan het uitroeien zijn, en het zelf in handen gaan nemen. Je ziet steeds meer de wanhopige pogingen van dat Westen om met een "Verdeel en Heers-politiek" baas te blijven, maar je ziet ook dat dit niet zal blijven duren. ( Om eerlijk te zijn, soms heb ik de indruk dat het Westen veel meer inspanningen doet op vlak van de bewapening dan op het vlak van investeren in nieuwere en betere technieken - Ze weten dat ze economisch hun impact aan het verliezen zijn, en zetten alles op militaire overheersing !!!)

Soms, heel soms, is er een sprankeltje hoop...
Ik zie dat er stemmen opgaan om terug te gaan leven op een natuurlijker wijze, met groenten en vlees die op een natuurlijke wijze zijn gekweekt...
Ik lees dat er in Berlijn een Pastoor, een Rabbi en een Imam aan het overleggen zijn om de eerste gebedsruimte te bouwen voor alle drie samen...
Ik zie dat er meer en meer stemmen opgaan tegen bedrijven zoals Monsanto, die de natuur vernietigen op een barbaarse wijze...
Ik zie dat er mensen zijn die vluchtelingen niet zien als een economische bedreiging, maar als mensen in nood...
Ik zie ... eigenlijk veel te weinig goeds, en veel te veel oorlog, honger, machtswellust, religieuze fanatici, racisme...

Er is nog heel veel werk aan de winkel om de mensheid te overtuigen van het feit dat samenleven alleen echt kan als we werkelijk samen werken, samen opbouwen, samen ...

Zaterdag op de rommelmarkt: " Och meneer, en dan moet je nog heel de tijd opletten dat er niets gepikt wordt ! Je kunt het je niet voorstellen hoeveel er verdwijnt ! En het zijn niet de vreemden die het doen, hé meneer ! Het is net zo goed ons eigen volk ! Weet je, de eerlijkste mensen, dat zijn de zwarten, daar heb ik nog nooit diefstal of bedrog van ervaren..."

Soms hoor je eens iets wat anders klinkt dan wat ze ons proberen op te dringen. Oef !

tot de volgende ?

Sniper

Ik ben een boek aan het lezen, een misdaadroman, waarin de slechterik een sniper is ... In het Vlaams noemden we dat vroeger een scherpschutter. In wereldoorlog 1, tijdens de stellingenoorlog, waren dat gevreesde wezens! Zij zaten goed verborgen, haast onzichtbaar, en hielden de stelling van de vijanden doodstil in de gaten. Door hun haast onvoorstelbaar vermogen om van haast onmogelijk ver, zeer juist te schieten, wisten ze soms vele tientallen slachtoffers te maken, vooraleer ze zelf aan hun einde kwamen.

In het boek is de misdadiger dus een sniper, die in opdracht van een misdadiger, de getuigen uit de weg moet ruimen. Hij doet dit met een gewoon maar zeer goed onderhouden geweer, met een zeer degelijk en zeer goed afgesteld vizier, en hij heeft zijn kogels uitgerust met keramische koppen, waardoor ze zelfs door kogelvrije vesten gaan. (Klopt dat? Is een kogelvrij vest dan niet veilig?)

De man kan, dank zij zijn schutterskwaliteiten op haast een kilometer afstand, haarzuiver zijn doelwit uitkiezen en met één schot doden.

Het verhaal gaat voor een groot stuk over de moeilijkheid om zo'n scherpschutter te pakken... Ze zitten zo ver weg van hun doel, dat ze haast onvindbaar zijn...

Ik kan me dat goed voor stellen... Als je een kwartier stappen (4 km/uur) van je doelwit zit, dan ben je voor het blote oog haast onzichtbaar, en kun je haast overal zitten.  Zeker als het doelwit niet in een echt bebouwde kom zit, is de te bewaken ruimte haast oneindig groot. Neem maar eens een stadskaart bij je, stip je woning aan, en trek een cirkel van 1 km rond je woning. Dit geeft je een idee van de oppervlakte waarover men spreekt. In een stad zijn tussen de gebouwen wellicht geen of weinig openingen voor een schietvlak, maar in een haast open veld wordt de ruimte plots heel, heel groot.

Vannacht lag ik weer wakker... Pijn.
En dan lig ik te denken. Eigenlijk had ik lust om te liggen lezen, maar dan hinder ik Anny bij het slapen... en dus doe ik dat slechts heel zelden, alleen als ik de pijn niet zelf weg kan denken...

Maar vannacht lukte het denken behoorlijk...
Ik stelde me voor dat ik een sniper was...

Vraag 1: Wie zou ik uitkiezen als slachtoffer ? Ach, laat ik het niet te moeilijk maken, en gewoon de mensen kiezen die me echt regelmatig -door hun activiteiten - hinderen in een rustig bestaan: de politici... Dus mijn slachtoffers zijn, om te beginnen de ministers, en in ons Belgenland hebben wij er veel, heel erg veel ! (Met al die regeringen ...)

Vraag 2: Waar zou ik me opstellen? Ik kon de woning van de politicus centraal zetten, de weg naar het parlement in kwestie, of net voor het parlement. Best kon ik wisselen van techniek en plaats, om me zo onvindbaar mogelijk te houden.

Vraag 3: Waar moet je een politicus raken om zeker te zijn dat hij of zij dood is?
Dat is een moeilijke !
Je moet niet proberen ze door het hoofd te schieten, want daar raak je niets... Geen hersenen, of zo miniem dat een raak schot haast onmogelijk is...
Je moet niet proberen ze door het hart te schieten, want het is algemeen geweten dat politici geen hart hebben, en als ze toch ergens iets of wat van een dergelijk orgaan hebben, dan zit het niet op de juiste plaats...

De enige plaats waar je een politicus dodelijk kunt raken, is zijn portefeuille. Maar in België heeft dat woord in dit geval minstens twee betekenissen: de ministerportefeuille en zijn persoonlijk bezit, zijn geldbeugel, zijn bezit...(het tweede wordt grotendeels opgebouwd door invloed van het eerste). Het probleem van dat laatste is dat het wellicht verdeeld is over verschillende financiële instellingen, en wellicht zelfs voor een groot gedeelte in het buitenland... Iets wat ze zogezegd steeds aan anderen willen verhinderen, maar alleen als het over kleinere bedragen gaat, de echt grotere bedragen zijn veilig te stouwen in belastingparadijzen...

Met andere woorden...
Politici zijn als heel ambetant onkruid: onuitroeibaar... Je kunt het uittrekken, je kunt producten gebruiken van Vot'santo (het is zeker niet het mijne), je krijgt het niet echt weg...

Misschien kun je me niet geloven, maar ik lag te lachen in mijn bed.
En dan nog dank zij politici

djudedju

tot de volgende ?

Mars

Het is al "oud" nieuws dat er water is gevonden op Mars. Gisteren hoorde ik dat er water en atmosfeer is gevonden op Pluto...
Dat is groot nieuws, dat wil zeggen dat er mogelijks leven is op Mars EN op Pluto.

Op Mars zijn sporen gevonden waar ooit water stroomde, wat er op duidt dat er wellicht ooit veel water aanwezig was, en dus wellicht ook een veel dichtere atmosfeer...

En dan gaat ik nadenken, fantaseren, dromen...

Ik kan alleen vertrekken van wat ik ken, van wat me vertrouwd is. De Aarde.

De "Global Warming" is ondertussen al een "vertrouwd" idee. We geloven er nog niet echt in, iedere periode van koud weer doet ons weer zeggen "Is dat nu de opwarming", maar we kunnen niet ontkennen dat er iets aan de hand is met het weer.

Laat ons eens aannemen dat er werkelijk sprake is van Global Warming, laat ons aannemen dat het weer steeds extremere vormen aanneemt... Hoe ver gaat dat dan uiteindelijk? Er zijn onrustwekkende berichten over woestijnvorming, en woestijnen hebben de onprettige gewoonte uit te breiden. Er zijn steeds meer meldingen over abnormale wind, tornado's en dergelijke. Ik herinner me, dat er omstreeks 1966 of daaromtrent, een windhoos was in Oostmalle... Dat was zo'n uitzonderlijk fenomeen, dat het me is bijgebleven. Maar de laatste jaren zijn er haast ieder jaar wel ergens in ons zo kalme en rustige landje een of meerdere van die weerfenomenen...

Naast de woestijnvorming zien we een sterke toename van abnormale regenval. Enkele dagen geleden nog in de streek van Nice en omgeving... Ook dat is een steeds vaker voorkomend fenomeen. Het gevolg van al die extreme zaken is vernieling.
En dan gaat mijn fantasie weer met me op de loop... Dan laat ik gewoon in mijn gedachten die extremen de gewoonste zaak van de wereld worden. Dan krijgen we steeds meer en meer te maken met woestijnvormingen, met overstromingen en vloedgolven op andere plaatsen, dan lijken de winden steeds sterker en steeds maar erger en frequenter te worden, en lijkt het wel of niets tegen de kracht van de ontketende natuur bestand is...
Steeds meer verdwijnen de bomen, steeds meer wordt de landbouw vernielt, weggewaaid, weggespoeld, bedolven onder meters zand of wat dan ook. De wereld hongert, en steeds meer mensen hebben geen schuilplaats meer tegen dat extreme weer, omdat niets bestand lijkt tegen de ontketende krachten van de natuur.

De mensen sterven als vliegen, de wereld wordt door water, wind en vuur als het ware platgeschuurd, gepolijst door wervelend zand. Bouwwerken vervallen in puin en door wind, water en het rollen over de bodem lost uiteindelijk alles op in een bruin-grijzige massa zand en stenen...

De wereld is alleen nog maar zand en water... De winden schuren alles steeds fijner, de winden nemen op de wereld zonder hindernissen steeds meer en meer toe in kracht. De opwarming verandert in een ijzige temperatuur, doordat het fijne zand steeds meer in de hogere atmosfeer terecht komt, en de warmte van de zon weerkaatst voor het de grond kan bereiken. Alle water bevriest, de laatste sporen van leven verdwijnen... Eeuwen en eeuwen hevige kou doet het laatste water opdrogen en verdwijnen. Het fijne stof uit de atmosfeer daalt langzaam terug op de aarde of verdwijnt in het niets van het heelal... De aarde, onbeschermd door een verdwijnende atmosfeer is een dode planeet geworden...

In mijn droom, mijn fantasie zie ik uiteindelijk wat het lot van Mars misschien ooit was... En heel misschien zijn er ooit, in de nevelen van de tijd, Marsmannetjes geweest, die hun stervende planeet zijn ontvlucht, en hier op een jonge aarde zijn terechtgekomen... (Het zou meteen een antwoord zijn op heel wat onverklaarbare vondsten uit het verre verleden)...
De oude Marsianen hebben hun wereld eerst kapotgemaakt, nu de onze opnieuw, en straks vluchten er misschien weer enkelen om opnieuw ergens een planeet te gaan verkloten...
Het mensDOM.

djudedju

tot de volgende ?

