vrijdag, oktober 02, 2015

Koekenverkoop

Morgennamiddag ga ik, samen met Monique (toffe dame uit Volkegem) koeken verkopen ten voordele van Ziekenzorg... Voor mij is dat een karwei... Eerst de koeken gaan halen aan het afhaalpunt, ze in de auto stoppen, en dan samen met Monique naar het begin van de Keirestraat rijden om daar onze koekenverkoop aan te vatten...
Wagen parkeren, een paar dozen onder de ene arm nemen, op de bel gaan duwen van huis na huis na huis... Als ze opendoen, vriendelijk de koeken aanbieden en het doel vermelden van de verkoop... Soms lukt het, soms ook niet (Meestal lukt het wel, Ziekenzorg heeft een goede naam in onze gemeente).Soms beginnen de mensen een praatje, en moet je beleefd antwoorden en wat mee praten, maar niet te lang, anders staat de partner in de verkoop ginder ver te kijken waar die auto met koeken nu blijft...
Het verkopen is iets wat me wel gaat, het babbelen uiteraard ook (ik ben een praatvaar), maar dat heen en weer geloop, dat staan wachten aan de deur, dat dozen gaan halen, soms dozen weer wegzetten om de auto te verzetten (er zijn stukken straat waar amper huizen staan), dat is er allemaal te veel aan. Dat gaat op termijn behoorlijk pijn doen aan die stomme rug van mij.
Je bent er ook heel wat tijd mee kwijt...
En tijd is iets wat ik zo al tekort kom.
Ik vraag me af hoe een mens zich in hemelsnaam kan vervelen ! Ik heb daar nooit tijd voor ! Ik heb altijd wel wat te doen, en heb bovendien een hele wachtlijst van dingen die ik ook zou willen doen, maar waar ik niet toe kom.
Nee, ik ben niet overbezet, ik geloof niet in dat woord... Ik ben zo gelukkig dat ik altijd wel wat heb te doen, en ken zoveel luxe, dat ik vooral dingen doe die ik graag doe. (De meesten kosten dan ook geen geld)...

Ik heb medelijden met de mensen die zich vervelen... Dat moet -volgens mij - een verschrikkelijk iets zijn ! Ik ken dat eigenlijk niet. Zelfs als ik in de wachtzaal van de dokter zit, bij mensen die denken dat een wachtzaal een ruimte is waar spreekverbod heerst, verveel ik me nog niet. Of ik heb een boekje vol sudoku's en een potlood mee, of ik ga gewoon wat zitten fantaseren... Wat zou ik morgen eens in mijn blog kunnen schrijven? Of ik ga gekke verhalen zitten bedenken, waarbij ik put uit die duizenden boeken die ik al heb gelezen... Of ik ga de geschiedenis herschrijven...

Een van de leukste denkoefeningen vind ik wel dat van de geschiedenis... Ik neem een voorbeeld: stel dat er nooit een Belgische onafhankelijkheidsstrijd ware geweest, en we dus steeds bleven behoren tot een groot Nederland...
Heel ons bestaan zou anders zijn... Denk aan de taalstrijd, die zouden we wellicht niet gekend, of niet ervaren hebben (wellicht zouden de Walen zich dan in het verdomhoekje bevonden hebben, en gevochten hebben voor gelijkberechtiging !) ... Denk aan het feit dat Nederland neutraal was tijdens de Eerste Wereldoorlog, dat zou dan plots niet het geval zijn geweest, want hoe dan ook zou Duitsland de makkelijke weg naar La Douce France wel willen nemen, en hoe zou de koningin daar aan de IJzer hebben gereageerd ? Zou onze Leopold I dan ergens anders koning zijn geworden (Hij had aanbiedingen genoeg !)... Zouden wij ooit Kongo als kolonie hebben gehad, en wat zou het gevolg zijn geweest als dat niet het geval was? Hoe zou de positie van de kerk zijn in een land dat niet merendeels katholiek was ? Geef toe, met zo'n denkwerk kun je uren zoet zijn ! Soms heb ik dan ook het gevoel dat de dokter me stoort...

Nee, ik weet niet echt wat vervelen is...
Ik begrijp ook niet goed wat het zou kunnen zijn...
Op een of andere manier denk ik dan dat die mensen iets tekort hebben in hun hersenen, dat ze wellicht zichzelf nooit hebben opengesteld voor de wereld en al zijn wonderlijke dingen...Of dat ze de wonderen in de wereld niet kunnen zien, dat het voor hen allemaal gewoon is, "Het is zo, het hoort zo" overheerst in hun wereld...
Ik vermoed dat ook pessimisme veelal zit bij die mensen die zich vervelen, die zichzelf geen eigen wereld kunnen scheppen, die niet kunnen wegdromen, weg van pijn, weg van leed, weg van verdriet. Als ik denk aan al de mensen die ik al verloren heb op mijn levensweg, dan denk ik niet aan de dood, dan denk ik aan al de momenten die we samen mochten beleven, het plezier, het werk, de dingen die we deden...

Denken aan de dood... Nee, dat is voor mij een denken aan het werkelijk onbekende, aan dat wat we niet weten, dat waar alleen een vage hoop voor bestaat... Laat de dood maar dood zijn, ik hou me aan het leven, en dat leven dat bruist van herinneringen, soms vrolijk, soms lastig, soms irritant, maar het leeft, het zit opgeslagen in je grijze massa, het hoort bij jou, het is een deel van het geheel, het heeft je gevormd tot wat je nu bent.

Er is genoeg gebeurd in mijn leven om aan de kant te gaan zitten jeremiaden, ik verloor een zoon, ik lijd aan chronische pijn, nu heeft mijn vrouw ook chronische pijn en hebben we hulp nodig... Maar we willen niet in een hoekje gaan zitten kniezen, nee, we doen wat we nog wel kunnen, we lachen, en we leven.

Het leven is als een schilderij... Als er gedeelten van stuk gaan, dan stop je het in een kleiner kader, en je bent verwonderd dat het nog steeds mooi is en dat er zoveel dingen te zien zijn !
Een beperking is geen einde, het is een ander begin !

tot de volgende ?


Geen opmerkingen: