vrijdag, september 26, 2014

lastig

Ik zit hier, verrekkend van de pijn, (heb al een bijkomende pijnstiller geslikt), na de wel heel interessante en boeiende vergadering van gisterenavond.

Gisterenavond is Stefaan, voorzitter van het OCMW, (+ nog twee leden van het OCMW, waaronder Carine Depotter uit ons eigen Mater)een spreekbeurt komen geven over het OCMW, wat dat doet voor de bevolking en hoe het dat doet.

Stefaan is een goed spreker, hij is begeesterd door zijn werk, en wist dus de anders nogal saaie materie op een boeiende wijze te brengen. We hadden de vergadering open gesteld, ook voor niet leden, maar ja, om in Mater de mensen buiten te krijgen... Buiten de medewerkers was er welgeteld één bezoeker. Maar de afwezigen hebben ongelijk gehad. Het was interessant, en op iedere vraag werd een antwoord gegeven !

Maar ja, ik heb dus van 19 uur tot 22 uur op een harde, ongemakkelijke stoel, stil moeten zitten, en dat is veel te lang voor mij. Ik overschrijd daarmee de tijdsduur van het zitten en de tijdsduur waarop ik normaliter op blijf (Gewoonlijk zit ik voor 21 uur in bed, niet dat ik dan meteen slaap, ik lees gewoonlijk eerst enkele hoofdstukken in een of ander boek)... Dus heb ik gisteren gezondigd tegen de de ongeschreven regel dat ik mijn mogelijkheden niet mag overschrijden...

Vanmorgen opgestaan met veel pijn, ondanks het turnen nog steeds veel pijn. Nu met de pijnstiller lijkt het iets te gaan milderen.

Maar ik heb gisterenavond wel genoten. Met volle teugen ! Nogmaals, wie er niet was, heeft iets gemist !

Zoals bij zoveel dingen, zijn er veel zaken waarvan mensen kunnen genieten, maar veelal kent men het niet, of onvoldoende. Een avond als gisteren deed bij veel mensen een belletje rinkelen, en uit vraag en antwoord bleek dat enkelen echt heel wat interesse hadden in de geboden mogelijkheden inzake huisvesting voor ouderen en mindervalide mensen.

De spreekbeurt begon maar om 20 uur, van 19 tot 20 was er eerst nog een vergadering met de medewerkers, over de komende activiteiten en de regeling daarvan.

Vanmorgen zit ik hier dus... in pijn. Anny heeft ook haar pijn, en we zouden ons makkelijk kunnen overgeven aan wederzijds geklaag. Dat gebeurt hier echter niet. We kijken eens naar elkaar, "Gaat het?" "Veel pijn !" en daar blijft het bij. Dan gaan we beiden over tot onze bezigheden, de bezigheden die we nog aankunnen. Anny is nu naar de kippen, een beetje eten geven en eventuele eieren rapen, maar de meeste eieren rapen we in de vooravond.

Ik schreef reed eerder dat we hier in de buurt mogen genieten van een hele bende pauwen. Nu zie je die hoogsten in groepjes van een hen met enkele kuikens, of een pauw alleen. Mooie dieren, waar je graag naar kijkt (je hoort ze minder graag, want ze schreeuwen verschrikkelijk). Maar sinds kort waren ze ook begonnen met het bezoeken van de tuin van de buur. Niet erg, de buur vond dat wel leuk, en strooide zelfs wat eten voor de mooie dieren. Natuurlijk was het een kleine sprong om dan ook in onze tuin te komen, en al geef ik hen geen bijkomend eten, we vonden ze mooi om naar te kijken. Maar sinds kort zijn ze begonnen met op de veranda vliegen bij de buur (Wat dat betekent laat ik aan ieders verbeelding over, maar dat zijn grote beesten !). De buur heeft in huis een kooi met een paar agapornissen zitten, en toen die beestjes plots die grote gedaanten boven zich zagen en hoorden, brak er eentje uit... De buur was niet thuis, en Anny heeft hem moeten vangen. Gelukkig ging dat makkelijk, daar het beestje op zijn kooi zat en niet meer rondfladderde.

Ze landden ook op mijn terras, en ook al hebben wij daar geen zorgen inzake hun gewicht, we hebben wel zorgen voor de vele vetplantjes die daar staan en voor de bloembakken (Zouden ze die niet doen kantelen en vallen ?)... Dus zijn wij, een beetje tegen ons gedacht, begonnen met het verjagen van die mooie dieren. Met pijn in het hart, maar het is te gevaarlijk als ze op veranda en op bloembakken beginnen rond te stappen.

De pauwen zijn afkomstig van een huis hier wat verder, van de man die hier ook paarden heeft, paarden die hier vaak in de weide naast ons lopen. Als ze er zijn, dan houden wij een oogje op die mooie dieren, en als er iets abnormaals te zien is, dan verwittigen wij Mario, de eigenaar. Ik hoop dat het verjagen van zijn pauwen hem niet stoort, want we hebben niets tegen die mooie dieren, alleen, pauwen zijn vogels die vliegen en ze zijn groot... En niet alles is geschikt om als landingsterrein te dienen.

We zijn niet alleen die de dieren om dergelijke reden weg jagen... Ik vermoed dat de meeste mensen wel oog hebben voor de schoonheid, maar ze zijn lastig.

Ik ga stoppen voor vandaag... tot de volgende ? Oh ja, ik kreeg tot op heden nog maar een reactie op mijn lange verhaal Horror... Hoor ik van u ook nog iets  ? Alvast bedankt !



2 opmerkingen:

Woelmuizenier zei

Pauwen en politiekers: ze schreeuwen luid, ze kunnen amusant zijn, maar ze moeten niet direct voor mijn deur landen. :-)

Henk zei

Hoi Toon, ik heb je verhaal niet gelezen. Beloof je het binnenkort te doen en een reactie te geven.

Ik ken trouwens je dilemma om steeds de afweging te moeten maken waar je het voor over hebt om pijn te lijden. Gistermorgen zijn we met een kleinzoontje naar de dierentuin geweest en heb vervolgens de hele middag met hoofdpijn op bed gelegen. Maar het was het waard. :-)

Gr. en sterkte voor jou en Anny,

Henk