Writers blog

Een kleine woordspeling met Writers block... maar ja, soms heb ook ik er wel eens last van... Geen inspiratie... Niet dat ik geen ideeën heb, maar veel van die gedachten zijn nog niet uitgewerkt, of zijn te groot en te zwaar om in een blog te verwerken. Ik heb al wel enkele keren een blog in episoden geschreven, maar echt handig is dat ook niet.

Neem nu het idee van de bibliotheek... Stel dat je verdwaalt in de bibliotheek, maar dan niet in de gangen tussen de boeken, maar van het ene boek in het andere. Je zit als het ware van het ene avontuur in het andere, je vlucht voor een leeuw en komt midden in een vuurgevecht terecht. Je wil daar weg, maar komt terecht in een poëtisch gedicht over de zee... Tekst die je helemaal niet aanspreekt, want jij moet zwemmen voor je leven. Eén grote golf werpt je midden het drukke New York en je moet je meteen verbergen voor een gangsterbende uit de tijd van Al Capone... Je ziet, er zit meer dan genoeg stof in om een boek te schrijven, maar veel te veel voor een blog als dit...
En waarom ik dan geen boek schrijf ? Omdat ik wellicht niet het juiste karakter heb om dat zo lang vol te houden, of omdat mijn fantasie voortdurend met me blijft weglopen...

Die fantasie dat zal wellicht mijn vorm van dromen zijn... Want ik hoor iedere keer weer dat mensen dromen en hun dromen kunnen vertellen... Ik heb dat omzeggens nooit. Waarschijnlijk droom ik ook wel, maar ik weet het 's morgens nooit meer. Maar ik lig veel wakker, heel rustig en kalm, te dwalen in mijn fantasieën... Misschien is dat wel mijn vorm van dromen, misschien ben ik wel niet echt wakker, maar is het mijn droom die me zegt dat ik wakker was...

Wij hebben in ieder geval allemaal wat moeite met het tijdsbesef in bed... Anny kan me in volle ernst vertellen dat ze héél de nacht wakker heeft gelegen, terwijl ik ze hoorde ronken dat het niet mooi meer was... Als ik dat dan zeg, dan ben ik het die gedroomd heb. Maar ik heb al net hetzelfde meegemaakt, dat ik, naar mijn gevoel gans de nacht wakker lag, en dat Anny dan reageert: "Gij? Wakker ? Je had ne keer moeten horen hoe je snurkte !"... Ik denk dat we een totaal vertekend beeld hebben van de tijd tijdens de nacht. Zelfs als ik zowat ieder uur hoorde slaan op de klok, vertelt Anny me dat ik heb liggen snurken... Of Anny droomde, of ik droomde, maar de ervaringen van de nacht kloppen niet...

Dus zijn mijn verhalen misschien geen bewuste verhalen, maar fantasieën van mijn dromenwereld? Of hebben de Aboriginals gelijk, en is de droom het echte leven, en het leven over dag een droomwereld ?

Ach, het heeft allemaal weinig belang... Wat de werkelijkheid ook is, ik voel me gelukkig dat ik die ongebreidelde fantasie heb, dat ik beschik over massa's werelden waarin ik kan dwalen en avonturen beleven. Ik wens het iedereen toe, het maakt mij gelukkig, dus zou het wellicht ook de anderen gelukkig maken?

Geluk is immers zo'n vaag begrip, zoiets waar je niet echt van kunt zeggen: "Dat is het !", of iets wat je kunt vastgrijpen en vasthouden, in je zak kunt stoppen en koesteren... Nee, geluk is iets heel vaags... Een haast ijdel begrip... Een zeepbel, waar het minste heel dat moois kan doen uiteenspatten tot niets... Gek genoeg willen de meesten het wel vastgrijpen, het wel wegstoppen, het wel koesteren... En beseffen niet dat dit de zekerste manier is om het te doen uiteenspatten.

Ik ben bijna steeds gelukkig, de momenten waarop ik dat niet ben, zijn talrijk, maar kort van duur. Als ik me eens kwaad maak, als iets tegenslaat, als iets niet lukt... Maar ik heb het vermogen me daar niet op vast te pinnen, het te aanvaarden, het te laten voorbijgaan... En joep, daar zijn de zeepbellen van het geluk weer ! Geluk is vooral tevreden zijn. Aanvaarden.
Geluk ligt niet in het betrachten, in tegendeel, het ligt ook niet in bezit. Bezit kan een tijdelijke tevredenheid geven, maar meer niet... Het hebben is er meestal de oorzaak van dat je beseft dat er nog zoveel is wat je niet hebt !

En toch is het net dat wat de maatschappij ons wil opdringen als "geluk"... Je hebt een goede en makkelijke broek, maar de mode schrijft je voor dat je dit jaar echt een broek moet hebben met smallere pijpen, en ze proberen je ervan te overtuigen dat je hopeloos ten achter loopt met die ouderwetse broek van je... Gek toch ? Waarom draag je een broek? Om je te bedekken, om warm te hebben, om je benen te beschermen... Voldoet de broek die je aan hebt voor die vereisten. Ja ? Welke zinnige reden kun je dan hebben om een andere broek te willen???? Of een andere auto, of een andere smartphone of...

Ja, maar de economie moet draaien... Maar draait de economie nog echt? Is dat nog echt economie??? Vind je het logisch dat je dingen weggooit die nog perfect doen waarvoor je ze ooit kocht? Erger nog, vind je het normaal dat ze in de machines die je kocht, een software stoppen waardoor het wel MOET stukgaan na een bepaalde tijd???? Is dat nog economie?
Als je in je huishouden economisch wilt zijn, dan zit daar GEEN overproductie in, Geen weggooien van eten, geen vernietigen van waardevolle dingen... In het begrip economie zit voor ons, gewone mensen, iets van zuinigheid, iets van sparen, iets van een appeltje voor de dorst, iets van denken op lange termijn...

Hoe kan het dan datDE Economie dat net andersom doet?
Dat is toch geheel en al tegen alle logica in?
Dat is dan ook de reden waarom het allemaal steeds sneller gaat mislopen in deze wereld.
Dat is de reden waarom er zoveel armoede is en hanger en oorlog... en vluchtelingen... Voor het kunstmatig opvoeren van de waanzinnige economische groei haalt men de grondstoffen weg, en houdt men daar een politieke vinger in de pap, ook als dat moet gaan ten koste van levens... Als de "economie" maar draait...
djudedju

tot de volgende ?

wolkenzwangere hemel

Heb je al eens buiten gekeken? 't Ziet er niet uit ! Er is geen hemel meer te zien, alles is bedekt met wolken in 50 tinten grijs...
Zitten wij nu onder de wolkendeken, of heeft de hemel zich eens warm toegedekt?
Ik weet het, dat is een dwaze vraag, maar de laatste tijd lees ik niets dan dwaze dingen... Neem nu al die heisa over de boerkini... Lig jij daar van wakker ? Ik niet. Eigenlijk hebben ze meer mijn sympathie met die boerkini dan meiden met die piepkleine bikinietjes, die niets aan de verbeelding overlaten.
Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik krijg liefst een geschenkje in een niets-verradende-verpakking... Dat maakt je veel nieuwsgieriger naar de inhoud, dan een cadeautje waarvan je zo ziet wat er in dat papier zal zitten...
Bovendien laat een bikini ook veel te goed alle kleine onvolmaaktheden van het lichaam zien. Om mooi te zijn in een bikini, moet je volmaakt figuur hebben. Alles in de juiste proporties, en niet te dik en niet te mager, kortom alles zo als het zou moeten zijn... en zoals de mens haast nooit echt is.
De ene heeft te korte beentjes, de ander te grote borsten, en weer een ander lijkt wel de billen te mankeren.. Nee, geef mij dan maar een gewoon zwempak of zo'n boerkini...
Dan zie ik wat mij steeds het meest interesseert aan de mens: de ogen...

Als ik in contact kom met een mens, dan kijk ik altijd eerst naar de ogen. De manier waarop een mens uit zijn ogen kijkt, zegt me veel meer dan hoe hij of zij er uit ziet. Dat komt slechts in een volgend stadium, en al naargelang de reden waarom ik met die mens kennis maak, zal ik hem of haar anders bekijken. Wordt het een collega, dan kijk je naar de lichaamstaal, wat vertelt zijn houding zijn bewegen je... Als het iemand is waar je slechts heel kort je blik op hebt, dan kijk ik naar hem of haar met de ogen van de kunstenaar... De verhoudingen, de houding... Soms ben ik in gedachten zelfs bezig met het vastleggen in enkele lijnen van iets wat me opvalt...

Heb je al eens echt naar een bultenaar gekeken? Wellicht heb je dan vooral naar de bult gekeken, welnu, ik kijk dan met verbazing naar de vervorming van de borstkas, want dat is lijkt me eigenlijk de plaats waar dat lichaam is samengetrokken...

Het is vooral uit gesprekken met anderen, dat ik heb vastgesteld, dat ik anders kijk naar de dingen... De wolkenhemel trekt bij de meeste mensen de aandacht gedurende een seconde, ik kan er minuten naar kijken. Heb je al eens geprobeerd om met een gewoon potlood zo'n lucht neer te zetten? Niet gemakkelijk, ik maakte in mijn inleiding aan allusie op 50 tinten grijs, maar het zijn er veel en veel meer, je kunt haast geen vierkante centimeter in je beeld vastnemen en zeggen dat is nu één soort grijs... Soms zie je ook de beweging in de lijnen van de wolken.

In crea heb ik de mensen eens een hoofd doen boetseren, heel simpel, maak een hoofd, zet er een neus op, duid de plaats van de ogen aan en van de mond... Als je dat doet, stel je vast dat er haast geen mens is, die er echt een idee van heeft hoe een kop er eigenlijk uitziet. Haast allemaal maken ze het gezicht te plat, plaatsen ze de ogen veel te hoog...

Je moet maar eens je hand op je voorhoofd leggen, goed aansluitend aan de vorm van je schedel. Haal dan de hand naar beneden, terwijl je de vorm van je hand behoudt... Er is niets plats aan je voorhoofd hé ???? Meer zelfs, je bent wellicht verbaasd dat het zo bol is !

De meest mensen kijken niet echt... Ze nemen veel te oppervlakkig waar.
Heb je een kat of een hond lopen? Teken dat beest eens, zonder er naar te kijken. Probeer een van die karakteristieke houdingen van je dier vast te leggen... Kijk dan eens naar de werkelijkheid. Lukt dat nog niet, maak er eens een foto van, en maak dat met een of ander programma eens groot genoeg om goed te zien, als je een goed programma hebt, leg dan eens de lijntekening vast...
Gek hé... Je kijkt nooit echt naar dat dier, net zoals je haast nooit bewust naar iets kijkt.
Teken eens een van je eigen dagelijks gebruikte koffiekoppen, zonder dat je kans hebt het te bekijken... Haal dan de tas er eens bij... Klopt de vorm? De dessin?

Hoe zit een vogel op een stok? Teken eens een kip...
Je zult zien dat je wellicht bij de grote hoop hoort, en niet echt kijkt naar de dingen.

Mag ik je dan uitnodigen naar de wondere wereld om je heen? Kijk eens anders naar de dingen. Teken ze ! Je hoeft echt geen Rubens te zijn, probeer gewoon de lijn vast te leggen. Teken de mens gerust als een lucifer-mannetje, maar maak dat je zijn houding vast hebt. Probeer eens een man rustig te laten wandelen, en iemand die haastig naar de wachtende trein stapt, iemand die holt...
In het begin zal het niet echt lukken, zul je misschien geneigd zijn je probeersels in de papiermand te wippen, en heel dat tekenen te vergeten... Doe het niet, hou de tekeningen bij, hou vol en stel vast dat je wel kunt tekenen, dat je wel talent hebt en dat oefening inderdaad kunst baart... En leer kijken !

Als men mij zou vragen waar ik het meest heb zitten tekenen, dan zou ik moeten bekennen dat dit aan de telefoon was... Terwijl ik aan het luisteren was zat ik op een rand van het papier kleine tekeningetjes te maken, gedachten bij het gesprek, handen ergens anders...

Ik zweer het, iedereen kan het. Genoeg om het voor jezelf leuk te vinden, en dat is toch waar het om gaat ???

tot de volgende ?

zwaar weekend...

Zoals ik al eerder heb gemeld, was er zaterdag koekenverkoop ten bate van Ziekenzorg. Om 13 uur was Monique hier, en zijn we vertrokken voor een namiddag koekenverkoop. In het begin vlogen de koeken weg, maar eens we in het Klokkeveld kwamen, waren ze of niet thuis, of hadden geen trek in koeken... Daar verkochten we plots veel minder dan in het eerste stuk van de Keirestraat.
Maar we hadden zo veel verkocht dat we besloten om bovenop de vijftig dozen die we bij hadden voor het vertrek, we nog een bijkomende voorraad van 10 dozen zouden halen.
Helaas, driewerf helaas... Ook in de rest van de keirestraat verkochten we niet bijster veel... In de Hoek enkele dozen, zodat we na het vervolledigen van onze "toer", nog zeven dozen over hadden.
We, Monique en ik, zijn alle twee rugpatiënt, en alle twee waren we steenstokkedoodmoe, en hadden pijn in de rug.
We hebben dus 53 dozen koeken verkocht...
Niet slecht voor ons doen, maar het kon beter.

Zondag vertrokken we omstreeks 8 uur naar Neufmaison, naar een rommelmarkt, wellicht een van de laatste buitenmarkten van het jaar. (Neufmaison ligt iets voorbij Beloeil, dus niet zo ver van hier)

We vonden parkeerplaats op een weide die daarvoor ter beschikking stond. (Bij het vertrek in de namiddag bleek die parking eivol te staan, en stonden de auto's langs de weg in een eindeloze rij geparkeerd...) We moesten zo'n honderd meter stappen voor we aan de markt kwamen (al passeerden we wel enkele standen van buurtbewoners die profiteerden van de kans om ook hun zaken te verkopen. We namen de weg rechts, en slenterden langs de talloze kraampjes, op een lange, lange straat, terwijl we de kraampjes rechts van ons bekeken. Teneinde gekomen terug, en nu langs de andere kant van de straat kijken. Plots een zijstraat... Joep dan maar dat eerst meepakken... Lange, lange straat door, en dan weer terug... Enfin, om een lange reeks kort te vertellen, we hebben langs zo'n 800 kraampjes geflaneerd !

We hebben maar één ding gekocht dat thuis hoorde in onze verzamelingen, maar dat heb ik moeten dragen, omdat de "zak op wieltjes" al helemaal vol zat...  Anny kocht een nieuw eitje om thee te maken, dan kochten we een kilo peren van de boer, 5 verschillende siropen in potten (Echte stroop, zonder toevoeging van suiker !), 8 cactusvruchten, een warme sjaal voor Anny, onderbroeken voor mij, gedroogde worstjes... Een hele kabas vol dingen...

We waren al bijna aan het einde van de markt, toen we plots een hele mooie Ganesha zagen, helemaal uitgesneden in hout, zo'n 45 cm hoog, heel gedetailleerd, zagen staan. Ik dacht dat dit een heel duur ding zou zijn, en veel te duur voor mijn verzameling, want dure aankopen doe ik niet... Maar het bleek heel goedkoop te zijn, "Want," zei de verkoper," het beeld is geschonden, er is een tand af!"... Ik heb gezwegen in alle toonaarden, de man wist duidelijk niet dat de meeste beelden maar één tand hebben, omdat de ene tand in de strijd zou zijn afgebroken... Zo werd ik onverhoopt eigenaar van een "groot" beeld van Ganesha ! Héééééél mooi uitgesneden en hééél gedetailleerd !
Maar zwaar...
Het kon niet meer in de rolwagen, en dus moest ik het dragen.
De lengte van de markt maakte dat we alle twee steendood waren, alle twee behoorlijk veel pijn hadden. We waren blij dat we weer op de parking waren, en in de auto konden zitten. Dan voorzichtig de baan op, na wat geharrewar met andere auto's die de parking wilden oprijden. Oef, eindelijk de straat op, langs de eindeloos geparkeerde auto's. Oei ! Een tegenligger ! Waar er een gaatje tussen de geparkeerde auto's was, ging ik aan de kant staan om de auto's door te laten. Maar ze kwamen maar heel traag, traag af... Naast me stopte de eerste wagen, alles blokkerend... Net toen ik wilde uitstappen om te vragen wat er haperde, zag ik een jonge vrouw komen aanlopen... Al lopen nog wat schikkend aan haar kleren... Madame was blijkbaar niet waterdicht geweest, en had achter de geparkeerde wagens een plasje gedaan...

We hebben de rest van de zondag op de zetel gelegen. Moe maar voldaan, maar met die ellendige rugpijn. Wat meer pijnstillers geslikt om te gaan slapen, want gisteren moesten we vroeg naar Luc, om samen naar Pairi Daiza te gaan...

Het was prachtig weer, niet te warm, niet te koud, de tijd vloog voorbij, en we zagen heel wat dingen die we nog niet echt gezien hadden, omdat je tijdens de zomer altijd in een grote massa mensen zit, en moet mee schuiven met de stroom... Nu konden we rustig staan kijken, zagen vol verwondering dat één hyena daar maar lag te liggen, en dat de vier anderen hem regelmatig kwamen "begroeten"... Wat dit ritueel wil zeggen ??? We hebben er het raden naar.

Gisterenmiddag zijn we dan in het mooie park gaan genieten van een voetbehandeling... Je kunt er met je voeten in het water gaan zitten, terwijl honderden visjes je voeten afknabbelen... Allee, niet je voeten, maar alle dode huidcellen bijten ze af, en dat is blijkbaar hun voeding. Het is een heel bizar gevoel, het is niet echt kriebelen, maar eerder een zinderend gevoel. Na de behandeling voelen je voeten aan als babyvoetjes, zo zacht !
Ik had één probleem, na de wandeling en door de pijn en de vermoeidheid lukte ik er niet meer in mijn voeten te bereiken... Rita was zo vriendelijk mijn sokken aan mijn voeten te schuiven. Makkelijk als je een verpleegster bij hebt ! Merci Rita !

Gisteren lagen we alweer vroeg in bed... en vannacht hebben we alle twee geslapen dat het ene oog het andere niet zag... Deze morgen heb ik amper werk gehad om de bedden op te maken, het leek of er niemand had in gelegen !

Tot de volgende ?

bedelaar

Hij zit er al jaren, altijd op dezelfde plaats, in de insprong naar de ingang van de grote winkel van X.
Hij zit er op een soort kussen, dat hij iedere dag weer, meebrengt, en op dezelfde plaats legt. Dan neemt hij plaats, zet het bordje en de oude blikken doos voor zich, roept zijn hondje bij zich, die braaf op een hoekje van het kussen gaat zitten...
Hij spreekt alleen als hij iets krijgt "Dank je wel ! God zal het u lonen"... Krek zo, in een onverwacht net ABN. 's Avonds, als het duister valt, staat hij op, neemt zijn kussen op en verdwijnt in de straten van de stad, zijn hondje loopt netjes naast hem.

Maar vandaag is het anders !
Vandaag zit hij daar weer op zijn vaste stek, het hondje naast zich, maar nu, op die eigenste moment, komt er een netgeklede man naast hem zitten. De man zegt niets, en plaatst zijn hoed voor zich, naast de blikken doos.

De bedelaar kijkt hem verbluft aan: "Wa komde gij 'ier doen?" "bedelen ! ziede da nie?" ... Heel eventjes is het stil... "Da's 'ier wel mijne plaats hé !" "Ebde gij daar 'n eigendomsbewijs van?"

Zwijgend zitten ze naast elkaar, nu en dan kwaad naar elkaar kijkend. De mensen passeren, nieuwsgierig naar het rare koppel ogend.

"Gij, mee eui schoon kostuum, gij moe toch nie schooien !" " Da schoon kostuum is wel 't enige da'k nog heb op heel deze verdomde wereld, tedju !"

De bedelaar kijkt een beetje verrast... "Wadest er gebeurd?"
"Kende dien elektriekwinkel in de Vindstraat? " de bedelaar knikt... "Da was 't mijne"... Het blijft een hele tijd stil. De bedelaar is curieus, maar durft niets vragen, de man naast hem zit duidelijk tegen het wenen aan.
"Mijne boekhouder is creatief bezig geweest, en j' is nu de eigenaar, samen mee mijn vrouwe, die rosse, die pekelteve, diene dief..." Zij stem gaat steeds hoger, eindigend in wat meer een snik dan een kreet lijkt. "z' ee mij carrément buiten gesmeten ! 'k nee niksniemendalle meer ! Geen nagel om m'n gat te krauwen ! De ros ! Den dief!!!"
"En 'k' kan er niets aan doen ! 'k Sta op straat"
De bedelaar haalt van ergens uit het diepste van zijn vele zakken een halve fles jenever... "...ne keer drinken?" De man pakt een slok, en kijkt weer voor zich uit, op zijn wang biggelt een traan.

" 'k ee nor OCMW geweest, en naar den dop, maar 'k eb op niks geen reecht, 'k valle overal buiten, 'k heb geen verblijfplaats... 'k Ee heel m'n leven betoald da'k blauw zagen, mor iet trekken???"

