dinsdag, februari 09, 2016

veel wind, weinig slapen...

Vannacht heb ik uren wakker gelegen, luisterend naar de wind, mijn kind (vrij naar een liedje van Lize Marke)...

Nee, ik lig er niet met schrik, nee, ik lig niet te luisteren of er geen pannen van het dak waaien, of dat het kippenhok krakend ineen stort... Nee, ik luister naar de wind. Ik zie de zee, ik zie de bomen die omgewrongen worden en krakend ter aarde slaan... Ik sta op en verwacht het bos uit mijn jeugd terug te zien, waar talrijke bomen om liggen. De grond was ook toen doorweekt, en met die wind waren talrijke bomen gewoon ontworteld.

Wat lig ik in godsnaam op al die dingen te denken?
Ik heb in ergere wind op zee gezeten, zonder schrik te hebben, waarom besluipt me nu een haast atavistische schrik bij het horen van de wind? Al weiger ik het schrik te noemen, ergens die van binnen zit toch een zekere onrust.

Ik heb uren liggen lezen, heb twee keer, op verzoek van Anny het licht weer uit gedaan "Ga je nu eens dat licht uit doen?"... en telkens, na hooguit een halfuur, knip ik het licht weer aan, pak ik weer mijn boek en lig ik weer te lezen, me afsluitend van alles wat me wakker houdt.

Ik ben wel drie, vier keer naar het toilet gegaan, gewoon om het bewegen, om het niet moeten stil liggen terwijl alles in mijn lijf lijkt te bewegen.

Ik ben gek... Of ben ik gewoon mens, gebonden aan dat lichaam, dat reageert op de ontketende natuur ? Heb jij ook wakker gelegen, luisterend naar de wind? Of heb je net, op de tonen van het jachtende lied der wind, geslapen als een roosje ? Maar de meesten van ons ondergaan we degelijk de invloed van het weer. Ik slaap niet alleen slecht bij storm, ik voel het ook aan mijn rug, ik voel het al voor de wind er is, tijdens de storm gaat het -gek genoeg- weer wat beter, en bij het luwen van de wind stijgt de pijn weer.  Ik heb minst pijn bij vast weer. Het mag slecht weer zijn, als het constant zo is, dan gaat het redelijk met de pijn, maar verandering doet pijn. Dokters geloven daar niet in, maar heel veel pijnpatiĆ«nten zitten nu wellicht te knikken, ook zij voelen verandering van weer.

Als kind waren we op stormdagen ook geweldig, blijkbaar heeft het ook invloed op het humeur en gedrag, ook al stop je dat als volwassenen weg onder dat laagje vernis van de "opvoeding en de elementaire beleefdheidsvormen"... Maar ergens willen we gek als de wind, over het veld lopen, een buiteling maken en roepen tegen de wind in...

Herinner je die tijd nog, dat je zo zot als de wind kon spelen en ravotten? Ik zie dat niet meer, de kinderen van tegenwoordig spelen niet meer buiten, te gevaarlijk, met al dat verkeer, en de boze mensen. Wij joegen de koeien op, plukten hele grepen gras en gooiden die hoog in de wind om het gras te zien vliegen. We vochten met elkaar in zot geweld, zomaar voor de lol, om dat geweld uit ons lijf te krijgen. Soms kwamen we thuis, zo zwart als Pietje Pek, we waren in de modder gevallen logen we, maar eigenlijk waren we gewoon de berg af gegleden in de modder.

Het leek wel of de wind de vrijheid bracht.
Het deed ons losbarsten in zot geweld, en we lachten om niets, zo maar uit zotternij.

Nu zijn we volwassen, en mag dat niet meer.
We moeten ons imago hoog houden.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Maar diep van binnen zou ik dolgraag nog een keer roepen, hollen door het gras, glijden in de modder, werpen met klompen aarde naar niets, zo maar, omdat je al die energie van de wind door je lijf wilt laten stormen, en al de boze gedachten wilt laten wegwaaien...

Het mag niet.
djudedju

Wat gaan ze zeggen...

tot de volgende ?

1 opmerking:

Tiens Mevissen zei

Och Toontje,

Je bent niet de enige!
Ik werd wakker, zomaar ergens en alle wijzers stonden op de 12
Kon niet want als het zo laat is, moet het donker zijn.
En het was licht!
En nu ben ik weer wakker en de klok laat iets zien van 14 en nog wat.
Het zou dus licht moeten zijn maar nee, het is donker.
En dan nog, het is, althans volgens mijn Pc, dinsdag.
Waar is potdomme de maandag gebleven?
Nou ja, vanavond om 24 uur wordt hier in Tongeren een pop verbrand, ben de naam kwijt, oeps,maar dan zal ik wel slapen...