"'k ee vor de eerste keer va mijn leven buiten gesloapen, op een bank in't park, en tons kwamen der nog omoos vragen of dan'k nie gïnterseerd was !!! Nondedju !"

De bedelaar grinnikt even... "Ja, 't park is dor veur gekend hé..."

"Oe zijde gij op straote geraakt ?" de bedelaar kijkt op zijn beurt een beetje triest... "Zonder werk geraakt, deur mijn eigen schuld, volgens de dop, en dus geen recht op dopgeld... Op den duur kostekik mijn huishuur nie meer betaolen, en voor dan ze mij op straote kosten smijten, ben ik zelf aangezet. Nui ben ik mee niets meer in regel... 'k Wete zelfs nie of dan'k eigenlijk nog een land heb... Hij haalt een vuil identiteitskaartje uit "kijk, das al wel vijftien jaar vervallen... 'k hem geen adres meer, dus roepen ze mij nie meer op..." Hij zwijgt een tijdje "En 't is goed zo ! Tons laten ze me gerust!"

"Ge goat eu ne eigen plekke moeten zoeken zulle!, alzo neven mekoar goan we nie vele vang'n zulle!"... "'k peize dat 't deurgat van de pribalux nog nie bezet es..."

Hij bekijkt zijn collega in de mizerie... "Mor ge goa'd onger lijen zulle, mee zo'n schoon kostuum goade niks krijgen !" "Komt vanoavond mee mij mee, 'k zal eu wat oude vodden van mij geven !" "En 'k zal eui tonen woar dadde kunt sloapen en woar dadde aan wa materiaal kunt geroaken om warme en droge te liggen..."
't is weer even stil...
"Scheuien is ne stiel hé" lacht de bedelaar .
"Kunde der van leven?" "Leven? 'k zoe 't geloven !" Os ge ne goeie ploatse vind, vangde gemakkelijk tussen de vijftig en de honderd euro op nen dag ! En dadis belastingsvrij hé !!!" Hij zit warempel te lachen dat zijn buik schudt...
"De zondag is't slecht, tons zijn de winkels nie open, en komt er ier gin katte ! Mor de reste van de weke vangt ge genoeg... 't Is al bij al geen slecht leven... Alleen, ge kunt eui nie permitteren van ne huis t'uren, wan' tons hedde weer 'n adres, en zijde weer gekend..." Ge moet eui status van bedeloare veilig auwen hé..." "En witte, wij zijn de enige vrije meinsen van heel deze stad ! Aol die sukkeloars moeten werken voer de staat, om die dikke smeerlappen te betaolen... Ik betoal alleen mijn eigen... en soms ook zo'n sukkelaore lijk gij, die de stiel nog moe leren..."

"Kom, we goan ne keer kijken achter 'n sloapploatse voor eui !"

Ze staan, op, de bedelaar raapt zijn kussen op, en ze slenteren, op hun dooie akkertje weg, het hondje vrolijk kwispelend in hun spoor...

tot de volgende ?

Koekenverkoop

Morgennamiddag ga ik, samen met Monique (toffe dame uit Volkegem) koeken verkopen ten voordele van Ziekenzorg... Voor mij is dat een karwei... Eerst de koeken gaan halen aan het afhaalpunt, ze in de auto stoppen, en dan samen met Monique naar het begin van de Keirestraat rijden om daar onze koekenverkoop aan te vatten...
Wagen parkeren, een paar dozen onder de ene arm nemen, op de bel gaan duwen van huis na huis na huis... Als ze opendoen, vriendelijk de koeken aanbieden en het doel vermelden van de verkoop... Soms lukt het, soms ook niet (Meestal lukt het wel, Ziekenzorg heeft een goede naam in onze gemeente).Soms beginnen de mensen een praatje, en moet je beleefd antwoorden en wat mee praten, maar niet te lang, anders staat de partner in de verkoop ginder ver te kijken waar die auto met koeken nu blijft...
Het verkopen is iets wat me wel gaat, het babbelen uiteraard ook (ik ben een praatvaar), maar dat heen en weer geloop, dat staan wachten aan de deur, dat dozen gaan halen, soms dozen weer wegzetten om de auto te verzetten (er zijn stukken straat waar amper huizen staan), dat is er allemaal te veel aan. Dat gaat op termijn behoorlijk pijn doen aan die stomme rug van mij.
Je bent er ook heel wat tijd mee kwijt...
En tijd is iets wat ik zo al tekort kom.
Ik vraag me af hoe een mens zich in hemelsnaam kan vervelen ! Ik heb daar nooit tijd voor ! Ik heb altijd wel wat te doen, en heb bovendien een hele wachtlijst van dingen die ik ook zou willen doen, maar waar ik niet toe kom.
Nee, ik ben niet overbezet, ik geloof niet in dat woord... Ik ben zo gelukkig dat ik altijd wel wat heb te doen, en ken zoveel luxe, dat ik vooral dingen doe die ik graag doe. (De meesten kosten dan ook geen geld)...

Ik heb medelijden met de mensen die zich vervelen... Dat moet -volgens mij - een verschrikkelijk iets zijn ! Ik ken dat eigenlijk niet. Zelfs als ik in de wachtzaal van de dokter zit, bij mensen die denken dat een wachtzaal een ruimte is waar spreekverbod heerst, verveel ik me nog niet. Of ik heb een boekje vol sudoku's en een potlood mee, of ik ga gewoon wat zitten fantaseren... Wat zou ik morgen eens in mijn blog kunnen schrijven? Of ik ga gekke verhalen zitten bedenken, waarbij ik put uit die duizenden boeken die ik al heb gelezen... Of ik ga de geschiedenis herschrijven...

Een van de leukste denkoefeningen vind ik wel dat van de geschiedenis... Ik neem een voorbeeld: stel dat er nooit een Belgische onafhankelijkheidsstrijd ware geweest, en we dus steeds bleven behoren tot een groot Nederland...

Heel ons bestaan zou anders zijn... Denk aan de taalstrijd, die zouden we wellicht niet gekend, of niet ervaren hebben (wellicht zouden de Walen zich dan in het verdomhoekje bevonden hebben, en gevochten hebben voor gelijkberechtiging !) ... Denk aan het feit dat Nederland neutraal was tijdens de Eerste Wereldoorlog, dat zou dan plots niet het geval zijn geweest, want hoe dan ook zou Duitsland de makkelijke weg naar La Douce France wel willen nemen, en hoe zou de koningin daar aan de IJzer hebben gereageerd ? Zou onze Leopold I dan ergens anders koning zijn geworden (Hij had aanbiedingen genoeg !)... Zouden wij ooit Kongo als kolonie hebben gehad, en wat zou het gevolg zijn geweest als dat niet het geval was? Hoe zou de positie van de kerk zijn in een land dat niet merendeels katholiek was ? Geef toe, met zo'n denkwerk kun je uren zoet zijn ! Soms heb ik dan ook het gevoel dat de dokter me stoort...

Nee, ik weet niet echt wat vervelen is...
Ik begrijp ook niet goed wat het zou kunnen zijn...
Op een of andere manier denk ik dan dat die mensen iets tekort hebben in hun hersenen, dat ze wellicht zichzelf nooit hebben opengesteld voor de wereld en al zijn wonderlijke dingen...Of dat ze de wonderen in de wereld niet kunnen zien, dat het voor hen allemaal gewoon is, "Het is zo, het hoort zo" overheerst in hun wereld...
Ik vermoed dat ook pessimisme veelal zit bij die mensen die zich vervelen, die zichzelf geen eigen wereld kunnen scheppen, die niet kunnen wegdromen, weg van pijn, weg van leed, weg van verdriet. Als ik denk aan al de mensen die ik al verloren heb op mijn levensweg, dan denk ik niet aan de dood, dan denk ik aan al de momenten die we samen mochten beleven, het plezier, het werk, de dingen die we deden...

Denken aan de dood... Nee, dat is voor mij een denken aan het werkelijk onbekende, aan dat wat we niet weten, dat waar alleen een vage hoop voor bestaat... Laat de dood maar dood zijn, ik hou me aan het leven, en dat leven dat bruist van herinneringen, soms vrolijk, soms lastig, soms irritant, maar het leeft, het zit opgeslagen in je grijze massa, het hoort bij jou, het is een deel van het geheel, het heeft je gevormd tot wat je nu bent.

Er is genoeg gebeurd in mijn leven om aan de kant te gaan zitten jeremiaden, ik verloor een zoon, ik lijd aan chronische pijn, nu heeft mijn vrouw ook chronische pijn en hebben we hulp nodig... Maar we willen niet in een hoekje gaan zitten kniezen, nee, we doen wat we nog wel kunnen, we lachen, en we leven.

Het leven is als een schilderij... Als er gedeelten van stuk gaan, dan stop je het in een kleiner kader, en je bent verwonderd dat het nog steeds mooi is en dat er zoveel dingen te zien zijn !
Een beperking is geen einde, het is een ander begin !

tot de volgende ?

de langste maand

Voor mij speelt het geen rol meer, maar voor wie nog werkt: oktober is de langste maand van het jaar !
Misschien heb je er nog niet bij stil gestaan, maar oktober telt 31 dagen, en er zit nooit een feestdag in ! Heel soms wordt er verlofdag opgespaard, om met de feestdag van 1 november een brug te maken, maar dit jaar valt 1 november op een zondag... Misschien kun je die opsparen om met een verlofdag er bij een lange brug te maken met 11 november???
Maar oktober blijft dus de langste maand om te werken...

In januari, maart, mei, juli, augustus, oktober en december zijn er 31 dagen, maar oktober is daarvan de enige waar je nooit een feestdag in hebt... Dus is en blijft het de langste maand om uit te werken.

Als gepensioneerde is oktober ook een rotmaand ! Het is de eerste maand waarin de dagen werkelijk kort worden (en het donker zijn heel lang duurt), bovendien is het ook de maand waarin ze ons dwingen om op "winteruur" te gaan leven. Waardoor niet alleen de kippen van slag zijn, maar wij ook. Het vergt van ons oude lijf een inspanning om te wennen aan het andere uur om op te staan, slapen te gaan en te eten. Kortom, oktober is een lastige maand !

Zelfs de herfstvakantie heeft men pas in november (2 tot 8 november)... Voor veel grootouders is dit ook nog eens een periode waarop de kleinkinderen hen de hele dag mogen bezighouden. Zolang het nog van die hele kleine, knoddige, lieve, baby's of peuters zijn, is dit aangenaam. Je kunt er niet genoeg van krijgen om die kleine brokjes leven van je eigen bloed in de armen te nemen en te knuffelen...

Maar als ze bij je worden gezet als ze een stuk ouder zijn, en al wat kuren van de puberteit beginnen te vertonen, dan zijn het vreemde wezens van een andere planeet, die dingen doen waar je niets van snapt, hele dagen lopen te prevelen in een platte GSM, of met de duimen geheimschrift produceren op dat piepkleine schermpje, met afkortingen waar je niets meer van snapt. Als jij poogt te sms-en, dan heb je het gevoel dat je vingers altijd veel te dik zijn, moet je voortdurend weer corrigeren, en zij  lijken met hun duimen over de toetsen te vliegen, en het lijkt wel of zij nooit ofte nooit een letter mis zitten ! Ze zijn niet meer van deze aarde, toch niet van de aarde die jij kent, de aarde waar jij bent opgegroeid en oud geworden...

Als ze op school zitten, dan kun je hen niet meer helpen, want ze leren andere dingen, en de dingen die je wel kent, leren ze op een andere manier. Ze leren de tafels van vermenigvuldiging niet meer van buiten, ze leren zelfs nog amper een gedicht. Maar met een computer zijn ze als het ware grootgebracht.

Als ze met een groep bijeen zitten, dan zitten ze niet - zoals jij vroeger- met elkaar te praten en te lachen en te duwen, nee, ze zitten naast elkaar, zwijgend, elk met zijn gsm in de hand, te sms-en... Nu en dan tonen ze elkaar een ontvangen berichtje en lachen of reageren boos. Ergens voel je dat aan als een geluk, want geef toe, heel even dacht je dat ze naast elkaar zittend, naar elkaar aan het sms-en waren... (djudedju !)

Dat zijn de momenten waarop je je pas oud voelt, als je de confrontatie aangaat met je nageslacht... Onlangs gaf ik er eentje nog een oud leerboek van toen, Fysiologie, en dan kreeg ik de reactie "Opa, jullie hadden het gemakkelijk in jullie tijd, jullie leerden de Nederlandse benamingen, en wij moeten alles in het latijn leren. Je troost haar dan, en toont haar aan dat die woorden ook een betekenis hebben, en dat je op de duur die onderdelen van woorden of woorden terugvindt, en zo ze haast even makkelijk leert kennen en begrijpen als waren ze in het Vlaams... Ze knikt dan wijs. "Opa, in mijn eerste toets had ik 31 op 33 !"... Je toont je bewondering en zwaait met lof... Je kleindochter is een nijvere studente, iemand die je vroeger een blokbeest zou genoemd hebben, maar ook dat ligt ver, heel ver achter je, ook al lijkt het nog gisteren.

Nee, ik voel me niet oud, maar soms, als je tussen die jonge bende...
djudedju

tot de volgende ?

tehuis

Ze zaten in de haast lege cafetaria, recht over elkaar, elk aan een korte zijde van dezelfde tafel. Alle twee waren ze patience aan het spelen.
Ingespannen tuurden ze naar de kaarten, nu en dan een kaart vast pakkend om hem wat dichter bij de bijziende ogen te houden. Heel voorzichtig pakten ze nu en dan een rij kaarten op, om die op een andere rij neer te leggen.

Hij had een oude pet op, wat groezelig, die schuin op één oor rustte, de andere had nog al zijn haar, ook al was het sneeuwwit geworden.

Zuchtend raapte die met de pet zijn kaarten bijeen... " Moet ge ook koffie?" De andere bromde bevestigend. Pet schuifelde naar de hoek van de zaal, stopte wat centen in het machine, zette een bekertje op de plaats en drukte op de knop. Ondertussen keerde hij zich weer naar zijn gezel... "Moet je melk?" "Nee, maar wel suiker..." "Suiker is slecht voor je..." bromde pet.

Hij schuifelde voorzichtig, de bekers in beide handen houdend, weer naar de tafel. Zette de bekers neer, en haalde uit zijn broekzak het zakje met suiker.

"Wanneer moet jij naar de kine ?" "Ten tienen..."... "Moet jij vandaag ook?" De ander schudde het hoofd.

Het was weer stil, een pauze waarin ook de ander zijn kaarten verzamelde, en het pak voor zich legde. "Jaja..."
Pet bromde eens terug.
"Ga je vanmiddag mee met de wandeling?" "'k Weet het nog niet, het ziet er maar raar weer uit..." "Op de tv hebben ze droog weer voorspeld..."
"Pien, dat was een weerman ! Zijn weerbericht was er wel dikwijls neven, maar je kon nog eens lachen ! Diene Frank is maar ne droogstoppel!"
"Ja, Pien, met zijn grote bieten en zijn rare wortels... Hij had altijd wel iets om over te lollen..."
"Mijn kleinzoon heeft er nog les van gehad, wist je dat Pien leraar Wiskunde was ? 't Was nog ne viezen ook, zegt mijn kleinzoon..."
De ander knikte... "Ja, op het scherm zijn ze allemaal lief en gezellig...'t Is cinema hé !"

Ze nipten voorzichtig eens aan de koffie, proevend of het niet meer te heet was...Pet slurpte wat.

Ze dronken in stilte, je hoorde alleen nu en dan wat geluid van het slurpen, en het zachte geschuifel van het sloefen als ze hun voeten wat verzetten.
"Jaja..."
Pet knikte en zei ook "Jaja..."

Toen de koffie op was stond pet recht:" Ik ga naar de kine..." "'t Is nog vroeg !" "Ja, maar misschien is Maurice weer ziek, dan kan ik vroeger..." "De ander knikte "Jaja, Maurice, hij gaat het niet lang meer trekken." "We hebben er al veel zien gaan..."
... Pet schuifelde weg, naar de kine... De ander legde traag en bedachtzaam zijn kaarten, één voor één op de juiste rijen, zorgvuldig iedere kaart betastend, om zeker te zijn dat het er maar een was...
Hij leunde iets achterover, en bekeek de kaarten...

't waren lange dagen, en toch leek ieder jaar korter dan het vorige.
't Was veel beter toen hij nog thuis was, bij zijn vrouw, maar toen zij gestorven was, hadden de kinderen hem hier gebracht... Er was niemand die hem kon verzorgen en oppassen.
Hij moest pissen.
Dat verdomde prostaat ook...

tot de volgende ?

televisie ?

De VRT (ik noem het nog steeds BRT, maar dat heeft meer met mijn leeftijd te maken dan met mijn ideeëngoed) moet besparen...

Weet je, ik lig daar niet wakker van...
Ik lig er wel van wakker dat men dan zegt dat bij de zaken die behouden moeten blijven het nieuws moet zitten...
Want daar lig ik nu al wakker van, dus dat zou ik liever kwijt zijn dan rijk.

Nee nee, ik ben niet de mens die niet wil weten wat er op onze aardkloot en vooral in ons koninkrijkje bij de zee allemaal gaande is, maar wat we horen op tv, of radio lijkt me steeds meer en meer beïnvloed door de politiek en de lobby's...
Met andere woorden, we horen niet de waarheid, maar een sterk gekleurde versie.
Dat is geen nieuw fenomeen, maar ik heb de indruk dat het steeds erger en erger wordt. Op een gegeven moment begon ik me zelfs af te vragen of ik niet beter "Het Nieuws" zou vermijden en bannen uit het pakket van de dingen die ik wel eens beluister en/of bekijk. Maar dat is ook geen oplossing. Je komt het meest te weten als je veel tijd hebt, en een heleboel nieuwszenders gaat beluisteren... Rekening houdend met het land en zijn politiek. Je komt al heel wat genuanceerder aan nieuws als je binnen ons landje luistert naar de Vlaamse en Waalse zender. Daar hebben we alvast wat de regionale politieke bevoegdheid, een andere regering, van een andere politieke strekking.

Maar er blijft een probleem: ze liegen allemaal... Dus krijg je de moeilijke taak om uit al die leugens de waarheid te puren... Maar zelfs dat is haast onmogelijk, want je bent zelf niet neutraal, niet onbesmet door proposities. Je hebt dus zelf de neiging de zaken te horen en te interpreteren, zoals jij ze wilt horen...

Maar het blijft een feit dat de nationale zenders, van welk taalgebied dan ook, en commercieel of niet, ons allemaal willen opzadelen met HUN interpretatie van HUN werkelijkheid. Maar ze doen nog meer ! Ze proberen ons ook in bepaalde richting te sturen ! Hier in Vlaanderen moet je eens gedurende een maand chronometreren hoelang ze een bepaalde politieke groep als partij of via een van hun coryfeeën op de voorgrond zetten. Let wel, je moet zowel de negatieve als de positieve berichten bij elkaar optellen, want in het reclamewezen is het van geen belang of een bericht goed of slecht is, zolang je in de publieke belangstelling wordt gehouden, blijft men je naam onthouden...
Je zult zien dat de ene figuur er veel meer aandacht krijgt dan de andere, en dat men die steeds weer in de schijnwerper plaatst, ook al zou het maar zijn om een aquarium in de zoo te openen of een ander triviaal iets.
Met andere woorden, men kleurt niet alleen het nieuws, nee, men gaat verder ! Men voert in werkelijkheid ook nog eens publiciteit voor een of andere partij of partijfiguur. Men plugt die in het collectief bewustzijn.

Ook de manier waarop men iets verwoord heeft belang. Je kunt bij de introductie van een nieuwsfeit ook al een bepaalde sfeer scheppen door de woordkeuze tijdens de inleiding.

Maar nogmaals, we zijn zelf ook helemaal niet neutraal, en evenzeer geneigd er onze waarheid uit te puren, of ons te ergeren omdat ze niet onze overtuiging propageren.

Om dit te illustreren stel ik een kleine denkoefening voor... Stel dat de tweede wereldoorlog gewonnen was door Nazi-Duitsland... Hoe zouden de geschiedenisboeken er dan uitzien? Denk je dat men dan de holocaust zou vermelden, en zo ja, hoe zou ze verteld worden?

Daar raken we nog een heikel punt aan: het recht van de sterkste. Dat is eigenlijk geen recht, meer zelfs, als we eerlijk zijn, dan hebben we diep in ons binnenste meestal sympathie voor de underdog, maar de sterkste is en blijft de sterkste en eist vanuit die positie voordelen op. Voordelen waarbij ook zijn waarheid zit.

Neutraal nieuws zou zich moeten beperken tot een droge opsomming van feitelijkheden, zonder achtergrond, zonder duiding, zonder interpretatie... en zelfs dan zou het moeilijk zijn en blijven om de feiten als dusdanig weer te geven. Een beetje zoals het glas is halfvol/halfleeg... In feite zeg je twee keer hetzelfde, en het juiste feit, maar toch zit in het woordgebruik al een duiding...

Niet makkelijk... Maar men zou kunnen beginnen met alle politici uit de beheerraad te smijten, met de benoemingen niet te laten gebeuren door politici op basis van politieke motivatie... We zouden wellicht al een stuk op de goede weg zitten...

tot de volgende ?

Global Position Slappe lach...

Ik had een GPS, waar ik heel tevreden van was, een TOMTOM, met een groot goed zichtbaar scherm. Het ding had een waarborg van twee jaar... Na twee jaar en 5 maanden is het ter ziele gegaan. Dus een nieuwe GPS, want gaan rommelmarkten zonder GPS, met Anny met de kaartenboek in haar handen, dat is een regelrechte ramp, en aanleiding tot het bij ons zeer uitzonderlijk ruzie maken. Nu ja, ruzie is een groot woord, maar we waren toch iedere keer weer minder goed gezind na vijf keer stoppen, zelf de kaart in handen nemen... en "Zie je dat niet !"...

Nu kocht ik een nieuwe GPS, geen TomTom meer ! De man in de winkel raadde ons een Garmin aan, weer eentje met een groot duidelijk scherm...

Woonplaats ingebracht, land, taal? Nederlands...
En daar begon het onheil !!!

De GPS bezorgde ons haast ongelukken ! Ja, in het meervoud !

We wilden naar de rommelmarkt in Oeudeghien, een deelgemeente van Frasnes... Dat zijn gemeenten hier vlak bij, net over de taalgrens, voor een beetje schutter, een boogscheut ver...

De ramp begon toen de lieve damesstem on zei dat we de richting Frasnes moesten nemen. Voor wie niet uit de streek is, is het soms eens nadenken hoe je die Franse namen moet uitspreken, maar het is dus Fran'... Heel simpel, heel kort. De dame zond ons echter naar Frass nis... Of gewoon, hoe je Frasnes uitspreken zou, als je er helemaal geen benul van had dat we in een Franssprekend gebied zitten. We misten haast de bocht van het lachen !

Toen we naar de rue de pommiers moesten, kon ik niet meer... Ik moest stoppen om de tranen van het lachen van mijn brilglazen te halen... ruu des (zoals in :Des morgens als het regent) pommiers (zoals wij spreken van pompiers, maar dan zonder de tweede p)...

Eerlijk, wij hadden op den duur geen aandacht meer waar we heen moesten, maar hoe de stem het zou verhaspelen... Niet te doen !
Ondertussen kreeg ik de tip dat ik het ook op een Vlaamse stem kan zetten, en zelfs - mocht ik dat willen- een West Vlaamse stem....

Ik weet nog niet of ik dat wel zal doen... Humor is een kostelijk goed !

We zijn veilig in Oeudeghien geraakt, hebben er lekker geflaneerd op de rommelmarkt, weer eens kunnen babbelen met de marktkramers, dankbaar omdat ze haast allemaal proberen Vlaams te praten, en ondertussen zelf mijn Frans weer wat oppoetsen...Want er zit sleet op... Ik kocht er een latje om onderlijntjes op te plaatsen... Jaja, ik weet dat dit voor de meesten koeterwaals is, maar voor de meeste vissers zal dit heel duidelijk zijn ! Er bestaan een soort latjes, die heel handig zijn om onderlijntjes  (het onderste deel van een vislijn) op te bewaren. Deze latjes zijn echter in de handel niet meer te krijgen... (Wat goed is en lang mee gaat, dat maakt men niet meer, zie de historie hierboven !), dus iedere keer als ik op een rommelmarkt zo'n latje zie, koop ik het, is het niet voor mezelf, dan wel voor een of andere vissende vriend.

Ik ga het vandaag mee nemen, want we gaan vissen, met een man of drie, bij Jo in Wannegem-Lede. Ik ga straks mijn mengsel maken om weer karpers te proberen aan de haak te krijgen... Maar het zal wellicht nooit meer lukken om er 8 op een namiddag te vangen !

Morgen hoor je het wel...

tot de volgende ? (op de foto: de Rue des Pommiers...)

Goud !

Vanmorgen is heel mijn wereld gedoopt in goudverf !
Er hangt een zweem van nevel over de velden, en de zon verandert dit in een doorzichtige gouden sprei. Mooi !
Er is geen devaluatie meer, de wereld lijkt opgewaardeerd, de goudstandaard is allesbepalend !

Rechts in de hoek van het raam kan ik niet kijken, daar zit de zon, nog heel laag boven de einder, zijn gouden verf over de wereld te gieten. Het blinkt zo fel dat ik er niet kan in kijken, de goudpot is onbereikbaar.

Hier dichtbij is mijn linde gewoon linde gebleven, maar de bomen ginder ver, hebben een laagje goud op de bladeren. Gek, ik weet dat, als ik daar naar die bomen ga, het goud er niet meer is.

Het mag dan een optisch verschijnsel zijn, het is mooi !
Net voor de wereld in het donkere van de winter verdwijnt, krijgen we nog even een laatste stuiptrekking van wat ooit de zomer was... Weliswaar in veel kortere dagen, maar soms met die heerlijke gouden nevel over de wereld. (Gevaarlijk rijden met die laagzittende zon !)

Volgende week is het alweer oktober... Ik zag al een reclame over de herfstvakantie (ik moet nog wennen aan het feit dat de scholen al weer begonnen zijn, en ze spreken al weer van vakantie ! djudedju) In de winkel zag ik warempel al weer de eerste chocoladen sinterklazen liggen.  Allemaal voortekenen van de winter met zijn lange duistere nachten en korte, amper lichte dagen.

Maar nu, nu is de wereld mooi !
Dus niet denken aan de winter, denk aan het nu, aan de gouden velden, de blauwe hemel, van dat tere blauw waar de mensen uit het zuiden alleen kunnen van dromen. Hun blauwe hemels zijn veel blauwer, hebben niet dat tere, dat poëtische. Onze luchten zijn haast wit, met een zweempje blauw er in, vlak voor zonsondergang kun je soms een heel palet aan kleuren vinden in onze hemel, maar allemaal zo teer, zo breekbaar... Ik verwonder me altijd een beetje dat fotografen zo'n heisa maken van zonsondergangen met veel felle roden en felle gelen... De mooiste zonsondergangen zijn die met die tere tinten, haast een uitdoven van het tere licht waardoor zwemen van esmerald, goud, albast, en wit-overgoten indigo naast elkaar en door elkaar lijken te liggen als marmer, mooier dan de mooiste marmer die de natuur ons bieden kan.

Soms heb ik de indruk dat fotografen en schilders zich verliezen in felle kleuren en vergeten hoe mooi een kleur kan zijn, als hij amper zichtbaar is...

De wereld is vol met kleuren en geuren... Als de mens de boel niet vervuilt en verziekt ! Als men de mensen niet bedriegt en beliegt, als men ons niet beliegt met valse gegevens over uitstoot van je wagens, als men ons nooit de volledige waarheid vertelt, als men niet voor iedere waarheid er twee andere naast zet, die helemaal anders zijn... Als men  het onmogelijk maakt nog klaar te zien, waarheid te zien...

... dan krijg je een wereld van alleen maar felle kleuren, alleen maar zwart en wit, alleen maar scherpe tegenstellingen. Dan krijg je een wereld van onverdraagzaamheid, dan krijg je een wereld van vastgeroeste ideeën, die eigenlijk niet meer je eigen idee zijn, maar de ideeën die je ingestampt krijgt, vergiftigd door media die je geest infiltreren met het vergif van de partij die best betaalt... Dan wordt het onmogelijk om de waarheid te zien tussen alle leugens en verdachtmakingen van deze wereld.

Dan wordt het moeilijk om het goede nog te vinden.
Het goede in de mens wordt vergiftigd door het vervormen van de waarheid in een ondoorzichtig web van leugens. Het milieu is ziek door sproeistoffen, uitlaatgassen, reinigingsmiddelen... de mens door het sluipend vergift van de leugen.

Heel de wereld is ziek

                                     wij zijn ziek.

tot de volgende ?

en het licht scheen in de duisternis

Vanmorgen, ik sta altijd als eerste op, maar dan ga ik eerst turnen, dan mij wassen en dan maak ik de bedden op en doe mijn kleren aan... "Dju, het is nog donker als ik opsta !" "Ja, nog een beetje en we kunnen de rolluiken nog wat dicht laten als ik (Anny) opsta!"
Volgens seniorennet stond de zon vandaag op om 7.31' uur... Het licht is er wat vroeger, komt voor de zon uit over de einder gekropen, maar met de bewolking klopt het dus: het is 's morgens nog donker om 7 uur...

En zelfs nu zit ik hier aan mijn pc, onder het licht van de gloeilampen boven mijn hoofd. Van die gekke dingen, die spaarlampen die in een sierlijk krollewietje willen verbergen dat het eigenlijk een soort tl-lampen zijn. (Ik weet niet of dit technisch inderdaad zo is, maar het lijkt er heel sterk op !)

Kortom, we zijn begonnen aan die lange donkere maanden... Het wordt pas laat licht, en al heel vroeg is het donker...

Dat uit zich niet alleen in het aantal lumen, nee, je ziet het aan de samenleving, aan de manier van leven van de mens...

Om 20 uur zijn zowat alle rolluiken al dicht, zijn de mensen in hun coconnetje verdwenen. Hier en daar een uitzondering, die zich niets van de inkijk in zijn doen en laten aantrekt, of iemand die er alles op zet om zijn nieuwe meubels te tonen... Maar om acht uur s' avonds tot acht uur 's morgens gaat de wereld dicht. Je ziet nog wel een wagen voorbij rijden, maar ook die is duister en de mens er in onzichtbaar, onherkenbaar.

We zitten veilig voor alle blikken, in de knusse zetel voor het idiote scherm naar idiote programma's te kijken, en ons te ergeren aan het idiote (Waarom blijven we dan kijken?). We knabbelen aan verboden dingen, chips, kaas, nootjes en drinken een glas wijn of bier. We zitten toch veilig in ons nestje, afgeschermd van vreemde blikken. We voelen ons veilig, warm en ongezien.

Gek eigenlijk, want als je op een zomeravond in diezelfde zetel zit, naar diezelfde tv zit te staren, naar die zelfde idiote programma's, dan zien ze je wellicht ook niet, want in het nog helle buitenlicht, lijkt de inhoud van de huizen in een schemerdonker te zitten... Maar we hebben niet de echte zekerheid ongezien te zijn...

En dan ?

Waarom willen we ons zo graag onzichtbaar maken?
Omdat we dan eindelijk die bovenste knoop van de spannende kledij kunnen en mogen openzetten? Omdat we dan niet echt behoorlijk zitten, rechtop, de benen netjes gesloten, omdat we dan niet in alle vrijheid in onze neus kunnen pulken? Omdat we dan wel dat extra glaasje kunnen drinken, ongezien door vreemden? Omdat we dan onzichtbaar zijn voor allen die op een of andere manier onze meester zijn? Ons bevelen, ons een dieet voorhouden, ons pillen doen slikken, ons voorhouden dat we meer moeten bewegen????

Omdat we eindelijk het gevoel hebben "vrij" te zijn...

Eigenlijk is het allemaal een illusie...

Sta je soms in de file? Op een of andere manier voelt de mens zich in zijn auto ook in een coconnetje, voelt hij zich veilig voor de buitenwereld. Je ziet mensen in hun neus peuteren, je ziet ze gapen en geeuwen zonder het handje netjes voor de mond te houden... Ze voelen zich veilig, beschut in hun eigen nestruimte. Wellicht is dat één van de redenen waarom het zo moeilijk is om ze te verhinderen te telefoneren, te roken in hun eigen veilige mijn-auto-mijn-vrijheid-gevoel.

Waarom doen we dat eigenlijk?
We zouden de vraag ook kunnen omkeren... Waarom leggen we ons van die gekke regeltjes op, die ons verhinderen in onze neus te pulken waar en wanneer we willen?

Conventie, gedragsregels, beleefdheidsnormen... allemaal regeltjes, allemaal dingen waar we op moeten denken, waar we rekening moeten mee houden... Let op !!! Die regeltjes veranderen nogal eens met de plaats waar je terecht komt ! Boeren aan tafel is in sommige landen een vorm van ultieme beleefdheid...
Kortom, we maken ze zelf, die regeltjes. We leggen ze ons zelf op.
Ik raak altijd in de knoop met de beleefde kus als een vorm van begroeting... Waar ik opgroeide was dit ondenkbaar, je kuste niet zomaar ! Toen ik hier kwam wonen, kwam ik in een streek waar men je wel begroette met een kus... Wat zeg ik ? Een kus ? Hier is het er ééntje, daar zijn het er drie, en als mijn Waalse vrienden komen, dan zijn het er vier. Geen wonder dat ik soms in de knoei raak bij al die regeltjes.

Maar sinds een jongedame me, na het zien van de foto in het tijdschrift "Houvast", me een "grote lieve knuffelbeer" heeft genoemd, neem ik dat als een vrijgeleide om de regels toe te passen zoals het mij invalt... Als het een heel mooie dame is geef ik haar 5 kussen. Nah !

tot de volgende ?

Hemel

Heb je dat ook ?
Dat je 's morgens wakker wordt, en niet zeker bent of je droom nu een droom was of een werkelijke herinnering? Zo echt ! Zo reëel !... Verwarrend doordat het zich echt lijk te hebben genesteld in de echte herinneringen... of waren dat ook ooit dromen?

De Aboriginals geloven dat ze leven in een droomwereld, en dat hun dromen eigenlijk de echte wereld vormen. Ik snap precies hoe ze dat zo'n denkbeeld komen !

Vannacht ben ik gestorven, en linea recta hemelwaarts getogen... Even had ik de indruk te horen tot een grote stoet, maar alras snapte ik dat ik gewoon mee zweefde met alle afgestorvenen, die allemaal dezelfde richting uit gingen... Uiteindelijk belandden we in een prachtige tuin, een immens park, waar aan alle planten bloemen stonden, en zaad, en vruchten in alle vormen en kleuren.

De tuin, of het perk, hoe je het ook noemen wilt, was zo mooi, zo heerlijk en de vruchten en zaden zo lekker, en het gras zo zacht en warm en het water zo helder dat het beter smaakte dan de beste wijn... Iedereen was vriendelijk voor iedereen, en allen hadden we een zacht blauwe huid, die een zweem van groen kreeg bij opwinding. We hadden allemaal haren uit zuiver zonlicht, en er waren geen maken meer, geen lammen, geen doven, geen stommen, geen blinden...iedereen was mooi en volmaakt en gelukkig...
Dit was de hemel !

Iedereen sprak dezelfde taal, maar vraag me niet welke taal dat was, vermoedelijk was het gewoon hemels ? Je hoorde geen stem luider dan de andere, of het was het geluid van een blije lach...

Ik wandelde, ik liep (zonder pijn !), ik speelde, ik lachte en ik zong, ik praatte met iedereen en iedereen met mij... Ik heb er geen idee van hoelang ik er al was, toen mij plots een gedachte te binnen schoot... "Waar is God ?"

Van dan af was mijn hemel iets minder volmaakt, iets minder mooi, want ik ik was niet meer onbekommerd, ik was niet meer alleen maar genietend... Ik zocht, ik stelde vragen, ik wandelde niet meer, ik haastte me van hot naar her... Op een eindeloze zoektocht.

Plots nam me iemand bij de arm, hield me tegen... Ik wilde me los rukken, maar de greep was stevig. "Zoek niet, je zit er midden in, je maakt er deel van uit !"
"Waarin ? Waar ben ik deel van ?"
"Van de God die je zoekt..."

Ik keek om me heen, en zag niets dan lachende en knikkende gezichten... "Maar waar is God dan? En wie is nu eigenlijk DE God, Allah ? Jahweh ? Vishnu ? Zeus ? Odin of weet ik veel wie ?" "Jij bent het ! Wij zijn het , dit - hij zwaaide met weidse gebaren in het rond - is het !"

"Maar..." Ik keek vertwijfeld om me heen... " Dit is niet wat we..." "Nee, het is de kern, zonder alle vertelsels er rond, zonder omhulsels, de kern, de essentie... Het goede in iedere mens.." "En al het kwade dan?" Ik dacht aan al de verschrikkelijke dingen die we zagen, oorlogen, uitbuiting... "Allemaal vernietigd, allemaal weg..." "Ja maar... en de beloning dan ? de straf ?"
"De beloning is hier, voor iedereen, want iedereen doet goed, ook al is het soms naar onze ideeën heel weinig... Het goede wordt beloond, het kwade wordt vernietigd. "
"Maar hij die meer kwaad deed, is die dan ook even gelukkig ?" "Hier is alleen het goede..." Is er dan geen verschil, geen heiligen, geen vagevuur?"
"Wie veel kwaad deed heeft veel verloren, maar wat hier rest is het goede, en het volmaakte geluk voor het goede... Wat je verloren hebt aan kwaad, aan gierigheid, aan onwil, aan bedrog, aan geldgewin aan machtswellust, dat is vernietigd... Maar hier rest alleen het goede het volmaakt gelukkig zijn"...

"Maar een Hitler, een Mao, een Leopold II... ?" "Het slechte is vernietigd !"

God...
Ik ben een god, in 't diepst van mijn gedachten...
Jij bent een God in je diepste zijn.
Wij zijn God en strevend naar het volmaakte.
Wellicht deed het achterlaten van bezit, van macht, van wellust pijn op het moment van het gedwongen loslaten, maar het goede blijft volmaakt geluk...

tommetoch
zo simpel

tot de volgende ?

Het Midden Oosten in Europa...

Nee, ik ga het hier niet hebben over de vluchtelingen, noch over de islam...
Ik wil het hebben over Griekenland...
Ik zag een documentaire, dat me vertelde dat er immense hoeveelheden petroleum en even immense hoeveelheden gas op het grondgebied van Griekenland liggen. Men vertelde er zelfs bij dat het gas van een ongekende zuiverheid was (98% zuiver) zodat het onbewerkt, rechtstreeks te gebruiken is...

En dan zit je te luisteren met ogen zo groot als basketballen en oren groter dan die ven olifanten. Hoe kan Griekenland dan in hemelsnaam in moeilijkheden zitten?

Laat mij een andere vraag stellen, hoe komt het dat de petroleumlanden in het Midden Oosten zo'n arme bevolking hebben ?

Het antwoord is hetzelfde... De grote landen (vooral Amerika om het niet te noemen), zorgen er voor dat al die grondstoffen in privaat bezit gaan. In het geval van Griekenland wordt de krisis én veroorzaakt én aangezwengeld, zodat er een stijgende armoede is, en ook de staat op de rand van het faillissement komt te staan, bovendien dwingt men dan de regering in een rechts systeem, waardoor het privébezit steeds sterker wordt en beter beschermd wordt (nog erger dan wat we momenteel hier in ons landje zien onder het mom van aanzwengelen van de industrie...), en een steeds grotere invloed van grote broer (Big Brother) Amerika...

Om eerlijk te zijn, ik had me nooit kunnen (durven) indenken, dat men hier, in Europa een Midden Oosten politiek zou kunnen invoeren, toch niet met succes... Maar ondertussen is het werk bijna voltooid, en ligt Griekenland braak, wijd open voor een kapitalistische greep op wat eigenlijk nationaal bezit zou moeten zijn (ondergrond en grondstoffen die er in zitten)...

Ik heb een tijdlang verstomd naar het scherm van mijn pc zitten staren, en ik voel me plots heel wat minder gerust in de toekomst, in onze sterkte als burger van Europa... Europa ? Amerika, als het er op aan komt, of toch het groot kapitaal van dat Amerika.

Ik dacht dat we al een beetje op de goede weg waren, naar een maatschappij waar plaats was voor iedereen, welvaart voor iedereen... Zelfs de onnozele karpersprongen van onze huidige rechtse regering maakten me niet echt ongerust over het totaal beeld van ons leven nu en in de toekomst. Nu ik dat heb gehoord over Griekenland, voel ik me plots heel wat minder zeker.

Ik hoop plots dat de geruchten over petroleum in ons landje een sprookje is. Dat we hier geen bodemschatten hebben. Dat onze enige rijkdom onze werkkracht is... (Ik hoop dat men dit niet weer terug kan aanslaan, als bezit van de kapitalist, zoals het ooit was in het begin van de industrialisatie).

Men dwingt een failliete staat tot het verkopen van haar ondergrond, verhindert dat ze zelf die ondergrond kan exploiteren... Had men mij dat tien jaar geleden voorspeld, ik zou het hebben afgedaan als larie en apekool...

Ergens snap ik niet hoe een mens zo kan zijn... en ik denk aan wijlen ons vader die ons steeds voorhield dat de wereld geregeerd wordt door de 3 G's God, Geld en Gat... Wat in het West
Vlaams heel duidelijk staat voor Kerk, Kapitaal en seks...

Pa, je hebt, jammer genoeg, nog steeds gelijk... Veel meer dan ik ooit geloofde. Alles draait nog steeds rond macht, en die drie G's betekenen op een of andere manier macht, of kunnen gebruikt worden om de macht te grijpen, te versterken. Misschien is Kerk een beetje aan het evolueren, en moeten we stilaan gaan spreken van kerken, want in ons landje wordt de invloed van de katholieke kerk misschien iets kleiner, maar er komen nieuwe religies aan de bak, die er vroeger niet of amper te zien waren. Ik blijf geloven, kan me het leven niet voorstellen zonder het ultieme antwoord op de ultieme vragen, maar ik heb een steeds grotere hekel aan de organisaties achter die religies.
Maar steeds meer wordt de ultieme macht het kapitaal. (Misschien moet ik het in kapitalen schrijven? KAPITAAL ?)...

Mensen overheersen... De baas zijn over mensen. Mensen kunnen bevelen. Mensen kunnen pesten, kwetsen, pijn doen...

Zelfs dieren gaan niet zo ver in hun machtsspelletjes, al zijn er soorten die vechten tot de dood om zich te kunnen voortplanten. Bij de mens gaat het meer over de macht op zich.
Arme mens die alleen geluk kan vinden in het ongeluk van de anderen.
Wat voor geluk is dat ?
dju de dju !!!

tot de volgende ?

Het land der dode zielen

Zie je, Mathias, zie je waar de zon ondergaat? Weet je nog waar ze vanmorgen is opgestaan, en langs waar ze langs de hemel is gereisd ?
Opa zat op het bankje in het park, stilletjes in de laatste zonneschijn, met zijn achterkleinzoon... Ze hadden gewandeld, hadden in de grote vijver gevist, maar hadden meest van al rustig zitten keuvelen, over de vogeltjes, de bijen, de hommels, de kevers en de gekke sprinkhanen in het gras.

Ze hadden van madeliefjes een kroontje gevlochten, die heel gauw stuk ging, en verloren en verslenst in het gras lag.

De kleine Mathias keek een beetje zoekend rond... Waar was die zon alweer opgestaan? Opa hielp hem "Weet je nog dat hij van achter de kathedraal omhoog kwam. Mathias knikte opgelucht. Opa wist het nog ! Opa was een bron van wijsheid voor de kleine Mathias.

Plots wees opa gans de andere kant op: "Kijk, daar komt de zon nooit !" Er sprak heel wat drama uit zijn stem... Mathias keek wat bang naar het Noorden, waar nooit zon is. "Daar is het land van de dode zielen" zei opa... Hij keek bezwerend in de ogen van de kleine Mathias.

Mathias wist precies wat "dood" was... Vorige week was zijn poes overreden door een vrachtwagen. Hij lag heel stil en heel plat op de straatstenen, en toen opa de dode kat van de weg plukte, bleef nog lang een bloedvlek op de straat staan. Ze hadden Poes in de tuin begraven, en ze hadden er een aster op geplant. "Daar komen straks allemaal blauwe bloempjes op, als kleine sterretjes" wist opa. Maar wat dode zielen zouden zijn, dat wist Mathias niet.

Opa vertelde... "Weet je wat braaf is en wat stout ?" Dat wist Mathias, dat moest hij wel eens horen, vooral als hij weer eens iets gedaan had tegen de honderden regeltjes die je wel leken in te kapselen. Bij opa waren er precies minder regeltjes dan bij mama en papa, en wellicht was dat een van de redenen dat het zo plezant was bij opa. Mathias knikte ijverig. Opa keek hem bedachtzaam aan... "Goed zijn is meer dan braaf zijn..." Dat ging dan weer een beetje te ver voor Mathias. "Braaf zijn is doen wat je moet en mag, goed zijn is meer dan dat... Weet je nog die bedelaar aan de bazaar? " Mathias knikte, opa had hem een euro gegeven, een euro die Mathias wel zelf wou hebben, om snoep mee te kopen. "Had je niet liever zelf die euro gekregen?" Hé, opa leek wel te weten wat hij dacht. Hij knikte heel voorzichtig. "Dan kon je er snoep mee kopen" Opa wist echt wat hij dacht!
"Maar die bedelaar heeft helemaal niets, zelfs geen eten, geen drinken... Die heeft honger, echte honger en voor hem is die euro eten..." ... "Heb je al eens echt honger gehad, en geen eten gekregen?" Mathias fronste zijn kleine voorhoofd... Nee, hij kon geen zo'n moment bedenken.

"Je euro voor snoep is leuk, maar je euro voor eten, dat is noodzaak. " Mathias keek wat weifelend bij dat "noodzaak"... "Dat is nodig anders gaat de bedelaar dood!" Mathias zag in zijn verbeelding de bedelaar op straat liggen.

Stapje voor stapje legde opa hem uit dat "goed zijn" wel wat meer was dan braaf zijn, gehoorzaam zijn. Goed zijn gaat een stap verder, is iets wat je niet MOET doen, maar wat je doet omdat je anderen wil helpen... Ondanks dat dit betekent dat je dan je snoepje verliest...

Mathias snapte het, en begon zelf voorbeelden van goed zijn te verzinnen. Nu en dan verbeterde opa wat, nu en dan knikte hij, en heel de tijd lachten zijn ogen vriendelijk...

"Braaf en stout, dat is wel of niet gehoorzamen aan regeltjes. Regels zullen er altijd zijn, nu, maar ook als je groot bent. Soms lijkt het wel of er haast geen plaats meer is tussen alle regels en reglementen..."opa zuchtte even, en zweeg een poosje, denkend aan heel wat dingen die hem zelfs nu achtervolgden met regels en reglementen... "die moet je wel volgen... anders is er altijd wel een of andere straf... Maar goed zijn, iets doen voor een ander, iets wat niet moet, maar wat je doet zo maar voor de ander... dat is waar je ziel van groeit !"

"Heb je water gegeven aan de aster ?" Mathias moest even denken, dan wist hij weer dat een aster de plant was waar ooit blauwe bloempjes zouden aan komen. "Eén keer!" Hij keek wat bang. "Dan gaan we straks, als we thuis zijn, nog eens water geven" besliste opa. Mathias keek opgelucht.

"In de mens zit een ziel, iets meer dan je kunt zien, iets wat groeit van het goede, en bij braaf zijn alleen maar niet wegkwijnt, en bij stout zijn dreigt dood te gaan... Zoals het plantje, je moet het water geven om te blijven bestaan, maar je moet het ook nu en dan wat mest geven om echt te groeien en te bloeien. " " Je moet je ziel niet alleen maar in leven houden, niet alleen maar braaf zijn... Je moet het ook nu en dan wat water en mest geven... Zoals die euro aan de bedelaar... Goed zijn is water en voedsel voor de ziel..."

"Mensen die alleen maar braaf zijn en goed opletten, die hebben op den duur een dode ziel... en als ze dood gaan, dan gaat ook hun ziel dood en komen ze terecht in het koude land van de dode zielen..."
Opa zuchtte..
"Dat is wat te moeilijk hé, kleine man?"
Mathias greep vol vertrouwen de grote grove hand van opa... "Gaan we morgen weer vissen?"
Opa lachte... "Als je mag van mama en papa !"
"Ik zal wel mogen !" Mathias danste voorwaarts, naar huis toe, aan de hand van opa...

Tot de volgende ?

Pijnkliniek

Het lijkt er op dat we weer vertrokken zijn voor een rondje pijnkliniek...
Ik heb al een afspraak vastgelegd, weer voor Anny...
Ze zit weer met veel pijn, nu in haar andere been. Uitstralingspijn.
Er zit dus of nog een zenuw klem tussen twee wervels, of misschien is het wel aan dezelfde wervel, waar de zenuwen helemaal klem zitten...
Hopelijk moet ze niet weer eerst de hele haast eindeloze reeks onderzoeken ondergaan, maar ik vrees er voor...

Ik weet te goed wat rugpijn is, om haar niet te begrijpen... Ik heb geleerd de pijn weg te duwen naar een stil plekje in mijn denken, maar ik weet ook, dat als de pijn werkelijk hevig is, dat je dat niet weg kunt denken. Dat het niet meer helpt om met iets anders bezig te zijn, dat het niet meer helpt om eens anders te gaan zitten of liggen of staan... Pijn kan alles overheersen. het maakt je kribbig, want je wereld is niet meer zacht en rond, het is hoekig en scherp.

"Waar hebben we dat verdiend"?

Niemand "verdient" zo iets... Plots heb je het. Is het daar. overheerst het je volledige zijn.

Bitter zijn helpt geen zier, integendeel.
Je moet leren heel voorzichtig te leven, onmiddellijke oorzaken te vermijden, te stoppen met wat je bezig bent zodra de pijn een bepaald niveau bereikt, en het duurt heel lang voor je die grenzen leert kennen, leert beheersen.
Goddank ben ik al zo ver, en kan ik her en der wat uit handen halen van Anny. Niet veel, veel te weinig, maar ja, ik moet ook binnen die grenzen manoeuvreren... Ik maak de bedden op, tegenwoordig ben ik het die de dingen uit de auto haal en dergelijke kleine dingen meer.

We leven in een voortdurend aftasten van grenzen, die soms de indruk geven helemaal niet vast te liggen - je kunt de ene dag meer dan de andere-. Soms heb je het gevoel dat het weer een invloed heeft op de pijn, soms denk je dat dit dan weer niet klopt. Soms gaat pijn haast miraculeus veel minder erg worden, soms net omgekeerd, en krijg je pijn door onbekende redenen.

Voor buitenstaanders moet het onbegrijpelijk overkomen.

Spanning doet je ook geen goed. Je bent ongerust over een of ander met de kinderen of kleinkinderen, en dat lijkt de pijn aan te zwengelen.

Weg-denken...
Dat is voor mij en volgens mij, nog steeds de beste pijnstiller. (Als we praten over gewone pijn, niet over de allesoverheersende) Voor mij is bezig zijn, met wat je nog aankunt, en wat je graag doet, een van de beste pijnstillers. Niet dat het de pijn geneest, maar door intens aan andere dingen te denken, intens bezig te zijn, volledig benomen te zijn door iets, verdring je de pijn.
Ik heb het vermoeden dat je hersenen niet onbeperkt met verscheidene dingen op hetzelfde ogenblik kunnen bezig zijn.

Door het intens bezig zijn met dingen die je graag doet, neem je de plaats van de pijnervaring in je hersenen weg, je beneemt het zijn plaats.

Het is dus belangrijk dat je iets doet.
Bezig bent.
Dat kan van alles zijn, wellicht kan het zelfs iets zijn wat enkel en alleen de geest bezighoudt, zoals een goed boek of een mooie film... Voor mij is het meestal meer op manueel vlak te vinden, het maken van dingen, van mooie dingen... Sommigen noemen mij een kunstenaar, ik noem mezelf helemaal niet zo... Voor mij is het allemaal meer spielerei... Leuke, mooie dingen maken.

Soms weet je dat bepaalde dingen je gaan pijn doen, maar doe je het zo graag, dat je eigenlijk bewust kiest voor de pijn. Onze regelmatige bezoeken aan Pairi Daiza horen bij die keuzes. Het is zo leuk om samen te zijn met Luc en Rita en te genieten van dat prachtige natuurschoon, die vele dingen om te zien, dat ik de pijn er "graag" bij neem.

Je moet dus leren leven met pijn, en die pijn zo goed mogelijk leren beheersen.

Ik hoop dat ik met Crea, maar ook met dit blogje, mensen een beetje help in hun zoektocht binnen "leven met pijn"...

tot de volgende ?